Streams of Life. Geef kinderen hun toekomst terug

Streams of Life

Geef kinderen hun toekomst terug. “Ik heb geleerd dat mensen zullen vergeten wat je hebt gezegd, ze zullen vergeten wat je hebt gedaan, maar ze zullen nooit vergeten hoe je hen hebt laten voelen.” [0]

Introductie Dan zal de koning tegen de groep rechts van zich zeggen: “Jullie zijn door mijn Vader gezegend, kom en neem deel aan het koninkrijk dat al sinds de grondvesting van de wereld voor jullie bestemd is. Want ik had honger en jullie gaven mij te eten, ik had dorst en jullie gaven mij te drinken. Ik was een vreemdeling, en jullie namen mij op, ik was naakt, en jullie kleedden mij. Ik was ziek en jullie bezochten mij, ik zat gevangen en jullie kwamen naar mij toe.” “Ik verzeker jullie: alles wat jullie gedaan hebben voor één van de onaanzienlijksten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor mij gedaan.” Matteüs 25: 34-36,40

Kitale is een klein stadje ten westen van Kenia, aan de rand van de grens met Oeganda en is in 1908 opgericht door Europese kolonisten. Het is voornamelijk een agrarische stad: zonnebloemen, koffie en thee worden er verbouwd en er is een grote markt voor landbouwproducten. Vooral de maïsvelden zijn een prachtig gezicht. Jammer genoeg is Kitale ook bekend om haar vele straatkinderen. Kitale is één van de grotere steden van deze regio en veel mensen van omringende gebieden zijn hierheen verhuisd op zoek naar een beter leven. Maar velen van hen belandden op de straat. Een eenvoudig middel om je ellende daar te vergeten is lijm. Voor zo’n 5ct kunnen straatkinderen al een flesje lijm kopen, deze snuiven ze dan op en vergeten hierdoor hun honger, hun kou en hun ellende. [1]

Gelukkig zijn deze kinderen niet onopgemerkt gebleven. De afgelopen jaren zijn er stichtingen in Kitale gestart die vele van deze kinderen hebben opgevangen. Maar het vraagt om veel meer dan alleen het bouwen van een kindertehuis. De verslaving aan de lijm is soms zo sterk dat ze niet zonder kunnen en telkens terug naar de straat zullen rennen. En straatkinderen weten vaak niet beter dan te leven volgens hun eigen regels en ze denken die vrijheid nodig te hebben. Wanneer zij dan hulp en onderdak aangeboden krijgen kunnen ze de discipline die erbij gepaard gaat niet aan en rennen ze terug naar de straat. Het is belangrijk dat deze kinderen steeds weer worden opgezocht. Want het vraagt tijd, geduld en liefde om ze echt te helpen. Maar zodra ze in de gaten hebben dat ze echt in goede handen zijn, dat ze beter af zijn, dan waarderen ze wat hen gegeven is en zullen ze gezond opgroeien; lichamelijk en emotioneel. Een goede omgeving doet ze hun verleden vergeten en maakt ze uitzien naar een goede toekomst. Eén vrouw die dit alles uit eerste hand heeft meegemaakt is Rosemary Chemangwen. Zij woont in Kitale en zorgt op dit moment voor 20 kinderen. Haar verhaal heeft mijn hart geraakt, daarom wil ik het graag met u delen. Ik hoop dat het een zegen mag zijn voor wie dit leest. [2]

1. Rosemary Chemangwen Gelukkig wie hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden. Gelukkig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid ondervinden. Gelukkig wie zuiver van hart zijn, want zij zullen God zien. Matteüs 5:6-8

Rosemary Chemangwen werd geboren op 16 februari in 1968 in Mount Elgon. Ze was de jongste uit een gezin van tien. Ze had zeven broers en twee zussen. Omdat ze met zoveel waren was er niet altijd genoeg. Haar vader had een baan, maar verdiende niet voldoende om de hele familie te ondersteunen op een manier die hij graag zou willen. Ze woonden in een klein huis, met één kleine slaapkamer voor de kinderen. Als ze geluk hadden konden ze één maaltijd per dag krijgen. Rosemary bezat één jurk en had geen schoenen. Ze wist wat het betekende om in armoede te leven, maar toch was ze gezegend met een stabiel gezin. Doordat ze uit een christelijk gezin komt is ze opgegroeid met christelijke waarden en normen. Tegen de tijd dat Rosemary naar de basisschool ging verhuisden ze naar de Cherengeni Mountains. Haar school was vijf kilometer lopen van huis. Hoewel het leven thuis vaak moeilijk was studeerde Rosemary hard en deed ze het erg goed op school. Zelfs toen ze naar de middelbare school ging was er een kerk, de African Inland Church, [3]

