"r" LILIAN UADVCV KIS 3^3

"r"

BE

ARM3S M H J L i O N N A B R

WOORDEN VAN SAM TRIP.

MUZIEK VAN PAUL COLLIN EN DINNI v. MAARLE

jjoeh.ten erheen, Ufen <*AArnreuijuM.tigver..mo.%an.

^m 11

Toch \^diemi,nmtizijnim..menikx.plLtx&l U>I..rtrektgeenge.ngtwi2JwL W..W1 éiwto pjenTeedhljameen

ilee^eftJekwauJ Wt±r..x&nmenteenyuuunwtitfe ge_ven. £e

-dor..\»i.Zse-verikweetismerin de hee.le bvuwt: Green mi?.ll#.ri*lr«rtriaage..«tor...ven.

■

IU«rtchttn voorbehouoltnelacK. entutiroerlng4recJitafltihna.Jtcf>riftelj/ke toesttmm/ng va,n Thu,](b)lin. ■

■

■

■

Een Hollandsche jongen was jaren geleên Naar 't land van de dollars getogen. Hij ging meer of minder gesjochten er [heen Won daar een reusachtig vermogen. En toch vond die man met zijn groot [kapitaal Volstrekt geen genot in zijn leven; Want hij leed sinds lang aan een ernstige [kwaal, Waaraan men geen naam wist te geven.

Een maand later was hij al in Amsterdam En liep er heel dikwijls verloren; Tot hij op een dag door de Houttuinen [kwam, Het straatje waar hij was geboren. Daar zat voor een slopje een stok­oude [man Genoeglijk een pijpje te rooken. De millionnair bood een sigaartje hem [aan; En 't ijs was onmid'lijk gebroken.

„Met hard werken heb ik millioenen [vergaard „En 'k ben ongelukkig gebleven. „'kWou da'k iemand vond, die mij hier [op aard „Een goede gezondheid kon geven." Het oudje zei:„Heusch,ik heb met je te doen; „Maar Iaat je door mij nou'ris raaien. „En hellept het niet, het kost je geen [millioen „Je bent zdó toch ook voor de haaien;

De knapste doctoren van 't land liep hij af; Elkeen moest zijn onmacht erkennen. Eén troost kreeg hij, dien een professor [hem gaf: „Misschien zal j'er wel eens aan wennen." Ten einde raad dacht hij: „Ik neem een [besluit, Als niemand me hier kan cureeren. Dan trek ik er maar eens een jaar [tusschenuit En 'k zal het in Holland probeeren."

Ze babbelden samen van dit en van dat; Die ou'e baas glunderde ooiijk. Hoewel hij geen cent op de wereld [bezat, Scheen hij toch tevreden en vroolijk. De millionnair zuchtte, en zei: „Beste [man, „Het lot heeft me alles gegeven, „Op twee dingen na, die ik niet vinden [kan: „Gezondheid, en lust om te leven."

„Je bent hier vertrokken, begrijp me nou [wel, „Je kende steeds voorspoed en zegen. „Maar je leefde ginds met je Hollandsch [gestel . „En daar zit je nou mee verlegen. „Als je nou's hierboven een kamertje [huurt. „An 'n jaartje is toch niks bedorven ­ „Zoover ik 'weet, is hier in de heele buurt „Geen millionnair ooit nog gestorven.'.

MAISC3N

ODICD

7 PLACE DE LA M ADELEINE. PARIJS

Fabriek van Artistiek Zilverwerk

Specialiteit voor geschenken in zilver

Gevestigd

m 1930

en

verzilverd

metaal

KIS 3 ^ 3 GROOTE KE UZE

IN KUNSTVOORWE RPE N UITGE VOE RD NAAR ONTWE RPE N UIT ELKE STIJLPE RIODE

Red. en Adm.: Galgewater 22. Lelden. Tel. 7«0 Poatrekeninfj 41880

. v

VerachtJnt wekelijks ­ PrUs per kwartaal f1.95

LILIAN UADVCV

— ■ — ■ — — —

Dr. H. NANNING's

MnmnKfi­:

Zetpillen tegen Aambeien

F—

werken pijnstillend en genezen in korten tijd de ontstoken slijm­ vliez en. De

Geestdrift voor de Sport en ijverige training mogen er niet toe leiden, dat Gij de bekoorlijkheid van goed verzorgde vrouwelijke gratie verliest, Matt­Creme — het edele "4711' ­product — moet overdag Uw gevoelige gelaatskleur tegen de gevolgen van een lang op­ onthoud in de open lucht beschutten en haar gelijkmatige teere schoonheid bewaren. Het beste zal deze voorbeeldige dagcreme haar taak vervullen, wanneer eiken avond een huid­ massage met "4711" Cold Cream wordt toegepast; dan krijgt de huid 's nachts vethoudend voedsel en Gij voorkomt de schadelijke invloeden van het weer op iT.v teint.

&5yteefov0tor'jL maakt her inbrengen zeer gemak­ kelijk. Verkrijgbaar bij alle Apo­ thekers en Drogisten a f 1.73 per doosje van 12 stuks.

ADVERTEERT IN „HET WEEKBLAD"

■ ■ • ™ ™ i " p

% /fyKdttzCretnê

" Jfet edele *8^7//\J Product

JN .■

CINEMA & T H E A T E R HET BLAD voor geïllustreerde reklame VRAAGT OF F ERTES

A D V E R T E E R T IN D I T B L A D VRAAGT OFFE RTE S

JDC onberispelijkheid van Uw verschijning hangt er van af DE elegantste gewaden, het best ver­ zorgde uiterlijk kunnen geheel te niet gedaan worden door het euvel van het transpireeren onder de armen. Een be­ roemd dokter vond het middel uit, Odorono, dat U van al deze onaan­ genaamheden verlost. Drie eenvoudige behandelingen ,■ Odorono (rood) wordt alleen twee maal per week 's avonds gebruikt. Odorono (kleurloos) 's morgens of 's avonds dagelijks of om den anderen dag. i. Betten. Met watten of de vingers op den onderarm betten. Niet wrijven. 2. Laten droogen. Onderarm laten droogen voor de kleederen er aan raken. Indien kleurlooze Odorono ge­ bruikt wordt 15 minuten er op laten blijven. Bij de roode de geheele nacht. 3. Af<wrij
even Uw trots. Mevrouw, dat schitterende thee­ servies en die gesoigneerde theetafel! Be­ hooren daar niet de fijnste en smakelijkste biscuits bij, die te krijgen zijn? Wat een eer zult U inleggen bij Uw gasten, wanneer ge „DeLindebooms" biscuits serveert. Want hier komt de kwaliteit om den hoek kijken, die alléén bereikt kan worden door een fabriek met een meer dan honderdjarige ervaring. Natuurlijk heeft Uw winkelier ze voorradig. Kent U onze luxe blikjes Rose Marie, Adonis en After dinner?

QDQ­RQ­OQ Globe Trading Co., Singel 44, Amsterdam Ik sluit hierbij 6 postzegels
N.V. BISCUITFABRIEKEN

Naam Woonplaats

DE LINDEBOOM

Adres

Gebruik Odorono Ontharingscrême, snel en gemakkelijk -

onthaart

p dit interview, waarde lezeressen |en lezers, hebt u lang moeten wachten. Want toen ik probeer­ de mevrouw van der Heim te spreken te krijgen (dit is voor een interview een eerste vereischte) werd ik letterlijk door pech achtervolgd. Ik ging naar haar woning in het hartje van Amster­ dam: de Reguliersbreestraat. Mevrouw was net vertrokken naar „Scala" te 's­Gravenhage. Hoelang blijft Mevrouw in de residentie ? — E en paar weken. Dus begaf ik mij den anderen dag naar Den Haag. „Dat treft u slecht, kreeg ik daar te hooren. Mevrouw moest om te repe­ teeren vanmorgen naar Rotterdam, naar „Tivoli." Ik glimlachte (dat doe ik altijd, als ik kwaad word), en reisde naar Rotterdam. Was u maar een half

uurtje eerder gekomen, sprak de Tivoli­ portier. Mevrouw is nu naar Amsterdam, naar den costumier. Ik glimlachte langdurig en intens en besloot het aan het toeval over te laten me in de nabijheid van Serah van der Heim te brengen . . . E n het toeval kweet zich behoorlijk van zijn taak. Een dezer dagen vluchtte ik voor een heftige regenbui een café in Scheve­ ningen binnen en daar vond ik het slachtoffer van mijn interview­woede. Met een glimlach (thans echter van voldoening) nam ik aan hetzelfde tafeltje plaats. Na het gebruikelijke ge­ sprek over het weer, vertelde ze mij haar levensloop. „Ik woon thans in Scheveningen,

••-., . . ' T

,

voor mijn gezondheid. Zooals u weet, werk ik dit seizoen in de Stapper­ Revue „Het is voor den Bakker", en ik nam dus de gelegenheid te baat, nu we .toch in Den Haag spelen, om hier te gaan wonen teneinde zon­, lucht­ en zeebaden te nemen. Het is tot nu toe echter om te huilen; alleen regen­ baden kan ik nemen. E nfin, ik zal maar bij het begin beginnen . . . Als dertienjarig meisje begon ik bij het gezelschap van Henri ter Hall, na­ tuurlijk als figurante. Ik had spoedig genoeg van dit baantje en op vijf­ tienjarigen leeftijd ondernam ik den sprong als soubrette naar het variété. Ik kwam goed terecht en bleef dit kunstgenre twee jaren trouw. Toen ik zeventien was, kreeg ik mijn eerste revue­rolletje. Ik speelde toen met Louis Davids in „Het laatste nieuws" een scène „De Baby" genaamd. Het sloeg geweldig in en ik kwam toen bij de operette van Nap de la Mar. E erst speelde en zong ik er heele kleine rollen, later grooter werk, zooals bij­ voorbeeld in „De vice­admiraal", „Ma­ doiah", „Der Rastelbinder" enzoovoort. Daarna viel ik weer in handen der revue, speelde achtereen eenige jaren in „Heb je al gevlogen?" „Nog nooit gezien" en „Dat doet je wat". O ja, ik vergat u te vertellen, dat ik bij Nap vijf volle jaren was. Daarna brak mijn zwerverstijd aan. E erst speelde ik bij een klein ensemble onder leiding van Henriette Davids, toen ze echter bij Louis Bouwmeester werd geëngageerd, begon ik zelf een klein ensemble te formeeren, waarmede ik in het geheele land optrad. E en vermoeiende, maar toch prettige tijd. Dit duurde tot ver­ leden jaar directeur Stapper mij enga­ geerde voor zijn revue „Lach en ver­ geet", een engagement, dat dit jaar werd voortgezet voor deze nieuwe revue. Ik voel me er erg thuis en ben tevreden. Of ik nog andere verlangens heb ? O ja, weer een goede operette en een ander kopje­koffie, want door het praten is dit intusschen koud geworden." Het eerste lag niet in mijn macht, maar aan haar tweeden wensch heb ik oogenblikkelijk voldaan I

2 Fota,Godfried

de Groot

-•"■

>

•

DE DRUILOFTVAN OLIVETTE

» ■ij&üs*" 14 4»'-«*« té ^efcosöS 0 '■Büröc^eii; ■tfÖOt de ss» lt tölK3téi ve: flüaa „Rose-

*e'

X!W

NIEUWS UIT DE STUDIOS

aaraan werken de beroemde filmsterren op het oogenblik ? Gustav Froehlich speelt de mannelijke hoofdrol in de Itala­fihn „Das letzte Lied", welke rolprent onder regie van Constatin J. Davids in Rome wordt opgenomen. Walter Janssen speelt onder regie van Fritz Wendhausen in „Die Frau einer Nacht". De bekende schrijver Roda Roda zal in de toonfilm „Der K. und K. Feld­ marschall" de. hoofdrol vervullen. Hij schreef zelf het scenario voor deze rol­ prent. Suzy Vernon is naar Hollywood ver­ trokken en zal daar in een Fransche film optreden, terwijl Harry Piel naar Dalmatië reisde om er aan zijn film „Er oder Ich" te beginnen. De zanger Michael Bohnen zal de hoofdrol spelen in „Zwei Krawatten", een film onder regie van Felix Basch en Richard Weichert. Basch zal na het beëindigen van deze rolprent naar Hol­ lywood vertrekken. Trude Berliner speelt in Marienfelde in de toonfilm „Walzer im Schlaf­ coupé", waarin ook Angelo Ferrari medewerkt. Leni Riefenstahl is van den Mont­ blanc afgedaald om in Berlijn de atelieropnamen voor haar sprekendefilm „Stürme über dem Montblanc'" te spelen. Gretl Theimer, de nieuw ontdekte ster uit „Twee Harten in 3 / 4 Maat", speelt de hoofdrol in „Die Csikosba­ roness". Truus van Aalten, die met E mil Tan­ nings in de film „Liebling der Götter" speelde, werkt aan de Hegewald­film „Kasernenzauber". Bov.endien is ze door Max Reinhardt voor een tooneelstuk geëngageerd. Conradt Veidt werkt onder regie van Curt Bernhardt aan de rol­ prent „Der Mann der den Mord be­ ging". Het scenario is vervaardigd naar het bekende boek van Claude Farricre. Een nieuwe ster, Josephine Velez, een zuster van Lupe, vervult te Holly­ wood de hoofdrol in de Pathc­film „Haar Man". Wladimir Gaiderow is met de atelier­ opnamen van „Wellen der Leiden­ schaft" begonnen.

M JANSSENS EN IVONNE ROM AIN

„Die Haghezangers" vierden hun wederopstanding met de opvoering van Edmond Audran's meesterwerk „De bruiloft van Olivette". Het was, even­ als in den goeden ouden tijd van dit gezelschap in „Het Paleis voor Volks­ vlijt", een tot in de puntjes verzorgde voorstelling. Allemaal oude bekenden aan gene zijde van het voetlicht; zelfs de paarden, die in het eerste bedrijf ten tooneele kwamen, had ik meer gezien. Alleen de vertolkster van de vrouwelijke hoofdrol, Betty van den Bosch­Schmidt, was een onbekende kracht. De kennis­ making was echter van dien aard, dat

BETTY V A N DEN BOSCH-SCHM IDT EN JEAN JANSSENS

KALMAN KNAACK

-

5

-

we hopen haar terug te mogen zien. Zij beschikt over een mooie zangstem en acteert bovendien uitstekend. Zij is een goede aanwinst voor het ensemble. Wij zullen de overige rollen niet apart opsommen; alle waren zeer goed bezet, zoodat de geheele voor­ stelling zonder wanklank verliep. Bal­ letmeester Frankly had eenige aardigï dansjes ingestudeerd, die het geheel opvroolijken en aan het oude verhaal een eenigszins modern tintje weten te geven. Het orkest onder leiding van Jos. Kollenberger weerde zich dapper. Het geheel een voorstelling, die de lief­ hebbers van de „Opera­comique" niet mogen verzuimen.

DE MOORD Wm GESLOTEN KAMER iiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiii

Met was werkelijk hoogst zonderling. Tremayne was overvallen In een leege en ontoegankelijke kamer en was toen als een geest verdwenen — alles In minder dan twee minuten tl)ds. Qeen wonder, dat den volgenden dag alle couranten er vol van stonden. De dwaaste veronderstellingen werden geopperd. Eén ging zelfs zoo ver. de gansene zaak aan zwarte kunst toe te schrijven . . . IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIMMIIMIillllllllilllllllllllllllllllllltlllllllflIllillllllillllllll

B

e beschaafde stem uit den luidspreker, waarnaar ik had zitten luisteren, zweeg plotseling midden in een woord. Er heerschte gedurende een seconde stilte, toen klonk er een verschrikkeüjke kreet door het vertrek. Ik sprong op en staarde ontzet naar den luidspreker. „Helpl" gilde de stem. „De lichten zijn uitgegaan. Iemand smoort me. Ik..." Weer klonk een verschrikkelijke kreet, een gerochel als van iemand in doodsangst; toen was alles stil. Er scheen geen twijfel aan of de omroeper was óf bewusteloos of dood. En alles had zich in niet meer dan één seconde afgespeeld. Hij was geworgd, alleen, zonder iemand bij hem om hem te helpen, terwijl honderdduizenden menschen, die niet bij machte waren hem bij te staan, naar ieder woord van hem hadden geluisterd. Terwijl ik nog versteend van ontzetting naar den luidspreker staarde, hoorde ik er een schuifelend geluid uitkomen. Er klonk een slag, alsof de micrephoon werd omgegooid en toen vernam ik een geluid alsof iemand de kamer binnenkwam. Eindelijk was er hulp gekomen en te oordeelen naar de onheilspellende stilte, was ze te laat gekomen. Daarop werd de stroom uitgeschakeld en wist ik, dat het apparaat was afgezet. Bijna automatisch haalde ik het contact uit mijn toestel. En zoo geschiedde het, dat ik reeds onmiddellijk betrokken werd in den grooten „Draadlooze Moord". „Groot", niet omdat de misdaad en de opheldering ervan zoo buitengewoon, maar omdat de omstandigheden zoo bijzonder waren. Het was zeker voor den eersten keer, dat er zooveel menschen getuigen waren geweest van een dergelijke misdaad. Duizenden en duizenden menschen wisten • het op het moment, dat de verschrikkelijke daad werd bedreven. Duizenden wisten het, voordat de couranten het hun konden vertellen. Duizenden, om kort te zijn, hadden geluisterd naar een nieuw soort programma, waaraan door de andere omroepen nog niet eens was gedacht. Eenige maanden, voordat de moord gebeurde, hadden talrijke luisteraars hun wensch omtrent meer „werkelijkheid" in de omroep-programma's tot uiting gebracht. Die werkelijkheid was er nu op een onverwachte manier gekomen. Ik zat op mijn kamer te Birchester, toen de moord gebeurde. Ik, „James Farren, drie en dertig jaar oud, lichtbruine oogen, blozend gelaat, litteeken op . . . . " enzoovoort, zooals de politie zou zeggen, indien ze mijn signalement

VRIJ N A A R HET E N G E L S C H DOOR

D'ALVAREZ

EEN LANG, COMPLEET verspreidde, had een aangename, leidende positie aan het voornaamste dagblad van Birchester. Ik was toen vrijgezel en daar ik nog steeds op kamers woonde, had ik mijn radio aangezet terwijl ik in mijn eentje zat te dineeren alvorens mijn avondwerk aan de courant weer op te vatten. Gedurende mijn maaltijd had de stem door den luidspreker min of meer eentonig haar plicht gedaan. Het was de tijd van de „plaatselijke nieuwsberichten". We hadden de weervoorspelling met het eeuwige „veranderlijk" reeds gehad. Nu hoorden we locale noodkreten uit de plaatselijke studio. Een zekere mevrouw De Bruin had klaarblijkelijk een baby op een verkeerde plaats gelegd terwijl zij aan het winkelen was. „Wil iedereen," zei de stem juist, „die een verloren kind vindt, het terugbrengen aan zijn ouders, die..." Het was hier, dat de stem plotseling ophield en de kreet door den luidspreker snerpte. Nu ben ik zelf geen radio-maniak,

VERHAAL

maar ik wist dat de meeste lezeressen en lezers van mijn courant het wèl waren en dat zij den volgenden morgen allen meer van deze ongewone misdaad wenschten te vernemen. Ik belde dus direct mijn bureau op en zond er een paar van mijn gewiekste en jongste reporters op af om er een zoo uitgebreid en boeiend mogelijk verslag van te maken. Een tweede telefonische aanvrage verbond mij met het hoofdbureau van politie en eenige seconden later was ik reeds op weg daarheen. Ik moet zeggen, dat ik zeer gelukkig was in dergelijke gevallen, omdat ik een vriend op het hoofdbureau had zitten. Hij was een vriend, ofschoon hij een bloedverwant was. William Garland, de persoon in kwestie, was een soort neef en een uitstekende kerel op den koop toe. Hij was eveneens een tamelijk goed detective, ofschoon hij nooit als zoodanig werd beschreven. Hij had een soort van „zwevende positie" bij de plaatselijke politie. Ik wist, dat wanneer hij bij de hand was, hij de eerste zou zijn die door zijn chefs naar de plaats van de misdaad zou worden gezonden en toen ik hem opbelde, was hij juist in gesprek om een dringenden oproep van het radio-zendstation te beantwoorden. Ik volgde zijn raad en „haastte mij zooveel ik kon". Hij stond al buiten te wachten toen mijn taxi voor het politiebureau stopte en den chauffeur zeggend, naar de studio te rijden, sprong hij er in en reden we weg. „Ik ben, hoop ik, niet in den weg?" zei ik beleefd. „Niet meer dan gewoonlijk," antwoordde hij, waaruit ik wist, dat hij blij was met mijn gezelschap. „Je kunt me misschien nog van nut zijn," vervolgde hij, aan zijn pijp trekkend. „Jullie courantenmenschen zijn zoo handig in het fanlaseeren, dat je misschien ook wel een oplossing kunt fantaseeren aan een misdaad. Luisterde je toevallig ook ?"

