DANKDIENST VOOR HET LEVEN VAN
PIETER VAN DER MEIJDEN *21 september 1926
✝ 21 november 2013
Oostvoorne, 27 november 2013
bij opa op de trampoline (Vigo)
(Pepijn)
Muziek - Exsultate Jubilate - W.A. Mozart Woord van welkom - ds. Nita van der Horst-Kattenberg Bemoediging Gebed om ontferming Muziek -Wir setzen uns mit Tränen nieder - J.S. Bach In memoriam - de familie
Herinneringen van Els en Petra Els Papa groeide op in Hardinxveld in een gezin met 11 kinderen. Toen hij ouder werd, werd Hardinxveld hem toch wat te klein en besloot hij naar de zeevaartschool te gaan om daarna de wereld te verkennen als machinist op de grote vaart. Hij voer o.a. naar Indonesië, China, Japan, Zuid-Afrika en Zuid-Amerika. Tijdens een verlof kwam hij mama tegen bij een bushalte in Hardinxveld en was op slag verliefd. Het stel trouwde al snel en hij besloot een baan aan de wal te zoeken en kwam terecht in Hellevoetsluis bij de Nestum, het bedrijf dat de Haringvlietdam aanlegde. Daar was hij verantwoordelijk voor het machinepark. In de wijk Vlotbrug leerden ze al snel andere jonge gezinnen kennen, die ook allemaal bij de Nestum werkten . Petra Onze eerste herinneringen gaan dan ook naar deze wijk terug. Veel Nestum-collega’s woonden allemaal in dezelfde straat en hun kinderen waren onze vriendjes en vriendinnetjes. We denken nog met veel plezier terug aan de gezamenlijke vakanties in onder andere Zwitserland, Noord-Italië en België. Papa leerde ons fietsen, hij leerde ons zwemmen in het kanaal en hij was het die ons meestal naar bed bracht. We mochten dan ieder op een voet zitten, klemden ons vast aan zijn benen en zo klom hij dan de trap op en las ons een verhaaltje voor. Hij eindigde altijd met Maantje tuurt, maantje gluurt, al door de vensterruiten. Els In 1967 was de Haringvlietdam klaar en dus was het tijd voor een andere baan. Papa werd leraar op de machinistenschool in Den Briel en we verhuisden naar het nieuwe huis in Oostvoorne wat hij zelf heeft gebouwd.
Petra Al gauw hadden we een hele dierenschare en we herinneren ons lange zomers. Elke dag werd nauwkeurig gekeken wanneer het hoog water was en een uur voor die tijd vertrokken we met de auto volgeladen naar het strand. Papa bouwde dan een fort voor ons waarin wij ons tegen het opkomende water konden verdedigen. We speelden landverovertje in het natte zand en mochten dan zijn zakmes lenen. Als we thuiskwamen moesten we onder de tuinslang om het zand van ons af te spoelen. Het was zaak om als eerste te zijn want dan zat er nog warm water in de slang. Pas daarna mochten we in het prachtige zwembad wat hij elk jaar voor ons opzette. Els Er kwam een zeilboot. In de schakel, het Mirakel, heb ik van papa zeilen geleerd. Samen deden we mee aan wedstrijden en hadden veel plezier. Nog steeds heb ik een passie voor zeilen. Petra En toen kwamen onze eerste vriendjes. Als vader met alleen maar dochters viel dat niet mee voor papa. Ik herinner me nog dat, toen ik Hans voor de eerste keer mee naar Oostvoorne nam, hij hem nog wel de hand schudde maar de rest van de middag heeft hij houthakkend in de tuin doorgebracht. Het is daarna wel goed gekomen. Els Mijn vertrek naar de VS was niet makkelijk voor papa. Maar hij heeft later nog fijne tijden met mij en mijn gezin in Amerika doorgebracht. Hij hield enorm van overwinteren in Florida. Hij genoot van de zon, maakte wandelingen met Cooper de hond en lange fietstochten langs de baai. Samen genoten we van de veelzijdige restaurantjes in St. Petersburg en hij vond het heerlijk om de sinaasappels van de bomen te plukken. Zijn reis voor de komende winter was alweer geboekt...
Herinneringen van Carli Mijn familie bijnaam Sjaantje, dank ik aan pappa, die mij sinds klein meisje zo noemde. Zijn bezorgdheid liep als een rode draad door mijn leven. Van zijn opmerking :”pas maar op met dat mes, straks snij je nog in je rug” tot vorige week nog “heb je nog genoeg benzine?”. Hoewel ik het vroeger niet zo waardeerde, leerde ik later dat het allemaal uit diepe liefde voortkwam. Onze band is de laatste jaren, toen hij alleen over bleef, erg hecht geworden. Elk weekend probeerde ik een dagje te komen en aten we samen een visje Samen “rommelen in de tuin”, dat deed hij het liefste. De grote moestuin was altijd al pappa’s passie. Op grote tekeningen hield hij precies bij, welk gewas hij op welk stukje grond plantte. Dit om verarming van de grond tegen te gaan, legde hij me uit. Vaak mopperde hij dat er toch niets op de zandgrond groeide maar we genoten van wortels, mais, courgettes, rabarber, boontjes, bessen en frambozen. Met zijn radiootje aan zijn zij en de schoffel in zijn hand, was hij helemaal in zijn element. In het voorjaar mochten we altijd de letters van onze naam met tuinkers zaaien. Een hoogtepunt van het jaar was krozentijd. We waren dol op de kleine pruimpjes. De laatste jaren, toen er af en toe een caravan in de boomgaard verscheen, noemden we de boomgaard dan ook Camping Kroos.
De BBQ’s van pappa blijven ook in onze herinneringen. De sateetjes van mamma waren favoriet. Voor de jaarlijkse lampionoptocht zorgde pappa altijd voor lampionnen en mooi versierde fietsen. In oktober was het appelfeest. Papa klom op de ladder en plukte de appels die wij mochten sorteren. Hij genoot zijn eigen appeltjes. Naast zijn moestuin was Pappa ook een echte dierenvriend. Zo waren er zijn duiventil, de poezen, talloze konijnen en kippen, hamsters, cavia’s, de twee hondjes Joepie en de geit Mekkie. Voor de konijnen kwam er een hele konij– nenberg met allerlei buizen en tunnels. Mekkie was een trouwe geit, die er niet van hield om alleen te zijn. Papa had een mooi geitenhok in de boomgaard gebouwd, maar als klein geitje vond ze dat te ver weg. Ze ontsnapte uit haar hok en sprong tijdens mamma’s verjaardag zo op de terrastafel tussen de koffiekopjes. Papa heeft haar hok toen maar achter het huis gemaakt, zodat Mekkie ons kon zien. Pappa en ik imiteerden haar bokkensprongen vaak. De Joepies waren een verhaal apart. Zijn waren pappa’s lievelingen. Het weer fascineerde pappa. Hij wist alles van het weer. In het familieblad “het Vandermeijden wereldnieuws” schreef hij onder pseudoniem Piet Pelleboer zijn column met wetenswaardigheden over het weer. En als we zelf het weerpraatje op tv gemist hadden, belden we hem en was hij maar wat blij met de vraag: ”wat voor weer wordt het morgen Pa?” We kregen dan alsnog een uitgebreide versie.
Herinneringen van Marijcke Pappa ging met pensioen toen ik 11 jaar was. Els, Petra en Carli waren toen al het huis uit. We hadden een aantal gezellige jaren met z’n drieën, waarbij pappa en mamma veel thuis waren. We hebben in die periode leuke trektochten gemaakt met de tent en de caravan door Frankrijk en Oostenrijk. Mijn hartsvriendin Carin ging dan ook mee. Pappa verzamelde veel informatie over de landen waar hij op vakantie ging. Hij knipte artikelen uit kranten en tijdschriften. Er was een dossier per land. We noemden dit het reisbureau. Hij wist dan ook altijd leuke campings en uitstapjes te vinden. Ook gingen we met de zeilboot op vakantie naar Zeeland en Friesland. Pappa en mamma hebben ook samen veel lange reizen gemaakt. Met de caravan door Europa, wintersport, Amerika en ook een mooie reis naar Chili, waarbij ze Chileense familie bezochten. Het reizen is bij pappa blijven kriebelen. Pappa kon altijd alles maken. Van hem leerde ik banden plakken, schilderen en tuinieren. Hij maakte houten stelten en een barbie hemelbed voor mij. Hij repareerde ook alles wat kapot was met lijm en ducktape Mamma werd er soms wanhopig van, want die wilde ook wel eens wat nieuws. Het was altijd fijn om terug te komen op de zandweg. Je werd er in de watten gelegd met lekker vers eten uit de moestuin. Pappa heeft die zorgzaamheid tot het laatst gehouden, ook toen mamma was overleden. Hij zorgde altijd dat het
lekker warm was boven en vroeg altijd of ik wel genoeg at en dronk. De appels en eieren stonden altijd klaar. Carli en ik probeerden hem vaak te helpen in de tuin of in het huis, maar dat mocht nooit zo lang. “Kom nu maar weer binnen, kind. Tis nou wel welletjes.” Papa is zijn jeugd nooit vergeten. Hij was sober en bescheiden. Dit gold voor anderen maar zeker voor hemzelf. Hij was wars van luxe en uitspattingen. Zijn credo was eerder: “mmmmwwwaaahhh, dat kan nog best”. Hij vond het moeilijk om alleen te zijn en was altijd blij als we kwamen. We probeerden hem zoveel mogelijk op te vrolijken met de kinderen en maakten wandelingen door de duinen en uitjes naar de maasvlakte De kleinkinderen kwamen graag bij opa. Dennenappels zoeken; voor elke dennenappel kregen ze een cent. Eindeloos op de trampoline springen en door opa verstopte chocolademunten zoeken. Ook zocht hij gezelschap bij mensen aan de zandweg en op het dorp. Hij was lid van de bridgeclub en ging regelmatig met zijn ex-collega’s eten bij de school waar hij vroeger werkte Verder kwam hij geregeld bij zijn vrienden langs voor een kopje koffie maar bleef nooit lang. Twee keer per week at hij bij lieve vrienden. Op maandag bij Map en Gerrit en op woensdag bij Angela en Wim. Dit waren momenten waar hij naar uitkeek. Ook kon hij terugvallen op zijn lieve buren die altijd voor hem klaar stonden. Hij heeft veel steun aan hen gehad en wij zijn erg dankbaar dat ze dit voor hem hebben willen doen. Tot het laatst is hij fit en vitaal gebleven. Dat vond hij erg belangrijk. Elke donderdagavond ging hij naar de yoga en iedere ochtend deed hij zijn gym– oefeningen. Hij was niet te beroerd om dit aan geïnteresseerden te demonstreren aan de hand van een paar indrukwekkende opdrukoefeningen.
Het laatste jaar hebben we met hem besproken of hij niet beter af zou zijn in de Leemgaarde, voor wat meer gezelschap om hem heen. Zijn reactie was dan altijd: “je denkt toch niet dat ik tussen al die ouwe mensen gaan zitten”. We zijn dan ook blij dat hij tot het laatst in zijn eigen, zelf opgebouwde paradijsje, aan de zandweg kon blijven wonen.
Petra Pa, je was een lieve en zorgzame vader voor ons. Altijd stond je klaar om ons te helpen en je sprak ons moed in als het even wat minder ging. “Hou die blink kant bo” zei je dan, een Zuid-Afrikaanse uitdrukking die in jouw woorden betekende “Houd de moed erin”. De laatste jaren nadat mama was overleden was je vaak eenzaam en verdrietig en als ik ’s avonds belde om de dag door te spreken en je welterusten te wensen was ik het vaak die jou probeerde moed in te spreken om door te gaan. Woensdagavond belde ik je nog. Het was half 9, 10 minuten later dan onze normale beltijd en je zat al te wachten want je wilde naar bed. Je vertelde dat je heerlijke erwtensoep op had bij Angela en Wim maar je was erg somber want het was verder een rotdag geweest met chagrijnig weer. Zoals altijd zei ik “Een dikke kus en welterusten en denk erom: Hou die blink kant bo”. “Ik zal het proberen zei je nog.” Els Nu nemen we afscheid van je en alle mooie herinneringen aan jou en mama helpen ons verder om “die blink kant bo” te houden. Rust zacht, lieve Pappa.
vogels kijken met opa (Pepijn)
dennenappels zoeken bij opa in de tuin (Emiel)
Muziek - “In My Life” - Johnny Cash There are places I’ll remember All my life Though some have changed Some forever Not for better Some have gone and some remain All these places have their moments With lovers and friends I still can recall Some are dead and some are living In my life I’ve loved them all But if all these friends and lovers There is no one Compares with you
And these memories Lose their meaning When I think of love As something new Though I know I’ll never lose affection For people and things that went before I know I’ll often stop and think about them In my life I love you more Though I know I’ll never lose affection For people and things that went before I know I’ll often stop and think about them In my life I love you more In my life I love you more
Schriftlezing (psalm 90) 3 U doet de sterveling terugkeren tot stof en zegt: ‘Keer terug, mensenkind.’ 4 Duizend jaar zijn in uw ogen als de dag van gisteren die voorbij is, niet meer dan een wake in de nacht. 5 U vaagt ons weg als slaap in de morgen, als opschietend gras 6 dat ontkiemt in de morgen en opschiet, en ’s avonds verwelkt en verdort. 12 Leer ons zo onze dagen te tellen dat wijsheid ons hart vervult. 14 Vervul ons in de morgen met uw liefde, laat ons van blijdschap juichen, al onze dagen. 17 Laat ons uw genade zien, Heer, onze God. Bevestig het werk van onze handen het werk van onze handen, bevestig dat. Meditatie
Gebed van afscheid Muziek - We’ll meet again van Vera Lynn
Zingen (bij het graf): Stilte over alle landen
Stilte over landen Gebed enalle zegen
in deze nacht. Vouwen wij te-
zaamVader de handen voorhemelen de nacht. zijt, Onze die nu, in de God zal voor ons allen zorgen tot het uw naam geheiligd; dagen vanworde de morgen. Veilig en bij Hem geborgen zijn wij vannacht. uw Koninkrijk kome; uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde. Geef ons heden ons dagelijks brood; en vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren; en leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van de boze. Want Uwer is het Koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid in der eeuwigheid. Amen.
