SUZANNE-LAURA sch ilder ijen - keramiek - j u wel en
DE KUNST VAN SUZANNE-LAURA There’s a crack in everything, that’s how the light gets in (uit: Anthem van Leonard Cohen)
Vijf jaar na de laatste oorlog, werd zij geboren als één der miljoenen, als uniek wonderbaar menselijk wezen, als WestEuropees burger van het vrouwelijk geslacht in overwegend katholiek ondernemend welvarend Vlaanderen. Achtien jaar later kwam de emancipatiegolf en de culturele revolutie waarin iedere man en iedere vrouw recht zouden krijgen op sociale zelfstandigheid en evenwaardige ontplooiïngsvrijheid. Sartre en de Beauvoir verklaarden elke burger tot autonoom individu. Beuys zei dat elke mens een kunstenaar was en Dubuffet zei dat elke mens er een kon zijn. Voor velen was de realiteit anders. De mens bleef een wezen in nood. De mens met nood aan eigenheid en bevestiging. De liefdesmens op zoek naar zijn plaats in het absurd wonder van het bestaan. Het kind werd een vrouw en de vrouw werd kunstenaar. Waar het juist begon is niet traceerbaar. Bij de eerste lijn? Het eerste woord of beeld op papier? Of bij het eerste niet langer zwijgen? Sommige beslissen kunstenaar te worden en kiezen daarvoor de juiste disciplines en opleidingen. Anderen worden door gevoelens en gebeurtenissen -gebruiken we hier “existentiële nood”- ertoe gedreven “dingen te maken”. Zo zocht zij de middelen om vorm te geven aan haar verhaal van liefde en pijn. Kneed- en bakbare
klei, glazuurkleuren, potlood op papier, verf op doek, textiel, juwelen, vertellen haar innerlijk land vol verlangen naar openheid en schoonheid. Een land waar het zo mooi is als het misschien zou kunnen zijn, dat land waar veel gevraagd en gegeven wordt. De kunstwerken werden geëxposeerd. Een oeuvre ontstond en oversteeg het hobbyïsme. Het werd een wereld waarop zij de naam Suzanne-Laura kleefde.
Suzanne Laura onderscheidingen: 1996: 1997:
In die wereld van Suzanne-Laura vinden we vaak dezelfde personages en vormen terug: Enerzijds de vrouwelijke ronde vorm met zijn uitdagende sierlijkheid, anderzijds de menselijke figuur met de blik naar de hemel gericht; roepend of biddend, aanklagend of liefhebbend, wegduwend of koesterend... Waar is de tegenstelling in die wereld die zij ons toont? Die wereld waar alles ineenvloeit: Hoop en opstand, fierheid en blessures, trots en deemoed.
1998: 1999: 2001:
2005: Het is die wereld die zij ons aanbiedt door er met artistieke integriteit vorm aan te geven. Het zijn de elementen van haar kunst, de resultaten van haar arbeid als kunstenares. Aan de toeschouwer, de liefhebber, de verwonderde, de keuze bij het opengestalde al dan niet te blijven staan en naar binnen te kijken. José Vandenbroucke 3 sept 2010
2008: 2010:
Geselecteerd werk op het Internationaal Festival van de Plastische en Grafische Kunst in Moeskroen Geselecteerd werk op het Internationaal Festival van de Plastische en Grafische Kunst in Moeskroen Geselecteerd werk op het Internationaal Festival van de Plastische en Grafische Kunst in Moeskroen Geselecteerd werk voor “Kiezen voor Kunst” in Kortrijk Geselecteerd werk op het 22e Kunstsalon MAEKV 2001 voor Europese Kuntverdienste in het Casino van Kokzijde Geselecteerd werk op het 26e Kunstsalon MAEKV 2001 voor Europese Kuntverdienste in het Casino van Kokzijde Zilveren Medaile op het 29 Kunstsalon MAEKV 2008 Europese Kunstverdienste in De Panne 2e prijs Kunstwedstrijd Bulskampveld
