Verslag Touareg Trail 2007 - “Team Bokkenrijders” (Joris & Nic) – deel 1 Dag 1: Vertrek Tervuren Nadat iedereen afscheid had genomen van familie en vrienden vertrokken alle woestijnridders in spe richting autosnelweg het avontuur tegemoet. Behalve wij team 03, wij reden nog even naar een bandencentrale om nog een snelle bandenwissel te doen. Vermits de auto pas vrijdagavond rond 23u. klaar was, was het er niet meer van gekomen!
Na een uur en half vertraging konden we dan toch eindelijk vertrekken! In Waver gingen we tanken, tot onze verbazing waren we niet de allerlaatste, het Garmin team en Trekk/Pritt team stonden al in panne, en wachten op stukken voor reparatie! Vermits dat toch nog enige tijd ging duren besloten we door te rijden. De nacht viel snel maar de tocht verliep zonder problemen.
Dag 2: Aankomst in Barcelona Tegen 2, 3u. ’s nachts begonnen we geitjes in te halen, teams die lange stops genomen hadden of gaan slapen waren onderweg. Ook twee Toyota Landcruisers van de organisatie werden vlotjes ingehaald ☺ Ons gereviseerde blokje doet het goed! Rond 6u. ’s Ochtends reden we Barcelona binnen, en een half uurtje later stonden we op het meeting point in de nieuwe Olympische haven te genieten van een schitterende zonsopgang! Een team of 10 was al ter plekke, dus hebben we wel goed gereden. De rest van de dag bestond uit wachten op de rest van de teams en op het inschepen! Tijd genoeg dus om te gaan rondkuieren op de populaire Rambla de Catalunia, in de haven en op het strand van Barcelonetta. De boot was beetje ouder en minder luxueus dan die van vorig jaar, maar dat kon ons niet deren! De sfeer was niet kapot te krijgen. Na het avondeten sloeg de vermoeidheid -na 2 slapeloze nachten- echter onmiddellijk toch toe en als blok viel ik in slaap in mijn kajuit terwijl het schip ons steeds dichter bij het Zwarte Continent bracht.
Dag 3: Bootje varen Maandag morgen, 9.50u. Rumoer op de gang, wakker! Oeps, ontbijt tot 10u. Vlug vlug naar restaurant, maar blijkbaar was ’s nachts het uur aangepast naar Marokkaanse tijd en was het eigenlijk nog maar 8u. Verdomme te vroeg opgestaan! Om 14u. gaf Gert een briefing om het verloop van de havenprocedures in Tanger uit te leggen alsook het verloop van de komende dagen. Ook het puntensysteem van + en – punten werd verduidelijkt. Opdrachten goed uitvoeren zijn pluspunten en technische assistentie vragen of te laat aankomen e.d. – punten! Nieuw dit jaar waren ook de “zoek-de-foto-opdrachten”. We moeten foto’s herkennen gedurende de hele tocht. De foto’s staan in het roadbook en dienen herkend te worden en we moeten er een identieke foto van nemen met iemand van je team of je geit er bij op om het uitwisselen te verhinderen. Elke herkende foto is kassa kassa + punten! Wie bij aankomst in Benin het meeste punten heeft, wint een gratis deelname Touareg Trail 2008! Reden om toch wat moeite te doen! Rond 20h, na ongeveer 24u varen, kwamen we aan in Marokko’s grootste havenstad; het wachten op de verschillende formaliteiten in de “hel van Tanger” kon beginnen! Maar het ging relatief vlotjes. Dankzij de aanbevelingsbrieven van de organisatie was rond middernacht iedereen door de douane en reden we onze eerste rit op Afrikaanse bodem, een korte etappe van 40 km naar een campsite in Asilah. De vrachtwagens van de organisatie raakten pas na
ons uit de haven (tijdelijke import van camions is een zenuwslopend werkje in Marokko) en pas om 2uur kregen we ons avondmaal. Soep en goulash in willekeurige volgorde! Daarna toch maar direkt in tentje gekropen want om 6u moesten we opstaan.
Dag 4: Let the game begin! 200 km autosnelweg tot in de volgende stad en dan off road! In Tiflet stopten we om te tanken en te eten! We zochten een restaurantje waar we konden zitten op een terras met zicht op de parking zodat we de autos konden in het oog houden. Een lekker slaatje met kefta (soort bereid gehakt)! Slechts 3 euro zo’n lekkere maaltijd! En nu nog 200 km off road! Volgens de spelregels van de organisatie moet je in het kamp toekomen voor zonsondergang dus moesten we nog flink gas geven. Eens off-road gaat het uiteraard veel minder snel dan gewoon asfaltwegen. De gps geeft aan wanneer de zon ondergaat, en dat was niet zo lang meer. Door het vele opgewaaide stof dat op de voorruit lag en de laagstaande zon was het zich dikwijls tot nul herleid. Niet erg handig als je op een steile berg de ene haarspeldbocht na de andere hebt!
