SS~ nW~IAN o~~n
KMSO :E@,p
IIUQNJ .1
cJly17 .00.~
r
~n oo~wL^1eCeC3NJOps63ejr, P
EEN HOLLANDSCH MEISJE OP EEN ENGELSCHE KOSTSCHOOL
Zij hoorden Suze niet eens aankomen . (Bladz . 46 .)
Een Hollandsch Meisje op een
Engeische Kostschool door
A. C. Kuiper,
schrijfster van „Elsje," „Een Heldin," „Een Lastige Dochter," „Alleen in een kleine Stad," „Anneke," „Ver van Huis," enz . e ∎
Geillustreerd door
Louis Raemaekers .
Zesde Druk .
ALKMAAR
I.
GF;BR. KLUITMAN .
BOEKDRUKKERIJ
GEBR. KLUITMAN
ALKMAAR
Met het oog op jongere lezeressen, heb ik van de meeste Engelsche woorden, die in dit verhaal voorkomen, onder aan de bladzijde een Hollandsche vertaling gegeven . Want hoewel het „Hollandsche meisje" de „Engelsche Kostschool" eerst met haar zestiende jaar bezoekt, is het, naar ik hoop, volstrekt geen uitgemaakte zaak dat alleen
vijf tiers- o f
zestien jarigen kennis met haar zullen makers . A .C .K .
Eerste Hoofdstuk, Een Onafhankelijk karakter .
vindt j e dat ? Nu, en ik vind 't dan volstrekt niet en als je dus nog eens weer zoo'n wijzen raad to geven hebt, houd je dien maar voor je! Ik kan heel goed op me zel f passen !" „Ja, dat weet ik wel ." „Nu, als je dat dan weet, waar bemoei je je dan mee ? I3et is zoo vervelend dat ik nooit eens vrij ben in mijn bewegingen en buitendien . . . ." „Och Suze, bedaar nu toch een beet j e ! Ik heb immers alleen maar gezegd dat je een scheur in je jurk hebt onder je arm en dat dat leelijk staat ." „Je weet best dat je dat niet alleen hebt gezegd ! Je hebt er nog een heeleboel bij gezeurd - zooals je telkens doet den laatsten tijd - dat ik er toch vooral aan denken moest dat ik flu al gauw zestien jaar was en dus haast een jonge dame en d at ik wat meer op mijn toilet moest gaan letten en 's avonds mijn haar een paar uur schuieren en nog allerlei malligheid meer ! Je hebt zoo'n verbazende wij sheid altij d, omdat je een jaar of vij f, zes ouder bent dan ik . . ." „Vergis je niet, ruim zeven," viel haar broer plagend in . „Ik ben drie-en-twintig ." 00
I0
„Nu ja goed, zeven dan, maar daarom behoe f je toch niet altij d precies to doen alsof je mij n grootvader waart !" Ze was haast buiten adem van het driftige spreken . „fin buitendien," vervolgde zij op een toon van innige verachting : „Het is niet eens een scheur, het is een torn !" „0," zei hij deemoedig, „dan heb ik me daarin vergist ." Hij kon niet nalaten erbij to voegen : „Maar mooi staat het toch nlet ." Zij haalde ongeduldig de schouders op . Het was duidelijk dat zij het niet de moeite waard vond nog meer to zeggen . Haar broer zweeg flu wijselijk ook, maar bleef haar van terzijde aanzien met een f ij n lack j e op zij n gezicht, terwij 1 zij boos naast hem voortliep . Blij kbaar hinderde het haar dat hij zoo op haar lette, want telkens wendde zij wrevelig het hoofd of om met geveinsde belangstelling to kijken naar den grooten, strooien hoed, dien zij aan het elastiek , in de hand hield en achteloos heen en weer liet slingeren., „Een- echt onweersbuit j e," dacht hij bij zich zei f . „Het zal wel weer gauw voorbij drijven ook ." Zij waren zulke goede vrienden altijd, zijn zusje en hij, en zij hielden zooveel van elkaar, dat zoo'n kleine storm nooit heel lang aanhield . Ook nu verwachtte hij stellig dat zij al gauw lachend opkij ken en met een grapje een eind zou maken aan hun gespannen verhouding zooals ze dat gewoonlijk deed, maar hij zag zich bedrogen . Ze zei geen woord en liep, met de lippen stij f op elkaar gedrukt, hoe langer hoe sneller voort, zonder - wat ze antlers met zooveel genot placht to doen - veel aandacht to schenken aan de lief lijke natuur om zich heen. Het mooie gave eikeloof langs den weg, de hooge bremstruiken daartusschen met hun schat van geurige, goudgele bloemtrossen, het f risch-groene heidekruid, waarover op enkele plekken reeds een purperen wags lag, de heldere druppels, die nog van den pas gevallen regen aan de takken en halmen glinsterden, het donkere dennenboschje op den heuvel met de sombere, dreigende lucht er boven, waarvan de bijna zwarte wolken scherp afstaken bij het stukje blauw voor dit alles had zij thans nauwelijks oog en met verbazing zag haar broer dat haar driftbui dezen keer bizonder lang duurde.
II
Opeens, juist toen zij het kreupelhout achter zich hadden gelaten en bij een smal paad j e waren gekomen, dat door de heide .naar bet dennenbosch liep, liet ze zich met een zucht op een mosheuveltje neervallen . „Maar Suze, ga daar toch niet zitten," zei haar broer waarschuwend . „De grond is zoo vochtig en je zult het koud krijgen in die dunne katoenen jurk . . . ." Maar ze was voor geen overtuiging vatbaar . „Ik moet even zitten," zei ze koppig, „ik ben doodaf !" „Och kom, doodaf van zoo'n kleine wandeling en je loopt anders wel uren met me !" Zij antwoordde niet, maar bleef zitten met haar hoed naast zich op den grond en hare handen om hare knieen geslagen . Bepaald elegant en aantrekkelij k zag zij er niet nit in de slappe, gekreukelde, lichtroode katoenen jurk en met de knorrige nitdrukking in de grij ze oogen, de menigte zomersproeten op en boven den dikken news, het rossige haar ruig en slordig, de voor en nekbaren f ladderend in den wind en bet zwarte lint, dat onder aan de dikke vlecht gebonden en losgeraakt was, sluik neerhangend op den rug. Ze was eigenlijk niet vermoeid, hoewel zij het zich wel verbeeldde, maar in ieder geval was ze joist in een stemming om een poosje to wihen blijven zitten, al was het alleen omdat Hans het haar of raadde . Het viel haar tegen dat hij niet dadelij k nog iets zeide, maar even een eind j e doorliep, naar de lucht keek en toen terugkeerde . Eigenlij k had hij toch wel gelij k, begon ze to vinden ; de grond was na den stortregen van hedenochtend, akelig vochtig zou zij eigenlijk toch maar niet weer opstaan ? In haar weerbarstigheid veranderde ze echter weer van besluit, toen Hans een beet j e spottend zei „Ik zie duidelij k dat je daar niets prettig zit . Toe kindje, ga flu mee !" Zijn toon prikkelde haar . „Och, ik ben je kindje niet," zei ze boos. „Dat gezeur van kindje altij d !" „Nu, ik ga terug hoor en ik zou je wezenlijk aanraden hier niet lang to blijven rusten . Er zal ook nog f link wat regen komen !" Zij zweeg, strak voor zich nit kijkend met een eigenaardigen,
12
uitdagenden blik, die hem weer een lachje om de lippen bracht . Wat had ze toch? Zoo was ze antlers nooit ; -- die opmerking over de scheur in haar jurk scheen haar dan al heel erg beleedigd to hebben ! Hij zag haar nog even aan, haalde de schouders op en maakte zich gereed naar huffs terug to keeren . Toen hij een paar passen geloopen had, kon hij echter toch niet laten nog eens om to kijken . „Kom Suze, wees nu niet laf, ga nu mee," riep hij dringend, maar het hielp niet . „Neen, ik wil niet !" riep ze driftig terug. „Waarom niet ?" „Omdat ik niet wil." Dat vond ze reden genoeg . Ze wou vrij zijn, vrij zijn ! Het moest nu eens uit wezen met dat voortdurende gebieden van Hans ; hij moest begrijpen en voelen dat ze nu geen „kindje" meer was en ook haar eigen wil had even goed als hij en dat ze volstrekt niet van plan was, zich in alles door hem to laten leiden . Over anderhalve maand zou ze zestien jaar zijn en dus in 't geheel geen kind meer en het ging niet aan dat hij haar nog maar steeds onderhanden nam alsof ze heel klein was en voortdurend aanmerkingen maakte op haar kleeding en . . . . en allerlei andere dingen meer . Die „andere dingen" kon ze zich nu op 't oogenblik wel niet goed herinneren, maar ze waren er daarom toch wel, bedacht ze, en ze vond het nu wezenlij k wel eens heel goed dat zij hem alleen naar huffs liet gaan en zoo eens aan het verstand bracht dat hij maar niet alles met haar doen kon wat hij wou ! Toch bleef ze hem nazien, terwijl hij vlug het rechte, smalle paadje terugliep . Een beetje teleurgesteld was ze ook, toen hij in 't geheel niet meer omkeek ; eigenlijk had zij stellig verwacht dat hij dit wel doen zou. -- Maar ze dacht er niet aan op to springen en to probeeren hem op een draf je in to halen ; ten minste als ze er al even aan dacht, wierp ze het denkbeeld terstond weer van zich of . „Ik moet nu eens funk doorzetten," prevelde ze . Toen hij echter geheel uit het gezicht was verdwenen, stond ze op van haar kille zitplaats . ,,He, ik ben heelemaal rillerig geworden," zei ze, „ik ga nog een funk eind loopen, dan kom ik lekker warm thuis ." Ze bleef nog even staan om haar arm op to tillen en aandachtig de bewus-
13 to scheur of torn in haar jurk to bekijken . Het was erger dan zij gedacht had . „Je ziet het wel nogal," mompelde ze, „maar het was toch vervelend van Hans om er zooveel drukte over to waken ! Juist zulk gepraat over kleeren en over hoe je haar zit en hoe je loopen moet en al die dingen weer, kan ik niet uitstaan ! En het is ook veel beter om eenvoudig to wezen en er niet zooveel om to geven hoe je eruit ziet ; vader is juist altij d blij dat ik geen nuf ben !" Ze voelde wel dat hare redeneering niet geheel in den hack was, maar ze onderdrukte de kleine opwelling van berouw en liep snel, met opgeheven hoofd, het pad door de heide over, op het dennenbosch j e toe. Ze was nog in een prikkelbare stemming en toen zij struikelde over de taaie wortels van een heideplant j e, trok ze haar voet knorrig terug met den uitroep : „Och he, flu dat weer !" Maar toen ze de dennenlaan doorliep, die er zoo plechtig stil en donkey uitzag onder den bedekten hemel, begon zij onder den indruk to komen van de statige rust der natuur om zich heen en onwillekeurig ging ze langzamer loopen, flu en dan even opkijkend naar de bijna beweginglooze toppen der dennen . Ze haalde diep adem toen zij aan het eind der laan was gekomen en een stuk heuvelachtige heide voor zich had met aan haar rechterhand een enkele schaapskooi en dicht daarbij een eenzamen, breeden beuk, die zijn gezonde, krachtige takken wijd uitgestrekt hield in de ruime lucht . ,,He, wat is het hier~ toch mooi !" zei ze . „F`lauw van Hans om niet zoo ver wee to gaan - die regen blij f t nog wel wat uit ; het is al minder donkey dan zooeven ." En ze liep naar den beuk toe ; ze moest eens even onderzoeken of de schaapskooi misschien weer van boven open was, net als laatst, toen ze bier met Hans had gewandeld . Ze kreeg haar zin en ze behoef de maar even met hare armen op de onderdeur der kooi to leunen en zoo naar binnen to kij ken om de schapen goed to zien . Och, hoe aardig ! Zij stonden in groep j es bij elkaar, gedwee en tevreden, en slechts enkele verroerden zich en kwamen naderbij toen ze haar bemerkten, terwijl een zacht „ble !" haar van alle, kanten begroette . Drie of vier bleven met den rug naar haar toegekeerd op den grond hg-
z4 gen, blijkbaar niet van plan een onderhoud met haar to beginners, maar de meeste stonden haar argeloos aan to zien met hunne onschuldige oogen, waarin de smalle, zwarte streep eigenaardig of stak bij het lichte gee! . Het vredige tooneeltje werkte kalmeerend op Suze en er kwam een vriendelijke uitdrukking op haar gezicht, terwijl zij de schapen zachtjes toesprak. Zij schenen haar volkomen to vertrouwen en wendden de oogen niet van haar of ; blijkbaar vonden zij bet volstrekt niet onaangenaam dat zij dear stond - alleen als zij een of andere beweging' maakte, schrikten zij een beetje . „Ik zal jullie geen kwaad doers, heusch niet," fluisterde ze, doodstil staan blijvend, terwijl geen antler geluid tot haar doordrong dan bet suizen van den wind door de denneboomen achter haar en het gonzen van een bij, die our een bremstruik heenvloog . Eindelijk richtte zij zich weer op . „Dag," zei ze, de schapen toeknikkend, „ik moet near huffs, hoor !" Ze strekte even de armen wij d uit, zag met groote voldoening hoe de lucht opklaarde en besloot langs een omweg, tusschen het koren in de verte door, near huffs terug to loopen . Ze haastte zich niet, maar li ep op haar doode gemaak de heide over op bet koren toe . Ze was boos op zichzelf omdat zij een kleur kreeg, toen ze weer aan het gesprek met Hans dacht . Ze was echter thans in een gebeel andere stemming dan zooeven en het was net alsof alles wet Hans gezegd had, haar flu ook „antlers" toescheen dan voor een halfuurtje . Zoo heel erg was bet toch ook eigenlijk niet geweest en hij was altijd bizonder aardig voor haar . Hear vader en hij deden steeds wet zij maar konden our haar bet gemis van haar moeder en van andere broers en zusters to vergoeden . Hare vriendinnen in bet dorp benij dden haar dikwijls en zeiden dat zij verwend werd ; zij glimlachte even bij zichzelf, misschien hadden zij gelijk - maar zij was toch ook zoo alleen en sours, o, sours miste zij haar moeder zoo ! Het was haast vreemd omdat zij haar nauwelijks gekend had, want zij was pas vier jaar,toen haar moeder stierf . Toch had zij oogenblikken,waarin zij vurig near haar verlangde en waarin bet haar was alsof ze joist aan haar precies zou hebben kunnen zeggen wet in haar hart was, joist bij haar de hulp zou hebben kunnen vinden, die zij noodig had . In den laatsten tijd vooral had zij die
r5 behoefte sterk gevoeld, veel sterker dan in vroegere jaren, toen ze geregeld iederen dag naar de school in bet dorp ging en de dagen zoo heel gauw schenen our to gaan. Nu gaf Hans haar wel een paar malen in de week les, ook in Fransch, Duitsch en Engelsch en zij was een vlugge leerling en vond de uurtjes met hem heerlijk - maar als de ochtenden voorbij waren, waarin zij voor hem werkte en als zij daarna Mina, de meid-huishoudster, nog een weinig had geholpen, kon zij bet sours drukkend stil our zich been vinden . Zij genoot als zij dwaalde door de bosschen en over de heide, die aan de boomkweekerij van haar vader grensden, maar ook dan, sours to midden van de vroolijkste stemming, kon er een verlangen over haar komen naar iets anders, iets geheel anders dan haar tegenwoordig leven . Zou bet aan haar liggen en zou bet waar zijn wat zij sours vreesde dat zij achteruitging en dat zij als klein kind veel liever en tevredener \ ras geweest dan nu ? Ze vond bet wezenlij k akelig dat die dri f tbuien telkens terugkwamen ! Nu ze er weer aan dacht, sprongen de tranen haar in de oogen . Maar ze wischte ze dadelijk of en begon sneller voort to loopen - ze wou niet f lauw zijn ! Liefkoozend gleed haar hand langs de stengels der slanke korenaren en hare oogen keken weer helderder, toen zij letten op de zon, die bet koren verlichtte . Toen ze thuis gekomen was, snelde ze terstond naar boven naar haar kamertje - bet was haast of ze bang was dat iemand haar op de trap tegen komen en ophouden zou . Ze had op de klok in de gang gezien dat bet al laat was ; ze mocht zich wel haasten als ze zich voor den eten nog opknappen won ! Of . . . . zou ze maar blijven zooals ze was? Het was zooveel gemakkelijker en als ze even hare handen waschte en haar vlecht wat glad schuierde, zag ze er immers dadelijk netter nit Maar ze weerstond de verleiding, trok vlug de verkreukelde, katoenen jurk uit, schuierde en vlocht haar haar en was op bet punt our een warm blauw-serge japonnetje aan to trekken, toen haar iets inviel . Snel trok ze haar kastje open, haalde wat witte kant en draad en naald to voorschijn en plooide, met haastige vingers, de kant in bet lijf je der blauwe jurk . Toen ze klaar was, kleedde ze zich voor den spiegel aan ; wat stond dat heel anders dan dat slappe katoent j e ! Ze glimlachte toen ze bet zag en maakte spottend een kleine buiging voor bet beeld in den
i6 spiegel. „A perfect lady!" riep ze vroolijk. Toen nam ze met een zucht de katoenen jurk weer op, „Eigenlijk moest ik die torn nu ook nog even naaien," zei ze . „0 foei, wat ben ik ineens vervelend braaf geworden !" En ze stak een veel to langen draad in haar naald en naaide driftig, met groote, niet heel nette steken, de torn dicht. „Ziezoo, flu is bet dan ook genoeg ! 0, daar gaat de gong !" riep ze, om toen, zoo gauw ze maar kon, de trap of to loopen en hijgend in de eetkamer te, verschijnen . Ze vond er alleen Mina nog maar, die bezig was de schalen op taf el to zetten . „Dag Mina," zei ze, „zijn er ook brieven gekomen van middag ?" Nlina schudde bet boo f d . „Neen jongejuffrouw, dat geloof ik niet ." ,,He, al weer niet ! Er gebeurt bier toch ook nooit wat," begun Suze ontevreden, toen Mina haar in de rede viel. „Ja, er is toch een brief gekomen voor mijnheer," zei ze, „ik geloof dat daar bet couvert nog ligt op bet kleine tafeltje ." „0, van tante Lien," zei Suze bij zichzelf, „die heeft bet zeker over mij gehad - ze was ten minste niet erg ingenomen met mijne manieren en houding, toen ze bier met Kerstmis was en wat lachte vader, toen ze maar al beweerde : „Er moet heusch eens wat aan dat ' meis j e gedaanworden !" Maar ik mag haar toch wel ; ze is altij d zoo vroolijk en kan zoo aardig vertellen van allerlei ." Ze had bet couvert nog in de hand, toen haar vader binnenkwam. „Zoo meis j e," zei bij, haar met zijne lachende oogen onderzoekend aankij kend, „probeer jij nit dat couvert to ontdekken wat er in den brief staat, die er in beef t gezeten ?" Zij legde hare handen op zijne schouders . „0 neen vadertje, ,,Vat want u vertelt bet me toch dadelijk wel," zei ze . schreef tante Lien ?" Hij trachtte een bedenkelijk gezicht to zetten . „Ik mag bet je wezenlijk niet zeggen ." „Dan zal ik bet zelf lezen," zei ze vroolijk en ze begun met de grootste vrijpostigheid den brief in zijne zakken to zoeken, maar moest den strij d spoedig opgeven, want haar vader greep met vlugge handigheid haar beide pollen vast . „All je me nu belooft bedaard aan tafel to gaan, dan zal ik je under bet eten vertellen wat tante Lien schrij f t," zei bij, haar
I7 een kus op het voorhoo f d gevend . „U behoef t niet zoo lief tegen me to doers als u me toch gevangen houdt en me zoo knij pt," zei Suze, quasi verontwaardigd . „Nu goed dan, ik zal gaan zitten ." Haar wader liet hare handers los en zij wilde naar haar plaats gaan, toen ze Hans bijna tegen het lij f stootte . Ze kreeg, tot haar innige ergernis, weer een kleur, toen hij met overholen bewondering naar haar keek . „Keen maar . . ." zei hij langzaam . „Hoe keurig ! En dan dit !" En hij wees met een welsprekend gebaar naar de kant om haar h al s. „Het doet me genoegen dat het je bevalt," zei Suze def tig . ,, ag ik er nu als 't je blief t even door ?" Hans maakte een diepe buiging . „Zeker, mejuf f rouw Susanna van Velsen," zei hij beleefd . „Het is me een ware eer voor u op zij to mogen gaan ." Suze lachte. „Och, doe toch niet zoo mal," zei ze, om toen plotseling de armen om zijn hals to slaan en hem een hartelijken kus to geven . „Pas op, pas op je toilet !" riep hij waarschuwend, maar h°j nam even haar gezicht tusschen zij ne handers en knikte haar toe ; -- zij hadden elkaar volkomen begrepen . „Dat gaat hier bizonder teeder toe vandaag," zei de heer van Velsen. ,,Ik vrees dat Suze sentimenteel gaat worden, Hans . Tante Lien heeft wel gelijk, misschien zou het wezenlijk goed wezen om Suze . . . ." Hij bleef midden in den zin steken, opzettelijk om zijn dochtert j e to plagen . „Om Suze wat ?" vroeg zij dringend . „Toe wader, u hebt beloof d dat u het me zeggen zoudt ." „Wou je het heel graag weten ?" „Daar antwoord ik niet eens op. Kom nu, wat wou tante Lien met me?" „Tante Lien wil niets met je ; -- ten minste voor zoover ik weet, heef t zij geen plan . . . ." „Maar wader, houd flu toch niet telkens op. He, ik wind het niets aardig ! U hebt me zoo stellig beloo f d dat u het dadelij h zoudt vertellen." „Wil jij het haar ook liever zeggen, Hans ?" Een Hollandsch Meisje.
2
i8 „0, dus Hans weet bet ook alweer ! Dan wil ik ook geen minuet langer wachten . Als u bet nu niet terstond zegt, vader, dan . . . dan word ik werkelijk boos !" „Werkelij k boos ? Lieve kind, maak me toch als 't je blief t niet bang ! Hoe ben je dan ? Neen, maar nu gaan we eens bedaard praten," vervolgde hij op ernstigen toon . „Ik had er eigenlij k van avond met je over willen spreken, maar nu je toevallig dat convert van tante Lien's brief hebt gezien, moeten we er nu maar vast over beginners. Tante Lien raadt me sterk aan,kind, om je een jaartje naar kostschool to sturen ." „0 hoe heerlijk, hoe heerlijk !" riep Suze, opgetogen in de handers klappend . „Dat zou ik verrukkelijk vinden ! En waar dan been ?" „Lij kt bet je zoo prettig ?" vroeg haar vader met een zweem van teleurstelling in zij n stem en Hans zei ook : ,,He, zou je dat zoo graag willen ?" „Ja natuurlijk," zeiSuze, zeer rad sprekend . „En dat jij dat niet begrijpt, Hans ! Je reist zelf zooveel voor vader en je ziet zooveel van de wereld,terwijl ik in 't geheel nog maar twee- of driemaal nit logeeren ben geweest en dan altij d haast dicht in de buurt, bij tante Lien in Arnhem - nog maar eens in mij n leven een week in Amsterdam . En bet moet zoo gezellig zijn een kostschool, met al die meis j es ! Waar ga ik dan been, vader ?" „Tante Lien schrij f t over verschillende scholen, maar vooral met groote ingenomenheid over een in Engeland, ergens in de nabijheid van Londen. Zij wil je wel graag een heel eind j e nit de buurt sturen, zooals je ziet, maar Londen is veel to ver, natuurlij k. Als bet werkelijk goed voor je is om naar een kostschool to gaan, is er bier in ons land ook nog gelegenheid genoeg . . . ." „Maar waarom zou ik niet naar Londen gaan ? Dat zou ik nu joist heerlijk vinden! Hier in ons land, als dat gebeuren moet, dan kan ik ook net zoo goed thuis blijven !" „Neen,neen, dat meen je niet ! En je zoudt ook maar geen heimwee krijgen, als we je zoo ver weg zonden !" „Och, dat geloof ik nu eigenlijk niet ! Ik zoo immers weten dat ik weer naar huffs terugging! Kom vadertje, zegt u nu
z9 maar ja, dan zij n we ineens klaar ." „Hoe vindt je flu toch zoo'n ondankbaar kind ?" zei haar vader, zich tot Hans wendend . „Daar sloven jij en ik ons iederen dag weer uit om haar een genoegelij k en rustig levent j e to geven en nu blijkt dat zij niets liever wil dan maar zoo gauw mo , gelijk van ons wegtrekken . Het is wat moois, he?" „Als het er wezenlijk op aan komt, zal zij u smeeken haar toch thuis to laten," zei Hans met nadruk . „Daar kunt u op rekenen !" „Och wat, heelemaal niet !" zei Suze met groote, verontwaardigde oogen . „Natuurlijk trekt het mij zeer aan om eens een poosj e onder zooveel meis j es to zij n en eindelij k eens wat meer van de wereld to zien ! Dat spreekt toch ook vanzelf, vader, al heb ik het ook nog zoo heerlijk thuis ." De laatste woorden kwamen er zachter uit ze was bang dat ze haar vader werkelij k pij n had gedaan. Ze kon den geheelen maaltij d over niets anders praten en toen zij eindelij k alleen gelaten was, ging ze met schitterende oogen naar Mina en deed haar een verward verhaal „dat ze misschien gauw voor langen tijd ergens heel ver weg zou gaan ." Toen spoedde zij zich naar haar gelief d kamert j e, waar zij voor het open raam geknield, met de ellebogen op de vensterbank, over haar aanstaand geluk begon na to denken . Hare wangen gloeiden -- ze had zoo opgewonden gesproken beneden - het was weldadig, nu de zachte aanraking van den wind op haar gezicht to voelen . Wat was het mooi weer geworden en vat was zij thans vroolijk en blij gestemd ! Geen wonder ook. Zij wilt nu toch bijna zeker dat zij een heerlijken tijd tegemoet ging, een jaar -- of misschien wel meer dan een jaar -- vol of wisseling, vol nieuwe indrukken ! He . . . zij zuchtte eens van puur genot. Wat verlangde zij om meer van die Engelsche kostschool to hooren ! Want daar zou ze toch stellig heengaan als haar vader zag, dat zij iets zoo heel graag wilde, stond hij het bijna altij d toe. L,ieve, beste vader ! Ja, hij had wel gelijk ; hij en Hans beijverden zich als om strijd om haar levee gelukkig to doen zij n - het zou toch wel vreemd wezen als zij hen alleen moest laten. Wat zou het dan geheel anders worden in huffs, zooveel stiller en haar prettig kamertje, wat zou dat dan 2*
zo als uitgestorven zijn ! Ze kon bet zich haast niet voorstellen ; ze keek even om zich heen, bet vertrekje rond -- toen weer naar bet landschap voor hare oogen. Haar stemming veranderde weer en er kwam jets als weemoed over haar . wat was het mooi alles, zoo mooi, en wat kende ze bet alles goed ! De heideheuvels in de verte, beschenen door de rustige avondzon, de donhere schaduwplekken scherp of stekend bij bet zachtgele licbt, het koren daarvoor, waarvan de hooge aren slechts even bewogen werden door den wind, -- heel in de verte, aan haar rechterhand, de rivier, waarop zij duidelij k een paar zeilschepen met him bol bruin doek zich statig kon zien voortbewegen en dicht in hare nabijheid, onder haar venster, de rijk bloeiende, geurige rozestruiken van haar vaders kweekerij . Het werd bedaarder in haar --- langzamerhand werd ze haast plechtig gestemd ; bet was alles zoo vredig en lief elij k wat ze voor zich zag. Toen opeens sprong zij op . „Nu zou ik toch hcusch haast sentimenteel gaan worden !" lachte ze . „En dat mag niet !" Eindelijk, met een beslist knikje „Ik zal maken dat vader van avond nog aan tante Lien schrij f t !"
Tweede Hoofdstuk, Gewichtige Dagen.
en paar dagen later kwam tante Lien eens over en na veel heen en weer gepraat, allerlei beraadslagingen en herhaald inwinnen van inlichtingen omtrent de bewuste Engelsche kostschool, werd ten slotte werkelijk besloten, dat Suze er met September voor een jaar heen zou gaan . „Maar misschien blij f ik nog wel wat langer, niet waar vader ?" vroeg ze vleiend . „Als Let in alle opzichten goed bevalt, als ik Let er heel prettig vind, dan kunt u me nog wel een poosje langer missen, he ?" Ze vatte Hans bij de armen en danste uitgelaten met hem de kamer rond . Tante Lien had moeite haar over to halen om mee naar boven to gaan en haar garderobe eens in oogenschouw to nemen . „Daar zal natuurlijk nog heel wat aan gedaan moeten," zei ze, maar Suze zei luchtig : „Och dat denk ik niet tantet j e, ik heb een massa van alles !" „Je moet niet vergeten dat er in Engeland bizonder op kleeding gelet wordt, heel bizonder," zei tante Lien op gewichtigen toon, toen ze met haar nichtje boven was . „Maar onder de kostschoolmeisjes toch zeker niet," begon Suze ongeloovig ; haar tante vie! haar echter beslist in de rede . „Ja zeker, onder de kostschoolmeisjes ook wel degelijk . Ik
22
weet stellig dat het zoo was, toen de dochter van mevrouw Heuven op die school was, waar iii nu naar toe gaat ." „Nu ja tante, maar dat is nu al zoo lang geleden ! Sedert dien tij d zullen de meis j es ook wel wat veranderd en niet meer zulke nuf f en zij n . Dat hoop ik ten minste heel hartelij k ." „Je zult toch een net uitzetje mee moeten hebben. Iedere leerling heef t ook haar eigene lakens en sloopen en handdoeken en servetten en haar eigen zilver." „Dat is waar ook, dat staat allemaal in het prospectus!" zei wet tien kof f ers mee nemen !" Suze verschrikt . „Ik magl „Dat zal niet noodig wezen," zei tante Lien lachend . „Zijn dit alle winterkleeren, die je hebt, kind ?" „Ja tante." „Dan mogen er nog wel twee of drie warme jurken bij gemaakt worden . Je kunt daar in Engeland dan later wel verder zorgen . Wacht eens, ik zal een lij st j e maken . Er is hier immers een goede naaister op het dorp ?" „4 gunst ja, een heel beste," zei Suze snel . Die toiletquestie begon haar erg to vervelen . „Ik heb beloofd dat ik nog wat met Hans zou gaan wandelen, tante," vervolgde ze ongeduldig . ,,We zouden onderwijl een beetje Engelsch spreken, omdat ik me dan wat oef en - dat vindt u toch zeker erg goed ?" Suze was sours een klein beetje bang voor tante Lien . ik zal hier „Uitstekend," zei deze . „Ga maar gauw heen verder wel alles nakij ken ." In een ommezien was Suze de kamer uit . Ze wandelde met Hans den weg naar het dorp op en' al spoedig kwamen zij kennisjes van Suze tegen, die zich bij hen voegden en druk met haar begonnen to babbelen over haar aanstaand vertrek . Heel veel kwam er dus van het Engelsch spreken niet, maar het speet haar niet erg ; zij vond het een waar genot to praten over de groote zaak, die bijna voortdurend hare gedachten in beslag nam, en de dorpsmeisjes met zekere eerbiedige belangstelling to zien luisteren . Hans plaagde haar nu en dan en zij gaf hem vroolijke, gevatte antwoorden - er werd thans bijna niet op hem gelet ; Suze voelde zich als een heldin ! „Je schrij f t mij eens, Suze, he ?" „En mij ook natuurlijk ik zal je een langen brief terug sturen!" „En ik krijg zeker heel
23 gauw bericht ?" klonk het van verschillende kanten . Suze lachte. „Ja, jullie zult alien op je beurt eens wat van me hooren," zei Suze genadig. „Ik moet jullie mijn adres bij Miss Croker ook nog geven ; dat zal ik dan wel doen op den avond van mijn of scheidsf eest ." „Een of scheidsf eest ! Gunst, geef je een of scheidsf eest ! Hoe gezellig ! Wanneer ? Al gauw !" „Vader heeft beloofd dat ik jullie een van de laatste dagen van Augustus bij me hebben mocht," zei Suze . „Ik zou het wel aardig vinden om het op Koninginnedag to doen 's avonds jullie ook niet? Ik behoef pas den tweeden dag in September weg." „Ja, dat zou heerlijk wezen ! 's Avonds is hier toch altijd zoo weinig to doen op 3 I Augustus . Maar vraag je ons allemaal ? Al de schoolkinderen ook ?" „Dat weet ik nog niet zoo precies," zei Suze . „Neen, de allerkleinsten kunnen natuurlij k niet komen, dan zou het ook al to v eel worden. Ik vraag mijn eigen club j e en dan . . . ." „En verder laat ze het graag aan haar broer over om een keuze to doen," zei Hans plagend . „'t mocht wat ! Ik zal wel zorgen dat ik zoo iets gewichtigs niet aan jou opdraag !" riep Suze uit . „Jij moogt de schuur helpen versieren en de banken laten klaarzetten en de taartjes bestellen en er voor zorgen dat er niets vergeten wordt ." „Jij schijnt to vergeten dat je bezig bent geheimen to verklappen," zei Hans lachend . Suze werd vuurrood . „Och he ja, hoe vervelend flu," zuchtte ze, „ik was juist zoo stellig van plan jullie geen bizonderheden to vertellen over het f eest j e ." „En flu weten we dat het in de groote schuur zal plaats hebben !" riepen de meis j es vroolij k . „Nu, dat is juist prettig, dat je ons dat gezegd hebt - nu verheugen wij er ons des to meer op !" Het speet Suze toch dat zij niet beter had kunnen zwijgen, maar dit verhinderde haar niet druk en levendig to blijven door praten en op den avond van het f eest zelf telkens, voordat de gasten kwamen, uit to roepen, hoe alleraardigst de schuur er uitzag en hoe mooi alien het zouden vinden ! Hans en zij waren den geheelen dag druk bezig geweest de muren met slingers groen,
24 oranje strikken en goudsbloemen to versieren en Suze had er op gestaan dat er ook een plaatsje zou gevonden worden voor de kleine baste der koningin, die anders op haar kamertje thuis behoorde . Zij klapte in de handen van plezier, toen 's avonds de gekleurde lampions, die van de zoldering of hingen en de lampen, die op kleine taf elt j es in de hoeken stonden, waren aangestoken en haar vader en Hans lachten haar hartelijk uit, toen ze telkens dan op dit en dan op dat plekje van een der banken tegen den muur zitten ging, om to zien waar men het „mooiste gezicht" had . „Hoe jammer dat tante Lien niet voor het f eest over is kunnen blijven," zei ze herhaaldelijk en haar vader knikte zwijgend - hij dacht er aan hoe stil en vreemd het zou zijn, als hij over een paar dagen het vroolijke lachen van zijn dochtertje niet meer hoorde . Overmorgen om dezen tijd zou ze weg zijn . Hans zou haar tot Vlissingen brengen - zij had dringend verzocht verder de refs alleen to mogen maken . „Ik wil wezenlijk liever niet zoo f lauw gebracht worden !" had ze uitgeroepen, toen er sprake van was dat Hans met haar mee zou gaan tot aan het einde der refs . „Dat maakt dan dadelijk zoo'n kinderachtigen indruk tegenover de andere meisjes en Miss Croker schrij f t immers dat ze me van het station in L,onden zal laten halen - de rein is dus zoo gemakkelijk mogelijk ! Ik stag heel gewoon to Queenboro van de boot in den trein en verder gaat alles van zelf !" Haar vader had aarzelend toegestemd, nadat zij stellig beloofd had, terstond bij haar aankomst to Queenboro een telegram to zullen zenden . Blijkbaar zag zij, voorloopig althans, weinig tegen haar vertrek op en genoot zij hedenavond met haar geheele hart het f eest, dat ter harer eer werd gegeven. Met levendige hartelij kheid begroette zij hare gasten, meis j es van haar eigen leef tij d of wat jonger, waarvan sommigen haar broers hadden meegenomen, schooljongens flog, die er wat links en verlegen uitzagen, maar door Suze al spoedig op hun gemak werden gezet . Toen Hans met luider stem had of gekondigd dat de f eestelijkheden een aanvang zouden nemen door het zingen van twee
25 coupletten van het Wilhelmus, raakten de , tongen met recht los en was er van stij f heid peen sprake meer . Met opgewopden ijver werd later door alien deelgenomen aan allerlei spelletjes : raadsels opgeven, „wat zeg je van mijn vriend?" en charades, waarbij Suze onvermoeid was en de dwaaste voorstellingen wilt to bedenken . Maar de vreugde steep ten top, toen de heer van Velsen plotseling binnenkwam met een paar muziekanten, die vroolij ke danswij s j es begonnen to spelen . De pret was er niet minder om dat het dansen niet heel sierlij k in zij n werk ping en eigenlij k alleen Hans vrij wel op de hoogte was van de danspassen, want ook Suze had, evenmin als hare kameraad j es, ooit bepaald dansen geleerd en als Hans er haar al eens een beetje les in had willen geven, was ze doorgaans to ongeduldig geweest om aandachtig naar zijne aanwijzingen to luisteren . Ook nu sprong en huppelde ze maar zoo wat mee, nu en dan de jongste meisjes in de hoogte tillend en in de rondte draaiend,zonder veel op de maat der muziek to letter . Toen er een oogenblik gauze was en de harden met graagte werden uitgestoken naar taart j es en limonade, ping een van de kleinere jongens, met zijne wangen nog gloeiend en zijne oogen schitterend van het dappere springen dat hij gedaan had, stoutmoedig, met zijn glas in de hand, in het midden van het vertrek staan en riep juichend uit : „Ik drink . . . ik drink op de gezondheid . ." om opeens erg verlegen to blij ven steken, toen hij alley oogen op zich gevestigd zap . Maar een oudere schoolkameraad kwam hem ridderlijk to hulp, ping achter hem staan en riep vol geestdrift, half zingend : „Lang zal ze lever, lang zal ze lever, onze Suze !" waarop alien in koor mee invielen en Suze blozend en stralend voor de hooge eer haar aangedaan, bedankte . Toen er eindelijk of scheid genomen moest worden, kregen enkelen het een weinig to kwaad . „Dap Suze, dap Suze, o, ik vind het vreeselij k dat je weggaat !" ,,We mogen morgen niet weer komen, he ? Dan heb je 't to druk, maar misschien zie je ors toch nog wel . Dag, dap !" En Suze knikte maar en beloo f de dat ze gauw wat van zich zou later hooren uit Londen en sloeg, toen alien weg waren, de armen om haars vaders hals en kuste hem hartelij k . „Wat een heerlij ke avond !" zei ze met vuur . „Ik dank u wet, hoor vadert j e ik zal er nog dikwij is aan denken als
26 ik ver weg ben ." En plotseling, tot haar eigen verbazing, begon ze, met het hoofd tegen haar vaders schouder, to schreien . Ze begreep nauwelijks waarom -- ze had zich juist zoo heel gelukkig gevoeld van avond - maar ze kon niet anders en ze schreide door, terwijl Hans, in plaats van haar to plagen, maar al liefkoozend met zij n hand over haar haar streek . „Kind j e, kind j e, wat is er nu?" vroeg haar vader vriendelijk, maar ze antwoordde niet en drukte zich vaster tegen hem aan . Eindelijk werd ze kalmer en hief het hoofd op . ,,Fiauw, he?" zei ze, door hare tranen h een glimlachend, om toen haastig, bij na alsof ze zich schaamde, haar vader en Hans goeden nacht to zeggen en naar haar kamert j e to gaan. Het viel haar op, toen ze binnenkwam, hoe vredig en rustig het daar was. Het raam stond wijd open en de gear der rozen drong naar binnen. Nog even ging ze geknield liggen voor het venster . Wat schitterden de sterren en wat zag het koren er tooverachtig uit, wuivend in het maanlicht ! Ze vouwde de handen en hare lippen begonnen weer to beven . Er kwam een vreemd gevoel van eenzaamheid, van verlatenheid haast over haar en opeens begon zij er tegen op to zien om heen to gaan en werd het haar angstig to moede bij de gedachte dat zij ver weg zou zijn over twee dagen ; - had zij er werkelijk zoo vurig naar verlangd ? Ze vroeg het zich of met een half-ingehouden snik en ze huiverde even ; nooit nog had ze zich zoo klein gevoeld . Zenuwachtig en ge j aagd kneep ze hare handen samen, overweldigd door een onbestemde gewaarwording van groote vrees en als hulp zoekend keek zij naar de fonkelende sterren, terwijl zij onbeweeglijk liggen bleef . En langzamerhand bracht de heilige avondstilte daar buiten ka.lmte aan hare ziel en toen ze haar hoofd op de handen rusten liet en een kort, vurig gebed deed, was het haar als voelde zij Gods nabijheid sterker dan ooit to voren en als verdween de gewaarwording van verlatenheid onder de aanraking van Zijne hand . Met een zucht van verademing stond zij op om zich to ontkleeden . Toen ze den volgenden ochtend wakker werd, voelde ze zich opgewekt en moedig gestemd . Snel gingen de uren van den laatsten dag voorbij en ze had to veel to doen, to veel in orde to bren-
27 gen om zich to kunnen overgeven aan gepeins . Zij zag er heel vroolijk uit, toen het uur van vertrek werkelijk was gekomen en zij, na hartelijk afscheid to hebben genomen 1 an Mina, met haar vader en Hans naar het station reed . Een uitroep van verrassing ontsnapte haar, toen zij op het perron al hare kennis j es verzameld vond om haar nog eens goedendag to zeggen. Wat was dat aardig en wat voelde ze zich gewichtig, toen de trein er werkelijk aankwam en alien om haar heendrongen orn haar nog eens een kus to geven ! „Dag vadert j e, dag vadert j e ; ik zal gauw schrijven, hoor ! Dag allemaal ! Vergeten jullie me maar niet !" riep ze nog, toen ze reeds met Hans in den coupe zat en ze wuifde met haar zakdoek en hield haar hoof d buiten het raamp j e, tot het kleine station geheel uit het gezicht was verdwenen . Ze was nu toch blij dat ze Hans bij zich had en met hem nog eens over allerlei praten kon en zij babbelde druk, de geheele treinreis door, tot zij Vlissingen begonnen to naderen. Toen werd ze stiller . Het zou toch wel wonderlijk wezen, dacht ze, om nu straks geheel alleen verder to gaan . En wat was het donkey ! - Ze had nog nooit 's nachts gereisd en vond het toch een beetje „geheimzinnig en griezelig," toen ze met Hans den trein verliet en, bij het schemerachtige licht van enkele lantaarns, de rij passagiers volgde, die met haar den overtocht naar Engeland zouden maken . „Je gaat toch even mee op de boot,he?" zei ze tot Hans . „Naar mijn koff ers behoef ik zeker niet meer om to zien ?" Hans knikte haar toe . Wat zag ze er nu gedwee en kinderlij k uit -- ze leek hem zoo klein en zoo heel jong op dit oogenblik . Hoor eens, kind j e," zei hij, „zou ik je toch maar niet liever heelemaal wegbrengen ? Tk kan vader best een telegram sturen ; ik zou toch van nacht hier blijven ." Maar Suze wilde er niet van hooren en toonde zich dadelijk veer moediger . „Neen, ga nog maar even met mij beneden kijken," zei ze, toen zij op de boot stonden, „en ga dan gerust heen ." Hans bracht haar naar de dameskajuit, sprak een paar woorden met de stewardess, '~ ) toonde Suze het vertrekje, waar zij dien nacht zou moeten slapen en ging toen weer met haar naar *) Hofmeesteres .
28 boven, waar hij bij haar bleef tot het tij d werd om of scheid to nemen . Suze hield zich goed . „Ik zal maken dat ik lekker slaap van nacht," zei ze vroolij k, „en ik zal dadelij k een telegram sturen morgenochtend . Dag, dag ! Heerlij k dat ik zulk mooi weer tref !" Ze bleef hem toeroepen en goedendag zeggen tot de boot afvoer, - toen, toen ze niets meer van hem zien kon, ging ze vlug naar beneden . Toen ze weer in het kamertje stond, waar ze met vij f anderen den nacht zou doorbrengen, bong ze zich even over, haar geopende reistasch heen, alsof ze iets zocht . Maar ze hield de lippen stij f op elkaar gedrukt en knipte met de oogen -- heel duidelijk zag ze den inhoud der tasch niet ! Even later keek ze snel met een onverschillig gezicht, om zich heen men mocht haar eens kinderachtig hebben gevonden ! Ze zag echter dat ze nog alleen was met de stewardess, die flu naar haar toe kwam en vroeg welk bed zij wenschte to hebben . Suze glimlachte . „1 don't know," zei ze schouderophalenci ; ze vond dat geen der smalle legersteden er bizonder aantrekkelijk uitzag. Het schenen haar net groote laden toe, gevuld met wat slappe kussens, een paar lakens en een dekentje . Zij waren, twee aan twee boven elkaar, fangs de kale muren aangebracht en de bovenste konden niet dan met een laddert j e worden bereikt . Suze besloot toch er daarvan maar een to kiezen - ze kon dan wat f ri ssche lucht krij gen door het raamp j e, dat half open stond. Ze ontkleedde zich een weinig, zich haastend om klaar to zij n voordat hare medelogees binnen kwamen en ze klom vlug het trapje op en lag juist rechtuit op haar rug met de dunne wollen deken over zich heen, toen een Engelsche dame met hare bonne, drie kleine kinderen en zeer v eel handbagage, op het tooneel verscheen . Suze zette groote oogen op . Lieve tijd, hoe was het mogelijk zooveel tasschen, doeken, mandjes, hold-all's en parapluies noodig to hebben voor een refs van een nacht ! De kinderen zagen er moe en wat humeurig uit . Suze knikte maar eens tegen hen, maar zij groetten niet terug en, keken haar strak aan met een zeker air, alsof zij haar aan het verstand wilden brengen dat zij niet op dergelijke familiariteiten gesteld waren . Het gaf haar zoo'n vreemd gevoel ! De moeder liet zich intusschen bedienen
29 door de stewardess en de bonne, die van alles moest aandragen en ook door de kinderen herhaaldelijk werd geroepen om dit of dat to doen. Suze was blij dat zij reeds rustig to bed lag ; zij keek eens even. over den rand van haar berth ) heen om to zien of hare bezittingen nog' wel veilig op het tabouret lagen en zag toen meteen dat de Engelsche mevrouw het bed onder het hare had gekozen . Ze trok haar hoof d gauw veer terug, de vreemde dame had haar zoo boos aangekeken ! Misschien verbeeldde zij het zich ook wel, maar het hinderde haar toch en ze nam zich vast voor zich zoo weinig mogelijk met hare medereizigsters to bemoeien en precies to doen wat zij zelf verkoos . Ze duwde het raamp j e, dat vlak naast haar hoof dkussen was, nog wat open en keek op naar den prachtigen sterrenhemel . Wat was het helder buiten en hoe duidelij k kon ze de zee zien, beschenen door het zachte maanlicht ! Het was zulk mooi, stil weer -- ze voelde de beweging der boot nauwelijks en ze genoot, toen ze een frissche koelte langs hare wangen voelde strijken . Hoe rustig plechtig was die zee ! Wat zou haar vader nu doen ? Zeker ook opkijken naar de sterren en er zich in verheugen dat zij zulk mooi weer trof . Hoe vreemd toch eigenlijk dat zij hier flu zoo lag, geheel alleen onder menschen, die niets om haar gaven. Als zij nu opeens, op ditzelfde oogenblik, eens heel ziek werd en stierf, zou niemand op de boot daar bedroefd om zijn! Dan zou men haar zeker opnemen en in zee werpen met vlugge onverschilligheid en de boot zou haar refs weer vervolgen alsof er niets gebeurd was . He, hoe akelig toch ! Hoe kwam ze aan zulke rare gedachten ? Ze voelde zich immers zoo wel mogelijk ! Kom, ze zou probeeren wat to slapen ; ze hoorde de anderen al geregeld ademhalen, die sliepen dus al lang ! Daar voelde ze de aanraking van een zachte hand op de hare en hoorde ze de stem der hof meesteres vriendelij k f luisteren ,,Are you quite comfortable?" „Yes, oh yes," fluisterde Suze haastig terug, terwij 1 zij de hand een druk j e gaf . Gelukkig, er was toch nog iemand, die een beetje op haar lette . Wat was ze toch ook eigenlijk f lauw geweest zooeven ! Ze moest nu heusch wat gaan slapen. Ze viel in slaap en sliep door, tot ze om een uur of vij f gewekt *) Slaapplaats .
30 werd door het luide roepen der stewardess met haar : ,,Time to get up, ladies!" * ) He, wat was Suzes' rug stij f ! Ze haastte zich van haar ongemakkelijke legerstede op to staan en rpaakte vlug haar toilet, zich zoo weinig mogelijk storend aan het gedrag der Engelsche dame, die nog to bed lag en haar telkens met de grootste oplettendheid van het hoofd tot de voeten bekeek . Suze vond het bepaald een kalmeerend gevoel dat zij „alles nieuw aan" had en er dus zeker van kon zijn dat zij er netjes uitzag . Ze vroeg de hof meesteres haar even to helpen met haar vlecht, trok toen haar grijze jurk aan - ook een nieuwe, door de dorpsnaaister met groote zorg gemaakt -- zette haar hoed op en liep toen vlug de trap op naar boven . 0, wat was de zee nu mooi ! Het witte schuim spatte en schitterde in de ochtendzon, en donkergroen en grij sviolet scheen het water. Kijk, daar was de Engelsche kust al ! Suze verlangde er naar voet aan wal to zetten - wat zou het aardig zijn straks heusch „op vreemden bodem" to staan ! Ze was nu al zoo ver van huffs ! Ze vond bepaald dat zijzelf ook al veranderd was, niet geheel meer dezelfde persoonlijkheid van gisteren, meer een mensch van ondervinding ! Ze keek oplettend rond naar hare kof f ers en knikte tevreden, toen zij die zag staan -- ze moest er goed voor zorgen dat ze straks mee in den trein kwamen . Het was toch heelemaal niet naar om alleen to reizen, het viel haar heusch erg mee . - Hoe was het mogelijk dat zij zich van nacht nogal wat eenzaam had gevoeld ! Ze was nu weer veel moediger ; de meis j es op school zouden ook wel gauw ontdekken dat zij volstrekt niet rerlegen was . Tegen het Engelsch spreken zag zij ook niet erg op -- zij was er nog wel niet zeer ver in, maar hier op de boot was het toch nogal goed gegaan . Zij had nu wel niet zoo veel gezegd, maar toch wel wat en de stewardess had zij telkens heel goed verstaan . Daar naderden zij Queenboro ! Wat zagen die Engelsche kruiers er funk en stevig uit ! Ze keek haast plechtig, toen ze de loopplank overging - zij vond het een oogenblik om nooit to vergeten ! Als zij nu eens plotseling het „Wilhelmus" begon to **) Tijd om op to staan, dames!
3' zingen om to toonen dat zij wezenlij k een echte Hollandsche en geen Engelsche was, wat zouden al die menschen dan opkij ken ! Maar ze moest maken dat ze bij hare kof f ers kwam, die hier gevisiteerd zouden worden -- ze had hare sleutels al in de hand . Het visiteeren ging veel vlugger dan zij had durven hopen ; ze stuurde het beloof de telegram naar huffs en toen zij eenmaal in den trein naar L,onden zat, begon haar hart van verlangen to kloppen . -- Wat zou het heerlijk zijn, als zij flu straks goed en wel op de kostschool was aangekomen ; de meisjes zouden zeker al nieuwsgierig naar haar uitzien ! Ze gunde zich nauwelijks den tijd om to kijken naar de aardige, landelijke streek, die zij doorstoomde . Was zij er nu toch maar ! Wat duurde die spoorreis nog lang ! Eindelij k, eindelij k werden de huizen meer groezelig van kleur en stonden dichter opeen, de lucht werd minder helder, vol grij switte mistdeelt j es en rookwolken, f abrieken kwamen in 't gezicht en in grooter aantal dan to voren, vertoonden zich tegen de muurvlakten de reusachtige, schel-gekleurde en f orsch-geteekende advertentieplakkaten. Maar Suze lette er slechts terloops op . Hare gedachten waren geheel vervuld met de ontmoeting die zij straks hebben zou met de Francaise, die haar, zooals Miss Croker geschreven had, van den trein zou halen. Ze moest in Clapham zijn, een voorstad van Londen, en aan het rustige station Herne Hill uitstappen en reeds lang voordat zij dien naam hoorde roepen, stak zij herhaaldelij k haar hoof d uit het raamp j e om to zien of zij nog niets van de Fransche dame kon ontdekken . „Herne Hill ! Herne Hill ! Herne Hill !" klonk het ten laatste en Suze stond reeds, nog voordat de trein geheel stil hield en keek scherp rond naar een dame met een Fransch voorkomen . Zij hield haar reistasch stij f vast en had haar vlecht over den schouder naar voren geslagen, opdat men de kleur van haar haar heel duidelijk zou kunnen zien -- want ze had aan Miss Croker een korte beschrijving van haar uiterlijk gezonden en daarbij uitdrukkelijk gewezen op de „rosachtige tint" van haar haar . Hoe vreemd dat ze nog niemand zag, die naar haar zocht ! Ze verliet den coupe en keek overal rond, maar men liet haar
32 aan haar lot over en lette niet op hair .. Ze zag hoe hare kof fers uit den trein werden gezet en ze ging er bij staan, erg bang dat zij ze anders kwijt zou raken - toen sprongen haar de tranen in de oogen . Maar ze veegde die drif tig weg ; natuurlij k zou er wel heel gauw iemand komen - ze zou maar kalm even blijven wachten ; hoe laf dat ze flu dadelijk zoo ongerust was ! En ze had immers het adres ! Als zij over een kwartier nog niet of gehaald was, zou ze alleen verder zien to komen . Ze voelde zich echter heel eenzaam en zenuwachtig en had moeite zich goed to houden, toen het hoe langer hoe stiller werd op het perron en zij flog maar steeds alleen bleef . Ze begon zoo'n trek to krij gen ook, want ze had op de boot niets anders dan een kopje thee met een beschuitje gebruikt -- ze verlangde flu naar een hartelij ker ontbij t. Haar vader en Hans moesten eens weten hoe zij hier stond ! Wat zouden die verontwaardigd gekeken hebben als zij het hadden kunnen zien ! Het was toch ook wel heel erg dat men haar zoo aan haar lot over liet -- zij zou nog vij f minuten wachten en dan . . . Maar ze behoef de niet meer tot een besluit to komen wat ze dan doen zou, want juist op dat oogenblik zag zij een slanke, in 't zwart gekleede dame naar zich toekomen . „Ah, vous voila d eja . . ." begon ze met een elegante beweging hare handen in elkaar slaande. Toen in het Engelsch : „Het spijt me dat ik een beet j e to laat kom . Een goede refs gehad ? Ga maar gauw met mij mee naar de vigilante, je zult wel vermoeid zijn." Suze knikte en wees toen naar hare kof f ers ; het was raar, maar ze kon volstrekt niets bedenken om to zeggen . Ze voelde zich onhandig, links tegenover de levendige F'rancaise in haar keurig toilet -- ook koesterde zij een geheime vrees dat zij er zelf slordig uitzag en ze streek tersluiks het voorhaar onder haar hoed glad en trok hare handschoenen to recht . Haar gezellin zorgde vlug en handig dat de kof fers op het rijtuig werden gezet, hielp Suze instappen en zette zich toen naast haar neer . „Ziezoo, welkom in Engeland," zei ze, Suze nu weer in het Fransch en wat minder snel toesprekend - ze scheen haar zwij gzaamheid toch wel opgemerkt to hebben . „Merci mademoiselle," zei Suze met een glimlachje . Ze zag
33 nu dat de F'rancaise een heel vriendelij k, prettig gezicht had en ze voelde zich reeds tot haar aangetrokken ; ze was ook zoo blij, dat ze daar niet meer moederziel alleen op bet perron stond ! Zij reden flu door breede straten met hooge huizen en drukke winkels, tusschen omnibussen, karren,' hansoms *) en trams door, naar bet huffs van Miss Croker . Suze vond bet toch minder druk op straat dan zij zich voorgesteld had, maar Mademoiselle zei dat ze niet vergeten moest dat bet nog vroeg op den lag was -- nog geen acht uur. De rit duurde Suze haast to lang en toch begon ze nu wel wat tegen de kennismaking met de directrice en de andere meis j es op to zien . Maar ze nam zich vast voor niet toe to geven aan dergelijke zenuwachtigheden -- ze vond bet immers zoo heel prettig dat haar nieuw leven nu een aanvang ging nemen ! Ze keek verrast op, toen bet rij tuig still hield voor een groot, statig huffs, dat in een mooi aangelegden tuin lag, die door een hoog ij zeren hek, waarop in groote letters de naam Westbury to lezen stond, van den weg was of gescheiden . Een oprij laan, omzoomd door bloeiende struiken, sierlij ke varens en zachtgroen gras, leidde naar de breede, grij ssteenen stoeptreden, die door de met gekleurd glas versierde, lichtbruine voordeuren, toegang gaven tot de ruime vestibule van bet huffs . Suze vond dat bet geheel er „prachtig" uitzag . Ze volgde haar geleidster de stoep op en keek nieuwsgierig rond, toen de dear geopend werd door een keurig net dienstmeisje . Wat was bet stil in huffs! Suze hoorde of zag nog niets van de meis j es ; -- ze had stellig gedacht dat zij al naar haar op den uitkijk zouden staan in de gang ! Maar alles bleef even rustig, ook de directrice vertoonde zich niet . „Wil je bier even wachten ?" vroeg de 1' rancaise, terwij 1 zij een zij deur opende en Suze naar binnen liet gaan . Suze knikte - bet was als een Broom, vond ze ; alles ging zoo geheel antlers dan ze verwacht had . Mademoiselle ging de kamer uit, sloot zacht de deur en liet haar alleen . *) Rij tuigen op twee widen .
Een Hollandsch Meisje .