Ongetemde zelfstandigheid in keramiek, beelden, juwelen en schilderijen
“Er is steeds een dubbele visie in mijn werk: abstract en figuratief. Ik vertrek altijd van een tekening maar ik houd afstand van de nieuwe technologieën van tekenen met een computer omdat ik van mening ben dat die me verhinderen om op mijn manier te dromen. In de tekening kan ik mijn fantasie de vrije loop laten maar in de klei ontstaat pas de beweging: alles wordt levendiger. Keramische beelden en schilderijen maken is voor mij zowel een genoegen als afzien. Een beetje zoals in de liefde. Zowel in de kunst als in de liefde moet men risico’s durven nemen. Ik hou van de grote schilders en beeldhouwers uit de eerste helft van de vorige eeuw: Matisse, Picasso, Zadkine en Giacometti. Zij zijn mijn grote voorbeelden. Vandaag heb ik bewondering voor o.a. Rik Vermeersch en Jan Fabre. Ik maak geen kunst maar ik maak wel telkens een voorwerp waar ik van hou. Het is een soort persoonlijk spel. In elke reeks creaties vernieuw ik mezelf. Één van mijn favoriete thema’s is de vrouw. Andere: de dialoog met de man, het onschuldige van het kind en de uitdrukking van de drang naar vrijheid. Dat is ongetwijfeld de rode draad door mijn werk. Voor mijn verbeelding heb ik in klei en verf de beste manier gevonden om mij uit te drukken. Voor mijn juwelen is
dat zilver of goud met de verloren wastechniek. De vorm van mijn juwelen ontstaat bij het maken van een tekening. Mijn juwelen willen de gangbare trends overstijgen. Zij zijn bestemd voor liefhebbers van tijdloze creaties. Mijn keramieken en schilderijen komen uit de schemerzone van mijn atelier om hun vleugels uit te spreiden nadat ik kennis heb opgedaan uit mijn eigen omgeving, door ontmoetingen en belevenissen. Het zijn beelden die als het ware roepen met gesmoorde stemmen, onstaan door een breukpunt in mijn leven. Ontdaan van fysieke en psychische pijn, ontdaan van rolpatronen en compromissen. Zij roepen met gesmoorde stemmen maar desondanks naar het schone leven. Mijn werk als kunstenares zie ik niet in termen van geld verdienen, het is eerder een identiteit verwerven. Ontmoetingen met mensen en vriendschap zijn belangrijk. Vrouwelijk kunstenaar zijn is anders. Je moet doorzetten met of zonder gezin. Het dwingt een mens om zich meer te organiseren. Maar het is een keuze die je zelf maakt.” Suzanne Laura, oktober 2009
De ridder Kom ridder, ga met mij mee... Ziedaar onze torens... Ziedaar de brug... Stap er over... Stap met mij. Kom ridder, laat je begeleiden... Kom en laat de wind je haren strelen... en wees niet bang... De jonkvrouw zal je hart niet stelen maar strelen. Kom ridder, stap door het veld van klaprozen. Ziedaar de velden, zie de bloemenpracht. Stap er maar in... Kom ridder, laat je gaan... Laat de wind je haren strelen... Wees niet bang en stap naar de overkant.
