Reisverslag expeditie Aconcagua 31-jan 2016 – 22-febr 2016 Zondag 31 januari Na een paar maanden geleden de knoop te hebben doorgehakt en me ingeschreven te hebben voor de Aconcagua expeditie sta ik dan eindelijk om 18.00 op Schiphol. Samen met mijn vrouw Hanneke en mijn zonen Tim en Jeroen wachten wij op de andere deelnemers. Ronald verschijnt al snel maar van Nico geen spoor. Die is waarschijnlijk al door. We zouden oorspronkelijk met nog een deelnemer zijn t.w. Bart. Echter door privéomstandigheden kon hij helaas niet mee. Ondanks wat melatoninepilletjes geen oog dicht gedaan. Dan maar een filmpie kijken en om in de stemming te komen o.a. de film “Everest” gekeken. Maandag 1 februari Prima op tijd landen we op het vliegveld Buenos Aires Ezeiza. Dit vliegveld ligt ruim 20 kilometer buiten B.A. Om onze reis te vervolgen moesten wij naar het andere vliegveld in B.A. en dat is het oude vliegveld Aeroparque. aan de kust ligt. Na een aanbod om voor 45 dollar te worden vervoerd door een snorder te hebben afgeslagen, van de infodesk de gouden tip gekregen om gratis en voor niets met de bus van ARbus te gaan. Opstappen bij hal 3 en inderdaad op vertoning van je ticket kon je zo instappen. De chauffeur had waarschijnlijk de afgelopen weken heel veel naar de Dakar rally gekeken want met ware doodsverachting werden wij door de verkeerschaos van de hoofdstad geloosd. Wonder boven wonder komen wij veilig en wel aan op het andere vliegveld. Ruim op tijd om op gemak wat geld te wisselen en de benen te strekken. De vlucht naar Mendoza bedraagt ongeveer 2 uur en dat is met de 14 uur van de eerste vlucht een fluitje van een cent. Na aankomst op het vliegveld van Mendoza moeten we even wachten op onze chauffeur. Na een kort ritje worden we afgezet bij ons hotel. Dit hotel El Portal suites is prima en licht vrij centraal in Mendoza.
Na ons opgefrist te hebben en de plattegrond te hebben bestudeerd gaan we op zoek naar de beroemde Argentijnse Steaks. En inderdaad lukt het ons prima om een goed restaurant te vinden. Dinsdag 2 februari Na een goed ontbijt maken we voor het eerst kennis met onze gids Gianni Capano. Al zeer snel wordt duidelijk dat we hier te maken hebben met een geweldige vent. Allereerst wordt onze uitrusting aan een gedegen onderzoek onderworpen. Om daarmee te zorgen dat we eenmaal op de Aconcagua niets te kortkomen aan noodzakelijke zaken.
Nadat van ons ieder een overzicht was gemaakt was het richting de bergsportwinkel alwaar de nodige spullen werden gekocht c.q. gehuurd.
Volgende halte was het regelen van Peso’s. Dat doe je dus niet officieel bij een bank maar bij een “GWK”. Gesteund door de ervaring van Gianni stappen we een dergelijk zweethok binnen en met een veel gunstigere koers dan via de officiële weg staan we met een dikke portemonnee even later weer op straat. Nu nog even langs het bureau voor toerisme om de permits te regelen. Nadat wij eerst een “Waver” hadden ondertekend en de nodige peso’s van eigenaar waren gewisseld kregen we de felbegeerde permits in ons bezit.
