Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
VLAAMS PARLEMENT
Zitting 2000-2001 17 april 2001
EVALUATIERAPPORT VAN DE VLAAMSE REGERING over de Vlaamse fiscaliteit
VERSLAG namens de Commissie voor Algemeen Beleid, Financiën en Begroting uitgebracht door de heer Frans De Cock
1361
Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
2
Samenstelling van de commissie : Voorzitter : de heer Marc van den Abeelen. Vaste leden : de heer Joachim Coens, mevrouw Wivina Demeester-De Meyer, de heren Johan De Roo, Paul Van Malderen ; de heren Frans De Cock, André Denys, Stefaan Platteau, Marc van den Abeelen ; de heren Mathieu Boutsen, Herman De Reuse, Roland Van Goethem ; de heren Gilbert Bossuyt, Lucien Suykens ; de heer Ludo Sannen ; de heer Chris Vandenbroeke. Plaatsvervangers : de heer Gerald Kindermans, mevrouw Trees Merckx-Van Goey, de heren Eric Van Rompuy, Johan Weyts ; de heren Freddy Feytons, Marino Keulen, Jul Van Aperen, Francis Vermeiren ; mevrouw Hilde De Lobel, de heren Jean Geraerts, Christian Verougstraete ; de heren Guy Swennen, Bruno Tobback ; de heer Jos Geysels ; de heer André-Emiel Bogaert.
Zie : 569 (2000-2001) – Nr. 1 : Evaluatierapport
3
Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
INHOUD Blz. A. TOELICHTING DOOR DE HEER PATRICK DEWAEL, MINISTER-PRESIDENT VAN DE VLAAMSE REGERING, VLAAMS MINISTER VAN FINANCIËN, BEGROTING, BUITENLANDS BELEID EN EUROPESE AANGELEGENHEDEN, OP 15 FEBRUARI 2001. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A.1. Inleiding . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A.2. Welke zijn de conclusies die uit het uitgevoerde onderzoek kunnen worden getrokken ? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A.3. Algemene conclusies en verbeteracties . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
4 4 5 7
B. BESPREKING OP 8 MAART 2001 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.1. Toevoeging door de minister-president bij zijn inleiding op 15 februari 2001 inzake de leegstandsheffing. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.2. De tussenkomst van de heer André Denys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.3. De tussenkomst van de heer Ludo Sannen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.4. Tussenkomst van de heer Mathieu Boutsen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.4.1. Inleiding . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.4.2. Onroerende Voorheffing . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.4.3. Kijk- en Luistergeld . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.4.4. Leegstandsheffing . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.4.5. Leegstand bedrijfsruimten : . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.5. De tussenkomst van de heer Lucien Suykens . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.5.1. Leegstandsheffing . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.5.2. Kijk- en Luistergeld . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.5.3. Onroerende voorheffing . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.5.4. Kadaster . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.5.5. Bevoegdheidsproblemen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.6. Tweede tussenkomst van de heer André Denys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.6.1. onroerende voorheffing . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.6.2. kijk- en luistergeld . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.6.3. Leegstandsheffing . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.7. De tweede tussenkomst van de heer Ludo Sannen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . B.8. Antwoorden van de minister-president . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
8 8 8 8 9 9 9 9 10 11 12 12 12 12 12 12 12 12 12 12 13 13
C. VERDERE WERKWIJZE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
13
Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
4
DAMES EN HEREN, Uw Commissie voor Algemeen Beleid, Financiën en Begroting onderzocht op 15 februari en 8 maart 2001 het evaluatierapport van de Vlaamse regering over de Vlaamse fiscaliteit . (Parl. St. Vl. P. 2000-01, nr. 569/1).
A. TOELICHTING DOOR DE HEER PATRICK DEWAEL, MINISTER-PRESIDENT VAN DE VLAAMSE REGERING, VLAAMS MINISTER VAN FINANCIËN, BEGROTING, BUITENLANDS BELEID EN EUROPESE AANGELEGENHEDEN OP 15 FEBRUARI 2001 A. 1. Inleiding Met een met redenen omklede motie van de heren Gilbert Bossuyt, Johan de Roo, Stefaan Platteau, Jos Geysels en Chris Vandenbroeke tot besluit van de op 16 maart 2000 door de heer Gilbert Bossuyt in commissie gehouden interpellatie tot de heer Patrick Dewael, minister-president van de Vlaamse regering, Vlaams minister van Financiën, Begroting, Buitenlands Beleid en Europese Aangelegenheden, over de organisatie van de inning van de eigen belastingen, goedgekeurd door het Vlaams Parlement op 29 maart 2000, (Parl. St.Vl. P. 199900, nr. 243/1) heeft het Vlaams Parlement de Vlaamse regering gevraagd een evaluatie op te maken van de organisatie van de inning van de eigen belastingen en de fiscale decreetgeving die daarop betrekking heeft. Deze evaluatie werd opgemaakt door de Vlaamse Administratie Accounting, Budgettering en Financieel Management (ABAFIM). De evaluatie werd beperkt tot vier belastingen die de laatste tijd om uiteenlopende redenen de belangstelling hebben gewekt van de burger, de media en de politieke wereld : 1° de onroerende voorheffing ;
Met andere woorden : wat zijn de behaalde resultaten in functie van de beoogde effecten ? De financierende heffingen , te weten de onroerende voorheffing en het kijk- en luistergeld, moeten middelen genereren , terwijl het opzet van de regulerende heffingen, de leegstandsheffingen, bestaat uit het tegengaan van een hinderlijke situatie, de leegstand van woningen en bedrijfsruimten. 2. De EFFICIENTIE van de heffingen Hierbij wordt nagegaan of de aan de inning toegewezen middelen wel op doeltreffende wijze worden ingezet. In de loop van het evaluatie-onderzoek is gebleken dat het vergelijken van gegevens uit verschillende heffingsdomeinen niet erg nuttig is. Voor een aantal heffingen liggen de in te vorderen sommen nu eenmaal veel hoger dan bij andere heffingen. Ook verschillen de heffingen wat betreft complexiteit en is de automatisatie niet overal even ver gevorderd. Het efficiëntieonderzoek zou dan ook beperkt moeten worden tot vergelijking van cijfers binnen eenzelfde inningsdomein doorheen de tijd. Maar ook dat vergelijkend onderzoek zou weinig zinvolle resultaten opleveren, gelet op de jeugdige leeftijd van de Vlaamse Fiscaliteit. Inzake efficiëntie worden in het rapport dan ook geen conclusies getrokken. 3. De DEUGDELIJKHEID van de regelgeving Zijn de bestaande regelgevingen wel in overeenstemming met de algemene beginselen van behoorlijke regelgeving ? 4. KLANTENTEVREDENHEID Hoe wordt de inning van de belastingen gepercipieerd door de belastingplichtige ? Om dit te kunnen nagaan werd een steekproef genomen uit een aantal klachtenbrieven en bezwaarschriften die op de Administratie toekomen. De uitgevoerde evaluatie betracht daarentegen geen antwoord te geven op de vragen naar :
2° het kijk-en luistergeld ; 3° de leegstandsheffing woningen ;
– de OPPORTUNITEIT van de belastingen ;
4° de leegstandsheffing bedrijfsruimten.
