Plaats voor natuurpracht

VIVE LA FRANCE! Alain Bloeykens herontdekt zes weken lang de charmes van la douce France

Deel 2

Dwars door de Midi­Pyrénées

Plaats voor natuurpracht Zaterdag 25, zondag 26 april 2015

Moissac La Romieu

Montauban

Lagraulet-de-Gers

M

P

I

Y

R

D

É

I

N

-

É

E

S

FRANKRIJK

Vignec

Saint-Lary Soulan

S PANJE

Deze week op het menu: de grootste regio van Frankrijk met acht departementen en 45.000 km2 oppervlakte. Op haar eentje even groot als een land als Denemarken. En aan plaats geen gebrek: slechts 2,9 miljoen inwoners, en vooral nog heel veel natuurschoon. Denk maar aan de magische Pyreneeëncols, het heuvelachtige platteland met zijn authentieke dorpjes, de vele meren en rivieren en de enorme rijkheid aan historisch erfgoed. Reken daarbij nog meer dan 2.000 uren zon per jaar en een plaatselijke bevolking van bon vivants, en je weet waarom deze regio een bezoek meer dan waard is. www.toerisme­midi­pyrenees.nl Bekijk de video op www.nieuwsblad.be/vivelafrance

> Zaterdag 25, zondag 26 april 2015

24

REIZEN

C H E C K !

Op de flanken van de

PLA D’ADET Wie Pla d’Adet zegt, denkt meteen aan een van die legen­ darische Pyreneeëncols die garant staan voor heroïsche duels tijdens de Tour de France. Maar wist je dat in de winter die flanken goed zijn voor 55 pistes en meer dan 100 kilometer skiplezier – voor beginnende én gevorderde skiërs? Welkom in Saint­Lary Soulan: la station Star des Pyrénées.

O

f ik vaak in de Pyreneeën ga skiën, vraagt mijn metgezel Manu Bernia terwijl we van Saint­Lary Village (830 me­ ter) de télécabine nemen naar Pla d’Adet (1.700 me­ ter). Hij merkt meteen dat ik mij in allerlei bochten wring om toch niet te moe­

ten antwoorden. Want ja, ik ben een skifanaat – die jaarlijks richting Alpen trekt – maar de Pyreneeën? Nee, nog nooit. Hij lacht en stelt me meteen gerust. ‘Je bent lang niet de enige, want de Pyreneeën kampen nog steeds met heel wat vooroordelen. Te ver, ge­ brek aan sneeuw, weinig pistes of geen moderne fa­

ciliteiten.’ Toegegeven: zo dacht ik er ook over, maar vandaag weet ik wel beter. Te ver? Niet verder dan Val d’Isère of Tignes in de Sa­ voie. Gebrek aan sneeuw? Nauwelijks te geloven, maar toen wij hier in maart de regio verkenden lag er meer dan drie meter sneeuw – en van uitsteken­ de kwaliteit. ‘Dergelijke

Salary is nog een authentiek Pyreneeëndorpje. Foto: rr

Zeg nooit zomaar varken tegen le Porc ‘Vergeet de Spaanse Ibéricoham, pata negra in de volks­ mond. Het vet van het varken is geoxideerd, en zo krijg je die typische ranciosmaak, net zoals in sommige versterkte wijnen.’ Jean­Michel Coustallat is varkenskweker en voor­ zitter van het Consortium Noir de Bigorre. Die vereniging groepeert onder meer 55 kwekers en stelde een lastenboek op poten ter bescherming van het ras dat begin de jaren tachtig met uitsterven bedreigd was. Gek eigenlijk, want in 1930 telde de regio nog 28.000 varkens, maar door de indus­ trialisatie van de landbouw na de Tweede Wereldoorlog was het ras bijna verdwenen.

‘Ja ik ben bezeten door ons zwart varken. Soms noemen ze mij ook wel eens een var­ ken, omdat ik geen blad voor de mond neem. Maar het is ook zo: geen enkel varken heeft de unieke smaak van ons Porc Noir. Neem een sneetje ham en je proeft meteen het verschil.’ De

smaak is inderdaad subliem. Vol, zacht en smeltend in de mond. Of in wijntermen: met een fenomenale af­ dronk. ‘Onze varkens eten veel gras en allerhande granen. Daar­ door is de smaak van het vet verfijnd. Bovendien is het ras honderd procent puur:

Zaterdag 25, zondag 26 april 2015

geen kruisingen maar au­ thentiek Gascon, want het Porc Noir leeft van oudsher in de Pyreneeën. En mis­ schien nog het belangrijkste: onze varkens zijn zen, ze kennen absoluut geen stress!’ Ik frons de wenk­ brauwen, maar Jean­Michel weet van geen ophouden. We trekken naar een im­ mense weide ... waar geen varken te zien is. ‘Omdat ze hun middagdutje doen’, zegt hij. Iets verderop staat een met golfplaten bedekt hok. ‘Wacht maar, ik ga ze wak­ ker maken.’ Hij geeft een paar forse tikken op de pla­ ten en schreeuwt ‘Allez sor­ tez, c’est fini la sieste.’ De aanpak werkt, want al­

gauw strompelen een paar tientallen flink uit de kluiten gewassen varkens naar bui­ ten die niet erg opgezet zijn met het kabaal van Jean­Mi­ chel. ‘Je mag ze gerust aan­ raken, ze hebben niet liever’, roept hij me toe. En inder­ daad: deze varkens laten zich graag aaien. Absoluut niet mensenschuw. ‘En juist omdat ze geen stress kennen is de smaak van het vlees zo verfijnd’, voegt hij er nog eens aan toe.

Geen industrie Het stukje varkensfilet op ons bord bewijst zijn gelijk. Niet uitgebakken maar rosé geserveerd, mals – je hoeft

Foto: rr

er nauwelijks op te kauwen – en immens rijk aan smaak. Ook aan ruimte hebben de varkens absoluut geen ge­ brek. Maximaal 25 stuks per hectare, zegt het lastenboek. En minimaal zes maanden van hun leven lopen ze rond in de vrije natuur. Na gemid­

REIZEN

25

C H E C K !

Leuke adresjes Franse tapas ‘Tapas du terroir’ luidt de slogan van Le Comptoir Gourmand Pyrénéen in Saint­Lary Soulan. Een no­nonsensebistro waar je meteen honger krijgt bij het zien van de vele hammen, kazen, worst en andere streekproducten die uitgestald liggen in de toonbank. Je stelt zelf je bordje samen en ook een breed assortiment wijnen, waaronder witte gascog­ ne en rode madiran, is per glas verkrijgbaar. Rue Vincent Mir 19, Saint­Lary Soulan

Winterse wellness Als de sneeuw verdwenen is, kan je in Salary nog prachtige wandelingen en fietstochten majen. Foto: rr

gen ervoor dat meer dan 25 kilometer pistes steeds toe­ gankelijk zijn. Bovendien werden ook heel wat nieu­ we liften gebouwd.’

Familieproof

Foto: David Vilanova Curt

hoeveelheden zijn vrij uit­ zonderlijk’, beaamt Manu, ‘maar geen sneeuw is al even uitzonderlijk. Boven­ dien heeft Salary, dat al sinds 1957 een skistation is, flink geïnvesteerd in een moderne infrastructuur. Het gros van de pistes ligt boven de 1.900 meter en 275 sneeuwkanonnen zor­

Het skigebied strekt zich uit over drie domeinen die met elkaar verbonden zijn: Pla d’Adet (1.700 meter), Espiaube (1.900 meter) en Le Vallon du Portet (2.400 meter), ook al verwijzend naar een mythische col. Het uitzicht is ronduit prachtig en de pistes prima gevari­ eerd: zwart, rood, blauw en groen. Zelfs de beginneling kan meteen naar boven. Sa­ lary wil vooral een gezins­ station zijn (lees: voldoen­ de activiteiten voor jong en oud), en slaagt daar voor­

treffelijk in. Het kreeg het label Famille Plus Montag­ ne toegewezen en is trou­ wens het enige domein dat ook door niet­skiërs kan bezocht worden. De skilift brengt je naar Saint­Lary 2400 en van daaruit zijn er tal van wandelwegen die je onder andere naar het meer van Oule leiden. En ook wie graag hors piste skiet heeft mogelijkheden zat. Die in­ vesteringen werpen hun vruchten af. Salary telt nauwelijks 930 inwoners, maar tijdens het seizoen kunnen ze probleemloos 26.000 toeristen ontvan­ gen. ‘Het is zoveel meer dan louter een skioord’, bena­ drukt Manu. ‘Het is nog een echt authentiek Pyreneeën­ dorpje met smalle straatjes, allerhande winkeltjes, bars

Verkrampt of spierpijn na het skiën? Het Hotel Mer­ cure Sensoria biedt soe­ laas. In het gloednieuwe welzijnscentrum met zwembad, sauna, hamam, jacuzzi en luxespa kan je terecht voor tal van be­ handelingen. Gelaats­ en lichaamsverzorging en massages, maar ook fit­ ness en cardiotraining. Sinds deze winter sloot Sensoria een samenwer­ king af met het luxemerk Nuxe, waardoor het nu de enige spa in de Pyreneeën

en gezellige restaurantjes. Heel wat gezinnen weten die natuurlijke charme te waarderen. En ‘s morgens neem je de télécabine en nauwelijks tien minuten la­ ter sta je op de skipistes.’ In tegenstelling tot vele sta­ tions in de Alpen ligt Salary er nooit verlaten bij. ‘Tij­ dens de zomer waant ieder­ een zich Froome of Nibali’,

is die het hele gamma van Nuxe aanbiedt. www.mercuresensoria.com

De spa van Hotel Mercu­ re Sensoria. Foto: rr

Varken op de grill Wie zin heeft in een stuk­ je authentiek Porc Noir moet halt houden in Res­ taurant Le Pré Vert in Lannemezan. Eenvoudig maar gezellig, keurig ge­ dekte tafeltjes, budget­ vriendelijke menu’s op basis van streekproduc­ ten én vooral een schitte­ rend stukje gegrild var­ kensvlees dat gewoon­ weg smelt in de mond. Druk bezocht door de plaatselijke bevolking, re­ serveren is dan ook aan­ gewezen. Rue Doct Ueberchlag 250, Lannemezan

lacht Manu. Aan wielertoe­ risten geen gebrek, maar aan wandelaars ook niet. Want het domein telt tien­ tallen kilometers wandel­ paden, het ene al wat lasti­ ger dan het andere, maar vooral bijzonder gevari­ eerd. En die ongerepte na­ tuur? Adembenemend. www.saintlary.com

Noir de Bigorre

Foto: rr

deld veertien maanden wor­ den ze geslacht, het Porc Noir weegt dan zo’n 160 kilo. Vandaag lopen er over de he­ le regio zo’n 8.000 varkens te grazen. ‘Meer hoeft echt niet,’ verduidelijkt Jean­Mi­ chel, ‘onze varkens zijn uniek en het is geenszins de

bedoeling er een industrie van te maken. Le porc noir est un produit de conviviali­ té, het brengt mensen sa­ men, want er steekt een ver­ haal achter. Het verhaal van het varken, maar ook van de producent en het prachtige landschap van onze streek.’ De kwekerij van Jean­Mi­ chel in Vignec, een klein dorpje naast Saint­Lary, kan je bezoeken. In juli en augus­ tus organiseert hij wande­ lingen tussen de varkens die worden afgesloten met een heuse casse­croûte. ‘s Avonds kan je in zijn auber­ ge terecht voor een typisch streekmenu waarbij het var­ ken uiteraard centraal staat. Naast varkenskweker is

Jean­Michel ook een fervent wielerliefhebber. ‘Wist je dat we Bernard Hinault op­ genomen hebben in onze confrérie? Hij is vandaag een van de grootste ambas­ sadeurs van het Porc Noir. En hebben jullie soms goede contacten met Eddy Merckx? Want dat zou pas de kers op de taart zijn, de allergrootste renner ooit als lid van ons broedergenoot­ schap ...’ We zullen een goed woordje doen. www.noirdebigorre.com www.lavignecoise.com Porc Noir de Bigorre is bij ons verkrijgbaar bij Rob in Sint­Pie­ ters­Woluwe (www.rob­brus­ sels.be)

Minstens zes maanden van hun leven lopen de porcs Noirs rond in de vrije natuur. Foto: rr

Zaterdag 25, zondag 26 april 2015

26

REIZEN

C H E C K !

De schatten van de

GASCOGNE

‘Ça tapisse bien!’, lacht Jacques Vernhes wanneer hij een flinke slok armagnac neemt. We schrikken even: een brut de cuve, rechtstreeks van het vat en 63 % vol. alc. Maar inderdaad, die armagnac loopt echt vlotjes naar binnen – zonder enig spoor van brandende alcohol. Jacques is een duivel­doet­al. Voormalig oenoloog, wijndocent en eigenaar van het gloednieuwe charmehotel Le Castel Pierre, een typisch Gascons huis uit de twaalfde eeuw dat hij volledig gereno­ veerd heeft tot een luxeresort. En een spraakwaterval die als geen ander de schatten van de Gascogne kent: Côtes de Gascogne, Floc de Gascogne en natuurlijk armagnac. het houten vat.’ Maar van­ daag lijkt de interesse ver­ minderd. ‘Het totale volu­ me armagnac is nog niet eens tien procent van de hoeveelheid cognac die er gemaakt wordt. Daarom dat men zich vanaf 1979 volop op de wijn gestort heeft’. En met succes, want van de huidige 18.000 hectare wijngaarden neemt de IGP Côtes de Gascognewijn twee derde voor haar reke­ ning. Zo’n 1.100 wijnbou­ wers produceren vooral wit (75 procent) met autochto­ ne variëteiten als colom­ bard, ugni blanc en gros manseng. Lichtvoetige, aro­ matische en goed frisse wit­ te wijnen die twee keer niks kosten. ‘Plezierwijnen, niet echt voor bij de maaltijd maar wel als aperitief of op een zomers terrasje’, voegt Jacques er nog aan toe.

Le Castel Pierre, een volledig gerenoveerd pareltje. Foto: rr

looflijk elegant , zacht en vol, doorspekt met aroma’s van pruim, donkere choco­ lade, gekonfijt fruit, krui­ den en hout. ‘Ach, staar je niet blind op de jaargang’, adviseert Jacques mij. ‘Een armagnac verbetert enkel op vat, niet op fles. Men zou beter op het etiket vermel­ den hoe lang die armagnac juist op vat gelegen heeft.’

Droomhotel Jacques mag niet alleen trots zijn op de drank van zijn regio, ook zijn hotel Le Castel Pierre is een parel­ tje. Volledig gerenoveerd en pas vorig jaar zijn deuren geopend. Een viersterren­ hotel met zeven prachtige kamers, voorzien van alle luxe en comfort maar met

Vriendschapswijn

H

et departe­ ment Gers, op nauwelijks een uurtje rij­ den ten wes­ ten van Tou­ louse, zal wel altijd onlos­ makelijk verbonden blijven met de geschiedenis van Gascogne. De belangrijkste stad in het departement is Auch en in die buurt is musketier d’Artagnan gebo­ ren. En Gascogne, dat zijn ook heuvelachtige valleien, kastelen, eendenlever en armagnac. ‘Een regio met een rijk wijnverleden, want de Romeinen plantten hier de eerste stokken aan, en de monniken breidden tijdens de middeleeuwen het aan­ tal wijngaarden gevoelig uit. In de negentiende eeuw stond hier 100.000 hectare wingerds, dat was evenveel

als in de hele Bordeaux. En dat zie je aan het landschap. Die prachtige Gasconse huizen zijn allemaal uit de negentiende eeuw, ge­ bouwd met geld die ze met de armagnac verdiend heb­ ben.’ Maar toen vernietigde de druifluis het gros van de wijngaarden. ‘Pas in 1910 werd opnieuw aangeplant, maar minder omvangrijk, omdat velen ondertussen voor een ander beroep ge­ kozen hadden’.

Plezierwijn Armagnac mag er prat op gaan de oudste Franse eau de vie te zijn. ‘En geboren uit drie volkeren’, verdui­ delijkt Jacques. ‘De Romei­ nen introduceerden de wijnstok, de Arabieren de distilleerkolf en de Kelten

Zaterdag 25, zondag 26 april 2015

Rest er nog die andere spe­ cialiteit: de Floc, een blend van een derde jonge armag­ nac en twee derde vers druivensap. ‘Le vin d’ami­ tié’, zegt Jacques, en een ty­ pisch Gascons recept uit de zestiende eeuw. De naam is afgeleid van het oude Gas­ cons lou floc, wat zoveel als bloemenboeket betekent. Bestaat in wit en rood en wordt zowel als aperitief gedronken – naar onze me­ ning net iets te zoet – maar ook bij ganzenlever, me­ loen, kazen en chocolade. ‘Goed fris schenken is het geheim, want zo wordt de suiker getemperd. En snel de fles soldaat maken, want vers druivensap is gevoelig voor oxidatie.’ Samen nippen we nog even aan een armagnac millés­ imé 1961. Heerlijk. Onge­

De Collégiale de La Romieu werd op amper zes jaar tijd gebouwd. Foto: rr

behoud van karakter en ei­ genheid. En vooral rustig, want Lagraulet du Gers is een gehucht te midden van de wijngaarden. Dochter en schoonzoon nemen de har­ telijke ontvangst voor hun rekening. Het restaurant is enkel ‘s avonds geopend. Slechts één menu, maar wel van topkwaliteit, samenge­ steld door een sterrenchef uit een naburige gemeente. Deze zomer komt er ook nog een zwembad bij en in de herfst plant Jacques de bouw van een chai waar hij wijnproeverijen gaat orga­ niseren. ‘Ach, ik kan het niet laten,’ zegt hij, ‘wijn zal wel altijd mijn grote passie blijven.’ www.tourisme­gers.com www.castelpierre.fr

Foto: rr

Oester­ en mosterdp Marion en Nicolas Sarlé, een Frans­Argentijns kop­ pel, hebben zich door het vele reizen in een gloed­ nieuw avontuur gestort. Het kweken van uitzonder­ lijke planten volgens de principes van de hydropo­ nie. Pardon? ‘Heel eenvou­ dig’, vertelt Marion, ‘hydro­ ponie staat voor de kunst van het telen van planten

op water in plaats van aar­ de.’ De term is afkomstig uit het Grieks: hydro staat voor water en ponos bete­ kent zoveel als werk. Een teeltmethode die al een eeuwigheid bestaat – denk maar aan de hangende tui­ nen van Babylon of het kweken van groenten in drijvende tuinen rond de meren in het hooggebergte

REIZEN

27

C H E C K !

Denise Siméon Lambert is hopeloos verliefd op pastelblauw. Foto: rr

Blauw voor nobele kleren

Twee monniken die het voor bekeken hielden De geschiedenis van het dorpje La Romieu is best wel een leuk verhaal. We schrij­ ven 1062. Twee monniken die terugkeerden uit Rome – vandaar de naam Romieu, Occitaans voor Rome – trok­ ken op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella maar zijn er nooit geraakt ... omdat ze verliefd werden op deze prachtige regio en hun tocht voor bekeken hielden. Twintig jaar later was het dorp een feit. Maar La Ro­ mieu, Unesco­werelderf­ goed, werd wereldberoemd

door zijn prachtig klooster, de Collégiale de La Romieu, dat in opdracht van kardi­ naal Arnaud d’Aux, geboren in La Romieu, gebouwd werd. Een imposant bouw­ werk, op nauwelijks zes jaar opgetrokken – een record voor die tijd – bestaande uit een kerk, twee torens en een binnenplaats in gotische stijl. Uniek is de sacristie met fresco’s die meer dan zevenhonderd jaar oud zijn. En dan is er nog de legende van Angeline en haar katten – want overal in het dorp zie

La Romieu staat op de erfgoedlijst van Unesco.

Foto: rr

je beelden van die beestjes. La Romieu werd in 1342 door een zware hongersnood getroffen, door het slechte weer en door een knaagdie­ renplaag die de oogst dreig­ de te doen mislukken. Maar de katten van Angeline brachten soelaas, want die

vingen de ratten en muizen zodat de oogst gered werd. Angeline werd plotsklaps een volksheldin en de legen­ de wil dat ze zelf ook steeds meer op een kat begon te ge­ lijken ...

‘Pastel en indigo zijn de enige natuurlijke kleuren die er bestaan’, vertelt De­ nise. En zijzelf is bezeten door dat hemelsblauw. ‘Pastel wil gedragen wor­ den. Het is de enige kleur die je kleren nobel maakt. Hoe meer je ze wast, hoe eclatanter het blauw wordt.’ Denise werd in Chicago geboren, groeide op in Frankrijk maar leer­ de haar ondertussen over­ leden man kennen in Bel­ gië. ‘Toen ik dit huis kocht, een oude pelgrims­ woning, wist ik het met­ een. Het was in pastel­ blauw geschilderd en die kleur fascineerde mij. Ik was op slag verkocht.’ En zo ontstond het familiebe­ drijfje Ateliers du Bleu de Lectoure, nu meer dan twintig jaar geleden, ge­ specialiseerd in het extra­ heren van die aparte kleur uit planten. ‘Je moet gek zijn om dit te willen doen,’ verklapt ze, ‘want er komt heel wat bij kijken. De plant vraagt bijzonder veel aandacht, net als het productieproces, en er is geen enkele garantie op succes. Wist je dat je uit één ton verse bladeren maar maximaal twee kilo extracten kunt halen?’ Een rondleiding door de ateliers loont de moeite: hier zie je hoe dat blauw

>

www.la­romieu.com

lanten van Peru en Myanmar. ‘Toen we de voorbije jaren door Argentinië, China en Canada trokken maakten we kennis met deze cultuur. We waren meteen voor het idee gewonnen.’ Het koppel vestigde zich in 2013 in La­ graulet­du­Gers en pootte er een gigantische serre neer waar vandaag een zes­ tigtal bijzondere variëteiten

Marion Sarlé levert vooral aan restaurants. Foto: rr

gekweekt worden. ‘Proef hier eens van, die smaakt naar oester.’ Het is de Oys­ ter Leave en inderdaad: net alsof je verse oester in je mond hebt. ‘En dit hier ...’ Ik proef iets krachtigs, pi­ kants, juist ja: pure mos­ terd! ‘Het voordeel aan wa­ ter is dat we het heel pre­ cies kunnen ontleden. En afhankelijk van de plant

voegen we mineralen, bio­ extracten en andere nood­ zakelijke voedingsstoffen toe. Iets wat onbegonnen werk is met aarde. Boven­ dien zijn heel wat gronden vervuild, terwijl ons water altijd schoon is.’ Het koppel is nog maar een jaartje be­ zig, maar de zaak loopt als een trein. ‘Vooral restau­ rants hebben onze planten

en kruiden ontdekt. Omdat chefs graag werken met smaakvolle en dagverse in­ grediënten. Bovendien ge­ ven ze extra pigment aan hun gerechten. Maak ook steeds meer toeristen vin­ den hun weg naar onze ser­ re.’ En wie wil kan hier zelfs cursussen volgen. www.lessourciers.com

Zaterdag 25, zondag 26 april 2015

28

REIZEN

C H E C K !

< tot stand komt. Denise dompelt een stukje wit tex­ tiel in een bad en haalt het er na luttele seconden weer uit. Het goedje kleurt eerst geel en pas na enkele minu­ ten blauw. Het lijkt wel to­ verkunst. ‘De zuurstof zorgt ervoor dat het extract gaat oxideren zodat het blauw wordt’, verduidelijkt ze. In de aanpalende boetiek kan je terecht voor duizend­en­

Bleu de Lectoure.

Foto: rr

een spullen in pastelblauw. ‘Pastel maakt je blij’, voegt ze er nog aan toe. ‘Geef aan kinderen een stukje pastel­ blauwe stof en je ziet met­ een de magie in hun ogen.’ Zeven dagen op zeven geopend www.bleu­de­lectoure.com

Op de trappers

KANAAL

Al in de tiende eeuw werd er wijn gemaakt in Monluc. Foto: rr

Kasteel met wilde wijn Ooit al van de Pousse Ra­ pière gehoord? Een ty­ pisch Gascons aperitief dat je kan proeven in het Château de Monluc, een van de vele kastelen in de regio met een rijke ge­ schiedenis. Monluc da­ teert uit de tiende eeuw en is tot op vandaag altijd bewoond geweest. Eerst door Philippe le Hardi, maar ook tijdens de Hon­ derdjarige Oorlog toen de Franse en Engelse konin­ gen heel wat robbertjes uitvochten om het kasteel in handen te krijgen. En ook vandaag is het nog steeds familiaal bezit. Maar Monluc is in de eer­ ste plaats een wijndo­ mein. ‘Al van in de tiende eeuw werd hier wijn ge­ maakt’, vertelt de gids mij. ‘En al sinds de jaren zes­ tig ontvangen we bezoe­ kers. We zijn de voorlo­ pers op het vlak van wijn­ toerisme.’ En met succes, want jaarlijks komen hier 20.000 bezoekers over de vloer. Een rondleiding wordt steevast afgesloten met een glaasje Pousse Rapière. ‘Rapière staat voor een lange en heel lichte degen. Eigenlijk is

het de voorloper van de degen die de drie muske­ tiers gebruikten. Pousse betekent dan weer het vooruit duwen van de de­ gen naar de tegenstander.’ Geen degen in het glas, maar wel een vin sauvage – een mousserende wijn op basis van hoofdzakelijk ugni blancdruiven – aan­ gevuld met een scheut li­ keur: een mix van armag­ nac en sinaasappelschil­ len. Een amberkleurig aperitief, goed fris en frui­ tig met een stevig bittertje op het einde. ‘En wie wil kan er nog een ijsblokje en een schijfje citroen aan toevoegen.’ www.monluc.fr

Jaarlijks komt 20.000 man het wijndomein bezoeken. Foto: rr

Zaterdag 25, zondag 26 april 2015

‘We zijn niet het grootste departement van de Midi­Pyré­ nées, maar we hebben wel flink wat te bieden’, vertelt Lauriane Donzelli wanneer we ons aan een fietstochtje wagen langs het Canal des Deux Mers dat ons van Mois­ sac, aan de oevers van de Tarn, naar Montech brengt. ‘La vélo voie verte, het groene fietstoerisme, dat is waar de vakantieganger vandaag naar op zoek is. Ontspannen en toch actief zijn in een rustige, groene omgeving.’

MOISSAC:

met zicht op de Tarn Het heeft iets wanneer je Moissac, op dertig kilome­ ter ten westen van Mon­ tauban, via een imposante brug over de Tarn binnen­ rijdt. Een stad met flink wat geschiedenis, fier op haar rijke romaans verle­ den en vandaag nog stee­ vast een halte op weg naar Santiago de Compostella. Wie de stad in één enkele oogopslag wil ontdekken verblijft best in het Hotel Le Moulin de Moissac aan de oever van de Tarn. Een vijftiende­eeuws gebouw dat vandaag dienstdoet als statig hotel met zicht op het plezierhaventje, om­ ringd door de Tarn en het Canal de Garonne, en het oude stadscentrum waar de abdij van Moissac alle aandacht opeist. Ook al werelderfgoed en geklas­ seerd als grootste site van de Midi­Pyrénées, bekend om zijn architectuur, een meesterwerk inzake ro­ maanse kunst. Absolute

blikvangers zijn het zuide­ lijke portaal van de Saint­ Pierrekerk, een juweeltje uit de twaalfde eeuw dat verrassend goed bewaard gebleven is, en het presti­ gieuze romaanse klooster met zijn 76 gebeeldhouw­ de kapitelen uit het einde van de elfde eeuw die al even glansrijk de tand des tijds hebben doorstaan. De gezellige autovrije straat­ jes om en rond de abdij no­ digen dan weer uit om een terrasje te doen. Maar Moissac heeft nog wel meer troeven. De chas­ selas doré bijvoorbeeld, een druif die in de meeste Franse wijnregio’s gerooid werd maar in Moissac be­ kendstaat als een heuse lekkernij. Een goudgele, sappige en zoete eetdruif die als eerste in 1971 een eigen appellation kreeg en aangeplant staat op kalk­ rijke terroirs langs de oe­ vers van de rivier. En van die chasselas worden ook

Hotel Le Moulin de Mois­ sac. Foto: rr

De chasselas doré. Foto: rr

druivensap en gelei ge­ maakt. Hij doet dienst als ingrediënt in de keuken, en wie echt hip wil zijn ge­ bruikt hem als basis voor een zomerse cocktail met rum en vanille. http://tourisme.moissac.fr

REIZEN

29

C H E C K !

Straffe wijnmadam

langs het

H

et dient ge­ zegd: deze fietsroute die eigenlijk uit twee de­ len bestaat, het canal du Midi en het canal de Garonne, en zo Bordeaux met Sète via Toulouse naadloos ver­ bindt, loont de moeite. Het kanaal baadt in een oase van groen en het is er rus­ tig en makkelijk fietsen via kronkelende fietspaden langs bomen, weilanden, plezierhaventjes en veel sluizen op het traject. ‘En tijdens de zomer zijn er de vele bootjes die voor spek­ takel op het kanaal zorgen. Die worden vaak per week

verhuurd zodat je op eigen tempo het kanaal kunt af­ varen. Vergeet niet dat de vele sluizen toch heel wat tijd in beslag nemen.’ Na een uurtje gezapig trappen komen we aan in Montech. ‘Dit is de pente d’eau, een van de belang­ rijkste bezienswaardighe­ den op het traject’, vertelt Lauriane. Ze heeft het over het hellend vlak van Mon­ tech, een immense scheepslift die een hoogte­ verschil van meer dan der­ tien meter weet te over­ bruggen. De installatie ligt sinds 2009 stil voor her­ stellingswerken maar zou nog dit jaar gerenoveerd worden. Een andere be­

Langs het kanaal is het heerlijk fietsen in het groen. Foto: rr

Bistrot Constant.

Foto: rr

zienswaardigheid die we nog leuker vinden is de gloednieuwe Bistrot Con­ stant naast het kleine ha­ ventje van Montech. Het is het nieuwste project van Chef Christian Constant, geboren in Montauban, die

vandaag vier restaurants bezit waaronder Le Violon d‘Ingres, één michelinster in Parijs. Het sfeervol en eigentijds interieur met veel lichtinval, net als het gezellige terras met zicht op het kanaal, geven met­ een zin. Chef Christophe Marque tekent voor een­ voudige maar erg smaak­ volle Franse klassiekers op fraai gedresseerde borden. Een driegangenlunch is er al voor 23 euro. www.tourisme­tarnetgaron­ ne.fr www.maisonconstant.com/ bistrot­constant fietsenverhuur: www.ran­ deau.net

MONTAUBAN: la ville en rose Toulouse mag dan wel als de roze stad door het leven gaan, maar Montauban, de hoofdstad van de Tarn­et­ Garonne, moet zeker niet onderdoen, want die roze kleurschakeringen kan je ook bewonderen op de Place Nationale met zijn unieke arcades. Deze op een na oud­ ste vestingstad werd ge­ bouwd in 1144 langs een me­ ander van de Tarn en zijn twee zijrivieren. De welva­ rende handelsstad tijdens de middeleeuwen was protes­ tants getint, en dat zie je ook vandaag nog altijd. Een stad die rijk is aan historische ge­ bouwen en statige herenhui­ zen en die daarom het label Ville d‘Art et d‘Histoire opge­ speld kreeg. Aan beziens­ waardigheden geen gebrek. Het Musée Ingres bijvoor­ beeld, als eerbetoon aan de gelijknamige schilder die hier geboren werd. Of de ou­ de brug vlak bij het museum, de kathedraal Notre Dame en de kerk Saint­Jacques. Maar Montauban is vandaag

De arcades op de Place Nationale. Foto: rr

‘Wat denken ze wel, die mannen! Het was snel ge­ daan met lachen toen ze zich tijdens een proeverij smalend over mij uitlieten door de wijn te beschrijven aan de hand van mijn li­ chaamsvormen. Toen het mijn beurt was zei ik dood­ leuk dat ik de wijn niet kon beschrijven. Gewoonweg omdat zij niks moois te bie­ den hadden!’ Een vrouw met ballen, die Aline Ro­ main, 84 jaar en nog steeds een vat vol temperament. Wijnmaakster en voorma­ lig voorzitter van de plaat­ selijke wijnbouwers. En trots dat onder haar bewind die appellation er gekomen is. Want ja, er wordt ook wijn gemaakt net buiten Montauban, in het dorpje Albias. Kleinschalig welis­ waar, 47 producenten waarvan zij met 37 hectare wijngaarden de grootste is. IGP Coteaux et Terrasses de Montauban luidt de naam. Aline komt uit het noorden – Charleville, nabij de Belgische grens – waar ze boerderij hield. Zestig hectare weilanden en meer dan honderd koeien. ‘Maar ik wou terug naar Montau­ ban omdat mijn familie van hier is. Dus ik heb snel het handeltje verkocht en een huis met aanpalende wijn­ gaard gekocht.’ Dat wijndo­ mein, met een fraaie degus­ tatieboetiek, heeft ze quasi alleen opgebouwd, want al vrij vroeg werd ze weduwe. Vandaag nemen de twee zonen de wijngaard en de vinificatie voor hun reke­ ning, maar Aline is er nog steeds als de kippen bij om een paar flesjes te verko­ pen. De jaarlijks 100.000 flessen zijn er in wit, rosé en rood. Een bonte mix van druivenrassen: sauvignon en chardonnay in wit, syrah voor de rosé, cabernet franc en vooral tannat in rood. Plezierige en zonovergoten wijnen met best wat karak­ ter voor instant drinkple­ zier. En de prijs? Tussen de 4,60 en 9,20 euro. Chapeau! www.domaine­de­mon­ tels.com

Montauban werd gebouwd langs een mean­ der van de Tarn en zijn twee zijrivieren. Foto: rr

ook een bruisende stad met een sfeervol winkelcentrum. ‘En op zaterdag is het hier koppenlopen,’ vertelt Lauri­ ane, ‘want iedereen gaat naar de markt. De grootste markt van het departement met 180 producenten die uitslui­

tend zelfbereide streekpro­ ducten tentoonstellen. En daar wordt streng op toege­ zien, enkel produits de la ferme worden toegelaten. Vanaf 15 juli worden er zelfs geleide bezoeken georgani­ seerd: eerst rondkuieren op

Alleen zelfbereide streek­ producten op de markt van Montauban. Foto: Laurence Delzars

de markt en daarna apéro met proeverij van streek­ producten.’

Aline Romain.

Zaterdag 25, zondag 26 april 2015

Foto: rr