• SEDONA, 3 JANUARI • Ach, het is een mooie route en een aanrader voor een bezoekje in de lente of zo :-) We zijn rond een uur of 4 weer op de camping, moe maar voldaan.
SEDONA, 3 JANUARI Tijd om wat klusjes te doen. Propaan is bijna op, koelkast is nagenoeg leeg, de RV ruikt een beetje muf na 2 dagen aan zijn lot overgelaten te zijn. Kortom, aan de slag. ‘s Middags vereren we het “centrum” van Sedona met een bezoekje. Veel winkeltjes en restaurants en alles is heel smaakvol qua kleur aan de omgeving aangepast. Hier vind je geen schreeuwende reclames aan de muren. Zelfs McDonalds heeft hier geen toestemming gekregen om die grote gele M te plaatsen, die is hier stemmig groen. Veel winkels handelen in esotherische spulletjes, omdat Sedona wordt gezien als een spiritueel centrum. Het schijnt hier te barsten van de vortexen (soort draaikolken van energie of geef ‘t maar een naam) en dat zie je weerspiegeld in het aanbod van curiosa en diensten. Van helende kristallen tot glazen bollen, van psychic healings tot handlezen, alles is hier gericht op de psyche en / of de zoekende mens. Je treft op straat dan ook een breed scala van bezoekers: van blije hippie in staat van eternal bliss tot mensen met een midlife-crisis op zoek naar een antwoord. Het barst hier ook van de kerken in alle soorten en maten. We eten ‘s avonds in een Thais restaurantje waar we met oudjaar ook hebben gegeten.
mijnstad. In de hoogtijdagen woonden er heel veel mensen. Toen de mijnbouw industrie instortte is het een tijdje een spookstad geweest totdat artiesten het plaatsje “ontdekten”. Veel huizen van destijds zijn nu nog te bewonderen al dan niet opgeknapt door de nieuwe bewoners. Omdat we ondertussen echt wel toe zijn aan een caffeïne-shot, vragen we naar een cafe met espressomachine. De Red Rooster blijkt er een te hebben. Schot in de roos, want ze hebben ook lekkere warme appeltaart :-) Daarna rondje door ‘t dorp gelopen. Uitzicht is weer prachtig, want Jerome ligt op een berg. Halverwege zijn nog de resten van de mijnbouw te zien.
SEDONA, 4 JANUARI Het is zondag en we slapen lekker uit. We worden wakker van het geluid van de voorspelde regen, die even later omslaat in (natte) sneeuw. Vandaag wordt dus een dagje verslag bijwerken voor Manon en gitaar spelen voor Herman. Er is genoeg propaan om ons warm te houden, de koelkast zit vol, dus wij houden ‘t wel even uit zo. Een buurman komt nog een stukje taart brengen omdat zijn dochtertje jarig is, dus de dag kan niet meer stuk.
SEDONA, 5 JANUARI Het was eigenlijk de bedoeling om vanochtend de beroemde Cathedral Rock van Sedona te bezoeken (staat zo’n beetje op elke reclame-uiting hier), maar omdat de zon nog niet echt wil doorkomen gaan we eerst maar eens het plaatsje Jerome (20 mijl zuidelijk) bezoeken. Jerome is een voormalige 126
In het dorp zelf is in een winkel nog de oude bioscoop te bezoeken waar ze originele films draaien van toen Jerome nog een drukke stad was. Zelfs het orgeltje en de rood pluche stoelen staan er nog in! Bij een ander klein winkeltje kopen we 2 fossielen: een Ammoniet (gedraaide schelp) en een Orthoceras (soort inktvisje). Die zijn hier een stuk goedkoper dan in Sedona! Jerome heeft veel meer karakter dan Sedona. Daar is alles zo “gelikt” en netjes, terwijl je hier de historie tenminste nog kunt proeven.
