Verslag O.C. Het dikste nummer ooit! - 44 pagina s

Verslag O.C.

Indien onbestelbaar, dan graag retour naar: secretariaat Piccardthof

Ook dit jaar heeft de O.C. zich weer ingespannen om zoveel mogelijk activiteiten te organiseren. Dat is goed gelukt! Zie bladzijde 20 en verder.

er mm u n ’s te diks pagina t e 4 H !-4 ooit

Interview Liesbeth de Vlas (“Ui-huis”) Beheer bloemenweide Leni’s Tuinspiegel Vissen in Piccardthofplas Bouwcommissie over brandgevaar Pieter’s ‘Kijk op de hof’ 3x

November 2010

Piccardthof, bestuur en commissies Bestuur [email protected] [email protected] [email protected] Bouwcommissie [email protected] Tuincommissie [email protected]

Ingangen Piccardthof Ingang Stadspark/Piccardtlaan 4 Ingang Schweitzerlaan 14 Groentetuinen Beheer groentetuin Zuid Beheer groentetuin Noord

Ve r e n i g i n g s b l a d v a n A m a t e u r Tu i n d e r s Ve r e n i g i n g P i c c a r d t h o f

Tuinlieden Voor schade aan huisjes

Jammer, geen kleur op deze bladzijde, maar wat zagen de bakken er prachtig uit!

Redactie Heraut Kopijsluiting

Geweldig was het aan het “strandje” bij de Piccardthofplas. Het seizoen is helaas weer voorbij (zie blz. 4). U heeft nu het extra dikke novembernummer van de Heraut in handen. Weer samengesteld uit veel bijdragen van enthousiaste Piccardthof correspondenten. Uw bijdragen zijn steeds weer welkom. Wij wensen u veel leesplezier!

Zie voor actuele informatie: www.piccardthof.nl

INHOUD NOVEMBER 2010 Interview Liesbeth de Vlas (“Ui-huis”) Beheer bloemenweide Leni’s Tuinspiegel Vissen in Piccardthofplas Verbeter de wereld Verslag OC afgelopen seizoen ‘Spaak 2’ - boek geschreven op Piccardthof Bouwcommissie over brandgevaar Pieter’s ‘Kijk op de hof ’ vormgeving en dtp: www.henkmans.nl

3

5 9 11 14 18 20 30 32 8, 17 en 34

MEDEDELINGBORDEN Zeer belangrijk communicatie middel voor Piccardthof, zelfs in het tijdperk van internet!

“Een toch wel heel bijzonder beest hedenochtend op de tune, ... een mannetjes hoornaar maar liefst bijna 5 cm groot en veel lawaai. Groeten Egbert.” (5 juli 2010). 3

WINTERTIJD

HERAUT | NOVEMBER 2010

Van zomertijd naar wintertijd Met ingang van 30 oktober, de dag dat de wintertijd in gaat, vragen wij u aandacht voor de volgende informatie:


INTERVIEW MET LIESBETH DE VLAS

INTERVIEW MET LIESBETH DE VLAS - “UI-HUIS” - SERINGENLAAN 31

Op den duur niets in het huisje dat niet zelf is gemaakt

● Er mag op het complex niet meer worden overnacht, het complex is alleen toegankelijk van zonsopgang tot zonsondergang. ● Het huisvuil wordt niet meer opgehaald. ● Takken mogen bij de weg gelegd worden, deze worden door de tuinlieden opgehaald. ● Het water wordt op het gehele complex afgesloten, denk er om dat u het water aftapt, de leidingen leegblaast en daarna de kranen weer dicht draait, zodat u in het voorjaar niet voor verrassingen komt te staan als het water er weer op wordt gezet (vergeet u niet om de meterstand door te geven, zie de bon op blz. 30). Bovenstaande regels gelden tot 27 maart 2011 (ingang zomertijd).

Werk aan beide fietsenstallingen Er zijn de komende tijd werkzaamheden gepland aan beide fietsenstallingen. Wij zijn genoodzaakt u vriendelijk te verzoeken de fietsen te verwijderen die daar nog staan vóór 1 december 2010. 4

De fietsen die er na 1 december nog staan, zullen wij verwijderen en opslaan bij de loods van de tuinlieden. Wij zullen deze fietsen er laten staan tot 1 juni 2011, daarna zullen wij ze gaan afvoeren.

Velen is het al opgevallen: aan de Seringenlaan 31, ter hoogte van de oranje vlaggetjes, staat het een heel bijzonder staketsel. Het is een bouwproject van Liesbeth de Vlas, met wie we het interview afnemen, en zoals altijd luidt onze eerste vraag hoe Liesbeth op de Piccardthof terecht is gekomen. Opgeleid tot goudsmid Liesbeth, die geboren is op Texel, verhuisde als klein meisje naar Eelde en vervolgens naar Tytjerk in Friesland. Haar studie aan de kunstacademie van Breda voerde deze Noorderlinge naar het haar onbekende gebied ten zuiden van de grote rivieren. Maar het

klimaat aan de academie ervoer zij als verstikkend: in de lesruimtes van het voormalige klooster werd stevig gerookt, en bovendien moest er voortdurend op commando worden gewerkt. In dit klimaat verdwenen Liesbeths artistieke ideeën spontaan, en opnieuw besloot zij te verhuizen. Ditmaal kwam zij terecht in Schoonhoven, waar ze de opleiding tot goudsmid heeft gevolgd. Maar wie nu verwacht dat Liesbeth getooid is met door haarzelf ontworpen gouden ringen, kettingen en oorbellen komt bedrogen uit. Eigenlijk heeft zij niet zoveel met sieraden, en dat werd tijdens de studie niet anders. De gaatjes in haar oren, die ze ooit tot haar spijt heeft laten 5




gestaag. En wat er fout ging ging symmetrisch fout, dus… uiteindelijk is daar weinig meer van te zien.

maken, dienden er dan ook uitsluitend toe om haar eigen ontwerpen, en die van haar medestudenten, te showen. Liesbeth is erg naturel. Maar sieraden maken voor je beroep, terwijl je er zelf niet van houdt, is natuurlijk niet zo’n aanlokkelijk toekomstperspectief. Hoe, en waar, zou Liesbeths artistieke en creatieve aanleg tot bloei komen? Een leeg, overwoekerd perceel Liesbeth verhuisde naar Groningen - misschien niet zozeer een gedroomde eindbestemming als wel een ideale uitvalsbasis naar Schiermonnikoog. Ondertussen woont zij alweer drie jaar in de stad, en op haar vijfde Groningse adres: in de oude analistenschool aan de Bedumerweg, anti-leegstand, zodat ze niet weet hoe lang ze er zal kunnen blijven. Al die verhuizingen op stel en sprong voedden het verlangen naar een plekje dat niemand haar af zou kunnen nemen. In mei 2008 begon Liesbeth te googelen naar tuinverenigingen in de stad. Aangelokt door de site van de Piccardthof stapte zij op haar fiets en liet haar oog vallen op een leeg, overwoekerd perceel. Ze sprak een meneer aan die daar rondliep (het bleek mijnheer van Linschoten van de bouwcommissie te zijn) die haar doorverwees naar Wouter Zwanenbeek. Zeer snel daarna had Liesbeth een gesprek en huurde de plek. Een ander tuincomplex dan de Piccardthof heeft ze nooit bezocht! Barbapappahuis Nu had Liesbeth de beschikking over een leeg perceel, waarop een huisje zou moeten verrijzen. Een oude kinderdroom zou daarmee in vervulling gaan. Vanaf haar vierde jaar al was Liesbeth ervan overtuigd dat zij later haar eigen huis zou bouwen; geen boomhut, maar iets waar ze echt in zou kunnen wonen. Ze maakte als kind al schetsen en tekeningen van haar droomhuis: een huis met veel licht, en een dak waardoor je de sterren zou kunnen zien. Een soort van Barbapappahuis, dat ze later – toen ze op school kunstgeschiedenis volgde – zou leren definiëren als een huis met organische vormen, geïnspireerd op de daken 6


