Virtuele toer door Het Waterpark HET LANKHEET
Het verzamelen voor de wandeling is bij de Veldwerkschuur aan de Lankheterweg 6.
Bij de veldwerkschuur, van waaruit de excursie naar het waterpark en door “ Het Lankheet” start, staan we dicht bij één van de boerderijen die tot het landgoed behoren. Vroeger was dit een varkensschuur die bij de boerderij, de Pingel, hoort. Nu is het gedeeltelijk een paardenstal voor de Merens-paarden en een ander deel als ontvangst- en werkruimte ingericht.
De tocht begint bij het vloeiweiden systeem.
Waarschijnlijk zijn alle weiden op Het Lankheet vroeger bevloeid geweest. Het bevloeien van weiden was niet alleen bedoeld om de grond vruchtbaarder te maken, maar ook om deze vorstvrij te houden. Hierdoor kon de grasgroei eerder op gang komen en kon soms eind maart al worden gehooid. Verder hielp het bevloeien om muizen, mollen, langpootmuggen, emelten, ritnaalden en meikevers te weren. De tocht gaat verder langs de vloeiweide en we lopen naar het punt waar het water wordt ingelaten en we onder aan een es staan.
Op de hogere zandgronden zie je altijd een combinatie van essen en hooilanden, zoals ook op dit punt. Onder essen zit altijd water en boeren tapten deze essen af in zogenaamde ‘flanksloten’. Enerzijds om te bevloeien, anderzijds om de bouwlanden op de es waar het graan verbouwd werd, niet al te vochtig te laten zijn
We lopen nu door een aangelegd sparrenbos en na enkele bruggetjes komen we bij het volgende punt namelijk daar waar
nu het water, dat van af de Buurserbeek komt, kan worden ingelaten naar de vloeiweiden.
Het kanaaltje waar we nu bijstaan is de oude verbinding tussen de Buurserbeek en het Lankheet en is in 1895 gegraven in opdracht van Gerrit Jan van Heek senior. Dit water leidt ons naar het rietfilter het eigenlijke waterpark. Deze sloot kruist de Lankheterweg via een doorwaadbare plaats. (voorde)
Door waterverbindingen niet weg te stoppen onder de weg, wordt de ‘logica’ van het oorspronkelijke landschap weer zichtbaar en beleefbaar. Deze voorden werken als natuurlijke verkeersdrempels. Dat komt de rust in het natuurgebied ten goede. Via een fraai kunstwerk, ontworpen door Marlou Busser en Niek Verschoor betreden we het terrein van de waterzuivering door
middel van riet.
De wandeling leidt naar het hoogste punt van het park waar men een goed overzicht heeft van de rietvelden die de schadelijke stoffen uit het water van de Buurserbeek filteren.
Aan het einde van de tocht door de rietvelden wacht een verrassend landschapskunstwerk “De Kidneypools”, ontworpen door de Schotse Landschapskunstenaar Jim Buchanan.
De vijvers symboliseren met hun niervormen de waterzuivering die thans in het zuidfilter plaats vindt en zijn zo geplaatst dat ze als Ying/Yang figuren de balans symboliseren die we met het waterpark in het landschap proberen terug te brengen.
Na een korte wandeling komen we bij de Oude Eibergseweg bij de zogenaamde tweelingbeuk, vroeger waren het twee volwaardige statige beuken die door een gezamenlijke wortel met elkaar
verbonden waren, na een blikseminslag heeft helaas één van de twee het loodje gelegd en zijn er nu nog restanten te zien. Deze beukentweeling wordt ook wel de verliefdenboom genoemd, daar menig paartje hierin hun namen hebben gekerfd al dan niet vergezeld van een hartje. Na zo’n 200 meter wandelen, komen we op de plek van het aquaduct. Hier is goed het verschil te zien tussen het huidige en het vroegere waterniveau. Om de oude waterlopen en vloeiweiden van water te voorzien wordt met behulp van dit soort kunstgrepen het water op het oorspronkelijke niveau gehouden. Bij dit aquaduct staat, verscholen op de kant, een kunstwerk gemaakt door de Haaksbergse kunstenaar Martin Michorius.
Het bos uitlopend komen we weer op de Lankheterweg ter hoogte van de boerderij het Klein Lankheet.
We lopen nu tussen de omvloed en het noordfilter in de richting van de schutsluis. Door het landgoed loopt de Botterbeek, de oude omvloed van de Oostendorper watermolen. Hier voeren ooit kleine bootjes -‘potten’-die goederen uit Duitsland verscheepten naar Deventer.
Voor de haalschut is nu een poeltje ontstaan waarin het hout gewaterd wordt het zogenaamde balkengat.
Vroeger werd hout langdurig in een balkengat gewaterd en daarna gedroogd. Dit proces van wateren kon meerdere jaren duren.Boomstammen van de lichtere houtsoorten bleven drijven, maar zwaardere houtsoorten zoals eikenstammen zonken naar de bodem. Het was dus wel zaak het balkengat niet te diep te maken, of deze boomstammen met een touw of ketting vast te leggen. Bij houtzaagmolensligt daarom altijd een balkengat. Als het hout lang genoeg in het water heeft gelegen , moet het gezaagd worden. Na het zagen komt het hout in deze schuur te liggen om te drogen. De schuur die we hier zien is speciaal voor deze handeling
gebouwd. Het hele gebouw is opgetrokken uit streekeigenehout hout en op oorspronkelijke wijze opgebouwd uit gebinten met originele gat-pen verbindingen, die om verrotting tegen te gaan op fundamentstenen staan.
De excursie die we te voet maken eindigt hier nog niet, we lopen terug naar de veldwerkschuur aan de Lankheterweg. We lopen terug langs het van Heekslat en de Lankheterweg.
U hebt nu een virtuele toer gemaakt op ons mooie Lankheet en het een en ander gelezen over de geschiedenis van dit gebied en de mogelijkheden voor de toekomst van Het Lankheet. Voor een werkelijke tocht door dit prachtige gebied nodig ik u graag uit.