• SEDONA, 5 JANUARI •
een overstroomd gebied gaan staan, maar dan krijg je wel “het shot” :-)
Daarna eerst terug naar de RV voor lunch en daarna door naar Cathedral Rock. Op alle foto’s spiegelt die zich in het water van Oak Creek en dat shot willen wij dus ook graag. Parkeren kan bij Crescent Moon (dagkaart USD8 of Red Rock Pass weekkaart USD15 - die is in bijna het hele gebied geldig). We lopen een stuk langs de beek. Overal langs het pad staan stapeltjes stenen. Blijkbaar een geliefd tijdverdrijf hier. Misschien wel iets esotherisch?? Na wat gezoek vindt Herman dan uiteindelijk “het punt” om de rots te fotograferen. Hij moet daarvoor de beek oversteken via een paar boomstammen en wankel op een stapeltje stenen in 129
• SEDONA, 6 JANUARI •
SEDONA, 6 JANUARI Toen we vanochtend wakker werden deed de kraan het niet. Bleek het toch wat heftiger gevroren te hebben dan voorspeld, het is -6 geweest. De slang voor de watertoevoer is bevroren. De watertanks zelf zijn gelukkig ijsvrij, komt ook omdat we ‘s nachts het thermostaat in de RV rond de 15 graden zetten. Slang in de zon te ontdooien gelegd, blij dat er geen schade is. Daarna met de auto rondje door de bergen gereden. Bij Boynton Pass uitgestapt en uurtje gewandeld over het “Dead Man Trail”, dat vonden we wel een spannende naam. Halverwege pootafdrukken van grote hond in de modder, maar als je erg je verbeelding laat werken zitten er opeens achter elke struik of cactus mountain lions en andere hongerige beesten klaar om je te bespringen. Herman’s briljante oplossing voor aanvallen door scherptandige katachtigen: hij loopt voorop, Manon achteraan. Als Manon dan in de nek wordt gebeten, draait Herman zich om en geeft het beest een beuk op zijn neus. Klinkt leuk, maar het “lokaas” (lees Manon) vindt de oplossing toch niet zo geniaal :-) 134
Bij terugkomst bij de auto aangesproken door 2 dames die vragen of wij de Vortex al gevonden hebben die hier in de buurt ligt wahaha! Herman antwoordt gevat dat wij op zoeken waren naar een dead man en die ook niet hebben gevonden, maar de ironie ontgaat de zoekende dames totaal. Ze hebben zelfs de Sheriff nog aangesproken en gevraagd waar de Vortex was. Wat een baan..... Ze zullen vast niet de enigen zijn. Grinnekend verder gereden. Daarna bij de Safeway boodschappen gedaan en de auto volgetankt voor het enorme bedrag van USD 15 (benzine is hier maar USD 1,63 per Gallon.....). Herman laat daarna de auto nog wassen in de buurt. Waanzinnig, voor een luttele USD 13 staan 5 man je auto van binnen en buiten te poetsen.... Onze laatste nacht in Sedona. Prachtige tijd hier gehad, maar het is ook weer tijd om verder te trekken. Morgenochtend vertrekken we op tijd richting Apache Junction, dat ligt ten oosten van Phoenix. Schijnt wel weer een “snowbird” omgeving te zijn, dus we wapenen ons vast geestelijk tegen een overdosis grijs haar en golfkarretjes. ‘s Avonds uit eten met Ben en Shannon.