.Ja." „Ik ook, toen het gebeurde. Verschrikkelijk ruw, niet ? Het klonk alsof hij doodgedrukt werd." „Wie was het ?" „Een zekere Tremayne," antwoordde hij. „De chef-omroeper. Ik kende hem niet persoonlijk, maar zijn stem wel, en daar was niets bijzonders aan." „Is hij dood ?" vroeg ik. „Ik weet het niet." „Heb je het niet gevraagd ?"

,Ja."

„Nou, waarom weet je het dan niet ?" „Omdat zij het ook niet weten," antwoordde hij eenvoudig. „Doe niet zoo dwaas," zei ik onge-

6

duldig. „Zij moeten het toch weten." „Verlang niet het onmogelijke," antwoordde hij. „Ze weten het niet." „Maar weet je niet eens of hij dood is of niet ?" „Neen. Hij is verdwenen." „Wat ?" „Ja, verdwenen uit een hermetisch gesloten studio." „Groote hemel I" „En bovendien na geworgd te zijn." „Ze moeten gek zijn," zei ik. „Miss*chien," antwoordde hij, terwijl hij nadenkend aan zijn pijp trok. E r stond reeds een politieagent voor de deur van de studio, toen wij aankwamen en hij salueerde voor ons, toen hij zag, wie mijn metgezel was. In de vestibule liep een jonge man gejaagd heen en weer. We vernamen spoedig, dat dit de directeur van de studio was. Hij heette Stephen Hart. Hij was betrekkelijk pas in zijn functie en ik had hem nog nooit eerder gezien, maar hij kwam me zeer beminnelijk voor. Hij was misschien een jaar of twee-, drie-en-dertig en niet alleen aangenaam van uiterlijk, maar ook zeer intelligent. Toen hij ons zag, kwam hij direct naar ons toe. „Mr. Garland?" vroeg hij, vluchtig glimlachend. „Ik ben de directeur. Ik heb het politiebureau opgebeld, direct toen d e . . . toen het gebeurde. Ik heb van u gehoord, mijnheer. Ik ben blij, dat u gekomen bent." William stelde me voor en we gaven elkaar een hand. „Ik veronderstel," vervolgde Hart, „dat u direct naar de studio zult willen gaan. Er is daar niets aangeraakt, behalve de telefoon, en ik heb het toestel gebruikt, toen de vrouw van den armen kerel opbelde. Natuurlijk was ze zeer ontdaan. Ik heb haar gezegd, niet van huis te gaan voor het geval, dat de politie haar zou willen spreken. Was dat goed ?" „Uitstekend," antwoordde Garland. „Er bevindt zich in de studio een telefoontoestel, niet waar ?" „Ja. Het wordt niet vaak gebruikt; alleen maar wanneer er niet uitgezonden wordt en we iemand moeten spreken, die in de studio is." „Ik begrijp het. Goed. Zullen we er maar direct heengaan ?" Hart ging ons voor. We bestegen een paar trappen en traden toen door een open deur in een typische uitzendstudio. In het midden van het vertrek lag de omvergeworpen microphoon en er vlak bij een omgeworpen houten stoel. Dat was alle meubileering. Het vertrek was schitterend verlicht maar overigens geheel kaal. In het midden van het plafond brandden hoog de lichten; door middel van een schakelaar bij de deur konden ze uit- en aanget draaid worden. Aan den anderen kant van de deur hing de telefoon. In een hoek van het vertrek was iets, dat op een' telefoon-box leek. Die was, zooals ik hoorde, geluidsvrij en zoo noodig werd ze gebruikt om de uitzending van uit de studio te controleeren. Er bevond zich geen meubilair in. Slechts een koptelefoon. Op den vloer van de studio lag een dik kleed. De muren, die lichtgeel geverfd waren, werden be-

FERIN1AINIO© Z E P P A I R O I N I D , de bekende violist, die 25 Augustus in het Kurhaus te Scheveningen zal optreden onder leiding van Ignaz Neumark.

dekt door dunne gordijnen. Dat was alles. „Wilt u misschien de deur sluiten?" vroeg William aan Hart. Hij deed het. De deur sloot met een slot, dat automatisch in den muur sprong. „U heeft natuurlijk een sleutel," zei William. „Ja, met twee of drie anderen van het personeel. De deur wordt op deze manier gesloten om te voorkomen, dat een vreemde midden onder een uitzending naar binnen zou gaan. Natuurlijk zal het niet licht gebeuren . . . " „Vanavond schijnt het intussehen toch gebeurd te zijn," zei de ander droog. „Ja," gaf Hart toe, „ik begrijp er niets van." „Nu, mr. Hart," zei mijn vriend, nadat hij het vertrek had opgenomen, „vindt u het goed, dat ik u een paar vragen stel?" „Natuurlijk!" •„We hebben alle twee door ons toestel gehoord, wat er gebeurd is. Ik

-

7

-

veronderstel, dat het mayne's stem was?"

werkelijk

Tre-

„Ja." „Zag u hem binnenkomen ?" „Ja. Hij kwam ongeveer een minuut of tien voordat hij de plaatselijke berichten zou afkondigen binnen. Mijn kantoor ligt naast de studio, weet u. Hij liep even bij me binnen om goeden avond te zeggen en hing zijn jas en hoed daar aan den kapstok zooals hij gewoonlijk deed. Daar hangen ze nog." „En toen ging hij de studio binnen?" „Ja. We hadden een paar minuten met elkaar gepraat. Ik gaf hem de berichten, die afgekondigd moesten worden en toen ging hij hier naar binnen." „Brandden de lichten ?" „Ja. Ik ging met hem mee naar binnen. Het vertrek was precies zooals het altijd is." „Juist. En toen liet u hem hier alleen ?" „Ja. Wanneer een vreemde voor den

*mm*

JACK HYLTON, die men 23 Augustus met zijn orkest in het Scheve. ningsche Kurhaus zal kunnen hooren.

microphoon staat, zit er altijd iemand in die box om de uitzending te con­ troleeren. Gewoonlijk doet Tremayne of ik het, om te hooren wat er ge­ zegd wordt, maar natuurlijk doen we het nooit met onze eigen omroepers. We nemen steeds aan, dat het dan allemaal in orde is." ,,Doet Tremayne alle aankondi­ gingen?" / „Hij deed er gewoonlijk de meeste van. E igenlijk deed hij ze allemaal, als hij tenminste niet vrij was. We hebben niet veel menschen hier. Het is hier slechts een klein station." „Ja­ja. E n dus liet u hem hier alleen ?" , J a . Toen ik wegging, zat hij aan den microphoon. Ik sloot de deur achter me. Toen ging ik naar mijn bureau om te werken. Het is het einde van de maand • en ik had het nogal volhandig. Het grootste deel van den dag was ik in mijn kantoor geweest." „En wat gebeurde er toen ?" „Wel, ik had zooals gewoonlijk den luidspreker in mijn kantoor aan staan. Hierdoor is nog een controle op de uitzendingen mogelijk. Ik ben er echter zoo aan gewoon, dat ik het nauwelijks meer hoor. Vandaag natuurlijk uitge­ zonderd". Bij deze laatste woorden werd het hem blijkbaar te machtig. „Na eenige minuten," vervolgde hij ten slotte, „hoorde ik hetzelfde wat u en alle anderen hebben gehoord." „Juist. U hoorde Tremayne roepen, dat de lichten waren uitgegaan en hij geworgd werd 't" „Precies." „U kon het natuurlijk niet recht­ streeks hooren \" ging de detective verder. „Neen, er dringt absoluut geen ge­ luid door de wanden van de studio. De deur was nog steeds gesloten. Mijn eigen deur stond open, en ik kan er een eed op doen, dat niemand de deur van de studio had geopend, er uit ge­ komen was en ze weer achter zich gesloten had. Ik ben er zeker van, dat

«wp ^VÊ.

dit absoluut onmogelijk is. Toen merkte ik, dat ik in mijn opwinding den sleutel van de studio­deur op mijn bureau in mijn kantoor had laten liggen. Ik rende terug en haalde ze, opende de deur . . . en vond het vertrek in duisternis." „Dat is zonderling," merkte Gar­ land op. „Dat is het," zei Hart. „Ik hoorde niet het minste geluid. Ik tastte naar cjen schakelaar bij de deur. Die was omgedraaid. Ik draaide de lichten aan en ze brandden direct goed. Ik was eerst bang, dat er kortsluiting was ont­ staan en dat Tremayne een schok of zooiets had gekregen. Maar zelfs dat zou nog niet hebben verklaard dat h i j . . . E nfin, u begrijpt me wel. E n dat is alles, wat ik weet. Het vertrek was precies zooals u het nu hier ziet. Absoluut leeg." „Heel zonderling!" „Inderdaad. Ik hoop dat u iets be­ reiken kunt. Het heeft me verschrik­ kelijk aangegrepen." Bij de laatste woorden begon hij bijna te snikken. „Kom, wees flink," zei Garland. „E r moet een of andere verklaring zijn. Ik zal eens rondkijken. Zoudt u misschien zoo vriendelijk willen zijn even zijn jas en hoed uit uw kantoor te halen? Ik zou ze graag even willen zien. Tusschen twee haakjes, is er nog iemand anders, die hem vanavond heeft zien komen ?" .Ja­ Jones, de portier van de voor­ deur." „O Wilt u hem even hier sturen ? De rest van het personeel zal ik later wel spreken. Hoeveel zijn e r ? " „Ongeveer twaalf." Toen Hart weg was, begonnen we met zijn beiden het vertrek grondig te onderzoeken. We vonden totaal niets. De muren waren overal massief. De eenige opening was de deur. Spoedig wisten we, dat de vloer onder het karpet van cement of beton was. Het was uitgesloten, dat iemand het vertrek door de zoldering was binnengekomen of had verlaten. Zelfs wanneer er een valluik was geweest — hetgeen niét zoo­ was — zou nog niemand in het korte tijdsverloop tusschen de misdaad en de binnenkomst van Hart kans hebben gezien zich er door te laten zakken en weer er door te verdwijnen, zelfs al was er een ladder geweest. „Buitengewoon zonderling," zei Wil­ liam, eigenaardig glimlachend. .„Inderdaad," gaf ik toe. Op dat oogenblik kwam de portier van de buitendeur binnen. Het waS hem direct aan te zien, dat het een oud­ gediende was. Ja. Hij had Tremayne zien komen, vroeg in den avond. Hij was op den gewonen tijd gekomen. Hij, Jones, zou hem uit duizenden hebben herkend. Hij had een eigenaardigen, dansenden gang. Kraag op, zooals gewoonlijk. — E en bril? Ja, alles precies zooals altijd. We bedankten hem en lieten hem gaan. Toen lieten we een klerk komen, die hem op de trap was gepasseerd. Ook deze kon na eenige Qogenblikken weer vertrekken. Jones, dien we even later weer had­ den laten komen, zei dat, gesteld dat — 8 -

■ ■ -

een lichaam voorbij het kantoor van mr. Hart was gedragen zonder dat het was opgemerkt, men er niet mee op straat had kunnen komen, zonder dat hij, Jones, het had gezien. Neen, dat was onmogelijk! Hij zat daar, om na te gaan wie er in en uit ging, en als hij niet had gezien, dat er iets werd uitgedragen, dan was het ook niet ge­ beurd. „Ik zou u het doen en laten kunnen vertellen van iedereen van het per­ soneel hier," beweerde hij. E n hij be­ gon een lang relaas af te draaien ein­ digend met Tremayne, die om half zes was gekomen en mr. Hart, die om twaalf uur was gekomen en het kantoor sinds dien tijd niet meer had verlaten. Na deze inlichtingen streek Garland nadenkend langs zijn kin en zei, dat hij genoeg had gehoord. „Ik ga even naar mrs. Tremayne," zei hij tegen me. „E n ik ben overtuigd, dat één persoon voldoende bezoek is voor een totaal overspannen vrouw, die zeer waarschijnlijk op slag weduwe is geworden. Ga jij maar terug naar je kantoor. Ik zal je opbellen als er nog iets bijzonders gebeurt vanavond." Met deze woorden verliet hij mij en ik wandelde diep nadenkend naar mijn bureau. Hij belde mij dien avond niet op en toen ik naar bed ging, was ik nog net, even ver van een oplossing van het mysterie als ik ooit geweest was. Mijn beide reporters, uitstekende jongelui, hadden hun best gedaan en een zeer leesbaar verslag voor elkaar gebracht, maar ze hadden van de plaatselijke politie niet veel inlichtingen gekregen. Die wist zelf niets. Alles wat de couran­ ten konden brengen was een enkel feit, en heel wat veronderstellingen. En het was niet gemakkelijk om iets te veronderstellen. Ik althans zag geen ' mogelijkheid een aannemelijke hypo­ these op te bouwen. De echtgenoote van den verdwenen omroeper was zoo­ wel door mijn verslaggevers als door William uitgehoord, en zij bezwoer­, dat het de stem van haar man was ge­ (Dervolg op pa&na 20)

EEN GROET UIT INDIË. Martha Walden, die zooals men weet in Indië (Oost-Java) woont, zendt ons mèt haar groeten voor onze lezeressen en lezers, deze aardige kiek, waarop men (v.l.n.r.) ziet Kitty Posthumus, M artha Walden, Elly van Stekelenburg en op den voorgrond Jan Mulder. De foto werd in den tuin van Martha Walden's woning gemaakt.

4 TRUUS V A N AALTEN

(FOTO UFA)

speelt met E mil Jannings in „Liebling der G ö t t e r ' l yM ­.,

„Gewone zeepsoorten kunnen ernstige irritatie veroorzaken, waarschuwt LINA CAVALIERI, de beroemde Parijsche schoonheids­specialiste „Ik beveel mijn cliënten steeds Palmolive zeep aan... en om een heel goede reden: de plantenoliè'n, waaruit Palmolive is samen­ gesteld, zijn onschadelijk, verzachtend en versterkend voor de haidT

y

61, Avenue Victor E mmanuel­III, I

]N haar bekenden luxueuzen Salon, aan de Avenue Victor E mmanuel­III, te Parijs, waar zij haartalloöze cliënten uit de Fransche en internationale aristocratie ontvangt, waar­ schuwt Lina Cavalieri nadrukkelijk tegen het gebruik van gewone zeepsoorten, die vaak schadelijk op de huid kunnen inwerken. „Als U van meening is, dat zeep slecht is voor Uw teint, komt dit hoogst­ waarschijnlijk doordat U tot CENT dusver niet de juiste zeep hebt toegepast," verklaart zij. Palmolive zeep beveelt zij evenwel ten zeerste aan, en ze verstrekt haar clientèle het volgende eenvoudige re­ cept, dat ieder gemakkelijk tweemaal daags thuis kan toepassen: H­30­1 B

Parijs.

Lina Cavalieri's beroemde methode: Voor 't ter ruste gaan het gezicht twee minuten lang masseeren met uit Palm­ olive zeep en warm water verkregen over­ vloedig schuim; daarna mijn Campher No. 5 op gezicht en hals aanbrengen. Laat dit eenigszins indrogen, dan licht poederen en tot den morgen laten in­ werken. Bij het opstaan met Palmolive zeep en vervolgens met mijn Lotion onctueuse No. 7 afwasschen, en mijn Crème No. 2 aan­ brengen.

PER STUK

24.592 schoonheidsspecialisten, over de geheele wereld verspreid, bevelen met Lina Cavalieri uit­ sluitend deze methode nan.

