Tere kinderziel? Ja zuster nee zuster niet alleen gezien, maar niet eens vervelend gevonden? Heilige huisje-melker? Doet u even iets voor u zelf. Anita Witzier moet maar eens gaan rentenieren, of pensioneren.
Respect voor de doden Anita Witzier. Sjon de Wolf had er slapeloze nachten van. Ooit. Draaikont was ze toen ook al, als we objectief zijn. Bij de ene omroep nog niet goed en wel begonnen, of alweer weg. Al zeer snel na aanvang van haar carrière zo'n Gronloh-gevoel: bekend, maar waarvan ook alweer? En dan wil ik even een lans breken voor Gronloh: met het concept als eerste, en songfestivals deden er toen nog toe. Zij was zo'n net-misgrijper. Na-ijl carrière krijgt alibi. Van blessuretijd is wat dat betreft al geruime tijd sprake bij Witzier, maar er zullen wel geen nieuwe schrijvers of BN'ers zijn. Witzier heeft dus een column, in de Margriet. Overleden vader, een zwaar onderwerp. Zeg iets aardigs, of fakkel hem af. Geen onderwerp voor vaagheid, en de kool en de geit gespaard. Want wij vragen daar niet om: jij begint erover. In het blad van versier je lamp met schelpen en recepten voor mensen die wel een recept willen, maar geen zin hebben. Dan moet je iets kwijt, hoop ik, over dit uitermate privé-e onderwerp. Je kan het ook niet aangrijpen om van de zegeningen van linnenkastventilatie en houtrotbestrijding de loftrompet te steken, nietwaar.Of de huizenmarktprijsontwikkeling. Welaan: Administratieve discipline. Borrel, verjaardag: op foto. Cheque van de Postbank heet girobetaalkaart, hoor. Bril en koker. Content, anyone? Volautomatische kookwekker, knipsels, van ene Anita, mag de lezer zichzelf overtuigen. Nou ja, die emotie moet eerst even loskomen natuurlijk. Zeker bij mensen met een opportunistische carrière. Intussen begint het dan toch op te vallen, dat ze veel op 's lands filmtechnisch minst geloofwaardige getuige lijkt, met dat rare haar en de mimiek vol operationeel geleased heeft van Kinderen die Haten.
De lach van een onveilig gehechte (onveilig, da's wel een beetje vanilleseks, mijnheer Heijm. rücksichtlos, tweedegraads verliezerscript, suïcidaal-gehechte) tiert sowieso welig in de Margriet. Maar de FHM schaffen ze af. Rare lui bij dat Sanoma. Uh, die column, waar was ik in de fascinerende tekstregels van mensen die wél columns in tijdschriften waardig zijn. Ik (fout begin) ga het een plekje geven .. in huis.
Als je niks aardigs, maar ook niets ergs over je pa wil zeggen, moet je niks willen zeggen. Noem me overgevoelig, maar ik vind DOOIE VADERS TAKKESNOL, geen onderwerp om even een gezellig sfeerbeeldjetekstje te broddelen. Hoef je nog helemaal geen pappanostalgicus voor te wezen. Gewoon beschaving, Amy Groskampten Have.
We zitten echt in een vrouwen die de mantel uitgeveegd moet-tijd. Ja wat wil je nou, moet ik dan bij alles zeggen zand erover? Dat is het he, ruzies winnen die etterlijers inderdaad ook altijd op uithoudingsvermogen, op punten zogezegd. En al sinds jaar en dag is het advies in boek of Tijn: vecht terug. Laat niet over je heenlopen. Zodoende. Ontslag, neem het aan van ervaringsdeskundige, dat went. Regel dat, Sanoma. Al zou ik het hele blad in de pennestreek meenemen, wel zo overzichtelijk.