De rest van de dag waren we “vrij”. Even langs de Carrefour om een lunch bij elkaar te shoppen en deze heerlijk in het park voor ons hotel genuttigd. Als laatste onderdeel van onze boodschappenlijstje nog bij een souvenir zaak langs om een petje met nekbeschermer aan te schaffen. We werden geholpen door een heel aardige vrouw die, toen ze door kreeg dat wij uit
Nederland kwamen, ons verraste met de Nederlandse woorden “wat een rampspoed”. Deze woorden had ze heel vaak gehoord van Nederlandse supporters tijdens de finale WK in 1978 waar ze bij was.!!! Als goedmakertje hoefden wij nu maar 70 peso’s te betalen voor onze hoofdeksels. Aan het eind van de middag nog een vervelend bericht van Gianni. De weg van Mendoza naar Santiago is afgesloten als gevolg van een aardverschuiving. En het kan dus zo zijn dat we morgen niet op weg kunnen naar onze volgende halte t.w. Los Penitentes. Hij is redelijk positief over de voortgang en echte alternatieven zijn er niet. Dus accepteer moeder Natuur. Die avond ons maar eens verwend met een uitstekende maaltijd bij restaurant Maria Antonieta. Echt een aanrader. Traditionele gerechten met een moderne twist. Woensdag 3 februari Vanochtend goed nieuws. De weg is weer open en we kunnen vanmiddag op tijd vertrekken. Nog even met Gianni stijgijzers geregeld en als herinnering een gedetailleerde kaart van de Aconcagua gekocht waar onze route prima is aangegeven. Op de hotelkamer de spullen weer herverdeeld. Wat kan in Mendoza achterblijven? Wat is nodig voor de eerste dagen en wat kan er mee met de karavaan? Om 12.30 worden we door Carlos opgehaald in een luxe busje. Hij blijkt een groot liefhebber te zijn van Rockmuziek uit de jaren 60;70 en 80. Dus worden we de hele reis verwend met golden oldies. Op de vraag of wij misschien nog whisky wilden kopen van hem wijzen wij maar stellig af. Pas niet echt in een goede voorbereiding! Het eerste gedeelte van de reis gaan we door de laagvlakte. Heel veel druiven. Mendoza is dan ook een heel belangrijke wijnstreek. De weg slingert zich daarna tussen de steeds hoger wordende bergen door en volgt een rivier. Naast deze rivier ligt nog een oude spoorweg die vroeger voor het vervoer tussen Argentinië en Chile zorgde.
Na een tijdje door dit ruige en prachtig landschap te hebben gereden komen we stil te staan. We moeten wachten tot we aan de beurt zijn om de nieuwe weg om te mogen.
In allerijl is er met vereende krachten een “nieuwe weg” uitgegraven. En wordt deze als een soort bypass gebruikt. Een staaltje van snel en inventief handelen. Niks geen procedures etc. Kunnen we in Nederland een voorbeeld aan nemen. Na bijna 4 uur komen we dan aan op het “ski resort” aan.
Niet echt te vergelijken met Val Thorens.
s’Avonds een prima keuzemenu voorgeschoteld gekregen.
Donderdag 4 februari Prima geslapen en na een uitgebreid ontbijt komt het moment waar we al een tijdje naar toe leven, we gaan op pad. Maar eerst alles regelen voor de karavaan die alle spullen naar boven brengt richting basiskamp.
Maar dan is het toch zover en staan we voor de ingang van het park.
Na de nodige formaliteiten kunnen we onze eerste stappen zetten. Deze eerste etappe van ruim 12 kilometer gaat naar pampa de lenas op 2950 meter hoogte. Het was een pittige wandeling mede door de hitte. Echt afkoelen is lastig ook omdat je alles moet beschermen tegen de felle zon. Dus factor 50+ op en ook je longen beschermen tegen de stoffige omgeving door een mond c.q. halsdoek. Dus veel drinken, drinken en drinken en de schaduw zoeken.