WAAR DE STATES, xn RACKETEERS

GUNMEN E N

"^^^^^SS

■"SoV^K.LU. IN

edereen in Holland heeft wel eens gelezen van de schietpartij tjes­met­hindernissen, die zoo nu en dan in de Vereenigde Staten en dan wel voornamelijk in de révolverstad Chicago plaats vinden. Meestal moeten er na afloop van zoo'n miniatuur­oorlog bloemen worden besteld... Ik heb echter een paar weken geleden iemand ontmoet, die een dergelijken „hold­up" aan den lijve had ondervonden en na een gesprek met hem en met diverse andere menschen bleek, dat deze onaangename gewoonten ook in andere plaatsen (vooral in het Noorden) welig tieren. De persoon in kwestie is een theater­exploitant in Youngstown in Ohio en op een kwaden avond stapte de goede man, voorzien van een vrooHjk kloppend hart, daar het theater vol was, op de kassa af, om zooals gewoonlijk de ingekomen dubbeltjes naar de brandkast te doen verhuizen. Maar hij had buiten de mogelijke toevalligheden gerekend, want toen hij de kassa (die, zooals bij veel theaters in de States, geheel apart staand, in het midden van de hall is gebouwd), den rug had toegekeerd, voelde hij plotseling iets in het midden van dienzelfden rug gedrukt, vergezeld van de vriendelijke vermaning, den kassa­inhoud zonder tegen­stribbelen in andere handen te doen overgaan. E n daar de man zich op dat oogenblik herinnerde, dat hij afgesproken had den volgenden avond ergens te gaan dineeren en tevens wist, dat de lui, die een dergelijken „hold­up" uitvoeren, geen zier om een menschen­ leven geven, koos hij de wijste partij en deed afstand van eenige honderden dollars. Dit ge­ beurde op een oogenblik, dat er veel menschen uit het theater kwamen en de hall dus tamelijk vol was. De „gunmen" zijn hoofdzakelijk de menschen, die zich onledig houden met het laten smokkelen en verkoopen van alcohol, meestal whisky. De leider van zoo'n „gang" is iemand met een enorme macht en invloed en ik geloof niet, dat er ooit één voor een ernstig misdrijf gestraft is, daar ze altijd andere mannetjes hebben, die de zaken uitvoeren. Iedere „gang" heeft een zeker gedeelte van de stad voor zijn rekening, waar ze het „alleenrecht" hebben om whisky te verkoopen en wee dengene, die het waagt in dat stadsgedeelte handel te drijven, in „liquor" dan wel te verstaan. Wanneer dit echter ge­ beurt, dan kan de man in kwestie er zeker van zijn binnen een paar dagen z'n laatste ontbijt te gebruiken, want den een of anderen dag, als hij in z'n auto rijdt, komt er een andere auto naast, de deur gaat open en een machine­ geweer doet zijn werk. Om dit kwaad zooveel mogelijk tegen te gaan, is de politie in Cleveland uitgerust met ongeveer een dozijn auto's, waarin machinegeweren zijn opgesteld, terwijl ze tevens zijn voorzien van draadlooze installaties en in voortdurend contact staan met het hoofd­ bureau. Andere steden zullen dit voorbeeld binnenkort volgen. Een brutaal staaltje van een „racketeer" is b.v. het volgende. E r komt op zekeren dag een man binnenloopen bij den eigenaar van een

I

HET ROSARIUM IN HET DELAWAYE PARK TE BUFFALO

DE OPENBARE LEESZAAL EN BIBLIOTHEEK IN BUFFALO

HET STADHUIS IN BUFFALO

­ 11

­

groote zaak, met het verzoek, hem dien dag b.v. 5 0 % van zijn ontvangsten af te staan. In Europa zou de manager in zoo'n geval oogen­ blikkelijk de politie opbellen en er kennis van geven, doch hier is het anders. Want de eigenaar weet, dat wanneer hij het geld niet geeft, hij «en paar dagen later het leven vaarwel kan zeggen en is „taken for a ride", zooals dat heet. Dit bestaat hierin, dat wanneer hij ergens bij een verkeersbord met zijn auto stilstaat, er plotseling aan beide kanten iemand netjes in zal stappen om hem, onder bedreiging met een revolver, te vertellen, waarheen hij moet rijden. En den volgenden dag wordt hij dan wel ergens buiten de stad langs den weg gevonden Om nog even terug te komen op die ver­ deeling van de stad in diverse districten tot verkoop van liquor. Deze overeenkomst werd eenigen tijd geleden gesloten tusschen de leiders van de verschillende „gangs" in een conferentie, welke te Chicago werd gehouden. Het verslag ervan werd officieel in de dagbladen meegedeeld. Men is zoo bang voor dergelijke hold­ups, dat ik het in een groot theater in Buffalo heb bijgewoond, dat men bij het natellen van de ontvangsten van dien avond in het privé­kantoor, dat eerst bereikt kon worden na diverse andere kantoren te zijn gepasseerd, waarvan de deuren alle gesloten waren, een politie­agent naast de brandkast had zitten. In alle groote steden zijn maatschappijen voor het vervoer van geldswaarden in gepantserde auto's en de chauffeurs en bewakers zien er erg gevaarlijk uit met hun revolver en patronen­ gordel. Maar dergelijke maatregelen zijn, gezien de prettige omstandigheden, zeer zeker noodig. Een heel eigenaardig feit is, dat géén van de gunmen, wanneer hij doodelijk getroffen wordt door den kogel uit de revolver van een concurrent en daarna in handen van­ de politie valt, den naam van zijn aanvaller zal verraden. Dit is een van de voornaamste 'redenen, waar­ door het de politie zoo goed als onmogelijk gemaakt wordt het kwaad tegen te gaan, daar zij voortdurend zelf moet trachten uit te visschen, wie de moordenaar is, waarin ze bijna nooit slaagt. Een ander typisch verschijnsel is, dat de leeftijd van de „racketeers" in dalende lijn gaat. Terwijl het vroeger grootendeels mannen waren tusschen de dertig en veertig, zijn het tegen­ woordig grootendeels jongelui tusschen twintig en dertig jaar. Hoewel het verboden is wapens te dragen, hoorde ik van een kennis, die te Chicago voor ingenieur studeert, dat het grootste gedeelte van de studenten met revolvers in hun zak loopt, daar ze dat veiliger vinden, Alles bij elkaar genomen heb ik een heel anderen indruk gekregen van die schietbeweging in diverse steden en ik hoop nou alleen maar, dat ik vóór m'n terugkeer naar E uropa niet ergens een geheimzinnige kogelpijp achter een gordijn vandaan zie komen, of in m'n nek voel, want dan bestaat er groote kans, dat de boot zonder mij weggaat. S. WAAGE NAAR

, l-IALLO HILVERSUM

TEDDY BROWN EN ZIJN ORKEST

IN HET CABARET DRIE NEGER-ARTISTEN -

12 -

-

13 -

CRAMOPHOON-NIEUWS DOOR

WEERGEVER EZE week zal ik hier een aantal platen vermelden, die bijzonder geschikt zijn, U op een pic-nic te vergezellen en ook op een koffer-gramophoon zeer goed tot hun recht komen. Bekijken we eerst eens wat „Parlophoon" brengt. B. 121172, „Reich' mir dein weisses Handchen" en „Ihre Augen, Madame", een tango en boston uit de toonfilm „Der unsterbliche Lump" (Ralph Benatzky), gespeeld door Barnabas von Geczy. Max Mensing zingt het refrein. B. 12205, ..Wiener Tanz" (Friedman. Gartner) en „Vergiss mich" (S. Telesfor), gespeeld door het Edith Lorand Orchester. Dit orkest zal dit najaar een bezoek aan ons land brengen; de vrouwelijke dirigent blijkt een zeer talentvolle violiste te zijn. R. 647, „You made me love You" (Fox trot van Mc Carthy—Monaco), gespeeld door Miff Mole's Molers en „Apple Blossoms", Fox trot van Hayton—Venuti— Lang—Trumbauer), gespeeld door Joe Venuti's Blue Four. Dit is weer een opname uit de New Rhythm Serie. B. 17629, „Oh, Donna Clara" (Muziek: I. Petersburski; tekst: Ferry) gezongen door Willy Derby, met orkestbegeleiding. Jammer, dat de tekst zoo zouteloos is; de keerzijde dezer opname is veel beter, n.1. „Een enkel zoentje" (Joop de Leur; tekst: Ferry), eveneens gezongen door Derby. Hierbij valt de origineele Hollandsche muziek te loven. Derby heeft een goede plaatstem. Ook „Polydor" heeft een ruime keuze nieuwe opnamen. Hieronder volgen eenige nummers. 23197, „Sei 'gegrüsst, du mein schemes Sorrent" (Waldmann, Heyse) en „Santa Lucia", gezongen door den tenor Franz Baumann. 23269, „Tango auf Tango" (Borchert), gespeeld door Paul Godwin Tanz Orchester.

D

J

NV. KLEEDERMAKFJH)

[_

'Old Bond Streef DAMES EN HEERENKLEEDING NAAR MAAT LEIDSCHESTRAAT 49 TELEFOON

3

1 6

3

2

No. 82534. Practische mantel met flinke zakken voor wollen fantasiestof. Verkrijgbaar in bustemaat 85,90, 95 en 100 cM. Benoodigd van 135 cM. breede stof 2.60 M.

(Uervoli 3e kolom)

No. 82717. Dit aardig, jeugdig japonnetje m. kleine cape zal lief staan van bedrukte crêpe of, kunstzijde. Bij het patroon wordt ook een mouw gegeven. Verkrijgbaar in bustemaat 85, 90 en 95 cM. Benoodigd van 95 cM. breede stof voor het mouwlooze japonnetje 2.70 en voor de japon met mouwen 3.25 M.

UK/ VMUMHOON'NlL'UWb DOOR

WEERGEVER 22737, -.O Schwarzwald, o Heimat" (Abt) en „Des Hegausangers Gruss an die Heimat" (Stocker—Alberta—-Freydorf), gezongen door den ^oortreffelijken tenor Franz Völker; orkestbegeleiding onder leiding van Joseph Snaga. 23 170, „Mein kleiner Bruder traumt von Ihnen Tag und Nacht" j^Slow-fox van Stolz —Hansen en „Die zerbrochene Schallplatte" (Fox trot Howalt—Halton), gezongen door den ook ten onzent zoo bekenden voordrachtskunstenaar Max Hansen, begeleid door Paul Godwin Tanz Orchester. 23294, „Ich tanze um die Welt" en „Du bist die Frau", een fox trot en boston uit de revue „Ich tanze um die Welt mit dir" van Hollaender—Scbiffer, gespeeld door Ben Berlin Tanz Orchester; refreinzang door L. Monosson. 23179, „Eine Freundin, so goldig wie du" (tango van Meisel—Rosen—Lion), gespeeld door Paul Godwin Tanz Orchester en „Süsse Mamsell, denkst du noch an das kleine Hotel" (Rotter—Kaper), gespeeld door Ilja Livschakoff Tanz Orchester. Beide tango's worden gezongen door'L. Monosson. Wat brengt „Brunswick"? A. 8703, „Kiss me with your eyes" (Gillespie—Eldred) en „When it's springtime in the rockies", gespeeld door Ray Miller en zijn orkest. A. 8710, „Wabash Blues" (Fox trot van Meinken—Ringle) en „Oh, Doctor" (Fox trot van Panico "Hokins), gespeeld door "^ouis Panico en zijn orkest. A. 8711, „Copenhagen" (Fox trot Van avis) en „Prince of Wales" (Fox trot van Schoeble), gespeeld door Elmer Schoebel en zijn Friar's Society Orchestra. A. 8708, „Dan, the elevator man" (Fox trot van Reser—Kenny) en „Send for our free booklet" (eveneens een fox trot van denzelfden componist), gespeeld door S. Jumping Jacks with Vocal Chorus. A. 8705. „Looking at you". (Berlin). „ T o my mammy". (Berlin). A. 8706. „Let me sing and I'm happy" (Berlin). „Blue, turning grey over you". (Razaf-Waller). Uit de Motion Picture „Mammy", gespeeld door Ben Bernie met zijn orkest en koor. Tot slot eenige „Tri Ergon"-opnamen. T.E. 5860, „Torero" (Spaansche one step van V. O. Ursmar) en „Goldene Leier" (Yale blues van Jo Rixner), gespeeld door Harry Jackson Tanz Orchester. T.E. 5858, „Mein Peter ist Trompeter bei der Feuerwehr" (Ch. Amberg, A. Robinson) en „Von wegen Liebe" (Walter Kollo, Rideamus), gespeeld door Harry Jackson Tanz Orchester. De refreintjes zingt Kurt Mühlhardt.

Speciaal Agentschap voor POLYDOR «BRUNSWICK Instrumenten en Records

Van deze afbeeldingen, die met toestemming der firma Weldon Ltd te Ldnden zijn gereproduceerd, zijn franco pp. gekniote patronen verkrijgbaar tegen toezending van f 0.7$ en vermelding van het No., aan mevrouw Miliy Simons, 2e Schuytstraat 261, Den Haag.

BRUNSWICK HOUSE

BOVEN ALL£/"

UIT/T€K€ND

EDITH LORAND

-

VAN HET WESTELIJK FRONT GEEN NIEUWS

14

P. C Hooftstraat 59 b.d. Hobbcmaatr. - Tel. 25944 Amsterdam

LEW AYRES, DE VERTOLKER VAN DE HOOFDROL

', 29

-

15 -

NIAKKËN MIJN N E E F JANSSEN w a n d e l d e m e t een schrijver, wiens boeken veel v e r k o c h t w e r d e n , door de s t a d , t o e n zij h e t h u i s p a s s e e r d e n in welks g e v e l een s t e e n v e r m e l d d e , d a t d a a r een g r o o t d i c h t e r h a d geleefd. ,,Ik b e n b e n i e u w d , w a t zij b o v e n mijn d e u r zullen z e t t e n als ik dood b e n , " zei de schrijver die meer h a n d i g h e i d d a n litterairen aanleg bezat. . , ü i t huis is t e h u u r , " a n t w o o r d d e mijn neef d r o o g . De nieuwe gevangene: ,,Bewaarder, ik zou g r a a g mijn verloofde l a t e n w e t e n , d a t ik hier goed bon a a n g e k o m e n . H e b ook een a n s i c h t s k a a r t van de g e v a n ^ e s v o o r me ? "

ONZE WEKELIJKSCHt PRIJSVRAAG Een en tachtigste vraag. W i e v a n onze lezeressen en lezers k u n n e n ons zeggen, w a t een ingeland is ? O n d e r h e n , die ons een goede oploss i n g z e n d e n , v e r l o t e n wij weer een l o t v a n ,,De J o o d s c h e I n v a l i d e " b e n e v e n s vijf a a r d i g e troostprijzen. H e t a n t w o o r d gelieve m e n in te z e n d e n o p een briefkaart vóór 3 S e p t e m b e r ( a b o n n é ' s in overzeesche gewesten k u n n e n t o t 31 D e c e m b e r inzenden) a a n o n s a d r e s : R e d a c t i e , , H e t W e e k b l a d " , 22 G a l g e w a t e r , E e n en t a c h t i g s t e V r a a g , Leiden. Wij verzoeken beleefd deze briefkaart e n niet voor a n d e r e c o r r e s p o n d e n t i e t e g e b r u i k e n , d a a r a n d e r s v e r t r a g i n g in de afdoening hiervan zou o n t s t a a n .

DE OPLOSSING Zeven en zeventigste vraag. De m a a n d J u n i d a n k t h a a r n a a m a a n de R o m e i n s c h e godin J u n o , de g e m a l i n van Jupiter. De b e s c h i k b a r e prijzen h e b b e n wij o n d e r h e n , die óns een goed a n t w o o r d zond e n , verloot. D e u i t s l a g is a l s volgt : h e t lot v a n ,,De J o o d s c h e I n v a l i d e " viel t e n deel a a n m e v r o u w E . A l b e r t s , ' s - G r a v e n h a g e , wie wij er veel geluk m e e w e n s c h e n . De t r o o s t p r i j z e n o n t v i n g e n : de heer G. M e r t e n s , R o t t e r d a m ; de heer H . T i e k e n , A m s t e r d a m -(C) ; m e v r o u w W . de K o n i n g , Leiden ; mejuffrouw H . B l e ker, G r o n i n g e n ; de heer J . de W e e r d , Deventer.

„DE VIER JAN-HES" (Hit t h e Deck)

DE SUCCESVOLLE RADIO GELUIDSFILM KOMT FILMA

-

AMSTERDAM

GENIET THUIS VAN DE SPREKENDE FILMS

„ W a a r o m eet jij in een r e s t a u r a n t ? K a n je v r o u w niet k o k e n ? " „ Z e k a n h e t wel, m a a r ze d o e t h e t n i e t . E n w a a r o m b e n jij hier ?". „ D e mijne d o e t h e t , m a a r k a n h e t n i e t . " Gevangenis-inspecteur (tot gevangene, die t o t t w a a l f j a a r e e n z a a m is veroordeeld) : „ U heeft .een k l a c h t , w a a r g a a t het over ? " Gevangene : „ I k k a n d e e e n z a a m h e i d niet v e r d r a g e n . "

Leerling : „ W a s d a t n u noodzakelijk o m mij o p z o o ' n r u w e m a n i e r tegen den ;rond te slaan ?" Boksleeraar : „ N e e n , z e k e r n i e t . I k k a n het u o p n o g wel t w i n t i g a n d e r e m a n i e r e n doen." Ze h a d d e n e l k a a r voor h e t eerst o n t m o e t en h a d d e n h u n k e n n i s m a k i n g m e t de n o o d i g e glaasjes bier g e v i e r d . Toen ze uit e l k a a r gingen w a r e n ze de beste vrienden. „ N o u , b o n j o u r , h o o r , " zei de een. ,,En als je mijn n a a m m o c h t v e r g e t e n , zoek h e m d a n m a a r o p in h e t a d r e s b o e k ! "

Vader, die zijn d o ü h t e r d o o r een j o n g e m a n ziet k u s s e n : „ M i e n t j e , w a t b e t e e kent dat ? " Mientje: ,,Als u over vijf m i n u t e n t e r u g k o m t , zal ik h e t u waarschijnlijk wel k u n n e n zeggen, v a d e r . Hij m o e t h e t m e zelf n o e v e r t e l l e n . "

I

Indien U meent HET BESTE gezien te hebben, dat er op tilmqebied bestaat, dan heeft de N.V. M E T R O O O L D W Y N M A Y E R FILM Mij. altüd N O G B E T E R E F I L M S

^ ^ © Ö S S T E MISUUJICTE F@T®? R T I C T 1 T J ^ T f f Dat is een klacht, die voor den amateur-fotograaf o m i.VJ.lv-J.L'vJ.IV 1 . 1 z o o fe zeggen aan de orde van den dag is. Men dacht een aardig snapshot te nemen, en ziet: de linker voet van de(n) gekiekte is een zevenmijlslaars geworden, of door een onverwachte beweging heeft het gezicht waarlijk groteske afmetingen aangenomen . . . Dat is natuurlijk niet prettig, vooral niet, wanneer ge juist eens wilde toonen, wat ge nu wel presteeren kon. Maar het is wèl prettig, als g e dergelijke foto's maakt, indien ge wilt meedoen aan den wedstrijd, dien „Het Weekblad" voor zijn abonné's heeft uitgeschreven en waarvoor ge nu reeds kunt inzenden. W a n t : wij vragen Juist dergelijke mislukte foto's/ Hoe mislukter, hoe beter zelfs, daar ge dan zooveel te meer kans hebt op een prijs f Het kan niet bizar en niet grotesk genoeg zijn I Iedere (al of niet opzettelijk) mislukte (verteekende) foto is uitstekend geschikt om te worden ingezonden! Het m a g een kiek zijn van een gebouw, van een landschap, een persoon, een actie- of een geposeerde foto: het komt er niet opaan, als het resultaat maar geestig en abnormaal is. Dit zijn de twee voorwaarden, waaraan de voor dezen wedstrijd in te zenden foto's echter in ieder geval moeten voldoen. Bovendien moeten zij geschikt zijn voor reproductie. De beoordeeling geschiedt door de redactie. Iedere abonné kan aan dezen wedstrijd deelnemen en zooveel foto's inzenden als hij of zij wenscht, doch niet meer dan vijf. Bovendien moeten de foto's onopgeplalct en op glanzend papier worden ingezonden. In verband met de slechte weersgesteldheid hebben wij den sluitingsdatum van dezen wedstrijd gesteld op 15 September, zoodat men gelegenheid te over heeft, aardige kieken te nemen. Bovendien: het minder gunstige vacantie-weer kan het maken van abnormale foto's uitstekend in de hand werken: wanneer het regent komt er immers niet veel van om natuuropnamen te maken en de amateurfotograaf heeft toch geen vacantie om zijn toestel ingepakt te laten staan? — Aan den slag dus, mislukte foto's gemaakt en ze naar „Het Weekblad" gezonden I Voor de aardigste stellen wij een eersten prijs beschikbaar van vijf en twintig gulden I Voorts is er n o g een tweede prijs van vijftien gulden, een derde prijs van tien gulden en twintig prijzen van f 2.50 elk. Bovendien geven # wij voor iedere foto, die wij in „Het Weekblad" reproduceoren, een aardigen troostprijs. De voor dezen wedstrijd ingezonden foto's worden het eigendom van de Uitgeefster van „Het Weekblad", die er dus tevens het auteursrecht van krijgt. Men zende thans allen zijn mislukte foto's a a n : Redactie „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden, en vermelde op de envelop duidelijk FOTOWEDSTRIJD. Tevens schrijve men achter op iedere foto duidelijk leesbaar naam en adres.

