DECEMBER 2014 - EDITIE 157 PERSONEELSVERENIGING LANDELIJKE EENHEID
PV KLPD
www.terhoeveuitgevers.nl
PV MAGAZINE
Met Kerst buiten de deur eten: In de tuin..! Met verslag: Algemene ledenvergadering
Bestuur
PV Magazine PV magazine is een uitgave van de personeelsvereniging Korps landelijke politiediensten (PV-KLPD). Het blad verschijnt 4 maal per jaar. Deze editie wordt verspreid onder alle leden van de PV-KLPD.
Peter Jan Lever Voorzitter en Sportzaken 06 - 502 74 263
Rein Nonnekes Secretaris 06 - 215 88 096
Correspondentieadres PV-KLPD Antwoordnummer 1005 3970 VB Driebergen Telefoon: 0343-535939 E-mail:
[email protected]
Eric Lagarde Penningmeester 06 - 158 76 785
Redactie Joop van Roest Redactionele bijdragen: Gerda Preusting, Willem van Herwijnen, Leontine van Mourik, Johs Hendriks, Peter Jan Lever
Rita Mulders Bestuurslid alg. 06 - 50 245 634
Uitgever Ter Hoeve Uitgevers Kerkallee 43-c 6882 AM Velp 026 - 361 59 59 www.terhoeveuitgevers.nl
Joop van Roest Bestuurslid alg. communicatie 06 - 54 967 422
Conceptrealisatie: Milan Kessels & Maarten Brugman Vormgeving & DTP: Milan Kessels Maarten Brugman, Charity Arents, Ruben ter Hoeve, Ter Hoeve Uitgevers De redactie behoudt zich het recht voor om artikelen te wijzigen of te weigeren. Voor overname van artikelen, advertenties en foto’s is toestemming nodig van de redactie, uitgevers en van de oorspronkelijke rechthebbende.
HET ATTENTIEFONDS VAN DE PV KLPD SCHENKT IN DECEMBER EXTRA AANDACHT AAN LANGDURIG ZIEKE COLLEGA’S. Ieder jaar wil de personeelsvereniging rond de kerstdagen langdurig zieke collega’s - of hun gezinsleden -, die lid zijn van de personeelsvereniging een boeket bloemen laten bezorgen, maar dit kan alleen met de hulp van collega’s dit aan de PV doorgeven. Dus ken je een collega / - of diens partner - die al langdurig ziek is (minimaal 6 weken) of op een andere wijze een vervelend jaar achter de rug heeft en die volgens jou wel een bloemetje van de personeelsvereniging mag hebben, geef de naam van deze collega dan door aan Ineke Tulner,
[email protected], als de naam van de collega voorkomt op de ledenlijst dan zal het attentiefonds van de PV-KLPD deze collega rond kerst een boeket bloemen sturen. 04
PV MAGAZINE
INTERVIEW MET MISDAADROMANSCHRIJFSTER LISA GARDNER
12
Zevenheuvelenloop
19
Opknappen POR En verder:
31
09
Column
10
Prinsemarijrace terugblik
22
Fotocollage
25
Betalen gaat anders...
35
ALV verslag
41
Recept
PV MAGAZINE
05
VOORWOORD Beste leden, Dit is al weer het laatste PV-Magazine van dit jaar. Een jaar waarin u naast de gebruikelijke evenementen via de FWP tal van mooie aanbiedingen heeft ontvangen. Aanbiedingen waar u hopelijk veelvuldig van gebruikt heeft gemaakt. Uw bestuur heeft ook dit jaar weer niet stil gezeten. Onlangs heeft zij tijdens haar jaarlijkse tweedaagse weer tal van nieuwe initiatieven besproken. Een van de belangrijkste daarvan zijn allerlei aanpassingen aan de POR. Naast regulier onderhoud wat de komende tijd plaatsvindt zal er ook een nieuwe vloer aangelegd worden in de vergaderruimte. Daarnaast hebben wij tal van plannen om de POR opnieuw in te richten. Plannen die wij tijdens de afgelopen ALV met u hebben besproken. Rest mij u nu al goede feestdagen toe te wensen en wellicht zien we elkaar tijdens de nieuwjaarsreceptie in de “nieuwe POR” op donderdag 8 januari.
PV MAGAZINE
07
GUUS NOG NIET NAAR HUUS Alexander Curly zong in 1972 dat ene Guus naar huus moest komen omdat ‘de koeien op springen stonden en het hooi van het land moest.’ Onze Guus hoeft gelukkig nog niet naar huis. Dankzij de royale overwinning van Oranje op Letland (6 -0 ) heeft de bondscoach zijn plek op de wankelende trainersbank weer verstevigd. Het Nederlandse volk sloeg een zucht van verlichting en de leeuw kon weer trots zijn. Waar Guus Hiddink het meest gewenst is, thuis of langs het veld, durf ik niet te zeggen. Ondanks het doelpuntensalvo van Oranje tijdens de laatste wedstrijd, zijn nog lang niet alle twijfels weggenomen. Dit blijkt uit een online enquête, door Supportersclub Oranje: 35% wil dat Hiddink als bondscoach aanblijft, ruim 50% wenst Guus naar huis. Voor voormalig profvoetballer, trainer en coach Willem van Hanegem is deze discussie echter volkomen overbodig. In een artikel (Voetbal International) stelt ‘de kromme’ resoluut: ”Guus Hiddink blijft bij de KNVB tot en met het EK in Frankrijk en daar ben ik blij om”. Wat Hiddink zelf wil, is vooralsnog onduidelijk. De bondscoach laat - evenals Bert van Oostveen, directeur betaald voetbal en bestuursvoorzitter - hierover weinig los. Voor mij hoeft Guus niet naar huis; nog lange niet! Gezien het feit dat ik de ballen verstand heb van voetbal (om enigszins in de sfeer te blijven), zal mijn mening over deze kwestie er weinig toe doen. Toegegeven: ik ben het stereotype van ‘de vrouw die inderdaad niet weet wat buitenspel inhoudt’; en nog blond ook. Mijn voetbalenthousiasme beperkt zich tot het kijken naar slechts officiële wedstrijden van het Nederlands elftal. Getooid in foute Oranjekleding en dito pruik van de Action, blazend op rood-wit-blauwe toeters die na een half uur kapot zijn en waarmee ik mijn honden doodzenuwachtig maak, moedig ik onze mannen aan. Het moge duidelijk zijn dat de beslissing omtrent het al dan niet aanblijven van de huidige bondscoach, niet van mij zal afhangen. En dat is maar goed ook. Ik heb er alle vertrouwen in dat Achterhoeker Guus Hiddink de juiste beslissing zal nemen. Per slot van rekening komen ‘de wijzen uit het Oosten’.