van kathedralen of de constructie van kelders, waarin je de ribben van de gewelven kunt zien. Deze droombeelden zouden – min of meer toevalligerwijze – gestalte krijgen in het huis waar Liesbeth nu aan werkt. Het toeval bepaalde namelijk dat op het bewuste perceel een fundering lag, gemaakt van spoorbielzen – ook een soort van ‘ribben’. Liesbeth dacht dat die bielzen op palen rustten, en maakte een ontwerp dat op de bielzen gefundeerd was. Plannen aanpassen Het bouwplan bestond overigens niet uit de traditionele bouwtekening; omdat Liesbeth een huisje met ronde vormen wilde bouwen lukte het haar niet een tweedimensionale tekening te maken. Na maandenlang vruchteloos geploeter pakte zij de decoupeerzaag en besloot haar ontwerp in de vorm van een maquette te presenteren. Het ontwerp was al geaccepteerd toen bleek dat de bielzen los op de grond lagen, en daar absoluut geen huisje op zou kunnen worden gebouwd; maar omdat de vergunning al binnen was heeft Liesbeth het bouwplan gehandhaafd en kwam er alleen nog een lob bij aan de zijkant, als een Barbapappa-aanbouw (de grondvorm is dus niet meer helemaal ovaal maar meer een waterleliebladvorm). In juli 2009 mocht Liesbeth aan de slag gaan. Vervolgens zocht Liesbeth een aannemer voor de fundering. Ze moest geduld oefenen: de aannemer kon pas vier maanden later aan de slag. En toen

werd het vreselijk weer: sneeuw, een strenge winter! Ook in Liesbeths werkplaats – een ondertussen gesloopt schoolgebouwtje vlakbij Piccardthof – was het te koud om te werken: het werk lag stil. Maar zodra het voorjaar aanbrak begon Liesbeth te zagen en te zagen in haar werkplaats Ze werkte aan de 28 ribben, die per stuk bestaan uit 13 stukken hout die aan elkaar werden geschroefd. Hulp van vader en vriend Het verslepen van de ribben van de werkplaats naar de Piccardthof was een enorm karwei. Meer dan twee ton hout werd door Liesbeth, geholpen door acht vrienden, op een wagen geladen, die bijna door zijn assen brak. Met vereende krachten werd het skelet op de fundering geplaatst. Natuurlijk kon alles niet helemaal waterpas en kaarsrecht worden neergezet. In die zin past het huisje in de traditie van het zelf ontwerpen en bouwen die sinds jaar en dag op de Piccardthof in zwang is (denk maar aan het bouwen met sinaasappelkistjes, telefoonpalen, oude deurpanelen en dergelijke). De ribben klapten tijdens het neerzetten alle kanten op; er waren drie mensen nodig om een rib overeind te houden! Met dikke schroeven werd alles vastgezet. Na de eerste grote bouwdag volgden er kleinere bouwdagen met hulp van haar vader en haar vriend. Haar vader heeft al zijn vrije dagen opgemaakt om te helpen; moeder hielp ook mee en bood ondersteuning in de vorm van catering. Het zware, moeilijke werk vorderde

Interieur met ronde vormen Het jaar loopt alweer op zijn einde, dus voor de winter invalt staat er nog een bouwweek gepland. Dan komt het dak op het huisje; het houtwerk wordt opgevuld met strak tegen elkaar liggende panlatten (1250 meter) en daar komt dakleer overheen. Vervolgens zullen er tussenwanden worden aangebracht met daarin glazen ramen, er komt een houtkacheltje, en het dakterras moet nog worden aangelegd… dat zijn de toekomstplannen. Liesbeth hoopt in april volgend jaar in haar huis te kunnen trekken. Ze houdt veel van kamperen, dus desnoods kampeert ze een tijdje onder het dekzeil. En dan moet er gewerkt worden aan het interieur, want rechte vormen passen niet in een rond huis. Bed en aanrecht zullen rond moeten meelopen met de muur en ook de bijpassende tafel en stoelen zullen van eigen ontwerp en makelei zijn. Liesbeth wil op den duur niets in haar huisje dat ze niet zelf heeft gemaakt. Ook het serviesgoed gaat ze zelf bakken. En als ware goudsmid zal zij ook haar eigen bestek kunnen smeden (niet van goud waarschijnlijk, hoewel dat niet zou misstaan in dit juweel van een huisje). ‘Ui-huis’ Hoe gaat het huisje heten? Liesbeth denkt aan een naam die de vorm ervan weerspiegelt: het ‘Ui-huis’ (maar die naam kan nog veranderen). En als het huisje klaar is, begint het project van de tuin. Het zal u niet verbazen dat Liesbeth niet denkt aan rechte paden en vierkante bloemperken. Als het mag en als het kan (op die veengrond met zijn laagje zand) denkt ze aan een tuin met ovale verhogingen, zoals rijstvelden. Dan vormen huis en tuin een organische eenheid. Liesbeth, het was fantastisch om over je plannen te horen, en bedankt voor het interview! Fenny en Jeanine 7


PIETER’S KIJK OP DE ’HOF - 1

Er wordt heel wat afgetimmerd op Piccardthof en wij als tuingenoten zijn voorlopig nog lang niet uitgetimmerd. Zo werd bijvoorbeeld alleen de Ribeslaan al de laatste twee, drie jaar verrijkt met vier nieuwe huisjes. Zelfs de speeltuin kreeg er een houten spoortrein bij. Dat gaat tegenwoordig niet maar even zo. Na plaatsing moet er een ambtenaar van de Voedsel- en Warenautoriteit langs komen om te controleren of de trein aan de Europese richtlijnen voldoet en bovenal: op tijd rijdt! Het zal de tractorliefhebbers en de kinderen niet onopgemerkt zijn gebleven, dat de blauwe Ford-tractor midden in het tuinseizoen is gestopt met rijden en inmiddels is vervangen door een nieuwe tweedehands met heel mooie, brede wielen. Vanwege de Brusselse regelgeving is het niet mogelijk om de afgedankte Ford tractor een nieuw leven te geven als kinderspeelgoed in de speeltuin. Zelfs de schelpen op onze paden 8

FOTO - P IE TE R KR AM ER



TUINCOMMISSIE - BLOEMENWEIDE

BEHEER VAN DE BLOEMENWEIDE

Ten noorden van de grote vijver

zijn niet veilig voor regelgeving. Door een milieuheffing worden ze duurder en duurder. Het weggeefhuisje van Anton Aan de Lijsterbeslaan 16 stond tot midden dit jaar het huisje van Anton, dat ik nog gekend heb als huisje Lotus. Anton is aan de Rijksuniversiteit Groningen afgestudeerd als econoom en werkt bij de gemeente Hoogeveen, waar hij met de spoortrein (de echte) heen gaat. Anton verwierf zijn huisje drie jaar geleden en dacht al die tijd na over de toekomst van het al ruim een halve eeuw oude bouwwerk en besloot er uiteindelijk een weggeefhuisje van te maken. Alsof het een marsepeinen varkentje was, werden deze zomer allerlei onderdelen van het huisje afgehaald om aan liefhebbers te worden uitgedeeld. Wat rest is een bouwput, waar binnenkort een nieuw huisje op zal worden geplaatst.

Ten noorden van de grote vijver ligt een strook grasland, die Bloemenweide genoemd wordt ... Tot vorig jaar werd deze weide altijd twee keer per seizoen gemaaid door de tuinlui, met behulp van zware machines. Dit had tot gevolg dat de bodem steeds meer verdichtte, waardoor zaden weinig kans kregen en er niet meer bloemen kwamen, maar wel meer gras. Ook werden iedere keer allerlei kleine beestjes (kikkers, padden, insekten en hun poppen en eieren) kapot gemaaid, waardoor ze steeds opnieuw moesten beginnen om het gebied te bevolken. Vandaar dat we

vorig jaar besloten hebben, om dit anders aan te gaan pakken. De tuinlui maaien nu alleen nog het paadje en de rand wekelijks, de rest wordt gedeeltelijk in juli (als veel planten uitgebloeid zijn) en in de herfst gemaaid. Dit wordt gedaan door “Klavertje Vier”, een bedrijf dat met lichte machines werkt en zich gespecialiseerd heeft in het beheer van natuur(achtige) gebieden. Zij maaien grofweg de helft van de weide, zodat vanuit de gedeelten die blijven staan, beestjes zich weer makkelijk kunnen verspreiden. Ook worden zo niet alle poppen en eieren vernietigd en 9


bovendien kunnen zaden makkelijker bij de grond komen. In de herfst worden dezelfde stukken nog een keer gemaaid en beide keren wordt al het maaisel door ons bijelkaar geharkt en afgevoerd. Zo verschraal je de bodem, waardoor gras minder hard groeit en andere planten meer de kans krijgen. Door ieder jaar andere gedeelten te laten staan, wordt de hele Bloemenweide in een paar jaar tijd gemaaid, zodat boompjes geen kans krijgen en de bodem overal minder voedselrijk wordt. Nu al, na nog maar twee jaar ander beleid, kun je duidelijk

