Studenten aan de Open Universiteit Nederland

THEMAkrant

Studenten aan de Open Universiteit Nederland Inleiding

Inhoud Inleiding Studeren met een functie beperking of chronische ziekte op de computer valt mee Studie-ervaringen: Studeren met een functie beperking of chronische ziekte

pagina 1

pagina 2

pagina 3

Iedereen heeft wel eens het gevoel dat hij meer uit zijn leven kan halen dan hij op dit moment doet. Opeens overvalt het gevoel u dat het leven dat u nu leeft nog een heleboel geheimen voor u heeft. Of u wordt plotseling overvallen door de angst dat u de verkeerde weg bent ingeslagen en dat u daaraan niets meer kunt veranderen. Misschien bent u ontevreden met uw huidige opleiding of uw werk, of had u er in ieder geval meer van verwacht. U heeft het gevoel dat er veel meer in u zit en heeft genoeg van die routine die uw hersenen in slaap doet sukkelen. Of u heeft juist moeite om anderen op het werk bij te benen, omdat u met veel vragen zit. Maar kunt u daaraan iets doen? Durft u wel van dat pad af te wijken? Zo ja, vormt uw handicap daarbij geen belemmering? In deze brochure zal blijken dat er ook voor u veel meer mogelijk is dan u denkt. Studeren: het is misschien niet het eerste waar u aan denkt als u op een kruispunt in u leven staat. Een handicap zorgt vaak al voor zoveel belemmeringen dat studeren onmogelijk lijkt. Toch is het lang zo gek nog niet om de gedachten eens te laten gaan over de vraag wat een goede cursus of opleiding kan betekenen. Zeker als u uitgekeken bent op het werk dat u nu doet, of op die studie waarvan u zoveel meer had verwacht. Het is zeker de moeite waard om uw gedachten te laten gaan over ontplooiing om alsnog uw wens in vervulling te laten gaan. Maakt u zich geen zorgen over belemmeringen, want wij denken met u mee. Deze bloemlezing van studie-ervaringen van mensen met een functiebeperking of chronische ziekte biedt u een kijkje in de keuken van deze studenten van de Open Universiteit Nederland. Wij vinden het belangrijk dat zij de kans krijgen om hun talenten optimaal te benutten. Daardoor krijgen mensen met een functiebeperking of chronische ziekte de mogelijkheid zoveel mogelijk te participeren in de maatschappij. Ik wens u veel leesgenoegen toe. Ignace Laval

Studenten aan de Open Universiteit Nederland

1

Studeren met een functie beperking of chronische ziekte op de computer valt niet mee Op 15 juni 1995 veranderde mijn leven en dat van mijn gezin als gevolg van het ongeval dat mij die dag is overkomen. Een beschadiging op de hersenstam was het gevolg en dat heeft voor het leven van alledag ingrijpende gevolgen. De coördinatie is letterlijk op straat blijven liggen en ik heb opnieuw geleerd te lezen, schrijven etc.. Mijn spraak is veranderd, ik heb het ‘Foreign Accent Syndrome’. Na het ongeval heb ik een Frans accent en als ik spreek een dito zinsbouw. Binnenshuis gebruik ik een rollator en voor buitenshuis heb ik een rolstoel en een scootmobiel om mij te verplaatsen. Ik heb daarbij hulp nodig. Het is dus bijna veertien jaar geleden, echt wennen doet het nooit. Je loopt altijd tegen de beperkingen op. Zo ook bij het studeren. Aanvankelijk weet je niet wat je overkomt, maar na een periode van rust heb ik de draad opgepakt. Ik was al bij de Open Universiteit aan het studeren. Voor mijzelf heb ik besloten niet te capituleren voor datgene wat mij is overkomen. De handicap is maar een aspect van mij, ik ben meer dan mijn beperkingen. Mijn studie maakt deel uit van mijn revalidatie Mijn gezin en de docenten en medewerkers verbonden aan het provinciaal steunpunt Zeeland zijn voor mij van onschatbare waarde. Zij zijn mijn trouwe supporters. Met vallen en opstaan ga ik door en ik ben nu bezig met het laatste traject: mijn Masters. Hoewel het nog de nodige tijd zal vergen, kijk ik uit naar het afronden van deze boeiende studie (Cultuurwetenschappen), om vervolgens te promoveren of voor een nieuwe studie te kiezen.

2


Er zijn eigenlijk nog zo veel dingen die ik wil doen en dat is o.a. het studeren aan de Open Universiteit promoten, juist bij mensen met een chronische ziekte of een functiebeperking. Hoewel ik minder snel ben en mijn energie extra beperkt is, vormen die dingen geen belemmeringen om aan de Open Universiteit te studeren, omdat je het toch in je eigen tempo kunt doen. Het is niet raadzaam om een traject in te stappen, te veel druk op de ketel kan averechts werken. Per module studeren is voor mij een uitkomst. Ik ben blij dat er binnen de Open Universiteit aandacht is voor studenten met een beperking. De Daisy-recorder is een belangrijk hulpmiddel, eigenlijk onmisbaar voor mij bij de bestudering van de modules. Het frequent werken op de computer valt niet. Een half uur werken aan een tekst op de computer en ik ben genoodzaakt te stoppen van vermoeidheid, om na een aantal uren rust de draad weer op te pakken. Het doseren van de activiteiten blijft een uitdaging.

Per module studeren is voor mij een uitkomst

Studie-ervaringen over Studeren met een functiebeperking of chronische ziekte Studie - er var ing Na langdurige revalidatie, waarin was gebleken dat ik met blijvende beperkingen moest verder leven, was het noodzakelijk om mezelf een nieuw doel te stellen. De Open Universiteit voerde in die tijd een motiverende campagne ‘veranderen doe je zelf’. Ik wilde wel graag veranderen, in de zin van doorgroeien, mezelf verder ontwikkelen. Aarzelend begon ik met de oriëntatiecursus cultuurwetenschappen. Dit vakgebied sloot aan op mijn eerdere opleidingen en interesses. Al snel was contact gelegd met de studiebegeleider in mijn regio en zij nodigde mij uit om aan de lessen van het ‘kennismakingstraject’ mee te doen op het studiecentrum. Sindsdien heb ik al vele leerzame en boeiende cursusavonden, lezingen, studiedagen enz. bijgewoond en vriendschappelijke contacten opgebouwd met studiegenoten die ook deze opleiding volgen. Mijn doel is de bachelor, maar voor mij is de reis, ‘de weg ernaartoe’ minstens zo belangrijk als het einddoel. Het studiecentrum is goed toegankelijk en voor het afleggen van een tentamen zijn in overleg allerlei aanpassingen mogelijk. Zo mocht ik onlangs het tentamen ‘Stedenbouw’ in de middag op het studiecentrum afleggen en bleef een langere, vermoeiende reis naar het universiteitscomplex aan de stadsrand mij bespaard, zodat ik al mijn energie op het tentamen kon richten. Bij het studeren van cultuurwetenschappen kan via de plaatselijke studentenvereniging ook worden deelgenomen aan studieclubs, excursies, stadswandelingen, museumbezoek enz. In de eindfase van de bachelorstudie is het ook mogelijk, mee te doen aan een zomerschool die van de Open Universiteit zélf uitgaat. Men is dan op locatie een week of langer met

