Rappe Regardz Trappers team 1

Rappe Regardz Trappers team 1 Vertrek Vroeg naar bed zeiden ze omdat je de aankomende 40 uur geen bed meer ziet! Na toch wel een aantal keren wakker geweest te zijn was het eindelijk zover. De wekker ging het is 07:00 uur de dag van de Homeride is aangebroken. Eten inpakken, fiets op de auto, tas met schone kleren mee en op weg naar het Berghotel. We werden bij het Berghotel opgewacht met koffie, krentenbollen en croissants. De sfeer zat er al direct goed in. Na alles in de vrachtauto geladen te hebben gingen we op weg naar Groningen. Onderweg stond Ellis klaar bij De Wijk om het begeleiders team nog te versterken. Spannend, want wat is er in Groningen en wat gaat er allemaal gebeuren.

Aankomst Groningen

In Groningen stond er een grote tent op het parkeerterrein waar we moesten verzamelen. De inschrijving gedaan, GPS apparaten en de trackers opgehaald. Met die trackers kon het thuisfront ons volgen waar we precies zaten. Vlak voor twee uur begon het te regenen en kwam het met bakken gelijk uit de lucht. Ook stond er een behoorlijke wind. Niet fijn maar we hebben getraind dus laat maar komen. Om twee uur was het dan zover, de uitreiking van de speciale truien van diegene die de leukste actie had of het meeste geld heeft opgehaald kreeg een speciaal shirt. Herman uit de RappeRegardzTrappers1 was ook nog genomineerd voor zijn hamburgeractie maar helaas is hij niet in de prijzen gevallen.

1e rit Groningen – Harlingen (95km) Drie uur, het startschot klonk en de HomeRide was nu echt begonnen. Ruim zevenhonderd renners gingen op weg richting Harlingen. Eén groot lint van allemaal fietsers met een HomeRide Shirt aan. Voor diegene die de tocht in Harlingen zouden gaan rijden moesten na 5km weer terug om met de auto verder te gaan. Voor de begeleiders was het lange wachten begonnen dachten ze. Zij moesten alleen maar van opstapplaats naar opstapplaats rijden. Twintig minuten later kwam het eerste telefoontje al binnen. “Lekke band” en door de vele renners was het gewoon niet te doen om je team in de gaten te houden. We komen eraan! En de begeleiders hadden ineens een hele andere taak gekregen. Weer een telefoontje van een gestrande renner. Het werd nu wel duidelijk dat door de wind het hele zware tochten gingen worden. In Harlingen aangekomen moesten we toch nog een tijdje wachten. De gemiddelde snelheid werd niet gehaald. Bijna alle teams lagen na de eerste rit al achter op schema en werd er druk gerekend of we dit in de aankomende uren weer goed konden maken. Eindelijk kwamen ze dan! Ons team, helemaal kapot. Op van vermoeidheid en benen als beton. Deze wind gaat veel schade aanbrengen.

2e rit Harlingen – Hoorn (83km)