TUINCOMMISSIE - BORDER- EN KAPBELEID

resultaat zien. Koninginnekruid heeft volop gebloeid, we hebben een paar orchideeën ontdekt en de grasmat verandert in een zee van andere plantjes. Er wonen prachtige Tijgerspinnen en een professionele fotograaf ontdekte bijzondere soorten van de Heidelibel. Zo snel kan dat dus gaan als je de natuur een kans geeft! Uiteraard gaan we door met deze manier van maaien en we zijn heel benieuwd wat het volgende seizoen ons voor verrassingen gaat brengen! Tuincommissie

BORDERBELEID EN KAPBELEID

Handen uit de mouwen Het bijhouden van de borders

Wij van de tuincommissie vinden dat we, over het algemeen, een leuk baantje hebben. Een minder leuk onderdeel ervan echter, is het jaarlijks opporren van mensen, om hun border weer eens op te knappen. Deze zomer hebben we, na een vrij late controle rondgang, 21 brieven verstuurd, waarin men gemaand werd om binnen zes weken deze klus te klaren. Hierop kwamen een paar reakties binnen, per mail en per brief, van mensen die iets meer tijd nodig dachten te hebben en/of uitlegden waarom ze er nog niets aan gedaan hadden. Bij de tweede controle rondgang bleek, dat van de 21 aangeschrevenen er maar vier waren, die niets gedaan hadden. De rest had de handen uit de mouwen gestoken en was aan het werk getogen. Dit vinden wij 10

van de tuincommissie een fraai resultaat en daar wilden we jullie allemaal even hartelijk voor bedanken! Kapvergunning aanvragen Aanvulling op het artikeltje in de vorige Heraut. U kunt uw kapvergunning aanvragen zoals in de vorige Heraut stond beschreven. Als u vóór 1 februari uw aanvraag indient bij Ronnie Smilda, én de ongewenste boom markeert met een lint, dan wordt uw aanvraag in behandeling genomen. Er is een herplantplicht voor elke gekapte boom. Deze moet minimaal 2 meter van de scheidingsgrens af staan. U krijgt alléén een kapverguning voor bomen die ziek zijn óf gevaar opleveren voor uw tuinhuisje of dat van uw buren. Tuincommissie


LENI’S TUINSPIEGEL

Lekker weg “De meeste mensen doen het ’s winters maar ik doe het op Piccardthof ”, legde een buurvrouw van verderop in de laan uit. Ik kwam haar tegen op het schelpenpad en we raakten aan de praat over hoe het verblijven op Piccardthof beviel, zo in het zomerseizoen. Halverwege gebruikte ze een woord waarbij mijn oren zich spitsten en mijn hersens even heel hard moesten werken om haar te begrijpen. “Hoe noem je dat?”, vroeg ik. “Kokoene!” Oh, ‘cocooning’, realiseerde ik me. Soms raak ik in de war van Engelse woorden die in de Nederlandse taal sluipen en dan op z’n Nederlands worden uitgesproken. Bloed kruipt De buurvrouw vertelt dat ze met veel plezier een aantal maanden in het seizoen met haar echtgenoot en kinderen op Piccardthof woont. Ze gaat van daaruit naar haar werk. Ze doet de dagelijkse dingen, zoals de boodschappen, en andere zaken die nodig zijn. En daarna is ze heel blij dat ze weer terug kan keren naar Piccardthof. Weg van de drukte en haast. Ze verwaarloost zelfs, zegt ze een beetje beschaamd, het contact met vriendinnen. En haar moeder belt haar soms op met de vraag of het nog wel goed met haar gaat. “Ja, dat is niet netjes van me”, zucht ze, “maar het bloed kruipt waar het gaan wil. Ik vind het zo fijn om me terug te kunnen trekken op de tuin. Ik kom er weer helemaal van bij.” Omhuld Wat betekent cocooning eigenlijk? Het lijkt op het Nederlandse woord ‘cocon’, de behuizing van een larve die bezig is zich om te vormen tot insect. Een bekend voorbeeld is de rups. Hij doorstaat een aantal vervellingen tot hij is volgroeid. Vervolgens verandert ie in een ‘pop’, omhuld door een cocon, om zich op een later tijdstip tot vlinder te ontpoppen. Wanneer ik cocooning opzoek in het woordenboek vind ik de volgende omschrijving: ‘een levenswijze waarbij men zich, samen met de partner, knus terugtrekt in de huiselijke omgeving en zich afsluit van de buitenwereld’. De betekenis van cocon en die van cocooning komen dus inderdaad overeen, en tegelijkertijd zijn er ook verschillen. Terwijl de pop moederziel alleen in z’n coconnetje zit, verkeert de ‘kokoenende’ mens – volgens het woordenboek – in gezelschap. Dit klopt met het verhaal van de buurvrouw: in de aanwezigheid van haar gezin vormen de tuin en het tuinhuis de cocon waarin zij zich hult.

11





Mede kokoeners Naast mijn persoontje zijn er ook andere gebruikers van de tuin die de behoefte voelen. Mijn vriend natuurlijk, en wat te denken van alle diertjes om ons heen? De slakken bijvoorbeeld, véél slakken. Zij verstaan als geen ander de kunst van kokoene, overdag op allerlei onzichtbare plekken. ’s Avonds komen ze, geheel verfrist, weer uit hun ‘coconnetjes’ te voorschijn op zoek naar lekkere hapjes… Hetzelfde geldt voor de muggen. Inmiddels ken ik de schuilplaatsen van de slakken wel aardig maar waar de muggen zich ophouden? En dan de mollen. Voortdurend teruggetrokken in de aarde staan ze hoog op de ranglijst als het gaat om kokoene. En ondertussen laten ze wel weten dat ze er zijn… Verschil Is er nog verschil tussen een kokoenende mens of dier, vraag ik me af. Uit de beschrijving in het woordenboek lijkt de mens vooral uit op rust na gedane inspanning. Lekker hangen op de bank of in een ligstoel, met of zonder glaasje. De slakken en de muggen rusten ook uit, van hun inspannende, nachtelijke strooptochten. De mol lijkt, wanneer ik z’n noeste arbeid weer tegenkom, een behoorlijk actieve kokoener. En de ‘vlinderpop’? Als je een pop van buiten bekijkt dan lijkt er binnenin niet veel te gebeuren. Maar dat er ondertussen hard aan een nieuw ‘kostuum’ wordt gewerkt, moet wel want hoe kan een rups anders worden herboren als vlinder? Over dit mysterieuze proces van gedaantewisseling tast de wetenschap nog aardig in het duister.