3
Derde Hoofdstuk . Onder Vreemden,
aar stond zij flu ! Wat had zij zich een levendigF voorstelling gemaakt van haar komst op de kostschool en wat ging alles flu vreemd en stil in zijn werk ! Haar geduld werd wel op de proef gesteld vandaag ; nu ook viel het wachten haar heel tang . Het was nog vroeg - misschien sliep de directrice nog wel, maar zij wist immers dat Suze komen zou en verlangde toch zeker ook wel erg naar de kennismaking ! Het was voor Suze een heel eigenaardige gewaarwording tot de overtuiging to moeten komen dat ze hier blij kbaar niet zoo'n persoon van gewicht was als thuis . Zij had gedacht dat men zich haasten zou om haar welkom to heeten en nu was de ontvangst zoo koel en onhartelijk ! Hoe lang stond ze hier nu al ? Ze haalde ongeduldig haar horloge uit . Bij achten pas ! En het was haar net of zij al een heelen dag achter den rug had ! Ze voelde zich zoo wonderlijk, juist alsof ze nog half sliep en alsof het niet waar was dat ze nu heusch in Engeland was - alsof het eigenlijk alles een Broom moest zijn, die lange refs en de rit door de onbekende straten en de groote, def tige kamer, haast een zaal, waarin ze zich op 't oogenblik beyond . . . Ze begon met meer oplettendheid om zich heen to kijken . Er stonden haast geen meubelen in de kamer : niets Ban Brie of vier lange, lage, eikenhouten banken tegen den muur en schuin in een hoek een groote piano . De gladde parketvloer was geheel onbedekt en de zoldering en de hooge, breede deur waren in
35 zachte kleuren smaakvol beschilderd met ranke takken wilde rozen, terwijl langs de kanten heel lichtblauwe en gouden randen waren aangebracht . Onder den f raaien schoorsteenmantel van gebeeldhouwd wit marmer, prijkte, een ruime haard, met kostbare marmeren tegels versierd en naast den schoorsteen, in een hoek der zaal, vertoonde zich de ingang tot een groote, met prachtige planten gevulde serre . Suze keek er verlangend naar . Het leek haar zoo heerlij k tusschen al dat groen ! Zou ze er niet even heen durven gaan ? Ze aarzelde niet lang, liep de kamer door en de serre in en bleef opgetogen staan, toen ze door de geopende achterdeur in den tuin kon zien. 0, wat was het daar mooi ! Ze keek nauwelijks meer naar de hooge palmen, varens, slingerplanten en f ijne mosplantjes, die in groote verscheidenheid in de serre waren ten toon gesteld ; de tuin nam al haar aandacht in beslag . Ze had veel lust de steenen trappen van het hordes naast de serre of to gaan en in den tuin to blijven wachten, maar dat durfde ze toch niet recht to doen, men mocht haar eens to vergeef s zoeken . Maar ze bleef begeerig kijken naar het groote, donkergroene grasveld, waarop lage, makkelij ke stoelt j es verspreid stonden, naar den breedgetakten moerbeiboom, die in het midden van het grasveld prijkte en er zijn verkwikkende schaduw op wierp, naar de mooie, zware eiken achter in den tuin, naar de slanke, witte lelies, naar de maandroosjes en de klimrozen, die de schuttingen verborgen, naar den weelderig groeienden wilden wingerd, die zich schilderachtig slingerde langs het grij ze en roode steep van de ouderwetsche achtergevelt j es der huizen, die aan den tuin grensden en naar de breedere en smallere paden, waarlangs de meisjes zeker menige prettige wandeling maakten . „Neen maar, wat is het hier echt leuk !" riep ze, in de handen klappend, --- toen, opeens, veranderde de uitdrukking van haar gezicht ; ze voelde een hand op haar schouder en zag, zich omkeerend, een statige dame in het zwart voor zich, die de donkere oogen vriendelijk op haar gevestigd hield en haar de hand toestak . Suze vatte de aangeboden hand en ging onwillekeurig nicer rechtop staan . ,,Are you . . . are you . . . " vroeg ze stamelend, met een uitdrukking in de oogen, die duidelij k zei : „Denk vooral niet dat ik bang hen ." „Yes, I am Miss Croker," zei de 3 *
36 directrice glimlachend . ,,The garden is pretty, is it not? I hope you'll feel at home with us . Nave you had a good crossing?" *) Suze kreeg een kleur en schudde verward het hoofd -- zij verstond de directrice maar half . „What do you say?" bracht zij er haperend uit in haar Hollandsch-Engelsch . Hoe vervelend dat Miss Croker zoo snel sprak i „Never mind, come with me," **) zei deze flu heel langzaam. Suze knikte met een zucht van verademing ; dat begreep ze ten minste . Zij gingen de zaal weer door en toen de breede gang, tot zij voor de hooge, eikenhouten dear der eetkamer stonden, die de dir ectrice opende . Suze volgde haar en weer voelde zij het bloed r aar hare wangen stij gen en iets kloppen in haar keel . Aan een lange, gedekte taf el, waren bij de veertig meis j es bezig to ontbijten ; - allen stonden terstond op, toen de directrice binnenkwam en keken nieuwsgierig, sommigen met een f ijn, spottend lachje naar Suze, die zich aan zichzelf ergerde, omdat ze zich zoo weinig op haar gemak voelde. Maar ze vermande zich en trachtte een „heel gewoon gezicht" to zetten, terwijl Miss Croher haar met een paar vriendelijke woorden aan hare medeleerlingen voorstelde . „Hoe is je voornaam ook weer kindlief ?" vroeg ze, telkens heel langzaam sprekend opdat Suze haar goed begrijpen zou . „Suze," antwoordde deze een beetje kortaf ; ze vond het raar dat de directrice het niet meer wilt, ze had het haar immers zoo duidelijk geschreven ! „Hoe ?" vroeg ze nog eens . „Suze," herhaalde Suze . „Suze van Velzen ." „Oh indeed, Soe . . . . ze," zei de directrice aarzelend en met een geheel mislukte poging om den u-klank joist uit to spreken . Suze zag hoe een paar meis,jes de schouders ophaalden en elkaar lachend iets toefluisterden - blijkbaar maakten zij zich vroolijk over haar naam. ,, cht domme apen," betitelde Suze ze bij zichzelf niet heel beleef d . „Gaat nu maar weer zitten, meisjes," hernam de directrice, „en Mar j orie Robinson, jij zult in 't bizonder voor onze nieuwe huisgenoote zorgen, niet waar ? Je kunt van ochtend vacantie *) De tuin is mooi, vindt gij niet? Ik hoop, dat gij u bij ons thuis zult voelen . Hebt gij een goede zeereis gehad? **) Het doet er niet toe ; ga maar met me mee .
37 nemen, haar helpen hare kof f ers uit to pakken, haar wijzen waar zij slapen zal en haar wat op de hoogte brengen van allerlei . Denk eraan dat zij niet alleen een vreemdeling is hier op school, maar ook een vreemdeling in ons land . . ." :Bier legde de directrice weer haar hand op Suze's schouder, wat deze met een dankbaar lack j e tot haar deed opzien ; zij had haar ook heel goed verstaan flu en hare lippen trilden even, toen Miss Croker vervolgde „Wij moeten daaraan alien denken en alien ons best doen dat zij zich gelukkig voelt bij ons . Vandaag zal Soe . . . Soeze nog geen lessen bijwonen - zorg er voor Marjorie, dat zij wat rust neemt. Ga nu maar naast Marjorie Robinson zitten, my dear," ging zij voort, zich weer tot Suze wendend, „gebruik een f link ontbij t en doe eerst je hoed en mantel of ; je kunt die dan straks wel mee naar boven nemen . Aan Mademoiselle behoef ik je niet meer voor to stellen, met haar heb je a1 kennis gemaakt," - Mademoiselle, die aan het ondereind der taf el zat achter een reusachtig theeblad, knikte Suze toe, - „ik hoop dat Miss Little het niet kwalijk neemt dat ik je nu eerst met haar in kennis breng ." Miss Little, een levendige, kleine Engelsche, die haar naam met eere droeg en aan het boveneind der taf el gezeten, het toezicht had over groote schotels gebakken ham met eieren, kwam naar Suze toe en gaf haar een hand . Miss Croker drukte de meisj es op het hart straks stipt op tij d to zij n voor de lessen en verdween en Marjorie Robinson hielp Suze haar goed of doen en wees haar haar plaats aan taf el . Suze voelde zich terstond tot Marjorie aangetrokken . I r was jets bizonder innemends in de wij ze, waarop zij voor haar zorgde, haar servet ontvouwde, brood en boter presenteerde ; haar een bord met ham en eieren voorzette, alles bij haar plaatste wat zij verder voor haar ontbijt mocht noodig hebben en haar vroeg of zij een kop thee verlangde. „Yes, please," zei Suze, haar dankbaar aanziende. Wat zag Marjorie er lief uit ! Suze keek bewonderend naar haar lichtbruin, krullend haar, dat, even opgenomen van voren, over hare schouders golf de en een mooie lij st vormde voor het blanke gezichtje met de donkerblauwe oogen . Hoe klein en sierlijk gevormd waren Marjorie's handen en hoe bedaard en gemakkelijk bewoog zij zich met zekere rustige bevalligheid, blijkbaar
38 under de minste inspannin,, geheel omdat het haar natuur was en zij dus niet anders kon . Suze begreep het nu beter dan ooit to voren, wat sat beteekende, „ladylike" zijn . Ze was er zich op sit oogenblik sterk van bewust, sat zij het zei f niet was in hare manieren, nu nog niet was ten minste, en misschien overdreef zij thans hare tekortkomingen wel tegenover zichzelf, voelde ze zich onhandiger dan anders en trok zij het zich daarom ook to sterk aan, toen ze zag, hoe een paar meisjes tegenover haar, met kritische blikken naar haar keken en ook tersluiks, met duidelijke afkeuring, wezen naar haar grijze jurk, die zij zelf flu ook opeens veel minder net j es vond dan toen ze haar thuis had aangepast . Maar ze schaamde zich over zichzelf ; wat kon het haar nu toch schelen wat die twee „nuf f en" vonden ! Zij zou eenvoudig doen alsof ze haar niet zag en kalm haar ontbijt gebruiken . In haar verlegenheid at zij echter haar brood in plaats van haar ham met haar vork, wat weer bij verscheidene meisjes groote vroolij kheid verwekte, zoodat Miss Little een waarschuwend woord moest laten hooren en de meisjes aansporen niet zoo druk to wezen . zult wel moe zijn," klonk Marjorie's vriendelijke stem, „en verlangen wat to gaan rusten ." Suze wilde antwoorden, toen haar plotseling een hoestbui overviel, die het haar, in meer dan een zin, erg benauwd maakte. Marjorie schonk haar een glas water in en ze dronk even, toen bedaarde het wat, maar haar gezicht was vuurrood en de tranen liepen haar van het hoesten over de wangen . Miss Little maakte de opmerking, sat zij zeker wat verkouden was. Suze antwoordde al hoestend : „Yes, I catches a cold," *) waarop het meerendeel der meisjes zulk een hatelij k gegiegel deed hooren sat zij woedend om zich heen begon to zien . ,,It is nothing," zei Marjorie zacht, „het was maar een kleine f out, je halt moeten zeggen : I caught ." „Yes, I know," zei Suze drif tig, toen, geheel buiten zichzelf, nauwelij ks wetend wat zij zeide, alleen gedreven door het vurige verlangen om „al die nesten" eens f link op haar plaats to zetten riep ze, met f onkelende oogen rondziende : ,,You laugh, yes you laugh, but 1 am not English, I any, not a John Bull so as you !" **) De meisjes stieten elkaar aan en waren op het punt in luid *) Ik heb kou gevat . **) Jullie lachen, maar ik ben niet Engelsch, ik ben geen John Bull zooals jullie . . . .
39 gelach uit to barsten, meer nog om Suze's gebroken Engelsch dan om het dwaze van haar beschuldiging, toen Miss Little met een streng en hartig woordje tuschenbeide kwam en zij genoodzaakt waren zich in to houden . Suze zelf keek strak op haar bord en ging voort met haar ontbijt, in het onaangename bewustzijn dat alley aandacht thans op haar gevestigd was . Marjorie zei een paar malen iets tot haar, maar zij antwoordde niet - ze had maar een wensch, spoedig klaar to zij n en de eenzaamheid to zoeken . Het was of er geen eind kwam aan die gebakken ham en wat had zij nog veel thee ! Die koppen waren ook zoo verbazend groot, haast niet to hanteeren en het was zulk grof, dik porselein ; niets prettig om uit to drinken ! Eindelijk was zij werkelijk gereed en hoorde zij Miss Little tot Marjorie zeggen dat zij nu maar heen moesten gaan . Toen zij de kamer doorliepen, viel het Suze op dat de kleinere meisjes, waaronder kinderen van 8 en 9 jaar, met groote ernstige oogen naar haar keken, haast alsof ze bang voor haar waren ze was blij toen ze de deur achter zich had gesloten . Ze volgde Marjorie zwijgend naar boven, de breede eikenhouten trap op naar een groot, ruim portaal met lage, met kussens bekleede vensterbanken en hooge ramen, die uitzicht gaven in den tuin . Toen zij bij een der ramen stonden, keerde Marjorie zich om en Suze aanziende, zei ze een weinig schuchter : „1e moet het niet zoo erg vinden, wezenlijk niet ; zij meenen het niet zoo kwaad !" Suze keek haar aan . Ze had haar heel goed verstaan, want Marjorie had duidelijk gesproken . Er kwam een lachje op haar gezicht . Hoe lief van Marjorie om to probeeren haar to troosten! Haar hart was vol en gehoor gevend aan de innige behoef to om liefde to geven en to ontvangen, vroeg ze zacht : „Mag ik . . . mag ik je een kus geven ?" „0 f course you may," *) zei Marjorie vroolijk en Suze streek bet krullende haar weg en drukte even hare lippen tegen Marjorie's zachte wang ; ze voelde zich bepaald hoopvoller gestemd flu. „Kijk, op deze kamer slaap je," zei Marjorie, toen zij even later in een groot vertrek stonden, dat door groene gordij nt j es in kleinere kamertjes was verdeeld . „Mademoiselle slaapt hier ook en, *) Natuurlijk mag je dat .
40 behalve jij, nog negen andere meis jes . Ieder heef t haar eigen hoekje, zooals je ziet ; dit hier is voor jou bestemd ." Ze schoof een der gordijnen open en Suze zag een funk ledikant, een waschtaf el met spiegel en een lataf el, alles van lichtgroen geschilderd hoot, en aan den muur tegen het donkere behang, een paar nette etageres, ook lichtgroen, en enkele haakj es our platen op to hangen . „Hoe heerlij k, zoo'n hoekje voor mij apart," dacht ze ; ze kon dan toch sours eens een oogenblik j e nagenoeg alleen zij n . „Slaap iii hier ook ?" vroeg ze aan Marjorie ., „Neen, ik slaap geheel alleen -- ik heb een eigen kamert j e, omdat ik een van de oudste leerlingen ben van de school ." „Een van de oudste ?" herhaalde Suze verwonderd . „Maar hoe oud ben je dan ?" „Bijna zeventien," antwoordde Marjorie lachend . „Ik ben al m~er dan vijf jaar op kostschool geweest ." „0 !" Suze keek haar bij na eerbiedig aan. „Vindt je het prettig hier ?" vroeg ze. ,,In vele opzichten wel . Maar zullen we nu eerst je kof f ers gaan uitpakken ? Dan kun je daarna wat gaan rusten ." ,,He ja, waar zijn de kof fens toch?" zei Suze . Ze had alleen haar reistasch in haar „kamertje" zien staan . „wel, beneden natuurlij k," zei Mar j drie . „Ga maar mee." Maar Suze had er weinig lust in . „Ze moeten mijn kof f ers boven brengen," zei ze ongeduldig . Marjorie haalde echter de wenkbrauwen op en schudde het hoof d. „Oh no," zei ze met nadruk en op een toon alsof Suze iets ongerijmds had gezegd . Deze zag dat er niets aan to doen was en volgdeMarjorie dus weer de kamer uit en het lange portaal over, toen door een dear een smalle achtertrap of naar beneden, tot zij geheel onder in het huffs waren en een groot, hol vertrek binnengingen, een snort kelderkamer, waar Suze werkelijk hare twee koffers vond staan, in gezelschap van een menigte leege andere . „Moeten wij er hier alles uitnemen ?" vroeg ze verbaasd 'en Marjorie zei met zekere waardigheid ; ,,Of course," en bond aan haar to helpen het goed naar boven to dragen . „0 he," dacht Suze, terwij 1 zij hare sleutels to voorschij n
haalde, „moeten wij flu telkens al die trappen op en of ? Ik won dat Mina hier was, die zou wel gauw zorgen, dat de kof f ers boven kwamen ." Maar Mina was er niet en als zij er geweest was, zou het waarschij nlij k toch niet veel geholpen hebben, want het was blij kbaar tegen de repels van het huffs dat de kof f ers der meis j es op de slaapkamers werden uitgepakt . Suze moest zich onderwerpen en al deed zij dat zeer ongaarne - zij moest toch ook erkennen, dat zij in Marjorie een flinke help had . fir kwam een eigenaardige gewaarwording over haar, toen zij allerlei in handen kreeg, dat ze thuis met zooveel' zorg had ingepakt en ze vond het prettig Marjorie, toen zij haar de portretten van haar vader en Hans lief zien, mel warmte to hooren getuigen, dat zij de gezichten „very nice indeed" vond . Toen eindelij k a11es uitgepakt was en net j es weggeborgen in de lataf el of als versiersel aan den moor gehangen, begon Suze zich meer thuis to voelen op haar „kamert j e ." „Nu moet je vat gaan liggen," zei Marjorie, „en probeeren wat to slapen, je zult wel veer wakker worden als de eerste bel voor het middagmaal luidt. Als je je dan aankleedt, kun je nog bij tij ds klaar zij n, voordat de tweede bel gaat . Wij eten om half twee ." „0," zei Suze. oen aarzelend, want ze schaamde zich een beet j e : „Kom jij me dan even halen ?" Marjorie begreep haar blijkbaar niet . „Maar je weet den weg flu toc ," zei ze . „0 ja ." „Als ik tijd heb, zal ik komen," zei Marjorie . „Maar ik heb nog een en antler to doen voor de teekenles van vanmiddag en mij n kamer is hier nog al ver vandaan ." „Neen, neen, kom maar niet ; ik kan ook heel goed alleen gaan," zei Suze nu weer . „Kom maar niet ." „Nu dap, slaap lekker . Tot van middag ." Zij verdween, en Suze, die zich werkelijk vermoeid voelde, ontkleedde zich en ping to bed . 0, wat deed het haar goed het f ij n linnen laken over zich heen to trekken en zich over to geven aan een gevoel van behagelij ke rust . En wat zap het vertrek j e er nu veel prettiger uit dan voordat al hare „eigene" dingen er in waren en wat had Marjorie alles netjes geschikt op de
42 etageres aan den muur ! Maar hare oogen vielen haast toe . Zij hield ze nog even open om naar bet lij st j e to kij ken met de portretten van haar vader en Hans . Ze knikte er tegen . „Dag, dag," zei ze, „ik hg bier goed, boor . Maar ik zou wel graag eens even, even willen weten hoe bet er flu thuis uit ziet ." Ze viel al heel gauw in slaap en sliep door totdat een luid „uoem, boem," der gong haar met schrik overeind deed springen . Ze was opeens weer klaar wakker . He, wat had zij weinig lust zich aan to kleeden en weer naar beneden to gaan onder al die vreemde meisjes! Ze zou veel liever vandaag maar bier op haar kamertje heben willen blijven of een beetje wandelen in den mooien tuin met Mar j orie ; ze kon wel zonder eten voor een dag, of anders kon men bet haar immers ook wel boven brengen ! Daar hoorde ze meisjes in de kamer komen . Die moesten zeker handen wasschen voor bet eten . Ze mocht wel voortmaken, anders kwam ze stellig to laat klaar . Het was toch wel onvrij, dat gordijn ; bet zou veel aangenamer zijn als daar een muur was en zij en de andere meisjes niets van elkaar bemerkten Ze vreesde telkens dat een of ander bet gordijn wegschuiven en haar plagen zou en ze maakte ge j aagd haar toilet, maar Mademoiselle, wier stem zij ook nu en dan hoorde, had de meisjes blij kbaar goed onder bedwang, want hoewel Suze herhaaldelijk vlak in hare nabijheid stappen hoorde, waagde toch niemand bet haar lastig to vallen . Ze vond bet vervelend dat haar vlecht haar zooveel moeite gaf . Hoe zij ook schuierde en glad streek, bet haar wilde maar niet net j es zitten en eindelij k liet zij bet, met zekere wanhopige berusting, zooals bet was en trok vliegensvlug de grijze jurk veer aan, joist toen de tweede bel zich hooren liet . Ze keek nog even in den spiegel . F`oei, wat zag ze er warm uit en wat was haar jurk gekreukeld ! Ze moest nu toch maar naar beneden gaan -- er was geen tijd meer om nog iets anders aan to doen. Marjorie kwam niet. Maar wat kon dat nu toch ook schelen, vroeg ze zichzel f boos of . Ze was nog nooit zoo f lauw en kinderachtig geweest als vandaag ; he, daar moest en zou ze zich tegen in zetten ! Ze hoorde de voetstappen der meisjes zich verwij deren en
43 schoof het gordijn open . Ze zag dat alien het vertrek reeds verlaten hadden en haastte zich ook naar beneden to komen . De eetkamer stond open en ze was nog juist bijtijds binnen en op haar plaats, toen Miss Croker den zegen uitsprak, die door alien staande en met gebogen hoof d werd aangehoord . Suze ging heel rechtop zitten met het vaste besluit zich moedig to houden en zich niet aan de nieuwsgierige en spottende blikken der meisjes to storen, die het gebeurde van dien ochtend natuurlijk nog niet hadden vergeten . Het gezelschap aan tafel was nu nog grooter, daar de meeste dagleerlingen dit uur overbleven op school en thans alle onderwijzeressen, onder welke Suze ook eene Duitsche opmerkte, aanwezig waren . Miss Croker zat flu aan het boveneind en Miss Little aan het ondereind, terwiji drie dienstmeisjes in het zwart gekleed met helderwitte schort j es voor, en op het hoo f d routs j es van neteldoek met witte kant, de soep ronddienden, die door Miss Croker werd opgeschept. Er heerschte algemeene stilte, terwij 1 de soep gegeten werd ; toen begon het gesprek, blijkbaar op aandrang der directrice, vrij levendig to worden . Zij was er niet voor dat de meisjes aan het middagmaal zoo stil als muisjes waren en moedigde dan integendeel alle pogingen tot gezellige, onderhoudende conversatie aan . Het gelukte haar niet altijd hare leerlingen prettig aan het praten to krijgen, maar ze deed haar best, iederen dag weer, met het grootste geduld, zich dan tot de een dan tot de antler wendend, zonder ooit of geschrikt to worden door korte antwoorden of knorrige gezichten . Zij trachte thans ook telkens Suze in het gesprek to mengen door haar op langzamen toon alieriei vragen to doen over haar refs en haar thuis en haar land, maar hoewel Suze het heel vriendelijk vond dat zij zich zooveel moeite voor haar gaf, durf de zij toch niet antlers to antwoorden dan met : ,,yes" en „no" en „a little," bang als ze was dat ze door een font to maken weer door de meisjes uitgelachen zou worden . Nu en dan, als ze Miss Croker niet goed begreep, vroeg ze weer : ,, What do you say?" en eenmaal hoorde zij in hare nabijheid een paar meisjes haar dit spottend nazeggen . Ze kreeg een kleur ; ze begreep niet wat voor font ze nu weer gemaakt had en ze troostte zich met de gedachte
44 dat „sommige van die wichten" blijkbaar om alles lachten en dat zij wel gauw tot de ontdekking zouden komen dat zij veel meer van Engelsch of wilt dan zij nu schenen to denken . Mar j orie zat weer naast haar en was weer haar goede engel . Zij beantwoordde voor Suze de vragen der dienstmeisjes, die herhaaldelijk rondgingen om to zien of de meisjes van een of antler nog eens wenschten to worden bediend en die Suze nog al eens verkeerd verstond, schonk haar glas in en praatte wat tegen haar, als ze zag dat zij zich niet op haar gemak voelde . „Je moet wat meer eten," zei ze, toen Suze telkens weigerde nog jets to nemen, maar Suze schudde het hoofd, eigenlijk vond zij het eten niets lekker. Het best beviel haar nog de vleeschpastei, die na de soep was voorgediend, maar het scherp smakende, grij sachtige schapenvleesch, de waterachtige groenten en de groote, grove a.ardappelen kon ze niet goed doorkrijgen - ze was blij, toen het diner besloten werd met een f linken rij stpodding, die goed klaar gemaakt was en waarvan zij een groot stuk at ; haar honger was toen vrij wel gestild. Toen de meisjes van tafel waren opgestaan, kwam Miss Croker naar haar toe . „Een beetje uitgerust?" vroeg ze vriendelijk . Suze knikte . „0 yes," zei ze. „Dan zou ik nu tot aan theetij d maar wat in den tuin gaan zitten met een boek . Stuur eerst een brief kaart naar huffs ; je kunt dan morgen een brief schrijven . Na de thee zijn er geen lessen meer en kun je wat nader kennis maken met je mede-leerlingen ." Suze gehoorzaamde gaarne . Zij vond het een waar genot de andere meisjes in de richting der schoolkamers to zien verdwijnen en zelf naar den mooien, rustigen tuin to mogen gaan, waar de zonnestralen schuin over het zachte grasveld vielen en de boomen reeds de eerste teere herf sttinten begonnen aan to nemen . Mademoiselle had haar een buitenlandsche brief kaart gegeven en zij vond het bepaald gewichtig hierop naar huffs to schrijven . Ze ging gemakkelij k zitten in een der lage stoelt j es onder den moerbeiboom en haalde haar potlood voor den dag. Eerst sleep ze er een f ij ne punt aan ; ze moest zoo duidelij k mogelij k schrijven en zooveel mogelijk op de kaart zetten ook! Hoe gelukkig dat niemand hier Hollandsch kon lezen ze kon nu alles precies zoo opschrijven als ze wou !
45 Wat was het mooi hier, zoo mooi ! Daar zou ze mee beginners, met een beschrijving van het plekje, waar ze nu zat . Ze begon haastig net haar potlood op het papier to krabbelen in heel f ij n schrif t en scheef toen in een adem door. Ze had zooveel to vertellen ! Onwillekeurig schreef zij in een opgewekten toon en ze knikte tevreden, toen ze de briefkaart overlas . - Zoo was het goed ; het was veel beter dat zij nu maar niet dadelij k vertelde dat de meeste meis j es haar nog niet erg aantrokken. Ze wist er toch immers ook maar zoo weinig van en ze moest toch ook eerst wennen ! Ze bleef een langen tijd zitten met haar boek op den schoot, in gedachten verdiept . Toen stond ze op . Ze wou graag dat de briefkaart nu dadelijk wegging . Hoe zou ze het aanleggen ors haar in de bus to krijgen? Zelf wist ze natuurlijk den weg niet en ze zag niemand in de serre of voor de ramen der eetkamer of boven, voor de diepe vensters . . . Allen waren zeker met de lessen bezig en Miss Croker zou het stellig niet goed vinden dat zij iemand stoorde . Hoe vervelend dat ze nergens een sterveling kon ontdekken ! Ze zou maar eens op verkenning uitgaan . De briefkaart moest flu weg, dat stond vast . waar zou ze heengaan ? Ze bedacht zich nog even, toen liep ze haastig de steenen stoep van het hordes op en het huffs weer in, om toen zoekend rond to kijken en eindelijk langs een smalle trap, die zich dicht bij de zij deur der serre beyond, naar beneden to loopen . „flier zal wel ergens de keuken wezen," dacht zij en ze ging een nauwe gang door, onderweg nieuwsgierig kij kend naar en groote kast, waar een menigte meisjeslaarzen van allerlei snort en grootte bij elkaar stonden, en naar een mooie, ruime provisiekamer, die juist openstond, met breede planken langs de muren, waarop glazen potters met jam en oranjegele marmelade, ingemaakte vruchten, glazen stopf lesschen met pickles, houten tonnet j es met gele en witte suiker, citroenen, blauwe rozijnen, amandelen, sago en nog allerlei heerIij kheden meer, to vinden waren . ,,He, wat ruikt het hier lekker !" dacht Suze, terwijl ze verder ging en haar de geur van geroosterd brood to gemoet kwam . Even later stond zij werkelij k in de keuken, waar de keukenmeid met een toostvork in de hand bezig was voor het helder brandend
46 haardvuur brood to roosteren, terwijl een antler dienstmeisje de geroosterde stukjes, die klaar waren en er heerlijk bruin en bros uitzagen, rangschikte in nette toostrekjes . Zij waren beiden zoo in haar werk verdiept dat zij Suze niet eens hoorden aankomen en deze een laid kuch j e moest laten hooren om haar aanwezigheid kenbaar to maken . Toen keerde L,izzy, het jonge dienstmeis j e, zich om . ,,Well, I never!" zei ze, Suze zoo verbaasd aankij kend chat deze er verlegen onder werd . Ook de stevige, gezette cook *) wendde zich nu om en keek verwonderd naar Suze . Suze merkte terstond op dat zij een lief, moederlijk gezicht had . „Poor thing, she must be hungry!" **) hoorde zij haar tot L,izzy zeggen, waarop L,izzy f luisterend iets antwoordde, dat Suze niet verstond . „Ah, poor dear, poor dear," hernam de medelijdende cook . ,;Haar eerste dag in een vreemd land, zoo ver van huffs !" Toen wenkte zij Suze om nader to komen, legde twee lekkere dunne sneed j es geroosterd brood op een bord, smeerde er boter op en een laagje f rambozengelei en beduidde Suze door allerlei gebaren (blijkbaar verkeerde zij in de meening dat Suze geen woord Engelsch verstond) dat zij dit maar gauw op moest eten . Suze lachte. „Ik . . . . may I?" vroeg ze aarzelend, met een plotselingen angst of Miss Croker haar ook berispen zou omdat ze tiaar de keuken gegaan was . „Yes, yes," zei cook, haar verzekering door een menigte knikj es doende vergezeld gaan . Suze wees naar haar briefkaart . ,,The post?" zei ze vragend . L,izzy kwam haar to hulp door de kaart op to nemen en terstond weg to brengen . Suze begon bizonder gunstige denkbeelden omtrent het Engelsche dienstpersoneel to krij gen . En wat smaakte dat geroosterde brood lekker ! Ze verorberde het met graagte, onderwijl toekijkend hoe cook maar al doorging met roosteren, zoodat de lichtbruine stapel op den schotel hoe langer hoe grooter werd . Suze had wel graag een poosje in de keuken willen blijven bij die aardige, goedhartige vrouw, die haar met zooveel vriendelijkheid to gemoet kwam, maar ze *) Keukenmeid . **) Arm kind, ze heeft zeker honger.
47 durf de niet recht en haastte zich weer heen to gaan, toen hare versnapermg op was . „Thank you, thank you," zei ze een paar malen dankbaar, orn toen met eenige knik j es of scheid to nemen en naar haar plek j e in den tuin terug to keeren . Ze voelde zich toch rustiger toen ze daar maar weer veilig zat - als Miss Croker of een der andere onderwij zeressen eens in den tuin gekomen was en zij was er niet geweest ! Nu, maar ze had toch ook eigenlijk volstrekt geen kwaad gedaan en wat was het aardig daar in die groote, vroolij ke keuken ! Het duurde niet lang of ze bemerkte dat er weer beweging kwam in huffs . Meisjesgezichten begonnen zich to vertoonen voor enkele ramen en keken naar haar en eindelijk zag zij een der kleintjes, een tenger blond kind van een jaar of acht, de trappen van het hordes of loopen en naar haar toekomen . Suze kon niet nalaten to glimlachen om den ernst, waarmede het kleine meis j e de groote, blauwe oogen op haar gevestigd hield, terwijl ze het gras overliep . Blijkbaar vond ze het geen kleinigheid een boodschap to moeten overbrengen aan „een nieuw meisje," dat het ongeluk had geen Engelsche to zijn en dus zeker ook geen Engelsch verstond . Het kind had medelijden met Suze, maar een beetje bang was ze toch ook voor haar en toen ze bij haar stond en zeggen moest wat ze to zeggen had, werd haar gezicht j e opeens heel rood en riep ze haast verschrikt en zoo luid, alsof ze dacht dat Suze haar : time! Tea " ,, beter begrij pen zou als ze maar hard schreeuwde „Och snoesje, ik hen niet doof !' zei Suze, per ongeluk in het Hollandsch, maar de toon waarop ze sprak en de vriendelijke nitdrukking van haar gezicht, zetten het kleine meis j e toch meer op haar gemak . Zij haalde even de schouders op om de „rare taal" waarvan zij niets verstond, toen riep ze weer, hare roode lip j es sterk plooiend om toch vooral duidelij k to spreken ,,Tea-time, you know ." „Yes, yes, I understand," zei Suze opstaand . En het zachte, kleine handje van het kind in de hare nemend, ging ze met haar het huffs in .
Vierde Hoofdstuk,
Een Moeilijk Begin .
e andere meis j es waren reeds aan taf el, toen zij binnen kwamen en vrij druk in gesprek . Zij letten nauwelij ks op Suze -- alleen Mar j orie knikte haar toe en nog een meis j e, dat schuin lihr~l nlr tegenover haar zat en bij het middagmaal ook al een paar malen tegen haar geglimlacht had op een wij ze alsof ze lust voelde nader kennis to maken. Suze had die toenadering vrij onverschillig opgenomen, niet recht wetend w at zij er van denken moest - zij vertrouwde dat lachende gezicht maar half en nu groette zij een beetje koel terug, eigenlijk zonder zelf recht to weten waarom ze dat deed . Maar ze dacht er voorloopig niet verder aan en gaf zich over aan het genot van een rustig gesprekje met Marjorie Robinson . Ze vond het bepaald prettig dat er door de overigen nu zooveel minder op haar werd gelet en begun zich, naar ze dacht, daardoor ook al wat beter thuis to voelen . Ze verwonderde er zich zelf over dat dit zoo was . Het was wel vreemd dat zij graag wou dat men haar maar een beetje aan haar lot overliet -- thuis had 't haast vanzelf gesproken dat er heel veel notitie van haar werd genomen ; maar ze hoopte ook niet dat het hier zoo zou blijven ; dat kon en mocht niet natuurlijk !
.~!
D i
49 lAls vader of Hans nu eens opeens de kamer binnen kwamen, wat zou dat aardig zij n ! De meis j es zouden dan stellig dadelij k veel beleefder tegen haar wezen ; alien zouden opstaan om den gast to begroeten en naast Suze zou plaats voor hem worden gemaakt . Dan zou zij hem bedienen van de eieren, het smakelijk geroosterd brood, de jam en de lekkere cakes en biscuits en ze zou vragen of ze een paar kleinere kopjes halen mocht en zelf de thee voor haar gast en zichzelf inschenken. En wat zou zij dan al veel to vertellen hebben ! Hoe was het toch mogelijk dat zij nog maar zoo kort van huffs was - nog niet eens twee dagen ! He, zij zou wel eens even, even thuis hebben willen zijn! Daar was het theeuurtje wel zeer verschillend van dit ! Kijk, daar knikte van het overeind der tafel het kleine meisje haar toe, dat haar uit den tuin was komen halen. Wat zag haar gezichtje er nu vriendelijk uit! Het was of het kind bij ingeving wist dat zij wat hartelij kheid noodig had . En wat stood dat aardig, dat troepje kleintjes bij elkaar ! De zoo wierp juist op die plek van de kamer schuine stralen naar binnen - nu eerst trof het Suze hoe mooi en schilderachtig de kamer zeif er uitzag. Het behang van dof-good leerpapier met een teekening van zware, puntige bladeren en groote bloemen, alles in een tint, stak fraai of bij het donkere eikenhout der deuren en vensterbanken en bij den donkeren, marmeren schoorsteen met den ouderwetschen haard, die met bruin-en-witte tegels was versierd . Het geblokte zeil, waarmee de grond was bedekt, was hier en daar verborgen onder warme vosse- en schapevachten en het min of meer sombere van het vertrek wend getemperd door de hooge vazen met bloemen op den schoorsteen, op de piano en de hoek j es tegen den muur, en door het vroolijke licht, dat door de breede ramen naar binnen stroomde . Het scheen Suze heerlijk toe eens een pons j e to gaan zitten in een der diepe vensterbanken, waarop zachte kussens tot rusten noodigden en vanwaar men een aardig gezicht had op een afgelegen plekje van den tuin, waarin een oud koetshuis van de buren van verweerd grij s en rood steep en half met klimop begroeid, een teekenachtig effect maakte. „Ziezoo kinderen, nu is het werk afgeloopen voor vandaag, Een Hollandsch Meisje .
4
50 zei Miss Croker na theetij d. „De oudere meis j es mogen nu alien een uurtje in den tuin gaan en daarna de boeken voor morgen zoeken . De kleintjes gaan een poosje wandelen met Mademoiselle en mogen dan nog wat samen spelen boven . Om acht uur prayers . Zorgt er alien voor dat ge precies vij f minuten voor dien tij d bier zij t. F~raulein, u zult zeker wel met de meis j es mee willen gaan naar den tuin ? Miss Little, mag ik u even spreken ?" Fraulein, een klein gezet, Duitsch dametje, met een zacht, een beet j e sentimenteel gezicht, bong beleef d en zeide in bet Engelsch tot de meis j es dat zij maar met haar mee moesten gaan. Sommigen antwoordden, wat brutaal : ,, Well o f course, Fraulein," en toen zij de trappen van bet hordes of liepen, hoorde Suze duidelij k achter zich f luisteren : We'll have some fun ; it is only Fraulein!" *) Met de grootste volharding trachtte zij bij Marjorie Robinson to blijven, maar toen alien op bet groote grasveld bijeen waren en zich als om strijd van Marjorie beproefden meester to maken, moest zij bet wel opgeven en bleef haar niets antlers over dan saai en alleen de groepjes to volgen, die nu onder druk gebabbel en gelach door den twin begonnen to wandelen . Marjorie keek een paar malen naar haar om en riep haar toe bij haar to komen, maar hare vriendinnen trokken haar mee en toonden zoo duidelijk dat zij niet op Suze's gezelschap gesteld waren, dat deze maar liever alleen bleef loopen . Eindelijk rukte Marjorie zich los en ging naar Suze toe, maar flu vormden al de anderen al spoedig een kringetje om de twee been en werd Suze met vragen bestormd . Zij zou onmogelijk op alles tegelijk bebben kunnen antwoorden, ook al had zij ieder woord goed verstaan, en nu zweeg ze dus maar geheel en al en verdroeg, met voorgewende onverschilligheid, de spottende en doordringende blikken, die op haar werden gevestigd . „Do tell us your name again, do !" **) riep er een . „What a pretty dress!" ***) hoorde Suze een antler fluis*) We zullen eens wat pret maken ; bet is F'raulein maar! **) Toe vertel ons nog eens, hoe je beet! ***} Wat een mooie jurk!
5' teren en het bloed steeg haar naar de wangen, toen ze op haar gekreukeld grij s japonnetje een groote, roode jamvlek ontdekte, die er zeker 's middags in de keuken op gekomen was . ,,Not a John Bull, are you?" *) v roeg er een, Suze's gebrekkig Engelsch van dien morgen nabootsend en een buiging voor haar makend en een paar anderen drongen zich naar voren, trokken haar aan de moues en deden allerlei dwaze vragen, toen het meis j e, dat schuin tegenover haar aan taf el gezeten en tegen haar geglimlacht had, tusschenbeide kwam . „Hoort eens even, een vraag to gelijk!" riep ze . „Een vraag to gelij k, dat is niet meer dan billij k ." Ze sprak vlot Engelsch, maar met een eigenaardig, vreemd accent, dat Suze terstond opviel . „o, die gaat haar verdedigen, Tone wil „het nieuwt j e" onder hare bescherming nemen," werd er lachend geroepen . „Nu, dan •" „Het zou nog zoo dwaas niet zijn als ik dat deed," viel Tone luchtig in . „Zij en ik zijn de eenige foreigners **) hier op school." „och heden ja, en jullie gelij ken bepaald ook wat op elkaar in, houding en manieren," zei er een met een veelbeteekenenden blik van Suze naar Tone, die zich blijkbaar veel moeite gaf voor hare kleeding en met haar keurig gekapt, lichtblond, golvend haar, smalle, blauwe oogen, f ij ne trekken, mooie, kleine witte hand j es, de slanke gestalte gehuld in een lichte wollen stof en jets zeer elegants in hare bewegingen, een scherp contrast vormde met ons heldinnet j e . ,,Een Hollandsche kan moeilijk lijken op een Grieksche," zei Tone, het hoofd in den nek werpend. „En een Engelsche ook niet." „o neen, maar dat zouden wij ook niet eens willen," riepen er eenigen als in koor . ,,We zouden niet antlers dan Engelsch willen zijn, natuurlijk niet !" „Toe, laten we flu gezellig nog wat gaan wandelen," zei Marjorie Robinson . „Kom Soeze ." „Neen, neen, neen, wij hebben haar nog een heeleboel to *) Geen John Bull, he? **)
Vreemdelingen, niet-Engelschen . 4
52 vragen," klonk het weer . „Wij moeten toch immers ook kennis makers ; dat heeft Miss Croker zelf gezegd . Laten we flu maar eens beginners met ons nog eens def tig en in alle vormen aan elkaar voor to stellen. Toen weer vroolijk tot Suze : „Do tell us your name again, do " Suze, die vurig begon to wenschen met alle rneis j es op een goeden voet to komen, glimlachte en zei haar naam . „0, maar wat klinkt dat gek ! Zeg het nog eens, zeg het nog eens !" riep men haar toe . Suze gehoorzaamde een beetje ongeduldig . Wat hadden die domme kinderen toch om nu zoo'n gewonen naam niet to kunnen uitspreken ! Het bleek echter duidelijk dat de eenvoudige Hollandsche naam to lastig was voor Engelsche lippen . „Soe . . . ze" klonk het tot vervelens toe . „Soe . . .ze wen Welzen . . . oh dear, it is too bad!" *) „Nog vij f minuten meisjes, dan is het uur om," riep opeens de stein van hraulein, die met haar haakwerk op het hordes zat . ,,I-Ie, wat vliegt de tijd toch, we hebben lang niet genoeg pret gemaakt !" zuchtte een dik, blozend meisj e van veertien jaar . „Dat is jouw schuld, Tone ." Tone verwaardigde zich niet hierop to antwoorden, maar, zich met een f ij n lack j e tot een der oudste meisjes wendend, zei ze „Ik weet een goeden naam voor Miss van Velsen . Ze is Dutch * *), waarom zouden we haar niet Duchess ***) noemen ? Dutch en Duchess, dat behoort juist bij elkaar ." „0 yes, yes, yes, splendid!" ****) riepen de meisjes, in de handers klappend . • „Dat heb je prachtig bedacht, Tone ." „Tijd, meisjes!" riep hraulein flu. Ione's kleine oogen glinsterden om den lof, dien men haar gaf . Toen Suze haar a.anzag, keek ze echter weer ernstig en toen de meisjes zich gereed maakten in huffs terug to gaan, bleef zij een weinig achter, ging naar Suze toe en vroeg met een zachte, vleiende stem „Ik hoop, dat je nieuwe naam je bevalt ?" Het is to erg . Hollandsch . Hertogin . Prachtig .
53 „0 jawel," zei Suze koel . Zij had op dat oogenblik een gevoel alsof het hair niets kon schelen hoe men haar noemde, als men haar toch haar eigen naam niet gaf . Ze was moe en weinig opgewekt gestemd . Ze vond het toch niets prettig op school - de meis j es waren dan ook allesbehalve aardig, bedacht ze met een zucht. 0, wat ging alles heel antlers dan zij het zich had voorgesteld ! De vredige, had st plechtige stilte, die in de eetkamer heerschte, deed haar weldadig aan, terwij i ze haar plaats innam tusschen de onderwij zeressen en de meis j es, die de rij en stoelen vulden, die tegen den muur stonden . Op de tafel lag een Bijbel en een gebedenboek en toen Miss Croker binnenkwam, werd zij op den voet gevolgd door de dienstboden, waaronder Suze natuurlijk ook haar vriendin, de keukenmeid, opmerkte . Zij kon niet nalaten telkens, terwiji Miss Croker een hoofdstuk uit het Nieuwe Testament voorlas, naar cook to kijken en eenmaal voelde ze groote neiging haar even toe to knikken, maar cook lette niet op haar en keek met haar vriendelijk, trouw gezicht recht voor zich uit, met hare ruwe, bruine werkhanden rustig gevouwen in den schoot . Suze deed haar best to doen als zij en aandachtig naar Miss Croker to luisteren, maar zij verstond de eigenaardige, schoone Engelsche bijbeltaal nog niet goed, al kwam zij er onwillekeurig van onder den indruk . Ze schrikte haast, toen Miss Croker even zweeg en alien opstonden om neer to knielen bij de stoelen en de handen to vouwen tot het gebed . Suze vond het zoo vreemd ; bij haar aan huffs sloot men slechts even de oogen, als men bad ! Maar ze volgde toch het voorbeeld der anderen,, knielde bij haar stoel en haar gezicht in de handen verbergend, gaf zij gehoor aan de behoefte van haar hart en, half luisterend en niet luisterend naar de woorden van het avondgebed, door Miss Croker uitgesproken, bad zij God vurig om hulp, smeekte zij Hem om haar nabij to zij n, altij d nabij to zij n hier in het vreemde land, waar zij zich nu nog zoo heel eenzaam voelde . Er glinsterde iets in hare oogen, toen zij opstond . Miss Croker zag het en ging naar haar toe . „Je zult je wel spoedig wat thuis gevoelen," zei ze, alsof ze hare gedachten geraden had . „Oh yes," zei Suze zacht toen opeens keek ze verlegen
54 naar den grond . Ze had Miss Croker zien kijken naar de roode jamvlek op haar jurk en naar haar ruig, slordig haar ; ze voelde letterlijk hoe zij haar als met een oogopslag van het hoof d tot de voeten opnam ! Het goedennacht zeggen der kleintjes bracht een welkome afleiding ; zij kwamen alien vroolijk, met aardige, lichte pasjes, naar de directrice toe, die voor ieder een grapje of een vriendelijk gezegde had . Het kleine meis j e, dat Suze 's middags uit den tuin was komen halen, was de allerjongste kostleerling en werd nooit antlers dan „Baby" genoemd . Zij groette Miss Croker met een grappig air van def tigheid, alsof zij er al het gewicht van voelde op kostschool to zijn en stak toen ook haar hand j e naar Suze uit . ,,Well Baby, that's nice o f you," zei Miss Croker . ,,You want to be Soeze's little friend, do you?" , *) Baby knikte met groote beslistheid en Suze bukte zich om haar een kus to geven . „L,ieve, kleine schat," mompelde ze . Ze was blij toen het om half tien, na het eenvoudige avondeten, ook voor haar en de anderen tij d was om naar boven to gaan . Ze had weinig meer van Marjorie Robinson gemerkt, die blij kbaar zeer gelief d was op school en nu door deze dan door die vriendin in beslag genomen werd . Voordat zij naar boven gingen, kwam zij nog even naar Suze toe en zei haar vriendelijk goeden nacht, evenals het Grieksche meis j e . Suze begon to denken dat die toch misschien liever was dan zij eerst had vermoed. Zij vond het jammer dat noch Marjorie nosh Tone bij haar op de kamer sliep en haastte zich naar haar hoekje to komen en van hare kamergenooten gescheiden to zijn . Maar tot haar schrik zag ze dat al de gordijnen der verschillende „slaapvertrekj es" thans opengeschoven waren . Ze liep naar het hare toe en trachtte het gordijn dicht to doen, maar Mademoiselle zag het en riep haar . „Doe eerst je dressinggown **) aan, Suze," zei ze in het Engelsch . „Straks, als je je haar geschuierd hebt, mag je gordijn weer toe ." Een dressinggown! Wat was dat voor een ding en waarom moest ze die aantrekken ? Suze begreep er niets van en deed daarom haar jurk maar uit, om toen in haar onderlij f j e haar *) Dat is lief van je . Jij wilt Suze's vriendinnetje zijn, niet waar? **) Peignoir .
55 vlecht to gaan losmaken en haar haar to borstelen . De meisjes keken naar haar en fluisterden onder elkaar . „Zij beef t niet eens een dressinggown," hoorde Suze zeggen. „Wat een boerenkind, he ? Om daar nu zoo to gaan staan !" „Suze," riep Mademoiselle weer, „doe eerst je dressinggown aan ." Suze keerde zich toornig om . Wat beteekende dat nu toch weer ? Maar ze zag nu dat al de andere meisjes keurige peignoirs aan hadden en zij alleen in haar onderlij f j e stond . Wat zagen zij er alien damesachtig uit ! Suze vond bet, in haar boosheid, bepaald „aanstellerig" ! „I have no dressinggown," antwoordde ze norsch. „Oh indeed!" zei Mademoiselle verwonderd . „Je zult er dan bier een moeten koopen ." Suze antwoordde niet en bleef driftig haar haar schuieren in bet weinig streelende bewustzijn dat de meisjes zich vroolijk om haar maakten en dat zij er erg warm en rood uitzag, tot zelf s hare armen toe . Zij vond de meisjes naar, allemaal, en ze beet zich op de lippen bij de plotselinge gedachte aan den heerlijken avond, dien zij, nog zoo kort geleden, in haar ouderlijk huffs met hare Hollandsche vriendinnetjes had doorgebracht -- dien vroolijken, aardigen avond in de schuur, waarop zij de heldin van bet f eest was geweest, door a11en bewonderd en benij d ook ! Iffier was zij alles behalve een heldin - bet geleek er meer naar of a11en besloten hadden bet haar zoo akelig mogelijk to maken op de kostschool . Malle, kinderachtige nuf f en ! Om daar flu zooveel aan to vinden dat zij geen peignoir aan had ! Waarom had tante Lien er ook niet aan gedacht er een voor haar to laten maken ; dan zou zij bier flu niet voor gek gestaan hebben Haar vlecht had bet nog nooit zoo zwaar to verantwoorden gehad --- stij f, met hardhandige vingers, vlocht zij bet haar weer, nadat ze bet geschuierd had . Toen keek ze vragend naar Mademoiselle. „Yes, that's right," zei deze en Suze herademde toen zij eindelijk bet gordijn van haar „kamertje" zag dicht vallen . Zoo vlug mogelijk kleedde ze zich uit, terwijl ze telkens Mademoiselle's stem de anderen hoorde aanmanen om toch ook wat voort to maken . Eindelijk was alles stil en deed Mademoiselle
56 het licht uit . Nog even bleef ze wachten, toen zei ze „Nacht meisjes, gauw gaan slapen, hoor." „Yes, yes, o f course . Goodnight!" riepen de meisjes door elkaar en een, die blij kbaar bizonder teeder voor Mademoiselle gestemd was, riep : ,, Good-night, darling," *) waarop een antler, Suze's stem nabootsend, vrij hoorbaar f luisterde „What do you say?" „Echt f lauw," dacht Suze, maar ze besloot toch den volgenden dag eens aan Marjorie to vragen, waarom juist die uitdrukking telkens zoozeer den spotlust der meisjes opwekte . Vrij spoedig sliep ze in -- ze was zoo moe ; maar ze werd midden in den nacht wakker met zware hoofdpijn en kon toen niet recht weer in slaap komen . Nu en dan vie! zij even in een onrustige sluimering, tot ze tegen den morgen weer vaster sliep . En juist droomde ze dat ze bezig was met Hans boodschappen to doen in het dorp, toen ze gewekt werd door een luid en hard gebel en, nog half in slaap, overeind ging zitten in bed . „Wakker worden, meisjes !" riep Mademoiselle, die blijkbaar zelf reeds een poosje op was . Diepe zuchten en onduidelijk gemompel van slaperige stemmen antwoordden, toen begon er langzamerhand meer leven in de kamer to komen . Suze wilde joist opstaan, toen het gezicht van Mademoiselle om het gordijn verscheen. „Goedenmorgen," zei ze vriendelijk, „goed geslapen? Trek maar vlug je pantof f els aan en neerh mij n dressinggown maar even, dan kun jij het eerst naar d e badkamer gaan ." Suze keek verwonderd op . „haar de badkamer ?" vroeg ze langzaam. „Ja, de badkamer," zei Mademoiselle, hare woorden herhalend in de meening dat Suze haar niet begrepen had. „Er zijn er drie en jij moet hier dichtbij wezen . Ik zal je wel even den weg wijzen ; kom er maar vlug nit, hier is mijn peignoir ." Suze gehoorzaamde, hoewel ze zich niets prettig voelde en haar hoofd nog pijn deed ; toch was ze wel wat uitgerust en blijmoediger gestemd dan gisteren. Mademoiselle en zij moesten beiden lachen, toen zij in de ruime, veel to lange dressinggown *) Lieveling.
57 het portaal overliep. „Het is of wij comedie gaan spelen," zei Mademoiselle vroolijk . Suze knikte ; hare vermoeide oogen glinsterden even wat een grappige tocht ! „Niet langer dan vij f minuten wegblijven," riep Mademoiselle haar toe, toen ze haar in de badkamer alleen had gelaten . Suze genoot terdege de versterkende, f rissche aanraking van het water. Ze voelde zich bizonder verkwikt, toen ze, weer in Mademoiselle's peignoir gehuld, naar de slaapkamer terugliep ; - het was joist alsof zij haar nieuw leven rnt wezenlijk al wat prettiger begon to vinden. Mademoiselle was weer druk bezig bij de meisjes op wat spoed aan to dringen. „Denkt er aan, dat gij alien precies drie kwartier piano studeeren moet voor het ontbij t," zei ze herhaaldelij k . Toen tot Suze : „Jij moogt in dien tijd een brief naar huffs schrijven." Suze was blij dat haar vader aan Miss Croker geschreven had dat zij hare muziekstudien, behalve het zingen, voorloopig maar staken moest . ; Om to gelij k met negen andere meisjes piano to spelen, scheen haar niet heel aantrekkelij k en met geheimen angst vroeg zij zich af, hoe zij bij al dat geoef en rustig een brief naar huffs zoo kunnen schrijven. Tot hare groote vreugde ontdekte ze later echter dat er wel tien piano's waren, maar dat die alle in verschillende kamers stonden, tamelij k ver van elkaar verwijderd . Zij schreef haar brief in een klein vertrekje dicht bij de eetkamer en was er joist mee gereed, toen Miss Croker verscheen om de ochtend-godsdienstoef ening to leiden . Toen volgde het ontbijt en daarna werden al de meisjes naar boven gezonden om zelf haar bed op to maken . De meesten waren er al aan gewend en deden het vlug en handig, maar Suze, die zich thuis nooit voor zulk werk had laten vinden, kon er niet erg mee to recht en haalde zich telkens een terechtwijzing van Mademoiselle op den hals . Ze was blij, toen ze met de andere meisjes naar beneden kon gaan, waar zij, in de mooie, groote zaal, dezelf de waarin ze den vorigen dag op Miss Croker had gewaGht, al de oudere leerlingen, waaronder ook verscheidene dagscholieren, bijeen vond . De muziekonderwij zeres, een jong meis j e
5$ nog, zat voor de piano, terwij 1 een andere, die Suze nog niet gezien had, zeer rechtop en slank, bij den muur stond met een stokje in de hand . Zoodra de groote klok in de gang met helderen klank half tien had geslagen, begon zij de meisjes twee aan twee in het gelid to plaatsen, terwijl de jonge dame bij de piano een vroolij k wij s j e ging spelen. Suze dacht eerst dat er een dansles zou plaats hebben, maar ze zag spoedig dat ze zich vergist had, toen de meisjes zich op de maat der muziek in beweging stelden en gymnastische oef eningen begonnen to maken met hare armen . Ze keek oplettend toe en deed zoo goed mogelijk mee, hoewel ze zich vermoeid en lusteloos voelde en haar hoofd weer begon to kloppen. 'Plotseling klonk er een waarschuwend getik van het stokje der gymnastiekonderwij zeres en stonden alien stil . „Zachter meisjes, veel zachter," klonk het. „Vooral niet stampen en schuiven. Vergeet toch niet dat gij jonge dames zijt en geen boerenjongens ! Nu nog eens en dan vlug en netjes !" weer klonk de muziek door de . zaal, de meisjes gingen weer marcheeren, juist op de maat hare voeten op den grond zettend en hare armbewegingen makend, toen Suze opeens zag dat de onderwijzeres op haar lette en met afkeurende blikken naar hare voeten keek . wat was er toch ? Zij was zich van geen kwaad bewust en aan hare laarzen scheelde toch ook niets, dat wist ze zeker ; die waren pas nieuw ! Maar de onderwijzeres tikte nog eens driftig met haar stokje en nog steeds naar Suze's voeten kijkend, zei ze tot haar, toen de meisjes alien stil stonden „My dear, what is your name?" Het was, in deze omstandigheden, een ongelukkige vraag, die Suze dan ook dadelij k weer wat kregelig maakte - de meisjes zouden nu natuurlijk opnieuw om haar naam gaan lachen ! „Suze van Velsen," zei ze korta . „Ah, you are not English," zei de onderwijzeres op een toon, die Suze minachtend in de ooren klonk, hoewel de juffrouw werkelijk volstrekt geen kwaad bedoelde . „No," zei ze knorrig . „U moet haar the Duchess noemen, zoo noemen wij haar alle-
.
: :.
our
r
yr
%
L...
bo
maal !" riepen verscheidenestemmen. „Heusch, zij vindt het heerlij k ! Ze is Dutch, moet u weten ." „Zoo, een Hollandsche ? Dan zal ze wel heel goed schaatsen kunnen rij den," zei de onderwijzeres, om jets vriendelij ks to zeggen. ,,Maar vertel mij eens even, kindlief, waarom je met die lompe laarzen marcheert en geen huisschoentjes aan hebt zooals de andere meis j es ?" Suze keek even rond ; ze zag nu dat alien, ook de dagleerlingen, dunne, elegance panto f f elt j es met hak j es droegen van f ij n zwart leder, met nette strik j es versierd -- hare grove, dikke laarzen staken er wel ongunstig bij of . Ze wist niet wat ze antwoorden moest ; zij had zulke pantof f elt j es niet ; alleen, boven op haar kamert j e, een paar groote, wijde muilen, die heel gemakkelijk zaten en die ze thuis veel gedragen had . „I don't know," zei ze onverschillig . De onderwijzeres keek haar even strak aan . Had zij een lastig kind voor zich ? vroeg zij zich of . Suze's bloed begon weer to koken . Ze zag de meis j es met spottende glimlach j es naar hare voeten kijken en hoorde haar onder elkaar fluisteren. „I never saw such pretty little feet ." „What lovely boots! „A real Dutch Duchess!" *) kionk het van verschillende kanten. ,,Well?" zei de onderwijzeres, Suze vragend aanziende . „Je kunt me toch zeker nog wel een antler antwoord geven ?" Suze bleef nukkig zwijgen . „Je weet toch dat het de gewoonte is," hernam de onderwijzeres, „dat men laarzen, die men op straat draagt, niet in huffs gebruikt en dat ook de dagscholieren hare huisschoentjes meebrengen en die hier aandoen en de laarzen beneden in huffs bergen . . ." Dus daarvoor was dat kamertje, dat zij gisteren gezien had in het onderhuis, bedacht Suze . Wat een omhaal ! „Kom, antwoord me," vervolgde de onderwij zeres ongeduldig. „Waarom heb je die laarzen aan en geen huisschoentjes ?" Suze haalde wrevelig de schouders op, de onderwij zeres hoe *) Ik heb nog nooit zulke mooie kleine voetjes gezien. Wat beelderige' laarzen! Een echt Hollandsche hertogin!
6I langer hoe meer in de meening brengend dat zij moedwillig zweeg en lastig wilde zijn. De meisjes bleven met tergende belangstelling naar hare voeten kij ken en sarcastische opmerkingen maken . „Als je me geen antwoord geven wilt," begon de onderwijzeres weer, wat strenger, „vrees ik, dat ik je weg zal moeten sturen. Je begrij pt wet wat ik zeg ?" 0 ja, Suze had haar heel goed begrepen, zulke moeielijke woorden had ze niet gebruikt ! Maar ze \alas boos, woedend op al „die onuitstaanbare kindeaen," - zelf s Marjorie en Tone schenen zich flu niet om haar to bekommeren - die zich verbeeldden dat zij er zoo allerlief st en elegant uitzagen en voortdurend allerlei aan to merken hadden op haar kleeding : Goed, ze wou wel weggestuurd worden, zoo prettig vond ze het hier niet en met een driftige, heesche stem riep ze, in haar toorn weinig op haar Engelsch en haar uitspraak lettend : „Dat is good . I will away! I find it . . . I find it.. . o f English girls . . ." Ze wou zeggen dat ze het leelijk vond van de Engelsche meisjes om zich zoo jegens haar to gedragen, maar ze kon niet uit hare woorden komen en bleef geheel zwijgen, toen ze Miss Croker voor zich zag staan, die, zonder door de meisjes opgemerkt to zijn, door de serre binnengekomen was . Zij keek Suze met hare donkere oogen ernstig aan . „Ik geloof dat het beter is dat jij eens even met mij meegaat," zei ze langzaam en zeer beslist en Suze volgde haar de lange rij meisjes langs, de zaal door, toen door de gang naar een kleiner vertrek, de zitkamer van Miss Croker, door de meisjes gewoonlijk „het heiligdom" genoemd . „Nu komt er zeker een berisping," dacht Suze, zich op de lippen bijtend - nu, ze zou zich goed houden . Miss Croker behoef de niet to denken, dat zij het zich erg zou aantrekken Maar ze vergiste zich . Weer zag de directrice haar onderzoekend aan, toen bracht ze haar naar een gemakkelijke rustbank, die in een donkey hoek j e der kamer stond, schudde de zijden kussens wat op en drong haar to gaan liggen . „I think you are tired," *) zei ze . „Does your head ache?" *) Ik geloof dat je moe bent . . . heb je hoofdpijn?
62
„Yes," zei Suze . „Probeer dan eens wat to rusten. Lig je zoo gemakkelij k ?" „Yes," zei Suze weer, met een plotselinge, haast onweerstaanbare neiging om 'haar hoof d tegen Miss Croker aan to leggen en een beet j e to gaan schreien . Haar hoo f d klopte zoo en ze voelde zich zoo terneergeslagen en zoo bitter eenzaam ! Als de directrice haar streng toegesproken had, zou zij zich waarschij nlijk driftig verdedigd hebben en nog boozer geworden zijn dan ze reeds was ; -- nu hadden alleen haar droe f heid en eene gewaarwording van groote vermoeidheid de overhand . „Probeer flu maar wat to gaan slapen," zei Miss Croker en Suze sloot de oogen om hare tranen to verbergen. Het ergerde haar en zij schaamde er zich over dat zij zich niet beter in kon houden en zich geweld aan doen moest om Miss Croker's hand niet to grijpen en haar snikkend to vertellen, hoe heel, heel weinig ze zich nog thuis voelde op school en hoe akelig zij de meis j es vond! Wat was zij f lauw geworden opeens, zoo geheel anders dan thuis, waar ze zich doorgaans zoo moedig en krachtig voelde ! Het was haar haast alsof zij iemand anders was nu, niet dezelf de vroolij ke, gelukkige Suze, die nog geen week geleden zoo vurig naar dit nieuwe leven had verlangd . Maar dat het begin zoo zou wezen, had zij zich ook niet kunnen voorstellen . 0, wat vond zij die Engelsche meis j es nare, onbeduidende, domme nuf f en ! Ze was blij toen de directrice de kamer verlaten hadd en zij alleen was met hare gedachten . Hoe vreemd eigenlijk dat Miss Croker haar in 't geheel niet streng had toegesproken ; zij had zeker dadelijk gezien dat zij hoof dpijn had eu moe was . Wat mooie, lieve oogen had ze toch ! Er lag zoo iets warms en moederlij ks in hunne uitdrukking ; o ja, haar vond Suze wel aantrekkelijk . Als ze maar gedurfd had zooeven, wat zou ze dan graag eens met haar gesproken hebben en haar hart eens bij haar hebben uitgestort ! hoe echt prettig Dus dit was Miss Croker's eigen kamer en gezellig zag het er hier uit ! Ze glimlachte even, toen ze tegenover de rustbank, waarop ze lag, al weer een piano zag staan, maar ze keek liever naar de mooie, aardig gevormde boekenrekken, die in de hoeken op den grond stonden tegen den muur
63 en boeken van allerlei grootte in nette roode en groen lederen banden droeger, terwij 1 kleine snuisterij en de bovenste planken versierden. Maar wat stond daar toch op den schoorsteenmantel, tusschen al die teere groene en roode vacs j es van f ij n glas in ? Zag ze het heusch goed en was het werkelijk een . . . Hollandsche zeeppot van, grof grijs- en blauw Keulsch aardewerk? Neen, ze v ergiste zich niet, het was er precies zoo een als Mina thuis in de keuken voor haar groene zeep gebruikte . Hoe dwaas dat zoo'n ding hier to pronk stond ! Dan maakten de vacs j es en gotten met bloemen en planten een vrij wat mooier indruk en hoe kunstig was de haard verborgen achter hooge varens en palmen ! Het was haast of men in een tuin lag, vooral als men door de breede, lage ramen, naar buiten keek naar het zees uitgestrekte, door smalle paden doorsneden grasveld the Common, met de enkele statige iepen en breede kastan j eboomen . Het huffs was wel heel mooi gelegen. waren de bewoonsters ook maar wat aantrekkelij ker, bedacht Suze met een zucht . Als zij alles vooruit geweten had . . . 0, om eens even, even thuis to zijn ! Daar kwamen die verraderlijke tranen weer ! Ze wischte ze ongeduldig of en sloot toen opnieuw de oogen . Ze zou maar rustig wat blijven liggen . . . .