– het RELEVANTE BELEIDSNIVEAU waarop de heffingen zouden moeten worden georganiseerd ;
Deze vier heffingen werden vanuit een viervoudige invalshoek bekeken : 1. De EFFECTIVITEIT van de heffingen
– het INKOMENSHERVERDELEND EFFECT van de heffingen.
5
Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
A.2. Welke zijn de conclusies die uit het uitgevoerde onderzoek kunnen worden getrokken ?
dacht besteed aan de mogelijkheid van vergissingen in de opstartfase. De situatie is in het aanslagjaar 2000 wel aanzienlijk verbeterd.
A.2.1. De onroerende voorheffing
De problemen bij de automatische toekenning van de verminderingen hebben geleid tot een groot aantal bezwaarschriften, met een verhoging van de behandelingstermijnen als gevolg.
Krachtens de huidige Bijzondere Financieringswet van 16 januari 1989 heeft het Vlaamse Gewest enkel de bevoegdheid om de tarieven en de vrijstellingen van deze belasting te bepalen . De heffingsgrondslag blijft een federale bevoegdheid, met een vetorecht voor de gewesten. Deze “gedeelde bevoegdheid“ komt alleszins een duidelijke regelgeving niet ten goede. Het Vlaamse Gewest heeft van haar bevoegdheden gebruik gemaakt, onder meer met het decreet van 9 juni 1998 dat voorziet in een eigen invordering met automatische toekenning van een aantal verminderingen. Vanaf het aanslagjaar 1999 wordt de invordering van de onroerende voorheffing dan ook daadwerkelijk verzorgd door het Vlaamse Gewest. Hiertoe werd een samenwerkingsovereenkomst gesloten met CIPAL. Welke zijn de voornaamste vaststellingen , geformuleerd in het rapport inzake de onroerende voorheffing ? 1. De heffingsgrondslag van de onroerende voorheffing, het kadastraal inkomen, voldoet eigenlijk niet meer. De huidige K.I.’s beantwoorden niet meer aan de reële jaarlijkse huurwaarden. Hierbij moet wel worden opgemerkt dat de heffingsgrondslag van de onroerende voorheffing op heden federale materie uitmaakt. 2. De automatische toekenning van een aantal verminderingen is op zichzelf genomen natuurlijk een goede zaak . De burger krijgt waar hij recht op heeft zonder dat hij eerst zelf hiertoe vervelende formaliteiten moet vervullen . In de aanvangsfase is deze operatie evenwel slechts ten dele geslaagd. Weliswaar werden er in vergelijking met de federale periode, meer verminderingen wegens kinderlast en bescheiden woningen toegekend, maar toch kon nog niet iedereen die recht had op een vermindering bediend worden. Problemen bij het koppelen van gegevensbestanden die door meerdere instanties moeten worden toegeleverd zijn de oorzaak van deze problemen. Bij het opstarten van de eigen invordering werd, in de informatie die aan de burger werd verstrekt, te weinig aan-
3. Verder werden nog enkele gevallen van ongelijkheid in de wetgeving bespeurd. Zo bijvoorbeeld worden voor de vermindering voor bescheiden woningen enkel de in het Vlaamse Gewest gelegen onroerende goederen in aanmerking genomen. Dit is een pijnpunt. 4. Afgezien van de problemen met de automatische toekenning van de verminderingen met de daaruit voortvloeiende bezwaarschriften wordt de behandeling van de bezwaarschriften en brieven door de burger vrij positief ervaren. Wel moet er in de briefwsseling aan de belastingplichtige meer aandacht besteed worden aan de mogelijkheid van een beroepsprocedure waarover de belastingplichtige nog beschikt nadat het bezwaarschrift werd afgewezen. A.2.2. Het kijk- en luistergeld Ook hier duikt de handicap van de gedeelde bevoegdheid op. Het Kijk- en Luistergeld is een gemeenschapsbelasting waarvan de aanslagvoeten, de heffingsgrondslag en de vrijstellingen federale materie blijven, met een vetorecht voor de gemeenschappen. Op het vlak van de effectiviteit scoort deze belasting behoorlijk : het aantal niet-ingeschreven televisiekijkers is beperkt (8 % in 1999 ), voor het luistergeld is de score beduidend minder. Voor de wet op het kijk- en luistergeld vallen de volgende bevindingen op : 1. het oneigenlijk gebruik van het begrip “ fraude “ in de wettekst ; Laattijdige betaling wordt gelijkgesteld met fraude, met een boete gelijk aan het dubbele van de rechten als gevolg. 2. het ontbreken van een administratieve bezwaarprocedure ; 3. de onduidelijkheid over de precieze draagwijdte van de aangifteverplichtingen.
Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
6
De distributiemaatschappijen moeten periodiek lijsten van hun abonnees bezorgen aan de Belastingdienst voor Vlaanderen, maar bij een vergetelheid blijft de kabelabonnee persoonlijk gehouden tot het indienen van een aangifte.
te gaan. De vraag rijst wel welk beleidsniveau best geplaatst is en welke procedure best wordt aangewend om de strijd tegen leegstand en verkrotting te voeren. De spreker noemt zich geen voorstander van een afschaffing van deze belastingen.