... een oude boomstam doet dienst als kokoenhotel ... Ook in je eentje Het woord ‘kokoene’ was nog niet in mijn hoofd opgekomen om de behoefte van terugtrekken en bijkomen te omschrijven maar ik begrijp de wens helemaal. Anders dan de buurvrouw logeer ik in de weekenden of op een doordeweekse dag in het tuinhuis. Maar net als de buurvrouw kan ik soms niet wachten tot ik weer naar de tuin kan. Er zijn keren dat ik - na al het stadsgewoel, werk of andere beslommeringen - de tuin binnenstap om de volgende 24 uur of langer geen voet meer buiten het tuinhekje te zetten. Zeker als ik een spannend boek heb of als het weer tijd is om in de tuin bezig te gaan. Ik realiseer me nu dat ik dan aan het ‘kokoene’ ben, en dat dat eigenlijk ook heel goed in je eentje kan. 12

Als een vlinder Kokoene levert de rups iets heel moois op: een nieuwe, prachtige gedaante die zelfs kan vliegen! Fladderend gaat de vlinder de wereld in en ontmoet de mooiste bloemen met overheerlijke nectar. Kokoene op Piccardthof helpt mij om tot rust te komen en maakt dat ik mij van binnen weer een vrediger mens ga voelen. Zodat ik na ‘even lekker weg in eigen tuin’ herboren, als een vlinder, opnieuw de wereld tegemoet kan treden. Licht en vrolijk met de wind mee. Zodat ik vanuit een vredig hart me weer bewust ben van de pracht en rijkdom van de aarde en haar bewoners. Leni van Noord

Wil je reageren op Leni’s tuinspiegel? Je kunt haar mailen op: [email protected]

13


VISSEN IN DE PICCARDTHOFPLAS



PICCARDTHOFPLAS NIET MEER DAN 25 METER DIEP

FOTO - ERIC BRUGGEM A - W W W.VISFREAKS.NL

Een schubkarper van 85 cm (geschat), 10 kilo (gemeten), gevangen met mais De meeste vissers kennen de Piccardthofplas maar al te goed, een uniek water gelegen vlak achter het Martiniziekenhuis. Een beschermd water, dat tegenwoordig in handen is van Natuurmonumenten en waar wij als leden van Piccardthof gebruik van mogen maken. Maar wat velen niet weten, is wat er allemaal in dat water zit. Verhalen over de plas zijn er genoeg, over zijn geschiedenis, over wat er allemaal in gedumpt is en hoe diep het water wel niet 14

is. Over dat laatste lopen de meningen behoorlijk uiteen! De een houdt het op 15 meter, de op meer dan 30 meter! Nou, zal ik jullie dan allemaal maar eens uit de droom helpen? Nee? Jammer dan - ik doe het toch! Aangezien ik zelf sinds een paar maanden een dieptemeter heb en daarmee de plas al vele malen rond gevaren ben, waarbij het apparaat niet meer aangaf dan hoogstens 25 meter is het water dus maximaal 25 meter diep, maar gemiddeld is de diepte niet meer dan 15 meter. De kom is zeer ondiep,

FOTO - ER IC BR U GGEM A

Het mooiste stukje water van Groningen

maximaal 3 meter. Ook qua gedumpte zaken valt het allemaal op zich aardig mee, als ik mijn dieptemeter mag geloven. De plas loopt vanaf de kant vaak een metertje of 10 naar beneden, het eerste talud, daarna heb je vaak een kleine geul, waarna de diepte weer iets minder wordt. Veel soorten vis Nu dit verhaal recht is gezet, zal ik jullie wat over het water vertellen, want ja, echt - het is het mooiste stukje water in Groningen! En dat kan ik met recht zeggen, niet omdat ik nou zoveel vissen vang (ik moet zelfs bekennen dat ik vaker niets vang dan wel wat, maar dat zal eerder aan mijzelf liggen). Wat zit er nou allemaal in het water? Wat voor soorten vis? Omdat ik de meeste soorten al aan mijn haak heb gehad, kan ik met zekerheid zeggen dat de volgende vissen in grote getale aanwezig zijn: snoek, schub, spiegel en graskarper, ruis-, kop-, roodvoorn, brasem, zeelt, baars. Maar natuurlijk vergeet ik een aantal vissen, niet omdat ze er niet zijn, maar omdat hun bestand niet erg groot is. Vooral snoekbaars vind je niet veel, want die schijnt jaren geleden bijna helemaal weggevist te zijn! En als je er dan eentje vangt, is ie vaak klein van formaat. Paling zie je ook niet erg veel, maar misschien komt dit omdat dit een echte aaseter is. Snoek daarentegen doet het erg goed, waarbij een gemiddelde lengte van om en nabij een meter zeer normaal is. Tijdens de paai van brasem zie je - zonder dat ik zit te jokken - wel honderden brasems op een plek bezig met elkaar te veroveren, maar ook karper

Snoek, 96 cm, 7,5 kilo (beide geschat) kan er wat van (behalve graskarper, die zie je niet veel), maar de schub en spiegelkarper zie je dan ook echt veel, en de formaten zijn erg mooi om het zo maar even te noemen - dit jaar heb ik mijn persoonlijk record meerdere keren mogen verbeteren door steeds weer grotere en zwaardere karpers te vangen. De grootste vangst tot nu toe is een karper van 7,5 kilo met een lengte van 92 cm (een zeer oude vis), de zwaarste dit jaar (2010) was een spiegelkarper van 36 pond, dat is maar liefst 18 – achttien! - kilo schoon aan de haak. Wat ik speciaal vind aan het water? Ten eerste dat het beschermd is. Dat betekent wel dat ik naar de regels van Natuurmonumenten moet vissen, maar aan de andere kant kan ik mij daar ook heel goed in vinden, omdat ze op deze manier proberen de natuur zijn eigen gang te laten gaan, vandaar dat ik ook vis met haken zonder weerhaak, geen vast lood gebruik en altijd poog een vis zo snel mogelijk weer het water in te laten. Verder heeft de Piccardthofplas een zeer mooi bestand aan witvis, wat 15


Regels om te vissen Wat zijn nou eigenlijk de regels om hier te mogen vissen? Deze regels krijg je pas als je een vergunning aanvraagt bij de vereniging zelf; de vereniging vraagt deze weer aan bij Natuurmonumenten. Verder moet je natuurlijk de grote vispas hebben, met de kleine vispas mag je alleen vissen op kanalen, waar de vaart door heen gaat. De belangrijkste regels zijn dat vissen weer in het zelfde water uitgezet moeten worden, met zo min mogelijk beschadigingen. Verder mag je niet met dood aas vissen, waar veel vissers dit graag doen om zo snoekbaars, paling en snoekbaars te vangen. Verder moet je lid zijn van de vereniging! Ook hebben wij als enige toegang tot het viswater, anders dan de landtong, daar mag je niet vissen, niet zwemmen maar wel genieten van het uitzicht! Of je wel eens mee mag vissen? Ja, dat lijkt mij erg leuk, alleen verwacht ik dan wel dat je je zaakjes goed voor elkaar hebt! Ik ga niet met je vissen wanneer je niet beschikt over de juiste vispas en natuurlijk de vergunning van Piccardthof. Er zijn twee vaste plekken waar je kunt vissen, de ene plek is bij de bootsteiger en de andere is bij de zwemsteiger! Maar aangezien het vaak erg druk is zul je mij niet veel zien 16

vissen bij de zwemsteiger. Al wil ik daar wel zitten aan het eind augustus, begin september. Records op het water? Tja, er is een verhaal van een snoek van 135 cm, maar daarvan heb ik nog nooit een foto of ander bewijs gezien. Onwaarschijnlijk is het niet. Van karper weet ik dat het best mogelijk is om een vis boven de 40 pond (20 kg) te vangen. Brasem zul je gemiddeld boven de 50 cm vangen en zeelt (een van de mooiste vissen) zit gemiddeld op 50 cm, maar geeft zich echt niet snel gewonnen! De voorns zitten tussen de 20-30 cm, met uitschieters naar kleine 50 cm! Over paling kan ik je helaas niets vertellen aangezien ik deze nog niet heb gevangen in dit water, dat geld ook voor de graskarper, deze heb ik hier wel gezien, maar niet gevangen. Groepen van vijftig karpers Wat trouwens prachtig is, is met de boot op een mooie zonnige dag het meer over varen, lekker loom de oevers langs als de zon op het hoogst staat, dan zie je karpers in groepjes op de ondiepe banken liggen. En als je denkt dat het er maar een paar zijn, nou dan heb je het mis, ze komen hier wel voor in groepen van vijftig! Maar één verkeerde beweging en ‘weg zijn ze! Ben je nieuwsgierig geworden? Kom dan gerust eens langs op Seringenlaan 10, ik heb altijd wel wat moois te vertellen over de plas en wat er allemaal in en omheen gebeurt. Eric Bruggema





wil zeggen dat er serieus wel miljoenen vissen in rondzwemmen. Niet alleen vis hoor, ook bergen kleine kreeftjes en andere waterdieren en verder zie je er ook prachtige vogels (de ijsvogel zat daar helaas dit jaar nog niet bij, terwijl ie zich vorig jaar regelmatig toonde).


