The Golden Sixties Golden Age Onder die term verstaat men een gouden tijdperk of een gouden eeuw, om te verwijzen naar
een periode in de geschiedenis die op een bepaald gebied boven de andere periodes uitsteekt. Het kan een periode zijn waarin grote voorspoed heerste, kan ook betrekking hebben binnen een bepaalde kunststroming ... en hoeft niet noodzakelijk overeen te komen met honderd jaar. Dat was zo het geval in de 16de eeuw. Men spreekt dan wel van de “Gouden Eeuw”, maar dat was zeker niet geval voor Frankrijk. Het land zat geprangd tussen de Zee en Engeland, in het Westen, en door het 'Heilige Roomse Rijk' langst alle andere kanten. In die zestiende eeuw vielen er zelfs 7 (zeven) Frans Koningen te noteren. “The Golden Age” was niet alleen de tijd van het 'Heilige Roomse Rijk' van Keizer Karel (° 1500 - + 1558), maar ook die van Hendrik VIII van Engeland (° 1491 - + 1547) en van zijn dochters Maria I (Bloody Mary ° 1516 - + 1558) -die haar vader had opgevolgd- en van Elisabeth I (° 1533 - + 1603) -die haar halfzus in 1558 opvolgde-. Beide 'blokken' ; 'Heilige Roomse Rijk' -met Keizer Karel en zijn zoon Filips II- en Engeland -met Hendrik VIII en zijn dochter Maria I en Elisabeth I-, straalden zekerheid en macht uit vanwaar... “ Golden Age ”.
The Golden Sixties Vier eeuwen later, in het midden van de XXste eeuw, sprak men over “The Golden Sixties”. Wat ons land betreft, vonden we terug dat België zwolg in de materialiteit en dat de expansie in alle sectoren van de economie een nooit geziene welvaart opleverde. Daarbij werd de werkloosheid bijna volledig teruggedrongen. De inflatie blijft in de eerste jaren beperkt, terwijl de periode wordt gekenmerkt door grote investeringen van Amerikaanse multinationals, vooral in het Vlaamse landsgedeelte. Ook Duitse en Franse industrie-giganten plantten bedrijven. Er manifesteert zich ook een duidelijke verschuiving van de werkgelegenheid naar de tertiaire sector ; het aantal personen wagens verdrievoudigt bijna en er komen autostrades.
Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn ; het is niet al goud wat blinkt ! Van eind december 1960 tot januari 1961 wordt ons land geteisterd door grote stakingen ; terwijl de stelselmatige sluiting van de steenkoolmijnen in de Borinage (Henegouwen) grote werkloosheid met zich teweeg brengt. Op 1 juli 1960 wordt Belgisch Congo onafhankelijk, wat daar in de volgende jaren niet alleen voor problemen zorgt ... maar ook de voorbode is van nog meer Afrikaanse koloniën die onafhankelijk worden. In het buitenland zijn er de spanningen tussen Oost en West door de Cubaanse revolutie ; gaan de Amerikaanse troepen naar Vietnam om de strijd aan te gaan tegen de 'Vietcong' ; wordt in Zuid-Afrika Nelson Mandela voor zéér lange tijd gevangen gezet ; wordt in Parijs (17 oktober 1961) een pro-Algeriaanse betoging door de politie gewelddadig uiteen gedreven en breekt in 1968, in Parijs, een studenten opstand uit die gevolgd wordt door een algemene staking in héél Frankrijk. Ook in België laten de studenten van zich spreken, m.b.t. de “Leuven Vlaams” betogingen. In de V.S. zijn er de toenemende spanningen tussen blank en zwart ; worden er enkele zwarte leiders vermoord ; pleegt de Ku Klux Klan aanslagen op zwarte burgers en worden J.F.K. Kennedy (1963) en Robert Kennedy (1968) vermoord. Zo “goud” blinkend waren ze dan ook weer niet... “The Golden Sixties”.