4. het ontbreken van proportionaliteit bij het einde van het houderschap
Het decreet op de leegstand bedrijfsruimten voorziet ook de mogelijkheid van een financiële tussenkomst bij de verwerving of sanering van goederen die in de inventaris zijn opgenomen.
Bij opzegging van het houderschap moet het volledige bedrag voldaan worden voor het jaar waarin de opzegging gebeurde. Aangezien in 1997 Belgacom de inning van het kijk- en luistergeld bewust wenste af te stoten, waren de gemeenschappen verplicht deze belasting zelf in te vorderen. Het is echter niet helemaal duidelijk of de Vlaamse Gemeenschap wel bevoegd is om de problemen inzake houderschap en aangifteverplichting op te lossen. Indien zij trouwens terzake enige decretale bevoegdheid zou hebben, dan kunnen die decretale wijzigingen geen uitwerking hebben ten aanzien van personen gevestigd in het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest. Inzake klantentevredenheid scoort de wet op het kijk- en luistergeld alvast positieve punten. De burger ervaart de contacten met de administratie blijkbaar positief, al wordt er nogal vlug gedreigd met een dwangbevel bij niet-betaling. Er moet ook wel worden gelet op het vermijden van het overdreven gebruik van typebrieven waardoor de belastingplichtige de indruk krijgt dat niet echt op zijn grieven wordt geantwoord. Opvallend is de mogelijkheid tot het on-line (via internet) indienen van een aangifte (http ://www.kijkenluistergeld.com/aanvraag.html). A.2.3. De leegstandsheffingen Voor de beide leegstandsheffingen (woningen en bedrijfsruimten) kan alvast het excuus van de gedeelde bevoegdheid niet ingeroepen worden. Het Vlaams Parlement heeft terzake de volle autonomie en heeft dus alle mogelijkheden van vereenvoudiging en bijsturing. Het opzet van beide heffingen is niet financierend , maar regulerend. Ze beogen een toestand van verkrotting en/of leegstand door middel van een heffing ten laste van de eigenaar te bestrijden. De minister-president vindt deze heffingen een belangrijk instrument om leegstand en verkrotting tegen
Of de doelstelling ook wordt bereikt is voorlopig moeilijk na te gaan. De gegevens zijn nog te recent om trends te kunnen ontwaren. Bovendien bestaan geen gegevens over het totaal aantal verkrotte, leegstaande of verwaarloosde gebouwen die aan de heffing zouden moeten worden onderworpen. Welke conclusies moeten worden getrokken uit het onderzoek naar de deugdelijkheid van de wetgeving ? Voor de leegstaande en onbewoonbare woningen komt de eerste heffing ten laste van de belastingplichtige op een moment dat hij hiertegen eigenlijk al niets meer kan ondernemen. Dit wordt niet echt als regulerend ervaren . De eigenaar van een verwaarloosde woning ontvangt nog eerst een technisch verslag waarna hij nog de kans krijgt de toestand te regulariseren. De eigenaars van leegstaande of verwaarloosde bedrijfsruimten daarentegen krijgen eerst twee verwittigingen vooraleer ze ook effectief een heffing moeten betalen. De procedures inzake de inventarisatie , de betekening aan de eigenaar van de inventarisatie, en de mogelijkheden van beroep tegen de inventarisatie zijn ( te ) complex en verlopen voor beide decreten verschillend. Opvallend is ook de grote rol van de gemeenten bij de inventarisatie van de gebouwen. Het is wel de vraag of zij steeds het belang van de Vlaamse overheid en niet de plaatselijke belangen voor ogen hebben. In het decreet op de leegstand bedrijfsruimten valt op dat er voor een eigenaar aan wie de leegstand eigenlijk niet kan worden aangewreven, er geen vrijstellingen voorzien zijn.
Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
7 Na indiening van een bezwaarschrift is er een ongelijklopende regeling inzake de opschorting van de betalingsverplichting. Na indiening van een bezwaarschrift tegen een leegstandsheffing op een woning wordt de betalingsverplichting opgeschort tot wanneer het bezwaar behandeld is. Bij leegstand van een bedrijfsruimte wordt de betalingsplicht niet opgeschort. Bij de onroerende voorheffing is in wezen vrij, maar wordt de burger aangeraden enkel het niet betwiste gedeelte te betalen. Uit het groot aantal bezwaarschriften blijkt toch wel een zekere aversie van de burger tegen de leegstandsheffingen. De meeste bezwaarschriften klagen een foutieve inventarisatie aan. Deze klachten blijken ook nog vaak terecht te zijn. Er moet gestreefd worden naar een meer correcte inventarisatie. De termijnen van behandeling van deze bezwaarschriften zijn vrij lang omdat bij de beoordeling van de dossiers (plaatselijk) inlichtingen moeten worden ingewonnen . De briefwisseling inzake de klachtenbrieven en bezwaarschriften is uitgebreid gemotiveerd, maar er dient meer aandacht te worden besteed aan het vermijden van onbegrijpelijke juridisch-technische termen en verwijzingen. A.3. Algemene conclusies en verbeteracties A.3.1. Kijk- en luistergeld en onroerende voorheffing Zoals reeds gezegd moet er voor de onroerende voorheffing en voor het kijk-en luistergeld rekening worden gehouden met de nog beperkte bevoegdheden van de gewesten, waardoor niet alle in het rapport aangehaalde bezwaren kunnen worden weggewerkt. Het Lambermontakkoord biedt de regio’s op dit vlak een meer uitgebreide bevoegdheid. Zo zou, na goedkeuring en inwerkingtreding van het Lambermontakkoord, Vlaanderen een eigen heffingsgrondslag inzake de onroerende voorheffing kunnen uitwerken. Tevens zou dan voor het Kijk- en Luistergeld, die een gewestbelasting zou worden, de aangifteverplichting en de bezwaarprocedure kunnen worden bijgesteld. Dit alles kan vanaf het najaar 2001 worden voorbereid in de veronderstelling dat het Lambermontakkoord wet wordt.