1 de studie bezig en leert bijvoorbeeld onderzoek te doen, of een referaat te houden bij een kunstobject. Iedere student moet daarin zijn of haar eigen mogelijkheden vinden. Ik kan niet aan alles meedoen en dat is soms helemaal niet leuk, maar de studie biedt genoeg aanknopingspunten om verder te komen en daarbij wordt ook hulp en advies geboden. De communicatie met de Open Universiteit is prettig en via de eigen studiebegeleider kan altijd hulp en advies worden gevraagd bij de voortgang van de studie, al is het wél voor een belangrijk deel zelfstudie, maar omdat de studie in een eigen tempo kan plaatsvinden, per cursus of per studiepakket van 3 tot 6 modulen per jaar, is het heel flexibel en door een termijnenregeling ook heel betaalbaar. Het cursusmateriaal is vaak heel mooi uitgevoerd (op een enkele uiteenvallende herdruk na) en het varieert van boeken tot dvd’s. Er wordt steeds meer gebruik gemaakt van de computer, die zeker op het vakgebied cultuurwetenschappen zijn diensten bewijst. Tijdens de studie heb ik dan ook steeds mijn computervaardigheden verder ontwikkeld. Ik gebruik mijn computer (met snelle internetverbinding) nu dagelijks voor het maken van aantekeningen bij bestudering van cursussen, voor het emaillen met studiegenoten en docenten, bij het verzamelen van informatie en oefen nu ook met het vastleggen van bibliografische gegevens, dat is handig bij toekomstige artikelen en scripties. De studie bij de Open Universiteit in het boeiende vakgebied van de cultuurwetenschappen heeft in de afgelopen jaren mijn leven beslist verrijkt. Ondanks bepaalde beperkingen kan ik toch mee blijven doen en dat is heel waardevol.


3

St udie - er var ing

Sinds 10 jaar heb ik chronische pijnsyndroom. Dit houdt in dat ik diverse lichamelijke beperkingen, chronische pijn in mijn bovenrug, functie-uitval en diverse psychische klachten elke dag doorsta. In mijn dagelijkse bestaan, voed ik met veel plezier mijn zoon van 2 jaar op en probeer ik met mijn ziekte een zo goed mogelijke kwaliteit van leven te hebben. Mijn studie aan de OU is een avondvullende bezigheid waar ik elke avond aan besteed. Ik zit er ongeveer 2 a 3 uur per avond aan en effectief krijg ik iets voor elkaar waar een gezond iemand wellicht 1 uur over doet, mede vanwege mijn concentratiestoornissen. Mijn studie tempo is daarom (ver) onder het gemiddelde.

St udie - er var ing

Daar ik (fulltime) WAO’er ben, is studeren voor mij een zinvolle dagbesteding en tevens is het een goede training voor mijn hersenen, die op deze manier in vorm blijven. Mijn interesse voor de studie psychologie is ontstaan op het moment dat ik vanwege een burnout en depressie geen arbeid meer kan verrichten. Ik wilde hier iets meer over weten en na wat omzwervingen ben ik uiteindelijk bij de OU terechtgekomen. Wat zeker ook een rol speelt om bij de OU te studeren is het feit dat gebruik gemaakt kan worden van de kortingsregeling. Daar het voor mij moeilijk is vaste colleges te volgen bij een andere universiteit (i.v.m. o.a. verhuizingen 2 x per jaar en bij tijd en wijlen concentratieproblemen), is de OU zeer geschikt. Vooralsnog is mijn doel om mijn propedeuse te behalen en vervolgens

4


2

Waarom er dan toch elke avond aan? Wel mijn studie is mijn psychische uitdaging. In mijn studie kan ik voor mijzelf bewijzen dat ik nog wel iets van hoog niveau kan. Dat ik geen algehele mislukking ben op intellectueel gebied. Ik ben psycholoog en heb in dat opzicht niets meer bereikt in mijn leven nadat ik ziek werd, maar nu met mijn huidige studie onderwijskunde aan de OU ben ik weer op intellectueel niveau uitgedaagd. Ik heb er enorm plezier in. Het is afstandsonderwijs, dus ik hoef met mijn klachten niet naar een collegezaal. Ik heb per cursus 14 maanden de tijd en voel mij niet belast door een tijdsdruk. Ik word in mijn functioneren alleen maar trager als ik ergens of iets op tijd moet doen. Nu doordat niemand iets op een tijd van

3

zie ik wel weer verder. Helaas vindt het UWV het geen geschikte keuze om een studie psychologie te volgen (dit i.v.m. bovenstaande problematiek), zodat ik hiervan geen steun kan verwachten.

mij af verwacht, kan ik mijzelf zijn. Ik voel geen tijdsdruk daardoor. Ik studeer echt elke avond voor mijn plezier. Ik haal mijn modules niet voor een doel. Ik hoef en kan ook niet gaan werken, dat gaat momenteel echt niet. Ik doe mijn studie echt voor de intellectuele uitdaging en het enorme plezier dat elke module mij brengt.

Studie - er var ing

Laat ik beginnen te zeggen dat er beperkingen en beperkingen zijn. Nu zal een ieder zeggen dat er altijd situaties denkbaar zijn waarin de beperkingen groter zijn dan..., maar ik ben van mening dat ik zeker in de die categorie val die dat mag zeggen. Zo’n 5 jaar geleden is er bij mij een vergrote alvleesklier vastgesteld. Een gezwel (tumor) in mijn alvleesklier. Dit vermindert de werking van de alvleesklier met name op het gebied van de spijsvertering. Ik heb gelukkig geen suikerziekte, vaak ook een opspelend fenomeen bij problemen met de alvleesklier. Daarnaast heb ik, in een helaas vrij drastische vorm, last van een zgn. spastische darm. Met dagelijks medicijngebruik (rond de 30 pillen, poeders en drankjes, zowel pijnbestrijdend als laxerend) kan ik redelijk uit de voeten. Mijn beperkingen liggen in het feit dat ik niet lang kan zitten, liggen of staan. De ene dag gaat het beter als de andere. Zowel op het werk als privé ziet men wanneer het minder gaat. Dit is niet te verbergen. Ik loop dan als een oud mannetje, kan dan eigenlijk niet zitten nog liggen. Ik slaap al een aantal jaren in etappes. Dat wil zeggen dat ik de nachten doorbreng door twee minimaal twee keer naar bed te gaan en er uit te komen omdat ik eigenlijk na een uurtje of 2 wakker wordt van de pijn en even een half uurtje de benen ga strekken. Ik slaap gemiddeld een uurtje of 4 à 5 per nacht. Ik heb een baan waar veel besprekingen en vergaderingen de agenda vullen. Ik ga vaak op mijn knieën zitten aan de vergadertafel. Zo ben ik (probeer het maar eens) niet groter als iemand die zit en kan ik een “staande” houding afwisselen met een zittende zonder dat het mensen om mij heen te nadrukkelijk opvalt. Tevens kan de pijn behoorlijk opspelen wanneer ik een iets intensievere klus wil klaren. Sporten is geen optie meer, maar ook een fysiek klusje in de tuin is

