REISVERSLAG CDTC NOA OKT. 2012 Maandag 8 Oktober 2012 Eerst natuurlijk even kennismaken met de therapeut, mijn therapeut heet Wendy en is heel lief. Samen met haar, een stagiaire en de dolfijntrainer doen we de therapie. Eerst gingen we oefenen in een zaal voor de grove motoriek, dat was best wel moeilijk. Bal over gooien, trap lopen en meer van dat soort dingen. Toen moest ik gaan douchen en een surf pak aantrekken, daarbij konden we gelijk de ADL handelingen oefenen en de zelf redzaamheid bekijken. Daarna gingen we naar het "dok" toe. Dat is een platform in het water waar het andere deel van de therapie is. Ik mocht eerst kennis maken met "mijn" dolfijn, die heet dee-dee. Ik ging het water in en we werden gelijk vriendjes. Ik was dus ook helemaal niet bang. We werkte met pictogrammen en ik had dan steeds de keuze uit 2 kaartjes voor wat we gingen oefenen. Ik heb aangegeven bij mijn therapeut dat ik vooral meer voor mezelf wil opkomen en volgens haar gaat dat helemaal goed komen. Nadat we alle pictogrammen van deze dag gedaan hadden, mocht ik spelen en zwemmen met deedee. Wat de therapeut vooral opviel is dat ik niet goed weet hoe ik moet beginnen met een opdracht en daar gaan we dus zeker ook nog hard aan werken. Al hoewel ik al eens met een dolfijn in het water was, was ik altijd wel een beetje gespannen. Maar nu helemaal niet, ik heb zelfs alleen aan de vin van de dolfijn gehangen toen hij me door wet water trok. Ze wisten niet wat ze zagen en ik was natuurlijk heel erg trots op mezelf. Ik zie het positief in, want dit is nog maar de eerste dag en wat voel ik me goed bij mijn vriend! Na de therapie was ik helemaal uitgeput. Ik heb de hele middag geslapen, is inspannend. Ondanks dat het me veel energie kost, geeft het me ook veel energie. Dinsdag 9 Oktober 2012 Vandaag weer een super goede dag gehad bij de therapie. In het begin moet ik altijd in de zaal oefenen. Ze hadden een grote dobbelsteen gemaakt met op alle kanten een emotie. Dan moest ik met de dobbelsteen gooien en de emotie waar die op kwam gingen we dan oefenen. Dus b.v boos zijn, verdrietig worden, blij zijn enz. Dat ging heel goed en ik heb daar veel van geleerd. Daarna gingen we naar mijn vriendin toe. Dee-dee is dus een meisje. Ik durfde vandaag al alleen het water in te springen, een hele vooruit gang. Dee-dee en ik zijn de beste maatjes, een goede match, want ze zit me de hele tijd kusjes te geven en dat moet ze niet doen, dat doet ze uit zichzelf en dat vind ik natuurlijk erg leuk! Op het dok moest ik weer steeds uit die 2 verschillende kaartjes kiezen voor de opdrachten die we gingen doen. Vanaf morgen gaan ze meer kaartjes gebruiken, omdat ik het erg moeilijk vind om te kiezen, ik weet dan niet of ik de juiste keuze maak en twijfel dan veel aan mezelf. Dus dit gaan we oefenen! Zal wel erg zwaar worden. Op het dok moest ik ook nog een spel doen. Dat was een soort van rollenspel en dan moest ik ook allerlei opdrachten uitvoeren, dat vond ik nog erg moeilijk dus zal zeker nog herhaald worden de aankomende dagen.
