Van Heertum

Linus +Økland / Van Heertum Ruben Machtelinckx: acoustic baritone guitar, banjo Thomas Jillings: tenor & C-melody saxophone, alto clarinet Nils Økland: hardanger fiddle Niels Van Heertum: euphonium Recorded February 14th 2015 at The Rabbitfield, Belgium Recorded by Christophe Albertijn Mixed by Werner Pensaert at Linster Studios Mastered by Gert Van Hoof at Cochlea Photo Credits by Dirk Pauwels Artwork by Ante Timmermans Graphic design and screenprinting by Levi Seeldraeyers and Smeraldina Rima All songs are improvised except Felt by Ruben Machtelinckx

“ongezien straf album” (DaMusic)

““Heerlijke, internationale klasse, zeker weten!” (Rootstime)

Ce très bel album offre une musique sensuelle, mystérieuse, intimiste qui s’éprouve autant avec le cœur qu’avec les oreilles. (Le Soir)

Een album vol spannende melodieën (Trouw)

Machtelinckx is een musicus van hoog potentieel die op zijn geheel eigen manier een terrein ontgint waarop zich gitaristen als Jakob Bro en Scott DuBois bewegen en hun landmarks en verhalen hebben achtergelaten. (Henning Bolte)

A very successful blend of improvisation and composition—there's no clear line between them—and what may be a unique combination of instruments. (All About Jazz)

And so it becomes possible for Linus to sound more connected, more personal and more timeless than ever, despite a maximal freedom and spontaneity, despite an enhanced confidence in their own abilities and lack of a clear framework. (Guy Peters)

Felt Like Old Folk makes a strong case for drawing clear aesthetic boundaries and sticking to them. (The Wire)

LINUS + ØKLAND/VAN HEERTUM The music of Linus does not have a fixed trajectory which stifles the imagination. Nor does the duo engage in obvious grandeur or cheap effects. On the contrary, the music is sketched, patiently and with delicate shades of grey, measured and restrained, free from crude interventions and abrupt outbursts. Coherence and freedom are central. The music is cinematic without transparently clinging to images. Instead, it tickles the imagination with its combination of mystery and familiarity, beauty and a little confusion. It both challenges and comforts. This is nothing new. Onland, the first album of Linus – guitarist Ruben Machtelinckx and reed player Thomas Jillings – featured compositions at the crossroads of folk, minimalism and improvisation. Jazz, however, was always within reach, as was melancholy. An abundance of melancholy. It was meditative, without becoming too maudlin or too simple. Most of all, it was a search for a spontaneous harmony, an organic self-evidence, with a clear focus and a nebulous execution. Not a conclusive story, but many captured moments linked together. The duo followed a path which was mirrored by Machtelinckx's quartet with Joachim Badenhorst, Hilmar Jensson and Nathan Wouters. Just as the quartet's second album increased the distance between pivotal points, Linus' second album, a collaboration with guitar and banjo player Frederik Leroux and percussionist Øyvind Skarbø, also stepped out into less familiar terrain. The sound palette became more eclectic and the improvisation and exploration became more pronounced, an evolution which continues with this new quartet. For their third album the duo not only engaged old acquaintance Niels Van Heertum (euphonium and flugelhorn, member of Ifa Y Xango and the band of Chantal Acda), but also violinist Nils Økland, who is a representative of the flourishing Norwegian scene, and who operates in between contemporary music, improvisation and minimalism. Økland is a specialist of the Hardanger fiddle and an associate of Skarbø's in the trio 1982 He made an impression with his solo work and at the side of Christian Wallumrød and Arve Henriksen, among others. After coming to Belgium with a baroque orchestra, he stayed on for another day to go into the studio with the three Belgians. His arrival propels Linus further towards the Far North, with its magnificent views and open landscapes. Improvisation is no longer an element. Instead it has become the main ingredient, the real heart of the music. Even more than in the past, the result feels like the musicians only really met when they took out their instruments. They play by feeling, without preparation or strategy, but also without haste or inhibition. The sounds resonate endlessly, fluctuate and resolve when new ideas arise. If it sounds chilly, solitary and contrary at times, there is also a great calm that flows from the minimalistic interplay. There is definitely a collective vision in which every component has a crucial role to fulfill. This form of music is not simply an agreeable pastime. It is a social interaction. It is cooperation as in an ancient rite. It is a moment of contemplation. It displays curiosity, openness and interest, for each other, for the possibilities of the individual instruments and their inexhaustible combinations. And so it becomes possible for Linus to sound more connected, more personal and more timeless than ever, despite a maximal freedom and spontaneity, despite an enhanced confidence in their own abilities and lack of a clear framework. Guy Peters