Leontine van Mourik
PV MAGAZINE
09
Landelijke Eenheid met negen schepen vertegenwoordigd bij de Prinsemarijrace 2014 Tekst: Johs Hendriks • Foto’s: Willian ter Hoeve De 15e editie van de Prinsemarijrace ligt alweer achter ons. Wat een belevenis was het weer en wat hebben we het getroffen! Zon, regen en voldoende wind maakten dat wij deze jubileum uitgave gaan inlijsten als één van de mooiste edities in het 30-jarig bestaan van dit evenement. De voorbereidingen waren natuurlijk weer goed geweest en wij hadden er best weer vertrouwen in dat het ook nu weer goed zou komen, maar dan moet het nog wel even gebeuren. Na de afvaart uit Lemmer op 22 september bereikten de 22 schepen tegen de avond de prachtige haven van Enkhuizen, om in restaurant De Proeftuin van een heerlijk buffet te genieten. Na de officiële opening van de week door Johs Hendriks, nam Jan Bouwmeester het woord. Jan, schipper van het team “Het goede Leven” en oud voorzitter van de stichting ICC Nederland, had een verrassing in petto: er bleek bij opheffen van de stichting ICC nog een batig saldo in kas en het bestuur besloot in al haar wijsheid een belangrijk deel van dit geld ten goede te laten komen aan de stichting de Prinsemarijrace! Een fantastisch gebaar, waar wij als bestuur natuurlijk ontzettend blij mee zijn. Zo blijft het bestaan van ons zeilevenement verzekerd en de deelname voor iedereen financieel aantrekkelijk. 10
Dan op naar de wedstrijden: dinsdag 23 september werd er met rustig weer nabij Enkhuizen gestart. De RWS 1 was deze editie ook gelukkig weer van de partij (wat blijft het een schitterend schip!) en onder goedkeurende blikken van de wedstrijdleiding vertrokken de teams richting 1e boei. De eindbestemming die dag was Makkum. De wind kwam de hele dag niet echt aan bod, wat wellicht iets gunstiger was voor de kleinere schepen. Dat nam niet weg dat er natuurlijk om iedere meter werd gestreden en dat er nu zeker een beroep werd gedaan op tactisch inzicht en de kleine details aan boord. Het team “Tisnix” van schipper K.Meering wist beslag te leggen op de 1e plaats. René Nijkamp met “Coenstad” werd net voor team “Anemos” van R.Lindhoudt 2e. Ook Rein Mulder met “Wadloper” bleef dicht in de buurt. In de marina was het s-avonds een gezellig samenzijn in restaurant Lungomare, met live optreden van Joey Hartkamp verzorgd door Ter Hoeve Uitgevers.
PV MAGAZINE
De volgende dag begon met een gezamenlijk ontbijt in het restaurant. Om 09.00 uur volgde daar het palaver, weer op vakkundige wijze gebracht door onze wedstrijdleider Jan-Willem. Het weer zag er totaal anders uit dan een dag eerder. In eerste instantie werd veel regen voorspeld en de wind zou aantrekken van bft 4 naar 5, met vlagen 6. Nu ging het spel dus op de wagen en zou het kaf wel even van het koren worden gescheiden, aldus de kenners onder ons. Het programmaboekje beloofde een traject van Makkum naar Medemblik. Aldus geschiedde. Het werd een interessante race, waarbij het team “De Eerst Slag”van Bert-Jan van Ekris met recht de slag miste, door als laatste bij de start te arriveren en noodgedwongen aan een heuze inhaalrace moest gaan beginnen. En dat lukte wonderwel: als 5e passeerden zij de finishlijn bij Medemblik, 9 minuten na onze Belgische collega’s van team “Sinjoor”. De gecorrigeerde tijd duwde “De Eerste Slag” nog wat verder omhoog, waardoor de 3e plaats een feit werd! De 1e plek was nu voor “Coenstad” en 2e werd Jan Stienstra met zijn bemanning. “We doen maar wat”, had Jan zijn team gedoopt. Kun je zeggen….
klopte die dag en de bemanning begon steeds beter op elkaar ingespeeld te raken. Na een lange race mochten zij zich bij Stavoren na tijdcorrectie dagwinnaar noemen. Team “Wadloper” van Rein Mulder werd 2e en “We doen maar wat”, 3e.
Het werd spannend in het klassement en de messen werden aan de vooravond van de 3e (en laatste) dag in de haven van Medemblik alvast geslepen. Het bleef nog lang gezellig in restaurant De Driemaster, waar we de volgende ochtend ook weer welkom waren voor een perfect ontbijt. De kanshebbers op het vinkentouw bij de start op 25 september. In eerste instantie liet de wind het behoorlijk afweten, maar zo na het middaguur wakkerde zij behoorlijk aan en de hele middag stond er een lekkere bft 5, bij vlagen 6. De week had voor “De Eerste Slag” onder dit soort omstandigheden wat langer mogen duren. Alles
Een compliment aan alle deelnemers is wat ons betreft in dat opzicht zeker op zijn plaats.
De Hollandse hap later die avond in stadscafé de Posthoorn mocht er zijn en onder het genot van de nodige drankjes werd deze prachtige zeilweek geëvalueerd. Onze wedstrijdleider Jan Willem had de eer om de prijsuitreiking te verzorgen. Overall winnaar werd team “Wadloper” van de eenheid Noord-Nederland, met schipper Rein Mulder en zijn bemanning. De wisselbeker staat voor 2 jaar bij zijn team in de vitrine. De winnaar van 2012, team “Coenstad” werd verdiend 2e en verrassend 3e werd Jan Stienstra met “We doen maar wat”. Het bleef nog lang onrustig in Stavoren en het viel niet mee om alle schepen de volgende ochtend weer tijdig in beweging te krijgen richting Lemmer. Uiteindelijk lukte ook dat natuurlijk weer en schadevrij werden zij bij Enjoy Sailing afgeleverd.
Het was voor de organisatie weer een groot genoegen om de wedstrijd te kunnen organiseren. We kijken terug op een prachtige jubileumweek, met meer enthousiaste deelnemers dan vorige jaren. Dat smaakt naar meer. 2016 is nog ver weg. We beginnen vast……. Johs, Yvette, Bert-Jan, Willem, René en Hugo.
