Over Leven voor mijn kinderen
Inleiding Lieve mensen, steeds weer vraag ik me af hoe je nu een inleiding schrijft van een boek over de evolutie van de aarde, van het leven, van de mensen en de maatschappij waarin we leven. Uiteindelijk leek onderstaande engelse phrase me nog het meest samenvattend te zijn. Ik wens u allen veel plezier bij het lezen van dit boekje.
Genesis revisited, Genesis reviewed, Genesis revised.
Inhoudsopgave
Hoofdstuk 1. In den beginne. Hoofdstuk 2. De dampkring. Hoofdstuk 3. Oceanen en continenten. Hoofdstuk 4. Het klimaat. Hoofdstuk 5. Leven op aarde. Hoofdstuk 6. Levensdoel. Hoofdstuk 7. Het leven ontwikkelt zich. Hoofdstuk 8. De indeling van al het leven op aarde. Hoofdstuk 9. Vanaf 2 miljard jaar geleden. Hoofdstuk 10. Geologische tijdschaal van de laatste 1000 miljoen jaar. Hoofdstuk 11. Rodinia. Hoofdstuk 12. De ediacarische fauna. Hoofdstuk 13. De cambrische explosie. Hoofdstuk 14. Ordovicium. Hoofdstuk 15. Siluur en Devoon. Hoofdstuk 16. Carboon en Perm. Hoofdstuk 17. Atlantis. Hoofdstuk 18. Trias, Jura en Krijt. Hoofdstuk 19. Tertiair en Quartair. Hoofdstuk 20. Homo sapiens violentus. Hoofdstuk 21. Wonderkind. Hoofdstuk 22. Een dubbel bewustzijn. Hoofdstuk 23. Wereldbeeld. Hoofdstuk 24. Ruimtereis. Hoofdstuk 25. Gaia spreekt. Hoofdstuk 26. Er is één God. Hoofdstuk 27. Het zonnestelsel en atomen. Hoofdstuk 28. De leefwereld van de Engelen. Hoofdstuk 29. Het universum opgebouwd uit dimensies. Hoofdstuk 30. To be or not to be. Hoofdstuk 31. Het Neutron, een pilaar onder de theorie van het Al. Requiem.
Requiem
Het internet vormt de belangrijkste bron die ik heb gebruikt bij de totstandkoming van dit boekwerk. De informatie en kennis over de aardse evolutie – hoofdstuk 1 t/m 19 – komt van een groot aantal websites van verschillende signatuur, aangevuld met mijn eigen inzichten aangaande deze materie. Het was ondoenlijk om daar een uitgebreide bronvermelding van te maken. Ik dank een ieder voor zijn of haar indirecte bijdrage aan dit gedeelte. Van de hoofdstukken 20 t/m 28 bestaat geen bronvermelding, dit gedeelte is louter gebaseerd op mijn kennis, mijn visie, mijn inzicht en mijn ervaringen in de afgelopen 55 jaar. De afbeeldingen in hoofdstuk 1 tm/19 heb ik rechtstreeks, één op één gekopieerd vanaf webpagina´s op het internet. In het geval dat een rechtspersoon rechten claimt ten aanzien van de door mij gebruikte en gekopieerde afbeeldingen, wens ik deze of gene veel plezier met de jarenlange juridische strijd die volgt op de vraag of “niet kopieer-beveiligde bestanden” op internet webpagina´s voorzien zijn van een “copyright” dan wel “the right to copy”. De afbeeldingen in hoofdstuk 20 t/m 28 zijn – op één uitzondering na – allen door mijzelf gemaakt. Zonder daarbij te overdrijven ben ik in staat om vrijwel foutloos te typen met twee wijsvingers, Telkens wanneer mijn beschermengel het oneens is met mijn schrijfsels krijg ik seintjes middels emoties in mijn lichaam. Meestal heb ik dan een typfout gemaakt of een kromme zin geschreven. Mijn beschermengel zorgt er dan voor dat ik de typfout onmiddellijk opmerk waardoor ik de betreffende fout heel makkelijk kan verbeteren. Zo hebben wij tweeën gezamenlijk dit boek tot stand gebracht onder God´s aanschijn met beide een volkomen zuiver geweten en de hoop dat al hetgeen hier staat niet voor niets is geweest. Ik heb dit immers niet voor niets geschreven, het heeft me uiteindelijk ruim €500,- euro gekost. Tijdens het schrijven van dit gedeelte moest ik ineens denken aan de tijd die ik in het Oolgaardthuis heb doorgebracht, een therapeutische gemeenschap voor “verslaafden”. Ik was toen 26 – 28 jaar. In mijn functie als koerier binnen de gemeenschap moest ik dagelijks aan het eind van de dag een verslag schrijven van die desbetreffende dag. Dat moest een getypt verslag zijn, een van de standaard regels. Daarbij moest het een volledig foutloos getypt verslag zijn, ook dat was een van de regels. Vooruitziende geesten hadden bepaald dat junkies moesten leren typen zodat ze later hun verhaal op zouden kunnen tekenen.. Het typen vond plaats op een Remington uit eind jaren vijftig. Zo eentje waarop je de lettertoetsten nog met enige kracht moest bewerken om de metalen mallen door het inktlint tegen het papier te rammen. Zo een ook waar je aan het eind van de regel de hele balk een lekkere zwieper kon geven om, middels “enter” naar de volgende regel te gaan. Veel van mijn collega junkies hadden nog nooit van een typmachine gehoord en gelukkig kwam de pot typex hen dan te hulp. U kunt zich wellicht enigszins voorstellen hoe dat eruit zag aan het eind van een vrijwel volledig volgetypt a4-tje. Ik zag er een uitdaging in om een volledig volgetypt velletje helemaal foutloos bij de staf in te leveren. Na een paar keer goed oefenen met mijn concentratie slaagde ik daar na een week of zo ook daadwerkelijk in. Wel, mijn eerdere pogingen om een A4 zonder typex af te leveren waren al als en lopend vuurtje door de commune gegaan. Stoer als ik toen nog was, had ik een zekere eer hoog te houden. Wist ik veel toendertijd! Wel weet ik dat ik “victorious” was, zoiets als de kaart '6 Staven' uit de Rider-Waite Tarot. Hi HI
Dat leidt mij tot twee mensen die ik heb leren kennen op het Oolgaardthuis. Twee mensen die aan de basis hebben gestaan aan de vormgeving van mij als mens. Mariet en Jan, in mijn hart is plaats voor velen. De vele wijze lessen hebben vorm gegeven aan mijn gehele verdere bestaan. Mijn dank daarvoor is niet in woorden uit te drukken. Enkel slechts in een welgemeende hug. Wil, zonder jouw zorg en zonder jouw vorming was ik waarschijnlijk niet zo oud geworden. Ik ben je zowel veel dank als excuses schuldig. Hans en Liesbeth, in mijn leven heb ik weinig echte vrienden gekend. Jullie beidjes zijn me het dierbaarst gebleven. Dat laatste geldt voor velen uit die tijd waarvan ik Ali en Henk graag bij name wil noemen. Ik heb jullie intens veel pijn gedaan in mijn boosheid en frustratie. Dat spijt me met grote schaamte. Alcohol maakt werkelijk meer kapot dan een mens lief is. Shirley, ik heb je diep gekwetst en schandalig behandeld, Het glas bier was mijn vriendin en mijn vijand. Uit mijn vernedering naar jou heb ik wijze lessen geleerd. Ik schaam me diep, een schaamte die nu nog voelbaar is. Marjolein, voor jouw aanschijn heb ik mezelf wel het meest vernederd. Zowel jou beide ouders als ik waren verblind en verwrongen door de alcohol. Dat moet een hel voor jou geweest zijn. Ik kan het mezelf vergeven en kijk er niet in wrok naar achterom. Verder dank ik bovenal mijn beide Grote Leraren, Monsieur J. Cousteau & Sir D. Attenborough. Ik dank de leden van Pink Floyd en Yes voor de wijze lessen die ik uit de muziek heb mogen trekken. De muziek van deze beide bands zijn de basisgolf geweest waarop ik heb kunnen overleven. Ik dank Leonard Cohen, Bob Dylan en Luka Bloom die me simpeltjes de weg hebben gewezen. Ik dank Antonio Gaudi voor zijn kerk “La Sagrada Familia”, de grote cathedraal van Barcelona. De kerk is nog steeds niet afgebouwd en met de economische crisis zal dat ook wel niet gauw gaan gebeuren. Ik had eens de hoop dat ik dit boek via een uitgeverij kon laten uitgeven waarbij ik de opbrengst zou schenken aan de fonds dat de bouw betaalt. Zodoende hoopte ik met mijn boek een bijdrage te kunnen leveren aan de voltooing van dat prachtige bouwwerk. Voordat het te laat is. Ik dank de heren doktoren Driessen, Schreuders en Zeijpveld voor de zorg die ik van hen heb mogen ontvangen. Niet altijd ben ik een makkelijke en meegaande patient geweest, ik heb het altijd goed en met zorg bedoeld te zeggen. Niet altijd is die boodschap overgekomen waarvoor mijn excuses. Ik dank mijn zus Joke voor al het werk dat ze met grote liefde verricht aan de totstandkoming van dit alles. Ik dank mijn ouders, mijn zus Marja en mijn beide broers voor de bijdrage die zij aan mijn leven hebben gegeven. Tsja beste familie, u gezamenlijk heeft de hardste klappen opgevangen waar het mijn wispelturige en onvoorspelbare gedrag betreft. Nog geen 10 excuses zijn voldoende om dat leed te stelpen. Weet wel dat ikzelf er in alle gevallen het meest onder gelden heb. Ik dank God voor de wonderbaarlijke schoonheid van alles wat ik in dit boek heb beschreven in de hoop dat mijn kinderen en hun nazaten hier ook van mogen blijven genieten. Ik dank mijn Lichaam, mijn Ziel en Beschermengel voor al het werk dat we volbracht hebben.
Voor degenen die ik vergeten ben te noemen eindig ik op de volgende bladzijde met de tekst van een liedje van Leonard Cohen, Ik wil u het wonder van dit liedje niet onthouden. Tegen de tijd dat het eerste deel van dit werk gepubliceerd zou gaan worden, heeft het volgende plaats gevonden. Ik had die avond ervoor de eerste versie van dit requiem geschreven, de volgende morgen zette ik mijn computer aan en het onderstaande liedje kwam tevoorschijn. Op mijn computer gebruik een software programmaatje, AIMP3, genaamd om muziek mee af te spelen. In de playlist van dat programma staat normaal een lijst van een paar duizend muziekbestanden die ik als een jukebox op mijn computer afspeel, op dagelijkse basis. De jukebox is mijn radio die aangaat op het moment dat ik uit bed stap en weer uitgaat wanneer ik het tijd vind om een bezoekje aan mijn bed te brengen. Die morgen was de playlist leeg, er stond alleen het hierna volgende nummer in. Voor dat kadootje van de engelen ben ik intens en zeer diep dankbaar. Het sloeg op dat moment de spijker op z'n kop op diverse manieren. "I Can't Forget" I stumbled out of bed and got ready for the struggle. I smoked a cigarette and I tightened up my gut. I said this can't be me, must be my double. And I can't forget, I can't forget, I can't forget but I don't remember what. I'm burning up the road, I'm heading down to Phoenix. I got this old address, of someone that I knew. It was high and fine and free. Ah, you should have seen us. And I can't forget, I can't forget, I can't forget but I don't remember who. I'll be there today with a big bouquet of cactus. I got this rig that runs on memories. And I promise, cross my heart, they'll never catch us. But if they do, just tell them it was me. Yeah I loved you all my life and that's how I want to end it. The summer's almost gone, the winter's tuning up. Yeah, the summer's gone but a lot goes on forever. And I can't forget, I can't forget, I can't forget but I don't remember what. Nou ja bijna, er zijn er nog twee die ik niet kan vergeten. Amen.