-

16

-

WILLIAM HAINES EN ANITA PAGE lijk vergeven, als hij hem thans bij het proefN d c o o g e n van Bill Whipple, den jonrijden op de Indianapolis-baan weer ontmoet. gen monteur van den veteraan autoHij weigert dan ook Renny's aanbod om racer J i m Mac Donald, wiens pleegden motor van diens racewagen in goede zoon hij tevens is, bestaat er op de wereld conditie te brengen, te accepteeren. Dit brengt geen belangrijker, knapper en bekwamer perRenny op de gedachte, Bill in zijn dienst te soon dan Bill Whipple zélf! Bill is in zijn nemen, daar deze door den grooter kenner hart een brave jongen, maar erg verwaand, brutaal en ook wel een beetje lui. W a n t hij van motoren, Jim Mac Donald, in het vak is opgeleid. onderneemt alles, maar brengt weinig tot een Bill beeft in een lunchroom kennis gegoed einde. J i m Mac Donald, die een zwak maakt met Patricia, die, aanvankelijk afgehart heeft en reeds voor den zestienden keer tevergeefs trachtte den grootsten prijs in schrikt door zijn aanmatigende verwaandAmerika voor autorennen, namelijk dien van heid en opdringerige familiariteit, toch in haar hart voor den jongen man voelt. de Indianapolis Speedway Association-race, De wederzijdsche genegenheid wordt verwelke elk jaar op Deceration Day wordt sterkt, als zij beiden genoodzaakt zijn met verreden, in de wacht te sleepen, heeft, met zijn lieve, vrouw, Bill opgevoed alsof hij een parachute uit het vliegtuig te springen, waarin het jonge meisje, dat een uitstekende hun echte zoon ware. pilote is, hem naar Chicago brengt om een Jims tegenstander, dren hij bij etk« race accu te halen. tegenover zich ziet, is de schatrijke amateurAls Jim zijn pleegzoon in een racewagen racer Lee Renny, een hard en sluw mensch, van Renny ziet. wordt hij boos en komt die een goed oogje heeft op de bekoorlijke het tusschen hem en Bill tot een ruzie, die Patricia Manning, de.dochter van den eigeden jongen er toe brengt zijn ontslag te naar van het vliegveld te Indianapolis. Het nemen en in dienst van den millionnair vorige jaar, bij den wedstrijd te Althona, over te gaan. Bij den test-rit bereikt Bill heeft Renny, vlak voor den finish, den wain den wagen van Renny grootere snelheid gen van zijn concurrent Jim Mac Donald dan zelfs Renny en wordt hem een plaats ernstig beschadigd, door er moedwillig tebij den startpaal aangewezen. gen aan te rijden en J i m kan hem dit moeiHet is echter Renny's plan niet geweest, Bill voor hem te laten rijden en de eer te behalen; het was er hem alleen om te doen zijn motor in de beste conditie te krijgen en dus ontslaat hij, als de wedstrijd begint, den jongen coureur. Bij het geneeskundig onderzoek voor de race wordt Jim afgekeurd; zijn hart is niet sterk genoeg om een ren van 500 mijl te ondernemen, slechts een klein aantal mijlen zou hij nog kunnen wagen. Dus is hij genoodzaakt zijn helper Dugan voor hem te laten uitkomen. Tijdens den wedstrijd slipt deze evenwel en kan niet meer meedoen, daar het stuurrad hem gekwetst heeft. Patricia en Jims vrouw hebben intusschen Bill zijn onwaardig gedrag doen inzien en deze neemt berouwvol het stuurrad van Jims wagen over. Na een spannenden strijd zou hij overwonnen hebben, doch hij gunt Jim de eer, Lee Renny persoonlijk te hebben verslagen. Daarom is hij zoo grootmoedig, voor te wenden een glassplinter in het oog te hebben gekregen, zoodat J i m de laatste ronden zelf rijdt en wint! Bill en J i m zijn thans verzoend en Bill en Patricia worden een paar S. B. S.

A

17

DIRECTEUR BENNO een, waarde lezeressen en lezers, dit is heusch geen mop. U kunt van deze moderne vinding profiteeren heerlijk gezeten in een gemakkeïijken stoel in Uw eigen huiskamer. In Amerikaanscbe bladen bad ik dergelijke berichten reeds eenige weken geleden gelezen en, eerlijk gezegd, ze voor Amerikaanschen bluf versleten. Tot ik een dezer dagen den heer Benno tegenkwam. Benno is een wonderbaarlijk mensen. Hij is het, die nooit aan een Nederlandscbe filmindustrie twijfelt. Na iederen tegenslag in het voor onze landgenooten zoo ondankbare filmbedrijf, zegt hij: „Den volgenden keer beter" en begint weer aan een nieuwe film. En bedriegen de voorteekenen niet, dan zal hij ditmaal gelijk krijgen. Maar laat ik niet afdwalen. Ik kwam hem in Amsterdam tegen, en hij sleepte me (in figuurlijken zin, want ik ging natuurlijk graag mee) naar zijn gezellig kantoor. En daar aanschouwde ik het wonder. Het wonder droeg den naam : „De Vry Cine-Tone", een klein toestelletje voor een smalle film, waarmee men thuis sprekendefilms kan vertoonen en ... dat slechts enkele honderden guldens kost. En hoe? De weergave en het beeld waren perfect, deden zelfs voor de groote theatermachines niet onder. Ik heb er werkelijk van genoden. Maar de heer Benno weet, wat den Nederlanders toekomt. En dus zal hij Hollandsche sprekendefilms gaan vervaardigen, en wel op normaalfilm voor de theaters en op smaller film voor de huisapparaten. Deze films zal men tegen billijken prijs kunnen Jiuren, zoodat men in de gelegenheid is, wekelijks een nieuw programma (waaronder een jour» naai) te vertoonen. Ook zag ik een „Auditone". Dit is een draagbaar film-apparaat. Drie koffers bevatten een volledige klankfilm-installaUe, welke voor demonstraties, cursussen enzoovoort gebruikt kunnen worden. De heer Benno beeft zich de medewerking verzekerd van den bekenden Münchener camera-man Josef Wirsching, vroeger aan „Emelka" verbonden, die als operateur zal optreden. Wij wenschen directeur Benno veel succes met zijn nieuwe onderneming. Spoedig hopen wij een kijkje in de nieuwe studio te nemen en er U dan nog een en ander van te vertellen.

N

DE VRY CINE-TONE

DE ROMANTIEK DER HISTORIE MASANIELLO.

DE ROMAN V A N EEN VISSCH ERSLEVEN

asaniello werd in het jaar gebonden. Spoedig liepen tweeduizend 1622 te Arnalfi (Italië) ge- van deze vrijwilligers door de stad. den aanval geschikt was, naar het paleis boren. Zijn vader was slechts Overal zag men hun eigenaardige vlag van den onderkoning. Onderweg er heen een eenvoudige visscher, wapperen en hoorde men hun eisch: werd de gevangenis opengebroken en de maar toch geloofde iedereen „Weg met het gouvernement, de belas- celbewoners sloten zich bij de opstandelingen aan. Eindelijk was men het paleis in het dorpje, dat het ting op het fruit en den duivel I" genaderd : de wacht werd als het ware jongske een schitterende toekomst was Masaniello's volgelingen veroorzaakbeschoren, want had niet een monnik, ten een ware sensatie in de stad : het weggevaagd en de onderkoning als een die in wijden omtrek de reputatie ge- zaad, dat hij uitstrooide, viel niet op een dief van kamer tot kamer gejaagd. noot, in de toekomst te kunnen schou- rotsgrond. Na verloop van drie dagen Hij slaagde er echter in, zich aan een wen, voorspeld, toen hij het kind in zijn droeg het reeds vrucht! Het was toen touw uit een der ramen te laten zakken schamel wiegje zag liggen, dat het, Zondag, den zevenden Juli van het jaar en in een gesloten koets te vluchten naar St. Elmo. H e t paleis werd in een ruïne groot geworden, tot méér dan konink- 1647, e e n dag, welke reeds eeuwen lang lijke macht zou komen, maar dat zijn feestelijk werd gevierd ter herinnering herschapen, en het volk, dronken van rijk slechts kort en zijn val plotseling zou aan een overwinning, die op de Mooren woede en overwinningsroes, stak de .zijn ? Inderdaad is deze predictie door werd bevochten. H e t was de gewoonte, vlam in wat branden wilde. Maar MasaMasaniello's leven bewaarheid geworden dien dag op het marktplein een houten niello achtte nu den tijd voor discipline en wel met een nauwkeurigheid, die ons kasteel op te richten, dat door een aantal gekomen en thans bleek, welk een organisator er in hem school. In een wonderlijk nü nog kan verbazen. knapen werd verdedigd tegen een aantal korten tijd werd de bandelooze menigte De knaap werd grootgebracht in het anderen, die zich als Mooren hadden toege- een leger; af deelingen, ieder door een bedrijf zijns vaders : toen hij ongeveer takeld. Als kogels deden appelen, meloe- eigen kapitein gecommandeerd, begonnen twintig jaar was, verliet hij echter Amalfi nen, komkommers en vijgen dienst. Het door de stad te patrouilleeren, zoekend en stak de baai van Napels over. Daar schouwspel, dat gewoonlijk in een vecht- naar wapens en de gevangenissen open huurde hij een eenvoudig hutje en trouw- partij eindigde, was, zooals begrijpelijk is, brekend. Zoo vaak de Spaansche soldaten de er met een meisje, dat niet rijker was vooral onder de lagere klassen der een afdeeling van het leger der opstandan hijzelf en sinds dien dag kon men bevolking zeer populair „en toen dien mor- delingen .ontmoetten, ontstond er een zijn scheepje iederen morgen, zoodra de gen de fruithandelaren uit de omliggende verbitterde strijd, waarbij aan beide zijden zon boven de kim was gerezen, op de dorpen met hun vruchten de stad binnen- dooden vielen, maar steeds behielden de blauwe golven van de baai zien dansen. kwamen, stonden er dan ook reeds dui- rebellen de overhand. De edelen en de Vier jaar leefde hij zoo : arm, doch wel- zenden menschen op de markt t e wach- belastingambtenaren hielden zich met licht niet ontevreden. Maar de Spaansche ten. Plotseling klonk er een kreet: één van angst kloppende harten schuil in onderkoningen, die over Napels heersch- van de fruithandelaren had geweigerd de hun paleizen en kantoren ; niemand, die ten, legden de bevolking jaarlijks nieuwe belasting te betalen ! De man was een zich niet bij de opstandelingen had aangebelastingen op, zoodat tenslotte zelfs neef van Masaniello, Arpaja van Pozzuoli, sloten, waagde zich op straat. Intusschen de allernoodzakelijkste levensbehoeften en hij handelde in overleg met den eerste, groeiden de aanhangers van Masaniello niet dan zeer duur te koop waren en de toen hij, in plaats van te betalen, zijn met het uur in aantal en eer de avond inwoners der stad in de richting van een manden omkeerde, zoodat de appelen en daalde, stond hij aan het hoofd van vijftigrevolutie gedreven werden. Tóch is het meloenen over de straat rolden. „Vooruit, duizend man. Zoodra de volgende dag waarschijnlijk, dat de voorgenomen op- jongens," riep hij, „ r a a p op I E r zijn er aanbrak, voegden zich nieuwe scharen stand der Napolitanen zich in ijdele nog genoeg en belasting betalen doe ik vrijwilligers, gewapend met hooivorken, dreigementen zou hebben opgelost, indien toch n i e t ! " Op. hetzelfde oogenblik stokken en messen onder zijn bevelen. zich niet iemand als hun leider had opge- klonk er een andere stem, en deze was van Op de markt werd een platform opgericht worpen. Die leider zou Masaniello zijn en Masaniello: „Geen belastingen m e e r ! " en daar gaf Masaniello zijn bevelen: 't toeval zou hem als zoodanig aanwijzen. De omstanders vielen hem bij en in een alle douane-huizen benevens zestig paleiOp zekeren dag maakten de agenten ommezien donderde het over het plein : zen van de voornaamste edelen, die zich van den onderkoning zich meester van „Geen belastingen meer !" — De revolu- aan de opbrengst der belastingen hadden een mand visch van Masaniello, waar- tie was uitgebroken ! Andrea Anaclerio, verrijkt, werden verbrand. Vrouwen en voor deze geen belasting had betaald. de gekozene van het volk, rende zijn paleis kinderen hielpen en droegen kannen olie Eenige uren later werd zijn vrouw aange- uit en bedreigde Arpaja met zijn zweep. en brandbare stoffen aan. Voor millioenen houden, toen zij in haar boezelaar een Maar een regen van vijgen, meloenen en aan kunstschatten ging in vlammen op I kleine hoeveelheid meel droeg, waarvoor appelen vloog hem om de ooren ; een Niets werd echter gestolen ! eveneens geen cijns was betaald. Daar groote steen trof hem tegen de borst en De onderkoning was intusschen naar zij geen geld had om de belasting te vol- hij was blij de vlucht te kunnen nemen het kasteel Nuovo gevlucht en werd daar doen of de agenten om te koopen, werd naar een kapel waar hij, volgens de zij naar de gevangenis gebracht. Zij had- gewoonten dier dagen, in veiligheid was. door een sterke wacht bewaakt. Van het den echter beter honderd andere burgers Masaniello sprong op een fruitstalletje kasteel uit gaf hij zijn bevelen, maar de op het marktplein kunnen ophangen! en sprak het volk toe. Onmiddellijk zag weinige mannen, die hij ter bestrijding van den opstand kon zenden, vermochten De gevolgen hiervan zouden niet zóó dat in hem zijn leider. Als een geboren vérstrekkend zijn geweest. Masaniello volksmenner zwiepte hij de menschen op : niets uit te richten. Toen trachtte hij door was razend van woede, toen hij hoorde, hij was maar een eenvoudige visschers- middel van een valsch privilege de opstanwat men zijn vrouw had aangedaan, en man, maar hij zou hun den weg ter bevrij- delingen om den tuin te leiden, maar het volk zag den valstrik en als de ondervan dat oogenblik zon hij slechts op wraak. ding uit de slavernij wijzen ! Zijn eigen koning niet naar St. Genaro was gevlucht, Er is geen vreeselij ker wapen denk- leven mocht ten offer vallen ; zijn hoofd baar in de hand van een man, die tot het mocht op een staak gezet worden, maar zou hij 't leven erbij hebben ingeschoten. Masaniello's macht groeide echter met uiterste wil gaan, dan een bevolking, die te* sterven voor zóó'n gerechtvaardigde op de grens van een revolutie is. En Masa- zaak zou zijn trots en zijn glorie zijn. ieder uur; hij was nu, behalve in naam, niello beschikte over dit wapen. Zijn Het volk kon niet eens wachten, tot hij heerscher over Napels. De mooie en machmaatregelen waren spoedig genomen. uitgesproken was : als een woedende tige stad lag aan zijn voeten en wachtte Uiterlijk waren zij zeer onschuldig, zelfs horde rende men de stad door. Het zijn bevelen, die zonder aarzelen werden kinderachtig, maar in werkelijkheid wa- belastinghuisje op de Markt was het uitgevoerd. ren zij uiterst handig bedacht. Hij begon eerste doel; het werd eenvoudig in brand Zóó werd het eerste gedeelte vervuld met op de Markt een aantal opgeschoten gestoken. In een oogenblik laaiden de van de voorspelling van den ouden monjongens om zich heen te verzamelen. vlammen hoog op. Toen klonk er een nik : de arme visscher was t o t méér dan Ieder van hen leerde hij een korte kreet om wapens en in minder dan geen koninklijke macht gekomen. Doch ook strijdleus en gaf hij een stokje, waaraan tijd begaf men zich.voorzien van stokken, het tweede gedeelte zou vervuld worden. een stukje zwart linnen als een vlag was knuppels, ijzeren-staven en wat meer tot Hoe dit geschiedde, zal men in het volgende nummer lezen.

HIER HEEFT U EEN AFBEELDING VAN DE BEROEMDE 99

NO%^O0-^Er3TDBCËLE HET MELKDIËET V O O R D E HUID

's Morgens en '$ avonds gebruikt voor het wasschen van het gezicht, zult U spoedig bemerken,

Godfried de ©root ^an Êuyhenstraat 2a Amsterdam Selef, 28474

dat Uw teint gezond, Uwe huid zacht, gaaf en stevig wordt en kleine huidaandoeningen verdwijnen.

Specialiteit in Moderne en Artistieke foto's Knip dexe advertentie uit, lendzemet SOcentinpostieBrfsaanFranc^llmport R&Mtraat 5, Den Haag en U ontvangt een keurig doosje monsters.

?\en *le de vele reproducties van ons werk in „Het Weekblad" Cinema « "theater

1 BELANGRIJKE MEDEDEELING VOOR ONZE

ABONNES

ooals U bekend is, ontvangt elke abonné, die een nieuwen abonné aanbrengt, als premie een boek. Het enorme succes, dat wij hiermede hebben, heeft ons aanleiding gegeven nog iets verder te gaan. Wij hebben thans de hand gelegd op een serie boeiende romans, mooie gebonden boeken, waarbij er zelfs zijn met een inhoud van ruim 350 bladzijden. Bovendien ontvangt elke abonné. welke 10 nieuwe abonné's heeft aangebracht, een aardig boe ken kastje ter opberging van deze serie

Z

Voorloopig stellen wtf 10 verschillende romans beschikbaar, waaruit, de abonné, die een nieuw abonnement aanbracht een keuze kan doen, zoodat successievelijk de geheele serie in haar of zijn bezit komt.

19 -

(Vervolg van pagina 6] vvccst, die zij door den l u i d s p r e k e r had g e h o o r d . Eu er was geen twijfel aan, of zij moest het weten. Het was werkelijk hoogst zonderling. T r e m a y n e was overvallen in een leege en ontoegankelijke k a m e r en was toen als een geest verdwenen — alles in m i n d e r d a n twee minuten tijds. Geen wonder dat den v o l g e n d e n d a g alle couranten er vol van stonden. De

naar een teekening van een jeugdige abonnéfilm-enthousiaste.