PV MAGAZINE
11
‘mijn schrijftempo hangt af van hoe snel de hamster het wiel in mijn hersenen draait’
12
PV MAGAZINE
POLITIE BELANGRIJKSTE INSPIRATIEBRON VOOR LISA GARDNER Bron: Politie in Beeld • Tekst: Gerda Preusting • Foto’s: John Palm Tijdens een korte tour door Europa doet ze drie dagen Nederland aan. Lisa Gardner is in Amsterdam om haar allernieuwste boek te presenteren: “Aangeraakt”. Met meer dan 22 miljoen boeken in druk, wordt Lisa Gardner gepubliceerd in dertig landen. Vier boeken zijn verfilmd voor televisie. Met recht kun je zeggen dat de populariteit van deze Amerikaanse misdaadromanschrijfster ongekend is. De redacteur en de fotograaf van dit blad hebben het voorrecht haar te ontmoeten, twee dagen nadat haar nieuwste boek ‘Aangeraakt’ (Touch en Go) in Nederland van de pers is gerold. Op de buitenkant van het boek brengt een mooie vrouw en een vlinder de lezer niet direct op het juiste spoor, maar je weet maar nooit: you can’t judge a book by its cover. We zitten in hotel de Ambassade aan de Herengracht in Amsterdam, op een doordeweekse middag. Officieel is het herfst, maar buiten schijnt de zon volop en koesteren de mensen voor de restaurantjes in de Negen Straatjes het heerlijke najaarsweer. Lisa Gardner heeft een ongerept en vrolijk gezicht. De charmante schrijfster zou op de Herengracht niet opvallen op deze zomerse septemberdag. Ze is zo gewoon dat je er een boodschappentas bij zou denken. Maar niets is minder waar. Haar schrijftalent maakte haar wereldberoemd. Ze kan omgaan met de nodige mentale druk. Vanuit Parijs kwam ze vandaag aan in Nederland om over enkele dagen naar Warschau af te reizen. En overal volle programma’s. Pers, boekhandelaren, fans. Ze willen haar allemaal ontmoeten en haar nieuwste boek laten signeren.
PV MAGAZINE
13
‘schrijven is niet iets wat je doet, schrijven is wat je bent’
De boeken van Gardner kenmerken zich door misdaad. Altijd thrillers. Ze wordt getriggerd door de criminaliteit, vertelt ze. Soms in de meest gruwelijke vorm. ‘Ik heb nooit een ander thema gekozen, geen liefdesroman of autobiografie. Altijd fictie, geënt op misdaad, spanning, criminaliteit.’ Dus nooit de waarheid of minstens een deel? Ze ontkent. ‘De waar-heid is vaak vreemder dan fictie,’ zegt ze cryptisch. Handboeien Ze roemt haar contacten met de politie. ‘Heel bijzonder. Waar mogelijk interview ik professionals in het veld. Ik ben eerlijk gezegd geraakt en verbaasd door de grondige hulp die ik heb gekregen. De eerste keer dat ik om een gesprek vroeg, was ik bloednerveus, ik kan het me nog goed herinneren. Maar toen bleek al snel dat politieagenten gewoon hele aardige mensen zijn. Ik voer al jarenlang regelmatig gesprekken en interviews of heb andere ontmoetingen met de Amerikaanse politie. Met een gewone police officer, een FBI agent of een sheriff. Dat maakt niet uit. Ieder van hen kijkt vanuit een eigen invalshoek naar zijn of haar werk en vanuit die jarenlange ervaring geven zij mij deskundig advies en sturen ze me ongemerkt soms een andere richting op als die ik in gedachten had.’ Lisa Gardner zoekt grenzen op, schrijft soms op het randje tussen fictie en non. Ze doet alles om zich zo goed mogelijk in te leven in het politiebestaan en te ervaren waarom sommige beslissingen wel en sommige niet of anders worden genomen. ‘Het is een complexe wereld.’ Ze spreekt met officieren van justitie en politiepsychologen en draait onderzoeken mee. Vijf keer bezocht Lisa een gevangenis en liet zich handboeien aanleggen. ‘Ook toen was ik nerveus, maar dat was snel over.’ Of ze wel eens geschoten heeft? ‘Jazeker, maar slechts een keer met een politiepistool, de andere keren gewoon privé.’ O ja, Amerika. Natuurlijk. Sleutelvraag Ze verdiept zich vaak in achtergrondverhalen, in de sleutelvraag waarom een mens crimineel wordt, wat hem/haar ertoe heeft geleid. De uitkomsten van haar onderzoek komen in de boeken tot leven. ‘Soms belt een politieman dat hij een goed idee heeft voor een boek. I love that! Andersom gebeurt ook. Dan vraag ik om advies of een idee om me verder te helpen. Er is nooit iemand die nee zegt. Als ik het even niet meer weet, zegt een politieman bijvoorbeeld: “Camera’s, drukte bij een tankstation, heb je daaraan gedacht?” en dan kan ik opeens weer verder.’ Op het eind van haar voorlaatste boek “In haar Naam” bedankt ze een aantal mensen, speciaal police officer Wayne Rock. ‘Ik heb zoveel van hem geleerd. Hij is met pensioen, maar ik blijf hem bellen en hij heeft altijd de gewenste antwoorden voor me.’ Schokkende waargebeurde verhalen zoals school shootings of nine/eleven brengen vaak ideeën en plannen voor een nieuw plot, maar de meeste inspiratie komt ongemerkt
het hoofd van de schrijfster binnendwarrelen. Eenmaal op dreef gaat het meestal crescendo. ‘Er zijn altijd weer momenten dat ik even op een dood spoor zit. Dat ik halverwege het boek niet meer weet: hoe nu verder? Dan pak ik mijn twee honden en ga aan de wandel.’ Gardner woont in New Hampshire, op twee auto-uren verwijderd vanaf de Canadese grens. Een eldorado. Ze is een kind van de bergen en die geven haar de rust en ruimte in de zoektocht naar nieuwe inspiratie. Parallellen Politieman en schrijver, twee totaal verschillende beroepen. Op welk moment en welke plaats vinden die twee elkaar in deze wereld? Dat vindt ze geen moeilijke vraag. ‘Er zijn zoveel parallellen en overeenkomsten. We houden beide van mensen, we zijn geïnteresseerd in mensen en geven om mensen. Students of human nature,’ verwoordt ze beeldend. Maar er is ook een groot verschil. Daar waar de politieman soms geleefd wordt door de waan van de dag, vindt ze dat ze een eenzaam schrijversbestaan heeft. ‘Je kunt niets delen met een ander, een schrijver moet het in z’n eentje opknappen. Schrijven is niet iets wat je doet, schrijven is wat je bent.’
