PALESTINA - BULLETIN

PALESTINA - BULLETIN REDACTIE EN UITGAVE: HENK FRANKEN & BEN OTKER - VERSCHIJNT ÉÉNMAAL PER VEERTIEN DAGEN TGM/CABLES: PALBUL - POSTBUS 2311 DEN HAAG - GIRO: 1623077 T.N.V. ADMIN. PALESTINA-BULLETIN

Jrg. II, Nr. 20

28 februari 1970

Bertrand Russell: De jongste fase van de niet-verklaardel oorlog in hett Midden-Oosten is gebaseerd op een ernstige misrekening. De bombardementsvluchten diep in Egyptisch gebied zullen de burgerbevolking niet tot overgave brengen, maar haar stijven in het besluit weerstand te bieden. Dit is de les van alle andere luchtbombardementen. De Vietnamezen die jarenlang zware Amerikaanse bombardementen hebben moeten verduren, hebben niet geantwoord met capitulatie, maar door het neerschieten van meer vijandelijke toestellen. In 1940 weerstonden mijn eigen landgenoten Hitler's bombardementen met ongekende eenheid en vastberadenheid. Om dezelfde reden zullen de huidige Israëlische aanvallen tekortschieten wat hun essentieel doel betreft, maar tezelfdertijd moeten zij krachtig veroordeeld worden door de gehele wereld. De ontwikkeling van de crisis in het Midden-Oosten is zowel gevaarlijk als instructief. Gedurende meer dan twintig jaren heeft Israël zich uitgebreid met geweld van wapenen. Na elke stap in deze expansie heeft Israël een beroep gedaan op de "rede" en heeft het "onderhandelingen" voorgesteld. Dit is de traditionele rol van de imperialistische macht, omdat hij met de geringste moeilijkheid wil consolideren wat hij met geweld reeds genomen heeft. Elke nieuwe verovering wordt tot nieuwe grondslag voor de voorgestelde onderhandelingen, vanuit een machtspositie, die voorbij ziet aan het onrecht van de voorgaande agressie. Litho van de Palestijnse schilder-beeldhouwer Mustapht Al-Hallag (copyright Eduard,Bonsel).

De agressie, door Israël begaan, moet veroordeeld worden, niet slechts omdat geen enkele staat het recht

2 heeft buitenlands gebied te annexeren, maar omdat elke expansie ook een experiment is om te ontdekken hoeveel meer agressie de wereld nog zal toelaten. De vluchtelingen die Palestina met honderdduizenden omgeven, werden onlangs door de Washingtonse journalist I.F.Stone beschreven als "de morele molensteen rond de nek van het wereld-jodendom." Velen van de vluchtelingen zijn nu al ruimschoots in het derde decennium van hun precair bestaan in tijdelijke nederzettingen. De tragedie van het volk van Palestina is, dat hun land door een buitenlandse Macht werd "geschonken" aan een ander volk voor de vestiging van een nieuwe Staat. Het gevolg daarvan was dat vele honderdduizenden onschuldige mensen permanent ontheemd werden. Met elk nieuw conflict zijn hun aantallen toegenomen. Hoe veel langer nog is de wereld bereid dit spektakel van moedwillige wreedheid te verdragen? Het is overvloedig duidelijk dat de vluchtelingen alle recht hebben op het vaderland waar zij uit verdreven werden en de ontkenning van dit recht is de kern van het voortdurende conflict. Geen volk, waar ook ter wereld, zou het aanvaarden "en masse" te worden verdreven uit het eigen land; hoe kan iemand verlangen dat het volk van Palestina een straf aanvaardt die niemand anders zou verdragen? Een permanente rechtvaardige regeling voor de vluchtelingen in hun land van herkomst is een essentieel bestanddeel voor elke echte regeling in het Midden-Oosten. Herhaaldelijk is ons gezegd dat we moeten sympathiseren met Israël wegens het lijden van de Joden in Europa door de handen der Nazi's. Ik zie in die suggestie geen reden enig lijden te doen voortduren. Met wat Israël vandaag de dag doet kan niet worden ingestemd en om de verschrikkingen van het verleden te baat te nemen om er die van nu mee te rechtvaardigen is grove huichelarij. Niet alleen veroordeelt Israël een groot getal vluchtelingen tot ellende, niet alleen zijn vele Arabieren onder de bezetting gedoemd te leven onder een Militair Regiem, maar ook doemt Israël de Arabische naties, nog pas kort de koloniale status ontkomen, tot durende verarming omdat militaire eisen voorrang nemen boven nationale ontwikkeling. Allen die een eind wensen te zien aan het bloedvergieten in het Midden-Oosten moeten zeker stellen dat enigerlei regeling niet de kiemen zal bevatten van een toekomstig conflict. De gerechtigheid eist dat de eerste stap in de richting van een regeling een Israëlische terugtrekking moet zijn uit al de gebieden die in juni 1967 bezet werden. Een nieuwe wereldcampagne is nodig om te helpen gerechtigheid te brengen aan het zo lang lijdende volk van het Midden-Oosten. Bertrand Russell 31 januari 1970.

