onze bloggers 27
ONZE BLOGGERS Agnes, Hugo, Sandra, Jos & Quinten Een paar dingen hebben ze gemeen: ze zijn verpleegkundige en bloggen voor Nursing.nl. Verder schrijven Agnes, Hugo, Jos, Sandra en Quinten ieder op hun eigen manier over interessante en irritante patiënten, de schoonheid van de verpleging, en of het erg is als je wonden vies vindt. Bijvoorbeeld. tekst Weija Steffens fotografie Erik Kottier
Je vindt de blogs op www.nursing.nl >collega's.
mei 2012 | nursing
28 onze bloggers
‘Het is net therapie’ Sandra Kleefstra (33) werkt op de longafdeling en reumatologie in Medisch Centrum Leeuwarden. ‘Ik heb eens midden in een horrorfilm gestaan, na een longbloeding. Bloed zat overal: plafond, gordijnen, vloer, patiënt. En dan moet jij bedenken wat er moet gebeuren. De dood maakt sowieso flink indruk in mijn werk. Inmiddels heb ik geleerd dat de dood niks is om te vrezen, maar wel iets om diep respect voor te hebben. En ik zie dagelijks hoe sterk mensen eigenlijk zijn. Ik schrijf vooral om mijn hoofd leeg te maken. Het is therapeutisch. Af en toe overdrijf of provoceer ik een tikkeltje. Ik wil tongen losmaken, discussies aanzwengelen. Mijn bazen zijn niet altijd blij met mijn kritische bijdrage. Eerlijk gezegd maak ik me daar niet druk om. Al zal ik nooit een collega of patiënt in de problemen brengen of kwetsen. Worden mijn blogs veel gelezen? Dat weet ik eigenlijk niet precies, maar er zijn vaak wel reacties. Misschien dat ik herkenbare dingen zo onder woorden kan brengen dat het collega’s aanspreekt. Al wat ‘men’ vaak niet interessant en opvallend vindt, probeer ik zo te belichten dat het dat juist wel wordt. Ik maak het dagelijkse bespreekbaar: heb jij dat ook? Ik schrijf puur vanuit mijn hart en geniet ervan mijn gedachten in mooie woorden op papier te zetten. En o ja, ik ben bang voor nagels. Ik draai mijn hand niet om voor bloed, zweet en andere excreta. Maar ik knip géén nagels. Ik wil er niet eens naar kijken. En verder... praat ik tegen mezelf. Heel veel.’ nursing | mei 2012
onze bloggers 29
‘Ik word politicus’ Quinten Manuel (19) studeert mbo-v (derdejaars) en loopt stage. ‘Ik ging verpleegkunde studeren vanwege de techniek die nodig is op de ambulance, maar in de praktijk blijk ik vooral te genieten van het contact met patiënten. Tijdens de stages kwam ik erachter dat het verplegen van ernstig zieke patiënten waarbij de social talk niet meer lukt, niets voor mij is. Want ja, dat praten met patiënten over hun leven of gewoon over het nieuws van de dag, dat vind ik mooi. Net als de dankbaarheid van de patiënt. Ik vind het wonderbaarlijk hoe mensen omgaan met een slechte diagnose. Hoe doodzieke mensen kunnen genieten van het leven. Het relativeert enorm, maar ik ga er niet anders door leven. In mijn blogs kan ik kritisch zijn. Over het onderwijs, de bezuinigingen, de vooroordelen over het vak. Het verbaast me dat zelfs media en instanties op mijn blog reageren. Daardoor heb ik interviews gegeven aan landelijke dagbladen en ben ik bij de Mbo-raad geweest. Sinds kort zit ik in het bestuur van de studentenraad van mijn school. Ik denk dat ik ooit de politiek in ga. Misschien studeer ik over een paar jaar bestuurskunde. Ik weet nog niet wat ik na mijn afstuderen zal doen: werken of doorstuderen. Misschien ben ik over een paar jaar wel Tweede Kamerlid.’ mei 2012 | nursing
30 onze bloggers
‘Waarom doen we zo?’ Hugo van der Wedden (36) werkt als interimverpleegkundige en is medisch socioloog. ‘Tijdens mijn werk komt vaak de socioloog in mij boven. Ik verwonder me iedere dag opnieuw over dingen die aan het bed gebeuren. Soms beeld ik me in dat ik lid ben van een Afrikaanse stam, woonachtig in de rimboe. Hoe zouden zij aankijken tegen onze rituelen en gebruiken? Het biologeert me hoe we van jongs af aan leren dat we een ziekenhuis gezond verlaten. Onze mogelijkheden zijn echter beperkt. Daar horen teleurstellingen bij, mensen die vechten tegen hun doodvonnis. Boeiend, hoe artsen, verpleegkundigen, patiënten en familie daarmee omgaan. Ik vind het belangrijk zelf te blijven nadenken, en mijn gevoel te volgen. Leerlingen geef ik dat ook mee. Wees assertief en doe waar je je prettig bij voelt. Dat zie je denk ik ook in mijn blogs terug. Ons vak is prachtig. Je bent de spil van de organisatie, het aanspreekpunt van de patiënt. Ik maak het patiënten graag naar de zin. Ik ben vrolijk, informeel, aanwezig en deskundig. Na de zomer start ik met mijn bedrijf Ziekenhuisbegeleiding.nl waarbij ik patiënten begeleid bij contact met het ziekenhuis. Bijvoorbeeld bij een bezoek aan de polikliniek. Als je ziek bent, ben je kwetsbaar. Het is belangrijk dat de patiënt dan goed geïnformeerd de juiste keuzes maakt. Ook ben ik bezig met een boek over moderne sterfrituelen. Ooit hoop ik op dit onderwerp te promoveren.’ nursing | mei 2012
onze bloggers 31
‘Ik ben geen schrijver’ Agnes van Kalmthout (24) werkt op een opnameafdeling voor ouderen binnen de ggz in Noord-Brabant. ‘Geen enkele Nursing-blogger werkte in de psychiatrie. Dat vond ik zo jammer dat ik de redactie daarover mailde. Tot mijn verbazing werd ik uitgenodigd een blog bij te houden, ook al ben ik van huis uit geen schrijver. Ik hoef ook niet per se mijn mening te verkondigen en ben eigenlijk niet zo’n prater. Vind het best moeilijk om te beschrijven waarom ik iets vind, of waarom ik iets doe. Dus als mij wordt gevraagd waarom ik graag in de ouderenpsychiatrie werk, kom ik niet verder dan een antwoord dat vele collega’s kunnen geven: ik houd van de afwisseling die er altijd is omdat ik op een opname-afdeling werk. Iedere dag is anders en ik leer altijd weer zaken bij. Verder heb ik ontzettend leuke collega’s, met wie ik prettig samenwerk. Ja, dat zouden veel anderen ook zeggen toch! De patiënten die bij ons worden opgenomen hebben dan weer wel een boeiende, soms schokkende geschiedenis. In september pak ik naast mijn werk de hbo-v op. Ik zou me meer willen verdiepen in competenties zoals coördinerende vaardigheden, zorgprogrammering, verpleegbeleid en kwaliteitszorg. Nee, ik mis nu niet direct iets, maar het lijkt me interessant om deze competenties uiteindelijk te beheersen zodat ik er iets mee kan gaan doen, in de toekomst. Maar wat? Dat zie ik dan wel.’ mei 2012 | nursing
32 onze bloggers
‘Ik maak me boos’ Jos Kaldenhoven (58) werkt als verpleegkundige in een Verpleegkundig Thuiszorg Technologie Team (VTT) in de regio Den Bosch. ‘Ik vind dat onze beroepsgroep er bekaaid vanaf komt; er wordt niet naar ons geluisterd. Ik maak me kwaad over de bezuinigingen, de toenemende werkdruk, het onrecht dat mensen wordt aangedaan. Concreet kan ik daar weinig aan veranderen, maar ik wil via mijn blogs mensen laten nadenken. Inmiddels heb ik tweehonderd blogs geschreven. Verbazingwekkend! Voorlopig stop ik nog niet, ik maak dagelijks zoveel moois mee, dat wil ik delen. Ooit heb ik een jongen van 16 jaar twee jaar lang verpleegd tot hij overleed. Ik kwam enkele malen per week bij hem over de vloer. Dat hij niet opgaf, was zo indrukwekkend. De scheidslijn tussen empathie en sympathie, werk en privé, was dun. Mijn gevoel stond zwaar onder druk. Maar ik ben nooit over die lijn gestapt. Mijn werk is nimmer een sleur. Ik ben thuis te gast bij mensen, kan werkelijk iets voor hen betekenen. Ik weet nog niet of ik na mijn 65ste mag blijven werken. Met de forse bezuinigingen blijft dat de vraag. Daarom zet ik mij actief in als vakbondslid. Als we als vakbond sterk staan, kunnen we tegenwicht bieden aan de plannen van de regering. Jammer genoeg zijn steeds minder verpleegkundigen overtuigd van het nut van een vakbondslidmaatschap. Terwijl het juist in deze tijd hard nodig is.’ nursing | mei 2012