The Golden Years Zijn uiteraard afgeleid van “The Golden Sixties”. Er waren ook vele memorabele zaken. De
'panty' maakte zijn opwachting (1967), samen met de minirok en -jurk, de maillot en de dames beginnen ook pruiken te dragen ... wat een paar eeuwen vroeger ook wel het geval was, maar in de 'sixties' leken ze meer op 'echt' haar. In Kaapstad worden de eerste hart-transplantaties uitgevoerd ; wint nog eens een Belg de Ronde van Frankrijk ; wordt de Rus Joeri Gagarin de eerste man in de ruimte (1961) en zet de Amerikaan Neil Armstrong voet op de Maan (1969). De grootste 'revolutie', bij wijze van spreken, gold echter de muziekwereld ! In Frankrijk is dat
met de uitzending, en het tijdschrift, “Salut les Copains”. Tal van jonge 'pop' artiesten maken hun opwachting ; o.a. Johnny Hallyday, Claude François, Sylvie Vartan, Sheila ... enz ... te veel om allemaal op te noemen. Als dans doet de “Twist” een opgemerkte opgang, met Chubby Checker en “Let's Twist again” wordt het zelfs een rage die midden der jaren zestig over het hoogtepunt heen is ... ogenblik waarop de popmuziek helemaal doorbreekt met de beatmuziek die van Engeland komt overgewaaid. De meest bekende zijn “The Beatles” en “The Rolling Stones”, die ook de grootste naam maakten -laatstgenoemden nog altijd trouwens- maar er waren er nog vele anderen, die organisator Daniel Gardin er toe dreef om uit te pakken met een muziek feuilleton, dat jaarlijks in het Antwerpse Sportpaleis wordt gebracht... “The Golden Years”.
Benaming die wellicht werd afgeleid van “The Golden Sixties”, ofschoon de beatmuziek
verder gaat en ook de jaren '70 omvat. Voer is er in alle geval genoeg, hoe anders verklaren dat men al aan de 24ste uitgave toe was, dit onder de noemer “The Ultimate Sixties Edition”. Daarbij waren er uiteraard groepen die het Sportpaleis al eens hadden aangedaan ... maar de nostalgie doet daarbij dan telkens weer zijn werk ; vandaar ook dat er weer zo'n 10.000 toeschouwers het Sportpaleis bevolkten ... daags nà 'De Kreuners' met hun “Laatste kreun”. Wellicht zal men daarbij het podium hebben laten staan, want stond toch wel zéér ver naar achter. De 'parterre' moest daarbij niet ontruimd worden, want daags tevoren -op vrijdag 7 december 2012- nog helemaal bevolkt met 'staanplaatsen' en, in totaal, bijna 19.000 toeschouwers !.
Op zaterdag 8 december 2012 werd dat gelijkvloers, gedeeltelijk, ingenomen door
verschillende rijen met ronde tafels met acht stoelen -als we goed geteld hebben- en die relevant waren aan de 'speciale' arrangementen met champagne 'à volonté' ! Wellicht waren er nog andere V.I.P. arrangementen, met dan een plaats in de laterale tribune langst de kant van het Hospitality Center. Laterale tribune die, net als die aan de andere kant, in de zomer van 2013 zal aangepakt worden. Is nodig, want de eerste rijen ervan zijn niet zo comfortabel, als die welke zich hogerop bevinden. Dit vooral dan wat het zicht op de “bühne” betreft ... niet alleen ver 'on the day' maar ook het 'hoogteverschil' met de personen die zich voor u bevinden is kleiner. Men is dan aangewezen op het screen boven het podium ... scherm dat wel wat groter had mogen uitvallen. Uiteraard had André Rieu zijn groot 'led-screen' terug mee op 'tournee' genomen.