die haar wilde voorzien van een beurs, voor de komende 6 jaar. Haar cijfers waren ook daar zo goed dat de regering voor haar een lening voor de universiteit verstrekte. Ze ging naar Kenyatta University in Nairobi en studeerde Kiswahili als haar major en Engels als haar minor. Na 3,5 jaar had ze haar ‘Bachelor of Education’ gehaald. Op 23 jarige leeftijd solliciteerde Rosemary naar een baan op een middelbare school in Nakuru. Ze was aangenomen en mocht wonen op het terrein van de school. Hier werkte ze één jaar en verhuisde toen naar Kapsabet. Hier woonde en werkte zij 4 jaar.

Op de universiteit ontmoette ze Phanuel. Phanuel kwam ook uit Mount Elgon, dus meteen was er een connectie. Phanuel studeerde Commerce. Voor sommige lessen zaten zij bij elkaar in de klas, waardoor zij elkaar regelmatig zagen. Ze werden verliefd op elkaar. Maar na het behalen van zijn diploma moest Phanuel verhuizen naar Eldoret om daar te gaan werken bij de Kenyan Commercial Bank. Dit was 60 kilometer van waar Rosemary op dat moment woonde. Ze hielden contact en toen ze 26 was wilden ze gaan trouwen, maar omdat zij beiden uit een arme familie kwamen en ze geen geld hadden voor een feest, werd het een simpele bruiloft. Hierna moest Rosemary haar baan in Kapsabet nog afronden en een nieuwe baan in Eldoret vinden, dus het duurde nog een tijd voordat ze echt samen konden zijn. In Eldoret werden hun eerste 2 zonen geboren, Nelson in 1989 en Kevin in 1991. Rond 1998 moesten ze verhuizen naar Kitale, omdat Phanuel voor zijn werk was overgeplaatst. Ze kregen een hypotheek en kochten een stuk grond en bouwden er een mooi huis op. In het jaar 2000 werd hier hun dochter Pamela geboren. [4]

2. Streams of Life Voor God, de Vader, is alleen dit reine, zuivere godsdienst: weduwen en wezen bijstaan in hun nood, en je in acht nemen voor de wereld en onberispelijk blijven. Jakobus 1:27

Toen Rosemary op de middelbare school zat kreeg zij een visioen. Zij zag zichzelf omringd door allemaal kleine kinderen, ze waren allemaal naakt met blote voetjes. Rosemary begon hen te verzorgen en troostte hen. Ze wist niet wat het visioen betekende en vroeg aan haar moeder of zij misschien wist wat het zou kunnen betekenen. Ze wist het niet precies, maar waarschuwde haar om groot te blijven dromen. "Als je hard werkt, verdien je geld en zul je in staat zijn om een gezin te onderhouden." Ze vroeg haar lerares hetzelfde, en kreeg een soortgelijk antwoord. Het verzorgen van kinderen leek niet de beste optie voor iemand die al zo ver was gekomen. Maar diep van binnen wist Rosemary altijd al dat ze kinderen in nood wilde helpen. Zelfs toen ze zelf nog een kind was, bracht ze kinderen in nood mee naar huis, hoewel ze zo weinig te geven hadden. In de tijd dat zij aan de universiteit studeerde had ze de kans om de sloppenwijk te bezoeken en daar de kinderen te helpen, dit raakte haar hart enorm.

