Oss, het magazine najaar Is er leven na MSD?

6

Tekst: Gert-Jan Van Zoggel, Wilma Willemse, Roel Kuilder

Fotografie: Frank Zwinkels

Oss, het magazine • najaar 2012

Is er leven na MSD? Het bericht van MSD om haar vestiging in Oss grondig te reorganiseren, sloeg in de zomer van 2010 in als een bom. De voorgenomen sluiting van de R&D-afdelingen en een deel van de productie zou ruim tweeduizend banen kosten. Oss en omgeving trilden op hun grondvesten. Zelfs tot in Den Haag roerde de politiek zich.

Inmiddels zijn we ruim twee jaar verder. De reorganisatie is afgerond en bij de farmaceutische biotoop aan de Molenstraat is de blik weer op de toekomst gericht. Bij MSD wordt volop geïnvesteerd (zo’n 60 miljoen euro in 2011 en 110 miljoen in 2012) en ook in het gloednieuwe Life Sciences Park bruist het van de bedrijvigheid. ‘Eind goed, al goed’, zou je denken. Maar is dat ook zo? Oss, het magazine ging op onderzoek uit en zocht een aantal oud-medewerkers op die bij de reorganisatie hun baan verloren. Vooropgesteld: je baan verliezen is nooit leuk. Maar als dat dan toch onoverkomelijk is, zit je bij MSD nog niet zo slecht. Tenminste, daar heeft het – afgaande op de gesprekken die we voerden – alle schijn van. De farmaceutische multinational heeft, ondanks de ontslaggolf, oog voor het welzijn van haar medewerkers. Dat blijkt ook wel uit de insteek van de directie om de ontslagen medewerkers zo veel mogelijk van werk naar werk te begeleiden. Uiteindelijk ging het daarbij om 1.600 medewerkers, bijna 600 minder dan de aangekondigde 2.175 ontslagenen. Dat verschil vindt zijn oorzaak in diverse ontwikkelingen. Zo besloot de directie in de Verenigde Staten om van de R&D

alleen de Research uit Oss weg te halen en de Developmentafdelingen juist te versterken door de komst van het MSD Development Center. Daarnaast bleken er bij de productieafdelingen 200 banen minder weg te moeten. Jurgen Theissen van de afdeling Communicatie was destijds een van de medewerkers die boventallig werd verklaard. Hij kreeg al snel de mogelijkheid om intern te solliciteren en is nu woordvoerder bij MSD in Oss. “Het is bijzonder vervelend als je een brief krijgt waarin koud en zakelijk staat vermeld dat je boventallig bent. Dat doet iets met je. Maar ben je eenmaal die klap te boven, dan is het goed te weten dat MSD alles in het werk stelt om je weer aan het werk te krijgen.”

7 Oss, het magazine • najaar 2012


Om dat zo goed mogelijk te doen, deed het bedrijf een beroep op Lee Hecht Harrison (LHH), een van oorsprong Amerikaans loopbaanbegeleidingbureau dat een methode heeft ontwikkeld waarbij psychologie en bedrijfskunde hand in hand gaan. Alle 1.600 ontslagen medewerkers kregen van MSD de mogelijkheid om aan het traject deel te nemen. Tot nu toe maakten ruim 1.000 oud-medewerkers er gebruik van. Tijdens het programma komt een aantal zaken aan de orde. “Allereerst schenken we aandacht aan de verwerking van het verlies, de frustratie en het verdriet”, legt Mariëlle Kouters uit. Kouters is Manager Operations bij LHH en als zodanig eindverantwoordelijk voor het ‘project MSD’. “Daarna gaat het om de vraag ‘wie ben ik en wat wil ik?’. Uiteindelijk krijgen mensen dan zicht op wat ze met hun toekomst willen.” De kandidaten die voor het programma bij LHH kiezen, zijn grofweg in vier groepen in te delen. Allereerst betreft het kandidaten die opnieuw een functie in loondienst ambiëren. Een andere groep zijn de mensen die voor zichzelf willen beginnen. Daarnaast is er een kleine groep die zich wil laten omscholen en tot slot zijn er de zogenoemde What’s next-kandidaten. “Dat zijn mensen die een bepaalde leeftijd hebben bereikt waardoor het niet makkelijk is om een nieuwe passende baan te vinden. Ze willen echter wel hun loopbaan voortzetten en kiezen voor

een zogenoemde portfolio-carrière die hen de kans biedt om diverse zaken te combineren. Denk hierbij aan een aantal uur als freelancer, het doen van vrijwilligerswerk of het vervullen van een bestuursfunctie.” In mei 2011 klopten de eerste kandidaten bij LHH aan. Om voor hen de drempel zo laag mogelijk te maken, werd – net buiten het terrein van MSD in het voormalige gebouw van Moeders voor Moeders – een bruisend outplacementcenter ingericht. In dat center kunnen de kandidaten dagelijks binnenlopen en rondneuzen door het aanbod vacatures en opleidingen. Van alle kandidaten die inmiddels een passende vervolgstap hebben gezet, hangt er een Delftsblauw tegeltje aan de wand, met daarop de naam van de nieuwe werkgever of eigen bedrijf. “386 tegeltjes tot nu toe, om precies te zijn”, zegt Kouters niet zonder trots. “Dat is ruim 80 procent van de 465 kandidaten die zich ruim een jaar geleden bij ons gemeld hebben en hun volledige programma hebben afgerond.” De overige 20 procent is nog hard aan het werk die passende stap te zetten. In totaal hebben bijna 1.000 kandidaten voor het programma van LHH gekozen, waarvan een groot deel binnenkort hun programma afrondt. “Het is prachtig om te zien waar sommige mensen uiteindelijk terecht zijn gekomen. Sommigen hebben echt letterlijk hun


“Tachtig procent komt van MSD” Sinds februari 2012 is Alie Tigchelhoff directeur van Life Sciences Park Oss, in het kort OLSP. Daar zijn nu al 23 bedrijven aan de slag. Wie zijn de mensen die daar nu werken? En hoe komen ze daar aan een baan?

“Eigenlijk was het Life Sciences Park Oss net uit de startblokken toen ik hier begon. Direct na de aankondiging van de grote reorganisatie bij MSD hebben enkele medewerkers al de keus gemaakt om een eigen bedrijf te starten. MSD heeft iedereen van begin af aan op de hoogte gehouden van de plannen van het Life Sciences Park. Belangstellenden kregen begeleiding bij het maken van een businessplan. Daar heeft ook de Brabants Ontwikkelings Maatschappij een rol in gespeeld. En MSD heeft ervoor gezorgd dat er apparatuur en laboratoria zijn voor starters. Zo kreeg het Park een goede start.” Klusjesman De teller van het aantal mensen dat per 1 september in bedrijven op het Park en bij het OLSP zelf werkt, staat op 111. Verwachting is dat het er eind 2012 zo’n 140 zijn. Daar zit van alles bij. Van de oud-MSD’ers die voor zichzelf begonnen, de analist die in dienst is getreden bij een bedrijf op het Park, tot de IBN’er die er werkt als klusjesman. Tigchelhoff vindt het belangrijk dat het park aan veel verschillende mensen werk biedt. “Op dit moment komt tachtig procent van de mensen hier van MSD. Ondernemers én werknemers. Dat gaat vooral via het netwerk van mensen die elkaar van het oude bedrijf kennen. Dan weet je wat je in huis haalt. Je hebt een geschiedenis met elkaar. Je weet wat ze kunnen en hoe ze werken. Maar er zijn ook bedrijven die van buiten MSD komen. Bijvoorbeeld Modiquest uit Nijmegen. Dat brengt ook zijn eigen mensen mee. Zij zijn naar Oss gekomen omdat hier ruimte was. En vanwege de geweldige apparatuur voor onderzoek naar geneesmiddelen die hier staat. Een van de zaken die MSD heeft ‘achtergelaten’ en waar elk bedrijf op het park gebruik van kan maken.”

Gespecialiseerd Lang niet alle bedrijven op OLSP zijn direct met de ontwikkeling van geneesmiddelen bezig. Wél zijn ze allemaal ondersteunend aan het werk rond farma. Octrooibureaus, ICT-bedrijven, accountants. Maar dan allemaal gespecialiseerd in de geneesmiddelenbranche. Dat is een voorwaarde voor vestiging: er moet een toegevoegde waarde zijn voor het park als totaal. “Dat die bedrijven allemaal bij elkaar zitten, gemakkelijk van elkaars diensten gebruik kunnen maken, dat geeft een dynamiek die voor iedereen goed is. Juist die samenwerking maakt OLSP aantrekkelijk. Het beste bewijs daarvan is dat er nu al 23 bedrijven op het park zitten. Dat had ik in februari bij mijn start als directeur niet gedacht. Sommigen zitten hier omdat ze uit Oss komen. Maar we zijn ook een aanvulling op de life sciences parken in Utrecht en Leiden, zelfs voor Nederland en voor Europa. Dat komt door de prima apparatuur die wij hier hebben. Daar likken zelfs grote bedrijven hun vingers bij af.” Tigchelhoff beschrijft de toekomst van OLSP als rooskleurig, maar met kleine stapjes. Als geen ander weet ze dat financiering voor startende farmabedrijven een zaak van lange adem is. Aan de passie zal het niet liggen. Want hoewel veel van de medewerkers van OLSP in dezelfde omgeving werken als voorheen en er veel veranderd is, komen ze graag werken. Om te blijven doen waar ze altijd al goed in waren: hun deskundigheid gebruiken voor geneesmiddelenonderzoek.


Vervreemd van de arbeidsmarkt

‘Sta stil bij wat je wilt’ Claudia Drachman werkte achttien jaar bij MSD. De laatste zestien als managementassistent bij Personeelszaken. Een plek waar je als geen ander ervaart wat reorganisatie voor mensen betekent. En dan ben je zelf aan de beurt. Ook al wist ze al een tijdje dat ontslag er aan zat te komen, de klap kwam flink aan toen ze op 1 april thuis kwam te zitten. Nu is er weer vertrouwen in een goede afloop.

Claudia Drachman is veertig. Woont met man en twee kinderen in Veghel. Bijna de helft van haar leven werkte ze met hart en ziel bij MSD. “Het was mijn wereld”, zo beschrijft ze in vier woorden wat haar werk voor haar betekende. Dat besef kwam pas goed na het emotionele afscheid. Toch had ze wel een duidelijk beeld hoe ze de overstap naar ander werk wilde maken. Diep dal “De eerste drie maanden na mijn ontslag ben ik door een diep dal gegaan. Het was maar goed dat ik vooraf had bedacht wat ik wilde. En daar ben ik aan vast blijven houden. Tot 1 november ben ik formeel nog in dienst van MSD. Die tijd gebruik ik om de opleiding HBO Office Manager te doen. Dat is een aanvulling op mijn deskundigheid met een extra diploma. En heb ik dankbaar gebruik gemaakt van bureau Lee Hecht Harrison voor begeleiding naar nieuw werk. Met de leukste personal coach van het hele bureau. De klik met Tjeu Stienen was er al bij het eerste telefoongesprek. Ik ben nu zelfs zo ver dat ik ook naar een baan buiten MSD durf te kijken.” MSD was niet haar enige werkgever. Drachman is al sinds jaar en dag groepslesinstructeur bij een sportschool. De combinatie van die twee heel verschillende banen past bij haar energieke persoon. Die balans wil ze graag terugvinden. Coach Stienen trapte in het begin op de rem. “Niet meteen solliciteren. Sta eerst eens stil bij wat je wilt.” Drachman heeft al snel door dat dit geen overbodige luxe is.

Solliciteren “Na zo veel jaar bij hetzelfde bedrijf wist ik helemaal niet meer hoe het werkt op de arbeidsmarkt. Solliciteren, hoe doe je dat eigenlijk. Hoe zit het met mijn cv? Wat wil ik eigenlijk: terug naar MSD of liever een andere werkgever? Ik had over dit soort zaken nog nooit nagedacht. Maar dat leren ze je wel bij LHH. Ik kon meedoen met allerlei workshops. Maar het meest heb ik gehad aan mijn coach. Hij leerde me om mezelf als persoon neer te zetten. Wat zijn mijn sterke kanten? Wat kan ik betekenen voor een bedrijf? Wat zoek ik in een baan? Ik heb in die maanden veel over mezelf opgestoken.” Tot een nieuwe baan is het nog niet gekomen. Hoewel? Ze kreeg al een aanbod, maar is er nog niet helemaal uit of het de baan is die ze zoekt. Het is een werkgever van buiten MSD. Dat is maandenlang een struikelblok geweest. Maar het besef is er nu dat teruggaan naar MSD net zo veel verandering geeft als een baan elders. Ook daar is de wereld veranderd, zijn de collega’s nieuw en is het werk van een managementassistent niet meer zoals het was. Drachman gunt zichzelf nog even de tijd. De opleiding, LHH en de periode tussen ontslag en 1 november hebben haar goed gedaan. Ze weet dat een nieuwe baan een kwestie van tijd is.


droom gevolgd en zijn op de meest onverwachte plekken terecht gekomen. Kijk maar naar al die tegeltjes. De ene is een boekhandel begonnen, de andere een carrière als edelsmid. We hebben iemand die een hondentrimsalon is begonnen en weer iemand

anders die in de rolluiken is gegaan. Ook bijzonder is de man die nu als wielermonteur door het leven gaat. Die zien we misschien nog ooit terug in de Tour de France.” Een aantal oud-medewerkers is actief gebleven in het vak dat ze jaren lang bij Organon en later Schering-Plough en MSD uitoefenden. Ze hebben een baan gevonden bij een ander farmaceutisch bedrijf of zijn – soms samen met oud-collega’s een eigen bedrijf in de chemie of life sciences begonnen. Het Life Sciences Park dat dankzij inzet van de overheid, de Brabantse Ontwikkelings Maatschappij en MSD op het MSD-terrein van de grond is getild, heeft daarbij een belangrijke rol gespeeld. Dit initiatief heeft mensen de kans geboden om voor zichzelf te beginnen, zonder dat ze daarvoor gigantische investeringen moesten doen. Ondanks alle goedwillende initiatieven is het natuurlijk niet overal hosanna. Van de duizend ex-MSD’ers die zich het afgelopen jaar bij LHH meldden, zijn er nog altijd ex-medewerkers zonder baan. En dan hebben we het nog niet gehad over de 600 ontslagen medewerkers die niet in het LHH-programma zijn gestapt. Een deel van die groep had daar een goede reden voor. Ze vonden op eigen kracht een nieuwe baan, begonnen een eigen bedrijf of waren zo dichtbij de pensioengerechtigde leeftijd dat ze het verder wel geloofden. Maar ook van deze groep is een aantal nog werkloos. Ze voldoen aan hun wekelijkse plicht om te solliciteren, maar nog altijd zonder succes. En met het huidige economische klimaat wordt het er voor hen niet gemakkelijker op.


‘klokken’


Product Development legt het af tegen de passie voor koffie

‘Collega’s verklaarden me voor gek’

Ayhan Eroğlu (33) is een speciaal geval. Als medewerker op Plant 4 bij de afdeling Product Development mocht hij werkzaam blijven bij MSD. Echter, hij besloot na tien jaar om zelf uit het bedrijf te stappen. En dat allemaal voor één passie: koffie. Eroğlu wilde een koffiebar beginnen. Het was nu of nooit voor hem. “Collega’s verklaarden me voor gek”, zegt Eroğlu. “Veel mensen moesten weg terwijl ik mijn baan mocht houden. Toch besloot ik het te doen.” Onbewust speelde de toenmalige situatie misschien toch een kleine rol, geeft hij toe. “Toen MSD het overnam was de sfeer weg. Mensen werden een nummer. De Amerikanen gingen met een stopwatch staan kijken hoe snel iemand werkte. Daardoor kwam er een onderlinge strijd op de werkvloer, de sfeer was helemaal weg.”

zodat hij weet waar hij over praat “Achter een simpele kop koffie zit een heel verhaal. Welke koffiebonen er zijn gebruikt bijvoorbeeld. Het is leuk om dat mensen te vertellen.” Ook Jennefer kan inmiddels genieten van een goede kop koffie. En ook belangrijk is dat de zaak goed loopt. “Dat moet ik even afkloppen. Het is een grote investering geweest. En ik heb me laten vertellen dat ondernemers in het eerste jaar van hun onderneming vaak moeten bijleggen. Ik nog niet, daar ben ik blij mee.”

Rocaccino

Rocaccino trekt vooral veel jongeren aan. Schoolgaande jeugd van de middelbare scholen in de omgeving weet de weg naar de zaak goed te vinden. Een instrument om de jeugd te lokken zijn de social media. Actief op facebook en twitter weet de zaak haar publiek aan te spreken. En zelf heeft de koffiebar daar ook voordeel van. “Soms zien we mensen binnenlopen en dan denken we: ‘hé, volgens mij hebben we die op facebook gezien.’ Vervolgens zien we hun naam en kunnen we klanten bij hun naam aanspreken, dat waarderen ze.”

Hij dacht al langer om eruit te stappen. Eroğlu had door de jaren heen een passie voor koffie gekregen en was veel wezen reizen. Vaste prik op die reizen was het bezoeken van koffiebars. En na vele reizen had hij een idee hoe zijn eigen koffiebar eruit moest zien. In 2011 was zijn eigen koffietent een feit: Rocaccino. Een bar die hij zelf runt, al springt af en toe zijn vrouw Jennefer bij. Eroğlu kan met passie praten over zijn bedrijf en koffie. Zo heeft hij een cursus gevolgd bij twee experts op koffiegebied,

Social media


Planning Engineer neemt schilderskwast ter hand

“Dit is de mooiste tijd van mijn leven”

Het laatste jaar bij MSD was niet leuk voor Barry Vermeulen (62). Veel projecten vonden uiteindelijk geen doorgang, waardoor hij als Senior Planning Engineer steeds vaker thuis werkte. “Dan zette ik de computer aan in de hoop dat ik een mailtje kreeg. Dat was zwaar.” De mededeling dat het einde oefening was, kwam voor hem dan ook als een opluchting. Eindelijk tijd om andere dingen te gaan doen.

Bijna 40 jaar was Vermeulen bij Organon en later MSD in dienst toen hij in mei 2011 te horen kreeg dat hij kon vertrekken. “In april waren we nog met een deel van de afdeling naar Amerika geweest voor een project. Het zag er allemaal goed uit. Dat project nam ongeveer vier jaar in beslag, dat zag ik wel zitten.” Maar zover mocht het niet komen. Eerst werd de reorganisatie voor zijn afdeling in een grote vergadering al toegelicht, daarna werd hem in een gesprek medegedeeld dat het einde oefening was. Boos was hij niet. Integendeel zelfs. “Ik was heel blij na dat gesprek. Eigenlijk had ik het wel gezien bij MSD. Verantwoordelijkheden werden door de Amerikanen afgenomen. Ook verdween de familiare sfeer die er altijd bij Organon hing. En ik had nu meer tijd om andere dingen te doen.”

Kunst Het huis opknappen bijvoorbeeld. Of helpen bij de basisschool in Heesch waar zijn vrouw werkt. Maar waar Vermeulen de meeste tijd aan besteedt, is schilderen. “In het verleden heb ik

al eens werk verkocht, maar ik wilde meer leren om als schilder beter te worden.” Door zijn vertrek bij MSD kreeg hij de mogelijkheid om zich te verder te ontwikkelen. En om dat te bereiken, ging voormalig Planning Engineer vorig jaar september naar de kunstacademie. En dat bevalt hem uitstekend. “Het is duidelijk dat je nooit te oud bent om te leren”, lacht Vermeulen. “Ik leer verschillende schildertechnieken. Als ik vroeger een bepaald soort kleur nodig had, dan kocht ik het gewoon. Nu weet ik precies welke kleuren ik moet mengen.” Vermeulen voelt zich allesbehalve een vreemde eend in de bijt op de kunstacademie. Nee, hij is er helemaal op zijn plaats. “De sfeer is geweldig. En ik heb veel goede vrienden gemaakt. Ik kon ook niet wachten om te beginnen met dit schooljaar.” Dit is zijn tweede jaar op de academie. In totaal moet hij er vijf. De kans dat hij zich gaat vervelen is uitgesloten, verzekert hij. Met een knipoog: “Dit is de mooiste tijd van mijn leven. Eigenlijk had ik dit veertig jaar eerder moet doen. Maar ja…”

Receptensamensteller kiest voor toekomst in de rolluiken en zonweringen

“Dit wil ik zeker tot mijn ste 65 blijven doen” René van Eldijk (52) maakte tot vorig jaar als receptensamensteller en routebouwer deel uit van het projectteam bij MSD. Maar na 29 jaar en zes maanden kwam er een abrupt einde aan zijn carrière. “We waren ervan overtuigd dat we mochten blijven.” Maar toen kwam die bewuste dag in maart.

“Je hebt het gevoel dat je mag blijven, dat anderen weg moeten”, aldus René. Het gezin Van Eldijk had net daarvoor juist nog een opsteker gekregen. De moeder van het gezin, Bea, leek te moeten vertrekken bij MSD, maar mocht uiteindelijk toch blijven. Maar toen kwam de bewuste dag in maart. “We moesten om beurten een kantoortje in en daar werd ons in tien minuten medegedeeld dat we per 13 mei moesten stoppen. Onze afdeling bestond uit 22 mensen. Drie mochten er blijven.” Klasse Toch heeft hij enigszins begrip op kunnen brengen voor de beslissingen die genomen zijn. “MSD moest keuzes maken. En ik was niet de enige die wegging, ik stond niet alleen.” Hij mocht nog zes weken werken bij MSD. René besloot zich volledig te storten op het werk. Mede omdat dat Organon/MSD een goede werkgever voor hem was geweest. “Ik heb twee jaar in de WAO gezeten door gedoe met mijn rug. Na die tijd mocht ik zo weer werken. Dat was klasse.” Na een paar maanden thuiszitten nam René het heft in handen. Hij probeerde weer aan werk te komen. Zo probeerde hij

twee kroegen in Oss over te nemen. “Dat komt omdat mijn vader vroeger in Megen horecauitbater was geweest. Helaas waren beide kroegen een te groot financieel risico om in te stappen.” Maar al snel kwam er een andere mogelijkheid. Toen hij samen met zijn goede vriend Richard de Veer een pilsje dronk, kwam het idee om samen een rolluiken- en zonweringenbedrijf te beginnen. Richard was al langer werkzaam in deze sector, maar het papierwerk dat hierbij kwam kijken steeg hem boven het hoofd. Hij vroeg aan René of hij dat werk niet wilde doen. Dat leek laatstgenoemde wel wat. Zo ontstond op 1 juni 2011 het bedrijf De Veer & van Eldijk. Ze hebben een duidelijke taakverdeling. “Met mijn achtergrond bij MSD kan ik de belastingen en planning regelen en Richard doet de montage.” Showroom Samen hebben ze een stappenplan bedacht dat ervoor moet zorgen dat het bedrijf binnen twee of drie jaar een goede naam heeft in de regio. Zo hebben ze een eigen showroom geopend en een nieuwe website opgezet. Dit werk bevalt hem goed. “Dit wil ik zeker tot mijn 65ste blijven doen. En als ik stop, dan kan ik terugkijken op een lange maar leuke carrière.”

Harry van der Heijden verruilt MSD voor eigen patisserie-chocolaterie

Patissier met passie Eind jaren negentig, toen hij met zijn vrouw nog in Maastricht woonde, besloot Harry van der Heijden (48) bij het Vormingsinstituut in het Belgische Tongeren – een soort Volksuniversiteit – een tweejarige opleiding chocolade-, marsepein- en suikerbewerking te volgen. Puur voor de hobby, omdat het vak van patissier hem zo leuk leek. Nu, bijna vijftien jaar later, is het geen hobby meer. Sinds 3 september jl. verdient de voormalig onderzoeker bij MSD er zijn brood mee. Een grote stap, weet Van der Heijden, maar geen onbezonnen stap. Lang heeft hij er over nagedacht of zijn toekomst bij MSD zou liggen of elders. Uiteindelijk won de passie voor het vak van patissier het van zijn werkomgeving bij MSD, waar hij weinig uitdaging voor de toekomst zag. Hij besloot het roer om te gooien en begon – na een korte zoektocht naar wat hij precies wilde – aan een opleiding bij het particuliere Bakery Institute in de oude Verkadefabrieken in Zaandam. Achttien weken lang was hij fulltime in de weer om zich te bekwamen op het gebied van brood, banket, patisserie en boulangerie. Het scholingsbudget dat hij van MSD had meegekregen kwam hem daarbij goed van pas.

Kamer van koophandel Inmiddels zijn we een aantal maanden verder en runt Van der Heijden zijn eigen patisserie-chocolaterie. Die stap was snel gezet, toen bleek dat een baan in loondienst er niet echt in zat. “Het besluit was inderdaad snel genomen”, kijkt Van der Heijden terug. “Maar er komt wel ontzettend veel bij kijken. Kamer van Koophandel, de bank, allerlei hygiënevoorschriften; noem maar op.”

Die bijkomende rompslomp ligt nu achter hem. Sinds ruim anderhalve maand runt Van der Heijden zijn eigen zaak. In een royale bedrijfsruimte aan de rand van het dorp Nuland is hij sinds begin september volop aan het werk. ‘Alletaartje’, prijkt er met grote letters op de gevel. Het is geen ruimte met vitrines, waarbij klanten verlekkerd hun vingers kunnen aflikken. Van der Heijden bakt vooral op bestelling. Bruidstaarten bijvoorbeeld of lekkernijen voor een bedrijf dat iets te vieren heeft. Daarnaast bakt hij in opdracht van horeca en kunnen mensen bij Alletaartje een workshop volgen. Ook voor kinderfeestjes opent Van der Heijden graag zijn deuren. Van der Heijden voelt zich in zijn eigen bedrijf helemaal op zijn plek. “Dit is geweldig. Oké, natuurlijk is het in het begin best spannend. Of het wel een beetje gaat lopen. Maar er is gewoon niets mooier dan met mijn passie bezig te zijn. En dan ook nog als eigen baas. Nee, van mijn keuze om MSD achter me te laten en mijn passie te volgen, heb ik nog geen minuut spijt gehad.”

Oss, het magazine najaar Is er leven na MSD?

Recommend Documents