“De ridder” 75 x 45cm Keramiek
Zie, de sluier van de mist trekt open... Kom ridder, stap door het veld van klaprozen. Aan de overkant vind je altijd de vrouw, in al haar schoonheid. Suzanne Laura
Over mijn juwelen
De mens heeft altijd de behoefte gehad zich te versieren en zijn versieringen aan te passen aan de veranderende omstandigheden van van de decultuur cultuurenendede tijdtijd waarin waarin hij hij leefde. leefde. Uit kledij van de portretkunst vinden we de eerste informatie terug over de vorm en de functie functie van van het het meer meer klassieke klassieke juweel. Vanaf de renaissance zien we de eerste modelboeken en -prenten verschijnen. Deze eerste modetrendswaren bedoeld voor voor de derijke rijkebovenlaag bovenlaagvan vandede klassenmaatschappij. klassenmaatschapVanaf pij. Vanaf de de 18e18e eeuw eeuw dook dookeen eennieuw nieuwfenomeen fenomeen op: op: het gebruik van nieuwe materialen, al of niet in combinatie met goud, zilver, edelstenen, enz... Het dragen van juwelen werd hierdoor ook voor de minder rijken mogelijk. Voor de moderne mens zijn juwelen een belangrijke element geworden in de dagelijkse garderobe. Het juweel als identiteitselement kreeg kreegeen een grote grote emotionele emotionele waarde. waarde. Ik noem mijzelf ontwerpster van juwelen. In mijn realisaties integreer ik ook andere materialen zoals textiel en kant. Mijn juwelen ontstaan in samenwerking met andere kunstenaars. Ze zijn bestemd voor de esthetisch gevoelige liefhebbers van ambachtelijke creaties. SuzanneLaura, Suzanne Laura,september september2010 2010
Ontwerpster: Suzanne Laura In samenwerking met: Jean Pierre Labarque - juwelier Sabrina Lanckriet - textielcreaties
Ik bind de rode schoentjes aan... Ik sta in de kring in de dode stad en bind de rode schoentjes aan... Ze zijn niet van mij, ze zijn van mijn moeder en haar moeder voor haar, overgedragen als een erfstuk maar verborgen als schadelijke brieven. Het huis en de straat waar ze horen, zijn verborgen... en ook alle vrouwen, zijn verborgen. Uit het boek: “De ontembare vrouw”, Estes Clarissa Pinkola
Rode schoentjes 120 x 40cm Acryl en gemengde techniek op doek
Hé daar... Ik kijk naar de wolken van morgen door de zonneschijn van van vandaag vandaag Wolken en zonneschijn stoppen nooit Hé daar... ik ook niet Suzanne Laura Suzanne Laura
Twee meisjes 80 cm Keramiek
Gebeurtenissen Wat kun je denken van gebeurtenissen als deze, die je niet verwachtte, die je overkomen, die niet bij je passen? Zijn het niet meer dan gaten in het hart, waar je instapt, en dan invalt... en blijft vallen... tot je beseft... dat waarheid, waardigheid en gratie, je rechten zijn. Suzanne Laura
Ridders 80cm Keramiek
Model Waar had ze die pose geleerd, vroeg zij zich steeds af... Rustig in de verte starend, terwijl zij met haar kleren als een wolk om haar middel, haar goddelijke lichaam tentoonstelde. Van de Grieken, besefte ze, van de Grieken en van wat generaties renaissance schilders van de Grieken gemaakt hebben. Zoals zij daar zat of stond, was ze niet alleen zichzelf. In haar manifesteerde zich een godin. Aphrodite, Hera of misschien zelfs Artemis. Ze behoorde bij de onsterfelijken maar misschien vergiste zij zich in de belangstelling voor hen, of liever gezegd, misschien hadden ze vroeger gelijk maar nu niet meer. In haar beste jaren, hield ze zichzelf voor, had ze een reden