Carl Huybrechts De Antwerpenaar heeft intussen ook de leeftijd van “The Golden Sixties” bereikt, maar er zit vooralsnog geen sleet op. Presenteerde voor de vijftiende maal reeds “The Golden Years”
op zijn gekende rustige maar toch gedreven manier. Bracht niet alleen, en uiteraard, de inleiding maar vertelde tussen iedere groep in -bij de “dode” momenten als de instrumenten attributen gewisseld moesten worden- het een en ander over het jaar waarop een bepaalde band was opgericht of hun meest gekende “hit” brachten. We geven ineens mee dat in ons voetbal-wereldje R.S.C. Anderlecht bijna altijd kampioen werd, waar Carl Huybrechts steeds de nadruk op legde en waarbij, merkwaardig genoeg, niets uit de jaren 1961, 1963 of 1969 ... toen R. Standard C.L. kampioen werd ! Op sportgebied kwam natuurlijk ook de Ronde van Frankrijk te berde ... met, o.a., Jacques Anquetil (1961 t/m 1964) ; Felice Gimondi (1965) ; Lucien Aimar (1966) ; Jan Janssen (1968) en Eddy Merckx (1969). Uiteraard kwamen ook enkele gebeurtenissen aan bod, die we al eerder vermeld hebben. Die presentaties van Carl Huybrechts kwamen telkens, nà de video die tijdens die “dode” momenten voor de nodige sfeer moesten zorgen. Het was de bedoeling om van het Sportpaleis één grote 'Karaoke' zaal te maken, wat maar gedeeltelijk lukte. Nochtans, geen problemen bij “Delilah” van Tom Jones ; “Aline” van Christophe en “Paint it Black” van de nog jonge Rolling Stones. Ietsje minder nochtans bij “Hello ... Hello” van The Beatles en “Mrs Brown You'v got a Lovely Daughter” van Hermans Hermits met de zeer jonge Peter Noone als voorzanger ... waarvan we dachten dat het Mick Jagger was ... en eerst bij het opmaken van onze recensie ontdekten hoe de vork in de steel zat ! Carl Huybrechts introduceerde en herhaalde ook, regelmatig, de verkoop van het prachtige programmaboekje waarvan de opbrengst van de verkoop voor Het Goede Doel is bestemd.
'On the Evening' ging dat naar het “United Fund For Belgium vzw” en het “Sint-Jozefinstituut Buso” uit Antwerpen. Tijdens het evenement werd de rest van de 'boekjes' nog in de zaal verkocht ... wat voor een 'sold out' zorgde, zo ongeveer in het midden van het evenement, ... met een uurtje later de trekking van de tombola. Met drie mooie prijzen ... 1 GPS (van V.W.) ; een duo-ticket Economy naar New York (Brussels Airlines) -hopelijk heen-en-terug- en, de hoofdprijs, een Scooter LML Star Deluxe (LML Belgium) ... die vorig jaar niet werd afgehaald (?). We hebben zowat alles aangehaald wat u moet weten ... plaats gemaakt voor “ The Golden Years ”.
The Ultimate Sixties edition Die werd ingeleid door Dozy Beaky Mick & Tich ... een kwartet, sinds Dave Dee eind 2008
onwel werd bij zijn vertrek naar het Sportpaleis en begin 2009 overleed. Afkomstig uit het Engelse Wiltshire, uit het gelijknamige Graafschap -County in het Engels- en gelegen in het zuiden van Engeland ... boekte deze groep enorme successen tussen 1965 en 1969. Na een 'split' in 1972' maakten ze een herstart in de jaren '80. Begonnen eraan met “Zabadak”, uitgebracht in 1967 en geschreven door Ken Howard en Alan Blaikley. Nummer dat we, persoonlijk, nog dagelijks horen in het café “Trefpunt” te Blankenberge ! Op de play-list stonden vijf nummer, ze brachten er ,,slechts vier, allemaal toch gekende ... zoals “The Legend of Xanadu”, populaire song uit 1968 van dezelfde twee 'writers'. “Bend It” en “Hold Tight” dateren dan weer uit 1966 en zijn ook van die twee zelfde songwriters. Schitterende opener, als men de songs beluistert op “You Tube” in de jonge jaren van die mannen. Intussen zit er sleet op, ze worden ook een dagje ouder. Brachten wel al wat sfeer in de zaal ... vooral dan op het middenplein waar de 'party' de hele avond zou voortduren ... onder de invloed van de “Champagne” ? Desalniettemin valse noten en ook wel soms vals gezongen ! Het weze hen bij deze vergeten ... gebeurde ook bij de volgende 'artiest'.