Dit is een ingescande en bewerkte kopie van het origineel

3 Bovenstaande boodschap van Bertrand Russell werd gericht tot 'de deelnemers aan de Internationale Conferentie van Parlementariërs over de crisis in het Midden-Oosten, welke te Cairo gehouden werd van 2 tot 5 februari 1970. De pers, altijd actief in het verzwijgen van feiten en gebeurtenissen die het sacrosancte Israël onaangenaam zouden kunnen zijn, heeft ook ditmaal verstek laten gaan. Waarom ook zou zij er aandacht aan besteden? Bertrand Russell immers was 'slechts' een van de weinigen die al vier decennia geleden de betekenis en de gevaren begreep van Einstein's relativiteitstheorie. Een van die zeldzamen 'slechts' die toen al inzag dat deze ontwikkeling der natuurwetenschappen tevens de openlegging vergde van het gesloten huis, van de ivoren toren, der wetenschapsbeoefening, om haar tegelijk duidelijk te maken aan het volk en haar open te stellen voor de openbare kritiek en de invloed van het algemeen belang. Bertrand Russell was daarmede op middelbare leeftijd nog jong van geest. Hij is dat gebleven tot in hoge ouderdom. Het zijn niet in de laatste plaats zijn ideeën die de studentenwereld van nu gevoerd hebben naar de herkenning van de industriële, de kapitalistische manipulatie in het onderwijs, naar de herkenning van een maatschappij-structuur die we imperialistisch noemen, ongeacht waar de centra van dat imperialisme zich bevinden. Bertrand Russell heeft de oorlog in Vietnam aan de kaak gesteld lang voordat de pers (en niet alleen hier te lande) het begon te wagen de keerzijde van de medaille te tonen. Bertrand Russell was maar enkele jaren eerder dan de pers bereid de Franse misdaden in Algerije aan de kaak te stellen. Bertrand Russell...... wat gaat het de pers aan als hij Israël attakeert. Als het eenmaal te laat is,

kan zij altijd een 'waardig' stukje aan hem wijden. NAAR HET DEMOCRATISCH PALESTINA. (het laatste in een serie van drie artikelen) De Palestijnse Revolutie heeft officieel de creatie van een democratisch, niet-sektarisch Palestina, waar Christenen Joden en Moslims kunnen wonen, werken en geloven zonder onderscheid, als het uiteindelijke doel van zijn vrijheidsstrijd aangenomen. In onze vroegere artikelen zijn de wenselijkheid en de uitvoerbaarheid van zo'n doel vanuit het Joodse en vanuit het Arabisch Palestijnse gezichtspunt gezien, behandeld. De oprichting van een vooruitstrevende, open samenleving voor alle Palestijnen is de enige menselijke en permanente oplossing voor het probleem. Het is zeker te verkiezen boven het "de woestijn indrijven van de Arabieren" of "de Joden in zee." Om het doel uitvoerbaar te maken moet het zowel door de betrokken partijen als door de volkeren van de wereld als geïnteresseerde derde partij, geaccepteerd worden. Er moet duidelijk gemaakt worden dat het zal lukken. Ons eerste artikel onderzocht de houding van de Palestijnse revolutie ten opzichte van het doel, door zijn houding ten opzichte van de Joden te belichten. Er werd een revolutionaire verandering van houding waargenomen. Palestijnen die achter de revolutie staan, zien de Joden niet als monsters, supermensen, pigmeeën of als eeuwige vijanden. Zij identificeren duidelijk deze vijand met de rassistisch kolonialistische staat Israël en zijn imperialistische bondgenoten. Het lezen van Joodse literatuur, de eensgezindheid met progressieve Joden in de wereld en het verkrijgen van