• SEDONA NAAR APACHE JUNCTION, 7 JANUARI •
SEDONA NAAR APACHE JUNCTION, 7 JANUARI Op tijd vertrokken uit Sedona. We gaan vandaag naar Apache Junction, ten oosten van Phoenix. We kiezen weer een mooie route door de bergen, de 87 via Payson. Alweer een prachtig berglandschap met plaatsjes met namen als “Strawberry” en “Pine”. Voorbij Payson ligt het Tonto National Forest. Rare naam.... Tonto is “dom” in het Spaans. Gelukkig is er niks doms aan, gewoon mooie omgeving. Vlak voor Apache Junction stuurt de GPS ons via een bocht route 88 op, bij Apache Lake. Daar kunnen we eindelijk stoppen om de cactussen te bewonderen die we het laatste stuk overal hebben gezien! De oude strips van Lucky Luke herleven! Uit de verte lijken het kleine cactussen, maar van dichtbij kan je zien dat sommigen wel 6-8 meter hoog zijn. Apache Junction zelf lijkt een beetje op een industieterrein geflankeerd door RV parks. Niet echt aantrekkelijk, zeker als we ook nog een keer geflitst worden.... Er staat een bord met 40 mijl, met 1 meter daarachter een bord 25 mijl. Dat laatste bord “geldt” gedurende schooltijden... En dat zie je dus pas als je er langs rijdt. Grom! 136
• APACHE JUNCTION, 8 JANUARI • La Hacienda RV Resort in Apache Junction is ook een hele belevenis. Manon had van tevoren even gebeld of er plek was, geen probleem. Bij aankomst wordt ons ingefluisterd dat dit “eigenlijk een 55+ camping is”, maar omdat we maar 2 nachten blijven kan dat wel voor een keer. Hahaha!! Eindelijk zijn we weer ‘s ergens te jong voor! We staan dus gezellig tussen de senioren, vanavond is er bingo, hoihoi! Er is een verwarmd zwembad en een hot tub, dus wij weten wel een manier om ons morgen een dagje te vermaken. Even lekker opwarmen na de koude nachten in Sedona.
korting van de aardige oudere dame achter de balie. Goedkoopste camping ever, maar 20 dollar per nacht. En de faciliteiten zijn toch niet slecht te noemen met warme schone douches, gratis supersnel internet en een verwarmd binnenzwembad!
DEMING NAAR ALAMOGORDO, 10 JANUARI
APACHE JUNCTION, 8 JANUARI Lekker geluierd aan het zwembad. Regelmatig komen bewoners even een praatje maken. Wat zijn ze nieuwsgierig!! Maar wel allemaal even vriendelijk en behulpzaam. Weer een beetje bijgekleurd op tijd naar bed, want morgen weer een lange reisdag.
APACHE JUNCTION NAAR DEMING, 9 JANUARI
Vandaag een lange reisdag voor de boeg. Via de 70 en een stukje interstate 10 naar Deming, New Mexico. Niet dat er in Deming veel te zien is, maar het ligt op de route naar Alamogordo en Roswell. Ook nu weer een mooie route, waarvan een deel door het San Carlos Indian Reservation. Toch redelijk veel armoe hier en bij elke stopplaats, maar dat is hier in Amerika standaard, bergen kapotte drankflessen. Bijna geen berm in de US gezien die niet glinstert van het glas. Rare jongens die Amerikanen. En dan staat er nog om de mijl een bord met “littering is uwlawful” of een variant daarop. Tenzij het glas hier biologisch afbreekbaar is :-) Maar goed, in Deming op Little Vinyard RV Park plekje gevonden. We kregen nog zomaar 10%
Rond half 11 uit Deming vertrokken. Onze bestemming vandaag is Alamogordo. Vlak voor Alamogordo ligt namelijk het White Sands National Monument, een enorm gebied, 275 vierkante mijl van witte gipsduinen (voor de scheikundigen: CaSO4•2H2O - calciumsulfaat). Vlak voor het park nog een roadblock: de douane die al het verkeer controleert. We zitten tenslotte niet ver van de grens met Mexico. In het White Sands visitor center eerst een korte film bekeken, daarna naar het nature center gereden, midden in de duinen. Het lijkt wel of we in de sneeuw rijden! Alles is hier oogverblindend wit en overal glijden bezoekers op rubber banden of body boards van de duinen af.