Chris Andrews, de volgende op het lijstje, is afkomstig uit Oost-Londen en gefascineerd door de Rock-'n-Roll. Stond op de affiche (The Star Club in Hamburg) met, o.a., The Beatles, Jerry and the Pacemakers, Gene Vincent en Jerry Lee Lewis ; -Dave Dee, Beaky, Mick & Tich en The Searchers traden er ook nog op-. Begint daarna ook songs te schrijven voor, o.a., Sandie Shaw -niet het Eurovisie song winning nummer “Puppet on a String”- en gaat zelf voor een zangcarrière. Brengt drie van zijn eigen composities in het Sportpaleis ... “To whom it Concerns” (1965) ; “Pretty Belinda” (1969) en de meeste bekende van allemaal “Yesterday Man” (1965). Ook op Chris Andrews zijn stem zit er toch 'sleet', want toch ook al een een kloeke zeventiger, sinds 15 oktober 1942. Op het middenplein zit er hoegenaamd zeker gèèn sleet ... en er komt “more” ... 'Champagne' !?
Dave Berry is zelfs een jaar ouder
(° Sheffield 6 februari 1941). Begon er in 1960 aan met ook al
zo'n “Rock-'n Rollgroep” ... “The Cruisers”, ze specialiseerden zich voornamelijk in 'covers'. Dave Berry begint er met zo een “Route 66”, uit 1946 van Bobby Troup, dat eerst werd opgenomen door Nat King Cole maar vooral een grote hit werd, de bekendste ook, van Chuck Berry ... waarvan David Holgate Grundy een fan was en er zijn 'pseudoniem' waarschijnlijk van heeft afgeleid. Staat in alle geval niet op de set-list in het Sportpaleis, maar is het eerste van zijn vier nummers. “Little things” is dan weer een nummer van de Amerikaan Bobby Goldsboro uit 1964 en in 1965 gecoverd door Dave Berry. “Mama” (1966) is van de Amerikaan B.J. Thomas. Dave Berry, die in ons land naam, faam en bekendheid verwierf in 1965 tijdens het songfestival in Knokke -onder de noemer”Europa Cup”- sluit af met zijn meest bekende nummer “This strange effect” uit 1965, van de Londense liedjesschrijver, - zanger en gitarist Ray Davies.
We waren ongeveer een uur ver en het beste moest nog komen ... hoewel toch meegeven dat
alle 'performers' de gezegende leeftijd van “The Golden Sixties” al bereikt hadden, overschreden zelfs. Zoals de The Tremeloes, een band die in het begin der jaren '60 werd opgericht en in 1962 bij de platenfirma 'Decca' een auditie deed en een contract binnenhaalde ! De nog onbekende “Beatles”, die eveneens solliciteerden, grepen er naast ! Begonnen eraan met “Suddenly you love me” (1968) door vier songwriters geschreven waarvan Peter Callander de bekendste is, want schreef nog tal van andere bekende songs. “Here comes my baby” (1967) een
oorspronkelijke song van Cat Stevens -waarvoor The Tremeloes een Gouden Plaat kregen- ; “My little lady” (1968) van Alan Blakley en Len Hawkes en het bekende “Silence is golden” (1967) van Bob Crewe en Bob Gaudio worden vervolgens gebracht ... met toch ook af en toe een valse noot ... en om af te sluiten “Even the bad times are good” (1967) van Peter Callander en Mitch Murray. Ook met die twee laatst vernoemde nummers werd “gold” behaald !