4 zelfvertrouwen naarmate de revolutie toeneemt.... Dit alles hielp de Palestijnen om hun houding te veranderen. Rassistischchauvinistische oplossingen, kort samengevat in de slogan "drijf de Joden in zee" zijn categorisch verworpen door de revolutie en vervangen door het doel: het oprichten van het Nieuwe, democratische Palestina. De houding van de Joden werd geanalyseerd in ons tweede artikel. Het beeld van de Palestijnen als nomaden, bloeddorstige terroristen en verraderlijke schurken is door de Zionistische propaganda in stand gehouden. Verscheidene Joden echter - speciaal zij die buiten Palestina wonen - zijn van gedachten veranderd en geven gehoor aan de roep om een progressief, niet-sektarisch Palestina. Het veranderen van opinie en houding van Joden in Palestina blijft een belangrijke en nog onvervulde taak van de revolutie. Een algemene vrijheidsstrijd met als doel de vernietiging van de rassistischimperialistische staat zal nieuwe voorwaarden scheppen die een nieuw Palestina mogelijk maken. In zijn voortgang wordt de keuze waarvoor de Joden van Palestina gesteld worden, drastisch gewijzigd. In plaats van de veiligheid van Israël tegenover in zee gedreven worden, biedt de revolutie een aantal andere alternatieven: de onveiligheid van een exclusief-rassistisch Israël tegenover een open, veilig en tolerant Palestina voor alle burgers. De Palestijnse revolutie tracht - op de lange duur - zowel Joodse Palestijnen als niet-Joden voor zijn bevrijdingsmacht te recruteren als een belangrijke stap tot zijn uiteindelijke doel. Dit vereist een grondige verandering van de Joodse houding. Om dit doel te bereiken wordt getracht het Democratische Palestina verder uit te breiden en te zuiveren. Daarom stellen wij ons nu de vraag: Wat wordt er werkelijk bedoeld met het democratische, niet-sektarische Palestina? MOEILIJKHEDEN EN BEPERKINGEN. Het is nogal moeilijk en riskant om in dit vroege stadium van de revolutie een duidelijke en definitieve verklaring af te leggen over het Nieuwe Bevrijde Palestina. Realisme eerder dan romantische dagdromerij zou de oorspronkelijke revolutionaire benadering moeten zijn. We geloven niet

dat de overwinning om de hoek staat. De revolutie onderschat ook de vijand of zijn imperialistische bondgenoten niet. Wat er gebeuren zal tijdens de harde vrijheidsstrijd laat zich niet voorspellen. Zal de houding van de Joodse Palestijnen harder worden of meer ontvankelijk en flexibel ? Een verder afdrijven naar rechts, een intensivering van anti-Arabisch terrorisme - in de Algerijnse OAS 'traditie - gevolgd door een vrijwillige massa-exodus aan de vooravond van de bevrijding zal een geheel ander probleem opleveren. Aan de andere kant zal de aansluiting en het werken met de revolutie een hechtere groei van het Nieuwe Palestina betekenen. De revolutie streeft naar het tweede alternatief. Guerrilla aanvallen zijn hoofdzakelijk gericht tegen de militaire en economische grondslagen van de Zionistische kolonistenstaat. Wanneer een burgerlijk doel wordt gekozen, wordt alle mogelijke moeite gedaan om het verlies van levens van burgers te beperken hoewel het moeilijk is om burgers van niet-burgers te onderscheiden in deze moderne Spartaanse militaristische gemeenschap, waar elke volwassene gemobiliseerd is voor de oorlog. Het, treffen van zgn. burgerlijke gebieden beoogt het psychologische schokeffect om de Israëli's te doen beseffen dat de rassistisch-militaristische staat hun geen veiligheid kan schenken wanneer deze de verbannen en verdrukte Palestijnse mensenmassa uitmoordt. Bij het plaatsen van de bom in de Dizengoffstraat in Tel Aviv hebben de Fateh-guerrilla's de operatie drie keer uitgesteld om een plaats te kiezen (voor een huis in aanbouw) en een tijdstip ('s nachts om half een) teneinde maximaal lawaai te veroorzaken en een minimum aantal slachtoffers: Het resultaat was weinig gewonden, maar duizenden waren geschokt en gedwongen tot nadenken. Tot besluit: ondanks alle onzekerheid is de hoop, de visie en het gedrag van de Palestijnse revolutionairen gericht op het verkrijgen van een betere toekomst voor hun verdrukt vaderland. Er moeten antwoorden gezocht en gevonden worden op een onnoemelijk aantal vragen die betrekking hebben op die toekomst. Zelfs indien de antwoorden aarzelend zijn, zullen ze een dialoog op gang brengen die naar de weg van rijping en vervulling leidt.


5 PROFIELVAN HET DEMOCRATISCH PALESTINA, 1. Het land Het Palestina van vóór I944, zoals bepaald gedurende het Britse mandaat, is het gebied dat bevrijd moet worden en waar de democratische, vooruitstrevende staat gevestigd moet worden. Het bevrijde Palestina zal een deel zijn van het Arabische Moederland en zal daarbinnen geen vreemde staat zijn. De daaruit voortvloeiende eenheid van Palestina met andere Arabische staten zal de grensproblemen minder relevant maken en een einde maken aan de kunstmatigheid van de huidige status van Israël, en mogelijk die van Jordanië eveneens. Het nieuwe land zal anti-imperialistisch zijn en zal zich in de rijen van progressieve, revolutionaire landen scharen. Het zal daarom de tegenwoordige banden met en de totale afhankelijkheid van de Verenigde Staten moeten verbreken. Integratie binnen het gebied zal daarom een eerste vereiste zijn. Het moet in dit stadium duidelijk zijn dat het Nieuwe Palestina dat hier besproken wordt niet de bezette Westoever of de Gazastrook, of beide, inhoudt. Dit zijn gebieden die sinds 1967 door de Israëli's bezet zijn. Het vaderland van de Palestijnen dat in 1948 genaast en gekolonialiseerd is, is niet minder dierbaar of belangrijk dan het deel dat in 1967 bezet werd. Bovendien is het bestaan van de rassistische, onderdrukkende staat Israel die gebaseerd is op de ontruiming door en gedwongen uittocht van een deel van de burgers voor de revolutie onaanvaardbaar, zelfs indien het slechts één klein Palestijns dorpje betrof. Elke regeling die ruimte laat voor een agressieve kolonistenstaat is onaanvaardbaar en tijdelijk. Alleen het volk van Palestina: Joden, Christenen en Moslims in een land dat hen allen verenigt, is blijvend. 2. De bestanddelen Alle Joden, Moslims en Christenen die in Palestina wonen of gedwongen weg zijn gegaan zullen recht hebben op het Palestijnse burgerschap. Dit garandeert

