Twaalf jaar Theater 12
12 (2003), I want to be a star (2005), Otto Spiegel (2007), Kust Ze (2009), Sneeuwwitje en de 7 (2011), Wachten op de zon (2014) en POST (2015)! Met 12 acteurs, met en zonder beperking, maakte Theater 12 de afgelopen twaalf jaar reeds zes theatervoorstellingen in de pure betekenis van het woord. Zo slaagden we erin onze plaats binnen het Gentse theatergebeuren te veroveren. Elke productie zetten wij als groep een stap vooruit. Elke keer werd de lat iets hoger gelegd. Deze traditie wilden we graag in stand houden, ook voor deze zevende productie. Het neerzetten van een artistieke prestatie blijft de belangrijkste doelstelling. Met de hulp van de geest van John Massis neemt Theater 12 je op sleeptouw doorheen scènes vol briefwisselingen en doorheen vriendschappelijke maar vaak ook vertroebelde relaties. John Massis is steeds aanwezig maar toch onzichtbaar voor sommige van de spelers op de scène. Wat telt zijn niet de dingen zelf. Wat echt belangrijk is, is een abstractie: onzichtbaar vervlochten tussen de dingen. In de lijm die tussen de gebeurtenissen wordt gesmeerd, plakt wat echt van tel is. 'Hoe is met uw been, John?’. Theater 12 is uniek in zijn inclusieve opbouw en toch is deze enkel aan de buitenkant zichtbaar. Wie het proces van dichtbij meemaakt, leert heel snel de spelers kennen in hun unieke talenten en verschillende karaktertrekken. Handicap en beperking zijn binnen het gezelschap niet langer aanwezig. De acteurs, de regisseur en alle medewerkers zijn met elkaar verbonden en als het ware onzichtbaar aan elkaar gelijmd. Theater 12 is een gegeven an sich. Een gezelschap dat compleet is en zonder beperking.
Van in het begin was één principe heel belangrijk: plezier. Als je aan het publiek kunt tonen dat iedereen zich amuseert op het podium, ben je al heel ver. Ook in het proces voorafgaand aan een voorstelling is amusement het allerbelangrijkste. Met deze toffe bende is zich amuseren geen probleem. We moeten er zelfs soms de rem opzetten, anders zou er op sommige repetities weinig gebeuren. De sfeer is dus heel belangrijk en zit goed. Als je dan nog stappen vooruit kunt zetten in omkadering, techniek, decor, …. Naast de zaal - we kozen al altijd voor een ‘echte’ theaterzaal - hopen we dat we je weer iets mooi kunnen voorschotelen. Op de eerste plaats willen we de acteurs bedanken: sommigen verlegden weer hun grenzen, anderen toonden wat geduld is. Weer anderen verrasten ons nog steeds. En iedereen besefte weer ten volle dat we het samen moesten doen. En dan ‘onze Udo’, weer deed hij het! Repetitie na repetitie zag je de vele vraagtekens van de acteurs - wat wil die gast eigenlijk vertellen op die scène? - verdwijnen. Ook straalt hij een ongelofelijke rust uit die hij overzet op zijn acteurs. Was het daarom vaak zo moeilijk onze repetities op tijd te beginnen? Wij wensen jullie veel kijkplezier! Coördinatie en productie, Sam Verbruggen & Kurt Vanhauwaert
Acteurs Geert van Pol Jawel, we zijn er weer. Allemaal op post. Eén voor allen! Allen voor eén! Kijk naar de bomen en geniet van het bos. Zie die grote, die kleine, die dikke, die dunne, die kromme, die rechte, die geuren en kleuren. En geniet! Zo steekt de wereld in elkaar en niet anders!
Stefan Vanderheeren Dag vrienden. Wij spelen een nieuwe voorstelling met als titel POST. Het gaat over de sterkste man ter wereld die al lang het leven liet. Ik speel al mijn derde voorstelling mee, ik moet brieven schrijven en een antwoord ontvangen. Wij hopen op een mooie voorstelling, ik hoop dat jullie er ook van zullen genieten. Wij wensen jullie een mooie voorstelling toe. Vele groeten.