Chris Montez (° 17 januari 1943) was de Amerikaanse inbreng van de avond en begon eraan met “The Loco-Motion”, cover uit 1962 van Little Eva en van de songwriters Gerald Goffin en Carole King. Daarna volgden “Some Kind'a Fun” (1963) waarschijnlijk van hemzelf en “The more I see You” (1966) van Harry Warren en Mack Gordon en ten slotte zijn meeste bekende nummer “Let's Dance” van Jimmy Lee. Ook Chris Montez lijdt aan het verouderingsproces ... wat nochtansniet gezegd kon worden, nu bijna twee jaar geleden, van Charles Az,avour (toen 87) en vorig jaar van Johnny Hallyday (69). Toch werkten de gebrachte nummers opzwepend ... sfeer dus ... in het bijzonder vooraan op de 'parterre' ... na de zoveelste “fles” bubbels !
We hadden wat problemen met de playlist, o.a. bij The Searchers ... die er ook aan begonnen
in de “early” sixties en eveneens een exponent waren van de “Merseybeat” uit Liverpool. Hun naam ontleenden ze aan een Amerikaanse Western film uit 1956 met John Wayne. Gooiden er ineens de beuk in met “Sweets for my sweet”, hit uit 1961 van Doc Pomus -zeer bekende 'blues' zanger en songwriter- en Mort Shuman, al even bekend -surf maar eens naar Wikipedia- ! Brachten eveneens “When you walk in the room” (1964) van Jackie DeShannon en “Needles and Pins” (1963) dat zijzelf destijds ook bracht, maar van de hand is van Jack Nitzsche en Sonny Bonno. “Sugar & Spice” (1963) is dan weer van ene Fred Nightingale. We geven de namen van die songwriters en/of producers wel bewust mee ... zodat u, als u er tijd voor heeft, ze kunt opzoeken op het internet ... zeer zeker interessant. Niet op de play-list, “The Rose” ... daterend uit 1980 (!) van Amanda McBroom en gebracht door vele groten uit de muziekwereld (o.a. wijlen Ann Christy) ... hoe dan ook, mooi moment voor “The Searchers”.
Een verrassende 'jong' uitziende Peter Noone (° 5 november 1947) was ongetwijfeld één van de
hoogtepunten van de avond. Het “beste voor het leste”, zou kunnen gesteld worden ofschoon er nog een groep volgde. Bij het opstellen van deze recensie ontdekten we trouwens dat hij op 15-jarige leeftijd de 'frontman' was van de groep “Herman's Hermits”, band uit Manchester ... die Peter Noone in 1971 verliet om een eigen carrière op te bouwen. Begon er, 'on the day', aan met “I'm into something good” (1964) van Gerry Goffin en Carole King -een Amerikaan en een Amerikaanse- ; uit de film 'The Naked Gun' ! Slaagt erin 'on the evening' ... “the audience” ook goed te 'bespelen' en oogst dan ook veel succes met, o.a. en in willekeurige volgorde, zoals men dat pleegt te noemen, “Silhouettes”, in 1965 uitgebracht door Herman's Hermits maar oorspronkelijk uit 1957 van Bob Crewe en Frank Slay ; zelfde verhaal voor “I'm Henry VIII, I am” feitelijk een music hall song uit 1910 van Fred Murray en R.P. Weston en overgenomen in 1965. “Dandy” (1966) is dan weer van Ray Davies, een oorspronkelijke song van “The Kinks”. Peter Noone bespeelde, tussendoor, het publiek ... wat hem aardig lukte ! “No Milk today” uit 1966 en van Graham Gouldman mocht uiteraard niet ontbreken, een van de succesnummers ook van Peter Noone. “There's a kind of Hush” werd de afsluiter, gereleased in 1967 van de hand van Geoff Stephens en Les Reed en als producer Mickie Most. Er mag, zeker en vast, gesteld worden ... een uiterst geslaagd optreden !