Rootstime.be Zowat een half jaar geleden, schreef ik in deze kolommen nogal enthousiast over de plaat “Linus + Skarbo/Leroux” en kijk...vandaag is er al een opvolger. Linus, dat zijn eigenlijk gewoon gitarist Ruben Machtelinckx en rietblazer Thomas Jillings, die zich op dit nieuwe project omringen met Niels Van Heertum op euphonium en Nils Økland op viool. Die laatste is een deel van “1982”, een ensemble waar ook de bovengenoemde Skarbø deel van uitmaakt. Hij is een specialist op de Hardanger fiddle, een Noorse variant op de klassieke viool of vedel. Die fiddle heeft, naast de vier “gewone” melodiesnaren, ook nog eens minstens evenveel resonantiesnaren, wat voor een heel bijzondere, licht galmende klank zorgt. Økland is een intrigerende muzikant, die in ECM/Rune-kringen nogal wat bekendheid geniet en toen hij, afgelopen lente, in ons land was voor een concert met het barokorkest waar hij ook al deel van is, bleef hij na dat concert een dag langer en trok met Machtelincks, Jillings en Van Heertum de studio in. Het resultaat van deze geïmproviseerde sessie is een pracht van een album geworden, waar vier nummers (heel originele songtitels trouwens: “A”,”B”,”Old Folk” en “Felt”) op staan, die in tijdsduur variëren van een minuut of 6 tot ruim 17 minuten en waarvan ik, na, wekenlange, haast onafgebroken beluistering, alleen maar kan zeggen dat ze bepaald indrukwekkend is. Met dat adjectief bedoel ik dat de plaat indrukken opwekt, dat ze haast visuele muziek bevat, waarvan ik totaal niet weet in welke mate ze uitgeschreven was, dan wel terplekke bedacht. Hoe dan ook, is dit een ervaringenplaat, zo eentje die bezit van je neemt, die je meeneemt naar verre, open landschappen. Het meesterschap van deze muzikanten druipt gewoon van de plaat af: ik denk dat er grotendeels geïmproviseerd werd, maar dat je dat nauwelijks kunt horen, omdat de vier heren met eenzelfde soort ingesteldheid de studio introkken: we gaan spelen, we gaan zelfs samenspelen, maar we gaan op geen enkel moment elkaar in de weg lopen.. We laten als het ware de muziek haar werk doen en noten of notenreeksen nodigen uit tot nieuwe lijnen of impressies, die terplekke vertaald worden en zichzelf on the spot creëren. Moeilijk uitgedrukt, ik besef het, maar wat ik eigenlijk wil zeggen is dit: deze muziek bevindt zich in het grensgebied tussen jazz, improvisatie en repetitief minimalisme (als dat al bestaat) en de interactie tussen de vier muzikanten verloopt zodanig organisch, dat je er allicht zelf bij moet zijn geweest om enige breuklijn te kunnen duiden. Dit is zowat het summum van samenspelen in opperste vrijheid. Ik hoorde zelden een meer vanzelfsprekende plaat dan deze, al is ze zeker niet geschikt voor beginnersoren. Wel is dit voor -en ik haat de term- fijnproevers, die de muziek om zichzelf kunnen en willen appreciëren: deze stukken zijn wat ze zijn, omdat ze niet anders konden dan op deze manier te ontstaan. Spontane, virtuoze, doorleefde, respectvolle muziek van vier heren die voor alles muzikant zijn en de muziek zel aan het woord willen laten. Heerlijke, internationale klasse, zeker weten! (Dani Heyvaert)

dalstonsound.wordpress.com Linus + Økland / Van Heertum ‎– Felt Like Old Folk Linus is the Belgian duo of guitarist Ruben Machtelinckx and reeds player Thomas Jillings. Onland (2014), their self-released debut album, and so far their only duo recording, introduced a thoughtful, lucid synthesis of folk-tinged jazz minimalism. The followup, Linus+Skarbø/Leroux (Smeraldina-Rima, 2015) was a more enlivened and openform collaboration with guitarist/banjo player Frederik Leroux and percussionist Øyvind Skarbø. And now, Felt Like Old Folk continues Linus’ venture into fully improvised music, with two new guests: euphonium player Niels Van Heertum and Hardanger fiddle specialist Nils Økland, who plays with Skarbø in the trio 1982, and was in Belgium for concerts with a baroque orchestra immediately before this one day session. There was “no clear framework” for the music they’d make together. The album is mostly improvised, but ends with a composition by Machtelinckx. The Hardanger fiddle and euphonium’s soft baritone initially combine to create a mournful, placid atmosphere with the air of transposed traditional music. Machtelinckx’s acoustic baritone guitar picks its way through with steel-string clarity. But the quartet break down this atmospheric opening with increasing recourse to incidental percussive sounds, keeping faith with the tempo and ambience they’ve created, but sending taps, snaps and creaking sounds into the mix. The fiddle suggests a path back to the former mood, but the guitar proposes instead a kernel of melody, on which the quartet settle in to an exchange of brief, honed variations and extrapolations, negotiating interrelationships with exquisite sensitivity. That fist piece, 17:23 simply titled “A”, comprises roughly half the session. The much shorter “B” continues in the same vein, but takes a slow series of euphonium soundings as a sound-bed for plaintive, melodic saxophone, tight-clustered banjo pickings and Hardanger fiddle playing soaked in melancholia. They gave “Old Folk” a proper and well chosen name. Although it’s an improvisation, it has the air of an old folk lament. Despite its achingly melancholic disposition Økland’s certainty sounds out loud and clear, and seems to rub off on his bandmates as all focus on a barely implicit melody. Someone signals a soft rhythm with barelythere foot taps. In a coda, the melody is reprised with a tad more certainty. Machtelinckx’s composition “Felt” is founded on simple strummed guitar figures, supporting drones, and acutely sensitive Hardanger elaboration. The composer’s influence governs the layering of instrumentation, but imposes nothing other than simplicity on the settled group dynamic. The session works a mood, and the album captures its essence of deep feeling, and there the irresistible attraction lies. A similar care and attention has gone into presentation. Both LP and CD editions are packaged in foldout, screen-printed felt card—each a different cut from a screen print by artist Ante Timmermans—all protected by PVC sleeves. Also recommend: Machtelinckx’s quartet with Joachim Badenhorst (reeds), Nathan Wouters (bass), and guitarist Hilmar Jensson (AlasNoAxis, Bly de Blyant, Angelika Niescier); a group that expands the subtle jazz modernism of Linus’ debut into very different moods and textures. Their latest album, Flock (2014), encompasses John Surman-esque bass clarinet on the buoyant “Peterson”, cyclical banjo against deep, reverb’d chords on the harder-edged “McMurd”, and double bass and clarinet entwined on the melancholy, chamber Masada-like “Cumulus”, which unexpectedly unfurls in shimmers of electric guitar. It’s all rather beautiful.

