Valman of: hoe ik het deed
Manu
Valman
Manu
Valman of: hoe ik het deed
Doe-het-zelf-Uitgeverij
Titel: Valman (of: hoe ik het deed) Auteur: Manu Uitgegeven door: © Doe-het-zelf-Uitgeverij Zoals steeds weer mét een aantal dt-en andere taalfouten! Copyright © 2006 Manu 1e druk Mei 2006 Gedrukt op volledig gerecycleerd papier. ISBN 90-807006-2-2 NUR 300
Als het stopt is het gedaan
1 Valman was rustig, zoals elke dag in zijn leven, naar beneden aan het vallen van een blijkbaar onmetelijke hoogte. Hij bevindt zich constant in de lucht. Hij is dit blijkbaar al z’n hele leven aan het doen en hij weet niet beter. Hij heeft hier vrede mee genomen. Voor hem is dit het leven en hij voelt zich er zelfs goed bij, want het is gemakkelijk. Hij moet er niets voor doen, het gebeurt gewoon. Leuk voor hem. Het lijkt wel of hij kan toveren. Overdag doet hij wat papierwerk aan een bureau (dat eveneens met een rotvaart naar beneden suist). Dat is zijn werk. Hij eet en slaapt in de lucht. Alles gaat lekker z’n gewone gangetje. Af en toe wuift hij naar vrienden die toevallig voorbij komen suizen met een vriendelijke: “goeiendag!” vergezeld van een glimlach. In deze wereld valt iedereen naar beneden. Zo’n wereld is het nu eenmaal en daar worden geen lastige vragen bij gesteld. Iedereen is daar gelukkig mee, ze vinden dit leuk. Alles gaat vanzelf. Naar beneden. Hij is dit zo gewoon dat hij totaal niet door heeft dat hij eigenlijk aan het vallen is. Voor hem is het net alsof hij gewoon stil staat en is het de omgeving die beweegt. Niet hijzelf. Hij denkt dat hij stilstaat. Of zelfs nog beter: dat hij effectief vooruit gaat, klimt en zeer goed bezig is. Geen probleem. Valman draagt een hemd en das overdag, tijdens de werkuren. Alles onder controle. Hij denkt dus dat hij vooruit gaat en dat alles prachtig is terwijl hij eigenlijk in werkelijkheid achteruit gaat, of dus naar beneden, tegen almaar duizelingwekkender snelheden. Maar hier is hij zich dus totaal niet van bewust. Het 9
Valman
interesseert hem ook allemaal niet zo, hoor. Want waarom zou dat ook belangrijk zijn? Valman leeft dus eigenlijk zwaar in een leugen. Valman droomt van een (nog) betere toekomst. Hij ziet uit naar de prachtige dingen die hem volgens hem allemaal nog te wachten staan en die hem belooft zijn in films, boeken, religie enz.. Hij denkt dat hij het allemaal nog zal meemaken want hij is er van overtuigt dat hij vooruit gaat in het leven. Dingen die nooit zullen komen. Hem staat enkel nog ellende te wachten. Arme Valman. Valman is een dwaas maar vindt zichzelf, ook al zal hij het ontkennen, heel wat. Maar op een dag gebeurt er iets vreemds. Iets wat zijn hele verdere leven zal veranderen. Er komt opeens een man aanzweven die zachtjes landt in de stoel voor Valman’s bureau. Valman is namelijk bediende bij het ziekenfonds, moet je weten. Hij helpt de hele dag door klanten verder met hun doktersbriefjes en dies meer aangaande hun ziekteverzekering. En dus ook deze man. Het is een wat vreemd type. Een oudere man. Valman heeft er nu niet meteen sympathie voor, maar weet ook niet direct hoe dat komt. En de man begint over zijn kwaaltjes en dure doktersrekeningen en nakende hospitalisatie. Valman vindt het maar een geëmmer, maar, professioneel als hij is laat hij dat natuurlijk niet blijken. “Ja”, zegt de man, “mijn artritis gaat van kwaad naar erger. Moet je mijn gewrichten eens zien. En mijn geheugen wordt er ook al niet beter op. Ik vergeet tegenwoordig alles. 10
1 Ja, dat heb je natuurlijk met het ouder worden.” “Is’t heus?” zegt valman quasi-geïnteresseerd en met een air van wat kan mij het schelen, zagevent. Hij denkt dat de man dat toch niet doorheeft en dat hij kan zeggen wat hij wil. De iet wat onderdrukte arrogantie van valman is de man toch niet onopgemerkt gebleven. “O maar daar heb jij allemaal natuurlijk nog geen last van. Hoe oud ben je? Tegen de dertig? Tja, dan is het logisch dat je je daar nog niet mee bezig houdt. Zo was ik op jou leeftijd ook. Ik dacht ook dat ik alles al wist. Maar als je ouder wordt zal je wel zien dat het anders is dan je nu denkt. Wacht maar af.” Deze uitlatingen drukken bij valman juist de verkeerde knoppen in, want als hij nu aan iets een gloeiende hekel heeft is het wel aan oudere mensen die denken dat ze het allemaal beter weten dan hem. “Inderdaad, meneer” bijt Val hanerig terug, “waarom zou ik me daar ook ooit mee gaan bezig houden? Ik weet namelijk nu al dat ik daar nooit last van zal hebben. Waarom zou ik?” “Maar jongen toch” antwoordt de man, “ ook jij zal ooit wel eens oud worden, of wat dacht je dan?” Deze uitspraak maakt valman nog geïrriteerder dan hij al is, want dat vindt hij niet leuk van de man. “Nee meneer! U bent verkeerd. Hoe kan je nu oud worden? Je ziet toch duidelijk dat ik constant klim en stijg in het leven. En met wat voor een snelheid dan nog. Daar zal nooit een einde aan komen! Dat weet ik nu al.” En valman kruist met een voldane grijns en triomf die eigen is aan zijn jeugdigheid zijn armen overeen en leunt achterover, ervan overtuigt dat hij de oude man net de genadeslag heeft toegediend. Hij vroeg er natuurlijk ook om. De oude man barst in hoongelach uit. “Stijgen? Klimmen?” 11
Valman
buldert hij uit “Waar heb je het toch in godsnaam over, jongen?” De zelfverzekerde lach die helemaal niet bij het oude mannetje van daarnet past en die hem plots een stuk dreigender en mysterieuzer maken, maakt dat Valman wat onzeker over zijn stoel heen en weer begint te schuifelen. “Nou” probeert valman weer, maar wel al een stuk minder triomfantelijk, “Stijgen, groeien, leven, weet u wel. Jonger worden. Het moet u toch al opgevallen zijn dat we in een wereld leven waarin we allemaal naar boven gaan. En wie weet waar dat zal eindigen. De Hemel waarschijnlijk. Ik begrijp niet waarover u zo’n problemen maakt hoor. Ik weet niet wat er allemaal met u is gebeurd en waarom u zo’n last hebt van al die kwaaltjes, maar u hebt duidelijk niet begrepen dat alles vanzelf wel in orde komt, als je het maar allemaal laat gebeuren! Ik snap trouwens niet waar al die ouwe mensen die hier dagelijks bij mij komen eigenlijk zo’n kouwe drukte over moeten maken. U laat het niet gebeuren. U verzet zich ertegen. En daarom wordt je oud. Niet meer doen hoor.” En dan zegt de ouwe gek iets waardoor valman niets meer kan uitbrengen, gewoon omdat hij daar simpelweg nog nooit zelf aan gedacht heeft, maar wat zo nieuw voor hem is dat hij diep in zichzelf plots weet dat het niet anders kan dan waar zijn. Het is iets wat hij misschien ooit wel eens één keertje heeft overwogen, maar het meteen ook weer vergat omdat het hem gewoon té absurd leek. “Ik heb nieuws voor je jongen. We stijgen niet... WE VALLEN! Wordt eens wakker, slaapkop. Kijk maar eens naar al die mensen rondom je heen. Waar gaan die allemaal zo snel naartoe denk je? Hahaha, naar de Hemel. Zeker. Arme dwaas, weet je dan niet dat we allemaal ooit eens ergens op vaste grond, die 12
1 je nu nog niet kan zien omdat hij nog te ver weg is, te pletter zullen storten? Daar heb je je hemel. We weten niet wat we ons juist bij het begrip vaste grond moeten voorstellen want we hebben het nog nooit gezien, maar neem van mij gerust aan dat die dag voor ons allemaal onvermijdelijk komt. En de één gelooft dat het daarna weer opnieuw begint, de ander gelooft dat het dan definitief gedaan is. Nog anderen geloven in die hemel van jou. Of de hel. Kies maar uit. Voor elk wat wils. Gelovigen genoeg. Jij dacht natuurlijk weer dat er nooit een einde aan zou komen aan die mooie zomer. Dat zou mooi zijn. Maar dat wens je natuurlijk alleen maar, en verder niets. Je kinderwens die je allang niet meer vervult zonder dat je het nog maar door hebt. Hahaha. En jij noemt mij oud? Jij bent degene die hier oud is, vriend. Vastgeroest in onzin. Ik weet tenminste hoe de zaken ervoor staan. Het spijt me dat je het zo moet te weten komen, kleintje. Blijkbaar heeft je ouweheer je nooit goed ingewijd in de feiten van het leven, maar het is niet zoals je denkt dat het is. We vallen allemaal recht naar beneden en we gaan er allemaal ooit aan. Da’s de enige zekerheid die we hebben. Ik wou dat het anders was, jongen, maar zo is het nu eenmaal. Deprimerend? Zeer zeker. Maar we hebben nu gewoon geen enkele keus hierin. En als je wil dat het leven toch iet of wat draaglijk is vanaf nu dan kan je je daar maar het best gewoon bij neerleggen en reikhalzend uitkijken naar de dag dat je te pletter stort. Daar schuilt wel wat Verlossing in hoor. En daar zal je tegen dan, op je ouwe dag, wel danig om verlegen zitten. Dat kan ik je ook nog wel vertellen. Wat ik je brom.” “Maar dat is toch te gek om los te lopen. U bent gek!” protesteert valman nog zwakjes en is duidelijk zichtbaar van streek van zijn eigen gebrek aan overtuigingskracht. 13
Valman
De man heeft de dag van zijn leven want hij vindt het altijd prettig om arrogante broekies op hun plaats te zetten. Da’s altijd lachen. Het is één van die weinige geneugten van oud zijn. “Hihihi. En met wat voor superkrachten denk jij dan wel zo snel naar de maan te vliegen, O Superman? Op pure wilskracht of zo, misschien? Of op sojabonen? Hohoho. Of is biomest eerder iets voor jou? Wahaaaha..” Tja, daar had hij niet van terug. Valman zit beduusd en een beetje onderuit gezakt in zijn stoel wat voor zich uit te staren, terwijl hij de man nog vaag hoort lachen “Hahahaha, stijgen .... da’s toch nog altijd een goeie. Elke keer weer. We moeten allemaal ooit eens volwassen worden, jong. Dus zeg nu maar dag met je handje tegen je mooie kindertijd, want die is vanaf vandaag eindelijk officieel gedaan. Tenzij je er weer niets van wil weten natuurlijk, maar dat moet jij dan nu maar voor jezelf uitmaken. Dit is je kans. Wees blij. Hahaha. Nou, toedeloetjes hoor. En zonder dank.”, als hij uit zijn stoel schuift en er weer eens vandoor valt, verder naar beneden. Onder valman’s bureau dus, en dus niet erboven. Valman voelt zich nu erg ongemakkelijk en zijn mond is kurkdroog. Wanneer hij later na zijn werk huiswaarts keert, vraagt hij zich nog af (al is dat eerder pro forma) of die ouwe gek gelijk zou hebben. Hij wordt zo ongerust dat hij zich krampachtig als een kronkelende slang in duizend rationele bochten begint te wringen om het gigantische besef die de man bij hem heeft losgemaakt, weer te kunnen vergeten. Hij ontkent meteen alles. Ook dat hij zich heel ongemakkellijk voelt. “Ach wat. Wat weet die ouwe er nu van? Die was gewoon geschift. Het is toch duidelijk dat dat niet kan. Te pletter vallen? Wat zal het volgende weer zijn dat ze zullen verzinnen...?” 14
1 Normaal gezien zou Valman zich met deze gedachten geweldig kunnen sussen. Hij weet dat hij het toch allemaal altijd het beste weet? Dus waarom nu dan niet weer? Maar deze keer is het anders. Hij is ook geen twintig meer, natuurlijk. Hoe hij zich ook uitput in rationele verklaringen en zichzelf ervan tracht te overtuigen dat het allemaal onzin is wat er die middag is gezegd, toch blijven de woorden ongezellig aan hem kleven en willen ze hem niet meer loslaten. Superkrachtensojabonenbiomest...het tolt maar door zijn hoofd. De woorden lachen hem uit. Deze keer weet hij plots, hoezeer hij het ook wil ontkennen, dat de oude man gelijk heeft en hij zichzelf al die tijd wat heeft wijsgemaakt! En het wordt er almaar erger op als hij dit meer en meer begint te beseffen. Hij probeert het nog verder te ontkennen maar dat blijkt een averrechts effect te hebben en is als olie op het vuur gooien. Het doet het nieuwe besef alleen maar groeien. Al snel kan hij niet anders meer dan overal om hem heen de bevestiging zien van wat er die middag allemaal is gezegd: vallende, vallende, vallende mensen. Overal. “Nee, dat kan niet waar zijn...” hoort hij zichzelf nog heel stil en met ongelovige stem mompelen, al lijkt het dat iemand anders het zegt. Iemand anders dan degene die hij totdan was. “Ik val.”
15
Valman
Chronologisch
1) Valman moet een heel traject afleggen om tot verlichting te komen. Zijn verhaal is om te beginnen tragisch. Hij bevindt zich eerst in een penibele situatie. No shit. Hij valt tegen duizelingwekkende snelheid naar beneden en is ondertussen zo verdoofd geraakt dat hij het nog goed vindt en prachtig vooruit vindt gaan ook.Yeah! Als dit een stuk zou zijn dat zou worden opgevoerd in de poppenkast dan zouden de kinderen de hele tijd wanhopig roepen: ”PAS OP, VALMAN!! WORDT EENS WAKKER!! ACHTER UUUUU!!” Terwijl volwassenen nietsvermoedend van het spiegelende karakter van het verhaal met valman zouden lachen. Hahaha. Alsof zij er geen last van hebben. Wat een verschil. Maar de Valman, hij sjeesde ondertussen verder... 2) Dan moet hij zich er langzaamaan van bewust worden in welke gruwelijke situatie hij zich eigenlijk (let’s face it) bevindt, totdat hij het zich plots met een gigantische schok beseft en er met geen stokken meer naast kan en in een paniek van jewelste slaat (dit is een goed teken). Hij beseft: ”All that time i lived my life as a jerk! En ik had het natuurlijk met mijn dwaze kop weer niet door. Typisch. Nu word ik eindelijk wakker en ben ik dus niet meer zo dwaas om te denken dat ik niet in de shit zit en dat alles in orde is. Da’s natuurlijk wel goed maar ondertussen zit ik hier wel mooi in de kloterij! Het is hetzelfde als in een 16
1
rubberbootje voor de kust in slaap zijn gevallen en uren later plots op open zee met geen enkel land in zicht wakker worden. Ik weet niet of ik nu blij moet zijn of moet huilen. Nee, ik weet het wel: Bwaaaahaaaahaaaaa. Boehoehoe!! Mamaaa...! Wat nu gezongen? Fuckfuckfuckfuckfuckerdefuck. Fuuuuck!! Ik weet totaal niet meer wat ik moet doen en zelfs niet of er eigenlijk wel iets aan gedaan kàn worden. Waarschijnlijk niet. Weiheiheiheihei..snif. Ok, ik geloof in niets en zie het totaal niet meer zitten. Inbeelding? Mooi niet, al wou ik dat het zo was. Klote. I’m gonna die!! En ik die dat altijd een natuurlijk onderdeel van het leven vond. Als ik er al over nadacht want wat ging mij dat toch ook aan? Ik wil helemaal niet sterven!! Nu niet. Nooit niet! En toch gaat het gebeuren, tenzij ik stop met vallen. Wat dus mooi onmogelijk is. Very nice.” Valman zit dus duidelijk in de penarie! Valman wil niet meer valman zijn maar zal toch verplicht zijn om zijn rol verder te blijven spelen bij gebrek aan alternatief. Hoe gaat dat verder verlopen??? 3) Beschouwende fase waarin Valman zich kalmeert en al zijn moed verzameld om een oplossing te beginnen zoeken voor het probleem (wat hij zelf sowieso een krankzinnige onderneming vind, maar wat moet een mens anders in een crisissituatie. Een wanhoopsdaad dan maar..). Cool. 17
18
2 Niets is nog duidelijk voor Valman. Zijn wereld staat op z’n kop en van zijn rustige geregelde leventje is ondertussen geen spaander meer over. Zijn werk heeft hij maar opgegeven. Wat voor zin had het ook. En zijn lief is er ook al vandoor. Wat kon ze trouwens met zo’n depressieve werkloze doen? Wat een ellende. En dit allemaal om er niet meer over te liegen dat hij in een leugen leefde. Schralen troost. Maar nu weet hij tenminste hoe de zaken er echt voor staan. Die ouwe heeft hem er alleen maar even aan herinnerd wat hij allang van zichzelf wist, maar wat hij al die jaren vakkundig heeft weten te verdringen. Dat ziet hij nu ook wel in. Hoe is het mogelijk dat hij zichzelf zo lang voor de gek heeft kunnen houden al die tijd? Tja, die dwaze jeugd waarin je alleen maar overantwoordelijk wil zijn, zeker. En dan is elk excuse goed genoeg. Eigenlijk, als hij echt eerlijk moet zijn, moet hij toegeven dat hij er al jaren niet meer in gelooft, ook al deed hij ferm alsof het wel zo was. Dat wordt nu wel duidelijk. ‘Dus zo is het dus om volwassen te zijn. Hm. Ik wist wel dat ik het om de één of andere reden niet hoefde, maar er was blijkbaar toch geen ontkomen aan.’ Dju, hij is volwassen geworden. Eurgl. The horror! Nu begrijpt hij natuurlijk ook plots zijn naam. Hij dacht altijd dat het frans was. Valman. Hij vond het altijd zo’n sjieke en voorname naam. Hij dacht dat de vrouwen dat wel speciaal aan hem vonden. Maar nee. Het is gewoon val-man. De man die valt. Geweldig. Alsof het nog niet erg genoeg was. Anywaykens, hij dacht vroeger dat hij de man was maar beseft 19
Valman
nu dat hij juist niks weet. Nada. Zip. Hij beseft ook dat sommige levenswijzen en dichters en intellectuelen dat fan-tàs-tisch vinden maar daar is hij nu niet veel mee. Hij wou waarempel dat hij meer wist. Dat hij vb. wist hoe hij die rotval kon stoppen. Maar hij aanvaardt allanger hoe meer dat dat nu net het enige in het leven is dat je niet kàn te weten komen. Omdat dat ook niet de bedoeling is. Iedereen moet ooit dood, het is waar. Willen of niet. Dus kan je je daar maar beter al bij neerleggen. Wat kun je er verder nog op zeggen? En al die slimmerikken die wéééééten dat ze niet weten denken dat ze daarmee het antwoord hebben gevonden en beter zijn dan een ander. Kweetetniekweetetnie. Fijn voor hen. Maar voor Valman mocht het nu wel ietsje meer zijn hoor. Hij haat hen. Die pompeuze zeikerds die met hun nihilistisch gebral denken dat ze het warm water hebben uitgevonden en er nog trots op zijn ook. Maar langs de andere kant lijkt er ook geen alternatief aan het zwerk op te doemen. Geen. Hij haat het om hen gelijk te zullen moeten geven, tegen wil en dank. Hij beseft, dik tegen zijn goesting, dat je er inderdaad niet meer over kàn te weten komen. Dat recht is enkel voorbehouden voor God. Of toch tenmminste voor de krachten die het universum en zo regeren. Mensen moeten nederig zijn en niet té veel willen want dan branden ze hun curieuze neus. Dat is een diepe wijsheid! Mensen moeten hun plaats kennen en weten waar ze moeten stoppen. Deze gedachten peppen valman echt op. Wat een kutsituatie. Niet alleen is hij te weten gekomen dat hij er eigenlijk niets van weet, hij heeft ook nog eens ontdekt dat je er niet meer over te weten kàn komen omdat er gewoon géén antwoorden zijn! Er-zijn-er-geen. Het beste wat je kan doen is je er gewoon bij 20
2 neerleggen. Dat is de enige manier om gemoedsrust te verkrijgen. Die ouwe was dus toch een wijze. Valman weet niks meer. Hij weet enkel dat hij een depressieve wanhopige lul is. Het levenslustige kind in hem is reeds lang vertrokken. Dat is op zich nu allemaal ook weer niet zo erg, ware het niet dat hij totaal niet meer in het leven gelooft en denkt dat het toch geen zin heeft om verder te verkennen. What’s the bloody point om nog wat dan ook te doen als je toch ooit onvermijdelijk te pletter zal vallen? Zal sterven.. Het lijkt plots allemaal zo banaal en overbodig. Obsceen zelfs, om te doen alsof het allemaal niet gebeurt. Om te doen alsof vallen zin heeft. Dat kàn hij niet meer. Da’s nep. Hij kan niet meer terug naar z’n ouwe leventje want de deur van zijn besef is te ver opengezet. Ook dat nog. Hoe zou hij het ook nog kunnen vergeten? Drugs misschien? Jaaaa, jezelf gewoon de vergetelheid in blowen, spuiten of zuipen. Da’s een idee. Gewoon verdoven en je bent er terug vanaf. Dan is dit akelige besef terug weg. Maar nee, Valman is te integer om dit te doen. Hij weet dat hij zich dan maar voor de gek zal houden. Daar komt hij net van en beseft nu te veel dat dat complete bullshit is. Misschien, als hij zich heeft gedrogeerd, weet hij het niet meer en dat zal waarschijnlijk dan ook wel de bedoeling zijn, maar zover wil hij toch niet meer gaan dus profiteert hij maar van dit heldere moment om van dat plan af te zien. En gewoon zich neerleggen bij de situatie en wachten tot ie te pletter valt zoals de ouwe man (en alle andere volwassenen) ziet hij toch eigenlijk echt nog altijd niet zitten. Nu niet, nooit niet. Dit zijn zijn twee opties dus en hij wil geen van beiden. 21
Valman
... Nee!! Er moet iets anders gebeuren. En snel. Iets zeer speciaals en origineels. Iets uniek. Iets dat niemand doet. Hij moet om te beginnen tot een nog veel dieper besef komen van het leven en de dood. Hij beseft dat het volgens velen toch onmogelijk is om er meer van te weten te komen maar hij besluit om het er toch op te wagen want hij heeft nu echt niks meer te verliezen. Nee heeft ie, ja kan ie krijgen. Om voor zichzelf duidelijk te krijgen hoe de vork juist in de steel zit moet hij zichzelf een aantal wezenlijke vragen gaan beginnen stellen en aan het studeren, analyseren slagen om tot besef en kracht te komen over wat hij moet doen. Hij moet er meer van te weten zien te komen. Hij beseft plots als een blikseminslag dat het on-mogelijk is dat je er op de één of andere manier niet meer over te weten kan komen. Het kan gewoon niet. Het is niet logisch. Het zou gewoon te voos zijn. Komaan zeg. Waar een raadsel is is een oplossing. Hij gelooft plots tot in het diepste van zijn wezen dat er antwoorden moéten zijn op vragen waar de grootste filosofen doorheen de wereldgeschiedenis, zonder succes blijkbaar, een antwoord op hebben gezocht. Het is niet omdat zij er niet in zijn geslaagd om antwoorden te vinden dat er dan geen zijn!! hallo? Vragen zoals: Moeder, waarom leven wij? Waarom moeten we lijden en zijn we niet in staat om hier een definitief einde aan te maken en iets anders te gaan doen? Wat is de oorspronkelijke zin van het leven? Het kan toch niet anders dan dat er zin is en dat die goed voor ons is bedoeld. Wat was dat toch ook weeral? Wat was de naam van dat liedje toch ook alweer? Ik weet zeker dat we het ooit wisten! Waarom zijn we het vergeten? Waarom 22
2 sterven we? Waarom kunnen we niet blijven leven? Waarom moéten we sterven zelfs als we dat totaal niet willen? Wij zijn toch den baas over alles en over ons leven? Wie bepaald of ik, dik tegen mijn zin, ooit sterf? enz.. En fuck al die kutantwoordjes van: De dood hoort bij het leven. De enige zin is het familieleven. God beslist. enz... Valman wil antwoorden. En betere. Of er vallen klappen. Valman besluit om de Lastige Vragen te stellen en nog straffer: hij gaat er antwoorden op zoeken, net zoals de grootste filosofen dat geprobeerd hebben, alleen... Valman is vastbesloten om duidelijkere en bevredigender antwoorden te vinden. En hij zàl ze vinden. Hij vindt dat het nu wel eens de tijd is voor definitieve antwoorden. Voor hem, maar ook voor die hele vallende mensheid. De speeltijd is voorbij want het is nu menens geworden. Het moet gedaan zijn met al die theorieën. Er moeten concrete, duidelijke, simpele en vooral werkende antwoorden komen. Er moet terug veiligheid en zekerheid komen. Echte dingen, i.p.v. enkel altijd maar die woorden. Dingen waar je godverdomme iets aan hebt en waar je van kan blijven leven en gelukkig door kan worden ipv al dat wollig ouwbollig gewauwel dat met veel tralala wil zeggen dat ze het eigenlijk ook allemaal niet weten. Hij daagt alle filosofen uit de geschiedenis uit. En hij verklaart, nu hij toch bezig is, ook de oorlog aan alle georganiseerd geloof ter wereld, zelfs aan modernere, oosterse levenswijzen. Hebben al deze dingen een mens eigenlijk al ooit echt gelukkig gemaakt? Hij heeft blijkbaar ambitieuze plannen maar wat moet een mens anders in een situatie als de zijne? Hij doet dit niet om eens interessant te doen, maar uit pure noodzaak. ’T is pure 23
Valman
sturm und drang bij Valmang. Hij valt nog liever dood dan niets te doen en dan te pletter vallen! Hij blijft nog liever leven dan dat hij sterft. Ha! Zijn leven staat op het spel. Hij moét! Het is zijn nek. En en passant doet hij het uit naam van de gehele mensheid want hij beseft maar al te goed dat zijn probleem ook dat van àlle mensen is. Hij ziet al die sukkelaars onwetend als arme bazelende dwazen voorbijsuizen, al zuipend en lallend om hun situatie niet ten volle te (blijven) beseffen omdat ze ervan overtuigd zijn dat er toch niks aan te doen is, wat het alleen maar erger voor hen maakt. Ze sjezen een gewisse dood tegemoet en zingen in koor dat het geweldig is. Olé olé olé oléé! Jeezes. In alle geval, Valman heeft een taak. Hij is de graaf van Monte Christo die in zijn kelder zijn leermeester tegenkomt (in zijn geval zichzelf ) en die hem diets kan maken dat het beter is om actie te ondernemen, hoe hopeloos het er ook uitziet en hoe lang het misschien ook zal duren en met een onzekere uitkomst in het vooruitzicht, dan verder passief te blijven wegrotten in zijn kerker voorzien van stromend water langs de muren. Hij wordt een man met een missie. Hij wil zijn val stoppen! Maar hoe? Hoe? HOE?? Hij voelt zich een uil. Hij gelooft dat het op één of andere manier mogelijk moet zijn maar hij weet alleen nog niet goed hoe. Hij moet dus weten hoe want anders is het natuurlijk nougatbollen. Dit beseft hij plotsklaps en daar klampt hij zich als een bezetene aan vast. KLAMP! Hij beseft dat hij zijn val moét stoppen of het loopt verkeerd af. Hij raakt allanger hoe meer in de ban van dit idee. Hij laat zich voortstuwen door het idee: waar een 24
2 wil is is een weg. En hij wil. Oh yes! Hij wil leven. Hij wil niet sterven. Onder geen enkele voorwaarde. Nooit. Hij beseft allanger hoe meer dat hij het Onmogelijke moet gaan klaarspelen. Hij moet stoppen met vallen en daarna een geheel ander en beter leven gaan leiden. Hij heeft zo’n verschrikkelijke heimwee naar de good times. Ze zijn zo ver uit het zicht verdwenen. Hij wordt gek van verlangen naar het Absolute, het Geluk, de Veiligheid, Iets Anders... Mamaaaaa. Melancholie! Hoe meer hij ernaar verlangt, hoe gefrustreerder hij wordt en hoe hopelozer het er gaat uitzien. Hoe meer hij gaat beseffen dat wat hij wil écht Onmogelijk is. ” Mijn val stoppen? Zomaar uit mezelf? En dan? In de lucht blijven hangen en daarna opstijgen, als superman zeker? Klooooteuh! Wat een kutplan. Hoe gaat dit ooit lukken? Was ik maar nooit wakker geworden!”. Dan wordt hij nog depressiever en gaat hij nog sneller vallen. Hij dénkt dat hij al wakker is. Wakkerder dan ervoor, akkoord, maar zeker niet WakkerWakker, want anders zou hij niet in die situatie zitten. Hij bevindt zich niet meer in de hel van totale onwetendheid maar toch ook weer niet in de hemel van absoluut weten. Hij bevindt zich in een gevaarlijk duister schemergebied, een uitgestrekt niemandsland dat hij moet doorkruisen wil hij er ooit uitgeraken aan de andere kant. Hij bevindt zich duidelijk tussen hemel en hel. Da’s het ergste van allemaal. Nooit willen sterven maar ook niet weten of en zo ja hoe je dat kan vermijden. Die onzekerheid! Maar onze valman weigert om helemaal op te geven. Gewoon voor de sport. Er zit een volhardings-chip in hem ingebakken 25
Valman
en door deze crisici ontdekt hij dat. Deze schemerzone is eigenlijk zijn kans. De verandering, want dat is het tenslotte, die hij moet maken lijkt hem tegelijkertijd fantastisch (het is een droom) maar ook totaal belachelijk, grotesk en onmogelijk. Onrealistisch en kinderachtig en onverantwoordelijk. Tijdverspilling. Het is zo krankzinnig dat hij, na zijn laatste inzinking, besluit om het er toch maar op te wagen, met de moed der wanhoop. ”Fuck it! Ik ben toch al gek. Dit kan er nog wel bij.” Hij laat een t-shirt drukken met de inscriptie: Get rich or die trying En in zijn vallende schoorsteen laat hij hetzelfde beitelen en dan begint ie eraan. Hij begint met zich de vragen te stellen die hem moeten helpen om zijn situatie volledig te begrijpen. Anders is het hopeloos. Hij weet niks. Alleen dat hij valt. En die vragen zijn als hamerslagen op zijn softe sponskop. Plezant is dat allemaal niet. Maar het moet. 1) hij vraagt zich af hoe hij ooit in godsnaam in deze situatie is verzeild geraakt. 2) hij weet dat hij dit niet wil, maar wat wil hij dan eigenlijk wél in het leven en waarom weet hij dat niet en gelooft hij er niet in dat hij dat kan krijgen (wat het ook is) ? 3) hij vraagt zich af of hij vroeger, toen hij klein was, wél wist wat hij wilde en of hij er toen wél in geloofde. Hij komt tot de onthutsende vaststelling dat dit zo was. Dat wéét hij gewoon, en wordt daardoor weer verschrikkelijk neerslachtig want hij beseft dat dat hetgene is dat weg is. Zijn jeugd, zijn kindertijd is weg!! Que?? Het goud is verschwunden. Wie had dat ooit gedacht? Hij zeker niet. De magie van weleer is weg en hij wil 26
