Voettocht Assisi Afscheid van buren vrienden en familie. Het is maandagavond 23 juli, 21u00, we zijn klaar om te vertrekken. We rijden naar Lavarone, een dorpje in de Italiaanse dolomieten. Vanaf daar start op 4 augustus onze voettocht naar Assisi. Het verhaal van dit avontuur begint al een dag voordien; hier volgt een relaas van onze tocht. Gisteren hebben we een afscheidsfeestje gegeven voor familie, goede vrienden en buren. Het is een schitterende, gezellige, zonovergoten namiddag geworden. De drankjes en de hapjes werden vlotjes naar binnen gewerkt. Het was gezelligheid ten top. Onze buurvrouw Linda ondervond aan den lijve dat mijn rugzak best zwaar om dragen was. Vrienden hadden dan weer hun twijfels over het al dan niet slagen van onze onderneming. Iedereen had wel een tip of goede raad om mee te geven. De tijd vloog voorbij en het feestje duurde uiteindelijk langer dan voorzien. Het moeilijkste moment was toch het afscheid nemen zelf. Er werd links en rechts al eens een traantje weggepinkt. Ook bij ons groeide het besef dat we het de volgende twee en halve maand zonder deze leuke mensen zouden moeten stellen. Dit stemt tot nadenken. De vrees dat heimwee ons parten gaat spelen steekt even de kop op. Tijdens het opruimen praten Elly en ik wat na over het geslaagde feestje en gaan met een goed gevoel naar bed. Morgen wacht ons nog het afscheid van de kinderen en kleinkinderen wat heel zwaar zal zijn.
Afscheid van onze kinderen en kleinkinderen. Het is zover, we gaan vandaag een paar uren bij Claudio en Liesbeth op bezoek. We genieten er een laatste keer intens van onze kleinzoontjes Vince en Nino. Die twee kapoenen gaan we straks nog het meeste missen. Wat later komen onze zoon, Roberto en Elly haar ouders ons daar vervoegen. Heerlijke lekkere frietjes van de frituur staan op het menu. De volgende twee maanden zullen we het waarschijnlijk zonder moeten stellen. Het zal dan hoofdzakelijk pasta en pizza worden. Na het eten is het ogenblik aangekomen om met een laatste dikke knuffel afscheid te nemen. We krijgen ieder nog een klein zakdoekje mee met de handafdruk van Vince en Nino. Het geheel verloopt emotioneel. Het klinkt zelfs een beetje raar te horen dat het nu de kinderen zijn die raad geven aan de ouders, zo van: “ rust op tijd, wees voorzichtig, doe het rustig aan, let op dit en dat, laat ons weten waar je bent.” Het was precies of we hoorden onszelf praten wanneer zij vertrokken. Elly en ik moesten er in de auto best om lachen en beseften dat we wel degelijk twee toffe volwassen zonen met een goede dosis gevoel voor verantwoordelijkheid achterlieten.
Lavarone: de inloopperiode. Na een nachtje rijden en 1135km verder komen we in LavaroneCappella aan. Een mooi plaatsje in de Italiaanse dolomieten. Samen met Folgaria en Luserna is het in de winter een druk bezocht skigebied. Tijdens de zomer vinden tal van wandelaars, fietsers, mountainbikers en mensen die de rust komen opzoeken hun weg hierheen. Het ruime aanbod aan goed aangegeven paden zijn voor ons het ideale trainingsoord voor onze uiteindelijke tocht. De eerste wandeling is voor ons een klassieker. Het is een rustige en redelijk vlakke wandeling van 8,5km. Wij doen deze lus elke keer als we in Lavarone vertoeven, en kunnen hem aan iedereen aanbevelen. Je ontdekt meteen de hele dorpskern. Je passeert de verschillende plaatsen die je moet weten liggen zoals een pizzeria, de apotheek, de bars, het gemeentehuis, de supermarkt, het toeristenbureau. Uiteraard geniet je ook nog eens van het prachtige landschap, het bergmeer en de gezonde berglucht. Onder een stralende zon verhogen we elke dag de moeilijkheidsgraad en de afstand. Na een 5 tal dagen volgt een eerste test met de rugzak. De wandeling naar Rufugio Stella d ‘Italia en verder naar Forte Sommo Alto verloopt vrij vlot waarbij het dragen van de rugzak meevalt. Het is echter nog niet met het volle gewicht. De volgende dag staat de Monte Cimone op de agenda, een pittige wandeling met heel wat klimwerk. Ook deze 15km wordt vlot afgewerkt. Boven aan het kruis ontmoeten we een groepje klimmers, dat vanuit de andere richting naar boven zijn gekomen. Eén van hen heeft een tattoo van zijn overleden labrador op zijn kuit. We voelen dat we klaar zijn om onze tocht naar Assisi aan te
We gaan nog even langs bij Don Enrico voor onze pelgrimskaart, waarbij hij ons uitnodigt om op vrijdagavond, daags voor ons vertrek, een misviering bij te wonen. Tijdens deze viering worden wij naar voren geroepen voor de zegening en word ons de Tau-kruis (het typische kruis van de Franciscanen) omgehangen, waarna de aanwezige kerkgangers spontaan voor ons applaudisseren. Dat doet toch wel iets bij ons. Vanaf nu is het echte werk heel dichtbij. Een lichte vorm van paniek is voelbaar, vraagtekens over de slaagkans, en alles achterlaten voor een lange periode om het onbekende tegemoet te gaan kruipt duidelijk niet in je koude kleren.