De ploeg voor de afsluitdijk maakte zich klaar om de strijd der elementen aan te gaan. Barry onze superman uit Zwolle had het eerste stuk gereden en besloot om ook maar de afsluitdijk te doen (held). Daar gingen we.. Piet Paulusma had in Harlingen gezegd dat er een windkracht 6 stond maar dat als het ging regenen het een dikke windkracht 7 werd. Gelukkig regende het niet. Pfff. Veel wind het eerste stuk naar Zurich maar we hebben getraind dus kom maar op. Op de afsluitdijk aangekomen daalde de temperatuur en begon de wind aan te sterken. Regen, hagel en een hele dikke windkracht 7 in juni op de afsluitdijk. Wie heeft hier nu voor getraind en wie dacht dat het zo zwaar zou worden. Zwaar, zo zwaar dat het pijn deed. Maar iedereen wist, opgeven is geen optie. Op de dijk wisten we inmiddels ook dat Pieter achter ons zat en dus ook met deze groep mee reed. Frans! Pieter hier! Schreeuwde Pieter om te laten weten dat hij ook aangesloten had. Omkijken kon niet omdat dat gelijk een gat van enkele meters betekende en het weer dicht rijden kost erg veel kracht. Kracht wat gespaard moest worden dus stak ik maar even mijn hand op en riep. Jo… Fietsen! Onze supporters in de bussen en auto’s stonden om de paar kilometer in de stromende regen om ons aan te moedigen. Ook zij toonde karaker en waren klets nat. Je werd weer helemaal opgebeurd als je ze zag staan en kon er zeker weer een paar kilometer tegen. Er leek geen einde aan te komen en het begon steeds harder te regenen. Eindelijk! Eindelijk daar was Den Oever en daar moesten dan weer huizen staan om even uit de wind te kunnen rijden. Er was op dit stuk nog maar net de helft van de tachtig kilometer gereden maar wat waren we opgelucht. Het was maar goed om niet te weten wat ons nog meer te wachten stond. Koud en helemaal doorweekt gingen we verder. Net als in het eerste stuk waren er veel open plekken waar de wind vrijspel had. Stel je voor dat er om de paar honderd meter een huis staat met een paar bomen er om heen. Daarvoor had de wind niet veel kracht en kon je weer even op adem komen. Dit zijn allemaal maar stukjes van een 20 seconden en dan kwam het open veld weer. Als het nu wat waait buiten beloof ik dat ik nooit meer zal zeggen wat een wind en dat het geen fiets weer is. Alle lichten volop aan en de nacht in. Onze bus week niet van onze zijde en bleef achter ons. Heel fijn en een geruststellende gedachte. Hoe vaak ik wel niet gedacht heb van ik stap gewoon even de bus in… Maar dit hebben we uiteraard niet gedaan. Aangekomen in Hoorn hebben we eerst nog even de verkeerde parkeerplaats aangedaan maar al snel wisten we onze mensen te vinden die ons opwachten. Met dekens en applaus zijn we ontvangen en we realiseerde ons direct dat het zo dus

moest. Iedereen levert een prestatie en iedereen moest dus zo aangemoedigd en zo ontvangen worden. Niemand zei het maar iedereen voelde het.

3e rit Hoorn – Amsterdam (38km) Het volgende team stond alweer klaar om de stempelkaart over te nemen en het duister van de nacht in te gaan. Hoorn Amsterdam was maar een kleine rit maar wel door het donker. Het waaide nog steeds en in het donker rijden was toch wel even wennen. Gelukkig was het onderhand opgehouden met regenen en zag het er naar uit dat de wind ook een klein beetje ging draaien. Misschien als we een klein beetje geluk hebben draait de wind zo dat we er niet zoveel last van hebben. Kom op meiden veel succes en zet hem op! Drie dames en vier heren gingen met luid gejuich de nacht naar Amsterdam in. Al snel zagen we de roden puntjes van de achterlichten niet meer en werd het stil op de parkeerplaats. Gauw even een belletje doen naar het thuisfront om te laten weten dat alles het nog doet en zorgen dat je de natte kleren van je lijf kreeg. Waar ik mij op de parkeerplaats heb omgekleed weet ik niet meer maar wat waren de droge kleren lekker. Verzamelen werd er geroepen en de fietsen de vrachtwagen in. We moesten immers het team aanmoedigen die nu aan het fietsen waren. José en Danny waren inmiddels al helemaal op elkaar ingespeeld om te bepalen waar het rijdende team zich moest bevinden. We konden het iets rustig aan doen omdat we wisten dat er nu motorbegeleiding bij was. Nadat de rollen weer verdeeld waren ging er een bus direct naar Amsterdam en de andere bus zocht de renners op. Na moeilijke rekensommen kwam er een plaats uit waar ze moesten langskomen en waar ze op dat moment waren. Perfect rekenwerk want we kwamen precies op de plaats aan waar ze ons kruiste. Reinier had een groot licht op zijn hoofd staan waardoor het voor ons makkelijk was onze groep te herkennen. Een groot driehoek van licht kwam eraan en we gingen vlug de auto uit om de nodige support te geven. Dit ging deze hele route zo door en steunde we de renners waar mogelijk. Amsterdam was de plaats waar een groot revalidatie centrum van het Kinderfonds staat. Dit complex was helemaal verlicht en was al van ver te zien. Hier zouden een aantal mannen het overnemen en de rit naar Utrecht rijden. Natuurlijk was ook hier een luid gejuich toen ze aankwamen. Lekker gereden zeiden ze!