4

de ene dag beter te doen dan de andere. Doseren, en vooral genieten en focussen op de dingen die je wel kunt! Waarom nu gestart bij de OU. Ik wil heel graag blijven focussen op de toekomst. Ik was altijd een heel erg sportief baasje. Judo, kempo, voetbal, zaalvoetbal, tennis, noem maar op en vaak ook nog allemaal in één week. Sporten, en dan met name deze sporten behoren niet meer tot de mogelijkheden. Een jaar of 5 geleden heb ik mijn HBO management certificaten gehaald op een avondopleiding. Ik ben erg geïnteresseerd in mensen. Met name in wat hen beweegt. Waarom denkt iemand wat hij denkt, doet hij wat hij doet. Waarom reageert de ene mens totaal anders op een zelfde gebeurtenis dan een ander. Waarom verwerkt de ene persoon een situatie anders dan een ander. In mijn werk, waar mijn focus naast manager van een groep medewerkers, specifiek ligt in het reduceren van het verzuim bij het totale bedrijfsonderdeel, kom ik dit ook tegen. Bij de één ligt de drempel om zich ziek te melden hoger, in ieder geval anders dan bij de ander. Dit geld tevens voor het weer terugkomen in het arbeidsproces. Tevens heb ik te maken met mensen die met agressie en (bijna)aanrijdingen te maken hebben. Hoe hiermee om te gaan intrigeert mij mateloos. De tijd die vrij is gekomen door niet meer te kunnen sporten inzetten om me te verdiepen in de wetenschap psychologie leek mij een hele mooie besteding. Hobbymatig, maar wel met als doelstelling dat ik het ook daadwerkelijk wil doen en afronden met een positief resultaat. De OU leek mij daarin een goede keuze omdat ik mijn tijd kan indelen, maar ook “de vorm van de dag” door mij ingepast kan worden.

Driftig ben ik gestart maar daarna kwam een dip. Ik mis de duw in de rug. Tijdens mijn avondopleiding was ik “verplicht” mijn opdrachten af te hebben. Nu moet ik de motivatie en wil uit mezelf halen, en hoewel ik het in mijn binnenste echt wil, ontbreekt het soms aan die gepaste dwang om er daadwerkelijk voor te gaan zitten en het gewoon te gaan doen!


5

S t u d i e - e r va r i n g

Men vindt mij weleens wat wijdlopig, ten onrechte natuurlijk, maar als ik het volledige relaas zou geven van hoe ik tot het studeren bij de OU ben gekomen, zou het toch flink wat langer worden dan ik mij nu voorgenomen heb. Daarom wat ‘highlights’. In 1983 begon ik met de studie Rechtswetenschappen bij de net gestarte OU, omdat ik, als eenvoudige jongen zonder kruiwagens, in de gaten kreeg dat ik met het behalen van alleen maar assurantiediploma’s de door mij geambieerde doorbraak naar de hogere regionen in het verzekeringsvak nooit zou kunnen bewerkstelligen. Een paar jaar later probeerde ik het met Marketing. Beide pogingen strandden, omdat mijn werk het mij onmogelijk maakte adequaat te studeren. Ook een halfhartige poging Cultuurwetenschappen kwam niet van de grond. Nadat ik een burn-out en aansluitend daarop een depressie had gekregen, maakte ik in 2000 een carrièreswitch naar het onderwijs. Daarvoor volgde ik een hbo-opleiding en bekroonde die met succes. Ik heb toen effectief een aantal jaren voor de klas gestaan. Tijdens deze jaren probeerde ik de studiedraad weer op te pakken met Inleiding in de Filosofie van de OU. Weer zonder resultaat, met wederom

als oorzaak de werkzaamheden. Toen ging het definitief mis met de gezondheid, ik raakte ik volledig in de WAO. Ik ben uiteindelijk onder meer blijven zitten met psychische klachten, diabetes en een sterk verminderde belastbaarheid, mijn schijf loopt als het ware nogal snel vol. Maar het is allemaal te hanteren. Omdat er met mijn bovenkamer op zich niets mis was en ik het studeren miste, kreeg ik het vermoeden dat studeren weleens mijn ‘way of life’ zou kunnen zijn. Een innerlijke drang, een intrinsieke behoefte. Ik ging in 2007 bij de Radboud Universiteit in deeltijd (en daar weer de helft van) het Schakelprogramma Interreligieuze Spiritualiteitstudies volgen. Ik haalde een drietal tentamens, maar bij het vierde kreeg ik toch problemen met de manier waarop de studie aangeboden werd. Er was wel een officieel curriculum, maar daar werd zo vaak en zo gemakkelijk van afgeweken, dat ik mij daar ongemakkelijk onder ging voelen. Nagenoeg ieder zijpad werd ingeslagen en dat kwam allemaal weer bij de te bestuderen stof, die al uit een heel dik boek en een dun boek en grote hoeveelheden documentatie bestond. Toen de tijd van het tentamen was gekomen, sloeg ik helemaal dicht. Ik


Wat mij vooral aanspreekt in het studeren bij de OU, is het feit dat ik van te voren weet wat ik precies voor een tentamen moet doen. Ik kan een plan kan maken en mij daar dan ook aan houden en ik ben daarbij, afgezien van de normale dingen des levens, verder van niemand afhankelijk. Ik heb een goed contact met een aantal studiemaatjes en de studiecentra, het bevalt

6


5

nam niets meer op en had het gevoel iets voor me te hebben waar ik niet meer overheen kon kijken. Het liep me als het ware over de schoenen. Ik trok aan de bel en kreeg een gesprek met een studiebegeleider. Daar werd ik weer helemaal vrolijk van. Afgesproken werd dat ik op een alternatieve manier tentamen mocht doen, door middel van een take-hometentamen, een opdracht of anderszins. Praktisch gesproken werd het mij toch niet gegund, denk ik, omdat de opdracht die ik kreeg voor het tentamen christendom, weinig met een eerlijk tentamen te maken had. Ik laat dit maar verder voor wat het is. Ik besloot te stoppen, maar na een paar maanden kreeg ik de ingeving mijn licht weer eens op te steken bij de OU. Daarbij bleek dat het nu mogelijk was een Schakelprogramma ACW te volgen, wat mij direct deed besluiten bij de OU verder te gaan. Ik heb nu één tentamen gedaan, Veranderende grenzen 1 en daarvoor een 8 gehaald, dus het lukt gewoon op deze manier. Op dit moment heeft de studie drie maanden stilgelegen door ernstige ziekte van mijn vrouw, maar er is na een tweetal operaties een goede kans dat alles godzijdank (en de dokter) met een sisser afloopt. Ik wil binnenkort de studie (Ancien regime) weer opnemen.