2 ze doodgraag terug, je houdt het niet voor mogelijk hoe graag, maar het ziet er niet naar uit dat dit ooit nog gaat gebeuren. Alles komt en gaat en die tijd is nu eenmaal voorgoed voorbij. Mamaaaaa! En waar geloofde hij dan toen dan wel in? Awel, dat is het juist dat de valman niet meer weet. Als hij dat zou weten zou er geen enkel probleem zijn natuurlijk. Hij weet niet meer waar hij vroeger in geloofde, alleen dàt hij ergens in geloofde en nu dus nergens meer in, tenzij in vallen. Maar dat is betekenisloos en telt niet. Dat is nu juist het probleem. Dat hij het begot niet meer weet. Hoe is ‘t mogelijk, hoe is’t mogelijk? Hij vraagt zich ook al snikkend af of hij vroeger als kind ook constant aan het vallen was. Dat hij dat niet meer weet... vreemd. Ongelooflijk. Hij beseft dat hij zich dat inderdaad ook al niet meer kan herinneren. Daardoor komt hij tot de vaststelling dat hij nog meer fucked-upter is dan hij eerst wel dacht. Nu begint de volle omvang van de situatie pas echt door te dringen. Hij ontdekt dat er ergens onderweg vanalles serieus scheef moet zijn gelopen. Hij is niet meer degene die hij vroeger was. Er is vanalles gebeurt zonder dat hij het blijkbaar besefte want ongemerkt is hij in een rotsituatie terechtgekomen. Dat is nu wel duidelijk. ‘T is toch al iets. Hoe meer hij nu ontdekt, hoe gekker en neerslachtiger en onrustiger hij wordt en dus gaat hij nog sneller vallen want zijn gemoed wordt extra verzwaard. Hij bedenkt dat hij maar beter niet meer verder kan onderzoeken want het zijn toch allemaal maar onfijne ontdekkingen die hij doet en die zijn situatie er niet plezieriger op maken. Maar ja, als hij dit doet dan geraakt hij terug helemaal verdoofd en dan zal hij weer zoals vroeger in 27
Valman
opperste onwetendheid zich weer laten gaan en nog gaan geloven dat het goed is ook. Net zoals iedereen, en hij wilde nog wel nooit als iedereen worden vroeger (dat weet hij nog wel)!! Toch is het gebeurd, maar als hij nu niet wat gaat doorzetten zal dat waarschijnlijk ook zo blijven, en dan nog zonder het te beseffen. Dat vooruitzicht ziet hij helemààl niet zitten en dus heeft hij geen andere keuze dan verder te graven in de kelders van zijn geheugen en alle deuren in te trappen die hij zo graag jarenlang gesloten hield. Maar dat ziet hij ook niet zitten, ook al weet hij dat dat het beste is wat hij kan doen. Dus slaan maar weer eens de stoppen door bij hem. Hij kan niet meer doen alsof dit niet echt is want het gebeurt allemaal en het is nu zijn realiteit. Hij weet dat hij een vijg is die nu erg moedig zal moeten zijn. Maar dat ziet hij dus niet zitten (want hij is een vijg). Hij kan zich een beetje kalmeren, zonder pillen, door te beseffen dat hij juist moet uitpluizen wat er verkeerd is gelopen en waar en hoe en waarom ??????? Verdomme, the torture never stops! Bij elk antwoord komen er nieuwe vragen bij. Waar is hij toch aan begonnen? Meer dan ooit wil hij begrijpen, hoe moeilijk het ook zal zijn om bepaalde dingen onder ogen te zien, want hij weet dat daar uiteindelijk de sleutel tot zijn probleem ligt. Hij voelt zich in een heel mysterieuze situatie te zijn terechtgekomen. Alsof het om een complot gaat. Hij begrijpt dat het nog moeilijk zal gaan worden maar dat hij onder geen enkele voorwaarde ooit mag opgeven, hoe zwaar het ook wordt, want dan is het gedaan. Hij moet zich schrap zetten. Dit is zijn kans om alsnog man, mens, te worden. Het is niet veel maar het is een troost waar hij iets aan heeft. 28
2 Het wordt een hels karwei maar hij moét het doen want uiteindelijk is hij door zichzelf in de problemen geraakt. Dat moet wel zo zijn. Door wie anders? Enkel hij alleen kan zich er ook weer uitwerken. Als hij het niet doet gebeurt het gewoon niet. Dit moet hij wel 10.000 keer per dag (meer zelfs) tegen zichzelf zeggen als hij niet terug in slaap wil donderen. Langzaamaan leert hij te begrijpen dat het enkel en alleen van hem afhangt wat er met hem gebeurt. Hij beseft dat hij eigenlijk toch maar een moederskindje is geweest totnutoe en dat hij daaroor in de problemen is geraakt. Hij dacht totnutoe steeds dat anderen voor hem moeten bepalen wat er met hem gebeurt. Zijn ouders, zijn lief, zijn baas, de overheid...Alsof zij het allemaal zo goed weten. Hij was zo naïef en ter goedertrouw om dat te denken en voelde zich daar veilig bij. Maar wat als er eens een kink in de kabel komt? Of ze hebben het totaal mis? Wat dan? Dan zit je zelf zwaar in de puree omwille van een fout van iemand anders omdat jij hen volledig hebt vertrouwd. Heb je wel het recht om iemand zoveel verantwoordelijkheid toe te schrijven? Verantwoordelijkheid die eigenlijk alleen maar de jouwe is. Je kan toch niet de hele tijd gaan liggen afhangen van anderen want dan loopt het mis. Die vallen evengoed, dus is hun oordeel plots wel heel erg relatief allemaal. Wat weten zij er eigenlijk van? Gaan zij jouw dromen waarmaken misschien? Hij zal actiever moeten gaan zijn en moeten vechten. Aiaiai. En hij heeft zo weinig vechtlust. Hij zal moeten stoppen met zagen en zichzelf moeten gaan overtreffen. Dit alles begrijpt hij al snikkend en snotterend. Oeioei, als dat maar gaat lukken. Dat gaat hij nooit kunnen, denkt hij. Zijn leven zal drastisch moeten veranderen. Dat is wat hij uiteindelijk wil maar tegelijkertijd is hij daar ook bang van want dat is anders en nieuw en 29
Valman
ongekend en onzeker. En trouwens weet hij toch nog helemaal niet zeker of het wel kan. Hij begint ook meer te begrijpen dat hij de hele tijd aan het vallen is net omdat hij onbewust bang is van dat leven en zo die weerstand daartegen, wederom onbewust vanuit zijn ego, in stand wil houden. Waardoor die weerstand nog sterker wordt en hij nog zwakker en dus blijft vallen. Hij houdt steeds de boot af omdat dat nu eenmaal in hem zit gebakken en beseft daardoor niet dat hij daarmee zijn eigen ondergang bewerkstelligt. Als hij wil dat er iets veranderd dan zal hij één van de twee moeten laten varen. En het zal het oude vertrouwde leventje moeten zijn, vreest hij. Hij zal voor moed, vertrouwen en het onbekende moeten kiezen. Holy shit. En het is zo’n angsthaas. We zijn benieuwd hoe valmans dàt zal klaarspelen.
30
2 Samenvatting
A) Eerst valt hij peilsnel naar beneden zonder dit te beseffen en dat dat eigenlijk heel erg is. Hij denkt dat hij gelukkig is. B) Dan beseft hij plots (na jaren) zijn situatie (1e ontwakingsfase) en schiet hij in een mega-paniek, waardoor hij nog sneller begint te vallen. Hij ziet het plots totaal niet meer zitten en slaagt er niet in om zich te kalmeren en ietsje helderder te denken; hij weet niet wat hij moet doen. C) Dan slaagt hij er toch in om zich te kalmeren want hij wordt gek van zijn nieuwe drukke gedoe en valt hij rustiger naar beneden. Hij valt dus nog steeds (wat niet goed is) maar hij is zich hier van bewust nu én hij doet het rustiger. Hij geeft zich nu de kans om een oplossing te zoeken voor het probleem. D) Hij beseft wel zijn situatie maar aangezien hij niet weet wat hij moet doen om die verschrikkelijke kloteëllende te stoppen moet hij tot nieuwe bepaalde inzichten komen: Hij beseft dat hij het zicht op zijn leven, de greep, doorheen de jaren blijkbaar is verloren en daardoor zit hij nu in de knel. Hij weet dat hij valt en dat hij dat moet stoppen maar weet totaal niet hoe en of dit eigenlijk wel mogelijk is. Dit alles maakt hem erg onzeker. Vroeger had hij tenminste nog de schijnzekerheid maar die is nu voorgoed weg (en maar goed ook). Zijn wereld staat volledig op z’n kop en hij is volledig losgeslagen. Geen god of gebod meer, wat fijn is, maar anderzijds ook niets anders in de plaats. Hij dreigt volledig gek te worden of uit pure wanhoop zich te zelfmoorden. Hij weet niet meer wat de bedoeling, 31
Valman
de zin van het leven, en van zijn leven in het biezonder is. Maar hij is ondertussen wel ietsje kalmer en vertrouwder geworden met de situatie want hij weet dat dat ook allemaal niks uithaalt en dus schiet hij niet meer zo in die allesverlammende blinde paniek. In het oog van de storm slaagt hij erin om een kalmte te instaleren. Een bepaalde nuchterheid die zegt: voor elk probleem is een oplossing, jongen, en waar een wil is is een weg! De crisis heeft uiteindelijk een positief effect op hem. Dit is omdat hij het lef heeft gehad om zich helemaal onder te dompelen in het probleem en door te stoten tot in de kern. Dan is het een logisch gevolg dat de volgende stap daarna is: je herpakken. Hij beseft dat hij het niet meer weet wat de bedoeling is van alles. Maar dit is een erg belangrijk inzicht want daardoor beseft hij ook meteen dat het probleem bij hemzelf ligt. Hij is degene die is vergeten. Maar dat wil niet zeggen dat er niets is. Het is er, maar hij is het alleen vergeten. Aha! Lichtpunt. Dit wil zeggen dat hij met de nodige moeite terug tot de vergeten kennis kan komen. Logisch. Hij mag dus niet lui zijn. Er is plots hoop in de erg uitgestrekte nevelachtige gebieden. Even een waterzonnetje. Hij is niet meer zo extreem om te denken dat het leven op zich geen zin heeft. Dit deed hij omdat hij niet besefte dat het probleem (en dus ook de oplossing) bij hemzelf lag en dat maakte hem erg depressief en onrustig. Maar nu is hij dus een stap verder gekomen. De eerste van velen. En dat geeft hem onbewust moed om verder te gaan. Dus: hij ziet voor het eerst de mogelijkheid van een echte oplossing: hij moet zien dat hij het zich allemaal voor de geest 32
2 kan halen, herinneren. Dat moet mogelijk zijn. Hij moet zien dat hij het terug allemaal snapt. Dit wordt een langzaam proces maar zeer zeker de moeite waard. Wat moet hij anders doen? Zijn weg vanaf dan is één groot herinneren, totdat hij uiteindelijk tot het besef komt: wat zit ik hier toch te lullen en te twijfelen en uit te stellen en te wachten? Ik zit mijn tijd al heel mijn leven te verspillen en net dat is het probleem want daardoor doe ik niks en blijf ik vallen. Maar dat weet hij in het begin nog niet natuurlijk. Hij moet naar een punt in de toekomst toe werken waarop hij met een nieuw leven begint. Waarop hij begint met iets anders te doen dan te vallen. Zijn herinneringsweg is lang en moeizaam. De jaren gaan voorbij en hij analyseert en bestudeert en onderzoekt. Leest boeken en praat met andere vallende mensen, hoewel dit in het begin lange tijd discussies en zelfs ruzies worden over wie er gelijk heeft. IK weet het! Neen, Ik! Neen. Meestal met mensen die totaal hopeloos zijn en die hij niet wil worden. Hij zit dan nog erg vast in het verdedigende karakter van zijn ego en denkt dat het belangrijk is om mensen te overtuigen en gelijk te halen. Voetje voor voetje komt hij verder totdat hij zich ook helemaal terugtrekt om zich volledig te storten op z’n onderzoek. Hij betreedt gevaarlijke en duistere denkpistes met het gevaar om compleet gek te worden of alsnog te sterven alvorens nog maar te snappen wat het grotere plaatje is laat staan dat hij zijn leven verandert. Langzaamaan ontdekt hij dat het probleem van de wereld (iedereen valt!) géén toeval is. Allanger hoe meer wordt duidelijker dat dit kunstmatig wordt bewerkstelligd en met voorbedachte rade gebeurt door een bepaalde macht die de 33
Valman
mensen doet vergeten wie ze waren door hen jarenlang van kinds af aan te hersenspoelen en te overheersen en hen te straffen als ze niet doen wat er van hen verwacht wordt. Het is een macht die iedereen intimideert en angst aanjaagt. Het is een Wereldmonster. Het is deze angst die ieders geest vertroebelt en hen ervan weerhoudt om écht te leven. Iedereen geeft vroeg of laat het geloof in zichzelf op. Iedereen geeft de wens om vrij te leven en te doen wat ie later echt wil op want iedereen is onbewust latent bang dat ze gestraft zullen worden als ze dat doen. Dit omdat het hen van kleins af aan er is ingepeperd. Als je doet wat je wil doen wordt je gestraft. Dat is algemeen bekend. Boude uitspraken, maar wel waar. Als kind wil iedereen groeien en leven en plezier maken en zeker noooooit stoppen (of wel soms?) Iedereen is vastbesloten om dit te doen en iedereen ziet het daarom helemaal zitten. Geen zorgen. Wat wil zeggen dat we een heldere, open en ontspannen geest hebben. Vol geloof en vertrouwen. We zijn er zeker van dat wij nooit zo stom zullen zijn om te beginnen twijfelen aan onszelf en andere dingen te gaan doen dan diegene die we echt willen doen. We zouden zeker nooit doodgaan. We zouden later superman worden. En meer...Dat stond vast. En toch gebeurt dat dan allemaal. We leggen er ons op een gegeven moment bij neer dat het niet kan en dat het onrealistisch en onvolwassen en ronduit kinderachtig en belachelijk is en geven het gewoon zonder slag of stoot op. De ene al wat meer slag en stoot dan de andere maar iedereen geeft het uiteindelijk op en sterft! Op een bepaald moment zegt iedereen dat het niet kan en dat het voorbij is en dat ze vanaf dan volwassen zijn. Joepie! Ok, ze zijn wat realistischer geworden, net zoals valman na zijn ontmoeting met de oude man. Ze aanvaarden het, goed. Maar 34
2 wat niet goed is is dat iedereen zich er dan ook maar bij neerlegt zonder het ooit echt te veranderen. Iedereen neemt genoegen met de troostprijs en is blij met een dooie mus. Niemand doet wat ie echt wil want iedereen is ervan overtuigd geraakt dat het toch allemaal geen zin heeft en onmogelijk is, houdt zich bezig met krankzinnige, totaal overbodige dingen en maakt zichzelf en anderen wijs dat dàt hetgene is wat ze in hun leven willlen doen. Dat is het hélemaal! Wat zijn ze gelukkig. Ook al loopt iedereen op z’n achterste poten en is elke gelegenheid goed om ruzie te maken (wat een duidelijk teken aan de wand is). Daardoor valt iedereen en iedereen heeft hier genoegen mee genomen en vindt dit goed. Nu ja, niet iedereen maar toch de massa. Diegenen die hier tegen in opstand willen komen worden meestal gek of plegen zelfmoord of worden alsnog een karikatuur van zichzelf of worden crimineel (iemand die dingen doet die niet mogen van de machthebbers) en worden vermoord of opgesloten in de gevangenis of terdoodveroordeeld zelfs en geëlectrokuteerd. ‘T is niet te geloven hoe middeleeuws allemaal eigenlijk. Eerst denkt valman dat hij alsnog gek aan het worden is en dat dit allemaal produkt is van zijn erg rijke verbeelding. Hij denkt dat het paranoïa is maar hoe meer hij dat denkt hoe meer er iets in hem is dat hier tegen in opstand komt en verder onderzoekt en beetje bij beetje kan hij niet meer naast de feiten en aanvaardt hij langzaam maar zeker dat het zo is. Zijn beeld wordt allanger hoe scherper en vollediger. Hij legt een ware verborgen en uiterst relevante geschiedenis bloot. Ook al weet hij dat hij valt, zijn levenslust komt langzaam terug want hij begint het te begrijpen en ziet waarachtig een uitweg. 35
Valman
Zijn onderzoek leidt hem nog verder doordat hij leert dat, hoe gruwelijk en waar dit complot ook is, ook dit deel uitmaakt van een nog groter complot. Maar het allesoverkoepelende complot dat er eigenlijk geen is maar eerder een plan, is een liefdevol plan dat het uiteindelijk goed met de mens voorheeft. Het is een plan bewust ontworpen door superintelligente en vooral liefdevolle en vriendelijke wezens die de grote broers en zussen van de mensen zijn en die er verduiveld meer zicht op hebben en die totaal geen last hebben van vallen. Zij hebben het Wereldmonster ook aan een lijntje want ook dat is ontsproten aan hun verbeelding en heeft een functie. Het is een spel, een situatie, die door hen is bedacht. De overheersing van de mensen regeert al sinds mensenheugenis de geschiedenis. De mensen hebben dit probleem bewust in de maag gesplitst gekregen om zich er tegen te verzetten. Om hen zo de gelegenheid te geven om te leren er zich op eigen kracht er weer uit te werken. De oorspronkelijke bedoeling was en is nog steeds om de mensen zo te verplichten om, door de onhoudbare constante druk, in opstand te komen. Te revolteren (zonder bloedvergieten weliswaar). Om hen te verplichten om niet meer zo het moederskindje uit te hangen en uit hun schulp te komen en het heft, hun leven, in eigen handen te nemen om vervolgens exact datgene te doen wat niet mag maar wat zij zelf graag het liefste willen: voor eeuwig gelukkig leven. Da’s de bedoeling. Ze moeten van zwakkelingen omgetoverd worden tot waarachtige onversaagde krijgers. En het strafste van allemaal is dat ze het zelf zullen moeten doen. Het is de bedoeling dat ze zelf hun val in de dodelijke neerwaartse spiraal breken en iets anders gaan doen. Kdeng! Dus mogen ze geen halfhartige houding aannemen want dan 36
2 werkt het niet. Ze moeten zich schrap zetten en hun uiterste best doen. Ze zullen het moeten bewijzen voor zichzelf. Daarvoor moeten zij eerst tot het besef komen in wat voor situatie ze zitten, dat ze in een draaikolk zitten zonder dat ze het al die jaren beseften. Vervolgens zullen ze zich kapot moeten flippen. Dan kalmeren en een oplossing zoeken door de gehele situatie te onderwerpen aan een diepgaand en zeer lang, moeilijk, integer en oprecht onderzoek met de bedoeling om met echte antwoorden op de proppen te komen waar ze iets aan hebben. Om dan vervolgens tot algemeen inzicht te komen, conclusies te trekken, een definitief besluit te nemen om dan uiteindelijk dat besluit uit te voeren en zo hun val te breken. Dit is echter allemaal veel gemakkelijker gezegd dan gedaan. Nietemin is dit de uitdaging. Het is daarbij uiterst belangrijk om tot het ultieme besef te komen dat het onzin is om de hele tijd te denken dat ze niet kunnen doen wat ze willen en dat dat gestraft gaat worden. Het is onzin om te denken dat er geen enkel ander alternatief is dan de dood. Het is in die overtuiging dat je vast zit en waar je uit moét! Door dit te denken, geloven, zit je uiteindelijk geweldig heel je leven te verspillen en daardoor sterf je juist en dan ben je zelf de dwaas om die onzin te geloven en niet(!) in de eerste plaats de overheersers die je dat graag willen doen geloven. Het is nog altijd jouw verantwoordelijkheid in de eerste plaats om kritisch te zijn en niet zomaar alles voor zoete koek te slikken wat ze je vertellen. Jij bepaalt zelf wat je gelooft of niet en als je onzin voor waar aanneemt dan graaf je je eigen graf want datgene wat je gelooft manifesteert zichzelf op wonderbaarlijke wijze in je leven. Hoe kan het ook anders? Als je gelooft dat vallen de enige weg is dan onderneem je zelf geen enkele actie in de andere richting wegens (onderdrukt 37
Valman
en onbewust) depressief en moedeloos en lusteloos en suis je gewoon verder naar beneden, je ondergang tegemoet. Met al deze dingen is valman danig bezig. Hij is er nog niet maar hij is goed op weg naar succes. Uiteindelijk lijkt het er op dat zijn crisis een positieve wending aan het krijgen is. Hij ziet het meer en meer terug zitten. Valman beseft langzaam dat hij eigenlijk een pionier is. Een avonturier, een duiker die onpeilbare diepten durft in te duiken op zoek naar levensbelangrijke parels. In de eerste plaats doet hij dit voor zichzelf maar anderen kunnen hier evengoed profijt van hebben. Onbewust doet valman exact datgene wat de bedoeling is van de spelmeesters, van diegenen die de hele rimram hebben ontworpen. En al langer hoe minder datgene wat de machthebbers van hem verlangen. Goed zo, valman. Goed zo. Soms wordt het hem teveel. Dan ziet hij door de bomen het bos niet meer. Dan doet hij alle moeite van de wereld om terug duidelijk voor ogen te krijgen wat ook alweer het belangrijkste is. Dan, na veel getuur, ziet hij weer dat hij valt en dat hij zijn val op een mooie dag moet breken. Maar nu verschiet hij er al lang niet meer zo van want hij kent het liedje al. En dat geeft hem dan weer de nodige moed om verder te gaan. Hij beseft ook meer en meer dat succes zijn enige optie is in deze situatie en dat van falen geen sprake meer kan zijn. Het is alles of niets en hij had graag gehad, als het effe kan, dat het Alles was. En, by Jove, dat zal het ook zijn als het aan valman lag. En het ligt ook aan hem, dus.. No worry’s mate. ’T komt allemaal wel snorrekes met valman want het is een vechter. Hij probeert het. Valman begint dus de hele situatie grondig door te hebben en tot zijn verbazing is het gewoon helemaal niet zo moeilijk en 38
2 onmogelijk als hij eerst dacht. Het is gewoon een opgezet spel. Een val. Waar iedereen intrapt. En da’s ook alweer de bedoeling. Iedereen laat zich als kind eigenlijk (goed beschouwd) ontmoedigen op allerlei wijzen door de grote mensen, wat gewoon neerkomt op hersenspoelen. Da’s de val. En die val is ontworpen en onvermijdelijk en het is de uitdaging om daar uit te ontsnappen. Voor de dood! Hij ziet op een welbepaald ogenblik het probleem én de oplossing eindelijk, na heel wat jaren van verwoed zoeken, heel helder voor zich. Hij ziet heel duidelijk dat we van nature uit gewoon ON-sterfelijk zijn, no shit, en dat we dat heel goed van onszelf weten als we klein zijn en dat maakt dat we vertrouwen en zorgeloos zijn en ons gewoon zalig voelen en niet piekeren later, maar dat we na verloop van tijd op een kunstmatige manier zijn gaan geloven dat dat niet zo is. We hebben ons dat laten wijsmaken door een machtige groep die de planeet regeert via school, religie, media enz.. en die ons dat willen doen geloven want zo kunnen ze ons de passiviteit opleggen voor hun eigen gerief. En zo verliezen we onze onschuld. We geloven dat we niet anders kunnen dan sterven dus heeft het zogezegd ook geen enkele zin om ook nog maar iets te ondernemen in de andere richting want dat vinden we dan onderhand belachelijk. Dus doen we andere dingen. Het maakt niet uit wat, als het maar iets anders is. Daarom voelen we ons vanbinnen rotslecht maar doen alsof alles prima is. Het kan niet zijn dat alles ok is want we houden ons met onzin en banaliteit bezig. Dingen die geen enkele waarde hebben. Daarom zijn we ook zo’n banale sukkels die denken dat ze heel wat zijn. En de reden waarom ze willen dat we geloven dat we moeten 39
Valman
sterven en niet onsterfelijk zijn is dat we, door onze energie in iets anders te steken dan groei en ontwikkeling, diezelfde energie wordt opgevangen in andere dimensies door de overheersers. We dienen dus op die manier enkel als voedsel voor een onzichtbare vampierenmacht, die ons zo op die manier kweken. Dat energieverlies, want dat is het, verouderd ons letterlijk totdat er niks meer van levenskracht over is. En dan sterven we. D.w.z. we verlaten als spirituele entiteit ons fysieke lichaam. Daarom willen ze zo graag dat we dat sprookje geloven. Wat dus natuurlijk klinklare onzin is want we zijn wel degelijk in staat om voor eeuwig te leven en fantastische dingen te doen en ons te amuseren en simpelweg gelukkig te zijn. Ga jij dat nu wat liggen ontkennen, of zo? Maar als je natuurlijk bent gaan geloven dat dit niet zo is dan zit je met een groot probleem, zonder dat je het beseft. Té fantasierijk voor u, misschien? Ha! De waarheid overtreft dikwijls de fictie. Het probleem en de oplossing die valman ziet is dus heel simpel: Als je gelooft dat je sterfelijk bent doe je niks om te blijven leven en zal je inderdaad dààrdoor sterven. Dan ben je een vogel voor de kat. De oplossing is dan dat je dat maar beter niet kan geloven. Als je wil blijven leven mag je er gewoon zelfs niet over twijfelen dat je onsterfelijk bent. Letterlijk. Het is het beste dat je daar dan gewoon niet mee bezig bent en dat je als onsterfelijke de taak hebt om te leven...voor eeuwig. Simpel. Dus moet je constant, elk moment van elke dag, vanalles doen om vooruit te komen door je bewustzijn te verruimen. En je mag daar dus nooit meer mee stoppen of de ellende begint weer opnieuw. Je mag er niet over twijfelen, je moet de dingen gewoon doen. Dàn gebeuren ze. Da’s de magie. Dit was hij blijkbaar allemaal 40
2 vergeten maar nu snapt hij dat gelukkig terug. Je moet gewoon je fantasie gebruiken want: je gedachten en geloofsovertuigingen scheppen je werkelijkheid. Je zal moeten knokken en zo tonen dat je niet akkoord bent met de brol die ze je proberen te doen geloven. Zo wordt je een opstandig mens waar Albert Camus zo van droomde. Het hangt helemaal van jezelf af wat er gebeurt met je. Akkoord, het is een heel ander leven. Het is niet meer afhangen van anderen en wachten op geluk dat toch nooit gaat komen. Het is geen passief leven maar een actief leven. Het is constant, als één vloeiende, sierlijke, ononderbroken en eeuwige beweging, actief zijn en vanalles doen. Het is het enige perpetuum mobile dat er echt bestaat en dat ben je dan zelf. Dit begrijpt valman allemaal eindelijk. Hij beseft: “ OK, IK MOET ER GEWOON OVER ZWIJGEN, NIET MEER NADENKEN EN VANALLES CONSTANT DOEN OM HOGEROP TE GERAKEN: MIJN BEWUSTZIJN VERRUIMEN. IK MOET HET GEWOON ZELF OP EEN OF ANDERE MANIER GEWOON FLIKKEN OF HET GEBEURT NIET. YES! IK MAG ZEKER NIET AL DIE VERDOEMDEN ROND MIJ GAAN GELOVEN DIE ZEGGEN DAT HET TOCH ALLEMAAL GEEN ZIN HEEFT EN NIET KAN. DAT ZIJN DE MOEDELOZEN DIE ER ALLANG NIET MEER IN GELOVEN. DUIDELIJK. IK DACHT VROEGER DAT ZIJ HET WISTEN MAAR ZIJ WETEN ER JUIST GEEN BAL VAN DUS WAT DOET HET ER NOG TOE WAT ZIJ ZEGGEN? LOGISCH DAT ZE ZO DENKEN, ZE KUNNEN NIET ANDERS. ZE WETEN NIET BETER. WAT WAS IK VERKEERD OM 41
Valman
NAAR HEN TE LUISTEREN EN WAT BEN IK BLIJ DAT IK ZIE DAT IK VERKEERD WAS. JE MOET ER GEWOON NIET OVER TWIJFELEN. JE MOET ER IN GELOVEN EN HET GEWOON DOEN EN ERVAN GENIETEN. IK KAN HET WEL EN HET HEEFT ALLEEN MAAR BAKKEN EN TONNEN ZIN! AMAI NOG NIE! ALS IK BEWUST ELKE DAG MIJN BEWUSTZIJN VERRUIM DAN KOM IK VOORUIT. DAN STIJG IK EN DAN.....IS HET GEDAAN MET VALLEN. EN DAT MOET EN KAN IK GEWOON VOOR EEUWIG VOLHOUDEN, WAT ALLEEN MAAR BIG FUN BETEKENT. IK GELOOF DIT NU EENMAAL OMDAT IK HET KLAAR EN DUIDELIJK VOOR ME ZIE. IK ZIE DAT HET ZO IS. HET KAN NIET ANDERS DAN WAAR ZIJN. HOE KOMT HET ANDERS DAT IK DIT ALLES HIER ZO FLUKS LIG TE ROEPEN? HOLY SHIT, IK SNAP HET ECHT!! FUCK ‘EM. IK DOE HET GEWOON!” Voor het eerst sinds het begin van zijn mega-identiteitscrisis is valman eindelijk terug in zijn nopjes. Hij ziet het duidelijk terug zitten en kan zijn oren niet geloven dat hij het snapt en dat er een echte oplossing is en dat hij die kent en dat hij gelooft dat hij een meer dan reeële kans maakt om zijn val echt te stoppen en zijn probleem op te lossen, wat voor hem totaal mindblowing is. Hij is duizelig van geluk. Het is alsof hij alsnog binnenkort vrij zal komen na jaren in de dodencel te hebben opgesloten gezeten, wachtend op de onbepaalde dag van zijn executie. Daarom is hij zo blij, hoe zou je zelf zijn? Niets kan hem nog doen mislukken want hij weet dat hij het gaat oplossen. Hij is verzekerd van succes en geluk, en dit terwijl het er vroe42
2 ger totaal hopeloos uitzag. Haaaaaahh...je ziet, waar een wil is is een weg en de volhouder wint en zo van die dingen. Het zijn geen holle waarheden maar echte werktuigen om schijnbaar onmogelijke dingen mee te realiseren. Wat altijd de bedoeling is. Het werd tijd want hij is nu echt wel aan het einde van zijn krachten. Hoe zou je zelf zijn als je zo eventjes het ondoorgrondelijke mysterie der mysterieën van het leven hebt opgelost? Daar waar Aristoteles en Socrates en Sartre geen blijf mee wisten heeft valman doorgrond en hij is onsterfelijk geworden. Hij gaat eindelijk Leven met een grote L en zien wat er nog allemaal te zien valt in de eeuwigheid. Hij gaat verdoemme de fuckin’ eeuwigheid verkennen. Maar dan echtigentechtig. Dat zal wel plezant zijn. Hij heeft het nu wel allemaal terug op een rijtje maar dat is niet genoeg. Nu zal hij het nog echt moeten waarmaken. Nu begint het eigenlijk nog maar pas.