Hostaman en -vrouw Sinds een jaar is Piccardthof aan de Jasmijnlaan 26 een tuin met maar liefst 400 hosta’s rijker, allemaal in potten die op schoteltjes staan, alles zo nat mogelijk. Die schoteltjes staan op hun beurt op stellingtegels van 30 kg per stuk, met daarboven hardhouten, half open daken, die de hosta’s voor zonnebrand moeten behoeden. De eigenaar, een professioneel slakkentemmer, vertelde ons dat zijn planten altijd rond zijn woonhuis hebben gestaan en dat er nog 150 van de 400 moeten worden verhuisd. Dat zijn dan met name de grote planten die niet in potten staan, maar in de volle grond. Planten van zo’n 2 meter breed, zoals de Blue Mammoth en de Blue Angel, die bijna niet zijn te tillen.

Hosta’s komen van oorsprong uit Japan en Korea en het mooiste van hosta’s is volgens de eigenaar dat een hosta geen Latijnse naam heeft. Zijn vrouw, die buiten aan tafel zat te haken, vertelde over een Belgische hosta-liefhebber, waar je buiten niet kunt zitten, maar moet blijven staan, omdat er nergens een stoel of tafel is, alleen maar overal allemaal hosta’s. Om de slakken beter in de gaten kunnen houden en meer plezier van de hosta’s te hebben zal er op hun tuin een nieuw huisje komen. Tot slot: hoe meer winter, hoe beter hosta. (zie ook blz. 28)

www.visfreaks.nl 17


DE KLEINE AARDE


DE KLEINE AARDE

VERBETER DE WERELD EN BEGIN BIJ DE KLEINE AARDE

Maak de wereld een beetje duurzamer en jij hebt daarin een hoofdrol We staan er vaak niet bij stil, maar we buiten de aarde op een ongelooflijke en onverantwoorde wijze uit. Daarmee verstoren wij het natuurlijk evenwicht en het herstellend vermogen van de aarde. Voor een deel is dat onwetendheid, maar voor een deel is dat ook het gevolg van ons eigen consumptieve gedrag. Iedereen heeft daarin een eigen verantwoordelijkheid en iedereen kan dan ook van uit die verantwoordelijkheid een kleine bijdrage leveren om duurzaamheid te bevorderen. Duurzaamheid nu voor het levensgeluk van toekomstige generaties. Maak het verschil Weer zo’n milieuverhaal zul je denken. Hebben we al zo vaak gehoord. Dat gevoel had ik ook heel vaak. Dat gezeur over het milieu. Maar onlangs sprak ik iemand die er echt verstand van heeft en die heeft mij althans overtuigd. Zo vertelde hij mij dat we in Europa twee aardes nodig hebben om aan onze leefstijl te kunnen voldoen. In Amerika is dat aantal vier. Weinigen zullen zich daarover verwonderen. Wij nemen van de aarde meer dan de aarde zelf in staat is om op te brengen. Dat doen we al sinds 1968. Daarna is het gebruik enorm toegenomen. Dat betekent dat we het voor elkaar hebben gekregen het evenwicht tussen vraag en aanbod in negatieve zin te verstoren. Natuurlijk heeft de aarde een herstellend vermogen, maar met de snel18

heid waarmee we haar uit balans hebben gebracht, dreigen er in de komende jaren serieuze problemen op te doemen. En die gevaren zijn breed, heel breed. Diersoorten en vissoorten dreigen te verdwijnen. Laatst is uit onderzoek gebleken dat ook het plankton, de voedselbron van veel levende organismen, sinds drie jaar met 40% is afgenomen. Dat laatste is een gevolg van de opwarming. Het is mijn mening dat we daar niet alleen voor verantwoordelijk zijn. Een paar eeuwen geleden hebben we ook veranderingen in het klimaat gehad. Het is een cyclus. Maar het verschil is dat we daar nu ook driftig zelf aan meewerken. Al met al hebben al dit soort zaken directe gevolgen voor mens en dier. Klinkt dramatisch? Ja, dat kun je wel stellen. Het is ook beangstigend. Maar als persoon kun je een verschil maken door proberen om bewuster te leven en je duurzamer te

gedragen. En dat is moeilijk omdat het met gedrag te maken heeft en omdat niet iedereen zich bewust is van de situatie op dit moment . Dichtbij Juist op het Piccardthof waar we zo dicht bij de natuur staan kunnen we wat betekenen met zijn allen. Zoals misschien bekend is de trend om elektrisch te gaan rijden. Grote automerken zijn er druk doende mee en het aantal oplaadpunten zal sterk uitbreiden. Waarom nemen we hier niet het voortouw? Kijk wat je aan het tuinmaterieel kunt vergroenen, denk aan het plaatsen van oplaadpunten. Bedenk daarbij dat de gemeente Groningen ook nog eens de groenste gemeente van Nederland wil zijn. Als wij daarbij helpen, zal dat zeker op ons afstralen. Daarnaast is er behoefte om elektrisch vervoer te realiseren en te stimuleren. Dus zijn er ook subsidies voor

te vinden. Niet langer het geronk van diesel- en benzinemotoren, en geen uitstoot aan CO2. Laat je brommer staan en pak de fiets of loop. Piccardthof als trendsetter binnen duurzaamheid. Met de leden op de barricade. Ik zie het al voor me. Kom in beweging De tuincommissie is al op vele fronten ‘groen’ bezig, maar we kunnen dat met ons allen intensiveren als we bereid zijn de consequenties te aanvaarden van een andere meer duurzame levensstijl. Bekijk wat jouw mogelijkheden zijn en besef wat we er met ons allen mee winnen; een schone toekomst. We doen er tenminste iets aan. Het zal niet gemakkelijk gaan, maar het geeft wel een heel goed gevoel. En eigenlijk hebben we ook geen keus. Kijk ook eens op: http://www.dekleineaarde.nl/ en laat je inspireren. Piet Rabbeljee, Maluslaan 24 19


OC - VERSLAG SEIZOEN 2010

��

��

��

20



��

��

��

��

��

21



��

��

�� 22



�� ��

��

23





��

��

��

�� ��

�� ��

��

��

��

�� 24

25


FOTO-IMPRESSIE

ROMMELMARKT EN FANCY FAIR - 25 JULI

De verkoop van de consumptiebonnen is in goede armen bij Arie op de Dijk.

Onze “Berdien Sternberg” heeft vast een volle hoed bij elkaar gefloten.

Ook al wil de verkoop niet gelijk vlotten, het was toch een gezellige middag.

Zo in de zon en een gemakkelijke stoel is het goed vol te houden.


LAATSTE FASE BAGGEREN EN ALTERNATIEF SCHELPEN

Het Betere Baggerwerk op Piccardthof

De komende weken zal er weer begonnen worden met de laatste fase van de baggerwerkzaamheden. Dit betreft de laatste twee sloten omgeving Spirealaan en de parkeerplaats. Na deze werkzaamheden zijn alle sloten en de vijver weer schoon en op de gewenste diepte. Wij verzoeken u dan ook om geen tuinafval in de sloten te deponeren.

Achteraf bezien is het een best leuk ameublement, zou het verkocht zijn? 26

De hoofdprijs: een SENSEO VERWENDOOS. Gefeliciteerd en veel plezier ermee.

VAN HET BESTUUR

Plaveisel Na de baggerwerkzaamheden zal begonnen worden met een proef op onze paden. Zoals gebruikelijk werden de paden regelmatig aangevuld met schelpen, helaas zijn schelpen steeds

moeilijker aan te komen en worden daardoor erg duur. We hebben inmiddels een goed alternatief gevonden dat inmiddels ook gebruikt word door Staatsbosbeheer. De proef zal plaats vinden op de Badweg. Het eerste gedeelte tot aan de Spirealaan zal met een fijne structuur worden gelegd en het stuk van de Spirealaan naar de Meidoornlaan met een iets grovere structuur. De proef zal een jaar duren en daarna zullen we het besluit nemen wat we gaan doen. We houden u op de hoogte. Bestuur 27


HOSTAVERZAMELING VAN RIA EN HANS


400 HOSTA’S UIT HEEL DE WERELD OP PICCARDTHOF

HULP GEVRAAGD IN DE SIERTUIN

Voor al uw vragen over hosta’s naar Jasmijnlaan 26

‘Ik heb het jaren met veel plezier in mijn eentje gedaan’ JASM IJNLAAN 26 ACHTERZIJDE