het recht van alle verdreven Palestijnen om terug te keren naar hun vaderland, of zij nu in Palestina geboren werden. of in ballingschap, en ongeacht hun huidige nationaliteit. Dit betekent eveneens dat alle Joodese Palestijnen op het ogenblik Israëli's, dezelfde rechten hebben, vooropgesteld natuurlijk dat zij het Zionistisch rassistisch chauvinisme verwerpen en volledig bereid zijn om als Palestijnen in het Nieuwe Palestina televen. De revolutie verwerpt daarom het denkbeeld dat alleen Joden die vóór 1948 of vóór 1914 in Palestina woonden, met hun nakomelingen, toegelaten mogen worden. Tenslotte zijn zowel Dayan als Allon vóór 1948 in palestina geboren, en zij zijn - met vele collega's keiharde rassistische Zionisten die duidelijk niet voor een Palestijnse status in aanmerking komen. Daarentegen kunnen nieuwkomers antiZionistisch zijn en ijverig werken voor de opbouw van het Nieuwe Palestina. In een beroemd interview verklaarde Abu Iyad, één van de functionarissen van Fateh, dat niet alleen progressieve antiZionistische Joden welkom zijn als Palestijnse burgers, maar ook zelfs tegenwoordige Zionisten die bereid waren hun rassistische ideologie op te geven. De revolutie gelooft stellig dat alle huidige Israelische Joden hun houding zullen veranderen en toe treden tot het Nieuwe Palestina, speciaal nadat de oligarchische staatsmachinerie, de economie en militaire sterkte is vernietigd. 3. De ideologie De Palestijnen zullen in het verloop en ten tijde van de bevrijding beslissen over de regeringsvorm en de politiek-economisch-sociale organisatie van hun bevrijde land. (Het zij op deze plaats herhaald dat de term Palestijnen de ballingen, de bezetten en de Joodse kolonisten inhoudt.)


6 Een democratisch en progressief Palestina verwerpt door uitsluiting een theocratische, een feodale, een aristocratische, een autoritaire of een rassistisch-chauvinistische regeringsvorm. Het zal een land zijn dat geen onderdrukking of exploitatie van de ene bevolkingsgroep door een andere groep of individuelen zal toestaan; een staat die zijn volk gelijke kansen zal verschaffen op het gebied van werk, geloof, onderwijs, politieke keuze, culturele en artistieke expressie. Dit is geen utopische droom. Want juist het proces om het Nieuwe Palestina te verwezenlijken houdt het vereiste klimaat in voor het toekomstige regeringssysteem, dwz. de bevrijdingsstrijd van een volk brengt nieuwe waarden en opvattingen naar voren die als garantie dienen voor democratie na de bevrijding. Hiervan getuigen ook de veranderde opvattingen ten opzichte van het collectieve werk in vluchtelingenen guerrillakampen in Jordanië en de Libanon. Palestijnen en andere broeders sluiten zich bij hun vrijwillig werk en bestaan aan. Zij zijn geen uitgebuite slaven. De menselijke waarden zijn aan het veranderen. Anders dan de Israëli's met hun napalm-aanvallen en het in wilde weg doden, doden de guerrilla's met mate en geselecteerd. Er komen nieuwe vormen van menselijke verhoudingen op. Er kan geen meester - slaaf verhouding heersen tussen de vechters voor de vrijheid. Toenemende bewustwording van de internationale dimensies van hun probleem en de ontdekking wie de verdrukker steunt en wie de verdrukte, geven de internationale gemeenschap en met name de voorstanders van vrijheid en democratie, nieuwe verantwoordelijkheden. Daarom zullen Palestijnen na de bevrijding van niemand onderwerping aanvaarden en geen enkele groep onderdrukken, want dat zou een ontkenning van hun bestaansrecht en een afstand doen van hun revolutionaire existentie betekenen. Dit is duidelijk te merken in Palestijnse vluchtelingenkampen in Libanon en Jordanië. Na twee en twintig jaar van onderdrukking, vernedering en onwettig optreden van de geheime politie en lokale uitbuiters zijn de kampen klaar voor de revolutie. Sindsdien hebben de ballingen zich vrij gemaakt, de geheime politie met zijn spionnen en uitbuiters er uit gegooid, en een democratisch zelfbestuur ingesteld. Medische, educatieve en maatschappelijke diensten worden plaatselijk ingericht door de revolutionaire organisaties op een help uzelf-manier, die