Vijfde Hoofdstuk . Ver van Huis .
oe lang ze zoo gelegen had, flu eens in een lichte sluimering, dan wear klaar wakker, zou ze niet hebben kunnen zeggen, maar ze voelde dat de rust haar goad deed en begon zich juist een weinig to vervelen, toen er aan de dear werd geklopt, daze heel langzaam en met moeite werd geopend en Baby voetje voor voetje binnenkwam met een groot glas melk en een dun sneed j e gesmeerd brood in de eene hand en een brief in de andere. Ze zette hat glas near, schoof handig een klein taf alt j e naar Suze toe, bracht haar toen de melk en zei met een deftig knikje „Here's your lunch and a letter too ." „Oh, thank you," zei Suze hartelijk, met een haastige, gretige beweging naar den brief . Baby zuchtte diep . Ze had zoo gehoopt, dat Suze een praat j e met haar zou maken en haar eens wat zou vertellen van hat vreemde, verre land, waar zij vandaan kwam, maar Suze had dadelijk den brief opengemaakt en was er nu zoo in verdiept, dat zij de tegenwoordigheid van hat kleine meis j e geheel vergat.. Met oogen, waarin een stil verwijt lag, bleef hat kind haar een oogenblik j e aanzien, toen ging ze heen, even bedaard als ze gekomen was . „Ze wil niets van me weten," f luis-
65 terde ze, toen ze weer in de gang stond, „en ik houd toch van haar " toen naief : „zij kan bet toch ook niet helpen dat zij niet Engelsch is !" Intusschen verslonden Suze's oogen den brief van huffs . Het was niet veel, enkele woorden maar, een hartelij ke groet uit de verte, niet eens een antwoord nog natuurlijk op den brief, dien zij den vorigen dag naar Holland had gestuurd, maar voor haar iets kostbaars, een heerlijke verrassing, die haar hart warm worden en hare handen trillen deed . „Mijn heel lief kind,"
schreef haar vader „Hans lacht mij nit en vindt het erg overdreven dat ik je nu al een brief ga schrijven, maar ik wed dat hi het zelf zou gedaan hebben, als ik niet begonnen was ; nu kijkt hi, terwijl ik voor het raam aan jouw to f eltje zit to schrijven, telkens over min schouder en gee f t mij allerlei boodschapjes voor je . Vooreerst nioet ik je zeggen dat wij al ons best doen het in huffs zoo prettig en gezellig mogelijk to makers, maar dat ons dat nog niet heel goed gelukt. W e missen jou, kleintje, ja, Hans zegt, dat wij je eigenlijk erger missen dan we ooit zouden hebben gedacht. Het is zoo stil overal en alles blij f t zoo „vervelend netjes" in de karners, zegt Hans ; het is haast also f hi] hoo pt dat je niet al to keurig en precies zult wezen, als je weerom komt . Wij kunnen haast niet gelooven dat je nog maar zoo kort weg bent en wij nog niets anders van je weten dan dat je veilig en zvel in ngeland d bent aangekomen . Natuurlijk zien wij verlangend nit naar je eersten brief . . . Lieveling, zul je ons van alles en alles vertellen? Wij stellen ons voor dat je nu al haast gewend zult zijn en prettig o p streek met de meisjes. Het zal daar wel vroolijk en aardig toegaan o p die kostschool! Maar, tusschen alle pret en alle genot door, zul fe toch nog wel eens aan je ouderlijk huffs denken en niet vergeten dat iederen dag, ja ieder uur, met groote, innige lie f de aan je gedacht wordt door Je Vader en Hans ."
He ! Suze moest eens even met de hand over hare oogen Een Hollandsch Meisje.
5
66 strijken het waren zulke lieve, hartelijke woorden! Liefkoozend streelde zij het papier ; dien brief zou ze stellig altij d bewaren, altijd ! Haar vader en Hans meenden dus dat zij al goed gewend was . . . gelukkig dat zij niet wisten hoe zij zich op dit oogenblik voelde ! Maar ze wou cooed houden, niet laf zijn -natuurlijk zou alles veranderen, dat sprak immers van zelf Ze bleef in een half zittende hooding liggen nadenken, al maar den brief vasthoudend, alsof haar dit kracht gaf om dapper-te blijven, toen de deur weer open ging en Tone binnenkwam . Wat wilde die van haar ? vroeg Suze zich een weinig wrevelig of ; ze was in 't geheel niet op haar gezelschap gesteld ! Tone scheen er echter niets van to bemerken dat zij niet welkom was en plaats nemend op een laag stoeltje naast de rustbank, knikte ze Suze toe en vroeg met een vleiende stem „Voel je je wat beter ?" „Ik ben heel we!," zei Suze koel. „Maar waarom ben je hier ? Heb je geen les ?" „Nu niet, over een kwartiert j e eerst weer . Om elf our hebben we altijd een pons j e vrij voor het lunch, nogal een sober maal, vindt je niet ? We gaan dan altijd allemaal even in den tuin, maar ik heb gevraagd gauw even naar jou toe to mogen gaan ; ik wou zoo graag eens weten hoe het met je was, poor dear!" Ze had Suze's hand weten to grij pen en streelde nu zacht hare vingers op een eigenaardige, troostende manier, die Suze niet onaangenaam aandeed . weer dacht ze dat het toch wel mogelijk was dat Tone wezenlijk een heel lief meisje was! Ze glimlachte even, toen ze het verschil opmerkte tusschen hare eigene, bruingebrande handen en de lange, smalle, witte vingers van het Grieksche meisje . En wat prachtige ringen droeg ze ! Suze keek er naar half bewonderend, half verachtend - hoe vreemd om daar zoo mee to pronken ! Tone was zeker nog ouder dan Marjorie Robinson ; ze geleek haast een volwassene jonge dame zooals zij daar naast haar zat in haar lichtrose japonnetje met een breed plooisel van neerhangende kant om den hals en het haar half hoog gekapt. „Hoe oud ben je toch ?" vroeg Suze nieuwsgierig . „Ik ? wou je dat heel graag weten ? Ik ben . . . o, al heel oud, bij na achttien."
67 „En blij f je toch nog hier op school ?" „Zeker, ik blijf nog een poosje. Dat is beter voor mijn opvoeding zie- j e ; ik ben nog lang niet volmaakt !" Zij zei dit op zulk een grappigen toon dat Suze onwillekeurig lachen moest. „Och, maar ik vind het hier nogal uit to houden," vervolgde Tone . „Ik heb natuurlijk ook mijn eigen kamertje evenals Marjorie, dat begrijp je . Je moet er eens gauw een kijkje komen nemen." Suze vond het heel vriendelijk, dat zij dat zeide. „Thank you," zei ze warm . „Maar waarom ben jij ook niet mee in den tuin gegaan ?" De kleine, blauwe oogen der Grieksche keken haar ernstiger aan . „Omdat ik naar jou toe wou natuurlijk," zei ze langzaam . Ze zweeg even, toen vervolgde ze f luisterend, op innigen toon „0, ik heb me dadelij k, dadelij k zoo tot je aangetrokken gevoeld, al van het eerste oogenblik of dat ik je zag !" Suze keek vreemd op . Zijzelf had volstrekt dat gevoel niet gehad tegenover Tone en ze wist in 't geheel niet wat zij antwoorden moest op hare teedere ontboezeming . Ze bleef haar vragend aanzien zonder jets to zeggen . Daar hoorde zij de gong weer en Tone sprong op . „0, ik moet weg !" riep ze. „Dag, tot straks hoor ! Ik geloof dat jij van„ middag . . . „Maar ze eindigde den zin niet en liep naar de deur . „What do you say?" riep Suze haar na. Tone keerde even terug en zich over haar heenbuigend,, zei ze lachend : „Dat moet je niet telkens zeggen : als je iemand niet verstaat, moet je zeggen : „I beg your pardon ." „0 dank je, dank je wel," zei Suze met zooveel vuur dat Tone er verbaasd over was . Toen zij verdwenen was, gleed Suze van de rustbank of en ging op haar gemak de portretten en snuisterijen bekijken, die op een taf el bij het raam waren uitgestald . In een donkey hoek j e, onder een f raai zakkalendertje vond ze een oud portret van koningin Victoria liggen. „He," zei ze overluid, terwijl ze het aandachtig bekeek, „dan ziet onze koningin er toch antlers uit ! Tk zal . . ." maar ze legde de photograf ie haastig weer neer, toen 5*
68 ze Miss Croker de kamer in zag komen . Nu komt er dan toch zeker een berisping, dacht ze . Maar de directrice verzocht haar vriendelijk even te gaan zitten en wat met haar to praten en nu werd Suze vrij grondig ondervraagd over wat ze geleerd en niet geleerd had . Toen het kleine examen of geloopen was, stond Miss Croker met een tevreden knik j e op . „Dat zal wel gaan," zei ze, „je zult natuurlijk, vooral in het begin, wat moeite hebben met je hngelsch, maar in F'ransch en Duitsch schij n. je nogal goed gevorderd to zij n . . ." Suze keek heel verbaasd ; thuis hadden Hans en zij juist gevonden dat zij in het Engelsch verder was dan in Fransch en Duitsch ; „de F~ngelsche meis j es weten van die laatste twee talen zeker zoowat niets af," besloot ze nederig bij zichzelf . „Je kunt vanmiddag de aardrijkskundeles van Miss Little gaan bij wonen, hernam de directrice . „Ben je niet moe meer ?" „0, neen, ik voel me veel beter ." „Goed, dan zal F'raulein na schooltij d met je uitgaan om een en antler voor je toilet to koopen . Je moet natuurlijk een paar nette huisschoentjes hebben en twee of drie dressinggowns en . . . je hebt toch zeker nog wel een paar andere school j urken dan deze ?" „Deze" was de bewuste grijze, waaruit Suze met wat water de jamvlek had trachten to verwij deren ; heel goed gelukt was haar dit echter niet. „I)it is een nieuwe jurk," zei ze langzaam . Miss Croker glimlachte . „Daar ziet ze op 't oogenblik niet erg naar uit," zei ze. „Ik geloof, meisje," en ze keek Suze aan met een veelbeteekenenden blik : „dat je niet zoo heel netjes en ook wat prikkelbaar bent ." Suze beet zich op de lippen . Wat behoef de de directrice dat nu ook to zeggen, flu zij juist zoo'n behoefte had aan troost en opbeuring ! Zij wist zeker heelemaal niet wat er in haar omging vandaag! ,,It is very difficult," *) stamelde ze en haar stem klonk bitter With all those girls . . ." *) Het is heel moeilijk.
69 „Yes, it is difficult," zei Miss Croker zacht . „Maar je kunt toch wel meer je best doen, veel meer en . . . daar reken ik ook op. Zorg er voor dat je er straks aan taf el netj es uitziet evenals de andere meis j es ; je haar zit ook in 't geheel niet, zooals het behoort, denk er aan, dat je dat nog verandert ." „Yes," zei Suze kortaf . Ze was boos nu en vond de directrice hard en onrechtvaardig . „En doe ook zooveel mogelij k je best je drift in toom to houden en je niet ongepast to gedragen, anders zal ik je werkelijk moeten straf fen ." Suze knikte ongeduldig ; ze wist het nu we!. Miss Croker behoefde heusch haar redenatie niet nog langer to maken! De directrice keek haar een oogenblik zwij gend aan, toen zei ze vriendelijk : „Zullen wij samen eens ons best doen?" en haar stern klonk zoo hartelijk dat Suze er door verteederd werd . „Yes, yes, oh yes," zei ze vurig. „Err als er eens jets is dat je niet begrij pt, als je eens verdriet hebt of jets heel moeilijk vindt, mag je gerust altijd bij mij komen om raad en hulp. Al mij ne meis j es mogen dat en alien zij n mij welkom. Zul je dat niet vergeten ?" „o neen ." „Dus dat blij f t of gesproken," zei Miss Croker opstaande . „En . . . goed je best doen, hoor !" Suze knikte vroolijk ; haar stemming was geheel veranderd . Het was alsof alles in haar opeens helderder en prettiger was geworden en ton ze's middags aan tafel verscheen in een andere jurk en met haar ruig, rossig haar zoo glad geschuierd dat het haast to netfes zat, kon zij niet nalaten telkens eens naar de directrice to kij ken en blij to zij n, toen deze haar met een lack j e toeknikte. Maar bij de aardrijkskunde-les werden haar geduld en haar gevoel van eigenwaarde weer vrij zwaar op de proef gesteld . In het begin ging alles goed . Miss Little had een kaart j e van I rankrijk op het bord geteekend en een en ander verteld, waarover de meis j es aanteekeningen moesten maken . Suze had slechts flu en dan jets niet goed verstaan, maar kon over 't geheel de les vrij goed volgen . Eindelijk keek Miss Little op haar horloge en zei opgewekt
70 „En flu zullen we nog even eenige algemeene vragen doen . We hebben flu een Hollandsche in ons midden gekregen ; laat ons flu eens even zien wat we van Holland weten . Gij hebt dat mooie, kleine land nog wel niet met mij behandeld, maar zult er natuurlij k wel eenigszins van op de hoogte zijn . Allereerst wat is de hoof dstad van Holland ?" „ 'he Hague, the Hague, the Hague!" klonk het van versehillende kanten . „Rotterdam !" riep een stem en „Haarlem !" een andere . Suze schaterde het uit . „Neen maar," riep ze in hare verontwaardiging, in het Hollandsch, „hoe vreeselijk dom !" „Zwij gt toch meis j es," gebood Miss Little op strengen toon . „Hoe kunt ge toch zoo door elkaar roepen en dan nog wel zulke domme dingen zeggen ! Wat moet uw nieuwe klasgenoot wel van u denken ?" De meis j es toonden zich echter niet heel beschaamd . „Ik heb nagenoeg nooit over Holland hooren spreken," mompelde er een en een tweede vroeg geestig : ,,Is Holland niet vooral bekend door zijn kiespijn en rheumatiek, Miss Little?" En toen Miss Little zei dat ze niet zulke laf f e vragen moest doen, klonk het : „Maar het is toch wel waar dat de menschen er altij d op stelten moeten loopen, omdat de grond zoo vochtig is !" Miss Little schudde heftig het hoofd . „Probeer toch niet altijd geestig to zijn, Nora," zei ze scherp . „En houd je nu maar eens een beet j e stil !" Nora keek beleedigd . „Ik dacht het toch heusch," zei ze, de schouders ophalend . „Mag ik eens wat vragen, Miss Little ?" vroeg er weer een. „Ik heb wel eens gehoord dat de menschen in Holland zoo keurig netjes zijn dat zij nooit antlers dan op hunne kousen de kamer in mogen komen en dat iedereen, dames en heeren ook, klompen draagt . Is dat waar of niet ?" En voordat Miss Little kon antwoorden, zei een antler meisje beslist „0 ja, dat heb ik ook dikwijls gehoord . En de Hollanders houden zooveel van rooken dat zij zelfs in de kerk hun pijp bij zich hebben ; de dames zitten dan voor de gezelligheid to breien !" Suze sprong op onder het hatelijk gegiegel der meisjes, die
7' blijkbaar de laatste aardigheid bizonder waardeerden . Ze zocht naar woorden om uit to drukken he onuitstaanbaar laf en dom zij ze vond. „Stupid owls," riep ze eindelijk met een blik vol innige verachting . ,,You know nothing . . . nothing ." *) „Ga zitten, Suze," zei Miss Little met een duidelijke, rustig gebiedende stem, die Suze onmiddellijk deed gehoorzamen . „Je zult ons den volgenden keer zelf eens wat van je land vertellen, het uur is nu om . Je moet je niet telkens zoo driftig maken ." „Maar . . . maar . . ." begon Suze . Miss Little liet haar niet uitspreken . „En van de andere meisj es wil ik niet weer zulke f lauwe, kinderachtige opmerkingen en vragen hooren," vervolgde ze. „Nooit weer . Begrepen?" De meisjes bogen zwijgend het hoofd. Miss Little was op het punt heen to gaan, toen Nora Tompkins, de altij d spraakzame Nora, het waagde nog iets to zeggen . „Mag ik u nog even een ding vragen, Miss Little ?" vroeg ze beleefd . „Ja, maar vlug dan ." „Hebben de Hollanders eigenlijk ook een aparte taal, of wordt er in Holland voornamelij k F'ransch gesproken ?" „Durf je nog eens grappig to zijn, Nora?" „Neen, juffrouw, ik meen het werkelijk in ernst," zei Nora, wie het aan to zien was dat zij de waarheid sprak . „Ik dacht dat alleen het yolk een snort dialect sprak en dat verder F+ransch de gebruikelij ke taal was ." „Dan heb je geheel verkeerd gedacht . De Hollanders hebben een afzonderlijke taal en een heel mooie letterkunde ook . Is het niet zoo, Soeze ?" „Natuurlijk," zei Suze, tamelijk uit de hoogte . ,,The Duchess is beleedigd," fluisterden een paar meisjes . Toen, op vergoelijkenden toon : „Het moet ook wel vervelend voor haar wezen dat zij geen Engelsche is !" Gelukkig hoorde Suze deze citing van medelijden niet . Zij was blij dat de les om was en zij vrij was om naar boven to gaan en zich klaar to waken voor haar tocht met F~raulein . Haar hoofdpijn was door het rusten 's ochtends bijna geheel ver*) Domme uilen . . . gij weet niets . . . niets . . .
72 dwenen en ze verlangde er zeer naar eens wat f rissche lucht in to ademen en wat van L,onden to zien. Het was een heldere dag en hier buiten in Clapham scheen de zon warm en v roolijk, zoodat Suze met welgevallen rondkeek naar het mooie gras van de uitgestrekte „Common," waarop jongens f erm met het voetbal- of hockeyspel bezig waren, en naar de schilderachtige tuinen en tuintjes van de villa's, die zij met 'raulein langs kwam . Langzamerhand begon de weg meer een straat to worden met groote winkels en boeken- en vruchtenstallet j es, waarvan de eigenaars hunne waar buiten hadden ten toon gesteld, zoodat zij maar voor het grijpen scheen . Suze dacht ieder oogenblik dan zij een schoenenwinkel zouden binnengaan om de bewuste huisschoent j es to koopen, maar ze zag zich bedrogen en keek verbaasd op, toen I'raulein opeens een donkey poort j e in liep, bij een loket kaartjes nam en een trap opging naar een station, waar een trein reeds stond to wachten en de passagiers meteen konden vertrekken . Suze volgde hare geleidster naar een coupe . „Waar gaan we heen ?" vroeg ze, nu Duitsch sprekend in plaats van Engelsch en dit voor de of wisseling niet onaangenaam vindend . „Gaan we uit L,onden weg ?" „Neen, we gaan juist naar Londen toe," zei Fraulein . ,,Clapham is maar een voorstad . We zijn nu op weg naar Victoriastation ; daar nemen wij weer een trein, die ons onder den grond verder brengt ." Onder den grond ! Suze vond het wet wat griezelig . ,,Is . . . is dat heelemaal niet gevaarlijk?" vroeg ze weifelend, bang dat Eraulein haar uit zou lachen . Fraulein schudde het hoo f d . „Vertrouw je maar gerust aan mij toe," zei ze gemoedelijk . 'och was Suze in 't begin niet geheel zonder vrees, toen zij, na eerst aan het drukke, voile Victoria-station een pool j e gewacht to hebben, in den onderaardschen trein zaten, die met groote snelheid voortstoomde en telkens heel kort aan een somber, van boven verlicht stationnet j e stilhield, waar nieuwe passagiers met groote haast in de coupe's kwamen . Het raampje naast Suze was half open en ze voelde de kille, vochtige lncht van den tunnel naar binnen komen en kon den
73 donkeren, grij zen muur zien. Ze schikte een beet j e dichter naar Fraulein toe en keek op naar het vlammende gaslicht j e -- als dat eens uitging, wat zou dat dan akelig en benauwd zij n in den coupe! Daar stond de trein weer stil en werd weer door den conducteur den naam van een station eenige malen uitgegalmd . „flier moeten wij er uit," zei F'raulein en Suze volgde haar het perron over, waarvan de muren met tallooze, hel-gekleurde advertenties waren beplakt, de hooge trap op en eindelijk weer naar het daglicht toe. Een jong meis j e stond met een mand met bloemen bij den uitgang van het station . F'raulein kocht wat van haar. „Daar, steek dat in het knoopsgat van je mantel," zei ze tot Suze, „de gear zal je de zwavellucht van zooeven wel doen vergeten ." Suze nam de twee lichtrose rozeknoppen dankbaar aan . Even, heel even, deed ze de oogen dicht . Wat zag ze flu duidelij k haar kamertje thuis voor zich en hoe goed kon ze zich voorstellen dat het de Fransche rozen onder haar venster waren, waarvan zij den geur genoot ! Het deed haar wonderlij k aan, toen zij met 1' raulein de drukke straten doorloopend, telkens de zachte, welbekende rozenlucht tot zich voelde komen als een lieflijke herinnering aan haar vredig, landelijk thuis . Maar ze werd er niet weemoedig door gestemd ; daarvoor boeide haar veel to veel al het nieuwe en mooie, dat ze om zich heen zag en dat haar nauwelijks tijd tot denken liet . Haastig, als in een Broom, liep ze naast 1' raulein voort, de breede winkelramen langs met hunne weelderige uitstallingen van fluweel, zijde, kant en lint in alle mogelijke tinten en kleuren, van prachtige, kostbare planten en bloemen, van reusachtige verzamelingen boeken, van tij dschriften met f raaie platen, van kruidenierswaren in den meest uitgebreiden zin van het woord, van allerlei teergekleurd rood, groen, rose, zachtgeel en violet glaswerk, van reistasschen en kof f ers, dan weer van f raai-gekleede poppen en antler keurig bewerkt speelgoed, zooals Suze het nooit eerder gezien had alles . elkaar van venster tot venster opvolgend in bonte verscheidenheid . Het warrelde haar voor de oogen en ze hield zich angstig dicht bij F raulein, toen zij, door een statigen, zeer beleefden politieagent geholpen, naar de overzijde der straat overstaken.
74 „Hoe vreeselijk vol is het hier toch !" hijgde Suze, toen zij veilig en wel aan den overkant stond en nog eens omkeek naar de menigte voertuigen : handkarren, vigilantes, hansons en omnibussen, die op een wenk van den agent stil waren blijven staan . ,, Tol ? Hier ?" zei Fraulein lachend . „Dat gaat werkelij k nogal . Dit is juist een tamelijk stil gedeelte van Londen ; je zult in de city nog wel eens wat anders zien . Kijk, in deze straat beginners de groote winkels van Whiteley . Nu moet je maar eens goed nit je oogen kij'ken en je trachten to overtuigen of het waar is wat men wel eens zegt, dat men zich bij Whiteley in een woord alles kan aanschaf f en, wat men maar wenscht to bezitten . Wij gaan hier binnen . Een paar dressinggowns en huisschoentjes moet je hebben, nietwaar?" Suze knikte bevestigend, met verbazing rondziende in den grooten kruidenierswinkel, waarin zij zich thans bevonden en waar zij toch zeker niet zouden kunnen krij gen wat zij noodig had . Maar ze volgde Fraulein de rij en toonbanken met bedienden en klanten fangs, alien druk bezig orders to ontvangen en to geven en ze moest zich even in de oogen wrijven toen zij zich, na als van zelf - zonder weer op straat to zijn geweest - een vruchtenwinkel en een banketwinkel to zijn doorgegaan, opeens in een snort voliere bevonden, waar de mooiste vogels tusschen hangende planters, palmen en varens waren to zien . Suze bleef verrast staan . ,,Is . . . is hier opeens Mr. Whiteley's tuin ?" vroeg zij hare geleidster . ,,Wel neen, dit is ook een winkel . Alles wat je hier ziet, is to troop . Ik heb je immers gezegd dat men maar bij Whiteley behoeft binnen to gaan om zijn geheele woning met tuin en al gemeubileerd en versierd to krijgen, zich van het hoofd tot de voeten to laten kleeden, zij ne boekenkasten to laten vullen, alles wat in de keuken behoort in orde to laten makers, kortom, zich alles aan to schaffen, wat men maar in een huishouding kan of wil gebruiken . Maar we moeten een beetje voortmaken, kind, anders komen we to laat weer thuis ." Weer volgde Suze haar, nu door zalen vol kostbare tapijten, dikke, zachte kleeden in smaakvolle kleuren geweven, sierlijke, gemakkelijke stoelen, door op gedempten toon sprekende bedien-
75 den aan deftige dames vertoond, dan weer door winkels, vroolijk gekleurd door overal opgehangen zijden draperieen, waaiers en kakemonas in grillige teekeningen en vormen, of langs lijsten en spiegels, waar Suze haar eigen beeld ten voeten uit zag weerkaatst, fangs planken en taf els vol stapels wit, grij s, lichtgroen, lila, geel en bruin luxe-papier, door zalen vol porselein en glaswerk, door een vertrek, geheel als apotheek ingericht, eindelij k weer door den snort gang, met schilderij en behangen, naar andere winkels, trap op trap af, steeds maar weer meer, altijd meer, tot Suze's hoofd er van begon to duizelen . Hoe mooi zij alles ook vond, ze was blij toen ze, door Fraulein geholpen, hare inkoopen gedaan had en door haar meegenomen werd naar de nette, kleine restauratie beneden, die ook al tot Whiteley's winkels behoorde . Suze vond het een genot hier plants to nemen aan een der marmeren tafeltjes en zich door Fraulein een kop j e thee to laten inschenken en van cake, to bedienen. „Je bent wat moe, geloof ik, nietwaar ?" zei Fraulein vriendelijk. „Geen wonder ook. Whiteley maakt iemand vermoeid ; maar ik vond het toch aardig voor je, hier eens een kijkje to nemen . Wij zouden ook wel wat dichter bij huffs hebben kunnen blijven ; Miss Croker dacht echter ook dat het prettig voor je zou wezen hierheen to gaan ." „0 ja," zei Suze dankbaar . Maar het gonsde nog in hare ooren van het geluid van al de pratende stemmen, die zij om zich heen had gehoord ; ze vond de stilte in de leege restauratie een ware verkwikking ! „Ik vind het heel mooi alles," zei ze, „maar ik geloof toch niet dat ik graag a ltijd . i n een groote stad zou willen wonen . U wel ?" „Och, dat weet ik , niet," zei Praulein gemoedelij k . „Ik kom uit Hanover, dat is ook een stad, zooals je weet ; wij hebben daar ook heel mooie winkels ." Toen, met een vriendelijk lack j e „Z ij n die daar in Holland ook, waar jij woont ?" ,,Bij ons?" Suze lachte vroolijk . „Ik geloof dat er niet meer dan acht of tien winkels zijn in ons heele dorp en . . . geen enkele daarvan gelijkt ook in de verste verte op een van de winkels van Whiteley." „Dan moet het er toch wel heel klein wezen," zei Fraulein .
76 „En heel stil ook, je zult dan wel blij zijn dat je eens wat van de wereld to zien krijgt ." „Zeker," zei Suze snel . „Maar het is bij ons zoo mooi, zoo mooi . . ." Ze voleindigde den zin niet . Weer was de gear van de rozeknoppen in haar knoopsgat tot haar gekomen en weer kwam dat eigenaardige, teedere verlangen bij haar op om er eens even to zijn : een enkel oogenblik, op het mooie, stille, lieflijke plek j e, dat haar thuis was haar eigen, heerlij k thuis . . . ver van 't gewoel der wereld !
Zesde Hoofdstuk, Suze toont zich Dapper .
a de thee moest zij 's avonds, met de andere meisj es van hare klasse, meegaan naar een der schoolkamers om lessen to prepareeren en werk to maken voor den volgenden dag . Het was een rustig, prettig uurt j e, want het werk viel haar mee en de vertaling, die zij moest maken van het Engelsch in bet Fransch, ging vlot en gemakkelijk. Tot haar verwondering zag ze dat de meeste andere meis j es er veel moeite mee hadden . Tone woonde deze lessen niet bij ; zij was vrij ver in het T' ransch en kreeg privaatles van Mademoiselle, maar zel f s Mar j orie Robinson had een kleur van inspanning en Nora Tompkins, de vroolij ke, ondeugende Nora, die zoo dolveel van een grap j e hield, zag er op dit oogenblik bepaald wanhopig uit . Suze had niet veel medelij den met haar . „Dat is wel eens goed, plaaggeest, dat jij ook eens wat in de benauwdheid zit," dacht ze, niet heel liefderijk, en ze legde met zekere drukte haar pen neer als om zoo duidelijk mogelijk to toonen dat zijzelf reeds geheel klaar was met haar werk . Nora zag bet en deed hare oogen wijd open . Ze zette zoo'n komisch verbaasd gezicht, terwijl zij met hare lippen bet woord
78 „ffinished?" *) vormde dat Suze onwillekeurig lachen moes. „Oh dear!" zuchtte Nora hardop ; toen met een smeekenden blik
naar Mademoiselle, die surveilleerde „Oh, Mademoiselle!" „Wat is er, Nora ?" „Het is zoo vreeselijk moeielijk !" „Dat kun je niet meenen . Je hebt al de woorden, die in het stukje voorkomen, met mij behandeld en dus . . ." „Maar daarom is het toch heel moeielijk," hield Nora vol en met een tweeden diepen zucht voegde zij er bij : „fin de Duchess is nota bene al klaar !" „K1aar !" riepen verscheidene stemmen en vele hoof den werden naar Suze toegewend, die met een wel wat verwaand gezicht al die benij dende blikken beantwoordde . ,,Lieve tijd," ,,verbeeld je," „en dat zij nog wel !" hoorde ze f luisteren en Nora sloeg met een welsprekend gebaar de handen in elkaar en keek haar aan met een tragisch-komischen blik van bewondering, die Suze al weer aan het lachen bracht . „Voortwerken meis j es," gebood Mademoiselle .,,En lees jij je werk nog maar eens over, Suze, als je het heusch of hebt ." Alles was weer stil, de pennen krasten over het papier en Suze keek haar vertaling na . Zuchten van „oh!" en „how dreadful!" en „horrid French!" volgden, toen Mademoiselle zei dat de tijd om was en Suze kon zich niet antlers dan gevleid voelen, toen het later in de eetkamer aan het gedrag der meis j es duidelij k merkbaar was dat zij bepaald meer eerbied voor haar hadden opgevat . Zij lieten haar flog wet tamelijk aan haar lot over en praatten niet veel met haar, maar zij waren toch beleef der en vriendelijker en lieten ook toe dat Marjorie zich een poosje met haar bemoeide . Bij het naar boven gaan, trok Nora Tompkins haar aan de moues, stopte haar een stukje papier in, de hand, waarop in haastige trekken een groote windmolen was of gebeeld met de woorden : „dear old Holland" er boven, en vroeg half zingend, half f luisterend : „Dear little Duchess, will you be my friend?" **) *) Af. *'.) Lieve kleine Duchess, wil je mijn vriendin zijn?
79 Suze trok haar arm weg en haalde de schouders op over den molen,' maar ze zag dat de teekening door Nora bepaald als een kompliment j e was bedoeld en knikte haar dus maar vroolij k toe ze vond het toch wel aardig dat Nora vriendschap met haar sluiten Tilde. Den volgenden dag begon zij geregeld de lessen van hare klasse to volgen en kwam ze tot hare blijdschap tot de ontdekking dat dit minder moeielijk ging dan zij gedacht had en dat ze met het Engelsch al beter overweg kon dan in het begin . Toch moest ze natuurlij k zeer haar best doen om alles goed to begrij pen en het was een verademing voor haar, toen het uur van de Fransche les daar was en het haar beurt werd goede antwoorden to geven en goed werk to toonen . Hare vertaling was bijna zonder fouten, Tat Nora al veer een overdreven gebaar van bewondering ontlokte en toen de meis j es de f abelen van La Fontaine voor den dag haalden en Mademoiselle haar voor de zooveelste maal het bekende „ Le Corbeau et le Renard" liet lezen, kostte het Suze moeite zich goed to houden en niet in lachen uit to barsten om de zeer eigenaardige, allerzonderlingste uitspraak der jeugdige lezeressen . Het scheen voor de Engelsche mondjes haast ondoenlijk de F ransche woorden ook maar eenigermate to zeggen zooals het behoorde ; Mademoiselle's geduld was echter onuitputtelijk - steeds weer verbeterde ze en liet zij overlezen . Maar met haast tergende volharding klonk het telkens weer, net zwaar rollende r's, een uitspraak van den eauklank alsof er ou, van u alsof er oe stond en een voortdurend nadruk leggen op de eerste lettergreep der woorden, ongeveer op deze wij ze „Le
u or'bou et le Re'naar .
„Mee'ter kor'bou, soer oen aar'ber per'chai, Te'neet en son bec oen f ro'mage . Mee'ter re'naar, par l'oudeur alle'chai houi tint a poe pree ce lan'gage ." * )
*)
Inplaats van : Maitre corbeau, sur un arbre perche Tenait en son bec un fromage, Maitre renard, par t'odeur alleche, Lui tint a peu pres ce langage .
8o „Encore une fois," zei Mademoiselle dan, die in de Fransche
lessen - en dan bij na uitsluitend ! - haar eigene taal sprak en er dan waarlijk nog niet to veel aan had . Suze kon haar geduld en zachtheid niet genoeg bewonderen. Ze zette haar beste beent j e voor, toen de beurt aan haar kwam om de f abel to lezen en werd met een dankbaar knikj e van Mademoiselle beloond . „Dat gaat heel f link," zei ze, „j ij hebt zeker goed les gehad ." Suze nam zich terstond voor dit aan Hans to schrijven ; hij zou zeker trotsch op zijn vroegere leerling zijn! Ze schreef een paar dagen later een langen, opgewekten brief naar huffs . Alles ging nu zooveel prettiger dan in het allereerste begin, vertelde ze ; ze was nu heerlij k gewend en kon met de meis j es ook al beter overweg . Mar j orie Robinson, die haar bizonder aantrok, sprak ze veel to weinig naar haar zin, maar die had ook zooveel vriendinnen, iedereen wou altijd met en bij haar zijn, er was haast geen aankomen aan ! Zij had nogal veel aan een ander meis j e, Nora Tompkins, die ruim een jaar jonger was dan zij, maar volstrekt niet kinderachtig, al hield ze dolveel van grappen, ook van zulke, die Hans zeker f lauw zou vinden ! Suze vond het wel heerlij k, dat er zoo'n meis j e bij was ; de meeste anderen waren al zulke erge dametjes en gewoonlijk zoo overdreven netj es en bedaard ! Vonden haar vader en Hans het niet merkwaardig dat er ook een Grieksche op school was ? En vonden zij Tone geen mooien naam ? Suze geloof de wet dat zij aan haar ook nogal wat hebben zou, maar zeker wist ze dat nog niet ; Tone was ook twee jaar ouder dan zij en eigenlijk al geheel volvassen . Wat was haar leven nu toeh heel anders dan thuis ! Soms verlangde zij wel erg om eens een f linke wandeling met Hans to maken over de heide en 'savonds, als zij to bed lag, half in slaap, betrapte zij er zich wel eens op dat ze lag to luisteren of ze het geluid van den wind niet door de dennen hoorde . Het was zoo wonderlij k om dan plotseling tot de overtuiging to komen, dat ze niet thuis op haar eigen, lief kamertje was ! Ze bedankte wel voor de brieven ; - alle, alle nieuws van huffs was haar welkom ; dat moest haar vader ook maar aan hare kennis j es zeggen.
8r Wat zou zij graag willen, dat zij eens even konden zien hoe zij het flu had en wat zou zij het prettig hebben gevonden hen rond to leiden door het mooie, groote huffs, vooral door de aardige, nette schoolkamers, die er heelemaal niet somber of kaal uitzagen, want tegen de muren waren boekenkasten vol boeken . Ook een of zonderlij ke bibliotheek van meis j esboeken was er, alle Engelsche ; zij had zoo'n lust er eens een paar Hollandsche tusschen to zetten ! Er waren ook altij d bloemen in de schoolkamers ; de meisjes moesten er Zaterdags om beurten voor zorgen dat de vazen opnieuw gevuld werden . En de schoolkamers der kleint j es waren haast nog het alleraardigst ! guar waren de muren met vroolijke, gekleurde platen en spreuken behangen en daar was het gewoonlijk zoo echt vermakelijk ! Suze had laatst een reciteerles mogen bij wonen van de allerkleinsten, meest dagleerlinget j es, meisjes en jongens van zes en zeven jaar . Baby, de jongste kostleerling, was acht en voelde zich erg verheven boven de heel kleinen, maar deed toch dikwijls aan hunne lessen mee .y Suze had haar het recitatief gedeelte hooren opzeggen van het stukje, dat de kinderen samen instudeerden . Het was zoo grappig to zien, hoe ernstig alien hun tack opnamen en hoe precies op de maat zij in koor invielen, nadat Baby met haar helder stemmet j e en bevallige gebaren, haar vers j es had voorgedragen . Het was een poppengeschiedenis, die in het stuk behandeld werd . Baby stelde de moeder der poppen voor en de andere kinderen de poppen zelf, die natuurlijk allerlei aan hun moedertje to vertellen hadden en daarbij zeer houterige, stijve bewegingen moesten maken . „Ik kon niet nalaten," schreef Suze, „van tijd tot tijd grimassen tegen de „poppen" to maken one hen aan het lachen to brengen, maar zij hielden zich goed, alleen een kereltje met vuurrood haar en glinsterende blauwe oogjes, kreeg het erg to kwaad . Ik denk dat ik een magnetischen invloed o p hem uitoe f ende, orndat de kleur van min haar ook naar't roode zweemt! Vader vraagt o f ik al eens weer een bezoekje in de keuken heb gebracht, maar daar kan ik tot mijn spijt niet bevestigend o p antwoorden . Miss Croker hee f t gemerkt dat Ben Hollandsch Meisje .
6
$2
ik wel graag eens een praatje met Cook mask en hee f t mij daarover onderhouden laatst . Ik was toen joist stilletjes op weg naar de keuken en opeens stood de directrice voor mij en vroeg waar ik heenging . Toen ik het haar vertelde, zei ze vrij kortaf dat ik zeker wel moist, dat ik dat niet doen mocht. „Je moet natuurlijk vriendelijk en voorkomend tegen onze dienstmeisjes zijn," zei ze, „maar je moogt geen besoekjes in de keuken brengen, dan alleen bij hooge nitzondering. Ik hoop, dat je me goed begrepen hebt ." En het is joist zoo bizonder gezellig in die keuken! Nu, Cook blijf t toch min vriendin en ik sal nooit vergeten, hoe lief zij voor mij was dien allereersten, akeligen dag! .fin laatst in de kerk heb ik net zoo lang gewaeht en mij achter een pilaar verscholen, tot er tusschen de meisjes geen plaats meer over was en ik naast Cook kon gaan zitten . . . Fraulein, die met onze klasse mee was, hee f t er niets van gemerkt! Wat is die kerkdienst hier geheel anders dan bij ons! Ik vond het eerst zoo vreemd, toen ik de menschen zag knielen bij het bidden en o pstaan bij het zingen, maar ik begin er nu al aan to wennen, en vied de godsdienstoe f erring wel stichtelijk . En het jongenskoor song Zondag zoo mooi! Ik ben toen met Mademoiselle naar de St . Paul's kerk geweest ; moat was het daar plechtig! Ik voelde me zoo klein, zoo geheel anders dan gewoonlijk, toen ik onder die hooge gewelven stood en door het prachtige, gekleurde raam bij den ingang het licht gedempt en in sehuine stralen naar binnen zag vallen .En de koraalmusiek klonk in de kerk zoo prachtig . . . Maar ik naoet wezenlijk o phouden ; er mag wel dubbel port o p dezen brief . Nu, dat is minder . - Laat mij ook maar eens gauw weer moat van u hooren en geloo f maar gerust dat ik me hier bepaald echt thuis en gelukkig begin to vo el en . . ."
83 Arme Suze ! Dat zou ze niet altijd blijven zeggen ! Toen ze bij na een maand op de kostschool was geweest, met meer gemak Engelsch sprak, er niet telkens met kritische blikken naar haar kleeding en manieren ward gekeken, hat nieuwtje wat van haar of begon to gaan en de meisjes haar dus meer met rust lieten, ook al omdat zij werkelijk eerbied hadden voor haar meerdere kennis van Fransch en Duitsch, begon zij zich to verbeelden dat nu hat andere wel van zelf zou komen en zij al spoedig, evenals Marjorie of tenminste evenals Tone en Nora, „populair" zou worden op school . Maar, als ze in de vrij e uren met vuur trachtte to spreken over haar land, over koningin Wilhelmina, over den vroolijken feestdag van 3I Augustus of over de mooie bosschen van Gelderland, moest ze herhaaldelijk, tot haar groote teleurstelling, ondervinden dat de belangstelling der meeste Engelsche meisjes voor al die dingen, die haar zoo na aan hat hart lagen, al heel gering was . -- Alleen Marjorie met haar lieve, fijngevoelige natuur, luisterde altijd, wanneer ze maar kon, naar haar met vleiende oplettendheid, maar de andere meisjes lieten haar daartoe dikwij is de gelegenheid niet en eenmaal hoorde Suze een van haar tot Marjorie zeggen : „Toe, laat die Duchess nu toch loopen met hare vervelende verhalen !" Nora Tompkins kwam toen wel naar Suze toe en begon terstond druk met haar to babbelen, maar Suze's opgewekte stemming «ras wag en norsch, driftig haast, duwde ze Nora op zij . „Ga maar bij die andere Engelschen loopen," zei ze wrevelig . Het was alsof de meisjes er later berouw van hadden en Suze aan hat souper schadeloos wilden stellen door allerlei vragen tar doen over Holland en de „lieve jonge koningin ." Miss Croker en Miss Little mengden zich ook in hat gesprek en Suze, die eerst zeer kortaf antwoordde en heel weinig lust tot praten toonde, ontdooide langzamerhand en geraakte eindelijk, toen ze over de kroningsfeesten aan hat vertellen was, zoo in geestdrift dat de meisjes haar uitermate verbaasd aanzagen, zeer verwonderd een Hollandsche zoo to hooren spreken ! Zij hadden altijd in de meaning verkeerd dat alle Hollanders uitermate bedaard en koel van natuur waren ; Suze was dan zeker wel een uitzondering op den regal ! Suze's wangen gloeiden nog, toen ze later alleen in haar 6*
84 slaapvertrek j e was . Zij had een van de portretten der koningin -natuurlijk had zij er verscheidene bij zich ! -- op genomen en keek er naar met een gevoel van innige .vereering. Opeens kreeg zij een inval . Even dacht ze na ; toen knikte ze tevreden . Ja, dat zou ze doen ! Ze zou dit portret stillet j es even naar beneden brengen en in de kamer van Miss Croker op de ronde taf el bij het raam zetten tusschen de andere portretten in . Ze zou wachten tot de meisjes sliepen en dan gauw de trap of loopen - als ze iemand tgen kwam, wat ze niet hoopte, was het nog niets ; ze deed immers geen kwaad ! Ze wachtte tot alles stil was om haar heen, toen sloop ze vlug en zachtjes het vertrek nit, naar beneden, tot haar groote blijdschap onderweg niemand ontmoetend . Ze wist dat de directrice met de onderwij zeressen in de eetkamer was en vond hare kamer leeg ; de maan scheen helder . naar binnen en zij kon op de taf el bij het raam gemakkelijk een plaatsje vinden voor het portret van koningin wilhelmina . .Miss Croker ontving de meisjes zoo dikwij is in hare kamer, Vrij dagsavonds altij d geregeld een club j e, en Zondags na kerktij d ook gewoonlij k, dat Suze niet bang behoef de to wezen dat het portret niet opgemerkt zou worden . Zeer voldaan ging ze weer naar boven en naar bed om den volgenden ochtend in dezelfde vroolijke, min of meer overmoedige stemming wakker to worden . Toen ze met de andere meisjes in de eetkamer stond en Miss Croker binnen kwam om de ochtend-godsdienstoef ening to leiden, verwachtte ze half en half dat zij naar haar toe komen en haar bedanken zou, maar de directrice groette haar slechts vluchtig en begaf zich dadelijk naar haar plaats .Het ergerde Suze een beetje. Zij zal het portret toch wel gezien hebben, dacht ze telkens, weinig luisterend naar hetgeen Miss Croker uit den Bijbel voorlas en wat ongeduldig knielde ze later bij haar stoel neer voor het gewone ochtendgebed . Het was heel rustig, plechtig stil haast in de kamer, terwijl de zon op het behang van oud-goud scheen en lichtvlekjes wierp op het witte servet op de taf el en op de hoof den der knielende meisjes ; alleen de stem der directrice v erbrak de stilte . Maar, hoewel de woorden van het gebed Suze hoe langer hoe liever en bekender begonnen to worden, voelde zij zich heden
85 alles behalve kalm gestemd en toen Miss Croker weer, op de gebruikelijke wijze, Gods zegen afsmeekte over koningin Victoria, *) werd haar vurige liefde voor hare eigene koningin haar to machtig en, gehoor gevend aan den drang van haar hart, riep ze, toen de directrice nog nauvcwelijks de woorden „Queen Victoria" had geuit, luid en dringend : ,,And Queen Wilhelmina!" Wat klonk haar stem plotseling vreemd en hard in de plechtige stilte ! Maar ze schaamde zich niet, ze wou zich niet schamen ; het was ook to erg dat er elken ochtend werd gebeden voor de Engelsche koningin en nooit voor de Hollandsche ! En met een onverschillige, min of meer uitdagende uitdrukking in hare oogen, stond ze na het gebed op en bleef in de rij staan om de directrice, die nooit met de meisjes ontbeet, door to laten . Ze voelde haast meer dan ze zag dat alien naar haar keken en dat Tone met een spottend gezicht de schouders ophaalde, alsof ze zeggen wilde : „Je zult wat krijgen, hoor," maar ze voelde ook even de hand van Marjorie op haar schouder en toen begonnen, trots al haar f ierheid, hare lippen to trillen . Maar ze hield zich goed . De directrice stond voor haar ; wat zou ze zeggen ? Haar stem was veel zachter en vriendelijker dan Suze had verwacht . ,,1VIy dear," zei ze ernstig en met nadruk : „You should never interrupt prayers ." **) Suze bong het hoofd ; ze wist niet wat ze antwoorden moest, maar toch . . , ze wilde niet dat de directrice denken zou dat zij spit t had . „Ik . . . ik heb nog iets antlers gedaan ook met mij n koningin," zei ze snel . De directrice glimlachte even om dat trotsche „mijn", toen vroeg ze ,,Well, what is it?" ,,In . . . uw kamer," antwoordde Suze niet heel duidelijk, maar Miss Croker zei : „Ga dan maar eens even met mij mee ." En *) Most heartily we beseech Thee with Thy favour to behold our most gracious Sovereign Lady, „Queen Victoria ." Vuriglijk smeeken wij U genadig neer to zien op onze geeerbiedigde Vorstin . . . . (Toen de eerste druk van „Een Hollansch Meisje" enz . verscheen, in 1900, was koningin Victoria in Engeland aan de regeering .) **)
Je moet nooit stoornis brengen in het gebed .
86 Suze volgde haar, nieuwsgierig door de andere meis j es nagekeken, naar hat andere vertrek en naar de taf el met hat portret van koningin Wilhelmina en zag haar toen met groote, vragende oogen aan. De directrice bemerkte hat portret terstond en nam hat in de hand . „Dat is heel, heel lief," zei ze met warmte, tot Suze's groote vreugde. „Mag ik hat houden ?" Suze knikte- „0f course," zei ze. Toen sprak Miss Croker nog eenige korte, hartelijke woorden, die Suze met een stralend gezicht en in een trotsche houding naar de eetkamer deden teruggaan . De directrice had haar ook beloofd dat zij in 't vervolg ook de „koninklijke huizen" van andere landen in hat gebed zou gedenken . Het streelde en vermaakte Suze niet weinig dat de andere meis j es haar met groote verbazing aanzagen, toen zij zoo bizonder vroolijk terugkwam van haar onderhoud met Miss Croker en ze praatte aan hat ontbijt zoo druk en zoo opgewekt dat Nora Tompkins meer dan eens zei dat het haar bijna speet dat hat Zaterdag was en zij tot Maandagochtend bij kennissen in de buurt zou gaan logeeren -- ze zou anders stellig „prat met Suze hebben gemaakt !" Marjorie Robinson had ook verlof om van Zaterdag tot Maandag naar vrienden to gaan en Suze was dus blij, toen Tone na hat middagmaal naar haar toekwam en haar vroeg of zij flu eens een poosje met haar mee ging naar haar kamert j e ; -- de overige meis j es hielden zich vandaag wear zeer op een afstand en waren blijkbaar vrij verontwaardigd over Suze's gedrag van dien ochtend . Suze trok hat zich echter weinig aan en ging opgewekt met Tone naar boven, naar een aardig en zonnig vertrekje aan den voorkant van hat huffs, vanwaar men hat uitzicht had over de lanen en laant j es der mooie Common . Alle leerlingen van Miss Croker's school, die een eigen kamertje hadden, waren vrij dit geheel naar haar eigen believers to versieren en hat Grieksche meis j e had van daze vrijheid een ruim gebruik gemaakt . „Kijk," zei ze, terwijl ze haar arm om Suze's middel sloeg, wat daze zich een beetje onhandig liet welgevallen, „dit is nu mij n heiligdom ! Toe, ga nu eens gauw zitten, hier in dit lage stoeltje bij hat raam, dan kunnen wij eens gezellig babbelen samen ! Tk vind hat heerlij k je hier eens alleen bij mij to
87 heben . 0, ik voel zoo voor je, juist voor jou, zie- j e, omdat jij en ik de twee eenige vreemdelingen zijn hier op school !" Suze antwoordde niets . Ze hield niet van die vleierige manieren en overdreven hartelij ke ontboezemingen ; zij had ook altij d een gevoel alsof Tone er de helft maar van meende en ze nam zich dan ook stellig voor, er niet op in to gaan . Tone werd echter niet of geschrikt door hear koelheid . Ze trok een stoel dicht bij dien van Suze, greep hare handen en zei „Zie-je, dear heb ik nu al lang near verlangd en eindelijk heb ik je dan nu heusch eens alleen ! Nu moeten we eens echt vertrouwelij k praten semen, he ? Vertel mij heel veel van je thuis ; alles interesseert me, hoor . 0 ja, kijk eerst maar eens om je heen !" Vtjant Suze had hare handen weggetrokken en was opgestaan om de talrii ke kleine beeld j es, veelkleurige strik j es, verdroogde bouquet j es bloemen, kleine brief j es, miniatuur-boek j es, kerstkaart j es, dun-zij den draperieen, witte pluimen, kalendert j es, vans j es en andere snuisterij en in oogenschouw to nemen, die blijkbaar Tone's grootste schatten uitmaakten . Suze vond het wet vol en rommelig aan den muur en op het lage kast j e en de etageretjes, die met het groote ledikant en de, onder een bout kleed verborgene, waschtaf el de kamer vulden, maar lone voelde zich blijkbaar in deze omgeving zeer thuis . „Kij k," zei ze, een der verdroogde bouquet j es opnemend, „dear zijn nu allerlei herinneringen aan verbonden, allerlei . Want o, ik had een heerlijk leventje thuis, voordat ik hierheen werd gestuurd . Tk ging al dikwijls mee met de oudere zusters near een bal en ook wet eens near de opera en dan genoot ik zoo, hoewel mij n vader altij d beweerde dat ik nog veel to j ong was voor die dingen . Het heerlijkst vond ik altijd om me dan eens echt mooi to kleeden . . ." „Gunst," viel Suze vrij nuchter in, „kon je dat zooveel schelen ? He, ik zou het dansen het prettigst gevonden hebben en al het plezier . . .' .' „Ja?" vroeg lone een beetje gemaakt . „Maar jij bent, geloof ik, ook wel heel eenvoudig, misschien wel een beetje al te ; geloof je dat zelf ook niet? Je zoudt er wezenlijk een heeleboel aardiger uitzi en, als je wet meer werk van je toilet maakte ."
88 Suze kreeg een klettr . Ze vond het zoo raar van Tone om dat zoo botweg to zeggen . Wat lachte ze ook weer spottend, misschien meende ze wel niet eens wat ze zei ! Om haar kleur to verbergen, nam ze een doosje in de hand, dat geopend op het kastje stond . Bovenop lichtrose watten lag een kleine, sierlijk bewerkte vlinder van gouda de dunne teere vleugelt j es trilden, terwij 1 Suze het doosje vasthield . Z e keek nieuwsgierig en met bewondering naar het eigenaardige sieraad . „Hoe prachtig !" zei ze . „ Waar is dat voor ?" „Vindt je het mooi ?" zei Tone snel. „Neem het dan, toe . Je doet er mij een groot genoegen mee, een heel groot genoegen, wezenlijk ; -- ik ben al zoo van je gaan houden . . ." Maar Suze zette het doosje haastig weer neer . „Och kom !" zei ze lachend . „Neen hoor, ik wil die kapel niet hebben ; ik zou ook niet eens weten wat ik er mee doen moest !" ,,Wel, haar dragen natuurlijk ; zij zou je beelderig staan, in leant om den hals, of in je haar!" „Dank je wel hoor," zei Suze nog eens, „het is heel vriendelijk van je, maar ik neem het niet ." „Dat spijt mij erg," zei Tone met een zucht . „Trek het je maar niet to veel aan," spotte Suze, terwijl ze weer zitten ging . Maar ze zag toch dat Tone wat gekrenkt was en begon daarom maar terstond zoo vroolij k en boeiend mogelijk van haar thuis, van haar vader en Hans en Mina en haar geheele leventje op de kweekerij to vertellen . Eigenlijk zei ze meer dan zij eerst van plan was, ook al omdat Tone, die hoe langer hoe meer belangstelling toonde, haar telkens weer nieuwe vragen deed en eindelijk erg „uit ging hooren" ; - toen Suze tot die ontdekking kwam, hield ze zich echter meer in en zweeg ten slotte geheel en al. „Hoe aardig, zoo'n eenvoudig leven heelemaal buiten !" zei lone . „Maar . . . maar hebben jullie dan heusch maar een dienstbode ?" „Natuurlijk, in huffs we! . Op de kweekerij werken de knechten . . ." „Zoo," zei Tone peinzend . „Ja, dan heb jij wel een geheel ander leven gehad dan ik . . ." Ze keek even zwijgend voor zich uit, toen sprong ze op, trok de lade van haar kastje open, haalde
`7
er een en ander uit en zei smeekend „Toe, laat mij je haar eens anders opmaken . Tk zou het zoo dolgraag eens probeeren . Ik zou het zoo aardig vinden er je eens even heel anders uit to laten zien !" „Neen, daar komt niets van in," zei Suze lachend en even met haar hand over haar vlecht strijkend . „Het zit me veel to gemakkelijk zoo !" Maar toen Tone bleef aandringen, al maar weer, gaf zij eindelijk toe ; ze was loch ook wel nieuwsgierig wat Tone van het zware, roodachtige haar zou maken en wel wat beschaamd dal ze zich loch van haar besluit had laten of brengen, zei ze haastig „Nu goed dan, doe het dan maar." „Dal is nu eens lief van je!" riep Tone blij . „Ga dan op dezen stoel zitten, midden in de kamer ." Suze gehoorzaamde . Tone sloeg haar een doek om de schouders en begon toen met handige, vlugge vingers de dikke, rossige vlecht los to maken . „Wat een massa haar," zei ze, „en hoe jammer om dal altij d zoo stij f weg to trekken ! Zoo moet het zitten !" En ze kamde Suze's haar van voren tot een hooge kuif en stale het van achteren op . „Ai, wat kriebelt dat," zei Suze, toen Tone een paar korte lokjes haar op haar voorhoofd schikte . „En wat zit dat akelig los!" Ze wilde haar hand naar haar hoofd brengen, maar Tone hield die snel terug. ,,He neen, neen, kom er nu niet aan," riep ze, „je bent dadelijk klaar ; blij f nu nog even stil zitten !" Suze hoorde met genoegen dat ze gauw „klaar" was, ze zou Tone dan nog maar even laten begaan, besloot ze . Daar haalde deze weer iets uit haar kastje, een zachte, breede, lichtgele leant vas het . Zij maakte den bovensten knoop van Suze's blouse los, sloeg de leant los j es om haar hals, plooide ze van voren en hechtte ze vast met den gouden vlinder . „Nu ja, dat is maar voor even," zei ze, toen Suze tegenwerpingen wilde maken, „je behoef t hem daarom niet to houden . Nog een oogenblik j e geduld, dan ben je klaar . Doe maar even je oogen dicht ." „Mijn oogen dicht !" riep Suze uit, „waarom ? Nu, het is goed, maar ik doe ze dadelijk weer open ." Tone antwoordde niet . Suze sloot de oogen en voelde toen de
90 aanraking van jets zachts en donzigs op haar wangen, voorhoofd en kin . Wat kon dat zijn? Het was alsof Tone haar gezicht met f ij ne watten aanraakte en wat gebeurde er flu toch ? Voelde ze poeder op hare wangen ? Drif tig opende ze de oogen om toen Tone ijverig in de weer to zien met een poederkwastje . „Wat doe je toch?" riep ze boos . „Ik wil niet dat je me zoo raar toetakelt ! Nu is het genoeg ; laat me nu mij n haar maar gauw weer gewoon doen en blaas dat nare goed van mij n wangen weg, als 't je blieft . He!" „Och, wees nu niet f lauw," smeekte Tone . „Ik zal het dadelij k weer veranderen . Kij k nu eerst eens !" Ze haalde een spiegel en hield dien Suze voor .,,There now, is n't that nice? I t looks pretty, does n't it?" *) vroeg ze vleiend . Suze zette groote oogen op . Was zij dat heusch zelf ? Het was haar haast alsof zij iemand anders voor zich zag, een jonge dame, veel ouder dan zij en . . . heel anders ook! Ze vond het veel meer vreemd dan mooi en ze voelde zich zoo raar opeens . Hoe flauw toch ook eigenlijk dat ze zich zoo had laten opsieren als een pop ; - ze schaamde er zich nu over, heel erg schaamde ze zich ! Ze had net een gevoel alsof ze jets gedaan had dat beneden haar was, jets leelij ks en onwaars, dat ze niet graag naar huffs zou schrijven . Hoe kwam dat toch ? Thuis had ze zich zoo dikwij is verkleed met hare vriendinnet j es, maar dat was anders, heel anders . . . zij hadden dan altij d veel pret gehad onder elkaar a maar op een geheel andere wij ze ! Zij zou het niet onder woorden hebben kunnen brengen wat ze eigenlijk voelde, maar de pijnlijke gewaarwording van schaamde werd nog erger, toen Tone zich tot haar over bong, haar in de oogen zag en zei : „Do you know, I think you are so pretty!" **) Wat ! Suze voelde zich haast beleedigd door die woorden en toen Tone haar bleef aanzien en fluisterend vroeg : „Vindt je dat van mij ook ?" riep ze ruw en boos ,,No !" en sprong drif tig op, vol ergernis over het laf f e en *) Kijk flu eens, is dat nu niet aardig? Het staat mooi, niet waar? **) Weet je, ik vind dat je er zoo lief uitziet!