43
44
3 Maar dan... Net als hij denkt dat het zwaarste achter de rug is en hij homefree is moet het ergste nog komen. Hij wil beginnen maar slaagt er niet in. Hij is een beetje veel moe van al het voorgaande. Hij denkt: “ Och kom, ik rust hier even wat uit voor ik met mijn nieuw leven begin. Geen probleem. Wat kan het ook kwaad?” Dus sluit hij even zijn oogjes en doet een dik welverdiend dutje. Ineens schiet hij na een tijdje terug wakker. Komt daar toch toevallig op dat moment eenen bevallige deerne voorbijgesuisd, zeker. Hij moet het geroken hebben want iets moet hem uit zijn slaapje gehaald hebben. Valman ziet ze en zij ziet hem. Dzjoeng. Wow. Langs twee kanten eigenlijk zelfs. Valman denkt plots iets te begrijpen. Hij is al zeer lang op zoek naar antwoorden en een nieuw begin in zijn leven, zoals we hebben gezien in de vorige afleveringen. Hij beseft dat hij iets gevonden heeft waardoor hij gemoedsrust zal kennen. Hij kan doen wat hij wil doen en weet dat hij dat ook zal doen, eerste werk nadat hij eventjes heeft uitgerust. Hij heeft geleerd dat dit hetgeen is waar innerlijk evenwicht om gaat. Het is dat waar de oosterse filosofieën zo op hameren: yin/yang. Het vrouwelijke in perfect evenwicht met het mannelijke. Hij weet dat het vrouwelijke staat voor (zeer goeie) ideeën, gevoel, wensen, dromen, tederheid, zorgzaamheid en groei... geen flauwekul. 45
Valman
Hij weet ook dat het mannelijke staat voor actie. Doen, verstand, uitvoeren en realiseren... geen flauwekul. Enkel één van de twee zonder de andere zou onevenwicht betekenen. Dan ben je ofwel een dromer ofwel een macho. Maar de twee samen, verstrengeld in elkaar.. dat is vuurwerk. Realisaties. Ervaringen. Leven. Concreet ziet valman dat dit eenvoudigweg kan door te doen (m) wat je graag wil (v) doen. Zeer simpel en geniaal. Daar is vertrouwen, fantasie en ballen voor nodig. Meer niet. Hij heeft ergens onderweg gezien dat elk mens een wederhelft heeft, een tegenpool van het andere geslacht en het is zaak om elkaar te vinden in dit spel. Hij begreep ook dat dat enkel kan als je effectief zelf tot bepaalde inzichten bent gekomen en dat je zelf in evenwicht leeft. En dat kan pas door te doen wat je wil en zo in evenwicht met jezelf te zijn. Maar daarvoor moet je natuurlijk eerst wéten wat je moet doen en hoe en waarom e.d. en dus moet je al hebben meegemaakt wat valman heeft meegemaakt. Je moet er wel wat voor doen. Je moet wat van je wereld kennen dus. Nu, veel mensen denken dat ze hun wederhelft al hebben gevonden en snellen dan snel naar de kerk en klaar is kees, maar dat is allemaal veel te snel geconcludeerd want niemand leeft in evenwicht met zichzelf want iedereen valt, dus.. Maar hij heeft nu het punt bereikt waarop hij eindelijk gaat doen wat ie wil en zal zijn val stoppen. Valman beseft plots dat hij, als verrassing, het punt van evenwicht heeft bereikt, het stoppunt, en dat het logisch is dat hij, als weerspiegeling (of rechtstreeks gevolg) van zijn toestand een echte vrouwelijke kracht van vleesch ende bloed tegenkomt in zijn leven die daar perfect op aansluit. Dit kon niet anders dan zijn tweelingsziel zijn, en hij de hare. 46
3 Na het gebruikelijke protocol vallen ze in elkaars armen en worden dolverliefd op elkaar en zonder het te beseffen vallen ze samen verder naar beneden. Maar schone liedjes duren niet lang. Hij bleek te vroeg gejuigt te hebben (wederom) en ze bleek niet te zijn wie hij dacht dat ze was. Er volgden vele misverstanden en ruzies en een hele hoop tijdverspilling. Na veel hartepijn en ontnuchtering konden ze zich uit elkaars armen bevrijden en ze zagen elkaar nooit meer weer. En hij was er nog wel zo van overtuigd dat dit het was. Hij is gewoon in de val gelopen waar iedereen in loopt. Hoe origineel zeg. Goe bezig! Hij heeft afgezien van het afscheid maar hij kwam er wel weer bovenop. Hij ziet in dat hij inderdaad op het punt stond om zijn val te breken. Maar hij moet toegeven dat net voor dit punt staan nog niet hetzelfde is als op het punt staan en het effectief te doen. “Ok, het is waar, ja.” Hij deed het nog niet, hij ging het doen en dus kon hij nog niet in evenwicht zijn en dus, hoe graag hij het ook had gehad, kon het meisje niet de ware zijn. Hoezeer hij er ook van overtuigd was. Het kon niet anders dan iemand zijn die datgene weerspiegelde wat hij zelf was: iemand die viel. Nog steeds. Het was een Valvrouw. En dus was het nep. Vals. Het was een val. Een val-vrouw (die viel). Ze was inderdaad niet in evenwicht met zichzelf, maar dat wilde hij voor het gemak over het hoofd zien en zelfs geloven dat ze dat wel was. Als rechtvaardiging. Misschien was valman eenzaam en moe van de strijd? Hij snakt sowieso naar verandering en liefde en geborgenheid. Misschien aanzag hij haar warme boezem voor het ware geluk en antwoord op de Vraag van de mens. Maar het gaat natuurlijk in de eerste plaats iets 47
Valman
verder dan dat. Dit afscheid viel hem zwaar en het was moeilijk om in te zien dat hij ernaast zat. Maar uiteindelijk moest hij toegeven dat het voor ieders bestwil was om te scheiden. Hij zag uiteindelijk in dat hij wel wat had doorgedraven en dat mocht niet want het was belangrijk om de dingen juist te zien, zeker op het avontuur waarop hij nu eenmaal is. Er staat namelijk erg veel op het spel, niet? Nadat hij ze al een hele tijd niet meer had gezien en tot inzicht was gekomen kon hij ze terug liefdevol in zijn hart sluiten en ze alle succes van de wereld wensen op haar tocht, ook al was ze plots totaal onverwacht uit het zicht verdwenen en wist hij niet waar ze was of hoe het haar verging. Hij was er lang boos op maar nu vergeeft hij haar alles. Er is trouwens ook niks kwalijk te nemen. Het was gewoon een misverstand. Een fout waar ook hij mee deel aan had. Misschien zien ze elkaar nog ooit wel eens weer in betere omstandigheden. Dat zou fijn zijn. Misschien ook niet. Ondertussen is er weeral een hele tijd voorbijgegaan waarin hij zich wel met deze kwestie maar nog steeds niet met datgene heeft bezig gehouden wat hij eerst van plan was. Van dit alles is hij extra moe geworden. Door dat hele gedoe was hij weer eens zijn hele penibele situatie vergeten, hoe vreemd dat ook klinkt. “Even kijken. Waar waren we ook alweer gebleven? O ja! Ik was errrug druk bezig met euh..met..met... met VALLEUH!” Valman vond nu dat hij echt wel wat echte rust had verdiend, wat begrijpelijk is. Maar nu zal door de afgelopen gebeurtenissen zijn oude neiging van op-zijn-lauweren-rusten nog voor de beer is geschoten weer de kop op steken, met alle gevolgen van dien. 48
3 Door eerstdaags verliefd te worden klampten ze zich letterlijk aan elkaar vast in de spiraal, de draaikolk waar ze beiden hoedanook inzaten. Veel mensen in het westen zien dat als een goede zet maar uiteindelijk, als je het wat nader bekijkt, dan zie je dat dat een grove fout is want je trekt elkaar eigenlijk verder mee naar beneden. Je wordt beiden vastgelijmd (handje vasthouden, kusje geven) aan iemand die naar beneden sjeest, waardoor elkeen niet anders kan dan de andere mee naar beneden trekken. Ja, zo gaat het wel ineens erg hard natuurlijk. En beiden zijn dan nog zo verdoofd en traag van brein dat ze denken dat ze naar boven gaan en dat hun affaire verheffend is. Een gevaarlijke misleiding dus die de zuurverdiende inzichten en beslissingen zwaar op de helling zet en ze zelfs aan het zicht onttrekt. Natuurlijk voelen ze alletwee diep van binnen dat er vanalles scheef zit, ook al kunnen ze er niet zo meteen de vinger op leggen. En ze weten dan niet beter dan de andere de schuld te geven van het feit dat het niet vooruit gaat en de ruzies zijn dan ook niet meer te tellen, waardoor ze nog sneller (onbewust van de situatie) verder naar beneden vallen. Ze zouden elkaar beter met rust laten. Breken is inderdaad het beste, ook al is dit niet fijn en gemakkelijk want je hebt nu eenmaal het onzalige idee in je hoofd gestoken dat je de ware hebt gevonden. En breken is toch nog altijd een veiligheid, hoe schijnveilig het ook moge zijn, opgeven en terug verder alleen de eenzame kouwe nacht intrekken. Dat zie je niet zitten natuurlijk. Maar het moet. En hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt. Vele mensen wachten hier zo lang mee, uit angst, dat ze op den duur zo zwak zijn geworden en gewoon aan elkaar zijn geraakt dat ze maar voor het gemak verder doen en elkaar zo kapot maken en bij elkaar, moe, oud en uitgeput, sterven. Te pletter vallen. 49
Valman
Breken is geboden om te blijven leven en daar is moed en wilskracht voor nodig en wie van de twee het ook doet is een held(in). Ook al zal de andere dat op dat moment misschien niet zo zien. Dus door in zo’n situatie verzeild te geraken geraak je nog verder van kant want je tuimelt samen nog een eindje verder naar beneden, en dat terwijl het je bedoeling was om alleen of met twee de tegenovergestelde richting uit te gaan. Dedju dedju toch. Wat een klote ellende. Vindt u ook niet? En daardoor word je natuurlijk nog zwakker en moeër, en dus is valman, hoe moe hij ook al was, nog moeër geworden. Hij stond op het punt, voor hij haar leerde kennen, om eraan te beginnen. Hij ging eruit stappen, weet u nog? En toch heeft hij zich wederom verder mee laten sleuren in de dieperik en is nog verder verzwakt, waardoor zijn zuurverdiende visie toch weer voor een stuk vertroebelder is geraakt. Leuk hoor. Hij is nog vaster in de spiraal komen te zitten door verzwakt te worden. Valman heeft dit allemaal nog niet echt helemaal door en zal er wederom zich bewust van moeten worden en zich eruit helpen. Zich herpakken. Maar het is zijn eigen schuld. Het meisje kan er niets aan doen. Ook al heeft hij de neiging om haar, in het begin, de schuld van alles te geven. Daarom is hij eneens enorm moe geworden en heeft hij behoefte aan rust en vergeten. En dat terwijl hij beter in gang zou schieten en herinneren en de situatie trachten ten volle te begrijpen. Maar net daardoor, door te gaan rusten op het moment dat hij tot keiharde actie moet overgaan, beginnen de problemen. Maar dat ziet hij nog niet. Dit is het moment waarop de kinderen voor de poppenkast weer hevig beginnen te gebaren en roepen 50
3 dat valman in groot gevaar verkeert en dat hij moet wakker worden of het gaat slecht aflopen. Jongens, jongens toch, wat een avontuur. Door toe te geven aan die moeheid doet hij niet wat hij moet doen en wordt hij onbewust gefrustreerd en depressief en wanhopig, moedeloos en lusteloos...en daardoor allemaal dus nog moeër. En daardoor nog depressiever, enz...al snel verliest hij alle zicht terug op de zaken en beseft niet dat hij terug onbewust in de helse spiraal zit waar hij al z’n hele leven in zit en waar de gehele mensheid inzit. Het verlamt hem, zowel mentaal als fysiek, hij wordt ziek, depressief en bijna gek. Zijn bed wordt zijn beste vriend. De negativiteit dreigt hem terug, nu net voor het succes, zijn grote doorbraak, helemaal te overmeesteren en zijn leven alsnog verder te willen regeren tot de dood er uiteindelijk op volgt. En dat was nu net wat hij ten allen tijde wilde vermijden. Al die tijd is hij dus nog steeds aan het vallen want hij is nog steeds niet in stilte en bewust constant bezig met zichzelf verder opwaarts te ontwikkelen. Eigenlijk is er nog niet veel veranderd. Nog steeds dezelfde ouwe kouwe ellende met dat verschil dat hij zich bewust is geworden van een hele hoop zaken. Maar zelfs dàt vuur is ondertussen terug op een wel heel gevaarlijk laag pitje aan het branden. Hij voelt zich zwakker worden met de dag en alles lijkt wel voor niets te zijn geweest. De euforie van weleer is volledig verdwenen en het ziet ernaar uit dat het gaat mislukken. Misschien was valman ietsje te ambitieus en droomt hij inderdaad van dingen die onmogelijk zijn. Was Icarus ook niet zo’n valman die te hoog wilde vliegen en daardoor z’n vleugels brandde door de zon waardoor ie naar beneden tuimelde?
51
Valman
Valman wil zo graag maar is ondertussen niet in staat om nog door te zetten. Hij heeft duizelingwekkende hoogten in bewustzijn bereikt en is daardoor letterlijk duizelig geworden. Datgene wat hem moet redden (kennis) blijkt hem fataal te worden. Misschien dreigde hij net het domein van God of toch tenminste van de Goden te betreden en misschien heeft hij dat recht niet. Misschien is de mens inderdaad gedoemd. Gedoemd om te slaven en te sterven. Gewoon niks aan te doen. Valman begint het inderdaad te geloven. Het lijkt uiteindelijk allemaal zo fuckin’ hopeloos. Wat een idee om je val te willen breken. Hij werd gewoon overmoedig door de gedachtentrein waar hij opzat. Hij werd high van zijn dromen. Hij is fysiek uitgeput. Hij wordt bijna gek van frustratie en twijfel die dus blijkbaar ondertussen ook alweer de kop hebben opgestoken. Misschien heeft hij het allemaal gedroomd. Hij weet niet meer wat hij moet doen in deze nieuwe crisissituatie. Opgeven of doorgaan terwijl dat misschien geen zin heeft? Waarom die moeite nog doen? Langs de andere kant: opgeven is ook maar niks. Dedju dedju. Wat nu gedaan? Hij moet al zijn kracht aanwenden om niet helemaal de moed op te geven. Hij doet zijn best om niet volledig toe te geven aan die dreigende depressie die constant, als een wild razend, hongerig beest, een duivel, voor zijn deur op de loer ligt, wachtend op een onbewaakt moment om hem te overmeesteren. Hé, het beest is echt. Echt en onzichtbaar. Hetzelfde beest dat hem eigenlijk al heel z’n leven in de macht heeft maar waar hij de hele tijd van dreigt te ontsnappen. Wat zeer tegen de zin van het beest is, dat kan je natuurlijk wel begrijpen. Valman beseft dit en het maakt hem Spaans benauwd. Hij gruwelt van het beest van lafheid en middelmatigheid. Zo’n grijs Beest. Als hij terug volledig in zijn klauwen komt zal het hem 52
3 zonder enige twijfel meedogenloos meesleuren naar een hel dat de thuis is van het beest. Zijn hol. Dit zal maken dat hij even lafhartig en bruut en kleingeestig zal worden als het beest zelf. Dan zal hij mee het beest worden. Als een heus verlengstuk, moordend tegen zijn eigen wil. Dat ziet v-man helemaal niet zitten natuurlijk. Hoe moe hij ook is, dit onprettige vooruitzicht beweegt hem er toch toe om alert te blijven. Hij waakt er wel over door zichzelf constant voor te houden hoe de situatie is en dat hij het moet en kan en wil en zal oplossen. Hij moet alle moeite van de wereld doen om zijn cool te bewaren en met de moed der wanhoop te blijven geloven en vertrouwen dat hij ook deze (onvermijdelijke) nieuwe crisis wel weer zal overwinnen. De crisis die hem doet twijfelen of alles wat hij heeft ontdekt niet linea recta naar het sprookjesrijk mag verwezen worden. Zou hij doorgaan of toch maar stoppen met al dat gedoe en terug in het valsysteem stappen? Zou hij niet beter naar de arbeidsbemiddelaar gaan en werk gaan zoeken? Of is dat nu net het Beest? Het kost hem veel moeite om kalm te blijven en het is verleidelijker en gemakkelijker om gewoon door te slagen. Hij weet dit, maar zoals hij veel in het verleden heeft gedaan kiest hij steeds voor het beste. En hij weet dat dat niet altijd het gemakkelijkste is. Hij blijft cool en in volledig vertrouwen. Hij overtuigt zichzelf ervan, als een mantra die hij constant opzegt, dat alles uiteindelijk wel in orde zal komen maar hij beseft ook meer en meer dat hij het zélf zal moeten doen. Maar dat is ondertussen niks nieuws meer voor valman. Fuck. En hij is aan het einde van zijn krachten. Het ziet er naar uit dat het puntje nu echt bij het paaltje is gekomen. Dat het er echt op aankomt en dat er nu echt iets wezenlijks moet veranderen. Het heeft lang genoeg geduurd. 53
Valman
De tijd van uitstellen is voorbij. Tijd voor actie! Valman is duidelijk op het Kruispunt aangekomen. Het soort van kruispunten die je vindt in desolate woestijnen en die allesbepalend zijn en waar alleen mondharmonicaspelende negers geraken. Kruispunten die bepalen of je zal sterven of niet. Het punt waarop hij vriendelijk doch kordaat wordt verzocht om zijn val eens te breken als hij niet verder wil vallen. This is it. Het is zover. Het uur van de waarheid. Valman zal zich moeten gaan bewijzen of zich voor eeuwig in de talrijke kronieken der Thuisblijvende Pussy’s vervoegen. Dedjudedjudedju toch. Waarom wordt je toch altijd zo met vanalles in je leven geconfronteerd? Waarom moet je toch altijd zo vanalles doen? Waarom kunnen we niet gewoon in ons bedje blijven liggen? Dat is toch ook plezant? Het probleem is dus dat hij totaal geen zin meer heeft omdat hij zo lusteloos is geworden van al dat moe en ziek zijn. Maar hij beseft dit allemaal niet. Hij denkt nog steeds dat toeval toch bestaat en heeft nog niet ten volle door dat alles wat je meemaakt een gevolg is van je eigen handelingen (of het uitblijven daarvan) en gedachten en geloofsovertuigingen. Hij denkt dat hij nu toevallig is getroffen door een ziekte. Hij ziet zelfs niet dat het een depressie is. Hij weet niet beter dan te wachten tot het voorbij gaat. Maar het blijkt dat dat niet helpt, integendeel: het wordt er almaar erger door. Valman snapt er niks meer van. Als je moe bent moet je toch rusten? En dat werkt dus blijkbaar niet. Eerst beseft hij het dus blijkbaar niet maar door er zo over na te denken ziet hij zijn vicieuze cirkel, zijn patroon, zijn probleem (+ de oplossing). Hij gaat er over nadenken omdat hij zijn situatie ondertussen 54
3 kotsbeu is geworden. Hij weet dat hij nu op het belangrijkste kruispunt staat sinds zijn geboorte dus beseft hij dat het belangrijk is om zijn best te doen en de situatie tot een goed einde te brengen. Hij wil niet mislukken. Dat weet hij nu wel, maar hij zal het nog moeten gaan bewijzen want het zal niet vanzelf komen. Willen slagen is 1 ding maar daarmee is de kous nog niet af. Je moet het uiteindelijk toch nog altijd zelf maar flikken. Als hij niks doet gebeurt er ook niks. Hij ziet eindelijk dat het probleem is dat hij wéét dat hij valt en ook hoe hij moet stoppen maar dat hij moe is en daarom niets doet. En daardoor wordt hij nog moeër en doet hij nog niks. En daar wordt hij zo moe van, hé. Zucht... Het is begrijpelijk dat hij heel moe is. Moe van al heel z’n leven tegen z’n zin te leven. En ook van dit te hebben ontdekt en niet weten hoe hij moet stoppen. Moe van een oplossing te zoeken, van proberen te veranderen en telkens ook weer mislukken. Moe van niet kunnen veranderen omdat hij moe is. Moe van het moe zijn. Moe van niet te leven. Hij is het kotsmoe om moe te zijn. Moe moe. Hij voelt zich een oud vrouwtje. Dit is een érg goed teken, volgens de verteller! Hij (Valman) is hier blij mee maar tegelijkertijd voelt hij daardoor ook de grond onder z’n voeten wegzakken. Waarom? Omdat dat wil zeggen dat onze man nu eindelijk eens zijn eigen leven zal moeten gaan leiden. Vrij, onafhankelijk en zelfstandig. Gloeps! Valman staat plots met zijn rug gegen die wand. ”Hellep. Dat betekent dus eigenlijk feitelijk dat ik een heel ander leven zal moeten gaan leiden en zelf voor mijn geluk 55
Valman
moet zorgen! Wat gaat mijn moesje daar van zeggen?” Denkt Valman bezorgd. Blijkbaar doet dit besef een mens toch wel wat huiveren en beven. Want dat betekent dat je plots zelf verantwoordelijk zal zijn voor alles wat er in je leven gebeurt of niet gebeurt. En dan kan je dus niet meer de schuld op iemand anders schuiven als het mis loopt, zoals iedereen blijkbaar constant doet. Onderschat het niet, beste kijkbuiskinderen. Hij siddert en beeft aan deze gedachten, ook al wil hij ze graag omarmen. Hij weet dit allemaal al lang verstandelijk maar het was nog niet volledig doorgedrongen. Nu wel want hij staat er eindelijk van te beven. En veroordeel valman zeker niet want je weet pas echt wat hij voelt als je in zijn schoenen mee staat te beven. Wat niet het geval is denk ik. Of wel? Je zou denken dat het kattepis is wat hier wordt gezegd maar niets is minder waar. We hebben het hier werkelijk over straffe red hot chilli pepperzaken. Ok, hij kan toegeven dat hij in zijn broek schijt van angst omtrent datgene wat hij graag wil en als hij eraan denkt dat hij dat allemaal moet gaan doen en moet gaan leven dan moet hij bijna kotsen. Misschien dat dat ook mee zijn moeheid maakt: pure angst. Faalangst. Het zit in zijn systeem. Al z’n hele leven is hij bang gemaakt voor het onbekende. Het is hem er in geprent dat hij dat niet kan verkennen. Of toch niet op de manier die hij voor ogen heeft (voor altijd dus). Iedereen in zijn omgeving zegt het. Hij is het gewoon om confrontaties te mijden. Toch zit er ook een krijger in elke valman want anders zou hij al niet tot hier geraakt zijn. En nu komt het puntje bij het paaltje en steekt zijn angst weer de kop op. Het is zijn uitdaging om die angst niet te ontkennen 56
3 maar te erkennen en ze recht in de ogen te zien en net datgene te doen wat hij wil en moet maar waar hij zo bang van is. Dit heet ‘ je vermannen’. Niet meer zo de slapjanus uithangen. Oei, en hij is er ondertussen zo vertrouwd mee geworden. Valman vraagt zich even af of hij dan niet die slapjanus gaat missen? Hij dreigt net bijna in tranen uit te barsten van verdriet totdat hij zich dan vermant en beseft dat dat topflauwekul is. Maar ondertussen, na al dat vijven en zessen, is valman nog steeds een zeer moe mens. Deze moeheid hangt constant, nu al meer dan een jaar, als een kleverig net om hem heen. Zeer lastig volgens mij. Vooral als je vanalles wil doen maar daardoor niet kan. Hij voelt zich als een vliegje in een spinneweb en hij weet dat de spin eraan komt om hem op te peuzelen. Brr. En hij heeft ontdekt dat hij eigenlijk moe is van al heel z’n leven niet te leven. Van gefrustreerd met allerlei onzin te moeten bezig zijn ipv met lord of the ring-achtige dingen. Hij heeft de afgelopen jaren wel gevochten om op dit punt te staan en toch is hij nog niet doorgebroken. Dàt is het allerbelangrijkste. Daar gaat het om en net dat lijkt hem toch nog, hoezeer hij ook van goede wil is, nog steeds onmogelijk. Dus het was heel verleidelijk om, net voor dat meisje, op een bepaald moment te gaan rusten. Heel begrijpelijk allemaal. Maar hij heeft het iets te lang laten duren en het is een ernstig geval van op z’n lauweren gaan rusten geworden. Maar wat wil je? Hij heeft net hemel en aarde bewogen. Hij heeft een onderzoek verricht dat zelfs Plato zou hebben afgeraden en is er toch nog redelijk proper en lachend doorgekomen. Wat op zich zeer uitzonderlijk is. Dit alles maakt hem uiteraard verschrikkelijk moe en nu moet 57
Valman
hij nog eens (alsof het nog niet welletjes is geweest) heel z’n leven gaan omgooien en vanalles constant gaan doen. I.p.v. verder te vallen moet hij daar mee stoppen en in de lucht gaan vliegen, op pure wilskracht dan nog. In vertrouwen, om daar vervolgens voor eeuwig mee door te gaan. Nice. Zwaansde gaa naa? Dus hij zit tussen twee vuren: 1) Enerzijds heeft hij de mogelijkheid om keihard te gaan werken voor zichzelf, vrij en onafhankelijk zijn leven gaan leiden en zelfstandig zelf voor alles zorgen wat hij nodig heeft, maar dat ziet hij niet zitten wegens te moe en niet gewoon. Hij is hierover gefrustreerd want hij weet diep vanbinnen dat dit het is, maar hij is bang dat dat soort van leven hem nog verder gaat uitputten. Dus dit doen vind hij slecht maar tegelijkertijd ook spijtig dat ie het niet gaat doen (misschien is de oplossing nu voor de argeloze buitenstaander heel simpel maar voor onze vriend allerminst want hij zit midden in de situatie.). 2) Anderzijds kan hij gewoon doen wat voor de hand ligt: toegeven aan zijn uitputting en niks doen is erg verleidelijk, maar hij weet dat hij dan wel alles zal missen en kapot zal gaan, wat erg triestig is. Dat komt neer op een ellenlange euthanasie. Een zeer langzame zelfmoord dus. Wat een marteling. En zo weinig origineel want iedereen doet dit al. Dan geeft hij op net voor de finish en is alles voor niks geweest. Dan heeft hij niks gewonnen. Dus dat ziet hij ook al helemaal niet zitten, maar het ziet er naar uit dat hij niet anders kan. Dus dik tegen zijn zin zal hij dan maar dit doen. Of toch maar liever niet? Hij ziet eigenlijk geen van de twee echt zitten maar toch moet hij dus kiezen tussen twee kwaden, waar hij de beste uit moet 58
