Sasja en Natasja B RO N K S & To m D u p o n t
Ze komen van ver. Ze zijn bijzonder. 1 lijf, 2 koppen, 2 stemmen, 8 poten. Siamese zusjes reizen door Europa. Van kermis naar kermis. Altijd bij elkaar. Altijd met elkaar. Twee mensen in één lichaam. Iedereen wil hen zien. Maar wat willen zij?
TEKST & REGIE Tom Dupont SPEL Ruth Beeckmans, Marianne Loots DRAMATURGIE Sebastien Hendrickx VORMGEVING Jan De Brabander KOSTUUMS Valerie Leroy COACH Jan Sobrie
De sterrentweeling komt uit de hemel gevallen. Goede zussen zijn heel schoon om naar te kijken. Ontroerend, romantisch zelfs. Maar Tom Dupont maakt vooral een stuk over hoe die romantiek kan eindigen. Een breuk, een conflict waarbij het ‘ik’ de bovenhand krijgt op het ‘wij’. Sasja en Natasja zijn heel letterlijk verbonden; een Siamese tweeling die veroordeeld is tot altijd bij en altijd met elkaar. Tot één van de twee wil scheiden. Tien jaar later ontmoeten ze elkaar opnieuw, voor het eerst. Sasja en Natasja die nog altijd precies weten wat de ander denkt. Wat heeft een ‘normaal’ leven hen gebracht? Op zaterdag 24 maart om 19:00 gaat Sasja en Natasja in première bij BRONKS. De voorstelling reist tot 3 mei. Sasja en Natasja is een voorstelling voor iedereen vanaf 7 jaar.
Wie is Tom Dupont? Tom Dupont woont in Gent, is 35 jaar oud en theatermaker. Hij studeerde toneelregie aan het Rits in Brussel, nadien werkte hij als freelance regisseur voor Antigone, Victoria de Luxe en BRONKS. Hij schreef verschillende theaterteksten, waaronder Het einde van de wereld (2010), Ding (2007), De mens van papier (2006) maar ook Christophe en Willy (2008) en Smolders en Sobrie (2006) die, net als Sasja en Natasja, BRONKSproducties zijn. Tom Dupont maakt zijn derde stuk voor BRONKS over duo’s voor het leven. In Smolders en Sobrie werd de vriendschap tussen twee oude mannen op de proef gesteld. Christophe en Willy toonde een vader en zijn zoon op het voetbalveld, en de (generatie)conflicten die er daar ontstaan. In Sasja en Natasja zijn twee zusjes letterlijk onafscheidelijk. Hij bracht het stuk Christophe en Willy op een voetbalterrein. Niet alledaags voor een theaterstuk. Met Sasja en Natasja zou Tom heel graag op de kermis spelen: “Misschien is het naïef te denken dat mensen die naar de kermis gaan ook naar de voorstelling zullen komen, maar ik vind dat die deur altijd open moet blijven. Bij een gemengd publiek voel je veel meer hoe het stuk leeft, hoe iedereen het anders ervaart. Ik vind dat fantastisch. Theater voor kinderen moet dat ook hebben: de ouders die meekomen moeten er evenveel aan hebben.” Wie speelt mee? Marianne Loots studeerde in 2005 af aan het Herman Teirlinck Instituut in de laatste lichting van de richting theater. Zij acteerde bij Theater Zuidpool (Oorlog), MartHa!tentatief (Magic Palace), Tg Stan (Toestand) en toneelgezelschap luxemburg (Bij de buren en met kristal & vanplastiek in Er is iets in het bos). Samen met Ellen Schoenaerts maakte ze Als de wereld daarbuiten davert en danst en Debbie Baby. Marianne speelde enkele tv-rollen in Katarakt en in de sitcom Kiekens van Stany Crets en Peter Van den Begin. Ze zingt ook mee op de jongste plaat van Tom Pintens en bij het gelegenheidsgezelschap Byrning Down The House, dat de Talking Heads nieuw leven inblaast. Ze speelt Sasja in de voorstelling.