139
• DEMING NAAR ALAMOGORDO, 10 JANUARI •
Planten en dieren hebben zich hier aan de omstandigheden aangepast. Planten groeien zo dat ze zelfs als ze half door de zich verplaatsende duinen worden “opgegeten” toch weten te overleven. Soms zie je maar een kleine Yucca, maar de wortels daarvan zitten dan wel in de basis van de duinen die soms wel 10-25 meter hoog zijn! Zelfs de bomen die hier staan kunnen overleven als er maar een paar takken en blaadjes boven de duinen uit komen. Bizarre wereld! Nog een korte trail gelopen die de vegetatie mooi in beeld brengt. Het lijkt een beetje op de Soesterduinen volgens Herman, maar dan groter, witter en minder radioactieve straling! Pikant detail: 80 mijl ten noorden ligt “Trinity Site” waar ooit de eerste atoombom getest is.... Daarna door naar de camping voor vannacht in Alamogordo (White Sands Community MH & RV Park). Nog een heel gedoe om de ingang te vinden, want de ingang die op de website staat is niet geschikt voor RV’s: er zit een enorme kuil in waar je wel in maar nooit meer uit komt. Na wat gezoek en bijbehorende krachttermen betreffende de belachelijke stedelijke infrastructuur toch de juiste ingang gevonden. Voor 30 Dollar krijgen we een gesloten “olympic size” zwembad en wel 1 hele douche (dat wordt dringen). Maar goed, het is maar voor 1 nachtje. 141
• ALAMOGORDO NAAR ROSWELL, 11 JANUARI •
ALAMOGORDO NAAR ROSWELL, 11 JANUARI
Via Highway 70 rijden we door de bergen richting Roswell. Daarbij komen we door het Mescalero Apache gebied. Ook hier weer een fors casino, en ook een ski-resort “Apache ski”. Hier ziet de boel er gelukkig iets welvarender uit. In de bergen is het frisjes, maar we zitten dan ook op bijna 3000 meter hoogte. Daarna volgen de lagere vlaktes. Alweer weidse vergezichten, maar nu vooral droge vlaktes: veel verdroogd gras en acacias. Af en toe koeien. Dan rijden we Roswell binnen. In gedachten is dit voor ons eigenlijk altijd een klein dorpje geweest vol met bewoners die zich alleen bezig houden met UFO’s en Aliens. Maar Roswell blijkt een
Vanochtend vroeg, rond 9.00 uur vertrokken. Receptie was nog niet open, dus de sleutel van de toiletten (borg 5 Dollar...) aan een buurman gegeven. Afgelopen nacht nog schoten gehoord, gelukkig niet te dichtbij :-) Tsja, we zijn nu in het binnenland waarin “every man has the right to carry a gun” en “family values” regeren. Dat laatste resulteert in minstens 3 kerken in elk klein dorp waar we doorheen rijden. 143
• WHITE’S CITY, 11 JANUARI • middelgrote stad te zijn, en niet echt spectaculair. Maar niet getreurd, ter compensatie is er het “International UFO Museum and Research Center” midden in de stad. Voor 5 dollar entree pp mogen we naar binnen en foto’s maken mag. Foto’s van het “Roswell incident”, van vliegende schotels, graancirkels, handgeschreven verklaringen van getuigen, je kan ‘t zo gek niet bedenken of het is er. Het museum is niet groot, maar wel lachen. Allerlei info is natuurlijk “highly classified” enzo. Herman koopt nog een Roswell t-shirt. Manon vindt een poster met alien mushrooms, leuk voor het CBS. Omdat we eigenlijk geen zin hebben om in Roswell een camping te zoeken, rijden we door naar Carlsbad. Daar is weinig van over. Het lijkt wel of de stad langzaam leegloopt, zelfs de supermarkt is weg. Staat tegenover dat er wel een Walmart Supercenter aan de rand van de stad ligt. Is wellicht de doodsteek geweest voor de locale winkels, wie weet.