3 pikken. Dit alles begint hij in te zien. Zwaar tegen zijn zin weeral. Verdorie, voor het eerst sinds zijn Ontdekking van de Vrije Wil vindt hij dit effie geen kadoo meer. Altijd dat kiezen...En ook nu zal hij er niet meer onderuit komen zo te zien. Hij moét kiezen. Hij weet al wat er achter gordijn nr. 2 steekt: meer van hetzelfde. Nl. doffe ellende int kwadraat. En achter gordijn numeroo 1 zit iets wat hij wel wil maar waar hij bang van heeft: het Geluk. Hij zit in een rotsituatie, wederom ende nog steeds. Er is niks nieuws. Hij is zich hier alleen maar terdege zeer bewust van geworden. Dit heeft hij voor op zijn mede vallers, dus dat is tevens ook zijn kans uit de duizenden. Hij maakt een kans! Hij moet gewoon van deze klotesituatie het beste zien te maken. Al die tijd dacht hij dat hij goed bezig was en dat hij, sinds hij besefte dat hij aan het vallen was (nu alweer een hele poos geleden), deed wat hij wilde doen. Nu beseft hij dat dat niet zo is. Hij wist niet wat heel de situatie was en hij wilde te weten komen hoe en waarom enz.. In die zin doet hij natuurlijk wel wat hij wilde: uitzoeken wat hij moet doen. Maar om nu te zeggen dat hij écht al datgene doet wat hij moet doen...neen, dat is wat overdreven, vind ik. Hij doet nog altijd niet wat hij echt wil doen. Nog altijd niet, zijn hele leven lang al. Ook dit is de zoveelste ontnuchtering, maar tegelijkertijd is dit ook de zoveelste stap naar de bevrijding toe. Geduld, valman, geduld en vertrouwen, jongen. Hij dreigt er warempel wanhopig van te worden. Dus wat weet hij ondertussen? Dat hij al z’n hele leven naar beneden tuimelt maar...dat hij een 59
Valman
kans maakt om zijn val definitief te stoppen! Hm.‘T is niet veel maar ‘t is iet. Maar dat zal hij nog moeten waarmaken. We zullen zien. Hij zit nu echt wel terug zwaar in de shit en dit punt is eigenlijk het punt waar hij zich al die tijd op heeft voorbereid en naartoe gewerkt heeft. Want nu komt de kat op de koord. Hij zal nu moeten bewijzen dat hij een man is, een krijger, die toch datgene doet wat hij moet doen, ook al weet hij dat het moeilijk is en dat hij uitgeput en moe en bang is. Hij beseft uiteindelijk door de hele situatie (haleluja) dat een Man toch doorzet met de moed der wanhoop en doet wat hij moet doen, moeilijk en moe of niet, en zonder morren en zagen neemt hij zijn verantwoordelijkheid op en is hij eindelijk daardoor verstandig en echt volwassen en sterk en moedig. Het lijkt erop dat valman het punt in de woeste zee heeft bereikt die de jongens van de mannen scheidt. Ook hij staat nu voor die keuze. De mannen gaan verder, de jongens niet. Durven of niet? Daat gaat het nu om. Een Man denkt hier eigenlijk allemaal niet zo over na want hij weet dat dat neer komt op aarzelen en twijfelen. Tijdverlies dus. Dit is pussy-shit en dat maakt het hem nog moeilijker. Hij weet uit ervaring dat als hij dit teveel doet hij in een onvermijdelijke neerwaartse dodelijke en helse spiraal komt. De spiraal waar hij al eens in heeft vastgezeten en waar hij zich met een ongeziene heldenmoed uit heeft gewerkt en daardoor een Man is geworden. Hij weet dit omdat een Man vroeger ook een pussy was maar daar op een gegeven moment schoon genoeg van had en dit veranderde. Een man zet z’n verstand gewoon op nul en richt z’n blik op de oneindigheid om er vervolgens door te beuken. Een man weet dat het kicken is om er gewoon voor te gaan. Hij weet dat deze mogelijkheid zijn diepste wens is en 60
3 daardoor ook een groots geschenk, wat zeer ondankbaar zou zijn om te weigeren. Hij weet dat hij enkel daardoor zichzelf tekort zou doen, wat gewoon belachelijk is. Shakespeare en Homerus hadden het ook al over deze dingen. Valman denkt hier allemaal danig over na want het is belangrijk. Hij beseft al langer hoe meer dat hij tussen die twee moet kiezen en dat er geen weg naast is. Hoezeer hij ook innerlijk spartelt om er onderuit te geraken. Het is de Vijg in hem die vreest dat zijn rijk ten einde gaat lopen en dat hij het huis wordt uitgezet. Misschien is die innerlijke Vijg een indringer, iets wat niet eigen aan hemzelf is en die zijn leven regeert. Hij weet dat hij niet meer met zichzelf zou kunnen verder leven als hij niet voor het juiste kiest, daarom kan hij niet anders dan hier over nadenken want anders is het een woezz. Anders komt hij in de hel terecht waar hij waarschijnlijk enkel nog door de dood zal uitgeraken wegens te oud. Hij moet het nu doen, nu hij nog redelijk jong is. Het kan nog. In de nu volgende fase is valman zich duidelijk een wanhopige ultieme poging aan het getroosten om een definitief einde aan zijn lijden te maken. Hij is al zover gekomen, stapje voor stapje, hij mag het nu niet opgeven. De laatste loodjes wegen het zwaarst want na al die tijd, al dat werk, ziet hij eigenlijk nog altijd geen wezenlijk verschil met vroeger. Het is dit wat hem moedeloos maakt en hem wil doen opgeven. Het verschil zal hem pas echt duidelijk worden als hij niet opgeeft maar doorzet. Hij begint zelf eindelijk te beseffen dat hij al een hele tijd klaar is maar het niet doet omdat hij moe is en het moeilijk is. Echt moeilijk. Hij kan zichzelf wel voor de kop slaan maar doet het deze keer eens niet. 61
Valman
Want...hij is ondertussen wat wijzer geworden en is mild voor zichzelf. Hij beseft dat zijn probleem heel begrijpbaar is gezien de moeite die hij totnutoe heeft gedaan. Het is gewoon een rotsituatie waarin hij verzeild is geraakt. Toch wil hij nu ook weer niet té mild zijn voor zichzelf want dat is ook gevaarlijk en hij ziet onder ogen dat hij eigenlijk zegt: “Ja, ik val nog steeds en ja, ik wil dat dat stopt. Ja, ik weet dat het kan en ook hoe en waarom, maar ik kan het niet want ik ben zo moe en het is zo moeilijk. Ik kan het niet en daardoor doe ik het niet. Ik neem wel genoegen met de troostprijs, net zoals iedereen. Wat zou daar mis mee zijn? Da’s toch ook goed? Beter zelfs. I love second best! Ik hoef niet zo nodig heldhaftig te zijn. Het was maar een graptchen.” Door al dit gezeik ziet hij in dat hij zich als een slappeling gedraagt. Een van de velen die hier op dit ondermaanse rondlopen. Definitie van een woezz (herinnering): iemand (m/v) die denkt dat hij niet datgene kan doen wat hij moet doen en daardoor zich verschuilt achter allerlei slappe excuses die zogezegd rechtvaardigen waarom het goed is dat hij niet datgene doet wat hij/zij moet doen. Enkel mensen die niet over zichzelf twijfelen en wel hun ding doen hebben door dat Valman’s laatste gedachten onzin zijn. Maar gelukkig loopt de wereld vol slappe theedoeken rond, die dus niet denken in termen van heldenlogika en daardoor ook niet door hebben dat dit slap gelul is, dus is er altijd wel iemand die de bangerik zal bevestigen in zijn waan door braaf ja te knikken en te zeggen: “ ha ja, natuurlijk.” En maar zuipen en maar sigaretten paffen en denken dat ze zo cool zijn. Seuten! 62
3 Valman begint zijn wangedrag te kunnen definiëren en begint er onderhand schoon genoeg van te krijgen. Hij geeft genoeg om zichzelf en eerlijkheid en integriteit is ondertussen, puur uit overlevingsdrift, zijn ding geworden dus geeft hij dit toe zonder over zich te oordelen of zich daarna neerslachtig te voelen. Hij vindt gewoon dat hij zwaar woessig aan het doen is en dat dat niet meer door de beugel kan. Hij wil z’n gezever niet langer pikken want het is datgene wat hij eigenlijk al z’n hele leven doet. Het is dat wat hem ten gronde richt. En daardoor krijgt hij ook de hele tijd het gezeik van anderen in z’n maag gesplitst, als directe weerspiegeling van zijn eigen toestand. Wat is hij dit beu. Nee, maar echt...serieus! Hij begint het te snappen, maar toch is alles nog niet glashelder. Hij moet alles goed doorhebben en niet berusten. De sleutel is je eigen gedraal doorhebben om het dan te veranderen. Dus dit is een buitenkansje. Gedraal dat de ergste dictator in de schaduw zet. Hij moet zich, zeker nu, meer dan ooit schrap zetten en zichzelf bewijzen en zien dat hij eindelijk eens tot het gewenste resultaat kan komen. Het lijkt wel alsof hij bezeten is door een draalmonster. Dit is niet wie hij echt is. Hij voelt zich een marionet. Maar hij heeft het eindelijk wel door. Hij weet meer dan ooit dat hij een kans maakt. Hij weet dat hij al z’n hele leven een pussy is. Maar hij weet ook meer dan ooit dat hij dat echt niet meer wil zijn. En het is dit dat hij al die jaren verwoed, zonder het eerst te beseffen, aan het veranderen is. Of tenminste: de beslissende stap voorbereiden tot... Want uiteindelijk gaat het erom of je ooit eens weet te stoppen met die onzin door met wat anders te beginnen. Maar om dat te kunnen is het natuurlijk nodig om je goed voor te bereiden en een heleboel duidelijk te maken en vragen over hoe, wat, waar, 63
Valman
waarom...op te lossen. En dat heeft hij gedaan. Hij wil geen jongetje meer zijn die door mannen meewarig wordt aangekeken en door vrouwen wordt genegeerd. Hij wil een man zijn. Maar een echte. Geen vermomde macho, maar ook geen halfzacht spiritueel ei, die de hele tijd over liefde kakelen maar er compleet naast zitten wegens te weinig ballen. Nee, iets daar net tussen in. Of nog beter: hoger dan die twee. Want ook macho’s zijn halfzachte jeanetten in vermomming. Veel verschil is er eigenlijk niet. Hij wil iets anders. Iets wat iedereen schromelijk over het hoofd ziet. Iets speciaals. Iets sexy. Datgene wat iedereen hopeloos schijnt na te doen. Liefdevol, zeker zeker, teder ook, maar ook heel sterk en moedig en zonder flauwekul. Van alles een beetje. Het beste van de twee (de twee oerkrachten natuurlijk (m/v)). Daarom zal hij toch, het kan niet genoeg gezegd worden of men vergeet het in deze zotte storm, net zoals hij dat al in het verleden heeft gedaan wederom al zijn moed en concentratie en inzet bijeen moeten rapen en er een lap op geven. Moe of niet. Dat is de ware heldendaad. ‘Niet durven, toch doen. Moe en toch doen.’ Als hij dit nu gewoon eens doet, dan is hij geen slapjanus meer. Toch twijfelt hij nog want het is zijn hobby. Hij ziet in, hoe moe en lusteloos hij ook is geworden van te leven op planeet Aarde (de lucht dan toch), dat hij even heel sterk moet zijn en niet flauw meer mag doen. Hij beseft eindelijk zelf dat hij het eigenlijk toch moet doen, want anders, als hij zou toegeven aan de gemakzucht zal hij de rest van z’n leven een luie, verwaande, gefrustreerde kwetterfilosoof blijven die denkt het goede voorbeeld te geven en die al lallend te pletter zal storten. 64
3 Sklatsj. Spijs. Dat zou wel de bummer van the summer zijn. Ook dit allemaal inzien is een fase in het lange proces dat heet: “Stoppen met vallen.”(moest u het nog niet weten) De laatste en moeilijkste maar meest cruciale fase. Als hij dit kan flikken is hij erdoor. Dit beseft hij meer en meer en dus begint er licht aan het einde van de verschrikkelijk lange en duistere tunnel te komen. Waarlijk. Hij was, sinds hij zich voornam om er aan te beginnen maar het niet heeft kunnen doorzetten omdat hij zo moe was, zijn vechtlust en motivatie kwijtgeraakt. Om als toeschouwer door de bomen nog het bos te kunnen blijven zien, is het belangrijk om voor ogen te houden dat valman niet besefte waardoor hij juist zijn vechtlust kwijtraakte. Dit is hij dus nu voetje voor voetje aan het uitpluizen. Dus door hier zo over al die dingen na te denken raakt hij allanger hoe gemotiveerder. Het licht aan de tunnel is er dus is er hoop. Het heeft zin om het te proberen, dus zijn vechtlust komt hierdoor terug. Het werd tijd. Maar we zijn er nog niet. Hij moet zich nu niet vergaloperen, hoezeer ook een lichte euforie zich van hem meester schijnt te maken. Joepiejeuj, maar anderzijds: hoeveel bijna-helden werden er niet, met de eindstreep weerspiegeld in het glans van hun ogen, overmoedig en vielen op hun bek, met de tanden diep in het asfalt geboord net voor die streep? Dit wil hij niet meemaken! Deze inzichten geven hem allemaal terug moed, hoop, geloof, vertrouwen, vooruitzicht...eindelijk. Voor het eerst sinds lang ziet hij terug een sprietje hoop, mogelijkheid. Hij beseft nu dat hij weldegelijk de kans van zijn leven hier 65
Valman
heeft. Voor het eerst sinds z’n geboorte. En dat hij eindelijk alsnog zijn droomleven kan waarmaken, en dit terwijl het er jarenlang compleet hopeloos uitzag. Dit is echt wel uitzonderlijk en een kans uit duizenden. Al bij al is valman op enorme bewustzijnshoogten gekomen waar andere mensen zich in de verste verte niet wagen. Zij zitten vast in hun angst voor het leven en blijven liever waar het, zogezegd, veilig is. Ze willen het allemaal niet weten wat er nog allemaal is. Voor hen hoeft het niet en wat hen betreft is er gewoon niks meer dan de dagelijkse sleur en dat vinden ze prima. Ze zijn te snel tevreden. Maar omdat valman op deze hoogten is neergestreken waar hij zichzelf de kans geeft om uit zijn kerker te breken, raast de angst, die hem al heel z’n leven gijzelt en waar hij zich van wil ontdoen, als een gierende gek in hem. Het is alsof zijn onzichtbare gijzelnemer alles eraan wil doen om hem te beletten te slagen in zijn opzet. Hij voelt hoe langer hoe meer dat die angst iets is dat niet van hem is. En nog iets: hij weet dat dit allemaal echt is en geen inbeelding. Iets dat van buitenaf is opgedrongen en zich meester van hem heeft gemaakt, waarschijnlijk op een zwak moment. Een roofzuchtige macht. Iets groot, onzichtbaar, duister en enorm intimiderend. Een Duivel. Da’s duidelijk. Zou dit de onzichtbare vampierenmacht zijn die de mensheid al onnoemelijk lang kweekt en hen de passiviteit oplegt voor eigen gebruik door hen op te voeden met de verkeerde ideeën om hen zo bang, manipuleerbaar en onderdanig te houden zodat ze hen dagelijks kunnen uitzuigen? De mens als voedsel. Valman zou onderhand willen dat het waar was want hij voelt zich terug sterk genoeg om eens flink tegen hun dikke kont te schoppen. Hij voelt dat hij ongehoorzaam gaat worden. 66
3 Héhé, wat een feest. Wie denken ze wel dat ze zijn en wie denken ze wel voor zich te hebben? Het is valman, die spoedig zijn naam zal veranderen in Stijgman. Bekijk-het-maar-man. Hij voelt inderdaad allerlei verwarring, black-outs (nee serieus, echt niet normaal), afleidingen. Hij ervaart het als een razende sneeuwstorm op de berg die hij beklimt en waar je geen hand voor ogen ziet. Hij moet er al zijn aandacht constant bijhouden en voetje voor voetje gaan of het is ermee gedaan op deze ijle hoogten. De minste misstap kan fataal zijn. Zijn enige wapens zijn vertrouwen en volharding en de vurige wens om beter te worden. Hij mag zich niet van de wijs laten brengen nu want hij beseft dat hij het zal gaan moeten doen. Hij beseft dat hij deze kans moet grijpen en dat hij ze niet mag verbrodden want dan is het zijn eigen schuld. Dit is zijn kans op het Leven. Het eeuwige nog wel. Het eeuwige leven voor de dood. Of beter nog: zonder de dood. Wat zeg je me daar van? Hij ziet, na lange tijd, dat hij er inderdaad eigenlijk al lang klaar voor is en weet hoe het zit en wat hij moet doen maar dat hij het gewoon niet doet omdat hij moe en uitgeput is. En daarvan wordt hij nog moeër...En daarom is hij nu nog veel moeër dan pakweg anderhalf jaar geleden toen hij eraan wou beginnen, waardoor het voor hem nog moeilijker is geworden. En toen was het al zo moeilijk. Hij had er beter toen toch maar aan begonnen want nu zit hij met dubbel gebakken peren. Dedjudedjudedju. Hij ziet eindelijk zijn vicieuze cirkel zeer helder voor zich. Hij beseft dat hij nog altijd in diezelfde klotedraaikolk zit waar hij al z’n hele leven inzit en waar hij maar niet schijnt uit te 67
Valman
geraken, maar hij is zich daar nu allemaal wel bewust van. Hij dacht zelfs, voor het gemak, lange tijd dat hij eruit was net omdàt hij dit besefte. M.a.w. hij werd krankzinnig van wanhoop en begon te ijlen. Maar ziet nu gelukkig in dat weten wat het probleem en zelfs wat de oplossing is nog niet wil zeggen dat daarmee het probleem ook effectief is opgelost. Men mag in zulke zaken niet te vroeg victorie kraaien of men veranderd in een heuse dwaas, nietwaar? Hij had zoiets van:” ha! Ik zit in een draaikolk. Ok, nu niet meer dan! joepie”. Maar deed verder niets om er echt uit te stappen. Wat eigenlijk gewoon neerkwam op zijn zuurverdiende inzicht meteen terug ontkennen waardoor hij het weer vergat en verder in de waan verkeerde dat alles terug prima was. Zo is hij weer vervallen in z’n oude patroon, zonder het te willen of beseffen. Ja, deze situatie is een verraderlijk klein smeerlapke. Valman is op de Queeste van de Mens en dat is geen kattepis. Je krijgt het niet voor niks en als je niet voorzichtig bent of het kalmpjes aan doet ga je eraan. Je gaat er ook aan als je het té kalmpjes aan doet. Het is een jongleursact. Het is de hemel of de hel.’T is ‘t een of ‘t ander. Het kan lang duren en een mens moet geduld hebben. Anders belandt je misschien int gevang. Hij kan wel vloeken van frustratie maar is ondertussen door al zijn moeite zo cool geworden dat hij goed weet dat dat geen al te slimme zet is want dat zal hem verlammen dus doet hij dat niet. Hij ziet de klotesituatie weer duidelijk voor zich waar hij in zit en blijft gewoon supercool. Voor het gemak. Hij is allang blij dat hij weer een duidelijk zicht op de zaken heeft. Hij weet dat vooraleer hij ook maar iets kan veranderen aan de situatie hij eerst moest weten hoe de vork juist in de steel zat. Dat was op zich al het halve werk. En dat is uiteindelijk wel gedaan. Nu 68
3 het volgende. Valman weet dat hij nu een echte kans heeft en dat, als hij het kalmpjes aan doet, hij zijn kans zal kunnen grijpen. Want daar gaat het ‘m om. Net als de flosh op de draaimolen van de foor. Het gaat erom om de flosh in’t oog te houden en op het juiste momentje toe te slaan. En als je te snel wil gaan of niet aandachtig genoeg bent omdat je je teveel zorgen maakt of te opgefokt bent en te weinig vertrouwen houdt dan raakt je zicht letterlijk vertroebelt en zie je de kans niet meer die je moet grijpen en val je ernaast. Petaat. Je moet er klaar voor zijn. Anders zie je er maar beter vanaf. Valman is ondertussen een bedreven speler geworden en weet dit allemaal en hij weet dat hij deze kans niet wil laten schieten. Valman heeft er schoon genoeg van. Ik trouwens ook. En u, kinderen? Hij beseft, gelooft, dat hij definitief uit zijn cirkel, die dodelijke rotvampierenspiraal waar iedereen zo van schijnt te houden, kan stappen, no problem, maar dan moet hij godverdomme sterk en flink zijn. Elke dag. Vanzelf gebeurt het niet. Tenzij je het zelf doet natuurlijk. En daarna mag hij daar nooit meer mee stoppen met dat te doen. Letterlijk. Na elke paniekaanval die hij te verwerken krijgt beseft hij telkens een beetje meer dat de situatie zeer ernstig is maar steeds blijft hij er nu als een bezetene in geloven dat ze kàn veranderen, maar dan mag hij geen halfhartige houding meer aannemen. Hij moet stoppen met te leven als een chaoot als hij iets wil bereiken. Het is weldegelijk allemaal mogelijk maar als hij alsnog niet juist handelt zal hij alsnog oud worden (verschralen) en sterven!! Dit mag absoluut niet gebeuren want daar is hij te ver voor gekomen. Hij beseft dat hij het heft stevig in eigen handen moet nemen en vechten. Hij weet dat die tijd werkelijk is aan69
Valman
gebroken. Dus moet het gedaan zijn met flauwe excuses. Hij weet nu welk van de twee wegen hij moet kiezen. Er is de gemakkelijke, luie, weg en de moeilijke. 1) ofwel denken dat het toch allemaal niet kan en geen zin heeft en niks doen en lekker lui blijven. 2) ofwel vanalles doen, ook al is hij fuckin’ moe en bang. M.a.w. het niet doen omdat hij moe is of het wel doen omdat hij moe is. Hij beseft dat hij moét vechten en dat hij moet stoppen met te lullen van “ik kan da ni, ik ben te moe.” Hij ziet plots in dat hij inderdaad de hele tijd eigenlijk een slappeling is. Hij kan het niet meer ontkennen. Hij veroordeelt zichzelf hier ook niet meer om. Hij heeft gewoon te doen met zichzelf en wil alleen maar dat hij zo snel mogelijk uit zijn penibele situatie geraakt. Het is wat het is. Het is gewoon de betovering die eigen is aan de Aarde en omgeving. De betovering waar iedereen insukkeld vanaf het moment ie hier geboren wordt. Het is een bijkomend onvermijdelijk nadeel dat je in je maag gesplitst krijgt als je op de Aarde wil binnengeraken. De enige manier om hier iets te veranderen en dus te betekenen is door een geboorte. En dan ben je een klein hulpbehoevend wezen dat afhankelijk opgroeit en daar aan gewend geraakt. Dé uitdaging is om hier zelf ooit eens een einde aan te maken maar dat is, vraag het aan valmans, dus niet zo simpel. Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar het is wel de moeite waard. Je moet zomaar eventjes heel je eigen leven omgooien en anders gaan leven en het lange tijd volhouden om het gewoon te worden. Je moet stoppen met flauw doen door beginnen met flink te zijn. En natuurlijk is dat in het begin keimoeilijk want je bent heel je leven gewoon om 70
3 afhankelijk te zijn en verzorgd te worden en je moet je van niks iets aan trekken. En plots moet je het allemaal zelf gaan doen. Als je nooit wil sterven tenminste. Dude, het is een ware slag. Dit soort van uitdagingen is een mens het waard. Dus dààr gaat goede hiphop over...! Natuurlijk is het moeilijk en natuurlijk heb je weinig kracht. Maar dat is altijd zo met echte uitdagingen. Wat had je dan gedacht? Dat is nu eenmaal de prestatie. Bij een echte uitdaging denk je altijd eerst “dat ga ik nooit kunnen. No way!”. Maar toch spelen mensen het constant klaar en verbazen ze zichzelf. Het is daardoor dat je een trots gevoel over jezelf krijgt. Je mag er wel wat voor doen en het mag wel wat moeite kosten, niet? Anders is er ook niet al te veel aan. Wat voor zin heeft het om de hele tijd te liggen zagen dat het zo moeilijk is en dat je zo moe bent en dat het zoveel moeite kost en dat je het niet kan en dat het geen zin heeft, enz...? Eigenlijk, als je’t zo vanuit een bepaalde hoek bekijkt kan je niet anders dan tot de conclusie komen dat dat toch maar al bij al flauw en slap gelul is. Als je zo bezig bent ben je ook maar een slappeling en doe je ook niet al te veel wat de moeite waard is en is het geen wonder dat er geen bal gebeurt. Dan is het normaal dat je niet sterker wordt maar integendeel nog slapper van al dat gezeik. Dan kan je je toch bezwaarlijk een man, een vrouw, een mens, noemen vind ik. Dan ben je geen vechter, zoals het normaal gezien wel hoort te zijn. Je kan daar helemaal in verstrikt zitten en het ergste is dat je niet door hebt dat dat compleet verkeerd is. Dan ga je nog denken dat je gelijk hebt ook en denk je dat je kweetniet wat bent en ga je die onzin verdedigen tegenover iedereen die daar wat op te zeggen heeft. Mensen die veel moediger en helderder zijn worden dan door de norm gestraft zelfs. 71
Valman
Ongelooflijk. De Dictatuur van de Slappe. Natuurlijk moet dat gestraft en ontmoedigt worden. Anders krijgt de Norm van de Slappe flinke deuken en dreigt moed weer de nieuwe norm te worden. Dat willen al die miljoenen moederskindjes van het Valsysteem natuurlijk niet. Al millenia lang zelfs. Stel je voor, dan zouden ze eens flink moeten zijn. Waar gaan we dat dan weer schrijven? Al die discipelen van de Norm: maak je niet moe, schrijven de zeldzame Helden de wet voor, gewoon omdat ze met meer zijn. Nog zo’n teken. Zonder het te weten maak je je dan danig belachelijk. Dan ben je echt kortzichtig en kleingeestig bezig maar denk je van je zelf dat je een zeer groot licht bent. Toch ben je erg onzeker diep van binnen (wat heel begrijpelijk is) en loop je constant op je achterste poten en iedereen die je uitdaagt eens wat verder te kijken dan je neus lang is geeft volgens jou onterechte kritiek op je en dan ga je je geheel overbodig en misplaatst verdedigen. Zo wordt je erg lichtgeraakt. Wat niet echt een teken is van zelfverzekerdheid en visie, me dunkt. Zo stel je je nog meer aan. En door die houding hoop je aan te tonen dat jij niet degene bent die een probleem heeft maar wel diegene die het niet eens is met je gelul. Zo hoop je het gevecht, wat het volgens jou is, te winnen (wat je volgens jou moet doen) en geen gezichtsverlies te lijden (zeeeeer belangrijk). Stomme ego’s. Er valt totaal geen huis te houden met je als je zo bent. Je bent niet te genieten. Wat een waan. En dat allemaal omdat je bang bent om je gat te lichten en eens wat te gaan doen en te vechten voor je leven. Als je dat niet wil doen, fijn, blijf dan maar een zeikerige vijg. Sterf dan maar, als je dat zo graag wil.