Woensdag 10 Oktober 2012 Vandaag was een bijzondere dag bij de therapie, mijn broertje Nika mocht een bepaald deel ook op het dok naar mij kijken. Maar voordat de pret ging beginnen was er eerst werk aan de winkel! We begonnen de therapie weer binnen in de oefenzaal. Emoties zijn voor NAH (niet aangeboren hersenletsel) patiënten erg moeilijk dus daar werken we hard aan. Vandaag hadden ze een dartbord gemaakt en in 2-en gedeeld. De ene kant was een vrolijke smiley en de andere kant een verdrietige smiley. Ik moest dartpijlen gooien en dan gingen we die emotie behandelen. Ze merken goed dat ik het liefste alleen over praktische gevoelens wil praten, maar het lukt hun om dieper te komen, dus dat is een pluimpje waard. Wat mijn therapeut heel erg opvalt is dat ik wel oogcontact maak als zij iets verteld over zichzelf, maar niet als ik over mezelf praat. Weer een aandachtspunt dus! Daarna omkleden en naar het dok. Eerst mocht ik even met Dee-Dee spelen in het water, wat een knuffel en kus kont is dat, dus die past precies bij mij. Alleen al het gevoel om liefde te ontvangen van zo'n mooie dolfijn.... Daar word je al helemaal warm van vanbinnen. Ik kan niet goed omschrijven wat voor gevoel je krijgt als je met een dolfijn in het water, maar wie het ooit ervaren heeft weet wat ik bedoel, het is zo speciaal. We gingen weer de pictogrammen doen en ik moest allerlei opdrachten uitvoeren. Later gingen we het water uit op het dok en daar deden we een spel. Dan krijg je b.v een plaatje te zien over een meisje wat gepest word en dan 4 oplossingen kaartjes erbij. Ik moet dan beslissen welk kaartje de juiste oplossing is. Dus de kern van de oefening is dat ik moet gaan leren hoe ik bepaalde situaties ga oplossen, erg moeilijk vind ik dat! Daarna was het feest, Nika was inmiddels op het dok gekomen en hij zat lekker op de rand met zijn beentjes in het water. Hij vond het erg spannend, maar uiteindelijk heeft hij Dee-Dee visjes gegeven en kusjes. Nika vond het geweldig en had een glimlach van oor tot oor. Daarna douchen en de 3-de therapie dag zat erop, het gaat super. Donderdag 11 Oktober 2012 Vandaag weer naar mijn vriendin Dee-Dee, ik vind het echt een genot om dat iedere dag te doen en het voelt zeker niet als verplichting. Binnen hebben we in de oefenzaal rollenspellen geoefend. We gingen een toneelstukje spelen met 2 acteurs en 1 regisseur. Het toneelstuk ging b.v over 2 vriendjes die aan het spelen waren. Dan zegt het ene vriendje, zullen we Noa mee vragen om te spelen. Dan gaat het andere vriendje heel gemeen doen en pesten. Ik was de regisseur en ik ging kijken wie het dan goed doet en wie niet. Daarna gingen we een situatie van mezelf spelen. Ik speelde mezelf, een van de therapeuten was een kindje bij mij uit de klas die mij vaak schopt en pest. De andere therapeut was de regisseur. Ik moest dan gaan spelen hoe ik vind dat ik de situatie moest oplossen. De regisseur vertelde me later of ik wel of niet goed deed en hoe ik het in de toekomst anders kon doen. Het sociaal emotionele deel vind Ik het moeilijkste. Ze kunnen goed zien dat de omgang met volwassenen goed ontwikkeld is, maar door mijn ziekte geschiedenis dat de ontwikkeling met leeftijdsgenoten heel erg achter is gebleven. Daar oefenen we dus hard aan. Ik ben vooral bezig met wat andere wel niet van mij vinden en daardoor laat ik moeilijk zien wie ik echt ben. Ik praat dus veel, maar zeg heel weinig!