6

mij zo prima. De sys-tentamens liggen mij goed, maar het zou kunnen dat ik, bij een ander soort tentamens, in de toekomst toch eens een beroep op de OU moet doen. Mijn doel met de studie is om een verzuim goed te maken dat ik altijd in mijn leven gevoeld heb: een academische opleiding. Dat wil niet zeggen dat

ik ten koste van alles een titel wil. Nee, ik heb veeleer een wat boeddhistische houding ten opzichte van de studie. Ik vind het erg leuk om te doen, om nieuwe zaken te leren en ik voel ook dat ik het moet doen. Het gaat alleen niet om het doel, maar om de weg er naar toe. Als de titel nog een keer wordt behaald, zoveel te leuker.


Ik ben student Management, Organisatie en Bestuur. Ik hoop binnen 8 jaar mijn Bachelor te halen en dan eindelijk te kunnen doen wat ik al jaren wilde, een functie op mijn eigen niveau vinden. Mijn beperking in het studeren is inmiddels niet meer zichtbaar, behalve dan dat ik erg vaak moet wisselen van veraf naar leesbril, soms erg lastig. Voor mezelf zijn er wel dingen die het voor mij lastig maken. Kleine letters, een verkeerd beeldscherm of boeken waar veel kleine of onduidelijke schema’s instaan. Nu ben ik in al die jaren een meester geworden in het verbloemen van mijn problemen, wat ook een deel van de reden is dat ik nu pas weer ben gaan studeren.

In de periode van studiekeuze op de MAVO werd mij afgeraden om door te stromen naar de HAVO omdat men dacht dat ik geen college zou kunnen volgen, een keuze waar ik altijd spijt van heb gehad. Nu dan nog begonnen, iets meer dan een jaar geleden de sprong gewaagd. En misschien ligt mijn tempo ietsje lager omdat ik niet zo snel kan lezen maar toch ben ik zeer tevreden. Ik heb nu 5 modules gehaald en ben bezig met de volgende 2 modules. Mijn eerste tentamen Personeelsmanagement was een drama, ik kon niet goed de antwoordformulieren lezen, en had moeite om de laatste 10 vragen te lezen omdat mijn ogen zo moe waren. Dat was een tegenvaller en eindigde in een 3, helaas en


Ik ben sinds 1995 ondermeer werkzaam op het gebied van industriële lawaaibeheersing. Daarbij voer ik ondermeer geluidmetingen uit voor bedrijven en geef ik advies omtrent de beperking van geluidemissie. Naar verloop van tijd is gebleken dat mijn gehoor achteruitging, hetgeen heeft geleid tot aanschaf van hoortoestellen. Inmiddels ben ik 10 jaar drager van hoortoestellen aan beide oren. Een van de redenen om de studie Nederlands Recht te volgen bij de OU is het feit dat ik door mij gehoorbeperking niet meer in staat zal zijn om in zeer kritische gevallen te kunnen beoordelen of een bedrijf bijvoorbeeld de geluidvoorschriften in acht neemt. Immers, geluidmeten bestaat niet alleen uit het meettechnisch vastleggen maar ook uit het bepalen of hetgeen ik hoor overeenkomt met de waarde die de geluidmeter aangeeft.

7

volgende keer weer beter. Daarna heb ik aangegeven dat ik problemen had met het lezen, en kreeg de vragen op A5 en hulp bij het invullen op de antwoordformulieren. De eerste keer zakte ik nog, maar de 2e keer had ik het wel. Nu geef ik het gewoon aan en vraag om een A5 vergroting voor mijn vragen. En dat werkt een stuk beter en vooral prettiger. Ik vind het dan ook heerlijk om nu eindelijk op het niveau te studeren wat bij mij past, en ben blij dat op de OU deze mogelijkheid ook bestaat. Het heeft mijn wereld vergroot, en mijn tempo is dan misschien niet zo hoog, maar het gaat gelukkig wel goed en op den duur kom ik er wel.

8

Daarnaast zijn mijn werkzaamheden als raadgevend ingenieur breder geworden, waardoor juridische kennis onmisbaar is.


7


Toen ik mij inschreef bij de OU was ik nog bedlegerig. In het jaar 2005/2006 was ik begonnen met een studie Hbo psychologie en heb mijn propedeuse behaald. Doordat ik op de wachtlijst stond voor een zware operatie leek het mij beter de studie even een jaar stop te zetten. Helaas was ik er na mijn operatie zo slecht aan toe dat ik niet in staat was om naar de avondschool te reizen. Door een medestudent werd ik op de OU gewezen. Aangezien ik

graag verder wilde leren en in een rustig tempo leek mij dit ideaal. Ook omdat je dat gewoon thuis kan doen. Ik ben niet meer bedlegerig maar heb wel een beperking. Eigenlijk wil ik deze studie gewoon afronden en daar mijn beroep in vinden. Helaas is mijn tempo (nog) niet zo hoog. Ik kijk maar gewoon vooruit en zie wel hoe het loopt


De ziekte beëindigde abrupt mijn werkloopbaan Doordat ik ziek werd en het steeds slechter met me ging belandde ik in de invaliditeit. Mijn werk ging ten gronde en de rest van mijn leven dus ook. In vroeger jaren heb ik de kunstschool gevolgd. Ik heb een eigen restauratieatelier gehad. Tijdens die vele jaren heb ik van alles en nog wat op het artistieke gebied ondernomen. En plotseling was alles weg. Ik zag de toekomst niet meer zitten. Tot mijn vrienden op een lumineus idee kwamen. Ze zeiden: “Waarom ga je niet studeren, je had altijd al interesse om te gaan studeren. Je bent er geschikt voor, et cetera.” Mijn kinderen waren al even enthousiast bezorgden me het adres van de OU. Ik heb het OU programma grondig bekeken, het sprak me aan. Ik heb gekozen wat me lag. Op aanraden van een medewerker van de OU ben ik gestart met het oriëntatiecursus cultuur. Op deze manier kon ik eerst bezien hoe deze studierichting me zou bevallen.

