Vluchteling en werk II

Vluchteling en werk II Netwerknieuws no. 38 mei 2010

Geachte lezer, Een nieuwe HOV brief, weer het thema “Vluchteling en werk”. De vorige keer was er een bijdrage van een vluchteling die zijn situatie vergeleek met die van een dier en subtiel uitlegde hoeveel het kost wanneer vluchtelingen niet mogen werken als ze met hun procedure bezig zijn. Nog los van het menselijk aspect. Dit keer vertelt een andere (voormalige) vluchteling dat het niet mogen/ kunnen werken een stagnering in zijn ontwikkeling veroorzaakt en bovendien de door Nederland zo gewenste integratie in de weg staat. En er is een onthutsende bijdrage die beschrijft hoe sommige medewerkers van de IND denken over vluchtelingen. Tevens willen wij u attenderen op de Dag van de Vluchtelingen waaraan in het weekend van 18-20 juni aandacht wordt geschonken. Het zou mooi zijn als u op de een of andere manier ‘mee kunt doen’. Wij verwijzen u hiervoor naar het artikel in deze nieuwsbrief en de website.

Vluchteling en werk Het is voor mij moeilijk om me voor te bereiden over een gevoelig onderwerp, over en zeer kwetsbare groep mensen iets schrijven. Het gaat over de mensen jarenlang wachten voor zijn toekomst, onduidelijke toekomst en hoe lang duurt tot IND neemt de beslissing, je weet nooit. Ook heel moeilijk voor me om de herinnering die onder zware situatie toen ik woonde in het asielzoekerscentrum. De problemen van de asielzoekers zijn enorm, maar ik probeer hier alleen iets te schrijven over het niet minst belangrijk probleem “wat betekent niet mogen werken”. Ik kom uit een land waar oorlog is en gevlucht van de oorlog op zoek naar een plek ergens op aarde waar is veiligheid, zekerheid en humanitaire behandeling. En uiteindelijk recht als mens hoop te vinden. Het was niet gemakkelijk, 7 jaar heb ik gewoond in het AZC, zonder eenvoudige menselijke rechten; recht voor studie, arbeidsrecht enz. Wanneer ik heb gehoord dat ik mag alleen 12 weken per jaar werken, ik geschokt! Hoe kan dat? Ik heb mezelf gevraagd? Als mens heb ik recht voor werk, waarom dus maar 12 weken per jaar? Als ik heb geen recht voor werk dus waarom 12 weken per jaar mag ik werken? Dit kontrast heeft mij verbaasd. Ik dacht wanneer je woont in de maatschappijwaar je hebt geen eenvoudige menselijke rechten en dit verscheurdheid maakt diepe afstand tussen mensen in de samenleving in dit land. Asielzoekers in de Nederlandse samenle-ving is een kwetsbare minderheidsgroep. Jarenlang wachten in het AZC met weinig positieve activiteiten, getraumatiseerde men-sen met een geestelijke, lichamelijke en chronische ziekte en uitgeput worden. Toen ik woonde in het AZC heel vaak gevraagd dat ik wil graag werken of studeren. Ik ben mens en ik heb recht, maar was geen gehoor. Nu na 10 jaar van mijn leven in Nederland mijn CV is onvoldoende, mijn werkervaring heel weinig, ik kan niet stabiele en passende werk vinden en op de sollicitatiebrieven kreeg ik negatieve antwoord. Dit probleem en de pijn voel ik nog steeds. Dit is resultaat van jarenlang wachten in het AZC zonder menselijke rechten. Ik dacht altijd dat de arbeid is een zinvolle en verstandige activiteit, niet alleen nodig voor de economie maar ook voor de sociale relatie. Via arbeid kun je goede kennis maken met de mensen in de maatschappij waar je woont en natuurlijk kan je leren taal, cultuur, geschiedenis enz. van dit land. Uiteindelijk het integratieproces beter worden en ook justitie compleet worden. Democratie wordt compleet als mensen kunnen studeren, werken en gezond kunnen leven. Geschreven door S.

Wanneer begint mijn Leven? Over mijn leven tussen 11,5 en 15 jaar vertel ik niets. Met mijn 15de ben ik naar Nederland gekomen. Ik ben nu bijna 23 jaar. Een vaste verblijfsvergunning heb ik nog steeds niet. Mijn tijdelijke vergunning loopt volgend jaar af. Dan moet het aanvragen weer opnieuw beginnen. En dan nog een keer. Wanneer begint mijn leven? Ik heb in de gevangenis gezeten. De aanleiding was zelfverdediging. Iemand viel mij aan in een café. Ik werd gearresteerd en in vreemdelingenbewaring opgesloten. De vechtpartij was niet belangrijk voor de politie. Ze wilden mij hebben vanwege mijn status als asielzoeker. Niets werd duidelijk. Een paar