't Kan commercie zijn, al heb je dan het nivo bereikt dat het noemen, vermelden van plekjes voor spullen vinden in huis, een doel is. Kennelijk. In -toch ook niet niks- nrc iemand die 120 euro uitgeven voor een tripje naar het meer van Genève beschrijft, zelfde dag terug. Ook maar één stap verwijderd van reclame, en nog geeneens leuke reclame. Mensen moeten daarin niet te naïef zijn: natuurlijk is er geen rechte scheiding tussen commercie en normale, althans neutrale tekst. En als het met de economie maar jammerlijk genoeg is, heeft een magazine op enig moment geen doel meer. Vooral als dat doel toch al niet zo helder was. Om even een stukje tegenwicht te geven: je kan ook thuisblijven. En toch op vakantie gaan. Bespaart je nog wel meer dan 120 euro. Men neme meneer Büch er even bij, want dat klinkt dus perrcies zoals een gids. Naast een oud gebouw. Terwijl d'r een vespa voorbijhuilllt. Met een goed gevoel voor gemeenplaatsen, want je moet dan méépraten. Universele Onderwerpen. Gaat ie ".. je zou toch sommige moderne architecten geboeid hierheen slepen, en verplicht een dag kijken. Dit heeft niet voor niks een enorme invloed gehad op de Amerikaanse architectuur. Die heeft niet voor niks een enorme invloed gehad op de buitenhuisarchitectuur .. palladisten, dat was in een stroming, heerst nu nog .. Waarom? Omdat dit dus mooi is. Dit is dus, met recht, klassiek." De villa Rotonda, daar bent u nu. "Het is een immens gebouw, maar het oogt fragiel En dat komt voornaamlûk door de zuilen. Ik leg het nog even uit: een heel simpele theorie. Ik Ben Een Dik Ventje. En als je de strepen zo doet, dan word ik nog dikker. Maar als je de strepen zo doet .. dat weet iedereen! En dat heet: de kolossale orde. Colonnes, de zuilen. Orde, dat je het anders doet. De kolossale orde dat betekent, dat je de zuilen doortrekt naar de eerste verdieping. Heel vaak hadden mensen het idee: boven de deur maak je een dakkie .. nee hij gaat door. Na Palladio heeft niemand eigenlijk nog wat wezenlijks toegevoegd aan de schoonheid van de volmaakte verhoudingen." palladianisme richting in de architectuurgeschiedenis, genoemd naar Andrea Palladio (1518–1580), wiens architectonisch en theoretisch werk een streng klassiek geschoolde richting in de bouwkunst in het leven heeft geroepen, die de tegenhanger vormde van de dynamisch gerichte barok. In Engeland heeft het palladianisme, te beginnen met Inigo Jones, een tot diep in de 18de eeuw reikende invloed gehad, m.n. in de bouw van buitenverblijven (o.a. Chiswick House, bij Londen, 1725–1727). Ook in de Noordelijke Nederlanden, Noord-Duitsland en Frankrijk (Lodewijk XIV en XV) deed het palladianisme zich voelen.
Als het ideale kerkgebouw beschouwde men de centraalbouw, waarvan de plattegrond is gebaseerd op de cirkel, een meetkundige figuur die zowel in oudheid als renaissance aanleiding gaf tot speculaties omtrent een godsbegrip, en die bovendien de plattegrond vormde van diverse Romeinse ruïnes die ten tijde van de renaissance, meestal ten onrechte, als tempel werden beschouwd. Reeds Filippo Brunelleschi ontwierp naast zijn kerken op basilicaal plan, een kerk op centraal plan, waarvan de bouw echter spoedig gestaakt werd (Santa Maria degli Angeli, bestemd voor Florence). Wel uitgevoerd werd zijn Pazzi-kapel te Florence, eveneens een centraalbouw. Naast kerken werden veel palazzi gebouwd: kubische blokken van vier vleugels rond een binnenhof (cortile), omgeven door een luchtige arcade op (meestal Korinthische) zuilen.
renaissance voor de architectuur van de hoge renaissance (1500 – ca. 1540) is het
kopiëren van Romeinse vormen niet langer kenmerkend. De Tempietto van Donato Bramante (= lett.: tempeltje!) van San Pietro in Montorio (1502) is niet Romeins van vorm, maar qua geest klassiek. In de 16de eeuw ging het primaat over van Florence op Rome, waar de grote opdrachten, m.n. van de pausen, te vervullen waren, al bleven meesters uit het noorden, Bramante en Rafaël uit Urbino en Michelangelo uit Florence, de toon aangeven. Bramante was degene die de
grootste opdracht van Rome, de nieuwe Sint-Pieter, een eerste vorm gaf, gevolgd door Michelangelo. In Rome ontwikkelde de renaissancestijl zich in het grandioze, waarbij het meer ging om de opeenstapeling van indrukwekkende bouwmassa's, sterk sculpturale behandeling van muren en het creëren van immense ruimten, dan om het bereiken van harmonie en klaarheid; deze ontwikkeling zou leiden tot de barok. Het palazzo verloor zijn strenge omslotenheid en werd sierlijker en ook meer gedecoreerd. De renaissance-architectuur eindigde toen de objectieve harmonie werd verlaten. Dit gebeurde in het maniërisme, in feite reeds bij Michelangelo.
"Sicilië is ook redelijk autonoom. 1946. Het is een gebouw op Normandische, Noormannen, fundamenten. Dat wil zeggen de ellufde eeuw. Daarna is er nog Grieks, Romeins enne Spaanse bouwstijlen in verwerkt, allen die hier hebben geheerst. 'n Hutjemutje van stijlen. Daar gaan we nu in kijken. Dit is de kapel (kerkgebouwgeluiden: kloink, galmm, ijselijke gil). Die is versierd, door de Noormannen, met enorm veel glimmende steentjes. Die Noormannen, die waren in principe wel Christelijk, maar die lieten zich beïnvloeden door de Islamitische cultuur. Van binnen, is het dus Katholieke beelden, en Islamitische versierkunst. Een een beetje kitsch-achtig. En Goethe die vindt dat dus wel aardig."
kitsch