In de verte zagen we de gele assistentie geit van Rudi staan, met z’n 4x4 bakkergeit net iets te sportief de droge rivierbedding doorgegaan met als gevolg een gebroken veerpot! De geit lag op z’n buik in het midden van de weg. We hebben ze met z’n allen aan kant gezet en dan maar doorgereden, we konden daar toch niets meer doen. Het werd al flink donker als we steeds meer deelnemers tegenkwamen. Met tien geiten reden we door de bossen naar ons eerste bushcamp! Slechts twee deelnemende teams hadden het kamp bereikt voor zonsondergang! De teamspirit onder de deelnemers is gewoon geweldig. (toch even anders vergeleken met vorig jaar) Zonder iets te moeten vragen duiken ze onder je motorkap om te zien of er niets mis is, en zo
ja wordt het gezamenlijk hersteld. Één team had het kamp nog net gehaald met een kapotte veerpot en die werd er gezamenlijk reeds gedemonteerd, wachtend op wisselstukken. Moe kropen we dan maar een voor een in onze tentjes, na eerst nog is genoten te hebben van een fantastische sterrenhemel.
Dag 5: Off-road Als je dan ’s morgens uit je tent komt, zie je pas in wat een mooie omgeving je geslapen hebt: een mooi dennenbos met een steenpiste erdoor. 7.05u. eerst vertrokken, samen met Peter en Tania en de broertjes Laenen. Onze voorsprong was echter van korte duur want enkele kilometers verder ging de neus van Fujitsu team Laenen plots de grond in. Het trekoog van de linker draadstang over, niets overkomelijk maar dat onderdeel hadden we zelf niet bij. Wachten dus op assistentie en ondertussen het kapotte stuk al demonteren. Interressante beelden voor de cameraploeg die net passeerde, dat wel! Geluk moet je hebben. Het Pentax team stopt om te kijken wat er aan de hand is en die hebben een reserve-oog bij. Nog geen 10 minuten later zijn we terug onderweg!
Een leuk kronkelend bospaadje dat af en toe door een dorp gaat waar de tijd is blijven stilstaan! Vandaag stonden er ook voor het eerst wat stevigere beklimmingen op het programma, de geit heeft flink moeten werken om de toppen te bereiken, met af een toe een pluimpje blauwe rook achteraan… Niets aan de hand, oliepijl perfect gewoon regelmatig nakijken. Prachtig zicht op een groot meer in de diepte! Vandaag ben ik ook niet gespaard gebleven van panne. Iets kleins, gaskabel over, en geen enkel probleem voor Bokkerijder Peter en handige harry Kristof. Peter had een reservekabel bij en Kristof had hem op 5 minuten gemonteerd. Onze kamplaats ligt in Ozoud aan de bekende watervallen! We moesten voor 16u. het kamp bereiken om de watervallen te gaan bekijken. Nog 150km off road is echter niet op een uurtje
gereden, dus weer stikdonker als we in het kamp toekwamen en tot onze verbazing waren we niet laatst maar negende (van 20). Iedereen had blijkbaar wat teveel getreuzeld of misgereden! Morgen gaan we dan eerst naar de watervallen kijken en dan 160 km asfalt naar Marrakech.
Dag 6: Ozoud – Marrakech Brr, weer een koude nacht geweest! Ik moet mijn slaapzak eens goed opschudden ‘t schijnt... Onze camping lag letterlijk net naast de beroemde waterval van Ozoud, we konden vanin onze tent het water horen vallen! De waterval van Coo is hiertegen maar klein bier. Het water stort meer dan 100 meter het ravijn in. Beneden gaat het riviertje verder waar de ene waterval in de andere overgaat, een prachtig schouwspel bij een opkomende zon! Vandaag gaan we naar Marrakech, een bruisende stad en één van Marokko’s meest toeristische trekpleisters. Onderweg even gestopt bij een garage waar een oude dyane en een ak400 stond! Een jong garagistje van een jaar of 7 zat klepjes te roderen, zo zwart als roet. Hoe dichter we de grootstad naderden, hoe modernere auto’s er rondreden, in de welgekende Afrikaanse kamikaze stijl. Het Touareg Trail Jump team, dat steeds 24uur vóór ons in het kamp aanwezig is, had een mooie camping uitgezocht. Net open, mooi zwembad, propere douches en wc’s. We kregen een lekker welkomstdrankje en daarna een frisse duik in het zwembad!