K. M. te R O T T E R D A M . H e t adres van H c n n y P o r t e n is Parkstrasse 74, BerlijnDahlem. Zij is met den productie-leider Dr. von Kauffmann getrouwd. H. B. t e A M S T E R D A M . B r u n o Karstner is g e h u w d met de soubrette Luisl Tiersch. Het adres van William Haines is MetroG o l d w y n - M a y e r Studios, C u l v e r - C i t y , Californië. F. H. te A M S T E R D A M . U w Berlijnsche vriendin heeft heusch ongelijk. Lilian Harvey is niet getrouwd. Zij w o o n t bij haar ouders. Emil fannings zal te Hollyw o o d in een D u i t s c h e sprekendefilm optreden. D . K. B. te ' s - G R A V E N H A G E . D e eerste sprekendefilm met Harry Liedtke in de hoofdrol is g e t i t e l d : ,,Der Korvettenkapitan". Het adres van G e o r g e Bancroft is Paramount Famous Lasky S t u d i o s , 5451 Marathon Street, Hollywood. Of Mary en D o u g zich laten scheiden, is nog niet officieel vastgesteld. FR. S. te H I L V E R S U M . H e t adres van G i n a Manes is Parijs 18, R u e Gabrielle 1. Zij treedt ook voor de sprekendefilm op. Truus van Aalten speelt in een sprekendefilm met Emil fannings. T. v. W. te A M S T E R D A M . Malcolm Tod is den 1 7en Maart geboren. Zijn adres is Royal Air-torce Club, 128 Piccadilly, Londen \V. 1. Wij zullen U t w e e foto's /enden. _ ^ _ — _ _ _ _ ^ _ _ _ _ _ _ ^ _ ^ ^ _ ^ ^ _ _

d w a a s t e v e r o n d e r s t e l l i n g e n werden geo p p e r d . E é n g i n g zelfs zoo ver, de g a n s c h e zaak a a n zwarte kunst toe te schrijven. H e t was zóo'n bijzonder geval, dat de c o u r a n t e n er zeker voor m e e r d a n een week stof a a n zouden h e b b e n geh a d ; m a a r dit k e e r was d e fortuin h u n in dit opzicht niet bijster g u n s t i g , want den v o l g e n d e n a v o n d h a d G a r l a n d het net d i c h t g e t r o k k e n en was alles afgel o o p e n , b e h a l v e d a n het vonnis en — het schavot. H e t m a a k t e wel, d a t de geschiedenis zooveel t e v e r r a s s e n d e r was, m a a r d a a r i k zelf j o u r n a l i s t b e n , k o n ook ik niet a n d e r s d a n de k n a p heid van mijn b l o e d v e r w a n t b e t r e u r e n , die zoo snel e e n einde h a d g e m a a k t a a n wat de c o u r a n t e n - s e n s a t i e v a n het j a a r h%d k u n n e n worden. Ik was o p mijn b u r e a u dien m i d d a g toen de telefoon ging. H e t was Garland. Hij w e n s c h t e mij te s p r e k e n en ik zei h e m , dat hij m a a r k o m e n m o e s t . E e n i g e m i n u t e n later werd hij b i n n e n g e l a t e n . Hij zag er v e r m o e i d uit, m a a r ook triomfantelijk. „ E n ?" v r o e g ik. „ I k geloof, d a t ik het h e b , " antw o o r d d e hij. „ I k wil e c h t e r g r a a g mijn denkvermogen even c o n t r o l e e r e n en d a a r o m k o m ik een p a a r minuutjes met jou p r a t e n . — Jij zal natuurlijk onmiddellijk t o e g e v e n d a t het o n m o g e lijk is, dat i e m a n d in een v e r l a t e n herm e t i s c h gesloten k a m e r wordt g e w o r g d en dat het even onmogelijk voor h e m is, na g e w o r g d te zijn, uit dat vertrek te v e r d w i j n e n ? " „ J a . M a a r w a s de studio zoo hermetisch g e s l o t e n ?" ,,Dat h e b b e n we zelf onderzocht. De politie is er t r o u w e n s v a n d a a g weer geweest. E r k o n g e e n vlieg in of uit zonder o p g e m e r k t te worden. D e m u r e n zijn massief, de zoldering eveneens en de vloer ook. H o e ter wereld w e r d het slachtoffer verwijderd ?" „ D e eenige mogelijkheid was door de d e u r . " „ D a t schijnt i n d e r d a a d d e eenige weg, m a a r v e r g e e t dit n i e t : H a r t was a l dien tijd in zijn k a n t o o r met de d e u r open. Hij h a d alles m o e t e n zien wat er voorbij zijn d e u r g e d r a g e n werd. E n zelfs a a n n e m e n d , dat hij niets h a d gezien, d a n was d e p o r t i e r b e n e d e n e r nog." „ D i e kan o m g e k o c h t zijn." „Mogelijk, m a a r niet waarschijnlijk. Bovendien was er g e e n gelegenheid iets n a a r b u i t e n te b r e n g e n in den tijd welke verliep t u s s c h e n d e d a a d en het o p e n e n van de d e u r . H a r t zegt, dat hij IN.V *

ItlOVa

DEN HAAO Korte Poten 25 Tel. 17666

AMSTERDAM AUTOREIZEN

Warmoesstr. 187 Tel. 46414

Z W I T S E R L A N D —RIJN NORMANDIË ZIJ GAAN GESCHEIDEN LEVEN Gloria Swanson en haar echtgenoot Markies de la Falaise ?ijn overeengekomen in de toekomst gescheirtpn te leven Gloria trouwde den markies ir 1925 en hij is haar derde man.

Vraagt geregelde en gratis toezending der programma's voor reizen en tochtjes -

20 -

bijna op hetzelfde o o g e n b l i k , d a t d e d a a d b e d r e v e n werd, in d e studio was. E n dat is juist, want je k o n in d e n l u i d s p r e k e r h o o r e n , dat e r i e m a n d i n d e studio k w a m . " „Heeft zijn vrouw je niets v e r t e l d ? " „Niets bijzonders. Ze ziet er a a r d i g uit. Geen k i n d e r e n en g e e n s p o o r v a n zorgen. E c h t g e n o o t o p g a a n d in zijn werk. Op g o e d e n voet m e t zijn d i r e c t e u r . H a r t , z o o ' vertelde ze mij, h a d

Cll M.CÜTkim

c

Q. >v

zelfs beloofd eens bij h e n t e k o m e n t h e e d r i n k e n . D a t v o n d e n ze een buiteng e w o n e eer, n a a r i k m e r k t e . Z e is natuurlijk waanzinnig v a n v e r d r i e t , m a a r overtuigd, d a t h a a r m a n n o g in leven is en zich e r g e n s s c h u i l h o u d t . " „ M a a r dat is o n m o g e l i j k , " riep ik uit. „ H e t is zonderling. Hij is g e w o o n in r o o k opgelost." „ D a a r lijkt het stellig o p , m a a r de d i n g e n zijn niet altijd wat ze lijken." Hij g e e u w d e en v e r v o l g d e t o e n : „ Z o u je er g r a a g bij willen zijn a l s het wild door d e h o n d e n w o r d t g e g r e p e n ?" I k s p r o n g v e r b a a s d op. „Natuurlijk. Geloof je e c h t e r , d a t er s p r a k e is v a n grijpen ?" „ I k geloof het niet, ik weet het zeker. H e t is een bijzonder h a n d i g e m o o r d ; m a a r m o o r d wordt altijd o n t d e k t . M o o r d - moet, als er eenige i n t e l l i g e n t i e bij d e

t e g e n p a r t i j is, o n t d e k t w o r d e n . Neem nu dit geval. E r zijn g e e n s p o r e n . W a t d a n ? W e l , het o n t b r e k e n v a n s p o r e n is r e e d s belangrijk. Deze overweging heeft mij op den r e c h t e n weg g e b r a c h t . O n t b r e k e n van s p o r e n plus logica plus (mogelijk) een beetje geluk. Dat was d e f o r m u l e . E n b i n n e n een uur zal het g e h e e l e g e h e i m zijn o p g e h e l d e r d . En dat, hoewel alles zoo vreeselijk k n a p in e l k a a r is gezet." „ I k h e b e r t e n m i n s t e g e e n oplossing v o o r g e v o n d e n , " zei ik. „Voor hetzelfde geval h e b ik ged u r e n d e twaalf u u r g e s t a a n . Ik zag g e e n uitweg, tot ik b e g o n te d e n k e n over de menschclijke n a t u u r . T o e n was a l l e s betrekkelijk e e n v o u d i g . " Hij k e e k op zijn h o r l o g e . „ N o u , " zei hij toen, „als je er bij wilt zijn w a n n e e r het wild wordt ge-

^A"'

naar een teekening van een jeugdige abonnéfilm-enthouslaste.

P . F. te B U S S U M . W e raden U af. e e n e n g a g e m e n t bij een filmmaatschappij t e zoeken. U zult teleurgesteld uit Berlijn terugkeeren, daar U geen e n k e l e kans van slagen hebt. H e t adres van de U n i v e r s u m Film A . G. is Kochstrasse 6—8, Berlijn. G r e e n b a u m 'zetelt P r i n s L o u i s Ferdinandstrasse 1, Berlijn. U moet e e r s t schrijven, anders wordt U niet o n t v a n g e n . A . S . t e ' s - G R A V E N H A G E . E m i l Jannings zal in S e p t e m b e r o n s land bezoeken. Richard Tauber werkt in M ü n c h e n aan zijn toonfilm „ D a s Land D e s Lachelns". Ivan Petrovich is naar Amerika vertrokken. F. J. L. te M A A S T R I C H T . Imogene R o b e r t s o n noemt zich t h a n s M a r y N o l a n en werkt bij de U n i v e r s a l - F i l m in H o l l y w o o d . W e w e t e n heusch niet, of zij zooveel schulden heeft. W . K. te - s - G R A V E N H A G E . Harry L i e d t k e is nooit met Maria P a u d i e r verloofd g e w e e s t . Mariene D i e t r i c h is g e t r o u w d ; zij kan d u s onmogelijk met Josef v o n Sternberg verloofd zijn. D é gevraagde foto s worden U spoedig g e z o n d e n . M. V. te R O T T E R D A M . R o l v e r d e e l i n g van films worden door o n s in d e z e rubriek n i e t geplaatst. D e gevraagde foto's w o r d e n U gezonden. M . S . t e A M S T E R D A M . U h e b t verg e f e n U w adres te v e r m e l d e n . Ramon Novarro's ware naam is Ramon S a m a n i e g o s . William H a i n e s w e r k t onder zijn waren naam. Ramon w e r d t e D u r a n g o geboren, William t e S t a u n t o n . W. R. te Z A N D V O O R T . Gravin A g n e s E s t e r h a z y is den 21 sten Januari geboren. Zij is met den film-industxieel Sokal g e h u w d . Haar adres is Kaiserdamm 10, Berlijn. A . C . M. te R O T T E R D A M . A n n y Ondra m o e t U in hef D u i t s c h , L i e n Deijers k u n t U in h e t Hollandsch schrijven. I n d i e n U in iederen brief drie a n t w o o r d c o u p o n s sluif, zult U de foto's wel o n t v a n g e n . I. K. t e G R O N I N G E N . Lillian R o t h zal opfreden in „Madame S a t a n " , e e n rolprent, vervaardigd onder regie van C e c i l

B. de Mille

Foto Godfried de Groot

-

21

-

Voor Dames. Dames die gesteld zijn op een goed en degelijk toiletpoeder, maken gaarne gebruik van Purolpoeder, dat aangenaam en gezond voor de huid is. Doos met donsje 45 et. en evenals Purol verkrijgbaar bij Apoth. en Drogisten.

g r e p e n , volg me dan, w a a r d e neef." Hij g i n g me voor h a a r den wachtenden p o l i t i e a u t o . Hij was e r g k a l m g e d u r e n d e den rit en mijn p o g i n g e n een g e s p r e k te beg i n n e n l e d e n s p o e d i g schipbreuk. Gel u k k i g was het niet ver. W e hielden na eenige o o g e n b l i k k e n stil voor een vrijstaand huis in een d e r buitenwijken van de stad. Voor het tuinhekje stonden een p a a r a g e n t e n . Na een gefluisterd o n d e r h o u d met W i l l i a m p o s t e e r d e n zij zich vlak voor de d e u r . „ W e e t je wie hier woont ?" vroeg Garland me. „Neen." „ D e weduwe van den v e r m o o r d e . " O p o n s bellen v e r s c h e e n een dienstmeisje. „ Z e g je m e v r o u w , " zei mijn neef, „dat de detective er weer is en dat hij h a a r wenscht te s p r e k e n . " Spoedig was het meisje terug en w e r d e n wij in een zitkamer gelaten. In den h o e k zat een aantrekkelijke, j o n g e vrouw van o n g e v e e r dertig jaar. Ze zag e r g bleek en scheen door smart verteerd en toen zij ons zag, m a a k t e zij onwillekeurig een verschrikte beweging. Ik h a d met h a a r te d o e n en wilde h a a r juist mijn d e e l n e m i n g betuigen, toen mijn metgezel het woord nam. Ik h a d h e m n o g nooit tevoren op een dergelijken toon h o o r e n spreken en ik was o p e e n s niets v e r b a a s d meer dat hij de schrik der m i s d a d i g e r s werd genoemd. „ N e e m me niet kwalijk," zei hij ecnigszins b r u u s k , „ m a a r ik wilde een o n d e r h o u d met u h e b b e n in tegenwoordigheid van mr. H a r t . Ik heb hem g e v r a a g d om zeven uur hier te zijn. H e t is nu precies zoo l a a t . " Bij deze w o o r d e n werd zij zóó bleek, dat ik vreesde h a a r te. zien flauwvallen. Ze zei g e e n woord, m a a r b e d u i d d e ons te g a a n zitten en op dat oogenblik k w a m H a r t binnen. H e t meisje had h e m niet a a n g e d i e n d . O p ieder ander o o g e n b l i k zou ik v e r b a a s d zijn geweest, m a a r nu waren er te veel a n d e r e dingen waarover ik mij te verbazen had. Hart g l i m l a c h t e t e g e n de blceke vrouw voor h e m , g i n g n a a r h a a r toe en bleef naast h a a r staan. „ W a t is e r ? " v r o e g hij. „ H e t spijt m e , dat ik u op deze wijze moet lastig v a l l e n . " zei Garland. „ M a a r er zijn een p a a r kwesties, waarop ik g r a a g a n t w o o r d wil h e b b e n en ik vond het b e t e r ze hier te stellen. Ik h o u d ervan d e feiten ter plaatse te onderzoeken." Bij deze w o o r d e n werd de m a n net zoo bleek als de vrouw. „ W a t wenscht u ?" v r o e g hij. „ O m direct o p mijn d o e l af te g a a n : ik ben g e e n idioot en ik wil weten w a a r o m u het g e d a a n heeft ?"

- - —

„Wat gedaan?" vroeg de man verbaasd. „En," ging Garland verder, zijn vraag negeeiend, „ w a a r . . . . " Bij deze laatste vraag keken beiden instinctief naar de openslaande deuren, welke toegang gaven tot den tuin. Het was slechts de kwestie van een seconde, maar Garland had het niettemin toch gemerkt. „Ha, dat dacht ik wel," zei hij. „Vinden jullie het noodig om nog langer met dat spelletje door te gaan ?" „Ik ben bang, dat ik u niet begrijp," zei de man met beheerschte stem. „Begrijpt u me werkelijk niet?" „Neen." „Goed," zei Garland, zich tot mij wendend. „Haal even die twee agenten. In onzen auto liggen eenige gereedschappen. Zeg hun, dat ze op mij wachten in den tuin, vlak bij de deuren. Onze vrienden hier zullen dan precies kunnen zien wat zij doen.". Ik ging naar de deur en op dat oogenblik slaakte de vrouw een kreet, als ik nooit meer hoop te hooren. De man hield haar in zijn armen en trachtte haar te sussen, maar het was te laat en wat hij ook deed, hij kon niet voorkomen, dat zij de gansche geschiedenis als het ware er uit snikte. Het was een ellendig verhaal. Hoe Garland de waarheid had vermoed, kon ik niet gissen; maar hij had het in ieder geval gedaan en nu zijn theorieën bewaarheid bleken, zag hij er even ellendig uit als de beide menschen, die hij had ontmaskerd. Het was de oude, oude geschiedenis. De eeuwige, mcnschelijke driehoek. Dé vermoorde man had zijn vrouw verwaarloosd. De ander had haar getroost. De verhouding was steeds erger geworden, tot de man zijn vrouw was begonnen te slaan. Toen hadden zij besloten hem uit den weg te ruimen. Zij h a d d e n . . . Maar het verloop kan het best in Garlands eigen woorden worden weergegeven. Het laatste wat ik van deze beide schepsels zag was, toen zij gevangen in het web van hun eigen misdaad, door de beide agenten werden weggeleid. Ze hadden slechts oogen voor elkaar en beiden trachten zij elkaar bij te staan. Het was om meelij mee te krijgen. Indien er ooit sprake van trouwe, lief de was, dan was het bij hen. En zij zouden onvermijdelijk naar het schavot gaani Het lijk was natuurlijk in den tuin begraven. Toen Garland alle onaangename formaliteiten had vervuld, die verband hielden met de arrestatie en het opgraven van het stoffelijk overschot, kwam hij mij op mijn bureau opzoeken. „Het is treurig," zei hij, zich in een stoel vallen latend. „Die twee menschen zouden een model echtpaar zijn geweest. Als de beide zijden van een menschclijken driehoek waren zij slechts vrienden." „Dat begrijp ik nu, maar wanneer vermoedde je de waarheid ? Ik snap nog steeds niet, hoe alles in zijn werk is gegaan." „Ik kon er eerst ook geen touw aan vastknoopen. Ik begon bijna te geloqven, dat er iets bovennatuurlijks was -

22

-

OEZOND - LICHT - SOEPEL zijn de Rhythmische Gy mn ast ieks cho enen

MERK „BAHNFREI" Vraagt Uwen Leverancier Imp. v. d. Kar & Sarphati, Amsterdam gebeurd en dat is geen manier van doen voor een detective. Het was dan ook duidelijk, dat er een gewone, materieele verklaring moest zijn voor de volledige verdwijning van een man, die als iemands ooren te vertrouwen zijn, óf dood óf bewusteloos moest zijn. We hadden de studio grondig genoeg onderzocht. Hij was zoo gesloten als een kist." Ik huiverde. „Ja. Maar dat is nu juist, wat het vertrek niét was," vervolgde-William. „Met geen mogelijkheid kon er een mensch uit het vertrek worden gebracht zonder dat Hart het wist, en ik was spoedig overtuigd, dat er in het geheel niemand uit het gebouw kon zijn verdwenen. De verklaring van den portier was afdoende genoeg, afgezien nog van de andere feiten. Bovendien waren er andere menschen in het gebouw. Neen, het was onmogelijk. Het kón niet gebeurd zijn." „En tóch gebeurde het 1" „Ik weet dat het gebeurde, maar niet daar. Alles wat gebeurde, was dat de gedachte alsof het daar gebeurde, door ons gehoor in onze hersens werd gebracht. Heel handig van dien Hart, om het zoo te doen. Hij wist dat het onmogelijk was een moord te verbergen. Daarom deed hij het voorkomen alsof de moord was gebeurd op een plaats, die iedereen ongeloofelijk zou voorkomen. De studio was slechts een voorwendsel om de aandacht af te leiden. Er was niemand uit het gebouw verdwenen. Conclusie? — Er is nooit iemand in geweest!" Ik knikte, maar merkte op: „En die stem door de radio d a n ? " „Ja, dat was ook een handige truc. Ik veronderstel, dat je de stemmen van heel wat omroepers hebt gehoord. Allemaal even duidelijk en allemaal met een lichten neusklank. Zelfs wanneer je hen persoonlijk kende, zou het nóg moeilijk zijn, indien je er niet speciaal op lette, hun stemmen te onderscheiden. Deze twee. Hart en Tremayne, waren gewoon, afwisselend de plaatselijke nieuwsberichten voor te lezen en ik vond al spoedig uit, dat er niemand in heel Birchester was, die er op durfde zweren, dat er een groot onderscheid tusschen hun stemmen was. Omroepers zijn als courantenlezers: allen anoniem en allen hetzelfde." „Ja, dat is zoo," antwoordde ik. „Hun stemmen mogen echter, wanneer ze nieuwsberichten omroepen, al tamelijk hetzelfde zijn, maar dat verklaart het mysterie van den gil niet., Ik kan me geen twee mannen voorstellen, die hetzelfde gillen." „Dat is allemaal heel mooi, maar wie heeft deze twee mannen hooren gillen? Men heeft nu eenmaal niet de ge-

woonte in het openbaar te gillen. De eenige verklaring, die. wij hebben, dat de gil werkelijk van den doode was, is van zijn vrouw. Ze wilde er een eed op doen, dat hij het was. Zij kan het natuurlijk weten, maar ik betwijfel of er veel vrouwen zijn, die hun man hebben hooren gillen! Dat was het eerste, dat mijn argwaan opwekte: Zij was er te zeker van, dat hij gegild hadl Ik kon niet aannemen, dat zij er zoo zeker van kon zijn." „Ik begin nu te begrijpen." „Zoodat de eenige verklaring, dat de stem door de radio de zijne was, slechts werd gegeven door zijn vrouw en zijn directeur. Hierdoor drong zich de overtuiging aan mij op, dat Tremayne nooit in de studio was geweest." „Maar de verklaring van den portier dan?" vroeg ik. „Hij zag Tremayne binnenkomen en zwoer, dat hij het was."