keer naar de rechtbank geweest. Alles negatief. Na drie maanden overgeplaatst naar een andere gevangenis zonder mededeling van te voren: op transport en weg. Drie maanden later met een briefje op straat gezet. ’s Morgens wist ik nog niet dat ik zou worden vrijgelaten. Het briefje vermeldde, dat ik binnen drie dagen Nederland uit moest zijn. Maar ik kon niet weg. Mijn eigen land wilde me niet ontvangen. Waar kan mijn leven beginnen? Ik was in de gevangenis somber geworden. Dingen die gebeurd waren vóór mijn 15de verjaardag kwamen terug in mijn herinnering. De GGZ wilde mij aanvankelijk geen therapie geven. Mijn omgeving zou niet rustig genoeg zijn, want ik had geen verblijfsvergunning. Toch door toedoen van vrienden werd ik een paar maanden later wel geaccepteerd. Mijn advocaat vroeg vergunning om in Nederland te blijven aan. Weer een negatief antwoord. Maar hij was een doorzetter en won uiteindelijk. Nu heb ik een vergunning voor een jaar. Maar wat na dat jaar? Wanneer begint mijn leven? Ik vind het niet goed, dat de overheid asielzoekers zo lang laat wachten. Na drie tot zes maanden moet ze zeggen: blijven of weggaan. Ik hoorde dat ook Lubbers deze mening heeft. Ook een vluchteling heeft recht op een leven, dat kan beginnen. Maar iemand vertelde mij, dat er toch een groot verschil is tussen de jongen die ik was op elfjarige leeftijd en de man die ik nu ben. Hij vertelde mij, dat ik nu een volwassen man ben, krachtig en zelfbewust. Ik kies mijn vrienden zelf en ga niet mee met anderen die niet te vertrouwen zijn. Ik leid een goed leven. Mijn ouders hebben mij niet kunnen leren, hoe ik mij moet gedragen als volwassen man. Ik heb het mijzelf geleerd. Ik ben een sociaal mens geworden. Anderen vinden het fijn en prettig om met mij op te trekken. Zodoende beteken ik iets voor mijn vrienden. Ik ben een vechter geworden voor mijn eigen leven. Ik wil beginnen. N.N.

Vaarwel asielzoeker: het laatste zetje. Onderstaand artikel is het begin van een onthutsend artikel uit het NRC Weekblad van 10 – 16 april 2010. Het geeft een impressie over het werk van twee ambtenaren van de Dienst Terugkeer en Vertrek. Zij proberen uitgeprocedeerde asielzoekers te bewegen naar hun originele land terug te keren. Heel goed komt tot uiting de hardheid van het uitzetten en de mentaliteit van de ambtenaren. Wilt U het hele artikel lezen, kijk dan op: www.humaanomgaanmetvluchtelingen.nl/pages/artikelen/vaarwel-asielzoeker.php of vraag het artikel aan op schrift bij ons secretariaat.

Hoe beweeg je uitgeprocedeerde asielzoekers terug te gaan naar hun land? Dat is het werk van de Vertrekdienst. Twee ambtenaren. Twee vreemdelingen. Uitzwaaien is mensenwerk. Tekst: Leonie van Nierop, reportage Dienst Terugkeer en Vertrek. Het is nog nacht als Jannes door de kale vertrekhal van Schip-hol banjert. Hij is op zoek naar Twana, die weg moet. Als de kleine Irakees zich aarzelend meldt, geeft Jannes hem een ferme klap op de schouder. Hij was even bang dat Twana niet zou opdagen, zegt hij. “Sommigen trekken hun keutel weer in”. Twana kijkt hem nietbegrijpend aan. Bij de gate krijgt de uitgeprocedeerde asiel-zoeker een dikke envelop uit handen van Jannes, regievoerder van de Dienst Terugkeer en Vertrek. Duizend euro in briefjes van vijftig. De Irakees propt het zaakje haastig in de zak van zijn jekker. Twana en de Twentenaar nemen afscheid met een onhandige omhelzing. Twana blijft net te lang in Jannes' stugge leren jas hangen voor hij met natte ogen achteruit wegloopt. Tegen een paal. Zo hard zwaait hij. Dan wacht Jannes tot het vliegtuig, met bestemming Arbil, vertrekt. De vreemdeling kan immers nog stampij maken, de gezagvoerder kan hem nog weigeren. En dan zou hij weer in Nederland op straat staan. Met zijn buit. Blijven tot het toestel taxiet noemt Jannes “een kwestie van zorgvuldigheid”. Daar houdt hij van. Net, bij het afscheid, had Jannes het wel even moeilijk, zegt hij met een blik op het vliegtuig. “Maar nu ben ik er alweer klaar mee. Als het gebeurd is, is het gebeurd. Dat moet, anders raak je vol. Er komen steeds nieuwe.” Vanmiddag laat Jannes vier vreemdelingen oppakken door de Vreemdelingenpolitie. Met hetzelfde gemak. Eerst zet hij ter hoogte van Naarden twintig minuten zijn auto stil om een uiltje te knappen. Want, zegt hij, “dit is topsport”.

Actualiteiten. Dag van de Vluchteling De Verenigde Naties hebben 20 juni uitgeroepen tot Internationale Dag van de Vluchteling. Overal ter wereld komen vluchtelingen in de knel. Ze worden opgevangen in kampen met slechte voorzieningen, lijden aan trauma's en zijn voor hun leven getekend. Ze zijn nergens meer thuis. Alleen door hulp van buitenaf, mensen die hen willen bijstaan met geld en middelen, zullen ze zich misschien, ooit, weer ergens thuis gaan voelen.