4e rit Amsterdam – Utrecht (58km) De wind was inmiddels al een heel stuk gedraaid en de volgende motor begeleiding stond al klaar om richting Utrecht te gaan. Zes mannen en één vrouw gingen op weg naar Utrecht. Al snel werd er gebeld om een gestrande renner op te halen. Fiets kapot? Lekke band? Nee, het ging gewoon veel te hard! Nu kan je er voor kiezen om jezelf helemaal over de kop te rijden en kosten wat het kost door te gaan of om gewoon bij een andere rit aan te sluiten. Gelukkig is de juiste keuze gemaakt en het team die achter de renners aanging moest weer op pad. Kelly stond bij een eenzaam stoplicht te wachten alwaar we haar oppikte. Dit ging veel te hard zei ze! Nadat we de fiets in de bus hadden gezet gingen we op weg om de rest van de ploeg te zoeken. Waar zaten ze? Met een gemiddelde van 25 moesten ze daar zijn. Maar geen renners! Wel een verdwaalde motor begeleiding met een paar renners achter zich. Zullen ze dan inderdaad zo hard gaan dat zij al veel verder zijn. Opnieuw gingen de heren rekenen waar ze dan moesten zijn en met de “trackers” op de fiets en de kaart erbij hebben we ze gevonden. 40! Bijna 40km per uur reden die gasten! Wat een tempo en wat een stelletje gekken. Super om naar te kijken en moeilijk om ze bij te houden. In dit tempo zouden we een hoop goed kunnen maken en misschien dan toch nog op tijd finishen in Maastricht. Maar na een tijdje sloeg hier ook het noodlot toe en kreeg één van de renners een lekke band. Jammer, het ging zo goed. Nu er toch even gewacht moest worden was er ook wel even tijd om wat te eten en te drinken. Laten we zeggen een niet geplande welkome pauze. De rest van de route ging verder vlekkeloos en de mannen kwamen in een razend tempo aan in Utrecht. Vol adrenaline kwamen ze aan en zijden een fantastische rit gehad te hebben. Jammer van de lekke band maar daar was niets aan te doen.

5e rit Utrecht – Rosmalen (75km) Ondertussen hadden we ook nog bezoek gekregen van Patrick van Os die ons even een hart onder de riem kwam steken. Bedankt Patrick! Het volgende team stond alweer te popelen om van start te gaan. Dit waren ook weer renners die de eerste rit gereden hadden en best wel weer even moesten wennen op de fiets. We zijn nu ruim veertien uur onderweg en alles gaat best wel zeer doen. In de voorbesprekingen werd er lacherig gezegd dat “Sudocreme” soms best wel eens van pas zou komen, maar ik weet uit zeer betrouwbare bron dat er flink gesmeerd werd. Al vlug ging de telefoon weer of we weer een gestrande renner konden halen. Nu bleek wel dat de eerste twee ritten er in gehakt hadden en dat de slijtage slag nu begon. Weer ging de telefoon en de volgende moest gehaald worden. Juist nu konden de renners extra aanmoediging gebruiken en flink te supporteren zodat ze als ware naar rosmalen geduwd werden. Ondertussen ging de andere bus regelrecht naar Rosmalen

om daar een nieuwe ploeg renners af te zetten. De ploeg die op de fiets zat ging gestaag over de dijkjes langs de Bommelerwaard. De zon kwam op en er stond met vlagen toch nog wel weer aardig wat wind. Net toen het eruit zag dat het eind van die route inzicht kwam was er weer een lekke band. Maar we waren inmiddels wel bedreven in lekke banden dus dat stelden niets meer voor. Rosmalen werd gehaald en we kwamen steeds dichter bij de finish.

6e rit Rosmalen – Veldhoven (56km)

Twee uur lagen we achter op schema en het zag er niet naar uit dat we dat nog konden inhalen. Na een goede inventarisatie kwamen we tot de conclusie dat we vooraan in de middenmoot zaten. Helemaal niet gek dus voor een stelletje amateur fietsers. Op weg naar Veldhoven hebben we afgesproken dat we ook wel eens om ons heen konden kijken en van de mooie natuur te genieten. Gemiddeld 25 was het devies en dat hebben we aangehouden. 25km per uur lijkt op dat moment dan een lekker tempo zodat je ook nog van andere dingen kan genieten en niet alleen hoeft te jagen om bij te blijven. Met een relaxed gevoel, weer een lekke band en op het laatst toch wel weer iets zadelpijn kwam de Koningshof in Veldhoven in zicht. Een groot complex met achterin een hal waar een ontbijt werd geserveerd voor alle mensen van de HomeRide.