8


9

1 0

Ik had me ook voorgenomen om dit niet te beschouwen als tijdverdrijf maar steeds geloofd dat er iets voor mij op mijn weg zou komen. Mijn eerste tentamens waren niet zo bijster goed. Ik zat ook juist tussen twee operaties in. Ik zal deze tentamens het nog wel opnieuw doen, alhoewel ik de historiek van de Nederlanden nu wel ken. Het heeft me verrassend dikwijls doen nadenken of sommige zaken anders doen bezien. Ik heb zaken gelezen waarvan ik nog niet wist. De wereld van de historica lijkt me een heel geweldige bron van informatie. Naarmate de oriëntatiecursus vorderde nam mijn interesse voor letteren en filosofie toe. Ik ben heel gelukkig met de UIA bibliotheek waarvan ik dus gretig gebruik maak. Ik ben van mening dat het OU programma kwaliteit heeft. Het feit dat ik deze studie ben gestart is al een doel op zichzelf, het verruimt mijn inzicht. De studie stuurt mijn leven in een andere richting. Ik kan het iedereen aanraden.


Zo’n 10 jaar geleden kwam ik door dystrofie aan mijn benen, thuis te zitten. Mijn armen waren ook wat overbelast, waardoor ik niet veel meer kon. Toen ben ik de 1e cursus gaan doen, cultuurwetenschappen. Ik vond dat heerlijk, zo was ik toch bezig. Ik kon alleen niet goed naar bijeenkomsten, tenzij iemand met mij mee zou gaan. Vaak waren die bijeenkomsten ver weg.

De tentamens kon ik wel doen. Alleen mijn tempo lag niet zo hoog. Ik deed de cursussen die ik het interessants vond, sommige had ik al deels op de bibliotheekopleiding gehad (literatuur, filosofie). De cursussen waren erg belangrijk voor mij, daardoor had ik wat te doen, en geen tijd om te piekeren of bij de pakken neer te zitten. Ik heb nu wat problemen met het vele leerwerk, de


Studeren aan de Open Universiteit betekent voor mij de eerste kans om een universitaire studie te volgen. In mijn kinderjaren bestond er over mijn vorm van slechtziendheid nog nauwelijks kennis, laat staan over welke hulpmiddelen en randvoorwaarden dienstig kunnen zijn bij het studeren. Mijn middelbare schoolopleiding is dan ook tot het minimum beperkt gebleven. In de loop der jaren zijn er veel hulpmiddelen ontwikkeld waarbij

vragen op de tentamens vind ik vaak erg zoeken in de leertekst, van alle stof is het voor mij onmogelijk om ieder klein detail te onthouden. Maar ik heb van alles veel geleerd.

1 2

de ontwikkeling van de computer en de digitale wereld van grote betekenis zijn geweest voor de mogelijkheden om onderwijs te volgen. Voor mij te laat!? Leergierig was en ben ik wel, dus mijn ontdekking van de mogelijkheden die de Open Universiteit biedt, betekent een keerpunt. Er is een wereld voor mij open gegaan. Een prettige wereld. Een wereld van bevlogenheid en erkenning.


Na jaren van vermoeidheid bleek in 1985 dat ik de ziekte van Addison heb. Mijn bijnierschors functioneert niet. Nu kun je de normale hormoonspiegel aardig nabootsen met medicijnen, maar helemaal volmaakt werkt dat niet. Het gevolg is dat een Addison-patiënt sneller moe is dan gezond persoon. Ziekte is ook een probleem, want dan heb je de bijnieren extra hard nodig. Onder deze condities heb ik redelijk normaal kunnen functioneren tot 1999. Toen werd mijn werk in het on-

1 1

Mijn studie kent vele doelen; een betere positie op de arbeidsmarkt verwerven, zelfontwikkeling, zinvolle tijdsbesteding etc., maar uiteindelijk is het voldane gevoel iets te hebben gepresteerd voor mij van onschatbare waarde. Onlangs heb ik de Bacheloropleiding Nederlands recht met succes afgerond.

1 3

derwijs helaas te zwaar. Ik werd afgekeurd voor 50 % en mocht alleen nog maar halve dagen werken. Dat is een probleem op een basisschool, want dat betekent geen eigen klas meer. Ik vond dat heel erg want ik genoot ervan om voor de klas te staan. Ik kreeg een baantje als remedial teacher. Dat was voor iemand met 30 jaar onderwijs ervaring niet moeilijk. Het was aardig werk, want kinderen blijven leuk, maar het was geen uitdaging. Die uitdaging heb ik gevonden in de

studie. Ik kon mij niet permitteren ’s avonds iets vermoeiends te doen, want dan zou ik de volgende dag te moe zijn. Studeren is niet lichamelijk vermoeiend en gaf mij de uitdaging die ik niet meer in mijn werk vond. Ik vind het heerlijk om te studeren. Nu ben ik al weer twee jaar met pensioen en de studie geeft mijn dagelijks leven structuur. Was de studie eerst het een vervanging voor verloren werkplezier, nu is het een zinvolle bezigheid.


9


Het is begonnen met de gedachte om nog iets te maken van het leven na mijn afkeuring en iets om handen te hebben, omdat ik er achter was gekomen dat ik nog iets meer in mijn mars had, dan om niets te doen (was ergens altijd wel van overtuigd dat ik dat had, maar dat vergt te veel tijd en is ook nu niet van belang). Ik had de hoop om er iets me te doen, maar dat zie ik op het ogenblik niet zitten.

De reden om bij het OU te gaan studeren is: A: je hebt niet een te grote voor opleiding nodig B: je kunt studeren in je eigen tempo, dat was voor mij zeker van belang omdat je toch met een handicap zit en niet altijd de mogelijk hebt om te studeren.