Dag 1 : 4 augustus Eindelijk is het zo ver, vandaag beginnen we aan onze voettocht naar Assisi. Om 9 uur stappen we vastberaden de deur uit. We hebben er zin in. Vol goede moed, gepakt en gezakt zetten we de eerste stappen richting zuiden. Na enkele minuten volgt het eerste oponthoud. Een groepje Franciscaanse nonnetjes die in Lavarone op vakantie zijn, en die gisterenavond tijdens de misviering aanwezig waren, willen ons persoonlijk uitwuiven. Even verder staan enkele vrouwen die ons succes wensen en nog wat goede raad meegeven. Kortom we zijn een half uur verder en hebben amper 200m afgelegd. Dat belooft. Gelukkig zijn we zo het dorp uit en kunnen we uiteindelijk onze tocht verder zetten. Onze eerste etappe voert ons naar Folgaria zo’n 15km ver. Al vlug ondervinden we aan den lijve dat het mooie warme weer, (33°) in combinatie met de rugzak en een serieuze klim niet echt bevorderlijk werkt op onze” wij zijn dat niet gewoon” spieren. Ons gemiddelde zakt al gauw naar 3km/u. Vele wandelaars zullen wellicht binnenpretjes hebben, maar dit terrein is echt niet te vergelijken met ons vlakke Noord-Limburgs wandelgebied. De factoren warmte, hoogte en bagage spelen een grote rol. Rond 14u30 bereiken we Folgaria. Er rest ons nog een kleine maar steile klim naar casa Trudie, waar we voor de eerste nacht geboekt hebben. Het is een zeer pittig klimmetje van 600 m die duidelijk in onze benen voelbaar is. We zijn dan ook zeer blij onze rugzak te kunnen afdoen en onder de douche te kunnen. We zijn vandaag niet echt van plan om ons potje te koken. We gaan eten bij Giorgio, een klein restaurantje in het centrum. Elly heeft genoeg aan een bordje soep, terwijl ik mijzelf trakteer op Baccalà alla Vicentina met Polenta, (stoofpotje van stokvis). Na het avondeten kruipen we vroeg onder de lakens.
Dag 2 : 5 augustus Met veel goede moed en na een lekker ontbijt vatten we onze 2de etappe aan. Vandaag word het een lange afdaling van 16km tot in Calliano. Daar hebben we geboekt in B&B Rossbach. Halfweg begint alles zowat pijn te doen. Dit constante dalen hebben we wel wat onderschat. Een andere minfactor die we snel ondervinden is dat naarmate we dalen de tempratuur lekker stijgt. Veel water drinken is dan ook de boodschap. Gelukkig komen we onderweg een paar fonteinen tegen waar we gretig gebruik van maken om lekker fris water te tanken. We hebben constant zicht op het mooie dal van de Vallagarina. We lopen op een boogscheut van het imposante kasteel van Beseno maar het zou ons toch meer dan een uur kosten, om via de redelijk steile klim, dit prachtig middeleeuws bastion te bereiken. We besluiten dan ook wijselijk om onze tocht verder te zetten en het kasteel een andere keer te bezichtigen. Beneden in het dal aangekomen, het is nu 13u3o, duidt de digitale thermometer van de plaatselijke apotheek 38° aan. Lekker zwoel en zweterig. Gelukkig hoeven we maar 500m meer te lopen want onze voeten hebben het heet en de benen doen pijn van al dat daalwerk. Onze lichamen zijn oververhit en snakken naar wat verfrissing. Omdat we blijkbaar nog niet genoeg afzien, zijn de laatste 300m naar de B&B van de familie Poppemayer dan weer bergop. Onze vermoeide onderstellen hebben toch wel moeite met die omschakeling. Het wordt even op de tanden bijten. Bij aankomst zijn we dan ook doornat van het zweet en de gastvrouw bied ons prompt 2 flessen water aan en een kom frisse pruimen. Na een verkwikkende douche voelen we ons weer kiplekker. We genieten van een welverdiende rust onder een parasol. De lekkere pruimen smaken naar nog, terwijl we terugblikken op onze afgelegde route. S’ avonds zijn we nog een lekkere pizza gaan eten bij de wereldkampioen pizzabakken 2011 in Pizzeria la Rocca in Calliano. Het was er kei druk maar wel een prachtige zaak. In de mooie tuin, omringt door het prachtige berglandschap waar de zonsondergang een rode gloed op uitspreid, smaakt zo’n pizza dubbel zo lekker. Dat je daarvoor meer dan een uur hebt moeten wachten neem je er graag bij.
Dag 3 : 6 augustus Om 8u beginnen we aan onze 3de etappe. We hebben zonet een lekker en uitgebreid ontbijt naar binnen gespeeld. De rauwe hesp was overheerlijk alsook de huisgemaakte pruimenconfituur. De weg leidt ons vandaag doorheen de Vallagarina, tussen de wijngaarden en appelplantages. Het is een vrij vlakke fiets en wandelroute afwisselend geasfalteerde of met dolomietsteen verhard. Deze weg, ook wel La strada del vino genoemd loopt langs de oevers van de Adige. Tijdens het eerste uur komen we verscheidene fietsers en joggers tegen. Het warme weer is van de partij en er is geen schaduw op onze route. Om 10u is het al 34° en zijn er geen fietsers of joggers meer te bespeuren. Gelukkig liggen er wat fonteinen op het traject want we drinken zeer veel. Het uitzicht is prachtig maar de hitte is drukkend. We geraken maar langzaam vooruit. Onze bestemming is vandaag agritur-camping Le Mele in Loppio. We lassen regelmatig een kleine pauze in om met deze moordende hitte niet in het rood te geraken. Rond 16.30u bereiken we eindelijk de camping. Mijn kilometerteller duidt 19.5 km aan. We zijn blij dat het voor vandaag gedaan is. Even bekomen en wat fris drinken om daarna aan de slag te gaan. We hebben net de tijd om ons tentje op te stellen of we krijgen een eerste verfrissende bui over ons heen. We maken kennis met onze buren. Het blijken Nederlanders te zijn die vanuit Groningen naar Rome fietsen(Reitsmaroute). Nadat we ons potje soep op hebben en een lekkere douche hebben genomen kruipen we in ons tentje. Nu gaan de sluizen pas echt open en krijgen we een zwaar onweer te verwerken. We zijn te moe om angst te hebben en slapen lekker in bij het getik van de regen op ons tentje. In onze dromen genieten we nog na van het mooie panorama die we vandaag doorkruist hebben.