Inzake de onroerende voorheffing dienen de nietafgehandelde bezwaarschriften ten spoedigste te worden behandeld. Een termijn voor behandeling van de bezwaarschriften van zes maanden dient te worden gerespecteerd. A.3.2.
De leegstandsheffingen
De leegstandsdecreten dienen nu reeds te worden : -
vereenvoudigd ;
-
en op elkaar te worden afgestemd ;
-
of misschien zelfs te worden verwerkt tot één coherent geheel.
Ook dienen foutieve inventarisaties van leegstaande of verwaarloosde gebouwen in de toekomst te worden vermeden door een betere samenwerking met de gemeenten en AROHM en de mogelijkheid van een koppeling aan de gegevensbestanden van het kadaster dient te worden onderzocht. De spreker herinnert er aan dat het kadaster een heikel punt betreft in de onderhandelingen van het Lambermontakkoord. In elk geval moet voor het kadaster nog een samenwerkingsakkoord worden gesloten. In de huidige stand van de Lambermontakkoorden is er geen sprake van een volledige overdracht van het kadaster naar de gewesten. Inzake leegstand woningen zou de burger alleszins de mogelijkheid moeten krijgen aan de heffing te ontsnappen door de toestand te regulariseren. De leegstandsheffing is trouwens een regulerende heffing en geen financierende heffing. A.3.3. Klantvriendelijke behandeling van briefwisseling en bezwaarschriften In het algemeen moet aandacht besteed worden aan een klantvriendelijke behandeling van de briefwisseling en de bezwaarschriften. Zo moeten ontvangstmeldingen met melding van de antwoordtermijnen worden verstuurd. De toon van de briefwisseling moet zakelijk en correct zijn en een begrijpelijke taal moet worden gehanteerd. De Administratie moet vermijden al te gemakkelijk te dreigen met sancties bij eventuele wanbetaling. Bij afwijzing van een bezwaarschrift moet de burger worden ingelicht over een mogelijke beroepsprocedure.
Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
8
B. BESPREKING OP 8 MAART 2001
stelt het leegstandsprobleem zich niet in dezelfde mate in elke gemeente.
B.1. Toevoeging door de minister-president bij zijn inleiding op 15 februari 2001 inzake de leegstandsheffing
Nu de gemeente- en provinciewet wordt overgeheveld en het kerntakendebat woedt over welke taken respectievelijk de Vlaamse overheid, de provincies en de gemeenten moeten uitvoeren is het het persoonlijk standpunt van de minister-president dat het om een effectief instrument gaat maar dat de leegstandsheffing een verplichte gemeentebelasting zou moeten worden.
Wat de leegstandsheffing betreft is het debat sindsdien geëvolueerd. In 1996 zijn er voor wat de leegstand woningen betreft 2.001 aanslagen geweest waarop 1.209 bezwaren zijn gevolgd. In 1997 zijn er 6.475 aanslagen geweest waarop er 3.741 bezwaren zijn ingediend. In 1998 zijn er 10.836 aanslagen waarop meer dan 5.500 bezwaarschriften werden ingediend. In 1999 waren er grosso modo 15.600 aanslagen en 8.500 bezwaarschriften. De ministerpresident wenst hiermee aan te geven dat er enorme achterstand is opgetreden in de behandeling van deze bezwaren. Daarom heeft de minister-president de cel die zich bezighoudt met de afhandeling van deze bezwaren versterkt met 20 mensen. Voor een belasting die het Vlaamse Gewest 250 miljoen frank opbrengt kan dit qua economische improductiviteit tellen. Uiteraard is de opbrengst bij de leegstandsheffing niet de eerste doelstelling wel de bestrijding van verkrotting en leegstand. Bovendien blijkt dat de helft van de bezwaren dienen te worden ingewilligd. Dit versterkt het vertrouwen van de burger in de overheid niet. Vraag is wel of het Vlaamse Gewest het meest geëigende niveau is om een dergelijke heffing te organiseren. De spreker wijst erop dat op het moment dat de leegstandsheffing decretaal werd ingevoerd een aantal steden en gemeenten over een leegstandsheffing beschikten. Een dubbel systeem dus dat op de dag van vandaag van toepassing is. Het is vooral op het Vlaamse niveau dat de meeste bezwaren worden ingediend. De minister-president is persoonlijk dan ook van mening dat steden en gemeenten beter geschikt zijn als niveau voor de leegstandsheffing. De redenen hiertoe zijn dat het gemeentelijk niveau de lokale situatie beter kennen : bijvoorbeeld gaat het om een woning of een tweede verblijf, is er een bouwvergunning afgeleverd, etc. De afstand tussen de Vlaamse administratie en de locale situatie is te groot. De gemeenten zijn daartoe beter gewapend (diensten bevolking, wijkagenten, technische diensten, et cetera). De gemeenten zijn ook het best geplaatst om de wijzigingen van eigenaar snel te weten te komen. Hiertegen worden momenteel veel fouten gemaakt. De gemeenten worden trouwens nu reeds ingeschakeld in de inventarisatie van de vergunningen voor stedenbouw. Tot slot
B.2. De tussenkomst van de heer André Denys Deze spreker steunt het voorstel van de ministerpresident om de leegstandsheffing naar de gemeenten over te hevelen. Hij put hiervoor vanuit ervaringen vanuit zijn dienstbetoon met deze heffing in zijn gemeente. De bestaande procedures zijn klantonvriendelijk en de regelgeving heeft onbedoeld schadelijke neveneffecten. Indien uit het kerntakendebat niet zou worden besloten om deze heffing over te hevelen naar de gemeenten dan zal dit lid hiertoe decretale initiatieven nemen.