Natuurlijk zijn veel dingen gewoon het karakter van iemand en door hersenletsel versterken karakter eigenschappen van een mens. Daarna vlug het surfpak aan om naar het dok te gaan. Vandaag heb ik voor het eerst met flippers mogen zwemmen bij Dee-Dee, conditioneel is het zwemmen met Dee-Dee erg zwaar voor mij en met de flippers heb ik dan een beetje hulp. Ik deed het heel goed en vond dat ook niet eng. Met het spelen mocht ik op een klein surfbordje liggen samen met Wendy, mijn therapeut. Dan duwde Dee-Dee met haar snuitje tegen de hak van de voet en duwde ze ons zo heeeeeel hard door het water. Daarna gingen we op het dok weer oefenen. Vandaag was dat het Kinder Kwaliteitenspel. Dan hadden we 3 kaartjes, een oranje voor: Ik kan, een blauwe voor: Ik ben, een rode voor: Ik heb. Ik trok dan b.v de oranje kaart met: Ik kan. Dan moest ik het kaartje omdraaien en dan stond er, Kiezen. Toen gingen we daarover praten, want ik vertelde gelijk dat ik dus NIET kan kiezen. Vrijdag 12 Oktober 2012 Ondanks dat ik de therapie pittig en zwaar vind, ik ben nog niet een keer met tegenzin gegaan. In de oefenzaal hebben we weer de rollenspellen gedaan. Wendy, mijn therapeute, was de regisseur. We stonden in de gymzaal en deden trefbal. De andere therapeut deed steeds net of ze de bal tegen mijn gezicht gooide. Ik moest de situatie oplossen. In het begin begon ik te lachen, omdat ik me dan toch niet echt een houding weet te geven. Ik weet niet hoe ik moet reageren. Ik word dan over ruled door de gebeurtenis, terwijl ik dan later denk: ik had dit moeten zeggen en ik had dat moeten doen! Wendy blijft dan steeds hetzelfde filmpje regisseren totdat ik weet hoe ik moet reageren, dus totdat ik het geleerd heb. Dat vind ik vermoeiend, steeds mijn hersenen te laten werken op een manier die erg vermoeiend is voor mij. Maar ik doe mijn best en Wendy zei dat ze niet vaak tegenkomt dat een kind zo gemotiveerd blijft om het te leren dus dat is dan een groot pluspunt voor mij! Ik blijf situaties voorstellen die ik in mijn leven heel moeilijk en verdrietig vind, dingen die mij dwars zitten, want ik ben met een doel hier gekomen en dat zal ik ook behalen ook! Op het dok hebben we weer het Kinder Kwaliteitsspel gedaan zoals gister en dat ging ook al weer beter. De grove motoriek oefeningen oefenen we gelijk in het water met DeeDee, dus b.v een bol gooien en weer vangen en in het water is het nog moeilijker, omdat ik de stabiliteit van de grond mis. Maar ook dat gaat steeds beter en dat vind ik zo goed van mij. Ik zeg niet meer dat ik het niet kan, ik probeer het eerst. Daarna ben ik gelijk maar bed gegaan, ik was zo ontzettend moe... Leven kost energie, maar overleven nog veel meer! Maandag 15 Oktober 2012 Ik begon weer binnen in de oefenzaal. Ik kreeg samen met mijn therapeuten een vel papier waar het woord "anders" op stond geschreven. Ik moest daar rond om heen zelf dingen gaan schrijven waarom ik vind dat ik anders ben. Ik schreef als eerst op "voor mezelf opkomen" of nog een v.b "iedere dag revalidatie", want in die dingen verschil ik natuurlijk met andere leeftijdsgenoten. Doordat ik al in pubertijd zit met mijn verstoorde hormonen is alles wat anders is al gelijk negatief. Ga jezelf maar eens na toen je in de pubertijd zat. We gingen erover praten en ik zei al gelijk dat ik