9I onware en leelij ke van al die praat j es van Tone . Hear bloed kookte en met een ruk trok ze de kant om haar hals los, wierp de gouden kapel op het kast j e, haalde de haarspelden uit haar kapsel en snelde de kamer uit in een snort van schrik en angst voor dat vreemde Grieksche meis j e, dat haar zoo geheel „antlers" maken wou dan ze zelf wenschte to wezen ! ` oen ze bet portaal over snelde op weg near haar eigen slaapkamer, hoorde ze Tone's stem haar spottend naroepen : „Denk maar niet dat ik er jets van gemeend heb, dom nest !" Maar ze lette er nauwelijks op en liep vliegensvlug door, tot ze veilig achter het gordij n van haar kamert j e stond . Ze goot haar kom vol water, nam haar spons en begon toen terdege haar gezicht „af to boenen", zoo stij f dat er onmogelijk een enkel korreltje van 't hatelijke poeder op zou hebben kunnen blijven ; toen schuierde ze haar haar heel glad, vlocht bet en . . . stak de tong uit tegen haar eigen beeld in den spiegel . 0, wet had ze een hekel aan zichzelf opeens ! Ba, als haar vader en Hens haar eens hadden kunnen zien zooeven - zij zouden haast niet hebben willen gelooven dat zij het heusch was - zij, Suze van Velsen, die waarlij k tot nu toe niet bekend was geweest om haar nuffigheid en ijdelheid . Ze moest werkelijk oppassen dat ze zich niet weer zoo gemakkelijk liet bepraten ! 0, wet verlangde ze nu veer om eens even thuis to zij n, om een lange, f rissche wandeling to doen alleen of met Hans, het mooie, hooge bosch door, wear nu alles zou pronken met het goud en rood en bruin van den herf st ! Om de heide over to gaan en even uit to rusten bij de schaapskooi en dan den wind over haar voorhoof d to voelen strijken en de geuren in to ademen van hei en dennen i Ze had geen lust dadelij k weer near beneden to gaan en to zien wet de andere meisjes deden . Het was of een zekere schroom haar weerhield en ze bleef staan voor het diepe venster van de slaapkamer en keek near buiten in den tuin . Ze trail echter snel een pear schreden terug alsof ze bang was dat men haar bemerken zou, toen ze op het ,grasveld een troep j e meisjes zag staan met Tone, die druk aan het praten en gesticuleeren was, in het midden . Een luid gelach klonk toen ze even zweeg ; daarna begon ze weer geanimeerd to vertellen en Suze zag dat de
92 meisjes aandachtig toeluisterden en nu en dan de handen in elkaar sloegen van verbazing . „Hoogstwaarschij nlij k ben ik het onderwerp van dat interessante gesprek," dacht ze bitter, „nu, ik trek het mij niet aan, maar het spijt me dat Marjorie en Nora er nu juist vandaag niet zij n . Ik ga niet naar beneden voordat ik bepaald moet ."
Zevende Hoofdstuk, Heimwee.
aar klonk de gong voor de thee ; nu kon ze toch onmogelijk langer boven blijven . Ze drukte de lippen stij f op elkaar, zich ergerend over zichzelf omdat ze er tegen op zag weer onder de meis j es to komen, en langzaam, voetj e voor voetje haast, ging ze de trap af . Ze had, toen ze haar haar schuierde zooeven, in haar ijver om het goed plat to krijgen, haar schuier nat gemaakt en haar kapsel was daardoor joist niet f racier geworden ; ook de stij f en strak ,gevlochten vlecht maakte dat zij er allesbehalve op haar voordeeligst uitzag op dit oogenblik Maar zij dacht thans in 't geheel niet can haar uiterlijk, ze hoopte alleen maar dat de meis j es uit den tuin haar voor en reeds in de eetkamer zouden wezen als zij beneden kwam . Toen zij echter even over de leaning der trap heen keek, zag ze dat bet geheele groep j e bij de serre was blijven staan en blij kbaar op haar wachtte. Ze zette zich schrap, trachtte zoo onverschillig mogelijk to kijken en liep, schijnbaar heel rustig en bedaard, de meisjes langs, tot haar bittere spijt echter een vuurroode kleur krijgend, joist, toen ze midden tusschen haar in was .
94 Met overdreven beleef dheid weken de meisjes ter zij de, aangemoedigd door de spottende knik j es en lack j es van Tone . En een van haar riep met gemaakten eerbied : „Maakt plaats, maakt toch plaats voor de elegante Duchess!" terwij 1 enkelen haar met langzame, tergende oplettendheid van het hoofd tot de voeten opnamen. Suze's bloed begon to koken . Toornig keek ze rond, maar de meisjes stoorden er zich niet aan . „Zij zoekt haar stoet van bedienden zeker," f luisterde er een, zeer hoorbaar . Suze beet zich op de lippen . Ze begreep terstond waar die woorden op doelden ; natuurlijk had Tone verteld, dat er bij Suze thuis maar een dienstbode was . Ze zou nog wel meer gezegd hebben zeker . Nu, daarover zou Suze zich niet bekommeren . Zij schaamde zich niet voor haar lief, heerlijk tehuis, zij was er juist trotsch op en de meisjes mochten gerust weten hoe eenvoudig en landelijk het er was ; geen van haar kon zeker gelukkiger en aantrekkelij ker thuis hebben ! Maar het speet haar dat zij zoo vertrouwelijk met lone gepraat had, dat zij ook, in de warmte van haar lief de, uitvoerig had gesproken over het karakter en de eigenaardigheden van Hans . Als lone daar echter ooit misbruik van maakte, ooit zoogenaamd geestige opmerkingen hooren liet over hem of over haar vader, zou ze haar straf f en op een wijze, die haar heugen zou ! Ze spitste de ooren, terwijl zij onder het gegiegel en gefluister der meisjes de kamer inging, o f ze ook iets opvangen kon, dat op haar vader of Hans betrekking had ; maar ze hoorde niets van dien aard . Misschien had lone voor al de bizonderheden, die zij zelf zoo gewichtig vond, niet eens veel belangstelling gehad -- alle opmerkingen golden tenminste thans Suze's eigen persoon en kleeding . „Ze moest eigenlijk klompen aan hebben," zei er een, „van die echt-Hollandsche klompen, dan kon ze nog meer stampen !" „En wat heef t ze toch aan haar haar gedaan ?" vroeg een tweede . „Ze heef t getracht het to laten krullen," spotte een ander, „maar het is haar niet gelukt ." „Ze heef t dan toch ook heelemaal geen manieren," beweerde een vierde met nadruk, „kij k nu toch die hooding eens van hare armen en van haar hals en rug. En altijd heeft ze die blouse aan, mij n oogen doen er pij n van dat ik er iederen dag op kij ken
95 moet !" ,,En dan nog airs ook, werkelijk !" f luisterde er nog een, toen Suze bet hoofd in den nek wierp en heel rechtop naar haar plaats ging. Maar er kwam een lack j e op haar gezicht, toen ze bij haar stoel stond. Miss Croker was, zooals dikwijls gebeurde Zaterdags, met Miss Little en Mademoiselle naar de stall gegaan our boodschappen to doen en nog niet terug en alleen F'raulein zat met de jongste klassen aan de theetafel . Toen Suze nu op bet punt was our haar gewone plaats in to nemen, riep Baby haar our naast haar to komen. „Ik heb een stoel voor je open gehouden," zei ze, „en F~raulein vindt bet heel goed !" Het gaf Suze zoo'n warm, weldadig gevoel ! Ze knikte Baby vroolijk toe en ging naast haar zitten, heel blij, dat ze door deze schikking haar overbuur Tone kwij t was en geheel tusschen de kleint j es in zat . Baby, die hoe langer hoe meer op haar gesteld scheen, schikte wat dichter naar haar toe . „Vindt je bet prettig our bier to zitten?" vroeg ze, Suze vertrouwelijk aanziende en Suze knikte . „Ja zeker, heerlijk boor," zei ze . Toen zuchtte zij even. Baby moest eens weten hoeeer zij behoefte had aan wat toegenegenheid, joist nu ! Baby kon echter moeilij k antlers denken dan dat zij in een bizonder opgewekte stemming was . Want ze praatte en lachte druk met de kleint j es en maakte allerlei grap j es, zoodat de kinderen bet sours uitschaterden van pret en F'raulein hen een paar malen moest vermanen wat minder levendig to zijn. Suze zag hoe sommige meisjes van haar klasse nu en dan met schampere gezichten naar haar keken - bet was duidelijk dat Tone alien erg tegen haar had „opgestookt," want ook zij, die haar niet bepaald plaagden, waren koel en op een of stand . Toen de maaltijd voorbij was, begon Tone met vier of vij f andere meisjes opnieuw to f luisteren en gekheid to maken over Suze en deze deed wel alsof zij bet niet bemerkte, maar heel gemakkelijk was dat niet en den geheelen dag voelde ze zich min of meer als een uitgeworpene . Op allerlei wijzen trachtten Tone's vriendinnen haar hare minachting to toonen, met groote handigheid wel oppassend dat de directrice niet achter de zaak kwam, wat to gemakkelij ker ging, omdat deze alleen bij bet avondeten en de gebeden aanwezig was .
96 Zij merkte echter Suze's neerslachtigheid terstond op en toen ze haar bij het goedennacht zeggen de hand gaf, keek zij haar vragend aan. „Je bent toch heelemaal wel?" vroeg ze . „0 ja, heel we!," haastte Suze zich to antwoorden . De directrice hield nog even hare hand vast . „Gauw gaan slapen," zei ze vriendelij k . Het was maar goed dat zij de hand toen los liet, want Suze had moeite zich goed to houden ; ze voelde zich zeer neerslachtig en eenzaam ! Waren Marjorie en Nora maar niet juist vandaag weg geweest ; nu stond ze ook zoo heel alleen ! Op de slaapkamer duurde het geplaag ook maar steeds door . - Siize's uitspraak an het Engelsch werd nagebootst, haar toilet voor de zooveelste maal besproken en op hare niet kleine voeten werden telkens spottende blikken geworpen. Eindelij k verborg het vriendelij ke gordij n van haar slaapvertrek j e haar voor alle vij andelij ke oogen . Met een zucht legde ze zich to bed om toen, met de handen onder het hoofd, to probeeren zoo vlug mogelijk in slaap to komen en zoo haar verdriet to vergeten . Maar, hoe ze ook haar best deed, ze kon niet slapen . Haar hoofd gloeide en klopte en allerlei sombere gedachten maakten zich van haar meester. Als haar leven op school nu eens zoo doorging als het vandaag was geweest, altijd zoo maar door en de meisjes hoe langer hoe meer'n hekel aan haar kregen en haar altijd links lieten liggen, bij alles duidelijk bleven toonen dat zij haar gezelschap uitstekend konden missen ! Als Tone's invloed steeds grooter werd, zoodat ook Marjorie Robinson en Nora Tompkins zich eindel jk geheel van haar zouden afkeeren en zij iederen dag en ieder uur aan haar lot zou worden overgelaten -- alleen misschien flu en dan een beet j e getroost door de lieve, kleine Baby en de andere kleintjes ! Maar die zou Tone ook wel gauw van haar of weten to trekken ; zij zou stellig alles doen wat ze maar kon om haar het leven to verbitteren ; zij was woedend geweest, woedend na het tooneel op haar kamert j e, dat had Suze «gel aan haar stem gehoord, toen zij haar nariep over het portaal . . . En als dit alles nu maar altijd zoo voortduurde, o, dan kon ze hier niet blijven, ze kon niet, dan moest ze weer naar Holland terug, weer naar huffs . . . Hoe was al haar cooed verdwenen ! Maar o, als zij toch ook
97 maar even haar vaders armen om zich heen had kunnen voelen, een kort, heerlij k oogenblik het geluid van zij n stem had kunnen hooren ! Neen, neen, ze wou flu niet schreien, ze moest zich goed houden, maar haar keel was als dicht geschroef d, terwijl ze hare handen stij f in elkaar drukte en met groote, vanhopige oogen in de duisternis lag to kijken . Ze trachtte to bidden, haar Hemelschen vader to smeeken haar to helpen, maar het was alsof hare gedachten zich • niet konden bepalen bij het gebed en het klopte en bonsde zoo in haar hoo f d, dat zij eindelij k met een ingehouden snik haar gezicht in de kussens drukte, geheel overweldigd door een onuitsprekelijke, bitter smartelijke gewaarwording van heimwee, waarvoor geen troost mogelijk scheen. Een tijdlang bleef ze zoo liggen, toen richtte ze zich, zacht steunend, even op. Wat sliepen de anderen alien rustig ! Zij hoorde het aan de geregelde, kalme ademhaling . Hoe laat zou het wezen ? Mademoiselle was toch zeker nog niet op de kamer ? Ze wou dat zij maar kwam ; misschien kwam ze nog wel even bij haar bed . . . Als zij haar riep, zbu ze zeker komen, maar . . . . maar wat zou ze dan zeggen ? Daar zag ze, door haar gordijn heen, het zachte schijnsel van een kaars in de kamer . Dus daar was Mademoiselle dan al . Zou ze . . . zou ze haar roepen? Maar het licht kwam naderbij . Zou Mademoiselle zoo maar vanzelf even naar haar komen kijken? Zonder zelf to weten waarom, sloot zij de oogen om die dadelijk weer to openen, toen zij een zachte, koele hand op haar voorhoofd voelde en opziende, bemerkte, dat niet Mademoiselle, maar de directrice bij haar bed stond . „Ik dacht al dat je nog niet in slaap waart," f luisterde ze, en Suze keek haar aan met oogen vol ingehouden tranen en zei met bevende lippen : „Neen, ik kan niet goed in slaap komen ." Er lag zulk een innige droefheid op haar gezicht, dat Miss Croker er van ontroerde . En zich dieper over haar heenbuigend, vroeg ze dringend : „Kind j e, wat is er ?" Suze probeerde to antwoorden, maar ze kon niet, haar stem begaf haar . Treurig schudde ze het hoof d. ,,Is het een geheim ?" vroeg de directrice met een zacht glimlach j e . „Kom, vertel het mij maar, bij mij is het veilig ." Maar toen Suze bleef zwijgen, niet in staat haar smart onder .den Hollandsch Meisje .
7
98 woorden to brengen, knielde Miss Croker neer bij haar bed . „Ik geloof dat ik het wel raden kan," zei ze langzaam . „Het is zoo moeielijk, zoo heel moeielijk, niet waar? om aan het nieuwe leven to wennen . Allen is zoo geheel anders dan thuis, want ik denk . . . ik denk dat je een heel gelukkig en lief thuis hebt, een thuis, waar je, zonder het zelf to weten haast, als op de handen werdt gedragen, waar eigenlij k apes zoowat om jou draaide, bij apes er op werd gelet of jij het wel prettig zoudt vinden en . . . waar je eigenlij k wel een beet j e werdt verwend ! En nu ben je hier, een gewoon schoolkind, dat nog van allerlei leeren moet en heel wat strij d door to maken heef t . En het hindert en ergert je dat de meisjes je nog maar zoo weinig op prijs weten to stellen en . . . apes is je zoo vreemd hier in het verre, vreemde land ! En sours lij kt het je alsof je nooit zult wennen en alsof je apes zoudt willen geven our maar weer thuis to zij n. Is het niet zoo ?" Nu kwamen Suze's tranen los . „Yes, yes," snikte ze en Miss Croker trok haar naar zich toe en liet haar uitschreien . Toen ze wat bedaarde, sprak ze haar sussend en troostend toe met lieve, hartelij ke woord j es, die Suze noopten haar hoof d dichter tegen haar aan to leggen met een gewaarwording van weldadige rust . „Kom, kom, je moet moedig zijn en plucky, *) our plucky little Duchess - dat wil je immers graag ? Het zal wel gaan langzamerhand, heusch, het zal wel gaan, veel beter dan je flu denkt. J e zult eens zien hoe je leven hier als met den dag verandert . . ." Suze zuchtte even ; ze kon nog niet goed spreken, ze was bang dat ze dan harder zou gaan schreien en dat wou ze niet . Ze dacht er ook niet aan our to vertellen van Tone ; ze wilde niet akelig klikken en ze snikte maar zacht door, dankbaar met haar geheele hart voor den troost, dien de directrice haar wist to geven en toen deze eindelijk opstond en zich nog eens over haar heenbuigend, de lakens terecht legde, sloeg zij onstuimig de armen our haar hall en kuste haar . ,,Good-night, darling, nu heusch gauw gaan slapen," zei Miss Croker en terwijl zij met het licht verdween, keken Suze's grijze oogen haar dankbaar na . Wat voelde zij zich geheel anders en *) Plucky
kloek, energiek .
99 veel minder eenzaam flu ! Met een zucht van verademing viel ze in slaap . We! had zij, in de week, die nu volgde, de overtuiging noodig, dat de directrice zich we! degelijk om haar bekommerde, want den geheelen, langen Zondag en al de volgende dagen deed Tone wat ze maar kon om haar het !even onaangenaam to maken . waarom zij zoo lang en zoozeer verhitterd op haar bleef, begreep Suze niet ; zoo erg was het toch niet geweest, wat zij dien Zaterdagmiddag gedaan had ! Zij had zich alleen - en dat nog we! veel to laat! - verzet tegen de ijdele, oppervlakkige gesprekken van Tone en tegen haar opschik-manie ; daarover behoef de zij toch niet zoo vertoornd to wezen ! Zou ze zich dan misschien zoo diep beleedigd achten omdat Suze gezegd had dat ze haar niet „pretty" vond ? Suze had geen lust het haar to vragen, verontwaardigd als ze was over de laf fe, onoprechte, vleierige wijze, waarop Tone zich eerst in haar vertrouwen had weten in to dringen, om daar later misbruik van to maken . „Ze heeft van 't begin of mijn vriendin niet willen zijn, zij heeft mij willen uithooren om mij daarna des to beter to kunnen plagen," dacht Suze hitter en haar of keer van Tone werd nog grooter, toen ze ontdekte, hoe deze ook, door allerlei openbare en geheime middelen, Marjorie en Nora tegen haar trachtte in to nemen . Maar Marjorie en Nora lieten zich niet zoo gemakkelijk overhalen . „Tk denk er niet aan, om mij niet meer met de Duchess to bemoeien," zei Nora met ronde openhartigheid, „ze lijkt me daar veel to aardig toe . Als het bij het wandelen mijn beurt is om met haar to loopen, babbelen wij altijd gezellig samen en doet zij bizonder prettige verhalen van haar leven thuis, daar in die groote, mooie bosschen . . . ik vind haar een interessant meis j e, veel interessanter dan . . . dan sommige nuf f en van mijn kennis !" En Tone moest zich haar' uitspraak wel laten welgevallen ; Nora Tompkins was een to groote macht op de school dan dat zij zich de weelde zou kunnen veroorloven om met haar op gespannen voet to wezen. En Marjorie Robinson? Marjorie was van bet begin of vriendelij k jegens Suze gestemd geweest en voelde zich langzamerhand meer en meer tot haar aangetrokken . Qok koesterde Tone 7*
roo flu en dan een geheime yeas, dat Marjorie's oogen maar zagen
dan wenschelijk was; dat hare kleine oneerlijkheden en listen om op school populair to blijven, voor Marjorie slechts zelden een geheim bleven en dat hare zoete vleierij en en sentimenteele ontboezemingen door Marjorie op den rechten prijs werden geschat als niets-beduidende, laf f e uitingen van een ijdelen, onoprechten geest. En Tone hield van Marjorie ; op hare eigene, oppervlakkige wijze wel, maar zij hield van haar, evenals alle meisjes op school dat deden, en in haar eerzuchtig hart wenschte ze dat Marjorie goad van haar denken, bewondering voor haar hebben zou, haar tot haar vertrouwde maken mocht een enkele maal . Toen ze, op een bedekte, voorzichtige wijze tegen Marjorie begon to spreken over Suze, met een fijn spotlachje er op wijzend walk een nederig tehuis Suze had en van walk een bizonder weinig deftigen stand zij wel wezen moest, dat ook wet heel duidelijk bleek uit haar voorkomen en manieren, keek Marjorie haar aan met een koelen, eenigszins hoogen blik en zei langzaam en met nadruk : „Ik vind het heel aantrekkelijk van de Duchess dat zij zoo gaarne spreekt over haar thuis en als zij zoo gewend is aan dat heerlijke buitenleven, moat hat wel heel moeilijk voor haar wezen flu in zoo'n geheel andere omgeving to zijn! Tk houd van haar ; zij lij kt me bizonder oprecht en warm van hart ." En Tone zei niets terug ; maar ze haalde even, bij na onmerkbaar, de schouders op en nam zich voor to doen wat zij kon om Suze Marjorie's gezelschap zoo weinig mogelijk to laten genieten . „Ik zal er wel voor zorgen, dat dat malle, aanstellerige wicht hier met een eerste viool gaat spelen op school !" besloot ze, jaloersch als ze was op Marjorie's gunstig oordeel over Suze . „Nu, van „een eerste viool spelen" was zeker voorloopig bij Suze nog geen sprake . Marjorie en Nora werden ook veal to veal door andere dingen in beslag genomen om haar steeds tegen Tone's vij andelij kheden to kunnen beschermen en de overige meisjes lieten er zich, voor hat meerendeel althans, vrij makkelijk toe bewegen om naar Tone, de „mooie, geestige, damesachtige, lieve Tone" to luisteren en to doen wat daze verkoos . Intusschen had hat avondgesprekje met Miss Croker Suze hat hart wear onder den riem gestoken en deed zij al haar best
I0I
moedig en blijmoedig to zijn, hoewel haar zeker nooit een week zoo lang gevallen was als die, welke volgde op haar bezoek aan Tone's kamertje . Het was alsof sommige lesuren, waarin Tone er steeds op uit was Suze's uitspraak van het Engelsch belachelij k to maken of met veel drukte de aandacht op hare fouten to vestigen, omkropen, en Suze was blij toen het weer Zaterdag was, een geheel vrij e dag en buitendien de dag, die haar geregeld een langen brief van huffs bracht ! Zij keek de directrice dankbaar aan, toen deze haar na het eten den brief uit Holland overreikte met de woorden : „Ga dien nu maar eens bedaard in mijn zitkamer lezen, dan kun je je daarna klaar maken om met Miss Little en de meis j es van je klasse een tocht j e naar het Britsch Museum to maken." Suze nam den brief gretig aan en las dien in Miss Croker's rustige zitkamer, vlak bij de ronde taf el, waarop tusschen allerlei Engelsche f raaiheden in, het portret van koningin Wilhelmina prijkte. Ze knikte het vroolijk toe . „Dag," zei ze, alsof zij er zich in verheugde een Hollandsch gezicht voor zich to zien, „dit i s een heerlij k oogenblik j e voor me, zie- j e ." Een heerlijk oogenblikje was het en toen ze den langen, dichtgeschreven, opgewekten brief geheel had doorgelezen, drukte zij er, met een haastig gebaar, een kus op en liep toen naar boven om zich, even later, met Miss Little en de meis j es op weg to begeven naar het Britsch Museum . Eerst een langen rit per tram, toen een wandeling over de schilderachtige Westminsterbrag met haar prachtig uitzicht op de Theems en de schoone gebouwen der parlementshuizen, verder door verschillende smallere en breedere zij straten met even een kij k j e in de drukke, levendige Oxfordstreet, en eindelijk bereikten zij door een hoog hek en over een ruim plein, waar een menigte duiven rondvlogen en voorttrippelden, de steenen trappen van het Britsch museum . Nora Tompkins had zich, niettegenstaande Tone's pogingen om dit to beletten, bij Suze aangesloten en Suze, die door haar brief en door het opwindende van al de nieuwe indrukken, die zij thans kr, eeg, wat luidruchtig gestemd was, moest een paar maken door Miss Little worden to recht gewezen, omdat ze zoo druk met Nora praatte en lachte . Het was echter waarlijk geen wonder dat Suze zichzelf niet
102
was . Er was zooveel to zien, zooveel to bekij ken en to bewonderen, eerst al op de wandeling en nog veel meer flu in het reusachtige museum, dat zij er in het begin als door verbij sterd en toen uitgelaten werd, zich verheugend in het streelende bewustzij n dat dit nu was, wear zij al zoo lang near verlangd had, dat dit nu was Eat vurig begeerde „iets van de wereld zien ." Zij werd weer stiller, zeer onder den indruk van hetgeen ze zag, toen Miss Little de lange beeldengalerij met de meisjes doorging, nu en den staan blijvend our iets uit to leggen of op iets bizonder schoons to wijzen . Het was Suze sours alsof zij in een droom verkeerde, terwij i zij langs en tusschen de reeksen Romeinsche en Grieksche beelden voortliepen, alle op grootsche wijze getuigend van de grootsche geschiedenis van vroegere eeuwen en van de verhevene en diepe opvatting van kunst nit lang vervlogen tijden . Zij bewonderden het prachtige mozaiek van een Romeinsche villa, de zeal met de beroemde Elgin marbles : de overblij f selen van het beeldhouwwerk door Phidias vervaardigd our het Parthenon to Athene to versieren - afgietsels van marmeren stoelen uit een schouwburg to Athene en f ragmenten van bevallige beeld j es, wierpen een blik in de Egyptische galerij met hare zeer eigenaardige, sours erg op de lachspieren der meisjes werkende voorstellingen van zwaar-gebouwde, f orsche, lompe vorsten en goden, gingen near boven our even stil to staan bij de Egyptische mummies, waarvoor Nora beweerde „altijd zoo griezelig bang" to zijn en zagen iets van de uitgezochte verzameling heerlijk mooie Grieksche vazen en glaswerk . Toen gingen zij weer near beneden our een ' bezoek to brengen aan de bekende leeszaal, die iederen dag honderden lezers van verschillende nationaliteiten herbergt . „Wij zullen vandaag het overige maar laten voor wet het is," zei Miss Little, terwijl zij de trappen afliepen, „en alleen de readingroom nog even ingaan ; den is het genoeg voor vandaag ." Suze was het geheel met hear eens ; hare oogen begonnen al moe to worden, maar zij zette die zeer wij d open, toen alien, nadat zij verlof hadden gekregen de glazen deur door to gaan met het opschrif t : ,, For Readers Only," opeens stonden in een hooge, cirkelvormige zeal met een groot aantal langwerpige taf els, ieder verdeeld in zeven of acht lessenaars, waaraan de lezers waren
103
gezeten. De muren rondom waren geheel bedekt door lange rij en genummerde boeken op planken, terwij 1 in het midden der zaal langwerpige, smalle boekenrekken waren aangebracht, (counters) reusachtige catalogussen bergend, waarin de titels der boeken staan opgeteekend, die niet in de leeszaal maar in de andere vertrekken der boekerij worden bewaard en door de beambten aan de lezers kunnen worden gebracht. Een diepe, plechtige stilte heerschte in de zaal en maakte indruk op de meis j es, die zwij gend, met nieuwsgierige gezichten en met eerbied keken naar de schare van ijverig studeerende, lezende en schrijvende menschen, van wie slechts een enkele even opkeek naar de bezoeksters, of de stilte door kort gef luister verbrak om navraag to doen naar een boek of een kraut . De meeste andere meis j es hadden de beroemde leeszaal reeds vroeger gezien, of er tenminste over hooren spreken, maar voor Suze, wier jonge oogen zich overvloedig hadden gelaafd aan Cods rijke natuur, dock wier leven tot hiertoe in tamelijk groote of zondering van de ,,wereld" was voorbijgegaan, was wat zij thans voor zich zag als een openbaring. Nora, die naast haar stond en haar een paar malen jets toef luisterde, kreeg geen antwoord ; -- Suze hoorde haar niet eens, zij was geheel onder de betoovering van het grootsche ' schouwspel, dat de leeszaal haar bond . Er ging een zekere geheimzinnige bekoring van voor haar uit en zij haalde diep adem en keek met gretige oogen naar al dien boekenrij kdom en de gebogen hoo f den der lezers en lezeressen, alien als gevangen door de macht van het gedrukte woord, ieder weer bezig met andere gedachten, andere indrukken, andere studien, door schrijvers uit vroegere en latere tijden over de meest uiteenloopende onderwerpen weergegeven en behandeld . Zij keek op, toen ze de stem van Miss Little achter zich hoorde : „Mooi, niet waar ?" vroeg zij en Suze knikte . „Er komen hier dagelijks tusschen de vier-en-vij f honderd lezers, Zaterdagsmiddags, als de werklieden vrij zijn, wel zeshonderd, en dat gaat zoo door, jaar in, jaar uit en steeds komen er meer .boeken en kranten en tijdschriften en brochures bij, want van ieder boek, dat in Engeland uitkomt, krij gt deze boekerij een o f meer present-exemplaren . En let eens op hoeveel verschillende nationaliteiten hier vertegenwoordigd zijn ! Kijk, daar staat juist een
104
Chinees op van zijn stoel our wat op to zoeken in den catalogue dicht bij zijn plaats ; hij heef t een prachtig lange vlecht, he ? en zijn eigenaardige kleeding komt schilderachtig uit hier in de deftige zaal! En zie je dien Turk wel, die met zijn rooden fez op, staat to f luisteren met dien kleinen kroesharigen neger ? Ik heb hier ook eens een half jaar gewerkt en heb zeker nooit van mijn leven zooveel verschillende talen hooren spreken ale in dien tijd . Die dame, die daar naast den neger zit, is een Russische, zij studeert hier al jaren ; haar buurman aan den linkerkant is een J apannees, een heel geleerd dokter in de rechten - kij k hij eens een stapel dikke boeken bij zich hebben !" „Hollanders zijn er toch stellig ook wel?" vroeg Suze snel . „Ja zeker, maar ik kan er je tot mijn spij t geen een aanwijzen en wij kunnen moeielij k de rij en lezers en lezeressen langs gaan our to vragen o f zij sours ook landgenooten van je zijn . Het meest zijn de Engelschen vertegenwoordigd natuurlijk en de Amerikanen ; die vindt men overal !" „fk zou hier wel graag een pons j e gaan zitten lezen," hernam Suze, die moe was van het staan en zich zeer tot de rustige leeszaal aangetrokken voelde . „Ja, maar dat zou je niet toegestaan worden . Alk lezers en lezeressen moeten meerderjarig zijn en buitendien een bepaalde studie kunnen opgeven, waarvoor zij hier werken willen . Verder is alles vrij en ontvangt men alles gratis : een gemakkelijke zitplaats, een f linken lessenaar, inkt, pennen, vloei en ~resse-~a~ier en . . . de dikwijls zeer noodige hulp der beambten . Maar wij moeten gaan . Later zullen wij eens de geheele boekerij gaan zien. Dat is wel de moeite waard, maar een wandeling langs de ruime galerijen en de ijzeren trappen op en of naar al die vertrekken, waar de zeer groote hoeveelheid lectuur wordt bewaard, die niet in de leeszaal zelf to vinden is, zou one nu veel to lang ophouden . Komt meis j es ." Het geheele gesprek was f luisterend gevoerd en Miss Little wendde zich nu met een gebiedend gebaar tot de andere meis j es en keerde Suze den rug toe, verwachtend dat deze haar terstond zou volgen . Maar Suze bleef nog even staan our rond to kijken en zag verrast op, toen zij zich opeens door Nora in den arm voelde knijpen . „Kijk toch eens even naar dat negertje," fluisterde ze,
105
met tranen in de oogen van ingehouden lachen, „hij doet zoo dwaas !" Aan een der lessenaars, dicht in de buurt der meis j es, zat een kleine neger met zeer donkerbruine huid en wollig kroeshaar, met groot genot verzen to lezen . Zijne donkere oogen waren met warme belangstelling gevestigd op het boek, dat voor hem lag en de betoovearing der poezie, die hij las, was blijkbaar zoo groot, dat hij niet kon nalaten de woorden onhoorbaar, maar met veel vuur, met zijn roode lippen to prevelen, daarbij telkens zijne witte tanden vertoonend en in zijn voorhoo f d de zonderlingste rimpels trekkend, terwijl hij, misschien zonder het zelf to weten, voortdurend met groote juistheid op zijn lessenaar de maat sloeg met zijn rechterhand en op den grond met zijn rechtervoet . Hij zag er zoo grappig en zoo geheel als een levendig donkey dwergje uit, zooals hij daar zat, dat het geen wonder was dat Nora om hem lachen moest en toen Suze hem in het oog kreeg, werden hare lachspieren zoo sterk aangedaan, dat zij zich niet bedwingen kon en plotseling de heilige stilte der leeszaal verstoorde door in een luid en hartelijk gelach uit to barsten . Miss Little, die reeds bij den ingang stond, keerde zich verschrikt om ; al de meis j es bleven staan en keken naar Suze met verbaasde oogen, -- verscheidene lezers, onverwacht in hun arbeid gestoord, zagen op, f ronsten de wenkbrauwen of schudden ongeduldig het hoof d, de kleine neger incluis, en de bediende, die de bezoeksters naar de leeszaal had vergezeld, trail driftig op Nora en Suze toe en vatte de laatste onzacht bij den arm . „Weest zoo goed u terstond to verwij deren," gebood hij streng en de beide meis j es gehoorzaamden met neergeslagen oogen en roode gezichten, zich zenuwachtig op de lippen bijtend van schrik en van ingehouden lachen tegelijk . Toen zij in de vestibule stonden, gaf Miss Little Suze een korte, dock scherpe terechtwijzing : „I wish you would behave as a young lady should," *) eindigde ze en Suze werd boos en haalde even de schouders op, terwijl Miss Little Nora het zwijgen oplegde, toen deze met wel wat veel omhaal begon to vertellen 'waarom Suze zoo had moeten lachen . *) Ik wenschte wel, dat gij a gedragen kondt zooals het een jonge dame betaamt.
io6
„Wat een drukte om zoo'n kleinigheid !" dacht Suze, voor wie het plezier van den tocht flu of was . Ze dacht er niet aan, dat haar luide lack Miss Little werkelijk heel zonderling en ongepast in de ooren had geklonken in de plechtig stille zaal en to midden van al die ernstige studie, waar ieder onnoodig geluid steeds zooveel mogelijk werd vermeden ; ook vergat ze dat Miss Little verantwoordelijk was voor het gedrag der leerlingen, die dien middag onder haar toezicht waren . Ze kwam alleen maar tot het besluit dat het „onzinnig en bespottelijk" was dat zij, „als een klein kind" voor alles werd berispt, dat niet precies was zooals het behoorde en zij nam zich voor, hierin niet to berusten en zooveel mogelijk to toonen dat zij een „flink, onafhankelijk karakter" had en zich maar niet liet kneden als was ! En al deden al de onderwijzeressen en de meisjes ook nog zoo haar best om haar to onderdrukken en -- zooals zij het bij zichzelf kernachtig uitdrukte - „naar al hare malle pijpen to laten dansen," dan zouden zij toch nooit slagen, nooit ! Als zij eens vergeleek hoe zij thuis behandeld werd en hoe hier - hoe was het dan eigenlijk nog mogelijk dat zij niet nog meer in opstand geraakte ! Men vergat hier geheel wat haar toekwam ! Al deze minder aangename en oproerige gedachten gingen door Suze's hoofd, terwijl zij in norsch stilzwijgen met de anderen naar Chapham terugkeerde . Zelf s Marjorie en Nora konden haar niet aan het spreken krij gen en toen de directrice haar 's avonds even bij zich nam en een paar hartige woord j es sprak over haar gedrag in het Britsch museum en daarna overredend zeide : „Vertel me nu eens even, waarom je zoo hard lachte Nora heef t het me straks willen zeggen, maar ik wou het liever van jou hooren," hield zij de lippen op elkaar geklemd en bleef hardnekkig zwijgen . Blijkbaar vond ze dat dit de juiste manier was om to beginners met to toonen „wie ze was" en hoe ver men met haar gaan kon . „Ik wil niet om alle wissewasjes een preek van Miss Croker krijgen," besloot ze koppig, toen de directrice haar met een zucht gaan liet . „Zij moeten goed weten hier dat ik maar niet alles met me doers laat . Zij behoeven niet to denken dat een Hollandsch meis j e niet f link kan wezen !" Ze duwde Nora onzacht op zij de, toen deze haar 's avonds met een vroolijk gezicht kwam zeggen : „Ik heb toch alles
107 precies aan Miss Croker verteld van het negertje, hoor ! Zij nioest er zeif ook om lachen ." ,,Zoo," zei Suze droog - ze was niet van plan terstond weer in een goed humeur to zijn!
V
Achtste Hoofdstuk,
„Oranje en Nederland ."
e werd Zondags in een betere stemming wakker en had toen wel wat berouw over haar langdurige gramschap van den vorigen avond ; maar heel gedwee en onderworpen voelde ze zich toch nog niet, toen ze . met hraulein en eenige der meis j es op weg was naar de kerk . Telkens kwam de neiging bij haar op om een eind alleen vooruit to loopen of to blijven staan en to doen alsof ze niet bij de schoolmeis j es behoorde ; het langzame, keurige wandelen in de nette toiletjes en het bedaarde, lispelende spreken der Engelsche mondj es ergerde haar en maakte haar ongeduldig . Toen zij bij de kerk stonden tusschen de menschen in het voorportaal, terwij 1 Fraulein al haar best deed zich met de meisjes een doorgang to banen tot de galerij, was het Suze opeens alsof haar hart stilstond . Want vlak in hare nabijheid, zoo dichtbij, dat zij, toen zij het hoofd omwendde, de sprekers in het gezicht kon zien, hoorde ze Hollandsch praten ! De woorden klonken haar als muziek in de ooren en de tranen sprongen haar in de oogen - een oogenblik later lachte zij om de wonderlijke ontroering, die zich van haar had meester gemaakt, maar ze bleef gretig luisteren naar de
109
stemmen achter zich en nog eens keek zij om met eeh glans van blij dschap op haar gezicht . „Een mooie kerk, niet waar ?" klonk het weer en hij die sprak, een tamelijk oud heer met een grijzen baard en een vriendelijk open gezicht, keek verbaasd naar het meis j e voor zich, dat hem strak aanzag, haast alsof ze een goede kennis in hem meende to zien . „Ja, maar als wij maar een plaats kunnen krijgen," antwoordde de dame, die naast hem stond, een kleine, tengere persoonlijkheid met een gezicht, dat Suze aantrok om de moederlijke uitdrukking, die er op lag. „Het zingen moet hier heel mooi zijn ; ik hoop dat wij niet terug behoeven to gaan ." Er kwam wat meer ruimte . Fraulein liep door naar de deur der galerij, de meis j es volgden haar, alien behalve Suze, die zich, naar een plotselinge ingeving luisterend, bij den Hollandschen heer en de dame voegde en met hen de kerk beneden inging . Tot haar groote vreugde vonden zij vrij spoedig drie leege plaatsen naast elkaar ; Suze zette zich dapper op den derden stoel naast de Hollandsche dame, toen legde zij met een kleur even haar hand op die harer buurvrouw en f luisterde snel : „Ik ben ook een Hollandsche !',' „Och !" de blauwe oogen keken haar verrast aan . „Dat treft aardig ! Kijk eens, man," met een blik naar den heer naast haar, „deze jonge dame is een landgenoot j e van ons ." „Zoo ? We!, dat doet me plezier . Ik verwonderde me er al over zooeven, waarom zij zooveel belangstelling in ons toonde . Logeert u hier ook in Londen, juffrouw ?" „Juff rouw !" lachte Suze. „Ik ben pas zestien en nog op kostschool !" „0 joist," hernam de dame vriendelijk . „Dan blijf je zeker een heel pons j e in Engeland ? wij zijn hier maar veertien dagen." „Ik vond het zoo heerlij k weer eens Hollandsch to hooren !" zei Suze . „Ja, het zal je sours vreemd zijn zoo ver van huffs to wezen ." Suze knikte en zweeg ; de dienst begon. En met een onbeschrij f elijk, haar later haast onverklaarbaar gevoel van geluk, ran groot, weldadig geluk omdat ze zich in dit our niet geheel een vreemdeling voelde in het verre land, nu ze zat naast men-
IIO
schen, die thuis behoorden waar zij thuis behoorde, den grond lief hadden, dien zij lief had, volgde ze de godsdienstoef ening en nam er deel aan . Haar heldere stem klonk f risch en krachtig in de schoone Engelsche gezangen en toen het welbekende : ,, Thy will be done!" aangeheven werd en haar stem even trilde bij de woorden „My God, my Father, while I stray, Ear from my home . . . )
knikte de Hollandsche dame haar toe met een blik, die duidelijk zei, dat zij begreep wat er in haar omging. Maar toen de dienst geeindigd was, haastte Suze zich of scheid to nemen . „Ben je hier alleen ?" vroeg de Hollandsche dame belangstellend en uze werd wat verlegen . „Neen," zei ze, ,,de andere meisjes hebben boven gezeten met F raulein, maar . . . maar ik won zoo graag beneden blijven, omdat . . ." „Zoo, zoo," viel de echtgenoot der dame lachend in . „Dus je bent zoowat weggeloopen van F'raulein ? Dan zal zij je wel geen heel gehoorzame leerling vinden ; ik hoop, dat dat goed afloopt voor je." Hij stale haar de hand toe en drukte die hartelij k ; zij ne vrouw deed hetzelfde en Suze liep zoo vlug mogelijk de kerk uit . F'raulein en de meis j es stonden bij den u'itgang reeds ongeduldig op haar to wachten . „Maar Suze, waar blij f je toch ?" vroeg F raulein streng . „En wat is dat flu weer voor manier om alleen beneden to gaan zitten, terwij 1 je wilt dat je met ons mee naar boven behoorde to gaan ? Ik heb flog zoo lang naar je uitgekeken en begreep volstrekt niet waar je toch gebleven waart je bent dan toch ook zoo verbazend eigenzinnig !" „Er waren Hollanders in de kerk," zei Suze, niet weinig verwonderd F'raulein, die gewoonlijk zeer zachtzinnig was, op zoo'n scherpen toon to hooren spreken . „Dat is geen reden om mij in ongerustheid to brengen," zei F`raulein verdrietig . „Kom hier flu naast mij loopen, dan weet ik tenminste zeker dat je bij ons blij f t ." *) Mijn God, miin' Vader, terwijl ik zwerf ver van mijn tehuis .
III
Fraulein had een kleur en zag er zenuwachtig uit ; den geheelen kerktijd door hadden hare oogen Suze te,vergeefs gezocht ; geen wonder dat zij thans boos op haar was! Maar Suze wilde dit niet inzien en toen zij thuis kwamen enn de directrice, van de zaak onderricht, haar onder het oog bracht dat zoo jets nooit weer moest gebeuren, mompelde zij knorrig „Ik mag ook nooit jets !" Zij stonden jn de gang dicht bij de dear der zitkamer der directrice, waar de oudere meisjes gewoonlij k na kerktijd even bij een kwamen en gezellig een pons j e bleven praten en zij gingen flu ook naar binnen, maar nauwelijks was Suze de ronde tafel bij het raam genaderd en had er een blik op geworpen, of met een luiden kreet greep ze het portret van koninginWilhelmina en riep met een heesche stem ,,Who . . . who has done this?" *) De meisjes keken alien op, Marjorie trail verschrikt nader en raakte even Suze's hand aan, maar Suze duwde haar drif tig op zij en hield met f onkelende oogen het portret in de hoogte . „Ik moet weten, vie dit gedaan heeft!" riep ze, met den voet op den grond stampend . „Het is schande !" „Wat kind, wat is er toch gebeurd ? Wat is een schande ?" vroeg de directrice, die geen oogenblik haar bedaardheid verloor. „Dit . . . dit !" riep Suze, hevig verontwaardigd en met bevende vingers wijzende naar de groote, vettige brandvlek, die het lieve gezicht der jonge koningin geheel ontsierde . „En ik moet weten wie het gedaan heeft, dadelijk, dadelijk!" „Je kunt wel merken, dat ze niet veel gewend zijn daar in Holland," fluisterde Tone met een spottend gezicht en duidelijk hoorbaar tot het meis j e, dat naast haar stond . „Het is wat moois, dat portret !" Maar ze had ditmaal weinig wil van haar geestigheid ; een of keurend gemompel deed zich hooren, dat echter terstond weer verloren ging in het geluid van Suze's woedende stgm . „Niet veel gewend ?" riep ze met een snik, die de meisjes hett hart week maakte, „dat zeg je weer om mij to plagen, om me to *) Wie heeft dit gedaan?
112
tergen, omdat je dat een genot vindt, omdat je valsch en onoprecht bent . . ." „Stil meis j e, geen woord meer !" gebood de directrice. Maar Suze luisterde niet naar haar ; zij was geheel buiten zichzelve. „o, het is. schande !" riep ze nog eens . „En ik wil hier niet blijven ! Tk wil weg, weg uit dit nare huffs en dit nare land !" ,,You forget what you are saying," *) zei de directrice kalm, maar ze zag zeer bleek nu. „Kom !" Ze nam Suze bij den arm en bracht haar het vertrek uit en naar boven, naar haar eigen slaapkamer . Ze sprak geen woord under weg, ook niet toen Suze hevig begon to snikken, - alleen toen ze haar in de kamer gelaten had, zei ze beslist : „Je blij f t hier tot ik weer bij je kom." Intusschen stonden de andere meisjes beneden in doodsche stilte en met verschrikte gezichten, de terugkomst der directrice of to wachten . Het portret lag nog op den grond, op dezelfde plek waar Suze het had neergeworpen - niemand durf de het 'op to rapen, enkelen keken er naar met ontstelde gezichten . Wat zag het er uit ! Het was alsof de vettige, vies-brume brandvlek opzettelijk neergegooid was op. dat gedeelte van het gezicht, dat het meest in het oog viel ; het haar en de oogen wren voor altijd geheel ontsierd . Wie kon het toch gedaan hebben en waarom ? Er werden flu en dan ter sluiks blikken op Tone geworpen ; zou zij werkelijk de schuldige kunnen zijn? Het was algemeen bekend dat zij Suze zeer weinig toegenegenheid toedroeg en er een eer in stelde haar het leven moeielijk to maken, maar dit . . . zou zij hier ook de hand in hebben gehad ? Zij zag er volstrekt niet onrustig of zenuwachtig uit, zij was integendeel kalmer dan de meeste anderen en glimlachte zelf s, toen ze bemerkte hoe men haar oplettend aankeek . Zoodra Miss Croker weer verscheen, wendden echter alley oogen zich naar deze . Bleek en zeer ernstig zag zij er uit en in eerbiedige stilte luisterden de meisjes, toen zij begon to spreken . „Meis j es," zei ze, met zekere waardige f ierheid het hoof d hoog houdend, „ik ben zeer geschokt door wat hier zooeven *) J e vergeet wat je zegt .
. . . , om even stil to staan bij de Egyptische mummies .
(Bladz. 102 .)
Iii
is voorgevallen. Meer dan eens heb ik bet u alien uitdrukkelijk gezegd, hoe bet onze plicht is, een plicht, waaraan wij ons nooit onttrekken mogen, om met meer dan gewone gastvrijheid en liefde de vreemdelingen nit andere landen tegemoet to komen, die tijdelijk onze huisgenooten zijn . Het heeft mij diep en innig bedroef d to zien dat er onder mij ne leerlingen meisjes zijn, die op zulk een leelijke, verachtelijke wijze de wetten der gastvrijheid hebben geschonden . Gij hebt uwe medeleerling gekwetst in een van hare heiligste gevoelens en dat doet mij bitter, bitter leed. Het spreekt van zelf dat bet mij onmogelijk is den Zondag op de gebruikelijke wijze met u door to brengen . Wie hier de schuldige is, of de schuldigen zijn, kan ik niet uitmaken ; ik verwacht echter dat zij, die bet portret bedorven beef t, mij alles zal bekennen, hoe zwaar bet haar ook vallen moge . Na bet middagmaal ben ik den geheelen dag in deze kamer to vinden . Ik behoef hier wel nauwelijks bij to voegen dat bet mij een groote verlichting -zijn zal, niet to lang in spanning to worden gelaten . Het spijt mij dat ik genoodzaakt ben bet genot van den Zondag op deze wijze voor u alien weg to nemen, terwiji misschien slechts een van u schuldig is - ik moet u echter tot mijn leedwezen zeggen dat de straf voor bijna alien een welverdiende is de bonding van de meesten uwer tegenover de Duchess laat telkens nog zeer veel to wenschen over ." Met versiagen gezichten verwijderden de meisjes zich langzaam, zich onthutst afvragend wie toch bet misdrij f kon hebben bedreven en met een zucht bedenkend hoe eindeloos lang en somber de middag zijn zou, nu zij diep niet, zooals gewoonlijk, gezellig babbelend of lezend met Miss Croker konden doorbrengen. „Ik denk dat ik me maar wat met de kleintjes ga bemoeien," zei Tone luchtig, toen zij in de gang stonden . „Die weten van de geheele geschiedenis niets of en wandelen vroolijk in den tuin . Jullie zet allemaal zulke doodgraversgezichten -- ik groet je, boor!" Niet een der meisjes had lust haar to volgen . Hoe was bet mogelijk dat de ernstige woorden van Miss Croker Tone zoo weinig hadden getrof f en ! Of . . . zou ze zich maar houden alsof Een Hollandsch Meisje .
8
I 14
ze zich luchthartig voelde en haar geweten werkelijk niet zuiver zijn ? Men keek elkaar met veelbeteekenende blikken aan, maar niemand durfde to uiten wat zij dacht, niemand zei een enkel woord tot Nora opeens in hevig snikken uitbarstte . „Die arme, arme Duchess!" stamelde ze . „Ze zal zich zoo ongelukkig en verlaten voelen ; mocht ik maar even bij haar zijn !" „Neen, neen," zei Marjorie sussend . „Wensch dat maar niet, nu nog niet . Ze zal nu veel liever alleen zijn, maar ik wou ook zoo graag, o, zoo graag dat wij haar helpen konden ! Schrei toch niet zoo, Nora, - Miss Croker zal toch natuurlijk wel niet lang behoeven to wachten om to hooren wie de schuldige is en dan zullen wij alien ons best doen, allemaal, nietwaar meis j es ? om to maken dat onze Duchess zich wat meer thuis gaat voelen onder ons „Oh yes," ,,of course," ,,we ought to," klonk het aarzelend uit verschillende monden - als Tone ook maar niet zoo stookte ! Het wekte onder de „kleintjes" groote bevreemding dat -Suze dien middag niet aan taf el verscheen . „Wat is er ? Is de Duchess ziek ?" vroegen zij bezorgd en een der groote meis j es bracht haar op de hoogte en maande haar aan, vooral rustig to zijn onder het eten om de directrice niet to hinderen. De kinderen zaten met ontstelde oogen rond to kij ken er heerschte zulk een drukkende, neerslachtige stemming aan taf el En Suze zelf ? Suze zelf zat nog steeds met een zeer beschreid gezicht en een hart vol droefheid op hetzelfde plekje voor het raam, waar Miss Croker haar achter gelaten had . Ze had het dienstmeis j e, dat haar op een blad een smakelijk maal bracht, door Suze's vriendin, de trouwhartige keukenmeid, zoo uitlokkend mogelijk toebereid, weer met het eten weg gezonden, haar smeekend haar met rust to laten. „I am too unhappy to eat!" *) had ze gezegd en haar stem klonk zoo treurig en ze zag er zoo zielsbedroef d uit, dat het gevoelige dienstmeisje zelf de tranen in de oogen kreeg en later aan cook vertelde dat Suze bepaald heel ziek zou worden als er niet op gepast werd . *) Ik ben to ongelukkig om to eten!
II5
Maar Suze voelde zich niet ziek, alleen bitter, bitter eenzaarr en ongelukkig. En to midden van haar hevige smart, stonder haar plotseling op haast tergend duidelij ke en verleidelij ke wij ze, allerlei prettige Zondagen thuis voor den geest en vergeleek zij die met de uren, die zij thans doorleef de . En als our de maat van haar smart vol to maken, moest zij er flu ook nog eens weer aan denken, dat haar vader in een zijner laatste brieven beslist geschreven had, dat hij nu zelf toch ook tot de overtuiging gekomen was, dat bet beter was dat Suze niet thuis kwam met de kerstvacantie. Zij had van dezen maatregel telkens bet wenschelijke betoogd voordat ze naar de kostschool ging, telkens met vuur beweerd dat bet in alle opzichten beter was dat zij niet terugkwam voor den zomer, als ze misschien voor goed thuis zou komen - nit begreep ze niet hoe ze zoo ondoordacht en lichtzinnig had kunnen spreken ! Het zou niet uit to houden zij n our nog zoovele maanden to moeten wachten, eer ze haar vader en Hans en de lieve, welbekende plekjes thuis weerzag! 0, maar bet leven bier was immers heelemaal niet uit to houden en al waren hare brieven naar huffs vrij opgewekt geweest, haar vader en Hans hadden tusschen de regels door toch wel moeten lezen hoe onuitsprekelijk zij sours naar hen verlangde ! Och, maar misschien . . . misschien verlangden zij wel veel minder naar haar, misschien vonden zij bet we! heel gemakkelij k en rustig dat zij zoo lang van huffs was, misschien konden zij al we! bizonder goed buiten haar, en in haar overspannen toestand begon zij zich bitter bedroefd to maken ook over dit ingebeelde verdriet en vloeiden hare tranen rijkelijker . Toen, to midden van haar schijnbaar ontroostbaar leed, vie! haar oog op enkele woorden, die ze las op een kaart aan den muff r . „C-ertainly, I will be with thee," *) las en herlas ze met bevende lippen ; toen sloeg zij de handen voor bet gezicht en bad, bad uit de volheid van haar bedroefd hart : „Hemelsche vader, laat mij Uwe nabijheid voelen !" fin ze bleef zitten, stil, doodstil en bet werd rustiger en beter in haar . Al dien tij d zat de directrice in haar zitkamer to wachten . Telkens meende ze langzame voetstappen to hooren naderen en hoopte ze bet meisje, dat bet portret bedorven had, voor zich *} Waarlijk, ik zal met u zijn . 8
II6 to zien ; een paar malen opende zij de deur, zoo stellig meende zij dat er iemand achter stond, die vreesde binnen to 'komen, maar herhaaldelij k zag ze zich bedrogen en moest ze weer naar haar plaats terug gaan. „Poor, poor little Duchess," zei ze meer dan eens, „ik kan haar toch niet al to lang meer boven laten . Arm kind, ze heef t ook geen moeder meer !" Hoorde ze daar nu niet werkelij k iets ? Ze hield den adem in om goed to luisteren . ja, ze vergiste zich niet ; er werd zacht en weif elend aan de deur geklopt . „Cone in !" riep ze luid. D,e deur werd langzaam geopend en binnen kwam schoorvoetend, met roode, dikbeschreide, heel angstige oogen en stij f saamgeknepen handen . . . Baby, Baby, die niets deed dan snikken en probeeren to spreken en eerst tot bedaren kwam, toen Miss Croker haar op den schoot genomen en sussend toegesproken had . „Wacht maar kindje," zei ze, „wacht maar, we hebben alien tijd," maar opeens gleed Baby van haar schoot of en terwijl haar gezicht j e gloeiend rood werd en zij de directrice verschrikt aanzag, riep ze schreiend „Ik heb het gedaan . . . maar ik wist niet, ik wist niet . . . Oh, I am so very, very sorry!" Ze kon niet meer zeggen, hoezeer ze haar best ook deed en Miss Croker nam haar bij de hand en streek zacht over het haar, terwij 1 hare eigene oogen ook vochtig werden . „Je zult het niet met opzet gedaan hebben, dat weet ik wel," zei ze vriendelijk, „daarvoor houd je veel to veel van onze Duchess," en Baby zuchtte diep en keek dankbaar tot haar op ; zoo was het ook! Nog geen vij f minuten later was het een heel bedroef d, maar niet meer wanhopig klein meis j e, dat met de directrice het vcrtrek in kwam, waar Suze zat . „Baby heef t je iets to zeggen, kindlief," zei Miss Croker ernstig ; toen ging ze de kamer uit en liet de beide meis j es alleen. En met een aandoenlijke poging om „geregeld en duidelijk," zooals de directrice haar bevolen had, haar verhaal to doen, vertelde Baby Suze wat er den vorigen avond was gebeurd . „Ik was maar even naar beneden gedaan," zei ze, „heel stilletjes, toen alles rustig was in huffs en jullie bezig waren met de
"7 gebeden . En ik had een kaars meegenomen om to zien of mijn mooie mes j e nog op de ronde taf el lag in Miss Croker's zitkamer - ik had vergeten het weer mee naar boven to nemen en ik was bang dat het weg zou raken. Gelukkig lag het er flog, maar . . , ik had de kaars wat schuin gehouden en toen viel er een dikke vlek op het portret van jouw koningin ! En toen . . . en toen heb ik een lucif er aangestoken om het er uit to branden ik dacht fat kaarsvet altijd zoo weer weg ging! - maar toen werd het zoo raar ! En toen hoorde ik iemand aankomen en blies ik gauw de .kaars nit en ging weer naar boven ; en ik dacht dat het nog wel bij zou trekken en weer goed worden, maar dat is niet gebeurd en o, het spijt me zoo vreeselijk !" Zij snikte het ~veer uit, met lange hartstochtelijke snikken, en Suze trok haar naar zich toe, drukte haar tegen zich aan en schreide dapper mee . Er was een wonderlijk, eigenaardig gevoel van verlichting in haar hart dat Baby het was geweest, die het portret bedorven had, Baby en geen antler en dat het per ongeluk was gebeurd en niet met opzet - o, gelukkig niet met opzet ! „Ben je . . . ben je zoo heel bedroefd?" vroeg Baby met een gesmoorde stem ; Suze hield haar zoo vast tegen zich aangedrukt ! Zij kuste het blonde haar . „Bedroef d ? Neen lieveling," zei ze „ik ben blij, zoo blij !" „Wat ? Ben je blij ?" Baby rukte zich los en keek haar heel verbaasd aan. En Suze knikte en stond op en nam Baby bij de hand . „Ja," herhaalde ze, „ik ben heel blij . Kom, zullen we nu samen nog even naar Miss Croker gaan ?" „Yes," zei .Baby met een plechtig gezicht j e . En zij gingen samen naar beneden, al de trappen of zonder iemand tegen to komen en toen zij voor de directrice stonden, riep Baby, nog voordat Suze jets zeggen kon „Ze zegt dat ze blij is !" „Blij ?" herhaalde Miss Croker zacht . Toen keek zij Suze aan en de uitdrukking op haar gezicht lezend, zei ze hartelijk „Ja, dat begrij p ik dat ze dat is . En jij bent zeker ook blij, he, dat je alles hebt verteld ?" „0 ja," zei Baby met vuur en toen zij de kamer uitgesneld
IIg
was om aan hare vriendinnetjes mee to deelen hoe „heerlijk" alles was of geloopen, bleef Suze nog even achter bij de directrice ; blijkbaar had zij nog jets op het hart . Ze sloeg de oogen neer, toen Miss Croker haar doordringend aanzag en met een erge kleur zei ze, half fier, half beschaamd en zeer rad sprekend „I am sorry I behaved as I did!" *)
Miss Croker zei geen enkel woord en het begon Suze haast to spij ten, dat zij gesproken had -- ongeduldig keek ze de directrice aan en opende de lippen om nog jets to zeggen . Maar nog voordat ze spreken kon, vroeg Miss Croker dringend „En Tone?" De geheele uitdrukking van Suze's gezicht veranderde . „Ione ? Met haar heb ik nets to maken," zei ze driftig . Weer zweeg Miss Croker, maar zij veranderde niet van hooding en bleef Suze ernstig aanzien . Het ergerde Suze en het benauwde haar . Waarom kon de directrice haar nu niet laten gaan? Tone . . . Zij had Tone immers nets gedaan ! Zij had alleen maar gezegd dat ze valsch en onoprecht was en dat was ze ook, dat was ze ook ze woo die woorden niet meer intrekken ! En toch, als zij eens kwaad met goed vergold als zij eens naar Tone toeging, even maar, heel even en ze zei een enkel woord . . . ? Misschien, misschien zou het indruk maken op Tone, misschien zou zij er wat door veranderen, misschien was zij toch wel niet zoo „valsch en onoprecht" als Suze gemeend had . Ze haalde eens diep adem, het kostte haar een groote overwinning op zichzelf om to spreken, toch zei ze met een vaste stem „Tk zal naar Tone toegaan ." Er kwam een glans van geluk in Miss Croker's oogen en met klank in haar stem, diep Suze nooit vergeten zou, zei ze „Nu ben ik ook blij, mij n dapper Hollandsch meis j e !" De oudere leerlingen waren bij een in de groote zaal tegenover de zitkamer der directrice ; Marjorie en Nora snelden Suze to *) Het spij t me dat ik me gedragen heb zooals ik deed .
I19 gemoet, toen zij de deur opende. Tone zat schij nbaar in een boek verdiept, geheel alleen in een afgelegen hoekje . „Do tell us . . . d o tell us . . ." riepen de meis j es, zich om Suze
heen dringend, terwiji Tone zitten bleef en deed alsof zij niets bemerkte van hetgeen om haar heen gebeurde . Maar Suze schudde het hoof d en schoof de meis j es zacht op zij de . Met uitgestoken hand trail zij op Tone toe. „Ione, I am sorry," zei ze eenvoudig. Tone keek langzaam op van haar boek . „0 ben jij het, Duchess?" vroeg ze met gemaakte verbazing . ,, Sprak je tegen .?" mid „0 Tone !" klonken een paar stemmen verwijtend . „Tk zei dat . . . dat het me speet," zei Suze, al haar best doende niet dri f tig to worden . „Wil je me een hand geven ?" Even, heel even, gleed er een uitdrukking van verlegenheid en schaamte over Tone's gezicht, maar terstond herstelde ze zich . „0 ja, ik wil je wel een hand geven," zei ze, Suze's hand even flauwtjes drukkend . „Je bent er zeker achter gekomen, dat ik dat dierbare portret niet aangeraakt heb ? Tk had nooit gedacht, dat ik nog eens een Hollandsche zoo opgewonden zou zien ! Je natie is antlers bekend om hare onverstoorbare kalmte, niet waar ?" Suze antwoordde niet ; ze beet zich op de lippen, maar ze hield zich goed . „Toe, kom nu een beet j e bij ons zitten en vertel ons alles eens," klonk de stem van Marjorie naast haar en Suze liet zich meetroonen naar den ingang der serre, waar de meis j es een bank hadden heen geschoven en spoedig een gezellig kringetje vormden, lone aan haar boeiend boek overlatend . Maar juist was Suze begonnen mee to deelen dat Baby de schuldige was, toen Baby zelf de kamer kwam binnen loopen en op haar toesnelde . „Je moet bij ons komen, bij ons boven !" riep ze ; „Marjorie Robinson en Nora Tompkins mogen ook meegaan, maar voor de anderen is geen plaats meer . Miss Little is aan het vertellen, een prachtig verhaal ! De Duchess mag op de mooiste plaats zitten . . ." toen, met naive pedanterie : „tusschen Miss Little en mij !"
