Verslag EK Blairgowrie met doedelzakken, kilts, whisky, modder en goud (in chronologische volgorde): Van het Nederlandse team vertrok Egon als eerste richting Calais maar helaas kwam hij daar niet verder. Bij controle van de hondenpaspoorten bleken de datums van de chipplaatsing en de rabiësenting niet in de juiste volgorde te staan en werd 1 hond geweigerd. Egon kon niets anders doen dan terug naar huis rijden en wilde eigenlijk het hele EK vergeten. Na een nacht slapen besloot hij de volgende ochtend toch weer naar Calais te gaan, ditmaal met alleen Kysia en zonder Anja die thuis bleef voor de andere honden. Bij Carlien en Hester verliep de reis per boot van IJmuiden naar Newcastle zonder problemen al had Klaas 2 dagen eerder een lichte hersenschudding opgelopen waardoor de nodige twijfels waren ontstaan of hij zijn taken als chauffeur, handler (voor 5 honden) en teamleider wel aan zou kunnen. Woensdag waren zij met Egon de eerste Nederlanders op de stake-out.
Stake-out vlak naast de start met prachtig uitzicht
Fred en Marianne vertrokken woensdag vanuit IJmuiden en moesten nog flink haasten om donderdag op tijd bij de vergadering van de ECF-landen te zijn. Gelukkig waren de Polen nog veel later en was er tijd genoeg om de honden uit te laten en vast een stukje parcours te bekijken.
Is dit echt de juiste weg?
De laatste kilometers van de reis naar de EK-locatie zijn best spannend. Het asfalt houdt zo’n 5 km na Blairgowrie op en vanaf dat moment is er slechts een onverharde modderweg die uiteindelijk stopt bij het huis van organisator John Carter die daar ‘In the middle of nowhere’ woont. In een lager gelegen weiland en langs de weg konden alle deelnemers hun campers en caravans en een enkele tent neerzetten. Daarbij zakten er al wat wielen verdacht diep weg in het zompige gras. Donderdagmiddag hadden alle Nederlanders (5 deelnemers en 1 teamleider) zich geïnstalleerd op de stake-out en kon er door Fred en Marianne meevergaderd worden met de andere vertegenwoordigers van ECF-landen. Het was een prachtige zonnige dag maar tijdens de vergadering ging de zon onder en werd het steeds kouder in de tent zodat iedereen blij was dat de vergadering niet al te lang duurde.
Vrijdag was het weer een mooie dag en stond de opening van het EK op het programma. Daarnaast moesten alle deelnemers met hun hond langs de dierenarts voor een uitgebreide controle. De openingsceremonie ging in Schotse stijl van start met doedelzakmuziek (speler in kilt) waarna iedereen onder het genot van een glaasje single malt whisky of iets fris voor de sub-18 in de tent plaatsnam om te luisteren naar de speeches van organisator John Carter en ECF-voorzitter JeanPierre (Kuifje) Talbot. Nederlander nr. 7 was inmiddels ook aangekomen: journalist Pieter Buss was, uiteraard per bus, van de luchthaven tot aan Blairgowrie gekomen en had vandaar de laatste kilometers net voor donker lopend afgelegd. Hij sliep in het kleinste tentje van de stake-out en was het hele weekend overal aanwezig op de spannendste punten van het parcours en voor interviews die in het AD en het Brabants Dagblad zijn gepubliceerd. Het parcours bleek vooral uit gras te bestaan (toen nog wel) en was uitgezet volgens de sledehondenmethode met ronde rode borden voor een afslag en blauwe vierkante voor rechtdoor. De juiste afslag voor de korte ronde was hierdoor niet makkelijk te vinden maar er waren doorsteekjes genoeg om een goede indruk van het parcours te krijgen. Flinke glooiingen met af en toe een wat steiler of langer stuk omhoog of omlaag maakten het parcours best pittig. Onderweg kwamen we schapen tegen (veilig achter een omheining) en schitterende uitzichten op de ruige heuvels in de omgeving, in het donker en ’s ochtends vroeg liepen er herten op het parcours.