72
3 Het verhaal van valman is dat van een jongen die in de problemen is geraakt en die zich daar verwoed uit probeert te krijgen. Hij maakt van zichzelf een verantwoordelijk man eenvoudigweg door te stoppen met het kleine jongetje uit te hangen. Dit is toch zijn eerstvolgende betrachting alleszinds. Hij moet gewoon sterk en flink zijn en vechten, vechten, vechten... ook al wordt hij overheersd door een (bijna) onverklaarbare moeheid. Als hij het toch doet weet hij dat hij een held is. Al deze inzichten doorkruisen valman ‘s brein en hebben maar één doel: hem oppeppen om hem aan het werk te krijgen. Hem te motiveren, wat hard nodig is na zijn comateuze leven. Hij begint zich echt meer en meer met deze inzichten te vereenzelvigen en voelt dat hij klaar gaat komen. Het ziet er naar uit dat het gaat gebeuren. Wat zeker niet slecht is, gezien de omstandigheden. Hij voelt het vuur terug beginnen branden en voelt zich goed. Maar evengoed verdwijnt dit het andere moment om terug plaats te maken voor een gevoel van uitputting, machteloosheid, wanhoop, moedeloosheid, ziekte...Hij voelt de twee tegengestelden in zich vechten als in een titanenstrijd. Dit is typisch als het einde nabij is. Valman bevindt zich duidelijk in het oog van de cycloon. Hij wordt over en weer gesleurd tussen deze twee en hij begint het kotsbeu te worden. Dit is goed want dat is het teken dat het hem terug wat kan schelen. Dus als hij zich schrap zet zal hij het wel halen. Hij beseft dat enkel hijzelf een einde kàn maken aan z’n hachelijke situatie en niemand anders op de hele wereld. Weer een goed teken. “Waar is die flosh?”
73
Valman
Er is hem iets opgevallen. Telkens hij het voor zich ziet en eraan wil beginnen is hij toevallig ziek. Hij voelt zich dan geen mens meer en wil het liefst in bed wegkruipen en sterven. Hij kan wel janken nadat hij de zoveelste keer verlamd is terwijl hij net wou beginnen en zijn val breken. Het is om wanhopig van te worden. Daardoor stelt hij het uit en wacht tot hij beter is. Stilaan begint het hem danig zijn keel uit te hangen en beseft dat hij iets nieuws zal moeten verzinnen. Hij begint het onmogelijke, het ondenkbare, te overwegen. Hij stelt zich voor hoe zijn leven zou zijn als hij toch de euvele moed zou opbrengen om het te doen. Ziek of niet. Alsof je aan een doodzieke zou vragen of hij nu eventjes uit zijn bed zou willen stappen en beginnen met zich terug beter te maken en niet meer zo flauw wil doen. Geef toe, het zijn jezus-achtige dingen waar ik het over heb. Hij komt tot de conclusie dat dat ‘anders’ moet zijn dan zijn saaie leventje totnutoe, als hij het zou doen. En dus per definitie beter want alles is beter dan die lethargie. Valman wéét ondertussen dat hij dodelijk depressief is en wil hier wanhopig uitgeraken. Dit is zijn gevecht. Totnutoe dacht hij dat het toch niet echt veel zin had en dat het hetzelfde zou zijn, dus waarom er aan beginnen? Hij kon zich niet voorstellen dat zijn leven zou veranderen als hij het anders zou doen. Daarom was alles mat en grijs en eender en daar wordt je natuurlijk niet vrolijk van. Hij stelt zich voor hoe hij elke dag zijn ding zou doen, met een ijzeren discipline en karakter en wilskracht. Hij beseft dat dit kan!! Waarom ook niet? Hij moet het gewoon doen, er zich geconcentreerd mee bezig houden, als een heilige taak. Wat het natuurlijk ook is. Hij beseft dat het van levensbelang is dat hij het doet want 74
3 anders zal hij verder naar beneden sjezen zoals de ervaring hem geleerd heeft. Allesbehalve dat. “Moeite? Geen probleem. Alles voor de goeie zaak.” Hij stelt zich voor dat hij dit een dag doet. Dit zou hij kunnen. Tuurlijk. Als hij het een dag kan doen dan kan hij het ook twee dagen doen. Of drie of vier, aan één stuk zelfs. En als hij het vier dagen kan doen dan kan een week of zelfs twee ook. En een maand ook. En een jaar ook. Waarom niet? En als hij het een jaar aan één stuk kan volhouden, dan ook twee of vijf en zelfs tien jaar. En als hij het tien jaar kan dan ook twintig en dan ook dertig en zelfs vijftig. Als hij het vijftig jaar kan...waarom dan niet meteen honderd? En wie het honderd jaar kan doen kan het ook honderdtwintig of honderdvijftig en zelfs tweehonderd jaar. Dat is bekend. Als je dan toch bezig bent, waarom stoppen? En wie dat kan kan er nog een paar honderd jaar bij doen, tot zelfs duizend jaar. Als je het duizend jaar aan één stuk kan presteren om te leven voor je eigen groei en ontwikkeling en je maakt elke dag alles beter en beter en beter dan kan je dat ook voor eeuwig doen. Haja! Dat lijkt valman ook heel logisch en het vervult hem met blijdschap dat hij dit gelooft terwijl hij het meestal niet gelooft. Hoop is er weer. Het kan zo gemakkelijk verdwijnen maar ook weer zeer gemakkelijk terugkomen als je er wat alert op bent. Maar beter is natuurlijk om er constant over te waken dat het gewoon niet meer verdwijnt als het weer eens terug in het land is. Dit kan alleen maar door het allemaal te doen. Natuurlijk is dit een theorie maar waarom er niet in geloven? Wat heb je te verliezen? Slappelingetjes zullen altijd zeggen dat dit maar een theorie is en dat je die zeker niet kan bewijzen. Dat is ook bekend. Onder helden dan toch. Wat heb je eraan om hier over te twijfelen en zelfs niet in te geloven? Niets. Dan sterf je een gewisse dood. Waarom zomaar 75
Valman
je lot aanvaarden zonder ervoor te vechten? Zijn theorie is niet bewezen en iedereen lacht hem toch uit maar valman weet dat enkel sukkels dat doen. Dat was vroeger wel anders toen ze hem nog gemakkelijk onderuit konden halen door hem vierkant uit te lachen, omdat hij nog te zwak was en nog te weinig overtuiging had. Toen dacht hij dikwijls dat zij gelijk hadden en dat hij de sukkel was en niet zij. Nu weet hij gelukkig beter en dat is het teken dat hij sterker is geworden dan vroeger. Nu weet hij dat dat een houding is die ze aannemen om zich achter te verschuilen om zo niet te worden ontmaskerd als een lafaard. Zo simpel is het. Hij ziet hier nu gelukkig door en stelt dit vast en is daar blij mee. Nu hebben die sukkels evenveel geheimen voor hem als een verstropte wc voor een loodgieter. Ze zijn als glas voor hem. Glazen clowns. Hij wil zijn theorie bewijzen en dat kan enkel door er verder niet meer over te zwammen en zich aan het werk te zetten om vervolgens hier nooit meer over na te denken, want dat is tijdverspilling en houdt hem toch maar op, en te blijven werken. Dit vol te houden en zo te tonen dat hij er in gelooft. Gewoon om de hele wereld ongelijk te geven. Natuurlijk, iedereen die wil zien of zijn theorie klopt zal hetzelfde moeten doen als valman zal gaan doen want anders sterven ze en zien ze niks. Maar dat durven ze toch niet. Maar dat is niet meer valman’s probleem. Dat moeten de mensen dan maar voor zichzelf uitmaken wat ze daarmee doen. Het gaat valman er nu vooral om om dit voor zichzelf te doen en voor niemand anders. Ha! Terwijl hij dit zo allemaal zit te bedenken voelt hij de weerstand tegenover dit alles opkomen en het dreigt hem te overmeesteren zoals het dat al zo vaak heeft gedaan omdat hij het toeliet. Omdat hij te zwak was omdat hij dit allemaal te weinig besefte. 76
3 Hij dacht dat hij zich niet kon verzetten. Of zelfs mocht verzetten. Maar nu is dat anders. Hij wil dit niet meer verliezen want hij voelt zich moe en slap en ziek en heeft er genoeg van en hij weet dat dit geloof en vooruitzicht een cruciale sleutel is in zijn genezing. Het kan een ommekeer zijn. Hij beseft plots hoe belangrijk het is dat hij weerstand moet bieden tegen die wanhoop en moedeloosheid door zich te blijven concentreren op zijn taak die voor hem ligt en door erin te blijven geloven. En de beste manier om dat te doen is inderdaad effectief door te tonen dat hij erin gelooft en dat doe je natuurlijk door het gewoon allemaal te doen. Actie is de oplossing. Uiteraard. Wat anders? De Weerstand die hij voelt is de weerstand van de wereld, diegene die hem al z’n hele leven in de ban houdt en die de neerwaartse spiraal is waarvan we allemaal aannemen dat ie niet bestaat en die ons doodt. Hij spuwt op de weerstand en de spiraal. Hij neemt zich nu vast voor om zich schrap te zetten en weerstand te bieden aan de weerstand en zich niet meer te laten overmannen door laksheid of uitstel of wanhoop of wat dan ook dat hem ervan weerhoudt om het te doen en het te ervaren. ”Fuck it! Fuck die luiheid en weerstand en moeheid. Ik ben wél sterker. Ik mag er gewoon niet meer over twijfelen.” Het wordt hem duidelijk dat dat ziek zijn niet toevallig is maar juist de muur is waar hij door moet breken en die steeds opdoemt telkens hij aanstalten maakt om exact datgene te gaan beginnen doen wat hij wil en moet en wat de wereld hem afraad. Zijn intentie plaatst hem pal voor die muur. Wil je doorbreken? Fijn, hier is UW muur! Veel plezier. Zijn Muur is gewoon niets anders dan zijn conditionering en ongeloof en depressie. 77
Valman
Wil hij hier ooit vanaf geraken dan zal hij niet meer mogen denken dat het toevallig is dat hij net nu ziek is maar dat het de muur is waar hij al z’n hele leven lang wil doorbreken. Zal hij zich nog laten tegenhouden deze keer of niet? Ik denk het niet. Hij kan zeggen dat het niet leuk aanvoelt en dat het niet plezant is maar dat is dus gezaag. Niet zwammen, gewoon doorbreken. Zo geraak je van dat kutgevoel af. Hij wil z’n brein nu zoveel mogelijk laden met positive, vertrouwde waarheden en vooruitzichten die hem moeten helpen om z’n doorbraak te maken. Toen hij zich net voorstelde hoe z’n leven zou zijn als hij het zou doen zag hij, voelde hij, dat hij elke dag alles beter zou maken en daardoor zou het effectief ook beter worden. Wat kan er beter zijn dan dat? Dat is de magie: het gewoon zelf doen. Hij zou dit doen door elke dag moeite te doen en te leven voor z’n groei en ontwikkeling. Hij zou zorgen voor optimale omstandigheden waarin hij vrijelijk en zorgeloos op een ontspannen manier bezig kon zijn met z’n bewustzijn te verruimen, z’n horizon te verbreden door verder te verkennen en daarbij niet eens denken aan stoppen laat staan het ook effectief stoppen. Hij zal voor het nodige geld zorgen dat hem in staat zal stellen om zonder zorgen zijn ding te kunnen doen. Net zoals een kind dat kan omdat het bij zijn ouders leeft. Dit zijn essentiële voorwaarden in de wereld waarin hij leeft. Hij gelooft meer en meer dat dit allemaal effectief mogelijk is, zonder twijfel, en dat dat het is wat elk mens wil doen maar niet doet omdat iedereen zich heeft laten wijsmaken dat het toch niet kan of zin heeft. Daarom kwijnt iedereen weg en is iedereen zo’n zak. Zo wil hij niet worden en dit is dan ook de 78
3 enige uitweg voor hem of elk ander mens! Hij droomt er terug van om dit te doen. Hij fantaseert erover hoe het dan zou zijn. Hij weet het niet maar hij weet wel dat het zonder enige twijfel fantastisch zal zijn en dus weet hij genoeg. Hij hoeft maar te stoppen met er over te twijfelen of hij het nu toch echt wel snapt (wat hij dus de hele tijd jammer genoeg doet) en gewoon te doen en het gebeurt als bij toverslag. Ongelooflijk. En zo simpel. Hij beseft dit alles weer en daardoor slaan bij hem op een goeie manier eindelijk de stoppen door. En dààrdoor herinnert hij zich plots met een daverende helderheid voor het eerst in jàààren dat hij deze vooruitzichten en gevoelens ooit nog eens heeft gehad in zijn leven.
79
80
4 Lang geleden, lang voordat hij zelfs nog maar zonder het te beseffen naar beneden viel, leefde hij toch in een heel andere tijd. Toen hij nog een jonge kerel was van rond de twintig was hij constant bezig met uit te zoeken wat hij wilde in z’n leven en hoe hij dat voor elkaar kon krijgen. Hij was vastbesloten om daarmee bezig te blijven tot hij exact datgene had wat hij zocht. Hij was er nog niet maar hij was er wel mee bezig. Hij studeerde. Hij deed kunstscholen en scherpte dagelijks zijn voorstellingsvermogen en fantasie aan. Door jarenlang hiermee bezig te zijn, in alle rust, toen hij nog thuis woonde, ontrolde hem langzaamaan een besef van de wereld rondom hem heen en wie hij was en wat hij in al deze waanzin wilde doen. Daarom koos hij een creatieve richting. Om tot besef te komen, terwijl andere mensen liever gewoon een studierichting kozen die van hen geheide dienaren van het systeem zouden maken koos hij de tegenovergestelde weg. Hij was actief en creatief en volgde gretig filosofie en literatuur en kunstgeschiedenis e.d. Hij wilde gewoon meer weten. Toen besefte hij niet ten volle waarom hij dat deed maar hij wist wel dat het ok was want het voelde gewoon juist. Pas nu, jaren later, nu hij meer weet beseft valman het grotere plaatje. Hij herinnert zich nu ook zeer goed, door te beseffen dat hij het echte oneindige geluk wil, dat hij dit toen op een bepaald moment in z’n studie ook wilde. Toen, na jarenlang van op een creatieve manier stukje voor stukje te hebben herinnerd wat hij wilde doen, kwam hij zo zoetjesaan ook op een punt dat 81
Valman
hij wist: “ik wil vrij zijn! Ik wil niet zoals anderen eindigen. Ik wil nooit mijn jeugd en idealen en levenslust en leven tout court opgeven. No way. Dat is gewoon niet de bedoeling. Dat voel ik gewoon. Dat weet ik zeker. Ik wil leven, ontdekken, groeien, avonturen beleven, zelfstandig en onafhankelijk zijn. Dit is allemaal heel logisch. Ik wil op mezelf vertrouwen en plezier maken, mij amuseren door zinnige dingen te doen en nooit maar dan ook nooit stoppen. Ik weet dat dit kan! Ik weet alleen niet goed hoe en waarom en zo maar da’s niks, dat komt nog wel. Ik zal nooit zoals andere mensen worden. Nooit!! Ik wil nooit sterven. Natuurlijk niet.” Hij herinnert zich dat nu terug en ook dat hij zich daar toen zeer goed bij voelde. Het was zijn jeugd, zijn levenslust en dromen en vooruitzichten. Het was als een overwinning. Als een langverloren schat, een sleutel, die hij toen terugvond. Toen droomde hij inderdaad ook van het vrije en gelukkige eeuwige leven en hij geloofde er in dat dat geen flauwekul was en onmogelijk was maar dat het echt en mogelijk en wenselijk en noodzakelijk en onvermijdelijk was. Daarom zou hij het later doen. Dat stond vast. Valman beseft dat er duidelijk ergens vanalles is scheef gelopen want hij begint nu maar pas weer terug op datzelfde punt als weleer te komen. Wat natuurlijk zeer goed is, maar toch...al die tijdverspilling. Tja, het wordt hem duidelijk wat er is gebeurd. Hij voelde zich toen op een welbepaald moment zo goed en zag het zodanig zitten dat hij dacht dat zijn zorgen voorbij waren. Hij ging wat rusten en heeft te lang gerust. Hij beseft nu dat hij toen, in zijn studentenjaren, wist wat hij wilde maar hij wist nog niet hoe hij dit concreet dagelijks kon beleven. En omdat hij overmoedig werd (dat is jong hé, meneer) ging hij op z’n lauweren rusten en liet het na om een concreet plan 82
4 op te stellen. Hij liet het na om uit te zoeken hoe en waarom e.d. Daardoor verslapte zijn aandacht in z’n toenmalige studierichting. Hij had van studierichting moeten veranderen. Hij had een richting moeten kiezen die hem ruimschoots de gelegenheid zou bieden om zich in alle rust de nodige vragen te stellen en belangrijker nog: ze te beantwoorden. Dan zou alles na verloop van tijd concreter zijn geworden en zou hij op een mooie dag gewoon kunnen beginnen met zijn concrete eeuwige geluk. Dedjudedjudedju! Maar hij heeft het dus niet gedaan omdat hij door z’n euforie ironisch en paradoxaal genoeg begon te verslappen. Hij dacht al meteen, overmoedig als de jeugd soms kan zijn, dat hij zijn schaapjes al op het droge had. Hij was inderdaad dichtbij. Zeer dichtbij, maar toch nog nét niet dicht genoeg. En dus zonder het te beseffen liet hij de teugels vieren op het moment dat hij ze strak in de hand diende te houden. Enkele naaste medestrijders van de waarheid maakten in die periode, toeval of niet, wel de verandering. Maar hij niet. Hij liet het na om van richting te veranderen en bleef verder gaan in zijn oude richting die ondertussen erg belegen was geworden en die hem eigenlijk niet verder kon brengen. Integendeel, ze begonnen hem zelfs te beperken en hem doen geloven dat hij niet kan doen wat hij wil. Daardoor stak hij z’n tijd in de verkeerde dingen en verloor langzaamaan energie, wat op zich een directe invloed had op z’n eerdere zuurverdiende inzichten en dromen. In die periode werd hij langzaamaan chagrijnig zonder het te beseffen. Hij bolde uit terwijl hij eigenlijk nog sneller had moeten gaan. En dan gebeurde een jaar later het ondenkbare maar onvermijdelijke: de verkeerde richting had hem zodanig verzwakt dat hij niet mocht overgaan van de juffrouw. Daartoe, uit een daad van dwaze rebellie, besloot 83
Valman
hij ertoe om volledig te stoppen met school en dus tegelijkertijd met moeite te doen om zijn val te breken. Want dat was waar hij eigenlijk al die tijd, hetzij onbewust, mee bezig was. Proberen om op een mooie dag zijn val te breken. Want natuurlijk was hij toen ook al die tijd, net als nu, aan het vallen. Het was een heldhaftige daad wat hij al die jaren deed, maar hij was zo dwaas om daar dus mee te stoppen. En hij was ondertussen zwakker geworden waardoor hij dacht dat het de schuld was van zijn leraren. Dus om te tonen dat hij niet akkoord was met hun beslissing hem niet over te laten gaan (wat alleen maar een terechte beslissing was) stopte hij gewoon helemaal met studeren. Ha! Dat zou ze leren. Het is pas nu dat valman inziet hoe dom hij heeft gedaan en dat hij enkel maar zichzelf heeft liggen gehad. En van toen af aan is het pas echt bergaf gegaan. Hij is langdurig, jarenlang gaan stilliggen en zwaar gefrustreerd en depressief geworden. Hij lag in de clinch met iedereen want heel de wereld was tegen hem en hij kon nooit ergens aan doen. Van armoe en om het allemaal draaglijk te maken begon hij te drinken en alles te ontkennen en bewust te verdringen totdat hij totaal niet meer doorhad dat hij al die tijd achteruit ging i.p.v. vooruit, dat hij naar beneden viel i.p.v. steeg. Totdat hij ervan overtuigd was dat het leven fijn was en er niets aan de hand was. Terwijl hij zich inwendig leeg en oppervlakkig en onbevredigd voelde, steeds op zoek naar goedkope kicks om dit rotgevoel te compenseren. Hij hing rond met het verkeerde volk en deed allerlei onnozele dingen om zich toch maar een beetje goed te voelen. Maar de echte bevrediging was mijlenver weg. Daarvoor zou hij eerst moeten beseffen waar hij mee bezig was om vervolgens een oplossing te zoeken. Maar daar was hij ondertussen allang te laf en te zwak voor. Waarom een oplos84
4 sing zoeken als er volgens hem geen enkel probleem was? Valman ziet dit alles voor het eerst sinds toen duidelijk in en staat er een beetje beduusd bij te kijken. Nu wordt duidelijk dat hij daardoor dus Valman is geworden. Hij is er warempel stil van geworden. Valman zit op een denktrein en hij doet even verder. Dus, als hij vroeger als jonge gast ook danig en dagelijks bezig was met het mysterie van het leven te ontrafelen (het interesseerde hem mateloos) om te weten te komen hoe hij in deze waanzin stand kon houden en écht (i.p.v. vals) gelukkig te zijn, betekent dat simpelweg dat hij dat niet wist. Anders zou hij er niet naar op zoek zijn geweest. Dus concludeert valman dat hij toen inderdaad ook constant viel, met dat verschil dat hij zich daar toch wel min of meer bewust van was maar hij zat daar niet zo over te flippen want...hij was er wat aan het doen. En hij was ook vol vertrouwen dat hij vroeg of laat zou slagen. No problem. Bijkomend voordeel was dat hij thuis woonde en dat hij zich niet moest bezig houden met aardse aangelegenheden zoals de was en de plas en werken om de rekeningen te kunnen betalen. Dit maakte dat hij zich zorgeloos kon concentreren op het breken van zijn val. Dit deed hij totdat hij zo stom was om te stoppen met zijn heldhaftige pogingen, waardoor het pas echt een soep is geworden want daardoor liet hij zich schaamteloos gaan en ging steeds sneller en harder vallen i.p.v. trager. Anyway, hij was tijdens zijn studiejaren aan het uitzoeken wat hij wilde aanvangen later met z’n leven. Dat was gewoon simpelweg waar je mee bezig was omdat je het nu eenmaal niet wist. Iedereen deed dat. Wij allemaal. Ook uw dienaar zelfs. En dat was ok want je deed er tenminste iets aan dus wat kon je meer doen? Niks. Alles was, voor zover mogelijk, goed en zou nog beter worden. 85
Valman
En dus omdat we het niet wisten wilde dat eigenlijk automatisch zeggen dat we ‘Vielen’. Want anders zouden we niet alleen weten wat we moesten doen, we zouden het ook nog eens doen waardoor we zouden klimmen i.p.v. van vallen. Maar we wisten het niet en dat was het eigenaardige. Waarom wisten we het niet? Omdat we het niet méér wisten. M.a.w. tegen onze tienerjaren waren we het blijkbaar al vergeten. Wisten we het dan ooit wel? Ja, hoor, bij onze geboorte wisten we het heel goed. Toen wisten we heel goed: “ We zijn petieterig klein maar we zijn tenminste binnen. We zijn op de planeet aangekomen. Haleluja. Nu is er nog maar één ding te doen: Groeien. Leven. Verkennen. Plezier maken. Onderzoeken, ontdekken en ervaren. Fantastische avonturen beleven en alles maar beter en beter en beter laten worden. Onmogelijk? Zeker niet. Ooit stoppen en oud worden en sterven? Ben je helemaal gek geworden? Nooit!! We gaan ons amuseren, zoveel is duidelijk. Geen zorgen. We staan er hemels goed voor. Woehaa, wij zijn de baby’s!!” Maar deze dingen vergaten we dus doorheen de jaren en het is daarnaar dat we terug opzoek waren. Allemaal, elk mens. Valman, ik, U. We wilden ons door onze studiejaren terug deze dingen herinneren om ze dan vervolgens te kunnen doen. Het was erg belangrijk om dit te doen en zeker totaal uit den boze om hier mee te stoppen. Erg gevaarlijk. Wat is er dan gebeurt tussen onze geboorte en pakweg ons 20 jaar dat we dit allemaal vergeten? Ouders, media, het systeem, georganiseerd geloof, overheid, basisschool waar je onder dwang door wordt gehersenspoeld, enz... 86
4 Vanaf je geboorte ben je hulpbehoevend en danig afhankelijk en wat jij wil strookt niet altijd met wat je ouders en de wereld om je heen wil. Zeker als die wereld wordt bevolkt door mensen die ook allemaal niet meer weten wat zij bij hun geboorte wisten. Omdat zij op hun beurt zijn opgevoed door mensen die het ook allemaal zijn vergeten. En dit gaat generaties en generaties terug. We spreken hier over duizenden zelfs over honderdduizenden jaren. Als je zeer klein bent wordt je buiten verzorgd ook allerlei kanten opgestuurd, dikwijls tegen je zin, maar je gehoorzaamt maar want anders krijg je straf en dreigen de grote mensen om je in de steek te laten en wat gaat er dan met je gebeuren? Dat wil je zelfs niet weten want je voelt al heel snel aan dat dit een gevaarlijke gekkenwereld is en de enige veilige plek is thuis en je weet dat je van hen afhangt en dat jij dus niet de lakens uitdeelt. Dus je gehoorzaamt maar. En je wordt allerlei dingen vertelt, ‘geleerd’ noemen ze het ook wel. Hoe de dingen zijn, ook al is dat klinklare onzin en gewoon niet zo. En als je teveel tegenpruttelt of moeilijk doet riskeer je een draai rond je oren. Op de lagere school worden je ook allerlei dingen geleerd die je zogenaamd nodig hebt en als je dit niet aanvaard krijg je ook straf en klappen. Dat weet je uit ervaring dus leer je je maar koest te houden en die overbodige onzin (die je alleen maar nodig hebt om later de gekke wereld mee in stand te kunnen blijven houden) te slikken. Door dit alles wordt je pure brein danig vertroebelt en al je eigen goeie natuurlijke en essentiële inzichten wat betreft het leven raken verdrongen en bedolven onder een dikke laag nepkennis die voor waar en ultiem en onbetwistbaar en definitief moet doorgaan. Zo vergeet je dus wat je al van jezelf wist van bij je geboorte. Al die tijd kun je dus niet doen wat je je oorspronkelijk voornam en dus klim je niet 87
Valman
maar val je. De jaren gaan voorbij en je beseft dit niet tenvolle maar omdat je toch nog jong en vrij fris bent weet je diep van binnen dat er vanalles scheef zit in je leven. Maar je bent ook nog sterk van vertrouwen. Je weet wel dat je op die rotschool zit waar je verplicht naar toe moet gaan en waar je vanalles tegen je zin vanbuiten moet blokken of je gaat het geweten hebben. Die idioten dreigen ook steeds met straf als je niet doet wat ze zeggen. Dit is het teken dat er erg onzekere ego-trippende mensen aan het stuur zitten. Maar je weet gelukkig ook dat dat niet voor eeuwig gaat blijven duren en dat je de keus hebt om later iets anders te doen. Je weet dat je je middelbaar moet afmaken en dan kan je gaan studeren of doen wat je wil. Je gelooft er toch nog min of meer in. Dus besluit je geduld te oefenen en je tijd uit te zitten en je ziet dat je er zo snel mogelijk ‘door’ bent. Je doet je uiterste best om te slagen. Niet zozeer omdat je zo graag een modelleerling wil zijn, maar wel omdat dat de snelste manier is om wettelijk van die idioten af te geraken. Je gelooft nog in verandering omdat je jong bent dus dat komt wel goed. Wie dan slim is gaat na de schoolplicht niet meteen werken in het systeem want dan loopt het helemaal verkeerd. Je gaat iets creatiefs en vrij doen. Of iets met filosofie of literatuur. Of toneelschool of schilderacademie ofzo. Iets wat de geest en de nieuwsgierigheid aanwakkerd. En daardoor kun je dan op je gemak uitpluizen hoe het ook alweer allemaal zat en wat van belang is en wat niet. Zo kom je langzaamaan terug tot herinnering, tot je essentie. Hoe meer je hier mee bezig bent, hoe meer vorderingen je maakt en dit moedigt je aan en stimuleert je om verder te gaan. Dit doe je dan, temidden van gelijkgestemde leeftijdsgenoten, en daardoor zie je het terug meer en meer zitten. Je woont thuis en je moeke doet de was en de plas terwijl vake voor het geld zorgt zodat jij kan doen wat je wil 88