hun waardigheid en zelfrespect herstelt. De misdadigheid is drastisch teruggelopen tot 10% beneden het percentage van vóór de revolutie. De politie is vervangen door zelfdiscipline. De Nieuwe militie is de schakel tussen revolutionaire avant-garde en het thuisfront. De democratische controle is ingebouwd. Deze Palestijnen zullen van niemand onderdrukking en onderwerping aanvaarden en zij zullen dat ook niemand opleggen. Journalisten en andere buitenlandse bezoekers hebben ontdekt dat zij nergens in de Arabische wereld mensen hebben ontmoet die zo weldenkend en tolerant zijn ten opzichte van de Joden als die in de kampen in Jordanië en de Libanon, en speciaal onder de Ashbal: de vechtende welpen. Deze jonge Palestijnen (8 - 16 jaar) zijn vrijwel geheel vrij van anti-Joodse vooroordelen. Zij hebben een duidelijker beeld van het Nieuwe democratische Palestina dan de burgerbevolking in de steden. Deze jonge mensen zijn de bevrijders van morgen. Zij zullen de laatste hand leggen aan de vernietiging van de Israëlische onderdrukking en de opbouw van het Nieuwe Palestina. Als het democratische en vooruitstrevende Palestina een utopie is, dan zijn de Palestijnse guerrilla's en de kampbewoners bezig het in praktijk te brengen. Twee dwalingen Er zijn verscheidene interpretaties uit verschillende hoeken van het Democratische Palestina die opheldering en enige correctie nodig hebben. We zullen trachten er twee te bespreken die van vitaal belang schijnen te zijn. 1. De roep om een niet-sektarisch Palestina moet niet verward worden met een multi- of poly-religieuze of een bi-nationale staat. Het nieuwe Palestina wordt niet opgebouwd rond drie staatsreligies of twee nationaliteiten. Het zal veel meer eenvoudigweg vrijheid van godsdienstbeoefening verschaffen zonder discriminatie en zonder godsdienstonderdrukking door enige groep. Er zal geen vastgestelde verdeling op grond van de religies zijn van politieke ambten en andere belangrijke posten. Het Libanese voorbeeld (waar de reactionaire en semi-feodale of commercieel kapitalistische hiërarchie banen en ambten verdeelt op grond van sektarische verhoudingen om zijn


7 greep op de massa te kunnen behouden) is volledig vreemd aan de revolutie. Abu Ammar heeft meerdere malen herhaald dat de president van het bevrijde Palestina een Jood, een Moslim of een Christen kon zijn, niet vanwege zijn religie of sekte maar vanwege zijn verdiensten als Palestijn. Bovendien kruisen religieuze en etnische lijnen elkaar in Palestina, waardoor de term bi-nationaal en de verdeling in Arabisch en Joods zinloos, of op z'n minst dubieus is. De meerderheid. van de hedendaagse Joden in Palestina zijn Arabische Joden, door de Zionisten eufemistisch Oosterse Joden genoemd. Daarom verenigt Palestina Joodse, Christelijke en Moslimse Joden zowel als niet-Arabische Joden (westerse Joden, 2. Het Nieuwe Democratische Palestina is GEEN substituut voor bevrijding. Het is juist het hoogste doel ervan. Een satellietstaat op de Westoever en in Gaza, en een gedezioniseerd of uitgezuiverd Israël in de trant van Avneri of een semitische confederatie worden door de revolutie beslist verworpen. Dat zijn toch allemaal rassistische plannen om de Palestijnen en andere Arabieren te onderdrukken en om de Israëlische hegemonie en Palestijnse onderwerping te continueren. Ze veronderstellen allemaal een bevestiging van de agressie die geleid heeft tot, de gedwongen uittocht van de Palestijnen en de onderdrukking van de massa's. Het nieuwe Palestina vereist een radicaal andere situatie. De huidige situatie laat een technologisch hoog ontwikkeld militair apparaat zien dat de ene agressie na de andere op touw zet. Liquidatie van dat apparaat is een eerste vereiste. Bij de liquidatie van de Nazi-oorlogsmachinerie werd evengoed het Duitse volk bevrijd als de onderworpen volken, zoals Polen, Hongarije, Nederland en Frankrijk. De overgang en daarna Men dient collectieve overgangsmaatregelen te verwachten direkt na de bevrijding, met bepaalde privileges die ook na de normalisering van de Permanente Staat gehandhaafd blijven naast de individuele rechten. Joden evenals niet-Joden hebben het recht hun godsdienst vrij te belijden en in cultureel er taalkundig opzicht groepen te vormen, naast hun individuele politieke en culturele optreden. Het zou b.v. logisch zijn dat Arabisch en