Negende Hoofdstuk. Verrassingen.
et was nog geen drie dagen later dat Suze bij de vele brieven, die op de taf el in de gang op Miss Croker lagen to wachten, een pakje zag, waarop zij het schrif t van Hans meende to ontdekken ; maar ze kon er maar even een enk-elen blik op werpen, want ze was met de andere meis j es op weg naar de groote zaal voor de ochtend-gymnastic - en toen ze er den heelen dag niets van hoorde, vermoedde ze dat ze zich vergist • moest hebben. Tot hare verbazing stuurde de directrice haar 's avonds eerder dan de anderen naar boven. „Ik geloof dat jij naar je bed begint to verlangen," zei ze lachend, „je moogt dan voor dezen keer we! eens vooruit naar de slaapkamer gaan," en hoewel Suze met een oprecht gezicht verklaarde dat zij heusch nog niets slaperig was, bleef Miss Croker er op aandringen dat zij haar raad zou volgen . Suze gehoorzaamde natuurlij k en liep langzaam naar boven, zich verwonderd of vragend wat dit beteekenen kon. Toen zij op de slaapkamer kwam, zag ze dat het licht was aangestoken, maar het gordijn van haar hoekje nog dicht was . Ze schoof het werktuigelijk open, geheel in gedachten, toen opeens een groot, gee! convert op het kussen van haar bed, haar aandacht trok . Ze nam het in de hand en lachte vroolij k, want
121
op bet adres stond in de ronde, groote letters van een kinder` hand geschreven : „Por the Duchess." Haastig scheurde ze bet convert open en twee mooie, f raai-bewerkte portretten in kabinet-formaat vertoonden zich ; bet eene was een geheel nieuw van koningin Wilhelmina, dat Suze nog niet kende, en bet andere een alleraardigst, sprekend gelijkend portret van Baby . „Och hoe lief !" zei ze, „bet is alsof bet kind voor me staat, zoo precies lij kt bet en wat staat dat eenvoudige, witte jurkje haar snoezig ! Lief, klein deerntje, jij bent van bet begin of vriendelijk voor mij geweest ! En wat een prachtig portret van de koningin ! l enig, eenig mooi, maar . . . maar hoe zouden zij daar bier aan gekomen zij n en van wie zou ik . . ." Zij werd plotseling in haar alleenspraak gestoord door een zacht, onderdrukt gelach in hare nabijheid en zag, toen ze zich omkeerde, Baby voor rich staan in haar lange, witte nachtpon en met muilt j es aan de bloote voeten . „Dat dacht je niet, he?" riep ze vroolijk en alsof deze woorden bet sein hadden moeten geven, klonk bet terstond daarop nog nit zes kleine monden „Dat dacht je zeker heelemaal niet !" Het geheele troepje drong naar binnen, achter Baby aan en spoedig zat Suze op bet bed, met de twee kostbare portretten in de hand en al de kleintjes in wit nachttoilet om zich been, heel dicht bij elkaar, de bruine en blonde kop j es vroolijk naar Suzee toegekeerd . „Zie-je," zei Baby, die vertrouwelijk haar arm door dien van Suze had gesto4cen en de spreekster van bet troepje was, „Miss Croker heeft naar Holland geschreven, naar jouw vader en de portretten besteld, maar . . ." „Portretten ?" vroeg Suze lachend . „haar jouw portret zal toch wel niet nit Holland zij n gekomen ? Dat is toch stellig in Engeland gemaakt ?" „0 ja," zei Baby bedremmeld, „natuurlijk, maar ik bedoelde . . .z wat akelig, ik heb me vergist ! Dat moest je morgen pas zien !" Zij keek hare vriendinnetjes verslagen aan, maar volgde terstond den raad, dien zij haar met algemeene stemmen gaven om „dat flu ook maar to vertellen ." „Er is ook een portret van jouw koningin voor Miss Croker nit Holland gekomen," zei Baby plechtig . „Dat wordt neergezet
122
op de plaats waar vroeger het andere stond ; vindt je dat niet Prettiff a ? En . . ." hier daalde haar stem tot een gewichti g gef luister, „onze klasse, alleen onze klasse," met een grappig def tig gebaar naar de andere kleint j es, „heef t a11es betaald ." ,,Wat !" riep Suze uit en ze sprong van het bed af, legde de portretten haastig op een stoel en breidde hare armen uit, als om zoo al de kleine weldoensters to zamen aan het hart to drukken. Het was een gekus en een gelach en een gebabbelen en een gejuich van belang, totdat opeens al de kinderen „0 !" riepen en van het bed afgleden . „wel, we!, we!," klonk Miss Croker's stem vroolijk . „Dat is me hier een leven alsof er een kinderpartij gegeven wordt ! Zijn jullie van plan vanavond niet weer naar bed to gaan?" De kleine meisjes lachten en klapten in de handen van plezier . „De Duchess is zoo blij," riepen ze, „zoo vreeselijk blij !" En Baby, die het meest opgewonden was, ging naast de directrice staan en vroeg smeekend „Och toe, komt a ook een beet j e bij ons op het bed zitten, een heel klein pons j e !" „Neen, neen," Miss Croker schudde zeer beslist het hoof d . „Dat gaat niet, kindje. En nu is het voor jullie ook mooi genoeg geweest, dunkt me . Komt, kust de Duchess alien goedennacht en dan vlug weer naar bed ." De kinderen gehoorzaamden zuchtend ; er klonk een getrippel van kleine voeten over de kamer en het portaal, toen nog even een vroolijk gelach, nadat Miss Croker jets gezegd had, dat Suze niet verstaan kon -- daarna was alles stil . „0 how lovely!" „Exceedingly pretty!" ,,Most charming!" klonk het, toen Suze later de portretten aan de oudere meisjes zien liet -- en den volgenden ochtend sloop zij stil even alleen naar de zitkamer der directrice en overtuigde zich door een snellen blik op de ronde taf el, dat het nieuwe portret der koningin der Nederlanden er werkelijk een eereplaats had gevonden ! De eerste dagen, die nu volgden, waren bizonder gelukkig en vredig voor Suze . Het voorgevallene had blijkbaar een diepen indruk op de meisjes gemaakt, alien deden haar best zich jegens haar to gedragen zoo als het behoorde en zelf s Tone was zoo
123
beleefd en voorkomend, dat het scheen alsof zij zich vast voorgenomen had Suze nooit meer to plagen, of het haar op andere wij zen lastig to maken . Verscheidene meis j es, die bij na van den eersten dag of dat Suze op school was gekomen, op Tone's hand waren geweest en zeer onder haar invloed waren, betuigden telkens met groote drukte hare goedkeuring over haar tegenwoordig gedrag en maakten er Suze meer dan eens op , opmerkzaam . Suze vertrouwde de zaak maar half en hield zich op een of stand, maar in haar hart hoopte ze vurig dat Tone werkelijk spijt had over wat ze gedaan had en haar verder met rust zou laten . Toen echter het gebeurde met het portret wat in vergetelheid begon to geraken, veroorloof de Tone zich nu en dan weer spottende of hatelijke opmerkingen over Suze en hoewel deze zich er weinig aan stoorde en gewoonlijk deed alsof zei ze niet hoorde, hinderden zij haar toch en stemden haar verdrietig . Het was van het begin of aan haar innige wensch geweest om met al de schoolmeis j es op een prettigen, hartelij ken voet to staan en . . . populair to zijn onder haar, maar ze begon nu meer en meer in to zien dat dit ideaal niet verwezenlij kt zou worden, dat Tone door haar uiterlijk, door haar zoete vleierijtjes, door hare bevallige maniert j es, hare handigheid om op allerlei slimme wij zen de meis j es met zwakke karakters voor zich in to nemen en aan zich to verplichten, een macht was, waartegen zij zelf niet, ten minste in vele opzichten niet, bestand was en dat zij zich onderwerpen moest aan het denkbeeld van Tone's mindere to zijn in het oog van velen . Zij deed haar best zich hierin to schikken en genoot des to meer van de hartelij ke toegenegenheid der kleint j es en de onveranderlijke vriendelijkheid van Marjorie en Nora, maar met ergernis merkte ze op hoe Tone altijd weer, met f ijne listigheid en groote volharding, een wit voet j e bij Marjorie trachtte to krijgen en schijnbaar alles deed wat zij kon om haar ter wille to wezen . In de vrije uren, als zij samen in de groote zaal, of bij goed weer, veel in den tuin, bij een waren en Marjorie dikwij is met veel levendigheid een of ander vertelde dat ze gelezen had of men haar van huffs had geschreven, kon Tone plotseling op bizonder teedere manier en met geestdrift uitroepen dat zij het „so
124
delightful, so very delightful *) vond Marjorie to hooren vertel-
len en dat zij de Engelsche taal nooit mooier vond dan wanner zij die door haar hoorde spreken . „Er is iets in jouw stem, zie-je, ik weet niet wat, maar o, ik zou uren, uren naar je kunnen luisteren !" En dan lachte Marjorie en zei dat Tone niet zoo dwaas doers moest, maar Suze zag toch duidelij k dat hare woorden indruk maakten en een gevoel van afkeer en jaloezie tegelijk maakte zich van haar meester . „Zij zal Marjorie niet bederven, dat mag niet," dacht ze hartstochtelij k . „En zij zal mij haar vriendschap ook niet ontrooven, nooit !" Maar Suze behoefde zich niet ongerust to makers. Marjorie was zelf veel to eenvoudig en to oprecht om wezenlijk bedorven to worden door al de zoetigheden, die Tone haar toediende . En zij bleef Suze trouw helpers en toonde op hare eigenaardige rustige, zich weinig uitende wijze, dat zij van haar hield, hoe langer hoe meer . Een paar malen was het gebeurd in de tangles als Suze, naast Marjorie staande, met haar heldere, zuivere stem de oef eningen meezong, die de leeraar in den tang onophoudelij k liet herhalen, dat Marjorie haar vriendelijk aanzag. „I do so like to have you near tine, and to hear you sing," **) had zij eenmaal gezegd en Suze's hart was sneller beginners to kloppen dat to hooren van Marjorie, die nooit vleide ! Ze schaamde zich over de gedachte, die met akelige snelheid volgde : „En Tone heeft heelemaal geen stem,, daarin ben ik haar dan toch de bags, heerlijk !" Ze schaamde zich en ze hield even op met zingers . Hoe kwam ze nu toch dadelij k aan zoo'n leelij ke gedachte ? Het was alsof zij van zelf bij haar opgekomen was, geheel zonder haar eigen wit - hoe raar toch ! Maar ze bleef blij om wat Marjorie gezegd had, vond de wel wat eentonige zanglessen hoe langer hoe aantrekkelij ker en s erode volstrekt niet in met het oordeel van verscheidene der andere meisjes, die ze dreadfully dull" ***) noemden. Ze ergerde er zich weinig aan, toen, op een ochtend dat de *) Zoo heerlijk! **) 1k vind het zoo heerlijk je naast me to hebben en je to hooren zingers . ***) Vreeselijk saai!
125 onderwij zer in den zang wat laat kwam en zij ne leerlingen in de groote zaal op hem wachtten, lone en hare vriendinnen een dichten kring vormden om Marjorie en Nora heen, die een oogenblik j e zacht met elkaar hadden stann to praten. „Straks heb ik toch Marjorie naast me," dacht Suze . „Mr . Penley komt dadelijk natuurlijk ." Maar Mr . Penley had zich blijkbaar vrij wat verlaat en verscheen nog niet. De meisjes stonden druk to lachen en to praten en Suze, het flu f lauw vindend zich opzettelij k al dien tij d op een of stand to houden, kwam naderbij . „0 ja, ja, Marjorie, dat moet je Nora laten vragen, vandaag nog !" riep Tone in de handen klappend, terwijl zij joist zoo staan ging dat Marjorie Suze niet kon zien aankomen . „Ik weet niet . . ." klonk Mar j orie's stem toen wend er weer geheimzinnig gef luisterd . „Wat is er ? Waar hebben jullie het over ?" vroeg Suze aan een meis j e, dat even buiten den kring stond, een beschermelinge van Tone . Zij keek Suze aan zonder to antwoorden ; toen ging ze naar Tone en f luisterde haar met een lachend gezicht toe „ 'he Duchess wants to know . . ." *) „Does she?" **) zei Tone spottend . „Dan moet ze maar zien dat ze het to weten komt !" Maar nog voordat Tone's vriendin de boodschap had kunnen overbrengen, had Marjorie Suze in het oog gekregen en riep dringend „Do come a little nearer, Duchess ; I want to speak to you ." ***) „0, o, daar is Mr . Penley . Op onze plaatsen, gauw, anders is hij woedend !" riep Tone en Mr . Penley ging voor de piano zitten en maakte voorloopig ee neind aan elk geregeld gesprek . „Je zult a11es heel gauw hooren," f luisterde Marjorie Suze nog snel toe en Suze glimlachte vroolijk en begon met veel animo to zingen . Toen de oef eningen lang genoeg geduurd hadden naar zijn zin, keerde Mr . Penley zich met een ruk op het piano-kruk j e om en zei, Suze aanziende *) De Duchess wil het weten . **) Zoo? Kom toch een beetje dichterbij, Duchess ; ik moet je spreken .
126
„Jij hebt een goede stem . Ik zou jou graag eens alleen hooren zingen . Je kent toch natuurlij k wel jets uit het hoof d ?" Suze antwoordde niet dadelijk . Opeens alleen zingen en dan jets uit het hoof d ! Ze bedacht zich even, toen zei ze aarzelend „Ik ken we! lied j es van buiten, maar . . . geen Engelsche !" Mr. Penley lachte om haar verslagen gezicht . „Dat doet er niet toe," zei hij vriendelijk . „Zing maar gerust in je eigen taa1, het zal er niet minder om klinken, en jou nog wel zoo goed bevallen, denk ik." fir minder om klinken ! Neen, waarlijk niet, dacht Suze, in haar liefde voor het Hollandsch en haar ijver om dit tot zijn recht to laten komen, haar verlegenheid vergetend . Wat zou ze zingen ? Het Wilhelmus ? Dat was wat zwaar voor haar alleen en zou daardoor licht een minder gunstigen indruk maken. Dan . . . ja natuurlijk, daar moest ze een van nemen ! Dat ze daar niet eerder aan gedacht had ! „Well?" zei Mr. Penley. Tot antwoord begon Suze met een blij gezicht bij de herinnering aan de onvergetelijke dagen, waarin zij voor het eerst had gehoord, het bekende kroningslied j e to zingen op de wij s van „Piet H"ein." * ) Weet je, wie het druk hadden achttien jaar geleen? De klokken van onzen toren ; Ze bromden zoo luid, en ze bromden zoo zwaar : Er is een prinsesje geboren! Bimbam! Bim-bam! wie op de wereld kwam? 't Is een prinsesje klein, 't is een prinsesje klein, Dat later koningin zal zijn! Weet je, wat je vader nu dadelijk deed? Die liep er toen holderdebolder De trap op en stak f luks de vlag uit het luik, Uit het luik boven op den zolder . Wip-wap ! flip-flap ! zoo babbelde de vlag, Och menschen, kijkt eens gauw, och menschen, kijkt eens gauw, 't Is feest,'t is feest : rood, wit en blauw! *) Uit : „Het kroningsfeest. Zeven Liedjes voor de kleintjes," door Kath . Leopold.
127 Weet je wat de kinderen toen vlug gingen doen? Ze liepen van d'een naar dander, En riepen : „Zeg weet je 't zeg, heb je 't gehoord?" En zongen toen met elkander : „Hoezee! hoezee! en nog eens weer hoezee! Wie zingt er mee met mij ? wie zingt er mee met mij Ha! ha! ha! ha! wat ben ik blij !"
Hoe verder ze kwam, hoe meer haar geestdrift steeg en haast was het alsof zij hare tegenwoordige omgeving vergat en zich weer geheel verplaatst voelde naar den mooien, zonnigen Septemberochtend, toen het geheele dorp f eest vierde en zij met hare vroegere schoolkameraad j es gestaan had tusschen de kleint j es op het schoolplein en al de lied j es met vuur had meegezongen . Weer zag ze het zachte, zoele windje spelen door de toppen der oude linden voor het schoolhuis, weer zag ze de vroolijke gezichten der kinderen, kleine jongens en meis j es in hun Zondags-tooi : donkere, wollen buffs j es en helder-gesteven, wij d-uit staande katoenen jurkjes - apes toen mooier en feestelijker gemaakt dan ooit door breede oran j es j erpen en groote strikken rood-, wit-en blauw lint - weer zag ze, vlak voor zich, een klein, mager blond meis j e, geheel in oran j e-katoen gekleed en zich daardoor dichter bij de koningin wanend dan de andere kinderen, weer zag ze haar vader en Hans haar toe knikken vanuit de menigte „groote menschen," die nu en dan verdacht met de oogen knipten, weer keken hare oogen naar het schilderachtige, grij ze kerk j e op den heuvel en zagen de zon op het donkere klimop en op de vroolijk wapperende vlaggen der dorpshuizen ; - weer voelde ze in haar hart, terwiji ze zong, de oude, onuitsprekelijke, nooit door woorden, nooit door lange redeneeringen to verklaren lief de voor de jonge, bevallige koningin en het oude beroemde huffs van Oran j e. De meis j es luisterden alien, alien zonder onderscheid, met verbazing en bewondering, als meegesleept door een geestdrift, die zao zuiver, zoo natuurlijk warm was . Toen Suze zweeg, heerschte er een oogenblik een algemeene stilte . „Dat is heel lief, heel lief en eenvoudig," zei Mr . Penley toen . „En je hebt het uitmuntend gezongen ook . fen aardig wij s j e wie heef t het gecomponeerd ?"
I2$
Suze kreeg een kleur en schudde het hoofd zij wist het waarlijk niet . Tone en haar buurvrouw trokken de wenkbrauwen hoog op . „Dat is al heel snugger," f luisterde Tone sarkastisch ; het hinderde haar dat Suze zooveel succes had . „Nu, dat hoor ik dan later wel eens," zei Mr . Penley goedig. y,Het i s een lievelingslied j e van je, dunkt me . Je hebt het met veel warmte gezongen . En dat Hollandsch klinkt aardig, welluidend . . ." Suze had hem wel om den hals willen vliegen ! „Jammer dat wij de woorden niet verstaan konden," vervolgde Mr. Penley. „Waar hebben zij betrekking op ? Ik heb het woord „princes" opgevangen ." „Dit is een van onze kroningslied j es" zei Suze f ier . „Dat dacht ik dadelij k we!," zei Marj orie lachend . Tone en een paar andere meisjes stootten elkaar aan . „0, joist," zei Mr . Penley . „Dat verklaart alles, maar . . . ik zoo nog wel even wat antlers van je willen hooren, jets minder vroolijks . Bedenk maar eens even ." Suze gehoorzaamde en een wiegelied j e kwam haar in de gedachten, dat haar vader dikwijls voor haar had gezongen, als ze, als klein kind, op zijn knie zat . ,,Het is maar een kort dinget j e," zei ze, „en niet veel bizonders ." „0, dat hindert niet . Begin maar." Suze begon weer to zingen, op een rustige, haast plechtige wij ze, die •M arj ori~ belangstellend naar haar deed kij ken. Wat veranderde dat alledaagsche, alles behalve mooie gezicht van Suze opeens, als zij met jets bezig was, dat haar boeide en waaruit haar hart sprak ! En hoe teer en fijn, klagend bijna, klonk de melodie van het eenvoudige wiegelied, zacht en teeder als zij het zong ! Mr. Penley had wel gelijk, het Hollandsch was welluidend, vooral als het zoo voorgedragen werd . . . Opeens, joist toen Suze den laatsten regel van het liedje begonnen was, liet zich een leelijk, piepend geluid hooren, een akelige wanklank, die haar plotseling onthutst deed zwij gen . Mr. Penley stampte met den voet op den grond . „Wie deed dat ?" riep hij, zich boos omkeerend . „Ik weet niet, mijnheer !" riepen verscheidene stemmen .
129
Met een rood gezicht haalde Mr . Penley zijn horloge uit. „Het uur is om," zei hij, langzaam opstaande, „en ik heb geen tij d langer to blijven - maar ik moet u alien, u alien, nadrukkelijk zeggen dat ik dergelijke laffe aardigheden niet dulden wil onder mij ne lessen ! Ik kom hier niet om voor clown to spelen !" „0 neen mijnheer, dat weten wij heel goed," zei Nora met nadruk. Evenals Suze had zij een goede stem en hield zij van de zanglessen ; zij wilde gaarne hiervan nu een bewij s geven, maar deed dit vrij onhandig . „Ik heb je niets gevraagd, jonge dame," zei Mr . Penley, die erg uit zijn humeur was, „en ik verzoek je dus to zwijgen . 0 f . . . spreekt je geweten misschien en is de oorzaak van dat of schuwelijke geluid van zooeven jou niet onbekend ?" Dat was hard voor Nora, die er nooit aan gedacht zou hebben Suze opzettelijk en op zoo'n leelijke wijze verdriet to doen . „U beleedigt me, Mr . Penley, door zoo iets ook maar een oogenblik van mij to kunnen denken !" zei ze gekrenkt. „Maar het kan immers heel goed een geluid buiten zijn geweest," merkte Tone op met een zachte, innemende stem en met zulk een lief vertoon van bescheidenheid, dat Mr . Penley er onwillekeurig aangenaam door getrof fen werd . „Buiten ?" zei hij, even glimlachend om Tone's onnoozeiheid . „Neen, neen, het kwam niet van buiten, het geluid was dichtbij en wel degelij k hier in de kamer . Iemand met een wezenlij k goed gehoor kon zich daarin onmogelijk vergissen ! Nu, maar ik moet weg. Onthoudt alien wat ik gezegd heb ." Hij spoedde zich het vertrek en het huffs uit en de meis j es begaven zich naar boven om Duitsche les to gaan nemen bij F'raulein. Op de trap voelde Tone, die achteraan liep, zich zacht in den arm knij pen door het meis j e, dat in de zangles naast haar had gestaan. „0, Tone hoe dur f de je . . . 2" f luisterde ze, glimlachend tot haar opziende . „Ik dacht dat ik het uitproesten zou, toen ik je zoo onschuldig tegen Mr . Penley hoorde praten !" Tone wierp het hoofd in den nek . „Het speet me dat ik niet eerder aan mij n dierbaar kleinood gedacht had," f luisterde ze terug. „Het heeft me thuis op school al zoo dikwijls goede Een Hollandsch Meisje .
9
130 diensten bewezen en ik vond het gisteren toevallig in 0 mijn kastje . Wil je het nog eens even zien ? Als je er funk in knij pt, piept het . Kij k, hier is het !" Ze stak haar hand in den zak en haalde er een klein, bruin elastieken balletje uit, dat ze voorzichtig aan haar vriendin toonde en toen opeens, tamelijk verschrikt, weer wegstopte . Marjorie, die juist de bocht der trap genaderd was, had op het kritieke oogenblik omgekeken en duidelij k gezien wat Tone in de hand hield . Tone kreeg een kleur, maar hield zich goed . „Wou je me iets zeggen, Marjorie dear?" riep ze, met een vriendelij k gezicht naar boven kijkend . Maar Marjorie antwoordde haar met een blik, zoo ernstig en to gelijk zoo verwijtend dat Tone zweeg en zich, voor een kort oogenblik althans, voor Marjorie schaamde . Ze dacht er echter niet aan, openlijk schuld to belijden of Suze to zeggen, dat het haar speet wat ze gedaan had - ze was er zelf s trotsch op dat eigenlijk al de meisjes wei vermoedden dat zij het was, die zoo plotseling een eind had gemaakt aan Suze's zingen en ze vond het grappig en knap van zichzelf dat ze Mr . Penley zoo slim beet had gehad ! „Vervelend dat Marjorie joist om moest kijken," dacht ze, toen alien later op den dag naar de slaapkamers gingen om voor het eten het haar to schuieren en de handen to wasschen . „Ik moet probeeren haar even to spreken to krijgen ." Marjorie moest haar kamertje voorbij en toen ze haar zag aankomen, bleef Tone op het portaal staan wachten, in een gemaakt deemoedige hooding, die Marjorie ergerde . „I am sorry, dear," zei ze, Marjorie de hand toestekend . „Heusch, Tone? Heb je werkelijk spijt?" zei Marjorie met aandrang . „Och, de zaak zelf is niet eens zoo erg, alleen maar heel laf en kinderachtig, maar waarom moet je de Duchess altijd plagen en dan op zoo'n leelijke, gniepige manier ! Zij is zei f zoo oprecht . . ." „Ik deed het niet met opzet," bog Tone, die weinig lust had naar een lof rede op Suze to luisteren . „Niet met opzet ! 0, lone, is dat wezenlijk waar ?" „Ik begrij p niet waarom je me niet dadelij k gelooven zoudt !
'3' zei Tone op verontwaardigden toon . „Ik heb je nooit reden gegeven om to denken dat ik niet oprecht zou zij n even goed als die stijve, houterige Duchess met haar mooi rood haar, dat altijd zoo elegant zit !" ,,He, Tone!" Nu ja, je maakt me ook zoo bedroef d door dadelij k maar het ergste van mij to denken ! Tk drukte toevallig tegen het balletje in mij n zak aan, dat is nu toch duidelij k genoeg, zou ik zeggen ; ik had een andere japon aangetrokken van ochtend en daar was het toevallig in gebleven . Ik heb er laatst eens met de kinderen mee gespeeld. A1s je me niet gelooven wilt, dan kan ik er niets aan doen natuurlijk, maar het is wel hard, en dat terwijl ik zoovee'l van je houd en zoo graag je vriendin wit zij n . . ." ze hield haar zakdoek voor de oogen . „Och Tone, ik 2F)ou dat ik je gelooven kon, ik wou dat ik er wezenlijk, heilig van overtuigd kon wezen dat het waar is wat je zegt, maar ik kan niet, ik kan niet, flu nog niet ten minste . Wil je mij aan kij ken en even zeggen : „Het is heusch waar ?" Tone trok den zakdoek weg en zag Marjorie aan . Toen . . . . neen, dat kon ze toch niet, ze kon niet zeggen wat Marjorie verlangde, als deze haar zoo aankeek met hare heldere oogen . Even, heel even, was er een sterke, warme neiging in haar hart om de waarheid to zeggen - toen kregen haar gewone onoprechtheid en de verderfelijke zucht om tegenover Marjorie beter to schijneYi dan ze was, weer de overhand . „O, het is verschrikkelij k, verschrikkelij k dat je me niet terstond gelooven wilt !" zei ze hartstochtelijk . „Maar ik kan niet langer blijven staan, ik kan mezelf niet vernederen . . ." En met een welsprekend gebaar de dear van haar kamertje openend, alsof ze to bedroef d was om nog meer to kunnen zeggen, keerde ze Marjorie den rug toe . Marjorie verwijderde zich zuchtend . „Arme Tone, waarom kan ze niet oprecht en eerlij k voor de zaak uitkomen ?" dacht ze . „En arme Duchess ook . Tone kan niet velen dat men van haar houdt - ik mag vandaag wel dubbel hartelij k voor haar zij n ." Suze had zich de stoornis in de zangles nogal niet erg aangetrokken ; daarvoor was ze ook to zeer vervuld van het verlangen om to weten wat het toch was, dat Marjorie 's ochtends met 9*
132
de andere meis j es had besproken en haar nog vertellen zou . Zij kwani spoedig op de hoogte, toen's avonds na de thee, al de schoolmeis j es zich in optocht naar de groote zaal begaven, na eerst door Baby verlof to hebben laten vragen of de directrice haar daar een oogenblik to woord zou willen staan. Zij stond hare leerlingen met een glimlach op het gezicht of to wachten, maar trachtte plechtig to kijken, toen Nora Tompkins naar voren trail en met gepaste bescheidenheid vergunning vroeg om to mogen spreken . „Zeker Miss Tompkins, ik ben verlangend to hooren wat gij mij to zeggen hebt," zei de directrice beleef d en Nora bong diep om hare waardeering to toonen voor deze vleiende woorden en verhief toen haar stem . „Heden over drie weken," zei ze met waardigheid, „zal de dag daar zijn, waarop de oudste, lief ste en edelste leerling van deze school . . . ." hier werd zij plotseling in de ride gevallen door Marjorie, die smeekend riep : ,,Oh, Nora, don't," maar terstond tot zwij gen werd gebracht - „van onze school," herhaalde Nora „den gewichtigen leef tij d van zeventien jaar zal hebben bereikt en ons a11er nederig, dock dringend verzoek aan onze directrice is : toe to staan dat deze schoone dag zoo luisterrijk en heerlijk mogelijk worde gevierd ." Zij wachtte even, maar vervolgde, toen Miss Croker zei : „Nu, ga maar voort, op levendigen toon „Wij geven daarom bescheidenlijk in overweging of het niet goed zou zijn diep geheelen f eestdag de werkzaamheden op zij de to zetten en alien to zamen, directrice en leeraressen en dagmeisjes zoowel als kostleerlingen, een tocht to maken naar Hampton Court en Bushy Park of . . . iets antlers," voegde zij er haastig bij, toen ze zag dat bliss Croker het hoofd schudde . „Welnu, ben je klaar ?" klonk het weer . „Het is onze innige en vurige wensch," hernam Nora, steeds radder sprekend, „dat ons verzoek worde toegestaan en dat het ons buitendien veroorloofd mope zijn den feestdag hier aan huffs to besluiten 's avonds door het geven van enkele voorstellingen, voor het welslagen waarvan wij gaarne onze beste krachten zullen geven ." Nu had ze werkelijk alles gezegd wat ze to zeggen had en met de lange rede had haar nogal wat inspaneen diepen zucht
'33 fling gekost wachtte ze het antwoord der directrice af. De andere meisjes waren natuurlij k niet minder in spanning . Miss Croker dacht eenige oogenblikken na : alley oogen waren op haar gevestigd, het was doodstil in de zaal ; een spell zou men hebben kunnen hooren vallen: Eindelijk begon ze to spreken . „Ik ben het met u eens, meisj es," zei ze, „dat de zeventiende ver j aardag van Marjorie Robinson, de oudste leerling hier op school, al is zij niet de oudste in jaren, f eestelij k gevierd moet worden . Ik zal er niet over uitwijden wat Marjorie voor ons is ;s wij voelen dat alien, hoop ik, even sterk, al brengen wij het niet onder woorden . Ik geloof . . neen, ik geloof niet dat ik er verkeerd aan doe als ik uw verzoek in alle opzichten toesta," een luid ge j uich der meisjes belette haar terstond uit to spreken, -- „ik doe lit echter," vervolgde zij, ,,onder twee voorwaarden, waaraan gij u alien streng zult moeten onderwerpen. Wij gaan niet naar Hampton Court als het veer niet werkelijk mooi is en de tooneelvoorstellingen voor den f eestavond moeten zoo eenvoudig mogelijk worden voorbereid en mogen nooit het eigenlijke werk in den weg staan. Dit mag geen oogenblik vergeten worden . Neemt gij mijne voorwaarden aan ?" „Oh yes, Miss Croker," ,,Of course," „Yes indeed," riepen de meisjes als om strij d, om toen weer plotseling alien to zwij gen en eindelij k met luid ge jubel uit to barsten „Three cheers for Miss Croker!' „Nu is het genoeg geweest," zei de directrice, toen er maar geen eind scheen to komen aan het gejuich . „Gaat flu uwe lessen voor morgen nakij ken ; de kleint j es blij ven bij mij ." De oudere meisjes waren op het punt de zaal to verlaten, toen Marjorie zich omkeerde en vroeg of zij flog even iets zeggen mocht. „Jawel, maar haast je dan een beetje," zei Miss Croker . „Halt je me wat to vragen misschien?" „Ik ben al klaar met mijn werk voor morgen," zei Marjorie, „en de Duchess ook. Mogen wij flu samen flog een poosje naar mijn kamertje gaan?" De meisjes keken verbaasd op, terwij 1 Suze een kleur kreeg van blij de verrassing . Mee naar Mar j orle's kamertje ! Dat was
'34 haar nog nooit gebeurd ; het was een groote onderscheiding, die alleen Marjorie's intieme vriendinnen to beurt viel . Zou Marjorie haar heusch ook als een „echte" vriendin beschouwen ? „Jawel, dat mag dan wel voor dezen keen" zei de directrice vriendelijk . „Maar denkt er aan dat je niet to laat beneden komt voor de prayers, hoor. En nu heb ik geen seconde tijd meer ." De meisjes verdwenen, verwonderde blikken slaande op Suze en Marjorie, die vroolijk en vlug naar boven liepen. „Wat een bevlieging van Marjorie, he ?" zei een vriendin van Tone, • tot deze. Tone haalde de schouders op . „Marjorie is vandaag een beet j e overdreven," zei ze, „maar het heef t nets to beteekenen natuurlijk - ze doet .het uit medelijden en de Duchess behoeft zich niet zulke airs to geven ! Mal wicht, ik wou dat ze nooit hier op school gekomen was !" „Wie ? Wie wou je dat nooit op school gekomen was ?" vroeg Nora, met den deurknop der schoolkamer in de hand . Marjorie en Suze waren reeds lang verdwenen . ,,Luistervinken deugen niet," zei Tone lachend . Toen handig „Vooral niet als zij de dingen ook nog verkeerd verstaan !" „Ik ben zoo blij voor de Duchess dat Marjorie zich wat meer met haar gaat bemoeien," zei Nora met vuur . „Ze heeft zich heel eenzaam gevoeld hier in het begin, geloof ik, en aan mij had zij ook niet veel. Ik kan eigenlijk niet veel meer dan pret maken ." „Alsof dat geen heerlijke kunst was !" riepen een paar meisjesstemmen . „Kom Nora, zoo nederig ben je toch antlers ook niet!" „Ik ben heelemaal niet nederig," zei Nora oprecht . „Maar ik herhaal dat de Duchess veel meer heeft aan Marjorie's vriendschap dan aan de mij ne . Je zult wel aan haar gezicht kunnen zien straks hoe ze genoten heef t." En Nora had gelijk . Toen Suze later met Marjorie in de eet.kamer kwam voor de avondgebeden, ' zag zij er gelukkig uit en toen de directrice, haar voorbijgaande, even de hand op haar schouder legde en vroeg : „Prettig met Marjorie gepraat ?" antwoordde zij met geestdrift : „Ja, verrukkelijk !"
Tiende Hoofdstuk . Marjorie's Verjaardag .
moet je me eens heel veel van jezelf vertellen ." had Marjorie gezegd, toen ze met Suze alleen op haar kamertje was en Suze was gaan vertellen, al meer en meer, opgetogen over Marl orie's hartelij ke belangstelling . Eindelij k had Marjorie uitgeroepen : „wat zul je het heerlij k vinden met kerstmis je vader en je broer weer to zien !" En opeens was Suze's gezicht betrokken en had ze haperend gezegd dat ze met kerstmis niet naar huffs zou gaan . Marjorie had het nauwelijks willen gelooven . „Niet naar huffs met kerstmis !" had zij uitgeroepen . „En . . . . dan moet je dus hier op school blijven ? Alleen . . . alleen met Tone, want al de andere meisjes gaan naar huffs, dat weet ik zeker ." „Ja," had Suze met een f lauwe stem geantwoord, „het was van het begin of besloten en het was dus misschien maar beter dat het zoo bleef," een aangenaam vooruitzicht vond zij het echter niet . Toen hadden beiden een pons j e gezwegen en daarop was Marjorie van onderwerp veranderd en had vroolijk gezegd : „En flu zal ik je eens wat van mijn ouderlijk huffs vertellen . Zooals je weet, leven gelukkig vader en moeder beiden nog en woont mijn lieve grootmoeder ook bij ons in . Dan heb ik een broer en een zuster ; van allebei houd ik evenveel ! Verleden week heb ik U
136
juist bericht gekregen dat . . . ." toen had zij opeens hartelij k gelachen en in de handen klappend, uitgeroepen : „Neen, maar dear vertel ik je verder niets meer van !" Suze had meegelachen, hoewel zij eigenlijk niet begreep waarom, en eindelijk hadden zij nog wet over de school gepraat semen en had Suze hear hart eens lucht gegeven door met de grootste openhartigheid en niet juist de grootste onpartijdigheid, to spreken over het verschil tusschen Hollandsche en Engelsche meis j es . Marjorie had toen heel beleef d geluisterd en een pear malen geknikt als bewij s van instemming met hetgeen Suze zeide, maar toen ze ophield met spreken, had zij toch met groote beslistheid en op een toon, die duidelijk zei dat zij volkomen overtuigd was dat zij gelijk_had, opgemerkt : „Yes, but o f course it is • best to be English, you know!" *) Suze had toen heel verbaasd opgekeken en een tegenwerping willen maken, maar er was iets in Marjorie's gezicht geweest, dat hear weerhield en met een gevoel van teleurstelling had ze bedacht, dat het maar beter was dat ze verder zweeg over dit onderwerp omdat het toch vergeefsche moeite zou zijn er verder over uit to weiden, en ook Marjorie, evenals al de andere Engelsche meis j es toch steeds de meening zou blijven vasthouden dat het werkelij k beter was een Engelsche to zijn den iets antlers ! Ze had zich, zoo goed mogelijk, over de teleurstelling heen gezet en Marjorie was verder zoo vriendelijk geweest en zoo hartelijk, dat de tijd hear was omgevlogen en ze, toen ze's avonds in bed over het „heerlijke uurtje" bij Marjorie lag na to denken, het besluit nam, ook van hear kant to doen wet zij kon om Marjorie's verjaardag tot een waren feestdag to maken . IJverig werden in de vrije uren de voorstellingen besproken en voorbereid, die op den f eestavond zouden worden vertoond en zooveel mogelijk geheim gehouden moesten worden voor Marjorie, de onderwijzeressen en de dagmeisjes, die tot de gasten zouden behooren . Tone vooral was druk en zenuwachtig in de weer. Nora had zich niet bij hear aangesloten, maar voerde iederen avond geheimzinnig f luisterende gesprekken met een afzonderlij k club j e meis j es ; Suze had lachend het hoof d geschud, *) Ja, maar het is natuui •lijk het best om Engelsch to zijn, zie-je!
'37 toen Nora haar drong zich ook bij deze „af deeling" to voegen . „Neen, neen, ik behoor bij de kleint j es ; ik ga jets doen met Baby en hare vriendinnetj es, die hebben mij noodig," zei ze vroolij k en zij vroeg en kreeg verlof our 's avonds, voordat zij naar bed gingen, een half uurt j e met de kleint j es to repeteeren . Marjorie had met nadruk gezegd dat men haar bepaald een genoegen zou doen door geen cadeautjes voor haar to koopen en een paar dagen voor den verjaardag drukte de directrice de meisjes nog eens terdege op het hart dit niet to vergeten . „Wij zullen, hoop ik, een blij den en gelukkigen dag hebben," zei ze, „laat ons er vooral voor zorgen dat alles ordelijk en geregeld in zij n werk gaat en geheel zooals onze jarige het wenscht ." De meisjes knikten Marjorie vroolij k toe bij wij ze van belo f to dat alles gaan zou volgens haar verlangen, maar een dag voor den verjaardag stonden verscheidene gezichten minder opgeruimd, want het heldere najaarsweer was verdwenen en had plaats gemaakt voor een somberen, natten mist, die zelf s hier, zoo ver buiten het eigenlij ke L,onden, dik en zwaar neerhing en a11e hoop op een prettigen dag in de f raaie tuinen van Hampton Court scheen to vernietigen . Bezorgde, haast smeekende blikken werden telkens geworpen op den barometer en tegen het nadrukkelijk verbod van Fraulein in, tikte Nora een paar malen tegen het glas our to zien of de wijzer dan ook vooruitging . De dag ging stil voorbij ; de meisjes waren to zeer in spanning our druk to wezen . Na de thee voegde ieder zich bij haar eigen club j e our voor 't laatst repetitie to houden ; Suze ging naar boven met de kleint j es, maar bleef maar 'n oogenblik bij hen en sloop toen, met een glimlach op haar gezicht, naar haar slaapkamert j e . „Miss Croker zal het wel niet goed vinden," mompelde ze, terwij 1 zij eenig geld uit haar lade kreeg, „maar ik doe het toch ; ik doe het nu we!, ik heb er mijn hart op gezet ! Misschien . . . misschien bemerkt ze er wel nets van dat ik nit ben gegaan en . . . als ze me sours zien mocht als ik weer thuis kom, zal ze toch wel niet zoo heel boos zijn . Ik doe het immers voor Marjorie en ik blij f maar even weg !" Een oogenblik later stond ze met haar hoed en mantel our bij de voordeur. Ze wist dat zij jets doen ging, dat streng verboden was, dat geen der meisjes alleen nit mocht gaan, vooral niet
138 tegen den avond en met zulk mistig weer en dan nog wel zonder verlof to vragen, maar zij aarzelde toch maar even . Ze wou zoo graag even een boodschap doen, een ruikertje anjelieren gaan koopen voor Marjorie, zonder dat iemand het wist . .Dat was toch geen bepaald cadeaut j e en het waren Mar j orie's lievelingsbloemen en zij wou hair die zoo graag geven, zij alleen ! Als zij er met iemand over sprak en vroeg of het dienstmeisje ze even halen mocht, was het geen geheim meer ! Tone zou er ook achter komen en waarschijnlijk hetzelfde doen en al het gent van het geven zou voor haar, Suze, vergald zij n . Neen, neen, ze wou nu niet langer dralen ; ze ging wel ! Hoe gelukkig dat het zoo stil was in de gang ; ze moest oppassen dat ze geen leven maakte met bet openen der voordeur . Heel voorzichtig ging ze to werk, trok de deur zoo zacht mogelijk dicht, toen zij op de stoep stond en snelde toen de steenen trappen of en bet hek uit, de straat op, waar ze terstond verdwenen was in den zwaren, bruin-grij zen mist . 0, wat was bet vreemd en akelig buiten ! Het was alsof de kille nevel zich dicht tegen haar aandrong, zich als een vochtige mantel our haar geheele gestalte wikkelde, haar bet ademen moeielijk maakte en hare oogen benevelde ! De meeste lantarens waren reeds aangestoken en bet gele, zwakke licht deed den mist nog donkerder en naargeestiger schijnen . Suze had nog nooit zoo iets gezien - zij kende alleen den teederen, ragf ijnen, doorzichtigen nevel, die sours de beidevelden rondom haar ouderlij k huffs al s met een lichten sluier overdekte en kunstig sierlijk kantwerk hechtte aan de dunne, puntige dennenaalden -- deze mist was zoo akelig doodscb en somber en doord ringend ! Ze zou maar vlug en funk doorloopen en goed uitkijken naar een bloemenwinkel ; ze zou er zeker wel gauw een vinden ! Ja, gelukkig, daar was er al een, vlak naast bet boekenstallet j e, waar Mademoiselle laatst een oude uitgaaf van Florian had gekocht . Vat had ze den weg gemakkelijk gevonden ! Ze was ook maar even den hoek omgegaan, toen recht doorgeloopen, den bekenden weg naar de kerk, en eindelijk links omgeslagen -- ze was blij dat ze niet verder behoefde to gaan . Ze ging den bloemenwinkel in en keek haastig rond naar anjelieren, maar ze zag er geen . De
I39 eigenaar kwam dadelijk naar haar toe om to vragen wat zij verlangde . „I should like . . . I should like . . . some . . . some angeliers," zei Suze, die maar niet bedenken kon wat toch het Engelsche woord voor an j elier moest zij n en nu maar een vrij e vertaling van het Hollandsche gaf ! De man schudde het hoo f d ; hij had nog nooit van „angeliers" gehoord ! Suze vond het heel lastig. They are red flowers, very, very red," zei ze, ,,and . . . they look a little like cornflowers ." *) „Ah, pinks you mean!" **) zei de man. „Neen, die heb ik op 't oogenblik niet . Daarvoor is het ook to laat in 't jaar nu ." „Ik weet toch zeker, dat ik ze verleden week nog gezien heb," hield Suze vol . „Dat is mogelijk, maar toch een zeldzaamheid . U kunt echter wel eens probeeren of Shaw ze nog hee f t ; die is gewoonlij k nog al heel ruim voorzien ." „Waar is dat, Shaw ?" „0, weet u dat niet ? Die groote bloemenwinkel, hier tamelijk dicht bij . Als u deze straat geheel uitloopt en dan rechts omslaat, ziet u Shaw vlak voor u," zei de man beleef d. Suze bedankte hem en volgde zijne aanwijzing . De lengte der straat viel haar niet mee en toen ze rechts gegaan was, zag ze Shaw's winkel niet dadelijk, de mist was daartoe veel to dicht ; ze vroeg even aan een policeman, moest toen nog een klein straatje door en was terecht . Vlug lip ze den winkel in . Haar gezicht helderde op, toen zij in een hooge glazen kan, tusschen varenplanten en mos in, werkelijk een bos helroode anjelieren zag staan . „Wilt u me even zeggen voor hoeveel ik dat ruikertje koopen kan ?" vroeg ze snel . De winkelier zei het haar . Suze vond het nogal duur, maar ze was blij dat zij de bloemen krijgen kon, liet ze in vloeipapier wikkelen, betaalde en verdween . Haastig, zoo gauw als ze maar kon voortkomen in den mist, nu en dan tegen een voorbij Banger aanbonzend en verlegen om *) Het zijn roode bloemen en zij gelijken een beetje op korenbloemen . **) 0, anjelieren meent gij !
140 excuus vragend, dan weer het trottoir uit het oog verliezend en verschrikt wordend door het toornig geroep van een hansomkoetsier of een cabby, die haar beval niet vlak voor zijne paarden to gaan loopen, eenmaal bijna op den grond geworpen door een koopman in ~ennytoys, *) die, niettegenstaande den mist, zijn clowns liet balanceeren en zijn balletdanseres j es in luchtige kleedij ronddwarrelend boven den breeders bak met koopwaar, dien hij voor zich uit droeg, sours angstig rondziende our to ontdekken van welken kant het geluid kwam, als ze het getoeter van den horen van een omnibus hoorde - zoo keerde ze terug, flu ze de kostbare bloemen voor Mar j orie eenmaal in de hand had, veel minder dapper gesteznd dan toen ze haar doel nog niet had bereikt . Ze herademde, toen ze links omgeslagen was en bedacht dat ze nu spoedig thuis zou zijn . Ze deed haar best vlak langs de winkels to blijven gaan op de trottoirs, en kwam tot haar blij dschap op deze wij ze sneller vooruit, - toen zij opeens ontsteld staan bleef . Ze zag een square voor zich, dat haar volkomen onbekend was ; ze keek our zich heen naar de winkels vlak in hare nabijheid - ook die kende ze niet ! Ze was verkeerd geloopen, had zich, door den mist misleid, in de richting vergist ; haar hart hield een oogenblik op met kloppen ; nu was ze dus verdwaald, verdwaald in het groote L,onden Maar een oogenblik later lachte zij our haar angst . Ze zou naar een policeman uitkijken en dien our raad vragen, dan was ze natuurlijk dadelijk weer op den rechten weg . Hoe vervelend dat zij flu juist geen agent kon ontdekken ! Ze liep langzaam een eind j e door en werd steeds ongeduldiger, toen ze maar geen politieagent tegenkwam ! V'at moest ze beginners ? Het werd hoe langer hoe donkerder ook en ze kon door den mist toch al zoo'n klein eindje voor zich uit zien! Moedeloos keerde ze eenige schreden terug en bleef besluiteloos staan bij een der hoeken van het plein . Daar zag ze naast zich een kleine restauratie, een A . B . C . ** ) Ze bedacht zich niet lang en ging naar binnen . Het was er warm en behagelijk, geheel antlers dan buiten . De gaslichten brandden en de kleine marmeren taf elt j es, overal waar *) Speelgoed van een stuiver het stuk . **) Een afdeeling van the Aerated Bread Company .
'4' maar plaats to vinden was, neergezet, waren alle bezet door hongerige en dorstige dames en heeren, die zich to goed deden aan thee of cacao met groote stukken cake en biscuits of dunne, dikbesmeerde sneed j es brood . Achter de toonbank vlak bij de dear, stonden drie of vier jonge meis j es, alien druk bezig de vele gasten to voorzien van wat zij noodig hadden en met vlugge handigheid de juiste keuze doende uit de stapels verschillende soorten gesneden cake, die op hooge, glazen schotels klaar stond. Zij hadden het veel to volhandig om Suze dadelijk to bemerken, die aarzelend en wat verlegen bij de toonbank staan bleef . Vlak in haar buurt zaten twee heeren thee to drinken ; de eene zag haar rondkijken en maakte een beweging alsof hij plaats voor haar wilde maken aan het tafeltje ; hij wist dat nergens antlers voor haar gelegenheid zou zijn om to gaan zitten - toen zij echter geen plan scheen to hebben van zijn beleefdheid gebruik to maken, lette hij verder niet op haar . Eindelijk kreeg een der meis j es haar in het oog en vroeg wat zij verlangde. In haar zenuwachtigheid veel minder goed Engelsch sprekend dan gewoonlijk en zich wonderlijk beschroomd en eenzaam voelend, to midden van al die vreemde menschen, deed Suze vrij hakkelend haar vraag . Het meisje verstond haar niet . „Wat zegt u?" vroeg ze . ,,Of ik den weg weet naar . . . ?" Suze noemde den naam der school : ,,W estbury . Het is de school van Miss Croker," voegde zij er verklarend en vrij luid sprekend bij . „Indeed, I don't know," zei het meisje, wat kortaf, omdat er twee dames op haar stonden to wachten . ,,But . . ." begon Suze weer, toen er plotseling van een anderen kant hulp op kwam dagen . Een der twee heeren in hare nabijheid had gehoord wat zij zei en was opgestaan . „Westbury ! Dat moet de school zijn van Marjorie," zei hij tot zijn vriend . Toen snel tot Suze : „I think I can help you . You know my sister, Marjorie Robinson, I suppose?" *) „Yes, yes," riep Suze verheugd uit . Toen, o mhaar gemoed lucht to geven, plotseling in het Hollandsch : „0, wat heerlij k !" *) Ik geloof dat ik u helpen kan . Gij kept mijn zuster M . R . zeker?
142
„Wat !" riep de andere jonge man, insgelij ks in het Hollandsch, terwiji hij flu ook van zijn plaats opstond. „Een landgenootje van mij, dat is aardig !" Zijn Engelsche vriend begreep niet recht wat er gaande was, maar werd spoedig op de hoogte gebracht en Suze, flu geheel van haar angst bekomen, ging met hare twee kennissen den winkel uit en nam dankbaar het aanbod aan om zich door hen een eind den weg to laten wij zen . Hare verrassing en haar dankbaarheid over de ontmoeting werden nog grooter, toen ze, nadat zij zelf zonder de minste achterhoudendheid had verteld wie zij was en hoe zij heette, daarbij telkens met zeker genot in 't Hollandsch vervallend -- vernam dat de Hollandsche vriend van Marjorie's broer ook haar broer Hans dikwij is had ontmoet in Holland, als hij voor zaken op refs was . „0 wat heerlijk, hoe aardig!" riep ze meer dan eens, tot de jonge Mr . Robinson lachend opmerkte dat het Hollandsch zeker geen rijke . taal was, want dat hij haar herhaaldelijk het zelf de woord hoorde gebruiken . De mist begon intusschen een weinig op to kiaren : Suze scheen het inderdaad toe, alsof het veel lichter en prettiger op straat was, dan toen zij zooeven in bange verlatenheid ronddwaalde . „Wat een gelukkig toeval toch dat ik juist dien winkel in moest gaan om een Hollander to ontmoeten en een kennis van Hans nog wel," zei ze vroolijk, toen de beide vrienden dicht bij de kostschool afscheid van haar namen . „Groet Marjorie van me," zei de jonge Robinson, waarop zijn vriend zei : „En van mij ook natuurlijk ." „haar ik weet uw naam nog niet eens," lachte Suze . „Ik heet Henk van L,euven," zei hij, „Marjorie noemt me Henk ; doe haar dus maar de groeten van Henk ." Suze beloof de het en nam afscheid . Toen ze het hek voor de school inging, begon haar hart onrustig to kloppen . Het was zeker al heel laat ! Miss Croker moest haar al lang gemist hebben . Wat zou ze toch zeggen om zich to verontschuldigen ? Zij hield het papier met de kostbare anjelieren stiff vast en schelde aan ; ze behoef de niet lang to wachten, de deur werd terstond geopend en . . . de directrice zelf stond voor haar . ,,Maar Duchess!" was al wat ze zeide met een veelbeteeken-
'43 den blik op Suze's mantel en hoed, waaraan de natte mistdruppels glinsterden in het licht der ganglantaren - terwij 1 oak haar haar en zelf s hare wenkbrauwen en oogharen vochtig waren . „0, hoe kon je, hoe kon je ons zoo in angst laten zitten !" Suze sloeg de oogen neer, Miss Croker zag er zoo bleek en ontsteld uit ! „Ga met me mee," zei ze, Suze voorgaande naar hare zitkamer . ,,Is ze terug ?" „Ja, ja, zij is er weer," hoorde Suze stemmen fluisteren, terwijl zij met de directrice de gang doorliep . „0, Goddank," klonk de stem van Miss Little. Toen stand Suze in Miss Croker's kamer . Toen zij er weer uitkwam, waren hare oogen vol tranen . ,)o9 dat doe ik nooit, nooit weer !" zei ze vurig, terwijl ze de trap opliep, „dat zij zoo in angst over mij zijn geweest, he ! En hoe lief van Miss Croker om mij, terwille van Marjorie's verjaardag, geen straf to geven !" Ze ging haast plechtig naar boven, met het hoof d gebogen en vol berouw over wat ze gedaan had . „Lieve, lieve Miss Croker," zei ze, de anjelieren voorzichtig op haar bed leggend, „wat zag zij er ontdaan uit !" Toen, nadat ze haar vochtige jurk voor een andere had verwisseld en haar haar terecht gedaan, nam ze de anjelieren weer op en glimlachte . „Ik hen toch heel blij dat ik die heb," zei ze, „en ik vond het snoezig van Miss Croker dat ze niet vroeg wat het was, toen ik zei dat ik alleen maar een kleine verrassing voor Marjorie was gaan halen : natuurlijk moet ze door het vloeipapier heen wel gezien hebben dat het bloemen waren !" Ze schonk haar waschkom vol water, legde er de anjelieren voorzichtig in en schoof toen de kom, onder het ledikant . „Zoo zal toch wel niemand achter het geheim komen," dacht ze gerustgesteld en ze ging naar beneden, om daar de of keurende blikken de rm eis j es to verdragen . Geen van haar sprak echter een woord tot haar . „Miss Croker heef t zeker gezegd dat zij mij niet to veel vragen mochten," dacht Suze, weinig gewend zoo bizonder beleef d door hare medeleerlingen to warden be j egend ; „ik moet even wat tot Marjorie zeggen ." Marjorie stak haar de beide handen toe, toen zij nader kwam en drukte die van Suze zoo stevig dat deze geen antler bewij s
'44 noodig had om overtuigd to zijn dat zij hartelijk blij was haar weer gezond en wel voor zich to zien . „Ik moet je de groeten doen van je broer en van Henk van I,euven," f luisterde zij haastig ; Miss Croker kon ieder oogenblik binnen komen voor de gebeden . „Wat !" zei Marjorie, zulke groote oogen opzettend dat Suze er plezier om had . „Heb je die dan ontmoet ?" „Ja, zij hebben mij den weg gewezen," zei Suze, „zonder hen zwierf ik misschien nog . . ." Zij moest midden in den zin ophouden ; de directrice, was binnen gekomen. „Later," fluisterde Marjorie nog even en Suze, die alles ook al aan Miss Croker verteld had, maar natuurlijk zeer verlangend was, Marjorie geheel op de hoogte to brengen van haar wedervaren, besloot dit zoo gauw mogelijk to doen . De gelegenheid kwam na het avondeten, toen de andere meisj es nog druk bezig waren met toebereidselen voor den feestdag van morgen. Marjorie's belangstelling liet niets to wenschen over. Zij glimlachte een paar malen, toen Suze den naam Henk van Leuven noemde, maar sprak niet over hem, liet Suze voortdurend aan het woord en luisterde zoo ingespannen dat zij den tijd geheel vergat ; Miss Little moest haar en Suze meer dan eens aanmanen om flu toch wezenlijk naar boven to gaan, de overige meisjes waren reeds verdwenen. Toen Suze haar slaapkamert j e inging, kwam tot haar verbazing, Tone er juist uit . Wat had dat to beduiden? Wat deed Tone daar op die kamer ? De schrik sloeg haar om het hart . Zou lone iets aan de anjelieren bedorven hebben ? Ze liep snel naar haar ledikant, bukte zich en haalde de kom to voorschijn . Neen gelukkig, de bloemen waren nog geheel ongeschonden ; natuurlijk, Tone kon immers niet weten dat zij ze gekocht had ; zij had zich in 't geheel niet bezorgd behoeven to maker ! Zij was den volgenden ochtend al vroeg wakker en kleedde zich stil aan, terwij 1 de andere meis j es nog lager to slapen . Van tijd tot tijd keek ze goedkeurend naar de roode anjelieren, die er nog frisch en mooi uitzagen, ter vijl de stelen lager to drogen op het vloeipapier . Op hare teenen zou zij er mee naar Marjorie's
Ze hadden het veel to voihandig om Suze dadelijk to bemerken . (Blz . 141 .)