4 doen en de tijd van je leven kan beleven. Daarom is het ook zo’n heerlijk zorgeloze tijd die nooit lijkt te eindigen. Valman vat het even samen: 1) Vanaf de dag dat je geboren bent wil je maar 1 ding: Leven. Vooruit gaan. Je wil nooit stoppen en je weet tot in het diepste van je kern dat dat mogelijk is. Baby’s huilen alleen als hier iets aan dreigt te veranderen en niet andersom. Huilen is hun enige manier om te protesteren en zo te communiceren. 2) Je wordt door je opvoeding gehersenspoeld door een gehersenspoelde wereld. Daardoor vergeet je de prachtige dingen die je wist en ga je niet vooruit maar achteruit. 3) Wie slim is zorgt ervoor dat hij het zich allemaal terug herinnert door een gepaste studie te kiezen. Anderen zijn een vogel voor de kat door dat ze opgeven nog voordat ze zijn begonnen. 4) jammer genoeg zetten maar bitter weinig mensen echt door tot het einde en geven alsnog ergens onderweg op om zich mee aan te sluiten bij de wereld die ze zo verwerpen. Zo is het ook met valman verlopen. Hoewel hij op z’n twintig dacht dat hij nooit zo stom zou zijn is hij er toch, door omstandigheden, mee gestopt. Waardoor hij verder verloren naar beneden tuimelde en al snel dacht dat alles prima was. De verdoving en de waan waren eindelijk compleet. Hij concludeert dat hij nooit had mogen stoppen met studeren, met de voorbereiding tot het breken van z’n val. Toch deed hij het. Maar tussen alle spijt door ziet hij ook dat hij sinds hij bewust 89
Valman
is geworden van z’n val, aan het begin van dit verhaal, natuurlijk ook wel terug de draad van z’n studie alweer allang heeft opgepikt om ze alsnog af te maken. Om alsnog z’n val te breken. Uiteraard was dit erg moeilijk in het begin (dat hebben we gezien) want hij was er jaren uit geweest. Daarom was dat erg moedig van hem om al die tijd toch door te zetten. Misschien wist hij onbewust dat het hier ging om een tweede en laatste kans. Dat het erg belangrijk was dit te doen en dat hij het onbewust deed om iets met zichzelf goed te maken. Hij voelde dat datgene wat hij in dit verhaal heeft gedaan nodig was uit respect voor zichzelf en dat hij zichzelf anders echt compleet in de steek zou laten. Diep van binnen heeft hij altijd teveel respect gehad voor zichzelf om zich zomaar totaal naar de kloten te laten gaan en het op te geven. Vandaar. Valman ziet nu, tot zijn opluchting, (hij besefte dit niet ten volle omwille van een te nauw perspectief ) dat hij zijn studie terug heeft aangevangen jaren geleden, toen hij ineens besefte dat hij viel, en dat hij nu eindelijk toch nog aan het einde van die studie, die voorbereiding, is gekomen en dat hij klaar is om eindelijk z’n val te breken. Hij ziet in dat de mens vanaf z’n geboorte maar 1 ding echt wil: z’n val te stoppen waar hij is in gesukkeld! Vanaf je geboorte wil je klimmen. En wat gebeurt er op deze planeet? Je wordt emotioneel ontvoerd en misbruikt. Door mensen die het misschien wel goed menen maar hopeloos tekortschieten. Je komt meteen, ongewild en onbewust, in een neerwaartse spiraal terecht waardoor je niet klimt maar valt. Daardoor is het leven nog niet volledig bevredigend geweest totnutoe. Alsof je nog niet met echt waardevolle dingen bezig was. Dit klinkt vertrouwd en zal wel waar zijn. En daarom wil je onbewust maar 1 ding: uit die rotsituatie geraken. Als dit de 90
4 situatie is dan is het inderdaad aannemelijk dat je onbewust enkel en alleen maar dit wil doen. Wat is er relevanter en dringender dan dat? Je dierlijk instict voelt gewoon dat het zo is. Wat gebeurt er dan met al die sukkels die er niet in slagen om dit te doen? Voor eeuwig naar de hel? Reïncarnatie. Geloof het of niet, maar dit is een spel waar enkel àlle mensen uiteindelijk vroeg of laat winnen. Jaja. Wanneer hangt van de speler zelf af. Lukt het je niet in dit leven, dan wellicht in het volgende of pas twintig levens later. Of misschien ergens tussenin. Het hangt allemaal af van je visie die je op deze zaken ontwikkelt. En daarvoor moet je van doorzetten weten. Er is wilskracht en moed en veel fantasie voor nodig en de hele tijd liggen zagen dat dit toch allemaal niet waar is en niet kan of zin heeft helpt je niets. Als je dat doet ben je het levende bewijs dat je gehersenspoeld bent. Maar ooit zal elk mens dit willen weten en zal hij geheiligd worden door de mogelijkheid en de noodzaak om uit z’n vicieuze cirkel, die z’n kerker is, voorgoed te ontsnappen. Valman beseft dat het ook allemaal voor hemzelf geldt. Gelukkig maar. Hij is geen buitenstaander. Hij beseft dat hij eigenlijk ook al z’n hele leven vrij wil zijn en wil doen wat ie wil en wat zinvol en waardevol en echt verantwoordelijk en verstandig is. Uiteraard. Wat zou hij anders willen? Zou U iets anders willen? Hij wil het juiste doen en geen flauwkul. Maar door omstandigheden is het er nog niet van gekomen. Hij moest zich hier allemaal van bewust worden. En dat is alles waar hij zich totnutoe in z’n leven mee heeft bezig gehouden. Niet meer, maar ook niet minder. 91
Valman
Met te proberen te ontsnappen uit z’n eigen gevangenis, wat enkel z’n eigen beperkte gedachteovertuigingen zijn (die Muur) die zeggen dat hij niet kàn doen wat ie echt wil doen en dat het toch allemaal geen zin heeft. Overtuigingen die hij zich heeft laten opdringen van buitenaf door een roofzuchtige macht om hem passief en onderdanig te houden en die dus onnatuurlijk en artificieel geconstrueerd zijn i.p.v. natuurlijk. De ene periode was hij er bewust mee bezig, dan weer stilgelegen en daarna weer terug vollen bak er tegenaan en verder gegaan dan ooit tevoren. Hij heeft het dus nooit echt helemaal opgegeven. Hij ziet de verschillende fases vanaf zijn geboorte heel duidelijk in chronologische volgorde voor zich en is daar blijer mee dan al het goud van de wereld. Hij begint het grotere geheel eindelijk voor het eerst echt te zien. Alle puzzelstukjes passen perfect in elkaar. Hij weet dat hij het juist ziet en dat niets zich tegenspreekt. Het is ook geen paranoïde waanzin, het is het enige verhaal die afdoende de onbegrijpelijke en geschifte realiteit verklaart en zin en betekenis geeft. Het is pas echt waanzin als je denkt dat dit niet klopt. Het lijkt heel ingewikkeld maar dat is het niet. Het is een waterdicht plan dat uiteindelijk het beste met hem en alle andere mensen voorheeft. Daarop vertrouwt hij nu. Het is hem inderdaad nog steeds niet gelukt. Maar hij weet dat het nu wel binnenkort gaat lukken want hij heeft voldoende bagage en kennis vergaard en het is de logische volgende stap. Hij beseft dat de wereld geregeerd wordt door een macht die de mens op deze manier de passiviteit oplegt om hem zo te kunnen misbruiken tot de dood erop volgt en dat het uitermate relevant en belangrijk is om dit te beseffen en dan te ontsnap92
4 pen om te kunnen blijven leven. Er is eigenlijk niks belangrijker dan dit. Het is essentieel. Dit is het ware werk en het enige dat er echt toe doet. Ja, er is moed voor nodig! Dit is een werkelijke situatie en dit afwijzen is dwaas en onverantwoordelijk en laf. Je hebt hierin de kans om je eigen held te zijn en een waar avontuur te beleven zoals je ze enkel uit films en science-fictionboeken kent. En dit gehele scenario is dan weer op zijn beurt ontworpen door verlichte meesters van een ver universum die de mensen zo de kans geven om plichts-en verantwoordelijkheidszin en moed en zelfstandigheid te ontwikkelen en hen zo te helpen om hun eigen leven in handen te nemen en zo weer ware onsterfelijke liefdevolle supergoden te worden. Net zoals zij dat eerder hebben moeten doen met behulp van hun leraren. Voor zichzelf, toen zij de leerlingen waren. Je hebt ook de kans om dit avontuur met succes te beëindigen en een volgend avontuur te beginnen dat dan weer geheel anders is. En daarna weer één en weer één en weer één... Valman beseft dat hij het beseft en dat het goed is zoals het is. Hij voelt zich rustig. Hij weet wat hem te doen staat. Hij weet dat hij moet doorgaan nu, want dit is inderdaad zijn kans om alsnog zijn kinderdroom, de heiligste van allemaal, te realiseren. Hij gaat breken. Hij ziet ook heel duidelijk dat hij een goed anderhalfjaar geleden (weet u nog?) ook eindelijk dan toch nog echt klaar was geraakt om er aan te beginnen maar dat hij het toch niet heeft gedaan omdat hij waarschijnlijk te moe was. Hij begrijpt nu ondertussen ook zeer goed waardoor hij zo moe was geworden. Ten eerste van al dat vallen al z’n hele leven maar ook van zich 93
Valman
naar een punt toe te werken waarop hij eindelijk kon beginnen. Dat punt had hij anderhalfjaar geleden bereikt maar dan kwam hij dus ineens dat meisje tegen waarvan hij dacht dat het z’n tweelingziel was. Begrijpelijk overigens dat hij zo dacht. Hoe zou je zelf zijn? Ze werden verliefd op elkaar maar het mislukte omdat ze beiden nog niet klimden. Ze klampten zich aan elkaar vast en tuimelden samen verder naar beneden in de waan hogerop te klimmen. En daardoor is hij dus verder verlamd en verdoofd en verward in de spiraal vast komen te zitten en is hij zo verschrikkelijk moe geworden. Onnnatuurlijk en allesoverheersend moe. Constant. Ook al treft het meisje geen enkele schuld, je zou haar kunnen vergelijken met een Sirene die in de verhalen van Homerus de onversaagde zeelui lonkten en hun schepen deden zinken. Ze had wel wat weg van een Sirene, met haar mooie lange donkere haren. Valman begrijpt ook dat deel van de puzzel nu. Hij begrijpt dat hij daardoor verder vast is komen te zitten en enkel maar daarna wilde slapen en zelfs sterven. De betovering was wederom compleet. Maar hij begrijpt ook dat, hoe verleidelijk het ook is om het te denken, het meisje er niet aan kon doen. Ze was net zo verward en verdwaald als hij. Net als al die sirenes waarschijnlijk. Het was in de eerste plaats zijn eigen schuld. Hij had maar wat waakzamer moeten zijn en niet zo hard van stapel moeten lopen en zich vanalles inbeeldden. En zo belandde hij ongewild en onbewust in de laatste fase voor het breken van z’n val. De laatste test. Hij dacht toen, anderhalf jaar geleden, dat het moeilijkste achter de rug was terwijl het nog moest komen. En dat zou de laatste en moeilijkste en meest cruciale fase worden die hij moest doorstaan. De gevaarlijkste van allemaal waarin je heel gemakkelijk alsnog kan opgeven en gek worden uit wanhoop, omdat het te lang duurt en het maar niet wil lukken, en je je 94
4 alsnog vervoegt bij de talrijke gelederen van de Kleingeestige Tiran die de wereld regeert. Maar, hoe gevaarlijk en verleidelijk ook om het op te geven, hij wist dat hij dit onder geen enkele voorwaarde wilde en mocht doen en besloot toch om dit niet te laten gebeuren. Hij deed dan wel niet wat hij wilde maar anderzijds heeft hij het ook nooit echt helemaal opgegeven, toch niet in de geest, want anders stond hij hier nu niet. Hij heeft zich altijd schrap gezet, extra veel toen de wanhoop hem dreigde te overmeesteren. Plots beseft hij dat hij eigenlijk al z’n hele leven aan het vechten is om niet ten onder te gaan en dat het dus flauwekul is om te denken dat hij niet kan vechten of extra veel moeite kan doen op momenten dat het moet en dat hij het niet ziet zitten. Er is altijd een weg. Dit is erg belangrijk voor hem nu om te beseffen want ook nu op dit eigenste moment zit hij in een ultieme crisissituatie waarin hij het blijkbaar heel moeilijk heeft om die allerlaatste stap te zetten en zijn leven een definitieve andere wending te geven. Hij beseft dat hij altijd kan vechten, zelfs al ziet het er hopeloos uit. Zelfs als hij er van overtuigd is dat hij het echt niet kan doet hij het dan toch en ziet hij dat het toch wel kan. Hij heeft zichzelf al dikwijls verbaasd doen staan van zichzelf. Dit heeft hij ruimschoots aan zichzelf bewezen in het verleden. Hij heeft nog niet anders gedaan totnutoe. ‘T heeft alles met wilskracht en concentratie te maken. Met toewijding, overtuiging en overgave en plichtsgevoel en zelfrespect. Het zijn verschillende namen voor het zelfde: kracht. Of Liefde, zo je wil. De Waarheid. Dat Wat Juist is. Dat is de ware liefde. Dus in deze laatste en moeilijkste fase is hij gesukkeld en wederom verstrikt geraakt. Het lijkt wel alsof er geen einde aan komt, maar dit denken is kwatsj en zeer massochistisch. 95
Valman
Meestal denk je dit als de nood het hoogst is en in het donkerste uur, vlak voor de dageraad. Dit is eigenlijk goed, maar je moet het weten. Zeker als je er midden in zit. En net dan is het het moeilijkste om het te weten natuurlijk. Ook hier moest hij weer uitgeraken of het was allemaal voor niets geweest. En om dat te kunnen moest hij geconfronteerd worden met het feit dat hij enom zwak en slap is geworden. Hij moest het goed beseffen. Dit kan alleen maar door het te ontdekken dat het zo is. En daarvoor moest hij dus eerst in een laatste woedende maleise afzakken om zich vervolgens letterlijk een vod te voelen en te geloven dat het er echt mee gedaan is en dat alle hoop definitief verloren was. En niet zomaar eventjes, maar weken, maanden aan één stuk. Zelfs een jaar en waarschijnlijk nog veel langer als hij er niets aan zou doen. Zo zou hij niet anders kunnen dan simpelweg te erkennen dat hij zich zwak voelt en dat de noodzaak bestaat om hier iets aan te doen. Maar in het begin weet hij niet wat er gebeurt en denkt hij dat hij toevallig ziek is. Het komt niet in hem op om de link te leggen met zijn prestaties en daden. Het was nog te pril. Hij wacht tot het voorbij is. Hij wacht en wacht maar het lijkt almaar erger te worden. Deze situatie doet hem onvermijdelijk vroeg of laat na denken. Dit is belangrijk want het is nodig om tot de conclusie te komen waardoor dit juist komt. En uiteindelijk heeft hij dan daardoor ontdekt dat hij eigenlijk al z’n hele leven valt en dus niet klimt én dat hij daar, hetzij met korte en lange tussenpozes, alles aan doet om het te veranderen. Hij heeft er een duidelijk en volledig zicht op z’n gehele leven door verkregen. Dit wilde hij eigenlijk al altijd hebben: een verhaal. Zijn verhaal. The story of his life.
96
4 Hij werd dus niet sterker maar zwakker en zwakker. Hij dreigde z’n verstand hierdoor volledig te verliezen maar heeft gevochten om het niet zover te laten komen. Hij zorgde ervoor dat hij de situatie volledig begreep zodanig dat hij wist wat hij moest doen en waarom om iets te veranderen. Maar nu Valman z’n leven net zo netjes in kaart heeft gebracht beseft hij wel hoe het zit maar ondertussen is hij in al die tijd natuurlijk nog veel verder gevallen. Het is een geflipte krankzinnige situatie. Het lijkt op dweilen met de kraan open. En daarom is hij zo zwak geworden na meer dan dertig jaar. En dus toen het moment was gekomen om eraan te beginnen was hij zo moe dat hij er geen erg in zag om eventjes te rusten en een dutje te gaan doen. En gelijk had ie. Alleen besefte hij duidelijk te weinig dat hij in een mega-crisissituatie zit en dat hij zwak is geworden van te leven in de atmosfeer van planeet aarde en dat hij te weinig weerstand had om de verleiding te weerstaan om langer te rusten dan nodig was. Dus gaf hij toe aan die verleiding, wat begrijpelijk is, om te blijven liggen. En dat was zijn fout die hij, zonder te beseffen wat het gevaar daarvan was, beging. Hij dacht dat het geen kwaad kon en dat hij wel fitter zou worden van te rusten maar werd daardoor nog zwakker. En daardoor deed hij niks, bleef rusten en werd nog zwakker. En zo, zonder het te beseffen waardoor, kwam hij wederom terecht in die duivelse draaikolk. Of misschien nog beter: hij werd er plots, wat later, weer keihard mee geconfronteerd dat hij er nog steeds inzat en voelde dat nu ook voor het eerst aan als een heus fysiek ongemak. Het werd almaar erger en het begon hem te benauwen en hij moest zien dat hij niet in paniek schoot. Het dreigde toch nog allemaal te mislukken als hij niet oppaste en dan zou hij zijn leven kunnen samenvatten in twee woordjes: Nice try! 97
Valman
En uit deze fase moet hij nu dus zien te breken. Als hij dit kan is het geflikt. Dus dit is inderdaad misschien wel de allerbelangrijkste fase van allemaal en het is zaak om een goed inzicht hierover te hebben, want anders kom je er niet. Een goede voorbereiding is het halve werk. Eindelijk heeft hij ook deze fase doorgrond en weet hij hoe de vork juist in de steel zit. Het verbaasd hem dat hij steeds dezelfde fout blijft maken. Is hij nu werkelijk zo dom? Het verbaasd hem ook dat het effectief zo is dat als je niet knokt en voorwaarts gaat, je effectief achteruit gaat en je verstand en het zicht op de dingen verliest. Ongelooflijk eigenlijk. Hij heeft dit steeds maar tendele beseft, zonder echt te laten doordringen dat dat toch echt wel gruwelijk is. Het is dus geen sprookje. Het is verschrikkelijk maar tegelijk is er ook een uitweg uit deze hel. Het is dus, zoals alles in het leven, perfect. Spanning, suspense, actie, risico, avontuur, plezier... Voor het eerst in z’n leven begint hij te kunnen aanvaarden dat hij een pak ouder is geworden. Hij is nog wel jong en sterk, maar toch niet meer zoals vroeger. Hij heeft meer tijd nodig gehad om te recupereren. Anders zou hij niet zo lang hebben gerust. Hij is blijkbaar veel trager van begrip geworden en beseft dit nu pas, wat een duidelijk teken is dat het zo is, want als hij jonger en krachtiger van geest zou zijn zou hij zijn probleem meteen door hebben gehad en fluks met gezwinde tred al fluitend zich omdraaien. En ik bedoel niet in zijn bed. Anderzijds.. Hij beseft dat hij uitgeput is, en toch is hij er weer in geslaagd om ook deze situatie te begrijpen. Hoe doet hij het toch steeds? Akkoord, wat trager, maar toch.. Hij moet ergens een ongelooflijke kracht in zich hebben, wilskracht of de wens om te leven, die maakt dat hij maar niet wil opgeven. Dat is duidelijk. Andere leeftijdsgenoten gaan niet zo 98
4 ver als hij. Maar hij toch nog wel. Hij doet datgene wat je als 16 jarige later wil doen en gaat nog veel verder daarna. Hij is als een drol die niet wil doorgespoeld worden. Een doorn in het oog van de rovers. Hij klampt zich als een bezetene vast aan die kracht want het is al wat hij heeft. Het is zijn instinct. Het is als een boomwortel in een cycloon. Zeer belangrijk. En handig. Hij weet dat hij moe is en dat hij dringend behoefte heeft aan een diepe, lange en bevredigende rust, natuurlijk want hij heeft het verdiend, maar als hij echt gaat liggen of een lange vakantie gaat nemen of zo dan zit de kans er weer dik in dat hij z’n zuurverdiende inzichten die hij zo nodig heeft weer verliest door lui te worden en wie weet waar komt hij dan weer uit. Misschien wel in het gesticht of het ouwemannetjeshuis. Dedjudedjudedju. Wat een klotesituatie, wat een rotstreek. Hij weet dit nu uit ervaring. Niet uit een boekske. Hij beseft volledig dat hij in een enorme crisissituatie zit en “eventjes hier uitrusten” kan zelfs al fataal blijken, zoals is gebleken en is eigenlijk totaal uit den boze. Wat een situatie, als zelfs dat al niet meer kan. Een mens heeft nooit rust. Hij staat met z’n rug tegen de wand en hij zal dringend iets anders moeten proberen als hij niet in zenuwinzinkingcentral wil aankomen. Al goed dat hij het door heeft nu. Maar ondertussen wil hij nog altijd op één of andere manier rust. En tegelijkertijd fitter worden. Rust en fitter, rust en fitter, rust en fitter. Hij kan niet anders dan concluderen dat het enige wat hem echt rust geeft is paradoxaal genoeg zuivere actie. “Als ik ervoor kan zorgen dat ik klim in bewustzijn dan zal dat mij rust geven omdat ik er dan gerust in ben dat het niet verkeerd met mij zal aflopen. De rust die ik zoek is gemoedsrust. Ze is van die orde en niet van enkel fysieke aard. Als ik mijn geest op die manier kan ontspannen dan voel ik me veilig in 99
Valman
deze wereld en dan zal mijn fysieke lichaam ook tot rust kunnen komen. Anders niet. Ha!” Een mens moet het weten of hij blijft in de verkeerde richting bezig. Je moet er maar opkomen. Voor de hand ligt het niet, hé? Geef nu toe, rust door actie..vreemd maar wel geniaal. Wie denkt daar nu aan om het in die richting te zoeken? Anyway, valman ziet het. Valman heeft het gevoel dat alles zowat gezegd begint te geraken. Samenvattend heeft hij uit deze hele situatie geleerd dat je niet voortijdig mag gaan liggen rusten in moeilijke situaties waar actie is geboden, als je zwak bent, en al helemaal niet veel te lang en denken dat je binnen bent. Hoe paradoxaal het ook klinkt. Het is als even gaan rusten in een neerstortende boeing nadat je de dode piloot opzij hebt geschoven en eindelijk plaatsgenomen hebt achter de stuurknuppel om de zaak terug op te trekken. Het gif dat de vliegtuigenheks je heeft toegediend om je je bewustzijn te doen verliezen om je voor de lol te doen neerstorten heeft maar ten dele gewerkt bij jou (dankzij je ijzeren wilskracht) en uiteindelijk ben je erin geslaagd om je ogen open te houden en in een waas naar de cockpit te waggelen. Zou het dan zo slim zijn om net op dat moment terug even een dutje te gaan doen (Tja, als je’t zo beziet..)? Neeeeeejeu! Bon, dat weet valman dan ook weeral. Da’s dan duidelijk. Fuck de heks. Hij ziet in dat als hij op die manier verder doet hij nog zwakker zal worden. En het is al zo erg. Nee, dat heeft niet veel zin. Je zou denken dat je van rusten fitter wordt, maar dan toch niet in dit geval. Dit moet de uitzondering op de regel zijn. Neen, op die manier gaat hij alles missen waar hij van droomt. Dat kan niet zijn! 100
4 Hij beseft dat hij weldegelijk de cirkel kan breken, zeker nu hij zijn situatie en meerbepaald z’n hele leven nog beter begrijpt, maar dan moet hij het anders spelen. Anders dan eerst gedacht of algemeen aanvaard. Hij mag gewoon niet meer toegeven aan die moeheid en al dat slap gelul. Hoe begrijpelijk het ook is, maar het werkt niet. Da’s duidelijk. Hij wil mensen die dit wel doen niet veroordelen, maar hij wil niet die richting uit. Hij moet zich andermaal schrap zetten en er een onwaarschijnlijke lap op gaan geven als hij wil dat er van geluk nog iets in huis gaat komen. De beuk erin, valman! Hij weet terug dat de tijd is aangebroken om juist te handelen. Omdàt hij dat weet. Daarom is het er tijd voor. Het is nu of niet. Er moet iets veranderen want zo kan het niet langer meer verder. Hij smacht naar een ander leven. Hij kan zichzelf nu teleurstellen maar weet dat dat niet mag en hij weet ook dat hij dat niet zal doen. Hij weet dat hij nog steeds moe is, levensmoe, maar weet nu ook dat de zaken er niet op verbeteren als hij nooit doet wat hij echt wil doen want het is daardoor natuurlijk dat hij levensmoe is. Daardoor is er geen lol en verliest het leven alle glans. De wereld wil wel dat hij afziet van zijn dromen omdat niemand het kan schelen of valman gelukkig is of niet want ze zijn zelf ongelukkig. Maar dat zal valman eindelijk worst wezen. Als hij zich laat tegenhouden door de wereld dan gaat hij eraan. Misschien wil het monster van de wereld dat graag maar valman wil dat allerminst. “fuck ook het monster van de wereld in één en dezelfde trek” denkt hij. Hij weet dat hij moe is en ook dat hij, ondanks dit, elke dag nog veel moeite zal moeten doen en dat het misschien nog moeilijk zal worden. Hij zal moeten blijven tonen dat hij moedig is en dat hij beschikt over verantwoordelijkheids-en plichtsgevoel, 101
Valman
gebaseerd op zelfrespect. Dat zal nooit ergens stoppen. Daar moet hij vrede mee nemen. Het kan wel maar het mag eigenlijk niet. Hij moet ook tonen dat hij beschikt over zelfdiscipline en karakter. Meer dan ooit. Hij besluit om, voor ‘t gemak, te negeren dat hij moe en ziek is. Hij zal wel rust vinden door lekker bezig te zijn met datgene waar hij in gelooft. Met zich te helen. Dat weet hij. Hij vecht nog liever dan dat hij zich ooit gewonnen geeft. Hij blijft nog liever leven dan dat hij sterft. Hij denkt dat het wel allemaal zal meevallen en dat hij het wel gaat kunnen. Langzaamaan is hij zijn overtuiging dat hij te moe is en dat het toch allemaal geen zin meer heeft aan het verpulveren.. hij is de test aan het afleggen en aan het doorstaan. De engelen staan al klaar en schrapen hun gouden keeltjes want spoedig zullen ze moeten zingen als valman de verandering maakt. Dé uitdaging is om zijn vicieuze cirkel van afhankelijkheid en weerstand en luiheid en ziekte te doorbreken, die hem al z’n hele leven regeert. Zijn verslavende val. Als hij daar dan eindelijk in slaagt dan heeft hij de test doorstaan en is de uitdaging gelukt. Dan is de nachtmerrie gedaan en kan hij eindelijk verder met z’n leven. Dan is hij vrij. Vrij van angsten, zorgen, twijfel, terughoudendheid... Hij mediteert hier even over en vindt het allemaal prima. Hij is gewoon het punt voorbij dat hij nog langer weerstand (op de verkeerde manier) wil bieden tegen z’n taak en het kan hem allemaal geen bal meer boemmen. Hij is blijkbaar sterker aan het worden om de verleiding van opgeven te weerstaan. Dit heeft hij allemaal te danken aan het inzicht in z’n leven dat hij heeft verworven. Hij ziet dat er een verhaal is, een queeste, en dat het allemaal toch zin heeft en dat hij mooie prijzen kan winnen als hij doorzet. Het hangt van 102
4 hemzelf af. Dit geeft hem moed en kracht. Hij is zeer tevreden over zichzelf, ondanks de vele downs. Verder is hij het gewoon kotsbeu om de idioot uit te hangen en van het kaske naar de muur te worden gestuurd door een harteloze wereld die niets om hem geeft maar enkel pretendeerd dat wel te doen. Hij beseft uiteindelijk dat het compleet verkeerd is om er niet voor te gaan en dat dat geen enkele zin heeft en dat die weg voor hem vroeg of laat, zoals bij andere mensen het geval is, letterlijk zal doodlopen. Dan zal hij doodvallen. En dat terwijl je denkt dat het niet anders kan en natuurlijk is. Nee nee nee en nog eens nee. Valman is er duidelijk klaar voor. Hij beseft plots dat, als hij het in zijn jongere jaren de moeite waard vond om zich hier mee bezig te houden en hij geloofde er helemaal in en wist dat hij alles kon doen wat hij maar wou, (ook al wist hij niet gedetailleerd wat en waarom) wat dan ook, dan kan hij het nu ook! Hij is een dertiger nu en hoewel niet meer piep moet hij het toch doen, want anders is hij echt een ouwe zak. Akkoord, door omstandigheden is hij wel wat moe geworden en het had inderdaad beter geweest dat hij niet was gestopt vroeger dan had hij al veel verder gestaan en zou hij nu niet zo moe zijn. Maar gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer. Het was een onbezonnen jeugdzonde, zoals je die maakt als je jong en onbezonnen bent. Al wat je kan doen is leren van je fouten en ze recht zetten door het beter te doen. Valman besluit om het zichzelf nu eens niet te moeilijk te maken, ook al is het zijn hobby. Hij vergeeft zichzelf en lacht er eens goed mee. Hij besluit om vooralsnog te gaan doen wat hij op 20 jarige leeftijd en wellicht ook op 0 jarige leeftijd wilde doen: zijn horizon verder vergroten. 103