Schitterende omgeving
Zaterdag mocht Carlien als eerste Nederlandse deelnemer starten bij het bikejören. Meteen al in de tweede bocht was het spannend omdat het daar naar beneden gaat en de bocht al aardig glad was geworden door de parcoursverkenningen en de
eerder gestarte bikers. Niet remmen en blijven trappen was het advies van de beste stuurlui en Carlien glibberde met Mikke netjes door de bocht. Even verder was het al serieus misgegaan met de voor haar gestarte Britse concurrente. Ze lag op de grond en werd later met een ambulance afgevoerd, gelukkig bleek er geen sprake van nekletsel maar ‘slechts’ een gebroken neus. Carlien reed hierna wel wat voorzichtiger maar kwam toch als snelste over de finish. Daarna startte ze nog een keer, ditmaal met Denha op het onderdeel Dogscooter oftewel steppen dat dit jaar voor het eerst als demo werd gehouden. Ook hier een 1e plaats en Denha had veel plezier onderweg met de voor haar gestarte Ridgeback.
Met Mikke schuin door de bochten
Op zaterdag kon je nog langs de ergste modder lopen
De volgende start was voor Fred die in de categorie 50+ als 2e achter de grote favoriet Patrick Bosmans mocht vertrekken. Mick deed het uitstekend en met een 6 e plaats bleef alles mogelijk omdat de verschillen tussen nr. 2 en nr. 6 heel klein waren, slechts 15 seconden. Egon werd in dezelfde categorie 5e en was daarmee 5 seconden sneller.
Jelle heeft er zin in
Marianne liep met Jelle naar de 3e tijd op zeer ruime afstand van favoriete Kim Mazzucca en 8 seconden van de nr. 2. Als laatste was Hester aan de beurt bij de juniores. Power deed zijn naam eer aan en sleurde Hester naar de snelste tijd. Iedereen had goed gepresteerd en voor de tweede dag waren er voldoende kansen op medailles en zelfs overwinningen.
De tent waar we een heerlijke maaltijd kregen
Powerrr!
De avondmaaltijd voor alle deelnemers werd zaterdag in de tent geserveerd en was dik in orde: een heerlijke stew voor de vleeseters en een even smakelijke groentencurry voor de vegetariërs. Wie nog honger had mocht een tweede portie komen halen en als toetje was er een portie chocofudge waarop je met gemak een marathon zou kunnen uitlopen. Bij dit alles kon je een biologisch wijntje drinken of een zeer verantwoord gebrouwen biertje met de inspirerende naam ‘Horny Cow’. Een uitstekende maaltijd dus en een positieve verrassing voor iedereen die bij het EK in Zwitserland was geweest en een eigen maaltijd achter de hand had voor het geval er weer alleen een bakje vissticks werd geserveerd. Na het eten was het tijd voor folklore en werd er enthousiast gedanst door degenen die de volgende dag niet op het scherpst van de snede hoefden te presteren. Team NL sloeg het onderdeel Schots Volksdansen dan ook wijselijk over. ’s Nachts begon het helaas te regenen en dat ging de hele ochtend door zodat het parcours geleidelijk veranderde in drassige, glibberige moddersporen die voor een editie van Mudmasters niet zouden misstaan. Carlien startte weer als eerste en bleef net aan overeind in alle modder. Na afloop was het nog even spannend maar alle concurrentes hadden mindere tijden en het eerste Europees goud was binnen!