LE SOIR. Linus, c’est le duo formé par le guitariste Ruben Machtelinckx et le saxophoniste/clarinettiste Thomas Jillings. Le duo s’est adjoint ici les talents de Nils Økland, le violoniste norvégien spécialiste du Hardanger fiddle, et de Niels Van Heertum, qui joue de l’euphonium, un tuba ténor. Les quatre artistes se sont réunis dans un studio. Et ont, tout simplement, joué. Sur la trame d’une composition de Ruben pour « Felt », en toute improvisation sans idée préconçue pour les trois autres morceaux, « A », « B » et « Old Folk ». L’improvisation collective peut parfois mener à des outrances inaudibles. Ce n’est vraiment pas le cas ici. Tout est soft, intime, comme une discussion entre quatre amis où personne ne hausse vraiment le ton. Bien sûr il y a des affirmations parfois plus fermes, mais sans jamais atteindre l’hystérie criarde. Ce qui compte, dans cette conversation, c’est l’écoute collective, c’est le rebond sur les propos des uns et des autres, c’est l’itinéraire pris. Et cet itinéraire est subtil. Parfois d’infinies variations de sonorité, de thème, d’harmonie, parfois une rupture soudaine mais jamais angoissante. Les musiciens jouent ensemble, avec respect pour chacun. Et, même si c’est paradoxal, ce corps formé par les quatre artistes permet aussi à chacun de montrer sa voie (ou sa voix), de donner sa personnalité, de jouer un rôle particulier. Ce très bel album offre une musique sensuelle, mystérieuse, intimiste qui s’éprouve autant avec le cœur qu’avec les oreilles. (par J.-C.V. - édition du 10/02/2016)