Vandaag beetje rustdag, heel de middag vrij om de stad te bezoeken of te gaan shoppen bij Marjane! Marjane kan je vergelijken met een grote Carrefour van bij ons, ze hebben er letterlijk alles, van lap top tot brommertjes en al voedingswaar dat je maar wil! Ik heb enkele deelnemers een coupe Touareg Trail aangemeten, 3mm! De tondeuse van co-piloot Nic was erg in trek! s’ Avonds bestelde de camping eigenaar enkele taxi’s om naar de stad te rijden! Of zeg maar laagvliegen.... die mannen rijden als gekken naar hun bestemming in de stad om zo veel mogelijk klanten te kunnen doen. De oude Mercedes 240d scheurde met ons erin
tussen de ezeltjes, brommertjes en andere wegruikers die hun aan het stadsverkeer waagden. De man zette ons af aan de grote moskee net naast het bekende Place Jemaa El Fna. Een groot levendig plein met honderden kleine eetstandjes waar ze u uiteraard met veel animo willen naartoe lokken. Een opdracht van vandaag was "laat het Touareg logo op je lichaam tatoeëren met henna". Drie gesluierde dikke vrouwen gingen dat even regelen, ze hadden blijkbaar al bij andere deelnemers hetzelfde gedaan.We spraken een prijs af en ze begonnen eraan, een bruine brij spoten ze op mn boven arm. Met wat verbeelding kan je het logo er echt wel in herkennen. Het goedje moest er een 30min op blijven, daarna afvegen en klaar! Man man dat brandt!
Ondertussen grommelde ons buikje al stevig. Gelukkig bevonden we ons in het grootste openluchtrestaurant ter wereld. Wat ze hier allemaal aan de man brengen...schapenkoppen, geitenhersenen, slakken, vissen, enz. We besloten om het maar gewoon bij brochetjes met friet te houden. De souks is ook altijd wel een belevenis, allerlei souvenirs, waterpijpen e.d. proberen ze u aan te smeren. We gaan maar vroeg naar de camping terug want morgen is het een dag van 750km en het Atlas gebergte over.
Dag 7: Marrakech - Ait Ben Hadou 6u. Alweer vroeg op! Vandaag rijden we voor de tweede keer de hoge Atlas over. Amai, klimmen met de geit! De top van 2260m gehaald. Onderweg lag er een vrachtwagen op z'n zij in een haarspeldbocht, we konden gelukkig net passeren. De zichten die je onderweg krijgt zijn gewoon adembenemend fantastisch, en dan in die verschillende bochten onder en boven u de 20 TT geiten...mooi mooi.
De rit van Marrakech naar Ait Ben Hadou is maar 160 km met een klein stukje piste in dus kunnen we het langzaam aan doen. Rond 14u. bereikten we de Kasbah van Ait Ben Hadou, een soort beschermde vestiging of ommuurde stad uit lang vervlogen tijden. Het ideale decor voor woestijnfilms en een beetje verder, in Ouarzazate liggen dan ook filmstudio's waar meer dan 40 bekende films zijn opgenomen: The Jewel of the Nile, Jezus van Nazareth, Lawrence of Arabia, Gladiator, enz. We slapen in een 3-sterren hotel waar ze ons een traditionele Marokkaanse Hamam beloofd hadden, een soort stoombad. Helaas was de ruimte niet warm genoeg; spijtig. Een deel van onze oorspronkelijke piste was onderbroken door een defecte vrachtwagen die de weg versperde maar we kregen de mogelijkheid om dit stuk in omgekeerde volgorde te doen. Extreme heavy off-road en het resultaat was dat bij een paar onvoorzichtige speelvogels het chassis geplooid was en bij een ander team een veerpot gebroken (de 2de trouwens). De geit van Peter en Tania had er even genoeg van en vatte vuur (alé vuur is veel gezegd; rook langs binnen, iets mis met de bekabeling ofzo. Het was in ieder geval snel opgelost.) We aten in een typisch marokkaans restaurant Tajine’s van ei en schapenvlees. Lekker! Ook de eerste tussenstand van de wedstrijd werd die avond gegeven: we delen een 5de plaats met de broertjes Laenen. Peter en Tania staan op de 4de plaats! Maar die stand zou snel veranderen door eerste strafpunten wegens roekloos rijgedrag en ook het vragen van technische assistentie door sommige teams Met wat geluk klimmen we dus al direkt een paar plaatsen omhoog.