[5]

Zowel Rosemary als Phanuel wisten wat het betekende om in moeilijke omstandigheden op te groeien. Phanuel's vader stierf toen hij nog heel jong was en hij moest vervolgens bij zijn oom wonen. Maar zijn oom mishandelde hem. Rosemary is opgegroeid in een arm gezin waar kleding en voedsel niet vanzelfsprekend was. Wetende dat zij en haar man er op dezelfde manier over dachten besloten ze dat ze kinderen van de straat wilden opvangen. Het begon allemaal in 2003, met een kostbaar jong meisje genaamd Esther. Rosemary kwam terug van haar werk en zag dit jonge, kleine meisje die een veel te grote, zware emmer droeg. De volgende dag op dezelfde plaats zag ze dit meisje weer, dit keer was ze de vloer aan het vegen, in de regen! Rosemary kreeg zo’n medelijden dat ze het kleine meisje benaderde, vroeg hoe ze heette en wat haar verhaal was. Esther was slechts 5 jaar oud. Ze kon zich niet herinneren hoe lang geleden, "ongeveer 3 kerstvieringen geleden", was haar vader overleden. Daarna werden zij, haar moeder en haar broers en zussen weggejaagd door de rest van de familie. Ze belandden op straat, bedelend, kleine klusjes doen voor wat zakenlui op straat, die maar al te graag gebruik wilden maken van deze goedkope arbeid. Rosemary vond de vrouw waar Esther op dat moment voor werkte en vroeg haar om haar te laten gaan. De vrouw weigerde, maar Rosemary wist haar over te halen door haar te laten weten dat zij haar naar school kon laten gaan. Daarna probeerden ze Esther's moeder en broers te vinden, maar ze konden hen niet vinden. Ze nam Esther mee naar huis en zorgde voor haar. Later ontdekte ze dat haar moeder aids had. En haar broers waren reeds in verschillende kindertehuizen geplaatst. Twee jaar later overleed de moeder. Nadat Rosemary het tweede meisje had opgevangen werd ze bekend als de "Moeder die straatkinderen opvangt". In 2005, toen ze al vijf kinderen hadden opgevangen schreven ze zich in als een officiële stichting en noemden het "Streams of Life". Omdat een volledig persoon bestaat uit verschillende stromingen. [6]

In 2006 zorgden zij al voor 18 kinderen die allemaal bij hen in huis woonden. Maar de kinderbescherming kwam langs en die lieten niet toe dat de meisjes bij de jongens in één huis sliepen. Dus maakten ze een huis van golfplaten waar de meisjes in zouden gaan slapen.

Het was ook in die tijd dat Rosemary haar baan moest opgeven. Eén van de kinderen was namelijk heel erg ziek. Ze dachten dat ze aids had, maar na een paar tests, die allemaal negatief waren, en goede voeding wisten ze dat het geen aids was, maar een ernstige vorm van ondervoeding. Tijdens haar ziekte waren er geen mensen die Rosemary wilden helpen, omdat dit kleine meisje zo ziek was en zoveel tijd en energie vroeg. Dus elke keer moest Rosemary zelf op en neer naar het ziekenhuis en gaf uiteindelijk haar baan maar op. En zo was ze nu een fulltime moeder voor twintig kinderen. Zeventien kinderen van de straat en drie van haar zelf. Phanuel kreeg gelukkig wel wat hulp, zelfs van zijn werkgever. Ze hielpen hem, zo nu en dan, met wat voedsel. En zijn vrienden stonden geregeld klaar om te helpen. Maar helaas was dit niet voor lang.

[7]

3. Het verlies Ik ben arm en zwak, Heer, denk aan mij. U bent mijn helper, mijn bevrijder, mijn God, wacht niet langer. Psalm 40:18

Op 30 december 2007 is Kenia getroffen door een vreselijke crisis die te wijten was aan het resultaat van de presidentsverkiezingen. Er waren tal van redenen waarom mensen het niet eens waren met de uitkomst en dit, gecombineerd met problemen tussen verschillende stammen, resulteerde in afschuwelijke gewelddadige rellen. In totaal werden meer dan 1.200 mensen gedood en ongeveer 350.000 mensen vluchtten naar tijdelijke kampen, en bijna net zoveel mensen zochten hun toevlucht bij vrienden of familieleden. Het was een moeilijke tijd voor iedereen. Vlak voor die tijd werd Phanuel voor zijn werk overgebracht naar Lodwar, hij was als enige van deze regio in staat om daar financieel manager te zijn. Tegelijkertijd werd hij regelmatig gevraagd om ook in Nairobi te helpen. Hij moest hierdoor veel reizen, maar probeerde toch elk weekend naar huis terug te keren. Op 13 maart 2008 gebeurde het ondenkbare. Phanuel was op weg, in zijn auto van de zaak, en ongeveer twintig kilometer van Lodwar werd hij overvallen en op brute wijze vermoord. [8]