'45 kamertje gaan en de eerste zijn om haar geluk to wenschen . Hoe heerlij k dat de mist bij na verdwenen was ; als de zon flu straks ook maar wou gaan schij nen ! Ze sloop voorzichtig de kamer uit . Wat was het nog vroeg ! Marjorie zou misschien nog slapen ; zij zou maar even aankloppen en als ze niet dadelijk antwoord kreeg, een poosje blijven wachten . Maar Marjorie's heldere stem riep terstond : „Come in," toen Suze klopte. Snel, vol verlangen om de jarige haar bloemengroet to brengen, ging ze naar binnen - toen vloog het bloed haar naar het hoofd en kwam er een brok voor haar keel . Op een klein tafeltje voor Marjorie's bed stond een groote, l)rachtige bouquet roode anjelieren, en voor het ledikant geknield, teeder met haar hand die van Marjorie streelend, lag Tone. Zij keek even op, met een spottend glimlachje, toen Suze verward staan bleef, maar wendde de oogen terstond weer naar Marjorie. „Ik was zoo blij dat er nog anjelieren to krij gen waren," zei ze vleiend . „Ik weet niet naar hoeveel winkels ik wel geschreven heb gisteravond - hoe meer hoe liever, dacht ik, zie je ; het kon mij natuurlijk voor jon niets schelen wat het kostte !" Marjorie's gezicht betrok even bij de laatste woorden, toch zei ze met een vriendelijke stem : „Heel lief van je !" Toen, tot Suze „En kom jij me ook al bloemen brengen, Duchess? Dat vind ik bizonder prettig !" Suze knikte even ; ze kon niet goed spreken flog, ze was zoo bitter teleurgesteld en zoo boos en of gunstig op Tone ! Natuurlijk was deze dus wel degelij k op haar slaapkamert j e geweest en had zij de anjelieren in de kom wel gezien! Ze had zeker al vermoed waarom zij uitgegaan Was en toen zelf ook terstond werk gemaakt van bloemen voor Marjorie ! Nu, dat stond haar vrij natuurlijk ; maar waarom, waarom moest zij haar nu van ochtend juist voor zijn? Ze legde haar ruikert j e, dat nu zoo klein en nietig scheen in vergelijking met de groote bouquet van Tone, op het dek voor Marjorie neer en deze nam het op en deed, wat Suze plotseling een glimlach op het gezicht tooverde - ze bracht het even aan hare lippen . „Sentimenteel, he?" zei ze, vroolijk tot Suze opzienEen Hollandsch Meisje .
io
146 de. Toen trok zij haar naar zich toe, kuste haar en f luisterde haar in : „Ik begrij p heel goed dat je daarom zoo lang in den mist hebt geloopen ! Dank je wel hoor, dank je wel !" „Ik heb je nog niet eens gef eliciteerd," zei Suze, die haar stem nu geheel teruggekregen had en Marjorie zei lachend „Neen, dat heeft Tone er beter of gebracht !" Toen, tot Tone „Vindt je het erg onbeleef d als ik jou flu vraag, je plaats j e aan de Duchess of to staan -- wij hebben al gezellig een poosje gepraat samen en zij . . ." „0 ja," zei Tone, met voorgewende onverschilligheid, „de gong voor het opstaan zal ook wel heel gauw luiden . Dag darling, tot straks dan !" Ze ging de kamer nit en het hartelij k, vertrouwelij k gesprek j e, dat Suze toen met haar vriendin genoot, deed haar de teleurstelling van zooeven geheel vergeten . De zon brak werkelijk door en nadat de jarige van alle kanten begroet en gelukgewenscht was, maakten alien, onderwijzeressen, kost- en dagleerlingen, zich gereed voor den tocht naar Hampton Court . Het was een lange, levendige stoet, die eindelijk het huffs verliet in de richting van Clapham Junction, niettegenstaande al de drukte, die er heerschte, een naargeestig station, dat Suze voorkwam voornamelij k uit donkere gangen, vuile, glibberige trappen en smalle, onooglijke perrons to bestaan . Maar het minder f raaie uiterlij k van Clapham Junction had weinig invloed op de stemming der meisjes, die lachend en pratend de komst van den trein afwachtten . Wat een moeite en wat een geloop en gevraag gaf het later om voor alien vlug een plaats j e to vinden ! Miss Croker slaakte een zucht van verademing, toen eindelijk ieder gezeten was en de trein het station uitstoomde . Suze zat met Nora Tompkins over zich bij een der raamp j es en keek met bewondering naar de mooie, met zachtgroen gras begroeide heuvels, met hier en daar een groepje f raaie beuken, waarvan de gelende bladeren glansden in de zon, en naar de tairijke aardige villa's, die zij voorbij stoomden . Telkens als Nora jets tot haar zeide, knikte ze maar even of schudde het hoof d, geheel tegen haar gewoonte in, geen lust toonend voor een onderhoudend gesprek en eindelijk, toen Nora ongeduldig zei
'47 „Maar Duchess, wat heb je toch ? Praat toch eens wat !" antwoordde zij lachend : „Ik heb geen tijd, er is veel to veel to zien om ook nog to babbelen !" Nora haalde de schouders op en schudde het hoo f d ; men kon toch wel kij ken en babbelen tegelij k ! Maar Suze dacht er blijkbaar anders over en bleef zwijgen, ook toen zij den trein hadden verlaten en op weg naar het paleis, de brug overliepen en het heldere water der Theems - zoo. geheel anders hier dan midden in L,onden ! - zagen rimpelen en schitteren in de zon. Wat was het alles mooi, zoo mooi ! Ze haalde eens diep adem met een gewaarwording van groot geluk, van innige dankbaarheid dat zij het zien mocht : een stuk van al het grootsche en interessante van die groote wereld, die tot nu toe zoo heel ver van haar of scheen to zijn geweest . En toen zij een zacht stemmetje hoorde vragen : „Do you like it?" en Baby naast zich zag, zei ze hartelijk : „Yes, yes, I like it very much indeed!" „Ik blij f bij iou," zei Baby, „ik ga alles met jou bekijken !" Alles! Baby had zeker niet gedacht dat er zooveel to zien was in en om het mooie, oude paleis van Hampton Court ! Maar ze bleef trouw aan Suze's zijde en liep met een plechtig gezichtje door de hooge, steenen poorten en gangen en langs de verweerde, met puntiggebladerde klimplanten begroeide muren, die de schilderachtige courts (pleinen) omsluiten . Suze kon haast niet gelooven dat het paleis eerst in i 515 was gebouwd op bevel van kardinaal Wolsey, die het aan koning Hendrik VIII ten geschenke gaf ; - het kwam haar voor dat het veel langer moest geleden zijn, alles zag er zoo oud en eerwaardig uit ! Ze sprak niet anders dan f luisterend, toen ze the Great Hall betrad, die na den flood van Wolsey werd gebouwd en met hare f raaie, gekleurde boogvensters en prachtige, gewelf de gotische zoldering van kunstig houtsnij werk, een zeer indrukwekkend geheel vormt . Suze had er graag lang willen blijven, zij had nog nooit zoo jets gezien. Het licht viel teer en zacht, in schuine, matgele strepen, door het geschilderde glas op het doek, waarmee de muren waren bedekt en flat in wonderbaar schoone tinten voorstellingen to zien gaf van de geschiedenis van Abraham - en er was nog zooveel to bekijken in the Great Hall en het was er 10
148 zoo stil en lief elijk, dat zij onwillekeurig zuchtte, toen zij de anderen weer volgen moest naar buiten, naar the Clock Court . Iaar de aardige astronomische klok, waarna de court is genoemd, en die, oorspronkelijk voor Hendrik VIII vervaardigd, sedert eenigen tij d weer aan den gang is gebracht, en de trap met hare allegorische schilderingen, the King's Grand Staircase, die naar de staatsie-vertrekken voert, leidde spoedig haar aandacht weer van the Great Hall of . Toen zij boven waren en de lange reeks zalen doorgingen, die alle, ook zelf s flu nog, getuigen van de pracht die er vroeger heerschte, o~7as het Suze alsof zij in een tooverwereld rondwandelde. De ontelbare schilderij en, de trof een en groote, stervormig gerangschikte verzameling wapenen in het eene vertrek, in een volgende zaal de sierlij ke troonhemel van den troop van Willem III -- Suze richtte trotsch het hoofd op, toen de meisjes als nit een mond vroegen of zij niet blij was dat haar countryman (landgenoot) William III ook vaak verblij f had gehouden op Hampton Court - de aardige, kleine hoekkamer met den grooten spiegel, waarin men geheel de lange rij vertrekken weerkaatst kon zien, de staatsie-bedden van koningin Charlotte en koningin Anna, het prachtige houtsnij werk der schoorsteenen en deuren, de smaakvol beschilderde zoldering en bovenal het eenig mooie uitzicht door de, met diepe vensterbanken voorziene, ramen op de breede, rechte lanen, het welige gras en de bloemperken der tuinen met hun eigenaardigen Franschen aanleg - dit alles verplaatste haar in een totaal andere wereld en gaf haar een gevoel alsof er jets groots en ruims in haar leven was gekomen, jets, dat haar altij d onvergetelij k zou blijven. En wat was het heerlijk later in de tuinen, zoo zoel en verkwikkend in de refine herf stlucht ! En wat waren de donkerroode en gouden tinten der boomen mooi en welk een ruime overvloed van wilde bloemen groeide er nog tusschen het gras en in de spleten van het grijze steep der muren ! Suze keek nieuwsgierig naar de, half door neteldoeksche gordijnen bedekte, ramen der vele kamers van het groote paleis beneden, waar thans deftige, stille, oude dames, pensionnaires van het hof, hare laatste levensdagen slijten en, naar men zegt, niettegenstaande al het indrukwekkende en schoone om zich heen, zich wel een beet j e vervelen !
149 Er verscheen geen gezicht voor de ramen om den vroolijken meisjesstoet voorbij to zien gaan ; hoe Suze ook haar best deed, zij kon geen enkele oude dame ontdekken tusschen de roode, neerhangende takken van den wilden wingerd en eindelijk gaf zij het op en luisterde naar Baby, die haar in triomf meevoerde naar de sexre, waar de rettsachtige druivenboom to zien is, die jaarlijks 1200 of 1300 trossen druiven oplevert . De meisjes keken verlangend naar de zware, glanzige vruchten, die sierlij k en verleidelijk aan den boom hingen, maar de man, die er bij stond, glimlachte slechts, toen men hem vroeg of er niet een, een enkele tros geplukt en gebruikt mocht worden . „Ik heb er niets over to zeggen, jongejuffrouw," zei hij tot Nora Tompkins, die de vraag gedaan had, „de druiven behooren aan de koningin ." „Ik won dat zij hier was, dan vroeg ik het haar zelf," mompelde Nora, terwijl zij de serre weer verlieten om in het Greyhound hotel, vlak bij den ingang van het lief elijke Bushy Park, dat aan Hampton Court grenst, de schade in to halen en zich to goed to doen aan een smakelijke tea met eieren en cake en jam en biscuits, waarop Miss Croker trakteerde . Eindelij k werd het tij d om door de breede kastan j elaan van Bushy Park naar het station terug to gaan . „Heerlijk dat het f eest nu toch nog lang niet voorbij is !" zei Baby tot Suze, mast wie ze ook in den trein een plaatsje wist to veroveren . „Van avond komt eigenlij k het allermooiste nog, he ? Als . . . als wij het er maar goed of brengen !" „0, daar ben ik niet bang voor," zei Suze lachend . „Zoo heel moeielijk zijn de rollen niet - zoodra we thuis zijn, moeten wij nog maar eens repeteeren met al de andere kleint j es ." Maar er kwam niet veel van repeteeren, toen zij eenmaal thuis waren . „Nu alien naar je kamers, meisjes, om je to verkleeden," zei Miss Croker, „de dagmeisjes komen over een groot uur terug en dan moet alles klaar zijn . \Vij soupeeren vroeg en wat steviger dan gewoonlij k, omdat ons diner niet veel antlers is geweest dan de biscuits en sandwiches, die we meegenomen hadden van ochtend - na het avondeten komen wij dan terstond in de groote zaal bij een. Ik koester zeer hooge verwachtingen van de voorstellingen, waarop wij straks zullen worden vergast . . ."
ISO
Een laid hoera volgde en Baby keek Suze veelbeteekenend aan. In de groote zaal zag het er, een uur later, recht f eestelij k en vroolij k nit. Al de lichten aan de gaskronen waren aangestoken en op den wit marmeren schoorsteenmantel prij kten zilveren candelabras met gekleurde kaarsen, waarvan hat zachte licht scheen op slingers klimop en chrysanthemums, die langs hat marmer waren gelegd . Op kleine taf alt j es in de hoeken, op de piano en tegen den muur, overal zag men bloemen : asters en dahlia's en enkele kostbare witte rozen, en chrysanthen in groote verscheidenheid . De dear der serre stond wijd open en van een hanglamp vie! hat licht op de hooge palmen en varens en hat hangende, fijne mosgroen . De banken in de zaal waren in rijen tegen den muur gezet ; vooraan, bij Marjorie's plaats, stond een tafeltje met Tone's en Suze's an j elieren en toen Mar j orie, nadat alle gasten aanwezig waren, binnenkwam, werd haar een welkomstlied toegezongen, waarin zij herhaaldelij k „de heldin van hat feast" werd genoemd. Nora had hat vers gemaakt, maar was verdwenen, toen Marjorie haar daarvoor wilde bedanken . Er waren maar meis j es stil de kamer uitgegaan en niet lang daarna werd hat gordij n, dat langs den schoorsteen, tusschen de piano en de serre was aangebracht, dicht geschoven. Toen hat wear geopend werd, was hat alsof men opeens de voornaamste karakters nit twee bekende sprookjes voor zich zag. Bij den haard, op een laag vouwstoelt j e, met de handen om den schamelen bruinen rok van haar kleed j e geslagen, en met zedig gescheiden, gladgestreken haar, zat een arme Asschepoester droevig in de asch to staren, zonder ook maar in hat minst de nabijheid to bemerken van een we! wat jeugdige toovergodin, die met loshangende haren en in een langen, grijzen mantel met kap gehuld, terwijl zij een f raai, met klimopranken en goudpapier omwonden tooverstokje in de hand hield, zeer welwillend naar hat Asschepoestertje stond to kijken . Op eenigen afstand zag men de twee booze zusters in f raai baltoilet nu f f ige glimlach j es ten baste geven aan de andere meis j es in balkleeding ; de cavaliers lieten blijkbaar op zich wachten! (Miss Croker had streng verboden dat de jonge actrices heerenrollen op zich zouden
'5'
semen en het voorstellen der tableaux werd daardoor joist niet gemakkelij key ! ) Met meer bewondering dan naar de eenvoudige schilderij van Asschepoestertje, wendden zich de oogen van het „publiek" naar het aardige, in rijk, rood f luweel getooide Sneeuwwitje, dat (bij gebrek aan een glazen kist j e) op een ruig haardkleed lag uitgestrekt, met de handen gevouwen op de borst en de oogen gesloten, zoodat de lange, donkere oogharen scherp of stakes bij het rood en wit van het blanke gezicht j e . Doodstil lag Sneeuwwitje, terwijl om haar heen op den grond geknield in korte, donkerbruine capes, bedroefde aardmannetjes met lange, witte baarden en met puntige kapperi van donkey f lanel ver over het hoof d heen getrokken, naar het schijnbaar levenlooze prinsesje lagen to kijken. Een zeer lage, lange tafel van bordpapier, keurig gedekt met een hagelwit taf ellaken en beladen met miniatuurborden, glazen, schotels, vorken, lepels, messes, f ruitschaaltjes, tot zelf s puntig gevouwen servetten toe, stond in een hoek, beschenen door het licht der serre en zag er met de stapeltjes zeer klein gesneden geroosterd brood, cake en glaasjes melk, aantrekkelij k uit -- de aardmannetjes wares echter veel to treurig gestemd om flu aan eten of drinken to kunnen denken ! Toes het gordijn weer dicht geschoven was, werd er eerst een luid handgeklap gehoord, gevolgd door een algemeen geroep van „Oh how pretty!" en „charriing!" en lovely!" toes een tweede tableau op zeer schilderachtige wij ze de negen muzen vertoonde . Het was duidelij k dat de meis j es, die onder leiding van lone, deze voorstelling hadden voorbereid, al hare krachten hadden ingespannen om haar goed to does slagen en zeer veel werk hadden besteed aan de toilettes, die van lichte, luchtige stof f en vervaardigd, in slanke plooien seer hinges en met hare zachte, teere kleuren een zeer mooi effect maakten . Het klonk lone als muziek in de ooren, toes ze verscheidene stemmen hoorde zeggen : „Dat heef t lone natuurlijk bedacht !" „Zoo jets kan alleen Tone !" En zij was er haast niet toe to bewegen, eindelijk het teeken to geven voor het sluiten van het gordijn en het tooneel aan Suze en de kleint j es over to laten . Geschujf el, onderdrukt gelach en voortdurend geroep van „Stt ! Stil toch !" klonken nu achter het scherm . Eindelijk werd
152
het gordijn met een flinken ruk opengeschoven en zag men een ouderwetsche Hollandsche huiskamer voor zich met een ronde tafel, een theeblad met kleine kopjes, een theestoof (van bordpapier, met groote moeite door Suze zelf vervaardigd), en een geel-koperen ketel ; op den schoorsteenmantel een portret van koningin Wilhelmina en naast het theeblad en voor al de kleine meis j es, die om de taf el gezeten waren, een handwerk j e . Achter het theeblad zat de jeugdige moeder van het troep j e met een kanten mutsje op het blonde haar, dat ze to vergeefs gepoogd had wit to poederen en een zwarte japon aan met gitten kraalt j es gegarneerd . De kleine meis j es zaten bedaard en vlij tig to naaien en to borduren, toen opeens door de serre-deur een regen van f lik j es, suikerboonen en gebrande amandelen naar binnen viel . Nu sprongen alien van hare stoelen op en gingen aan het grabbelen, en terwijl zij hier nog mee bezig waren, kwam langzaam en statig, in een rooden mantel met dons omzoomd en met een hoogen mijter op het hoofd, de bekende heilige, St . Nicolaas binnen, gevolgd door een klein, zwart knecht j e in een regenmantel, die met een menigte sneeuwvlokken van watten was bezaaid . De witte tanden van het grappige, zeer vroolij ke knecht j e, dat trots zijn zwart gezicht, duidelijk op Baby geleek, schitterden tusschen de roode lippen, toen de Sint zich omkeerde en hem een weak gaf om een zwaren, grijslinnen zak to voorschijn to brengen. De kinderen waren intusschen in een rij naast elkaar gaan staan en keken met vrome bedeesde gezichtjes naar den heilige op, terwijl de moeder St . Nicolaas beleefd een stoel toeschoof, waarvan deze echter geen gebruik maakte . Toen hij met een luide, plechtige stem in het Hollandsch vroeg : „Zijt gij het geheele jaar door vlijtig geweest, kinderen ?" antwoordde het heele troep j e met een Engelsch accent : Ja, heusch," en toen Sint Nicolaas daarop aan de moeder verzocht of de kleine meisjes niet wat voor hem konden zingen, bong zij toestemmend het hoofd en zei : „Zeker," 'vat precies klonk alsof zij gezegd had „Zieker !" Daarop zette Sinterklaas zich voor de piano en begonnen de kinderen bij zijn accompagnement vlot en zonder f outen to zin=
'53 gen : „Zie de man schijnt door de boomer," en al werden de sch's en de g's wat zonderling uitgesproken en al klonk de u telkens als oe, de brave heilige, die zel f dapper meezong!) was toch heel tevreden en zei een paar malen : „Heel goed, heel goed," toen het gezang geeindigd was . De uitdeeling der geschenken nit den zak volgde, een ware verrassing voor de kleine actrices, die hiervan niets hadden geweten en, haar rol geheel vergetend, Sinterklaas met groote warmte in het Engelsch haar dank betuigden . De guile heilige trad daarop, zonder de minste plichtplegingen, de groote zaal in, gevolgd door zij n trouw knecht j e en . deelde aan al de aanwezigen cadeaut j es uit, weinig kostbare gaven, maar die toch met blij de dankbaarheid werden aanvaard en telkens uitroepen veroorzaak~ ten als : „0 Duchess, hoe alleraardigst bedacht ! Dank je wel, dank j e wel !" Suze voelde zich den koning to rij k, toen eindelij k het knecht j e (Baby) het laatste cadeautje aan zichzelf geadresseerd vond en alien in luid gejuich uitbarstten „Lang leve de Duchess! Lang leve dear old Holland!" En nog eens weer : „Lang leve koningin Wilhelmina !" Nlarjorie's stem klonk boven al de anderen uit en toen het eindelij k tij d werd om een einde to maker aan het f eest, ging Suze naar boven in het streelende bewustzijn dat ook wel degelijk door haar toedoen, Marjorie's verjaardag een zeer gelukkige dag was geweest !
Elfde Hoofdstuk . In Opstand .
uze's wensch begon in vervulling to komen, Langzaam maar zeker, al deed Tone ook wat ze maar kon om het to verhinderen, vermeerderde haar populariteit bij de meisjes . De guiheid, die zij op Marjorie's verjaardag had getoond, de aardige, vroolij ke manier, waarop ze met de kleintjes omging, de vlugheid, waarmee ze zich hoe langer hoe beter in het Engelsch wist uit to • drukken, de prettige verhalen die zij kon doen van haar leven tehuis, to midden der mooiste bosschen en het levendige dorp, de gemakkelijkheid, waarmee zij thans bijna alle lessen volgde -- van dit alles kwamen de meisjes onder den indruk en veel meer dan in het begin, voelden ze zich tot Suze aangetrokken . Zij merkte het op en genoot ervan met haar geheele hart . Hare brieven naar huffs waren thans voor het meerendeel vol lof over hare schoolkennis j es en toen December naderde, verzocht zij haar vader dringend haar wat lekkers to sturen, waarop zij de meisjes op den echten Sinterklaas-avond zou kunnen trakteeren . „Het f eest wordt hier in 't geheel niet gevierd," schreef ze, „erg saai, vindt U niet ? Zorgt u nu maar dat de avond toch niet heelemaal gewoon voorbij gaat ! De meisjes zij n, door onze voorstelling op Marjorie's verjaardag en door allerlei wat ik verteld heb, goed op de hoogte ."
Iss
Zij kreeg niet terstond antwoord op dezen brief, maar vertrouwde volkomen dat alles gebeuren zou volgens haar wensch en toen de vij f de December voorbij ging zonder jets to brengen, vond zij dit wet wat vreemd, maar twij f elde er toch geen oogenblik aan of het pak van huffs zou den volgenden ochtend stellig komen . Tot hare groote teleurstelling verliep echter ook de zesde December precies als de vij f de en bracht taal noch teeken van huffs, ze werd er zenuwachtig en kregelig onder en keek, telkens als ze de gang doorliep, onrustig naar de taf el, waarop meestal alles werd neergelegd, dat met de post kwam . Maar de dag ging voorbij, het werd avond en nog was het pak er niet . Hoe was het toch mogelij k, dacht ze ongeduldig, dat haar vader en Hans haar zoo konden vergeten ! En ze had nog wel zoo dringend geschreven ! Ze begreep er niets van en werd er telkens neerslachtiger onder - ze had er zich ook zoo op verheugd, de meis j es to verrassen en nu liep het op niets uit ! Langzaam, in een verdrietige stemming, maakte ze zich 's avonds gereed om naar boven to gaan, dock toen ze de eetkamer uitkwam, veranderde plotseling de uitdrukking van haar gezicht. Daar, op het wit marmeren blad der taf el in de gang, lag een pak in bruin papier met het adres in groote, duidelijke letters : Miss S. van Velsen . In een ommezien was zij erheen gesneld, had het opgenomen en liep - zij was een der eersten en Miss Croker was nog met Miss Little, Mademoiselle en p'raulein in de eetkamer - er mee naar boven naar de slaapkamer, om het daar op het bed neer to werpen, vliegensvlug de lakken en touwtjes stuk to trekken en door to knippen en den inhoud to bezien. Bovenop lag een geurig dennetakje van een der boomen bij het huffs, die Suze zoo good kende en waaronder zij 's zomers zoo dikwij is thee dronken ; zij bracht het even, met een welsprekend gebaar, aan hare lippen . Toen haalde ze een keurige, roodleeren schrij f portef euille to voorschij n, waarin, tot hare groote blij dschap, acht of tien brieven lagen, van haar vader en Hans en van al de vriendinnen en eindelijk zag zij een, in stevig dik papier gepakte, groote, groene trommel, die met allerlei heerlijkheden was gevuld : vij f soorten van borstplaat, doozen met chocolade,
i56 twee zeer groote banketletters, haar naam in chocolade, een hart van marsepijn, een kokertje met miniatuur-sigaartjes van suiker voor Baby, een pop van taai-taai en een van speculaas, een reusachtigen zak met ulevellen, omdat Suze daarvan zooveel hield, en nog andere lekkernij en, to veel om op to noemen . Suze sloeg de handers in elkaar van plezier . Nu kon ze trakteeren, en natuurlij k moest zij er dadelijk mee beginners, het was nu nog Sinterklaasdag en morgen . . . 0 heden, daar kwamen de meisjes met Mademoiselle ook al ! In een wip de trommel onder het bed geschoven ! Ze mocht volstrekt geen lekkers op de slaapkamer hebben, dat wist ze heel good, Miss Croker had het zoo dikwijls gezegd, maar ze kon er onmogelijk toe komen, haar trommel nu nog naar beneden to brengen en weg to zetten in de eetkamer kast en dan eerst morgen van al de heerlij kheden to proeven en uit to deelen. „Dat kan natuurlijk niet," zei ze beslist bij zichzelf en met haar voet school ze de trommel nog een eind verder onder het ledikant ; als Mademoiselle straks weer naar beneden gegaan was, zou ze de meisjes trakteeren en een paar van haar met een goede hoeveelheid lekkers naar de overige slaapkamers sturen. Het was alsof Mademoiselle hedenavond opzettelijk langer boven bleef dan antlers, maar eindelijk draaide zij toch het licht uit en zei de meisjes goedennacht. Suze luisterde met gretige ooren naar de zich verwij derende voetstappen ; toen alles stil was, sprong ze nit bed, haalde hare schatten to voorschijn, liep op de teenen naar de andere meisjes toe en f luisterde ieder jets in . Hare woorden werkten als een toovermiddel : terstond werden alle dekens op zij de geworpen en slopen een aantal bloote voetj es in de richting van Suze's slaapvertrek j e, waar de maan helder naar binnen scheen op den uitlokkenden voorraad, dien Suze op haar sprei had uitgestald. „Delightful!" „What a lot!" ,,Are we going to eat it all to night?" *) werd er gef luisterd ; toen legde Suze den vinger op de lippen en presenteerde, als voorbereiding tot de meer voedzame versnapering, de roode ulevellen, hare gasten duidelij k aan het verstand brengend dat zij een hand j evol tegelij k uit den *) Heerlijk! Wat een massa! Gaan we het alles van avond opeten?
'57 zak moesten nemen . De meisjes glimlachten en staken vroolij k drie vier ulevellen tegelijk in den mond, terwijl Suze partjes begon to maken van de chocolade, borstplaat en banket . „Dank je, dank je, o, dank je wel," klonk bet weer f luisterend, toen zij aan bet uitdeelen ging, „maar je moet ons niet to veel geven !" Suze lachte en haalde de schouders op de meisjes spraken zoo grappig onduidelijk met de ulevellen in den mond ; zij kon ze maar half verstaan! Juist maakte ze zich gereed twee der vlugsten to belasten met bet brengen van de traktatie naar de andere kamers, toen ze met een groot •s tuk banket in de eene hand en bet hoofd van den taai-taai man in de andere, ve-rschrikt staan bleef en keek naar bet gordij n van haar kamert j e, dat langzaam open geschoven werd . Nog een ondenkbaar kort oogenblik en . . . Miss Croker stond voor de meisjes, die alien bet lekkers, de duidelijke bewijzen van haar schuld, in de hand hielden en to zeer verrast waren om een woord to kunnen zeggen. De directrice zelf was blijkbaar ook volstrekt niet voorbereid op zullc een tooneel ! Zij had alleen maar even naar Suze willen komen kij ken, die de laatste dagen wat gehoest had en nu vond
ze dit! Ze zei in 't eerst niets, maar bleef de meisjes aanzien met een uitdrukking op haar gezicht, die Suze opeens wenschen deed dat zij anders gehandeld had . Maar ze onderdrukte bet opkomend berouw bet misdrij f was toch ook waarlijk zoo erg niet, vond ze. Zij keek de dfrectrice half uitdagend, half onverschillig aan, toen deze haar strak in de oogen zag. „Kun jij me zeggen, kind, wat dit beteekent ?" vroeg ze . Suze kon, door de ulevellen, die zij in den mond had, onmogelijk antwoorden, wat een, zeer snel onderdrukt, gegiegel bij de andere meisjes deed ontstaan . Met bewonderenswaardige handigheid wist zij de lastige zoetigheid vrij vlug door to slikken, echter niet voordat Miss Croker ongeduldig gezegd had : „Nu, laat mij niet wachten, als 't je blief t ." En met een blik op alles wat op de sprei lag : „Wat is dat ?" „L,ekkers," zei uze stag.
r 58 „Doe je dressinggown aan en je slippers en breng die dingen naar beneden," zei de directrice streng . Naar beneden ! Het hart zonk Suze in de schoenen . „Het is een pak van huffs," zei ze, in de zwakke hoop dat dit f eit Miss Croker gunstiger zou stemmen omtrent het lot van haar „traktatie" . Maar slechts al to ij del bleek die hoop . „Je hoort wat ik zeg, niet waar ?" klonk het zeer beslist . „Breng alles weg." „Heel goed," zei Suze koel, maar hare lippen beef den en de tranen van spijt stonden haar in de oogen, terwijl zij de trommel opnam en de meisjes haar zwijgend .hielpen er alles in to bergen . Toen zij klaar waren, zei de directrice „En flu gaat gij alien, behalve de Duchess, terstond weer naar bed." De meisjes dropen af, met een laatsten, treurigen blik naar de trommel ; Suze volgde er Miss Croker mee naar beneden, maar was spoedig weer terug . Ze zag er boos uit en had een erge kleur . „Wat is er gebeurd ? Wat moest je doen ? Wat zei de directrice ?" riepen de meisjes . „0, heel weinig," antwoordde Suze driftig . „Ik moest de trommel alleen maar in de kast zetten in de eetkamer en toen ik dat gedaan had, zei Miss Croker : „Ga nu maar weer naar boven, morgen zullen we verder zien ." „0 heden, als er dan maar niet jets heel ergs gebeurt," zei een der meisjes, die al langer dan drie jaar op de school was geweest en dus meer ondervinding had dan de anderen. „Iets heel ergs ! Wat dan ?" vroeg Suze snel . „Och, ik weet het niet," was het ontwijkend antwoord . „Ik hoop maar dat het je wat mee zal vallen ." „Als dat alles is wat je to zeggen hebt," zei Suze knorrig . Ze v Tas erg uit- haar humeur en ging naar bed met een sterk gevoel van verongelijkt to zijn . Toen ze den volgenden ochtend wakker werd, was ze wat blijmoediger gestemd . Misschien misschien speet het de directrice wel dat zij gisteren zoo heel streng was geweest en misschien werd er nu vanavond nog wel zoo'n beetje Sinterklaas gevierd in de groote zaal ! Zij zou maar cooed houden en niet dadelijk het ergste denken .
'59 Tot haar verwondering gingen de ochtend en de middag op de gewone wij ze voorbij . Toen, een half uur voor de thee, terwijl de zon helder scheen op het grasveld in den tuin en Suze hoe langer hoe hoopvoller gestemd werd, liet de directrice haar bij zich roepen en kwam het vreeselijke vonnis . De geheele inhoud van den trommel was als het ware verbeurd verklaard en zou uitgedeeld worden aan een troepje arme kinderen, die Miss Croker kende en die zich thans beneden in de keuken bevonden . „Ik heb dezen maatregel ynoeten nemen, mijn kind," zei ze, toen ze zag hoe bedroefd Suze was, „omdat je de wetten van de school meer dan eens hebt geschonden, terwij 1 je er zeer goed van op de hoogte waart . Niet voor jou alleen, maar ook voor de anderen zal het een heilzaam voorbeeld zijn . . . ." Suze wierp het hoof d in den nek . Haar gezicht stond stug en strak thans ; zij wilde niet meer luisteren . Haar besluit was genomen ; Miss Croker moest dan maar zien wat er van kwam, dat zij haar zoo wreed behandelde ! De directrice zuchtte even en zweeg ; zij zag wel dat het nutteloos zou zijn, nil to trachten Suze het verkeerde van haar handelwijze to doen voelen en ze had toch ook medelijden met haar . „Ga nu mee naar beneden," zei ze eindelijk. Suze gehoorzaamde onverschillig en toch ook weer met een zeker vaag gevoel van heldhaf tigheid, alsof zij een martelares was en bereid den beker der smart tot op den laatsten druppel uit to drinken ! Toen ze de mooie, ruime keuken met het helder brandende vuur in kwam en haar oude vriendin de goedhartige cook bij de withouten taf el zag staan, bezig kleine, bruin papieren pak j es in een mand to stapelen, terwij 1 in een rij tegen den muur, zeven kleine, armoedig gekleede jongens en meis j es met magere, bleeke gezichtjes, geduldig stonden to wachten, werd ze wat zachter gestemd . En toen cook, van haar werk opkijkend, haar aanzag en, zonder zich in 't minst to storen aan de tegenwoordigheid der directrice, met een vriendelijk knikje zei : „Nu, wat beter gewend, he ?" kon ze niet nalaten even f lauwt j es to glimlachen. Maar toen ze de bekende trommel van huffs in een hoek ontdekte, toen Miss Croker de pakjes begon uit to deelen aan de kinderen,
i6o toen de mand eindelij k leeg was en toen de kleine jongens en meis j es daarna, op aandrang der directrice, haar, Suze, met schrille stemmet j es : „ Thank you, lady," toeriepen, werden hate droefheid en verontwaardiging, haar weer to machtig en snelde zij woest de keuken uit, de gang door en de trap op naar haar slaapkamert j e, waar ze, op den rand van haar bed gezeten, met potlood een briefkaart naar huffs schreef . Hare vingers beefden zoo, ze kon het potlood haast niet hante ren - toch slaagde zij er in de volgende, weinige, dock veelzeggende woorden op de kaart to schrijven : „ Ik berg diep ongelukkig, laat niij thuiskomen!" Een oogenblik was zij weer naar beneden geloopen naar de keuken, waar ze thans noch de directrice, noch cook vond, noch de arme kinderen, maar tot haar blij dsehap alleen L,izzy, een der andere dlenstmelsjes, die zich gaarne bereid verklaarde, de gewichtige briefkaart terstond naar de post to brengen . „Ziezoo, nu kan het mij alles niets meer schelen," dacht Suze, zeer trotsch op haar onafhankelijke daad en ze liep langzaam naar de eetkamer - het zou wel haast theetij d zij n, meende ze toen ze in de gang Nora Tompkins tegenkwam, die haar staande hield . „o, ben je daar eindelij k !" zei ze . „Er is overal naar je gezocht. Arme Duchess, wat is het treurig of geloopen met al het mooie Hollandsche lekkers, he ? Maar ik moet hier niet bij je staan praten, dan loopt het met mij ook niet goed of ! We gaan dadelijk theedrinken, maar Miss Croker heeft mij naar jou gestuurd om to zeggen, dat jij bij haar moest komen ." „Alweer ?" zei Suze, de schouders ophalend . „Wat is er dan nu weer ? " „Ga maar eens kij ken," zei Nora vroolij k en verdween in de eetkamer . „Ik krijg zeker nog een lange vermaning," mompelde Suze bitter . „Nu, ik zeg niets terug, dat is me de moeite niet eens waard !" Met dit vriendelijk voornemen bezield en met een zeer knorrig gezicht, ging ze Miss Croker's zitkamer in, zonder er op to letten dat ze op haar kloppen aan de deur geen antwoord had gekregen . Ze keek verbaasd op, toen ze het vertrek ledig vond - ze had
I6I stellig verwacht de directrice op haar to vinden wachten en bij wat ze thans zag, vergat ze geheel dat het eigenlij k haar plicht was in een zeer slecht humeur to zij n ! Voor den open haard, waarin de vroolijk dansende vlammen zich to goed deden aan een groot stuk beukenhout, was de lage, ronde taf el geschoven, blijkbaar voor twee personen gedekt, want op het helder witte servet stonden twee „converts" : kleine bord j es en mes j es en twee allerlief ste 'vingerdoekjes, met rose zijde bewerkt aan de hoeken. E en keurig theeservies was op een kleiner tafeltje naast de andere , geplaatst ; het water kookte en borrelde in den ketel boven het spiritus-lichtje. Bruine, bros geroosterde stukjes brood, glazen bekert j es met marmelade en jam, een groot, rond aangesneden brood, een schaaltje met gespoten boter en stapeltjes cake en biscuits prijkten op de tafel en Suze was juist bezig to denken, hoe bizonder smakelijk alles er uitzag en hoe vroolijk de groote bouquet goudbruine en gele chrysanten op den schoorsteen de kamer maakte, toen de deur open ging en de directrice binnen kwam . ,,Well?" zei ze vriendelij k . „Heb je lang gewacht ? Er kwam joist iemand om me to spreken . En heb je lust van middag eens hier bij mij een kop j e thee to drinken ?" Het was grappig to zien, hoe Suze er blijkbaar met zichzelf over in strijd was of het ook tegen haar waardigheid streed om blij to kijken ! Het werd altijd als een groote eer beschouwd bij Miss Croker alleen to mogen theedrinken en eigenlijk begon haar heftige toorn nu ook al weer een beetje to bedaren . „Ik wil wel graag," zei ze verlegen en met neergeslagen oogen . „Goed, ga dan maar hier zitten in dat lage stoeltje achter het theeblad, dan kom ik hier over je en dan moet jij mij flu eens bedienen en eens thee voor mij schenken en brood snij den dat kun je immers wel ?" „0 ja," zei Suze, „ik doe die dingen thuis zoo dikwijls en ik vind het heel prettig." „Zoo ? Ja, ik zie dat het handig gaat, maar het brood wat dunner snij den, kind, heel, heel dun, juist, zoo . Dank je, dat kop je thee Diet er heerlijk nit . Ga nu maar weer zitten en vertel mij eens wat van je thuis ." Suze liet zich dit geen tweemaal zeggen . Ze begon, wel met Een Hollandsch Meisje .
ii
162
een kleur, maar ze wou het doen en keek zeer oplettend naar de theepot, terwijl zij er mee bezig was -- ze begon met to vertellen, waarom ze juist gisteravond die trommel van huffs gekregen had . Miss Croker zei niets, maar Suze zag een oogenblik later dat er een bizonder groot en lekker stuk cake op haar bordje was gelegd . Ze glimlachte even bij zichzelf : zou de directrice nu toch heusch een beet j e berouw hebben over haar wreedheid ? dacht ze . Toen gaf ze vroolijk en geanimeerd antwoord op al de vragen, die Miss Croker haar deed . Vat was het heerlijk om eens vertrouwelijk en naar hartelust to kunnen praten over allerlei, dat haar zoo lief was en wat luisterde Miss Croker belangstellend naar alles en met hoeveel takt en f ijn gevoel sprak ze later ook nog even over Suze's moeder ! Het was of de tijd omvloog en toen de directrice eindelijk het dienstmeisje schelde om den theeboel weg to ruimen en opstond, kon Suze op haar vraag : „Nu, wil je eens weer terug komen bij me ?" volmondig : „Ja," antwoorden . Toen ze de kamer uit was, dacht zij opeens weer aan de briefkaart, die zij aan haar vader had gestuurd : „Ik ben diep ongelukkig, laat mij thuiskomen!" Ze beet zich op de lippen en kreeg een kleur, hoewel ze geheel alleen was . Vat . . . wat zouden zij thuis wel denken? De briefkaart was natuurlijk al weg, antlers . . . Enfin, ze kon er niets aan doen, ze zou morgenochtend vroeg dadelijk een langen brief naar huffs schrijven en precies vertellen hoe alles gebeurd was, dat was het allerbeste en misschien kwam haar brief dan wel heel gauw na de noodlottige briefkaart . Dat zou ze maar hopen ! Lang zouden haar vader en Hans zich in ieder geval niet bezorgd behoeven to maken over haar, ze zou eerlijk schrijven dat ze zich niet zoo heel lang „diep ongelukkig" had gevoeld en . . . dat ze toch nog maar een poosje op de kostschool zou blijven ! Ze was moe 's avonds, maar ze kon toch maar niet in slaap komen, toen zij eindelijk goed en wel to bed lag . Hare kamergenooten sliepen reeds tang, toen zij nog onrustig heen en weer lag to woelen, zich maar al bezorgd makend over het onheil, dat de bewuste briefkaart stellig zou moeten stichten . Telkens stelde ze zich voor, met welke verslagen gezichten haar vader en Hans hare woorden zouden lezen en hoe zij zich zouden af-
163 vragen, wat er toch gebeurd kon zijn, dat haar zoo ongelukkig had gemaakt ! Vurig verlangde zij naar den ochtend, waarop zij zoo gauw mogelijk naar huffs zou kunnen schrijven . Het was een heldere nacht, een weinig vriezend en zij kon door een reet van het gordijn voor het raam heen, de sterren zien glinsteren -- wat zou het mooi en rustig zijn buiten in den tuin ! Kom, ze wou nu zelf ook kalm wezen en zich die akelige brief kaart uit het hoof d zetten en werkelijk probeeren to slapen . Maar opeens zat ze recht overeind in haar bed . Hoorde ze daar niet wat, of verbeeldde ze het zich ? Een vreemd, ritselend geluid was het geweest, alsof er iets langs din muur had geschoven beneden in de serre . Ja, daar hoorde zij het weer ! Ze bleef roerloos zitten, zich inspannend om scherp to luisteren flu was het geluid verdwenen ; had zij het zich dan toch verbeeld ? Zou ze . . . zou ze eens even gaan kijken beneden of er ook onraad was ? Hoor, daar was het weer, een zacht, regelmatig zagend geluid, alsof er een ruit losgesneden werd . Zij sprong het bed uit ; ze rnoest weten wat dit beteekende ! Zou ze Mademoiselle wakker maken ? Maar die zou haar uitlachen en,haar zeggen dat ze terstond weer moest gaan slapen . Ze trok de stoute schoenen aan en sloop in haar nachtpon ze gunde zich den tijd niet haar dressinggown aan to doen - het portaal over en de lange trap af, terwijl haar hart begon to bonzen, toen het vreemde geluid veel sterker tot haar kwam, hoe meer zij de serre naderde . Rillend van koude en zenuwachtigheid, ontsloot ze toch moedig de dear der groote zaal en was op het punt naar de serre toe to loopen, toen ze duidelijk van dien kant gef luister en voetstappen hoorde . Even bedacht ze zich . Er moest dus meer dan een inbreker zijn en buitendien al was het er maar een, wat zou zij er dan nog tegen kunnen doen ? Hij zou wet korte metten met haar maken . . . De angst sloeg haar om het hart . Als ze nu den langen weg naar boven weer terug ging en dan nog iemand wekken moest, zou het misschien to laat zijn en de dief zijn slag reeds hebben geslagen en weer ontsnapt wezen . Ze moest nu handelen, terstond ; wat zou ze beginnen ? Heel zacht sloot ze de dear der zaal en toen ze weer in de gang stond, kreeg ze een inval ! Tegen den muur hingen de gong en de III
164 stok, die er bij behoorde en in een oogwenk had ze beide gegrepen en hamerde er lustig op los . De luide slagen klonken vreemd en or heilspellend, als een brandklok, door het stille huffs midden in den nacht, maar voor Suze was de dof f e metaalklank als lief elijke muziek en al haar angst verdween, toen op haar roepstem, allerlei gedaanten in loshangend haar en haastig omgeslagen peignoirs en met brandende kaarsen in de hand, to voorschij n kwamen op de trap en ontsteld V roegen wat er toch gaande was . De directrice was het eerst bij Suze, vergezeld door Baby, die met haar gezicht j e rood van het slapen, zich angstig tegen Suze aandrukte en vroeg of zij akelig gedroomd had . Langzamerhand drongen alien zich om het drietal heen en Suze legde hare wapenen weg en vertelde haar wedervaren in een paar woorden, onderwijl de deur der groote zaal openend voor een tweede onderzoekingstocht . Miss Croker sloeg haar een warmen doek om en flu ging het in optocht naar de serre . Werkelij k was uit de buitendeur een paneel half losgezaagd en een ruit opengesneden, terwijl op het hordes vuile voetstappen to zien waren ; de dief of dieven hadden echter blij kbaar dadelij k de vlucht genomen op Suze's gongmuziek. - Er was nergens iets meer van hen to bespeuren ; stellig waren zij de schutting reeds lang geleden over gekiommen en de straat weer op gegaan, want ook Nora, die na lang smeeken verlof kreeg zich snel to kleeden en, met een paar dikke mantels om, met cook en de andere dienstmeisjes den tuin to doorzoeken, vond geen spoor meer van inbrekers . Eindelijk werden de kaarsen op den schoorsteen in de groote zaal neergezet en kwamen de gemoederen een weinig tot kalmte . „Wij zullen de zaak morgen in handen der politie geven," zei de directrice, „maar allereerst moeten wij flu our plucky little Duchess eens hartelijk danken voor den cooed, dien zij getoond heeft en voor de energieke wijze, waarop zij ons van een paar onwelkome gasten heef t verlost . Komaan mei s j es !" En in de half duistere zaal, alleen het mariner van den schoorsteen helder verlicht door de kaarsen, klonk daar, om half drie in den nacht, uit een aantal jonge meisjes-kelen het gejuich : ,,Leve onze dappere Duchess!" ,,Leve onze dappere Hollandsche Duchess!"
165 Slechts schoorvoetend werd daarna voldaan aan het bevel van Miss Croker om de slaapkamers weer op to zoeken. „Ik ben zoo bang !" „Als zij eens weer komen !" werd er gef luisterd en Baby, die onaf scheidelijk was van Suze, vroeg dringend bij haar to mogen blijven tot den volgenden ochtend, alsof zij zich alleen bij Suze veilig waande ! Maar de directrice bracht haar onder het oog dat de Duchess heel, heel moe was en zij sprak de waarheid Suze voelde zich, nu de opwinding voorbij was, zeer afgemat en zelf s het gezelschap van Baby was haar to veel . Het kleine meisje ging eindelijk gedwee mee met Miss Little en het duurde niet lang of alles was in het groote huffs weer in rust . Den volgenden ochtend was Suze natuurlij k de heldin van den dag en toen de politie in den arm genomen was en men vernam dat de twee mannen juist gevat waren op het oogenblik, dat zij 's nachts de schutting weer over waren geklommen om to vluchten, werd Suze's heldendaad de oorzaak van dit heuglijke f eit genoemd en nog eens toege j uicht . Maar Suze zelf, die 's ochtends een haastig brief je aan haar vader had gezonden ter verklaring der bewuste brief kaart, schrikte niet weinig, toen haar 's middags een telegram uit Holland werd gebracht met den inhoud „Kom vooral onmiddellijk thuis ." Zij begon to lachen en to schreien to gelijk, toen men haar vroeg of zij slechte berichten van huffs had, maar zij gaf niets, dan vage antwoorden -- zij durf de niet to zeggen, aan niemand, wat zij gedaan had ; zij schaamde zich er flu over . Zij stuurde dadelijk een telegram terug en kreeg verlof 's avonds weer naar huffs to mogen schrijven ; toen kwam ze wat tot bedaardheid . J uist was ze bezig het convert van haar brief dicht to maken, toen Marjorie met een stralend gezicht binnen kwam . „Ik heb je wat to zeggen," riep ze opgewonden, „zij vinden het goed thuis, ik heb juist bericht gekregen " Suze keek haar vragend aan . Wat meende ze toch ? Marjorie lachte . „Je begrijpt me niet, he?" zei ze vroolijk . „Nu dan, mijn moeder vraagt of je de kerstvacantie bij ons wilt komen doorbrengen ." „Marjorie !" Suze was opgesprongen en sloeg, met een blij den kreet, haar arm om Marjorie's hals . „Q, wat heerlijk !" zei ze.
Twaalfde Hoofdstuk .
Een Ouderwets Lange Brief.
og geen veertien dagen later was Suze bij haar vriendin gelogeerd en schreef zij den volgenden langen brief naar huffs . Blackheath, Ivy Cottage, 19, 20 en 22 December . . . .
„Onmogelijk kan ik a „met pennen beschrijven," beste vader en Hans, hoe ik hier geniet ! Het is overheerlijk eens heelemaal vacantie to hebben en geen schoolkind to wezen ! En vindt a het niet aardig dat er nu zoo'n geheel ander adres boven mijn brief staat ? Ivy Cottage -- maar een cottage is dit huffs lang niet ! Het is alles zoo mooi en gezellig en o, u weet niet hoe allervriendelijkst ik hier ontvangen ben ! Maar ik zal u van het begin ,f alles vertellen ._ Marjorie is joist naar beneden gegaan om mij met rust to laten - als zij bij me bleef, kwam mijn brief nooit klaar, zei ze . Nu, ik heb ook zooveel stof, dat ik een gevoel heb alsof ik nooit uitgepraat zal zijn en mijn brief zal dan ook wel heel lang worden Zooals u weet, kregen wij al vroeg vacantie, omdat Miss
167 Croker niet heell wel was. Dat laatste speet ons natuurlijk alien erg, maar we vonden het verrukkelijk, reeds 17 December onze kof f ers to kunnen pakken en voor een poosje onze boeken op zij to leggen . Nora Tompkins en mijn kleine lieveling Baby reisden een eind met Marjorie en mij mee. De andere meis j es gingen alien een anderen kant uit en Tone de arme Tone bleef alleen achter . Wij kunnen het nog steeds niet heel goed samen vinden, maar ik had toch met haar to doen, toen iedereen heel druk bezig was alles klaar to maken voor de refs en zij toekijken moest . Zij benijdde mij, geloof ik, erg, omdat ik bij Marjorie ging logeeren, maar telkens, als een van ons zei dat het wel jammer voor haar was, dat zij thuis moest blij ven, zei ze dat het haar niets kon schelen en dat ze wel zou zorgen dat ze zoo gauw mogelijk van school of ging. Tk vond het erg vreemd dat geen van hare vriendinnen haar bij zich had gevraagd, maar ik vrees dat eigenlijk geen enkel meisje veel van haar houdt : arme lone! Wat zou ik graag willen dat u Marjorie kende ! Zij is zoo lief en zoo hartelijk voor mij en is hier nog zooveel vroolijker en gezelliger dan op school dat ik bij den dag meer van haar houd en intiemer met haar word . Zij moet bepaald eens bij ons komen logeeren, als ik weer thuis ben . Ten ik haar vroeg waarom ze mij juist gevraagd had in de vacantie, zei ze lachend : „Because 1 am very fond o f Dutch people," *) en ik geloof heusch dat het waar is en dat het heel, heel goed voor haar zal wezen om Holland to leeren kennen - zij is nu nog veel to veel overtuigd dat Engeland en alles wat Engelsch is, het beste is ! Dat is het eenige wat ik op haar heb aan to merken . Wij werden, toen wij to Blackheath aankwamen, met den dogcart van den trein gehaald door Marjorie's zuster Helen, een snoezig meisje, vij f jaren ouder dan Marjorie, en natuurlijk al geheel en al een jonge dame. Zij is ook bizonder vriendelijk voor mij en Marjorie en haar broer plagen haar daar telkens mee en zeggen dat zij er goede *) Omdat ik veel van Hollandsche menschen houd .
I68 redenen voor heeft our van mij to houden ; ik begrijp niet waarom en als ik er Marjorie naar vraag, lacht ze geheimzinnig en zegt : „Neen, neen, dat mag je nu nog niet weten, dat zeg ik je nu nog niet !" De ontmoeting tusschen Marjorie's broer Fred en mij was natuurlijk nogal vroolijk . Hij en Marjorie's vader vragen mij telkens of ik ook van plan ben nog eens door Londen to gaan zwerven en dan weer to verdwalen - ik zal nog heel wat van dien bewusten tocht moeten hooren ! Marjorie's moeder is een lieve, zachte vrouw met een heel knap, vriendelijk gezicht en allerkeurigste manieren ! Ze spreekt . zoo zacht altij d en is zoo smaakvol gekleed en beweegt zich zoo gracieus en rustig, dat het mij sours haast benauwt ; ik vind het erg moeilijk our niet tegen de etiquette to zondigen, aan tafel vooral, en ik verbeeld me altijd dat Mrs. Robinson het ziet - ook al kijkt zij niet mijn kant uit ! -- als ik tegen iets aanstoot, of mijn vork onhandig vasthoud, wijn mors, of mijn brood verkruimel . 1k geloof dat ik, op den duur, meer nog zou houden van de lieve grootmoeder, de oude Mrs . Robinson, die er zoo echt moederlijk en aantrekkelijk uitziet met hare vriendelijke, donkerbruine oogen en het zilverwitte haar, dat zoo schilderachtig to voorschijn komt uit het kanten kapseltje . Zij komt alleen aan de maaltij den beneden en zit verder den geheelen dag op haar kamer, een zonnig, vroolijk vertrek aan de voorzijde van het huffs, met het uitzicht op een breede laan en een grij s, met klimop begroeid kerk j e . 1k kreeg dadelij k den eersten dag al zoo'n prettigen indruk van de grootmoeder. U moet weten dat Marjorie en ik juist een uur voor het dinner aankwamen en maar een klein poosje in de drawingroom bleven, (het is zoo'n mooi en echt comfortable ingericht huffs, maar daarover zal ik nu maar zwijgen !) voordat we naar boven gingen our ons wat op to knappen. Marjorie en ik slapen op een kamer, heerlijk ! - Er stond daar wat warm water voor ons klaar, dat ook wel noodig was, want we waren er in den trein juist niet schooner op geworden, en toen ik nog bezig was mij to wasschen, zag ik Marjorie een prachtige, lichtblauwe jurk
169 met kant gegarneerd, to voorschijn halen en aantrekken . Ik vroeg waarom zij zich zoo mooi maakte ! Ze glimlachte even. „I am just dressing for dinner," zei ze, „what are you going to but on?" *) Ik had niet antlers bij me dan een paar warme, donkere winterjurken, die me gemakkelijk zitten en die ik dus graag aan heb en twee lichte zomerblouses, die ik verleden jaar thuis al veel heb gedragen - ik had die opzettelijk meegenomen om er met de f eestdagen een beet j e f leurig uit to zien, maar ik schrikte heusch, toen ik zag hoe beeldig Marjorie zich nu al op een gewonen dag kleedde ! Ik zei eerst niets en trok mijn creme serge blouse maar aan, maar toen wij klaar waren, bekeek Marjorie mij wat kritisch en zei : „Heb je niet jets aardigs, jets dat een beetje f latteert om om den hals to doen ?" Ik moest er wel wat om lachen ! Ik jets aandoen dat me „f latteerde !" Ik kon toch de kleur van mijn haar niet veranderen in licht-blond of bruin en er mooie krullet j es in maken en . . . mijn news kon ik toch heusch ook niet dunner en in eer meer Grieksch f atsoen knij pen ! „Ik zal wel heel vroolij k kijken," zei ik, „misschien helpt dat wat!" en Marjorie gaf me een kus en zei : ,,You are a dear!" maar ze scheen toch to vinden dat er nog jets aan mij ontbrak, want ze nam mij mee naar haar grootmoeders kamer en zei : „I'll ask Grannie, zij zal er zeker wel wat op weten !" Ik kan u niet zeggen wat ik voelde - ik weet ook zelf niet wat er over mij kwam - toen de oude dame (ik zag haar toen voor't eerst) mij de beide handen toestak en naar zich toetrok, precies als ze Marjorie gedaan had . Misschien klinkt het wonderlij k, maar toen ze me aanzag met hare heldere bruine oogen en o, zoo teeder en hartelijk zei : „Je hebt geen moeder meer, wel kindje?" en dadelijk eenvoudig en warm met me over moeder en u begon to praten - toen, toen was het net of ik weer een klein meisje was en moeder bij me was. Er was jets onuitsprekelijks in mijn hart, dat ik ook niet kan beschrijven, jets, dat me gelukkig maakte en *) Ik kleed me alleen maar even voor den eten ; wat trek iii aan
170
een gevoel gaf alsof ik de lieve grootmoeder al heel lang had gekend . „Je moet maar veel bij mij komen praten," zei ze, „altij d als je eens een rustig uurt j e hebben wilt. Ik heb het nooit to druk en . . ." „En grootmoedertje houdt er zelf ook heel veel van om een beet j e to babbelen," viel Marjorie vroolij k in . „En als wij niet oppassen, verpraten wij flu omen tij d ook weer ! U meet de Duchess nog een beetje mooier maken, Grannie, voordat wij aan taf el gaan !" „De Duchess!" zei de oude dame verbaasd . „Maar kind !" „Zoo noemen zij mij allemaal op school," zei ik. „Zij kunnen mij n naam niet goed uitspreken ." Nu, Grannie kon het ook niet heel goed, toen ze het probeerde, maar ze vond het volstrekt niet aardig mij „Duchess" to noemen en zegt nu altijd „Little one," of „darling" of „nzij pet" en de anderen doen daar druk aan mee - Marjorie's broer ook, wat ik wel wat oneerbiedig vind tegenover mij ! Maar Fred is tien jaar ouder dan Marjorie en vindt ons beiden nog echte kinderen ! Gisteren vroeg hij nota bene, aan het ontbijt : „En wat gaan de babies vandaag doen?" Hoe vindt u zoo jets? Marjorie toonde zich heel beleedigd, vooral toen haar vader zei „Kom kind, Fred vraagt je wat, weer eens beleef d en geef antwoord." „Ik weet niet over wie hij het heeft," zei ze hoog en Fred maakte een diepe buiging voor haar en voor mij en zei langzaam : „Het was slechts mijn nederig verlangen to vernemen, welke plannen de jonge dames voor vandaag hebben gemaakt." U halt Helens gezicht moeten zien, toen zij, in plaats van Marjorie, antwoordde : ,,We zullen van middag eens naar Hawkhurst gaan om Dr . Barnardo's Babies' Castle to bezoeken, dat is juist jets voor Marjorie's vriendin om aardig to vinden." „0 ja zeker, dat ben ik geheel met u eens," zei Fred met een heel ernstig gezicht . „Een Babies' Castle, dat past juist bij de twee . . ."
17 1
Hij wou nat1tttrlijk weer zeggen babies} maar Marjorie legde hem de hand op den mond en bracht hem zoo tot zW1Jgen. \Vij gingen werkelijk dien middag per trein naar Hawkhurst en zagen daar het mooie, ruime gebouw, dat hier algemeen Dr. Barnardo's Babies' Castle wordt genoemd. Het is zoo'n prachtige inrichting en alles zag er zoo vriendelijk en gezellig uit in de groote vertrekken, waar de snoezige kleine kinderen aan het spe1en· waren en de frissche slaapkamers, waar de heele kleintjes lagen te slapen en de directrice verte1de ons zoo opgewekt van alles en leek zulk een trouwe, harte1ijke moeder voor al die hulpe100ze kindertjes - er zijn er stellig meer dan honderd - dat wij er zeer van onder den indruk waren en het heerlijk zouden gevonden hebben, als ons bezoek nog wat langer had kunnen duren. Ik vertelde de directrice dat ik een Hollandsche was en u zou schrijven over haar Castle en to en zei ze vriendelijk : "Misschien vindt u het dan aardig er een portret van een troepje van onze kleintjes bij te doen," en daarop gaf ze me de photografie, die ik u hierbij stuur. Vindt u ze niet snoezig, al die babies} die daar zoo deftig bij e1kaar zitten om hun portret te laten maken? Van dat dikke, kleine meisje met het lange haar (de tweede van den hoek af, op de eerste rij) heb ik een kus gehad. Het was zoo'n engelachtig kind en ze wou me maar al een handje geven - zoo'n zacht, klein, mollig handje - ik had haar weI zoo mee willen nemen! De kinderen waren nu allen in huis natuurlijk, maar zomers zijn zij zoovee1 mogelijk buiten en wonen letterlijk in den tuin; de maaltijden worden dan ook bijna alle buiten genuttigd. De allerkleinsten, die nog te zwak zijn om te spelen en de zieke kinderen worden op zonnige plekjes in den tuin neerge1egd op gemakke1ijke stoe1en of in kinderwagens en ook 's winters gaan de babies zoovee1 mogelijk in de lucht. Er is ook een frobelschool aan de inrichting verbonden, terwijl Dr. Barnardo in Stepney nog een afzonclerlijk kinderziekenhuis heeft opgericht. Weet u dat hij voor al die kleint j es en nog ve1e, vele andere ouderlooze of verlaten kinderen meer:-letterlijk
172
een vader is ? Het babies' Castle, dat wij gezien hebben het zag er ook van buiten zeer aantrekkelij k uit met het donkergroene, glinsterende klimop tegen de grijze muren en omringd door den mooien tuin ! -- is maar een of deeling van de ontzaggelijk groote instelling, waarvan hij aan het hoof d staat . Toen wij uit Hawkhurst terugkwamen, waren Mr, en Mrs . Robinson en Fred nit en dronken wij allergenoegelijkst thee op de kamer van grootmoeder . Zij vertelde ons allerlei van Dr . Barnardo, dien zij persoonlijk kept . Het was zoo interessant van haar to hooren, hoe hij zijn werk begonnen is en ik ben er zoozeer van vervuld, dat ik onmogelijk kan eindigen zonder er u nog een en antler van to hebben meegedeeld ; -- u ziet dat ik mijn brief op drie verschillende ochtenden heb geschreven ! Mocht u hem al to lang vinden, dan moet u hem maar niet uitlezen ! Grannie vertelde ons dan dat Dr . Barnardo in 1866 als student in de medicijnen was ingeschreven aan het London Hospital, waar hij veel kennis hoopte op to doen, die hem later to pas kon komen. Zijn plan was toen namelijk om zich, als hij klaar was met zijn studie, to gaan wijden aan het zendingswerk in China, waarin hij veel belang stelde . Hij was echter nog niet lang aan het hospitaal verbonden, toen de cholera uitbrak . Terstond bond hij nu aan om, wat zeer noodzakelijk was, de armenwijken in bet East End van Londen van huffs tot huffs to gaan bezoeken ; hij spaarde zich niet en bet was op deze tochten dat hij veel zag en hooree, dat hem diep in de ziel greep en tot nadenken bracht . En terwij 1 hij nu, dag aan dag, zijn tij d besteedde aan dit vermoeiende armenbezoek, wijdde hij daarenboven zijn gebeelen Zondag en twee avonden in de week aan een troep j e havelooze kinderen, die op zijn uitnoodiging bij een kwamen in een zeer schamel vertrek, vroeger een stal voor ezels en toch voor Dr . Barnardo voorloopig bet meest geschikte lokaal, omdat bet midden in bet armoedige Stepney was gelegen . Hier verzamelden zich dan telkens die kinderen, die lust hadden eens to hooren wat Dr . Barnardo to zeggen had en zich vooral aangetrokken voelden door de warmte en bet
'73 licht van het vuur en bet gas, beide in een kamer ! weelde-artikelen voor de meesten onder hen. En zoo kwam hier ook eens op een avond een kleine, in lompen gehulde jongen van een jaar o f tien, -- Jim heette hij -- gestuurd door een vriend, die hem verteld had van bet „mooie, warme vuur" en de „prettige, verlichte kamer," waar verscheidene gentlemen (Dr . Barnardo had vrienden, die hem hielpen) boeiende verhalen deden over dingen, waarvan zij nooit to voren hadden gehoord . Over landen, waar bet bijna nooit koud of regenachtig of mistig was, van mooie bloemen en vogels, van allerlei wonderen, van menschen, die met bruine of zwarte gezichten werden geboren, en ook . .. van een klein kindeke, dat lag in een kribbe in een paardenstal ! Jim zette groote oogen op . „Naar school wil ik niet," zei hij beslist, „en leeren wil ik ook niet," maar den geheelen avond zitten in een 'vertrek, waar bet warm en licht was, dat trok hem aan en daarom, voornamelij k daarom, ging hij dien avond naar de kamer, die zij n vriend hem had gewezen . Er waren van buiten stevige tralies voor de vensters aangebracht . Dat was wel noodig ook in een gedeelte van Londen, waar „gentlemen" dikwij is met tamelijk vijandige oogen werden aangezien! Het was een snerpend koude winteravond en een snijdende oostewind woei door de zeer spaarzaam verlichte straten, toen de kinderen de „school" weer verlieten . Kleine Jim kon er echter maar niet toe besluiten de warme kamer to verwisselen voor de natte, kille straat en bleef dralend achter, telkens een verlangenden blik werpend op het vuur, dat nog niet uitgebrand was . Hij had geen kousen en schoenen aan en ook geen hemd, niets dan een' dunne, versleten broek en een even versleten kiel - geen wonder dat zijne gretige oogen haast liefkoozend keken naar bet vuur, waarvan de vlammet j es hem schenen to wenken naderbij to komen ! Maar toen allen vertrokken waren, behalve hij en Dr . Barnardo, die moe was van de inspanning, die bet hem had gekost om een troep j e wilde straat j ongens van bet armste
'74 snort bezig to houden beval deze hem een weinig kort~ of om flu ook heen to gaan . Then smeekte Jim om to molten blijven . Zijn vriend had hem gezegd, zei hij, dat de „gentleman" hem misschien wel toe zou staan dien nacht bij het vuur to gaan slapen . „Ik zal geen kwaad doen, mijnheer, wezenlijk niet," beloof~ de hij . Maar de jonge Barnardo wilde er niet van hooren ; hij vond het een dwaas denkbeeld van het kereltje om in deze kamer to willen overnachten. „Neen, neen, mij n jongen," zei hij beslist, „dat kan met gebeuren . wat zou je moeder daar ook wel van denken ?" „Ik heb geen moeder." „Maar je vader dan ?" „Ik heb geen vader." „Och kom ! Je moet me niet met draaierij en aankomen, jongetje. welke vrienden heb je dan, of familie? waar woon je?" „Ik heb geen vrienden en familie en ik woon nergens ." Dr. Barnardo haalde de schouders op ; natuurlij k hield de jongen hem voor den gek, dacht hij . Maar hoewel Jim's gezicht j e mager was en bleek en wonderlij k nude trekken had voor dat van een kind van tien jaar, lag er geen uitdrukking van onoprechtheid en valschheid in de glinsterende oogen, waarmee hij telkens weer verlangend naar het vuur keek. En langzamerhand, nadat hij hem streng en nadrukkelijk over allerlei had ondervraagd, begon de jonge Barnardo to denken dat er mogelijk toch waarheid kon zijn in wat hij verteld had . Hij beloofde hem zooveel koppen warme kof f ie als hij maar wilde drinken en een warm plaats j e om to slapen, als hij hem geheel zijn vertrouwen wilde schenken en Jim, die zichzelven volstrekt niet als een martelaar beschouwde en de kof f ie heel lekker vond en het vooruitzicht op een warme slaapplaats bizonder aantrekkelijk, was ten voile bereid alles to vertellen, wat zijn nieuwe vriend maar wenschte to weten . Toen hoorde Dr . Barnardo dat Jim of James Jervis, zooals hij zich noemde, zich niets veer wist to herinneren
I75 van zijn vader en zijn moeder, die hij had verloren toen hij vij f jaar was . Zij was in het gasthuis gestorven en men had den kleinen Jim naar de workhouse school gebracht, maar daar hij daar veel to veel naar zijn zin aan banden werd gelegd, had hij weten to ontsnappen en was hij de straat opgegaan en zoo hard weggeloopen als hij maar kon . Hij was toen onder een troep j e jongens geraakt in de buurt van Wapping *) en toevallig in aanraking gekomen met een oude vrouw, die zijn moeder had gekend . Deze gaf hem nu en dan een stuk j e eten en stond hem toe 's nachts to slapen in 't schuurtje achter haar huffs . Later zocht en vond hij werk bij een schipper, die hem echter zeer slecht behandelde, herhaaldelijk slaag gaf en sours dagen achtereen alleen achter liet our op het schip to passen . Jim wou dan wel graag wegloopen, maar er was een groote hond, die er door zijn meester op afgericht was, hem to bijten, zoodra hij aanstalten maakte our op de vlucht to gaan . Eindelij k, toen Jim's bags weer eens een paar dagen afwezig was geweest, kwam een man de tijding brengen dat de schipper als soh daat had dienst genomen en niet terug zou komen . Toen was Jim vrij en na dien tijd zwierf hij dag aan dag door de straten rond . „Het was wat prettig, mijnheer," zei hij, „our geen klappen meer to krijgen en voor niemand bang to zijn. Sours kreeg ik eens een penny van een heer of dame en een oude vrouw, die een stalletje hield, gaf me dikwijls wat to eten, als ik haar hielp haar boeltje naar huffs to dragen en haar kruiwagen voort to duwen . De grootere jongens wilden niets met mij to maken hebben en ik bleef dus maar op mij n eent j e . Maar de politie maakte het me lastig ; die wou me nooit met rust laten en jaagde mij van de eene plek naar de andere . En eenmaal pakte een heel knorrige agent mij op en bracht me achter slot . Toen ben ik weer weggeloopen en zoo is het telkens voortgegaan, maar flu het zoo koud is, bevalt het me niet op straat en op een leege maag slaapt het ook niet prettig ." *) Evenals Stepney, een gedeelte van Oostelijk honden .