Evy Eeckhout Welkom lieve toeschouwer. Ik ben Evy, een vrolijke, sociale levensgenieter! Ik ben gebeten door de theatermicrobe, die ik gelukkig kwijt kan bij de supertoffe bende van Theater 12! Ik ben zeer blij dat jullie allen zo talrijk op ‘post’ zijn! Laat jullie meenemen naar ‘de Sportwijk’ en geniet ervan net zoals wij dat doen! Veel liefs, xxx
Nele Claeys Al 10 jaar bij Theater 12, met super veel fun en fijne momenten, van garagiste tot terroriste en achter de schermen – en deze keer met plezier als leerkracht.
Wim Rigelle Ik ben Wim. Ik doe weer mee met de Twaalvers omdat ik heel graag op een podium sta, maar het meest nog omdat ik er zeer goede vrienden en vriendinnen heb, waarmee ik goed kan praten en plezier maken.
Sabine Van Walle Hey, Theater 12 is er voor jou en mij. Voor mij is het ontspannend: gezond ontstressen samen met mijn vrienden, iemand anders spelen/zijn… echt leuk om te mogen meespelen. Voor jullie is het een avondje uit met vrienden, relaxen, wegdromen. Kortom: geniet er maar lekker van!
Katrien Nys: Mijn naam is Katrien (Trien voor de vrienden). Op 10-jarige leeftijd belandde ik in een coma ten gevolge van een verkeersongeval. Onlangs heb ik drie jaar toneel gevolgd aan de Theater- en Filmschool Stijn Brouns, waar ik veel heb bijgeleerd. Ik heb twee jaar meegespeeld bij Boem Patat (een gezelschap van mensen met een Niet Aangeboren Hersenletsel). Dit jaar maak ik voor het eerst deel uit van Theater 12 en ik voel me hier als het ware THUISKOMEN. Iedereen is ANDERS, maar samen proberen we om van POST een succes te maken. Geniet ervan! Lieve groetjes, Katrien.
Kurt Vanhauwaert: Juist twintig jaar geleden stond ik hier voor het eerst in de Tinnenpot met Romme & Julie. Man, man, man… Twintig jaar! Post: na, achter… Er is heel veel veranderd, maar dan ook weer niet. Ik sta hier nog met evenveel plezier. Geniet van POST. Wij zullen dat zeker doen.
Tourad Kane: Mijn is Tourad Kane. Ik kom uit Mauritanïe, ik woon tien jaar in Gent. Ik speel bij Theater 12 sinds 2007 en wij zijn één familie van toffe en warme mensen. Ik ben anders dan hen qua kleur, origine, cultuur, geloof,… maar ze zien me als een mens zoals iedereen en ook met veel respect - dat
is leuk. Toneel spelen met onze bende is altijd cool. Er zijn mensen met beperkingen, maar wat ze in het toneel kunnen: ik vind het chapeau. Want acteren is niet voor iedereen hé, maar die gasten doen dat wel, en op een professionele manier. Dus ik voel me goed bij Theater 12: zij waren altijd hier voor mij op moeilijke momenten, dat ga ik nooit vergeten. Ze betekenen veel voor me: we hebben samen mooie voorstellingen gespeeld, die ga ik nooit vergeten. Ik blijf er altijd één van Theater 12. Groetjes, Tourad
Raoul Schutijser: Hoi, ik speel al jaren toneel. Maar ik weet niet hoeveel keren al. Het speelt geen rol, ik amuseer mij te pletter. Week na week ben ik van de partij. Ik leer nog heel wat bij. Ik kijk naar Thuis omdat ik het mooi vind, en vooral naar het acteren. Ik kijk naar de mimiek en zo. Daar komt mijn improvisatie vandaan. Dat moet kunnen. Het lijkt gemakkelijk maar zo is het niet. Na drie maanden repeteren staan we nu hier. Klaar om u te verrassen. Het was mijn eerste keer dat het zo was… kort maar krachtig. Op de repetities was het plezant. Ik kwam om mij te ontspannen. Raar hé. Ik ging telkens vol goede moed terug naar huis, en met deugd van wat ik die avond gedaan had. Ik geniet er van! Ik ben fier op wat ik hier doe. Nu ga ik ervoor! PS : ik heb pijn aan mijn been! Raoul
Veerle Willems: Ochot, ochot, ocheere, ochot. LUISTER. Voorwaar, ik zeg u. Zet u op uw gemak & geniet met volle teugen, ik herhaal: met volle teugen. Groetjes, Veerle, ik bedoel… dingske.