Twee mannen werden opgepakt, maar tot op heden blijven ze zwijgen over wat hun motieven geweest zijn of wie ze heeft gestuurd. Phanuel had nooit geklaagd over iets dat zou kunnen leiden tot problemen. Zou het te maken hebben met de verkiezingen? Met zijn werk? Tot vandaag aan toe is het een groot mysterie. De twee mannen zijn ter dood veroordeeld, maar staan nog op de wachtlijst.

Vanaf dat moment veranderde alles voor Rosemary, niet alleen had ze haar geliefde echtgenoot verloren, maar ook de kostwinner van haar familie van twintig kinderen. Rosemary was niet in staat om zelf weer les te geven, omdat het schoolsysteem zo veranderd was dat ze terug zou moeten naar de universiteit om bijgeschoold te worden. Phanuel's werk, die hen hielp met voedsel, stopte onmiddellijk met hulp verlenen. Phanuels vrienden kwamen nooit meer opdagen. Rosemary voelde zich alleen gelaten met een grote last. Ze stond op het punt op te geven en was op zoek naar kindertehuizen voor de kinderen, maar die weigerde meisjes aan te nemen. Meisjes waren te duur, en ze waren al te oud. Nelson, haar oudste zoon, moedigde haar aan om door te gaan en als het echt niet zou werken, dat zij de kinderbescherming om hulp zouden vragen. Nelson kreeg een tijdelijk baantje in Nairobi en kon hiermee de familie nog even verder mee helpen. Enkele Indiase mensen, die Rosemary zo nu en dan wat te eten gaven, vertelden haar over een stichting, genaamd LoveMercy, die hier in Kitale zorg draagt voor mensen in nood. Ze had nooit hulp nodig had en daarom had nog nooit gehoord van dergelijke stichtingen. [9]

LoveMercy heeft Rosemary sindsdien ontzettend geholpen en voorzag hen van voldoende voedsel. Helaas was er niet genoeg geld voor onderwijs en moest Nelson zijn studie bij een privé-universiteit opzeggen. In januari 2009 kwam er een vrouw die LoveMercy bezocht en zij werd aan Rosemary voorgesteld. Toen ze de nood zag bood zij hen nieuwe schooluniformen en schoolspullen aan. Nu konden de kinderen weer naar school. De meeste van hen waren hun uniforms al ontgroeid en konden daardoor niet meer naar school. De voorzitter van LoveMercy kwam bij Rosemary op bezoek en was zo geraakt door haar verhaal. Hij zag het golfplaten huis waar de kinderen sliepen. Hij hoorde over de lekken in dat huis en hoe koud het werd 's nachts. Hij kreeg de visie om nieuwe slaapkamers voor ze te bouwen en zamelde geld in om dat te kunnen waarmaken. De kinderen waren dolblij.

Er is altijd wel hulp geweest hier en daar. Een keer was er een vrouw die langsliep en zoveel lawaai van kinderen hoorde, dat ze de stoute schoenen aantrok en een bezoekje bracht. Ze voelde zich geleid tot het kopen van nieuwe matrassen. Ze waren hier zo blij mee, omdat de oude matrassen nauwelijks meer matrassen waren. Nelson kreeg een staatslening voor zijn studie. Hij studeert Elektrotechniek in Nairobi. De middelste zoon, Kevin, kreeg onlangs een gift om zijn studie, Multimedia Design, te kunnen volgen aan de universiteit van Nairobi.