„Pardon. Hij zei een man te hebben zien binnenkomen, die net als Tremayne liep, met zijn hoed en zijn jas aan en zijn bril op, enzoovoort, maar hij dacht alleen, dat het Tremayne was. Een bril en de jaskraag o p . . . hoe wil je je nog makkelijker vergissen ? Alles scheen opeens te kloppen: iemand was voor Tremayne doorgegaan 1 Dat kan alleen Hart hebben gedaan." „Maar die was den geheelen dag op zijn kantoor. Dat is bevestigd." „O neen! Het is alleen bewezen, dat hij vroeg gekomen is en dat men hem niet heeft zien weggaan. Dat is alles. Heb je niet gezien, dat er bij de portiersloge beneden in de vestibule een soort telefooncel is?" „Neen." „Nu, in ieder geval is die er. Wat was nu gemakkelijker voor Hart dan zich op een bepaalden tijd te laten ll)ewol$ op pa^na 26)

MINIATUUR-CIRCUS, een der nummers van het nieuwe programma in Arena.

e gevoelden ons als in de dagen van Pflaging! „We" — dat wil zeggen, de dames en heeren met grijze of grijzende haren; want het jongere geslacht kende het „Variété-theater" als zoodanig niet; dat leek voorgoed verdwenen; het werd vervangen door het „Cabaret", waar dikwijls gewaagde coupletten gezongen en nogal gekruide „moppen" verteld werden. Daarna kwam de „dancing" ; eerst zonder, later met enkele specialiteiten-nummers er tusschendoor; dat was als het ware een schuchtere poging, tot terugkeer naar het oude „Variété"; en zoowaar — Derby zong het bij de opening van Arena met ongeveinsde vreugde — we hebben weer een „Variété-theater"! En het leek ons ouderen, of het nimmer wèg was geweest! De cirkelloop is volbracht! Variété — Cabaret — Dancing — Variété; en te oordeelen naar de ontvangst, zoowel door hen, die het variété zoo noode hebben gemist, als door het jongere geslacht, dat het nooit heeft gekend, waarvoor het dus absoluut nieuw was, meenen we zonder voorbehoud te kunnen constateeren, dat Rotterdam met Arena een eerste-klas zeer-op-prijs-gestelde amusementsinrichting rijker is geworden! Het succes van het openings-programma was ondubbelzinnig. Het goedbezette orkest onder bekwame leiding van Max de Groot begon al met doorslaand succes; de Lingston-Sisters vertoonden verrassende staaltjes van lenigheid; het lijken wel „opvouwbare" menschen, die zich zoo nu en dan in schijnbaar onontwarbare knoopen weten ineen te frommelen! Hoogstvermakelijk was de geheimzinnige schilder Rolf Holbein, die op een geschilderd kacheltje heerlijke knakworstjes kookte, uit een geschilderde pomp water pompte om z'n handen te wasschen, kortom, allen geschilderden voorwerpen leven wist in te blazen! De „Schepping van de vrouw uit niets — een tegenstelling van de „Verdwijning der Vrouw" — miste ook thans de uitwerking niet

W

23

op het publiek, terwijl Willy Derby met zijn oude beproefde methode, van de menschen te doen meezingen, er onmiddellijk de stemming weer in had; zeker tachtig procent van het totaal-uitverkochte gebouw kreeg hij weer gemakkelijk meel Kranige staaltjes van jongleeren gaf het gezelschap Perezoff & Co., waarbij vooral aan het slot van dit nummer door oer-komische situaties het publiek het uitgierde van het lachen. De handige en beschaafde goochelaar Cortini tooverde een waren zondvloed van klinkende rijksdaalders te voorschijn, die hij tenslotte met milde hand bij honderden tegelijk in de zaal uitstrooide; bet waren aardige souvenirs aan de opening van Arena. Tirana, wier beeltenis wij in ons blad reeds publiceerden, oogstte veel succes met haar gracieuze dansen. Als toppunt van het zeer gevarieerde programma kan wel genoemd worden de ongelooflijk gedresseerde Chimpansé Bubu, die équilibreer-kunsten vertoont, die menschen hem niet gemakkelijk zullen nadoen. Het Hans Graf-trio gaf onvervalschte nationale Beiersche dansen te zien, vermengd met de gemoedelijke Beiersche grappigheid. Een écht Variété-programma dus, vol afwisseling, zooals we ze een 25 jaar geleden reeds zagen en ons ermee vermaakten. Niets nieuws onder de zon; de Variété-wereld blijkt in hoofdtrekken nog totaal onveranderd te zijn; misschien hier en daar een tikje gemoderniseerd, maar overigens precies als een kwarteeuw geleden. En het publiek aanvaardt het gebodene eveneens met dezelfde gre'tigheid; zoodat we meenen te mogen concludeeren, dat de proef ook in Rotterdam volkomen geslaagd is; men wil het genre nog altijd graag. En de matinée's? Wel, als de voorteekenen niet bedriegen, zullen ook deze slagen. ARN. VAN RAALTE Jr.

v,wm i^^^L. vJl

UM

FENNY GUBBELS Leerares in de Moderne dansen Meest toonaangevende in '(Gooi

Een bloemlezing van den geestigsten geïllustreerden humor uit de buitenlandsche tijdschriften.

VGravelandscheweg 85 HILVERSUM

£U/mil/zmi ü e IJslanders willen bijna hun gan­ senen uitvoer stopzetten. ­ Als ze hun depressies dan ook maar bij zich houden! „Het aantal leeszalen neemt voortdu­ rend toe," las ik. ­ Ze moeten de oor­ logsromans toch ook ergens laten. De vorige week is een man vijf mi­ nuten onder water gebleven. ­ Men zegt, dat hij zijn kleermaker in het bassin had gezien.

IN DE Toni Hof er Nicki Mahler Vicki Mahler

HOOFDROLLEN: Walter /anssen Oskar Karlweiss Willy Forst

Hedi

Gretl Theimer

Anni Lohmeier

Irene

De theaterdirecteur Schlèsinger Sidaniersky De komiek Weigl

.

.

„Wat nemen de meesten van ons, als ze een voetreis maken en een uur onder­ weg zijn?" vroeg iemand, die een lezing hield over het genoegen van reizen te voet. ­ Het antwoord is duidelijk: een aufobus of een trein.

zuster Hedi en noodigen haar uit, de première van de nieuwe operette bij te wonen. Zij is overgelukkig: eindelijk zal zij den beroemden Hofer leeren kennen. Plotseling rinkelt de telefoon. Weigl, Hofer's bediende, deelt hun mede, dat Toni, dien hij bewaken moest tot de wals gecomponeerd was, er van­ door is naar zijn villa'te Vöslau. Boven­ dien moet hij in opdracht van Toni voor dien avond dertig gasten invitee­ ren. Vicky verbiedt Weigl Hofers op­ dracht uit te voeren. Hofer moet zijn wals componeeren en dat kan alleen in alle rust in Vöslau gebeuren. Na dit opwindende telefoongesprek nemen de broers van Hedi afscheid. Hedi echter heeft een plannetje uitgedacht, hoe zij Hofer kan leeren kennen. In Vöslau, in Toni's villa, is men in afwachting van de dertig gasten. Een enkele slede echter rijdt voor. Het is Hedi, en Toni verneemt, dat zij de eerste en de laatste gast zal zijn. Het spijt Toni echter niet. Hem bevalt Hedi wel. Hedi bereikt, wat zij wilde bereiken. Zij weet Toni over te halen een wals te improviseeren en weldra weerklinkt een heerlijke wals­ melodie. Hij herhaalt het refrein en wendt zich tot Hedi, maar waar is zij ? Verdwenen! De dag der première nadert steeds meer en meer. Iedereen is radeloos. Hofer kan zich den wals, dien hij voor een hem onbekend meisje heeft ge­ speeld, niet meer. herinneren. Weigl weet raad: hij plaatst een advertentie in de dagbladen. De generale repetitie is afgeloopen. Eenigszins ontevreden trekken de direc­ teur en de employe's zich terug; de operette is niet volmaakt; Hofer is alleen in de zaal achtergebleven. Zal hij de kleine Hedi ooit terugzien ? Plot­ seling treedt Weigl de zaal binnen, maar niet alleen. Hofer durft zijn oogen niet te gelooven; dat is immers Hedi. Verrast snelt hij op haar toe en weldra zingt zij den door haar geïnspireerden wals. Het probleem is opgelost: de direc­ teur kan tevreden zijn en de wereld telt twee gelukkige menschen meer.

Een Superfitrrt der N. V. Ufa Film Maatschappij te Amsterdam. Regie •■ Geza 'vort Bolvary. Compositie en muzikale leiding: Robert Stolz.

Eisinger

.

. SzökeSzakall Karl Lttlinger Paul Morgan Tibor von Halmay August Wokaun

W

eenen­Grinzing. Het kwartet speelt den bekenden wals van Schubert. Onder de vele gas­ ten bevindt zich ook Toni Hofer, Wecnens beroemde operette­componist met zijn vriendin Anni Lohmeier, een soubrette, die al zijn succesnummers creëert. Hofer is niet in een prettige stemming; hij betwijfelt ten sterkste, of zijn muziek over honderd jaar nog dezelfde populariteit zal genieten als met Schuberts wals het geval is. Anni probeert hem op te vroolijken. Zij is er beslist van overtuigd, dat zijn nieuwste operette „Twee harten in 3/i maat" een geweldig succes voor hem zal zijn. Vicky en Nicky Mahler, Hofer's vrienden, twee amusante kerels, die zon­ der ruzie niet kunnen leven, maar per slot van rekening de beste broers zijri die de wereld kent, komen Hofer" af­ halen. Hij moet direct mee naar het theater, om den directeur zijn nieuwste operette voor te spelen. De directeur is in de wolken: dat moet en zal het succes van het seizoen zijn. Maar toch, er ontbreekt iets aan deze operette. Een Weensche operette zonder een Wcensche wals — onmogelijk! Hofer moet. bekennen, dat hij nog geen wals heeft gecomponeerd. Voorbij is de vroo­ lijke stemming van den directeur. Over veertien dagen moet de première plaats vinden en nog geen wals — eenvoudig ontzettend. Vicky en Nicky Mahler bezoeken hun -

24

Juffrouw Roddel: „Heb je die vreesehjke ge­ schiedenis van juffrouw Meier gehoord?" Juffrouw Flapuit: „Dat zou ik meenen! Ik heb ze het eerst verteld!'' (Scottish Humor).

(Die Grüne

Post).

JJJJJ J ^, Zij: „Jan, zet dat kind toch ueer!" Hij: „Ver­ dikme! Het is niet eens van ons !"

Bij een huwelijk in Lortden liepen bruid en bruidegom bij het verlaten van de kerk onder een eerepoort van keuken­ gerei door. ­ Voor het grootste deel be­ stond het uit busopeners. Geologen hebben uitgemaakt, dat het zand aan ons Noordzeestrand langzamer­ hand verdwijnt. ­ De gemeenteraden der badplaatsen overwegen nu, de badgasten slechts blootsvoets te laten vertrekken.

(The Weekly Telegrapli).

Een schrijver zegt, dat de kinderen van thans niet meer aan sprookjes gelooven. ­ Echtgenooten hebben ditzelfde reeds lang geleden opgemerkt met betrekking tot de moeders. „Sommige mannen zijn zelfde oorzaak als hun vrouwen achterdochtig worden," las ik ergens. ­ NatuurlijkI Vooral wan­ neer zij lachen in hun slaap! „Als u een rein geweten hadt, waar­ om ging u dan door de achterdeur in­ plaats van door de voordeur?" „Omdat voor de voordeur een agent stond." „Hij is naar Amerika gegaan om zijn fortuin te maken." „En hoeveel is hij nu waard?" „Verleden maand bood de staat duizend dollar voor hem." P —

&Ê00*"

T

*\C "* tg* ' *J IU PP •-o

De man, die uit de zesde verdieping­ valt : „Wat ben ik blij, dat ik niet getrouwd ben!" (London -

-

\ ,

De kruier brengt zijn vrouw naar den trei.i.

....­.„j

25

-

Opinion).

Inboorling: „Mass/i, ik heb daar in het Noorden het spoor van een leeuw gevonden! De jager op groot wild: „Laten we dan direct naar het Zuiden gaan!" T( he Passing Show).

Een benijdenswaardig teint. De huid heeft twee en een half mlllloen porlén. welke in verbinding staan met kllertjes, die In do onderste lagen der huid gelegen z()n. Wanneer de poriën verstopt zijn, raken de kllertjes ontstoken, waardoor puistjes, vetwormpjes en uitgezette poriën ontstaan. Zeep en water zijn niet bij machte door de opperhuid heen te dringen. Wat ü dan noodlg hebt is zuurstof, het meest reinigende, heelende en antlseptlsche middel der natuur. Radox bevat meer zuurstof, dan eenlg ander middel en een Radox-behandellng voor vetwormpjes Is buitengewoon gemakkelijk en doeltreffend. ZIJ wordt volledig beschreven In den hieronder volgenden brief van een enthousiaste gebrulkster: „Na Radox slechts enkele malen gebruikt te hebben, zijn de vetwormpjes, die ik sinds laren had, verdwenen. Ik had er verschrikkelijk veel last van gedurende 7 jaar. Op z'n zachtst gezegd was het zeer onaangenaam. Vetwormpjes zijn een zeer leelijke ontsiering. want het gezicht ziet er uit alsof het bezaaid is met kleine roetvlekjes. Een maand geleden kocht ik een pakje Radox en gebruikte het op de volgende manier: ik loste een theelepel Radox op in een kop heet water, sponste hiermee mijn gezicht goed af gedurende eenige minuten. Speciaal mijn neus en kin. die heel erg waren. Daarna droogde ik mijn gezicht zachtjes af en gebruikte een goede cold cream, liet deze even intrekken en sponste ten slotte na met koud water om de poriën te sluiten. Deze behandeling paste ik een week lang lederen avond toe, terwijl ik mij 's morgens waschte met water, waarin ik een klein beetje Radox gedaan had. Ik ben nu trotsch op mijn mooi en Jrisch teint: de vetwormpjes zijn geheel verdwenen en ik ben van plan mij nooit meer zonder Radox te wasschen. Radox is zeer zuinig in het gebruik." 19 Januari 1930. Mejuffrouw K. W. te L. (Orlglneele brief ter Inzage). Rimpels worden verwijderd door een theelepel Radox door een kop gefiltreerde, zure melk te mengen en met dit mengsel de huid lederen dag te behandelen. Radox Is heeriyk geparfumeerd en verkrijgbaar by alle apothekers en drogisten a ƒ 1.25 per pak. Een pak Is toereikend voor verscheidene weken. Importeurs: NV. Rowntree Handels My. Keizersgiacht 124, Amsterdam (C). Voor Indlë verkrijgbaar bij: Firma J. van Oorkom ii Co., DJocJa en hare filialen.

de radio voor en verscheen toen weer in zijn gewone gedaante. Bijna was alles uitstekend gegaan. Niemand zou er aan hebben gedacht om in den tuin van Tremayne's woning naar zijn stoffelijk overschot te gaan zoeken indien hij in de studio werd vermoord. Wat den vermoorde echter betreft, naar wat ik van hem heb gehoord, geloof ik, dat hij zijri verdiende loon heeft gekregen. Maar ik ben bang, dat zijn vrouw en Hart beiden zullen moeten hangen. Ze hebben het lichaam van Tremayne gevonden. Hij had een grooten zak over zijn hoofd en zijn schedel was met een hard voorwerp bewerkt. Verschrikkelijk. Ik vernam, dat Tremayne den vorigen dag voor zaken naar Stanport was gegaan. Zijn vrouw stuurde hem echter een telegram om direct met een bepaalden trein naar huis te komen en ze sloegen hem neer op hetzelfde oogenblik, dat hij zijn huis betrad. Het meisje had dien avond vrij gekregen. Verschrikkelijk I". Dit zou het einde van de geschiedenis hebben kunnen zijn, maar het was niet zoo. Ik zat den volgenden ochtend in mijn

(Vervolg van pa&na 23) opbellen, óf door een medeplichtige óf door Tremayne's vrouw desnoods, en terwijl Jones aan het toestel was, de deur uit te sluipen ? Dat is precies, zooals het is gebeurd. Ik heb ontdekt, dat er precies om vijf minuten vóór zessen is opgebeld (zoogenaamd „verkeerd aangesloten") en dat Hart bovendien opdracht had gegeven hem tusschen half zes en half • zeven niet te storen. Hij werkte in dien tijd ook achter een gesloten deur. Wordt het je nu nog niet duidelijk?"