Vlak voor we bij het 1e kamp komen wordt Nico opeens heel beroerd en vertrouwd de inhoud van zijn maag aan de natuur toe. We zijn allen verbaasd. Hoogteziekte kan dit toch niet zijn? Als we na een uur op het kamp aankomen is Nico nog steeds beroerd. Na overleg met een arts die op dit kamp aanwezig is krijgt Nico een injectie en moeten we afwachten hoe hij zich hersteld. Vrijdag 5 februari Na een onrustige nacht met Nico beginnen we aan dag 2. Het lijkt er op dat Nico zich weer wat beter voelt. Hij eet en drinkt weer wat. Helaas na een uur gelopen te hebben moet Nico toch weer overgeven en dus ook geen vocht kan vasthouden. En dat is gelet op de omstandigheden een groot risico. En hoe spijtig ook, Nico moet terug naar Los Penitentes. Wij zijn behoorlijk beduusd en nemen met verdriet afscheid van Nico. Hij gaat met Gianni onze gids terug en wij gaan verder met Tinto, een andere gids die met ons meeliep, zijn klant Wil een Amerikaan uit Arizona en Griselda , zij is hoofd van het basiskamp Plaza Argentina. Zij was een tijdje vrij geweest en ging nu terug naar haar werk. En wij maar klagen over de lange reistijden van ons woon-werk verkeer! Afgesproken wordt dat we op de hoogte worden gehouden van de ontwikkelingen van Nico door Gianni. Gianni komt later weer bij ons terug en afhankelijk van het ziektebeeld van Nico sluit hij later wellicht weer terug. Het landschap van deze 2e dag is vergelijkbaar met gisteren alleen nog desolater. Gelukkig zijn we eerder begonnen en hebben minder last van de hitte. De route is langer (ca 15 kilometer) en ook zwaarder. De hoogte begint nu echt mee te tellen. Vlak voor dat we na 6 uur lopen op kamp 2 aankomen, (Casa de Piedra op 3249 meter hoogte), zien wij links voor het eerst de Aconcagua in al haar Glorie.
Nadat we onze tent hebben opgezet aangeschoven was het aanschuiven voor de middag snack. En daarbij voor het eerst kennis gemaakt met Mate een typische Zuid Amerikaanse “kruiden thee”. Heel veel thee en een beetje water. Mate zou goed zijn tegen de hoogteziekte dus wij mee lurken aan het kopje mate wat als een soort waterpijp wordt doorgegeven. Oude hippietijden herleven weer!!
Zaterdag 6 februari Wij staan vandaag heel vroeg op want het wordt een lange en zware dag. Het is nog donker en we kunnen genieten van de ongelofelijk mooie sterrenhemel. Omdat hier geen andere lichtbronnen zijn en geen luchtvervuiling is het betoverd om de Melkweg zo duidelijk te kunnen zien. Een extra cadeautje op deze tocht. Als eerste hindernis moeten we de rivier waar we aan gekampeerd hebben oversteken.
Aan de andere kant van de rivier begint dan de volgende etappe. En inderdaad een pittige tocht. Over rotsen, langs glibberige passages en maar klimmen, klimmen en klimmen. Wij stijgen vandaag zo’n 1000 meter!
Het landschap is mooier dan de afgelopen 2 dagen. Na de nodige inspanningen (de steeds ijlere lucht werkt ook niet echt mee) komen we op het basiskamp aan.
Dit kamp Plaza Argentina bevindt zich op 4199 meter boven zeeniveau.
Zondag 7 februari Vandaag kunnen we genieten van een rustdag en zorgen dat we zo goed mogelijk acclimatiseren. De dag verloopt loom. We doen een wasje.
En maken gebruik van de sanitaire voorzieningen. Net iets comfortabeler dan achter een rots in de vrije natuur!! Tijdens de lunch horen we dat onze maat Nico niet meer terugkeert op deze expeditie. Het bleek inderdaad geen hoogteziekte te zijn maar maagproblemen. Hij gaat waarschijnlijk eerder naar Nederland. Triest. Onze eigen gezondheid wordt ook nog getest want ’s middag moeten we naar de arts die spreekuur houdt op het basiskamp. We worden dus goed verzorgd. Dat geldt zeker ook voor het eten. Griselda en haar crew weten elke keer een uitstekend menu op tafel te zetten. Maandag 8 februari Vandaag staat de tocht naar kamp 1 van de upper camps op het programma. Waar we de afgelopen dagen nog de hulp hadden van de ezels moeten we vanaf nu zelf alles naar boven brengen. Voor we gaan, werpen we nog een kritische blik op onze uitrusting en laten de spullen die we de komende dagen niet meer nodig hebben achter. Deze worden dan naar de andere kant van de berg gebracht (prima logistiek). De tocht was in alle opzichten geweldig. Omringd door hoge bergwanden en daartussen gletsjers met hun typische vormen. (Les Penitentes).