ENOLA.BE (Joachim Ceulemans) Toen eind 2013 de debuutplaat van Linus verscheen, ontlokte dat bij een recensent de woorden soft power. Het is misschien wel de meest treffende omschrijving van de fijngevoelige en poëtische aanpak binnen het project van gitarist Ruben Machtelinckx en rietblazer Thomas Jillings tot nog toe. Voor Felt Like Old Folk - het derde album van het Belgische duo - zijn deze woorden nog perfect op hun plaats, hoewel er op muzikaal vlak sprake is van een niet onbelangrijke koerswijziging. Men moest al bijna een hart van steen hebben om niet door de knieën te gaan voor Onland, die hemelsmooie eersteling van Linus waarop de warme combinatie van gitaar en sax/klarinet een fluwelen repertoire tot leven bracht. Machtelinckx en Jillings wierpen zich met die plaat op tot voorvechters van een pakkende melodie, en wisten bij velen een gevoelige snaar te raken, wat ze met de titelloze opvolger uit 2014 nog eens overdeden in het gezelschap van de Noorse drummer Øyvind Skarbø en gitarist Frederik Leroux. Waar de muziek tot dan toe af en toe al een keertje mocht schuren, zoekt het duo in Felt Like Old Folk steeds vaker de mysterieuze en zelfs donkere kanten van het emotionele spectrum op. De composities verdwijnen daarbij bijna volledig naar het achterplan, want naast een gecomponeerd stuk bestaat het overgrote deel van de muziek uit pure improvisatie. Ook deze keer zijn er met Niels Van Heertum en de Noorse violist Nils Økland twee gasten van de partij, die bovendien elk een weinig courant instrument bespelen. De jonge euphoniumspeler Van Heertum beschikt over een muzikale actieradius die reikt van jazz en vrije improvisatie tot pop en rock (Chantal Acda, Marble Sounds), en is door zijn betrokkenheid in projecten als Ifa Y Xango, Mount Meru en Keenroh XL een alomtegenwoordige verschijning op de Belgische podia. Økland kan met een reeks opnames voor labels als ECM (waaronder de mooie soloplaat Monograph), Hubro en Rune Grammofon een iets uitgebreidere referentielijst voorleggen en is bovenal een van de zeldzame specialisten van de Hardangerviool, een Noors folkinstrument dat naast vier gewone snaren ook zogenaamde resonantiesnaren heeft. Een mooie cast om de lijn van de vorige Linus-albums door te trekken zou je denken, maar toch kiezen Machtelinckx en Jillings voor een nieuw avontuur, eentje waar spontaniteit en risico centraal staan. En dat is toch wel even aanpassen, zo blijkt uit de meer dan zeventien minuten durende opener "A", waarin op sommige momenten wordt gemusiceerd op de tast. Korte frasen of louter klanken doen hun intrede en vinden gestaag een soort harmonische aansluiting met elkaar, waarbij de bijdragen van Økland soms de bovenhand nemen. Toch pikt de groep er niet meteen een idee uit en blijft de carrousel van zoeken en proberen lange tijd rondjes draaien. Na een passage in een akelig muzikaal landschap vol zoemende en pingelende klanken, vindt Machtelinckx een opening voor een ostinate baspartij, wat Jillings inspireert tot beheerste sololijnen terwijl Økland en Van Heertum zich wat op de achtergrond plaatsen. Hier komt het sterkste Linus plots bovendrijven en blaakt de groep van zelfvertrouwen. Op het innemende "Old Folk" wordt meer een verhaal verteld, met Van Heertum die zich wat opvallender gaat moeien en daarbij een mooie balans vindt met de bijdragen van Jillings. Toch is het vooral Økland die de richting bepaald, met melodische suggesties bij aanvang van het stuk en enkele brede, weemoedige uitbarstingen naar het einde. Ook op afsluiter "Felt" (de enige compositie op deze plaat) is de Noorse violist dominant aanwezig. Machtelinckx ontwikkelt een pulserend patroon met enkele arpeggio's, waar Økland zijn meanderende, soms wat korrelige vioollijnen

overheen weeft. De synchrone en unisono partijen van Jillings zorgen voor extra punch, waarbij de saxofonist er op prachtige wijze in slaagt de Hardangerviool ook qua timbre tegemoet te komen. Met het zoekende en open karakter van de eerste helft van deze lp (of cd) en de meer doelgerichte aanpak van de tweede, geeft Felt Like Old Folk eigenlijk perfect het concert weer dat we eind 2015 van deze groep meemaakten in de Hnita-hoeve. Ook daar werd de luisteraar aanvankelijk wat in de mist gezet, om deze dan onverwachts en bij vlagen met pure schoonheid bij het nekvel te grijpen. De poëtische kern van Linus is in dit door vrije improvisatie gedomineerde oeuvre dus nog wel degelijk aanwezig, alleen zit het deze keer in een wat ruwere bolster vervat. En dat kan nu eenmaal een beetje prikken. Joachim Ceulemans

http://www.nowamuzyka.pl Belgijski duet nie pozwolił słuchaczom zbyt długo czekać na swój kolejny album. Muzykę projektu Linus poznałem w 2015 roku. Przedsięwzięcie tworzą: Ruben Machtelinckx (banjo, gitara elektryczna, gitara akustyczna barytonowa) i Thomas Jillings (saksofon tenorowy, klarnet altowy). Artyści zawsze zapraszają do współpracy też innych muzyków, na ubiegłorocznym krążku „Linus + Skarbø/Leroux” (recenzja) pojawili się: perkusista Øyvinda Skarbø i gitarzysta Frederic Leroux. Tym razem członkom Linusa towarzyszą dwaj równie znakomici instrumentaliści: Niels Van Heertum (euphonium – instrument dęty, skrzydłówka) i Nils Økland (hardanger fiddle – tradycyjny instrument norweski, najbardziej przypomina skrzypce, z tym że hardanger fiddle może posiadać nawet osiem lub dziewięć strun). browser.
„Felt Like Old Folk” to trzecia płyta Linusa. Na początku dodam, że materiał została wydany na winylu oraz CD w pięknej wersji dostępnej w kilku wariantach – na stronie Bandcamp wytwórni można podpatrzeć. Oczywiście i tym razem pomysłodawcą całości jest Ruben Machtelinckx. Na „Felt Like Old Folk” jeszcze bardziej niż przedtem muzycy oddali się improwizowanym formom, choć ich podejście do improwizacji odbiega od klasycznego wybuchu energii, jazgotu i nawarstwiających się solówek. Oni wolą dialogować w sposób stonowany, melancholijny czy wręcz kontemplacyjny. Z ogromną starannością muzycy budują napięcie i dodają kolejne barwy, a co istotne, robią to na luzie, bez pośpiechu i bez konkretnej strategii, ale zachowując spójność. Niekiedy poszczególne fragmenty mogą kojarzyć się nawet z muzyką filmową, choćby pierwsze kilka minut z kompozycji „A”. Jednak moim faworytem jest utwór „Felt”, w którym artyści szkicują hipnotyzujący, subtelny, intymny oraz mroczny akustyczny pejzaż. Ci muzycy w swoich improwizacjach zadbali o element ciszy, co nie jest aż tak częstym zjawiskiem, jeśli biorąc pod uwagę wszędobylski noise. Linus + Økland/Van Heertum niczym impresjoniści skupili swoją całą uwagę na zarejestrowaniu ulotnych momentów, które czasami mogłyby trwać w nieskończoność.