„Ja." „Hij heeft toen het gebouw verlaten, heeft b i j ' Tremayne thuis diens hoed en jas aangetrokken en is toen in de kleeren van zijn slachtoffer teruggekeerd om zijn daad te volvoeren. De moord was toen al begaan. Het lichaam was toen in den tuin begraven. J e begrijpt natuurlijk, dat wanneer de doode bij hem thuis verdwenen was, de verdenking op zijn vrouw zou zijn gevallen. Indien hij echter uit de studio verdween, op wien kon dan verdenking komen te rusten ?" „Verduiveld knap!" „Dat was het zeker. Toen Hart terugkeerde, droeg hij* zijn kleine rol voor

„MIDWAY RHYTM", de nieuwe dans, welke door het Comité van de Ballroom Branch der Imperial Society als de nieuwste voor het komend seizoen gebracht wordt.

RAMON NOtfARRO

BEZOEKT HET

i? E BADPLAATS DER ELEGANTE WERELD

ASTATMEATEfê TE D E N H A A G kanfoor, toen een heer mij wenschte te spreken over wat hij een buitengewoon belangrijke aangelegenheid noemde. Hij werd binnen gelaten. Hij was een jaar of vijf en dertig, keurig gekleed en had een aangenaam voorkomen, zoolang men zijn oogen niet zag. Maar die oogen waren nu juist de slechtste, die ik ooit in een menschelijk gezicht heb gezien. „Met wicn heb ik het genoegen, mijnheer?" vroeg ik. „Met Tremayne. Charles Tremayne," antwoordde" hij, den naam van den vermoorde noemend. „Wees zoo goed en- maak geen grapjes over dergelijke verschrikkelijke dingen," zei ik. „Ik ben in heel mijn leven nog nooit zoo ernstig geweest," antwoordde hij. „Ik heb juist uw uitstekend verslag gelezen van den Draadloozen Moord. Ik kan u nog een nieuwtje vertellen. Charles Tremayne werd heelemaal met vermoord. Hier is hij. Ik ben het!" Ik staarde hem een en al verazing aan. „Ja," "vervolgde hij met een duivelhen grijns. „ I k had er een vermoeden van, dat die twee me kwijt wilden zijn, maar ik heb nooit gedacht, dat ze het op zoo'n manier zouden willen doen. Toen ik dien dag naar Stanton ging, had ik besloten om niet meer terug te keeren. Ik had daar" een onderhoud met een advocaat om een echtscheiding voor te bereiden en ik verzocht hem dien avond nog een bebezoek aan mijn vrouw te brengen, om haar mijn wensch kenbaar te maken. Toen ik haar telegram kreeg, vroeg ik hem in mijn plaats te gaan en mijn vrouw mede te deelen, dat ik niet meer zou terugkomen. Bovendien kon hij haar uit mijn naam zeggen, dat zij spoedig vrij zou zijn en dat de beide tortelduifjes dan konden trouwen. Ik ben bang, dat zij den advocaat in mijn plaats hebben gedood. Hij was ongeveer van mijn lengte en ze moeten in het donkfer den zak over hem heen hebben gegooid. Net zoo als in de Rigoletto, weet u wel ?" „Groote genade!" riep ik uit. „Wat een ironie van het lotl Hij bracht dien beiden menschen de tijding dat zij vrij waren om met elkaar te trouwen' en zij doodden hem! En nu zullen zij beiden moeten sterven!" „Ja," gichelde hij. „Wel grappig, niet ?" En dat was het laatste wat ik hoorde en zag van een zeer onaangenaam heerschap. Hij had gelijk. Ze hadden den verkeerde vermoord en binnen een maand werden zij alle twee voor hun misdaad gehangen. „Zelfs in den dood werden zij niet gescheiden".

\ 7 lf i r 1H ^ f

R

amon N B 0 M F MS§Fjoldwyn-Mayerster, w e r J geboren w Durango, Mexico, op 6 FebrbML 1899 en is een van de veertien kinderen van Dr. en Senora Mariano N. Samaniego. Van moeders zijde is hij een afstammeling van een oude koninklijke Aztekenfamilie; van vaders kant stamt hij af van de conquistadores, die met Fernando Cortez naar de Nieuwe Wereld zeilden. Novarro's jeugd ging als over rozen. Zijn ouders waren zeer welgesteld en brachten hun kinderen groot op degelijke en rustige wijze, in een middeleeuwsch huis, dat reeds vele generaties aan de familie toebehoorde. Het was in dat huis, dat Ramon zijn debuut maakte op het tooneel in een stuk, dat hij zelf had geschreven, regisseerde en speelde. Hij was toen... zes jaar oud. Bij zijn piano- en zanglessen maakte hij zulke goede vorderingen, dat zijn leeraren hem een groote carrière als opera-zanger voorspelden. Toen in 1913 het bewind van Huerta door de revolutie omver werd geworpen, was Dr. Samaniego genoodzaakt met zijn familie naar Mexico City te verhuizen. Door de revolutie had de familie ook een zeer groot deel van haar fortuin verloren en in 1917 vertrok Ramon om zijn eigen weg in de wereld te zoeken. Hij kwam naar Los Angeles in de Vereenigde Staten en wilde elk baantje aannemen, dat hem aangeboden werd. Gedurende eenigen tijd was hij bediende in een restaurant, maar op zekeren keer werd in een theater te Santa Monica (Santa Monica is een badplaats in Californiê) de aandacht op hem gevestigd, toen hij als amateur optrad. Het resultaat was, dat hij kleine rollen te spelen kreeg bij een vast tooneelg ezel schap in Los Angeles. Toen werd hij opgemerkt door Marion Morgan, die hem engageerde voor een ballet-ensemble, waarmee hij een tour maakte in alle theaters van de Orpheum Mij. Vervolgens „belegerde" hij wekenlang alle personeelbureau's van de filmstudio's, maar zonder resultaat. Zijn eerste filmrol speelde hij in 1921 in „Omar Khayyam". Hierna speelde hij in verschillende films als figurant mee, waarbij hij één keer als plaatsvervanger van Rudolf Valentino optrad. In 1922 gaf Rex Ingrimm hem de hoofdrol in „The Prisoner of Zenda" en hierdoor was zijn naam voorgoed gevestigd. Toen hij „The Pagan Love Song" zong in „The Pagan", was dit de eerste maal, dat zijn bewonderaars zijn stem hoorden, maar het was niet zijn debuut als zanger. Jaren lang reeds heeft hij in zijn vrijen tijd zang gestudeerd, daar het zijn ambitie is nog eens in opera's te zingen. Hij is er van overtuigd, dat de geluidsfilm den menschen goede muziek zal brengen. Novarro's oogen zijn donkerbruin, bij zwart af, evenals zijn haar. Hij is een zeer goed athleet en houdt veel van sport in de open lucht. Hij is een van de meest verstokte vrijgezellen uit filmland.

Vichy, de Fransche badplaats welke aan de uitloopers van de Monts du Forez gelegen is, kan zonder eenige overdrijving dè ontmoetingsplaats van de elegante wereld van het gansche continent worden genoemd. Dit seizoen logeeren er bijvoorbeeld niet minder dan drie „koningen" tegelijk: de jonge keizer Amman, de Bey van Tunis en de bekende Pascha Aga Khan Vichy is vooral bekend om zijn warme alkalische bronnen, waarvan het water een sterk gehalte van koolzure natron bevat, die hier

Paul Barchan,de bekende Poolsche schrijver, gekiekt in Vichy.

aan den rand van de vulkanische Monts du Forez uit de kalktuf voor den dag komen. De stad bestaat uit twee deelen, namelijk Vichy-la-Ville, een ouderwetser» vestingstadje, en Vichy-lesBains, een luxueuze en mondaine badplaats. Hier heerscht zoowel op kunst- als op sportgebied een opgewekt seizoensleven, dat zich concentreert in de badinrichtingen, de hotels, het casino en op de groote promenaden. Vichy was al inde grijze oudheid bekend en reeds deRomeinen stelden de geneeskracht harer wateren op hoogen prijs, met als gevolg, dat men er thans nog tal van herinneringen aan hun verblijf vindt.

-

27

DE D E R D E M U Z E eenige losse bogen" daarentegen zeer hoofdzaak. En tenslotte de gave (of gemakkelijk. De vier volgende bedrijkiinst) om. anderen even enthousiast voor nen vereischen steeds verandering. Het iets te maken a'.s men zelf is. Wanneer tweede en vierde spelen in de kamer de regisseur daarin slaagt en dat van Prof. Higgins, het derde en vijfde enthousiasme tot na afloop der opij zullen in eenige artikelen en in die van zijn moeder. Vier verwisvoering staande weet te houden, is hij in logische volgorde, bovengeselingen voor één stuk op de gewone reeds voor de helft geslaagd. noemd onderwerp behandelen, wijze zijn haast onmogelijk; in doek is Een volgenden keer over den leesdat zeker de belangstelling zal hebben het zeer eenvoudig. In het midden van avond! C. J . P I E T E R S . van alle dilettanten en/of leiders van het (in tweeën gesplitste) achterdoek het amateurtooneel. plaatst men een deur en de geheele Alvorens met het instudeeren te kunET AMATEURTOON decorwisseling bestaat uit het verwissenen beginnen, moet men evenwel een len van die deur (of het omdraaien VOORBEELD VOOR BEROEP. stuk hebben uitgekozen en daarna de der emblemen) voor een met een andere ÏOONEEl rolverdeeling, zij het dan ook dat deze kleur en de verwisseling van het nog voor veranderingen vatbaar is, in meubilair. Voila tout! Ook biedt het een, waarde lezeres en lezer, ik ga hier het hoofd hebben. doekdécor nog het voordeel, dat het niet het Amateurtooneel een veer op een warmer indruk geeft dan de (helaas den hoed steken tegenover bet beroepsZiethier reeds onmiddellij-k twee moeitooneel, hetgeen ook zonder twijfel misplaatst veelal onartistieke en vuile) decors. lijke vraagstukken, die velen regisseurs zou zijn. Toch kan het Amateurtooneel op slapelooze nachten hebben bezorgd. Bij de keuze van het stuk komt de één wijze bet beroepstooneel ten voorbeeld Beide punten heb ik meer of min- mate van beschaving, ontwikkeling, strekken ! Want iedereen zal met ergernis opder uitgebreid reeds in Het Weekblad smaak en zucht naar het betere zoogemerkt hebben, hoe alle goede bepalingen besproken. Toch geven zij beide nog wel van regisseur als spelers der be- van vroeger bij h e t beroepstooneel tegenaanleiding tot een korte verdere betreffende vereeniging tot uiting. In dit woordig met voeten getreden worden wat spreking. verband herhaal ik nog eens wat de betreft het op tijd beginnen en het toelaten van het publiek bij open doek. De keuze van het stuk! Natuurlijk Jury in haar eindverslag schreef: „GeTerwijl vroeger egards bestonden tegenover woonlijk speelt men typische dilettantenwordt deze beperkt, en tevens moeidegenen die, zij het vaak met de grootste inlijker gemaakt, door vele factoren a l s : stukken. Waarom ? Men verkeert blijk- spanning hunnerzijds, op tijd aanwezig waren, baar in den waan, dat het publiek zulk ie. grootte en capaciteit van den weren anderen die niet op tijd kwamen hetzij uit kenden kring, 2e. technische inrichting soort stukken bij voorkeur ziet. Dit slordigheid, uit slechte gewoonte of door onberust o.i. op een dwaling. E r zijn van het tooneel, waar men op spelen mogelijkheid, netjes moesten wachten t o t een ook in de z.g. serieuze literatuur stukken bedrijf afgeloopen was, is daar heden ten dage moet, 3e. ter beschikking staande geldal heel weinig van overgebleven. Ook zijn er te vinden, die zeer goed door diletmiddelen (costuumstuk bijvoorbeeld) weinig schouwburgdirecties, die zelf goed enz. Laat ons even aannemen, dat de tanten opgevoerd kunnen worden en voorgaan, en wanneer aangekondigd wordt, zoowel spelers als publiek zullen deze rolbezetting geen bezwaar oplevert, dan dat er om 8.15 begonnen zal worden, kan ongetwijfeld beter waardeeren indien is punt 2 toch ook meestal met goeden men er meestal op rekenen, dat het 8.30 wordt. men slechts den moed vindt tot een wil wel te overkomen. De ervaring leert Ik geloof dan ook niet, dat ik teveel beweer, ernstige poging. Een bijna geslaagde ons, dat décorverwisseling bij het diletwanneer ik zeg, dat het gebrek aan discipline opvoering is in dit opzicht beter dan bij het publiek, hetwelk ik evengoed gebrek tantentooncel, of juister uitgedrukt, op aan beleefdheid tegenover wie wèl op tijd de „dilettantische" tooneeltjes, veelmeer een van te voren reeds verzekerde komen, zou kunnen noemen, in hoofdzaak is ovatie, die berust op de routine van tijd vordert dan noodig en wenschelijk uit het slechte voorbeeld der is en dat de zenuwen van het publiek de spelers en de inertie van het voortgesproten schouwburgdirecties zelf. hierdoor maar al te dikwijls aan een publiek." Enkele amateurvereenigingen geven hier Inderdaad! zware proef worden onderworpen. In inderdaad een voorbeeld, dat waard is opvele gevallen is dit gemakkelijk te voor„In 't Gouden Haantje", „Zijn Zoon", gevolgd t e worden door het beroepstooneel, komen door in doekdécor te spelen. „De Kilometervrcter", enz. enz. mogen namelijk d o o r o p tijd t e b e g i n n e n en bij Dit biedt het voordeel, dat rrfen dan open doek niemand, wie het ook zij, toe t e den lachlust van een welwillend publiek stukken kan spelen, waarvan eerst geen laten. Helaas, ook bij het amateurtooneel opwekken, toch behooren deze stukken sprake kon zijn en dat bovendien toozijn dit slechts sporadisch voorkomende uitniet op het geregelde programma van neelverandering, zelfs op de primieen serieuze vereeniging thuis. Daar- zonderingen. tiefst ingerichte tooneelen, slechts 't De besturen beseffen waarschijnlijk niet voor zijn er te veel betere stukken. werk van enkele minuten is. Bovenhoe slecht de indruk is, dien een dergelijke Wilt u — om .consequent te blijven — houding moet maken. Natuurlijk kan men mij dien worden hierdoor de ter beschikeenige voorbeelden? Verschillende wermet honderd en één argumenten aanvallen, king staande tooneelruimten (meestal ken van Fabricius, Heyermans, Schefdoch géén houdt er steek. Slechts éénmaal toch al klein) grooter. Als voorbeeld fer, van Rossem, den Hertog, Shaw, door den zuren appel heen gebeten, en ieder" noem ik „Pygmalion" van Shaw. Het Pirandello, Gogol, enz., enz. een wèèt het niet alleen, maar zal ook den eerste bedrijf, het kerkportaal, is met moed en het initiatief van elk bestuur, dat Dit genre stukken zal bovendien de de gewone ten dienste staande decors daartoe medewerkt, op prijs weten te stellen. ernstig willende spelers veel meer prikhaast nooit te maken. In doek met kelen om zich te geven, zich in te spanC J. P I E T E R S . nen en t e studeeren, dan de zoogenaamde kermisstukken, waarvoor, dit zij nog terloops opgemerkt, het dilettantentooneel ook niet geroepen is. Ik w*il het eerste artikel in dezen reeks eindigen met nog enkele woorden over de rolverdeeling. Dit is meer een kwestie van practijk dan van theorie. Daarom kan ik ook kort zijn. Een regisseur moet zijn „materiaal" kennen. Het verdient aanbeveling, dat elke rolverdeeling onder voorbehoud geschiedt, BRENGT STEEDS d.w.z. dat er duidelijk wordt bijgezegd, DE BESTE dat veranderingen n o g mogelijk zijn wanneer dit wenschelijk mocht blijken, P R O G RA M M A ' S zoodat niemand zich later op de teentjt> getrapt kan voelen. Tart is verder de

W

N

I I T O S DGOLWKEM dooK'OLIVER 5ANDY5 „Kon je met haar ook zoo goed overweg?" vroeg hij. „Nee, dat kan ik niet bepaald zeggen. Zij is een meisje, dat je eerst beter moet kennen," antwoordde hij. ,,Ze is een zeer interessant type, een persoontje, dat men niet dagelijks ontmoet." Er was thans geen uitdagende klank in zijn stem. Het was duidelijk, dat Larne zich ten zeerste voor het jonge meisje interesseerde, en in de gegeven omstandigheden was het voor het voorwerp van zijn bewondering zaak op te passen. ,,Ik beti het volmaakt met je eens. Dergelijke meisjes ontmoet men slechts zelden, in het leven," zei Kennings. „Geen aardigheden dus, Pat, denk er om! Je bent niet met kort verlof in Simla." Larne lachte. „Je schijnt niet bijster goed over me te denken, is het wel?" „Zóó erg is het niet, ofschoon ik toch zoo vrij ben in dat opzicht eenige reserves te maken," klonk Kennings' eerlijk antwoord. „Je bent te veel door de vrouwen verwend, moet je niet vergeten." „Dat is waar," gaf Larne toe. „ Z e hebben het me inderdaad veel te gemakkelijk gemaakt. Maar ik ben er van overtuigd, dat een dergelijk iets van dir meisje niet gezegd zou kunnen worden. Het was duidelijk merkbaar, dat ze begon met een zekeren afschuw van me te hebben. Maar dat is juist uitstekend." Er verscheen een grimmige trek om Kennings' lippen. Zijn omgang met Larne was eigenlijk hoofdzakelijk te wijten aan het feit, dat deze hem indertijd een zeer grooten dienst had bewezen: van vriendschap kon in dit geval echter niet veel

