OPLOSSING VAN CONFLICTEN: LEUGENS

NL

OPLOSSING VAN CONFLICTEN: LEUGENS

Ref. 20832

NL Ref. 20832

OPLOSSEN VAN CONFLICTEN: LEUGENS

INHOUD - 30 KAARTEN (illustraties) van 13,5 x 16,5 cm. Behorende bij de 7 verhalen + 2 kaarten met vragen (4 afbeeldingen per verhaal, de 2 laatste kaarten van elk verhaal zijn dubbelzijdig). - 1 AUDIO CD MP3 waarop 7 eenvoudige verhalen met 2 verschillende mogelijkheden als einde (14 verhalen in totaal). De CD bevat ook de teksten van de verhalen en de afbeeldingen in zwart-wit om in te kleuren. - 1 Handleiding voor het gebruik van de CD. - 5 houten steuntjes. SPELSYSTEEM EN GEBRUIKSAANWIJZINGEN Bevat 7 eenvoudige verhalen over telkens twee manieren om verschillende conflicten op te lossen en die de gevolgen laten zien die goede of foute beslissingen kunnen hebben. Bij elk verhaal horen 4 kaarten waarvan de laatste 2 dubbelzijdig zijn om de twee mogelijkheden van het einde te laten zien. 1º Vertrouwd raken met het materiaal: De leerkracht wordt aangeraden de verhalen eerst te lezen of te beluisteren en zo vertrouwd te raken met de afbeeldingen voordat hij/zij met de kinderen aan het werk gaat. 2º Kaarten/illustraties op kleur van de rand bij elkaar leggen. 3º Een track/verhaal van de CD kiezen en de kaarten met de rand met de juiste kleur pakken (zoals aangegeven in de bijgevoegde gebruiksaanwijzing van de CD). 4º Naar het verhaal luisteren en de kaarten rangschikken. Let op dat de 2 laatste kaarten twee mogelijkheden hebben. 5º Controleren of de volgorde juist is door naar de nummering van de kaarten te kijken, en dat bij de laatste 2 kaarten de goede mogelijkheid is gekozen, behorende bij de track/verhaal zoals aangegeven in de bijgevoegde gebruiksaanwijzing van de CD. Om er voor te zorgen dat alle kinderen de afbeeldingen goed kunnen zien, wordt aangeraden de kaarten in de bijgevoegde houten steuntjes te zetten. AANBEVOLEN LEEFTIJD Vanaf 3 jaar. PSYCHO-PEDAGOGISCHE DOELEINDEN - Leren dat genomen beslissingen (goede of slechte) gevolgen kunnen hebben, en dat daardoor onze beslissingen verantwoordelijkheid met zich meebrengen. - Ontwikkeling luistervaardigheid. - Het leren van tijdsbegrippen (daarvoor, daarna, later,…). - Ontwikkeling van logische tijdsvolgorde door de scènes op de juiste wijze te rangschikken. - Stimulering en verrijking van de taal: het kind wordt gestimuleerd te praten en begint structuur in de taal aan te brengen. - Mogelijkheid tot verrijking van de basiswoordenschat. - Vergemakkelijkt het leren van andere talen. VOLGORDE VAN HANDELINGEN - Zet de afbeeldingen van een verhaal in de goede volgorde in de houten steuntjes, met het symbool “ontevreden” bij de laatste 2 afbeeldingen en bedek deze twee laatste afbeeldingen met de “kaarten met vragen”. Aandachtig naar het verhaal luisteren en vraag de kinderen: “wat heeft de hoofdpersoon van dit verhaal besloten te doen of te zeggen?”. Zet dan de kaart met vraag van de derde afbeelding rechtop en vraag ze: “wat denken jullie dat er nu kan gaan gebeuren?”, en zet dan de kaart met vraag van de laatste afbeelding rechtop. Draai de laatste twee afbeeldingen om, bedek de derde afbeelding met de “kaart met vraag”, en laat ze naar de afbeelding kijken en vraag de kinderen: “wat denken jullie dat er is gebeurd aan het einde van het verhaal?”. Beluister ten slotte het betreffende verhaal met het symbool “tevreden” en zet de “vraag met kaart” van de derde afbeelding rechtop. - Wanneer het kind het hele verhaal kent, kan het met de afbeeldingen van een verhaal op tafel, deze rangschikken zonder naar het verhaal te luisteren. - Met de gerangschikte afbeeldingen op tafel kan het kind het verhaal vertellen en het beredeneren.

INTERDIDAK, S.L. Av. Pobla de Vallbona, 34. 46183 LA ELIANA (Valencia) SPAIN www.akros.org WAARSCHUWING! Niet geschikt voor kinderen onder de 3 jaar, omdat het onderdelen bevat die ingeslikt zouden kunnen worden. Gevaar voor verstikking. Bewaar deze informatie en de gegevens van de fabrikant


NL

1. Een bal naar de maan Het was bijna pauze. Die dag zou de pauze niet zo zijn als anders, omdat alle leerlingen een voetbalwedstrijd gingen spelen tegen een andere klas en ze wilden laten zien dat zij de besten waren. Eindelijk was het dan zover, de jongens renden schreeuwend en lachend de trappen af en na een paar minuten was de wedstrijd op het schoolplein al begonnen. De twee ploegen vochten om elke bal, maar na een tijdje had nog niemand gescoord. Plotseling stuiterde de bal tegen een van de muren bij het schoolplein, hij kwam weer op de grond en rolde in de richting van Ruben en Lars, een van zijn tegenstanders. De jongens renden naar de bal en kwamen bijna tegelijk aan, maar het was Ruben die heel hard tegen de bal trapte. De bal vloog door de lucht. Alle kinderen keken naar boven en volgden de bal. Niemand op het schoolplein had zoiets eerder gezien. De bal was zo hard geschoten dat hij langs het doel ging en verder door de lucht vloog, voorbij de schommels, voorbij de fontein… het leek wel een raket op weg naar de maan. Er was geen houden aan! De gezichten van de jongens veranderden van verbazing in paniek toen ze zagen dat de bal in de richting van de ramen van de school vloog, hij vloog maar door en toen… CRASH!. Het glas van het raam brak in duizend stukjes en het lawaai kon je in de hele school horen. Nog geen vijf seconden later kwam een van de onderwijzers heel boos met de bal in zijn handen naar buiten. Hij liep naar de jongens van de voetbalwedstrijd toe, die snel om hem heen kwamen staan. De onderwijzer wees naar het kapotte raam en vroeg streng: -Wie heeft dat kapotgemaakt?

Ruben werd een beetje zenuwachtig en wachtte even met antwoorden en zei toen: -Het was Lars. Hij heeft de bal zo ver geschopt. -Wat zeg je nou?- zei Lars boos –Jij was het!. De twee jongens maakten ruzie, maar omdat ze de waarheid niet wilden vertellen, mochten ze allebei geen pauze nemen van de onderwijzer. Zo moesten Ruben en Lars dus in de klas blijven, terwijl ze hoorden dat hun klasgenootjes weer met de wedstrijd waren begonnen. Ruben had door dat liegen niet zo’n goed idee was. Hij had nu straf gekregen, maar ook zijn vriendje Lars was onterecht gestraft. Hij was nu boos op hem en het zou nog wel even duren voor ze weer vriendjes werden. Het was niet zo’n slimme zet, want met een leugen kom je er nooit.

☺ Ruben schaamde zich heel erg, en hij was bang de waarheid te vertellen, omdat hij dan een standje van de onderwijzer zou krijgen. Toen herinnerde hij zich dat zijn ouders hem altijd hadden gezegd dat “eerlijkheid het langst duurt”. Dus raapte Ruben al zijn moed bij elkaar en bekende: -Ik was het, meneer. Ik schoot te hard, maar ik wilde niets kapotmaken, echt niet. Ruben boog zijn hoofd en stond op het punt te gaan huilen. Zijn vriendje Lars legde troostend zijn hand op zijn schouder en zei om hem te verdedigen: -Dat is zo, meneer, het was geen opzet. De onderwijzer keek glimlachend naar de twee jongens en besloot eindelijk iets te zeggen. Iedereen verwachtte straf, op zijn minst een week geen pauze, maar tot hun verbazing zei de onderwijzer:


NL

-Het is goed, Ruben, maak je geen zorgen. Het is heel goed dat je de waarheid hebt verteld, je klasgenootjes kunnen een voorbeeld aan je nemen voor je moed. Maar volgende keer moet je wel iets voorzichtiger zijn. Jullie hebben een mooi groot schoolplein, maar ga een beetje verder van de ramen af spelen. Ruben lachte weer en liep samen met zijn klasgenootjes iets verder weg, waar ze doorgingen met voetballen. De rest van de pauze speelden ze voorzichtiger, maar ze hadden evenveel plezier. En Ruben maakt ook nog een goal, en al zijn vriendjes klapten voor hem.


NL

2. Een cadeau teruggeven Op de kalender die in de kamer van Andrea hing, was één datum helemaal met rood omcirkeld, 20 februari. Op die dag vierde Andrea haar zesde verjaardag, ja ja, zes jaar alweer! Op deze speciale dag hadden Andrea en haar ouders thuis een groot feest georganiseerd voor al haar schoolvriendjes. Om vijf uur kwamen de eerste gasten. Andrea was ongeduldig om al haar cadeautjes uit te pakken, maar wist dat ze daarmee moest wachten totdat ze de zes kaarsjes van haar verjaardagstaart had uitgeblazen. Daar kwam haar vader al tevoorschijn met een grote chocoladetaart met zes brandende kaarsjes erop. Met z’n allen zongen ze “lang zal ze leven”. Andrea haalde diep adem en blies zo hard dat ze als er 20 kaarsjes op hadden gestaan, dan had ze die ook uitgeblazen. Terwijl de taart werd gesneden, pakte Andrea haar cadeautjes uit: een doos kleurpotloden, rolschaatsen, een verrekijker...Daar was ze erg blij mee! Jesse, een van haar beste vriendjes, had veel aandacht voor de verrekijker. Die was leuk, je kon vanuit het raam alles zien wat er in het park aan de overkant gebeurde. Jesse had nog nooit door een verrekijker gekeken en was er helemaal door in beslag genomen. Hij had de verrekijker omgehangen en liep de hele middag er doorheen te kijken terwijl de andere kinderen met ander speelgoed aan het spelen waren. Het was een heel leuk verjaardagsfeest tot het bijna donker werd en alle ouders kwamen om hun kinderen op te halen.

Onderweg naar huis vertelde Jesse zijn moeder enthousiast hoe leuk het verjaardagsfeest was geweest. Hij had erg veel zin in zijn eigen verjaardag. Maar dat duurde nog wel een paar maanden. De moeder van Jesse zag dat hij een verrekijker om zijn nek had hangen en vroeg hem: -En die verrekijker die je daar hebt? Toen had Jesse door dat hij die per ongeluk nog steeds omhad. -Ehh… Niks- antwoordde Jesse. En hij loog tegen zijn moeder: “Die mag ik dit weekend houden van Andrea om mee te spelen” Thuis bij Andrea was het hele gezin die avond al het inpakpapier van de cadeautjes aan het opruimen, en de borden, de glazen… Iedereen, behalve Andrea, want zij was de cadeautjes die ze had gekregen aan het bekijken. Maar er miste iets –waar was het mooiste cadeau van allemaal?, waar was die prachtige verrekijker die ze had gekregen?-. Haar vader kon hem niet vinden, haar moeder ook niet, en ze zochten overal, zelfs in de ijskast! Andrea kon niet geloven dat ze de verrekijker kwijt was en haar ouders probeerden haar te troosten en zeiden dat ze hem vroeg of laat wel zouden vinden. Andrea was erg verdrietig en begon te huilen. Wat een van de mooiste dagen moest zijn, werd verknald door de “mysterieuze” verdwijning van de verrekijker.

☺ Buiten in de lift bij het huis van Andrea, vertelde Jesse zijn moeder hoe leuk hij het verjaardagsfeest had gevonden. Hij had erg veel zin in zijn eigen verjaardag, ook al duurde dat nog een paar maanden. De moeder van Jesse zag dat hij een verrekijker om zijn nek had hangen en vroeg hem: -En die verrekijker die je daar hebt?- Toen had Jesse pas door dat hij per ongeluk nog steeds de verrekijker om had.


NL

Jesse had kunnen zeggen dat hij die van Andrea had geleend en dat hij er thuis mee verder mocht spelen, maar liegen tegen mama … dat was heel erg. Dus vertelde hij maar de waarheid: ik heb hem per ongeluk nog om! Omdat Jesse de waarheid had verteld, gingen ze weer naar boven naar het huis van Andrea en gaf Jesse zijn vriendinnetje de verrekijker terug die hij per ongeluk had meegenomen. Andrea vond toen dat hij als dank het weekend met de verrekijker mocht spelen, ze had nog zoveel ander speelgoed gekregen, ze kon toch niet met al het speelgoed tegelijk spelen. Jesse lachte en werd zo rood als een tomaat.


NL

3. Wat een rare snoepjes! Op zaterdagmiddag gingen Thijs en Paula altijd met hun ouders in het park wandelen, maar die dag regende het erg hard en besloten ze thuis te blijven. Dat ze niet naar buiten konden, vonden broer en zus niet zo erg, want ze konden thuis ook leuk spelen, het maakte hun niet zoveel uit. Die middag gingen ze een hele grote puzzel afmaken. Die hadden ze van hun tante gekregen en er moesten nog heel wat stukjes gelegd worden, daar waren ze de hele middag wel zoet mee. Plotseling hoorden ze een vreemd geluid uit de buik van Thijs. Zijn zusje lachte, omdat ze een uur geleden nog hadden gegeten en haar broertje nu al weer honger had! Thijs liep snel naar de keuken om koekjes te halen. Hij ging op een stoel staan om bij het keukenkastje te kunnen komen, waar het koekjesblik stond. Hij wist nooit precies welk kastje hij moest hebben, dus probeerde hij de eerste. Tussen alle dozen was er geen een die op het koekjesblik leek, maar er stond een potje waar Thijs helemaal van ondersteboven was en hij kon nog maar één woord uitbrengen: “SNOEPJES!”. Het potje zat vol met rode glanzende balletjes. Thijs pakte het en stapte van de stoel. Hij moest veel moeite doen om het potje open te maken en toen hij het eindelijk voor elkaar had, pakte hij vier balletjes, twee voor hem en twee voor zijn zusje. Hij rende terug naar hun kamer en liet het potje op het aanrecht staan. Een paar minuten later kwam de vader van Thijs de keuken in. Hij dronk een glas water en tot zijn verbazing zag hij het potje medicijnen op het aanrecht. Hij wist wel zeker dat hij ze in het medicijnkastje had bewaard, dus ging hij met het potje naar de kamer van de kinderen en vroeg hen of zij het hadden gepakt. Thijs had zijn zusje net de heerlijke rode snoepjes laten zien die hij in de keuken had ontdekt, maar toen hij zijn vader aan hoorde komen, verstopte hij ze gauw in zijn zak, want hij wist heel goed dat hij eerst toestemming moest vragen om te mogen snoepen.

Zijn vader kwam de kamer in en vroeg: -Heeft een van jullie dit potje uit de keuken gepakt? -Nee papa, dat hebben wij niet gedaan- antwoordden de kinderen tegelijk. De papa van Thijs en Paula was een beetje verbaasd, maar dacht dat hij het waarschijnlijk was vergeten weg te zetten toen hij het van de apotheek had gehaald. Toen de vader de kamer weer uitging, namen Thijs en Paula ieder een balletje. Ze waren niet erg lekker. Langzaam loste de tablet op en kregen ze een bittere smaak in de mond. –Bah, wat vies!- riepen de kinderen, en gingen snel water drinken in de keuken. Even later toen ze met de puzzel bezigwaren, werden de kinderen misselijk, kregen ze steken in hun buik en konden niet verder spelen. Er bleef niets anders over dan hun ouders te vertellen dat ze erg veel buikpijn hadden: -Maar hoe komt het dat jullie je niet goed voelen?- vroeg hun vader. -Dat komt ehh...- begon Thijs verlegen te zeggen -… omdat we een van die rode balletjes snoep hebben genomen en ik denk dat die niet helemaal goed waren.…-. - Wát?- zei zijn vader verbaasd. Dat waren geen snoepjes, Thijs. Dat waren medicijnen! Ik heb het jullie nog gevraagd en jullie zeiden dat je ze niet had gepakt. Omdat jullie de waarheid niet hebben verteld, zijn jullie nu ziek en moeten we de dokter bellen om jullie weer beter te maken. -Het spijt me, papa- zei Thijs. –Als ik had geweten dat het medicijnen waren, had ik ze niet gepakt. Sorry dat ik heb gelogen!


NL

-Maak je maar geen zorgen- zei zijn vader en legde zijn hand op zijn schouder. –Nu moeten we eerst de dokter bellen. Een uur later lagen Thijs en zijn zusje in bed en moesten een drankje innemen dat de dokter hun had gegeven. De volgende dag zouden ze weer helemaal beter zijn, maar de rest van de dag moesten ze in bed blijven. “Wat vervelend!” dacht Thijs. Een leugen vertellen was zoals altijd het slechtste wat je kon doen. Thijs beloofde zichzelf dat hij nooit meer tegen zijn ouders zou liegen.

☺ Hun vader kwam de kamer in waar de kinderen aan het spelen waren en vroeg: -Luister eens jongens, heeft een van jullie toevallig dit potje uit de keuken gepakt? Thijs dacht dat als hij de waarheid zou vertellen zijn vader zou zeggen dat hij eerst toestemming moest vragen om te snoepen, of dat hij moest wachten tot ze gingen eten… nou ja, zoals het altijd ging. Maar toen hij het bezorgde gezicht van zijn vader zag met het potje in zijn hand, bedacht hij dat bij de vorige keren dat hij een leugentje had verteld het weinig had geholpen, dus antwoordde hij: -Dat heb ik gedaan, papa. Ik dacht dat het niet erg zou zijn om een paar snoepjes te pakken.- Hij haalde de snoepjes uit zijn zak en gaf ze aan zijn vader. -Snoepjes? Maar jongen, gelukkig dat je me de waarheid vertelt. Wist je niet dat dit medicijnen waren? Je hebt het medicijnkastje opengemaakt en je weet dat dat niet mag. -Ik heb me in het kastje vergist- zei de jongen ongerust. Hun vader zei dat als ze die pilletjes hadden ingenomen, ze heel erge buikpijn hadden gekregen en dat ze de hele dag in bed hadden moeten blijven totdat ze weer beter waren. Thijs was erg opgelucht en trots dat hij zijn vader de waarheid had verteld. Na alle schrik kregen de kinderen een lekker glas melk met een paar heerlijke koekjes waardoor ze alles konden vergeten. Vanaf die dag wist Thijs heel goed wat het medicijnkastje was en welke die van de koekjes.


NL

4. Huiswerk in de vakantie Het was de laatste schooldag voor de vakantie. Lotte was een beetje zenuwachtig, want het was nog maar een paar minuten voordat de schoolbel ging en dat betekende dat ze twee weken met het hele gezin naar zee zouden gaan. Lotte zat samen met haar klasgenootjes te luisteren naar de onderwijzer die hun allemaal een goede vakantie wenste. Maar ineens zei de onderwijzer: - Allemaal in de rij, ik ga jullie het schrift met opdrachten geven dat ik voor deze vakantie voor jullie heb gemaakt. Als jullie terugkomen moet het allemaal af zijn. -Hè, wat vervelend!– dacht Lotte –een schrift vol met wiskundesommen, taaloefeningen, natuurkunde, Engels…. De onderwijzer gaf ieder kind een schrift en op dat moment ging de bel. De vakantie was begonnen, maar niet zoals Lotte had gewild. Thuis was de hele familie druk bezig met de voorbereidingen voor de reis naar zee: haar moeder probeerde een koffer vol kleren dicht te krijgen door erop te gaan zitten, haar vader zocht als een gek naar zijn vishengel, ook al gebruikte hij die nooit, haar broertje probeerde zijn zwemvest in zijn tas te proppen en de hond Loekie blafte de hele tijd omdat hij dacht dat de hele familie helemaal gek was geworden. Lotte hielp haar broer het zwemvest in de tas te proppen en bracht tassen en allerlei spullen naar de kofferbak van de auto. Eindelijk was iedereen klaar om aan de reis te beginnen. De kofferbak zat propvol, er kon niets meer bij, en de kinderen zaten netjes op de achterbank te wachten met de gordel om. Toen iedereen in de auto zat, vroeg Lotte’s papa: -Lotte, heb je je schooltas met het schrift met opdrachten dat de onderwijzer je heeft gegeven ook ingepakt?

Lotte bedacht dat ze de tas op haar bed had laten liggen en hem door al het gedoe was vergeten in te pakken, maar dacht dat het niet zo belangrijk was: -Natuurlijk, papa, hij zit in de kofferbak- loog Lotte. -Oké, dan kun je de auto starten mama… ! riep haar broertje enthousiast. Twee uur later kwamen ze aan bij zee. Terwijl Lotte in haar kamer al haar spullen in laden en kasten stopte, kwam haar vader binnen om haar een handje te helpen: -Hé Lotte, wat vind je ervan als we even naar je schrift met opdrachten gaan kijken en gaan plannen zodat je deze week elke dag een poosje je huiswerk kan doen? -Dat kunnen we later wel doen- antwoordde Lotte, terwijl ze een handdoek opvouwde. Haar vader kende deze toon van zijn dochter maar al te goed, er was iets aan de hand… -Lotte, het is beter dat we er nu even naar kijken en zo je huiswerk kunnen indelen, geef het schrift maar, het duurt niet lang- hield haar vader aan. Toen haar vader het vier keer had herhaald, kon Lotte het niet langer verbergen: -Ik ben het vergeten, het ligt thuis, papa! -Wát? Maar in de auto zei je dat je schooltas in de kofferbak zat. Nou ja! Je weet dat je je huiswerk af moet hebben voordat de lessen weer beginnen, dus moeten we een paar dagen eerder terug zodat jij tijd hebt het thuis af te maken. Je hebt voor ons allemaal de vakantie aan zee korter gemaakt. Lotte besefte op dat moment dat ze niet had moeten liegen.


NL

☺ Lotte dacht even na voor ze antwoordde en bedacht dat ze de tas op bed had laten liggen. Ze wilde zeggen dat ze hem had ingepakt, zodat ze aan zee haar huiswerk niet hoefde te maken en meer tijd zou hebben om plezier te maken, maar ze wist dat liegen nooit iets opleverde en vertelde de waarheid: -Papa, ik geloof dat ik mijn tas in mijn kamer heb laten liggen. -Dat is niet erg, meisje- zei haar vader. Ik pak hem wel even, want je weet hoe belangrijk het is je huiswerk af te hebben als de lessen weer beginnen. Ik zal je wel een handje helpen en je zult zien dat je nog genoeg tijd over hebt om plezier te hebben. Haar vader ging het huis weer in om de schooltas met het schrift te pakken en Lotte voelde zich al wat beter. De twee weken aan zee waren onvergetelijk. Elke dag na het ontbijt maakte Lotte een bladzijde uit haar schrift en haar vader was steeds bij haar zodat ze zich goed zou concentreren en om elk probleem dat ze had op te lossen. Daarna kon ze zich de hele dag met haar vriendjes aan het strand vermaken met zwemmen, met de bal spelen, uitstapjes maken… nou ja, het was gewoon geweldig. Het was de moeite waarde de waarheid te vertellen, ze had overal tijd voor, om plezier te maken en voor haar huiswerk.


NL

5. Waar is kleine Koen? Op een middag wilde Femke de hoogste toren bouwen die maar in haar kamer paste. Het was een moeilijk karwei en Femke moest zich heel goed concentreren. Plotseling werd haar concentratie verstoord, iemand tikte haar op haar rug. Femke draaide zich om en daar was hij... haar kleine broertje Koen. -Wat wil je, Koentje? Zie je niet dat ik alleen aan het spelen ben? -Maar ik wil graag met jou spelen , Femke – antwoordde Koen. -Dat is goed, Koen. Wat vind je van verstoppertje spelen? Luister, jij verstopt je eerst en dan ga ik je zoeken, maar verstop je wel goed, zodat ik je niet meteen vind. Ze was nog niet uitgesproken of Koentje rende al door de gang op zoek naar een goede plek om zich te verstoppen. Eindelijk had hij een goede plek gevonden, in de bezemkast in de garage. Ondertussen was Femke weer geconcentreerd bezig met haar toren en vergat helemaal haar broertje te zoeken. Plotseling hoorde ze haar vader, die de kinderen riep voor het eten. Femke rende naar de keuken en zag daar haar verbaasde ouders: -Meisje, heb jij je broertje gezien? We konden hem niet vinden. Was hij niet met jou aan het spelen?

Femke dacht even na voor ze antwoordde en besloot niet de waarheid te vertellen, anders zou ze een standje krijgen. -Nee papa, ik was alleen in mijn kamer en ik heb hem de hele middag niet gezien. Ze gingen met z’n drieën op zoek naar Koen. Haar ouders waren behoorlijk ongerust. De arme Koen had ondertussen genoeg van het wachten in de bezemkast. Hij probeerde de kast van binnenuit open te maken, maar dat lukte niet. Hij zat opgesloten! Koen schrok en begon te huilen toen hij dat door had. Toen zijn vader het gehuil hoorde liep hij naar de garage en zag de bezemkast heen en weer bewegen. Hij deed hem open en vond een huilende Koen. Hij nam hem in zijn armen en zei:- Mag ik weten wat jij hier doet? -Ik was verstoppertje aan het spelen met Femke- zei hij terwijl hij zijn tranen droogde. Even later was het hele gezin bijeen in de woonkamer. -Femke, kun je ons vertellen wat er is gebeurd?- vroeg haar vader. Femke wist dat het zo niet langer door kon gaan, dus vertelde ze de waarheid: -Ik wilde mijn toren afmaken en zei tegen Koen dat hij zich moest verstoppen en dat ik hem zou zoeken, maar ik ben hem toen helemaal vergeten. Haar ouders zeiden haar dat ze nooit had mogen liegen toen ze naar haar broertje vroegen, dat het niet goed was de waarheid te verbergen en al helemaal niet als het om haar broertje ging. Femke ging naar haar broertje en omhelsde hem en zei: - Het spijt me, Koentje. Daarna keek ze naar haar ouders en zei hen ook dat het haar speet dat ze had gelogen.

☺ Femke dacht even na voor ze antwoordde. Ze had wel door dat haar broertje zich lange tijd verstopt had en dat zij hem helemaal vergeten was te zoeken. Femke wist dat dat niet goed was, maar ze had het ook niet met opzet gedaan, dus vertelde ze haar ouders de waarheid: -Een poos geleden heb ik gezegd dat hij zich moest verstoppen, dat ik hem zou zoeken, maar ik was zo bezig met mijn eigen dingen dat ik helemaal vergeten ben hem te zoeken. -Maar meisje, het is niet goed je broertje te vergeten.


NL

-Dat weet ik papa- antwoordde Femke en ze schaamde zich. -Goed- zei haar vader –werk aan de winkel. Er zit een kind verstopt in dit huis en we moeten het vinden. Hier komt de reddingsbrigade! Femke en haar moeder keken hem verbaasd aan en vroegen: -Waarom schreeuw je zo papa? -Zodat Koentje me hoort en hij denkt dat we met z’n allen met hem verstoppertje aan het spelen zijn. Femke vond dat een goed idee en het hele gezin zocht in alle hoekjes en gaatjes van het huis naar Koen. Toen Femke in de garage kwam, hoorde ze rare geluiden uit de bezemkast. Het was gesnurk! Ze maakte de kast open en zag Koen daar lekker slapen met zijn armen om een bezem heen. Die arme Koentje was zo moe geworden van het wachten dat hij in slaap was gevallen. Femke hielp hem de kast uit en riep haar ouders. Koen wreef zijn ogen uit en keek naar zijn ouders voor hem. Toen keek hij naar Femke en zei: -Wat ben je toch een treuzelaar! Gelukkig heb ik even een dutje gedaan! Toen ze dit hoorden moesten Femke en haar ouders wel lachen. Het was zo goed bevallen dat ze met z’n allen verder gingen met verstoppertje spelen.


NL

6. Een uitstapje met de fiets Het was een prachtige vrijdagmiddag, en Isa en Lieke wilden heel graag hun nieuwe fietsen proberen. De fiets van Isa was rood, haar lievelingskleur, en die van Lieke, die niet echt een lievelingskleur had, was blauw, net als de kleur van haar ogen, zoals haar vader had gezegd. Omdat het die hele week had geregend, hadden ze nog niet van hun fietsen kunnen genieten. Die middag moesten hun ouders boodschappen doen, en ze vonden het niet goed dat hun dochters alleen met hun fietsen op pad gingen, ook al was het prachtig zonnig weer. Isa en Lieke bleven maar vragen of het echt niet mocht, ook al was het maar heel even, maar ze vonden het niet goed. Tenslotte gaven ze het op en gingen met de armen over elkaar en met een boos gezicht op de bank zitten. Toen hun ouders weg waren, zei Lieke: -Als we even met de fiets weggaan, merkt niemand iets. -Je hebt gelijk, wat kan er gebeuren? Ze hoeven er niets van te weten- zei Isa. Dus gingen ze weg en reden opgewonden op hun fiets de straat uit. Na de eerste bocht reed Lieke op een steen, zodat ze van haar fiets viel. Daarbij had ze zich pijn aan haar enkel gedaan.

Thuis gingen Isa en Lieke weer op de bank zitten, maar Lieke’s enkel deed haar steeds meer pijn. Even later kwamen hun ouders terug van boodschappen doen en ze vroegen: - Alles goed, meisjes? -Ja, uitstekend. – zeiden de zusjes terwijl ze een andere kant opkeken. Omdat ze de waarheid niet hadden verteld, moest Lieke de rest van de dag net doen of ze heel goed kon lopen, terwijl haar enkel steeds dikker werd. Isa vond dat de enkel van haar zusje meer op een tennisbal leek! Na een paar uur had Lieke zoveel pijn dat ze de waarheid wel aan haar ouders moest vertellen. Uiteindelijk kwam Lieke terug van de dokter met een enkel in het gips en ze schaamde zich dat ze niet op tijd had verteld wat er was gebeurd. Nu kon ze echt nog lang niet op de fiets. Minstens een maand niet!

☺ Isa hielp haar zusje en ze moesten lopend terug naar huis, met de fiets in de hand. Toen hun ouders thuiskwamen, lag Lieke op de bank met een beetje dikke enkel, en de zusjes besloten de waarheid te vertellen. Hun ouders waren eerst een beetje boos omdat ze niet hadden geluisterd, maar daarna waren ze blij dat ze de waarheid hadden verteld. Ze legden ijs op de enkel en gelukkig werd die langzaam minder dik. Isa en Lieke begrepen toen wel waarom ze van hun ouders niet alleen weg mochten met de fiets. Het belangrijkste was dat ze op tijd de waarheid hadden verteld, want als ze het geheim hadden gehouden, was de enkel van Lieke alleen maar slechter geworden. De rest van de middag was het beter dat Lieke bleef zitten en daarom gingen ze met het hele gezin gezellig een spelletje doen in de woonkamer.


NL

7. “Minoes” en de broodjes Toen Lisa een jaar in het buitenland ging studeren, was haar broertje Nick heel verdrietig. Maar eindelijk was het lange wachten voorbij en die dag kwam zijn lieve zus terug naar huis. Nick en zijn vader hadden een groot welkomstfeest georganiseerd. Terwijl zijn moeder Lisa ging ophalen, maakten Nick en zijn vader in de keuken allemaal broodjes klaar voor alle vrienden die ze voor het feest hadden uitgenodigd. Daarna bliezen ze ballonnen op om de woonkamer te versieren en zetten ze schalen met eten op tafel. Minoes, de kat van de buren die altijd in de tuin rondsnuffelde, kwam ondertussen op de geur van de heerlijke broodjes af. Ze hoefden alleen nog maar naar de winkel om de hoek om frisdrank voor het feest te kopen. Net voordat hij de deur uit wilde gaan, vroeg Nick’s vader: -Heb je het raam van de woonkamer dichtgedaan?

Nick wist niet meer of hij het dicht had gedaan, maar dacht dat er niets kon gebeuren, de winkel was erg dichtbij, dus antwoordde hij: -Ja, ik heb alles nagekeken. Vader en zoon gingen rustig de winkel in zonder dat ze wisten welke ramp hen bij terugkomst stond te wachten. Toen ze weer thuiskwamen met blikjes en flesjes frisdrank stonden Nick en zijn vader versteld: Minoes was door het raam binnengekomen en had van alle broodjes die op tafel stonden gesnoept. Ook had hij alle versiering vernield!. Nick’s vader keek ernstig naar zijn zoon omdat hij hem niet de waarheid had verteld. Nick was verdrietig en schaamde zich en verontschuldigde zich voor zijn leugen. Een kleine foutje had het prachtige welkomstfeest verknald.

☺ –Ik weet het eigenlijk niet helemaal zeker papa- antwoordde zijn zoon eerlijk. Dus ging zijn vader snel naar de woonkamer en sloot het raam net op het moment dat Minoes naar binnen wilde gaan om te genieten van een onverwacht heerlijke maaltijd. Gelukkig had zijn vader er op tijd aan gedacht, anders was het een grote ramp geweest. Toen ze van de winkel terugkwamen met frisdrank, maakten ze alles af en wachtten ze op de gasten. Eindelijk was het dan zover: Lisa kwam binnen met twee zware koffers en ze was erg vermoeid van al het reizen. Maar bij het zien van het mooie welkomstfeest dat ze voor haar hadden georganiseerd, was haar vermoeidheid snel verdwenen. Nick en zijn vader renden naar haar toe en gaven haar een stevige knuffel. Nick was erg blij dat zijn zus weer thuis was, hij wilde alles weten wat ze die maanden allemaal had beleefd. Iedereen genoot van het feest en bedankten vooral Nick voor zijn heerlijke broodjes die hij had gemaakt.

1

Ref. 20832

1

2

3

4

3

4

2

Ref. 20832

1

2

3

4

3

4

3

Ref. 20832

1

2

3

4

3

4

4

Ref. 20832

1

2

3

4

3

4

5

Ref. 20832

1

2

3

4

3

4

6

Ref. 20832

1

2

3

4

3

4

7

Ref. 20832

1

2

3

4

3

4

OPLOSSING VAN CONFLICTEN: LEUGENS

Recommend Documents