Sinds ca. 20 jaar ben ik werkzaam als meet- en regeltechnisch ingenieur, de laatste jaren op freelance basis. Sinds mijn jeugd ben ik als vrijwilliger werkzaam geweest in het jeugd- en jongerenwerk. Ik vond in het vrijwilligerswerk altijd meer sociaalmenselijke genoegdoening dan in mijn vak. In 1996 heb ik een ongeluk gehad en een dwarslaesie opgelopen. Ondermeer

10


1 5

omdat ik moeilijk meer kan omgaan met werkdruk en stress ben ik freelance gaan werken, tevens heb ik nu weer tijd voor een studie en vrijwilligerswerk. Omdat ik mij eigenlijk helemaal wil gaan richten op het jeugd- en jongerenwerk ben ik in eerste instantie SPH gaan studeren aan de hogeschool NTI. Bij 1 van de vakken werd een studieboek gebruikt van de


Ik ben in 1983 voor de hobby begonnen met een rechtenstudie oude stijl bij de OU. Dat was omdat ik al makelaar in onroerend goed was en over diverse verzekeringsdiploma’s beschikte. Beide vakken hebben veel raakvlakken met met juridische onderwerpen. Na de eeuwwisseling ben ik overgestapt op het BAMA traject omdat hiervoor geen tijdshorizon bestond. Veel tijd voor de studie was er niet omdat ik steeds in managementfuncties werkte die al veel tijd in beslag namen. Pas eind 2005 heb ik een herseninfarct gekregen en is er sprake van functie

1 4

Open Universiteit en ik ben vervolgens gaan kijken wat de OU zo al inhield. Vervolgens ben ik geswitcht naar OU Psychologie en ben hierover zeer enthousiast temeer omdat ik SPH te praktijkgericht vind. Het viel mij op dat bij de OU de docenten zeer professioneel lesgeven.

1 6

beperkingen. Omdat ik nu 80-100% arbeidsongeschikt ben, heb ik uiteraard wel veel meer tijd. Ik heb die studie dan weer opgepakt met als doel eerst de bachelorfase af te ronden. Daar rest nu nog het tentamen Materieel Strafrecht dat ik in het voorjaar 2010 ga afleggen. Daarnaast heb ik inmiddels een overzicht van de resterende taken voor de Masterfase ontvangen, wegens reeds verworven rechten is dat programma al grotendeels ingevuld en rest nog ca. 600 uur. Ik werk momenteel 8 uur per week, wederom bij een institutionele bele-

ger in onroerend goed, het betreft wat oud-collega’s die zich hebben gespecialiseerd in het beleggen in Duitse woningen ten behoeve van pensioenfondsen. De OU studie is niet strikt noodzakelijk voor het uitvoeren van de taken, die meer op het gebied van controlling liggen, maar juridische kennis kan geen kwaad. Daarnaast beschik ik nog steeds over de nodige papieren voor de makelaardij en verzekeringsbusiness die steeds moeten worden aangevuld met permanente educatie om geldig te blijven. Studeren aan de OU biedt nog steeds

de nodige flexibiliteit, de stof is mooi ingedeeld en vrijwel geheel op zelfstudie gebaseerd. Tentamens mag ik tegenwoordig met iets langere tijd en via een computer afleggen. Het zijn in principe tentamens met open vragen waarbij ook de toepassing van de kennis wordt getest. Gelukkig ben ik ook na 2005 steeds geslaagd voor de

tentamens, De voorbereiding neemt echter wat meer tijd in beslag dan vroeger, maar het zijn ook verplichte vakken die niet mijn echte voorkeur hebben.


Psychologie studeren aan de OU betekent voor mij een enorme verbreding van mijn blik op de wereld om mij heen en mijzelf, een enorm leuke en uitdagende inspanning, veel vrijheid om de studie naar eigen eisen en mogelijkheden te realiseren en het heeft mij veel persoonlijke groei gebracht. Ik heb ook hele leuke en inspirerende contacten opgedaan met medestudenten en docenten. Het is ook hard werken en het vergt een

grote investering in termen van tijd, geld en energie. Mijn doel met de studie is om aan de slag te gaan als psycholoog, hetzij als wetenschappelijk onderzoeker, hetzij als hulpverlener. Ik ben er vast van overtuigd dat dat gaat lukken.


Mijn studie en mijn schildklierziekte hypothyreoïdie Eind 2005 ben ik begonnen aan een schakelprogramma ter voorbereiding op de masteropleiding Public Management and Policy. Daarvoor heb ik een hbo bestuurskunde opleiding voltooid aan de Avans hogeschool maar na één jaar werken miste ik enerzijds studie en anderzijds (intellectuele) uitdaging. Studeren aan de Open Universiteit trok me aan door de zelfstandigheid van studeren. Al enige tijd (maanden) voelde ik mezelf minder goed, vermoeid en had ik geen zin meer in activiteiten (allen in toenemende mate). Eind 2006 werd toen de diagnose hypothyreoïdie vastgesteld, een te langzaam werkende schildklier, en kon de opbouw van me-

1 7

1 8

dicatie starten. Die duurde ongeveer één jaar, tot ongeveer eind 2007, maar betekende helaas niet dat ik helemaal ‘beter’ ben. Klachten varieerden van lusteloosheid, erg trage/ dalende hartslag (vermoeidheid als gevolg), terugtrekken/ afsluiten (van sociale contacten, emoties, familie en mezelf ), concentratiegebrek en/of –verlies. Voor met name de laatste twee blijf ik erg gevoelig. Mijn studievoortgang is sindsdien ook enorm gedaald. Het mezelf aanzetten tot het ‘ondernemen van actie’ is na een normale werkdag ook niet altijd, of nog steeds meestal niet, (te) moeilijk. Het vermogen om te kunnen concentreren, essentieel voor studie, is dan vaak erg laag. Het jezelf aanzetten tot het ondernemen van actie (lees: studie, sport, sociaal leven) blijft lastig. Toch heb ik dezelfde

motivatie als toen ik begon, ook wil ik nog steeds mijn schakelprogramma (en hopelijk master) afronden maar zal dat per module (nog 1 van het schakelprogramma) meer studietijd vergen, door een geringer concentratievermogen en naar ik vermoed een tragere ‘opslagcapaciteit’. Aanvankelijk werkte ik vijf dagen maar sinds januari ben ik vier dagen gaan werken; voornaamste reden is dat ik beter mijn tijd wilde kunnen indelen voor studie. Het is moeilijk om gedreven te zijn en blijven, ook als ik al een tijdje aan een module heb gewerkt. Het verzoek een stukje te schrijven over een chronische ziekte en studeren aan de OUNL is dan wel weer iets wat je aan het denken zet en daarmee een motivator.


11


Ik heb het syndroom van Gilles de la Tourette. Dat betekent in mijn geval vooral dat ik snel overprikkeld ben. Daardoor zijn werk en opleiding voor mij altijd moeilijk geweest. Omdat ik veel tijd nodig heb om alle indrukken die ik binnen krijg te verwerken is het voor mij nodig om veel alleen ( of in ieder geval in een erg rustige omgeving) te zijn. De opleidingen die ik tot nu toe heb gedaan zijn op het agogisch vlak. Achteraf gezien is dat niet erg handig. Ik ben dan ook al op

jonge leeftijd helemaal arbeidsongeschikt verklaard. Nu ben ik 40 jaar. In de tussentijd heb ik veel vrijwilligerswerk gedaan. Daardoor merkte ik dat ik wel mogelijkheden heb om iets bij te dragen. Wel kwam ik er achter dat ik meer opleiding nodig heb om werk te doen dat bij mijn mogelijkheden past. Na mijn studie hoop ik schrijf- of onderzoekswerk te gaan doen dat ik voor een groot deel alleen kan doen en wat ik zelf kan indelen naar de momenten dat ik dat aan kan.