Tilde Vermeersch: Hola pola, ‘t is hier met Mies bikini, ’t is maar om te zeggen dat ik niet weet hoe dat spel hier begonnen is. Kunde gulder het mij straks eens uitleggen?
Regisseur Udo Meiresonne
Over POST Met POST wou ik een verhaal vertellen over dromen en teleurstellingen. Inspiratie kwam aanvankelijk van het Friese one hit wondertje Twarres dat in het jaar 2000 gigantisch scoorde met het liedje Wêr Bisto en daarna volledig in de vergetelheid raakte. De bandleden van Twarres waren amper achttien jaar. Ik vroeg me af wat dat doet met een mens, zo jong zo succesvol en daarna niets meer. Het verhaal van John Massis is zowat tegengesteld aan dat van Twarres. Massis was zijn hele carrière de absolute top, hij heeft overal ter wereld zijn kunsten vertoond, maar is altijd blijven dromen dat het allemaal nog veel meer en groter zou worden en daar is hij uiteindelijk mentaal en fysiek aan onderdoor gegaan. Waar droom je van? Is je droom bereikbaar? Wat als je droom niet uitkomt? Wanneer geef je op? En als je alles hebt bereikt? Ben je dan nog tevreden met minder? Deze vragen waren, samen met de verhaallijn van de jongen en de facteur, de basis voor enkele workshops. Tijdens deze sessies in mei en juni kwamen we op het idee van de straten met lichtjes absurde namen die naar sporten refereren, en daaruit kwamen dan weer de twee coureurs voort, en café De Sportvriend, de dichter/fotograaf, …
Allemaal perfect materiaal om het verhaal compleet te maken, het verhaal waarin we u vandaag meenemen.
Over ‘inclusief’ Theater 12 Ja, ‘inclusief’ tussen aanhalingstekens. Ik heb het niet zo voor die term. Voor mij hoort hij in hetzelfde rijtje als emancipatie, participatie, integratie, en zo zijn er nog wel een paar waar ik nu - gelukkig maar - even niet op kom. Woorden die tot doel zouden moeten hebben zichzelf overbodig te maken, omdat het niet meer dan normaal is dat iedereen (inclusief en geëmancipeerd) overal (geïntegreerd) aan meedoet (participeert). Het woord gebruiken impliceert dat er nog werk aan is. Een geëmancipeerde vrouw die zichzelf hardnekkig een geëmancipeerde vrouw blijft noemen, voelt zich niet écht evenwaardig, als je het mij vraagt. En wie helemaal perfect geïntegreerd is, hoeft daar niet meer aan herinnerd te worden, die heeft daar geen boodschap aan. ‘Niet evident’, krijg ik wel eens als reactie, wanneer ik vertel dat ik met een ‘inclusieve’ theatergroep aan het werken ben. Natuurlijk is het niet evident. Theater maken is niet evident. Toen ik een tijdje geleden op een podium innig moest kussen met mijn tegenspeelster, toen hebben we een apart repetitiemomentje ingelast om dat gekus uit te proberen met alleen de regisseur er bij. Als er in POST een acteur opkomt met een racefiets aan de hand, dan kijken we ook eerst heel technisch hoe we dat precies gaan aanpakken. Het opkomen met die fiets is niet evident, op de scène staan kussen is dat ook niet. De wereld is nog lang niet geëmancipeerd of inclusief, er gaan nog veel integratie- en participatieprojecten nodig zijn vooraleer de mens zal ophouden zijn medemens in vakjes te stoppen, ik ben niet naïef. Maar bij Theater 12 is inclusiviteit de normaalste zaak ter wereld. Daar hoeven we het niet meer over te hebben. Vandaar dat ik het woord ‘inclusief’ in deze context liever niet gebruik en dat ik iedereen van harte welkom heet op de voorstelling van Theater 12. Tout court.