176 „Heb je ook school gegaan, Jim ?" vroeg Dr. Barnardo toen. „Ja mij nheer, toen ik in het workhouse was ." „En - eerlij k antwoorden, hoor - ken je nog meer zulke arme jongens, die in 't geheel geen thuis en geen vrienden hebben in de wereld ?" „0, jawel, mijnheer, een massa, ik zou ze niet eens allemaal kunnen ,tellen !" „En zou je me kunnen wij zen, waar sommigen van die jongens slapen ?" „Zeker, mij nheer," zei Jim, opgewekt door de lekkere kof f ie, vlug opstaande en geen oogenblik aarzelend om zijn nieuwen vriend, in wien hij een echt kinderlijk vertrouwen begon to stellen, alles to toonen wat hij maar zou verlangen to zien . En zoo gingen dan die twee om half een 's nachts samen de straat op, om een der slaapplaatsen to bezoeken van de arme kinderen, die geen thuis meer hadden en geen ouders om voor hen to zorgen . Jim liep vlug naast zijn metgezel voort, tot zij eindelij k bij Houndsditch een smalle straat insloegen, waar hij stil bleef staan . „Nu zijn wij er," zei hij . Was dit de plaats waar zij wezen moesten ? Maar waar waren de jongens dan ? Dr. Barnardo stak de eene lucif er na de andere aan, keek onder kruiwagens en in donkere hoeken, maar kon geen enkelen jongen ontdekken. Hij zuchtte - had Jim hem dan toch bedrogen ? Maar Jim trok hem aan zijn jas en schudde driftig het hoofd . „Daar zouden zij nooit durven gaan liggen, mijnheer," zei hij op verontschuldigenden toon, „de politie is zoo verschrikkelijk oplettend hier bij al die winkels ! We zijn er nu vlak bij ; als de jongens niet wakker worden, zullen wij hen heel goed kunnen zien ." Dokter Barnardo zag echter nog niets dan een hoogen, kalen muur en geen enkelen jongen . „Waar zijn de jongens dan toch, Jim?" vroeg hij ongeduldig. „Daar boven, mij nheer," zei Jim, wij zend naar het ijzeren dak van de schuur, waartoe de muur behoorde.
'77 Vlug als een kat klom hij flu langs de of gebrokkelde steenen van den muur naar boven, toen stak hij zijn vriend een stok toe, waarop deze met eenige moeite zijn voorbeeld volgde en ook op het dak terecht kwam . En daar lagen nu, in 't geheel niet beschut tegen de koude, boven op het dak, met de hoof den tegen het hoogere gedeelte en de voeten ergens in de goot, in allerlei verschillende houdingen, elf jongens to slapen. Dek hadden zij niet antlers dan de lompen, waarin zij over dag warm „gekleed" . Groote en kleine jongens warm het en toen de maan helderder begon to schijnen en bleeke stralen wierp op de magere gezichten der slapers, kwam er een gevoel van groote smart en van twij f el in het hart van Dr . Barnardo . Hij vroeg zich af, hoe het mogelijk was dat zulke dingen konden gebeuren in de groote stall Londen, waar toch zooveel gedaan werd om het lot der armen to verzachten en beter to maken ! Wist men dan deze dingen niet ? Het scheen zoo onrechtvaardig, zoo raadselachtig dat hij en anderen alles hadden wat zij noodig hadden en dezen en nog velen, velen meer, niets of bijna niets ! Jim beschouwde de zaak blij kbaar meer uit een praktisch oogpunt . „Zal ik hen wakker maken, mijnheer?" vroeg hij . „Neen, neen, wij moeten hen niet storm ." n stil, op dezelf de manier als zij gekomen warm, verdwenen zij flu van het dak . Toen zij weer op straat stonden, zei Jim opgewekt -hij begreep in 't geheel niet waarom zijn metgezel zoo ernstig keek : „Zal ik u nog een paar slaapplaatsen laten zien, mijnheer ? Er zijn em nog een heeleboel ." Maar Dr. Barnardo had genoeg gezien en van dat oogenblik of besloot hij al zijne krachten to geven aan het werk, dat hem thans boven alles aantrok en hem langzamerhand het voornemen om zich to gaan wij den aan de zending in China, geheel deed opgeven . Hier, hier in Londen had men hem noodig en als hij kon - als hij maar eenigszins kon, zou hij groote veranderingen brengen in de treurige toestanden, waarvoor hem in dezen nacht de oogen warm geopend . Hij kende toen nog maar weinig menschen van Een Hollandsc1 Meisje .
12
It 78
aanzien, tot wie hij zich zou hebben kunnen wenden om hulp, maar vurig en innig bad hij God, hem den weg to wij zen om zijn doe! to bereiken en in het vaste vertrouwen dat Hij helpen zou, begon hij zijn nieuwen arbeid . Een paar weken na zijn nachtelijken tocht met Jim, zat hij met vele anderen aan aan een maaltij d, waar ook Lord Shaftesbury, de bekende Engelsche philantroop, aanwezig was. Het was na dien maaltijd dat Dr . Barnardo, die in den tusschentij d met nog meer „slaapplaatsen" had kennis gemaakt, met ernst en warmte beschreef wat hij gezien had. Men sprak hem niet tegen, maar het was duidelijk merkbaar dat men moeite had to gelooven dat wat hij zeide, werkelij k waar was . „En zouden er dan dus ook van nacht, met dit koude en aangrijpende weer, in L,onden kinderen buiten slapen ?" vroeg men hem. „Zeer zeker," zei Dr . Barnardo . „Daar zouden wij ons dan we! graag zelven eens van gaan overtuigen," klonk het nu. Dr. Barnardo wilde niets liever dan aan dien wensch gehoor geven en terstond werden er rijtuigen besteld en reden de heeren, door hem den weg gewezen, naar Billingsgate Market, waar hij wist dat vele jongens 's nachts verblij f hielden. Toen men echter de rijtuigen liet stilstaan en uitstapte, was er geen enkele jongen to zien. Een oogenblik sloeg Dr. Barnardo de schrik om het hart, maar een politieagent, die de wacht hield bij een verwarde hoop kisten, leege vaten en oude manden, waarschijnlijk bestemd voor inscheping op de rivier en thans overdekt met reusachtige stukken zeildoek, deelde hem merle dat de jongens we! degelij k aanwezig waren . „Zij zullen ook wel to voorschij n komen," zei hij, „als zij weten dat zij er wat voor krijgen ." Men bond onmiddellijk aan, den jongens ieder een penny en wat voedsel to geven, als zij zich even wilden vertoonen en, bij het licht der lantarens, zag men nu in de zeventig jongens uit de manden en eaten van onder het zeildoek naar buiten kruipen . Zulk een treurig en armzalig troep j e was het dat de toeschouwers huiverden, toen zij er naar keken, maar hunne belangstelling en medelij den waren gaande
'79 gemaakt en van dit oogenblik of ontbrak het Dr . Barnardo niet aan hulp . De jongens werden in een cafe, waarvan Dr. B. den eigenaar kende, met brood en kof f ie gelaaf d ; toen ging men uiteen . Niet lang daarna werd in een onaanzienlij ke straat een klein, hoogst eenvoudig huffs geopend, waarin ongeveer vij f -en-twintig jongens konden worden opgenomen . Dr. Barnardo witte met zijne vrienden zelf de muren en zolders, schrobde de vloeren en maakte dat alles er zoo knap en helder mogelij k uitzag . En eindelij k betrok zij n eerste „huisgezin" de woning, die later door zoovele grootere en betere zou worden vervangen, waar honderden totaal onverzorgde kinderen, meis j es zoowel als jongens, een tehuis zouden vinden en een verstandige, godsdienstige opvoeding ontvangen. Al zijne inrichtingen - er zij n er met al de timmermanswinkels, smederijen, strijkinrichtingen, opleidingshuizen, homes enz. mee, over de tachtig - worden in het leven gehouden door vrij willige bij dragen, die vanuit alle oorden der wereld worden gezonden . Voordat Dr . B . een kind opneemt, - zij mogen zich aanmelden wanneer zij maar willen, zijne deur staat altij d voor hen open - doet hij grondig onderzoek of dit kind werkelijk geheel alleen op de wereld staat en de ouders gestorven of zoo diep gezonken zijn, dat hun invloed onmogelijk ten goede kan werken . Vindt u dit niet tref f end, vader ? Mar j orie en Helen hadden er de oude Mrs . Robinson nog nooit zoo in bizonderheden over hooren spreken . Het was heerlij k naar haar to luisteren, zooals zij met haar mooie, welluidende stem het boeiende verhaal deed, terwij 1 het licht van het vuur het glanzend witte haar verlichtte en het verder in de kamer hoe langer hoe meer begon to schemeren . Maar flu houd ik eens op met mijn „boeiend verhaal !" wat zegt u flu wel van zoo'n brief ? fk denk niet, dat u ooit weer zoo'n verbazend lang epistel van mij krijgt . Voorloopig dus niet meer ! Met hartelijke groeten, Uwe Suze. 12
iSo P . S . Nu heb ik toch waarlij k nog wat vergeten, zie-ik ! Bij het overlezen van mijn brief ontdek ik dat ik verzuimd heb to vertellen, hoe het met mijn toilet voor 't diner of liep . Tot uwe geruststelling diene dat Grannie mij keurig net j es maakte door mij een kanten strik voor to doen en een paar mooie kerstrozen tusschen mijn ceintuur to steken . Er staan hier kommen vol van die prachtige, reinwitte bloemen op de taf els en natuurlijk is het geheele huffs, tot de trappen en gangen toe, met hulst en mistletoe versierd . Het staat toch zoo vroolij k en f eestelij k . - De heeren hebben ook bij na altij d een bloem in het knoopsgat en zij n aan taf el in de punt j es gekleed . Jammer dat Hans het niet eens zien kan !
A
n A
n A
Dertiende Hoofdstuk, De Laatste Dagen van het Jaar .
uze had zich, toen ze haar kof f er pakte om uit logeeren to gaan bij Mar j orie's f amilie, wel wat heel luchtig over de toiletquestie heengezet, want het bleek flu dat zij voor den kerstdag en het groote diner, dat dan moest plaats hebben, eigenlijk nets geschikts had om to dragen . Zij zelf trok zich dit zeer weinig aan. „Als ik er maar niet slordig uitzie," zei ze vroolijk, maar Marjorie, die wenschte dat haar Hollandsche vriendin een bizonder goeden indruk zou maken, dacht er antlers over en besloot, in overleg met Helen, een van haar eigene, lichte japonnetjes wat voor Suze to veranderen . In de aardige, oude schoolroom met haar verschoten kleed en gordijnen en breede, donkere vensterbanken met half versleten kussens, waarmede Fred en Helen en Marjorie als kleine kinderen zoo vaak hadden gestoeid, in de „delightfully shabby room," zooals Marjorie haar noemde, die nu al sedert verscheidene jaren niet meer tot leerkamer werd gebruikt, werd thans met ijver gepast en gemeten en genaaid . Het waren drukke dagen, die paar dagen voor Kerstmis, want Helen, die aan een Zondagsschool verbonden was, moest ook nog allerlei voor een kerstboom in orde brengen . Als Grannie er niet geweest was, zouden zij zeker nooit klaar gekomen zijn, maar nu
1$2
werd heel wat, waar de meis j es geen tij d voor konden vinden, naar de kamer der oude grootmoeder gebracht en door deze met vlijtige, vlugge vingers afgemaakt . Mrs. Robinson had de handen vol met het maken van toebereidselen voor het kerstdiner en de ontvangst der gasten, die op Christmas Eve (dag voor Kerstmis) zouden komen en toen Helen en Suze aan den ochtend van dien dag per trein naar Londen gingen om nog eenige inkoopen to doen, gaf Mrs . Robinson haar nog een extralij st j e mee . Marjorie zou bij haar grootmoeder blijven om de laatste hand to leggen aan het elegance, lichtrose japonnetje, dat Suze aan het gewichtige kerstdiner zou dragen en Suze keek naar boven en knikte haar vriendelijk toe, toen zij zich met Helen op weg begaf naar het station. „Wij zullen wel niet voor den avond terug kunnen zijn," zei ze, „wij hebben zooveel to doen," maar Helen lachte en antwoordde ,,,jawel, we zijn voor het diner veer thuis ; we zullen dadelijk een hansom nemen en ons dan snel overal heen laten rij den . Je zult eens zien hoe gauw alles dan gaat !" En het ging snel, Suze eigenlijk wel wat to snel naar haar zin, want toen zij eenmaal goed en wel in een ruime, lichte hansom gezeten waren en zich door het slankgebouwde, krachtige jonge paard door de drukke straten lieten rij den, vond zij het als een droom, een heerlijken mooien droom en had zij wel telkens even stil willen houden om alles, waar zij thans voorbij reden, nauwkeuriger to kunnen bekijken . ,,Wat rijdt dat verrukkelijk in zoo'n hansom," zei ze, „en wat ziet Londen er vandaag prachtig uit !" „Yes, a hansom is so comfortable," zei Helen . „Marjorie dacht al dat je het erg prettig zoudt vinden er eens een tochtje mee to maken ; ik geloof dat zij ons daarom ook met ons beidjes liet gaan ." „Wezenlijk? Nu, ik vind het een genot! Wat is zoo'n rijtuigje op twee wielen veel minder zwaar en veel sierlijker dan een vigilante en wat kunnen wij alles om ons heen en voor ons uit goed zien, met dien koetsier niet voor, maar achter ons . En wat een deftige straat is dit toch ! Ik ben hier nog nooit geweest, geloof ik."
183 „Maar je hebt ook nog maar heel weinig van L,onden gezien," zei Helen lachend . „Als je niet maar op kostschool bent, moat je bepaald nog eens bij ons komen logeeren en kennis maken met onze mooie gebouwen en kerken en alle andere merkwaardigheden van Londen ." „Ik zou heel graag nog eens willen komen," zei Suze . „Maar Marjorie en jij moeten eerst eens in Holland komen logeeren ; iii verlangt toch natuurlij k ook wel om daar eens een kij k j e to nemen ? Het is zoo mooi bij ons !" „Ik zal stellig wel eens naar Holland toegaan," zei Helen, „maar je moat nu niet to veal praten, dap kun je lang zoo goad niet naar de winkels kijken. Zijn zij niet aardig versierd met al den hulst en mistletoe voor de ramen? Dit is Regentstreet, een van de voornaamste straten van Londen . Ik ban blij dat je de stad met zulk helder wear ziet, wij hebben hier niet vaak zoo'n vroolijken zonneschijn . Wacht, hier moeten we even stilhouden . Ga je mee in den winkel o f wil je liever blij van zitten ?" Suze aarzelde . De winkel, waar een uitgebreide verzameling geslepen glas, kristal en porselein blonk en schitterde tusschen los neerg elegde takken hulst met dikke trossen roode bessen, f ij ne takjes mistletoe en melkwitte kerstrozen, zag er wel heel aantrekkelijk uit, maar . . . peen, ze zou toch maar in de hansom blijven 't was zoo aardig en interessant, rustig in haar rijtuigje geleund, to kijken naar al de drukte om haar heap i Ze liet Helen alleen naar binnen gaan en gaf hare oogen uit alle macht den kost . Kijk, wat kwam daar een zwaar beladen omnibus aan, binnenin en bovenop, alle plaatsen waren bezet . Wat zat de dikke koetsier hoog op zijn bok, als op een troop,, en wat zag zijn gezicht rood ! Zeker van al die dagelij ksche tochten door alle wear en wind . 0 heden, die hear, die daar zoo onvoorzichtig nog gauw oversteken wou naar den anderen kant, zou stellig door de paarden van den omnibus worden overreden . -- Neen, hoe gelukkig, hij wist nog juist handig onder hunne koppen door to kruipen ! Ze keek nieuwsgierig naar de zeer kleine, ronde steenen plcint j es, net eiland j es, in hat midden der straat, waarbij politieagenten stonden met krijgshaftig uiterlijk en bedaarde, gebiedende manieren. Kijk, daar hief er wear een zijn hand op, met een bevelenden blik naar een lange rij voertuigen van allerlei snort,
184 en cabs, karren, omnibussen, hansoms, f ietsen, kruiwagens alle moesten op zijn wenk stilstaan, om een groep j e menschen, dat aan de eene zijde der straat stond to wachten, gelegenheid to geven naar den anderen kant over to steken . Suze kon niet laten to glimlachen om de hooghartige blikken, die een palfrenier van een eigen rijtuig wierp op een schamele vigilante, die vlak naast Let rijtuig was blijven staan . Wat zagen die, in donkerblauwe livrei getooide, koetsier en palfrenier er potsierlij k uit, vond ze, met Let als een plank gladgestreken zoogenaamd „gepoederde" haar, dat er uitzag alsof Let met een witte verf- of stij f sellaag besmeerd was ! En och, hoe langzaam en lusteloos slenterend, kwam daar een lange rij mannen aan met breede, houten borden voor de borst en op den rug, waarop met groote letters advertenties to lezen stonden, of aankondigingen van nieuwe tooneelstukken . He, om zoo den geheelen dag over de straat to moeten loopen, dacht Suze, dat moest toch wel vreeselij k zijn ! Maar ze vergat haar medelij den in haar belangstelling voor de groote, bonte plaat op verscheidene der borden geplakt, die een denkbeeld geven moest van de meesterlij ke wij ze, waarop in Drury Lane een pantomime van de Gelaarsde Kat werd vertoond. „Wat is dat toch ? Wat beteekent dat toch ?" vroeg ze aan Helen, die juist den winkel weer 'uitkwam . „Dat ? 0, dat is een prent van een kerstpantomime ; die worden in de kerstvacantie heel veel opgevoerd in Londen en een groot aantal kleine kinderen gaat er naar kijken . Er wordt bizonder veel werk op gedaan om alles zoo prachtig en sprookjesachtig mogelijk voor to stellen, maar eigenlijk geloof ik dat de acteurs heel blij zijn als de pantomimetij d weer achter den rug is ; Let zij n altijd zulke vermoeiende dagen voor hen!" „Ja," zei Suze f lauwt j es ; zij zou antlers wel heel graag eens zoo'n pantomime hebben gezien ! Maar ze troostte zich met de gedachte dat zij niet alles zoo kon krijgen als zij Let wenschte en dat dat heel goed was ook Door de Strand reden zij, langs de groote, ruime boekwinkels, die er uitzagen als def tige boekenstallen, waar de hooge, keurig gerangschikte stapels boeken geen eind schenen to zullen nemen. Voor een paar ervan liet Helen stilhouden en kocht vlug wat zij noodig had . En op Let ruime, grootsche Trafalgar Square
185 liet ze Suze even uitstappen om de trappen van de National Gallery op to gaan en zoo een goed overzicht to krijgen van het schilderachtige plejn, waar zooveel drukke straten op uitloopen en eindelijk ging het naar Oxfordstreet en Tottenhamcourt Road, waar Helen den hansomkoetsier zijn of scheid gaf en in de talrijke winkels van Schoolbred hare laatste inkoopen deed . Toen spoorden zij, gedeeltelijk per underground, gede~ltelijk boven den grond, terug, om eindelijk, met een menigte pakjes en mandjes beladen, een half uur voor't diner .thuis to komen. Marjorie stond reeds ongeduldig bij de voordeur naar haar uit to zien en liep snel de stoep of en het hek uit, toen zij de meis j es zag aankomen. Terstond f luisterde zij met een lachend gezicht Helen jets in 't oor, waarop deze met een kleur zei : „0 ja, nu al?" en zich haastte in huffs to komen . Suze volgde en werd dadelij k door Marjorie mee naar haar slaapkamer genomen . „Verkleed je nu maar gauw," zei ze wat haastig, „want al de anderen zijn al beneden, grootmama ook . En er zijn ook al gasten en mama vindt het niet prettig als we laten wachten." „Gasten ?" zei Suze . „En het groote diner is morgen !" „Nu ja, maar enkelen zijn vandaag al gekomen en blijven hier een paar dagen logeeren . Toe, maak nu maar voort ." „Met plezier," zei Suze, maar ze begreep niet recht waarorn i arjorie zoo'n haast had om beneden to komen. Zij kwamen dikwijls eerst als men juist op het punt was aan tafel to gaan! Ze schuierde het dikke, rosachtige haar, vlocht haar vlecht over, bond er het lint om en trok vliegensvlug een antler japonnetje aan. „Zoo, nu dit flog," zei Marjorie, haar een bouquet j e viooltjes in het ceintuur stekend en Suze keek verrast op . „0 Marjorie, hoe snoezig, hoe kom je daaraan?" zei ze en Marjorie antwoordde ontwij kend „Die heb ik zooeven gekregen ; er zijn er beneden nog een massa. Kijk, zou je dit ook niet nog even aanspelden? Dan weet iedereen dadelij k wat voor landsvrouw je bent ." „Dit" was een elegant strikje van doorschijnende, kant-achtige stof van een zachte, oranje tint . Een miniatuur lusje van roodwit- en-blauw lint was in het midden om het strikje vastgenaaid en maakte een aardig effect. „haar Marjorie !" zei Suze, terwijl hare grijze oogen vroolijk
i86 f likkerden . „Zoo moet je ook kij ken als je straks binnenkomt," zei Marjorie snel . „Toe, ga flu dadelij k mee ." En terwij 1 zij vlug met Suze de trap of liep, antwoordde zij op de warme dankbetuigingen van deze niet anders dan : „Maar Duchess, ik moest toch maken, dat je je dierbare Hollandsche kleuren dragen kondt vandaag!" ,Waarom ?" wilde Suze vragen, toen zij de gang doorliepen, maar het woord bestierf haar op de lippen en opeens bleef ze luisterend staan met wijdgeopende oogen en gloeiende wangen, geheel overweldigd door een diepe, plotselinge ontroering . Want daar kionken haar, door de geopende dear der drawingroom, de voile, plechtige tonen tegen van het Wilhelmus en een krachtige ma,nnenstem zong bij de begeleiding der piano, de bekende oude, trouwe woorden, die haar hart sneller deden kioppen en haar een gewaarwording gaven van onuitsprekelijke vreugde . Zij opende de lippen - ze moest jets zeggen toch tot Marjorie om haar to toonen hoe blij en dankbaar ze was en hoe verrast, maar ze kon niet, er kwam geen geluid, haar hart was to vol . Hoe zou zij onder woorden hebben kunnen brengen wat ze voelde, flu ze hier, hier in het vreemde land, opeens - zonder de minste voorbereiding - het onbeschrij f elij k schoone lied hoorde, dat zij op dit oogenblik meer liefhad dan ooit, het lied van haar vaderland, van haar yolk? Ze behoefde niets to zeggen, Marjorie zag toch wel hoe groot en weldadig de indruk was van de verrassing, die zij voor haar had bedacht . Ze nam haar zacht bij de hand en ging zoo de kamer met haar in. En nog altijd klonk van uit den hoek, waar de piano stond, de dierbare, heerlijke melodie
Mijn schilt ende betrouwen Sij t Ghij, o God t mijn Heer! op U soo wil ick bouwen, Verlaet rnij nimmermeer, Dat ick dock v room mach blijven, U djenaer t' alley stond t, De tyranny verdrijven Die mij mijn hert doorwont .
187 Het was alsof de muziek en de warme toon in de stem van den zanger, spraken als een openbaring tot al de aanwezigen, die zwijgend toeluisterden en slechts terloops keken naar de beide meis j es, die doorliepen naar den leuningstoel, waaruit de oude grootmoeder Suze met vriendelijke oogen gadesloeg . Toen de stem bij de piano zweeg en de laatste akkoorden waren aangeslagen, legde de oude dame haar hand op die van Suze . ,,It is splendid ; you must love it dearly," *) zei ze zacht en Ze zou deze oogenSuze zei hartelijk :„ Ja, dat doe ik ook !" blikken zeker nooit vergeten ! Ze had gezien dat de heer aan de piano niemand antlers was dan de jonge Hollander Henk van L,euven, die haar laatst met Marjorie's broer den weg had gewezen . Hij glimlachte met een lachje van herkenning, toen hij naar haar toekwam en toen hij na daartoe beleef d verlof gevraagd to hebben - druk Hollandsch met haar begon to spreken, was zij er zelf haast verbaasd over zoo'n genot als zij dit vond ! „Er gaat toch niets, niets boven iemands eigen taal," zei ze opgewonden, „en ik hoop dat u niet langer juffrouw tegen me zegt, want ik ben pas zestien jaar en ik heet Suze." „Suze ? Nu, ik wil heel graag Suze zeggen," zei hij vroolij k . „Ik heb zelf ook een zuster, die zoo heet ." „Ja ?" Dat vond Suze al heel eigenaardig . „En hebt u nog meer zusters en ook broers ? Vertelt u er mij eens van . U weet niet hoe prettig het voor mij is, weer eens mijn gewonen naam to hooren ! Op school noemen zij mij altijd the Duchess en hier kunnen zij ook niet goed Suze zeggen ." „Mag ik zoo vrij zij n dit interessante onderhoud to storen ? " klonk nu de stem van Helen opeens . ,,Wij gaan aan taf el ." ,Nu, wij spreken elkaar vanavond nog wel," zei de jonge van heuven tot Suze, maar Fred, die hem hoorde, riep van den anderen kant der kamer : „Och, laat de babies nu toch met rust, Henk ! Jouw landgenoot is nog een jaar of vij f jonger dan Marjorie!" „Een jaar of vij f !" riep Suze verontwaardigd uit, maar ze moest haar toorn bedwingen, want Marjorie verzocht haar joist *)
Het is prachtig ; je 'moet het innig liefhebben .
zich to willen laten voorstellen aan Mr . en Mrs . St. Clair, Marjorie's oom en tante, „een uitermate def tig en stij f paar menschen," besloot Suze bij zichzelf . Zij had aan taf el niet over stij f heid to klagen, want ze zat tusschen de beide heeren Robinson en tegenover Helen en den jongen van L,euven en werd van alle kanten geplaagd met haar vaderlandsliefde en haar voorkeur voor alles wat Hollandsch was . Fred betuigde herhaaldelijk dat hij stellig geloofde dat zelfs de Koningin, als zij ooit wandelen ging op het Loo, klompen aan moest trekken, om niet al to veel last to hebben van den vochtigen grond en dat Suze alleen maar zei dat zij er trotsch op was, Hollandsch to zijn, omdat de druiven zuur waren en zij nu eenmaal in dat waterland geboren was ! Mr. Robinson vertelde dat hij in een boek van Maarten Maartens gelezen had dat in Holland de paddestoelen zoo maar in de kamers groeiden - wien moest hij flu gelooven Maarten Maartens, die toch ook een Hollander van afkomst was, of Suze? En Suze, die niet zoo gauw met een antwoord op deze vraag klaar was en haar landgenoot al smeekend had aangezien om haar toch to helpen, had Helen wel om den hals willen vallen, toen deze beslist zei „o, maar vader, dat is toch waarlijk genoeg bekend dat Maarten Maartens al heel slecht op de hoogte is omtrent Holland en telkens in zijn boeken dingen zegt, die niet waarr zijn!" Henk van L,euven klapte in de handen en riep : „Bravo !" Maar Fred en Marjorie lachten en zeiden : „Nu ja, Helen, maar jij . . . . op iou valt niet to rekenen !" Waarom niet ? Suze vond het juist bizonder aardig dat Helen het zoo voor Holland opnam en was het in het geheel niet eens met Mr . Robinson, die zei dat zij bevooroordeeld was . Zij zouden 's avonds allen to zamen gaan kijken naar den kerstboom van Helen's zondagsschool en Suze, die zeer onder den indruk was van de weinig waardeerende wijzc, waarop Mr . Robinson zich aan taf el over Holland had uitgelaten, was blij dat ze haar gemoed nog even lucht kon geven tegenover Henk van Leaven, toen Helen en Marjorie boven waren om zich klaar to maken. „Vindt u het geen schande," vroeg ze, „dat zij hier zoo durven spreken over een land, dat zij volstrekt niet kennen ? Ik kan het
I$9 niet uitstaan en toen Mr . Robinson durf de to zeggen dat hij de Hollandsche schilderij en, die hij gezien had, niet eens zoo heel mooi kon vinden, was ik haast van taf el opgestaan !" Henk van Leuven glimlachte om haar opgewondenheid . „Ik geloof eigenlijk . . ." zei hij langzaam en voorzichtig om haar niet to veel to krenken - „dat zij al die dingen alleen zeiden om de Duchess een beetje to plagen en omdat zij er plezier in hadden, dat zij ze zoo heel ernstig opnam !" „Nu, dat geloof ik niet," zei Suze, een beetje hoog, hoewel wat aarzelend ook . - Het was zeker geen heel prettig denkbeeld dat zij zich zoowat voor den gek zou hebben laten houden ! ,,In ieder geval," vervolgde ze nog wat drif tiger, „weet ik wel dat ik de Hollanders veel, veel hooger stet dan de Engelschen met al hun pedanterie en . . . en verwaandheid en hun belachelijken trots op alles wat IEngelsch is ! Marjorie is mijn vriendin en ik hood dolveel van haar, maar het spij t me dat zij een Engelsche is!" „Kom, kom, flu overdrij f je een beetje !" „Neen, volstrekt niet," zei uze met een onweerstaanbare neiging tot tegenspreken . „Ik overdrij f in 't geheel niet . Ik meen wel degelijk wat ik zeg en ik ben blij dat ik niet altijd in Engeland zal behoeven to wonen . . ." „Hoe lang woon je er al ?" vroeg Henk van L,euven bedaard . „0, nog niet zoo heel lang," zei Suze met een kleur . „Sedert . . .sedert September." „En ken je het land toch al heel goed en heb je al heel veel Engelschen gesproken ?" „Op kostschool natuurlijk," zei Suze, de eerste vraag onbeantwoord latend . „En je zoudt het dus een ramp vinden je geheele leven in Engeland to moeten wonen ?" „Ja zeker, dat zou ik of schuwelijk vinden," zei Suze, haast verontwaardigd dat hij haar zoo'n vraag durf de to doen . „Dan zul je natuurlijk wel nooit met een Engelschman willen trouwen, gesteld dat daar sprake van zou kunnen zijn?" „Met een Engelschman trouwen ? Ik ?" riep Suze, op een toon van den diepsten of keer . „Nooit !" „En wat zul je dan wel van mij denken," zei Henk van L,euven
Igo
snel - hij hoorde Helen en Marjorie aankomen „als ik je vertel dat ik met een Engelsche jonge dame geengageerd ben ?" „wat !" Suze had slechts kracht voor dat eene woord j e en haar gezicht stond zoo verbaasd dat Marjorie, die joist binnenkwam, op haar toeliep en vroeg : „Duchess, Duchess, wat is er toch ?" Maar Suze antwoordde niet. „Dit is de jonge dame in questie," zei Henk van L,euven, Helen's hand op zijn arm leggend . ,,o, ,' riep Suze, „met die snoes ook !" waarop alien in lachen uitbarstten en Helen en Marjorie dringend vroegen naar de beteekenis van het woord „snoes ." „Dat laat zich niet vertalen," zei Henk van Leuven vroolijk . De verrassing is in alle opzichten goed gelukt, hoor Marjorie ! J e vriendin heeft niets vooruit gemerkt . Ik vond het ook maar geen straf dat ik Helen van middag niet to gemoet mocht loopen !" J a, de verrassing was zeker bizonder goed gelukt . „Dat je me daar nooit eerder jets van verteld hebt," zei Suze, toen zij buiten waren en zij naast Marjorie voortliep . „haar je hebt er sours wel in geheimzinnige taal op gedoeld, he? Dour van mij our alles niet dadelijk to begrijpen." Toen grootmoedig : ,,Nu, Helen zal Holland wel waardeeren en er wel op haar plaats zijn, als zij er later komt wonen ." „Ik ben blij dat je mijn zuster daartoe waardig keurt," zei Marjorie schalks . „Maar geef nu al je aandacht aan den eersten Engelschen kerstboom, dien je van je leven ziet ." Suze vond niet dat de Engelsche kerstboom veel verschilde van dien, welken zij gezien had in het schoollokaal van haar eigen dorp thuis en het f eest werd ook nagenoeg op Bezel f de wij ze gevierd als daar . De zaal was aardig versierd met lange slingers klimop, waartusschen roode hulstbessen glinsterden en de kerstboom schitterde en f lonkerde in den glans der gekleurde kaars j es . De kinderen zongen kerstliederen en kregen cadeautjes en chocolade en krentenbrood en Suze hielp ijverig mee aan de uitdeeling en bracht groote vroolijkheid to weeg, omdat zij het wonderlijke dialect der kleintjes telkens verkeerd verstond . Ze was wel heel moe, toen ze zich 's avonds our elf our eindelijk to bed begaf ; hare oogen vielen onder het uitkleeden haast toe . „Mack maar
I9I
gauw dat je onder de dekens komt," zei Marjorie, „ik zal je goad wel opvouwen ." En toen zij Suze moederlijk toegedekt en een nachtkus gegeven had, zei ze lachend „Duchess, je begrij pt toch natuurlij k wel dat hat alles maar een grap was ?" „Wat?" vroeg Suze, trots haar slaperigheid de oogen wijd openend . „Van dat engagement ?" „Neen, neen, dat is echt, zoo echt als hat maar kan ! Ik bedoel hat geplaag van vader en Fred aan taf el ." „0 !" Suze deed hare oogen wear toe . „Ik houd niet van dergelijke aardigheden," dacht ze bij zichzelf, maar ze zei niets dan : „Goeden nacht, Marjorie ." Wat zagen de leuningen der trappen, de lantaren in de gang de hertekoppen in de vestibule, de gaskronen in de kamers, de muren en de lij step der spiegels er f eestelij k uit den volgenden dag, behangen en versierd als zij waren met f risch groan, pas geplukten hoist en versche maretakjes ! Suze keek er bewonderend naar en beantwoordde met een vroolij ken wedergroet hat „Merry Christmas," dat haar van alle kanten wend toegeroepen, toen zij de ontbijtkamer binnenkwam . Er lag een stapel kerst` kaartjes bij haar bord, evenals bij dat van Marjorie . Bijna alle schoolmeis j es hadden jets gestuurd ; Nora Tompkins had voor Marjorie en Suze afzonderlijk een grappig vers gemaakt en Baby schreef een langen brief met zeer groote letters en vale uitroepteekens . Van Tone lag er een uiterst hartelijk brief je voor Mar.Poor ,, j orie ; aan hat eind deed zij even de groeten aan Suze lone," zei daze, „wat zal zij hat saai en stil hebben nu op Westbury - zoo geheel anders dan wij hier !" Ja, wel geheel anders ! Want de kerstdag ging op de flu als uitgestorven kostschool, bizonder kalm voorbij . Miss Little was naar hare ouders gegaan en Fraulein naar Duitsche kennissen in honden en alleen Mademoiselle, voor wie de refs naar Zwitserland to ver was voor zoo'n korten tijd en Miss Croker vierden met Tone hat kerstf east. Wel woonden zij, evenals Suze en Marjorie, in de versierde kerk een plechtigen, indrukwekkenden dienst bij, wel liet de directrice hat gewone kerstmaal gereed maken : Kalkoen en stuffed goose (gaps met appelen gevuld) en rnincepies (gebak met
192
veel krenten, sukade enz . } en plumpudding en wel trachtte zij den dag zoo f eestelij k mogelij k to maken, maar Tone zou toch zeker veel liever mee aangezeten hebben aan het groote diner, dat dien avond bij de f amilie Robinson aan huffs plaats had . Het was er echt vroolijk en druk met al de gasten, waaronder zich ook twee kleine jongens van acht en tien jaar bevonden, met wie Suze terstond vriendschap had gesloten . En de taf el was heel mooi met al de bloemen tusschen het kristal, de schaalt j es met de kleurige pistaches, conf ituren en bonbons en in het midden het aardige, er levendig -- hoewel niet levend - uitziende mannetje, old father Christmas, met zijn langen witten baard en rooden mantel en met zijn hulsttak in de hand ! Suze had nog nooit zoo'n diner bijgewoond en was bijna uitgelaten van plezier ; hare grij ze oogen schitterden en, zooals Marjorie herhaaldelijk tot Helen zeide, zij zag er waarlijk haast „pretty" uit dezen avond, waartoe het elegance, rose toiletje zeker ook het zijne deed . „Ik geloof dat ik je vragen zal dat japonnetje voor goed van mij aan to nemen," zei Marjorie, toen alien, na over den brandenden plumpudding to hebben gejuicht, van taf el opstonden en naar de drawingroom gingen. „Neen, neen, zoo iets is veel to mooi voor mij op den duur," begon Suze, toen zij zich opeens een paar korte armen om den hals voelde dean en twee zachte lippen een kus voelde geven op haar wang Ze stond juist under den slinger van mistletoe, die boven den ingang der dear hing en haar nieuw, achtjarig vriendje had zich snel door Henk van Leaven laten optillen om haar boete to doen betalen . Zij lachten om Suze's verbaasd gezicht, waarop zij zelf ook hartelij k begon to lachen en het aardige kerelt j e zijn kus terug gaf . Welk een prettige, vermakelijke avond was het, vol opwekkend, onschuldig genot en een menigte spellet j es, waaraan iedereen de oude grootmoeder, zoowel als de jongste gasten -- deelnam ! Er werden knallende pistaches afgetrokken, waaruit grappig kleine cadeautjes to voorschijn kwamen, en er werd blindeman gespeeld en verstoppertje en stuivertje wisselen en er werd gereciteerd en er werden raadsels opgegeven en eindelijk, toen de ouders der twee kleine jongens vonden dat het tij d begon to worden om naar huffs to gaan, ging men in groep j es bij elkaar
'93 staan om samen nog een kerstgezang to zingen . En toen het Engelsche lied geeindigd was, vroeg men Suze dringend eens een Hollandsch kerstgezang to willen zingen, en Suze, die eerst nogal onder den indruk was geweest van de vele, haar onbekende gasten, wist nauwelijks hoe zij het had met zichzelf, toen ze terstond geneigd was aan het verzoek to voldoen . Ze voelde zich dan ook werkelij k gelukkig, opgeruimd en blij van hart en toen Henk van L,euven zich aan de piano had genet en met haar aanhief „Daar is in 's werelds duist're wolken Een iicht der lichten opgegaan . . . ."
klonken hunne stemmen helder en zuiver en drong de heilige jubeltoon van het gezang door tot de ziel van alien, die luisterden, ook al konden zij de schoone woorden niet verstaan . Zij wisten immers welke plechtige vreugde die vertolken moesten ! Weer schreef Suze den volgenden dag een brief naar huffs zij moest uiting geven aan de groote dankbaarheid, die in haar hart was en . . . , ze moest toch ook noodzakelijk vertellen, hoe verrassend haar tweede ontmoeting met Henk van Leuven was geweest en hoe gelukkig zij het vond dat Helen Robinson met hem geengageerd was ! Het speet haar dat hij den dag na Kerstmis weer naar L,onden en het kantoor, waarop hij werkzaam was, terug moest keeren en Helen zei dat zij het schande vond dat men hem niet tot Januari vacantie had gegeven, maar hij lachte en zeide dat hij al heel blij was dat men hem toegestaan had Oude j aarsavond nog eens vrij af to nemen ; - hij zou dan stellig zorgen zoo vroeg mogelijk to Blackheath to zijn. „Oudejaarsavond ! 0, dat is het nog lang niet," zei Marjorie, „dan is onze vacantie al haast om. Er zijn nog zooveel dagen tusschen !" Maar het was alsof de dagen na Kerstmis veel vlugger voorbij gingen dan die daarvoor en letterlijk omvlogen . Want, hoewel het weer nu zeer weinig aantrekkelijk was en hevige regen en hagelbuien elkaar of wisselden en gevolgd werden door zwaren, groezeligen mist, zoodat er van uitgaan niet veel sprake kon zijn, verliep de tijd toch zeer snel . Er was nog veel to regelen en of Een Hollandsch Meisje .
I3
'94 to maken voordat het jaar om was, waarbij Helen en Marjorie hare moeder hielpen ; en er was ook nog zooveel to bepraten met de grootmoeder en Suze had haar nog zooveel to vertellen over wat ze zich herinnerde van haar moeder, en over haar vader en Hans en Mina en de kweekerij en al de knechten en het dorp en de bosschen en de vriendinnen, dat de gezellige middagtheeuurt j es bij de oude dame hoe langer hoe meer gerekt werden en de ochtenden en avonden noodzakelijk moesten worden gewijd aan de conversatie met de overige leden der f amilie Robinson en aan de correspondentie . 'doen de oude j aarsavond gekomen was, kwam er over Suze, niettegenstaande zij zich in hare tegenwoordige omgeving zoozeer thuis voelde, een innig verlangen, een aanval van heimwee haast, naar huffs. Nu niet thuis to zijn, op den laatsten dag van het jaar, dien zij altij d zoo rustig en genoeglij k samen vierden en wanneer haar vader 's avonds, ieder jaar weer, veel langer en uitgebreider dan antlers vertelde van den tij d, toen haar moeder nog leef de en alles zoo zonnig en vroolij k was in huffs en van de dagen, toen Hans reeds een kleine, vlugge schooljongen was en herhaaldelij k den wensch uitte, dat hij toch niet „zoo alleen" zou blijven, maar men hem een broert j e of zusje zou geven - en van den heerlijken ochtend, waarop men Hans het kleine zusje had kunnen toonen, waarnaar hij zoo had verlangd en verder van de gelukkige, eerste jaren van haar leven, waarin zij, als een kleine princes, door hare huisgenooten op de handen werd gedragen en . . . wel een beet j e verwend en dan eindelij k van de droevige dagen, toen haar moeder ziek was geworden, hoe langer hoe ernstiger, om heen to gaan van de aarde naar het rijk, waar geen ziekte of smart zal zijn - en ten slotte van den tijd, die daarop was gevolgd, waarin Hans altijd als een jeugdige ridder, zijn klein zusje ter zij de had gestaan en met zijn vader alles gedaan had om haar het gemis der trouwe moeder to vergoeden . Als zij maar even thuis had kunnen zijn, enkele oogenblikken maar, om met een paar hartelijke woorden to kunnen zeggen, hoe dankbaar zij toch was voor al die lief de en hoe zij haar best wou doen, wezenlij k haar best doen, om haar meer waard to zijn ! Hoe was het toch mogelijk dat zij zoo verlangd had om van huffs to gaan ? - He, ze was vandaag zichzelve niet ; ze moest nu niet
'95 overdreven en sentimenteel gaan worden . Er zouden natuurlij k voor morgen nog wel brieven komen van haar vader en Hans en zij zouden aan elkaar denken den geheelen Oude j aarsavond door! Marjorie moest ook vooral niet zien wat er in haar omging - zij zou het stellig kinderachtig en f lauw vinden en teleurgesteld zijn dat zij nu, terwijl zij bij haar logeerde, heimwee hebben kon ! Ze zou zich goed houden en zich opgewekt toonen, den geheelen dag -- en ze zou vanmiddag maar geen praat j e gaan maken bij de oude Mrs . Robinson ; die ontdekte altijd dadelijk hoe haar stemming precies was en buitendien moest de oude grootmoeder zich niet to veel vermoeien vandaag, omdat zij alien to zamen 's avonds laat naar de kerk zouden gaan om den watchnight-service bij to wonen, waarbij men het nieuwe jaar in de kerk ingaat . Na den bruingrijzen mist, die twee dagen lang alles buiten in een somber wags had gehuld, was het helder, een weinig vriezend weer geworden en toen men zich even over elven naar de kerk begaf, stonden de sterren aan den hemel . Suze had de brieven van huffs ontvangen en met ingehouden aandoening gelezen en herlezen - ze had ze bij zich gestoken om ze telkens eens to kunnen betasten -- het gaf haar een vaag gevoel alsof haar vader en Hans niet zoo ver van haar verwijderd waren, als zij hunne brieven met hare hand kon aanraken . Toen zij de kerk in kwamen, stond haar gezicht ernstig, bedroefd haast ; toch kwam er een gewaarwording van weldadigen vrede in haar hart . De hulst-versiering van het kerstf eest prij kte nog Tangs de muden en dezelfde oude predikant, tot wien Suze bij de kerstpreek had opgekeken, ging voor bij den gewonen avonddienst, die in Engeland aan de preek voorafgaat, en sprak toen een kort, hartelijk woord . Het was zoo eenvoudig mogelijk, men vereenigde zich in het gebed, zong een gezang, sprak gezamenlijk het „Onze Vader" en luisterde, - toch was Suze zeer onder den indruk vann deze godsdienstoef ening en toen de predikant, een paar minuten voor twaalven, eindigde met de woorden : „ wij zullen de laatste oogenblikken van het oude jaar in stil gebed doorbrengen," knielde zij neder evenals de anderen en bedekte het gezicht met I3 *
196 de handen, flu niet eenzaam meer, maar Gods nabijheid voelend in' dit rustige uur, meer dart ooit . En terwijl de stilte in de kerk door geen enkel geluid verbroken werd, klonken plotseling daarbuiten de laatste twaalf klokslagen van het jaar . De predikant stond op uit zij rte knielende hooding - ook zijn gehoor verhief zich -- „en flu," zeide hij met een krachtige stem : „wensch ik u alien een goed en gelukkig en door God gezegend Nieuw j aar !" Marjorie legde hare hand op die van Suze en zag haar aan . „Zip zip n toc met je, a zip n z1j niet hier, f luisterde ze en uze knikte haar toe, op dat oogenblik niet verwonderd dat Marjorie geheel geraden had wat er in haar omging. De tranen sprongen haar in de oogen, maar ze veegde ze snel weg en nog even keek zij om zich heen, voordat zij de kerk verliet. Toen zij buiten kwamen in den helderen winternacht, kionk van heinde en ver het klokkengelui, dat het Nieuwe jaar zijn welkom toeriep . „O, wat mooi, wat mooi !" zei Suze met vuur, toen zij naar huffs terug wandelden. T n toen zij met Marjorie op de slaapkamer was, sloeg zij de armen om haar hals. „Ik heb een heerlij ken, onvergetelij ken Oude j aarsavond gehad," zei ze.
Veertiende Hoofdstuk .
Zuchten en Juichen!
e .Duchess, de Duchess! Daar is de Duchess ein-
delij k !" riepen de kleint j es opgewonden, toen Mar j orie en Suze wat later dan de andere meisj es, weer op school verschenen den dag na de vacantie . „0, we hebben zoo naar je verlangd," zei Baby, nadat zij Suze hartelijk omhelsd had, „wij behoeven vandaag nog niet to werken, pak flu gauw je kof f er uit en ga dan met ons mee naar boven naar onze schoolkamer, dan kun je ons daar van alles vertellen. Miss Croker vindt het goed, ik heb haar gevraagd o f het mocht, maar je moest je eerst wat opknappen, zei ze, en alles wegbergen . Zal ik je helpen met kof f er uitpakken ?" „Zeker, heel graag," zei Suze lachend, , .maar je moet nog even geduld hebben . Ik heb van de oudere meis j es haast nog niemand gezien en Miss Croker en Mademoiselle en Miss Little en Fraulein alleen nog maar haastig even een hand gegeven . Straks kom ik weer bij je . Is Nora Tompkins er nog niet ?" „Ja zeker, die zit ook met Miss Croker to praten en zij heeft haar kof f er ook nog niet eens uitgepakt . Wij zijn alien al klaar ; de jongste klasse nog wel ! Maar wij hebben ook opzettelijk heel gauw voortgemaakt, zie-j e, om dan gezellig met jou boven to
198 kunnen gaan zitten . Blij f je dan niet to lang binnen ?" Suze lachte. A1 de kleint j es stonden om haar heen en keken met vriendelijke gezichtjes naar haar op . Zij hadden haar dadelijk meegetroond naar een stille plek achter in de gang ; ze wist niet eens waar Mar j orie zoo gauw gebleven was . wat was het aardig en prettig zoo ontvangen to worden - en wat was alles geheel anders nu dan dien eersten dag op school, toen zij zich zoo vreemd en eenzaam had gevoeld en haast niemand zich om haar scheen to bekommeren, of zich blij toonde dat zij gekomen was In een opwelling van teederheid, een beet j e ontroerd ook door de groote hartelij kheid, waarmee zij haar welkom hadden geheeten, knielde zij even bij de kinderen neer, maar nu was er ook van ontkomen geen sprake meer ! Zij maakten de knoopen van haar mantel los, namen haar den hoed af,streken haar haar glad, sloegen de armen om haar middel, noemden haar : „ darling Duchess," en beweerden met de grootste koelbloedigheid dat het volstrekt niet noodig was dat zij naar de kamer van de directrice ging, want dat het daar toch zoo vol was dat er haast geen plaatsje meer voor haar zou to vinden zijn . „Je blijft bij ons en als je beloo f t dat je ni et webloopt, zul len wij je allemaal samen helpen je ko f f er uit to pakken," riepen zij en Suze stribbelde vroolijk tegen en trachtte zich los to maken, maar telkens weer waen er een half dozijn kleine armen, die haar dit beletten . „Hoort eens, kind~ren," zei ze vriendelijk, terwijl zij al haar best deed heel ernstig to kijken, „als jullie me flu niet laat gaan, dan kan ik ook niet beloven . . ." „Duchess, Miss Croker vraagt of je voor haar misschien ook een oogenblik j e tij d hebt," klonk opeens de scherpe stem van Tone achter Suze en deze en hare kleine vriendinnetjes sprongen verschrikt op . „0, dag Tone, hoe gaat het ?" zei Suze, haar hand uitstekend, maar Tone deed alsof zij het niet zag en zei koel : „Ik voel me heel wel, dank-je, en ik verheug me zeer in het vooruitzicht dit nest spoedig den rug toe to zullen keeren ." „Dit nest !" Suze vond het een rare uitdrukking, maar ze wachtte zich wel dat to zeggen . „Zoo, ga je werkelij k van school of ?" vroeg ze, terwijl ze met Tone de gang doorliep naar Miss Croker's zitkamer.
'99 „Ja, ik heb geschreven dat ik met Paschen voor goed thuis kwam," zei Tone, met een air alsof zij een jaar of tien ouder was dan Suze en deze een klein kind . „Ik had eerst gedacht nog tot de groote vacantie to blijven, maar het bevalt me hier in 't geheel niet tegenwoordig, vooral de laatste nlaanden niet vroeger ging bet nog !" Suze beet zich op de lippen . Dat „vroeger ging bet flog," was bizonder duidelijk . Tone had zeker ook niet joist op bedekte wijze to kennen willen geven dat bet hare (Suze's) tegenwoordigheid was, die haar deed wenschen Westbury spoedig to verlaten . Maar Suze had medelijden met lone, joist omdat zij zelf zich flu gelukkig voelde . ,,Was de Kerstvacantie niet al to stil voor je ?" vroeg ze vriendelij k . „Heb je bet nogal prettig gehad ?" „Dat vraag je alleen om to kunnen bluf f en op het plezier, dat je zelf hebt gehad bij Marjorie Robinson aan huffs," zei Tone met toornige oogen . „Maar je behoef t niet zoo schij nheilig lief tegen me to doen, daar ben ik niet van thuis . Ga Miss Croker flu maar met je zoete woord j es gelukkig maken !" Ze duwde Suze de kamer in en liep boos weg . Suze zuchtte even ; Tone's humeur was er zeker niet op vooruitgegaan in de vacantie ! Maar de hartelijke woorden der directrice en der andere onderwij zeressen, de uitbundige blij dschap, die Nora Tompkins toonde, toen zij haar zag en de vriendelij kheid, waarmee de meeste andere mei s j es haar to gemoet kwamen, deden haar de onaangename be j egening van Tone spoedig vergeten en toen ze, werkelijk door Baby en hare kameraadjes geholpen, haar kof f er had uitgepakt, alles in haar „kamertje" in orde had gemaakt en een gezellig uurtje met de kleintjes boven doorgebracht had, was zij al weer veel meer gewend op Westbury dan ze 's ochtends had durven hopen, toen haar het of scheid van Marjorie's f amilie zoo zwaar was gevallen . Dus Tone ging met Paschen voor goed weg ! Het nieuws verspreidde zich als een loopend vuurtje door de school en werd door de meeste meisjes met groote verwondering ontvangen . Allen dachten dat Tone bet over het algemeen bizonder prettig had gevonden op Westbury en stellig flog tot de groote vacantie zoo zijn gebleven en hare meer intieme vriendinnen betuigden in overdreven bewoordingen, haar groote spij t over haar spoedig
200
vertrek en beweerden dat zij nauwelijks zouden weten, hoe zij bet zonder haar zouden stellen . ,,We moeten flu nog maar zooveel mogelijk van je genieten deze laatste maanden," zei er een op sentimenteelen toon en Tone glimlachte en liet zich bewierooken, maar in haar hart vond zij bet toch wel wat vreemd dat geen der meisjes haar trachtte over to halen nog van besluit to veranderen en, in ieder geval, niet voor den zomer been to gaan . Ook ergerde bet haar dat Marjorie en Nora niets hadden gezegd dan : „Ga je wezenlijk al zoo gauw weg, Tone?" toen zij bet nieuws hoorden en terstond daarop druk en vroolijk met Suze waren gaan praten . Het maakte haar afkeer van Suze en .haar jaloezie des to grooter en deed haar hef tig besluiten om, zoolang zij nog op Westbury was, Suze bet leven zoo onaangenaam to maken, als ze maar kon. Intusschen geraakten Tone's medeleerlingen verwonderlijk gauw verzoend met bet denkbeeld dat zij Westbury in April zou gaan verlaten en begonnen de dagen en weken elkaar snel en geregeld op to volgen, zonder dat er bizonder merkwaardige gebeurtenissen voorvielen op de school . Suze voelde zich veel meer thuis, meer op haar gemak met de meisjes, dankbaar in bet bezit van Marjorie's trouwe vriendschap en veel meer geneigd om haar werk prettig en boeiend to vinden dan voor de kerstvacantie en toen Paschen langzamerhand naderde en de directrice, zooals gewoonlij k om dien tij d, kleine repetities met de meisjes hield en haar p'roefwerk opgaf ; waren Suze's ijver en ambitie zeker even groot als die der andere leerlingen. Het meest werden de eerzucht en de wensch om bizonder goed werk to leveren, bij alien opgewekt, toen Miss Croker, nadat de gewone repetities of geloopen waren, bekend maakte dat er dit jaar weder voor de oudere meisjes een prij svraag zou worden uitgeschreven over een letterkundig onderwerp . „Natuurlijk vertrouw ik," zeide zij, „op de stipte eerlijkheid van elke leerling, die een opstel inlevert, en natuurlijk moet ieder geheel voor zichzelf werken en zich vast voornemen met geen barer medeleerlingen ook zelf s maar to spreken over bet onderwerp, dat voor dit jaar is gekozen . Alle meisjes uit de twee hoogste klassen mogen aan deze prij svraag hare krachten beproeven . Tk laat u echter alien vrij, niemand uwer is verplicht bet werk to
201
doen ; gij kunt het ter hand nemen of het eenvoudig laten liggen, precies zooals gij zeif verkiest." Suze, die door Marjorie reeds fang van to voren was ingelicht omtrent de plechtigheid, waarmee telkens, na het beantwoorden eener prij svraag, aan haar, die het beste werk had ingeleverd, de prijs werd uitgereikt en over de wijze, waarop de arbeid moest worden verricht, luisterde, evenals de anderen, met alle aandacht . „Tot onderwerp hebben wij dit jaar gekozen," vervolgde de directrice, „een van de kortere gedichten van Mrs . Browning, die gij met mij gelezcn hebt en vrij goed kept . Wij zouden name lijk gaarne een goede en juiste overzetting in proza willen zien van het aardige vers : ,,The Romance of the Swan's Nest" en het is hieraan dat wij u voorstellen uwe krachten to geven. In de voorlaatste week voor de Paaschvacantie moet het werk gereed zijn - den juisten datum zal ik u later zeggen . Voor dien tijd zal u iederen dag gelegenheid gegeven worden eenigen tij d bepaaldelij k aan dezen arbeid to wij den, die, hoop ik, voor u alien een aangename zijn zal, ook al weet gij dat slechts van een van a het werk zal kunnen worden bekroond . Wat de prijs zij n zal, blij f t tot op den dag der bekroning geheim ." Een lang gerekte, diepe zucht deed zich uit de klasse hooren bij de laatste woorden - blij kbaar brachten zij de meis j es een groote teleurstelling. Miss Croker glimlachte even, toen vervolgde ze „Ik heb het gedicht voor u alien op een of zonderlijk stuk papier laten drukken . Miss Little zal u dat nu geven . Hebt gij nog jets to vragen ?" Zij wachtte een oogenblik, maar ging heen, toen het bleek dat geen der meis j es jets to zeggen had . Allen keken verlangend naar de gedrukte vellen papier, die Miss Little in de hand hield en nu begon nit to deelen - en met de grootste belangstelling, haast alsof zij het gedicht nooit eerder hadden gezien, lazen de meisjes
202 THE ROMANCE OF THE SWAN'S NEST. Little Ellie sits alone 'Mid the beeches of a meadow By a stream-side on the grass, And the trees are showering down Doubles of their leaves in shadow On her shining hair and face. She has thrown her bonnet by, And her feet she has been dipping In the shallow water's flow : Now she holds them nakedly In her hands, all sleek and dripping, While she rocketh to and fro . Little Ellie sits alone, And the smile she softly uses Fills the silence like a speech While she thinks what shall be done, And the sweetest pleasure chooses For her future within reach . Little Ellie in her smile Chooses -- „I will have a lover, Riding on a steed of steeds : He shall love me without guile, And to h i m I will discover The swan's nest among the reeds . ,,And the steed shall be red-roan, And the lover shall be noble, With an eye that takes the breath And the lute he plays upon Shall strike ladies into trouble, As his sword strikes men to death . ,,And the steed it shall be shod Ail in silver, housed in azure, And the mane shall swim the wind ; And the hoofs • along the sod Shall flash onward and keep measure, Till the shepherds look behind . ,,But my lover will not prize All the glory that he rides in, When he gazes in my face :
203 He will say : „0 Love, thine eyes Build the shrine my soul abides in, And I kneel here for thy grace!" „Then, ay, then he shall kneel low, With the red-roan steed anear him Which shall seem to understand, Till I answer : „Rise and go! For the world must love and fear him Whom I gift with heart and hand ." „Then he will arise so pale, I shall feel my own lips tremble With a y e s I must not say, Nathless maiden-brave, „Farewell," I will utter, and dissemble „Light to-morrow with to-day!" „Then he'll ride among the hills To the wide world past the river, There to put away all wrong ; To make straight distorted wills, And to empty the broad quiver Which the wicked bear along. „Three times shall a young foot-page Swim the stream and climb the mountain And kneel down beside my feet -,,Lo, my master sends this gage, Lady, for thy pity's counting! What wilt thou exchange for it?" And the first time I will send A white rosebud for a guerdon, And the second time, a glove ; But the third time - I may bend From my pride, and answer -- „Pardon, If he comes to take my love ." „Then the young foot-page will run, Then my lover will ride faster, Till he kneeleth at my knee : „I am a duke's eldest son, Thousand serfs do call me master, But, 0 Love, I love but t h e e i"
204 ,,He will kiss me on the mouth Then, and lead me as a lover Through the crowds that praise his deeds : And, when soul-tied by one troth, Unto h i m I will discover That swan's nest among the reeds." Little Ellie, with her smile Not yet ended, rose up gaily, Tied the bonnet . donned the shoe, And went homeward, round a mile, Just to see, as she did daily, What more eggs were with the two . Pushing through the elm-tree copse, Winding up the stream, light-hearted, Where the osier pathway leads, Past the boughs she stoops - and stops. Lo, the wild swan had deserted, And a rat had gnawed the reeds . Ellie went home sad and slow, If she found the lover ever, With his red-roan steed of steeds, Sooth I know not ; but I know She could never show him - never, That swan's nest among the reeds! .