We doorkruisen diverse keren deze gletsjers. Dat betekent op en over en langs en door al deze bijzondere ijs- sculpturen. Na een paar uur staan we voor het laatste obstakel van de dag. Een zeer steile wand van gruis. Dus 2 stappen vooruit en 1 achteruit. Maar we weten deze te overwinnen en komen op camp 1 op de hoogte van 5033 meter aan. We blijven mede voor de acclimatisatie nog ruim een uur genieten van het prachtige uitzicht en dalen dan weer af naar het basiskamp. Tijdens het avondeten komt er een helikopter binnen gevlogen. We hadden van onze Amerikaanse vriend Wil al gehoord dat een kennis van hem t.w. Kyle Maynard, een Amerikaan zonder volledige armen en benen, ook ging proberen de top te halen. Hij had al eerder met succes de Kilimanjaro beklommen. Niet te geloven. Uiteraard kennis meegemaakt en hem heel veel succes toegewenst. Een bijzondere man met een ongelofelijke “drive” Dinsdag 9 februari. Vandaag als beloning voor alle inspanningen van gisteren een rust- c.q. acclimatisatie dag.
Tijd voor jezelf en het maken van wat sfeerfoto’s.
Onze 3 sterren cheffin Griselda Woensdag 10 februari Gisteravond werden we onaangenaam verrast door een echte aardbeving. Ronald en ik zijn dat niet echt gewend dus dat was toch even schudden van verbazing. Voor de vaste crew is dit business as usual dus die waren totaal niet onder de indruk. We nemen afscheid van de mensen van het basiskamp omdat we niet meer terugkomen en gaan dezelfde weg als eergisteren en brengen de rest van onze spullen en voedsel etc. naar kamp 1. Als we wederom alle obstakels hebben geslecht is het genieten van een prima verzorgde high tea.
Donderdag 11 februari Vandaag gaan we verder omhoog en brengen we weer een deel naar kamp 2 op een hoogte van 5480 meter. Op papier een wat minder lastige etappe. We hoeven maar 450 meter te stijgen. Door de harde wind en de toenemende effecten van de hoogte is het wederom een behoorlijke uitdaging geweest. We dalen na een tijdje weer af naar kamp 1. We eten onze avondeten buiten de tent maar als de zon verdwijnt dan daalt de temperatuur zeer snel en duiken we in onze tent en slaapzak. Vrijdag 12 februari Na het ontbijt breken we de tent af en laden de spullen weer in onze rugzakken. We beginnen al aardig gewend te raken aan dit dagritme en het lukt ons om een half uur sneller boven te komen dan gisteren. Prima prestatie! De locatie van kamp 2 is heel mooi.
We hebben een prachtig uitzicht over de diverse bergtoppen van de Andes.
Zaterdag 13 februari Vandaag wederom een dag om te rusten en te acclimatiseren. Ronald en ik kunnen dat goed gebruiken. Door de kou en wind hebben we niet echt lekker geslapen. Het is lastig om koude voeten weer warm te krijgen. Opgestaan voor het ontbijt en toch maar weer volop genieten van het geweldig landschap. Daar doe je het toch ook voor. Vanmiddag nog geoefend om met de stijgijzers te lopen. Deze hebben we absoluut nodig als we over 2 dagen naar de top willen. Onder bezielende leiding van Gianni doen wij braaf onze oefeningen. Na wederom een prima maaltijd vluchten we weer onze tent in en hopelijk lukt het nu beter om de omstandigheden de baas te zijn. Zondag 14 februari Vandaag dan op weg naar het laatste en hoogste kamp. Kamp 3 Piedras Blancas op 6060 meter hoogte. De weg is mooi maar ook heel steil. In zigzag overwinnen we meter voor meter. De omstandigheden beginnen nu echt zijn tol te eisen en er beginnen ook diverse mensen van de diverse groepen af te haken. Op wilskracht weten Ronald en ik kamp 3 te bereiken. Een relatief kleine en zeer winderige plek tussen de “witte” rotsen.