als eerste wilde en dat was opmerkelijk, maar goed. Ik nam het voortouw en geen afwachtende houding. Dit was niet de makkelijkste keuze, want nu moest ik als eerste praten en kan ik niet iets kopiëren van iemand anders. Het was een open gesprek waarin ik heb geleerd dat anders zijn niet per definitie negatief is, maar ook zeker heel positief kan zijn. Ik ben immers ik en jij bent immers jij! De een kan goed rekenen en ik ben goed in b.v spelling. Wat de therapeuten vooral opvalt is dat ik mijn ziekte volledig geaccepteerd heb en dat niet als anders zie, want ik heb het niet over b.v de littekens. Nee, het zijn vooral de praktische zaken zoals niet vaak kunnen afspreken met klasgenootjes wat ik nog niet geaccepteerd heb en anders vind. Daarna vlug omkleden en naar mijn vriendin. Het was vandaag de eerste keer dat ik echt van het dok durfde af te springen het water in, zoals een bommetje! Ik ging nu niet voorzichtig, maar gelijk vol er tegen aan. Dee-Dee en ik vielen elkaar in de armen als vrienden die elkaar lange tijd niet hadden gezien, ze begon me gelijk te kussen en beide waren we gelukkig elkaar weer te zien. Dat zal veel verdriet gaan geven als de therapie voorbij is. De sessie verliep goed, ik nam wederom het voortouw en maakte mijn keuzes zo makkelijk dat de therapeuten er stil van waren. Ik wilde weer het Kinder Kwaliteiten spel doen. Ik durfde al gelijk opener te zijn en ze hoefde niet diep te graven zoals in het begin van de therapie, mijn antwoorden waren niet langer praktisch! Wel valt het de therapeuten op dat ik een slecht ruimtelijk inzicht heb dus daar gaan we morgen mee aan de slag. En ook dat ik perfectionistisch ben en daardoor de lat zo ontzettend hoog leg voor mezelf. Dat bemoeilijkt mij ook in alles, want als het dan niet goed genoeg is heb ik het gevoel gefaald te hebben. Dat is de aankomende week ook nog een aandachtspunt. Maar voor als nog, na een week therapie zijn de therapeuten, maar vooral IK tevreden over wat ik bereikt heb!! Ook met het maken van de keuzes in de kaartjes voor de grove motoriek oefeningen ging het goed. Ik twijfelde minder en kon mijn keuze snel maken. Vanmiddag heb ik de hele middag lekker geslapen Dinsdag 16 Oktober 2012 We begonnen weer eerst binnen in de oefenzaal, een van de therapeuten van mij, Angela, is in Nederland onderwijzeres in het speciale onderwijs. Ze loopt nu hier stage om ervaring op te doen. Zij had bedacht wat we gingen doen binnen. Goed gedaan Angela! We gingen "houding" oefenen en in het begin stond ik heel wankel en zwaar onzeker op mijn benen. Dat merkte ik goed bij de oefening. We gingen elkaar duwen om te kijken hoe standvastig je staat en anders om te gaan leren hoe je goed staat en zelfverzekerd overkomt. Ik viel met mijn houding dus gelijk om! Ik leerde dat ik het anders moest doen: ik ga staan, adem diep in, voeten iets uit elkaar, knieën gebogen en borst vooruit. Ik merkte als ik mijn houding veranderde dat ik me ook gelijk een stuk meer zelf verzekerd voel en dat straal ik dan ook uit. Angela probeerde mij weer te duwen en het lukte niet meer, ik had geleerd hoe ik moest staan en ik stond. Zo vast als een rots! Dat ga ik zeker straks in mijn leven gebruiken. Daar heb ik volledig vertrouwen in! In het begin van de therapie zei ik b.v "ik denk dat ik het kan" en nu na een week zeg ik "ik kan het" dat valt zo op :) In het begin veranderde ik vaak mijn mening en twijfelde ik ontzettend veel, nu ben ik standvastiger geworden, het is zo en het blijft zo. Het is dok-time. De therapeuten
