Preek 8 de opstanding Ik wil kort wat zeggen over het karakter van de dienst. U hebt waarschijnlijk wel begrepen dat het weer een dienst is in het jaarthema terug naar de kern. Vandaag de betekenis van de opstanding. Ik wil met u twee gedeelten gaan lezen. Een gedeelte uit Handelingen 2 een gedeelte uit de rede van Petrus die hij uitspreekt op de 1ste Pinksterdag, als ze het aandurven om naar buiten te treden en te vertellen over alles wat ze meegemaakt hebben met Jezus. Handelingen 2: 32 33, 36. En een gedeelte uit Johannes 15 . Dit speelt zich af kort voor Jezus gevangen genomen zal worden en gekruisigd zal worden. Hij zit met zijn leerlingen aan tafel en viert met hen voor de laatste keer het Joodse paasfeest, het Pascha. Johannes 15: 5, 7-8, 12-13, 16-17. Gemeente van onze Heer Jezus Christus. Ik wil eigenlijk beginnen om iets te vertellen over mijn eigen kinderen. Kinderen krijgen is een van de meest wonderlijke die je, je kunt voorstellen. Iedereen die ouder is geworden die weet dat. Het is iets fantastisch. Kinderen krijgen is iets wonderbaarlijks. Als je dat hebt meegemaakt dan weet je dat. Het moment dat je kinderen geboren worden blijft iets onvoorstelbaar moois. Het gekke is als je naar mijzelf kijkt, voor mijzelf was het ook iets heel wonderlijks in die zin dat ik helemaal niet gedacht had dat ik er zo van onder de indruk zou zijn Ik heb namelijk helemaal niets met baby’s. Dat heb ik nog steeds niet. Ik vind het echt niets. Je mag ze houden van mij. Dat zeg ik ook tegen mijn kinderen trouwens. Maar dat is misschien een beetje dom om te zeggen want ze worden wel ouder. Het is heel vervelend voor al die ouders die heel erg van hun baby’s houden. Dat deed ik dus ook. Ik was gek op mijn eigen kinderen, ook toen ze nog baby waren. Maar het wordt pas echt mooi met kinderen vind ik, het moment dat ze zich gaan ontwikkelen, het moment dat ze gaan reageren op je. Dat je merkt dat het personen worden. Dat ze een eigen identiteit hebben. Hun eigen ontwikkeling doormaken. Ik vond dat ook fantastisch om te zien. Ik ben één van die ouders die daar te weinig van heeft genoten omdat ik druk was met allerlei andere dingen. Maar toch bij vlagen zag je het. Dan zag je die kinderen opgroeien en tot mensen worden. En je zag al die mooie dingen die er in die kinderen verborgen zijn. Ik zag ook fantastische dingen in mijn eigen kinderen, ik ben natuurlijk bevooroordeeld als ouder door alles wat je ziet. Maar ik zag hoe ze creatief waren, hoe ze vol met initiatief waren, hoe de één vol enthousiasme in het leven stond. Hoe de ander in staat was om heel diep door te denken over de dingen die ze tegen kwam in het leven. Ik zag hoe ze verbaal begaafd waren. Dat hebben ze niet van mij trouwens. Ik zag hoe ze bepaalde normen en waarden in hun leven integreerden en dat ze dat ook toepaste in hun eigen omgang met vriendjes en vriendinnetjes. Ik zag hoe ze sociale kinderen werden. Ik zag allemaal mooie en prachtige dingen gebeuren als ik ze op straat bezig zag met hun vriendinnetjes, als ik ze zag met elkaar en als ik ze zag met de grootouders of met familie bij elkaar. Ik weet nog hoe fantastisch ik dat vond en hoe ik een visioen kreeg wat voor prachtige mensen het wel niet zouden worden die kinderen. Wat een mooie mensen er daar wel niet uit zouden kunnen groeien. Dat was vanaf het begin trouwens het grote vraagteken, wat voor kinderen, wat voor mensen worden dat eigenlijk. En je zag het gebeuren, ik vond het fantastisch. Ik vind het nog steeds fantastisch om te zien. We hebben heel veel video opnames in die tijd gemaakt en ik vind het heerlijk om het weer terug te zien. Maar het gaat met die kinderen op een bepaald moment ook anders. Ouders die weten dat. Het begint op het moment dat ze in de puberteit komen. Ook dat heb ik meegemaakt en ik vond eigenlijk heel erg moeilijk. Als kinderen in de puberteit raken dan raken zo ook een beetje
onzeker over zichzelf. Dat is heel gek om te zien eigenlijk, want voor die tijd zijn ze veel zekerder. Ze weten precies wie ze zijn en hoe ze zich moeten gedragen en gedragen zich ook zo. Het lijkt alsof ze de wereld al in hun vingers hebben maar op het moment dat ze in de puberteit dan raken ze in onzekerheid over zichzelf. Wie ben ik eigenlijk. Wat voor mens wil ik nu eigenlijk zijn. En ik heb gezien bij onze kinderen hoe die onzekerheid hun soms echt te pakken kon nemen. Hoe ze het in hun greep kon hebben. Hoe ze zich onprettig voelden in het leven dat ze leiden. Hoe ze zich onprettig voelden in het lichaam dat ze hadden gekregen. En hoe ze ermee worstelden om eruit te komen. Ik vond het heel moeilijk om te zien want ik zag al die prachtige dingen die ik bij mijn kinderen gezien had verdwijnen. Het leek wel of het weg was. Alsof het nergens meer te vinden was. Gelukkig is het bij mijn kinderen weer allemaal naar boven gekomen als ze die puberteit door zijn. Maar er is nog zo’n moment dat ik me ernstig zorgen ging maken, over hoe het met ze zou gaan en of ze als kind wel tot hun recht zouden komen en of ze de mensen zouden worden die ik had gezien toen ik ze als kleine kinderen zag rond lopen, dat was toen ze vriendjes kregen. Verliefdheid is iets heel raars. Verliefdheid is iets heel fantastisch. Verliefdheid daar kun je van onderste boven raken. Zo onderste boven dat je al je verstand verliest. Dat je, je zomaar overgeeft aan die ander, terwijl dat soms niet goed is om te doen. Je gaat soms zo ver dat je ook dingen doet die eigenlijk niet goed zijn voor jezelf. Ik heb ook dat gezien bij mijn kinderen. Dat ze de verkeerde vriendjes uitkozen. Dan zult u zeggen dat heb je altijd als ouders. En als vader heb je dat met dochters speciaal. Dat je zoiets hebt van ze moeten wel echt iets goeds hebben mogen ze hier zomaar binnen komen. Dat is natuurlijk waar, maar ik heb het ook echt gezien. Dat ze soms helemaal de verkeerde vriendjes uitkozen en de verkeerde vriendjes kregen. Ik ben ontzettend blij dat ze uiteindelijk zelf dat ook ontdekt hebben en daarin zelf een weg gevonden hebben. Ik heb gezien dat ze de nijging hadden om zichzelf te verloochen en helemaal andere mensen werden om maar tegemoet te komen aan de verlangens van het vriendje. Als ouder vind je dat zo erg. Ik ben helemaal geen bezorgde ouder. Helemaal niet iemand die zich overdreven bezorgd maakt over zijn kinderen. Eigenlijk maak ik me helemaal niet zo druk daarover. Maar dat was iets wat me wel heeft bezig gehouden. Worden ze wel echt die mensen die ik gezien heb, die er in zitten. Daar ben je bang voor daar maak je, je zorgen over. Komt het er wel uit. Zullen ze wel opbloeien, zullen ze wel ontplooien, zullen ze wel die mens worden die ze zijn, wat God in ze gelegd heeft. Of zullen ze voortijdig afsterven en vruchteloos blijken te zijn. Zullen ze verloren gaan voordat ze al gestorven zijn. Die zorg heb je als ouders. Wat ik bijzonder in het evangelie vind is dat je diezelfde bezorgdheid tegenkomt bij God. Ik hoor het in de woorden die Jezus zegt op het moment dat de kinderen bij hem mogen komen. Hij zegt; “zo is het ook bij jullie Vader in de Hemel. Hij wil niet dat een van deze geringe verloren gaat.” Hij wil niet dat een van deze kleintjes verloren gaat. Hij wil dat ze mensen worden zoals God ze bedoeld heeft. Dat alles wat er aan gaven/ talenten en moois in verborgen is opbloeit en dat het er uit komt. En blijkbaar heeft God dat niet alleen op het oog, is het niet alleen maar de zorg van God voor kinderen, maar is dat de zorg voor ieder mens. Want dat is wat ik hoor in de woorden van Johannes 3;”Want God had de wereld zo lief, dat Hij zijn enig geboren Zoon gegeven heeft. Ieder die in Hem geloofd zal niet verloren gaan maar heeft eeuwig leven.” Ook daarin hoor ik het weer. De zorg van God om mensen. De zorg van God om ons mensen om heel de wereld is dat we tot leven komen. Dat wil zeggen dat alles eruit komt. Dat we tot ontplooiing komen, dat we tot bloei komen. Dat we niet verloren gaan, dat alles wat er in gelegd is verstopt blijft en dood loopt. Het is de achtergrond van heel Jezus optreden. Het is ook wat ik hoor in de laatste woorden toen Jezus met zijn leerlingen aan tafel zat
Kort voor Hij zou overlijden en sterven. De woorden waar Hij het heeft over de wijnstok .`Ik ben de ware wijnstok en mijn Vader is de wijnbouwer. Iedere rank aan mij die geen vrucht draagt snijd Hij weg. En iedere rank die vrucht draagt snoeit Hij bij, opdat hij meer vruchten draagt.` Weer klinkt het door de zorg van God is dat mensen opbloeien dat ze vruchtbaar worden. Vruchtbare mensen worden. De grote vraag die achter het hele evangelie en die in de hele Bijbel klinkt, in mijn ogen. Hoe wordt dat werkelijkheid, hoe wordt dat een realiteit? Hoe worden kinderen tot die mensen die God er al ingelegd heeft. Hoe worden zoekende mensen weer tot mensen die zichzelf en God vinden. Hoe worden mensen die vastgelopen zijn in het leven weer tot mensen die het gaan zien die de weg weer zien en die weer op weg geraken. Hoe worden lijdende mensen, mensen midden in dat lijden toch volwaardige liefde volle mensen. Hoe worden mislukte mensen gelukkiger. Hoe worden eenzame mensen, mensen die de weg weten te vinden naar God en naar elkaar. Hoe worden zieke mensen, mensen die midden in hun ziekte toch menswaardig blijven, zichzelf blijven en liefde blijven uitstralen. Hoe worden verloren mensen behouden mensen. Dat is de vraag achter het hele evangelie en de Bijbel. De vorige keer hebben we gezien hoe God er alles voor over heeft, hoe hij zich in zijn liefde totaal kwetsbaar maakt zodat zelfs zijn Zoon Jezus aan het kruis sterft. Zo gaat het ook als ouder, je hebt er alles voor over. Dat is wat je doet als je, je kinderen ziet en je wilt ze tot ontplooiing laten komen. Je doet wat je kunt, je doet wat in je vermogen ligt om liefde te geven zodat ze zichzelf vinden en de weg van hun leven vinden. Maar het is niet genoeg er is nog iets meer voor nodig. Er is ook voor nodig dat die kinderen het op pakken. Dat de kinderen de aansluiting er mee weten te vinden. In het gedeelte wat we vandaag hebben gelezen wordt er een sleutel aangereikt voor ieder van ons. Voor onze kinderen maar ook voor ons zelf. De sleutel die leidt tot ontplooiing komen als mens zoals God ons bedoeld heeft. Die sleutel ligt in de verbondenheid met Jezus Christus. Die ligt er in dat je in een relatie leeft met Jezus, dat je verbonden bent met hem. Verbonden in zijn Liefde, en dat je, je wat aantrekt van wat Hij gezegd heeft en wat Hij heeft laten zien. Wat daaraan verbonden is, is dat je dan vrucht draagt. Dat je dan mens wordt, tot ontplooiing komt. Eigenlijk is het heel gek dat Jezus deze woorden spreekt vlak voor Hij gevangen genomen wordt en zou gaan sterven. Want dat is wat er gebeurt. Ze zitten aan tafel en dan spreekt Hij deze worden en de volgende dag zou Hij gevangen genomen worden en daarna zal Hij moeten leiden en daarna zal Hij moeten sterven aan het kruis. Hoe kun je dan deze worden spreken? Wij als mensen na het kruis en na de opstanding weten het antwoord natuurlijk al. Hier wordt geanticipeerd, hier wordt vooruit gelopen op de opstanding van Jezus Christus. Want die opstanding zal het mogelijk maken dat je toch in de relatie met Jezus het leven kan leven. Dat je toch levend vanuit die relatie tot ontplooiing kan komen en mens kan worden en dat je toch vrucht zal dragen. Heel vaak in het Nieuwe Testament wordt daar op terug gegrepen. Op het feit dat Jezus is opgewekt, is opgestaan uit de dood. En telkens weer wordt daar aan verbonden dat we in staat zijn mensen te worden die God in ons gelegd heeft, dat we daardoor vrucht zullen dragen. Kijk maar naar Romeinen 7 vers 4, waarin Paulus dit zegt, Broeders gij zijt dood voor de wet. Dat wil zeggen Je bent dood voor alles wat we elkaar aan regeltjes en wetjes opleggen. Alles wat je voortdurend confronteert met je tekort en met je te kort schieten en wat je voortdurend laat zien dat je niet goed genoeg bent. Daarvoor ben je dood. Dat geld niet meer voor jou. Maar je bent dood voor de wet om eigendom te worden van Hem, om een relatie aan te gaan met Hem, een relatie met Christus. Op dat wij gode vrucht zouden dragen. Op dat we tot vruchtbare mensen zouden worden. Het zelfde klinkt eigenlijk in die toespraak van Petrus in Handelingen 2 waar het gaat over de
uitstorting van de Heilige Geest. Als je luistert naar wat Petrus te zeggen heeft dan verteld hij over de opstanding van Jezus Christus over alles wat ze meegemaakt hebben, over het lijden en sterven van Jezus Christus, maar boven al verteld hij over de opstanding van Jezus. En wat doet hij op dat moment, hij legt direct de link naar als je daarin geloofd als je daarop vertrouwd dan zul je de Heilige Geest ontvangen. En de Heilige Geest ontvangen betekent eigenlijk niets anders dan dat je in staat gesteld wordt om in relatie te treden met die levende Heer. Dat je in verbondenheid met Jezus zult leven. Dat je in verbondenheid met zijn liefde zult kunnen leven. Dat je voordurend in allerlei situaties die verbondenheid kunt zoeken. En dat je daaruit nieuw leven zult halen. Paulus verwijst er ook naar als hij zegt, want als de Geest van Hem die Jezus uit de dood heeft opgewekt in u woont, zal Hij ook u levend maken door zijn Geest die in u leeft. Die Geest maakt mogelijk dat we levend worden, dat we tot leven komen, dat ons leven niet dood loopt, dat ons leven niet vastloopt in de omstandigheden. Dat ons leven niet vast loopt in onze eigen beperkingen en tekortkomingen. Dat ons leven niet vast loopt in alles wat we elkaar weten op te leggen en de belemmeringen en beperkingen die we elkaar opleggen. Dat we het leven weer vinden en mens worden zoals God ons bedoeld heeft. Dat we vrucht dragen, vruchten van de Geest. Vrucht die liefde is. Zoals Paulus ook zegt in Galaten 5. De Geest is Liefde. We kunnen liefdevolle mensen worden onder alle omstandigheden. Ik wilde het vanmorgen hebben over de opstanding en de betekenis van het opgewekt zijn van Jezus. En ik weet dat het eerste waar vaak aan gedacht wordt is van Jezus is opgestaan dus er is leven na de dood. Jezus is opgestaan dus we mogen verwachten dat er ook voor ons leven is na de dood. We mogen verwachten dat er een Hemel is waar we bij God zullen zijn, waar het goed is. Maar de 1ste betekenis van de opstanding van Jezus is gelegen in het feit dat we te maken hebben met een levende Heer die regeert. Een levende Heer die bij God is die zijn Geest geeft waardoor we in relatie met Hem kunnen leven. De 1ste betekenis en misschien wel een heel belangrijke betekenis dat we door de Geest en door de opstanding van Jezus in een relatie met de levende Heer mogen leven en ons zelf kunnen vinden. Ons zelf kunnen hervinden en ons zelf kunnen worden. Met alles wat er in ons gelegd is aan mogelijkheden aan liefde, aan gaven aan talenten. Dat is waar het omgaat in de opstanding. De opstanding is de krachtbron om zelf weer op te staan als je vast loopt of als je klein gehouden wordt. Of als je het niet meer ziet zitten of niet meer weet. Opstanding is de krachtbron die je helpt om dan weer hoop te vinden. Om dan weer te zien waar het toch nog op uit draait. Het geloof in de opstanding en de relatie met de levende Heer is de krachtbron die je helpt te midden van ziekte en lijden toch nog mens te blijven. Mens te blijven te midden van de mensen om je heen. Het is de relatie die je helpt om in tijden van verlies in tijden van dat je belangrijke mensen kwijtraakt om toch nog een weg te zien van nieuw leven. Van nieuwe relaties, van een nieuwe toekomst met God. De relatie met de levende opgestane Heer is de krachtbron die je helpt om te midden van vertwijfeling toch weer nieuwe zekerheid te vinden. Om in periodes van je leven waarin je, je mislukt voelt toch de weg te ontdekken die naar geluk leidt. Om als verloren mens gevonden te worden en de weg naar behoud te vinden. De omgang met de levende opgestane Heer dat is de krachtbron om in tijden dat je bang bent jezelf te verliezen, bang bent om prijs te geven om toch moed te vinden om die weg te gaan uit liefde. Om de weg van liefde te gaan. Dit is zo belangrijk in het leven van mensen. De opstanding betekent dat we geloven dat er een levende Heer is die met ons is. Dat we telkens weer bij Hem terecht mogen komen. Dat we telkens weer de kracht, de inspiratie, de moed vandaan mogen halen. En we zullen merken dat we daardoor ook tot mens zullen worden in moeilijke tijden. Tot betrokken mensen in een
verloren wereld. Geloof in de opstanding betekent behouden worden. Eeuwig leven vinden. En dat begint nu. Amen.