[10]

4. De kinderen Hij zei tegen hen: ‘Wie dit kind in mijn naam bij zich opneemt, neemt mij op; en wie mij opneemt, neemt hem op die mij gezonden heeft. Want wie de kleinste onder jullie allen is, die is werkelijk groot.’ Lukas 9:48

Rosemary zorgt voor twintig kostbare kinderen. Drie van haar zelf en zeventien die van de straat komen. Hierna volgt in het kort hun verhalen. En dit zijn nog maar zeventien verhalen van de tussen de 200 en meer dan 500 kinderen die op straat leven op een bepaald moment. Afhankelijk van of je een straatkind definieert als iemand die dag en nacht op straat leeft, of als iemand die overdag op de straat leeft en ’s nachts terug naar huis gaat. In beide gevallen is het natuurlijk geen omgeving voor een kind om in op te groeien. De leeftijden van de kinderen zijn niet exact, want het is vaak moeilijk te zeggen nadat hun ouders zijn overleden en er geen verdere familie gevonden wordt om het aan te kunnen vragen. Om deze reden viert Rosemary altijd al hun verjaardagen in één keer, eind december.

[11]

Esther Geboren: 1998. Opgevangen door Rosemary op: 5 jarige leeftijd. Klas: 5 Wil later worden: Een maatschappelijk werkster. Verhaal: In 2003 overleden haar vader en haar moeder en werd ze weggejaagd door de familieleden van de man. Haar moeder, twee broers en zijzelf probeerden op de straat te overleven. Ze bedelden in de stad en Esther kon hier en daar veel te zware klusjes doen om wat te eten te kunnen krijgen. Toen Rosemary Esther vond was haar gezin al uit elkaar. Later kwamen ze erachter dat haar moeder aan aids was overleden en dat haar broers waren ondergebracht in een kindertehuis.

-Esther over Rosemary [12]

Emily Geboren: 1994. Opgevangen door Rosemary op: 11 jarige leeftijd Klas: 6 Wil later worden: Een zuster. Verhaal: Emily’s vader stierf en daarna hertrouwde haar moeder. Maar haar stiefvader mishandelde haar. Daarom liep ze weg en eindigde op de straat. Hier deed ze allerlei klusjes rond de marktplaats. Maar ook hier werd ze door de oudere jongens mishandeld.

-Emily over Rosemary

[13]

Sharon Geboren: 2000. Opgevangen door Rosemary op: 5 jarige leeftijd. Klas: 5 Wil later worden: Een vormgeefster. Verhaal: Sharon’s moeder was een alleenstaande moeder. Ze stierf in 2003. Sharon verbleef toen bij haar ooms, maar hier werd ze mishandeld en uitgebuit. Ze werd door enkele vrienden naar de straat gelokt. En gezien haar thuissituatie was dit geen moeilijk besluit.

-Sharon over Rosemary

[14]

Christine Geboren: 1998. Opgevangen door Rosemary op: 7 jarige leeftijd. Klas: 4 Wil later worden: Een lerares. Verhaal: Christine woonde samen met haar ouders vlakbij Rosemary. Maar haar moeder stierf en haar vader hertrouwde. Ze werd ernstig mishandeld door haar stiefmoeder. Ze werd gered door haar buren, kennissen van Rosemary, en deze mensen brachten haar bij Rosemary. Vervolgens was Christine’s vader nergens meer te vinden. Kort hierna stierf ook haar stiefmoeder.

-Christine over Rosemary

[15]

Barbrah Geboren: 1997. Opgevangen door Rosemary op: 8 jarige leeftijd. Klas: 5 Wil later worden: Een zuster. Verhaal: Na de dood van haar ouders verbleef Barbrah bij haar getrouwde neef. Hier werd ze behoorlijk uitgebuit. Toen Rosemary haar vond was ze een veel te zware zak met maïs in haar eentje naar de molen aan het wegbrengen. Rosemary hielp haar en samen gingen ze terug. Hier zag Rosemary dat er nog meer oudere kinderen woonden die totaal geen zware klusjes hoefden te doen. Rosemary vroeg of ze voor Barbrah mocht gaan zorgen en de neef vond het prima. Barbrah wilde onmiddellijk weg.

-Barbrah over Rosemary [16]

Mercy Lee Geboren: 1996. Opgevangen door Rosemary op: 9 jarige leeftijd. Klas: 5 Wil later worden: Een advocate. Verhaal: Haar ouders zijn overleden aan aids toen ze nog erg jong was. Haar grootouders waren niet in staat om voor haar te zorgen, dus ze werd van het ene familielid naar het andere gestuurd. Al deze mensen mishandelden haar en uiteindelijk belandde ze ergens als huishoudster, waar ze opnieuw werd mishandeld. Ze liep weg en Rosemary vond haar. Ze was erg ziek, ze dachten dat ze aids had, maar elke test was negatief. Ze had een ernstige vorm van ondervoeding, dus na goed voedzaam eten herstelde ze geleidelijk.

-Mercy Lee over Rosemary: [17]

Agnes Geboren: 1999. Opgevangen door Rosemary op: 6 jarige leeftijd. Klas: 3 Wil later worden: Een zuster. Verhaal: In 2003 stierf Agnes haar vader. Zij, haar moeder en haar twee broers eindigden op de straat. In datzelfde jaar stierf ook haar moeder en vlak daarna ook haar broer. Agnes bleef met haar oudere broer achter, maar hij werd in een kindertehuis ondergebracht. Ze werd alleen achter gelaten, bedelend door de straten van Kitale, totdat Rosemary haar vond en voor haar ging zorgen.

-Agnes over Rosemary : [18]

Lillian Geboren: 2000. Opgevangen door Rosemary op: 5 jarige leeftijd. Klas: 3 Wil later worden: Een dokter. Verhaal: Lillians beide ouders stierven aan aids in 2004. Haar vader in maart en haar moeder een maand later. Rosemary kende de familie en de grootouders waren niet in staat om voor Lillian te zorgen, dus vroegen ze aan Rosemary of zij voor haar wilde zorgen. Toen Lillian net bij Rosemary kwam wonen kon ze nauwelijks praten. Ze dachten zelfs nog even dat ze stom was, maar door lieflijke verzorging en scholing is Lillian tot een welsprekend, slim meisje uitgegroeid.

-Lillian over Rosemary: [19]

Chebet Geboren: 1997. Opgevangen door Rosemary op: 7 jarige leeftijd. Klas: 3 Wil later worden: Een lerares. Verhaal: Haar moeder was een alleenstaande moeder die in 2004 stierf. Hierna leefde ze bij haar oma, maar die kon niet zo goed voor haar zorgen. Dus die bracht haar naar mensen in de stad waar Chebet een klusje als babysitter kon krijgen en waar ze meteen bij mocht inwonen. Hier werd ze uitgebuit en mishandeld. Op een dag werd ze geslagen door deze vrouw en ze rende meteen weg naar de straat.

- Emily Chebet over Rosemary [20]

Diana Geboren: 1998. Opgevangen door Rosemary op: 7 jarige leeftijd. Klas: 5 Wil later worden: Een ingenieur. Verhaal: Diana’s moeder was een alleenstaande moeder en was niet in staat om voor Diana te zorgen, dus verbleef ze bij haar grootouders. Maar ook zij vonden het erg moeilijk om voor haar te zorgen. In 2005 stierf haar moeder en werd ze weer naar een ander familielid overgebracht. Ze kon niet naar school en leefde veelal op de straat, compleet uitgebuit.

-Diana over Rosemary [21]

Cynthia Geboren: 1996. Opgevangen door Rosemary op: 10 jarige leeftijd. Klas: 7 Wil later worden: Een schoonheidsspecialiste. Verhaal: Cynthia’s vader stierf in 2002 aan aids. Haar moeder was ook geïnfecteerd en stierf in 2004. Al haar familieleden wilden haar niet opvangen, dus ze eindigde op de straat als een kinderarbeider. Ze maakte bijvoorbeeld iemands werkplaats schoon en kreeg hiervoor 1 mandazi (een klein zoet broodje) per dag.

-Cynthia over Rosemary [22]

Margaret Geboren: 1995. Opgevangen door Rosemary op: 11 jarige leeftijd. Klas: 4 Wil later worden: Een lerares. Verhaal: Haar beide ouders overleden en 3 jaar lang leefde ze op straat, waar ze een slachtoffer werd van goedkope kinderarbeid. Ze raakte verslaafd aan lijm en toen Rosemary haar vond had ze veel moeite met het wennen aan de discipline en rende geregeld terug naar de straat. Ook op school had ze moeite om bij te blijven. Ze was te ver achter en had de neiging om op te geven als het haar iets te moeilijk werd.