PV MAGAZINE
15
Doorbraak Als kind van zes zette ze haar eerste woorden op papier. ‘Het was natuurlijk geen echt boek, maar ik liet daarmee ongewild aan mijn omgeving zien waar mijn passie lag. Schrijven.’ Die passie heeft haar nooit meer losgelaten. Het eerste professionele boek schreef ze op haar zeventiende: ‘walking in the midnight’. Het duurde drie jaar voordat het tot publicatie kwam. Was het gelijk succesvol? ‘Nee, zo kun je het niet noemen. Het was een redelijk klein boek, tweehonderd pagina’s met een oplage van dertigduizend paperback exemplaren. Het was oké, meer niet.’
Kop koffie Ze is echt een leuke vrouw, toegankelijk en zonder franje. Hoe is haar dagindeling? ‘Ik begin ‘s ochtends te schrijven, gewapend met een gigantische mok koffie en een kat op mijn schoot.’ Daarna verliest ze zich in de dag, wekelijks wil ze een aantal scènes afwerken. ‘Soms betekent dat een paar uurtjes per dag schrijven, een andere keer zijn het tien uur. Het hangt ervan af hoe snel de hamster het wiel in mijn hersenen draait… Ik begin met een algemene schets van elk verhaal. Soms kom ik een beter idee voor een plot tegen, dan heroriënteer ik me op het verhaal.’
Dertien boeken lang zat ze “in de mist”, de boeken bleven oké maar succes bleef uit. Ze schreef ze onder het pseudoniem Alicia Scott. ‘Mijn editor zei toen: nu zetten we er een streep onder. Je gaat schrijven onder je eigen naam en we maken een dikke bestseller. En dat werd het ook.’ Het boek bracht haar internationale doorbraak en daarmee kwamen ook de successen.
Het schrijfproces duurt ongeveer een jaar. Drie maanden onderzoek, gevolgd door een half jaar schrijven en drie maanden herschrijven, zeg maar polijsten. Haar nieuwste boek heeft ze onlangs afgesloten en verschijnt in februari 2015. Nog een laatste vraag: In welke volgorde moeten lezers de boeken lezen? Is er wel altijd een stand-aloneplot? ‘Zeker, er is nooit een open eind. Wel laat ik sommige personages regelmatig terugkomen in een volgend Uh nee, ze komt niet uit een schrijversgezin. ‘Mijn boek.’ Ze lacht. ‘Dat doe ik op verzoek van mijn familie bestaat uit accountants en ingenieurs. Mijn moeder, die wil graag weten hoe het met die en die vader was destijds bezorgd en vond dat een mens gaat.’ met schrijven niet de kost kon verdienen…’ De fotograaf maakt na afloop van het gesprek mooie Lisa Gardner had de moed haar hart te volgen en was plaatjes in de vriendelijke chaos van Amsterdam. niet bang voor onzekerheid over geld of carrière. Zoals Lisa op een grachtenbrug en bij het Lieverdje. Lisa gezegd, Lisa woont in New Hampshire, samen met Gardner is voor het eerst in Nederland en geniet met haar man en haar 11-jarige dochter. ‘Ze zijn gewend volle teugen. Er is volop verbazing over de talloze aan mijn schrijversleven en aan de momenten dat ik fietsers. Nog even en dan reist ze – na Warschau – uit het raam zit te staren en in mezelf zit te mompelen. weer terug naar New Hamshire. Op weg naar een Dan weten ze dat ze me even met rust moeten laten. nieuw boek? ‘Jazeker, eenmaal thuis ga ik weer aan Schrijven doe ik in een aparte ruimte in mijn huis.’ de slag. De eerste ideeën zijn er al!’
Lisa Gardner is een van de meeste geprezen en succesvolle misdaadauteurs ter wereld. Ze stond met maar liefst drie titels tegelijk in The New York Times-bestsellerlijst. Een absolute ontdekking. Schrijfster Karin Slaughter over haar: ‘Lisa Gardner wordt steeds beter/ Origineel, geloofwaardig en doodeng’
PV MAGAZINE
17
POLITIE WEER DE BESTE VAN REGENACHTIGE ZEVENHEUVELENLOOP Tekst: Gerda Preusting Jawel, na jaren op een ondankbare tweede plek te zijn beland stonden de snelste mannen en vrouwen van de Nationale Politie op het hoogste erepodium. Dat was in 2013. En dit jaar lieten ze zich die mooie eretitel niet meer afnemen. Met overtuiging en een enorm puntenverschil zegevierde op zondag 16 november weer de Nationale Politie bij de grootste vijftien kilometer wedstrijd ter wereld. Het lopersveld van 380 politiedeelnemers blikt terug op een prachtige dag. ‘Er klopte vandaag werkelijk alles.’ Dat vindt een politieloper die voor de eerste keer de Zeven Heuvelen bedwongen had. En hij had helemaal gelijk. Het is weer supergezellig in het personeelsrestaurant van het Hoofdbureau in Nijmegen, bij tijd en wijle heeft het samenkomen een reünie-effect. En na de eerste ontmoeting met z’n allen enthousiast op weg naar de start om er tegenaan te gaan. Hoe mooi kan iets zijn?
Ja oké, behalve de regen dan die vanaf het begin van de dag tot kort na afloop onophoudelijk neerdaalde op alles en iedereen. Op de lopers, op de tienduizenden langs de kant en op de talloze kraampjes en stalletjes van de Zevenheuvelen Expomarkt. Maar een loper is een loper. Hij/zij traint in de regen en weet dat je na vijf minuten al doornat bent en dan niks meer voelt. En zo vergaat het ook de 380 politiedeelnemers.