B.3. De tussenkomst van de heer Ludo Sannen Deze spreker onthoudt uit het rapport dat de leegstandsheffing een efficiënt instrument is wat door iedereen wordt erkend. Daarom dat deze spreker pleit dat het beleid tegen leegstand en verkrotting wordt aangehouden. Hij ziet wel wat in het voorstel van de minister-president om de leegstandsheffing voor woningen over te hevelen naar de gemeenten op voorwaarde dat de gemeenten verplicht worden ze te heffen. Vraag is of dit juridisch kan. De overheveling van deze heffing naar de gemeenten zou deze laatsten toelaten hun beleid naar de feitelijkheid op het terrein te moduleren. Wat de leegstandsheffingen voor bedrijfsruimten betreft, stelt de spreker de vraag of dit te herleiden is tot het gemeentelijk niveau. Uit het Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen (RSV) valt af te leiden dat de gemeenten enkel bevoegd zijn voor kleine KMO-zones. De industriële ruimtes worden in de uitgangspunten van het RSV als gemeenteoverschrijdend aangemerkt. Het is dan ook niet wenselijk dat de leegstandsheffing voor bedrijfsruimten naar de gemeenten zou worden overgeheveld. De heer Patrick Dewael stipt aan dat wat de leegstandsheffing voor bedrijfsruimten betreft er nog
9 een aberratie bestaat die in het debat nog niet werd vermeld. Wanneer de belastingplichtige één dag te laat zijn leegstandsheffing betaalt, moet onmiddellijk een boete van 200 % worden geïnd. Indien later bij de behandeling van het bezwaarschrift blijkt dat de heffing ten onrechte is, laat het decreet zelfs niet toe om de boete kwijt te schelden. Dit zijn aberraties in de vigerende decreetgeving die hoe dan ook moeten worden gehumaniseerd.
Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
software 100 % op punt staat kunnen deze controles dan stelselmatig worden afgebouwd. Een ander heikel punt is dat de doorlooptijd voor de behandeling van bezwaarschriften veel te hoog ligt. Zo is na 11 maanden nog maar 22,34 % van de “bezwaren korting voor gehandicapten” behandeld, en maar 34,39 % van de bezwaarschriften inzake “korting voor bescheiden woning”. Dit zijn onaanvaardbaar lange doorlooptijden, zeker als we zien dat van al de afgehandelde bezwaarschriften 87 % terecht waren.
B.4. Tussenkomst van de heer Mathieu Boutsen B.4.3.Kijk- en Luistergeld B.4.1.Inleiding De cijfers van deze studie zijn eigenlijk een momentopname daar de eigen Vlaamse fiscaliteit nog maar vrij recent bestaat. Deze studie kan enkel een aanzet zijn om de cijfers in de toekomst verder te gebruiken en te ontleden om binnen bepaalde vlakken van de Vlaamse fiscaliteit een bepaalde trend vast te stellen. In de studie wordt er regelmatig de nadruk op gelegd dat er veel te weinig resultaten voor handen zijn om de gegevens op een degelijke manier te kunnen verwerken. Daarom zullen wij ons in onze bespreking niet direct focussen op de naakte cijfers, maar veeleer de politieke en maatschappelijke relevantie van de besproken belastingen aanhalen en de problemen die de bevolking hiermee ondervindt. B.4.2.Onroerende Voorheffing De onroerende voorheffing wordt door de Vlaamse overheid zelf geïnd. Dit heeft inderdaad als voordeel gehad dat een aantal verminderingen waarop de burger recht heeft automatisch konden worden toegekend. Toch moet er op een aantal punten nog worden bijgeschaafd. Buiten de aanbevelingen gedaan op blz. 48 van het evaluatierapport pleit de spreker ervoor dat de geautomatiseerde correspondentie, volgens een vooraf bepaalde verhouding, steekproefsgewijs wordt nagekeken door een ambtenaar om tijdig bepaalde informaticaproblemen te detecteren. Dan hoeft er niet gewacht te worden op een of andere doorlichting om te zien dat er verschillende dingen nog niet kloppen (zie blz. 155, ibidem). Van zodra dat de
Indien de houder van een TV of autoradio geen uitnodiging tot betaling heeft ontvangen, moet de houder spontaan betalen voor de uiterste limietdatum. Doet hij dit niet, dan krijgt hij een taksverdubbeling (blz. 113, ibidem). Beroep tegen die taksverdubbeling, (bij fraude, maar ook bij laattijdige betaling (dus ook in geval van bijvoorbeeld hospitalisatie van de belastingplichtige) is niet mogelijk. Zoals het evaluatierapport ook aangeeft (blz. 114, ibidem) is dit een schending van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Er is immers geen administratieve bezwaarprocedure (hoorplicht), noch een beroepsmogelijkheid bij een onafhankelijk rechtscollege. Dit is des te erger daar er onenigheid bestaat over de interpretatie van het begrip fraude : de belastingdienst voor Vlaanderen houdt er een zeer strikte interpretatie op na, tegenover de iets ruimere interpretatie door de ombudsdienst die oordeelt dat fraude tenminste de intentie moet inhouden om de belasting te ontduiken (blz.115, ibidem). In geval van opzegging en laattijdige opzegging (niet voor de uiterste jaarlijkse vervaldatum van de betaling) is het Kijk- en Luistergeld voor een volledig jaar verschuldigd. Artikel 8 van de wet schrijft immers de proportionaliteit enkel in voor nieuwe houders. Als bijvoorbeeld een particuliere wagen wordt verkocht omdat de eigenaar een firmawagen krijgt, wordt de taks van de wagen die wordt verkocht niet terugbetaald (ook als die nog maar pas betaald zou zijn), maar voor de firmawagen moet de taks wel proportioneel worden betaald. Bovendien zijn firmawagens bijna altijd leasewagens waardoor de aangifte van de autoradio automatisch gebeurt door de leasingmaatschappij. Dit leidt tot een dubbele be-
Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
10