Ik ben bij de OU cursussen uit het aanbod Cultuurwetenschappen gaan studeren vanwege 2 redenen. (De keuze voor ‘losse’ cursussen heb ik moeten maken, omdat er de komende jaren meerdere orthopedische ingrepen zullen moeten plaatsvinden). Al jaren volgde ik cursussen op Kunstgebied bij de Vrije Academie, HOVO Utrecht en plaatselijke organisaties. Omdat het bij deze cursussen doorgaans aan verdieping ontbreekt en mijn mobiliteit sterk verminderde was de keuze om bij de OU te gaan studeren snel gemaakt.

12


Het studeren aan de OU is voor mij een prettige manier om aan mijn doelen te werken. Ik kan mijn studie-uren zo doseren dat ik het goed aan kan. Ook vind ik het prettig dat ik vooral alleen en thuis kan werken. En als ik behoefte heb aan meer informatie of contact, maak ik gebruik van studienet. Af en toe bezoek ik ook bijeenkomsten die bij de cursussen horen. Omdat dit niet zo vaak voor komt is dit voor mij wel haalbaar.

2 0

Studeren aan de OU betekent voor mij: het opdoen van uitgebreide kennis over een onderwerp. De aangeboden vorm van studeren vind ik ideaal; praktisch alles kan vanuit huis gedaan worden en het bezoeken van een landelijke begeleidings/themadag is mogelijk (of wordt mogelijk gemaakt). Mijn doel met de studie is: meer kennis te vergaren over diverse onderwerpen gerelateerd aan ‘Kunst’ en daardoor beter in staat te zijn kunst te ‘benaderen’ en ervan te genieten.


“Voor mij betekent cultuurwetenschappen studeren aan de Open Universiteit de vervulling van een wens die ik al dertig jaar had: een academische opleiding volgen die nog leuk is ook! Een studie die mij door mijn ouders beslist zou zijn “verboden” of ontraden, want wat heb je daar nou

1 9

Via de OU cursus ‘Kunst’ is er een ministudentengroepje van 3 personen ontstaan; 1x per maand komen we bijeen om onderdelen van een cursus te behandelen en 1 van ons bereidt een onderwerp voor en vertelt daarover. Concluderend: Studeren aan de OU bevalt mij uitstekend. Het studiemateriaal is zelf aan te vullen/levendiger te maken door tentoonstellingen te bezoeken. Via de cursussite contact leggen met medestudenten en ‘live’ bij elkaar te komen stimuleert het studeren !

2 1

aan? Je hebt er dus ontzettend veel plezier van! Er is al gebleken dat er rekening wordt gehouden met mijn beperking. Eén keer mocht ik apart tentamen Kunst doen. Verder heb ik afgelopen jaar de module Oudnederlandse schilderkunst mogen omruilen voor Argumentatieleer, omdat ik met

mijn visuele handicap niet zal afstuderen op een onderwerp uit de kunstgeschiedenis. Argumentatieleer zat niet in mijn pakket, vanwege vrijstellingen, en ik ben er erg blij mee. Het zal mij bij het schrijven van de masterscriptie, bij leven en welzijn, goed van pas komen. Wat ik met de studie uiteindelijk wil?

Ik heb plezier in de studie, de studie maakt alles leuker. Van het zien van bekende gebouwen uit de trein tot krant lezen. Ik denk niet dat ik er op het gebied van werk iets mee kan. Het afstuderen is mijn beloning. Eigenlijk zou ik daarna nog wel willen doorgaan met onderzoek of schrijven. En heel stiekem speelt ook nog een beetje mee: als ik het dan gehaald heb, zien

ze misschien eindelijk wat ik kan en vinden ze me niet meer een beetje zielig, denken ze niet meer dat ik dingen die ik heel goed kan - nadenken bijvoorbeeld - niet zal kunnen door mijn handicap (ogen). Maar dat is echt op de allerlaatste plaats, het plezier in het vak neemt zo’n grote ruimte in dat voor die laatste reden bijna geen plek is!”


Studeren met een lichamelijke functiebeperking aan de Open Universiteit. Ik ben op dit moment 56 jaar en vanaf 1988 chronisch ziek. Door deze chronische ziekte ben ik op dit moment afhankelijk van een elektrische rolstoel en ligt een groot deel van de dag in bed. Met name dit laatste is voor mij de reden geweest om te gaan studeren. Ik vond het zo zonde van mijn tijd om voor mijn gevoel nutteloos in bed te liggen. En hoewel ik nog steeds niet graag in bed lig overdag breng ik daarmee mijn tijd dankzij mijn studie zinvol door. Omdat je bijna niet fysiek aanwezig hoeft te zijn om bij de Open Universiteit te kunnen studeren viel de keuze automatisch ook deze instelling. Bij de keuze voor de studierichting speelde van mij erg mee dat ik eigenlijk al vanaf mijn jeugd geschiedenis wilde studeren. De Open Universiteit heeft echter deze specialisatie niet en dus kwam ik bij de faculteit culturele wetenschappen terecht. Onverwachts vind ik juist de verbreding van geschiedenis met filosofie en literatuur erg leuk. En heb ik mijn tot doel gesteld om na mijn studie op de middelbare school les te gaan geven in culturele vaardigheid. Ten eerste om jonge mensen met dit vak te laten kennismaken en ten tweede om ze op deze wijze te laten

2 2

zien dat mensen in een rolstoel gewone mensen zijn. Maar dan moet ik eerst het diploma krijgen en daarvoor moet ik nog zes vakken afronden. Het studeren met een handicap aan de Open Universiteit heeft voor mij grote voordelen gehad. Je kunt thuis studeren, er wordt als je het op tijd opgeeft voldoende rekening gehouden met een handicap bij de tentamens en mijn studiemateriaal werd zodanig aangepast dat ik eigenlijk volledig op de computer kan studeren. Nadelen zijn er echter ook aan verbonden door de introductie van het bachelor/ mastersystem worden er veel meer vaardigheden gevraagd. Bijvoorbeeld het onderzoek archief of bibliotheek wat voor mij eigenlijk onmogelijk was maar tegelijk werd me duidelijk bij het schrijven van mijn scriptie dat dit onderzoek onontbeerlijk was. Ik zou dan ook iedere student met een beperking aanraden om bij het begin van zijn studie zorgvuldig met de Open Universiteit te gaan praten en in gezamenlijk overleg een goed studie pad uit te stippelen. Bovendien heb ik gemerkt dat je heel goed het aangepaste materiaal moet nakijken, omdat het nogal eens is voorgekomen dat ik een verouderd boek op mijn CD ROM had staan. Terwijl het tentamen over een nieuwe herziene versie van hetzelfde boek ging. Ook is het belangrijk om bijvoorbeeld op tijd door de aangepaste