Dag 8: Ait Ben Hadou – Agadir 310 km waarvan 30km piste! Bij het buiten rijden van de stad kwamen we nog een knap décor tegen van een of andere film: een oud amerikaans benzinestation in route 66 stijl met een paar Amerikaanse autowrakken erond. Het stuk off road dat we deden was weer uitermate prachtig: slingerende wegjes tussen de bergkammen, met hier en daar een serieuse klim en afdaling. We picknickten in een droge rivierbedding onder een boom in de schaduw, marokkaans brood met La vache-qui-rit of makreeltjes uit blik. Onze kampplaats, 15 km vóór Agadir, was een mooie camping open gehouden door een Frans koppel. We kregen allemaal een soort nomadentent toegewezen waar 8 bedden in stonden. Er was een mooi zwembad en leuke bar, en alles nieuw en kraaknet. Laatste nacht van "luxe" want vanaf vanaf nu is het bushcamp voor de komende 8 dagen. We kregen Tajine van kip met aardappel, olijven en citroen en als dessert lekkere appeltaart. Tegen de tijd dat iedereen zijn buikje gevuld had, kwam het laatste team het kamp binnen gereden: "de veerpotten brekers" Manu & Brecht hadden een beetje verkeerd genavigeerd!
Aan de Landcruiser van Ben (medische assistentie) is er altijd wel een pastiske of iets dergelijk te krijgen als slaapmutske, en dan komen de staffe verhalen van de dag boven. Toen ik naar mijn bed ging in de nomaden tent bleek mijn origineel Led Lenser TT’06 hoofdkussen verdwenen. Ik had het toch laten liggen op mijn bed, naast mijn slaapzak? Hoe kon dit nu? En wie steelt nu een hoofdkussen? De hele tent lag al te snurken. Ik had de pech dat ik naast het grootste snurkende varken van allemaal lag, een niet nadergenoemde oud VRT-journalist die ook mee was. Toen ik met mijn lamp op hem scheen zag ik tot mijn verbazing dat hij het zich had gepermiteerd MIJN kussen onder zijn hoofd te leggen en onder te kwijlen. Die man is echt niet te doen….. Ik heb me uit pure miserie dan maar onder de sterrenhemel gelegd bij Rudi en David (technische ploeg)! Uiteindelijk wel goed geslapen en nog een vallende ster gezien ook; wat wil je nog meer….(mijn hoofdkussen natuurlijk) Dag 9: Agadir – Tan Tan plage Een heerlijke douche om te dag mee te beginnen, en de laatste in 3 dagen want vanf nu is het bushcamp! En dan ontbijten. We nemen afscheid van Frederik, de co piloot van Filip (team De Zwerver). Hij kon maar een week mee en moet thuis zijn voor zaken, maar hij zou proberen binnen een week en half de groep weer te vervolledigen in Ouagadougou (Burkina Faso). Even over en weer vliegen; waarom ook niet? Ons jump team (verkenners) meldde dat we niet over het strand ten zuiden van Agadir kunnen rijden gezien er teveel water stond in een rivier die det strand in tweeën splitste. De geplande 100km of road over het strand gingen dus niet door maar we hebben een mooi stuk piste in de plaats gekregen. De organisatie had steeds voldoende alternatieven dus opnieuw geen probleem.
Het terrein begon ook hoe langer hoe meer zanderig te worden. Een duidelijk teken dat we de Sahara naderden, in concreto de “Westelijke Sahara”. Lekker spelen in het mulle zand en stofwolken maken die minuten blijven hangen. Big fun… vooral voor degene die na u komen. In een dorpje wou Kristof (team Fujitsu) een U-bocht maken en had een snel rijdende oude P405 niet zien afkomen. de Peugeot knalde op de geit en rukte zo de bumper in twee, en de wielarm krom! De deur van de aftands uitziende Peugeot was onderaan opengereten als een sardienenblik! Gelukkig was niemand gewond geraakt. De man in het kleed wou een schadevergoeding, tot we zeiden dat we de politie erbij gingen halen. Plots waren een paar luttele Dirhams al voldoende en droop het “slachtoffer” af. We hebben de rest van de middag gewacht op de assistentie die spijtig genoeg helemaal achteraan reed (wij reden op de 4de plaats) De onderdelen werden snel gerepareerd en rond 17 uur konden we de 130 resterende km afleggen. We bereikten het duinencamp in het pikdonker!
Morgen naar Dahla, 755km kaarsrechte asfalt: opstaan om 4.30 AM. Verstand op nul, blik op oneindig en bollen, bollen, bollen richting zuiden. Mauretanië, here we come! To be continued!