lasting van eenzelfde “gebruiker” gedurende het overgangsjaar. Nieuwe houders van een kabelaansluiting wachten vaak af en doen niet spontaan aangifte van het feit dat ze nu over een TV beschikken waarvoor kijken luistergeld moet betaald worden. Ze gaan er immers niet ten onrechte van uit dat, vermits ze abonnement betalen voor de kabeldistributie, bij de “overheid” bekend is dat ze over een televisietoestel beschikken. Echter, een nieuwe kabelabonnee onmiddellijk een uitnodiging tot betaling sturen, zoals op blz. 115, ibidem, wordt voorgesteld, kan ook niet. Er zijn immers ook veel mensen die verhuizen en op hun vorige adres al een kabelaansluiting hadden (niet noodzakelijk bij dezelfde kabelmaatschappij), of mensen die wel al een TV hadden (en Kijk- en Luistergeld betaalden) zonder kabelaansluiting en besluiten een kabelaansluiting te nemen. De spreker pleit er voor dat iedere nieuwe kabelabonnee een uitnodiging tot aangifte krijgt met daarop de mogelijkheid om aan te geven dat hij reeds Kijk- en Luistergeld betaalt, met vermelding van zijn inschrijvingsnummer. Een eigen kleine, wetenschappelijk niet verantwoorde enquête leverde het volgende op : eind verleden jaar was de Belastingdienst voor Vlaanderen – Kijk- en Luistergeld telefonisch niet bereikbaar. Op brieven of faxen kwam geen antwoord. In de meting naar de bereikbaarheid van de dienst wordt enkel gekeken of er een telefoonnummer is vermeld op de brief. Of de burger ook daadwerkelijk terecht kan op dat nummer of altijd de bezettoon te horen krijgt, is niet onderzocht. Blijkbaar was de onbereikbaarheid geen eenmalig probleem want in het onderzoek naar de klanttevredenheid kijk- en luistergeld wordt duidelijk aangehaald dat van de 212 onderzochte dossiers (van in totaal 482.000 ontvangen brieven) er een aantal waren die niet konden worden onderzocht op de gewenste criteria aangezien niet alle dossiers volledig waren. In een onderzoek naar de klantgerichtheid, de deugdelijkheid van de correspondentie, de bereikbaarheid en de administratieve nauwkeurigheid wordt vastgesteld dat een aantal van het kleine aantal onderzochte dossiers zo onvolledig zijn dat ze niet mee opgenomen kunnen worden in het onderzoek. Nergens wordt echter vermeld hoeveel dossiers er niet volledig waren.
Voor de door de spreker vastgestelde onbereikbaarheid is er een heel logische verklaring. De mensen van CIPAL werden immers overstelpt met vragen van burgers (5000 per dag) die ofwel een aanslagbiljet hadden gekregen, ofwel een deurwaarder op bezoek hadden gehad. De vragen waren steeds gelijklopend. “Dit moesten we toch niet meer betalen” of “Het kijk- en luistergeld was toch afgeschaft”. De heer Mathieu Boutsen vindt het frappant dat de Vlaamse regering een hoop geld uitgeeft aan een onderzoek o.m. naar de klanttevredenheid van de belasting op TV’s en autoradio’s terwijl verschillende ministers, met minister vice-president Steve Stevaert op kop, de mensen hebben doen geloven dat deze belasting afgeschaft werd of al afgeschaft was. Het lid verwijst hiervoor o.m. naar de krantenadvertenties en televisie-interviews van de heer Steve Stevaert in de aanloop naar de laatste verkiezingen. Als gevolg van deze hele misleiding van de burgers werd in de eerste plaats het hele imago van de belastingdienst voor Vlaanderen ernstige schade toegebracht en ten tweede werden de mensen van CIPAL zo bedolven onder nodeloos werk dat ze al lang blij waren dat eventuele problemen in de aanslag (bijvoorbeeld dubbele aanslag voor dezelfde auto) intern konden worden rechtgezet. Voor een ontvangstmelding van de klacht of een antwoord naar de (terechte) klager was echter zelden tijd. Met dank aan de open debatcultuur waar iedere minister op zijn of haar beurt in de weken voor de verkiezingen wou scoren. Wij vinden het frappant dat inzake de onroerende voorheffing en de leegstand bedrijven over het vertrouwensbeginsel wordt uitgeweid, daar waar bij de bespreking van het Kijk- en Luistergeld hierover met geen woord wordt gerept. Het vertrouwensbeginsel houdt in dat de verwachtingen die bij de burger worden gewekt, ook worden waargemaakt (blz. 107, ibidem). Het bovenstaande maakt duidelijk dat het vertrouwensbeginsel inzake kijk- en luistergeld ver te zoeken is. B.4.4.Leegstandsheffing Het verbaast de spreker niet dat de Minister-president enkele weken geleden naar de pers toe stapte met de mededeling dat hij de leegstandsheffing wou afschaffen.
11 Het evaluatierapport is immers vernietigend over het feit dat voor eenzelfde onroerend goed zowel onroerende voorheffing (eigenlijk een belasting op het gebruik) als een leegstandsheffing (een belasting op het niet-gebruik) wordt geheven. Aangezien enkel de leegstandsheffing een Vlaamse bevoegdheid is, had de minister-president geen andere keuze. Bovendien komt hem dit goed uit vermits er veel problemen zijn met de juiste inkohiering van de leegstandsbelasting. De minister-president heeft immers zelf toegegeven in deze Commissie dat door de vele problemen met een juiste inkohiering, en de daaruit volgende bezwaarschriften, er 15 extra ambtenaren (inmiddels stelt de minister-president 20) moesten ingezet worden om de grote stroom van vaak complexe bezwaarschriften te kunnen verwerken. Nochtans zou een progressieve leegstandsheffing (beginnend aan 0%, met een duidelijke vermelding welk bedrag er eventueel het volgend jaar zal moeten betaald worden) een goed wapen kunnen zijn in de strijd tegen speculatie en stadsverloedering, zeker in de grootsteden. Het kan toch niet dat, wanneer een woning onbewoonbaar wordt verklaard, en er dus een gedwongen leegstand komt, dat de eigenaar van deze woning dan onmiddellijk een aanslagbiljet in de bus krijgt zonder voorafgaande verwittiging en zonder dat hij de kans heeft gehad om zijn woning terug bewoonbaar te maken of te renoveren. Doordat onmiddellijk na het besluit van de burgemeester tot ongeschikt – onbewoonbaarverklaring de aanslag wordt gevestigd (als er op dat moment nog geen bouwvergunning voor de renovatie is afgeleverd) wordt de eigenaar ontmoedigd om te zorgen voor een spoedige renovatie. Hij heeft immers toch al een leegstandsheffing moeten betalen zonder dat hij de kans heeft gekregen om aan die heffing te ontkomen door het gebouw te renoveren. Bovendien is het zo dat er aanzienlijke renovatiewerken kunnen worden uitgevoerd, zonder dat hiervoor een bouwvergunning vereist is. In principe is de leegstandsheffing zelfs verschuldigd als de belastingplichtige niet-vergunningsplichtige werken uitvoert en daarmee klaar is de dag na het besluit van de burgemeester tot ongeschikt of onbewoonbaarverklaring (blz. 124, ibidem). Hier mist de leegstandsheffing overduidelijk haar regulerend doel en is ze geen regulerende heffing, maar gewoon een financierende heffing die geld in het laatje moet brengen.
Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
Voorstel Een eerste heffing van 0 % zou ook tegemoet komen aan de opmerking dat de eerste heffing er steeds komt op een ogenblik dat het voor de belastingplichtige te laat is om nog doeltreffend en in overeenstemming met het door de overheid gewenste effect op te treden. Het is wel belangrijk dat er ook effectief een eerste aanslagbiljet naar de belastingplichtige wordt gestuurd met vermelding van de eerste heffing van 0 % en de vermelding van de heffingsvoet van volgend jaar. Zo is de eigenaar zeker op de hoogte en heeft hij de kans om nog te handelen. Dat deze werkwijze werk en tijd kost aan de administratie zonder dat het iets opbrengt kan geen argument zijn vermits de heffing op de leegstand van de woningen een regulerende heffing is en vermits goed bestuur vereist dat de burger wordt geïnformeerd over mogelijke gevolgen van het niet laten renoveren van een ongeschikt of onbewoonbaar verklaard pand. Bovendien moet de belastingplichtige de mogelijkheid krijgen om aan te tonen dat hij bezig is met de renovatie van het gebouw als er geen bouwvergunning nodig is voor de werken die moeten uitgevoerd worden. Tot zijn verbazing leest het lid op blz. 128, ibidem, dat voor de meeste belastingplichtigen reeds een tweede heffing verschuldigd is voordat de eerste heffing werd ingekohierd. Het decreet laat immers toe de heffing in te kohieren tot 31 december van het jaar dat volgt op de opname in de inventaris. Op blz. 88, ibidem, blijkt nochtans uit de resultaten van de bevraging over de inningsactiviteiten van de financiële administraties dat de tijdspanne tussen stap 1 (inventarisatie) en stap 3 (versturen aanslagen) (met daartussen de inkohiering) 5 dagen bedraagt. Blijkbaar wordt er dus op verschillende niveaus geïnventariseerd ofwel kloppen de cijfers in het evaluatierapport niet. Hoe dan ook dient hier klaarheid in gebracht te worden vermits het reeds verschuldigd zijn van een tweede heffing voordat de eerste werd ingekohierd totaal onaanvaardbaar is en het dan ook zeer goed te begrijpen is dat de belastingplichtige zich in de eerste plaats gaat bezig houden met het aanvechten van de aanslag en niet met de vraag wat hij kan doen om in de toekomst deze aanslag te vermijden. B.4.5.Leegstand bedrijfsruimten Indien deze heffing, ondanks de intentie van de minister-president, toch zou behouden blijven, dienen
Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
12
zeker en vast de vrijstellingen zoals ze worden gesuggereerd op blz. 132, ibidem, te worden voorzien. Deze heffing is een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet. Voor de bespreking van deze heffing verwijst de spreker naar het evaluatierapport van blz. 130 tot blz. 137 en van blz. 139 tot blz. 142, ibidem.
bevelen in de fiscale wetgeving voor die domeinen waarvoor Vlaanderen bevoegd zou worden ?
B.6. Tweede tussenkomst van de heer André Denys De spreker looft de kwaliteit van het voorliggende evaluatierapport en feliciteert de administratie daarvoor.
B.5. De tussenkomst van de heer Lucien Suykens B.5.1.Leegstandsheffing Deze heffing heeft tot doel om verkrotting en leegstand tegen te gaan en bereikt haar doel. De spreker is wel gevoelig voor de argumentatie van de minister-president en collega’s-volksvertegenwoordigers betreffende sommige aberraties in de regelgeving. Deze aberraties moeten worden weggewerkt. B.5.2.Kijk- en Luistergeld Uit het rapport blijkt dat België samen met Griekenland het enige land is dat nog een autoradiobelasting int. Nederland heeft zelfs komaf gemaakt met het kijkgeld weliswaar gecompenseerd door een verhoging van de indirecte belastingen. B.5.3.Onroerende voorheffing Uit het rapport blijkt dat de perequatie van de kadastrale inkomens achterop hinkt. Het stemmen van het Lambermontakkoord zou het Vlaamse Gewest hiervoor bevoegd maken. Wat is de mening van de Vlaamse regering ter zake ? Komt die perequatie er dan wat logischerwijze zal inhouden dat het een verhoging zal inhouden ? B.5.4.Kadaster
Dit rapport bevat een aantal aanbevelingen. Mede in het kader van de in het regeerakkoord aangekondigde vereenvoudiging van de wetgeving, procedures en regels én de oprichting van een kenniscel binnen de Vlaamse regering ter uitvoering van deze fundamentele beleidsoptie vraagt de spreker zich af hoe de implementatie van deze aanbevelingen zal verwezenlijkt worden. Zal deze kenniscel dit rapport evalueren ter voorbereiding van de vereenvoudiging van de Vlaamse fiscaliteit ? B.6.1.Onroerende voorheffing De spreker betreurt dat de afhandeling van bezwaarschriften vaak een doorlooptijd kent die hoger is dan de redelijke termijn van 6 maanden. Dit moet sneller kunnen. Door het Lambermontakkoord zal de heffingsgrondslag van de onroerende voorheffing een regionale bevoegdheid worden. Vraag is dan wat gebeurd met de administratie van het kadaster. Blijft zij federaal ? Indien deze administratie zou worden overgeheveld naar de gewesten zou de heffingsgrondslag op een meer onderbouwde wijze kunnen worden gewijzigd en zou de regelgeving inzake de OV sterk kunnen worden vereenvoudigd. B.6.2.Kijk- en luistergeld De spreker betreurt de verwarring die hierover is gewekt. De spreker concludeert uit het evaluatierapport dat de aangifteverplichting en de bezwaarschriftenprocedure aan herziening toe zijn.