Net als dat van The Manfreds daarna. De basis van de groep ligt bij Manfred Sepse Lubowitz,
onder die naam geboren op 21 oktober 1940 te Johannesburg. In 1961 komt hij naar GrootBrittannië en richt er in 1962, in Clacton-on-Sea, een band op ... 'Mann-Hughes Blues Brothers'. Manfred speelt de 'keybords', medeoprichter Mike Hugg de drums/vibes/piano. In 1963 omgedoopt tot 'Manfred Mann and The Manfreds'. De 'Mann' is een pseudoniem dat hij ontleende en opdroeg aan de jazz drummer Shelly Manne. De groep maakte verschillende grote hits en concurreerde zelfs met The Beatles. Paul Jones was de zanger van de groep en speelde
ook mondharmonica. Hij verliet de band in 1966 om de 'solo' tour op te gaan en werd vervangen door Mike D'Abo. Er kwamen nog hits, maar in 1969 ging de groep uiteen. In 1991 werd de groep heropgestart met, op Manfred Mann nà, de vroegere leden/boegbeelden ... zoals Mike Hugg, Tom Mc Guinness en het verenigde duo Paul Jones en Mike d'Abo.
Het zevental, inderdaad, begonnen met “Sha-la-la” (1964), oorspronkelijk van 'the Shireless' en van de hand van een trio ... Robert Moseley, Luther Dixon en Robert Taylor. Na “My Name is Jack” (1968) van John Simon volgde al direct “Ha ha said the Clown” ... wat toch vroeg kwam voor een 'hit ; is van Tony Hazzard uit 1966 ... “If you gotta go now” is dan weer een single uit 1964 van Bob Dylan, maar eerst uitgebracht -volgens Wikipedia- in 1967. Daar tussenin ook vertolkt door, o.a., “Manfred Man”. We blijven daar niet langer bij stilstaan en gaan naar “Mighty Queen”, ook al van Bob Dylan en in januari 1968 uitgebracht door de band “Manfred Mann”. Heeft de (her)nieuwde groep dus ook in het repertoire opgenomen. “Do wah diddy diddy”, uit 1964, werd geschreven door Jeff Barry en Ellie Greenwich. Ineens meegeven dat, vooral, Paul Jones, toch ook van 1942, een overweldigende indruk naliet met zijn tussenkomsten ... en solo ... op de mondharmonica. Om 'Toots' Thielemans helemaal jaloers te maken !
Encore Die kon er nog wel net op af, want de klok ging nu toch al naar de drie uren entertainment. Was aangekondigd op de play-list als “Get Back” ... uit 1969 van “The Beatles” en geschreven
door John Lennon en Paul MacCartney. De overgebleven leden van “The Beatles” zullen wel nooit “The Golden Years” halen ... evenmin als “The Rolling Stones” ... en al die artiesten uit Frankrijk die in de jaren '60 zo aan bod kwamen. En er zijn er uiteraard nog vele anderen, te veel om op te noemen en ... vooral ... te “duur” om naar het Sportpaleis te halen ! Alle artiesten die in deze “Ultimate Sixties Edition” kwamen , uiteraard en zoals gebruikelijk, tezamen op de bühne voor de afsluiter ... de Encore genoemd. We moeten eerlijk en, vooral, objectief blijven ... ging, door allerlei omstandigheden, volledig de mist in want “Get Back” ... de bedoeling mocht er dan wel zijn, want iedereen terug van waar men vandaan kwam ... zeer goed bedoeld maar op het podium toch wel een chaos van jewelste, spijtig genoeg. Onder de invloed van de “Champagne à Volonté” stoorden die van het “middenplein” er zich wel niet aan ... op het grote screen was dat echter wel te zien, want er waren klaarblijkelijk toch geen goede afspraken gemaakt door de groepen onderling. Schoonheidsfoutje ... net als die, af en toe, valse noten ... maar desalniettemin een zeer leuke “The Golden Years” ... uit de periode van “The
Golden Sixties” !
De vijfentwintigste en “FINAL” editie ... of wat dacht u ... heeft plaats op zaterdag 14 december 2013 in het Antwerpse Sportpaleis. De al aangekondigde bands zijn “Slade”, “Alvin Stardust”, “The Sweet” en de “Rubettes”. Benieuwd wat daar van komt want de jaren '60 mogen nog altijd betiteld worden als “The Golden Sixties”. Marcel Dingemans.