materiaal aan te vragen omdat er nog wel eens wachttijd kan zijn voor dat je dit in huis heb. Wat ik op dit moment erg vervelend vind is dat je eigenlijk al aan het begin van een nieuwe cursus je moet opgeeft voor een tentamen. Dat is namelijk op dit moment voor mensen met een beperking 10 weken en eigenlijk is dat een veel te lange periode. Terugkijken op de tijd dat ik nu gestudeerd heb, heb ik zeker geen spijt van dat ik dit ben gaan doen bij de Open Universiteit. Mijn studie geeft mij enorm veel voldoening en ik heb gemerkt dat de medewerkers van de Open Universiteit heel erg bereid zijn mee te denken en naar oplossingen te zoeken als ik door mijn handicap op een probleem stuitte bij mijn studie. Ik heb nu mijn scriptie geschreven en het gevoel dat ik in de afsluitende fase mijn bachelor opleiding zit. Studeren is echter een zo grote verrijking van mijn leven dat ik daarna door wil gaan voor mijn master.


13


Om te beginnen, zou ik me graag even willen voorstellen. Ik ben haast 44 jaar en leef samen met mijn man in Keulen (D). Sinds mijn achtendertigste weet ik dat ik aan de Ziekte van Wilson lijd, een erfelijke koperstapelziekte die bij mij (dat hoeft niet altijd hetzelfde te zijn) gepaard gaat met allerlei symptomen, zoals bijv. een levercirrose en de bijbehorende uitputtingsverschijnselen, functiestoornissen van de hersenen en artrose van verschillende gewrichten (alles als gevolg van de koperstapeling in de afzonderlijke weefsels). Op grond van deze diverse “beslommeringen” kon ik vanaf toen alleen nog deeltijd werken (referente van een afdelingshoofd bij een ziektekostenverzekeraar); aan sport doen of op stap gaan zat er ook niet meer in, dus werd het voorlopig een hechte band opbouwen met mijn gemakkelijke stoel... Omdat het tv-programma in Duitsland overdag ook niet tot de top van de media-prestaties mag worden gerekend, en er én letterlijk én deels in overdrachtelijke zin een geleidelijke

14


2 3

neergang van mijn intellectuele vermogen te verwachten stond, ben ik op zoek gegaan naar een leuke bezigheid. Na enkele cursussen Nederlands bij de Volksuniversiteit Keulen te hebben gevolgd, ben ik meer toevallig op de website van de OU terechtgekomen, zoekende naar uitgebreider en diepgaander Nederlandse (taal)cursussen dan diegene die op de Volksuniversiteit werden/worden aangeboden. De eerste cursus (Oriëntatiecursus Cultuurwetenschappen) was dan eigenlijk in het begin ook niet meer dan een proefballon, zowel qua taalvaardigheid en conditie als qua onderwerp, maar al de eerste bijeenkomsten en de eerste thuis doorgebrachte studieuren hadden een wonderbaarlijk effect, behalve natuurlijk het plezier wat aan de verschillende onderwerpen en aan de taal te beleven viel. Inderdaad was het zo - en dat is het nog steeds - dat ik me tijdens het bezig zijn met de studie (op welke manier dan ook) minder moe voelde en ook minder pijn ondervond. En dat

is juist zo prachtig: je doet iets wat je echt leuk vindt en ondanks de een of ander inspanning in verband met een tentamen voel je je daardoor bovendien nog duidelijk beter! Kortom: Ik zou me een leven zonder de studie helemaal niet meer kunnen voorstellen. De studie is inmiddels een essentieel onderdeel van mijn leven en laat me met de een of ander calamiteit duidelijk anders, dat wil zeggen beter, omgaan. Uit het eerder gezegde laat zich al opmaken dat mijn voornaamste doel met de studie niet de vooruitgang op de werkvloer was en ook niet is, hoewel ik toch ten minste de BA, het liefst nog de MA ambieer. Maar hoe meer de studie vordert, des te meer voel ik het verlangen toch nog - in een verre, verre toekomst - van baan te veranderen, ondanks ziekte. Mijn voornaamste doel echter is en blijft het met plezier verleggen van mijn eigen horizon ten bate van mijn gezondheid.


2 5

Ik heb 22 gewerkt bij een Nutsbedrijf in het zuiden van Nederland. Eerst fulltime en later parttime i.v.m. 50% WAO afkeuring. Ik zat al zo’n 10 jaar in de WAO wegens reumatoïde artritis (dus chronische ziekte) toen ik een burn out kreeg. Hiervan knapte ik niet op. Ik ervoer veel druk van de directe arbeidsplaats waar ik zat (werkdruk, sociale druk). Toen na 2 jaar WAOkeuring en volgde volledige afkeuring door UWV. Gelijk daarna ontslag door werkgever gekregen. Viel niet meer over te praten. Dus toen thuis. Ik had het advies gekregen van een P&O directeur en van anderen om iets anders te gaan doen. Na enige tijd besloot mijn vrouw om ook te gaan studeren (SPH). Ik ging mee naar een Hogeschool voorlichting over social work en bleek zelf psychologie wel leuk te vinden op die avond. Ik besloot eerst uit de bibliotheek wat te gaan lezen over psychologie. Twee boeken gelezen om te testen of het inderdaad iets was. Toen besloten bij de OU te starten. Je hoeft dan parttime niet te werken (veel HBO parttime opleidingen in sociale sector eisen stageplaats). Voor mij dus ideaal. Ik kan studeren op mijn tijd, mijn tempo, 3 keer herkansen. Nog geen werkverplichting. Ik ondervind wel last van mijn reuma en de burn out. Sterke moeheid, concentratieproblemen. Snel studeren lukt dus niet. Toekomst om echt ermee te werken is onzeker. Maar het studiemateriaal is goed geschreven (helder, overzichtelijk) en interessant. Positief is ook dat ik weer met positieve dingen bezig ben na een emotionele afbraakperiode en faalervaringen mee te werken.


15

Alle opleidingen van de OU:

Onderwijswetenschappen

Informatica

Managementwetenschappen

Rechtswetenschappen

Cultuurwetenschappen

Milieu-natuurwetenschappen

Psychologie

Omwille van de privacy zijn de verhalen niet voorzien van de namen van de schrijvers.

Open Universiteit Nederland postadres: Postbus 2960 6401 DL Heerlen

16

www.ou.nl


5709219 juni 2009

T (0)45 - 576 28 88 [email protected] [email protected]

Studenten aan de Open Universiteit Nederland

Recommend Documents