merken dat ik steeds zelfstandig word, ik vraag niet zo veel hulp meer. Ik leer mezelf steeds beter kennen en durf eerlijker tegen mezelf te zijn wat mijn sterke en minder sterke punten zijn. Ik wilde op het dok weer het Kinder Kwaliteiten spel doen. We deden nu in plaats van steeds 1 kaartje, deden we nu 3 kaartjes. 3 Kaartjes met 3 eigenschappen en die moest ik dan neer leggen van die past goed bij mij naar die past niet bij mij. En dan moest ik uitleggen waarom ik dat dan vind. Ik maakte b.v de volgorde 1) je mening geven (argumenten), 2) grenzen aangeven, 3) keuzes maken. In het water weer wat grove motoriek oefeningen, zoals bal gooien en ook nog wat kunstjes doen met Dee-Dee. Woensdag 17 Oktober 2012 De therapie kon in volle kracht weer beginnen, ik was er klaar voor. Binnen in de oefenzaal hebben we geverfd. Ik kreeg een groot wit vel en moest mezelf daarop gaan schilderen als een "superheld". Ze keken of ik een grote / kleine of boze / vrolijke superheld zou maken. En zoals de therapeuten wel verwacht hadden heb ik een kleine, vrolijke superheld met cape geverfd met veel omgeving. Zoals wolken, zon, vlinders, huis, bloemen en gras. De therapeuten vinden mij te gereserveerd en zal mezelf niet als grote boze superheld neer zetten met een leger van hulpjes. Mijn superheld kon mensen helpen die in nood waren, dus b.v iemand die ontvoerd werd. De therapeuten moesten hetzelfde doen en dat gingen we dan bespreken. Hoe staat de superheld, dus houding. Hoe vliegt hij, maar vooral was het voor hun interessant hoe ik mezelf neerzet. Wendy had een vlinder superheld gemaakt met hulp vlinders. Angela had zichzelf als superheld getekend en er werd mij uitgelegd dat je zelf, gewoon als je eigen ik, ook een superheld bent. En dat je dus geen spierkracht hoeft te hebben of een cape of hulpjes. Daarna had ik vandaag extreem veel haast om naar het dok te komen. Natuurlijk moest ik eerst al mijn opdrachten doen en kaartjes afwerken, dat was een beetje de herhaling van de afgelopen week. Daarna begon het echte werk. Ik ging vanaf het dok met Dee-Dee schilderen. Ja, jullie lezen het goed, mijn vriendin ging een mooi schilderij maken voor mij. Dit was echt zo ongelooflijk gaaf! Zoiets heb ik nog nooit gezien en daar werd ik echt gelukkig van. Ik heb een schilderij van een echte dolfijn! Jippie! Wat ben ik toch een intens gelukkig mens. Wendy laat mij tijdens de therapie nu alles zelf regelen en dat vind ik wel leuk dat het allemaal gaat zoals ik wil. Wat de therapeuten ook erg opvalt is dat ik van de hak op de tak spring. Ik maakt slecht eerst het ene af om naar het andere te gaan. Dat komt natuurlijk ook wel, omdat ik de volgende opdracht dan net iets leuker vind dan waar ik mee bezig ben. Toen we in het appartement kwamen was ik zo ontzettend moe, ik was helemaal uitgeput en ben lekker naar bed gegaan. Donderdag 18 Oktober 2012 In de oefenzaal hebben we rollenspel gedaan, dat heet "rots en water". Hierin worden ook de oefeningen van houding geoefend. Het v.b was, ik ben in de gymzaal, ik ben ik, Angela is Nika en Wendy is de regisseur. Nika ging mij duwen en ik moest heel erg op mijn houding letter dat ik stevig blijf staan en ze kunnen goed zien dat ik steeds bewuster word van mijn houding. Ze merken wel dat ik in een situatie wel nog reminders nodig heb en dat b.v op school de juf zich hier wel bewust van moet
blijven, of mijn familie thuis. Dat als er een situatie niet goed verloopt dat ze mij wijzen op de dingen die anders hadden moeten gaan. Na de rollenspellen hebben we geoefend voor de spiegel. Eerst een beetje spelen met gekke bekken en daarna oefenen met gezichten trekken. Ik leerde hoe ik mijn gezicht moest doen als ik, boos, verdrietig, verontwaardigt, opgelucht enz. Dan kan ik mijn mimiek toepassen bij hetgeen wat ik zeg, want vaak komt dan de boodschap ook beter over. Er zijn echt veel duidelijke veranderingen en vaak zijn het kleine dingen die essentieel in mijn leven zijn. Op de eerste dag durfde ik als ik naar het dok ging niet alleen over de houten loopbrug. Dan moest iemand mijn hand vast houden, omdat die brug