Wat is het lot van de ambtenaren van de administratie van het Kadaster in het licht van de Lambermontakkoorden ? Blijven deze ambtenaren federaal of niet ?
Welke conclusies trekt de Vlaamse regering nu uit dit rapport ?
B.5.5.Bevoegdheidsproblemen
De spreker wijst tenslotte op een nieuw probleem dat het gevolg is van de aanneming van het stopzettingsdecreet in de landbouwsector (decreet van 9 maart 2001 tot regeling van de vrijwillige, volledige en definitieve stopzetting van de productie van alle dierlijke mest, afkomstig van één of meerdere
De spreker vraagt zich af of het rapport geen rekening had moeten houden met de geplande overheveling van een aantal fiscale bevoegdheden. Wat zou de Vlaamse administratie als wijzigingen aan-
B.6.3.Leegstandsheffing
13 diersooorten). De boeren zullen 5 jaar na de vrijwillige stopzetting geconfronteerd worden met de leegstandsheffing. Het lijkt voor deze spreker een evidentie dat de landbouwsector via een informatiecampagne tijdig en correct wordt ingelicht.
B.7. De tweede tussenkomst van de heer Ludo Sannen Ook deze spreker spreekt zijn waardering uit voor de kwaliteiten van dit rapport. In het licht van het Lambermontakkoord wordt het tijd dat het grote debat naar de zinvolheid van de bestaande Vlaamse belastingen wordt gevoerd. Wat dient gehandhaafd te worden, wat kan weg, wat hoort ingevoerd te worden ? Welke belastingen ondersteunen het gevoerde beleid of moeten bijgestuurd worden ? Daarbij blijft wel de voorwaarde overeind dat de uitgetrokken begrotingsruimte voor belastingverlagingen niet wordt overschreden.
Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
Inmiddels moet wel behoorlijk worden bestuurd. De euvels die nu al kunnen worden weggewerkt – en daarbij richt de minister-president zich tot de administratie – moeten worden aangepakt. De spreker denkt daarbij aan de ontvangstmeldingen, de antwoordtermijnen, de toon van de briefwisseling die correct en zakelijk moet zijn en bij het afwijzen van bezwaarschriften moet gewezen worden op de mogelijke beroepsprocedures. Wat de onroerende voorheffing betreft, kan niet zolang gewacht worden. Uit een arrest van het Arbitragehof van 1 maart laatstleden – naar aanleiding van een prejudiciële vraag van het Hof van Beroep van Antwerpen – blijkt dat de afschaffing door de Vlaamse decreetgever in 1993 van de proportionele vermindering van de onroerende voorheffing wegens improductiviteit, wanneer deze improductiviteit langer dan twaalf maanden duurt, discriminerende bepalingen bevat.
C. VERDERE WERKWIJZE De heer André Denys stemt in met de stelling over de uitgetrokken begrotingsruimte voor belastingverlagingen.
B.8. Antwoorden van de minister-president De minister-president belooft aan de Commissie een nota van de administratie waarin op bepaalde specifieke vragen wordt geantwoord. Wat de administratie van het kadaster betreft zag het er in het begin van de onderhandelingen van het Lambermontakkoord naar uit dat deze administratie zou worden overgeheveld – wat volgens de minister-president een goede zaak zou geweest zijn om een consistent beleid naar het onroerend goed in zijn globaliteit te kunnen voeren. Nu is echter bepaald dat er enkel eerst een samenwerkingsakkoord zal tussenkomen dat er moet zijn op het moment van de eindstemming van het Lambermontakkoord. Dit is onder meer te verklaren door weerstanden vanuit de federale administratie.
De minister-president vraagt hoe de volgende stappen inzake de Vlaamse fiscaliteit zullen worden gezet. In globo ziet de minister-president twee mogelijkheden : ofwel bereidt de Vlaamse regering ontwerpen van decreet voor ofwel worden er parlementaire initiatieven voorbereid die kunnen groeien uit de bespreking van een nieuwe discussienota van de administratie ABAFIM waarin een aantal concrete aandachtspunten worden opgenomen. Zo zou bijvoorbeeld kunnen worden begonnen met de hervorming van de leegstandsheffingen. Alleen is het voor de minister-president niet duidelijk welke richting men uitwil. Komt er een eenmaking van beide decreten dienaangaande en blijven deze belastingen op het Vlaamse niveau of kiest men voor een ander niveau mits wordt voldaan aan een aantal voorwaarden ?
Voorlopige conclusies
De minister-president suggereert nog andere thema’s voor deze discussienota : de inning van de onroerende voorheffing, de registratierechten, een eventuele fiscale component aan de renovatie- en nieuwbouwpremies waardoor men het Vlaams beleid inzake onroerend goed kan aanzwengelen, de belasting op de slijterijen van gegiste dranken.
Als het Lambertmontakkoord wordt gestemd, krijgt de Vlaamse decreetgever meer bevoegdheden inzake onroerende voorheffing en kijk- en luistergeld. Het loont volgens de minister-president de moeite nog even te wachten met structurele hervormingen tot het najaar.
De Commissie stemt ermee in dat er een tekst komt over de uitgangspunten van de Vlaamse fiscaliteit. In een eerste fase dient te worden nagegaan wat kan zonder Lambermont. Daarna zou de Vlaamse volksvertegenwoordigers – hierbij ondersteund door de administratie ABAFIM- voorstel-
Stuk 569 (2000-2001) – Nr. 2
14
len van decreet uitwerken. Er zal worden gestart met de leegstandsheffingen.
De verslaggever, Frans De COCK
De voorzitter, Marc VAN DEN ABEELEN