Hondenweer…
Daarna reed ze op de step met modderliefhebster Denha nog een mooie funronde met, ondanks een val, weer een 1e plaats als resultaat. Egon en Fred gingen samen van start in de groepsstart met alle concurrenten en konden helaas niet op tegen het Belgische crossgeweld. Fred kon wel op de been blijven en werd 5 e terwijl Egon na een nare valpartij op de 6e plek binnenkwam. De eerste 3 plaatsen gingen heel mooi naar België en nr. 4 naar een Brits team. Egon had flink last van zijn heup en bleek later ook een scheurtje in zijn pols te hebben opgelopen. Marianne deed nog een dappere poging om de tweede plaats te veroveren maar koos na 3 bijna-valpartijen voor een veiliger race die een 3e plek opleverde. Hester had eigenlijk schoenen met te weinig profiel voor dit parcours maar ging met Power toch keihard van start. Al in de eerste bocht gleden zowel Hester als haar Belgische concurrente Julie om beurten onderuit en over de hele race was het aantal valpartijen niet te tellen. Onder de modder kwamen eerst Julie en even later Hester over de finish en bleek Hester voldoende voorsprong over te hebben gehouden voor de gouden medaille. Met 3 keer goud (2 officieel en 1 demo) en 1 keer brons had de Nederlandse ploeg fantastisch gepresteerd.
Egon op een van de glijhellingen en Hester na de wedstrijd
De prijsuitreiking vond plaats in de grote tent en was voor Nederland enigszins verrassend. Carlien stond bij het afspelen van het volkslied met een zeer verbaasd gezicht op het podium want er kwam een totaal onbekend stuk muziek uit de speakers. De organisatie had keurig een CD besteld waarop alle Europese volksliederen stonden maar waarop helaas voor Nederland in plaats van het Wilhelmus iets heel anders te horen was. Uitgebreide excuses van de organisatie en gelukkig kon in het Nederlandse kamp iedereen er wel om lachen. Bij de 2 e en 3e gouden medaille durfde men niets meer te laten horen en bleef het sereen stil in de tent met Carlien en Hester vrolijk lachend op het podium.
Alle medaillewinnaars
Goud voor Carlien met Mikke, luisterend naar het volkslied van???
Egon vertrok al op zondagmiddag maar voor de overige Nederlanders was maandag vertrekdag. Door de regen was dat vertrekken niet geheel vanzelfsprekend want vrijwel alle campers en caravans moesten uit het weiland naar de hoger gelegen weg worden gesleept door organisator John Carter met een enorme tractor. De een na de ander stond in de wachtrij om weggesleept te worden terwijl een enkeling heel stoer op eigen kracht boven kwam. Zeker 2 auto’s hebben hierbij hun motor opgeblazen, de auto van de bierleverancier zorgde zondag al voor grote rookwolken en een Britse auto met caravan werd maandag door de Schotse ANWB afgevoerd. Het weer was gelukkig weer aardig droog en zonnig zodat team Hazelinde op de terugweg naar Newcastle nog heel ontspannen een lange uitlaatstop maakte. Niet veel later was het stressniveau nog hoger dan tijdens de wedstrijden toen bleek dat de coördinaten voor de ferryhaven niet klopten. Bij het intikken van IJmuiden kwam het apparaat vervolgens keurig met een route via Calais en toen eindelijk de juiste coördinaten waren gevonden, bleek al snel dat het niet ging lukken om op tijd bij de boot te zijn. De tomtom had vanaf de verkeerde afslag een route bedacht met daarin ongeveer alle rode stoplichten van Newcastle en dat schoot niet echt op tijdens het spitsuur. Bij de ferry aangekomen was alles al afgesloten: boot gemist. Gelukkig kon voor de volgende dag een nieuwe overtocht worden geboekt op dezelfde boot als het gouden Non-Stop team zodat het nog een gezellig extra dagje in Newcastle werd.
Topcoach, teamleider en tevens Non-Stop dog handler, waterdrager en materiaalpoetser Klaas met zijn gouden team
De boottocht is voor mensen een stuk prettiger en comfortabeler dan voor honden. De overtocht duurt 16 uur en de honden moeten in de auto’s blijven. Uitlaten mag en er is zelfs een hondentoilet in de vorm van een grote kattenbak maar geen van de honden wilde daar iets op doen. Een beetje heen en weer lopen en weer terug in de auto is behoorlijk saai en na aankomst in IJmuiden werd alle stress van de reis er door de EK-toppers flink afgerend dwars door de duinen en vol gas over het strand. Een mooie afsluiting van een bijzonder en succesvol EK. Volgend jaar hopelijk met een heel grote oranje ploeg naar Tsjechië!