Misschien heeft u het al gehoord. Ria Hoogeboom en Hans Ottenhoff, bewoners van de Jasmijnlaan 26, hebben een hostaverzameling van ongeveer 400 hosta’s. “In november 2009 zijn wij begonnen met het opknappen van de tuin aan de Jasmijnlaan. Pfff wat een werk om alles zogenaamd bouwrijp te krijgen. Spierpijn, rugpijn en dan het gesleep met materialen, het vervoeren van de hosta’s uit onze oude tuin naar de Jasmijnlaan, weken/maanden zijn we er mee bezig geweest. Maar het begin is er. Nu is het september 2010 en een klein gedeelte van onze hostaverzameling staat al op de Piccardthof. Het is onze bedoeling om hier in de komende jaren een voorbeeldhostatuin te verwezenlijken. De komende tijd is het de bedoeling om de tuin nog 28

verder op te knappen en in het voorjaar van 2011 (vergunning moeten we nog aanvragen) een nieuw bewoonbaar huisje te bouwen. In de loop van 2011 komen al onze hosta’s naar de Jasmijnlaan en wij hopen u dan een mooie hostaverzameling te kunnen laten zien. Veel hosta’s die we hebben zijn eigenlijk al een paar jaar oud en er zijn enkele zeldzame exemplaren bij (geimporteerd uit Amerika). Iedereen is straks welkom op de Jasmijnlaan 26 en onder het genot van een bakkie kunnen we babbelen over hosta’s en zoal meer. Mochten er vragen zijn over hosta’s zoals bemesting onderhoud verplanten e.d. kom langs, wij kijken er nu al naar uit.” Groeten van Hans en Ria

SIERTUIN BIJ BESTUURSGEBOUW

De tuin bij de ingang aan de Stadspark kant hebben we, aan de hand van een ontwerp van ondergetekende, alweer vijf jaar geleden aangelegd. De begroeiing ziet er nu dan ook aardig volwassen uit. Zoals je op het begeleidende bord kunt lezen, is er een mengsel van wilde en bijzondere wildachtige planten en wilderozenstruiken aangebracht, met een overvloed aan voor vlinders e.a. insecten aantrekkelijke bloemen. In de herfst en winter zijn er zaden en rozenbottels voor de vogels en schuilplaatsen voor allerlei dieren. De strook voor het bestuursgebouwtje bevat ouderwetse en/ of mooie groenten,die zich gedeeltelijk zelf uitzaaien en wat tuinkruiden en akkeronkruiden. In de strook ten westen van het gebouwtje staan schaduw- en stinzenplanten. Wat worden hier voor klussen gedaan? In het voorjaar het dode materiaal afknippen - dit kun je al dan niet tussen de planten verspreiden. De vijver opvullen en soms schoonmaken. Het hele seizoen door is er natuurlijk met tussenpozen onkruid te wieden, vooral gras, winde en overtollige zaailingen. Voor schoffelen is er geen ruimte, o.a. omdat je daarmee ook de gewenste zaailingen vernielt. Verder: het in goede banen leiden van klimplanten, hier en daar snoeien, steunen, eens wat nieuwe planten aanvoeren voor leeggevallen plekken. In feite is het niet zoveel en wel dankbaar werk, vooral als je het een

beetje bijhoudt - ik heb het jaren met plezier in mijn eentje gedaan. Maar ik wil en kan dat nu niet meer. Heb je zin en tijd om mee te helpen? Voor de werkochtenden met vrijwilligers zijn er al erg veel projecten, dus ik hoop mensen te vinden die van dit soort tuinieren houden en medeverantwoordelijk willen zijn voor deze tuin. Ik stel me voor dat ik hen in zou kunnen werken, zodat ze daarna ook zelfstandig aan de slag kunnen op een ogenblik dat het henzelf schikt. Voel je hier wel voor, dan kun je contact opnemen met de tuincommissie. Dat kan door een briefje in de brievenbus aan het bestuursgebouwtje te doen (bij ingang Stadspark), of door te mailen naar [email protected] Annemarie Duijm 29


HOOFDSTUK UIT SPAAK - PIERRE CARRIERE


HOOFDSTUK UIT SPAAK - PIERRE

Rust Ik kom in het tuinhuis voor mijn rust. Hoewel, er komen wel vliegtuigen over mijn tuin. In de bovenste luchtlagen trage zilveren stipjes, op weg naar Scandinavische luchthavens. Die hoor ik nauwelijks. Wat lager, en dus al wat groter en luidruchtiger, toestellen met bestemming Bremen. Wat ik zo de afgelopen jaren vanaf mijn terras heb kunnen volgen aan vliegbewegingen, gaat het goed met dit Noord-Duitse vliegveld. In de laagste luchtlagen scheren de kisten voor het nabijgelegen Groningen Airport Eelde over het park. Heel soms, als de wind uit een zeldzame richting komt, duiken die ineens op vanachter de treurberk in de hoek van de tuin. Even later hoor ik ze ook. Neus naar beneden, wielen uit. Gelukkig gaat het met onze plaatselijke luchthaven een stuk minder goed. En door de korte landingsbaan is Eelde alleen te bereiken voor kleinere vliegtuigen, die minder lawaai maken. Ik ben inmiddels wel gewend aan het vliegtuiggeluid. Net als aan het autogeraas. Op hemelsbreed een kilometer van m’n terras loopt de A7. Van Groningen in een rechte lijn naar Heerenveen en dan met een scherpe knik naar beneden de polder in, om reizigers uiteindelijk naar de Randstad te brengen. Met een beetje fantasie en een positieve instelling, is het constante autogeruis als de golfslag die voortdurend het roomwitte strand overspoelt, op loopafstand van mijn vakantiehuis.

In mijn tuin wordt de muziek verzorgd door tjiftjaffen, roodborstjes en zwartkoppen in de struiken en bomen; door zanglijsters en merels die 30

Als ik zeg dat ik hier voor de rust kom, heb ik het eigenlijk over een hogere orde van rust. De overtreffende trap van rust. De rust in het hoofd. Niet de rust die met de oren wordt waargenomen, maar de rust die door de ogen en de neus het lichaam verovert. De rust die veroorzaakt wordt door het groen om me heen en de geur van verse aarde, hars van de naaldbomen en bloeiende lavendel. Na enkele drukke werkdagen op mijn altijd hectische reclamebureau, wil het nog wel eens flink spoken onder mijn hersenpan. Maar eenmaal op de tuin begint de grote schoonmaak. De wat dolgedraaide geest spartelt hooguit een uurtje tegen, maar met een zachte bezem wordt mijn hoofd leeg geveegd. Kleuren worden intenser. Mijn leven wordt weer enigszins overzichtelijk. Alles lijkt wat langzamer te bewegen, zelfs de vliegtuigen boven mijn hoofd en de merel die het gazon oversteekt. FOTO - P IE RRE CA RRIERE

Rustverstoorders dichter bij huis zijn de apparaten van de parkbewoners. Zo is daar – ik heb er zelf ook een – de motormaaier. Is de ene net napruttelend tot stilstand gekomen, wordt even verderop de andere alweer opgestart. Ander lawaai komt met name van de mensen die stroom hebben. Dankzij zonnecellen op het dak, verbonden met een accu, kunnen zij even veel herrie maken als thuis. Tetterende radio’s en televisies, grommende stofzuigers en snerpend elektrisch gereedschap strijden om voorrang rond de all-in tuinhuizen.

privé-concerten geven op het dak. Bewegend beeld komt voor rekening van diezelfde vogels die zich nu eenmaal vaak verplaatsen en van loom wuivend vingerhoedskruid, dartelende libellen en vlinders die langs schommelen alsof ze continu dronken zijn. Mijn huis wordt schoongehouden door de houten en stille uitvoering van de stofzuiger: de veger. Die neemt bovendien minder opbergruimte in dan z’n gemotoriseerde broer. En schaven, schuren en snoeien? Dat gaat op de Lijsterbeslaan 9 gewoon met de handen. Vol blaren, splinters en eelt. Zo hoort het als je buiten woont.

Sinds dit voorjaar ligt het boek Spaak in de winkel. Het boek is geschreven door Pierre Carriere vanuit zijn tuinhuisje op Piccardthof. Spaak is een autobiografische roman over een zware periode (burnout) in het leven van Pierre. In het vorige nummer van de Heraut werd ook een hoofdstuk geplaatst. Meer informatie: www.pierrecarriere.nl 31


BRANDPREVENTIE DOOR DE EEUWEN HEEN

BOUWCOMMISSIE OVER BRANDPREVENTIE + GESCHIEDENIS LES

Geen kookpotten op open vuur!