Hebreeuws beide als officiële talen werden onderwezen op staatsscholen aan alle Palestijnen, zowel Joden als nietJoden. Het recht op vrije beweging in het land en daarbuiten moet gegarandeerd worden. Palestijnen die het land vrijwillig willen verlaten moeten dat kunnen doen. Immigratie zou in een overgangsperiode moeten worden beperkt tot de terugkeer van de verbannen Palestijnen die naar een normale staat terug willen. Maar afgezien daarvan zou op grond van afspraken en het opnamevermogen van het land immigratie openstaan zonder discriminatie. Met inachtneming van de normale regelingen zou er vrije toegang zijn voor bezoekers, pelgrims, touristen van elk geloof in de wereld dat Palestina als een heilige plaats beschouwt voor pelgrimage en godsdienstig beleven.

Is het Nieuwe Palestina levensvatbaar'? Vele goedmenende critici houden vol dat zelfs als zo'n Palestina zou ontstaan, het niet lang zou duren. Hun voornaamste bezwaar is dat naar aantal en cultureel overwicht het Joodse element zou overwegen. Dit zou dan tot een explosieve situatie leiden of tot zodanige overheersing van dat element dat er van verkapt neo-Zionisme gesproken zou kunnen worden. Het is een serieus argument en ziet er plausibel genoeg uit als men uitgaat van de huidige situatie en de Europese opvatting van 'Arabieren' als achterlijke en 'Joden' als moderne mensen.


8 De huidige Joodse bevolking bedraagt ca. 2,5 miljoen tegen de 2,6 miljoen Arabische Palestijnen die voor 1967 in Palestina en in ballingschap woonden. Het geboortecijfer bij de Arabieren is hoger dan bij de Joden in Palestina. Bovendien is de immigratie de voornaamste oorzaak van de aanwas van de Joodse bevolking geweest. Daarbij moet men ook bedenken dat ca. 250.000 Joden Palestina sedert 1949 voorgoed verlaten hebben ineen tijd toen er nog een betrekkelijke veiligheid heerste. De meeste emigranten waren Europese Joden, terwijl de meeste immigranten Arabische Joden waren die het moeilijk vonden om in hun land te blijven nadat het agressieve Israël was ontstaan. Naarmate de revolutie meer op gang komt zullen diegenen die een rassistische staat voorstaan in toenemende mate emigreren, omdat ze zich in een pluriforme maatschappij niet thuis kunnen voelen. Parallel met deze ontwikkeling zullen de modernisering van de Arabische staten en de tolerantie t.a.v. minderheden, met inbegrip van de Joden, toenemen. Fateh onderhandelt reeds ernstig met Arabische landen om Joodse emigranten weer terug te nemen, hun eigendommen terug te geven en volledige burgerrechten te garanderen. Alles bij elkaar genomen mag men verwachten dat er een relatief evenwicht tussen bevolkingsgroepen zal kunnen worden bereikt. De sociale ontwikkeling en het ontwikkelingspeil gaan snel vooruit bij de Arabische Palestijnen. Naar schatting zijn er meer dan 30.000 Palestijnen met een universitaire graad. Palestijnen spelen een grote rol als onderwijzers, vakmensen en technici in diverse Arabische landen, met name op het Arabische schiereiland en in Noord Afrika. Arabische Palestijnen werden voor 1948 geconfronteerd met deze uitdaging en slaagden er in de betrekkelijk korte tijd van 30 jaar in, zich een concurrerende positie te verwerven in de landbouw, industrie, onderwijs en zelfs op het terrein van het bankwezen. Gesteund door de geest van een succesvolle revolutie en in goede verhouding met een aanzienlijk aantal Joden zullen de Palestijnse Arabieren een effectief en gelijk aandeel hebben in de opbouw van het Nieuwe Land. Integratie van Palestina in het Arabische gebied zal bijdragen tot zijn economische en politieke kracht. De huidige Arabische boycot zal vervangen worden door economische hulp en handel,

een doel dat de staat Israël totaal voorbijschoot, zodat het een Amerikaans zorgenkind bleef tot heden toe. Besluit In dit huidige stadium van hevige strijd ontbreekt er nog helderheid op allerlei punten van de blauwdruk van de nieuwe democratische staat Palestina. Juist het gewapende conflict heeft de Palestijnen doen uitgroeien boven hun verbittering en vooroordelen. Slechts een paar jaar geleden zouden discussies als boven beschreven beschouwd zijn als hoogverraad. En er zijn nog altijd Arabieren die openlijk of bedekt hopen dat dit alles niets anders is dan een propaganda-stunt. Maar zo is het niet. De Palestijnse revolutie zal vechten voor een Nieuw democratisch Palestina. Het uitmoorden van Joden of van Arabieren en een exclusieve rassistische staat van welke aard ook; Joods, Christelijk of Moslim, is totaal onaanvaardbaar. Het verdrukte Palestijnse volk zal vechten en zich opofferen om de exclusieve staat omver te werpen. De idee van een democratisch Palestina irriteert de Israëlische rassisten nogal. Het brengt de tegenspraak van het Zionisme aan het licht en de morele schizofrenie van het wereld- Jodendom sinds deze staat ontstond. Dat verschillende vooraanstaande Joden het nieuwe doel onderschrijven maakt het wereld Zionisme onzeker. De Israëlische hoogleraar Loebel en de Frans-Joodse schrijver Ania Francos zijn gemolesteerd door Zionisten wegens hun sympathie voor een democratisch Palestina. De Zionisten intensiveren hun campagnes tegen deze ideeën, speciaal onder de Joden. Maar de kracht van de logica en het effect van jarenlange vervolging van de zijde van rassisten openen de ogen van Joden en anderen in de wereld voor de enige blijvende oplossing die duurzame vrede kan brengen en rechtvaardigheid in Palestina: het bouwen van een progressief, open, verdraagzaam land voor ons allen. -o-oHet vorenstaande artikel werd overgenomen uit FATEH, orgaan van de Palestijnse Nationale Bevrijdingsbeweging, II-2 van 19 januari 1970.


9 MISDADIGE BRANDSTICHTING IN HET MÜNCHENER BEJAARDENTEHUIS ROEPT AFSCHUW OP. WIJ HOPEN DAT HET POLITIEONDERZOEK TOT ARRESTATIE VAN DE LAFFE DADERS ZAL LEIDEN EN DAT VOORAL OOK GEZOCHT ZAL WORDEN NAAR DE AANSTICHTERS DIE ZICH ACHTER DE DADERS VERSCHUILEN. BEGAAN ZIJN MET HET LOT DER SLACHTOFFERS HOUDT IN: MEDEWERKING VERLENEN BIJ HET OPSPOREN DER MISDADIGERS . OOK DE KLEIN STE AANWIJZING VOOR DE RECHERCHE BELANGRIJK ZIJN. LAAT NIEMAND AARZELEN. Over de suggestieve berichtgeving omtrent deze misdaad spreken wij in het algemeen onze ontevredenheid uit. Waar het niet openlijk als vermoeden werd geuit, lieten opmaak, plaatsing en woordkeus nauwelijks ruimte voor een andere mogelijkheid dan dat de daders wel Arabieren zouden zijn. Bij het volledig ontbreken van enigszins betrouwbare gegevens is het verwerpelijk dergelijke suggesties ingang te doen vinden. De medaille zou wel eens een keerzijde kunnen hebben, b.v. deze: 1) De bekladding met hakenkruisen en de schending van joodse graven in Berlijn bleken ondanks anders suggererende persberichten, later het werk te zijn geweest van Duitse nazi's. 2) Alfred Lilienthal verwijst in "What price Israel?", pag. 207, naar een artikel in 'Davar' het officiële orgaan van de Histadderoet. Redacteur Sharun schreef daarin: "Ik schaam me niet te bekennen dat, als ik de macht had zoals ik er de wil toe heb, ik een reeks efficiënte jonge mannen zou uitzoeken, intelligent, beschaafd, toegewijd aan ons ideaal en brandend van verlangen joden terug te halen — en ik zou hen naar de landen zenden waar joden in zondige zelfvoldaanheid zijn geabsorbeerd, om er die joden het leven zuur te maken met antisemitische kreten, zoals 'bloody jew', 'Jood ga naar Palestina', en dergelijke meer. Ik zou er borg voorstaan dat de resultaten, uitgedrukt in termen van aanzienlijke immigratie naar Israël en uit die landen, tienduizend maal groter zouden zijn dan die welke bereikt zijn door duizenden afgezanten die decennialang voor dovemansoren gepredikt hebben."

The Reaction Dear homeland, My chains breed within me The rigour of the eagle And the tenderness of the optimist I did not know that behind the skin, Our skin, Storms could loom And rivulets wed. They shut me in a dark cell, My heart glowed with sunny torches. They wrote my number on the walls, The walls transformed to green pastures, They drew the face of my executioner, The face was soon dispersed With luminous braids. I carved your map with my teeth Upon the walls And wrote the song of fleeting night. I hurled defeat to obscurity And plunged my hands In rays of light. They conquered nothing, Nothing, They only kindled earthquakes. They only see the glow of foreheads And hear the rattle of chains. And if I die Upon the cross of my cause I am a saint, I am a struggler. MAHMOOD DARWEESH, 1961

3) Het periodiek ISRAC, mei 1969, drukt een artikel af van Uri Harari, dat verscheen in Yediot Aharonot (onafh.lsraëlisch avondblad) van Dit is een ingescande en bewerkte kopie van het origineel

10 9-2-'69: "Wat meer is, hebben wij wel het recht tegen hen (de joden buiten Israël; PB) te zeggen wij weten beter dan jullie wat het beste voor je is en daarom zullen wij zó optreden dat je wel hier naar toe moet ko men en we zullen misschien zelfs proberen je huidige situatie ernstiger te maken, zodat je geen andere keus zult hebben dan naar Israël te emigreren! We hebben dat al gezien in enkele concrete situaties en we zullen dat mogelijk opnieuw onder ogen moeten zien." De (joodse) vertaler tekent bij die passage aan dat de auteur mogelijk verwijst naar o.a. het gooien van bommen in synagogen in Irak door zionistische agenten. Dat gebeurde in het begin van de vijftiger jaren met het doel paniek te zaaien onder de plaatselijke joden om hen zo te pressen naar Israël te tijgen. Tot het tegendeel bewezen is, zou de pers er goed aan doen de mogelijkheid niet uit te sluiten dat "donkere mannen" wel eens zionistische afgezanten zouden kunnen zijn. In dubio abstinens. In geval van twijfel, onthoudt U. Ook van op niets gebaseerde suggestieve pers-foefjes. -o-oPiiihng Kassa ! Eens was de heer Pompidou, Frankrijks huidige president, employé van het bankiershuis de Rothschild. Door zijn vrouw is hij aan de familie de Rothschild geparenteerd. Uit Cherbourg worden vijf kanonneerboten ontvoerd. De heer Pompidou raakt "verontwaardigd" en geeft daaraan uitdrukking o.m. door de heer Mordechai Limon, hoofd van de Israëlische Wapen-aankoopcommissie, uit Frankrijk te laten terugroepen. Nauwelijks is de heer Limon terug in Israël, of Baron Edmond de Rothschild biedt hem aan zijn Hoofdvertegenwoordiger te worden in Israël. Baron Edmond is eigenaar van de Israel General Bank, hij controleert in Israël een chemische en een pharmaceutische industrie en beheert daar naast een reeks handelsondernemingen ook een onroerend goed-bedrijf. De Nederlandse 'socialistische' pers voelde er geen behoefte aan dit kapitalistische grapje van de kongsi Pompidou-de Rothschild-Israël aan U door te geven. En toch stond het al in de Jerusalen Post van 18 januari 1970... -o-oZojuist horen wij van de nieuwsberichttri over het brandend neerstorten van een Swiss Air toestel,

hetgeen veroorzaakt zou zijn door een explosie. Wij zijn noch in staat, noch gemachtigd hierover namens het Palestijns Verzet een mening uit te spreken. Wel zijn wij ervan overtuigd, dat, indien deze ramp veroorzaakt is door toedoen van Palestijnen, deze lieden geen deel uitmaken van de in het PLO (Palestine Liberation Organization) verenigde Verzetsgroepen. Wie ook de daders zullen blijken te zijn wij keuren deze daden af, voor zover er slachtoffers vallen onder inderdaad onschuldige burgers. Waar de grens ligt van het recht op verzet, is in de bestaande internationale structuur moeilijk aan te geven. Voorshands zijn wij niet geneigd toe te geven dat zulks per se beperkt zou moeten blijven tot het betwiste territoir. Ieder die een bijdrage levert hoe dan ook- aan de vijand van het verzet, maakt zichzelf medeplichtigen, loopt daardoor mede risico. Op de daad, die we op zichzelf afkeuren, zullen wij terugkomen, zodra wij over meer gegevens beschikken. -o-oMOORDEN "Inderdaad heeft de Israëlische luchtmacht sinds het begin van dit jaar met de regelmaat van een klok elke vijf dagen toegeslagen. Het psychologisch effect hiervan op de Egyptische burgerbevolking, die geen Egyptische Mig in de lucht ziet, laat zich raden. Caïro meent om de bevolking niet te beangstigen, de verliezen geheim te moeten houden. Maar volgens militaire bronnen zouden sedert het begin van de luchtaanvallen tenminste 1000 doden 3000 ernstig gewonden onder de bevolking in het binnenland zijn gevallen. Dit zijn natuurlijk geen vergissingen, maar moorden. En zo behoort dan 32 maanden na juni 1967 het luchtruim boven Egypte nog steeds aan de Mirages: uit Israël...." (Ontleend aan le Figaro van 17-2-1970) -o-oIn het volgend nummer zullen wij weer opgave doen van de binnengekomen bijdragen. Mogen wij degenen die ons nog geen financiële hulp stuurden, nog eens herinneren aan gedane toezeggingen? Verontschuldig U niet, als U niets kunt sturen. Even goede vrienden! Wat U wel kunt doen, is anderen op Palestina-Bulletin wijzen en ons namen en adressen van geïnteresseerden opgeven. Dank voor de medewerking.


PALESTINA - BULLETIN

Recommend Documents