PV MAGAZINE
19
Mooi feest Waarom doen politiemensen mee aan deze pittige Het was weer een mooi feest. We blikken even terug: kuitenbijter? ‘Het is zo’n prachtige loop’- ‘Een dag die je als Jelle (11) wacht op de tribune in de stromende regen loper niet mag missen’- ‘Zo leuk om veel collega’s op zijn vader. Na afloop: te ontmoeten in dat mooie politie hardloopshirt’ – ‘Mijn vader was de 180ste loper over de finish.’ ‘Met deze overwinning wals ik vanavond om elf uur Hoe weet je dat? de nachtdienst in’- ‘Superstrak geregeld allemaal’ – ‘Ik heb ze geteld.’ ‘Heuvels? Die heb ik niet gezien!’ Wat mooi als je zo’n zoon hebt en wat een geluk voor Jelle dat hij een hele snelle politievader heeft. Er Wikken en wegen deden immers 35.000 lopers mee… En zoals ieder jaar is na afloop de atletiekgedelegeerde een beetje nerveus. Het is tevoren bij de teamsamenLara is superblij met de vijftien kilometers in haar stelling altijd weer rekenen en puzzelen. Leeftijden benen. Maar, je liep toch al vaker mee? en eindtijden vergelijken, wikken en wegen, twijfelen. ‘Ja, maar ik moest van ver komen. Ben deze zomer Rond drie uur komt het verlossend telefoontje van met twee á drie kilometer weer begonnen’ de organisatie dat team één verwacht wordt bij de Hoe kwam dat dan? prijsuitreiking. En dan is het wachten. Vorig jaar, zoals ‘Gewoon, lui en laks, geen zin, beetje aangedikt hier gezegd, weer eindelijk die eerste plaats. Nu weer? en daar.’ Gelukkig is de prijsuitreiking dit jaar in een gebouw En weg is ze, dik aangekleed in haar motorpak, nog op vijf minuten loopafstand van het Hoofdbureau. een flink uurtje rijden en ze is weer thuis. De speaker maakt het nog even spannend, maar Vanuit het Limburgse Echt komen ze met z’n tienen. meldt uiteindelijk dat Post.Nl derde is geworden. En ‘Een van ons heeft ‘m ooit gelopen, voor de rest was dan wordt het team van het RaboudUMC uitgenodigd de loop een verrassing.’ en weten de twee politievrouwen en acht -mannen Toch wel getraind? dat ze ook dit jaar weer oppermachtig zijn geweest op ‘Jawel, maar het is superleuk om met tienen uit één het deelnemersveld van bijna zevenhonderd teams! team te rennen en vanavond de uitslagen vermeld zien staan op Internet.’ Dankzij de gastvrijheid van het Stedelijk Gymnasium, Echt was echt heel trots! de buurman van het Hoofdbureau, kunnen alle deelnemers na afloop douchen en omkleden. Het is Big smile af en toe wel even geduld hebben, maar dat hebben Drijfnat en een tikkeltje modderig maar met een big de meesten er graag voor over. smile op het gezicht komen de lopers op een drafje weer naar hun tijdelijke pleisterplaats. Naar de hete douche, de masseurs en de warme koffie. Voor uitslagen zie www.zevenheuvelenloop.nl PV MAGAZINE
21
FOTOCOLLAGE 2014
22
PV MAGAZINE
PV MAGAZINE
23
BETALEN GAAT ANDERS…
Vergeet je pincode maar... Tekst: Willem van Herwijnen De opa’s en oma’s van tegenwoordig waren in hun jonge jaren vooruitstrevend wanneer zij in een winkel een cheque uitschreven en zij het contante geld in hun portemonnee konden laten zitten. De cheque is allang passé, maar ook de huidige pinpas heeft zijn langste tijd gehad. Er komen nieuwe betalingsmogelijkheden. Naast de Touch ID gaan we de betalingen doen door te zwipen en te knabben. Da’s even wennen maar de pincode kunnen we vergeten… Het contante geld verdwijnt steeds meer uit onze portemonnees. Nu is dat op zich geen vreemd verschijnsel want wanneer je iets koopt, moet je ervoor betalen. Dat betalen was traditiegetrouw met contant geld. Het betalingsverkeer veranderd echter over de hele wereld in een rap tempo. De populaire betalingscheque van de zeventiger jaren is alleen nog maar in musea te bewonderen, maar ook de huidige pinpas verdwijnt geruisloos naar de achtergrond. Onlangs kondigde MasterCard de invoering van de creditcard met een vingerafdruksensor aan. Engeland wordt het eerste land waar met nieuwe creditcard kan worden betaald (2015). Contantloos betalen is daar meer ingeburgerd dan in Nederland. De nieuwe creditcard maakt gebruik van een duimafdruk. Het opvallende van de gebruikte techniek is dat de kernmerken van de duim niet op de creditcard zijn opgeslagen, maar uit veiligheidsoverwegingen op een aparte database. Bij MasterCard gaan ze er vanuit dat de veiligheid gegarandeerd is. Er is geen limiet voor betalingen ingesteld...
zijn nog niet zover. Zij verkeren nog in een proeffase. De relatieve nieuwe bank KNAB komt ook met een ander nieuwtje, waarbij Facebook een rol krijgt toebedeeld. Wanneer er geld aan een vriend overgemaakt moet worden, kan dat via KNAB-social gedaan worden. Er wordt dan een betalingsverzoek naar de Facebook vriend verstuurd, die alleen maar de eigen IBAN- nummer in hoeft te toetsen, waarna KNAB de betaling verder regelt. Ondanks dat Facebook voor wat betreft de privacy regels beslist niet uitblinkt, garandeert KNAB dat andere Facebook gebruikers de betaling niet kunnen zien.