Ruth Beeckmans, 30 jaar oud, is actrice. Ze studeerde net als Tom Dupont aan het Rits in Brussel. In het theater stond ze op de planken in meerdere producties van HETPALEIS, MartHa!tentatief, KOPERGIETERY, de Koninklijke Vlaamse Schouwburg, luxemburg en BRONKS. Daarnaast maakt ze deel uit van het theatercollectief Compagnie Barbarie, dat ze samen met zes studiegenoten oprichtte. Ze is één van de acteurs in het vtm sketchprogramma Wat als? en vertolkte kleine rollen in Loft van Erik Van Looy en in Code 37. Ze speelt Natasja in de voorstelling. Er is een coach… … dat is Jan Sobrie. 33 jaar oud, studeerde in 2002 af aan de theaterafdeling van het Rits. Hij woont in Gent en werkt als theatermaker, auteur en acteur. Jan schreef en speelde samen met Joris Van Den Brande het bejubelde Zolderling (BRONKS), een voorstelling die genomineerd werd voor het theaterfestival 2003 en de derde prijs op het schrijffestival in Duisburg won. Voor BRONKS maakte en speelde hij de voorstellingen Smolders en Sobrie met Lukas Smolders en Tom Dupont en De rouwdouwers aan de zijde van Pascale Platel. Een kanon op scène Jan De Brabander is de vaste vormgever bij BRONKS. Hij tekende een scenografie uit die verwijst naar de vroegere rariteitenkabinetten waarin Siamese tweelingen, naast de vrouw met de baard en de kleinste man ter wereld, werden opgevoerd. Dramaturg van dienst is Sébastien Hendrickx. Eerder programmator voor Bâtard Festival (2010-2011) en dramaturg bij KVS (2010-2011). Vandaag werkt hij als freelance dramaturg. Een pakje voor de sterrentweeling Valerie Le Roy is afgestudeerd als theaterwetenschapper aan de universiteit Gent. Nadien studeerde ze theaterkostuumontwerp aan de academie van Antwerpen. Ze werkt nu al zo’n 7 jaar als kostuumontwerpster, maar dan vooral voor film- en tv, minder voor theater. Ze maakte ook de kostuums voor Christophe en Willy. In gesprek met Tom Dupont interview: Ine Van Baelen Je hebt in de zomer al enkele weken gerepeteerd met actrices Ruth Beeckmans en Marianne Loots . En nu schrijf je aan de tekst?
Dat klopt. We hebben drie weken gerepeteerd en geïmproviseerd. We hebben een boek gelezen. Het was een dagboek van een Siamese tweeling met delen geschreven door de ene zus en delen door de andere zus, waardoor je iedere keer een andere visie kreeg, een verschillende mening over dezelfde situatie of gebeurtenis. Dat was wel interessant. En dan ben ik de twee actrices, Ruth Beeckmans en Marianne Loots, beginnen interviewen, maar apart, zodat de informatie die de ene kreeg, de andere - de zus - niet had, waardoor je de situatie kon manipuleren. De voorstelling is een ontmoeting tussen de twee zussen na tien jaar. Ze zijn tien jaar gescheiden?
Ja, ze zijn tien jaar gescheiden en ze ontmoeten elkaar terug; dat zie je in de voorstelling. Ze hebben elkaar al die tijd niet gezien. Komen we te weten waarom ze elkaar in die tien jaar niet gezien hebben?
Dat is een goeie vraag, daar zal zeker een antwoord op komen. De ene wilde wel scheiden, de andere niet. Wat is de reden waarom ze opnieuw samenkomen?
Omdat één van de twee de andere wil terugzien. De voorstelling gaat heel sterk over normaal zijn, abnormaal zijn en over identiteit. Dat zijn de grote thema’s van het stuk. Hoe is het om abnormaal te zijn? Wat is normaal zijn? Vanwaar ons verlangen naar normaal of net opvallend te zijn? Daar zit de tweestrijd tussen de twee zussen.
Vanwaar komt je fascinatie voor Siamese tweelingen?
Ik moet zeggen dat het geen fascinatie is voor Siamese tweelingen. Het is een manier om het innerlijke conflict dat ik zelf heb - en heel veel mensen met mij, denk ik - tussen zo weinig mogelijk opvallen en het andere extreem; willen dat iedereen je ziet. Die contrasten plaats ik tegenover mekaar. Het is je derde stuk voor BRONKS over duo’s. Is dat een bewuste keuze?
Het is niet zo bewust. Ik weet het eigenlijk niet. In je vorige twee stukken bij BRONKS voerde je mannenduo’s op, nu vrouwen?
