Sylvester Eijffinger Het is blijkbaar makkelijk scoren over de ruggen van bekende economen

Geen vak voor bange mensen_Opmaak 1 11-08-15 12:58 Pagina 118

Sylvester Eijffinger ‘Het is blijkbaar makkelijk scoren over de ruggen van bekende economen.’ Hoogleraar Financiële Geografie Ewald Engelen struikelde niet over zijn boek (De schaduwelite voor en na de crisis, niets geleerd, niets vergeten), maar wel over de aan het boek toegevoegde namenlijst van ‘bedriegers’. Een schaduwelite, met daarop namen van gerenommeerde economen als Arnoud Boot, Sylvester Eijffinger, Klaas Knot, Coen Teulings en Sweder van Wijnbergen, die niets geleerd zouden hebben van de financiële crisis, maar hebben gelogen, bedrogen en gecorrumpeerd. Je kunt veel van de media zeggen, maar in dergelijke bewoordingen waren vooraanstaande economen en bestuurders in de media nog niet over de tong gegaan. In het tv-programma Altijd Wat gaf Engelen toe dat de lijst ‘een gimmick’ was, naar een idee van de uitgever. Vanuit de gedachte dat je een boek zo beter verkoopt en dat je de lezer verleidt alle bijna 250 pagina’s uit te lezen. Vriend en vijand doken boven op de auteur, die volgens Het Parool ‘praat zoals hij schrijft: altijd in de overdrive’. Niet gek dat het na zo’n bekentenis tot een hausse aan publicaties leidde. Engelen had op zijn, op verzoek van de uitgever, uit de mouw geschudde lijst van liegende en bedriegende boeven ook nog namen van po-

118


litici als Wouter Bos, Wim Kok en Gerrit Zalm vermeld. Bij een harde uithaal hoort een harde onderbouwing, maar die ontbrak, waarna de auteur het lot over zichzelf afriep. Zijn vrienden van het ‘multimediaal platform voor onderzoeksjournalistiek’ Follow the Money namen hem nog in bescherming: ‘Ewald Engelen wordt onterecht aan de schandpaal genageld. Ewalds hoofdzonde is volgens de medialogica niet dat hij ernaast zat, maar dat hij toegaf dat hij ernaast zat.’ nrc Handelsblad serveerde de financieel geograaf hardhandig af als iemand die zichzelf heeft ‘ontmaskerd’ en zijn geloofwaardigheid als auteur ‘om zeep’ heeft geholpen. In het wekelijkse economenpanel op de woensdagochtend op bnr Nieuwsradio werd Engelen daarna nog steviger de maat genomen. Zelf deed hij een paar keer mee aan het panel, fel debatterend, maar nimmer uit de bocht vliegend. Hoogleraar monetaire economie aan de Erasmus School of Economics Casper de Vries hekelde in dat panel de media. Hij vroeg zich op barse toon af waarom ‘jullie’ zo iemand een podium blijven geven. En hoogleraar financiële economie aan de Tilburg University Sylvester Eijffinger sprak over ‘geografen die niet gehinderd door kennis van zaken in de media boude uitspraken doen over economie’. Sinds het uitbreken van de crisis zijn economen veelgevraagde deskundigen voor uiteenlopende media en sommigen verwierven de status van bekende Nederlander. De hoog oplopende commotie rond Ewald Engelen, een buitenstaander in het economenmilieu, biedt ook inzicht in hoe de media werken. Wordt deskundig-

119


heid op prijs gesteld? Waar wordt het aan afgemeten? En hoe kritisch zijn de media over zichzelf? Kort voor de ‘Schaduwelite-crisis’ uitbrak liet Sylvester Eijffinger zijn licht schijnen over de werkwijze van de media. In het door vertegenwoordigers uit het bedrijfsleven en de mediawereld gefrequenteerde café-restaurant Dauphine in Amsterdam, grenzend aan de burelen van het fd en bnr Nieuwsradio, schuift hij aan voor een uitgebreide lunch, zichtbaar gemotiveerd om te reflecteren op de media. Hij wacht de eerste vraag niet af, maar begint met een minicollege dat de teneur van het gesprek meteen goed weergeeft: ‘De journalistiek is een heel breed landschap geworden, van GeenStijl en Das Kapital tot de Volkskrant en Het Financieele Dagblad, van het open riool tot de kwaliteitsjournalistiek. Media ontkomen niet aan de enorme druk waar zij in deze tijd onder lijden: de scoringsdrift, die nu eenmaal eigen is aan een beroepsgroep die het niet voor wind gaat.’ Kunt u daarvan voorbeelden geven? ‘Een commentaar in het fd over het stimuleren van de ecb vond ik veel te optimistisch. Had ik niet verwacht van die krant. Soms moet je blijkbaar een positie innemen die alleen bedoeld is om je te onderscheiden, dat is wat anders dan een goed doordacht stuk schrijven. Ik zie wel eens een artikel van een redacteur in de krant waarin hij over hetzelfde onderwerp ook een opiniërende column schrijft. Daar hou ik niet van. Er is iets gebeurd sinds de crisis. Journalisten zijn niet meer uitsluitend verslaggevers die analyses van het nieuws maken, het zijn ook deskundigen geworden die hun eigen me-