WHITE’S CITY, 11 JANUARI Aangezien we morgen de Carlsbad Caverns willen bezoeken, rijden we daarom maar direct verder naar White’s City, 25 mijl ten zuiden van Carlsbad en
gelegen vlakbij de ingang van de Caverns. Hier zouden een motel, winkels, restaurants en een RV resort moeten zitten. Ook hier heeft de recessie flink toegeslagen, want de boel ziet er haveloos uit. Never mind, de camping is bijna leeg, kost maar 28 Dollar per nacht en we mogen zelf een plekje uitzoeken, dus dat is prima. En er ligt voor de verandering eens een keer geen snelweg of spoorweg vlakbij. Na wat gehannes hebben we uiteindelijk electriciteit en direct ook contact met de buren. De douches en wc’s zijn echt te vies voor woorden. Voor het eerst douchen we dan ook in de RV. Beetje krap, maar gaat eigenlijk best. We eten een hamburger en frites in het verlaten restaurantje aan de overkant en gaan met de kippen op stok.
CARLSBAD CAVERNS, 12 JANUARI Na het ontbijt eerst even email checken in de lobby van het motel, omdat we op de campsite geen bereik hebben. Daarna ongeveer 7 mijl met de camper de bergen in, op weg naar de Carlsbad Caverns, alweer een National Park. Er zijn diverse tours mogelijk. We kiezen voor een self-guided tour via de natuurlijke entree van de grotten. Alternatief is met de lift in 1 minuut direct naar beneden, maar dit
145
• CARLSBAD CAVERNS, 12 JANUARI •
<--
is natuurlijk veel leuker. Eerst worden we door een van de rangers nog ingelicht over de do’s en don’t-s in de grotten. Niets aanraken, niet roken, niet eten, niet van ‘t pad af etc. Via een stijl kronkelpad lopen we daarna de enorme grot in. De “bodem” ligt op 750 ft diepte, zo’n 250 meter. Is nog best een aardige wandeling, maar beslist de moeite waard. Overal stalagmieten, stalagtieten, kolommen en meer van dat moois. Na zo’n uur lopen zijn we beneden. Daar is een restarea ingericht met toiletten, souvenirverkoop en je kunt er eten en drinken kopen. Er zijn zelfs picknick tafels! Daarna naar de grootste attractie, de Big Room. Allemachtig, wat een enorme zaal is dit! Als je de verschillende ruimtes bij elkaar optelt, kan er bijna een stadion in.... Heel imposant allemaal. We vermaken ons onderweg met een audiotour, altijd handig om te huren als je ervoor kiest om niet met een gids mee te gaan. Verdwalen kan hier overigens niet, zolang je maar op de paden blijft. Terug naar boven met de lift, wel zo gemakkelijk :-) 146
Bij het motel nog een poging gedaan om verslag naar de website te uploaden, maar het netwerk is gewoon te langzaam, dus dat moet maar wachten tot de volgende camping. Daarna in de grocery store 2 burritos gekocht als middag-snack. Tijdens het opeten daarvan op de camping zien we opeens een paar herten achter het hek langs wandelen. 1 mannetje, 2 vrouwtjes en een jong. Zij bestuderen ons, wij bestuderen de herten. Daarna gaan ze er snel vandoor.