DAMUSIC.BE (Philippe De Cleen) 0p het derde album ‘Felt Like Old Folk’ verkent Linus (gitarist Ruben Machtelinckx en rietblazer Thomas Jillings) in samenwerking met Niels Van Heertum (Ifa Y Xango, eufonium en bugel) en de Noorse violist Nils Okland op de hardangerfiddle al improviserend nieuw, onbekend terrein. Dat album is in meerdere opzichten bijzonder: neem alleen al de gezeefdrukte hoes, alles op en top verzorgd. Net als de muziek. De nadruk ligt op improvisatie, op een verkenning van nieuwe mogelijkheden. Slechts van één nummer, Felt, was er al een op voorhand min of meer uitgeklaarde structuur. Maar al de rest is het resultaat van een oneindig groot vertrouwen in elkaar, waarbij de meerwaarde zit in de onuitputtelijke, creatieve mogelijkheden en in het proces van het geduldig, maar secuur aftasten ervan. Linus is niet de band van het Grote Gebaar. Integendeel, veel liever halen ze de kicks uit het onberekende toeval. Het gaat hen dus vooral om de muzikale uitdaging die ze maar al te graag aangaan. Dat de bandleden putten uit diverse muzikale ervaringen en genres (folk, jazz, kamermuziek, improvisatiemuziek) is duidelijk. Maar dat ze op een namiddagje in februari dit album tot stand brachten is niets minder dan een mirakel. Hier en daar ontwaar je als luisteraar kleine accentjes en invloeden (een folky tokkel hier, een paar subtiele saxofoonnoten daar,...) maar verder valt slechts op te maken dat ‘Felt Like Old Folk’ bij uitstek opvalt vanwege de originaliteit. Het album bestaat uit vier uiteenlopende composities die een mooi geheel vormen. Zo is er A, dat tegen de twintig minutengrens aan schurkt en vooral een subtiel sluimerende zachtheid naar voren brengt. We ervaren een zijdezachte weemoed die afkomstig lijkt uit het Hoge Noorden. Je hoort ook hoe de afzonderlijke inbreng de groepsleden naar een hoger plan stuwt: zo ergens halfweg is ereen kleine break, een mysterieus omweggetje dat freejazz echoot, waarna de band dit hoogtepunt meer dan fraai afwerkt. Het gezelschap treedt nadrukkelijk naar buiten als een collectief. Het is bijzonder knap om te horen hoe de verschillende muzikanten elkaar blindelings vinden. Je hoort hoe ze elkaar waarderen en vertrouwen. De wat ongedurige gitaartokkels van Machtelinckx in B herbergen zowaar een ingehouden, anarchistische rebellie. Het samenspel biedt de luisteraar een haast onbeschrijfbare vorm van rust. Ook Old Folk laat horen welke impact vrijheid heeft op het collectief. Ongebonden, zonder regels, zonder wat dan ook. Slechts vertrouwen op elkaar en op de kracht van het samenspel. En dat levert onwaarschijnlijk straffe resultaten op. Afsluiter Felt voelt meteen aan als een natuurlijk, organisch eindpunt. Traag, maar trefzeker bouwen de muzikanten voort aan de muzikale interactie. De instrumentale, bezwerende muziek smeekt om beelden, maar het kwartet laat dat net over aan de verbeelding van de luisteraar. Nogmaals: een hoogtepunt. De folky insteek van gitarist Machtelinckx en de jazzy vibe van rietblazer Jillings is op zich al een pracht van een combinatie. Dat bewezen ze ook al tijdens verschillende projecten. Toch wist het duo een ongezien straf album te puren uit de samenwerking met Okland/Van Heertum.

