t Kerkschip 27e jaargang, nr 3 september

’t Kerkschip

27e jaargang, nr 3 september 2014

-1-

’t KERKSCHIP INFORMATIEBLAD van de

PROTESTANTSE KERK in

SCHIPLUIDEN ‘t KERKSCHIP, 27 jaargang nr 3 Redactie:

Thijs de Bruijne Janneke Arkesteijn Frieda de Schipper

Lijsterbesstraat 7 B. van Schagenlaan 11 Westlander 117

tel:

3808566 3809151 3808975

Bezorgdatum van ’t Kerkschip nr. 4 in de week 15 december 2014 Kopij voor dit nummer graag voor maandag 1 december 2014 mailen naar: [email protected] of: bezorgen op één van bovenstaande adressen

INHOUD:

pag:

Van de voorganger .................................................................................................. 3 Gedicht..................................................................................................................... 4 Terugblik op activiteiten Startzondag............................................................................................................ 5 Open monumentendag .......................................................................................... 6 Zomerse activiteiten voor ouderen ........................................................................ 7 In memoriam ............................................................................................................ 8 Diversen ................................................................................................................... 9 Uit de pen van de organist..................................................................................... 10 Berichten van de diakonie Albanie ................................................................................................................. 11 Ebola .................................................................................................................... 13 SOS Kinderdorpen............................................................................................... 14 Stichting KOZA .................................................................................................... 16 Het Preekrooster.................................................................................................... 22

-2-

VAN DE VOORZITTER… NIEUW BEGIN De tijd vliegt voorbij! Dat besef ik me weer, als ik van de redactie van het Kerkschip een reminder (dankjewel!) krijg, dat de kopij weer ingeleverd moet worden. Ik schrik ervan, dat het alweer zover is! Het schooljaar is begonnen en dat betekent dat het seizoen van het kerkenwerk ook weer gaat beginnen. Er staat weer heel veel op stapel. Zoveel, dat aan het begin van het seizoen mij het gevoel bekruipt dat ik het niet kan bijbenen. Als eenmaal alles ‘loopt’ verdwijnt dat gevoel weer en ben ik blij met zoveel initiatieven en zoveel kansen om elkaar te ontmoeten. Dat biedt ook zoveel gelegenheden om van en met elkaar te leren. En het aanbod is gevarieerd. Om maar iets te noemen: wijkontmoetingen in de wijk ‘Rondom’, bijbelkringen, groeigroepen, catechisatie, ontmoetingen op school, cursussen, een koffie-ochtend, praisevieringen en vespers in de traditie van Taizé, etc.. Ik kan u en jou zeker aanraden om er gebruik van te maken! In het najaar staat op de planning voor de kerkenraad een bezinningsavond over de toekomst van de kerk, met name gericht op de middengeneratie, zeg maar de jonge gezinnen. Hoe bereiden wij ons voor op die toekomst, zodat de Woordverkondiging door kan gaan in Schipluiden? Wat kunnen jong en oud voor elkaar betekenen binnen de gemeente? Hoe kunnen we elkaar bemoedigen en toerusten om het werk voort te zetten? Vragen die van groot belang zijn en waarbij wij uw meedenken en gebed hard nodig hebben. Wellicht hoort u er in een volgende editie van het Kerkschip meer over. In de kerkenraad bereiden wij ons voor op de ‘wisseling van de wacht’ in januari. Altijd een spannende tijd als er nieuwe kerkenraadsleden nodig zijn. We merken dan vaak, dat er een bepaalde voorstelling leeft over het werk in de kerkenraad, die de drempel onnodig hoog maakt om deel te worden van de kerkenraad. Taken van ouderlingen zijn allang niet meer zoals die twintig jaar geleden waren. Natuurlijk vraagt het wat van je vrije tijd, maar daar staat tegenover dat je er ook heel veel van leert, je betrokkenheid bij de kerk wordt groter en je kunt daadwerkelijk iets betekenen voor een ander. Vraag het maar aan degenen die ervaring hebben. En, heel belangrijk: je staat er niet alleen voor. Wat betreft de gebouwen had ik graag goed nieuws willen brengen. Helaas is er op dit moment nog steeds veel onzeker en wordt er volop overlegd tussen kerk en burgerlijke gemeente en belanghebbende partijen. Er valt dus niet veel te melden zolang dit proces loopt. We rekenen op uw begrip en wensen de betrokken vrijwilligers heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen toe. Samen, als leden van deze gemeente, vormen wij het lichaam van Christus. We hebben elkaar allemaal nodig. Laten we elkaar dan ook dragen met onze gebeden. Een goede herfsttijd toegewenst. ds. Erika Dibbets-van der Roest -3-

GEDICHT…

Vader, geef mij licht in mijn handen om uit te delen, licht in mijn ogen om een lach te ontlokken, licht in mijn oren om Uw stem te vernemen, licht op mijn tong om een vuur te ontsteken, licht in mijn hartstocht om liefde te zijn, licht in mijn denken om Uw dag te zien dagen, licht op mijn schouders om vrede te dragen, licht op mijn hoofd om een teken te zijn, licht in mijn lied om Uw goedheid te eren, licht in mijn tranen om mensen te troosten, licht in mijn hart om een licht te zijn.

Jaap Zijlstra

-4-

TERUGBLIK OP ACTIVITEITEN… Startzondag 2014 Startzondag in september is in de Protestantse Gemeente Schipluiden altijd een bijzondere gebeurtenis. En het begin van het nieuwe kerkelijke jaar op zondag 14 september 2014 was waarschijnlijk één van de meest bijzondere in jaren. Al weken vantevoren werd reclame gemaakt voor een vrolijk en gezellig samenzijn. En toch begon deze dag ook op een heel droevige noot. Aan het begin van de eredienst moest onze predikante, Erika Dibbets-van der Roest, aan de gemeente twee sterfgevallen bekend maken. Veel gemeenteleden herinneren zich nog ds. Ton van der Hoeven, die in de jaren negentig predikant in Schipluiden was. Hij was al een tijd ziek, maar toch kwam zijn overlijden hard aan. En alsof het niet genoeg was, moest zij ook aankondigen dat Thijs de Bruyne, welbekend en welbemind in de gemeente, de vorige avond was overleden. Een voelbare schok ging door de kerk. Maar het eind van leven valt vaak samen met het begin van nieuw leven. En dit nieuwe leven kondigde zich aan met de doopplechtigheid van de kleine Stella Willemijn Voogd. Opa, diaken in de Rooms-Katholieke Kerk, bediende het kindje met de symbolen van zout, olie en licht. De vader van Stella droeg een gedicht voor, “Handjes”, over wat gebeurt wanneer een kindje zijn of haar eigen handjes ontdekt. En dit vergoedde toch enigzins voor het verdriet. Hierna was er gelegenheid voor een gezellig kopje koffie of thee op het plein buiten de kerk, aangezien het Anker nog in gebruik was voor een Kids Praise. Enkele leuke foto’s uit de geschiedenis van de Dorpskerk werd tentoongesteld en trokken veel aandacht. Hierna ging het naar de boerderij van Wim en Ineke Moerman aan de Zouteveense weg voor een heerlijke picknick. Voor de tieners was er een avontuurlijke speurtocht per fiets onderweg naar de boerderij. Ruim honderd mensen waren aanwezig, wellicht een record. Waarschijnlijk had het goede weer er ook mee te maken. Stoelen werden in een kring opgesteld, en enkele jonger en oudere dames zorgden achter tafels voor de voorbereiding van broodjes met knakworstjes en ander beleg, terwijl er ook drie of vier potten soep klaar stonden. En ten slotte waren er heerlijke verse vruchten. Het allerbeste was echter het fijne gezelschap. Mensen stonden of zaten overal in groepjes en kletsten honderd uit over van alles en nog wat. Het was zo gezellig, dat veel mensen pas tegen drieën of iets later vertrokken. Het was een startzondag om nooit te vergeten. Namens iedereen, hartelijk dank aan Wim en Ineke en iedereen die bij de regelingen betrokken waren. Volgend jaar doen we het weer! Leopold

-5-

… Van het Kerkrentmeesterserf Veel belangstelling voor foto’s in Dorpskerk Op de Open Monumentendag op zaterdag 13 september was er een gezellige aanloop van gemeenteleden. Veel belangstelling was er voor de negentig foto’s. Zowel foto’s van de Kerkkoetsen en Brikken als voor de bruidsparen die op veilingschuiten, met auto,’s, koetsen, baken bromfietsen onderweg waren. Voor ons als kerkrentmeesters ook aardig dat we de kerk niets voor niets de hele dag open hadden. Ook waren er veel oud gemeenteleden die foto’s hadden aangeleverd. Jammer dat het niet was gelukt om een kerkbrik in het echt te laten zien. De kerkbrik uit het Maaslandse museum De Schilpen was er niet vanwege een mogelijk financieel risico bij beschadiging en van de koets die s’middags zou komen was per abuis al het paard uitgespannen en alles opgeruimd toen men zich realiseerde dat men nog naar de Dorpskerk zou gaan. Jammer voor de mensen die speciaal daarvoor naar de Dorpskerk kwamen. Boze gezichten waren er niet, de foto’s, ook die van de Dorpskerk voor en tijdens de restauratie half vorige eeuw, maakten veel goed. Ook tijdens het koffiedrinken na de startdienst op zondag 14 september was er veel belangstelling voor die negentig foto’s. Het was dringen bij de foto’s. Stand Actie Kerkbalans De stand van de actie Kerkbalans is per 31augustus 2014: Ontvangen vrijwillige bijdragen: € 88.292,37 (toegezegd: € 105.985,20) Schilderwerk pastorie Op 16 september is begonnen met het schilderen van de pastorie. Eerder zijn er een aantal houten onderdelen van het dak en een raam vernieuwd. Vooral de voordeur is echt aan een opknapbeurt toe. Nieuwbouw Helaas is er wat betreft de geplande nieuwbouw geen nieuws te melden. De vergunning om te mogen bouwen is met 6 maanden verlengd. Zodra er wat te melden is hoort u het zeker van ons. Kerkrentmeesters.

-6-

… Zomerse activiteiten voor ouderen. De afgelopen zomerperiode zijn er drie activiteiten voor ouderen georganiseerd namens de Protestante Kerk. De eerste activiteit was een spelmiddag in Akkerleven op 22 juli. Vijf jongeren deden allerlei spelletjes met de bewoners. Er was koffie of thee met een plak cake. Tussendoor werd er ook een glaasje geschonken, vergezeld van een lekker stukje worst of kaas. Om 16.00 uur werd alles weer opgeruimd. Het was een gezellige middag. De tweede activiteit was de koffieochtend op woensdag 30 juli bij ds. Dibbets. Er kwamen 30 gasten en het was mooi weer. Dus we hebben lekker in de tuin gezeten. We begonnen met koffie met cake of hartige taart. Na het tweede kopje koffie gaf ds. Dibbets uitleg over twee liedjes van vroeger. Daarna werd het tijd voor een glaasje fris of advocaat met slagroom. Ook de zoutjes en de kaas en worst ontbraken niet. Er werden nog een aantal zakjes met sperziebonen verloot. Na afloop kreeg iedereen nog een potje zelfgemaakte jam mee. Al met al een geslaagde ochtend. De tweede koffieochtend was op dinsdag 26 augustus bij de fam. Moerman in de stal. Deze keer kwamen er 37 gasten. Het weer werkte niet echt mee, maar wij zaten warm en droog in de gezellige stal. De koffie of thee met cake of boterkoek lieten de gasten zich goed smaken. Er werd gezellig gepraat over allerlei dingen. Tegen de klok van elf werd er advocaat met slagroom, wijn, bier of fris geschonken. Aan het eind van de ochtend wilde er nog enkele mensen de mooi verzorgde bloementuin bewonderen. Daarna ging iedereen huiswaarts. Wij als vrijwilligers hebben deze ochtenden met plezier georganiseerd en kijken terug op drie geslaagde activiteiten. Ds. Dibbets en Tineke, bedankt dat we bij jullie te gast mochten zijn.

De Diakonie

-7-

IN MEMORIAM… Ons redactielid: Thijs de Bruijne Op zaterdag 13 september is voor ons onverwacht Thijs de Bruijne overleden op de leeftijd van 75 jaar. Wij hebben Thijs mogen meemaken als betrokken redactielid die met veel enthousiasme en praktische inzet hielp bij het verschijnen van ’t Kerkschip. Hij stimuleerde mensen tot aanleveren van kopij en was verantwoordelijk voor het vermenigvuldigen van ’t Kerkschip. Hij zorgde er trouw voor dat ’t Kerkschip op tijd klaar was voor distributie. We wensen mevrouw de Bruijne en Henno, Sandra en de kleinkinderen veel sterkte en Gods zegen in deze moeilijke tijd. Janneke Arkesteijn, Frieda de Schipper.

Collectebonnen!!!! Weet u het nog? U kunt collectebonnen kopen van € 1, - en € 0,50 Eén telefoontje naar Elise Neervoort (015-3809783) of Wil Dijkshoorn (015-3809662) en de vellen worden thuisbezorgd. Voor de kerk is dit handig, maar voor u ook! U heeft dan voor uw belastingaangifte een bewijs dat u aan goede doelen geeft; zo kunt u belastingvoordeel behalen. De betaling geschiedt via de bank.

Inleveren Cartridges en mobieltjes Nog steeds is het mogelijk om cartridges en mobieltjes in te leveren. Opbrengsten hiervan besteed Kerkinactie aan noodhulp in de wereld. Maar met het inleveren ervan helpt u ook mee aan een schoner milieu. Mobieltjes die stuk zijn worden gemaakt met onderdelen van mobieltjes die ingeleverd worden per regio. Dan worden zij in ontwikkelingsgebieden weer verkocht. De rest wordt op een goede manier gerecycled. De diaconie. -8-

…

kringloopmarkt Op zaterdag 25 oktober is er een kringloopmarkt in Schipluiden. U kunt heerlijk rondsnuffelen tussen allerlei tweedehands spullen en boeken. Van theeglas tot bloemenvaas, van barbie tot kinderwagen en van ganzenbord tot sjoelbak. De kringloopmarkt is van alle markten thuis. Er zijn heel veel gesorteerde boeken: kinderboeken, streekromans, kookboeken, thrillers, geestelijke literatuur, groenboeken, sportboeken, oranje boeken, hobbyboeken enz. Voor elk wat wils. Ook zijn er CD's, Dvd's, grammofoonplaten, puzzels, een leuk gezelschapsspel, zomerspeelgoed nog veel meer. De markt wordt gehouden Dr. J. de Koninglaan 2 van 10.00 uur - 14.00 uur. De opbrengst is voor het onderhoud van de Dorpskerk. Als u nog iets heeft voor onze markt: Dit kan ingeleverd worden iedere dinsdagavond van 19.15 - 20.30 in de Koningskerk. Komt dit niet uit of moet het opgehaald worden geef dan even een belletje of e -mailtje. We houden deze markt iedere laatste zaterdag van de maand.

Namens de kringloopcommissie: Emmy van der Eijk [email protected], tel. 015 3809482 Arie Verboon: 0623290937

Weet u het nog? U kunt collectebonnen kopen van € 1, - en € 0,50 Eén telefoontje naar Elise Neervoort (015-3809783) of Wil Dijkshoorn (015-3809662) en de vellen worden thuisbezorgd. Voor de kerk is dit handig, maar voor u ook! U heeft dan voor uw belastingaangifte een bewijs dat u aan goede doelen geeft; zo kunt u belastingvoordeel behalen. De betaling geschiedt via de bank.

Als u de informatie uit dit blad en andere informatie over onze gemeente nog eens wilt nalezen, dan kunt u ook kijken op de internetsite van de kerk. Dat is:: www.protestantschipluiden.nl

-9-

UIT DE PEN VAN DE ORGANIST… OOGSTMAAND Oogstmaand is een oude Nederlandse maandnaam voor de maand augustus. We kennen ook een oogstlied. Het staat in het nieuwe Liedboek onder Lied 365: ‘Wij dragen onze gaven.................’ Dit lied komt U vast bekend voor want het staat ook in ons vorige Liedboek voor de Kerken onder Gezang 348. De dichter is W. Barnard en dit lied werd oorspronkelijk geschreven voor de oogstdienst in de oude kerk van Bemmel in de Betuwe. Het verscheen met een melodie van Wim ter Burg in het bundeltje ‘Wij moeten Gode zingen’. De tekst spreekt voor zichzelf, er wordt gezongen van werkdag (vers 1), arbeid (vers 3), offerande (vers 4). De toewijding van de ontvangen vruchten aan de Heer die ze gaf krijgt in vers 5 een wending naar het sacrament toe: als na het brood de wijn ter sprake komt die ‘van U getuigen’, ja ‘geheel en al U eigen zijn. Dankdienst voor het gewas en avondmaalsviering liggen immers vlak bij elkaar: is niet het Griekse woord voor ‘dankzegging’ eucharistie en werd ‘eucharistie’ niet het woord voor avondmaalsviering? Medeklinkers Wat de medeklinkers betreft in de rijmwoorden: in alle eerste en derde regels door heel het lied heen (behalve in vers 2) wisselen de v en de g af : gaven, dagen dieven, vliegen - druiven, getuigen etc. Ja, ook dichten is een vak! ---------------------------------------------------------------------------OPROEP Wij zoeken voor de muziekteams enthousiaste jongens en meisjes die een muziekinstrument bespelen. Er zijn nogal wat muzikanten die de muziekteams hebben verlaten vanwege studie, verhuizing, enz. Het zou fijn zijn als we wat uitbreiding krijgen, dus als jullie willen meedoen: graag! Even een mail naar mij: [email protected] of bellen naar 2611209 De teamleidsters bekijken dan in welk team je met jouw instrument het best past. Jeanne Bouwmeester - 10 -

…

In 2008 is het Hervormde en Gereformeerde diaconale werk vanuit Westland, Middendelfla nd en Hoek van Holland samengegaan als Streekverband De Tien. Door de aangesloten kerken wordt elk jaar geld bij elkaar gebracht om zes projecten te ondersteunen. Er zijn uitsluitend vrijwilligers actief. Dus gaat het geld volledig naar de projecten. De zes projecten zijn: Hoop voor Albanië -

Hart voor Afrika van Corine ’t Hart in Tanzania

-

Oost Europa commissie Maasdijk

-

Stichting Hulp Hongarije Oekraïne

-

Stichting Orion in Gha na

-

Stichting Leren van Elkaar in Peru

Hoop voor Albanië is een van de projecten die Streekverband de Tien ondersteunt. Met als doel de kerk in Albanië te ondersteunen en zo de geestelijke en materiële nood van dit land te helpen voorzien. Graag wil ik U het verhaal over Majlinda vertellen een ‘meisje’ van 32 met een hersenverlamming. Zij zegt: ‘Toen ik klein was, heb ik heel veel geleden omdat de anderen mij niet aanvaardden. Ze wilden niet met mij spelen. Hoe meer ik bij hen wilde zijn, hoe meer ze de rug naar mij toekeerden en met mij spotten. Ik voelde mij teveel. Zonder hoop sloot ik mijzelf op in ons huis. Ik kon mijn realiteit niet aanvaarden. Waarom kon ik niet lopen zoals de anderen? Waarom ben ik niet zoals de andere kinderen? Ik wilde alleen sterven en huilde dag en nacht. Ik wilde ook niet meer onder de mensen komen omdat ik bang was voor hun oordelen, hun koude houding en het ontbreken van medeleven. Hun koude aanblik sneed in mij als een mes. Daarna ging ik naar Griekenland, naar mijn zus. Maar omdat ik alles probeerde zelf te doen en niet tot last wilde zijn, ben ik in de badkamer gevallen en brak ik mijn arm. Eerst wilde men mij niet geloven dat ik pijn had, maar toen mijn arm ging zwellen gingen we naar de dokter. Hij stelde vast dat mijn arm gebroken was. Twee maanden zat ik in het gips. Nog steeds wilde ik niemand tot last zijn. Mijn knieën vulden zich met vocht omdat ik mij steeds kruipend probeerde te verplaatsen. Ook hier had ik geen vrede. Ik hoorde mijn zus met de buurvrouw praten en de buurvrouw vroeg mij vaak wanneer ik zou vertrekken. Ik huilde uren lang alleen in mijn bed, omdat ik mij te veel voelde. Toen besloot ik uiteindelijk terug te gaan naar Albanië. Daar brak mijn rolstoel die ik in Griekenland had gekregen. Ik voelde mij heel beroerd. Ik kon niet meer naar buiten. Mijn vader vond voor mij een andere rolstoel. Met mijn vader kon ik praten, mijn hart luchten en hij luisterde met liefde en zorg naar mij. Hij duwde mijn rolstoel - 11 -

… vanuit het dorp de stad in en omgekeerd. Ook hier voelde ik mij niet goed bij; dat mijn vader dit allemaal voor mij over had. Ik zei tegen hem dat ik niet meer de stad in wilde omdat ik hem dit niet wilde aandoen. Hij begreep mij en ging opzoek naar een elektrische rolstoel. Hij schreef naar de eerste minister, naar consuls, naar iedereen die zou kunnen helpen, maar zonder resultaat. Toen kwam Marleen (van de Voorde), ze zei dat ze mij een rolstoel zou bezorgen. Ik geloofde het niet totdat mijn vader met de rolstoel aankwam. Ik voelde mij heel gelukkig. Alsof ik benen had. Mijn geluk duurde niet lang. Een jaar later stierf mijn vader. Mijn vriend, mijn engel, mijn beschermer. Mijn wereld werd weer zwart. Ik wilde niet meer leven, ik at niet meer en nam teveel medicijnen en wou bij mijn vader zijn. Mijn broer dronk veel en sloeg mij en mijn moeder. Op een avond tijdens de winter sloot hij ons buiten om 8 uur ‘s avonds. Om 4 uur ‘s morgens zijn we teruggekeerd naar huis zodat mensen ons niet zouden zien. Ik ging naar de politie maar zij hielpen ons niet. Ik was gehandicapt en werd als een persoon zonder verstand gezien. Die dag heb ik mijn lerares voor de eerste keer ontmoet. We spraken af om op school te beginnen zodat ik zou leren lezen en schrijven. Elena, mijn juf, heeft voor mij gebeden die dag. En zo begon ik weer zin en hoop in het leven te krijgen. Totdat ik op een dag toen ik terug kwam van de les, overvallen werd door drie mannen. Ze sloegen mij en namen mij mijn telefoon af. Opnieuw kreeg ik geen steun van de politie. ‘Jij hoort niet thuis op straat.’ vertelden ze mij. Elena en Miranda zijn vaak bij mij thuis gekomen om met mij te bidden en mij over de schrik heen te helpen. Uiteindelijk kon ik weer alleen naar Korca komen maar ook dat duurde niet lang. Kort daarna ging mijn rolstoel opnieuw stuk. Het probleem was niet te herstellen en opnieuw zat ik zonder benen. En weer beloofde Marleen mij dat we een oplossing zouden vinden. We baden tot de Heer. Maar mijn geloof was klein. Uiteindelijk kwam de dag dat een Nederlander met zijn zoon samen met Marleen en Dashi mij een nieuwe elektrische rolstoel brachten. Omdat de oorzaak van het kapot gaan van de vorige rolstoel door de elektriciteitsspanning kwam, gaf de Nederlandse chauffeur ook nog geld om een stabilisator te kopen. Ik was zo blij! God hoorde mijn gebed! Nu kan ik ook naar de zondagssamenkomsten komen. Ik heb weer zin in het leven. De mensen rondom mij respecteren mij voor wie ik ben. God is Goed!’ Meer informatie over de projecten van Streekverband De Tien vindt u op www.streekverband-de-tien.nl Als u de 6 projecten wilt steunen, is uw gift van harte welkom op de bankrekening van de Diakonie Protestantse Gemeente Schipluiden, rek.nr: 14.68.31.535 ovv Streekverband De Tie n. De Diakonie.

- 12 -

…

EBOLA: DE ANGST GROEIT MET DE DAG Dit zijn ze: onze SOS medische collega’s in Liberia. Ondanks de stress, de doden en het Ebola gevaar blijven zij hun levensreddende werk doen. Natuurlijk zijn ze bang. Maar zij zijn de enige hoop voor veel zieke mensen. En daarom vragen we u om hulp. In ons SOS medisch centrum in Monrovia komen radeloze families met hun doodzieke moeders, vaders en kinderen. Zij kunnen nergens heen. Veel ziekenhuizen zijn dicht, omdat medisch personeel is vertrokken of overleden. Onze artsen en verpleegkundigen screenen mensen met symptomen op Ebola. Daarnaast verlenen zij bijna als enigen ook nog reguliere zorg. U kunt hen hierbij helpen. Met uw gift geeft u levensreddende veiligheidskleding en desinfectans. Het aantal nieuwe besmettingen groeit met de dag. Help daarom alstublieft vandaag nog. UW GIFT BETEKENT: € 35: Speciale handschoenen en laarzen € 50: Beschermende outfit, inclusief overall, bril en handschoenen € 93: 500 liter desinfectans HELP NU Als u al heeft gegeven tegen Ebola dan willen we u hiervoor hartelijk bedanken. Heeft u nog niet gegeven en wilt u nog meehelpen? Ieder bedrag, klein of groot is meer dan welkom. Hartelijk dank voor uw steun! U kunt uw gift overmaken aan: Diaconie Protestantse Gemeente Schipluiden, Bankrek: NL83 RABO 0146 8315 35 Ovv. SOS kinderdorpen Ebola – Liberia.

- 13 -

… Ooggetuigenverslag uit Gaza en Israël – medewerker van SOS Kinderdorpen. ‘In elk conflict dat burgers raakt, zijn kinderen het meest kwetsbaar en betalen kinderen de hoogste prijs. Zij lijden aan verschrikkelijke wonden en psychische trauma’s, zijn ouders kwijtgeraakt, of zijn zelf omgekomen. Op het spel staan het welzijn van de kinderen aan beide zijden van het conflict. We willen alle partijen herinneren aan hun fundamentele verplichting onder de internationale rechten van de mens, om kinderen te beschermen, die nu bestolen worden van hun kindertijd.’ - CEO Richard Pichler van SOS Kinderdorpen Internationaal Na een harde strijd van vier weken, is een staakt- het- vuren afgekondigd en trekken troepen van Israel zich terug uit Gaza, laat de BBC weten. Er is één SOS kinderdorp in Gaza (vlakbij Rafah) en er zijn twee SOS kinderdorpen in Israel. Alle SOS kinderen, families en medewerkers laten weten dat ze wanhopig verlangen naar vrede en veiligheid. Het SOS kinderdorp ligt in de Gazastrook, 15 kilometer van Rafah, in een dorp dat Deir Sultan heet. Dit deel is dichtbevolkt, Rafah heeft ongeveer 71.000 inwoners, waarvan de meeste Palestijnse vluchtelingen zijn. Hoewel het kinderdorp niet direct is geraakt door de aanslagen, waren de ontploffingen wel goed te horen en te voelen: de muren van de familiehuizen beefden bij elke inslag. De medewerkers van SOS zijn gelukkig fysiek ongedeerd, en het kinderdorp ook. Wel is het internet afgesloten en hebben ze dagelijks te maken met een tekort aan elektriciteit. De kinderen, families en medewerkers hebben nog wel voldoende essentiële middelen. Een SOS moeder in Rafah: ‘Mijn kinderen zijn 4 en 7 jaar oud. Ze vragen mij: ‘Waarom doen we dode mensen in de koelkast? Waarom zijn er zoveel mensen dood? Waarom zijn zoveel huis verwoest?’ Ik kan nergens mee helpen. Ik kan niet eens een antwoord geven. Ik voel me alsof ik in een nachtmerrie bevind… Ik heb geen woorden om de pijn uit te leggen.’ De afgelopen vier weken zijn meer dan 1.860 Palestijnen zijn gedood in het conflict tussen Israël en Hamas, waar veel kinderen het slachtoffer van waren. Er zijn 64 Israëlische soldaten gedood, en drie burgers, zo bericht de BBC. SOS medewerker Kim Banaji: ‘Een behoorlijk aantal raketten hebben de steden rondom SOS kinderdorp Neradim, Israël, geraakt. Er waren gewonden, waarvan sommigen zwaar. We hebben gelukkig goede schuilplaatsen in het kinderdorp en de kinderen zijn goed geïnformeerd over wat ze moeten doen als er een aanval plaatsvindt.’ - 14 -

…

Dorpsdirecteur Matti Rose: ‘De kinderen zijn angstig. Ze willen fysiek dichtbij hun SOS moeders blijven. Ze durven ’s nachts niet alleen naar toilet omdat ze bang zijn dat het alarm afgaat. De meeste activiteiten met kinderen zijn in de schuilplaats voor het geval het alarm afgaat. Na het alarm heb je soms maar 20 seconden de tijd om een schuilplaats te vinden, voordat je de enorme inslag hoort.

SOS Kinderdorpen in Israël (l) en de Palestijnse gebieden (r) ‘Deze situatie raakt de kinderen enorm. Ze huilen meer, zijn bang om weg te gaan zonder begeleiding en zijn bang om buiten te spelen’, zegt Matti Rose. ‘Al onze kinderen komen uit de verschillende steden in het zuiden van Israël, dus ze zijn heel bang voor hun families daar.’ De dorpsdirecteur vertelt dat Moslim-, Christelijke - en Joodse kinderen vredig samenleven in kinderdorp Neradim. ‘Het staat buiten kijf dat alle kinderen gelijk zijn aan elkaar.’ Wilt u uw gift overmaken? Dat kan: Diaconie Protestantse Gemeente Schipluiden Bankrekeningnr. NL83 RABO 0146 8315 35 O.v.v. SOS Kinde rdorpen – Israël/GAZA strook De diakenen - 15 -

… Al enige tijd steunt de Diaconie St. KOZA, een project van Martijn van Leerdam, voorheen een dorpsgenoot, tegenwoordig predikant in Maassluis. Afgelopen zomer heeft hij een reis gemaakt naar Zimbabwe, samen met zijn moeder Coby van Leerdam. Hieronder het verslag. Reisverslag Harare, Zimbabwe. Maassluis, 23 juli 2014

Al enige tijd steunt de Diaconie St. KOZA, een project van Martijn van Leerdam, voorheen een dorpsgenoot, tegenwoordig is hij predikant in Maassluis. Afgelopen zomer heeft hij een reis gemaakt naar Zimbabwe, samen met zijn moeder Coby van Leerdam. Hieronder het verslag. Reisverslag Harare, Zimbabwe Maassluis, 23 juli 2014 David Mhlambeni is een ambtsgenoot van mij. Hij is een lokale dominee in Harare, de hoofdstad van Zimbabwe. In 2004-2005 studeerde hij een jaar als buitenlandse student in Kampen, waar ik hem heb ontmoet. Toen raakten we bevriend. In 2006 bezocht ik hem al eerder in Harare, toen voor een hele maand. Ik logeerde in zijn pastorie, bij zijn gezin. David is getrouwd met Kudzai, en heeft twee zoons: Keith (13) en Vuyile (4). Acht jaar geleden bezocht ik David dus ook al in Harare, maar toen was de situatie anders dan nu. Er was bijna niets te krijgen in de winkels. Zelfs basisvoedsel (brood, maïsmeel, melk) was schaars. David woonde met zijn gezin in een buitenwijk van de stad, Hatfield, op een groot, ommuurd terrein waar ook het kerkgebouw stond, en nog twee andere, kleinere woningen. Ze bewoonden een pastorie. Hatfield was en is een relatief welvarende wijk, maar in die tijd had bijna niemand geld. Alleen wie uit het buitenland werd ondersteund kon zich iets veroorloven. De televisies en auto's bij sommige huizen getuigden nog van een betere tijd. Maar elke dag viel de stroom urenlang uit, net als het water, en brandstof was nergens te krijgen. De winkels waren leeg. Een paar jaar daarna zijn David, Kudzai en Keith naar Zuid Afrika gevlucht. David kreeg een kleine aanmoedigingsbonus van de Presbyteriaanse kerk in Zuid Afrika, om een nieuwe gemeente te stichten in Soweto. Dat was een multicultureel geheel, met vluchtelingen uit heel zuidelijk Afrika. Ze hebben er ruim vijf jaar gewoond en zijn herhaaldelijk verhuisd. Het was lastig om een geschikte en betaalbare woning te vinden in Johannesburg. Kudzai kon er geen werk krijgen. Misschien hebben jullie ook gelezen over de discriminatie van Zimbabwaanse vluchtelingen in Zuid Afrika. En daarbij kwam dat David en Kudzai hun familie in Zimbabwe hadden achtergelaten. Terwijl ze in Soweto verbleven, overleed Davids vader. Kort daarop overleden ook Kudzai's ouders, allebei. Na verloop van tijd besloten David en Kudzai dus weer terug te keren naar Zimbabwe. In Soweto werkte David met een multiculturele gemeente met vluchtelingen uit heel zuidelijk Afrika. Bij terugkomst in Harare werd hij daarom aangesteld als dominee in het centrum van de stad. Daar blijken nog steeds veel verschillende Afrikanen te wonen, uit de wijde omgeving van Zimbabwe: Congo, Malawi, Mozambique en Malawi. Inmiddels zijn David, Kudzai, Keith en Vuyile (die in Zuid Afrika geboren is) alweer bijna twee jaar terug in Harare. Ze wonen opnieuw in een ambtswoning: een mooi, oud huis net buiten het centrum van de stad. Het huis was ooit het gastenverblijf van de - 16 -

… hoofdpredikant van de Anglicaanse kerk. Om die reden wonen ze nu naast een Anglicaanse priester. Er ligt een grote tuin omheen en het is goed gelegen, in dezelfde wijk als waar de dictator Mugabe woont. Dat is een voordeel, omdat de stroom en het water daar nooit uitvallen -- als enige wijk in de hele stad. Het huis is wel slecht onderhouden, en om de hoek lopen 's nachts prostituees op straat. Maar het volstaat, zeker als je het vergelijkt met hoe de meeste mensen in Harare wonen. De jongens hebben allebei hun eigen kamer en het is er veilig, vanwege de vele politiebewaking en militaire bases in de buurt. Mijn moeder (Coby) en ik zijn een week bij hen geweest. David haalde ons op van het vliegveld en we werden verwelkomd met een Engels ontbijt. In Zimbabwe denkt men dat iedereen in Europa dat doet (een gevolg van de grote aanwezigheid van de Britten, tot 1980). Gedurende de week heeft David van alles voor ons geregeld en in het weekend zijn we naar het platteland gegaan. Ik zal jullie een indruk geven van de situatie in Zimbabwe en de lotgevallen van onze reis. Allereerst was ik blij verrast dat de economie enigszins is hersteld. We hebben verschillende supermarkten gezien en daar is alles weer verkrijgbaar. Daar heeft de komst van de Amerikaanse dollar voor gezorgd. De Zim dollar is afgeschaft. Het probleem is wel dat de meeste mensen geen toegang hebben tot Amerikaanse dollars. De armoede is nog steeds groot. Op straat zie je dat iedereen handel drijft. Duizenden mensen proberen in hun inkomen te voorzien door op straat tomaten, maïs, bananen, koolbladeren, wortels, telefoonkaarten of vlaggetjes te verkopen. Een bizar effect van de economische crisis is dat de officiële werkeloosheid maar liefst 85% bedraagt. Er zijn dus maar weinig Zimbabwanen met een echte baan. Maar allemaal doen ze wat. Ze moeten wel. De informele sector lijkt haast groter dan de officiële economie, en misschien is dat ook wel zo. Ook op het platteland staat het er iets beter voor dan acht jaar geleden, voor zo ver we het hebben gezien. We waren één dag te gast bij een neef en een oom van Kudzai, die twee aangrenzende boerderijen bewonen, een eindje buiten Harare. Zij hebben een paar jaar geleden van overheidswege een nieuw stuk land toegewezen gekregen. Het ligt in een gebied waar vroeger een enorme tabakplantage was, van een commerciële boerderij. Die is ingestort en nu liggen er kilometers land braak. De meeste boeren in Zimbabwe zijn zelfvoorzienend, met een gemengd bedrijf, en produceren dus maar weinig voor de markt. Maar als het weer enigszins meezit, hebben ze nauwelijks iets nodig van buitenaf. De neef en oom van Kudzai hebben elk een huis gebouwd met verschillende bijgebouwtjes, en je ziet dat het bewerkte land langzaam groeit. Nu gebruiken ze nog maar een fractie van het gebied. Maar er is veel vraag naar lokaal geproduceerd voedsel. Er zijn plannen om uit te breiden, want er is land genoeg. Maar langzaam gaat het wel, want elk boerenbedrijfje is een familiebedrijf. Ze nemen niet zomaar iemand van buitenaf in dienst en er is niet zo'n commerciële mentaliteit. Er wordt nog steeds veel minder geproduceerd dan voor de landhervormingen van 2000 en daarna. Met David, Kudzai en de jongens gaat het goed. Zij horen tot de betere middenklasse van de stad, vooral omdat ze een mooie ambtswoning bewonen, en omdat ze (momenteel) allebei werk hebben. Kudzai werkt weliswaar met een tijdelijk contract, steeds voor drie maanden, op een basisschool. Dat levert maar weinig op en het is bovendien onzeker. Maar gecombineerd met het inkomen van David, de verhuur van een klein huisje in Gweru (de stad waar Davids moeder nog woont) en de regelmatige bijdragen van onze stichting (zo'n 100 euro per maand), komen ze rond. Hun inkomen gaat voor het grootste deel naar de scholing van Keith en Vuyile. - 17 -

… Beide jongens gaan naar een privéschool. Ik heb daar flink met David over gediscussieerd. David en Kudzai zien dat als de enige manier om hen een betere basis te geven dan zij zelf hebben gehad. De publieke scholen van Zimbabwe stellen namelijk weinig voor. Er worden maar halve dagen les gegeven, de klassen tellen 45 á 50 kinderen, er wordt regelmatig gestaakt, en soms worden de diploma's zelfs niet afgegeven. Dat laatste overkwam Merit, een nichtje van David die ik in 2006 leerde kennen, twee jaar geleden. Zij deed examen, maar er is nooit een uitslag gekomen, omdat het examenbureau maandenlang niets deed. Geen diploma dus. Daar komt bij dat Keith en Vuyile bijna geen Shona spreken. Hoewel Engels de officiële taal is van het land, spreken verreweg de meeste mensen in Harare Shona met elkaar. Toen ze in Zuid Afrika woonden, besloten David en Kudzai om de jongens in het Engels op te voeden. Vuyile kent daarnaast wat Afrikaans. Maar in Zimbabwe heeft hij daar niets aan. Op de privéschool is de voertaal echter altijd Engels, ook op het schoolplein. Toen ik David vroeg naar de inkomsten en uitgaven van zijn gezin, gaf hij aan dat ongeveer 2/3 van hun inkomen naar de scholen van de jongens gaat. Ook het geld dat hij maandelijks van stichting KOZA krijgt gaat daarheen. Maar voor David en Kudzai is het behalve een investering in hun kinderen, ook een investering in hun pensioen. Automatisch pensioensparen kennen ze in Zimbabwe niet en de AOW is nihil. Hun leven staat in het teken van de zorg dat hun kinderen het beter krijgen dan zij het zelf hebben gehad, zodat zij niet hoeven te lijden onder hun jeugd in de tijd van de grote crisis, die het land getroffen heeft. Eén van de praktische offers die ze maken voor de scholing van de jongens, is dat David elke dag Vuyile naar school brengt met het openbaar vervoer, en hem 's middags weer ophaalt. Dat kost hem twee keer anderhalf uur per dag. Als Keith en Vuyile naar een gewone school zouden gaan, konden ze zich makkelijk een auto veroorloven. Maar dat is niet de keuze die David en Kudzai hebben gemaakt. Gedurende de week zijn we veel opgetrokken met David, maar ook met Tendai, een werkeloze theoloog die ongeveer zo oud is als ik. Ik had Tendai acht jaar geleden al leren kennen en het was een vrolijk weerzien. David en Kudzai hebben destijds zijn studie betaald. Tendai was dus een soort protégé van hen. Maar doordat hij aarzelde en niet wist wat hij moest doen, heeft hij de kans gemist om door te studeren en dominee te worden. Hij woont al jaren in een klein kamertje in het huis van zijn ouders, in een oude sloppenwijk, zo'n 30 kilometer buiten Harare. Voor onze begrippen is het een krap, donker huisje. Om vrijwel elk perceeltje staat hier een hoge muur ter beveiliging, ook al van de moestuin, waar vrijwel elke bewoner zijn tuintje voor benut. De vader van Tendai moest vorig jaar verplicht met pensioen, op zijn 65e, maar hij krijgt pensioen noch AOW. Tendai nam ons ook mee naar een vriend van hem die als verpleger werkt in het lokale ziekenhuis, zijn kapper, een museum, en andere plekken in de stad. Ik heb een paar goede gesprekken met hem gehad. Het is een zachtaardige jongen, nederig, als vrijwilliger actief op veel verschillende vlakken in de sociale hulpverlening. Als één van de weinigen met wie we opgetrokken zijn, probeerde hij geen geld van David te bietsen. Eén van de vervreemdende ervaringen tijdens de reis was dat veel mensen die we ontmoetten direct of kort daarna probeerden geld van David los te frutselen. Want als David met blanken uit Europa omging, was de gedachte, dan moest hij wel rijk zijn. Maar Tendai deed dat dus niet, en daarom stuurde David ons juist met hem op pad. Eén van de andere jongeren die ik acht jaar geleden had ontmoet, Arnold, begon een dag na onze ontmoeting schaamteloos bij David te zeuren om geld voor bier. - 18 -

… Een ander bijzonder uitstapje was het bezoek aan twee kindertehuizen in Harare. Het eerste staat momenteel leeg, terwijl het gebouw wordt opgeknapt. Dit kindertehuis wordt gerund door de Presbyteriaanse kerk waar David op dit moment werkt, de City Life Church. De kinderen die er tot voor kort woonden waren allemaal van dezelfde leeftijd, werden volwassen, en zijn nu uitgevlogen. Er waren op dit terrein grote plannen voor nieuwbouw, getuige een groot gebouw zonder dak, waarbinnen het onkruid een halve meter hoog staat. De beheerder van het terrein leidt ons rond. Ze hadden precies uitgedacht hoe het moest worden ingedeeld. Het gebouw werd gesponsord door een Amerikaanse hulporganisatie. Toen de helft van het geld binnen was, trokken zij zich echter terug. Vandaar dat er nu alleen nog maar muren staan. Het oude gebouwtje voldoet eigenlijk niet meer, maar wordt nu, bij gebrek aan andere opties, een beetje opgekalefaterd. Ondertussen staat het nieuwe gebouw, dat dus nog maar half af is, alweer een paar jaar leeg. Daarnaast zijn ze op het terrein van dit kindertehuis een grote tomatenplantage begonnen. Daarvoor hebben ze een jonge landbouwkundige aangesteld, die een paar jaar geleden uit Mozambique is gekomen. In een paar maanden tijd heeft hij plannen gemaakt en precies 1.000 tomatenplantjes geplant. De eersten daarvan komen nu langzaam op. De plantage wordt goed bijgehouden en er komen in de komende maanden nog 2.000 plantjes bij. Het idee van de plantage is dat ze de tomaten kunnen verkopen, en daarmee de nieuwbouw van het kindertehuis kunnen gaan financieren. In de auto voert David een hele discussie met de jongeman over het aanschaffen van kunstmest. Dat is duur spul, maar het brengt anderzijds ook wel iets op. De landbouwkundige had er echter al aan gedacht: met een mengsel van kippenmest, gist en nog wat andere ingrediënten maakt hij zijn eigen mest. Ook heeft hij stekjes gemaakt van een prachtige mangoboom, die hij binnenkort kan gaan verkopen. Het terrein doet desolaat aan, zo zonder kinderen, maar toch staan ze niet stil. Het idee is dat ze binnen een paar jaar onafhankelijk kunnen zijn van structurele hulp van buitenaf. Over de boerderij hebben ze immers meer controle dan over hulpgelden van derden. Er zijn ook plannen om in de toekomst knoflook, paddenstoelen en nog meer tomaten te gaan verbouwen. De tuin rondom het weeshuis is immers groot. Aan ruimte is geen gebrek in dit land, zelfs niet in de stad. Het tweede kindertehuis dat we bezoeken is wel bewoond. Het is hetzelfde kindertehuis als waar ik acht jaar geleden was, dat wordt gefinancierd door alle Presbyteriaanse kerken van Harare bij elkaar. Er wonen nu zo'n 12 jongens van verschillende leeftijden. Er is op het terrein een groot kippenhok met wel 100 kippen: een manier om zowel voedsel als een beetje inkomen voor het kindertehuis te verkrijgen. Ook staat er een flinke watertoren in de tuin, met een permanente watervoorraad. De hele buurt komt daar water halen als de waterleiding weer eens afgesloten is. Dat gebeurt elke dag wel een aantal uur. 's Nachts wordt er rondom het kindertehuis gepatrouilleerd door militairen. Aan de overkant van de weg is namelijk een militaire basis. Ik vraag aan de beheerder wat zij daarvan vindt. Ze zegt dat ze zich er veilig bij voelt. Sowieso zijn er in Harare veel militaire bases en terreinen van de politie. Het lijkt erop dat Mugabe niet helemaal gerust is op zijn controle over het land. Maar de mensen hier vinden het vanzelfsprekend en denken er blijkbaar niet over na. Als ik later met David over de kindertehuizen praat, vertelt hij dat het eerste kindertehuis waarschijnlijk wel in aanmerking komt voor een project. Dat is natuurlijk vanwege het geraamte van het nieuwe gebouw. Ook vertelt hij over de moeilijkheden van de kindertehuizen. Sommige kinderen vluchten terug naar de straat, omdat ze in de tehuizen geen lijm mogen snuiven. De kinderen worden gebracht door een - 19 -

… overheidsinstantie, die ze van de straat plukt. 's Nachts hangen straatkinderen in groepen rond in de omgeving van politieposten. Ze warmen zich aan hopen huisvuil, waar ze een vuurtje van stoken. Meiden zijn over het algemeen kwetsbaarder dan jongens; ze komen vaak in de prostitutie terecht. Het kindertehuis dat nu leegstaat wordt straks exclusief voor meisjes bestemd. Het is de belangrijkste diaconale activiteit van de City Life Church, waar David nu bijna twee jaar dient. Op de reis naar Zimbabwe werd ik vergezeld door mijn moeder, Coby, die na jarenlange bijdragen voor stichting KOZA nieuwsgierig was naar wat er van gekomen was. David had een aantal dames uit de kerk gevraagd om iets voor haar te organiseren, en het resultaat daarvan was dat er twee vrouwenlunches georganiseerd werden. De eerste lunch was met drie oudere dames, blank, die afstammen van de Britten. Deze dames waren relatief welgesteld en woonden al hun hele leven in Zimbabwe. Alle drie zijn ze actief in het bestuur van de Presbyteriaanse stadskerk waar David nu voor werkt. Dit was ooit een volledig blanke kerk, maar sinds enkele decennia zijn de verhoudingen aan het veranderen. Inmiddels zijn er bijna alleen nog maar zwarte mensen in de kerk. Dat wordt fraai geïllustreerd door de foto's van het kerkkoor en de predikanten, die in de kerk hangen. Volgens mijn moeder was het een zeer keurig en beschaafd gesprek en waren de dames erg nieuwsgierig naar haar. Mijn moeder heeft ze ook even uitgehoord over David, die inmiddels bijna twee jaar hun dominee is. Volgens haar waren ze zeer positief over hem. De tweede lunch was van een grote groep vrouwen van verschillende leeftijden, met ook Kudzai erbij. Allemaal hadden ze iets meegebracht. De sfeer was erg vrolijk en hartelijk en er werd volop gelachen en gekletst. Tenslotte nog iets over de kerk waar David werkt. Het is een groot gebouw in het centrum van Harare, naast een grote bank en een groot hotel. David vertelt dat de bank het kerkgebouw een paar keer heeft geprobeerd te kopen, maar dat de kerk dit geweigerd heeft; de locatie is immers uniek. Nu verhuren ze parkeerruimte aan de bank en opslagruimte aan het hotel. Daarnaast worden er ook een paar reclameborden verhuurd, want de zijkant van het kerkgebouw ligt aan een drukke weg. Zo verdient het gebouw zichzelf enigszins terug. Binnenin wordt er goedkoop ruimte verhuurd aan een bedrijfje dat grond in de sloppenwijken koopt, om er kleine huisjes te bouwen en die te verhuren en te verkopen. Het is een kleine sociale woningcorporatie. In de kerk is verder een kantoortje met een jonge vrouw die het kerkelijk bureau runt, en in het kantoortje ernaast wordt een grote vergadering voorbereid. Het komende weekend (als wij alweer naar huis zijn gegaan) is er namelijk een soort synodevergadering van de hele Presbyteriaanse kerk van Zimbabwe, juist in deze kerk. Er is in het gebouw van de kerk naast een kerkzaal ook een grote theaterzaal, met veel stoelen en een hoog podium. Deze zaal wordt wekelijks verhuurd aan een andere kerkgemeenschap, en regelmatig aan andere partijen. Momenteel wordt het podium als opslag gebruikt. Er liggen honderden stukken tapijt en vloerbedekking. David vertelt dat dat de nieuwe tapijten van het naastgelegen hotel zijn. Ze hebben afgesproken dat als de kerk deze een tijdje kan opslaan, de kerk vervolgens de afgedankte tapijten cadeau krijgt. De afgedankte tapijten uit het hotel vinden hun weg vervolgens naar kindertehuizen en sloppenwijken. Dit is zomaar een greep uit onze reiservaringen van juni dit jaar. Wat de stichting betreft zijn we van plan om in de komende maanden een project te ontwikkelen. Wat dat project wordt, staat nog niet van tevoren vast. Het wordt door de kerk in Harare bedacht en uitgevoerd. Stichting KOZA is er voor de financiering en toetsing. Ik - 20 -

… heb momenteel goed contact met een commissie voor werelddiaconaat in mijn gemeente in Maassluis, en zij hebben er wel oren naar om zo'n project met de hele gemeente te gaan doen. Maar eerst geven we de City Life Church een adviesdocument, met tips en eisen waar het project aan moet voldoen. Vervolgens wachten we af waar ze mee komen. Daarnaast blijven we met de stichting, zoals we de afgelopen jaren steeds hebben gedaan, een maandelijkse bijdrage sturen naar David en Kudzai. Ik heb de afgelopen jaren een paar keer getwijfeld of we dat moeten blijven doen. Maar ik geloof dat de scholing van Keith en Vuyile een goed doel is. Je kunt niet alles doen, maar dit is in elk geval iets. Het is een investering in hun toekomst. Ze kunnen allebei goed leren en David heeft mij voldoende duidelijk gemaakt waarom het beter is als ze naar een privéschool gaan. 23 Juli 2014 Martijn van Leerdam

U kunt geld voor St. KOZA overmaken naar: Diaconie Protestantse Gemeente Schipluiden, Bankrekeningnr. NL83 RABO 0146 8315 35,ovv Stichting KOZA

De diaconie.

- 21 -

PREEKROOSTER… Preekrooster 4de kwartaal oktober-december 2014 Datum

Tijd

Voorganger

05-10-14

10.00

Ds. G.J. Pellikaan, Maasdijk

19.00

Praiseviering

10.00

Mevr. Ds. E. Dibbets-van der Roest

Viering Heilig Avondmaal

19.00


19-10-14

10.00

Pastor Lamberts

Viering en dankzegging H.A. Oecumenische viering, Dorpkerk

26-10-14

10.00


19.00


10.00


19.00

Praiseviering

05-11-14

19.30


09-11-14

10.00

Ds. H.C. van 't Maalpad, B. op Zoom

19.00

Zangdienst

Ev. Commissie

10.00


Viering Heilig Avondmaal

19.00


Viering en dankzegging H.A.

23-11-14

10.00


Laatste zondag kerkelijk jaar

30-11-14

10.00


1e zondag Advent

19.00

Pastor J. de Rie

Taizéviering

10.00


2e zondag Advent

19.00

Praisebijeenkomst

14-12-14

10.00

Ds. K. Verbree, Maassluis

3e zondag Advent

21-12-14

10.00


4e zondag Advent

24-12-14

22.00

Ds. J. Henzen, Wateringen

Kerstnachtdienst i.s.m. Ev. cie

25-12-14

10.00


1e Kerstdag

28-12-14

10.00

Ds. H.M. Habekotté, Maassluis

31-12-14

19.30


12-10-14

02-11-14

16-11-14

07-12-14

Bijzonderheden

Taizéviering

Dankstond, koor The Joysingers

Oudejaarsavond

Na elke zondagmorgendienst is er koffie drinken, tenzij anders aangegeven

- 22 -

t Kerkschip 27e jaargang, nr 3 september

Recommend Documents