In 1452 legde een grote stadsbrand in Amsterdam tweederde van de stad in de as. Onder meer veertien kloosters brandden uit. In de stad Utrecht woedde in 1253 een stadsbrand die negen dagen duurde en een groot aantal gebouwen beschadigde en verwoestte. In 1324 brandde vrijwel de hele stad Zwolle af. Slachtoffers vielen er niet, maar er bleven maar negen gebouwen behouden! Gratis dakpannen Na deze rampzalige gebeurtenissen besloot het stadsbestuur van Amsterdam in 1453 dat huizenbezitters voortaan hun huizen aan de zijkanten met baksteen moesten bekleden. Rieten daken werden helemaal verboden, voortaan mochten 32

alleen leien of dakpannen. De stad zou gaan ‘verstenen’. Dat nam wel even tijd, Spreekuur Bouwcommissie De moderne communicatiemiddelen zoals internet en e-mail spelen bij het werk van de bouwcommissie een steeds grotere rol. Steeds meer mensen benaderen ons via het e-mail adres: [email protected] De bouwfolder en het aanvraagformulier voor een bouwvergunning zijn via de website van Piccardthof te downloaden. Het gevolg is dat er het afgelopen half jaar nauwelijks mensen op ons maandelijks spreekuur op zaterdagmorgen zijn geweest. Wij hebben daarom als bouwcommissie samen met het bestuur besloten om het spreekuur volgend jaar niet meer door te zetten. Leden die ons willen spreken kunnen natuurlijk altijd een afspraak maken met de bouwcommissie via telefoon of post.

want stenen waren duur. In Arnhem kregen de burgers gratis pannen door het gemeentebestuur aangeboden als zij hun huis in steen zouden opbouwen. En dat heeft het gemeentebestuur heel wat gekost. In 1420 bestond 25% van alle stadsuitgaven uit de aanschaf en verspreiding van die gratis dakpannen Één meter tussenruimte Op Piccardthof zijn de meeste tuinhuisjes van hout net als in de middeleeuwen. Wij hebben meestal geen kookpotten boven open vuur hangen maar voor verlichting worden toch regelmatig kaarsen en olielampen gebruikt. Het brandgevaar bij ons is dus ook vrij groot. Om brand te voorkomen is de bouwcommissie zeker niet van plan om gratis dakpannen te gaan uitdelen zoals in Arnhem. Maar in de bouwregels van Piccardthof staat wel een belangrijke regel die moet

BRANDPREVENTIE DOOR DE EEUWEN HEEN

voorkomen dat veel huisjes in een keer afbranden. Tussen het huisje en alle andere bebouwing zoals een schuur een kas of een fietsafdakje moet minimaal één meter open ruimte worden aangehouden. En wanneer er, voor opzij of achter, een overkapping aan het huisje wordt gebouwd dan moet ook deze een meter vrij blijven van andere bebouwing. Bovendien moet het huisje de veranda de kas de schuur of het fietsafdakje minimaal 0,5 meter afstand houden vanaf de erfgrens zodat er ook een vrije ruimte van één meter blijft tussen de bebouwing van de verschillende tuinen. Die meter ruimte wordt ook wel brandgang genoemd en moet voorkomen dat bij brand het vuur overslaat van het ene naar het andere gebouwtje. Zo kan er wel eens een huisje of schuurtje afbranden maar wordt voorkomen dat heel Piccardthof op zekere dag afbrandt. ZO ZA G DE VE RGUNNING IN 19 8 4 E RUIT

In de middeleeuwen waren de meeste huizen van hout en daken van riet. De huizen stonden bovendien dicht op elkaar. Bij kou konden de bewoners zich alleen warmen aan het open vuur in de haard. Kookpotten hingen de hele dag boven het vuur te pruttelen. Bij duisternis waren er alleen kaarsen en olielampen. Alles bij elkaar was het risico op brand groot.


33



“Over een tijdje zal vandaag een hele tijd geleden zijn; In het zomerseizoen van 2010 heb je elke dag hard meegewerkt met de twee vaste tuinmannen, Ronnie en Jan. Voor het huisje Hortensialaan 4 heb ik een foto van je werkschoenen op de schelpen gemaakt, want schoenen gaan de weg van hun drager; Ook heb ik een foto van je gemaakt, toen je met de John Deere-tractor het casco van het designhuisje naar de Seringenlaan 31 hebt gereden; In 2042 bestaat ATV Piccardthof 100 jaar. Ik hoop dat je dan gezond en gelukkig bent en nog even aan 34

VAN ALLES WAT

DAGOPVANG, NUMMER 14 EN ENTREE

Van alles wat

Schweitzerlaan nr. ? 

ons terugdenkt. Aan toen, 2010, de goede oude tijd.” Het designhuisje De 27-jarige ontwerpster van het designhuisje dat aan de Seringenlaan 31 komt te staan, is afgestudeerd als gouden zilversmid te Schoonhoven. Bijzonder is dat zij het niet alleen heeft ontworpen, maar de onderdelen afgelopen winter ook helemaal zelf heeft klaargemaakt in een inmiddels afgebroken lege school achter het Martiniziekenhuis. Momenteel zijn de bouwdelen allemaal op de tuin, ligt de vloer en staat het skelet. De fundering van 4 meter diepe palen werd vooraf gemaakt door een ZZP-er, zeg maar de klusjesman. Het eindresultaat haalt zonder twijfel de pagina’s van een grote krant. Naar mijn voorzichtige schatting heeft Piccardthof meer dan 35 leden die afgestudeerd zijn aan een kunstacademie.

 Meld het als je wat meeneemt!

Tuinman Gerhard Jansema Deze zomer kregen de twee vaste tuinmannen assistentie van de 17-jarige landbouwscholier Gerhard Jansema. Aan het einde van het seizoen heb ik hem ten afscheid het volgende briefje met enkele foto’s gegeven:




Wel handig, maar mooi? 

INGEZONDEN MEDEDELING

Gevraagd: kasje - Frans Tijsterman 35


HUMORISTIESE RAAIS DEUR GRUNNEN

EEN LEERZAME EN TOCH GEZELLIG AVOND - 16 JULI

Fré Schreiber ut Middelstum


BARBARA STOK BESTELLEN

WILT U EEN ECHTE BARBARA STOK AAN UW WAND?

Professionele print bestellen! STR IP - BAR BARA STOK

De redactie was aanwezig tijdens de gezellige avond met Fré Schreiber. Ondanks het feit dat uw redacteur allochtoon is (= niet uit Groningen afkomstig) kon hij het meeste goed volgen. Uw redacteur had een voorkeur voor de slapste moppen: “Zegt buurman tegen boer: ‘Woarom nuimen ie joen zeun aaltied Vin? Hai hait toch Vincent.’ ‘Klopt, zegt boer, ‘mor elke keer as ik hom roup, spoar ik n sent.’”

“Sikkum ale dörpshoezen, kefees en verzörgenshoezen ien ons pervinzie heb k had. Zo’n viefhonderd moal heb k op stap west mit mien “Humoristiese rondraais deur Grunnen”. Dat was laggen! Der was ais n vraauw dij vroug noa ofloop of ik weer vannijs begunnen wol. Zai was eerste grappen aal weer kwiet. Zai kin t nou aalmoal lezen ien dit boukje mit wat extroa’s. Grappen en kurendrieverij mit volksverhoalen rond ienfermoatsie over Grunneger ploatsen en heur ienwoners.”

Fré Schreiber Fré Schreiber is bekend van zien Grunneger biedroagen veur Radio Noord en kraant. Hai verzörgt ook lezens en cursussen aangoande Grunneger toal en kultuur.