LONDON JAZZ (Henning Bolte) Linus is the Flemish duo of guitarist Ruben Machtelinckx and reedist Thomas Jillings, Felt Like Old Folk is their third album. On their last album the duo teamed up with Norwegian musician Øvind Skarbø and Belgian guitarist Fredrik Leroux. This time it is Belgian tuba player Niels van Heertum and well-known Norwegian fiddler Nils Økland. Machtelinckx plays acoustic baritone guitar and banjo here, van Heertum the euphonium (tenor tuba) and Økland hardanger fiddle, the bowed Norwegian folk instrument with resonating strings (and its varied tunings). How does this combination of instrument make sense, work and sound? Three of the instruments, the fiddle, the tuba and reeds can produce long expanding tones with rich multiphonics. As a plugged instrument the baritone guitar is fully wrapped in the sound of the other instruments and corresponding well with the register of the tenor tuba. It is a conscious choice evidently to exploit the rich and expansive tonal field ‘felt’ in Norwegian and ‘veld’ in Flemish (written differently but pronounced almost identically) - their respective instruments open up. It is the tonal field melodies emerge from, circulate and fade into. The foursome works on this matter from different angles, in various ways. To give an indication the four pieces could be renamed as Out Of The Dust, Buried, Spiraling and Droning Out. Take as a reference point nature sounds, murmuring, the swish of the air, the whispers of the wind or take the sound of the spheres. In the whizzing of both you can discern different melodic traits that might shift, turn into a clear shape, and then dissolve and fade into the whizzing again. In a certain way the musicians here do something analogous, making use of the special possibilities of their instruments. The resonant strings of the hardanger fiddle makes its sound broader and shimmering and at the same full of spectacular transitions, ambiguity and noticeable merging. In the beginning phase of the long first piece, (17:30 minutes) melodic contours emerge slowly and subsequently threaten to fall apart. Contour is resurrected from diverging and converging sound particles within a free improvisation in a second phase. That appears a solid enough basis for a clear and stable folk melody to emerge. In the concluding phase the melodic element becomes something of a slowly executed rock-riff. The piece also has a remarkable strong vocal-like quality. The second piece is a bit the reverse. The melodic contour is buried under a lot of noisy and distorting elements. Machtelinckx plays banjo here and Jilling’s playing is of the Trygve Seim bended type of articulation. Contrary to Seim, Jilling’s playing is not purifying but much more raw. The third piece is hymn-like and has something of a sunrise or sunset. It slowly gets shape and is spiraling then. Gil Evans was a master if this kind of thrilling and delightful stasis. The last piece is a longer descending piece (9:57). It starts with a strummed dark chord on the baritone guitar repeated over and again for quite a while. It has a drone-like effect but as in the pieces before the main line is recursively renewing itself in the long run again and again by slight harmonic shifting. It is thus growing into an seemingly endless soulful whole. The music and its approach clearly differ from standard minimal music as well as standard ambient music. It also differs from the secondhand minimalism which is en vogue at the moment among young groups in jazz. There are more musicians and

guitarists working in that same vein as Machtelinckx at the moment. Machtelinckx has already made a strong mark with Linus as well as his quartet with fellow guitarist Hilmar Jensson, reedist Joachim Badenhorst and bassist Nathan Wouters. With Felt Like Old Folk he convincingly deepens and consolidates his approach.

The Wire (William Meyer)

SALT PEANUTS «Felt Like Old Folk» SMERALDINA-RIMA 29 Den norske hardingfelemusikeren Nils Økland, har etter at han begynte å få seg et internasjonalt navn, ikke bare innenfor folkemusikk-kretser, men også innenfor de miljøene som dyrker den fritt improviserte musikken, blitt involvert i flere spennende musikalske prosjekter de senere årene. Ett av disse er samarbeidet med den belgiske duoen Linus, bestående av gitaristen og banjoisten Ruben Machtelinckx og saksofonisten og klarinettisten Thomas Jillings. På «Felt Like Old Folk» møtes de sammen med euphoniumspilleren Niels Van Heertum i fire improviserte strekk, «A», «B», «Old Folk» og «Felt». Og la det være sagt med en gang: Hvis du har sans for fritt improvisert musikk, som er en smule dronete og spennende, sammen med et åpent sinn for hardingfele, så skal du sjekke ut denne innspillingen! Kan du egentlig tenke deg hvordan det låter med banjo, saksofon, hardingfele og euphonium? Neppe. Det hele har fått en fin dronefølelse, og som er så interessant og original at man blir sittende og lytte til hver minste bevegelse mellom musikerne. Vi møter fire musikere som virkelig lytter til hverandre. Linus har tydeligvis vært svært fornøyde med å få med Økland inn i sitt univers, for her får han lede an, spesielt i den nydelige «Old Folk» og i sistesporet «Felt». Nå er ikke denne musikken noe nytt for den spennende duoen Linus. Det første albumet fra de to, «Onland», fulgte stort sett de samme retningslinjer. De befant seg i grenselandet mellom folkemusikk, minimalisme og improvisasjon. Senere samarbeidet de med Joachim Badenhorst, Hilmar Jensson og Nathan Wouters, før de møtte den norske trommeslageren Øyvind Skarbø og banjospilleren Frederik Leroux i en fin innspilling. Men jeg synes de overgår de tidligere innspillingene med»Felt Like Old Folk». Her sitter det meste. Alle fire musikerne kommuniserer nærmest perfekt, det er alltid deilig å høre andre musikere og originale instrumenter spinne rundt Øklands fantastiske og originale hardingfelespill. Dette er blitt en strålende innspilling med mediterende musikk man får «roet reka» med. Og en plate ikke likt noe annet jeg har hørt. Anbefales! Jan Granlie