120


ning geven. Nog een voorbeeld: rtl z is gestopt met hoogleraren. Ze willen geen telefoongesprekken met een plaatje meer, dat vonden ze niet sexy genoeg, begreep ik. Maar in plaats daarvan gingen journalisten zelf hun mening geven. Als het echt moeilijk wordt bellen ze alsnog met mij of met een collega, om het allemaal uitgelegd te krijgen.’ Niets mis mee toch, om het dan door die goed ingevoerde journalist zelf te laten vertellen? ‘Zolang het om pure verslaggeving of analyse gaat, kan en moet een journalist het zelf doen, maar de echte duiding en het commentaar moet je aan een werkelijke deskundige overlaten. Een journalist kan niet op alle gebieden deskundig zijn.’ En dat zegt een econoom die over van alles en nog wat zijn menig geeft. ‘Mijn gulden regel is dat ik alleen commentaar geef op onderwerpen waar ik zelf over gepubliceerd heb. En dat is heel veel ja, ik zit niet voor niets al dertig jaar in het vak. Over bijna alles heb ik gepubliceerd en nagedacht. En ik heb het over wetenschappelijke publicaties, wat ik voor kranten en tijdschriften schreef tel ik niet eens mee.’ De kritiek op u is vervolgens dat u ijdel bent en graag in de media komt. ‘Natuurlijk, dat is de jaloezie. Hetzelfde geldt voor Arnoud Boot en Sweder van Wijnbergen. Je mag zeggen dat Sweder een autist of een ijdeltuit is, maar hij heeft wel over zo mogelijk elk onderwerp gepubliceerd.’ 121


U werd zelf onderwerp van discussie na kritiek in Follow the Money, daar ging het over ‘ijdele Eijf’. ‘Langzamerhand ontdekte ik hoe de mechanismes in de mediawereld werken. Follow the Money is afhankelijk van subsidie, ze liggen aan het infuus. Na een startsubsidie van het Stimuleringsfonds voor de Pers (per 1 juli 2014 veranderd in Stimuleringsfonds voor de Journalistiek) genereerden ze geen eigen inkomsten meer. Ze hadden te weinig views, kregen geen extra geld en besloten daarna los te gaan: met een ijdelheidsindex bekende hoogleraren aanpakken.’ Er kwam ook inhoudelijke kritiek. U taxeerde dat de nucleaire top van 2014 in Den Haag ons land mogelijk twee miljard euro zou kunnen kosten. Ten onrechte. ‘Nee hoor, ik heb gewoon de statistische methode van het cbs gevolgd. De koppensnellers die mij wilden kapittelen lazen het hele stuk niet. Ze gingen er wel over twitteren, wat weer tot nieuwe stukjes leidde. Veel media hebben het moeilijk, ze moeten scoren om bij een groot publiek in het gevlij te komen en zijn daarom minder integer. En het is blijkbaar makkelijk scoren over de ruggen van bekende economen.’ Kritiek op u, en andere economen, is dat de beroepsgroep het ‘godsgruwelijk moeilijk’ vindt om fouten toe te geven. U maakte zich aan de vooravond van de ernstigste naoorlogse financiële crisis weinig zorgen over de gezondheid van de Nederlandse financiële sector, schreef de Volkskrant. En u bleef er jaren achtereen op hameren dat het inflatiespook verjaagd moest worden. Niet juist, maar ook niet toegegeven? 122


‘Ik ben juist wel bereid dat toe te geven. Ik wist niet dat de lijken in de kast zo groot waren, dat heb ik niet voorzien, zoals bijna iedereen. Vrijwel niemand zag het aankomen. En inderdaad, ik heb me enorm verkeken op het inflatiegevaar, dat heb ik overschat. Het is een technisch verhaal. De relaties in het zogenaamde transmissieproces zijn fundamenteel veranderd, waardoor ik heb nagelaten andere verbanden te leggen. Ik voorspelde hoge inflatie gebaseerd op de toenmalige relaties, ervan uitgaande dat die relaties een gegeven voor eeuwig waren. Als gevolg van de crisis gingen al die empirische relaties onderuit. Heel ernstig is het niet, want de invloed van economen moet ook weer niet overdreven worden. Ik herinner me een uitspraak van Wim Duisenberg (president van het Europees Monetair instituut (emi) en de ecb, 1998-2003), tijdens een van zijn laatste diners waar ik bij was. Ik zat tussen zijn opvolger Trichet en Duisenberg in en vroeg: “Wim, hoe zie jij de rol van modellen bij de Centrale Bank?” waarop hij antwoordde: “Dat is achtergrondmuziek, you put it on if you like it.” Dat willen de hardwerkende modellenbouwers niet horen, maar zo is het wel natuurlijk. En het is een enorme relativering die ik nooit ben vergeten. Het wapent je tegen het opblazen van je ego, een eigenschap die ik bij journalisten, die de crisis ook niet voorspelden, wél vaak tegenkom.’ Hoezo? ‘Ik kan me storen aan het primadonnagedrag van journalisten. Een journalist moet niet het middelpunt zijn waar alles om draait. Als het goed is, is hij of zij een

123


doorgeefluik. Maar kijk eens naar een programma als Brandpunt Profiel; eerst stond een hele uitzending in het teken van Humberto Tan, niet veel later was Jort Kelder aan de beurt. In Nieuwsuur zie ik ook geregeld journalisten die journalisten interviewen. Heel goed was het mediaprogramma De Leugen Regeert. Als een journalist een faux pas had gemaakt, zocht een redacteur van het programma de hele zaak uit en bracht vervolgens de journalist en zijn “slachtoffer” in de uitzending bij elkaar. Heel integer gedaan. Uit nieuwsgierigheid naar de vakgroep keek ik uit naar de reeks Kijken in de ziel over journalisten. Ik wilde graag zien wat journalisten over hun vak te vertellen hebben. Wat een tegenvaller was dat: nul zelfkritiek! Sterker nog: er kwam een sfeertje uit van mensen die elkaar geweldig goed vinden en elkaar te allen tijde verdedigen. Wij zijn de kaste van de journalisten. Journalistiek is: “Wat een geweldige column!” “Dank je Pietje, ik vind jouw boek ook heel erg goed.” Je kunt veel van economen zeggen, maar niet dat ze elkaar voortdurend op de schouders kloppen. Er is geen beroepsgroep die elkaar zo afvalt als die van de economen.’ Hoe belangrijk is het voor u om uw boodschap via de media te verspreiden? ‘Heel belangrijk, dat is je plicht als wetenschapper en dat vindt de Tilburg University ook. Ze overhandigen niet voor niets jaarlijks een trofee aan de wetenschapper die het meest in het nieuws is geweest. Ik heb de trofee nu tien keer gewonnen, vóór Lans Bovenberg, die driemaal zegevierde. Lans is altijd mijn runner-up ge-

124


weest. Hij is Raymond Poulidor, ik ben Jacques Anquetil. Hij vroeg aan mij wat het geheim van mijn mediasucces was. Ik heb geen geheim. Het gaat om drie dingen: Autoriteit is van belang. Je moet gezag hebben op je vakgebied en je moet gepubliceerd hebben in gerenommeerde tijdschriften. Je moet ook onafhankelijk zijn. Als ik ergens commissaris ben en dat niet vermeld, ondermijnt dat mijn geloofwaardigheid. Als ik commissaris ben bij een bank, moet ik daar open over zijn en in voorkomende gevallen mijn mening voor me houden. En ten derde is authenticiteit belangrijk. Als ik me opwind moet ik het ook menen, je moet het niet doen om voor de vorm de discussie aan te gaan. Mensen zien aan mij dat het gemeend is als ik me kwaad maak. En ik zou eraan toe willen voegen, dat je je niet moet storen aan de Nederlandse mentaliteit.’ Pardon? ‘Ik ben geregeld in Amerika en daar een paar keer gasthoogleraar aan Harvard University geweest. Onlangs was ik er weer en merkte waarom de Amerikanen Nederland als een klein en plat land zien. Ik schreef een weekboek dat goed gelezen werd, maar in de reactiesfeer bleef het beperkt tot denigrerende opmerkingen: “Hij moet zo nodig weer eens laten weten dat hij met Larry Summers (vooraanstaande Amerikaanse hoogleraar economie en minister van Financiën onder Bill Clinton, red.) heeft geluncht.” Tja, zo gaat dat hier. Iedereen is heel druk en kiest de lunch om af te spreken.’

125


Leidt die name dropping niet af van de boodschap? ‘Ik loop al jaren mee, heb bij alle grote Centrale Banken gewerkt en ken de hele executiveboard van de ecb. Ik ben Angelsaksisch ingesteld. Begonnen als wiskundige en econometrist, gaan werken bij Centrale Banken van Duitsland tot Japan, overal gewoond en gewerkt, ik heb een niet-Nederlands perspectief ontwikkeld. In Nederland geldt dat hoe meer je presteert, hoe bescheidener je moet wezen. In hoeverre moet je je daar aan aanpassen? Als je ouder wordt kun je verzuren of jezelf blijven, ik kies voor de laatste optie. Ik heb veel meegemaakt in mijn leven, ken mensen als Ben Bernanke heel goed, moet ik dat dan voor me houden?’ Ziet u grote verschillen tussen de Nederlandse en de Angelsaksische media? ‘Jazeker. Bloomberg, The Economist, The Financial Times en The Wall Street Journal zijn harder, maar zakelijker. Ze gaan altijd voor de inhoud. Als je niet integer bent word je daar keihard op afgerekend. Maar ze spelen nooit op de man. Ik heb gezien hoe stevig Paul Krugman en Larry Summers bij Bloomberg worden aangepakt, ze zijn high profile, dat mag. Mij mag je ook inhoudelijk fel attaqueren, maar het is volstrekt irrelevant om mij een ijdeltuit te noemen. In een profiel kan het, dan zal ik zelf de eerste zijn die het toegeeft, maar je moet het niet in bijzinnetjes door een zakelijk stuk heen weven. In Angelsaksische landen worden journalisten die in de fout gaan ook veel harder aangepakt, hier kun je gewoon je gang gaan, zeker als je slinks te werk gaat.’

126


Kunt u een voorbeeld geven? ‘Als je veel publiceert word je veel geplagieerd. Dat overkomt mij ook en het zijn vaak journalisten die zonder scrupules mijn teksten plagiëren. Nee, ik zeg niet wie het zijn. Ze doen het heel listig. Een slimme journalist pakt een tekst van mij en geeft er een kleine twist aan, zodat je het niet direct op mij kunt herleiden. Toch vind ik dat plagiaat. In Nederland hoef je je daar als journalist niet voor te verantwoorden, in het buitenland wel. Ach, ik begrijp het wel. Er wordt te veel verwacht van journalisten tegenwoordig: ze moeten bloggen, stukjes schrijven en de sociale media bedienen. Steeds minder journalisten moeten steeds meer doen. Je ziet dat daarmee de zorgvuldigheid afneemt. De bezuinigingen eisen ook hun tol, zelfs bij een krant als nrc Handelsblad. Een redacteur vertelde me dat er veel te weinig ervaren journalisten meer rondlopen, omdat die te duur zijn. Dus werken ze met goedkope jonkies en daarmee maak je geen kwaliteitskrant. Vanaf mijn studententijd was ik geabonneerd op nrc Handelsblad, maar zes jaar geleden heb ik mijn abonnement opgezegd. Ik kon het niet meer lezen, het is geen kwaliteitskrant meer, hoewel er nog voldoende integere journalisten rondlopen. Maar de krant in zijn geheel is er niet op vooruitgegaan, zoals dat ook voor de hele Nederlandse journalistiek geldt.’ Hoe komt dat? ‘Het journalistieke metier is onzeker geworden, de profileringsdrang onder journalisten is daardoor groter geworden. Niet iedereen wil voorlichter worden, dan moet

127


je His Masters Voice zijn. Als je als journalist vroeger uitgeblust was, werd je voorlichter, nu wil iedereen Mathijs Bouman zijn. Hij is heel goed, maar dat is voor bijna niemand weggelegd. Meer dan vroeger willen ambitieuze journalisten zich profileren als anchorman of columnist. In Amerika zie je dat ook, met als verschil dat het daar een toppositie is die je verwerft na een lange staat van dienst, je moet het verdienen, zoals Larry King. Dat vind ik de juiste pikorde, die journalisten weten waar ze het over hebben. In Nederland steekt Het Financieele Dagblad er bovenuit, ook omdat de meeste redacteuren daar volgens mij een academische opleiding hebben gevolgd. Dat is beter, omdat je analytisch hebt leren denken. Journalistiek is toch een vak, je moet verstand van zaken hebben en geen procesmanager zijn, zoals een minister die niets van zijn eigen departement weet.’ Waarom twittert u als hoogleraar en man van de inhoud? ‘Ik vind dat je met je tijd moet meegaan, hoewel de discussies helaas erg oppervlakkig blijven. Ik gebruik Twitter vooral om mijn eigen publicaties onder de aandacht te brengen. Ik schrijf ook een column voor Metro. Ik ben gevraagd het wekelijks te doen, maar dat is te veel, daarom doe ik het samen om de week met een promovendus van mij: Edin Mujagic. Ik heb lang getwijfeld, maar doe het omdat ik een groot publiek wil bereiken, anderhalf miljoen lezers krijgen dagelijks Metro onder ogen. Daar zitten mijn (toekomstige) studenten onder.’

128


En u pikte weer media-aandacht mee, waardoor u dus voor de tiende keer tot meest geciteerde hoogleraar van de Tilburg University werd uitgeroepen. ‘Zeker, en Lans (Bovenberg, red.) feliciteerde me als eerste met mijn prijs, ik hem toen hij won. De kleintjes in mijn wereld, die nooit in de media staan, zijn zo verzuurd en gefrustreerd geraakt dat ze gaan foeteren, waarmee ze zichzelf diskwalificeren. Ik noem geen namen, niemand kent ze. En je krijgt natuurlijk navolgers. Die mensen waarschuw ik wel: “Je mag pas iets in de media zeggen als je, net als ik, erover gepubliceerd hebt.”’ Gaat u altijd op uitnodigingen van de media in? ‘Ten tijde van Icesave kon ik bijna overnachten in Hilversum. Alle programma’s belden, veel mensen waren oprecht ongerust over wat er gebeurde. Dan is het je taak onrust weg te nemen. En natuurlijk zaten wij economen soms verkeerd, het blijft mensenwerk, maar het gaat erom dat je vanuit je integriteit antwoord probeert te geven. Die integriteit verwacht je ook van de andere kant, maar daar word je wel eens in teleurgesteld. Jan Hommen kreeg een bonus als ing-topman, conform de Code Banken en afspraken met het ministerie van Financiën, maar wilde er zelf vanaf zien, vanwege de te verwachten maatschappelijke tegenwind. Ik zat in die tijd in de commissie-Maas (Adviescommissie Toekomst Banken, red.) en had Jan overal verdedigd, de Raad van Commissarissen wilde de bonus erdoor drukken en was verantwoordelijk voor deze beslissing. Ik werd op een middag gebeld door de redactie van Pauw & Witte-

129


man. Ze hadden Hommen gevraagd, maar die wilde niet. Hij had mijn naam aan de redactie doorgegeven. Tijdens het gesprek merkte ik al dat ze mijn verhaal helemaal niet wilden horen. Een halfuur later belden ze me terug, het was niet de bedoeling dat ik Jan Hommen ging verdedigen. Ik zei: “Dan weet ik genoeg. En weet ik ook wat voor soort programma u maakt.” Ze hoopten dat ik mijn mening zou aanpassen om daar aan tafel te mogen zitten. Een intelligente man als Ewald Engelen nodigen ze vervolgens wel uit, omdat die bereid is op de banken af te geven. Hij zat er die avond. Media maken een selectie op basis van de meningen die ze wensen te horen. Knevel & Van den Brink deden het ook, maar minder. Netwerk ging vroeger ook zo te werk. Alleen Buitenhof niet. Voor een interview met Diederik Samsom heeft een redacteur drie keer een voorgesprek met me gehad, niet om te framen, maar om echt te begrijpen waar het over ging. Je zou willen dat er een instrument was, waardoor journalisten het allemaal op die manier zouden aanpakken.’ Waar denkt u aan? ‘Ik zou een gedragscode voor journalisten toejuichen. Maar de kans dat die er komt lijkt me klein. Journalisten moeten voor zichzelf bepalen wat de juiste gedragsregels voor de professie behoren te zijn, eventueel in samenspraak met een paar onafhankelijke buitenstaanders. Wie zich er niet aan houdt, verdient het niet om de titel journalist te dragen. Je zou zo iemand moeten royeren. Dat lijkt hard, maar het gebeurt in andere beroepsgroepen ook. In de journalistiek wordt te veel met de mantel

130


der liefde bedekt. Als een wetenschapper in de fout gaat wordt hij ontslagen of publiekelijk gegrild. Universiteitshoogleraar aan de vu Peter Nijkamp werd aangeklaagd wegens plagiaat, wat later tot zelfplagiaat gecorrigeerd werd. Toch kreeg hij er keihard van langs. nrc Handelsblad haalde er ook nog een affaire met een promovenda bij, schandalig! Dan breek je de reputatie van iemand met een enorme staat van dienst. Het speelde rond de kerstdagen en het College van Bestuur van de vu was niet bereikbaar voor commentaar. Een grote fout, je moet altijd in staat zijn tot crisismanagement. Anders gaat de journalistiek met je aan de haal. Ik had het chic gevonden als nrc Handelsblad de scoop had opgehouden.’ Dan bied je de andere partij gelegenheid zich schuil te houden met het oogmerk een onwelgevallig stuk buiten de publiciteit te houden. ‘Dat kan zijn, maar iemands reputatie breken, de kern waar het om draait, kan alleen als je 100 procent zeker van je zaak bent. En je bent verplicht, hoe dan ook, het weerwoord af te drukken.’ Blijft u ondanks uw bezwaren de media bedienen? ‘Door Newsroom, het programma van het fd en bnr Nieuwsradio voor een zaal met publiek, was ik gevraagd over mijn ervaringen in Harvard te komen praten. Meteen kreeg ik reacties van zeikerds op sociale media: “Hij moet het zo nodig weer over Harvard hebben.” Na lang nadenken heb ik besloten alleen nog maar over puur inhoudelijke zaken te praten in de media. Ik ga minderen, ik ben verzadigd.’ 131


Cv Sylvester Eijffinger (1953) President UvT Sociëteit en Hoogleraar Financiële Economie aanTilburg University, Department of Economics Opleiding 1983 Mastergraden in Economie en Econometrie (cum laude) aan de Vrije Universiteit Amsterdam 1986 Doctorale graad in Economie en Econometrie aan de Vrije Universiteit Amsterdam Loopbaan 1980-1983 Onderzoeksassistent aan het Departement Economie van de Vrije Universiteit Amsterdam 1983-1986 Universitair docent Economie aan het Departement Economie van de Vrije Universiteit Amsterdam 1986-1991 Universitair docent Monetaire Economie aan het Departement Economie van de Universiteit van Tilburg 1991-1998 Universitair hoofddocent Monetaire Economie aan het CentER for Economic Research van het Departement Economie van de Universiteit van Tilburg 1994-2004 Hoogleraar Monetaire Economie (deeltijd) aan het Departement European Economic Studies van het College of Europe 1996-2000 Hoogleraar Economisch Beleid (C4) aan de Humboldt Universiteit Berlijn

132


1998-2003 Voorzitter van het Onderwijsprogramma International Economics and Finance van de Universiteit van Tilburg 1998-heden Jean Monnet Professor European Financial and Monetary Integration (positie gesponsord door de Europese Commissie) aan de Universiteit van Tilburg 2000-heden Hoogleraar Europese Financiële Economie aan het CentER voor Economic Research en het Departement Economie van de Universiteit van Tilburg 2003-heden Onderzoekscoördinator (Hoofd) van de Macro-onderzoeksgroep en permanent lid van de wervingscommissie van het Departement Economie, Econometrie en Operations Research en Financiën 2005-2008 Professor in European Financial Integration (parttime) aan de Rotterdam School of Management (rsm), onderdeel van de Erasmus Universiteit Rotterdam

133

Sylvester Eijffinger Het is blijkbaar makkelijk scoren over de ruggen van bekende economen

Recommend Documents