Dat was zeer bewust, ik wou echt eens met twee vrouwen werken. Ik vind goede zussen heel schoon om naar te kijken. Het heeft iets ontroerends, romantisch zelfs. Maar het gaat vooral over de breuk en waarom die romantiek geëindigd is. Waar, zoals in ieder conflict, het ‘ik’ de bovenhand krijgt op het ‘wij’. Het heeft ook te maken met persoonlijke ambities: willen veranderen, iets anders willen zijn. Maak je op een andere manier voor kinderen dan voor volwassenen?
Het zit wel in je achterhoofd, maar ik doe dat niet heel bewust anders. Of het nu voor volwassenen is of voor kinderen, meestal zit er eenzelfde absurditeit in. Die kinderen zitten wel in mijn hoofd als ik aan het schrijven ben, maar ik heb niet het gevoel dat ik het anders doe. Ik maak de voorstellingen echt voor kinderen én hun ouders, dat is absoluut mijn betrachting. Ik vind dat heel belangrijk. Want als je als ouder met je kind naar zo’n voorstelling gaat, dan deel je echt iets op dat moment, dat schept een enorme band. Als je samen iets kunt delen in een theaterzaal, dan is dat echt fantastisch. Wat is je band met BRONKS?
Oda heeft me gevraagd om iets te maken toen ik nog aan het Rits studeerde. Ik had op dat moment helemaal niets met theater voor kinderen, maar ik vond het wel een uitdaging. Na Smolders en Sobrie vroeg ze me om opnieuw iets te maken. En zo waren we vertrokken. Ik voel me heel vrij bij BRONKS en ben heel blij dat ik die kans toen heb gekregen. Ik stel me vaak de vraag of ik een toneelschrijver ben of een toneelregisseur. Ik schrijf enorm graag, maar ik geraak altijd moeilijk gestart. Eerst lees ik de krant, dan krijg ik een mail, dan heb ik daar een filmpje gezien op youtube, voetbal op Sporza.be. Ik kan eigenlijk niet goed met internet om. Het is een enorm moeilijke opdracht, schrijven, want je moet het zelf doen en alleen doen. Er is niemand om je aan te sporen. Ik zou wel eens iets willen zien dat ik geschreven heb maar niet zelf regisseer. Om te kijken of ik die controle zou kunnen loslaten.
In gesprek met Ruth Beeckmans en Marianne Loots interview: Sanne Velthof Hoe verloopt de samenwerking tussen jullie? Even intens als bij een echte Siamese tweeling?
Marianne: Dat is niet mogelijk denk ik, even intens. Maar wel zéér intens.
Ruth: Het is echt fijn om met Marianne samen te werken. Marianne en ik hebben vorige jaar, bij luxemburg, samen een voorstelling gespeeld. Dat was de eerste keer en dat was erg leuk. Daar hebben we mekaar gevonden, denk ik, ook op persoonlijk vlak. Hoe is het om je in te leven in de rol van een Siamese tweeling?
Ruth: Ik vind dat wel leuk om te spelen, dat wij zo’n intense band hebben. Het is zo in de tekst verwerkt door Tom waardoor het echt goed voelt. Zelfs als wij onnozele dingen aan het spelen zijn voel je echt dat het klikt. Hebben jullie een auditie moeten doen of heeft Tom Dupont jullie zelf gecontacteerd omwille van reeds bewezen talent?
Ruth: Tom ging Sasja en Natasja maken en hij kende mij van op school. Hij zei: “Ruth, ik heb eigenlijk twee actrices nodig, ken jij iemand waar je echt graag mee wil samenwerken?” Ik heb toen aan Tom voorgesteld om naar een voorstelling te komen kijken waarin Marianne en ik samen speelden. Dat heeft hij gedaan, en toen was ze goedgekeurd. Er zit veel humor verwerkt in het stuk. Maakt dit het leuker of moeilijker om het stuk te brengen?
Marianne: Veel Leuker.
Ruth: Ja, absoluut. Ik vind het ook leuk dat het onze eigen humor is die in het stuk zit. Wij kunnen echt lachen om niks. Marianne: Wij hebben samen een aparte humor en die hebben we in het stuk mogen verwerken. Kennen jullie mekaar al langer of hebben jullie mekaar leren kennen door het stuk?
Marianne: We kenden elkaar daarvoor al. Ruth: Ja, maar toch niet zo goed hé.