DRAAI OM JE OREN. Begin vorig jaar zocht Linus, het duo bestaand uit gitarist Ruben Machtelinckx en saxofonist Thomas Jillings, de samenwerking met gitarist Frederik Leroux en slagwerker Øyvind Skarbø. Na een residentie bij JazzCase in Neerpelt volgde een reeks concerten, waaronder in Paradox, Tilburg. Bij beluistering van het titelloze album dat in diezelfde tijd uitkwam bij El Negocito Records valt wederom de invloed van de Amerikaanse folk op, zoals ook genoemd in de concertrecensie. Met 'Down' wordt je in één klap gekatapulteerd naar een stoffig woestijnstadje, middels een ritmische op banjo gespeelde melodie en een krassende saxofoonbijdrage van Jillings. In 'Finco' horen we beide gitaristen, op een aantrekkelijk ritme van Skarbø, in subtiel en verdicht samenspel en komt Jillings met zijn typische, gruizige, van veel lucht gepaard gaande stijl van blazen ertussendoor piepen. In 'Porch' horen we Machtelinckx en Leroux in rustgevend banjospel, geflankeerd door mysterieus synthesizerspel van Jillings, de sfeer van een warme, doelloze middag op de veranda vertolken. In 'La Boeuf' staat Jillings centraal in een zeer fijnzinnige en zacht aangezette partij. Tot Skarbø ervoor kiest om er een bluesritme in te gooien, waardoor het nummer in een aangename tred belandt. Naast de composities van Machtelinckx en Jillings bevat dit album een drietal alleszins spannende improvisaties met de humoristische titels 'Vaag', 'Vlaag' en 'Vraag'. In dezelfde tijd waarin dit album werd opgenomen, februari 2015, dook Linus ook met twee andere kompanen de studio in: Nils Økland en Niels van Heertum. De opnames van deze sessie zijn intussen ook als fysiek product verkrijgbaar onder de naam 'Felt Like Old Folk'. Op 'Felt' na, een compositie van Machtelinckx, bestaat dit album uit improvisaties. Vanzelfsprekend drukt Linus op dit album zijn stempel, maar door de toevoeging van Nils Øklands Hardangerviool en Van Heertums euphonium ligt er hier wel een totaal ander werkstuk. Wat blijft is de dromerige, landerige sfeer en het volstrekt pretentieloze musiceren. Alleen is het op dit album nog sterker aangezet. Op het album met Skarbø en Leroux is nog sprake van stukken met een duidelijke kop en staart, een melodie en een verhaallijn. Op 'Felt Like Old Folk' is daar geen sprake van. In plaats daarvan creëert dit viertal een ingenieus klanklandschap vol prachtige kleuren en onverwachte vergezichten, waarbij je je tijdens het luisteren continu zit af te vragen waar al die geluiden vandaan komen. Het titelstuk 'Felt' heeft dezelfde sfeer als de improvisaties, maar met meer structuur. Een structuur die vooral wordt bepaald door de bezwerend repeterende gitaarakkoorden van Machtelinckx, die prachtig contrasteren met de klanknevel die Økland aan zijn fiddle ontleent. Een vruchtbare maand dus, februari 2015. Ligt er nog meer op de plank? Laat maar doorkomen, zou ik zeggen. En dan graag ook weer in dat prachtige design van Ante Timmermans. Beide cd's zitten in een nogal afwijkende verpakking, het formaat dat we gewend zijn van dvd's. Mooi papier, ingenieus gevouwen en bedrukt. Vooral 'Felt Like Old Folk' is naast een feest voor het oor ook een feest voor het oog. Echter, er zijn er maar 500 van gemaakt. Dus haast u!

TROUW

GONZO MAGAZINE

All About Jazz (MARK SULLIVAN) Linus enjoyed the quartet format so much they did it again for their third album, this time with guests Nils Okland (Hardanger fiddle) and Niels Van Heertum (euphonium). These are instruments that probably need a bit of explanation, especially in an experimental music context. The Hardanger fiddle is a traditional Norwegian string instrument, much like a violin except for having additional drone strings that vibrate sympathetically with the bowed strings. The euphonium is a baritone-voiced brass instrument that looks like a small tuba. This is an all acoustic session, with Machtelinckx playing acoustic baritone guitar and banjo and Jilling on reeds. Improvisation has become the main focus: three of the four tracks (most of them running much longer than the previous releases) are collectively improvised. Three of the four instruments are capable of long tones, and the improvisations make frequent use of slow moving layers of sound. Machtelinckx's "Felt" continues the pattern of slow harmonic movement, but with more regular changes over simple strummed guitar chords. A very successful blend of improvisation and composition—there's no clear line between them—and what may be a unique combination of instruments.