onstabiel is en met het water mee golft. Nu durf ik er zo ineens alleen overheen te lopen en zelfs te rennen, zonder twijfels en hulp. Mijn evenwicht is verbeterd en doordat ik niet mee zo angstig ben merk ik dat het dan ook beter gaat. Ik heb ook geleerd dat als het woord "het moet" erin voorkomt het allemaal niet zo goed gaat bij mij. Dan sluit ik mij af van alles en dan durf ik niet meer, omdat de druk dan groot word. Dus mensen om mij heen kunnen beter zeggen zullen we dit of dat gaan doen? Dan is voor mij gevoel de druk niet zo groot. Als de beslissingen bij mij gelegd worden dan gaat het ook beter doordat er geen druk word opgelegd. En al met al heb ik mezelf hier ongelooflijk goed leren kennen en dat heb je toch eerst nodig wil je verder kunnen komen in het leven. Zelfkennis is de beste grondslag. Op het dok hele goed ontwikkelingen. Eerst ging ik heel voorzichtig het water in en nu duik ik er al in of zelf een bommetje! Ik ben onderwater gaan zwemmen en dan pak in onderwater Dee-Dee vast en dan kom ik samen met haar weer boven. Zo gaaf! Op het dok hebben we het kaartspel "eigenwijsjes" gedaan. Dat is een soort spreuk van de dag spel. Je legt 100 kaarten op de kop en dan pak je om en om een kaart. Er staat dan een spreuk of uitdrukking op en dan beantwoord je die met simpel Ja / Nee. Bij mij stond er dan b.v "ik ben wijs" en ik antwoorde dus met JA. Nog een v.b die ik had "ik mag altijd boos zijn" die antwoorde ik dus met NEE, want ik mag bij hele erge dingen best boos zijn, maar niet altijd. De kaartjes reflecteren dus op jezelf en als je dat met meerdere mensen doet, dan leren die mensen je heel snel kennen Vrijdag 19 Oktober 2012 Vandaag ging ik met een gemengd gevoel naar de therapie toe..... Het is de laatste dag, de dag ook van afscheid waar ik als een berg tegen aan kijk....... In de oefenzaal kreeg ik een groot wit A3 vel, dat we gingen verdelen in 6 stukken. In ieder vak moest ik dingen schrijven over de therapie of mijn verblijf in Curaçao zelf. Dat deden we alle 3 en dan gingen we dat bespreken, ik schrijf nu niet heel specifiek op wat ik geschreven heb. Sommige dingen moeten privé blijven, aangezien ze voor mij zeer emotioneel waren. Wel is gebleken dat met de dingen die ik heb opgeschreven dat er een nieuwe Noa is ontstaan na de eerste dag dat ik hier kwam. En dat gevoel heb ik zelf ook, ik ga ervoor! Ik heb handvatten mee gekregen, maar vind het nog steeds prettig om bevestiging te krijgen. Het voelde zwaar om voor de laatste keer naar het dok te lopen, wetende dat ik mijn vriendin Dee-Dee moet gaan missen. Ik wilde nog een laatste keer het Kinder Kwaliteiten spel doen en daar gaan we thuis zeker mee door. Verder hebben we alleen leuke dingen gedaan en spectaculaire moves gezien. Zo ging ze een bommetje doen en een salto heeft ze gemaakt. De tijd ging heel snel
en met tranen in mijn ogen hebben Dee-Dee en ik nog gekust en geknuffeld. Na de dok tijd is er altijd een gesprek over hoe het gegaan is. Iedereen had het moeilijk en had tranen in zijn / haar ogen, want we wisten dat we afscheid van elkaar moesten nemen. Na 2 weken intensief met elkaar om gegaan te zijn viel dat zwaarder dan we allemaal gedacht hadden. Ik was echt heel erg verdrietig en ben op een gegeven moment maar weg gegaan, want ik wist dat het anders alleen maar moeilijker zou worden. Ik heb een mooie dvd meegekregen met alle film opnames en een cd met alle foto's. Al was het afscheid nog zo moeilijk, ik weet dat ik hier ooit weer terug kom en dan opnieuw therapie zal volgen, want om deze therapie te gaan volgen was DE beste beslissing die we ooit gemaakt hebben.
www.noa-dolfijntherapie.nl