Meer verhaaltjes en moppen in het boekje van Fré: Over Zoltkamp noar Stad, Humoristiese rondraais deur Grunnen, Uitgeverij Haan, Bedum. ISBN 9789071372261

36

Hoi Leni, Wat stond de strip leuk in de Heraut! En een mooie pagina erbij over m’n boek, dank je wel! Een van jullie (aankomende) leden vroeg me deze week of hij de strip ook bij mij kan kopen. Dat kan zeker! En misschien is dat voor al jullie leden leuk om te weten: een mooie poster van deze strip (een professionele print van 42 x 30 cm) is bij mij te koop voor € 25,-. Bestellen kan door het bedrag over te maken op rekening 00.00.00.000 t.n.v. Barbara Stok in Groningen, onder vermelding van

“Piccardthof strip”. Je moet rekenen op een paar weken levertijd. Ik had je dit natuurlijk eerder moeten zeggen, dan had je dat meteen in de Heraut kunnen zetten, maar ik had er niet eerder aan gedacht. Misschien kan ik iets regelen met jullie winkeltje? Met wie kan ik daarvoor contact opnemen? Groeten, Barbara Stok Meer informatie over Barbara Stok is te vinden op haar website: www.barbaraal.nl 37


NATUURMOMENT IN NATUURMONUMENT


WATERMETERSTAND



B R ON - de V OLK SKR AN T 9 SEPTEM BER 2010

Stand watermeter 2010

Net zoals in eerdere jaren verzoekt het bestuur u om zelf de stand van de watermeter op te nemen. Dit graag ZO SPOEDIG MOGELIJK. Zie ook bladzijde 4 over het afsluiten van het water, een goed moment om de stand op te nemen. Wilt u het ingevulde strookje (of deze hele pagina) in de brievenbus van de bestuurskamer doen? U mag het strookje ook opsturen naar:

Met vriendelijke groeten, W. Zwanenbeek (penningmeester).

Stand watermeter in 2010 Naam: Tuinadres: Stand: Datum opname:

38

39


KINDEREN IN DE TUIN

HERAUT | NOVEMBER 2010 FOTO - IN TE R N ET

KINDEREN MOGEN VIES WORDEN VAN HET TUINIEREN

Een eigen potje kruiden kweken FOTO - INTERNET

De meeste kinderen vinden het heerlijk om buiten te zijn. Al vroeg kunnen ze leren zorg te dragen over de natuur. Wat is hiervoor de beste plaats? Natuurlijk hun eigen tuin.

gemaakt voor de kinderen. Ze zullen uren plezier beleven aan het helpen in de tuin. Tuinieren kan dus heel goed een gezamenlijke hobby worden.

Laat kinderen al vroeg meehelpen in de tuin en leer ze te tuinieren. Ze zullen het heerlijk vinden hun eigen gepotte plantjes te zien uitgroeien tot een heuse bloem of struik. Om u op weg te helpen hebben wij een aantal tips om met uw kinderen te genieten van het tuinieren.

Geef kinderen hun eigen stukje tuin om in te tuinieren Een eigen stukje tuin waarin ze kunnen graven, zoeken naar insecten en misschien zelfs wat zonnebloemen kunnen zaaien is een weldaad voor een

Een eigen potje kruiden kweken Kruiden zijn dankbaar en hebben niet veel nodig. Het zijn ideale plantjes om uw kinderen voor het eerst zelf te laten poten en verzorgen. Een leuk idee is een oude bloempot omtoveren tot een eigenwijze kruidenpot. Nodig: • Een bloempot • Lijm • Blanke lak • Papier en andere knutsel spulletjes. • Schaar • Poot zand • Kruidenzaadjes Neem de bloempot en beplak deze met kunstcreaties gemaakt door het kind. Lak het daarna goed af met blanke lak om het lang mooi te houden en ook waterdicht. Vul het eigen gemaakte potje nu samen met je kind met poot zand en laat het kind er de zaadjes indoen. Het kind mag 40

KINDEREN IN DE TUIN

kind. Op deze manier kunnen kinderen leren dat de natuur veel te bieden heeft. Ze zullen trots zijn wanneer er uit het zaadje een klein groen plantje komt dat uitgroeit tot een grote gele bloem waarvan ze de zaadjes kunnen eten. Ook radijsjes zijn hiervoor zeker geschikt. Deze mooie groente groeit al uit binnen vier weken. Je kindje zal heel trots zijn op zijn eigen tuintje en het plezier in tuinieren snel vinden. Tot slot Het maakt niet uit of kinderen te grote gaten graven en vies worden van het tuinieren. Ze leren er van en ze zijn lekker bezig in de buitenlucht. Ook moet het niet uitmaken of ze een gemengd tuintje maken van hun eigen gedeelte. Ze zullen hun eigen tuin aan iedereen willen laten zien. Bron: internet

Afscheid nu zelf tuinieren door het toekomstige plantje zelf te verzorgen. Tip: Tuinieren zoals hierboven kan het hele jaar door. Geef kinderen hun eigen tuingereedschap om mee te tuinieren Met de kinderen samen tuinieren kan heel leuk zijn. Ook geef je ze nu speciale aandacht en ze leren nog iets bij. Om het helemaal echt te maken voor deze kleine tuinders kan je ervoor kiezen om al het materiaal dat je zelf in de tuin gebruikt in het klein aan te kopen. In veel doe-het-zelf zaken kan je een kleine schep, hark en bezem kopen. Speciaal

Dit is het laatste nummer van de Heraut waar ik aan heb meegewerkt. Vanaf het moment dat Bram mij in 2004 vroeg, heb ik met veel plezier in de redactie gezeten. Gaandeweg heb ik meer taken voor de Heraut uitgevoerd. Ik vind het leuk om een tijdschrift te maken.

Binnenkort (vóór maart 2011) hopen wij ons huisje op Piccardthof aan een andere liefhebber over te kunnen dragen (Spirealaan 19). Wij hopen dat de nieuwe gebruikers net zoveel plezier op de Piccardthof zullen beleven als wij (we kennen hen overigens nog niet, het bordje “te koop” moet nog geplaatst worden). Graag wil ik de mederedactieleden Jeanine Deen, Fenny Ebels, Fred Lahuis en Dirk de Rijk, bedanken voor de prettige samenwerking de afgelopen jaren. Hartelijke groeten, Henk Mans. Henk Mans, grafisch ontwerper

41


INGEZONDEN MEDEDELING

Het is leuk om een blad te maken. Heraut zoekt nieuwe medewerkers.

Betrouwbare energie Startbatterijen worden onder andere toegepast in personenauto’s, vrachtwagens en motoren. Speciaal ontwikkeld om betrouwbare energie te leveren onder de zwaarste omstandigheden. Zo kan de gebruiker rekenen op een hoge bedrijfszekerheid, maximale efficiency en lange levensduur. Behalve state-of-the-art productoplossingen en een ultiem serviceniveau is de prijs/kwaliteitsverhouding uitzonderlijk te noemen. Sinds januari 2009 zijn wij voor Nederland importeur geworden van Banner startbatterijen. Banner levert wereldwijd één van de beste startbatterijen. Grote merken als Mercedes, Audi, BMW, Chrysler en MAN maken gebruik van deze batterijen in hun auto’s. De focus op technische perfectie, optimale service en gecertificeerde kwaliteit sluit naadloos aan op onze filosofie.

1. 2.

Tevens ook verkrijgbaar voor: Campers - Boten - Caravans - Zomerhuisjes Hiermee hebben wij met de nieuwe uitvoering semi-tractie batterijen voor ieder voertuig een passende oplossing. Door speciaal versterkte platen kan de batterij beter tegen diepe ontladingen. Ook worden speciale seperatoren met glasvlies gebruikt waardoor 300 laad/ontlaad cycli gegarandeerd worden.

3.

Redactielid.

Ideeën en zelf schrijven.

Eindredacteur.

Kopij verzamelen en blad samenstellen (koppen, bijschriften, volgorde, enz.).

Ontwerper/dtp.

Heraut samenstellen zodat geprint kan worden.

Wilt u meehelpen met de Heraut, dan graag een mail naar het secretariaat: [email protected]

CELECTRIC B.V. (voorheen DETA Batterijen), Kattegat 20, 9723 JP Groningen Tel. +31(0)50 - 318 51 40 Fax. +31(0)50 - 311 29 67

42

Het bestuur bedankt Fred Lahuis en Henk Mans voor de toewijding waarmee ze de Heraut weer tot een middelpunt van het verenigingsleven gemaakt hebben - en voor jaren van lees- en kijkplezier!

Foto ingezonden door Joukje Pees: “Pas de deux”

Verslag O.C. Het dikste nummer ooit! - 44 pagina s

Recommend Documents