Textura (Textura.org) What differentiates Felt Like Old Folk from the other recordings is the largely improvised spirit of the release. As earlier mentioned, on this set Machtelinckx (acoustic baritone guitar, banjo) and Jillings (saxophones, alto clarinet) team up with Niels Van Heertum and Nils Økland on four pieces, only one of them, Machtelinckx's low-key meditation “Felt,” formally composed. Recorded on a February afternoon in 2015 at The Rabbitfield in Belgium, the forty-minute recording documents intimate interactions between the participants, all of them equally committed to their common undertaking. In spite of that democratic approach, the rustic, vocal-like cry of Økland's hardanger fiddle is so powerful, it's difficult not to hear it as the lead instrument, especially when Van Heertum's euphonium and Machtelinckx's guitar shadings function as a backdrop against which the fiddle and Jillings' woodwinds appear. Still, such a description is admittedly a tad reductionist, as the four instruments don't group themselves so simply into background and foreground roles. In the seventeen-minute opener “A,” for example, the initial focus might be on Økland, but over time Jillings and Machtelinckx assert themselves forcefully, the hardanger fiddle during those moments retreating to the background. “B” sees all four contributing at an equally forceful level, the focus consistently shifting between the banjo, fiddle, alto clarinet, and euphonium. The material unfolds slowly, the musicians clearly content to let the music develop in natural, unforced manner. In allowing each musician ample space to contribute, Felt Like Old Folk offers both a vehicle for personal expression and a means by which intimate conversations are entered into by the artists involved.

FreeJazzBlog (Eyal Hareuveni) Linus is the Belgian duo of guitarist Ruben Machtelinckx and reeds player Thomas Jillings, both collaborate also in the yet-to-be-recorded fusion quintet Sgt. Fuzzy. The duo's self-released debut album Onland from 2014 offered melancholic meditations that blended elements of folk, minimalism, and associative improvisation. A year later the duo expanded into a quartet and recorded with Norwegian percussionist Øyvind Skarbø, known for his improv groups 1982 Trio and Bly the Blyant (both groups released albums on the Norwegian label Hubro Music), and guitarist Frederick Leroux. This album suggested more eclectic and improvised textures. On Linus third album, Felt Like Old Folk, the duo is joined by a close collaborator of Skarbø, Norwegian master Hardanger violinist Nils Økland, who also plays in the 1982 Trio and known for his collaborations with pianist Christian Wallumrød and trumpeter Arve Henriksen, and fellow Belgian euphonium player Niels Van Heertum, member of the genre binding group Ifa Y Xango. The presence of Økland propelled Linus aesthetics further towards the far north and intensified the free improvisation vein of the expanded duo. The first three pieces, “A”, “B” and “Old Folk” are spontaneous improvisations, played without preparation or strategy, but also free of haste or inhibition. The immediate affinity between all musicians and the patient, emphatic interplay sketch gentle textures that succeed to capture the elusive Nordic melancholic spirit. Økland resonant sounding Hardanger fiddle, the deep-toned baritone euphonium of Van Heertum, together with the skeletal baritone guitar and banjo playing of Machtelinckx and breathy playing of Jillings construct the dark, contemplative-dreamy folksy sound of the quartet. Within this chamber, intimate and often cyclical interplay the four musicians mirror each other’s ideas with great sensitivity and a sense of an equal, cooperative unit. The fourth piece, “Felt”, was written by Machtelinckx and suggests a moody, simple drone, beautifully abstracted by Økland's almost ambient playing, in a manner that brings to mind the guitar-based soundscapes of American Steve Tibbetts while collaborating with Norwegian Hardanger fiddler Knut Hamre (Å, Hannibal, 1999). The vinyl and disc version of this album are packaged in a limited-editions of a beautiful foldout screen featuring the artwork of Ante Timmermans.

Bird Is The Worm This music drifts aimlessly at times, melodic fragments at the tender mercies of improvisational passages that will it onward in endless directions. But moment after moment, the music sounds as if arriving right on time, of rhythmic conversations coalescing into the same thought, of harmonic convergences that perilously stretch the seams that bind them, and of hazy melodic visions suddenly manifesting out of thin air, full and complete for one brief, perfect moment. The duo that goes by the name of Linus has pulled this off before, but not with the sustained improvisations that mark their newest, Felt Like Old Folk. Looking back over guitarist Ruben Machtelinckx‘s body of work, it’s marked by radiant melodies that shine bright no matter how ambient and formless becomes the foundation its built upon. But on this new project, which sees the Linus duo of Machtelinckx and multi-reedist Thomas Jillings joined by the Hardanger fiddle and euphonium of Nils Økland and Niels Van Heertum, the melodies are infused with that same ambiance and formlessness normally reserved for tempo and tone. The music is thick with the influence of the Nordic scene, weighted far heavier to the folk end of the spectrum, which lends the music so much of its rustic charm. This is music that barely disturbs the air, yet often emerges with a huge presence that can fill the entire room with its sound before drifting away again. The quartet manages to hold things together with this approach on the album’s 17+ minute opening track and they also succinctly fit it all in with the album’s other three, shorter tracks. All of it ends up sounding as peaceful as it does beautiful. It’s a frail sense of serenity that imposes its own version of tranquility upon the room, and its something very easy to fall happily into. Your album personnel: Ruben Machtelinckx (acoustic baritone guitar, banjo), Thomas Jillings (tenor & C-melody saxophones, alto clarinet), Nils Økland (hardanger fiddle) and Niels Van Heertum (euphonium).

Van Heertum

Recommend Documents