-Margaret over Rosemary [23]

Rosalyne Geboren: 1995. Opgevangen door Rosemary op: 11 jarige leeftijd. Klas: 7 Wil later worden: Een lerares. Verhaal: Haar ouders en drie broers en zussen werden vermoord door een stammengevecht in het westen van Kenia. Ze zag het gebeuren en was de enige die het overleefde. Ze vertrok naar Kitale en kon hier helpen bij de zorg van een kind van een familielid. Maar ze werd daar mishandeld en liep weg naar de straat. Daar hielp ze in een kleine kiosk; borden afwassen. Als beloning kreeg ze de restjes die de klanten achter hadden gelaten.

-Rosalyne over Rosemary [24]

John Geboren: 2000. Opgevangen door Rosemary op: 6 jarige leeftijd. Klas: 3 Wil later worden: Een voorganger/pastor. Verhaal: John is een slachtoffer van een gebroken familie. Zijn ouders scheidden en John bleef bij zijn vader wonen, die hertrouwde. John werd ernstig mishandeld door zijn stiefmoeder. Een keer gooide ze zelfs kokend heet water over Johns gezicht heen, omdat hij tegen zijn vader had gezegd dat ze hem geen eten gaf. Hierdoor heeft hij nog een litteken op zijn wang. Rosemary’s oorsponkelijke plan was om alleen meisjes op te vangen, omdat die bijna niet worden toegelaten in kindertehuizen. Maar toen een dorpoudste John bracht kon ze hem niet weigeren.

-John over Rosemary

[25]

Beatrice Geboren: 1996. Opgevangen door Rosemary op: 10 jarige leeftijd. Klas: 6 Wil later worden: Een zuster. Verhaal: Haar beide ouders zijn overleden aan aids in 2005. Geen van haar andere familieleden wilde voor haar zorgen. Uiteindelijk kon ze bij haar buren verblijven. Hier werd ze uitgebuit en niet naar school gebracht. Dus eindigde ze op de straat op zoek naar een betere plek.

-Beatrice over Rosemary [26]

Eunice Geboren: 1996. Opgevangen door Rosemary op: 11 jarige leeftijd. Klas: 5 Wil later worden: Een politievrouw. Verhaal: Eunice was een weeskind, haar beide ouders waren vermoord in Turkana door rovers. Ze vertrok samen met haar twee broers naar Turkana, op zoek naar eten. Ze liftten stiekem mee op de achterkant van vrachtwagens om in Kitale te kunnen komen. Ze eindigde op de straat, bedelend, kleine klusjes doen voor een kleine vergoeding.

-Eunice over Rosemary

[27]

Mercy Rosa Geboren: 2000. Opgevangen door Rosemary op: 7 jarige leeftijd. Klas: 3 Wil later worden: Een muzikant. Verhaal: In 2004 stierven haar ouders aan aids. Ze kon bij haar tante verblijven, maar ook die overleed in 2005. Ze kon uiteindelijk ergens babysitten, maar ze werd daar erg mishandeld. Toen Rosemary haar vond was ze erg ziek. Ze testten haar verschillende keren op aids, maar de resultaten waren allemaal negatief. Na wat antibiotica en voedzame pap werd ze steeds beter. Het was een ernstig geval van ondervoeding. Vanwege deze situatie had Rosemary haar baan opgegeven.

- Mercy Rosa over Rosemary

[28]

5. Een hoopvolle toekomst “Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de Heer. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: ik zal je een hoopvolle toekomst geven.” Jeremia 29:11

Sinds ze werd opgevangen door Rosemary, is Barbrah de op één na beste in haar klas. Lillian, die nauwelijks kon spreken, is een welsprekend meisje, Emily is het vrolijkste meisje die je ooit zult ontmoeten. We zijn niet in staat om de hele wereld veranderen, maar we zijn wel in staat om de wereld te veranderen voor sommige mensen. Ik geloof echt dat het Gods verlangen is om ons allemaal een hoopvolle toekomst te geven. Maar niet iedereen groeit op in omstandigheden waar dit mogelijk lijkt. Als je de Bijbel leest zie je hoe vaak God de armen, weduwen, wezen en vreemdelingen noemt. Hij verdedigt ze, hij wil dat wij voor hen zorgen. Zelfs in de tijd dat de Israëlieten in hun beloofde land gingen wonen vertelde God hen om sommige delen van de oogst voor de armen te laten liggen. Rosemary beantwoordt deze oproep. En sinds ik in Afrika ben geweest heeft het ook mijn hart geraakt. Het is mijn wens om Rosemary’s familie te helpen. En misschien wilt u na het lezen van dit verhaal ook wel helpen.