Valman
Zijn bewustzijn verder verruimen. Hij weet nu hoe. Door z’n fantasie te gebruiken en met de kracht van z’n gedachten is hij in staat alles te manifesteren wat hij maar wil. Hij heeft ontdekt dat het één van de grote verborgen vermogens van de mens is dat we in principe tovenaars zijn. Maar omdat we wat roestig en gehersenspoeld zijn zijn we dit vergeten. Deze en nog veel meer vermogens zijn ons erfdeel en dat potentieel kunnen en moeten we terug verder ontwikkelen. Iedereen die zegt dat hij dit niet wil liegt. Het is de moeite waard om ons hiermee bezig te houden want het zal ons bevrijden en ons in staat stellen om ons juk van ons af te werpen. Onze beulen zijn ook maar mensen die niet beter meer weten, net als wij. De sukkels. Ook zij zullen hetzelfde doen voor zichzelf. Valman heeft ontdekt dat er een heuse onzichtbare wereld rondom ons heen bestaat, bevolkt door wezens die niet al te kosjer zijn geworden maar ook door wezens die het erg goed met ons menen en die vriendelijk zijn en die ons zullen helpen als we dat wensen om onszelf verder te ontwikkelen. Valman weet dat hij niet veel weet van wat er zich nog allemaal in het eindeloze hemelrijk overal rondom hem heen afspeelt. Maar voor het eerst vind hij dit niet erg. Vroeger wel omdat hij er met zijn vogelbrein simpelweg niet op was gekomen om het verder te verkennen. Dus dat was frustrerend en uitzichtloos. En toen hij daar eindelijk wel opkwam kon hij maar niet geloven dat hij dit ook effectief kon doen. Nu weet hij dat hij dat kan en moet doen. Moe of niet. Hij dacht dat de hemel iets ver en onbestemd was, enkel te verkrijgen na de dood. En zelfs dat viel nog te bezien. Nu weet hij dat hij al de hele tijd ronduit in de hemel is. Sinds zijn geboorte zelfs (en daarvoor natuurlijk ook). De hemel die het Leven noemt. 104
4 Hij deed weliswaar niets anders in die hemel dan vallen, maar da’s dan weer iets anders. Daarom is hij er nog niet rondom je heen. Eén ding is wel zeker: het is zonde om je te vervelen en ongelukkig te zijn in de hemel. Om te vallen. Daar bestaat hij niet voor. Je kan je er beter zorgeloos in amuseren. Hij weet dat hij niet veel weet maar hij weet nu wel zeker dat hij er meer van gaat te weten komen. Dat wist hij toch nog niet in het begin van het verhaal. En hij zal daar nooit meer mee stoppen. Daar gaat het ‘m om. Beseffen dat er nooit een punt zal komen waarop je terecht kan zeggen: “ik weet alles en heb alles gezien!” Want dan stop je met moeite te doen voor het leven en dan sterf (val) je. Dat is hoogmoedig en verwaand, lui en dwaas en gemakzuchtig. Het gaat erom te beseffen dat er altijd altijd nog een eindeloos aantal zaken zijn die je niet weet en onder de knie hebt en dat je die moet verkennen en leren. Zo blijft het altijd fris. Hij beseft dit allemaal en heeft daar vrede mee genomen want het klinkt goed, wat het tegenovergestelde is van opgeven en je lot aanvaarden en zeggen dat je het al allemaal hebt gezien en zo op die manier wel erg belegen worden. Valman gaat altijd fris en nieuwsgierig blijven. Dit gaat zijn uiterlijk en zijn adem zeer zeker ten goede komen. ‘T is een goed plan. Alles is goed. Hij staat er goed voor. Het ziet ernaar uit dat dit hele avontuur toch nog eindelijk de moeite waard gaat worden. Wie had dat gedacht? Hij zeker niet. Valman weet dat je je horizon kan verruimen door met je fantasie en concentratievermogen een hele hoop blokkades in je lichaam en energiesysteem (en dus in je geloofsovertuigingen) op te ruimen waardoor hogere energie, kracht, kan neerdalen en vrolijk stromen in jezelf. Zo ontwikkel je ongelooflijke vermogens. Stel dat je als een superman door de lucht wil vliegen dan is dat zeer goed mogelijk. Al wat er voor nodig is is de 105
Valman
gedachten in jezelf elimineren die zeggen: “dat is onmogelijk!”. Want het is dàt wat je tegenhoud om het te doen en te ervaren. Nu is dit inderdaad gemakkelijker gezegd dan gedaan en er zal een hele hoop werk moeten verricht worden, maar het is niet onmogelijk. En ervoor gaan daar gaat het ‘m altijd om. Dat heeft de reklame ons geleerd. En het is zeker niet genoeg om je helemaal te doen geloven dat je kan vliegen als superman terwijl dat niet zo is. Want dan val je alsnog te pletter. Het gaat alleen als je het echt helemaal, op een veel hoger niveau dan het gekende, gelooft. Het zijn nieuwe concepten en redelijk ongehoord maar de tijden veranderen en de oude tijd waarin niemand ervoor gaat uit ongeloof en conditionering en gemakzucht loopt op z’n allerlaatste poten. En dat werd tijd ook. Pioniers durven nieuwe wegen in te slaan, zoals deze. Pioniers zoals hij. Ze worden daarbij met hun oude enorme weerstand en conditionering zwaar geconfronteerd en moeten net dààr door breken en zich er niet door laten tegenhouden. En dat is moeilijk maar toch doen ze het omdat het pioniers zijn. Vechters. Waarom zou hij ooit stoppen met verkennen en moeite doen? Dit was hij als kind niet echt van plan. Het is toch veel interessanter om te blijven doorgaan? Enorm boeiend. Ok, hij is wat moe geworden en in het begin, nu, zal het misschien wat moeizaam gaan, maar het moet zeker te doen zijn. Als hij vroeger dacht dit te kunnen doen dan moet hij het nu ook kunnen. “Och, misschien valt het allemaal wel veel beter mee dan ik dacht.” besluit hij. “Ik zal het maar eens proberen. Tenslotte heb ik niets meer te 106
4 verliezen. Dit kan niet anders dan leuk worden. Door mijn bewustzijn dagelijks bewust te verruimen door mijn fantasie en intentie, samen met de hulp van de engeltjes, word ik steeds immuner en helderder en krachtiger en gelukkiger. Ik moet dit gewoon tot mijn dagelijkse prioriteit promoveren. Daar word ik dus allemaal jonger van en dus zal er geen sprake meer zijn van vallen en ouder worden. Logisch. Elk weldenkend mens zal dit moeten beamen. Waarom zou ik daar niet tot in het oneindige mee kunnen doorgaan? Dus is er ook geen sprake meer van sterven maar wel van steeds meesterlijker en meesterlijker worden. Als dat het niet is dan weet ik het ook niet meer. De ervaring heeft mij geleerd dat ik niet mag gaan stilliggen want ik ben te zwak en daardoor word ik aan mijn bed vastgekluisterd en zal dat mijn laatste gevangenis zijn want daar zal ik dan in wegkwijnen en sterven. Belachelijk gewoon. Daar besta ik niet voor. Ik moet zwaar gaan moeven, net omdàt ik ben verzwakt! Dat is de enige manier om terug sterker te gaan worden. Je zou denken dat het tegengestelde waar is maar dat is de grote misleiding, de val waar iedereen schijnt in te trappen. Als je ziek bent moet je juist vanalles gaan doen en niet in een ziekenhuis in een bed gaan liggen. Wat zat ik toch vroeger bij die ziekenkas te werken? Ik ben moe en voel me ziek, ja, maar dat is nog geen reden om het niet te doen maar een reden om het juist wél te doen! Yeah! Dit inzicht wilde ik verkrijgen. Ik heb het nu eindelijk, en het is goud waard. Ik vind dit revolutionair en dat is het ook. Het zal mijn code en leidraad zijn vanaf nu: werken, hoedanook! Het is nu of nooit want als ik het nu niet doe dan zal ik nog veel zwakker worden en dan zou het kunnen dat ik het helemaal niet meer kan omdat ik dan echt veel te zwak zal zijn geworden. Dat weet ik nu al wel zeker. Zover wil ik het echt niet laten komen. 107
Valman
Ik zal eens een beetje verstandiger gaan zijn in mijn leven. Beter laat dan nooit. Dus dit is waarschijnlijk mijn laatste kans, in dit leven. Het is nog niet te laat. Het is moeilijk nu voor mij maar het kan nog en het moet. ‘Tzal wel gaan. Dus... Wat sta ik hier eigenlijk toch nog zo te bazelen? Ik kan er de hele tijd over blijven twijfelen of iedereen die zegt dat dit allemaal onzin is gelijk heeft, da’s waar. En het blijft een theorie, een gevoel, een wens natuurlijk. Maar ik kan me eigenlijk beter bezig houden met die theorie te bewijzen door het gewoon te doen en er verder niet meer over te lullen. Want ik geloof dat het waar is en ik ben er nu wel van overtuigd en dat is het belangrijkste. Wat interesseert mij het in ‘s hemelsnaam wat anderen ervan vinden? Daar mee bezig zijn is pure tijdverspilling. Dit is allemaal erg wezenlijk en natuurlijk en hier hoef je het eigenlijk allemaal niet zo over te hebben. Dus stop ik met al dat getwijfel. Ik heb eerlijk gezegd wel wat beters te doen. Ik heb werk te doen! Dus, fuck it! Moe of niet, ik doe het gewoon. Ga er maar eens allemaal aan hangen, stelletje idioten. Haa, de dingen die ik nog ga meemaken...zalig.” Valman heeft z’n definitieve beslissing genomen en gaat ervoor! En dan, zo plots als een onverwachte neisbui, voelt valman voor het eerst in zijn lange leven, ‘iets’ met de tippen van zijn voeten! Hij schrikt onverwachts op uit zijn gemijmer en kijkt naar beneden. Wat hij ziet is zo nieuw en toch ook zo vertrouwd en bekend dat hij plots alles in één flits beseft wat er gebeurt: Zijn tenen raken zowaar DE GROND!
108
5 Zijn hart wordt vervuld met een ongekende warme gloed en hij snakt bijna naar adem. Zijn hielen en de rest van zijn lichaam hangen nog, bijna bewegingloos, in de lucht. Onder hem geen onpeilbare diepte meer. Geen vaste grond ergens ver weg die steevast aan het zicht werd onttrokken waardoor valman zich dikwijls afvroeg of ie eigenlijk wel bestond en dus ook niet meer die latente angst dat hij erop te pletter zou vallen moest ie toch bestaan. Neen, enkel heerlijke uitgestrekte vaste grond, zover het zicht rondom hem heen reikt, en dat binnen handbereik. Het zien hiervan doet hem huiveren en zijn hart zingen. Nog steeds ziet en voelt hij hij zichzelf verder zakken, met een traagheid die nog lager is dan die van een roltrap. Zijn hielen dalen verder, centimetertje na centimetertje, 10...9...8...7...6... De druk van de begane grond geeft hem stuk voor stuk weer gevoel in zijn lichaam. Zijn knieën en kuitspieren beginnen zich vanzelf zachtjes op te spannen, evenals zijn bovenbenen...allemaal zeer vertrouwd maar o zo lang geleden. Het doet hem denken aan een ander leven, misschien zelfs wel aan iets van voor zijn huidige. Hij kan het bijna niet geloven maar beseft dat hij dat toch maar beter kan doen want dit zal zijn verdere daling verder vergemakkelijken i.p.v. doen mislukken. Maar valman weet ineens zeker dat het niet meer kàn mislukken. Hoe zou hij er ook nog over kunnen twijfelen? Hij kan niet meer loochenen wat hij meemaakt. Het is echt. Hij beseft nu dat hij, zonder het te hebben beseft of opgemerkt, tijdens zijn zeer intense gedachteoefeningen en gepuzzel, zijn val op mysterieuze manier moet hebben vertraagd. Hij ging zo op in 109
Valman
zijn ontdekkingen dat hij niet merkte dat net die inzichten hem vertraagden, laat staan dat de oppervlakte in zicht kwam. Maar goed ook, want anders zou hij misschien zijn gaan panikeren en zou hij alsnog zijn neergestort. Wat sowieso zou zijn gebeurd àls hij zich niet al jaren de moeite aan het getroosten was om zijn val te breken. Valman en zijn gemoed werden door zijn onderzoek langzaamaan letterlijk zo licht dat hij, zonder het door te hebben, als een pluimpje de grond raakte. Zij ontdekkingen deden hem dwarrelen in plaats van neerstorten. Het was een soort van parachute. De inzichten deden hem beseffen dat hij een taak heeft, een plicht tegenover zichzelf. Het is zijn verantwoordelijkheid om goed voor zichzelf te zorgen want een ander zal het zeker niet doen en moet dat ook niet doen. Als hij het niet doet gebeurt het gewoon simpelweg niet. En dat zou zwaar klote zijn. Hij werd gek aan de gedachte dat het mogelijk is om gelukkig te leven maar dat hij dat zou missen wegens nalatigheid of koppigheid of algemeen falen. Hij had de neiging om eronderuit te muizen maar was gelukkig zo verstandig om zichzelf nauwlettend in het oog te houden en zich constant aan de oren te trekken en zich met de neus op de feiten te drukken, hoe moeilijk dat ook was. Hij verplichtte zichzelf om verantwoordelijkheid te nemen en volwassen te worden. Hij wist dat dit zijn enige redding was, ook al zag hij er danig tegenop. Hij geraakte al langer hoe meer ‘bevangen’ door deze ideeën en kwam daardoor allanger in het hier en nu en het maakte hem klaar om aldusdanig te gaan leven. Hij aanvaardde op het laatst zijn verantwoordelijkheid en zette de intentie neer om eraan te beginnen. Door dit alles daalde hij ook verder neer in z’n eigen lichaam en dit vertraagde letterlijk zijn val, tot hij enkel 110
5 nog tegen 0,1km/u zachtjes neerkwam. Dus was alles gezegd en had hij alleen nog vaste grond nodig onder z’n voeten. En als logisch gevolg, ook al had hij het niet in de mot, raakten zijn tippen op een mooi moment onverwacht de Aarde. Je krijgt blijkbaar wat je nodig hebt en verdiend. Zo werkt karma. Hij beseft dit alles in een flits en aanvaardt het en voelt zichzelf daardoor de laatste centimeter afleggen die zijn hielen nog scheiden van de begane grond. En dan, als een maanlanding in slow motion, voelt hij met een zacht maar duidelijk schokje met heel z’n lichaam en alles wat hij is dat hij met beide voeten volledig op de grond staat. Klik. Het Probleem wordt in een flits van een seconde volledig opgelost. Alsnog. Hij staat volledig stil. Alles is opeens anders. Het lijkt wel alsof hij op een onbekende planeet is geland maar toch weet hij dat het zijn vertrouwde eigen aarde is. Hij kon juichen als een gek maar op één of andere manier pastte dat niet. Hij staat alleen maar stil, volledig bewust van de situatie en kan enkel maar denken: “Het is gelukt. Het is gelukt. Het is gelukt.” Hij staat in een uitgestrekte vlakte, kan mijlenver scherp in het rond zien en beseft dat hij weer thuis is. Een zacht briesje waait langs zijn gezicht en door zijn haren en lijken hem te verwelkomen. ‘Welkom thuis, Valman.” Of is het Daalman? Of Landman kan ook.
111
Valman
Hij kijkt wat in het rond en merkt gruwelijke dingen. Hij ziet allerlei mensen in de verte, rondom hem heen, neervallen. Sommigen zijn nog slechts enkele honderden meters verwijderd van het aardoppervlak en beseffen al dan niet, aan het gegil te horen, wat hen te wachten staat. Ze beseffen plots voor het eerst echt hoe de zaken er voor staan en dat hun einde wreed nabij is en dat er veel te weinig tijd is om nog maar te beginnen te overwegen wat valman heeft gedaan al die tijd. Anderen raken al de grond, en storten met een doffe plof volledig onbewust van de situatie tegen 5000 per uur neer, na een heel leven, blijkbaar, met de verkeerde dingen bezig te zijn geweest en waarvan dit nu eindelijk het resultaat is. Stil en gelaten zoals afgesproken ondergingen ze hun lot. Dit gebeurt constant en overal ter wereld, al generaties lang, ononderbroken. Valman gruwt ervan en beseft aan welk vreselijk lot hij ontsnapt is. En dan besluit hij om het ooit zo ondenkbare te doen: Hij zet een eerste stap voorwaarts. En dat lukt. Gewoon omdat hij het wil en doet. Gevolgd door een tweede en een derde en een vierde enz... Wat hij ook maar wil doen lukt op deze planeet want het is zijn thuis nu. Hij ontdekt terug dat het allemaal heel simpel is maar om vanalles te kunnen doen dat zinvol is moet je natuurlijk met beide voeten stevig op de grond staan. En dus is het zaak dat je niet in de lucht hangt te zweven en spartelen. En dat was zijn probleem. Door de hersenspoeling viel hij de hele tijd, hing in het luchtledige gevangen, onmogelijk om ook maar één stap te zetten. Gewoon omdat hij geloofde dat hij dat niet kon. Terwijl dit zo natuurlijk als wat is. Die (zijn eigen) beperkte overtuigingen omgaven hem als een grijze zone, het luchtledige, die hem regeerden en beletten om 112
5 ook maar iets te doen wat ie graag wilde doen. Ze beletten hem om te stijgen en deden hem vallen. Hij was er tegen wil en dank de gevangene van. Een terdoodveroordeelde zelfs, die niet weet wanneer de Dag des Oordeels komt. Het perfecte controlesysteem zoals je ze in de beste tirannieën tegenkomt. Hij voelt zich als een acteur die dolgraag op de planken staat en eindelijk zijn plankenvrees heeft overwonnen. Als de lamme die is opgestaan en de blinde die besloot zijn ogen open te trekken en te zien. Valman hurkt neer en voelt de aarde met z’n handen en neemt wat zand vast. Hij voelt het en laat het tussen z’n vingers wegglijden. Hij weet dat het zijn eigen kostbaarste bezit is. Hij heeft het gemist. Hij haalt diep adem en vult zijn longen met de zuivere zachte lucht van de Aarde en weet dat alles nu goed is en dat hij niets meer te vrezen heeft. Hij beseft maar al te goed dat dit avontuur nodig was om te leren zelf verantwoordelijkheid te nemen over z’n eigen leven en zeker niet te wachten op een ander als hij wil dat er iets gebeurt. Hij deed dit totnogtoe niet maar vanaf nu dus wel. Dit is het avontuur dat elk mens op dit eigenste ogenblik meemaakt. Het lijkt allemaal zo normaal en vanzelfsprekend nu. Dingen die hij in de lucht maar niet kon begrijpen zijn nu kristalhelder en hij kan zich al niet meer inbeelden hoe zijn leven zonder deze simpele waarheden zou zijn. Het interesseert hem ook niet meer. En dus gaat valman, of daalman, verder met z’n leven en begint aan een nieuw hoofdstuk.
113
Valman
Hij begint nu echt bewust en overtuigd, vol geloof en vertrouwen, met z’n leven opwaarts te leiden. Op z’n t-shirt staat nu: Living it up Alles wat hij wil doen, gebeurt. Hij doet het en het gebeurt. Ongelooflijk. En zo simpel. Dit is wat hem de grond onder z’n voeten doet voelen: het zuivere doen. En da’s wel wat anders dan er de hele tijd over zitten te twijfelen of het niet geloven waardoor je niks doet. Hij heeft het nooit eerder geprobeerd omdat hij er simpelweg nooit opkwam om dit te doen omdat het zogezegd toch onmogelijk was en geen zin had. Dat is wat de wereld hem, als een dodelijk virus, heeft geleerd, maar de wereld blijkt verkeerd te zijn. Hij ontdekt dat hij inderdaad over een enorme kracht beschikt: Zijn voorstellingsvermogen en de kracht om te doen wat hij zich voorstelt, waardoor het gebeurt. Zijn nieuwsgierigheid, zijn lichaam. Zijn overlevingsdrift en levenslust. Dat is allemaal de Kracht. Allemaal heel natuurlijk en zacht. Dan zou hij kunnen zeggen: “ook toevallig, dat er net gebeurt wat ik wil”, maar dat zou flauw zijn, want hij heeft het zelf gecreeërd en gemanifesteerd, als een god. Is er ook maar één mens ter wereld die niet over deze kracht beschikt? Hij doet het en het lukt. Hij is door het dolle heen. Letterlijk. Het dolle ligt achter hem. Waarom heeft hij hier toch zo lang over getwijfelt? Waar heeft hij zich toch z’n hele leven mee bezig gehouden? Met onzin! Da’s duidelijk nu. Hij kon het maar niet geloven maar nu hij zo slim is om het te proberen kan hij niet anders dan het te beamen en te zien dat het waar is en dat het geen sprookje is. Het is natuurlijk niets anders dan een sprookje. 114
5 Hij voelt dat dit zijn nieuwe leven is en hij weet tot in z’n binnenste dat hier nooit een einde aan hoeft te komen als hij dat niet wil. En hij wil het niet. Als bij wonder komen er van alle kanten engelachtige lichtwezens op hem af die hem toejuichen en feliciteren en zingen van hosana in den hoge en die hem nog eens extra bevestigen wat hij net heeft ontdekt en ervaart. Ze laten hem weten dat het een droom is maar toch is het ook echt wat hij meemaakt en dat hij zich geen zorgen meer moet maken en dat hij maar gewoon lekker moet verder gaan met zijn nieuwe leven. Ze moedigen hem gretig aan om er op los te experimenteren en met z’n fantasie zichzelf verder te ontwikkelen. Hij moet het zich voorstellen, in volmaakt geloof, vertrouwen en rust, dat zijn bewustzijn zich verruimt. Hij moet gewoon toelaten waar hij behoefte aan heeft. Hij moet zich voorstellen dat hij overspoeld wordt met licht en kracht en liefde en energie en kennis en dan zàl dat ook effectief gebeuren. Omdat hij het zich zo voorstelt, omdat hij het wil. Net zoals hij gestopt is met vallen omdat hij inzag dat hij het kon en door dat hij het gewoon deed. Hij is de baas. Hij is een god. Zijn ex-vrouw heet Twijfel, maar die ziet hij tegenwoordig niet meer. De lichtwezens zijn een directe weerspiegeling van zijn nieuwe gemoedstoestand. Doordat hij zelf is veranderd kan hij hen zien en met hen communiceren. Ze weerspiegelen zijn nieuwe geloof. Het zijn z’n nieuwe vrienden. Ze zijn een gelukkig gevolg van zijn succes. Toen hij nog in de neerwaartse spiraal zat kwam hij logischerwijs enkel mensen tegen die ook in die spiraal zaten en die niet al te bijster en goedbedoelend waren omdat hun geest ook vertroebelt was. Ook zij waren een weerspiegeling van zijn gemoedstoestand in die welbepaalde situ115
Valman
atie. Maar nu is zijn leven veranderd en is alles beter en dus ook de mensen en wezens die hij tegenkomt. Ook zij leven in een hoger ervaringsgebied dat ze met moeite hebben veroverd. Hier is alles veilig. En dus bevestigen zij zijn ontdekking: dat het er inderdaad om gaat om jezelf te ontwikkelen en dat je dat moet doen met de ongelooflijke en onvermoede kracht die elk mens heeft: met z’n fantasie en ballen. Dat is de vrouwelijke en de mannelijke kracht tesamen. Het is yin/yang. Het is evenwicht en de ervaring van rust en harmonie omdat je vooruit gaat en daardoor veilig bent en je geen zorgen maakt. Valman is dolgelukkig dit te vernemen. Zijn intuïtie was, zoals te verwachten, juist. Natuurlijk. Hij heeft inderdaad veel tijd en energie verspild door hier over te twijfelen, maar dat kwam omdat hij duidelijk in een betovering van een kwade en uiterst beperkend denkende macht zat. Anders zou hij helder genoeg zijn en niet twijfelen. Deze betovering breken is stoppen met twijfelen en gewoon springen. Hij ziet ook dat hij nog steeds in de oude wereld leeft waar iedereen valt maar hij niet meer. Hij gaat vooruit, stijgt. Valman is dus niet meer. Hij is gewoon terug zichzelf, eindelijk, na al die jaren, omdat hij nu doet wat elk levend wezen behoort te doen: Hij groeit. Toch ziet hij nu ook heel duidelijk dat alle mensen om hem heen gefrustreerd zijn, net omdat ze niet op de hoogte zijn van wat ex-valman weet omdat ze het vergeten zijn. Hij ziet ook dat ze constant een donkere, negatieve energie om hen heen hebben die ze de hele tijd uitstralen en die nog donkerder energie aantrekt en die anderen beïnvloeden en aanvallen als het ware. Een ware machtsstrijd om het gelijk, om de energie. Het is dus toch een vampierenrealiteit. De mensen zijn gebeten en zelf ook vampiers in vermomming geworden, de ondoden. 116
5 Hij was ook zo. Hij was een vampier. En hij had het niet echt door. Als verlengstuk van zij die de wereld regeren en bij wie alle energie, verkregen door de Strijd Tussen de Mensen onderling, uiteindelijk toch terecht komt. Zij die de mensen op een beperkte manier opvoeden en regeren en in een spiraal lokken om deze energie te verkrijgen, om zich aan hen te voeden. Als kweekbekken. Waarom zou dit zo vreemd zijn? Als je naar de supermarkt gaat zie je toch ook iedereen voorverpakte stukken vlees van andere dieren in hun kar laden om ze thuis te bakken? De mens is duidelijk een roofzuchtig wezen die dat rechtvaardigd tegenover zichzelf door te pas en te onpas ongegeneerd te verklaren dat iedereen in de natuur dat ook doet en dat het natuurlijk is. “Iedereen doet het dus waarom wij niet?” Het zijn allemaal zo’n meelopers. Het zo’n gewoonte geworden dat niemand er nog vragen bij stelt. Hij zag dit vroeger niet zoals hij het nu ziet. Maar nu dus wel. En hij vindt het gruwelijk, uiteraard en eindelijk. Hij ziet ook dat deze energie ook hem wil aanvallen en beïnvloeden en hem van z’n nieuwe levenslust wil beroven. Iedereen die valt is gebeten en heeft zo z’n eigen persoonlijke onzichtbare duivels en vampierrovers rondom hem of haar heen en waar de mens in de macht van is. De mens is het bezit ervan. Hij wordt er constant door gemanipuleerd en misleid. De monsters, die ooit ook maar gewone lieve mensen waren, zijn nu zoals roofzuchtige wilde dieren die profiteren van de onwetendheid en blindheid van de mensen om zich te laven. Mensen die allanger hoe meer op hun belagers gaan trekken, hoe meer ze worden uitgezogen door de vampier. Valman begrijpt plots dat dit vroeger ook constant gebeurde zonder dat hij het besefte omdat hij het niet kon zien omdat hij werd overmand door twijfels 117
Valman
en onzekerheden. Veroorzaakt natuurlijk door die negatieve energie van de wereld. Zijn beperkte overtuigingen trokken deze aan en bevestigde ze nog eens en hielden ze daardoor zo in stand, waardoor het nog erger werd. Dus dààrom had hij het zo moeilijk! Maar nu ziet hij het wel en is hij sterk en vol vertrouwen en weet hij, op aanraden van één van z’n nieuwe engelachtige vrienden, wat hij er tegen moet doen. Hij moet zich gewoon beschermen tegen deze constante aanvallen die overal op de planeet rondom ons aanwezig zijn. Regeren. Hij kan dit gemakkelijk doen door zich voor te stellen dat hij omgeven wordt door een beschermende cocon van puur zonlicht. Hij doet dit en ziet dat het lukt en dat de vuile energie van anderen en de aanvallen van de monsters geen enkele kans meer maken om zijn energieveld, zijn bewustzijn, binnen te dringen. Hij is veilig. Daardoor wordt hij nog helderder en beseft dat hij zich moet verbinden met de planeet. Anders tolt hij maar rond in het luchtledige. Daartoe stelt hij zich, wederom met behulp van de engelen, voor dat er vanuit zijn beschermingsveld een dik lichtkoord als een soort van anker wordt uitgeworpen naar het middelpunt van de planeet Aarde, dat ook werkelijk een levend wezen is moet je namelijk weten, om zich daar te verankeren. Hij doet dit en ook dit lukt. Hij ziet dat hij als een stekker in het stopcontact wordt gestoken en er nieuwe ongelimiteerde energie, electriciteit, vanuit het centrum van de planeet, via z’n aars binnenkomt. Hij geeft licht.