.
.
De gezichten der meis j es keken een beet j e bedrukt . Het vets j e was zoo allerlief st geschreven dat zij er bij de lezing weer geheel
van onder de bekoring waren gekomen ; - maar hoe zou het mogelijk zijn de aardige vertelling van Ellie en hare luchtkasteelen neer to schrijven in proza, dat zich ook maar in de verste verte zou kunnen meten met Mrs . Browning's poezie ? De opgave scheen bijna hopeloos moeielijk, maar toen Miss Little eenige bemoedigende woorden gesproken en verzekerd had dat de directrice volstrekt niet verwachtte dat er een overzetting in proza zou worden gegeven, die een vergelijking met Mrs . Browfling's gedicht glansrij k zou kunnen doorstaan, dat zij eenvoudig een juiste en zoo volledig mogelijke beschrijving verlangde - in ieders eigen woorden en eigen stijl, - van wit in ,,the Romance of the Swan's Nest" werd verteld, begonnen de meisjes wat meet
205 licht to zien in de zaak en besloten lar gzamerhand al de leerlingen der twee hoogste klassen naar den prij s mee to dingen . Er volgde nu een tij d van ingespannen werken, van stille, gewichtige uren, waarin nooit werd gebabbeld en waarin de lentezon naar binnen scheen in schoolkamers, waar meis j es met gebogen hoof den over hare lessenaars zaten en haastig allerlei aanteekeningen met potlood op het papier krabbelden, van driftig zoeken naar juiste uitdrukkingen in woordenboeken en . . . , voor Suze vooral, voor wie dit werk natuurlijk nog moeilij ker was dan voor de anderen, van herhaald omwerken van het reeds neergeschrevene, van voortdurend worstelen met taal en stijl en haast wanhopige pogingen omm precies weer to geven, wat in de voorstelling der gedachten zoo heel duidelijk scheen to leven . Maar het werk vorderde toch, ook van Suze, die hield van opstellen maken en die begonnen was met de geheele „Romance" eerst voor zichzelf , in het Hollandsch to vertalen en toen korte aanteekeningen op to schrijven voor haar opstel . Zij wilde ieder woord precies begrijpen, de jonge heldin van het gedicht en hare geheele omgeving levendig en klaar voor zich zien, het verhaal als doorleven en het dan in Engelsch proza vertellen . En het was alsof het vers haar meer en meer boeide, alsof zij er de schoonheden, de f ijne schakeeringen, de schilderachtige beschrijvingen, het naive en onschuldige, nooit zoo van had gevoeld, die nog nooit zoo had genoten ! Haast to zeer verdiepte zij er zich in en spande zij zich in om al hare aanteekeningen zoo volledig mogelijk to maken. „Marjorie, Duchess, Nora, Tone, Kate, Ellen, nu ophouden en eens een pons j e naar buiten," gebood de directrice meer dan eens, als zij verscheidene meis j es 's avonds na de thee nog druk bezig vond, „en nu voor vandaag alle gedachten aan ,,the Romance" verder op zij zetten, als 't je blie f t !" En de meis j es gehoorzaamden, dikwij 1s met een zucht, en Suze nam haar potlood mee naar den tuin en werd er herhaaldelijk door Marjorie op betrapt dat zij ijverig stond to schrijven tegen den muur van het oude koetshuis ! Zij maakte hare eerste aanteekeningen gewoonlijk op stukjes papier van een kleine bloc-note, die zij in deze dagen steeds bij zich droeg en schreef later alles over en werkte het uit in een
206
afzonderlijk schrift . Sours vielen haar, onder de wandeling of aan de maaltijden, zooveel verschillende uitdrukkingen en woorden in, die zij meende to kunnen gebruiken en had ze zooveel op to teekenen dat de stuk j es papier in haar zak steeds aangroeiden en zij later moeite had al hat geschrevene in goede orde to rangschikken. Juist die vlug neergeschrevene notifies waren haar echter tot een groote hulp en nagenoeg onmisbaar en zij ontstelde niet weinig, toen zij op zekeren avond, toen de directrice alien toegestaan had nog een paar uur aan hat opstel to werken, de hand in haar zak stak en haar bloc-note miste, zoowel als al de aanteekeningen, die zij de laatste dagen vluchtig had opgeschreven . Over drie dagen moest hat werk ingeleverd worden en Suze had, evenals de meeste andere meis j es, heden alles nog eens goad na willen zien en haar opstel in klad of maken our hat dan langzaam en nauwkeurig in hat net to schrijven ; zij kon echter onmogelijk hat laatste gedeelte zoo bewerken als zij hat wenschte, zonder hulp der bewuste aanteekeningen. waar kon zij die toch gelaten hebben, vroeg zij zich of . Zij had ze bij de thee nog in haar zak gevoeld, dat wist ze zeker . - Marjorie had haar nog geplaagd omdat zij het pakje kleine papiertjes zoo zorgvuldig had weggeborgen, toen Mademoiselle haar toeriep dat zij aan de theetafel niet mocht zitten schrijven ; - waar waren zij na dien tijd toch gebleven ? Ze keek zenuwachtig our zich heen naar de anderen, die alien druk zaten to schrijven ; en haar oog vie! even op Tone, wier pen haastig over hat papier scheen to vliegen, terwijl zij met een gelukkigen glimlach over haar werk gebogen zat . Dat vlotte dus blijkbaar bizonder ! Suze ward er kregelig onder en beet zich op de lippen bij de gedachte, hoe blij Tone wezen zou en hoe hatelij k zij zou lachen als zij, Suze, eens niet op tijd met haar werk gereed was ! Maar ze moest klaar komen, ze moest! Ze wist zeker dat zij na de thee terstond naar boven was gegaan, naar haar lessenaar, juist omdat ze graag nog zooveel mogelijk tijd wou hebben voor dat laatste stuk ; ze had daar den vorigen dag nogal wat moeite urea gehad . Ze kon toch onmogelij k de aanteekeningen op wag van de eetkamer naar boven verloren hebben, dan had zij ze ook
207
al lang moeten terug vinden, want ze was dadelij k gaan kij ken op de trap en had al de meisjes ondervraagd . Marjorie knikte haar toe en wees naar hare wangen. Ja, zij zou wel een erge kleur hebben - geen wonder ook ! Mar j orie maakte een beweging om haar aan het verstand to brengen dat zij toch maar rustig door moest schrijven en haar werk afmaken, maar ze schudde verdrietig het hoof d ; ze kon niet, ze kon niet, ze kon onmogelij k voort zoo ! Eindelijk stond zij op en vroeg aan Miss Little verlof om nog eens beneden to mogen gaan zoeken. „Yes dear . . . . do," zei Miss Little gemoedelijk, ,,and don't make yourself nervous ." *) Het was gemakkelij k gezegd, maar het schreien stond Suze nader dan het lachen, toen ze weer_,boven kwam zonder een enkel stukje van hare kostbare papieren terug gevonden to hebben . Ze dwong zichzelf tot kalmte en probeerde haar opstel over to lezen zoo ver als ze het reeds had gemaakt, maar het lukte niet . Toen trachtte ze het einde to schrijven, maar haar hoof d was moe en duizelig en eindelijk gal zij het op en het was een zeer terneergeslagen en bezwaarde Suze, die later met Marjorie naar boven ging om zich ter ruste to begeven . Ze stond lusteloos in haar dressingown haar haar to schuieren met een loom, half ziek gevoel, toen er aan de deur der slaapkamer werd geklopt en de stem van Nora Tompkins vroeg of zij Suze even spreken mocht . ,,Wel neen Nora, nu niet meer," riep Mademoiselle, maar Nora hield vol, zeggend dat Miss Croker haar verlof gegeven had . ,, a dan maar even Suze, maar kom gauw terug," zei Mademoiselle en Suze gehoorzaamde en werd door Nora letterlijk de kamer uitgetrokken, toen ze bij de deur verscheen . „Ik heb ze, ik heb ze !" riep ze, Suze het kostbare pakje aanteekeningen overreikend, dat er zeer verkreukeld en slordig uitzag . „Ik ben toch zoo blij voor je !" „Wat !" Al Suze's loomheid en somberheid waren verdwenen . „Waar heb je ze gevonden ?" 'zei ze opgewonden . „Wat zien zij er uit ! Maar ik kan ze toch nog heel goed lezen . He, gelukkig dat ik ze weer heb!" *) Maak jezelf niet zenuwachtig. .
208
Hare wangen gloeiden en hare oogen zagen met gretige haast de aanteekeningen door . Ze drukte Nora ontstuimig een kus op de wang . „Waar waren zij toch ?" vroeg ze weer. Nora bedacht zich even . „Je schij nt ze onderweg, van de eetkamer naar boven, uit je zak to hebben laten glijden," zei ze langzaam . „Je hebt toen zeker je zakdoek gebruikt en ze toen ongemerkt laten vallen . . ." Suze schudde ongeduldig het hoofd . „Dan had ik het toch moeten hooren," zei ze ongeloovig . „Ja," zei Nora aarzelend . „Maar . . . maar het geheele pakje schijnt dadelijk opgevangen to zijn door . . . door iemand, die achter je liep ." Suze's oogen begonnen toornig to f likkeren . „Ione zeker ?" vroeg ze snel en met bevende lippen. Nora knikte . „0, hoe leelij k, hoe slecht van haar," riep Suze bitter uit, „om me dan zoo in angst to laten zitten en opzettelijk niets to zeggen ! Ik zal blij zijn als ze weg is, onuitsprekelijk blij, dat akelige, nare schepsel !" „Misschien . . . . misschien heeft zij er flu zelf spijt van," zei Nora sussend. „Denk er .maar niet meer aan, je hebt ze flu weer." „Hoe heb je ze toch gevonden ?" Weer aarzelde Nora, eer zij antwoord gaf . Suze zou nog veel meer gekrenkt en wertoornd zijn over Tone's handelwijze als zij alles hoorde . „Nu, zeg het maar," drong zij ongeduldig . „Mademoiselle roept me om weer binnen to komen ; vertel het me nu gauw, anders heb ik toch geen rust ." „Ione had het pakje ineengef rommeld aan een der dienstmeisj es gegeven en gezegd dat . . . dat het vod j es waren, die zij maar weg moest gooien, maar toevallig hoorde cook later dat je op de trap zoo gezocht hadt, naar kleine stuk j es papier met aanteekey ningen en toen ging zij ook zoeken beneden en vond eindelijk, tusschen allerlei ouden rommel in, die klaar stond om weggeworpen to worden, je blocnote met je naam er op en de stuk j es papier in een prop er om heen." ,,Lieve, goede cook!" zei Suze met vuur . „Ik wou dat ik er haar een kus voor geven kon !"
tog Kom Suze, kom flu toch !" klonk de stem van Mademoiselle vanuit de kamer . „Ja Mademoiselle, dadelijk," riep Suze terug . „Tk kwam cook in de gang tegen," vervolgde Nora, „met bet gevondene in de hand . Marjorie en ik waren nog stilletj es even voor je gaan zoeken ; we zij n zoo blij dat je flu gerust kunt gaan slapen. Goeden nacht, boor !" „Goeden nacht," riep Suze . „En dank je nog heel hartelijk !" Ze ging eindelijk de slaapkamer weer in en haastte zich, op de dringende aanmaning van Mademoiselle, om zich to ontkleeden en to bed to gaan. Zij legde de kostbare aanteekeningen en een potlood naast bet ledikant op een stoel neer, om den volgenden ochtend, als ze wakker werd, dadelijk weer aan den gang to gaan . Ze had dit de laatste dagen telkens gedaan en verbeeldde zich dat zij 's ochtends helderder was en beter werken kon dan overdag of in de avonduren, maar ze voelde wel -- al wilde zij bet zichzelf nauwelijks bekennen -- dat haar hoofd vermoeid en duizelig werd, flu ze minder slaap nam . Ze troostte zich met de gedachte dat de tij d van inspannend werken nu spoedig voorbij zou zij n en zij in de Paaschvacantie heerlij k zou uitrusten van alle vermoeienissen en genieten van de tochtjes, die Miss Croker beloo f d had dan met haar to zullen maken . Het kwam er dus immers niet op aan, al werkte zij nu wat harder! Ze nam bet vaste besluit tegenover Tone precies to doen alsof er niets gebeurd was en haar opstel „heel gewoon en kalm" of to maken. Maar dit nam niet weg dat ze toch onmogelijk vergeten kon wat Tone gedaan had en bet haar zenuwachtig en bedroef d en boos maakte tegelijk. Tone zelf, aan wie zeer kortaf door Nora was meegedeeld dat Suze de aanteekeningen terug had, wilt niet wat zij er van denken moest en was wat onrustig onder de koele behandeling van Marjorie en Nora. Maar zij verborg haar spijt en haar verlangen om to weten to komen, hoe de taken in bun werk waren gegaan en of Suze en Nora en Marjorie geheel achter de waarheid waren gekomen en toonde grooter innigheid dan ooit tegenover hare eigene vriendinnen, nu Marjorie en Nora haar vrij wel aan haar lot overlieten. Tntusschen werken de opstellen over ,,The Romance of the Een Hollandsch Meisje .
I4
210
Swan's Nest" alle op tij d ingeleverd en begon de dag to naderen, waarop, in tegenwoordigheid van alle onderwijzers en onderwijzeressen, van de kost- en dagleerlingen en van verscheidene f amilieleden van de laatsten, door de directrice zou worden bekend gemaakt van wie het werk was bekroond. De meeste meis j es brachten de laatste dagen voor den gewichtigen dag in groote spanning door en ook Suze, die zichzelf trouwens honderdmaal voorzegde dat haar werk natuurlij k in het geheel niet in aanmerking zou kunnen komen, wachtte met bijna koortsachtig verlangen het oogenblik af, waarop de directrice hare beslissing zou bekend maker. Toen de gewichtige ochtend daar was, kleedde zij zich, evenals de andere meis j es, in f eesttooi en stak een ruikert j e gele primula's, een geschenk van Baby, tusschen haar ceintuur . Om tier uur zouden alien bij eenkomen in de groote zaal, die f eestelij k met groen en bloemen was versierd . Voor den schoorsteen wass een kleine verhevenheid aangebracht, waarop stoelen voor de directrice en het andere onderwij zend personeel waren neergezet. Weer voelde Suze, toen ze de zaal inging, het vreemde, trillerige gevoel in de beenen en de duizeligheid in het hoofd, die haar den laatsten tijd hadden gekweld . --- Zij streek zich even met de hand over de oogen . Verbeeldde zij het zich of hing er werkelijk jets als een dunne, f ijne revel in de zaal ? Zij glimlachte even - ze had het zich verbeeld natuurlijk ! Ze zag nu alles weer helder en duidelijk voor zich : de large slingers glinsterend klimop langs de muren der zaal, mooi of stekend bij het zachte geel der primula's, de nieuwsgierige en lachende gezichten der bezoekers, die in large rijen aan weerskanten van den muur zaten en hunne kennissen toeknikten, - op de verhevenheid de nog leege plaats, waar straks de directrice staan zou, als zij de vergadering toesprak, het taf elt j e voor die plaats, waarop, order een donkey kleed, het geheimzinnige jets verborgen lag, dat „de prijs" was, en eindelijk de plek, waarop zij en hare medeleerlingen in bijna ademlooze stilte stonden to wachten op de dingen, die komen zouden . Suze, Marjorie en Nora stonden naast elkaar. Zij waren nagenoeg onaf scheidelijk geweest de laatste dagen en meer dan eens
211
hadden Suze's vriendinnen zich bezorgd gemaakt over de plotselinge vlagen van oververmoeidheid, die zij met groote inspanning voor de directrice had weten to verbergen . Ook flu drong Marjorie er bij haar op aan dat zij nog even zou gaan zitten . „Miss Croker komt toch nog niet," zei ze, „en je ziet zoo bleek," maar ze had zich vergist, juist op dit oogenblik ging de dear der zaal openkwam enmde directrice binnen, statig gekleed in zwarte zijde en getooid met den kraag van echte kant en de juweelen, die zij alleen bij zeer f eestelijke gelegenheden droeg . Zij groette al de aanwezigen met een beleefde, deftige buiging en begaf zich toen langzaam naar de plaats, die voor haar was opengelaten . Al hare bewegingen werden door de meis j es met eerbiedige oplettendheid gevolgd en toen zij de hand op hot kleed van hot taf elt j e legde en met hare welluidende stem begon to spreken, terwijl hare donkere oogen vriendelijk neerzagen op de rij van jonge gezichten, die naar haar waren opgeheven, hingen alien aan hare lippen . „Ik zal geen lange toespraak houden," zeide zij met een glimlach, nadat zij een paar woorden van welkom had gesproken, „dan zou ik uw geduld ook al to lang op de proof stellen, lk wil alleen maar zeggen dat hot mij werkelijk een groot genoegen is geweest den arbeid mij nor leerlingen na to zien en daaruit to lnogen opmaken dat er niet alleen met veel ijver, maar ook met groote toewijding en met lust en talent is gewerkt . Het was voor Miss Little en mij geen gemakkelijke tank uit de opstellen, die waren ingeleverd en die alle zonder onderscheid - ik herhaal hot, zonder onderscheid - blijken geven van veel studio, een krachtig pogen om eon goeden stijl to schrijven en vooral van veel liefde voor Mrs . Browning's „Romance," een keuze to doen . Na rijp beraad, zijn wij tot de besliste overtuiging gekomen dat hot work van een uwer zeer zeker boven dat der anderen uitmunt in oorspronkelijkheid van opvatting en in een bizonder aantrekkelijke en levendige natuurschildering . In hot stuk, dat ik thans op hot oog hob, toont de schrij Ester zoozeer dat zij volkomen met Mrs . Browning's Ellie hoof t meegeleef d en hare eigene persoonlijkheid bij de beschrijving van Ellie's wenschen en luchtkasteelen geheel op zijde heeft gezet - dat haar work ook daarom hooger staat dan dat der anderen . Daarenboven verdient hot ook I4 *
212 nog grooten lof om de wijze, waarop de schrij f ster met voor haar stellig niet kleine, moeilij kheden heef t weten to kampen . 1k ben overtuigd dat gij dit alien met mij eens zult wezen, als ik u straks haar opstel voorlees . Vooraf echter wensch ik bekend to maken dat wij dus, na ernstige beraadslaging, overeengekomen zijn dit jaar . . ." - hier tilde Miss Croker langzaam het donkere kleed op en haalde een in keurig groen leder gebondene, volledige editie van Mrs . Browning's gedichten to voorschijn - „onzen prijs toe to kennen aan . . . . Miss van Veizen, our plucky little Duchess!" Een luid gejuich van ,,the Duchess!" ,,the Duchess!" „Lang leve de Duchess!" weerklonk door de zaal en stralend van geluk, hare wangen nu hoogrood gekleurd en haar borst hijgend, bleef Suze als vastgenageld staan, nauwelijks wetend of zij waakte of droomde, tot het gejuich bedaarde, Marjorie haar hartelijk de hand drukte en haar haastig toef luisterde : „Je moet naar Miss Croker toegaan, darling ; zij heeft je naam geroepen ." Nu hoorde Suze het ook . „wij verzoeken Miss van Velzen den prijs ttit onze handen to willen ontvangen," klonk het nog eens plechtig en Suze ging, deed een paar passen vooruit, - toen opeens, kon zij niet meer . Het was alsof hare voeten niet verder wilden ; een oogenblik keek zij als hulpzoekend naar Marjorie ; toen draaide alles om haar heen, het werd pikdonker voor hare oogen, ze wankelde en deed, wat ze nog nooit van haar leven gedaan had - viel f lauw . De al to groote inspanning der laatste weken, het korte, onrustige slapen, het harde werken in de vroege ochtenduren, het strijden om zich goed to houden, voor alles den cooed niet to verliezen en zich „gewoon" to toonen, de angstige spanning omtrent de aanteekeningen, die zij verloren had gewaand - dit alles was to veel voor haar geweest . En nu de noodzakelij kheid om zich staande to houden niet meer zoo groot was, nu de onverwachte vreugde haar als overweldigde, begaven hare, krachten haar en zonk zij ineen . Marjorie en Nora vingen haar op, joist toen ze dreigde to vallen ; er kwam een plotselinge, haast doodsche stilte in de zaal, toen stonden alien van hunne plaatsen op, er werden medelij dende blikken op Suze's bleek gelaat geworpen, Baby en de andere
213
de feestvreugde was droevig kleintjes begonnen to schreien verstoord . Toen Suze weer bijkwam, lag zij op Marjorie's kamertje to bed en hield de dokter haar pols vast. Suze kende hem wel ; ze had hem wel eens gesproken, als een der andere meisjes ziek was . Ze had toen nooit gedacht dat zij zelf hem ook nog eens noodig zou hebben ! Marjorie zat bij de tafel met een handwerkje . Ze had dringend gesmeekt bij Suze to mogen blijven en dadelijk aangeboden dat men deze naar haar kamer zou brengen . De directrice praatte f luisterend met den dokter . „Komaan," zei hij vriendelij k, toen hij zag dat Suze de oogen opsloeg. „Dat heef t lang genoeg geduurd . Maar je hebt ook wel een beetje geslapen, geloof ik. Wel, wel, wat is dat flu voor een rare manier ors f lauw to g aan vallen op zoo'n gewichtig moment ! J e hebt er toch nooit meer last van, wel?" „Neen," zei Suze zacht . Wat klonk haar stem vreemd en zwak ! Zij schrikte er zelf een beetje van . „Dan zullen wij je wet gauw weer funk en sterk maken, hoop ik . Maar je moet je rustig houden en precies doen wat ik zeg ." Suze knikte maar . - Ze wou zich wel graag „rustig houden," want ze was moe en ze vond het heerlijk op Marjorie's kamertje to liggen en niet op de groote slaapkamer . „Het is goed dat de Paaschvacantie voor de deur staat," begon de dokter weer . „Je moet flu maar eens heel lui zijn, eens een paar dagen stilletjes to bed blijven en flink eten . Andere medicijnen geloof ik niet dat ik je zal behoeven to geven . Je bent zeker gewoonlij k nogal goed gezond ?" „0 ja," zei Suze f lauwt j es . Ze had wonderlij k weinig lust om veel to zeggen . ,,Mooi zoo . Dan laat ik je nu achter in de handen van een goede en trouwe verpleegster, hoop ik ." Hij stond op en keek lachend naar Marjorie, die nu ook opstond om hem goeden dag to zeggen. Miss Croker bong zich even over Suze heen en knikte haar toe. „Doe je oogen maar weer dicht, hoor," zei ze, „en rust maar eens heerlijk uit ." Suze richtte zich half op . „Mijn prijs?" vroeg ze snel . ,,Is mien prijs hier ? "
214
„Ja zeker, kijk maar," zei de dokter, die haar vraag gehoord had en hij liet haar de nette deeltjes zien, die zij dien ochtend uit de hand van Miss Croker had moeten ontvangen . „Je naam staat er in . Wel gef eliciteerd !" Suze legde tevreden haar hoof d weer op het kussen en sloot de oogen . Ze zuchtte eens diep, toen viel zij spoedig in een langen, verkwikkenden slaap . Toen ze weer wakker werd, stond Marjorie met een glas melk bij het bed . „Zoo ? L,ekker geslapen ?" vroeg ze. „Ja heerlijk," zei Suze opgewekt . Toen langzaam, nadat zij haar melk gedronken had : „Maar Marjorie . . ." Marjorie knielde bij het bed neer . „Wat is er?" „Als nu overmorgen de Paaschvacantie begint en als jij dan naar huffs gaat . . ." „Ik ga niet naar huffs, darling." Niet naar huffs ? Suze begreep het niet en keek haar vragend aan . „Ik ga niet weg," zei Marjorie met een zacht licht in hare oogen, „ik blij f bij jou natuurlijk." „o Marjorie!" Suze's lippen beefden . „Meen je het echt? En zullen ze het bij jou thuis niet naar vinden ?" „Ik meen het echt," zei Marjorie lachend . „Ik ben immers je verpleegster !" Suze sloeg de armen om haar hals . „I love you, I love you!"*) zei ze innig en met een plans van geluk op haar gezicht, ping ze weer liggen . hen paar dagen later, toen de andere meisjes bezig waren zich reisvaardig to maken en Suze al zooveel beter was dat Nora en Baby 's ochtends een praatje bij haar hadden mogen maken, werd er 's middags na den eten, zacht aan de deur geklopt en kwam de directrice binnen met Tone, die er zeer beschreid en ontdaan uitzag. „Ione komt je goeden dap zeggen, Duchess," zei Miss Croker ernstig, „zij gnat ons straks verlaten . Ik ga flu naar beneden, Tone, je moogt hier gerust even blijven ; ik wacht dan op je in mijn zitkamer ." *)
Ik heb je lief.
215
Z,ij ging heen en Marjorie stond op en volgde haar voorbeeld, met een medelijdenden blik op Tone, die flu zachtjes stond to snikken bij Suze's bed . Suze's hart werd ook verteederd, toen ze zag hoe bedroef d ae was . ,,Zie je er tegenop om heen to gaan, Tone?" vroeg ze langzaam . Tone knikte even, maar ze zei niets, ze snikte maar door . „Kom, je moet niet zoo schreien," zei Suze, die niet recht wist wat zij zeggen zou om haar to troosten . „Zij zullen bij je thuis zoo blij zij n dat je terugkomt en je hebt er zoo naar verlangd." De laatste woorden brachten Tone echter nog heviger aan het snikken . - Wat er in haar hart omging, kon Suze natuurlijk niet precies weten, maar zij zag wel dat hare smart zeer echt was . Ze nani hare hand en streelde die zacht en sprak maar niet meer . Het was misschien het beste wat zij doen kon, nu Tone zoo overstuur was. T indelijk kwam Marjorie veer binnen . „Tone, of je flu beneden komt ?" vroeg ze . En Tone greep Suze's hand, drukte die krampachtig en ging toen, nog steeds snikkend, met Marjorie mee . Ten half uur later zat zij met Mademoiselle in het rijtuig, dat haar naar den trein moest brengen en had zij Westbury voor goed verlaten .
Vijftiende Hoofdstuk. Oost, West, Thuis Best .
e dokter kwam getrouw naar Suze kijken en was zeer tevreden . „Je kunt gerust nog eens naar huffs schrijven dat overkomst volstrekt onnoodig is," zei hij vroolijk, toen Suze hem voor de tweede maal had verteld dat haar vader en Hans na de eerste, door de directrice gezonden benchten, een telegram en daarop een brief hadden gestuurd met het dringend verzoek vooral dadelijk tijding to mogen ontvangen, indien Suze het verlangen mocht to kennen geven naar hun komst . „En je moet flu maar eens veel met je trouwe verpleegster de lucht in, dat zal haar ook goed doen ; zij begint zoo'n beet j e een bleek kleurt j e to krij gen ." Marjorie lachte en zei dat ze zich heel wel gevoelde en toen de dokter vertrokken was, stond Suze op en kleedde zich aan en wandelde daarna heerlij k een pool met haar vriendin in den tuin . Wat was het wonderlijk rustig en stil op Westbury nu ! Het was alsof alles en antlers uitzag : de leege schoolkamers, waar de lessenaars keurig netjes en glad gewreven naast elkaar stonden, geheel bevrij d van den last boeken en cahiers en pennehouders, dien zij gewoonlijk to dragen hadden, terwijl op de schoongeveegde zwarte borden zel f s geen krij tsto f j e to zien was en op
217
den grond niet het kleinste prop j e papier ; de slaapkamers, waar de spreien opgevouwen op de ledikanten lagers en op de waschtaf els geen spat j e was to ontdekken en waar zulk een doodsche stilte heerschte, dat het Suze onaangenaam aandeed en haar de bovenverdieping van het huffs haast als uitgestorven voorkwam ; de eetkamer, waar de groote taf el dubbel groot scheen, flu Mar j orie en zij er alleen in gezelschap van Miss Croker de maaltijden gebruikten ; de groote zaal, waar flu niet zooals antlers, het geluid van vele stemmen werd gehoord, maar waar een snort slaperige rust heerschte en de bankers precies op hun plaats tegen den muur bleven staan -- het maakte alles den indruk alsof Westbury met een tooverstaf was aangeraakt en nooit weer worden zou wat het was geweest . Maar de rust om haar heen, bet mooie, zonnige voorjaarsweer en bet opwekkende gezelschap van Miss Croker en Marjorie, deden Suze weldadig aan en hare krachten keerden spoediger terug dan zij had durven hopen na de groote of matting, die zij even voor de Paaschvacantie had gevoeld . Toen de dokter voor goed of scheid had genomen en haar hersteld had verklaard, begon zij er naar to verlangen weer aan bet werk to gaan. Het was dan ook een teleurstelling voor haar van de directrice to moeten hooren, dat zij in de eerste weken alleen nog maar de ochtendlessen zou mogen bij worsen en 's middags zou moeten rusten en wandelen . Maar zij schikte zich in haar lot - eigenlij k was bet toch ook al heel mooi dat ze zoo gauw weer beter geworden was ! En de tij d zou wel vlug voorbij gaan en dan zou zij alle lessen weer mee mogen makers en . . . eindelijk zou de zomer komen en de groote vacantie, wanneer zij naar huffs terug zou keeren, voor goed . Want bet plan om nog langer op de kostschool to blijven dan een jaar en in September weer naar Westbury terug to gaan, had ze reeds Lang opgegeven . Ze zag er tegenop afscheid to nemen van Marjorie en Nora en enkele andere meis j es en van Baby en hare kameraad j es, maar ze verlangde zoozeer weer thuis to wezen, had zooveel lust daar nu „een nieuw levers to beginners," haar vader en Hans to toonen dat het jaar op de kostschool haar nogal wat geleerd had, bovenal zeker wel om haar heerlijk tehuis meer flog dan vroeger to waardeeren ; bet scheen haar zoo aantrekkelij k toe nu veel to gaan zij n
218
voor haar vader en Hans, het huiselijk leven voor hen zonniger en blijmoediger te maken en langzamerhand een flinke huishoudster te worden ook, toch ook veel met Hans te lezen en te werken en van de kweekerij te genieten, - dat ze geen oogenblikaarzelde wat zij antwoorden zou, to en haar vader schreef of ze reeds een besluit had genomen. De brieven, die zij dadelijk daarop van huis kreeg, gaven haar een gevoel van groot en rein geluk. - 0, wat was het heerlijk, heerlijk, om zooveel liefde te ontvangen, om met zooveel warm verlangen thuis te worden gewacht! Vvel was het vreemd, to en de Paaschvacantie voorbij was en de leerlingen weer Of> Westbury terug waren, lone met onderiraID te zien en ... haar eigenlijk toch zoo weinig te missen! Voor Suzc kon de verandering wel niet anders dan aangenaam zijn, maar ook de vroegere vriendinnen van lone, zij, die het meest en het vertrouwelijkst met haar hadden omgegaan, haar het me est hadden gevleid ook, schikten zich blijkbaar bizonder goed in haar afwezigheid en Marjorie en Suze en Nora verwonderden er zich over dat zelfs lone's naam zoo heel zelden meer werd genoemd. Arme lone! Intusschen waren de laatste maanden van Suze's kostschoolleven zeker niet de minst prettige. Den middag v66r den dag. waarop zij weer geheel met de andere meisjes mee mocht werken, drank ze nog eens bij de directrice thee en had een zeer genoeglijk en rustig uurtje met haar. Miss Croker begon to en ook weer over de prijsvraag te spreken en deelde Suze mee dat zij besloten had haar opstel hedenavond voor te lezen in de groote zaal, waar allen dan weer zouden bijeenkomen. Suze, die hierop niet voor-bereid was, schrikte een beetje en kreeg even een gevoel alsof zij het bewuste opstel nu maar veel liever onder in haar koffer zon hebben gelegd, om het eerst weer te voorschijn te halen als ze veilig en wel in Holland terug en thuis was. Maar ze durfde dit niet recht tegen Miss Croker te zeggen en toen zij later naar hoven gezonden werd om zich wat feestelijk te kleeden en al de andere meisjes hetzelfde zag gaan do en, werd haar eerzucht toch gestreeld en yond zij het toch niet onaardig dat zij, de eenige Hollandsche hier op school, de eens zoo verachte Duchess, heden de heldin van den avond zou zijn! Zij dacht er nu eerst aan dat Baby, ja eigenlijk al de leer-
219
lingen der jongste klasse, haar onder het ontbij t en bet middageten telkens geheimzinnige blikken hadden toegeworpen en druk onder elkaar hadden gef luisterd ; - zouden de kinderen eel L verrassing voor haar hebben bedacht? Ze glimlachte bij zichzelf, toen zij zich klaar maakte en Nora Tompkins haar twee, driemaal kwam zeggen dat ze niet beneden mocht komen, voordat Baby haar kwam halen . Marjorie en Baby zelf hadden haar dit ook al toegeroepen, toen ze naar boven ging ! Maar toen Baby eindelij k kwam en haar, toen zij de deur de r groote zaal opende, deftig bij de hand nam om haar binnen to leiden, overtrof de werkelijkheid hare stoutste verwachtingen ! De zangonderwijzer, Mr . Penley, zat voor de piano en sloeg terstond de muziek van bet Siegerchor uit Josua aan, toen zij verscheen en met Baby, die al bet gewicht van haar post voelde, aan de hand, bij de deur staan blee f . Langs de muren stonden in rij en de onderwijzeressen geschaard, to midden van al de kost- en dagleerlingen en Suze's blij de oogen zagen dat alien met oranj estrikjes waren getooid, terwijl drie kleine meisjes vlagjes in de hand hidden met de geliefde Hollandsche driekleur . In het midden der zaal stond een taf el, waarop bet portret van koningin Wilhelmina prijkte, met groote strikken oranjelint versierd . Daar omheen lagen allerlei, niet bepaald bij elkaar passende voorwerpen, hier echter bij eengebracht, omdat zij, volgens bet oordeel der Engelsche meisjes, „zoo echt Hollandsch" waren . Een groote photograf ie van een zees waterachtig en vlak landschap met een reusachtigen windmolen, een paar houten poppeklompjes, door Miss Little triom f antelij k meegebracht uit een klein winkelt j e i n de city, een oud Delftsch tegeltje, een zonderling gefatsoeneerde, zoogenaamde „Goudsche pijp," waarvan Suze het betwij f elde of zij ooit Nederland had gezien, een blik j e met Hollandsche beschuiten en een stuk roggebrood, dat wel wat van de schimmel geleden scheen to hebben, een door Baby en hare vriendinnetjes gekleurde plaat van Sinterklaas en zijn knecht en nog enkele kleinigheden meer, -- dit alles was op de taf el tentoongesteld en omringd door een guirlande van bloemen van oranjepapier, die de meisjes zelf in haar vrij en tij d hadden vervaardigd en die zich ook, in rijken overvloed, vertoonden tusschen bet sparregroen aan den muur .
220
Toen Mr . Penley met spelen ophield en alien in luid gejuich uitbarstten : „Lang leve de Duchess! Lang leve de Duchess!" kreeg Suze het een beet j e to kwaad . Maar zij hield zich goed en knikte maar op Baby's herhaald f luisterend vragen : ,,Are you glad? Do you like it?" *) Ze drukte het kleine handje vaster -o, ze was blij, onuitsprekelijk blij met het geluk van dit oogenblik ! Toen het gejuich bedaarde, werd Suze naar haar plaats gebracht, een versierden eerezetel bij de tafel met „Hollandsche" f raaiigheden, en hield Nora Tompkins, die reeds weken to voren gesmeekt had die tack to mogen vervullen, een korte, welsprekende toespraak, waarin zij Suze met haar volkomen herstel gelukwenschte en haar daarna met zooveel vuur allerlei lof toezwaaide, dat Suze een paar malen lachend en met een kleur opsprong en uitriep : „Oh, Nora, don't!" Maar Nora liet zich niet van haar stuk brengen en eindigde niet, voordat zij een beleefde buiging voor het portret van koningin Wilhelmina had gemaakt en met een sterk Engelsch accent, maar toch in onberispelij k Hollandsch had geroepen : „Oran j e boven ! Oran j e boven ! Leve de koningin van Nederland !" een kreet, die daarop door al de aanwezigen luide werd herhaald. Eindelijk volgde op al deze juichtonen een plechtige stilte en alley oogen wendden zich naar de directrice, die zich flu gereed maakte Suze's opstel voor to lezen . Suze legde de handen bevend in den schoot met een eigenaardige, gemengde gewaarwording van vrees en trots beide . Met onverdeelde aandacht werd naar het voorlezen geluisterd en uitroepen als : „How very pretty!" „Charming!" en „Oh, Duchess, hoe is het mogelij k dat je het zoo gekregen hebt !" volgden, nadat Miss Croker het cahier had dicht gedaan . Toen zette Mr. Penley zich weer aan de piano en werden er liedjes gezongen en spelletjes gedaan en eindelijk werd het tijd voor de dagleerlingen om of scheid to nemen en voor de anderen om naar boven to gaan en bedankte Suze alien met groote hartelij kheid voor den heerlijken avond, dien men haar had bezorgd . Marjorie keek haar lachend aan, toen zij elkaar goeden nacht *) Ben je blij? Vindt je het mooi?
22!
zeiden. „Je ziet er zoo vroolij k uit !" zei ze. „Zie-j e we!, dat je je op Westbury ook wel gelukkig kunt gevoelen ? Ga nog maar niet voor goed wag met de zomervacantie, blij f liever tot Kerstmis, dat doe ik immers ook !" Suze aarzelde even ; toen schudde ze hat hoofd . „Neen, neen, ik verander niet weer van besluit," zei ze beslist . Toen opgewekt „Maar jij moat wel eens heel gauw bij ons komen logeeren ." „Heel graag," zei Marjorie, „ik zal me daar dan maar op verheugen in die sombere najaarsmaanden, als ik hier zonder jou moat wezen." Suze glimlachte . Ze vond hat echt prettig Marjorie zoo to hooren spreken . „Goeden nacht," zei ze met een stevigen handdruk . ,,Good-night, dear friend," zei Marjorie, weer met dat zachte, refine licht in hare oogen, dat Suze had leeren lief hebben . Haar besluit om in Juli voor goed naar huffs to gaan, bleef onveranderd en toch, - toen, veal spoediger dan zij verwacht had, de laatste waken kwamen en eindelij k de laatste dagen, wat begon zij toen tegen hat of scheid op to zien ! Ze had er zoo naar verlangd, zoo dikwijls uitgerekend hoeveel nachten zij nog zou moeten slapen, voordat de heugelijke dag daar was, zoo dikwijls naar huffs geschreven : „Dan en dan ban ik weer bij u," en toen hat zoo ver was, toen werkelijk de laatste avond kwam, wat voelde ze zich toen wonderlij k ontroerd to moede ! Ze was met de kleintjes meegegaan, toen zij to bed gingen, had met ieder afzonderlijk een praatje gemaakt, allen toegestopt en beloof d ze niet to zullen vergeten - Baby had aan haar hals gehangen en gesnikt alsof haar hat hart zou breken, al maar uitroepend dat zij terugkomen moest, dat zij hat niet uit zou kunnen houden op Westbury zonder haar en Suze was bij haar gebleven en had gewacht tot zij in slaap vial - toen was zij naar beneden gegaan en was met Marjorie en Nora de geheele school nog eens doorgeloopen en toen den tuin, waar alles zoo prachtig en vroolijk groeide en bloeide, alsof er geen droefheid bestond in de wereld. Aan hat avondgebed, toen zij voor 't laatst in gezelschap van al de andere kostleerlingen, voor haar stoel lag geknield -- zij zou den volgenden ochtend vroeg en hat eerst van allen vertrek-
222 ken had de directrice eenvoudig en hartelijk voor haar gebeden, haar, ook voor haar volgend leven, aanbevelend aan Hem, die haar tot hiertoe steeds nabij was geweest . En na het gebed, waren de meisjes alien naar haar toegegaan en hadden een paar vriendelijke woorden gezegd en Suze was toen tot het besef gekomen dat zij veel meer hield van al die tijdelijke huisgenooten dan zij eigenlijk ooit had geloofd. En met weemoed bedacht ze dat zij nu spoedig voor goed of gedaan zou hebben met een stuk van haar leven, waarin zij zooveel verschillende indrukken had gekregen en, bij alien strijd en alle moeite, vele gelukkige uren beleef d hadd ook . „Wat lijkt het al lang. geleden, veel langer dan een jaar dat je op school kwaamt," zei Marjorie, toen zij later in den avond nog even op het hordes stonden to praten en neerzagen op het grasveld met den f raaien moerbeiboom . „Ja, en wat is de Duchess veranderd in dien tij d, he ?" zei Nora met overtuiging . ,,Zij zullen haar haast niet meer kennen bij haar thuis !" „Veranderd ? Ik ?" vroeg Suze langzaam, maar terwij l ze de woorden uitsprak, voelde ze dat Nora gelijk had en dat ze wel degelijk „anders" geworden was gedurende haar verblij f op Westbury. „Nu, maar dat weet je zelf toch ook we!," zei Nora lachend . „Al bepalen wij ons alleen maar bij je uiterlij k, en al denken wij er bijvoorbeeld alleen maar aan, hoe keurig je nu je voetjes zet 's ochtends bij het marcheeren, hoe graag je een elegant japonnetje draagt, hoe je je haar meer damesachtig gaat kappen, hoe reel zachter je spreekt, hoe je er op gesteld bent je gelaatskleur niet to bederven . . ." Allen lachten ; het was bekend dat Suze er van hield zonder hoed op, midden in de zon in den tuin to loopen . „Nu, ik hoop dat ze nu in het geheel niet meer verandert," zei i1'larjorie met nadruk . „Ik wil g aag dat de Duchess altijd onze oude Duchess blij ft !" „Dat blijft ze voor jou zeker," zei Suze met vuur . ,,En dus tegenover mij wordt je anders ?" vroeg Nora, half spottend, half teleurgesteld . „Wel neen," zei Suze snel . „Ik hoop dat wij elkaar ook niet
223
zullen vergeten ! Ik beloof je, trouw to zullen schrijven, als jij mij dan ook goed op de hoogte houdt van alles wat er op Westbury gebeurt, ook nadat Marjorie weg is en tot je zelf voor goed naar huffs gaat natuurlijk." „Ik beloof het," zei Nora plechtig . Fraulein kwam flu de meis j es vragen om in huffs to komen en Suze ging naar de zitkamer der directrice om voor 't laatst een vertrouwelijk onderhoud met haar to hebben. Toen zij de kamer weer verliet, stonden hare oogen zeer ernstig en lag er een vastberaden uitdrukking om haar mond, alsof zij zooeven een goed besluit genomen had, dat op haar verdere leven invloed hebben zou en waarvan ze niet dacht of to wijken . Miss Croker had haar zeer hartelijk toegesproken en haar, ter herinnering aan haar kostschool j aar, een eenvoudigen, smallen, gouden ring gegeven met de inscriptie „God be with Thee ." I n toen Suze den ring aan haar vinger schoof, had zij er aan gedacht, zij wilt zelf nauwelijks waarom, hoe heerlijk het zou zij n, als zij alles wat zij zooeven met de directrke had besproken, zoo ter harte kon nemen dat ze langzamerhand meer en meer op hare moeder zou gaan gelij ken . Zij ging nog even naar de keuken om een praatje to maken met cook, haar oude vriendin, en haar de verzekering to geven dat zij ook haar eens schrijven zou vanuit Holland en haar een recept zou sturen van Hollandsche pannekoeken . En ze keek nog eens rond in de prettige ruime keuken en ging langzaam de benedengang door, de provisiekamer en het schoenenkamert j e langs, toen sloop zij nog even naar de schoolkamer, waarin haar lessenaar stond, - nu reeds de hare niet meer . Was het werkelij k waar dat zij er nooit meer aan zou zitten schrijven ? Voor het laatst legde zij even de hand op het hoot . Eindelijk praatte Fraulein nog wat met haar en Mademoiselle en Miss L,itttle, die haar den voigenden ochtend vroeg met Marjorie en Nora en Baby, die stellig beloofd had zich goed to zullen houden, naar den trein zou brengen -- toen kwamen het laatste goeden nacht zeggen, de laatste nacht, het laatste ontbij t, en eindelij k, terwij l de meeste meis j es nog sliepen, het of scheid van Westbury. Nog een hartelijken kus van Miss Croker - Eraulein en Mademoiselle en had zij den vorigen avond reeds goedendag gezegd
224 snikkend, met een bleek gezicht en beschreide oogen, met een gevoel alsof zij zich vergist had en veel, veel liever nog niet naar huffs terug zou gaan, stapte Suze in het rijtuig en liet zich troosten door Marjorie en Baby, die hare lippen op elkaar klemde om niet ook to gaan schreien . Toen zij aan het station kwamen, waren Suze's tranen al weer gedroogd en was het oude, groote verlangen naar haar vader en Fans weer levendig in haar hart . Toen zij in den coupe zat en nog eens en nog eens Miss Little, Marjorie, Nora en Baby de hand drukte en kuste, was de ontroering haar haast weer to machtig, maar ze glimlachte toch, toen de trein zich langzaam in beweging zette en Baby haar nog een paar prachtige mosrozen in den schoot wierp. ,,Goodbye, goodbye, don't forget us!" *) riepen de meis j es, uit alle macht w uivend en knikkend en Suze riep opgewonden terug : „Never! **) Goodbye, goodbye!" en liet zich met een zucht in den coupe vallen, toen ze niets meer van de achterhlijvenden zien kon . Dus nu was het voorbij . 0, wat voelde ze zich treurig en eenzaam en hoe miste ze Marjorie ! Ze zat geheel alleen en ze schreide vrijuit ; ze vond het kinderachtig van zichzelf, maar ze kon niet antlers en het gaf haar droef heid verlichting - na een poosj e bedaarde die wat en werd ze kalmer . Toen zij eenmaal op de boot was en, nadat zij een pool op het dek had gezeten - ze reisde nu met de dagboot - naar het damessalon ging om to rusten, viel ze daar van vermoeidheid spoedig in slaap. Zij werd niet weer wakker, voordat de stewardess haar wekte en haar zei dat Vlissingen reeds in het gezicht was . In een ommezien was ze naar boven geloopen, om toen met een gewaarwording van onuitsprekelij ke blij dschap, de vlakke Hollandsche kust to zien naderen . Wat was het mooi weer ! De lucht was blauw en de zon scheen zoo helder, haast alsof het nog midden op den dag was . Maar wat duurde het nog schrikbarend lang eer de boot stil lag - het was alsof men, opzettelijk om haar to plagen, zoo weinig mogelijk haast maakte . He, wat ging dat langzaam en teuterig ! *) Vergeet ons niet! **) Nooit!
Wel neen,'' zei Size snel .
(Blz . 222 .)
225
Opeens opeens, joist toen men met de loopplank kwam aandragen, keken pare oogen strak naar een plek aan den wal en begon haar het hart to kloppen in de keel . Zij bong zich voorover om beter to kunnen zien . Vergiste zij zich niet ? Neen, neen, het was waarheid, heerlijke waarheid ; haar vader en Hans stonden naar haar uit to kij ken. Nu zagen zij haar en wuif den vroolij k met hunne zakdoeken . 0, wat een gevoel, wat een gevoel ! Ze kon haast niet wachten tot het haar beurt was om de loopplank over to gaan en ze had geen woorden om haar blij dschap uit to drukken, toen zij eindelijk door haar vader en Hans werd omarmd en in triomf heengeleid naar de restauratie . Wat was het aardig veer Hollandsch to hooren om zich heen, een echt Hollandsch cadetje to eten, een kop Hollandsche kof fie to drinken en haar vader in Hollandsch geld to zien betalen, waarvan de centen en dubbeltjes haar flu wel grappig klein en nietig voorkwamen ! En wat was het prettig later in den trein van alles en alles to vertellen en haar vader en Hans telkens weer to hooren zeggen, hoe hreerlij k het was dat zij er weer was en hen zoo vroolij k to hooren lachen, toen zij herhaaldelijk een Engelsch woord gebruikte tusschen haar Hollandsch door, over haar winterjaket sprak in plaats van over haar wintermantel en van Nora Tompkins zei dat zij zoo „goedgenatuurd" was, toen ze goedhartig bedoelde . En hoe plaagde Hans haar omdat ze „zoo'n jonge dame" geworden was, zoo deftig in hare bewegingen en zoo „a11erelegantst" was gekleed ! En hoeveel stiller werd zij en hoe gretig keek ze naar buiten, toen „haar" dorp en haar thuis al nader en nader kwamen ! En o, wt vond ze het een genot, toen zij uitgestapt waren en op het bekende, kleine perron vriendelijk door den stationschef werden begroet en terstond daarna door al hare oude vriendinnen, die haar op stonden to wachten . En wat was het een aardige tocht door het dorp met al die meisjes en hoe mooi en bekend zag het marktplein er uit met de breede linden in vollen bloei En hoe rustig en genoegelijk wandelden zij later met hun drietjes door de mooie beukenlanen naar de kweekerij toe en hoe snelde Suze eindelijk vooruit om Mina to begroeten en de knechten, Een Hollandsch Meisje .
i5
aab
die bij het hek al naar haar stonden uit to kijken . En wat groeiden en geurden de rozen weelderig onder het venster van haar kamertje en wat was ieder plekje van het huffs en van den tuin en in den omtrek haar lief, lief, liever dan ooit to voren, dacht ze . „0, wat is het hier toch prachtig mooi en gezellig en heerlijk !" riep zij uit, toen ze met haar vader en Hans in de huiskamer zat . „En wat ben ik blij, dat ik weer thuis ben !" En later, toen het theewater binnengebracht was en neergezet bij de tafel voor de geopende tuindeuren, zei ze vroolijk, terwijl zij achter het theeblad plaats nam „Nu schenk ik thee vanavond en altij d in 't vervolg ; ik word nu de vrouw des huizes ." Ze was zoo ij verig bezig met het theebus j e, dat ze niet zag hoe haar vader Hans een wenk gaf en deze ongemerkt de kamer verliet . Maar ze spron,g op met een kreet van vreugde, toen hij kort daarna weer binnen kwam met een keurig damesleuningstoeltje van oud eikenhout ; de zitting en de rug waren met rood leder bekleed . „0 vader !" riep zij uit en bedankte hem zoo onstuimig dat Hans het noodig vond tusschenbeide to komen met de inlichting „Het is ook een cadeau van mij, Suze !" Zij keerde zich lachend naar hem om en bedankte hem hartelijk . Het stoeltje werd achter de theetafel genet en juist had Suze er in plaats genomen, toen Hans zei „Och, sta nog even op, als 't je brief t. Flier is nog iets voor je . Dat is uit Engeland gekomen, al een week geleden." Het was een pak in bruin papier en Suze maakte het haastig open. „0, van Marjorie," zei ze blij, „er is een brief je van haar bij . Hoe aardig, kijk eens !" Ze hield een klein, smaakvol bewerkt stoelkussen in de hand, waarop in duidelijke letters de woorden waren geborduurd „Home sweet home, there's no place like home ." „Wat snoezig van l\'Tarjorie !" zei ze, terwijl ze het kussen aan het koord over haar stoeltje hing . Toen las ze met glinsterende oogen het hartelijke brief je . En toen ze de thee ingeschonken had, druk pratend over Mar-
227
jorie, al maar weer over Marjorie, hoe lief die was en hoe bizonder aantrekkelijk, zei Hans plagend „Je schij nt van dat meis j e al overdreven veel to houden !" „0 ja, dat zou jij ook doen als je haar kende . Marjorie is . . . . ja, ik kan je heelemaal niet zeggen hoe ze is, maar je zult hot zien als ze hier komt logeeren. Er is maar een ding, dat ik graag antlers zou willen hebben bij haar." „En dat is ?" vroeg haar vader. „Tk zou hot prettiger vinden," zei Suze langzaam, „als zij een Hollandsche was en goon Engelsche ." Haar vader en Hans lachten hartelijk. „Daar zal niet veel aan to doen zijn, vrees ik," zei Hans, quasi-ernstig. „Waarom wou je dat?" „Waarom, Waarom ? Als je dat niet begrij pt, kan ik hot je ook niet zoo maar dadelij k in een paar woorden uitleggen," zei Suze ongeduldig. Toen opeens, nam ze haar kopje thee in de hand en riep vroolijk „En nu moeten wij alien even drinken op de gezondheid van Miss Croker en Miss Little en Mademoiselle en F raulein en Marj orie en Nora en Baby en . . . en al de anderen ! En dan ook op mijn tweede reisje naar London, misschien wel met jou Hans, want ik hob nu alleen maar even kennis gemaakt met die groote stall en er nog lang en lang niet alles van gezien !" „Maar je blij f t flu toch vo o-rlo o pig zeker een beet j e bij ons thuis, niet waar?" vroeg haar vader droogjes . „0 ja, zuo graag," zei Suze met een zucht van ge uk .
INHOUD.
Hoofdst.
Bladz.
1.
Een onafhankelijk Karakter
2.
Gewichtige Dagen.
21
3.
Onder Vreemden
34
4.
Een moeielijk Begin
48
9
5. Ver van Huis .
64
6.
Suze toont zich dapper .
77
7.
Heimwee.
93
8.
"Oranje en Nederland" .
108
9.
Verrassingen.
120
.
1.0. Marjorie's Verjaardag
135
11. In Opstand
154
..
12. Een ouderwets lange Brief . 13.
De laatste Dagen van het Jaar.
166 181
14. Zuchten en Juichen! .
197
15. Oost, West, Thuis Best .
216
Boeken voor Jonge Dames . DUINDOORN, door A . C . Kuiper. Geillustreerd door A . Homan . STURMFELS, door Marie Boddaert. Geillustreerd door B . en J. Midderigh-Bokhorst . ROSWITHA, 3e druk, door Marie Boddaert . Geillustreerd door B . en J. Midderigh-Bokhorst . NIEUW ENGELSCH BINNENHUISJE, door Therese Hoven . Bandteekening en Illu tratie van B . en J. Midderigh-Bokhorst . Een juweeltje van kleur en van vorm . Er worden lieve karakters in geschetst en men maakt kennis met belangwekkende perBINNLNnul&JL sonen. De lichtzij de der Engelsche samenTHER,ESE HOVEN leving wordt getoond en de schaduwzijde niet verborgen gehouden . Toch heef t de heldin van het verhaal, een Nederlandsche, die, door haar huwelij k, in Engeland haar tweede vaderland vindt, liefde opgevat voor 't Engelsche huiselijk leven . De lezer wordt volkomen op de hoogte gebracht van 't geen in die samenleving eigenaardig en aantrekkelij k mag heeten . Onder het lezen - werd de overtuiging in ons wakker, dat wij, genoten wig niet het voorrecht Nederlander to zijn, tot de Engelsche Natie zouden willen behooren . E\lft:Uw ~NGtLSCI1
VADERS KIND, door Ella Vemor . Geillustreerd door Annie Homan . EEN MEISJESHUISHOUDING, door Ella Vemor. Geullu streerd door Annie Homan . BAKVISCHJES, door Ella Vemor. Geillustreerd door Bas van der Veer . LIES EN LOEK OP DE H . B. S ., 2e-druk, door Tine Brinkgreve-Wicherink. Geillustreerd door Netty Heyligers DE JONGSTE THUIS, door A . H . Schliiter (Hermanna) . Tweede druk . -- Geillustreerd door Louis Raemaekers .
Meisjesboeken in prachthand . VER VAN HUTS, 2e druk, door A . C . Kuiper. Geillustreerd door Jan Wiegman . EEN LASTIGE DOCHTER, 3e druk, door A . C. Kuiper. Geillustreerd door Louis Raemaekers. ANNEKE, 4e druk, door A. C . Kuiper . Geillustreerd door Louis Raemaekers . EEN HOLLANDSCH MEISJE OP EEN ENGELSCHE KOSTSCHOOL, 6e druk, door A . C . Kuiper . Geillustreerd door Louis Raemaekers . ELSJE, 5e druk, door A . C . Kuiper. Geillustreerd door Louis Raemaekers. EEN HELDIN, 3e druk, door A . C . Kuiper . Geillustreerd door Louis Raemaekers . ALLEEN IN EEN KLEINE STAD, 3e druk, Geill. door Louis Raemaekers . door A . C. Kuiper. EEN GENIAAL ZESTAL, 2e druk, door Felicie Jehu. Geillustreerd door Jan Sluiters . Een heerlijk boek voor jonge meisjes! Op een eenige, natuurlijke en onderhoudende wijze wordt't levee en de huishouding van een vader, riusicus, met zes dochters, die alien min of meer geniaal zijn, verteld . . Wanneer men begint to lezen, legt men 't boek niet terzij de, voor men het ten einde beef t . HET ONDEItWIJZERESJE, 2e druk, door,Felicie Jehu . Geillustreerd door Louis Raemaekers . Dit boek, voor grootere meisjes, , is eveneen"s prettig geschreven . Het is de geschiedenis van een jonge onderwij zeres, die door haar kleine en nietige gestalte veel heeft to verduren, maar door haar goed hart de vriendschap van ieder ten slotte wint . HAAR ZUSTERS,' 2e druk, door Felicie Jehu . Geillustreerd door Nelly Spoor . Een verhaal van de wederwaardigheden van drie weezen, die zich door vlijt en talent een goede positie in de wereld veroveren . Gezonde lectuur, ook omdat er niets onmogelijks in voorkomt en alles zich afspeelt tusschen menschen zooals er vele zijn . WIES ONGELUK, 2e druk, door Felicie Jehu . Geillustreerd door Nelly Spoor . Vies is een „Ongeluksvogel ." Op school en thuis heeft ze met allerlei tegenspoeden to kampen, maar ze heeft onze sympathie an de eerste blad zij de of .