[29]

Onderwijs is zo belangrijk voor deze jongeren om een goede start in de maatschappij te hebben. Sommige van deze kinderen lopen al te ver achter. Extra scholing is dan noodzakelijk. Rosemary's visie is om de kinderen op zijn minst een cursus te kunnen geven om bepaalde vaardigheden te leren. Vaardigheden zoals: naaien, schoonheidsspecialiste, koken, huishouden, maar ook hen op te leiden in landbouw. Rosemary zou graag haar eigen boerderij willen hebben waar ze hun eigen groenten en fruit kunnen telen en eigen dieren kunnen houden. Op deze manier kunnen zij voor zichzelf zorgen. Als u op wat voor manier dan ook wilt helpen, bent u meer dan welkom! Bezoek haar website voor meer informatie: www.streamsoflife.host56.com Voor vragen kun u Rosemary ook persoonlijk mailen: (wel in het engels) [email protected]. Post kan verzonden worden naar: Streams of Life Children Home P.O Box 2574 Kitale, 30200 Kenya

[30]

6. Childlike De mensen probeerden kinderen bij hem te brengen om ze door hem te laten aanraken, maar de leerlingen berispten hen. Toen Jezus dat zag, wond hij zich erover op en zei tegen hen: ‘Laat de kinderen bij me komen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij. Ik verzeker jullie: wie niet als een kind openstaat voor het koninkrijk van God, zal er zeker niet binnengaan.’ Hij nam de kinderen in zijn armen en zegende hen door hun de handen op te leggen. Marcus 10:13-16

Mijn naam is Irene Hazeleger. Ik ben geboren op 25 september 1984. Sinds 20 juni 2008 ben ik getrouwd met Manuel Hazeleger. Wij zijn beiden geboren en getogen in Holland, in een christelijk gezin. Er is een lied dat we vaak in de kerk zongen dat zegt: "Ik zal nooit meer hetzelfde zijn". Dat nummer heeft echter nooit meer betekenis gehad dan na mijn Afrika ervaring. Mijn man en ik heb een zendingsschool gedaan in Pemba, Mozambique voor drie maanden. Dit is een school geleid door Iris Scripture....Rolland en Heidi Baker. www.irismin.org/harvest Ministries, Scripture... Als afsluiting van onze reis gingen we nog 4 weken naar Kitale, Kenia. Vrienden van ons waren daar om te helpen met het bouwen van een weeshuis voor acht kinderen. We konden verblijven bij een andere Nederlandse organisatie en hebben ook veel van hen geleerd. [31]

In Kitale ontmoetten we een pastor die opgegroeid was in een sloppenwijk en zijn diepste verlangen was om de armen te dienen. Hij liet ons de sloppenwijk zien, en het raakte mijn hart. Ik had nog nooit armoede op deze manier gezien. En toch in het midden van al die ellende ontmoette ik een vrouw in wiens ogen ik de liefde van Jezus zag! Dat veranderde me voorgoed. Terug in Nederland voelden we ons niet meer zo thuis. We wilden niks overhaasten, maar we wilden terug gaan! Twee maanden later waren we op weg terug naar Kitale, Kenia. Veel mensen vroegen ons waarom we per se naar Kitale terug wilden en niet ergens anders heen. Er is dit gezegde dat als God je beweegt, je mee moet bewegen. We wilden gewoon gaan! Kitale leek een goede plek om te beginnen.

We bleven in contact met de pastor in de sloppenwijk en hij leerde ons veel over de Keniaanse cultuur. Manuel was uitgenodigd om te spreken in zijn kerk en ze waren verrast om hem te zien preken met zoveel waarheid en autoriteit. Dus vanaf die tijd hebben we veel van elkaar geleerd. Later ontmoetten we Rosemary. Ze woonde in de buurt waar we verbleven. We hoorden haar verhaal en het raakte ons. Hopelijk na het lezen van dit verhaal uw hart heeft geraakt ook. Veel zegen! Irene Hazeleger www.childlike.nl | [email protected] [32]