Personages 1. Helena
gespeeld door Katrien Nys Cafébazin.
2. Lies (Annelies)
gespeeld door Nele Claeys Onderwijzeres en de ernstige dochter van cafébazin Helena.
3. Mies (Marlies)
gespeeld door Tilde Vermeersch De tweede dochter van cafébazin Helena en tegenpool van haar zus Lies.
4. Stefan De Man
gespeeld door Stefan Vanderheeren Stefan schrijft een brief aan John Massis. Tot ieders verrassing krijgt hij antwoord.
5. John de facteur
gespeeld door Raoul Schutijser John de facteur neemt de brief van Stefan mee naar huis, waar hij hem open maakt en leest. John besluit zelf te antwoorden. In zijn jonge jaren was John de facteur een beloftevolle coureur. Maar hij kreeg een zwaar ongeval, waardoor zijn droom in rook opging.
6. Frieda
gespeeld door Sabine Van Walle De vrouw van John de facteur. Staat absoluut niet achter het idee dat haar man in naam van John Massis een briefwisseling voert met Stefan.
7. Dingske
gespeeld door Veerle Willems Op het eerste zicht een zonderlinge. Zij bemoeit zich graag met de gang van zaken en geeft commentaar op de andere personages. Meestal slaat zij daarbij de nagel op de kop.
8. John Massis
gespeeld door Wim Rigelle De figuur (of de geest) van John Massis loopt door het stuk, oa om decorstukken te verslepen.
9. Pol Van Geert
gespeeld door Geert van Pol Gescheiden en gedesillusioneerde postmeester van het kantoor waar John de facteur werkt.
10. Barbara
gespeeld door Evy Eeckhout Ex-vrouw van postmeester Pol en zus van cafébazin Helena.
11. Lucky
gespeeld door Kurt Vanhauwaert Vriend van John de facteur. John en zijn vriend waren vroeger als coureur grote concurrenten. Op een dag zijn ze in een wedstrijd samen aangereden. Lucky zit sedertdien in een rolstoel. Na dat ongeluk zijn de twee rivalen vrienden geworden. Lucky is de broer van Frieda.
12. Rahman Daw
gespeeld door Tourad Kunstfotograaf en dichter. Rahman Daw portretteert alle andere personages.
Colofon Decorontwerp:
Pilipili
Lichttechniek:
Maarten De Pue
Illustratie:
Peter Verbruggen
Fotografie:
Paul Bert
Productie:
Sam Verbruggen & Kurt Vanhauwaert
Pers & communicatie:
Wouter Aers
Met speciale dank aan: Johan Avoux, Nina Molleman, Leen Heylen, Mireille De Bruyn, Danny Simoens, Nick Zwart, Dominique Willaert (vzw Victoria Deluxe), MarieAndrée Avraam, Nadine De Schutter (Bond Moyson Oost-Vlaanderen), VFG Oost-Vlaanderen vzw, Sissi Vlamynck, Pilipili, Film Gear Gent, Jos Vandamme, Theater Tinnenpot, Stad Gent En de vele vrijwilligers achter de schermen. Zonder hen zou deze realisatie onmogelijk zijn.
POST – Theater Tinnenpot Do 17/12, 20u - première Vrij 18/12, 20u Zat 19/12, 20u Zo 20/12, 15u - matinee
Met dank aan:
