Pannenkoeken met stroop
Al een maand lang zegt Yvonne alleen maar nee. Heb je je best gedaan op school? Nee. Was het leuk? Nee. Heb je nog met iemand gespeeld? Nee. Heb je lekker gegeten? Nee. Heb je goed geslapen? Nee. Waarom zeg je alleen maar nee? Nee. Mama en papa begrijpen er niks van. Mama heeft toen maar de juf van Yvonne gebeld om te vragen of ze op school wèl praat. ‘Ja hoor, op school praat ze gewoon,’ had juf gezegd. ‘Er is niks met haar aan de hand.’ De juf heeft ook geen idee waarom Yvonne thuis alleen maar nee zegt. Papa heeft er daarna met de dokter over gepraat. ‘Gewoon geen aandacht aan geven,’ had de dokter gezegd. ‘Uw dochter is waarschijnlijk een beetje koppig, dat hoort bij haar leeftijd en gaat vanzelf wel over.’ Maar papa en mama geloven de dokter niet. Ze worden er heel zenuwachtig van en maken zich steeds meer zorgen. Er moet vast wat anders aan de hand zijn, denken ze. ‘Misschien heeft ze wel een rare ziekte,’ zegt mama. ‘Misschien moet ze eens een flink pak slaag krijgen,’ zegt papa. Maar dat vindt mama niet goed. Ze is bang dat het dan alleen maar erger wordt. Op een avond, Yvonne ligt al in bed, klaart het gezicht van papa ineens op. ‘Als we nou eens aan de juf van Yvonne vragen of we een keer tijdens schooltijd mogen komen. En als we daar dan zijn, dan…’ Papa legt zijn plannetje uit aan mama en die kijkt steeds vrolijker. Het lijkt haar een supergoed idee! De volgende dag belt mama opnieuw de juf op. Die vindt het óók een goed plannetje. De juf belooft niets tegen Yvonne te zeggen. 11
Nog diezelfde middag gaan papa en mama naar school. Papa heeft speciaal vrij gevraagd van zijn werk. Samen met de juf zitten ze in de kamer van de directeur. Die is er zelf niet en in de klas van Yvonne is tijdelijk een andere juf. Zij zou Yvonne vragen of ze ook naar de kamer van de directeur wil komen. En ja, na een paar minuten wordt er op de deur geklopt… ‘Kom maar binnen!’ roept de juf van Yvonne. De deur gaat langzaam open. Zodra Yvonne haar ouders ziet blijft ze stokstijf op de drempel staan. Haar gezicht wordt bleek. ‘Kom maar even zitten, Yvonne,’ zegt de juf vriendelijk en wijst naar een lege stoel naast haar. Naar de grond kijkend, haar wijsvinger tegen de mond gedrukt, doet Yvonne wat de juf zegt. Juf en Yvonne zitten nu tegenover de ouders van Yvonne. Juf begint met praten, dat hadden papa en mama zo afgesproken. ‘Zo Yvonne, ik zie dat je heel verbaasd bent om je ouders hier te zien. Nou, dat kan ik mij goed voorstellen hoor, maar ik zal het je uitleggen. Weet je, Yvonne, jouw mama heeft mij gebeld omdat zij en je papa, zich veel zorgen maken om jou. Zij vertelden mij dat je thuis alleen maar nee zegt, klopt dat?’ ‘Nee,’ mompelt Yvonne, terwijl ze naar de grond blijft kijken. ‘Oh, dus je ouders jokken tegen je?’ ‘Nee,’ mompelt Yvonne opnieuw. Intussen denkt ze hevig na. Wat gemeen van mama dat zij stiekem haar juf gebeld heeft! Yvonne wil heel graag nee blijven zeggen, maar dan denkt de juf vast dat ze raar is. En niemand op school mag denken dat ze raar is... ‘Als je ouders niet jokken, Yvonne, dan spreken ze de waarheid. Het klopt dus dat jij thuis alleen maar nee zegt?’ Yvonne haalt haar schouders op. Ze krijgt het hoe langer hoe warmer en wiebelt zenuwachtig op haar stoel. ‘Oei, wat heb ik een honger, zeg!’ roept de juf plotseling uit. Wat gek, de juf begint ineens over honger. Waar slaat dat nou weer op? Wil zij soms over iets anders praten? Of is het een foefje om… 12
‘Weet jij, Yvonne, wat ik het allerlekkerste vind als ik honger heb?’ Een stemmetje in Yvonne waarschuwt: ‘Kijk uit, de juf wil alleen maar dat je gaat praten!’ Yvonne haalt opnieuw haar schouders op. Nog steeds staart ze naar de grond. ‘Nou, ik weet het wel hoor!’ gaat de juf vrolijk verder. ‘Ik zal het je maar verklappen, want ik kan het toch niet voor me houden. Pannenkoeken met stroop, daar ben ik zó stapelgek op! Die lust jij vast niet, hè Yvonne?’ ‘Jawel, hoor, die lust ik wel!’ Oh jee, te laat! Het schoot eruit voor ze er erg in had. ‘Dan heb ik een idee, Yvonne. Vanavond ga ik een heleboel pannenkoeken bakken en jij mag bij mij thuis zoveel pannenkoeken eten als je lust! Wat vind je daarvan?’ Opnieuw vergeet Yvonne nee te zeggen. In plaats daarvan roept ze: ‘Hartstikke gaaf!’ ‘Eh… wacht even, Yvonne. Ik vergeet één ding. Je moet het wel eerst aan je mama en papa vragen. Waauw, komt dat even goed uit! Toevallig zitten ze hier, tegenover je!’ Door de gedachte aan die lekkere pannenkoeken denkt Yvonne helemaal niet meer aan het nee-spelletje dat ze thuis doet. ‘Mag ik vanavond bij de juf pannenkoeken eten?’ Yvonne kijkt haar mama en papa om beurten glunderend aan. ‘Alsjeblieft?!’ ‘Nee,’ zeggen mama en papa tegelijk. Yvonne kijkt verschrikt. Maar ze heeft meteen in de gaten dat haar ouders hun lachen niet in kunnen houden. Dus gelooft Yvonne er niets van. ‘Op één voorwaarde dan,’ zegt mama, terwijl ze papa een knipoog geeft. ‘Dat je ons nu gaat uitleggen waarom je de laatste tijd alleen maar nee zegt thuis.’ Het dringt nu pas écht tot Yvonne door, dat haar nee- spelletje voorbij is. Maar ja, niks aan te doen. Met het vooruitzicht op die heerlijke pannenkoeken maakt het ook niet meer uit! ‘Nou, goed dan, ik... ik zal proberen om het jullie uit te leggen,’ 13
zegt Yvonne aarzelend. ‘Ik.. eh.. altijd als jullie mij iets vragen willen jullie dat ik ja zeg. Want als ik nee zeg, gaan jullie net zo lang door met zeuren tot ik wel ja móet zeggen. Dus dan zei ik maar ja om geen ruzie te krijgen. Maar ik vond het niet eerlijk. Als je iets aan iemand vraagt mag die toch zelf kiezen wat voor antwoord hij geeft? Daarom heet het toch een vraag? En toen dacht ik: voortaan ga ik expres overal nee op zeggen.’ Zo, dat is eruit. Yvonne schuift haar stoel iets naar achter, doet haar armen over elkaar en kijkt haar ouders aan met een blik van: daar hebben jullie vast niks op te zeggen! En dat klopt ook, het is ineens heel stil. Nu is het mama die op haar stoel wiebelt. Ze kucht en kijkt naar papa. Die kijkt gauw de andere kant op. ‘Volgens mij hebben jullie een hele pientere dochter,’ onderbreekt de juf de stilte. Ze geeft Yvonne een knipoog. ‘Ja, bijna net zo pienter als haar ouders,’ zegt mama lachend. Ook Yvonne moet nu lachen.
14
Die avond hebben Yvonne en de juf heel veel schik. ‘Je hebt je ouders mooi een lesje geleerd, Von. En als beloning zit je hier nu lekker je lievelingspannenkoeken te eten!’ Yvonne geniet en heeft een prachtige avond. En papa en mama? Die zeuren nooit meer als Yvonne nee zegt. Maar ze willen wèl dat Yvonne erbij vertelt waarom ze nee zegt. Alleen… geen zin hebben vinden ze géén goede reden!
15