Hij staat nu in directe verbinding met de Aarde en kan er wonderwel rustig mee communiceren. Deze feliciteert hem met 118
5 z’n prestatie en vertelt hem dat ze alle hulp kan gebruiken die ze maar kan krijgen. Ze vertelt hem dat ze door de ellenlange overheersing verschrikkelijk vervuild en ziek is geworden. Ze vertelt hem ook dat er een groots plan bestaat om weer terug te genezen en dat er met de aarde datgene moet gebeuren wat er ook met valman is gebeurt. Ze moet veranderen. Verbeteren. Want al die arme mensen die als onwetende sukkels pijlsnel hun ondergang tegemoet sjezen om dan effectief neer te storten zonder parachute, dat kan niet meer zijn. “Zulke wantoestanden moéten veranderen, n’est pas?” Valman heeft, door z’n keuze door te zetten, de frequentie van z’n energie en bewustzijnsniveau verandert. Verruimt. En dat is ook wat er met de gehele planeet moet gebeuren. Ze vertelt hem dat dit kan als er genoeg mensen zoals hem constant bezig zijn met hun bewustzijn nog verder te verruimen. “Als genoeg mensen dit doen als collectief dan zal dit één enorme krachtige energiebundeling worden, automatisch, en dat zal op termijn de gehele wereld beïnvloeden. Daardoor zal mijn frequentie (van de Aarde) ook verhogen, wat nodig is want nu is ze veel te laag en daardoor ben ik een makkelijke prooi voor allerlei roofzuchtige machten die denken dat ze ongestraft de planeet mogen leegroven, zoals al sinds mensenheugenis tot op de dag van vandaag gebeurt. Ik ben als een jong maagdje dat erg gekwetst in het bos ligt dood te bloeden en waar de wolven en gieren op afkomen. Niet gezellig dus. Deze frequentieverhoging zal het bewustzijn van de aarde verruimen en me genezen en zo zal ze de roofzuchtige macht verjagen. Maar hier is dus veel volk voor nodig. 144.000 om precies te zijn. Dit is een plan dat al zo lang bestaat als toen de rovers hier aankwamen, nu 450.000 jaar geleden”, vertelt de Aarde aan valman. “Een plan waarbij ontzaglijk veel volk vanuit andere planeten 119
Valman
en sterrenstelsels bij betrokken is. Je hebt er geen idee van, valman. Waarom? Omdat, als ik ziek blijf, een hele hoop sterrenstelsels van ons universum niet verder kunnen evolueren omdat ze belangrijke kennis, die ik bezit, en die ze nodig hebben voor hun groei, niet kunnen verkrijgen. Ik ben als een bibliotheek. Een enorme voorraadkast van kennis. Nu niet om te stoeffen of zo, maar ik word her en der in het universum beschouwd als een koningin, weet je? Een koningin in ballingschap. Dus als ik terug beter word, kunnen andere sterrenstelsels en planeten en sterren ook verder en dan zal uiteindelijk heel ons gigantische Universum terug één groot paradijs worden waar het goed toeven is. Dit is van meet af aan allemaal de bedoeling geweest en dit hele verhaal was nodig om tot de éénwording te komen. Jaja, je had het goed geraden, m’n beste, dit alles is inderdaad langlang geleden ontworpen en bedacht door meesterlijke zielen die alles en iedereen moeiteloos en met de glimlach naar betekenisvol leven willen leiden waar iedereen vrij is om te doen wat ie wil en zich voluit kan amuseren. Ongelooflijk hé? Tenminste, dat vind ik na al die tijd toch nog steeds.” Valman staat paf. En dus biedt hij spontaan aan om mee te helpen. “Fantastisch!” roept de aarde valman toe via zijn aars. “Maar weet je, het beste nieuws heb ik voor het laatst gehouden: hoewel je het je misschien niet herinnert wist je voor je geboorte heel goed af van dit verhaal. En had je er mee voor gekozen om naar mij af te zakken en te helpen. Je bent deel van de 144.000! Asjemenou. Wat zeg je me daar van? Je bent dus eigenlijk niet van hier maar wel van heel ergens anders, maar dat zal je later nog wel ontdekken. De enige manier om hier op een correcte manier binnen te geraken zonder dat het meteen op een invasie zou gaan lijken is door een 120
5 fysieke geboorte. Flink verspreid en zeer ongemerkt. Zo zou het meer op een infiltratie lijken. Slim bekeken, niet? Als een paard van troje zijn jullie hier ongemerkt binnengeslopen. Maar doordat je op mij bent geboren in deze krankzinnig beperkende situatie ben je alles vergeten. Bij je geboorte wist je inderdaad: ik moet vooruit, ik moet groeien en leven en ik geloof erin! Maar door je opvoeding ben je alles vergeten waardoor je in die spiraal terecht kwam. Je hebt dit alles toch nog uitstekend uitgepuzzeld (wat ik wel verwachtte) en daardoor ben je uiteindelijk hier nu bij mij terecht gekomen. Goeiendag nog. Wonderlijk, nietwaar? Nog eens nen dikke proficiat! En nu vul ik je even in met de belangrijkste details die je nog over het hoofd zag. Dus wat denk je? Heb je er nog zin in?” “Wow” zegt hij. “ Is dit alles dus het werk van...God?” “God, zeg je? Mmmmm...Neen, die ken ik niet en als hij er iets mee te maken zou hebben dan zou ik het wel weten, geloof me maar. Hou het maar op die verlichte wezens die jullie leraren zijn.” zegt de Aarde. Valman vraagt of er soms een deadline is waar we rekening mee moeten houden of dat het allemaal niet zo dringend is. “Goeie vraag, Val. Dat was ik inderdaad bijna vergeten te zeggen. De hele zaak moet beklonken zijn tegen 21 december 2012!! Want dan komt het gehele universum in een veel hogere frequentie terecht. Een paradijslijke frequentie. Alles in het Universum moet dan op die hogere frequentie trillen. Wij dus ook. Vandaar dat we dit voor elkaar dienen te krijgen tegen die datum. Het is de bedoeling dat niets nog hetzelfde zal blijven. Alles zal veranderen en de wereld zoals we die nu kennen zal godzijdank eindelijk eens ophouden te bestaan.”
121
Valman
“Holy shit”, denkt valman, “2012 is niet lang meer dus kunnen we maar beter wat opschieten.” Door dit alles te aanhoren valt bij valman alles op z’n plaats en begrijpt hij dat het inderdaad zo is. Hij wil graag helpen en trouwens: hij ging sowieso toch zijn bewustzijn verder verruimen want dat is nu eenmaal ten allen tijde je taak. Dit verhaal geeft het extra zin en geeft hem een eerste concrete doel voor ogen. Dit stimuleert hem des te meer. Dus zegt hij: “ja natuurlijk, moederke. Ik zal graag helpen, en daarna zien we wel weer verder.” “Fijn.” zegt aarde, “Voor mij maar in de eerste plaats voor jou want je gaat de tijd van leven hebben. Nou, dan wens ik je alle succes van de wereld, wat genoeg moet zijn. En vergeet niet dat je steeds hulp kan krijgen van mij maar ook van de engelen, die overal rondom jullie heen zijn, ook al zie je ze niet. Er zijn niet alleen maar duivels, hoor. By the way, voor je op wraak bent beslust wil ik je wel nog even zeggen dat die vampiers ooit lieve mensen waren en dat ze ooit, later, zoals die engelen zullen worden. En alle engelen die je ziet waren ooit afschrikwekkende vampiers. Straf hé? ” Hij is nu nog meer sinds het breken van zijn val ervan overtuigd dat hij juist zit en dat het effectief allemaal gebeurt als hij het zich voorstelt. Er gaat eindelijk een hele nieuwe wereld en een waaier aan eindeloze mogelijkheden voor hem open en ziet het daardoor helemaal terug zitten. Hij voelt zich als een tovenaar die eindeloos kan scheppen en creeëren wat hij maar wil. “Sorry God.’ Hij staat te popelen om verder te gaan en dus doet hij dat ook. Hij wil meer te weten komen van het verhaal dat de Aarde hem net heeft vertelt want hij herinnert zich nog steeds niet 122
5 alles. Maar daarom moet hij juist z’n bewustzijn verder verruimen en dus gaat hij verder met experimenteren. Zijn leven heeft terug zin. Hij gelooft er terug helemaal in. En nooit zal hij hier nog over twijfelen of zelfs nog maar nadenken. Voor hem is het een uitgemaakte zaak en is het vorige kloteavontuur definitief voorbij. Dat was het toch wel. Voos maar noodzakelijk. En al helemaal niet zal hij ooit nog stoppen met z’n ding te doen en wat anders gaan doen, want dat is de langzame en gewisse dood. Om dit allemaal te vermijden moet hij gewoon geconcentreerd blijven op z’n werk en aan niks anders denken en dit een lange tijd nu vol houden om het gewoon te worden. Maar hij is ondertussen zo gemotiveerd geraakt dat dat geen enkel probleem meer is en hij geen angst meer hiervoor heeft. Van dan af heet valman Stijgman en is hij een gedreven man. Hij leeft weer voor z’n eigen groei en ontwikkeling en en passant helpt hij ook nog eens het hele universum één worden. Nice. Hij is een ander mens geworden. Een man. Zijn leven is goed. Hij werkt hard, elke dag, om vooruit te komen en doet alles wat hij moet doen en maakt fantastische vorderingen en doet ongelooflijke ontdekkingen. Het is boeiend en het stimuleert hem om verder te gaan. Hij wordt elke dag terug beter en sterker en gezonder i.p.v. zieker, zwakker en ouder. Het werkt. Hij heeft de juiste keuze gemaakt en is zo blij met zichzelf. Zijn moeheid is al snel helemaal uit het zicht verdwenen. Hij denkt er simpelweg niet meer aan omdat hij totaal in beslag wordt genomen door z’n nieuwe leven. Het was een gok en het was alles of niets. En hij heeft goed gegokt. Langzaamaan hervindt hij zijn kracht, zijn rust en evenwicht 123
Valman
terug en komt hij helemaal terug tot zijn goeie ouwe zelf en is de nachtmerrie nog slechts een vage herinnering. Hij ervaart dat het leven nu toch veel leuker is dan vroeger, toen hij zelfs eerst dacht dat het goed was terwijl het compleet suckte. Dit is echt het leven van zijn dromen. Het is een droom en toch is het echt. Hij maakt zichzelf niets meer wijs. Hij leeft niet meer in een leugen, hij leeft in de waarheid. In harmonie met zijn wensen, zijn behoeften, met zichzelf. Hij is volledig yin/yang. Het mag gezegd worden. Hij weet dat hij altijd heerlijk onderweg zal zijn en dat hij er daarom nooit zal zijn en tegelijkertijd er toch altijd is. Hij weet dat hij nog vele vele ontdekkingen gaat doen en dat er altijd wel een nieuw avontuur is dat hij zal beleven. Ook als in 2012 dit avontuur zal aflopen.
124
Epiloog
En dan wordt hij wakker in zijn bedje. In een heel andere maar o zo vertrouwde omgeving. Hij kijkt even beduusd in het rond en ziet al zijn bekende spullen in de dagdagelijkse wereld zoals iedereen die goed kent. Geen lucht meer waar hij onophoudelijk in neertuimelt. Gewoon zijn slaapkamer, met de lange donkere gordijnen nog voor het raam waardoor het prille ochtendlicht al naar binnen wenst. De groene lichtgevende digitale cijfers op zijn klok naast hem op 07.12u. Hij beseft onmiddellijk dat het een droom was. De meest geschifte droom ooit. Het is voorbij. En het leek zo echt. Het was zo verschrikkelijk, maar op het einde was het goed. Hij heeft niet speciaal spijt dat het gedaan is en ook is hij niet geweldig opgelucht. Het was een ervaring en hij weet met overdonderende helderheid zeer zeker dat het op één of andere manier echt was en dat het een heel belangrijke les was die betrekking heeft op het leven dat hij in deze wereld leidt. Hij begrijpt in één enkel moment volledig zijn droom. Hij begrijpt dat het een perfecte weerspiegeling of samenvatting van zijn leven was. Van waar hij vandaan komt, waar hij staat en waar hij naar toe kan gaan als hij de nodige veranderingen maakt in z’n leven. Hij is al z’n hele leven in dit soort dingen geïnteresseerd en leeft ervoor om te begrijpen. Dit is in één zwik het antwoord op zijn vele vragen. De droom was visionair van aard en zet het leven rondom ons in het juiste perspectief. Het is hoe het leven is maar vanuit een ander, hoger, standpunt bekeken. Vanuit een punt dat wij niet 125
Valman
kunnen zien, maar nietemin is het wel wat er gebeurt. Of we het nu zien of niet. Daarom lijkt het ook zo onwerkelijk. En hij ziet het nu volledig voor zich en is daar erg dankbaar voor. De droom lijkt metaforisch en symbolisch. Het lijkt ook alsof we niets met die droom te maken hebben en dat hij als een enge film op tv was die gelukkig voorbij is nu. Maar is dat wel echt zo? Vallen we niet allemaal en tollen we eigenlijk niet allemaal in een krankzinnige spiraal rond met maar één enkel vooruitzicht: de dood? Inclusief hijzelf. En willen we dat echt? En wat moeten we dan doen met onze innerlijke wens om veilig te zijn en de mythe van het eeuwige geluk? Het lijkt er meer en meer op dat hij een droom had die het menselijke probleem netjes samenvat en een werkende oplossing biedt. Het was meer een visioen. Het visioen waar hij misschien al z’n hele leven naar toewerkt en zoekt. Hij weet dat ook hij al z’n hele leven in een neerwaartse spiraal zit en niets anders deed dan vallen en trachten hieraan een einde te maken. Daarom was hij schrijver. Ook al besefte hij jarenlang niet waarom eigenlijk. Om op die manier zijn situatie te kunnen onderzoeken en hopelijk ook ooit te kunnen veranderen. Maar het was hem nog nooit zo duidelijk gemaakt, wat hem belette om er ook echt uit te stappen. Tot zijn grote frustratie. Bij zijn geboorte was hij inderdaad, net als iedereen, alles vergeten. Maar dan, door de jaren heen, vergat hij dat hij was vergeten en dus ook dat hij moest herinneren wat hij voor z’n geboorte goed wist. Het schrijven deed hem langzaamaan terug herinneren, ontdekken, dàt hij was vergeten en dàt hij moet 126
herinneren om te overleven. Hij kan nu eindelijk actief beginnen met herinneren en dat zal z’n leven veranderen. Daardoor zal hij herinneren i.p.v. wat dan ook nog te vergeten. Dus de opzet van zijn schrijversbestaan is gelukt, het doel is bereikt. Hij kan terug opnieuw beginnen met zichzelf. Hij besluit dat deze droom een keerpunt in zijn leven inluidt en dat hij deze kans niet wil verknallen. Hij besluit verder de les die hij heeft geleerd in de praktijk te zetten door effectief exact datgene te doen wat hij als valman heeft geleerd in z’n droom: er verder niet meer over nadenken en via z’n fantasie en inzet verder te verkennen, bewust z’n bewustzijn verruimen, onderzoeken en ontdekken, herinneren... groeien, gelukkig zijn, LEVEN. Hij stopt meteen met alles waar hij mee bezig is geweest, want dat doodt hem toch maar. Hij laat z’n oude manier van doen compleet vallen. Waarom zou hij daar nog aan vast houden? Hij beseft dat hij inderdaad valman was en dat hij daar nu, tot zijn grote opluchting, mee stopt door z’n nieuwe langverwachte leven te beginnen. Hij breekt dus voor de tweede keer zijn val. Maar voor hem telt enkel deze keer want het is voor het eerst dat hij het in zijn wereld doet, en niet in de droomwereld. En dus is het nu echt. Het leven zelf is de Schat der Schatten, meerbepaald zijn eigen leven, en dat is hem namelijk lief. Je tijd en wat je ermee kan aanvangen is de Schat. De enige die er bestaat. Het is de Heilige Graal waar de mensheid naar op zoek is maar niemand kwam er ooit op om het in die hoek te gaan zoeken. Daarom vond niemand de (echte) Graal. Een beetje zoals de boer die naar zijn paard zoch terwijl hij erop zat. Het is te gemakkelijk en te voor de hand liggend volgens de 127
Valman
mensen. Daarom werd datgene wat overduidelijk de oplossing is schromelijk over het hoofd gezien. Iedereen denkt meteen aan een geldschat als hij aan de Graal denkt, maar dat is het dus niet. De wens, de plicht, de mogelijkheid, de onvermijdelijke lotsbestemming om voor eeuwig gelukkig te leven en te groeien...dat is de enige schat die er bestaat. Als je daar nog niet mee content bent dan weet ik het ook niet meer. Hij weet nu dat het kan. Je moet er gewoon niet over twijfelen. Da’s de grote truk. Als je erover twijfelt geloof je er niet in en dan ga je er ook niet voor en gebeurt het gewoon niet. Simpel. Je moet er gewoon in geloven en het vervolgens doen. Vooral dat laatste. Daardoor gebeurt het. Waardoor je er nog meer in gaat geloven, en er dus nog meer voor gaat.. ook dit is een spiraal, maar dan een opwaartse en een positieve. Net zoals in zijn droom duidelijk werd. De wens om te leven is de schat en die moet je niet zoeken want die heb je al. Het gaat erom om ze goed te besteden. En dat doe je door je tijd en energie niet te verspillen aan onnozele dingen maar door je tijd, je leven, zo zinvol mogelijk in te vullen. Door ervoor te zorgen dat je blijft leven, bij bewustzijn blijft en niet vervaagt en verdwijnt. Dat is eigenlijk je enige taak. Vergeet al de rest, al dat altruïsme en al die liefdadigheid. Dat is meer dan je aankan. Hij gaat ervoor en hij weet dat hij, hoe ongelooflijk het ook mag klinken, nooit meer zal stoppen en voor eeuwig zal blijven groeien en werken en moeite doen om vooruit te komen. Hij twijfelt er niet meer over, hij gelooft erin. Ook is hij nog heel moe en ziek van z’n vorige levensstijl (lui, apathisch, passief, onverantwoordelijk en onverstandig...) maar toch beschikt hij nu over een enorme kracht in de vorm van kennis, helderheid, geloof in zichzelf, vertrouwen, overgave, 128
toewijding, hoop, vooruitzicht...zijn leven heeft terug zin en doel en richting. Zijn levenslust is eindelijk echt terug. Hij is eindelijk blij en gelukkig omdat hij nu weet dat hij van zichzelf afhangt en niet meer van iemand anders dus heeft hij niemand meer nodig en hoeft hij ook niet meer te wachten totdat iemand hem eens gelukkig gaat maken. Hij weet dat hij op zichzelf kan rekenen en dat geeft hem echte zekerheid. Dit alles maakt dat hij zich al wat minder ziek begint te worden. Wat een geweldige zetpil. Hij heeft eindelijk terug greep op de realiteit doordat hij zich vasthoudt aan zijn werk. Hij veert recht uit zijn bed en springt in het vertikale leven. Kleedt zich aan en snelt het huis uit om de wereld te bekijken. Hij snuift de lucht diep op, kijkt tevreden vanuit halftoegeknepen ogen naar de lucht en de zon en voelt zich zoals een exgevangene zich voelt als hij na zoveel jaren de gevangenispoort weer doorstapt en gewoon weer op straat staat. Hij zweeft door de straten in het ochtendrumoer van alledag. Alles ziet er nog steeds hetzelfde uit als de vorige dag, en toch is alles nog nooit zo anders geweest. Er is een verschil dat hij alleen kent. De wereld is overgoten met hoop en vooruitzichten. Dit gevoel kent hij, maar hij heeft het niet meer gevoeld sinds hij kind was, toen de lucht nog veelal zwanger was van constante wording en zekere beloftes. Het gevoel dat werkelijk alles mogelijk is en dat alles staat te gebeuren, met onomstotelijke zekerheid. Vol verwachting klopte zijn hart weer. Nu weet hij weer wat hij al die jaren heeft gemist. It’s a wonderfull life. Hij heeft niet meer het lege gevoel dat hij valt maar dat hij terug klimt. Zijn leven zal vanaf nu ergens om draaien en naartoe gaan. 129
Valman
Zijn constante honger naar bevrediging vanuit een groot ongenoegen, en die de bron was van allerlei onverklaarbare verslavingen en ander dolend gedrag, is plots volledig gestild. Dus daarom zocht hij instant bevrediging in al die gemakkelijkheid. En het vreemde is dat hij ook nog eens geloofde dat dat instant en tijdelijk geluk echt werkte. Hij was al die tijd (ook al deed hij alles om er verandering in te brengen) verkeerd bezig en dat liet een enorm gapend gat na en hoe meer je er vanalles in kieperde om het gat te dichten, hoe groter het werd. En plots staat hij oog in oog met een rijzige knappe man met donkere lange haren en een engelachtig uiterlijk. Zijn ogen lijken te schitteren en vertellen enkel dat hij hem ‘ziet’ en kent. Hij beseft dat hij deze figuur ook in zijn droom is tegengekomen. Hij heeft iets onaards, iets onmenselijks, maar dan in de goeie zin. De man begroet hem vriendelijk en zwaait met een breed, bijna scheppend armgebaar over de zonovergoten wereld en de staalblauwe hemel, alsof hij hem toont wat hij zojuist allemaal gewonnen heeft, en wijst erop dat het een prachtige dag is om te leren vliegen en eens nieuwe oorden te gaan verkennen. Hij antwoordt de mysterieuze man dat het zonde is dat zo weinig mensen dat ook vinden en eerder geïnteresseerd zijn in andere dingen. Waardoor de man nog meer straalt. Het lijkt erop of de twee mannen in codetaal spreken. Maar toch gebruikt geen van beiden metaforen en begrijpen ze elkaar perfect. Onze vriend beseft dat deze man één van de vele verlichte geesten is op de planeet die steeds onder ons zijn, maar die je enkel kan ontmoeten en zien als je er in geslaagd bent om je eigen val te breken door te stoppen met een nutteloos en doodlopend 130
leven te leiden. Zolang je dat niet kan zal je deze man niet zien noch horen en zal je het een oninteressante figuur vinden moest hij toch je pad kruisen. Net als de engelen in zijn droom trekt hij nu deze mensen aan als directe weerspiegeling van zijn toestand. Aan de ogen van de man en eigenlijk aan alles wat hij uitstraalt te zien begrijpt hij dat deze hem bevestigt dat hij juist zit en het goed heeft gedaan. De man bevestigt hem dat hij inderdaad heeft ontdekt dat hij onsterfelijk is als hij erin gelooft en het wil meemaken. Het kan. Ook bevestigt hij dat het zijn taak nu is om verder te gaan met z’n leven en dat zijn moeilijke leven nu definitief gedaan is. Alsof hij hem de uitslagen van zijn schoolexamen voorleest en hem op die manier geruststelt dat hij zich verder geen zorgen meer hoeft te maken en dat er eindelijk een nieuwe deur is geopend. Hij aanvaardt in grote dank en volledig vertrouwen zijn taak, wat eigenlijk een geschenk is, en gaat verder. Hij gaat het proberen...
131
Valman
En terwijl de wereld verder raast is voor hem alles gestopt en staat de wereld eindelijk stil. Het is alsof hij de enige is die er echt in beweegt. Alles bestaat nu plots voor het eerst werkelijk echt. Het is alsof hij nu pas wordt geboren in de wereld en hij voor het eerst alles ook echt ‘ziet’. Omdat het nu eindelijk allemaal betekenis en richting heeft. Een doel, zin.
En dan springt het licht weer op groen. Hij recht z’n kraag op deze koude winterdag, kijkt geconcentreerd in de verte en steekt als enige de straat over.
Einde
132
Valman is een gewone man zoals iedereen. Maar er is iets vreemds met hem aan de hand: hij valt constant, ononderbroken, elke dag (en nacht) van zijn leven van een onwaarschijnlijke hoogte naar beneden. En hij is niet de enige want iedereen in zijn omgeving doet blijkbaar hetzelfde. En meneer heeft het natuurlijk weer niet door. Totdat hij dat op een mooie dag wel heeft en dan is de kamer natuurlijk te klein. En hij weet dan ook dat hij ooit wel eens ergens op iets te pletter zal vallen. Zijn omgeving probeert hem nog te sussen om hem op die manier zogezegd te helpen door hem te vertellen dat dat nu eenmaal ieders lot is en dat je daar toch niet veel aan kan doen, maar hij wil er gelukkig niet van weten. Vanaf dan is Valman op een queeste met nog maar 1 doel: Zijn val te stoppen!
Valman, van de auteur van de bestseller “1”, is een karakterschets van een man in een penibele situatie die de keiharde confrontatie aangaat met zichzelf en tot zijn schande moet ontdekken dat hij eigenlijk toch niet zoveel voorstelde dan hij wel eerst dacht. Hij moet dingen vanzichzelf onder ogen zien die we allemaal ooit wel eens moeten zien bij onszelf om dan een verandering te maken. En daar is moed voor nodig, waarvan hij ontdekt dat hij dat mist. Hij merkt dat niets is wat het lijkt.