Omdat het volgens de weersvoorspellingen aankomende nacht en dag de beste tijd is om een toppoging te wagen moeten wij vannacht om 04.00 aan de bak. De andere dagen staat er te veel wind. Er is dus geen ruimte meer voor een eventuele extra acclimatisatiedag. Maandag 15 februari Na een slechte nacht en het gevoel dat ik onvoldoende ben geacclimatiseerd, (tijdens rust is mijn hartslag al erg hoog), besluit ik, na heel veel nadenken en mijn hart en verstand voortdurend te hebben geraadpleegd, niet mee te gaan. Ik heb niet het vertrouwen dat ik de top ga halen en tevens wil ik niet dat de anderen extra hinder van mij ondervinden. Het voelt nu achteraf nog steeds als een wijs besluit. Uiteraard ben ik om 04.00 op om Wil, Ronald, Gianni en Tinto succes te wensen en hoop van harte dat de top wordt gehaald. Ik kruip daarna weer terug in de tent en probeer wat bij te slapen. Als de zon verder in kracht is toegenomen kom ik weer uit mijn tent en ervaar dat ik helemaal alleen heel ver weg ben. Ik voel mij niet eenzaam maar besef dat ik 12.000 km van huis ben en ook nog eens ruim 6000 meter boven N.A.P. Ik geniet van het uitzicht en hoor met enige regelmaat een helikopter rondvliegen. Later bleek dat er iemand was verdwaald!! Om 15.00 verschijnt Ronald samen met Gianni weer op het kamp. Ze zijn tot 6700 meter hoogte gekomen (the cave). Een geweldige prestatie.!! Het was zeer zwaar volgens Ronald en dit was het maximum voor hem. Ik hoor van Ronald en Gianni het nieuws over het overlijden van een Japanse klimmer tijdens zijn toppoging. Heel triest. We krijgen dan ook door dat Wil wel de top heeft gehaald en bezig is om veilig en wel weer terug te keren. En inderdaad om 17.00 kunnen we Wil van harte feliciteren met zijn top resultaat. We drinken onze thee en hebben allen het gevoel de juiste keuze te hebben gemaakt.
Dinsdag 16 februari Vandaag dan langs de andere kant naar beneden. We dalen in een keer af naar het andere basiskamp Plaza de Mulas op 4350 meter hoogte. Dus 1700 meter lager. Als we opstaan is het ijs en ijskoud mede door de zeer harde wind die door ons kamp giert. Dan klopten de voorspellingen toch goed! We proberen zo snel mogelijk onze tent en de rest op te ruimen en dat gaat lastig met vingers die binnen een tel dreigen te bevriezen. Gezakt en bepakt beginnen we aan onze tocht en al binnen een paar meter duikt de eerste hindernis voor ons op. Een zeer stijl stuk bergwand waar we gelukkig met behulp van staaldraad wat in de berg is vastgeklonken en de nodige moed van afdalen. Ronald maakt aan het eind van deze passage nog een ongewenste koprol maar komt goed terecht en heeft de helm zijn werk gedaan. Uur na uur verstrijkt. Eindelijk zien wij onder ons het basiskamp verschijnen en rapen de laatste lootjes bij elkaar.
Nog een paar uurtjes opblijven en dan kunnen we na een heerlijke maaltijd gaan rusten na deze zware dag. Woensdag 17 februari Na de inspanningen van de afgelopen dagen is een rustdag een welkome afwisseling. Tijdens het ontbijt nemen we zeer hartelijk afscheid van Wil onze Amerikaanse vriend en zijn gids Tinto. Zij gaan vandaag al naar beneden. De rest van de ochtend gebruiken we om onze energieniveau weer op te laden. Dat gaat prima doordat we natuurlijk gisteren behoorlijk zijn
gedaald en het zuurstofgehalte in ons bloed weer behoorlijk hoog is. Tijdens de lunch ontmoeten we Fernanda Maciel een ultra afstandloopster die de komende dagen een poging gaat ondernemen om binnen de 24 uur de route vanaf de ingang van het park naar de top en terug rennend af te leggen. (Inmiddels vernomen dat het haar gelukt is in een tijd van 22.50. Een ongelooflijke prestatie!! ) Een fantastische leuke en spontane vrouw met een geweldig doorzettingsvermogen (voor meer info zie internet). In de middag nog een bezoek gebracht aan werelds hoogstgelegen galerie.