Marianne: Ik herinner mij wel nog een avond, we kenden elkaar toen nog niet zo goed, maar toch hebben wij toen afgesproken. We waren net afgestudeerd. Wij hadden beide geen werk en snapten niet waarom. We vonden elkaar wel zeer goede actrices. En sindsdien was het bezegeld. We gingen toen samen iets maken, maar dat is toen niet gebeurd. Nu - 5 jaar later - dus wel. Wat is de boodschap die jullie willen brengen met het stuk?
Ruth: Ik denk, hoe het stuk verder gegroeid is en zoals die kindjes dat zo goed konden zeggen na de eerste tekstlezing; dat iedereen uniek is. Iedereen is anders. En ook dat familiebanden belangrijk zijn. Marianne: Er bestaat niet zoiets als echt normaal of abnormaal. Ruth: Willen zijn zoals iedereen is een verloren gevecht. Je moet houden van je bijzonderheid. Het stuk loopt onverwacht af. Zal het publiek verrassend reageren denken jullie?
Ruth: Ik denk dat het publiek sowieso al verrassend gaat reageren, omdat mensen zich gaan afvragen hoe we een Siamese tweeling gaan naspelen. Marianne: Je deelt een bepaalde verbondenheid met elkaar, die je niet hebt als je alleen bent. Die verbondenheid die mis je als je niet meer aan elkaar hangt. Ruth: Het spreekt mekaar sowieso een beetje tegen. Het feit dat je je bijzonderheid moet koesteren maar je ook heel blij bent dat je toch een beetje normaal bent. Het spreekt elkaar tegen en toch snap ik het allebei. Het is allebei waar. Marianne: Je moet eigenlijk een balans vinden tussen die twee. Hoe is het om met Tom Dupont samen te werken?
Ruth: Echt heel fijn, die is zo relaxed. Dat is ongelofelijk. Marianne: Heel leuk. Maar er wordt elke dag keihard gewerkt. Ruth: Hij geeft ons heel veel vertrouwen in de rol die wij moeten spelen. Hij gelooft erin dat we dit goed gaan doen. We hebben deze zomer ook al 3 weken samen gezeten om een boek te lezen en toen voelde ik al dat de samenwerking heel fijn ging worden. Tom kwam al na twee maanden met een bijna afgewerkte tekst. Dat komt ook wel omdat we goed gebabbeld hebben met elkaar. Marianne: Je hebt zelf ook inbreng. Hij blijft in dialoog met ons. Ruth: Hij pikt ook heel veel op uit kleine dingen die je doet, die hij de volgende dag dan aanpast in de speeltekst. Bij sommige regisseurs is dat niet zo. Die vergeten wat je gedaan hebt en je vergeet dat zelf ook. Tom is echt ad rem met die dingen. Hij neemt dat allemaal mee, hij laat dat niet verloren gaan. Is er een groot verschil tussen werken aan een stuk voor kinderen of werken aan een stuk voor volwassenen?
Ruth: Ik vind dat eigenlijk niet zo anders. Je moet gewoon iets goed maken, zowel voor kinderen als voor volwassenen. Het is even intens en even hard zoeken. Marianne: Ja, het proces blijft hetzelfde.
Speellijst bij BRONKS ZA 24/03/2012 19:00
BRONKS - PREMIÈRE
ZO 25/03/2012 15:00
BRONKS
WO 28/03/2012 14:30
BRONKS
Speellijst op reis ZO 15/04/2012 15:00
de Warande
DI 17/04/2012
CC De Muze
13:30
WO 18/04/2012 15:00 VR 20/04/2012 13:30
CC De Borre Ontmoetingscentrum Marke
ZA 21/04/2012 15:00
cultuurcentrum Hasselt
ZO 22/04/2012 15:00
Kopergietery
MA 23/04/2012 10:00
Kopergietery
DO 26/04/2012 10:00
CC De Werft
DO 26/04/2012 13:45
CC De Werft
VR 27/04/2012 10:30
CC Wagehuys (30CC)
VR 27/04/2012 14:00
CC Wagehuys (30CC)
ZA 28/04/2012 15:00
CC Wagehuys (30CC)
ZO 29/04/2012 14:30
CC De Kern
MA 30/04/2012 10:30
CC De Kern
DO 3/05/2012
CC Gildhof
14:00
→ Foto’s zijn in hoge resolutie te downloaden op www.bronks.be/pers.