• CARLSBAD CAVERNS, 12 JANUARI •
147
• WHITE’S CITY NAAR SAN ANGELO, 13 JANUARI •
WHITE’S CITY NAAR SAN ANGELO, 13 JANUARI
Gisteravond rond een uur of vijf meegemaakt hoe het tekeer gaat als er een stofstorm waait. Daar wordt overal wel voor gewaarschuwd, maar je hebt geen idee wat dat inhoudt. Nou, binnen 5 minuten zie je bijna geen hand meer voor ogen, de RV staat op zijn grondvesten te schudden en verderop rijdt het verkeer stapvoets of staat stil. Blij dat we stilstaan.. Voordat we vanochtend vertrokken nog even gebabbeld met de buurman, een echte Texaan van 65 jaar. Cowboy laarzen, spijkerbroek, wufte rode boerenzakdoek in de kontzak en een enorm “southern drawl” accent (lijzig, zangerig en grotendeels
148
• SAN ANGELO, 14 JANUARI •
onverstaanbaar). Zeg maar “Boss Hogg” in het kwadraat. Maar enorm beleefd en vriendelijk. Dat schijnt typisch “Texas Friendly” te zijn. Maar goed, op naar Texas! Het eerste deel van de lange reis door New Mexico is nog wel mooi. Daarna volgt er meer dan 200 mijl LELIJK (met heel veel hoofdletters) landschap. Vlak, bruin, dor, stoffig, magere koeien, ja-knikkers in de velden. Echt, na 4 uur stuitend saai landschap wil je bijna gillend naar huis! Korte politieke bespiegeling: midden in deze negorij ligt de praaaaachtige (niet dus) plaats Midland, “home of George W. and Laura Bush”. Dat verklaart een hoop.... Aan de rand van de weg hele kuddes herten; dood langs de kant van de weg. Dat verklaart waarom iedereen hier rijdt met van die bull-bars voor op de auto. Bijna elke halve mijl ligt er wel weer een dood dier. Ook diverse stinkdieren, een hond, een poes en diverse konijnen. Het is hier 1 groot slagveld. Maar gelukkig klaart het uitzicht op als we in de buurt van onze bestemming San Angelo komen. Hier zijn meren en bomen. Gelukkig, we waren al bang dat heel Texas zo lelijk zou zijn als het eerste stuk. Na wat zoeken vinden we Spring Creek Marine & RV park, een 4-sterren camping. Aardige
receptioniste, mooi plekje aan de rand met uitzicht over lake Nasworthy en het aangrenzende park. Voor elke sexe is er 1 eigen douche/wc combi te openen met speciale sleutel. Onderweg hebben we in een Walmart Supercenter de voorraden aangevuld, dus het is helemaal okay.
SAN ANGELO, 14 JANUARI Vandaag is het een mooie dag. Lekker zonnetje. Tijd om de RV weer eens uit te mesten en ook de 149
• SAN ANGELO NAAR AUSTIN, 15 JANUARI • buitenzijde verdient wel wat aandacht. Poetsen dus. In de middag beetje in de zon gehangen tot het te koud wordt. ‘s Nachts ligt de temperatuur rond het vriespunt.
SAN ANGELO NAAR AUSTIN, 15 JANUARI
Vanochtend zag Manon een katachtige achteraan de camping in de bosjes. Camera in de aanslag om het wild te fotograferen. Komt ‘t beest dichterbij, is het een grote rode kater. Wahaha! Op de weg het park uit nog een paar wilde kalkoenen gezien. Daar wordt hier op gejaagd. Al diverse keren bordjes met 150
-
<-
“Hunters Welcome” gezien. Vroeg opgestaan, want het is bijna 200 mijl rijden naar Austin, Texas. Schijnt een leuke studentenstad te zijn. Onderweg wordt het landschap nog wat glooiender en wat groener. De zon schijnt, maar het is buiten fors koud. Tijdens het vullen van de propaantank horen we dat de vegetatie in Texas nu zo dor en verdroogd is, omdat er veel te weinig regen is gevallen. Bijna alle beken die we oversteken staan dan ook droog. In Austin hebben we een stadscamping uitgezocht, Pecan Grove RV Park. Minder mooi dan de campings buiten de stad, maar er is openbaar vervoer voor de deur rechtstreeks naar de binnenstad, dus dat maakt veel goed. De eigenaar heeft in de jaren 60 nog 4 jaar in Zeist gewoond toen hij als technicus op de basis in Soesterberg werkte. Meteen stof voor een gezellig gesprek. De site is redelijk ruim en er staan wat bomen. Niet slecht voor USD30 per nacht dichtbij de binnenstad. De sanitaire faciliteiten zijn basic maar in orde. Helaas geen Wi-Fi aanwezig, maar dan gaan we wel in een Starbucks koffie drinken, daar is gratis wireless. Morgen gaan we Austin maar eens verkennen.