Apple Strikes Apple again? Betaalt de wereld in de toekomst met behulp van Apple Pay? De smartphone- en tabletgigant lanceerde in oktober deze nieuwe betalingsmogelijkheid. Tot nu toe kan er alleen nog maar in Amerika mee betaald worden, maar dat is een kwestie van tijd dat deze wijze van betalen ook in Nederland beschikbaar is. Er is nu nog een kleine restrictie, je moet wel in het bezit zijn van een iPhone Contactloos 6, een iPad Air of een Apple Watch. Deze apparaten Swipen bestaat al een dik jaar. Niet langer wordt zijn voorzien van een zogenaamde NFC-chip (near de pinpas in een betaalautomaat gestoken, maar je field ommunication) Deze chip zit al in de chipkaarten houdt er hem gewoon even tegenaan. Klanten met van Nederlandse banken waarmee geswipet kan een nieuwe pas van de ABN-AMRO, ING en KNAB worden. Bij de bakker een broodje afrekenen, een kunnen er al mee aan de slag. Per dag kunnen zij kaartje voor de film betalen? Even een vinger op de € 50,00 swipen. De Rabobank, SNS en Triodos bank Touch ID van de iPhone leggen en klaar is Kees. • In 2013 waren er 18 miljard smartphone- en tabletbetalingen • In 2014 zijn dat er 29 miljard en 2015 47 miljard • De banken verwerken het leeuwendeel, maar het aandeel van Apple verdubbeld volgend jaar • Nederland is in Europa koploper voor wat betreft mobiel bankieren. PV MAGAZINE
25
’t Pieterpad…
STILSTAAN BIJ WANDELEN Tekst: Willem van Herwijnen Een nieuwe rubriek in het PV-magazine. Onder de titel stilstaan bij wandelen wordt aandacht geschonken aan interessante wandeltochten. Maar niet alleen wandeltochten worden in deze rubriek beschreven, ook fietstochten -stilstaan bij fietsen- worden belicht. Als eerste in de rij een etappe van het Pieterpad. Dit pad bestaat al ruim dertig jaar en is het meest bekende lange afstand wandelpad van Nederland. De route voert van het Groningse Pieterburen naar de Sint Pietersberg in het zuidelijkste puntje van Limburg en is bijna vijfhonderd kilometer lang. In deze editie het traject van Gennep naar Vierlingsbeek. We starten de wandeling op zondagmorgen vanaf de Markt in het Noord-Limburgse plaatsje Gennep. De zon staat nog laag en geeft te weinig warmte om de door de ochtendnevel nat geworden bestrating droog te maken. De schaduw van de zeventieneeuwse Hervormde Kerk tekent zich al wel af op het Marktplein. Het begin van de wandeling is saai en we zijn blij wanneer we via de Zandstraat en de Spoorstraat het stadje verlaten en er meteen een bos opdoemt. Aan de afgevallen bladeren en de her en der verkleurde bladeren aan de bomen kun je zien dat de herfst zich onstuitbaar aandient. De geuren van het bos, ontstaan door fermenterend blad en hout, dringen onze neuzen binnen. Lekker! We inhaleren diep om maar niets te hoeven missen en laten ons door het bos opnemen. Aanvankelijk lieten we ons leiden door het spoor van de GPS track, maar stopten daar al ras mee toen bleek dat de rood/witte markeringstekens de route overal prima aangaven. Verdwalen is bijna niet mogelijk, tenminste wanneer je de tekens goed in de gaten houdt. We struinen door het bos. De zonnestralen proberen door de kruinen van de bomen te breken. Wanneer het de zilveren stralen lukt, steken die prachtig af tegen de donkere halfnatte stammen van het bos. We volgen de smalle, kronkelende paden die ons plotsklaps omhoog voeren naar een provinciale weg. Daar aangekomen lopen we intuïtief naar rechts waar een brug over een snelweg ligt. De GPS laat protesterende piepjes horen en wanneer we hem raadplegen, zien we dat we verkeerd lopen. Het blijft een kwestie van goed opletten. We hadden niet rechtsaf moeten slaan, maar de provinciale weg recht moeten oversteken. De route is weer snel opgepakt en spoedig verandert het landschap nu in een prachtig vennengebied dat omgeven wordt door rivierduinen. Een informatiebord maakt ons duidelijk dat we ons in het natuurreservaat Het Quin bevinden. Het bord belooft ons ook nog dat we allerlei grazend vee gaan tegenkomen, maar we ontdekken ze niet. Het landschap maakt dit gemis echter meer dan goed. De vennen weerspiegelen de strak blauwe hemel en de doorgebroken zon accentueert de vegetatie die goed gedijt op de golvende rivierduinen. Het is een fantastisch gezicht en daarom onmogelijk om hier zomaar door te lopen. Her en der staan stoere, houten banken en we besluiten in dit decor de meegenomen boterhammen uit de rugtassen te halen en te gaan lunchen.
Hoewel het landschap alles in zich heeft om ons te verleiden te blijven zitten, vermannen we ons en zetten we de wandeling voort. De landelijke omgeving blijft ons imponeren. We stappen flink door en na enige tijd krijgen we het kerkdorp Afferden in zicht en weldra ligt de Maas aan onze voeten. Bijna gelijktijdig beginnen we de eerste regels van Marsman’s beroemde gedicht te declameren: ‘Denkend aan Holland, zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan…’ We nemen de veerpont en voor €1,20 staan we aan de andere kant van de oever. Met zicht op de Maas treffen we hier een compleet ander landschap aan. Het meegevoerde slib heeft in de loop van de tijd de oevers uitgesleten en omgetoverd tot brede terrassen die begroeid zijn met gras. Al wandelend verwonderen we ons over de dichte meidoorn- en sleedoornheggen die de onderlinge graslanden scheiden. Deze zogenaamde Maasheggen zijn volgens de lokale VVV-folder, zoals we later lezen, al duizenden jaren in gebruik als omheining. Door speciale snoeitechnieken vormen ze onneembare hindernissen voor zowel mensen als dieren. Volgens overlevering was het Julius Caesar zelf die zijn ergernis hierover liet blijken. De heggen vormden een hindernis die hij met zijn leger maar met moeite kon passeren. De heggen deren ons niet. Wij volgen de smalle paden en na ongeveer vier uur nadat we in Gennep gestart zijn, komen we in Vierlingsbeek aan. Een kroeg opzoeken om een glas bier te bemachtigen is in Limburgse contreien niet moeilijk. De spits van de kerktoren was van verre al te zien en zoals het hoort, treffen we naast de kerk een zonnig terras aan…
PV MAGAZINE
27
Walibi
Op vele verzoek hebben we dit jaar voor het eerst een dagreis voor de 12+ kinderen georganiseerd. Van te voren is er gevraagd door te geven wat ze graag wilde gaan doen en de meeste stemmen waren voor Walibi. De aanmeldingen kwamen niet alleen van uit de jongeren maar ook families en volwassenen hadden zich aangemeld, dus gingen we op een schitterende nazomerdag in september met een gemêleerd gezelschap richting de Flevopolder. Eenmaal in het park ging een ieder zijn eigen weg, zo nu en dan kwamen we elkaar even tegen en uit de reacties bleek dan dat ze het allemaal prima naar hun zin hadden,ondanks de gezellige drukte in het park was er weinig wachttijd, dus kon er onbeperkt genoten worden van de vele attracties. Precies op tijd was iedereen weer op de parkeerplaats zodat de bus ook weer op tijd kon vertrekken. Uit de reacties bleek al gauw dat dit zeker volgend jaar weer zou mogen plaatsvinden, maar dan met een andere bestemming, Bobbejaanland in België, werd als optie genoemd maar misschien zijn er nog wel andere leuke ideeën, laat het ons weten, want we sluiten niets uit! PV MAGAZINE
29
DE POR KRIJGT EEN NIEUW JASJE Op de begane grond van het voormalig Koetshuis aan de Hoofdstraat in Driebergen - pal voor de ingang van de KLPD-gebouwen - bevindt zich al heel wat jaren de ontspanningsruimte van de personeelsvereniging. De zaal en bar zijn volgens het bestuur toe aan een facelift. ‘Zij krijgen een eigentijdse uitstraling, aangepast aan de tijd van nu.’
Foto’s: Co ter Hoeve De POR (Personeels Ontspannings Ruimte) werd al bezocht door de collega’s van de toenmalige AVD. ‘Zo oud is de ruimte al. Er is al die tijd weinig of geen onderhoud gepleegd, dat wil zeggen, geen flinke opfrisbeurt geweest. Het geheel ziet er ouderwets uit, noem het oubollig. Veel hout, donkerbruine kleuren.’ In november werd de zaal in het kader van regulier onderhoud al door medewerkers van een schildersbedrijf in de witte verf gezet. ‘We hadden graag wat invloed op de kleur gehad, maar dat lukte niet meer.’ Maar goed, er moet nog meer gebeuren. Het bestuur vond het hoog tijd worden voor algehele vernieuwing en schakelde een studente binnenhuisarchitectuur
in voor een verbouwingsplan. Tijdens de algemene najaarsvergadering eind november werd het plan toegelicht en ondersteund door een zogenoemd moonboard. Loungen ‘We hebben de begroting van 2015 met de vergadering besproken en toestemming gekregen om de POR een facelift te geven. In de zaal komt een grote leestafel, bestaande uit enkele kleine tafels zodat we die ook voor het kaarten kunnen gebruiken. Verder een flatscreen televisie en comfortabele stoelen, om gezellig te loungen. Het hoefijzer in de bar verdwijnt, daarvoor in de plaats een grote buffetkast met daarvoor de bar, zo creëren we meer ruimte.’
PV MAGAZINE
31
Ambitieuze plannen die ertoe moeten leiden dat het geheel er straks fris en strak uitziet. ‘Om een verjaardag te vieren of een ander feestje te houden. Ik hoop dat we ook meer jongere collega’s kunnen verleiden om eens een bezoekje te brengen.’ Klus De komende tijd wordt bekeken wie de werkzaamheden gaat uitvoeren. Het wordt nog een flinke klus, maar er komt iets moois voor terug. ‘Vroeger schonken we eens per maand op vrijdagmiddag een borrel, daar willen we weer naar toe. Ik kan me voorstellen dat er ook niet-leden dan eens komen kijken. Prima, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.’ Of de ruimte al helemaal opgeknapt is als rond 1 maart traditioneel de jubilarissen worden gehuldigd, is nog de vraag. ‘Dat durven we niet met zekerheid te zeggen.’ Nog even geduld en dan kunt u de nieuwe POR bewonderen. Een ontspanningsruimte met een modern tintje, maar wel met behoud van het gezellige karakter. PV MAGAZINE
33
Verslag algemene ledenvergadering van 20-11-2014
Beste leden, Alle leden waren uitgenodigd voor de algemene ledenvergadering van 20 november. Dank aan degenen die wel zijn gekomen! In deze najaarsvergadering stond, zoals gebruikelijk, de begroting voor het nieuwe jaar centraal. Na een welkom van de voorzitter kreeg de penningmeester het woord. Hij nam de leden mee door de in- en uitgaven van onze vereniging. Hij toonde een begroting gebaseerd op de uitgaven en inkomsten van het lopende jaar en had bij iedere post een heldere uitleg. Het aantal leden is in het begin van 2014 enigszins teruggelopen, maar voor het Sinterklaasfeest hebben zich toch nog flink wat nieuwe leden aangemeld, zodat de personeelsvereniging nu ongeveer twaalfhonderd leden telt. Onze inkomsten bestaan uit de contributiegelden en een bedrag per lid dat we krijgen van de eenheidsleiding. Wel is er een zestigtal leden dat in 2014 de contributie nog niet heeft betaald. Deze leden zijn hierover al diverse keren benaderd en krijgen nog een kans om de contributie te betalen. De aanwezige leden waren duidelijk: niet betalen is geen lid meer. Bij de ene post (activiteit) kwam er wat bij en bij de andere er wat af. De grootste uitgavenpost op de begroting voor 2015 is de renovatie van de POR. Het bestuur is al langer bezig met deze plannen, zie het artikel in deze uitgave. De dochter van onze penningmeester studeert binnenhuisarchitectuur en heeft onze ideeën uit gewerkt. We hebben deze ideeën voorgelegd aan de aanwezige leden en men reageerde zonder uitzondering positief op onze plannen. Omdat wij hadden gehoopt dat we konden aansluiten bij het reguliere onderhoud had de penningmeester behoudend begroot. De leden vonden dat we het beter ineens goed konden doen. Daarom werd, met goedkeuring van de vergadering, meer geld uit het vermogen gereserveerd voor deze verbouwing/opknapbeurt van de POR. Het bestuur wil ook voor de jongere medewerker van de Landelijk Eenheid een aantrekkelijke personeelsvereniging. Daarom staat voor ledenwerving een post begroot voor 2015. Na de heldere uitleg van de penningmeester en de rondvraag (die geen vragen opleverde) werd de vergadering gesloten. Hierna was er de gelegenheid om in de POR, ondanks dat de schilders nog niet klaar waren met hun werk, te genieten van een hapje en een drankje. Joop van Roest PV MAGAZINE
35
Met Kerst buiten de deur eten: In
de tuin..! Tekst: Willem van Herwijnen
De Kerstdagen staan weer voor de deur. Een periode van gezelligheid, lekker tafelen, maar het zijn ook vaak van die dagen van heel veel binnen zitten. De familie komt, vrienden vallen binnen, er wordt koffie gedronken, wat bijgekletst, de foto’s van de vakanties worden erbij gepakt, er wordt een glaasje gedronken… Allemaal heel gezellig maar een frisse neus halen, zou ook best lekker zijn. Waarom dit jaar het dus niet eens anders aanpakken? Met de kerstdagen geen uren in de keuken staan kokkerellen. We gaan buiten de deur eten: in de eigen tuin! Lekker de tintelfrisse lucht diep in de longen opsnuiven, de gloed van de terrasverwarmers en de terrasvuurkorven in het gezicht voelen en wellicht bij de gedimde terrasverlichting een dansje, op de muziek die zachtjes op de achtergrond klink? Yes, da’s genieten, maar dan wel het kerstdiner van tevoren organiseren… Vooraf Eén ding moet wel meewerken: het weer. Een beetje vrieskou hoeft geen kwaad te doen, maar regen kan, wanneer er geen goede overkapping is, een spelbreker zijn. Wanneer de regen wegblijft, ligt er een onvergetelijk kerstdiner in het verschiet. Een feestelijk versierde tuin hoort er natuurlijk wel bij. Niet overdrijven met te veel bling-bling, ook hier geldt, overdaad schaadt. Om een feestelijk verlichte kerstboom kan natuurlijk niemand heen. Die hoort er helemaal bij. Verder is de verlichting op het terras een belangrijke sfeermaker. Dus hier niet de anti-inbraak verlichting van 2000 Watt laten branden, maar mooi warm licht waarbij je net nog kan zien wat er -wanneer het zover is- op je bord ligt. Tafels met stoelen erom heen kán, maar statafels waardoor iedereen in beweging blijft, heeft meer de voorkeur. Tot slot een niet onbelangrijk punt: de verwarming. Met wat oudere kinderen zijn een paar vuurkorven ideaal. Vuur fascineert en kinderen kunnen het vuur op de Kerstdag aanmaken en zorgen dat het aanblijft. Welk kind wilt zoiets niet? Houd er rekening mee dat zacht hout snel opbrandt en er dus voldoende hout in voorraad is. Daarnaast is het natuurlijk ook mogelijk met terrasverwarmers het behaaglijk te maken. Ze zijn veilig, geven veel warmte en op veel plaatsten te huur. Wees er wel tijdig bij! Diner Wanneer je de familie weinig te vertellen hebt, is er niets op tegen uren in de keuken te gaan staan en daar een culinair hoogstandje voor te bereiden. Zeker wanneer koken een hobby is, is dat geen straf. Maar wanneer het gezellig is en er gelachen wordt, moet je niet de keuken in gedwongen worden om met de potten en pannen aan de slag te moeten. Om dat te voorkomen kan je het beste iets kiezen wat van te voren als helemaal te bereiden is en alleen opgewarmd hoeft te worden. Het mooiste is wanneer zo’n gerecht van het opwarmen zelfs lekkerder wordt. We kiezen voor een traditioneel gerecht dat heel goed in de ambiance van een tuinkerstdiner past. Coq au vin Een oeroud, typisch Frans gerecht met een onovertroffen smaak. In het land van oorsprong werden vroeger de overjarige hanen hiervoor gebruikt, maar wanneer je de gasten met Kerstmis een kip voorschotelt, merkt niemand dat. Het makkelijkst is om kippenpoten te gebruiken. Deze beschrijving gaat uit van een recept voor 4 volwassen personen. Een dag van tevoren: Ontvel de kippenpoten en snij ze in stukken; Snij de winterpeen in dunne plakken; Pel de ui en snipper hem fijn; de knoflook ondergaan hetzelfde lot; Verhit de olie in een braadpan en bak de kip rondom bruin; Haal de kip uit de pan en bestrooi ze met peper en zout; PV MAGAZINE
41
Benodigdheden: 4 kippenpoten 1 flinke winterwortel 1 ui 2 teentjes knoflook 4 eetlepels (olijf)olie Zout en peper 150 gram gerookte magere spekblokjes 2 volle eetlepels bloem ½ liter rode wijn ¼ liter kippenbouillon (zou ook met ‘een blokje’ kunnen) ½ theelepel suiker 3 takjes tijm (1 theelepel gedroogd kan ook wel…) 2 laurierbladen Peterselie (nodig: 2 takjes en 4 eetlepels fijngesneden) 250 gram kleine sjalotjes 1 eetlepel boter 250 gram kleine (kastanje) champignons
Bak in het achtergebleven vet de spekblokjes half uit; Doe de gesnipperde ui en knoflook en de winterwortel bij het spek en bak alles al roerend tot de ui glazig is; Zet het vuur laag en roer de bloem erdoor; Giet al roerend de wijn erbij en vergeet niet zelf de wijn even te proeven; Zet het vuur hoger en roer door tot de saus glad is; Voeg de bouillon toe, met de kippenpoten, de suiker, de tijm, de laurierbladeren en 2 takjes peterselie; Breng alles aan de kook; Laat de coq au vin minstens een uur, met de deksel iets schuin op de pan stoven; Pel intussen de sjalotten en bak ze in een klontje boter bruin en voeg ze de laatste 10 minuten bij de coq au vin; Haal de pan van het vuur en laat hem snel afkoelen. (bijvoorbeeld in een afwasteil met koud water) Je kan er nu voor kiezen om de kippenpoten van de botten te ontdoen. Deze zijn voor de smaaktoevoeging niet langer nodig en het is zonder de botten een stuk makkelijker eten. Zet hem daarna tot de volgende dag in de koelkast. Nu het diner alleen nog maar op het moment suprême afwerken: Coq au vin opwarmen; Champignons met keukenpapier afnemen en in plakjes snijden; Champignons in 5 minuten al omscheppend goudgeel bakken; Haal uit de pan de tijm, laurier en peterselie; Kook de saus –indien nodig- zonder deksel op een hoog vuur tot de gewenste dikte.; Schep de champignons er door en breng op smaak met peper en zout. Als laatste de peterselie als garnering eroverheen strooien! Serveren met vers stokbrood en roomboter. Schenk er een mooie Beaujolais of een kruidige Rhône-wijn bij. Dat wordt smullen! Coq au vin heeft nog een bijkomend voordeel. Is het nou toch slecht weer, dan blijf je toch lekker binnen... Zo’n stoofpot smaakt binnen natuurlijk ook heerlijk..! PV MAGAZINE
43
Activiteitenkalender 2015
8 Januari Nieuwjaarsreceptie Driebergen 8 Januari Racketlon Driebergen 6 t/m 9 februari Skiën Winterberg 2 maart Jubileum viering (1 maart viering) Driebergen 20 maart Volleybal De Bilt April Paasontbijt Driebergen Mei Klootschieten, squash, Efteling Diverse plaatsen en sportdag Min. Van Justitie Juni Duiken, tennis en zeilen September Voetbal, Walibi en stadswandelingen Diverse plaatsen Oktober Wijnproeverij Lokatie volgt in het volgende nr. November Sinterklaasfeest Driebergen, Zoetermeer en Schiphol December Londen en bezoek kerstmarkt Londen
PV MAGAZINE
45