voor de gevleugelde Eros zelve kunnen zijn om naar de aarde af te dalen. Niet dat ze zo’n schoonheid was, “dat was ze wel”, maar omdat ze zo verlangde naar de goddelijke aanraking... Omdat ze daar zo smartelijk naar verlangde, omdat ze in haar verlangen dat zo onbevredigbaar was en daarom kosmisch als drijfveer, een flink deel had kunnen zijn van waar het huis op de Olympus aan ontbrak. Maar nu lijkt alles anders. Waar ter wereld vind je tegenwoordig nog zulke onsterfelijke verlangens als die van haar vroegere tijd? Vreemd hoe ze, naarmate de begeerte zijn greep op haar lichaam verloor, ze steeds door een grote verlangen werd gedreven. “Heb je Newton niet gelezen?” Zou ze willen vragen aan Nietsche als ze met hem in contact kon komen. Begeerte gaat beide kanten op. A trekt B aan omdat B A aantrekt en andersom. Zo bouw je een universum. Of als “begeerte” nog te grof is misschien “neiging”? Neiging en toeval: een machtig duo. Meer dan machtig genoeg om en kosmologie op te bouwen, van de atomen en de kleine dingetjes met onzinnamen die atomen vormen tot een Alpha-Centauri, Cassiopeia en de duisternis daarachter. De goden en wijzelf hulpeloos rondwervelend in de winden van het toeval maar in gelijke mate tot elkaar aangetrokken. Niet alleen tot B en C en D maar ook tot X en Y en Omega. En zeker ook in gelijke mate van T tot S, van J tot S van S tot F... Rondwervelend in de wind en het toeval, ook dat allerlaatste wordt aangesproken door de liefde. Uit het boek: “Kiki van Montparnasse”, Catel & Bocquet
Obsceen Obsceen omdat zulke dingen niet mogen gebeuren en dubbel obsceen omdat ze, als ze zijn gebeurd, niet aan het licht mogen worden gebracht. Maar wil men zijn gezond verstand bewaren, voor altijd worden toegedekt en verborgen in de ingewanden van de aarde. Net als wat er in de slachthuizen van de wereld gebeurt. Suzanne Laura
Obsceen 115 x 75 Acryl en gemengde techniek op doek
De vrouw die onder het meer woont... Op en avond is er een harteklop op de deur. Buiten, een vrouw in de mist, met haren van twijgen en een jurk van wier, druipend van groen meerwater. Ze zegt: “ik ben jou en ik heb ver gereisd, kom mee, ik moet je iets tonen...” Ze draait zich om, haar mantel valt open. Opeens, gouden licht... overal, gouden licht... Uit het boek: “De ontembare vrouw”, Estes Clarissa Pinkola
Vrouw onder het meer 50 x 50 cm Acryl en gemengde techniek op doek
Vleugels We laten ons wiegen in de wind, we drinken elkaars elkaar woorden, woorden, alleen de doden weten wie we zijn. Wat blijft zijn onze sterke vleugels, en woorden zijn nu niet meer verboden. Suzanne Laura Suzanne Laura
Vleugels 40cm, met inox staander 120 cm Keramiek
LXXII Als alle rivieren zoet water hebben waar haalt de zee dan het zout vandaan? Hoe weten de seizoenen dat ze van hemd moeten wisselen? Waarom zo sleepvoetend ’s winters en nadien hals over kop? En hoe komen de wortels te weten dat ze op moeten klimmen naar het licht? En daarna de lucht begroeten? met al die bloemen en kleuren? Is het steeds dezelfde lente ol weer die haar rol weeroverdoet? overdoet? Neruda uit: “Boek “Boekder dervragen” vragen”van vanPablo Pablo Neruda
Pablo 40 x 30 cm Acryl en gemengde techniek op doek
Bloeien Sommigen noemden haar een dochter van niets... Anderen een gevaarlijke, gevaarlijk, fatale fatalevrouw... vrouw... Maar tussen beide leugens in, die van van macht en die van weerloosheid, heeft zij zichzelf met verhalen en sterrenstof een weg gebaand waarop geen menselijk tekort haar verder bloeien nog kan verhinderen. José Vandenbroucke José Vandenbroucke
Met dank aan: Jacques Buyse, mijn levensgezel Jean Pierre Labarque, juwelier Sabrina Lanckriet, textielcreaties Trees Platteau, ambachtelijk kantwerk José Vandenbrouck, teksten Annemie Depaepe, samenwerking Kunstwerkplaats De Zandberg Hendriek De Cuypere, oud-leraar Kunstacademie Harelbeke Kobe Salens, oud-leraar Kunstacademie Harelbeke J. Demortier, Kunstgalerij Malpertuis, www.galeriemalpertuis.net
Tekst: Tekst:Suzanne SuzanneLaura, Laura,José JoséVandenbroucke Vandenbroucke Vormgeving: Sylvie Van Vormgeving: Sylvie VanHulle Hulle, Jürgen Van Lerberghe Foto’s: Foto’s:Sylvie SylvieVan VanHulle, Hulle,Jürgen JürgenVan VanLerberghe Lerberghe Redactie: Jürgen Van Lerberghe Website: www.suzannelaura.be Website: www.suzannelaura.be