7e rit Veldhoven – Sittard (78km) Het team wat nu gaat rijden heeft het ontbijt al op en stond klaar om te vertrekken. Dit zijn ook de mensen die gelijk door gaan naar Maastricht dus zij konden direct vertrekken. Zet hem op jongens en goed kijken waar je rijd en moet rijden. Anderen gaan ontbijten en wordt er afgesproken wie nu teruggaan naar Amersfoort. Immers is vanavond de herdenking van onze collega Ruth die hier helaas niet meer bij kan zijn. Wat doe je en wat moet je dan? Weer keuzes die je moet maken die je eigenlijk niet maken wilt. Natuurlijk wil iedereen bij de herdenking zijn maar er komen ook mensen voor jouw kijken in Maastricht. Uiteindelijk ging één bus en een auto terug naar Amersfoort en de andere reden door naar Sittard om daar het laatste stuk op te stappen. 78km moest er gereden worden om in Sittard te komen. Een mooi stuk om te rijden met mooie landschappen. Toen de Belgische grens werd aangedaan werd nog even getwijfeld of we goed zaten maar na nog even goed te kijken wisten we dat het goed was. Via Neerpeld, Bocholt en Maaseik richting Sittard. Een mooie route en de finish kwam steeds dichterbij! Deze rit ging vrijwel vlekkeloos en kwam precies op de geschatte tijd aan.

8e rit Sittard – Valkenburg (25km) In Sittard kwamen alle overgebleven renners van de RappeRegardzTrappers bij elkaar om in één keer via Valkenburg door te gaan naar Maastricht. Natuurlijk moesten nog wel een aantal obstakels genomen worden maar ja, dat doen we dan maar even. Alleen het denken aan de bergen die nog zouden komen was een raar gevoel. Een gevoel van leuk ik heb er zin aan en een gevoel van hopen dat het niet te steil is. Voor Valkenburg was de eerste berg daar. Na het klimmen naar boven was daar de afdaling. Voor vele de eerste keer zo hard van een berg af. 67km per uur stond er op de teller en ging verschrikkelijk hard. Natuurlijk heb je altijd mensen die als eerst beneden zijn maar aan de voet van de berg hebben we gewacht op de anderen zodat we weer gezamenlijk valkenburg in konden rijden. Na een stempel in Valkenburg gehaald te hebben konden we door naar Maastricht.

9e rit Valkenburg – Maastricht (7km)

Was dit nu de eerste berg die we gehad hadden of kwamen er nu nog twee? Er was een beetje verwarring van wat ons nog te wachten stond maar we gingen met goede moed verder. Valkenburg door, en op een gegeven moment links richting Berg en Terblijt. Daar was die! De berg waar iedereen op stond te wachten. De andere berg ging goed dus was dit toch ook een eitje! Halverwege de berg ging bij mij het lichtje uit en ging ik in de lichtste versnelling naar boven. Puffend en steunend boven te zijn gekomen zag ik dat de andere al door waren gereden maar wel de verkeerde kant op! Zal ik wachten, of door rijden want er kwam immers nog een berg. Een ander team kwam langs rijden en daar heb ik mij bij aangesloten. De RappeRegardzTrappers zouden mij toch wel weer inhalen op de tweede berg. Via een klein weggetje reden we zo naar Maastricht en zag ik geen berg meer vooruit. Was dat dan toch de tweede berg en hebben we het dan toch gehad. Rustig bergafwaarts sloot ook weer de rest van ons team aan en konden we door naar de finish. We zijn er! We hebben het gehaald! Daar… daar was het MVV stadion en daar was de finish. Zorgen dat de shirts goed zaten en met de breedste lach over de finish. Familie, vrienden en kennissen stonden ons op te wachten en aan te moedigen. Hier hebben we het voor gedaan. Om een sportieve prestatie te leveren en om het Kinderfonds te steunen. RUIM 25.000 euro hebben we met drie teams bij elkaar gefietst voor het Kinderfonds. Wij zeggen “volgend jaar weer”.