Dag 4 : 7 augustus We worden wakker onder een stralende zon het is 7.30u . We nemen onze tijd, ontbijten uitgebreid, wuiven onze Nederlandse buren uit die gepakt en gezakt met de fiets verder trekken. Onze tent kan goed drogen (een natte tent weegt al gauw een kilo zwaarder). We kopen nog wat fruit van eigen oogst bij de campingbaas en vertrekken. Het mooie pad leidt ons ditmaal over de Passo s Giovanni om daarna te dalen naar Torbole aan het Gardameer. Het is een korte 10,5 km doch pittige tocht. Het is weer zeer warm 38° maar niet zo drukkend als voor het onweer gisteren. We genieten van het mooie panorama, de blauwe hemel en de bergen die baden in de zon. Boven op Passo San Giovanni krijgen we voor het eerst het Gardameer te zien. Het is een prachtig zicht op Torbole en Riva. Het gevoel “moe maar voldaan” komt sterk naar voren. Met tranen in de ogen kijkt Elly naar het mooie meer. Het is een hele ontlading, het zijn tranen van blijdschap, van een overwinning. Twijfels over de slaagkans maken plaats voor vastberadenheid. Onze euforie krijgt een deuk als blijkt dat de campings volzet zijn. Het eerste jeugdhotel blijkt op nog eens 3u verder bergop stappen. Dit kunnen we niet meer aan in deze warme weersomstandigheden. De receptioniste van de laatste camping die we aandoen krijgt medeleven. Ze heeft ook een hondje moeten afstaan en vindt ons initiatief geweldig. Na een paar telefoontjes vindt ze uiteindelijk nog een klein plaatsje voor een nacht. We zijn maar al te blij dat onze zoektocht hier stopt. We hebben ondertussen 5km extra gelopen en ons lichaam is oververhit. Een frisse verkwikkende douche, later stellen we op tussen een bende toffe jonge Duitse mountainbike en trialgeweld. Toffe gasten die ons dadelijk geruststellen en van alle kunstjes laten zien. Ze zijn hier op zomerstage en hun bestelwagen is een heuse werkplaats. Het materiaal waar ze mee rijden is van onberispelijke kwaliteit. Na een aangenaam babbeltje is het weer tijd om te gaan slapen. Morgen staat er weer een etappe op het programma.
Dag 5 : 8 augustus Ons doel voor vandaag is Malcesine . We hebben de keuze uit 2 routes . De eerste gaat over de weg langs het meer met verschillende tunnels en dus als voetganger niet ongevaarlijk. Het alternatief is via de hoogteweg van Monte Baldo. Deze optie is voor ons niet haalbaar daar we net iets te weinig ervaring hebben met onze zware rugzak. Er komt nogal wat klimwerk aan te pas met verschillende trappen en ladders. Het schrikt ons wat af, de keuze is dus snel gemaakt. We nemen de nodige voorzorgmaatregelen en bevestigen een wit en rood flikkerlicht aan de rugzak. In de tunnels, de ene al wat langer dan de andere(in totaal 8 stuks) is voorzichtigheid geboden. Het vrachtverkeer en het openbaar vervoer rijden rakelings langs je broek. We zijn dan ook opgelucht als we NR° 8 achter ons hebben waarna we weer kunnen genieten van het prachtig uitzicht die deze streek ons bied. Na een dikke 12.5 km stappen zijn we in Malcesine aangekomen. Het Is nu net 13u en de lekkere aroma’s van de Italiaanse keuken zijn ons fataal. We ploffen neer op het mooie terras van ristorante Alpini. Elly bestelt een lichte pasta met kerstomaten, look en verse basilicum. Ik doe mij tegoed aan tagliatelle met bospaddenstoelen en parmesaankrullen. We spoelen het geheel door met een superlekkere Marzemino. De voorgestelde camping Lombardi blijkt 5.5km verderop te liggen en alleen te bereiken via de oude hoogteweg. Nu we gegeten, en wat gerust te hebben gaat het terug vlotter al zijn de tempraturen nog steeds zoals de voorgaande dagen zeer hoog, en de voeten toch wat hebben geleden. Na het dagelijks ritueel van opstellen en douchen ontdek ik waar ik al voor vreesde. Er pronken 2 blazen aan mijn beide voeten eentje zit op een zeer vervelende plaats, net onder de nagel van de teen. We besluiten om erger te voorkomen, een dag rust in te lassen en zo onze voeten te laten bekomen van de geleverde inspanning. We genieten nog wat van de mooie sterrenhemel en van het zicht op het meer en kruipen weer tevreden in ons tentje.
Dag 6 : 9 augustus We staan op en sturen een sms naar Liesbeth onze jarige schoondochter die vandaag 30 jaar wordt. Vandaag profiteren we van deze rustdag om wat kleding uit te wassen en eens een kijkje aan het meer te nemen. Toeval wil dat de bus, die om het uur langs de camping komt vandaag niet komt opdagen, zodat we alsnog te voet naar Malcesine moeten. Zonder de rugzak is het een heel ander gegeven. We maken nog een boottochtje en genieten van de mooie uitzichten. In Malcesine hebben we in een fruitwinkeltje nog wat olijven gekocht.
De eigenares van het kleine winkeltje, een zekere Ann Van Doren, is afkomstig uit Leuven. Ze is verschillende jaren geleden haar echtgenoot naar Italië gevolgd en heeft het daar best naar haar zin. Eens terug op de camping bekijken we het te lopen traject voor de volgende dagen en reserveren ons plaatsje bij de campings. We krijgen ‘s nachts nog een onweer over ons heen, maar door de harde wind is alles tegen de ochtend mooi opgedroogd, zodat we geen oponthoud en of natte tent hebben.
Dag 7 : 10 augustus Vandaag is het weer lekker zonnig en de weersvoorspellingen geven hoge tempraturen aan. De harde wind van vorige nacht heeft het laatste wolkje naar andere oorden geblazen. Onze tocht gaat naar Brenzone, een wandeling van 16km, langs de oostelijke oever van het Gardameer. We dalen eerst af naar Malcesine om vanaf daar hoofdzakelijk via de boulevard verder te trekken. De hitte wordt al snel voelbaar en we lassen daarom extra pauze in. Tijdens onze middagstop, we hebben net een paar verse broodjes, wat beleg en fruit gekocht, genieten we van een moeder eend met haar 8-koppige kroost die lekker zitten te zonnebaden op een rots aan het water. Even later passeren we een strandgebied waar we bekeken worden als zijnde verloren gelopen alpinisten, terwijl de bergen net aan de andere kant van de weg liggen. De zon en het warme asfalt eisen hun tol. We geraken moeizaam vooruit. Ook de blaren van Elly beginnen parten te spelen. Gelukkig is de meet, camping Primavera net voorbij Benzone in zicht. Nog even wat halen bij een supermarkt om straks ons potje te koken. Het wordt een pakje risotto met bospaddenstoelen. We stellen op langs een groep jonge meiden die druk aan het uitladen en opstellen zijn. Even later staan ze met zijn allen in hun handen te klappen. Een achttal jongen mannen arriveren bezweet op hun mountainbike. Gemakkelijk als je aankomt en de tent staat al en het potje is al klaar. Een beetje gezonde jaloersheid is hier wel van toepassing; en stilaan besef ik van verrekt, Elly heeft sinds we in Lavarone vertrokken nog geen koffie gezet of achter de kookpotten gezeten. Ik moet er wel bij vermelden dat we steeds samen de tent opstellen, en zij het slaapgebeuren zoals matrasjes oppompen en slaapzakken ontrollen geheel voor haar rekening neemt. De echte reden is dat ze minder goed tegen de hitte kan. Bij aankomst is ze zodanig uitgeput is, dat zodra de tent staat zij echt een verkwikkende douche nodig heeft om af te koelen en te bekomen. Het is vandaag dan ook weer bloedheet geweest. Voor de rest van de dag rusten we wat uit in de schaduw van een lindeboom. Later op de avond zijn we nog even aan het water gaan zitten om te genieten van een mooie zonsondergang.
Dag 8 : 11 augustus Vandaag zijn we een week onderweg en onze bestemming, camping San Remo in Torri del Benaco, ligt ongeveer 15km verder langs het meer. De zon schijnt, het is prachtig helder weer, lekker warm 36°. We wisselen tijdens de tocht een beetje af. We hebben de keuze uit de boulevard lans het water en het fiets en wandelpad langs de Gardesana, de toeristische weg langs de oostkant van het meer. Er staat een lekker briesje zodat het aangenaam wandelen is. Wat ons al een paar dagen opvalt, is dat hier enorm veel met de motor word gereden. Vandaag is het weekend en het is er wel aan te zien. Alle parkeerplaatsen langs de weg zijn volzet, de stranden zijn drukbevolkt, er zijn merkelijk meer wielertoeristen dan de voorbije dagen, kortom lekker druk. Naarmate we vorderen wordt het meer breder, de bergen minder hoog, de stranden minder rotsachtig, wat uiteraard meer toeristisch word uitgebaat. Nu beginnen we ons toch echt als vreemde eenden te voelen tussen al die vele zonnekloppers. Wijselijk verlaten we de boulevard en zetten onze weg verder langs het fiets en wandelpad. Mama’s blaren blijven haar parten spelen ondanks de compeed pleisters. Ze begint het ook emotioneel moeilijk te krijgen. De i-pod brengt verlichting en kan ze vluchten in de muziek. Even verderop op een bankje hebben we een fijn gesprek over gevoelens, hoe het verlies van onze Spike nog steeds zwaar te aanvaarden is, hoe je bepaalde dingen ervaart, ver van huis, de pro’s en de contra’s van deze trip. Er komen verschillende onderwerpen aan bod. Na een poosje hervatten we onze wandeling langs de Gardesana en komen zo aan de camping San Remo vlak voorbij Torri. De baas spreekt een mondje Nederlands. Het is een kleine familiecamping waar verschillende Belgen hun vakantie doorbrengen. Die zijn nu bijna allen naar huis en hebben plaats gemaakt voor de laatste groep Duitsers( Deelstaat Beieren heeft nu vakantie). We maken ’s avonds nog een wandeling langs het meer en genieten na van een toch wel geslaagde eerste week van ons avontuur. Met een goed gevoel wandelen we terug naar ons tentje waar we weer een lekker broeierige nacht tegemoet gaan.
Dag 9 : 12 augustus De eerste tegenslag is een feit. Tijdens de nacht is mijn luchtmatras stukgegaan. Mijn heup doet een beetje pijn van op de harde ondergrond te liggen. Van doorslapen is er niet echt sprake van geweest. Mopperen helpt niet, dus straks even een nieuwe kopen en het probleem is opgelost. Lazise is vandaag ons doel. Een tocht van 19 km waarbij we Garda en Bardolino passeren. Via de Gardesana gaat het lekker bergop tot San Vigilio om vervolgens lang af te dalen naar het mondaine Garda met zijn prachtige gebouwen en zeer mooie en grote pleinen. De boulevard is prachtig aangelegd met vele banken. We trekken via de boulevard naar Bardolino waar we onze broodjes aan het park opeten. In de achtergrond weerklinkt de muziek van een country & oldies bar en wanen we ons even terug jong. Even verder kunnen we een paar mooie competitieboten aanschouwen. Ze hebben de jaarlijkse regatta gewonnen die hier onlangs heeft plaats gevonden. Even voorbij de stad gaat het verder langs de Gardesana tot Lazise. Het is voor ons beiden een emotioneel moment als we de stadspoort bereiken. Hier zijn we verschillende keren met Spike geweest. We waren hier voor het laatst in april 2010 met vrienden( Johan en Marieroos). Het is ook de laatste keer met Spike geweest. We hebben verderop aan de camping comunale ons tentje opgesteld. Vandaag gaan we lekker uit eten in ons favoriet restaurant, waar we vanaf het grote terras op het verdiep een prachtig uitzicht hebben op het meer. We genieten niet enkel van het uitzicht maar ook van het lekkere eten en de heerlijke huiswijn. Na het eten gaan we nog op zoek naar een nieuwe luchtmatras. Tijdens onze avondwandeling vragen we aan een aanwezige rode kruis medewerker hoe we die hardnekkige blaren het best verzorgen. Een Nederlander die toevallig in de buurt is spreekt ons aan. Hij had ons eerder op de dag zien stappen in Bardolino en we knopen een gesprek aan. Hij heeft 2 jaar geleden zijn hond ook moeten afgeven en het valt hem nu nog zwaar. Hij verteld ons ook dat hij voor artsen zonder grenzen enkele jaren geleden van Bardonecchia naar Valkenburg is gefietst.(1250km) Hij vindt onze tocht een prachtonderneming en wenst ons veel succes. De avond is nog jong en vleien ons neer op een bank langs de oever. Onbewust zijn we beiden aan het nadenken over de toekomst. We praten dan ook rechtuit over onze gevoelens. We beantwoorden elkaars vragen. We evalueren ook hoe we tot nog toe onze onderneming hebben ervaren. Het is een fijn en leerrijk gesprek. Het geeft een bijzonder lekker gevoel te weten dat je op de zelfde golflengte zit en dat je elkaar zo kunt steunen. Het sterkt onze wil om deze tocht tot een goed einde te brengen. Stilaan groeit ook het besef dat onze onderneming veel meer in houd dan stappen van A tot B. Even later worden we nog aangenaam verrast door een mooi vuurwerk. De avond had geen betere afsluiter kunnen hebben. Het mindere goede nieuws is dat tijdens de nacht een tweede matras het begeeft zodat ik weer een nacht met mijn heupen op de harde ondergrond lig en van een goede nachtrust weinig sprake is.
Dag 10 : 13 augustus s’ Morgens vlak voor het verlaten van de camping zien we de Nederlander die we gisterenavond tegen kwamen. Ludi Bultena en zijn echtgenote staan met hun caravan ook op deze camping. We wisselen even onze e-mail adressen uit, en trekken verder. We gaan nog snel op een terrasje een koffie met een ontbijtkoek nuttigen. Elly maakt hiervan gebruik om een sanitaire stop in te lassen. Toeval wil dat ondertussen een paar jonge vrouwen voorbij wandelen met een Jack russel pup. Ik kan het niet laten en vraag of ik een paar foto’s mag nemen. Romeo, zo heet het hondje, word op mijn rugzak gezet. Voor ik goed en wel mijn fototoetstel vast heb, is Elly terug en krijgt ze de puppy in haar armen. Het is een zeer emotioneel moment en de tranen vloeien rijkelijk. We praten nog wat na, ze heeft hem net cadeau gekregen van haar man. Haar vorige hond is verleden maand overleden. Ook wij doen ons verhaal waar ze veel begrip voor kan opbrengen. Wij krijgen de raad om toch zo vlug mogelijk een andere hond te nemen. “Het helpt om het verlies van je vorig hondje te accepteren. Je moet stilaan loslaten en verder kijken”. We verlaten Lazise en willen Peschiera bereiken. Het weer is aangenaam, 33°. Het gaat even langs de Gardesana om daarna het fiets en wandelpad te volgen. Deze is nu niet meer geasfalteerd en loopt niet altijd langs de oevers. We komen wat boomgaarden en wijngaarden tegen, waar het ook heter is dan langs het water. Als we Peschiera bereiken zijn we dan ook blij dat het erop zit voor vandaag. De hitte begint ons toch parten te spelen. We drinken veel maar we eten te weinig. Buiten een paar stukken fruit krijgen we overdag niets binnen. Gelukkig hebben we ‘s avonds na het douchen wat meer eetlust. We stellen ons tentje op in camping-village Butterfly. Onze Nederlandse buurman vandaag is een zekere Robert van Hattem. Hij biedt ons 2 van zijn zetels aan zodat we comfortabel kunnen zitten. We maken daar gretig gebruik van. Na het eten gaan we 2 matjes kopen voor onder onze matrassen te leggen om verdere stukken te voorkomen. De mevrouw van de kraam blijkt 4 Jack-Russels te hebben. Nou daar is leven in de brouwerij. Een babbeltje kan niet uitblijven en ook zij is benieuwd naar het vervolg van onze reis. De nodige foto’s worden gemaakt. Vandaag slapen we de laatste keer aan het Gardameer. Onderweg ontmoeten we een jonge Duitser die ook gepakt en gezakt er op uit trekt. Het doet wel deugd eens iemand met zware wandelschoenen te zien. Het is voor ons een leuke afwisseling niet alleen nagekeken te worden. Er komt natuurlijk een spontaan babbeltje op gang. Hij is te voet vertrokken vanuit München en Peschiera is zijn eindbestemming. Hij is al 16 dagen onderweg en heeft steeds in rifugio’s of berghutten overnacht. Dit is zijn manier om de vakantie door te brengen. Hij blijft nog 3 dagen in Peschiera om dan met de trein naar huis te keren. Hij wenst ons nog veel succes met onze tocht waarna onze wegen weer scheiden.
Dag 11 : 14 augustus Vandaag hebben we een lastige trip. Het wordt weer zeer warm 39° en we verlaten het Gardameer. Camping Romeo en Giulietta, in San Massimo, aan de rand van Verona hebben we aangekruist. Het is voorlopig de laatste camping op onze route die we tegen komen. We passeren het kraampje waar we de matjes gekocht hebben. De mevrouw waarschuwt ons nog voor het hete weer dat opkomst is (meer dan 41°) met de vraag of we wel beseffen waar we aan beginnen. We zoeken uit welke weg het beste is om te nemen en zijn daarom wat later weg. Eenmaal uit de stad gaan de eerste 8 km vrij vlot, maar dan begint het langzaam zwaarder te worden. We zitten langs een drukke weg, de zon brand en het gaat lichtjes bergop. Gelukkig zijn we goed voorzien van water. Na 12km houden we halt bij een fruitboer waar we perziken en wat appels kopen. We kunnen daar lekker in de schaduw even rusten en op krachten komen. We geraken aan de praat. Zo vertellen ze ons dat hun Duitse herder onlangs is gestorven. Ze vertellen het met tranen in de ogen. Ze vinden onze tocht geweldig en zijn vol lof over onze vereniging. We krijgen het fruit gratis en ze geven ons zelfs wat extra mee (wat ook weer gauw 2 kilo extra gewicht is). We zetten onze weg verder maar al gauw krijgt Elly het fysiek zeer zwaar. Die ene blaar die er nog steeds is de hitte, geen schaduw en het feit dat ze geen voedsel binnen krijgt hebben haar behoorlijk verzwakt. De laatste 2km is dan ook een marteling. Ze geraakt nauwelijks vooruit. Wanneer we te horen krijgen dat camping Romeo en Giulietta gesloten is en de nieuwe camping verderop ligt denkt ze het niet te halen. Alles doet pijn. Ze moet haar laatste krachten aanspreken, om al strompelend de camping te bereiken. Puur op wilskracht heeft ze het alsnog gehaald. De bazin van de camping is zeer bezorgd om Elly en komt haar vier dikke sappige perziken en een fles fris water aanbieden. We gaan even op een bank onder een boom zitten. Terwijl ze even later douchen is zorg ik dat de tent staat zodat ze even kan gaan liggen. Nu kan ik rustig zelf gaan douchen. Ik sla nog een babbeltje met de eigenaar die ons waarschuwt voor het hete weer voor de komende dagen. Ze voorspellen een hittegolf van 41° en meer. Ik boek voor 2 nachten zodat Elly morgen toch wat op krachten kan komen.
Dag 12 : 15 augustus Vandaag genieten we van onze rustdag. Een klein handwasje in de vroege ochtend doen, dan is alles proper voor de komende dagen, is het enige wat er vandaag op het programma staat. Elly wil van de gelegenheid gebruik maken om Verona te bezichtigen. Het openbaar vervoer is hier heel goed en er is een bushalte vlak bij de camping. Om 10.30 stopt onze bus aan de arena. De hitte is al heel goed voelbaar en iedereen loopt er rond met een flesje water in de hand. Groepjes Japanners hebben zelfs een parasol die voor de nodige schaduw zorgt. We besluiten ons bezoek aan de stad te beperken tot het bezichtigen van het huis van Giulietta en zo snel mogelijk terug naar de camping te keren. We hebben tijd om een pizza te eten op een van airco voorziene terras. Het Is ondertussen even na 13u en de hitte is echt niet meer te harden. Gelukkig is de bus in aantocht en geen twee minuten later stappen we op. Wat we toen hebben meemaakt is hier in België bijna ondenkbaar. Halverwege het traject stopt de bus aan een klein park. De bestuurder legt gewoon zijn bus stil, neemt rustig zijn lunchpakket, stapt uit, en zet zich lekker op een bankje in de schaduw neer. We kijken verwonderd rond en een van de medereizigers die blijkbaar door had dat we dit niet hadden verwacht zegt dan hier is dat normaal, een rustpauze van 20min. Elly en ik we bekijken elkaar van “dat meen je niet” en moeten er uiteindelijk best om lachen. Na stipt 20 minuten start de bus automatisch, de chauffeur neemt terug plaats achter het stuur, en krijgt het signaal om zijn weg verder te zetten. De hele namiddag genieten we van de rust op deze kleine argicamping in de schaduw van een grote notenboom.
Elly belt nog met het thuisfront waarbij ze een babbeltje heeft met ons kleinzoontje Vince. Dit is voorlopig de laatste camping waar we terecht kunnen. Vanaf nu is het op zoek gaan naar alternatieven zoals agri-toerisme of B&B tot aan de Adriatische kust.
Dag 13 : 16 augustus Na een dagje rust hebben we er terug zin in. We volgen de goede raad van de campingbaas,die ons aanraad van de stad niet te voet te doorkruisen. Het is een doolhof van vele kleine wegen om de verschillende wijken van de stad te doorlopen. Het zou heel wat tijd kosten om die 8 km af te leggen, wat met deze drukkende hitte niet echt wenselijk is. We nemen de bus tot in Palazzina aan de andere kant van Verona stad. Het is ondertussen 9u30 en al zeer warm. Vanaf hier is het 19 km tot in Zevio. We hebben het adres en telefoonnr van een B&B. Na 3uur langzaam stappen in de zon nemen we onze lunchpauze in het park van San Giovanni Lupatoto. We genieten in de schaduw van de grote dennen. Even bekruipt ons de gedachte om een dutje te doen. Het is namelijk 40° en het traject loopt vandaag volledig over de hoofdweg. We moeten er de warme gloed van het asfalt bijnemen. Naarmate we vorderen beginnen onze voeten te zwellen. Elly begint weer last te krijgen van een hardnekkige blaar net achter de enkel. Ze moet echt op haar tanden bijten om verder te lopen. Om 15h30 bereiken we Zevio. Ik heb exact 19,2km op de teller staan.
We informeren in een café naar de B&B. Die blijkt aan de andere kant van het dorp te zijn, zo’n 5km verderop, naast de wijnhandel Albertini. We drinken wat frisdrank en rusten er een half uurtje vooraleer onze weg verder te zetten. Als we na nog eens anderhalf uur stappen bij de bewuste wijnhandel aankomen zegt mr Albertini ons doodleuk dat de B&B gesloten is. De uitbaters, zijn nicht en haar man, zijn namelijk zelf op vakantie. We geloven niet wat we horen. Wie sluit er nu in volle seizoen zijn B&B om eventjes zelf op verlof te gaan? Hij stelt ons echter gerust. We moeten niet lopen, mevr Albertini brengt ons naar hun hoeve. Zijn nieuwe B&B is namelijk op ongeveer 1 km verderop ondergebracht bij zijn wijnkelder. Als we daar uitstappen zijn we aangenaam verrast door de prachtige locatie. Deze nieuwe accommodatie telt 10 kamers met badkamer, 2 eetzalen, een ontbijtzaal, een feestzaal met keuken, een overdekt terras, een zeer grote mooi aangelegde tuin, met dito tuinterras. Vannacht slapen we lekker in een hemelbed. Het zal heerlijk zijn na 10 nachten in het tentje. Tijdens het avondeten reizen de eerste twijfels over al dan niet verder te trekken met deze extreme tempraturen.
Na een babbeltje met Mevrouw weten we meer. We kunnen van hieruit terug langs de oevers van de Adige richting zee trekken op een wandel en fietspad. Ze geeft ons ook het adres van vrienden die hoevetoerisme aanbieden La Corte Cason in Ronco d’Adige 20km verder. Hoewel de weersverwachtingen voor de komende dagen hier in de streek niet echt gunstig zijn, het blijft gewoon rond de 40° en drukkend, besluiten we om onze tocht morgen gewoon verder te zetten, en nog een paar dagen aan te zien.
Dag 14 : 17 augustus - Ronco d’ Adige Na een nachtje heerlijk geslapen te hebben wacht ons een uitgebreid ontbijt. Er is heel veel keuze, zowel zoet als hartelijk. Tijdens het ontbijt raken we aan de praat met een Duitser die hier komt fietsen. Hij raad ons ook aan de fiets en wandelpad te nemen. Het is alleszins rustiger en veiliger dan over de drukke staatsbaan te lopen. Hij waarschuwt ons wel voor het warme weer. Daar er geen of nauwelijks bomen of schaduwplekken zijn op het traject, en de afstand toch 21km, moeten we wel rekening houden met meer vochtverlies. We nemen extra water mee en vertrekken richting Ronco d’ Adige. Het eerste stuk gaat vrij vlot en is de weg zeer mooi aangelegd. We zien dan ook verschillende wielertoeristen passeren. Wat ons wel opvalt, is dat de Adige ver van de bewoonde zone stroomt en we snel langsheen maïsvelden, enorme wijngaarden en perenplantages aan het stappen zijn. Op zich is dit wel mooi. Van op de verhoogde dijken hebben we een prachtig zicht op het platteland en zie je in de verte de kerktorens van de ver verspreide gehuchtjes. Vanwege het dorstige weer slinkt onze watervoorraad sneller dan ons lief is. Gelukkig komen we via een ommetje van 500m een boerderij tegen waar we onze flessen met fris water mogen vullen. We krijgen van de boer nog wat perziken en peren mee. Langzaam begint de hitte zijn tol te eisen. We geraken nog moeizaam vooruit. Elly heeft veel last van die ene hardnekkige blaar. Ondanks de speciale pleisters van Compeed blijft de druk aan de zijkant haar parten spelen. Als we in Ronco d’ Adige aankomen aan de brug over de rivier bellen we de B&B om te informeren in welke richting we moeten en hoe ver de B&B is. Tien minuten over de parallelweg van de rechteroever tot in het gehucht Cason, krijg ik als antwoord. Ik vertel op mijn beurt dat we te voet zijn. Als mevr. Paola hoort dat we te voet vertrokken zijn in Zevio beveelt ze ons te wachten waar we zijn. Het is nog zeker 3,5km tot aan de B&B. Het is niet goed om tussen de velden met deze hitte door te gaan. Een 15 tal minuten later komt ze ons ophalen. We zijn maar al te blij dat we in de auto mogen plaatsnemen. We zijn oververhit en onze voeten broeien. Aan de hoeve La Corte Cason aangekomen drinken we ieder een hele fles water, we ploffen neer op een bank onder een grote notenboom, trekken onze schoenen uit en laten onze voeten wat rusten. Even later nemen we intrek in het miniappartement waar we genieten van een lekker frisse verkwikkende douche. Het hoeverestaurant is in het weekend open, maar pas vanaf 19u30. Er rest ons wat tijd om even op het erf rond te lopen. Naast een grote moestuin zijn er verschillende dieren te zien. Eenden, ganzen, varkens, schapen, geiten, ezels, kippen, kalkoenen, konijnen lopen daar allemaal lekker samen in een grote omheinde wei. Best gezellig. Daarna maken we gretig gebruik van de mogelijkheid om nog eens lekker aan te schuiven. Ze serveren er enkel eigen producten. De verse sopressa smelt gewoon in de mond. De kaart is wel beperkt maar wat op onze borden ligt smaakt gewoon heerlijk. Na het eten maken we afspraken voor het ontbijt en kijken we nog wat tv in onze van airco voorziene kamer. En dan vallen onze oogjes toe.
Dag 15 : 18 augustus - Vigo di Legnago Na het lekker ontbijt met veel sopressa gaan we afrekenen. We krijgen 10€ korting om aan ons fonds te storten. Ze geeft ons ook het adres mee van een bevriende B&B hoeve in Vigo di Legnago. De hoeve “le tre rondini” ligt op 21km langs de fiets en wandelroute van de Adige. We merken algauw dat dit stuk meer bereden en bewandeld word. Er staan regelmatig banken en picnictafels langs de wandel en fietspad. Het is alleen jammer dat er geen schaduw is bij die halteplaatsen. De geplante bomen zijn nog te jong en hebben nog geen echte kruin. Ondanks de hitte gaat het vandaag wat vlotter dan anders. Rond 12u zijn we in Legnago waar we op zoek gaan naar belegde broodjes. Op 500m van onze route in het stadje vinden we een broodjesbar. We eten en drinken er onder een parasol vlak aan het marktplein. De marktkramers zijn net aan het opbreken. Het valt ons op dat het hoofdzakelijk Aziaten zijn die hier met hun koopwaar leuren. We rusten hier nog een klein uurtje uit vooraleer de laatste 4km aan te vatten tot in Vigo. Eens terug op de fiets en wandelpad geraken we aan de praat met een wat oudere fietser die van ons avontuur heeft gehoord. Hij is vol bewondering voor onze onderneming en wenst ons veel sterkte met het verdere verloop van de tocht. Hij weet ons ook te vertellen dat in “le tre rondini” het eten uitzonderlijk lekker en dat we zeker hun lasagne met eendenragù moet geproefd hebben. Zelf bezoekt hij het restaurant regelmatig omdat hij er een gezellige familiaire sfeer terugvindt. Hij wenst ons verder succes in onze onderneming. Een goed uurtje later zijn we aan de hoeve “le tre rondini”. Het is een groot landgoed met fruitbomen, een enorme kinderboerderij met vele dieren, een restaurant waar ook kookcursussen worden gegeven, een winkel met eigen producten (fruit en vleeswaren) studio’s, chalets en kamers met ontbijt. We krijgen logies in een studio vlak bij het restaurant. We reserveren voor het avondeten en maken ons klaar voor een lekkere douche te nemen. Nu moet ik er eerlijk bekennen dat deze keer het douchen niet echt relax is verlopen. Elly heeft nog zo gezegd van overal af te blijven, maar ja ik zit graag overal met mijn vingers aan. Zo trek ik nieuwsgierig aan een koordje die uit de wandtegels van de douche blijkt te komen. Zou dit een kleine ventilator activeren of misschien een extra lamp doen branden? Een luid alarm geeft mij het antwoord. Was ik er maar afgebleven. Een beetje verlegen moet ik toegeven dat ik het alarm geactiveerd heb voor mindervalide in nood. Ik ben me toen snel gaan excuseren bij onze gastheer, die al onderweg was naar de studio. Achteraf hebben we er wel mee gelachen maar op het moment zelf was Elly er allesbehalve gelukkig mee. Dat concludeer ik toch uit haar spontane opmerking.
Ik citeer: “Blijft er dan toch ook vanaf, gij groot kalf dat ge daar staat.” Na dit leuk intermezzo hebben we toch nog lekker genoten onder de douche en kunnen we nog wat rusten voor het avondeten. ’s Avonds smaakt de lasagne met eendenragù naar meer. Ook hier krijgen we een korting van 10€ voor ons kankerfonds. Mevrouw Cinzia is geïnteresseerd in de route die we hebben uitgestippeld. Ze vraagt om die later door te mailen, zodat ze een deel van de route kan gebruiken op haar website. Na het eten gaan we zoals gewoonlijk vroeg slapen, want morgen wacht ons weer een warme dag.
Dag 16 : 19 augustus - Badia Pollesine Vandaag hebben we een lange tocht voor de boeg. Badia Pollesine ligt 23km ver. Bij het ontbijt krijgen we allemaal eigen producten voorgezet. Het is de moeder van mr. Biozzi die ons ontbijt verzorgt. Tijdens een babbeltje komen we te weten dat haar twee broers vlak na de oorlog in 1946 naar België geëmigreerd zijn, om er in de mijn van Marcinelle te gaan werken. Ze zijn reeds beide overleden , maar haar neven komen nog jaarlijks op bezoek. Bij het afrekenen geeft mr. Biozzi ons nog het adres van de hoeve Le Clementine, ook een didactische kinderboerderij. We kopen nog wat fruit, een paar belegde broodjes en vertrekken vol goede moed. Het is zoals de voorbije dagen zeer mooie en warm weer. Op de dijk is het kalm, we zien amper fietsers en joggers. De Adige kabbelt rustig verder en wij genieten van het zicht op dit immens landbouwgebied, de rust en de stilte. Na 14km moeten we onze tocht verder zetten via gewone wegen omdat op de dijk langs de Adige gewerkt word en het pad er in slechte staat is. Deze secundaire wegen bieden echter geen schaduw of afkoeling. Het is weer snikheet. We zijn snel door onze watervoorraad en het gaat weer moeizaam vooruit. De laatste kilometers zijn echt moordend. Elly heeft veel last van die ene blaar die helemaal ontstoken is en moet echt geforceerd lopen. Het is nu het warmste gedeelte van de dag. De straten zijn verlaten, de bars gesloten. Badia Pollesine houdt even siësta. We volgen de wegwijzers naar de hoeve Le Clementine die, hoe kan het anders, helemaal aan de andere kant van het stadje, een heel eind verder op het platte land ligt. We bellen nog ergens aan voor wat water zodat we verder weer kunnen. Gelukkig is het maar 1 km. tot aan de ingang van het domein. Mevr. Clementina komt ons tegen op de lange oprijlaan. Ze moet nog even naar het bejaardencentrum maar waarschuwt eerst nog haar man Beppe. Hij moet dringend een paar flessen water klaarzetten op hun schaduwrijke terras. We worden er met open armen ontvangen. Ze hebben van ons avontuur gehoord, en het eerst wat Beppe zegt is: “ Jullie eten deze avond met ons, jullie zijn onze gasten, geen klanten, dan kunnen we wat rustiger verder praten en beter kennismaken. Iets zegt me dat jullie komst geen toeval is. De liefde voor de dieren heeft ons samen gebracht.” Het zijn echt mensen met een warm hart die zeer begaan zijn met hun gasten en de dieren. In de kinderboerderij lopen de dieren los. Ze hebben er kippen, ganzen, konijnen, eenden, ezels, geiten, schapen. Er is de B&B en een restaurant. Daarnaast is er ook chalet voor mensen met een hond. De mensen zijn zeer familiair met hun gasten. Hun motto is, Kom aan als gast en vertrek als vriend.” Dat ze zeer begaan zijn met de dieren vertaald zich in het redden van een beagle, die de naam Lucky kreeg, van vivisectie. Mevrouw is lid van een organisatie die strijd tegen vivisectie en die pleit voor meer diervriendelijk onderzoek. Beppe zet zich ook in voor een kweekprogramma van de Segugio Appennino, een bijna uitgestorven Italiaanse jachthond. Zijn Duitse herder Ringo is onlangs gestorven aan een embolie. Hij is amper zes jaar geworden. Het was een prachtbeest die op wedstrijden en hondenshows verschillende prijzen heeft gewonnen. Beppe vertelt ons dit met de tranen in de ogen. Mevr. Clementina is een pionier van de agriturismo. Ze biedt al meer dan 20 jaar hoevetoerisme aan. Ze is ook zeer gekend en enorm geliefd om haar liefdadigheidswerk. Ze toont veel interesse voor onze vereniging en wil er alles over weten. Ze vraagt ons zeker contact te blijven houden. Mevr. is ook bekommerd om onze gezondheid. Als ze tijdens het avondeten de hardnekkige blaar aan Elly haar voet ziet, haalt ze prompt een tube zalf tevoorschijn. Ze smeert wat zalf op de pijnlijke plek en geeft ons de tube mee met de boodschap van het een paar dagen te herhalen. Ook maakt ze er ons op attent dat het onverantwoord is om met deze extreme weeromstandigheden verder te lopen. Ze raad ons aan van de trein te nemen naar zee en daar een paar dagen rust in te lassen. Na overleg besluiten we hun wijze raad te volgen.
Dag 17 : 20 augustus - Lido di Pomposa Om ons einddoel, Assisi bereiken, niet in gevaar te brengen, besluiten we om de resterende vier etappes, die ons naar de kust brengen, te schrappen, en het traject met de trein af te leggen. Elly heeft het heel moeilijk met deze beslissing. Ze ziet dit een beetje als een falen. Ze beseft wel dat we niet echt een andere keuze hebben. We zitten in een hittegolf en de volgende 10 dagen zijn er geen verbeteringen in deze zone. Indien we bij deze temperaturen verder wandelen, loert het gevaar dat we wegens oververhitting onze tocht zullen moeten stopzetten. Meneer Beppe brengt ons rond 8uur naar het station van Badia Pollesine. Hij drukt ons nogmaals op het hart dat we zeker contact moeten blijven houden. We nemen de trein naar Rovigo. Daar moeten we de intercity naar Ferrara nemen. Op het perron hebben we veel bekijks met onze grote rugzakken en trekking kleding. Hier zijn hoofdzakelijk licht geklede mensen die naar zee gaan. Je ziet dat ze ons met grote vraagtekens aankijken. Als we dan zelf het woord nemen en met wat uitleg geven over wat ons bezighoud, zijn ze vol lof en komen er leuke gesprekken op gang. In Ferrara aangekomen moeten we bussen naar de kust. De bus naar de stranden is er pas over een uur wat ons de mogelijkheid bied om een broodje te eten. Stipt op tijd, verschijnt de bus aan het station. We moeten naar Porto Garibaldi. Hier word veel gebruik gemaakt van het openbaar vervoer. Het is zeer goedkoop en de bussen rijden stipt op schema, bijna on-Italiaans. De bagageruimte zit snel afgeladen vol en moeten onze zware rugzakken mee de bus op. Een paar jonge kleurlingen bieden hulp met onze uitrusting op een zitplaats te zetten zodat deze niet zou hinderen met in en uitstappen. In Porto Garibaldi nemen we een volgende bus die ons naar Lido di Pomposa brengt waar we naar een camping geïnformeerd hebben. Vanaf de bushalte is het toch nog een 5 tal km tot aan de camping Vigna e Mar. We krijgen er een schaduwrijk plaatse toegewezen om ons tentje op te stellen. Hier gaan we de komende 3 dagen even tot rust komen en onze voeten laten helen. Eenmaal opgesteld en gedoucht gaan we de camping en het strand wat verkennen. Zalig dat zeebriesje, na de moordende hitte van de voorbije dagen. We zetten ons neer tegen de omheining van de camping in de schaduw en dutten er lekker in. ’s Avonds maken we nog een strandwandeling waarna we ons neer vleien in een strandstoel. We kijken bewonderend naar de mooie sterrenhemel, zien nog enkele vallende sterren. Zoals de traditie het ons leert, gaan we hier uiteraard een wens bij doen, ieder voor zich en zonder het aan elkaar te vertellen. Even later kruipen we voldaan in ons tentje en met het zachte geruis van de branding vallen we lekker in slaap.