Nederland Ook in Nederland leven grote aantallen vluchtelingen in onzekerheid. Velen worden miskend als vluchteling: ze hebben geen bewijzen van hun vlucht of worden niet geloofd. Vluchtelingen die miskend worden, kunnen tot nader order opgesloten worden, zonder dat ze iets misdaan hebben. Als vluchtelingen niet terug kunnen keren, worden ze vanuit de gevangenis op straat gezet. Nederland wordt regelmatig veroordeeld voor mensenrechtenschendingen, maar de staat wuift haar verantwoordelijkheid weg. Zelfs in deze situaties van uitzichtloosheid en tegenslagen zijn er vluchtelingen die de kracht vinden om aan een nieuwe toekomst te werken. Dat kunnen ze niet alleen, maar met hulp van mensen die met hen samenwerken, in plaats van hen uit te sluiten, lukt het weer wel.

Programma in Eindhoven: o

vrijdag 18 juni Gesprek met politici over de te verwachte ontwikkelingen met betrekking tot het vluchtelingen beleid en de effecten daarvan voor de stad Eindhoven.

o

Zaterdag 19 juni van 13.30 tot 17.00 uur: manifestatie Catharinaplein met dans, muziek en hapjes.

o

Zondag 20 juni aandacht voor vluchtelingen in de Eindhovense kerken.

Meer informatie: www.dagvandevluchteling.nl Tel. 040.2569517 of 040.2525609

Wat kunnen wij doen?

Geen kind op straat In Nederland slapen er kinderen op straat. In parken, op stations of in bushokjes. De Nederlandse regering zet kinderen van asielzoekers en migranten die uitgeprocedeerd zijn, in de kou. Die praktijk moet stoppen, en wel nu! Geen mens hoort op straat te staan, en zeker geen kinderen. Dat vindt ook het Europees Comité voor Sociale Rechten. Het Comité zegt dat Nederland moet stoppen met het op straat zetten van kinderen omdat het hun menselijke waardigheid aantast. In het Kinderrechtenverdrag staat dat de overheid ouders juist moet helpen als zij hun kinderen geen onderdak kunnen bieden. Helpen betekent niet op straat zetten. Helpen betekent onderdak verlenen. Help mee en teken de petitie. Want ieder kind heeft recht op een dak boven zijn hoofd. Teken de petitie op: www.geenkindopstraat.nl

Zieke Vluchtelingen Wij wachten in de detentiebus, “Nog vier stuks voor de röntgen”, roept een van de bewakers. “Alstublieft mijnheer, wilt u zeggen Nog vier persónen voor de röntgen? ” vraagt Ahmed. De bewaker kijkt mij aan en zegt: “Ik noem jullie zoals ik wil.” Ahmed legt een vinger op zijn mond. Nooit iets vragen aan bewakers, dat is het verstandigst. Kitty Notenboom

Stuur een briefkaart / groet aan een vluchteling. Er zitten honderden asielzoekers in vluchtelingendetentie (lees gevangenis) enkel en alleen omdat zij niet over de juiste papieren beschikken. Detineren van asielzoekers is volgens het vluchtelingenrecht een laatste middel wat gebruikt mag worden om hen uit te zetten, maar wordt door Justitie vaak als normaal beschouwd. Voor deze mensen veroorzaakt dat veel lijden en psychisch leed. Daarnaast schaadt het onze beschaving en is ook erg duur. U kunt een postkaart sturen met een groet. Het HOV zorgt ervoor dat deze kaarten bij de geestelijk verzorgers van de diverse detentiecentra komen die de kaarten dan weer verspreiden onder de vluchtelingen. U kunt in het Nederlands, Engels of Frans schrijven. Het is helaas niet toegestaan om de achternaam en het adres van de afzender te vermelden. Wij weten dat dit gebaar door de vluchtelingen zeer wordt gewaardeerd. U kunt de briefkaart opsturen naar het secretariaat van het HOV.

Verspreiding van de HOV Nieuwsbrief -

Voor u die de nieuwsbrief per post wilt blijven ontvangen zou een kleine bijdrage door ons zeer gewaardeerd worden. Stort dan op “Fonds Sociale Noden Eindhoven” te Eindhoven op banknummer 44 48 64 245, onder vermelding van “HOV”. Misschien weet u ook iemand anders die deze nieuwsbrief zou willen ontvangen. De situatie wordt daardoor meer bekend. Laat ons dat dan svp weten op [email protected]. Deze nieuwsbrief wordt u of digitaal of per post toegestuurd. Mocht u deze brief liever niet meer ontvangen, meldt u dat dan via e-mail op [email protected], per telefoon op 040-252 5609 of per brief op Hoogstraat 301a, 5654 NB Eindhoven.

Secretariaat van het Netwerk HOV

Hoogstraat 301a 5654 NB Eindhoven

tel: (040) – 25.25.609 fax: (040) – 25.15.767

e-mail: [email protected] website: www.humaanomgaanmetvluchtelingen.nl