In de zomermaanden verblijft de kunstenaar Miguel Doura op grote hoogte om te schilderen. ’s Avonds in zeer ontspannen sfeer met zijn allen een prima diner verorberd. Donderdag 18 februari Vandaag dan de laatste dag van onze expeditie. Alles maar weer eens goed inpakken. (Wc fles hoeft niet meer mee dat scheelt al wat). En dan op weg naar beneden, een fikse wandeltocht van ca 26 kilometer waar we een 8 uur over doen. Het begin is steil en moeten we manoeuvreren tussen de rotsen door. De route gaat dan de komende uren langs de rivier en de diverse dalen. Na 2,5 uur op 3600 meter hoogte zien we na lange tijd weer iets van vegetatie.
De bergen waar we tussendoor lopen zijn door de vele mineralen die daarin zitten van een ongekende schoonheid.
Uiteindelijk bereiken we om ca 18.00 de uitgang van het nationaal park gelijk met een karavaan waar nog spullen van ons bij zitten. Dat heet timing!!
Dan is het wachten op het vervoer terug naar Mendoza. Om 19.00 stappen we bij onze vriend Carlos weer in de bus en ruim drie uur later kunnen we in het hotel onze smerige spullen van ons afgooien en eindelijk na een hele lange tijd weer douchen. Voor een warme maaltijd zijn we te laat. Maar dat halen we wel weer in de komende dagen. Vrijdag 19 februari Na een prima ontbijt in ons vertrouwde hotel gaan we met Gianni op stap. Gehuurde spullen inleveren en nog wat andere zaken afwerken. Tijdens een heerlijke Mexicaanse lunch nemen we op gepaste wijze afscheid van onze gids Gianni. Een geweldige vent die ons tijdens de tocht op allerlei mogelijke manieren heeft bijgestaan. Hij gaat dezelfde middag terug naar Patagonië om weer met zijn gezin te worden verenigd. Een rit van ruim 1000 km. De rest van de dag brengen we door met een bezoek aan de supermarkt en omdat we weer in de bewoonde wereld zijn wordt er weer volop gebruik gemaakt van de sociale media (wat kost dat een tijd zeg). In de avond laten we ons verwennen bij een prima restaurant en gunnen ons daarbij wat alcoholische drankjes. Zaterdag 20 februari en Zondag 21 februari We hebben nog 2 dagen over en die gebruiken we om Mendoza en de omgeving wat verder te verkennen. Dat we daarbij weer een “berg” beklimmen spreekt voor zich. In het park General
San Martin is een berg van wel 1000 meter hoog met daarop een grotesk standbeeld van de Stichter.
Maandag 22 februari Vandaag dan vroeg op om aan de terugreis te beginnen. Dat doe ik alleen want Ronald gaat nog voor een week richting Chili en Paaseiland. Na een warmhartig afscheid van Ronald word ik keurig door de organisatie naar het vliegveld van Mendoza gebracht. Voor ik het weet sta ik weer op het vliegveld van Buenos Aires. Het is deze keer even zoeken naar de mogelijkheid om naar het internationaal vliegveld te komen. Dat gaat niet meer via een gratis verbinding met Arbus (alleen als de aansluitende verbinding met een Argentijnse mij is). Maar met de maatschappij TiendaLeon wordt je voor ca 12 euro met een luxe touringcar binnen 1,5 uur keurig afgeleverd. Dinsdag 23 februari Voor je het weet sta je na een voorspoedige vlucht van 13 uur weer op vertrouwde bodem. Het ontvangstcomité van de familie stond al gespannen op mij te wachten. Een hele emotionele weerzien met geliefden. Het was een geweldige ervaring om deze expeditie te hebben gedaan. Heel veel zware momenten gekend die zijn overwonnen maar ook fantastische mensen ontmoet en de natuur is hard maar van een ongekende schoonheid.
Ook een compliment aan de organisatie die alles in hele goede banen heeft geleid. Tot in de puntjes verzorgd. Dus echt een aanrader maar hou wel rekening dat het een behoorlijke pittige tocht is (veel zwaarder als b.v. de Kilimanjaro). Rob Bakker