BEZOEKT H E T

REMBRANDT THEATER AMSTERDAM

LUXOR PALAST

TE ROTTERDAM

KINDER-STUDIE Foto Godfried de Groot

sprake zijn. Indien hij zijn leven niet aan Larne te danken had, dan zou er geenerlei band tusschen hen hebben bestaan. „Luister eens goed naar me, Pat," gaf hij te kennen. „Dat meisje is veel te goed en te lief om er mee te flirten. W i l je dat alsjeblieft voor oogen houden?" Larne knikte, terwijl hij zijn brood verkruimelde. „Mijn beste Kennings," zei hij even later, „vind je het niet veel eerlijker, indien je ronduit bekent, zélf iets voor haar te voelen? Ik had er al zoo'n vaag vermoeden van en nu ik het meisje zelf heb gezien, verbaas ik me er ook allerminst over. Ik wil je wel ronduit bekennen, dat ik me ook tot haar voel aangetrokken. Een dergelijk meisje is gemaakt voor nu ja, waarvoor per slot van rekening vrouwen geboren zijn," eindigde hij. „Ik zou wel eens willen weten, hoe ze op jouw avances reageerde. Een dergelijk type is niet voor elkeen toegankelijk. Ik bedoel, niet te veronderstellen dat ze zich ooit door materieele dingen zou laten beïnvloeden. Je dient echter voor oogen te houden, dat jij een bijzonder goede partij genoemd kunt worden." „Het is nergens voor noodig er op een dergelijke wijze over te spreken," zei Kennings op een toon, waaruit duidelijk bleek, dat het gesprek hem tegen de borst stuitte. „Ik ben niet zoo belachelijk verwaand me te verbeelden dat 'n dergelijk jong, levenslustig schepseltje er over zou peinzen met een saaien kerel van mijn leeftijd te trouwen. Het eenige wat ik nog wensch te zeggen is, dat ik het kasteel zal koopen, gedeeltelijk om het prachtige visch- en jachtterrein en gedeeltelijk omdat ik er heel veel voor voel het oude landgoed te restaureeren. Daar ik verder veronderstel, dat je vaak bij me op bezoek zult komen, reken ik er op, dat je onze vriendschap niet in gevaar zult brengen. Dat is alles." Larne stak hem over de tafel zijn hand toe. Wanneer hij op zijn manier over het een of andere voorval berouw had, dan kon hij zich zoo innemend gedragen, dat eigenlijk geen sterveling in staat was hem te weerstaan. „Het spijt me als ik je gehinderd heb," verontschuldigde hij zich. „Het is zoo onhandig van me dat ik er altijd maar alles uitflap wat in mijn gedachten komt. Ik geef je mijn woord van eer, dat ik me uiterst behoorlijk zal gedragen tegenover de meisjes uit dit dorp. Is dat voldoende?" „Zeer zeker! Als je tenminste je woord houdt... iets waarop ik vertrouw." „Dat zal ik." Larne stak een sigaret op. „Wanneer ben je van plan hier te komen wonen?" vroeg hij. „Zoodra ik de koop-acte in mijn bezit heb. Ik denk echter dat daarmee slechts enkele dagen gemoeid zullen zijn. Betreffende de voornaamste voorwaarden ben ik het al met den agent eens geworden. Hoe lang heb je nog verlof?" Larne maakte een grimas. „Ik kreeg indertijd een verlof van drie -

-

28 -

29 -

maanden, doch er zijn nog maar drie weken van over." „Ben je ditmaal dan niet regelrecht naar Engeland gekomen?" „Neen." Larne keek hem bij dat antwoord niet recht in de oogen, maar staarde naar buiten. Het was soms erg moeilijk : ets voor Kennings verborgen te houden, meende hij. Het leek hem vaak toe alsof hij door hem heenzag, al zei hij het dan ook niet. „Ik bracht het eerste gedeelte ervan in Parijs door. Daarna ben ik naar Le Tourquet gegaan en heb aardig wat aan de speeltafel verloren." ,,Zoodra ik hier mijn intrek heb genomen, kun je bij me komen logeeren," zei Kennings dadelijk. „Er valt natuurlijk nog heel wat aan de inrichting te doen, maar we kunnen ons wel een paar dagen behelpen, geloof je ook niet? In ieder geval moet het in de rivier wemelen van visch, zoodat we ons best zullen -amuseeren." „Het is buitengewoon vriendelijk van je en ik wil graag van je uitnoodiging gebruik maken." Even wachtte Larne om daarna te vervolgen: „Je herinnert je toch wel dat je me een bedrag van honderd pond toezond om van dien geldschieter, Yaseen Das, af te komen? Ik had je dat geld nu terug willen betalen, maar ik zal er door mijn groote verliezen in Le Tourquet niet toe in staat zijn. Heb je er eenig bezwaar tegen, dat de schuld tot het volgend jaar blijft staan, oude jongen?" „Je hoeft het me niet terug te betalen. W e schrijven die zoogenaamde schuld volkomen af." Het was voor Kennings blijkbaar van geenerlei belang een som van honderd pond te moeten missen, maar Larne was ten zeerste geroerd door zijn edelmoedigheid. Er waren tijden, dat Kennings' groote goedheid hem diep trof. „Dat is buitengewoon aardig van je. Niettemin zal ik het geld later toch liever restitueeren," zei hij. „Ik zal nu in staat zijn wat terzijde te leggen, omdat jij me uit de handen van dien bloedzuiger hebt gered. Geen wonder, dat inlandsche geldschieters dik en rond van welvaart worden! Z e trekken de stumperds, die hen noodig hebben, het vel over de ooren. Ik moest indertijd mijn toevlucht tot een van die kerels nemen om dit te kunnen koopen." Bij de laatste woorden haalde hij uit zijn zak een doos te voorschijn, die er niet bepaald frisch meer uitzag en maakte ze open. Hierin bevond zich een collier van kleine parelen en turkooizen dat zonder twijfel in Indië was vervaardigd. „Dat ding heeft me driehonderd ropijen gekost." Hij sloot de doos en voegde er aan toe: „Ik kocht het voor een meisje, waarop ik krankzinnig verliefd was." „En kreeg ze per slot van rekening het geschenk toch niet?" „Natuurlijk wel, doch ze stuurde het me na verloop van eenigen tijd terug. Mijn persoonlijke ondervinding van vrouwen is, dat ze niet zoo hebzuchtig zijn als men over het algemeen schijnt te denken. Ik heb dat snoer nooit van iemand teruggevraagd." Larne zette het doosje nu op de tafel. „De ketting kwam niettemin altijd weer in mijn bezit." „Bedoel je daarmede, dat je de parelen meer dan ééns hebt weggegeven?" Larne was door die vraag allerminst uit het veld geslagen. „Ja! Het collier is al door heel wat handen gegaan. Misschien dachten al die meis-

w jes wel, dat het ding ongeluk aanbracht.* Ik heb den ketting nu echter al weer ge­ ruimen tijd in mijn bezit." „Het zou heel verstandig van je zijn, in­ dien je dan eens een nieuw leven begon en het snoer pas weer weggaf, wanneer je wist dat het voorgoed was." Kennings stond op. „Ik moet nu naar het huis terug om nog eenige besprekingen met den agent' te houden. Ga je mee?" Larne wierp een blik op zijn horloge. „Ik heb beloofd om half drie bij de Tre­ harnes te zijn. Ik zal voor waarzegger spelen en moet me nog.verkleeden. Ik ge­ loof, dat ze van plan zijn me een costuum van een sheik te geven." „Dat zal uitstekend bij je passen," zei Kennings glimlachend. „In orde, dan ga ik maar vast vooruit en zien w e elkaar later wel." Larne knikte. „Je hebt alleen maar uit te kijken naar een tent met rood en wit gestreept zeil­ doek, waarvoor de mooiste meisjes zich verdringen... en dan weet je wel dat ik er in zit," zei hij. „Tot straks." Hij ging voor het raam staan en keek Kennings na, totdat hij uit het gezicht w a s verdwenen. Daarna nam hij het doosje weer van de tafel en opnieuw haalde hij het halssnoer er uit. Hij liet het aan zijn vingers heen en weer bengelen en mompel­ de: „ W i e zal dit binnenkort dragen?" En hij floot zachtjes voor zich uit en glim­ lachte... Over het algemeen zou Kennings, die bijzonder verlegen was, alles wat op „jonge­meisjesfeestjes" geleek, vermeden hebben. Het viel dan ook niet te ont­ kennen, dat hij zich ten zeerste over zich­ zelf verbaasde de bewuste invitatie te hebben aangenomen en hij verwonderde er zich nog méér over, dat hij zich inder­ daad amuseerde. D e Treharnes waren echter een bijzon­ der aardige familie, meende hij. Hij inte­ resseerde zich evenwel 't meest voor Eva, maar kon nog niet precies nagaan, hoe zijn gevoelens ten opzichte van haar waren. Het was.op zichzelf al een genot voor hem, haar te zien en met haar te kunnen praten. Zijn besluit om „Ashurst Manor" te koopen was eigenlijk grootendeels te wijten aan het feit, dat zij in de buurt van dat buiten woonde. V a n het eerste oogenblik af, dat hij haar ontmoette, had haar groote natuurlijkheid en vriendelijkheid hem bij­ zonder aangetrokken, omdat hij een een­ zaam man w a s , niettegenstaande hij altijd bij alle mogelijke families werd uitgenoo­ digd. Hij had er dien dag nog geen be­ hoefte aan, zijn gevoelens ten opzichte van haar te ontleden; één ding w a s echter zeker, namelijk, dat hij haar heel sympa­

thiek vond. Verder viel het ook niet te loochenen, dat hij na die eerste ontmoeting voortdurend aan haar ha*d moeten denken. Het w a s heerlijk in haar nabijheid te kun­ nen zijn, daar ze z o o opgewekt en levens­ lustig was. „Ik vind het erg prettig, dat U gekomen is," begroette ze hem. „ U is wat laat, zoodat de gasten zich al in groepjes hebben verdeeld. Maar nu kunnen w e samen rustig praten. Zullen w e onze kop­ jes daar onder dien grooten boom brengen? Majoor Larne vertelde ons vanmorgen, dat U het heerenhuis kocht. U heeft heel gauw een besluit genomen en ik hoop, dat U het er naar U w zin zult hebben." Kennings nam naast haar plaats op de bank, die onder een ouden beuk stond, „ t l heeft me een uitstekenden raad ge­ geven," zei hij. „Ik zal het geheel laten restaureeren en er een lief, oud thuis van maken. Maar U zult me nog met aardig wat dingen moeten helpen." „Dat kan gebeuren," zei ze glimlachend. „Ik kan me in gedachten voorstellen, hoe het oude buiten er ééns vanbinnen moet hebben uitgezien en hierdoor kan ik U misschien werkelijk van eenig nut zijn. Komt U hier al gauw wonen?" „Vermoedelijk de volgende week. Ik heb Larne beloofd dat hij, voordat hij naar Indië terugkeert, zijn hart nog wat aan zijn geliefde vischsport kan ophalen." Kennings keek in de richting van een tent van rood en wit gestreept zeildoek, die zich aan het einde van de laan bevond en waarvoor een dichte menigte zich verzameld had. „Voor­ spelt hij daar d e toekomst?" vroeg hij. „Hij schijnt geweldig veel succes te hebben." „Zonder twijfel," zei Eva. „Hij is de groote attractie van het feest. Ik heb er geen flauw idee van, of hij zich gecostu­ meerd heeft en evenmin weet ik w è t hij allemaal vertelt. W e hebben kaartjes g e ­ trokken met nummers er op, zoodat ieder op de beurt afgeroepen kan worden. Ik heb nummer dertien. Daar gaat nummer elf juist naar binnen... Ik zou wel eens willen weten, of hij zich verveelt of amuseert? Het is werkelijk heel vriendelijk van hem, de menschen op die manier bezig te houden." „Gaat U ook naar binnen?" „Ja, want ik moet uitvinden, wat hij te vertellen heeft." Kennings glimlachte. „Ik veronderstel, dat hij zich wél zal amuseeren. Larne is een type, die altijd op de een of andere manier van het leven weet te genieten." Even heerschte er stilte en toen vroeg Eva eensklaps: „Ik ga U iets vragen en misschien vindt U mijn vraag erg vreemd. Ik ken Majoor Larne natuurlijk heelemaal niet, maar... toch lijkt het me toe... alsof

—

'

1

—

, . .

chronische verkoudheid & chronische bronchitis worden het best genezen in de zomermaanden. Afdoende is een kuur met het thans alom be­ kende en gewaardeerde geneesmiddel tegen rheumatiek, spit, ischias, jicht, verkoudheid, hoofd­ en zenuwpijnen. Verkrijgbaar by alle Apothekers en Drogisten. 1/2 flacon 80 et., 1/1 flacon f2.— en voor kuren de kliniekverpakking a f8.75 ­ Imp. A. J. AMEYE, Amsterdam.

TOG^L

CHRONISCHE HOEST

hij nu niet bepaald iemand is, met wien U vriend kunt zijn. Ik kan het niet precies verklaren waarom. Is hij... een goed mensen? Ik bedoel... het is heel vreemd, maar gewoonlijk kan ik mezelf dadelijk een opinie vormen nadat ik iemand heb ont­ moet, doch nu weet ik waarlijk niet, of ik hem aantrekkelijk vind of niet." „Hij is een eigenaardige mengeling van goed en kwaad. Dat is misschien de reden," zei Kennings langzaam. „Kent U hem heel goed?" Even vroeg Kennings zich af, of zij zich reeds op een bijzondere wijze voor hem interesseerde. „Ik ken hem... voor zoover dat mogelijk is," antwoordde hij. „Hij behoort tot dat slag menschen, dat men eigenlijk nooit vol­ komen leert kennen. Jaren geleden redde hij me van een wissen dood. En daarom noodig ik hem gewoonlijk zooveel mogelijk bij me uit, wanneer hij in Engeland is, daar hij doorgaans niet weet, wat hij met zijn vrijen tijd moet uitvoeren. En men kan het dan ook niet helpen zich onwillekeurig heel sterk tot een persoon aangetrokken te voelen, die zooiets groots heeft gedaan als hij hoewel hij er zelf altijd luchtig jes over heenglijdt." „ W a t gebeurde er?" vroeg ze. Het w a s zeer vreemd, doch het jonge meisje verlangde er naar, hem iets goeds te hooren vertellen van dezen man, iets van hem te weten te komen, niettegenstaande het feit, dat ze intuïtief had gevoeld dat hij gevaarlijk kon zijn voor haar gemoedsrust, omdat hij een zekere aantrekkingskracht voor haar bezat. Toen zei Kennings: „Het gebeurde in Quetta. Ik w a s alleen met mijn geweer de bergen ingetrokken om een schaap te schieten. Ik raakte echter verdwaald en was genoodzaakt den nacht onder een rots door te brengen, 's Morgens w a s ik half bevroren en uitgeput, omdat ik geen eten bij me had en me ook dien nacht niet had kunnen warmhouden met dekens of doeken. Er waren uit de kazerne eenige mannen uitgezonden om me te gaan zoeken, maar dit kwam ik eerst later te weten. Z e hadden het onderzoek moeten opgeven, doch Larne stuurde de mannetjes w e g en besloot op eigen houtje verder te gaan om te zien, of hij meer succes zou hebben. Hij is een kranige bergbeklimmer en hij was vast besloten me veilig en wel terug te brengen. Hij zei er zeker van te zijn verder te zullen komen dan zijn mannen, daar hij nooit last van duizeligheid had en geen berg te hoog voor hem w a s .

>&&?$fy>&2£&&

mr „

,

Uren lang in den trein !

Z

ijn gezelschap doodop ­ maar hij niet! Hij stapt het eerste uit ­ zorgt voor witkiel en taxi. Hij kauwde Wrigley's op reis 1 Wrigley's Kauwgom ver­ frischt monden verhemelte beter dan eenige andere versnapering. Nasmaak van eten, drinken en roo­ ken verdwijnt, het gebit blijft schoon en de spijsver­

tering wordt bevorderd.

verlicnt Uw Arbeid

Wrigley's na eiken maal­ tijd is een gezonde gewoonte. Doktoren en tandartsen bevestigen het.

door d e heerlijk

opwekkende

kracht van E a u de

Cologne

B o 1 d o o t.

toe een

Af

en

scheutje E a u de C o l o g n e B o l ­

Twee soorten:deP.K., een zuivere pepermuntsmaak, ­ de Spearmint, een pittige kruizemuntsmaak. Slechts 5 cent per pakje ­ toch het allerfijnste wat bestaat»

doot o p den zakdoek en daar­ mee geziekt e n p o k e n

gebet,

dan werkt TJ rustiger, beter e n met meer genoegen.

HHK­I?

WRIGLEYS

Op elke flacon moet de naam Boldoot staan!

Bol doot'J Imperiale is Eau de Cologne van 't hoogste gelta'te en geldt van ouds als standaardkwali­ teit voor de allerbeste Imperiale fl. 3.25

Monopole F lacon , Hcele Kroptlacon , Halve Kroptlacon .

Op

„ 2.30 „ 1.30

Veritable

fl. 1.85 „ 1.25 „ 0.75

U w Bureau

EaudeCoIocjne ABONNEERT U OP

HET WEEKBLAD CINEMA & THEATER 15 CENT PER WEEK

'A

10.000 10.000 10.00 10.000 10.000 10.00 zuJQpnnmMKwR ZUIVERHEIDSWAARBORG F 10.000 ZUIVE RHE IDSWAARBORG F 10.000 ZUIVERHEIDSWAARBORG F 10.000 ZUIVE RHE IDSWAARBORG F 10.000

ZUIVERHEIDSWAARBORG F 10.000 ZUIVE RHE IDSWAARBORG F ZUIVERHEIDSWAARBORG F 10.000 ZUIVE RHE IDSWAARBORG F ■ ZUUfMEK^­MPML^,' « 0 0 ZUIW?IFMWMR i(B>oo ZUMMEBJWMRI | >

­ 31

SUS ZUIVERHEIDSWAARBORG F 10.000 ZUIVERHEIDSWAARBORG F 10.000 0 O '00 .000 ZUIVERHEIDSWAARBORG 10.000 ZUIVERHEIDSWAARBORG 10.000

v!

<

"

' ' ■ "

LACH!

WOORDEN E N MUZIE K VAN G. THOMPSON. Walg tem po.

;,

Voor wel bij. HA ie _ èler..een. .

at S

3E *

=-

£

j r

Heb. ben

?*nh

zjj nocj nooit be.are

r

p^m

T*-

wal stem fro.

't hu. MOM. .mooct lijk scheen. J)e lach is een

1

*

De lach is een schat, aan de menschen gegeven, Een schat van het hoogste gewicht Al loopt het je dikwijls niet mee in dit leven, De lach brengt weer blijheid en licht!

De lach is een schat, aan de menschen gegeven. Een schat van het hoogste gewicht Al loopt het je dikwijls niet mee in dit leven, De lach brengt weer blijheid en licht I

Dl

O"

7 PLACE DE LA M ADELEINE. PARIJS Specialiteit voor geschenken in zilver en verzilverd metaal

Fabriek van Artistiek Zilverwerk Gevestigd m 1930 GROOTE

KEUZE

6ck

REFREIN:

REFREIN:

O

™J

Altijd opgeruimd te wezen, Gaat helaas nu eenmaal slecht, Doch als j ' op z'n tijd maar schik hebt, Komt de rest vanzelf terecht I Hoeveel mooier is het leven, Als je 't lachend door wilt gaan. Waarom zou je het dan laten Als het immers kan bestaan?

Dit soort luidjes moppert immer Heel den lieven, langen dag, Nimmer zie je op hun gezichten Eens een echt­gemeenden lach! Alles moet veranderd worden, Overal mankeert wat aan, Maar zichzelf becritiseeren, Neen, daar denken zij niet aan.

MAISON

3E

•f­

IN KUNSTVOORWERPEN

UITGEVOERD NAAR

ONTWERPEN UIT ELKE

STIJLPERIODE

N&344 LIEN DEIJ J

«**s*

\ Red. en Adm.: Galgewater 22, Leiden. Tel. 760 Po S trekenln B 41880 .___

^

Ver8ch«nt wekeltjk. ­ ^

_

.

,

.

.

.

.

;

,

•

Prijs per kwartaal f 195 ■ ■ -

m>

^""

^vossfropgg'iffi­ 't: