Ontwerpteksten voor een politiek programma
2007
1
Comité Andere Politiek Federale verkiezingen 2007 Na 25 jaar neoliberalisme
Hoog tijd voor solidariteit! 28 oktober 2005. Méér dan 100.000 syndicalisten trekken door de straten van Brussel om te protesteren tegen het generatiepact. Dat plan van de regering Verhofstadt wil de werkende mensen de rekening van de vergrijzing laten betalen door ze langer te laten werken. Tijdens datzelfde jaar laten de 100 grootste beursgenoteerde bedrijven uit ons land samen voor 18 miljard euro winsten optekenen. En toch mogen ze blijven rekenen op veelvuldige cadeaus van de regering. De betogers eisen een solidaire samenleving, waarin de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen. Geen enkele partij uit het Belgische parlement steunt hen. 28 oktober 2006. Jef Sleeckx en Lode Van Outrive, beide ex- parlementsleden van de SP.A, organiseren samen met Georges Debunne, de vroegere voorzitter van het ABVV, een ‘Dag voor een Andere Politiek’. 650 aanwezigen, mannen en vrouwen, Vlamingen en Franstaligen, beslissen er samen te bouwen aan een nieuwe politieke formatie, het Comité voor een Andere Politiek. Na 25 jaar van werkloosheid, besparingen en privatiseringen is het de hoogste tijd voor solidariteit. Het Comité voor een Andere Politiek beslist om deel te nemen aan de federale verkiezingen van 2007.
Initiatiefnemer Jef Sleeckx: “Aan de piketten vroegen de mensen me: “Jef, op wie moeten wij nu eigenlijk nog stemmen?”. Onder delegees voel ik zeer sterk aan dat er nood is aan een nieuwe politieke formatie. De SP.A heeft schrik gekregen van haar natuurlijk publiek. Wat wil je? Ga maar eens met een werkloze discussiëren als je zelf drie jobs tegelijk doet. Ga maar eens met een dakloze discussiëren als je zelf in een kasteel woont. We hebben vandaag een politiek alternatief nodig dat de sociale noden voorop stelt. Als we het nu niet opbouwen zal het VB blijven groeien.”
Waar wij voor staan Een andere politiek is mogelijk! Heb jij soms ook het gevoel dat we altijd hetzelfde beleid op ons bord krijgen, los van welke partijen de regering vormen? Vandaag worden de Post en de spoorwegen geliberaliseerd, onder Guy Verhofstadt (VLD) en Freya Vanden Bossche (SP.A). Maar was het niet Jean-Luc Dehaene (CD&V) die al die liberaliseringen op de rails zette? Van Dehaene kregen we het Globaal Plan, van Verhofstadt het Generatiepact. De logica is steeds dezelfde. De grote bedrijven worden in de watten gelegd en de wij moeten allemaal harder en langer werken voor minder centen en met minder sociale voorzieningen.
2
De regering geeft nu reeds jaren na elkaar miljarden euro’s uit aan lastenverlagingen voor de bedrijven, zonder dat die bedrijven in ruil jobs moeten creëren. Aan de andere kant beknibbelt ze altijd weer opnieuw op onze diensten, onze sociale zekerheid, onze pensioenen. Het Comité voor een Andere Politiek wil die logica omkeren. Wij staan voor een warme en solidaire samenleving. De welvaart die we met z’n allen tot stand brengen, moet herverdeeld worden ten gunste van de gewone mensen. Elk miljard dat je wegschenkt aan de patroons, kan je net zo goed investeren in sociale voorzieningen! Na 25 jaar neoliberalisme is het de hoogste tijd voor solidariteit! In deze folder kom je alles te weten over onze voorstellen en onze ideeën. Als jij ook denkt dat het hoog tijd is voor een andere politiek, kan je lid worden van het Comité voor een Andere Politiek en mee bouwen aan een afdeling van onze nieuwe politieke beweging in jouw gemeente.
Initiatiefnemer Lode Van Outrive: “Door de overwegend conservatieve en liberale politiek in ons land, ontstond er aan de linkerzijde een open ruimte. Vooral fenomenen als de SP in Nederland of de Linkspartei in Duitsland hebben me aan het denken gezet. Zoiets hebben we ook in België nodig. We moeten daarbij vooral in de richting van Europa denken, niet in de richting van verdere communautarisering. We hebben nood aan Europese oplossingen voor een heel aantal problemen.”
1. Wij moeten veel meer te zeggen hebben! Voor een echte democratie
Het vertrouwen in de politiek is zoek. Politici doen voor de verkiezingen of bij de start van een nieuwe regering allerhande mooie beloftes, maar achteraf komt er vaak niet veel van in huis. Wij willen daar een einde aan maken. Eerlijke politici doen wat ze zeggen. De bevolking moet meer inspraak krijgen in de politiek, ook tussen twee verkiezingen in. Bij echt belangrijke keuzes moet de bevolking gehoord worden. Of vind jij het normaal dat in België de Europese grondwet goedgekeurd werd zonder enige vorm van inspraak of maatschappelijk debat? Vandaag gaan politici al te vaak op zoek naar makkelijke zondebokken. Om de eigen verantwoordelijkheid te verdoezelen, schuift men de schuld dan af op ‘de migranten’ of ‘de Walen’. Ganse bevolkingsgroepen worden zelfs versleten als dom, lui of verspilziek. Wij doen hier niet aan mee. De sociaal-economische problemen zijn overal te lande dezelfde, met communautair opbod zal je er niets aan verhelpen. Goede en toegankelijke openbare diensten zijn van levensbelang voor onze democratie. Post, telefonie, gezondheidszorg, kinderopvang, energie, openbaar vervoer… ze moeten ten alle prijze onttrokken worden aan de winstlogica. Reeds geprivatiseerde diensten moeten terug in overheidshanden ondergebracht worden. Wij willen ook een einde maken aan de veel te hoge lonen van managers in overheidsdiensten. Ook politici mogen best strenger gecontroleerd worden. Voor het Comité voor een Andere Politiek mogen politieke mandatarissen geen twee postjes tegelijk bezet houden en moeten ze werken aan een gewoon werknemersloon.
3
Wij staan voor: • • • •
•
Geen woorden maar (beleids)daden: de bevolking moet zoveel mogelijk betrokken worden in de besluitvorming in de samenleving en dat op alle niveaus Méér inspraak vanuit de bevolking Geen communautair opbod Sterke en toegankelijke openbare diensten Politieke mandatarissen aan een gewoon werknemersloon
2. Waar blijven die 200.000 jobs, Guy? Voor méér en betere jobs
Bij de start van de vorige regering beloofde Guy Verhofstadt 200.000 nieuwe jobs. We stellen vast dat dit één van de zovele lege beloftes was. Niet alleen staat de teller vandaag veel lager, de gecreëerde jobs zijn in grote mate slecht betaalde hondenjobjes. Wij ijveren niet enkel voor méér jobs maar ook voor degelijke, voltijdse, kwaliteitsvolle en vaste banen. Zelfs bij bedrijven die winst maken verdwijnen er banen om de winsten nog te verhogen. Wij vinden dat er een verbod op afdankingen moet komen voor bedrijven die winst maken. En de overheid moet de boekhouding van die bedrijven een stuk strenger controleren. Om op te komen voor je rechten heb je als werknemer een vakbond nodig. Helaas stellen we vast dat de patroons en de regering de vakbondswerkingen in bedrijven aan de leiband willen leggen. Stakingen worden steeds vaker via de rechtbank en onder dreiging van dwangsommen stilgelegd. Het is vandaag geen uitzondering als delegees aan de deur worden gezet, ondanks hun syndicale bescherming. Wij willen de vakbonden versterken in plaats van te verzwakken. Ook in kleine en middelgrote ondernemingen (KMO’s) moet er een syndicale vertegenwoordiging komen. Onze doelstelling blijft volledige tewerkstelling en voor iedereen een vaste en zinvolle baan. Daarom willen we de strijd aanbinden met nepstatuten en interimarbeid. Het bestaande werk moet herverdeeld worden, met behoud van loon, zodat méér mensen aan de slag kunnen. Langer werken betekent enkel dat oudere werknemers langer een job bezet houden. Het leidt dus niet tot een verhoging van de tewerkstelling. Wij willen ook speciale maatregelen om jongeren, vrouwen en allochtonen aan een goede en vaste baan te helpen. Jongeren worden het zwaarst getroffen door de werkloosheid en sukkelen vaak van het ene nepstatuut in het andere om dan weer terug werkloos te worden. Wij staan voor: • • • •
•
32-uren en 4-dagenwerkweek, met behoud van loon en bijkomende aanwervingen Slechts overheidssteun aan bedrijven in ruil voor afdwingbare engagementen Afschaffing private uitzendbureaus en nepstatuten Verbod op afdankingen voor bedrijven die winst maken Niet langer werken, brugpensioen gehandhaafd
4
3. De huur, te duur!
Betaalbaar wonen voor iedereen Op zoek naar een betaalbare woning? De prijzen doen je vaak duizelen. Voor de huur van een appartementje betaal je je blauw en zelf een woning kopen is voor heel wat gewone mensen simpelweg onbetaalbaar. De overheid heeft wonen nooit beschouwd als haar belangrijkste taak. Eigenlijk staat de ‘markt’ aan het roer. Dat is niet rechtvaardig. Projectontwikkelaars storten zich op grote woonprojecten, maar zijn enkel geïnteresseerd in klanten met een ronde portefeuille. Minder begoeden komen terecht in erbarmelijke woonsten. Mensen met een lager inkomen kunnen natuurlijk een aanvraag indienen voor een sociale woning. Maar vandaag zijn er tienduizenden sociale woningen tekort en staan mensen vaak voor jarenlang op wachtlijsten. Aan de onderkant van woonmarkt zien we hoe veelal asielzoekers en allochtonen het slachtoffer worden van flagrante vormen van huisjesmelkerij. Dit moet bestreden en bestraft worden. Ook is het een grof schandaal dat er in de 21ste eeuw nog steeds daklozen bestaan in ons land. De regering zou volgens ons een heleboel maatregelen moeten nemen om de woonmarkt fundamenteel te hervormen. Er moet een ambitieus programma uitgewerkt worden voor de bouw van nieuwe sociale woningen. Een vlugge inhaalbeweging is nodig. Huurprijzen moeten geplafonneerd worden door ze te koppelen aan het kadastrale inkomen van de woning. Woonbuurten moeten opgefrist en toegankelijk gemaakt worden, zonder te raken aan het sociale karakter ervan. Wij staan voor: • • • •
Geplafonneerde huurprijzen Een ambitieus programma voor sociale woningbouw. Het aandeel betaalbare huur- en koopwoningen moet afgestemd worden op de behoefte Actieve bestrijding van leegstand en huisjesmelkerij Sluitend vangnet voor daklozen
4. Iedereen heeft recht op een behoorlijk inkomen! Voor een sterke sociale zekerheid
Het zal je maar overkomen dat je de schoolrekeningen van je kinderen niet langer kunt betalen. Of dat zelfs een dokters- of tandartsbezoek er even niet af kan. Of dat je letterlijk je laatste eurocent uitgeeft en je geen flauw idee hebt wat jij en je gezin de volgende week zullen eten… Anderhalf miljoen mensen leven in België op de grens van de armoede. De helft van hen is echt arm. Op de drie alleenstaande ouders is er één arm. Eigenlijk zou ons systeem van sociale zekerheid dergelijke vormen van armoede moeten bannen. Maar tijdens de jongste 25 jaar lag de sociale zekerheid aanhoudend onder vuur. Zo hebben de uitkeringen en de pensioenen een steeds grotere achterstand opgelopen ten opzichte van de stijging van de prijzen. Het leven wordt duurder maar de uitkeringen trappelen ter plaatse. Het resultaat daarvan is dat wie vandaag voor een langere tijd afhankelijk is van een uitkering grote kans
5
loopt om in de armoede terecht te komen. Wist je dat in Brussel 25 procent van de gepensioneerden arm is? Bovendien worden steeds meer mensen uitgesloten van werkloosheidsuitkeringen: jongeren die nog bij hun ouders wonen en samenwonende vrouwen kunnen een uitkering meestal gewoon vergeten. De politici, die tijdens de jongste jaren haast zonder uitzondering besmet raakten door het neoliberale virus, hebben zo hun eigen verklaring voor die toenemende armoede. Om hun eigen onkunde te verbergen stellen ze nu dat de 15 procent arme Belgen eigenlijk zelf verantwoordelijk zijn voor hun problemen. En dit terwijl de armoede tijdens de laatste zeven jaar in ons land verdubbelde! In plaats van kwalitatieve jobs te creëren, opent men dan maar de jacht op de werklozen zelf. Opnieuw de wereld op zijn kop. Wij staan voor: • • • • • •
Een verhoging van de uitkeringen, een inhaaloperatie is dringend nodig Koppeling van de uitkeringen aan de stijging van de prijzen én de lonen Stop de jacht op werklozen Gratis en goede gezondheidszorg voor iedereen Uitkeringen (sociale zekerheid en OCMW) moeten een individueel recht zijn en mogen niet afhangen van je gezinstoestand Kinderbijslag moet de reële kosten dekken
5. Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is… Voor een doortastend en efficiënt milieubeleid
Iedereen is het er vandaag over eens: de aarde warmt op ten gevolge van het massale gebruik van fossiele brandstoffen. De vaststelling dat onze economie de wereld naar de vaantjes aan het helpen is, heeft de kapitalisten er echter nog nooit van weerhouden in de productie enkel rekening te houden met winst. Overal ter wereld krijgen ze daarvoor ook de steun van de verschillende regeringen, ook indien daarin groene partijen zijn vertegenwoordigd. Ook in België hebben Groen en Ecolo het verschil niet gemaakt. Tussen 1961 en 2003 is het verbruik van verontreinigende stoffen vernegenvoudigd. Dat plaatst de mensheid vandaag voor een ecologische crisis zonder voorgaande. We moeten ecologische grenzen opleggen aan onze economische activiteit en het gebruik van natuurlijke hulpbronnen op lokaal en internationaal vlak plannen. Eén land kan dit probleem natuurlijk nooit alleen de baas, maar België en Europa kunnen er wel een essentiële bijdrage toe leveren. Laten we de markt aan banden leggen. Sleutelsectoren als de energiesector of de zware industriële sectoren moeten in openbare handen terecht komen. Op die manier kan er absolute prioriteit gegeven worden aan de ontwikkeling en de verspreiding van groene energie. Zolang fossiele brandstoffen commercieel in omloop worden gebracht, moet het gebruik ervan vanaf een bepaald niveau belast worden. Zolang men geen wetenschappelijke zekerheid heeft over de onschadelijkheid van producten of productiemethoden moeten ze geweerd worden (het zogenaamde voorzorgsprincipe). Indien we het klimaat willen redden, moeten we de uitstoot van broeikasgassen in België en Europa tegen 2050 met 80% terugschroeven. Wereldwijd moet er een rechtvaardige verdeling van de toegelaten uitstoot per land komen. De ecologische crisis immers mag niet het voorwendsel zijn om armere landen het recht op economische ontwikkeling te ontzeggen.
6
We kunnen ook gewoon minder energie verbruiken. Onderzoek wees uit dat een goede isolatie van oude gebouwen in Europa zou kunnen leiden tot een vermindering tot 40 procent van de uitstoot van broeikasgassen. Daarvoor zijn er echter massale openbare investeringen nodig. We moeten kiezen voor milieuvriendelijk openbaar vervoer. Luchttransport moet veel zwaarder belast worden en korte afstandsvluchten moeten simpelweg verboden worden. In de landbouw moeten duurzame en biologische teeltwijzen gestimuleerd en gepromoot worden. Wat eco-taksen betreft, vinden we dat de industrie verpakkingsnormen moet worden opgelegd in plaats van “de consument” te laten betalen voor milieu-onvriendelijke verpakking en de verwerking ervan. De noodzaak om onze samenleving om te vormen tot een duurzame samenleving, die geen roofbouw pleegt op de natuur en de toekomstige generaties, vormt voor ons niet gewoon één hoofdstukje in ons programma. Wij willen al onze voorstellen onderwerpen aan een ecologische en sociale toets, zodat ons volledig sociaaleconomisch programma ecologisch duurzaam en sociaal rechtvaardig wordt. Wij staan voor: • • • • •
Het wettelijk vast leggen van het voorzorgsprincipe Coöperaties voor hernieuwbare energie 20% minder broeikasgassen tegen 2020, 80% minder tegen 2050 in België Gratis energie-audits, een openbaar plan om huizen energievriendelijker te maken Gratis en milieuvriendelijk openbaar vervoer
6. De wereld is van iedereen Tegen elke vorm van discriminatie
Solidariteit is het sleutelwoord uit dit verkiezingsprogramma. Solidariteit tussen jongeren en ouderen, vrouwen en mannen, mensen met en zonder een handicap, met en zonder papieren, holebi’s en hetero’s… Maar die solidariteit ligt vandaag onder vuur. In een samenleving met groeiende sociale problemen en een hoge werkloosheid zijn zondebokken snel gevonden. Extreem-rechts is er de kampioen in maar ook de andere partijen bedienen zich ervan om zo de aandacht af te leiden van hun asociaal beleid. Het is van het grootste belang dat kinderen een goede start kunnen nemen in hun leven. Daarom moeten er méér middelen gaan naar onderwijs. Om alle kinderen, ook die uit arme gezinnen, een mooie kindertijd en een goede zelfontplooiing te bieden, moet de kinderbijslag opgetrokken worden zodat die de reële kosten dekt. Jonge werkenden moeten echte jobs worden aangeboden, niet die eindeloze serie van interimjobs waarmee ze vandaag hun leven moeten beginnen opbouwen. Aan de andere kant van de levenscyclus zien we dat we oudere mensen steeds ouder worden. Dat is prachtig, al gaat onze samenleving vaak beschamend om met die oudere mensen. Bedrijven besluiten, soms nog voor hun vijftigste, dat ze niet productief genoeg meer zijn, overheden vinden dat ze moeten werken en breken het brugpensioen af. Door de lage pensioenen komen veel ouderen in een sociaal isolement terecht en de meesten kunnen hun oude dag niet slijten zoals ze het zich hadden voorgesteld. Er moeten ook dringend maatregelen komen ten gunste van sociale netwerken, mobiliteit, thuishulp en kwalitatieve woonhuizen voor bejaarden. Migranten en mensen zonder papieren krijgen in onze maatschappij bijzonder vaak af te rekenen met racisme en achterstelling. Die achterstelling kan ondermeer
7
aangepakt worden via specifieke maatregelen op het vlak van onderwijs en werk. Migrantenkinderen beginnen vaak reeds met een leerachterstand aan het lager onderwijs en komen daarbovenop vaak in concentratiescholen met veel te grote klassen en overwerkte leerkrachten terecht. Onder jongeren van allochtone afkomst heerst een torenhoge werkloosheid. De jongeren genoten niet altijd de beste opleiding en moeten opboksen tegen een muur van racistische vooroordelen. Dit vereist specifieke maatregelen om deze mensen aan een degelijke en vaste baan te helpen. Er moet ook een ander asielbeleid komen. De toestand van mensen én kinderen zonder papieren is ronduit schrijnend. Kinderen worden van de schoolbanken geplukt om samen met hun ouders opgesloten te worden in gesloten centra. Harteloze huisjesmelkers en doortrapte werkgevers laten deze onbeschermde mensen wonen in krotten aan hoge huurprijzen of werken in de fruitpluk of de textielsector aan hongerlonen. Geen enkel land heeft het recht om mensen, die voor hun gezin en zichzelf proberen een beter leven op te bouwen, in de illegaliteit te drukken. Wij staan voor: • • • •
• • •
Gratis en goede kinderopvang, ook voor kinderen met een handicap Kleinschalige woonvoorzieningen voor ouderen, ingebed in de wijken Betere toegang voor mensen met een handicap in gebouwen en op het openbaar vervoer Voor een totaalpakket van maatregelen die de discriminatie en achterstelling van migranten op de arbeidsmarkt bestrijden, met o.a. investeringen in onderwijs, opleidingen en tewerkstelling – het aanbieden van kansen – maar ook met een harde bestraffing van discriminerende patroons Actieve bestrijding van discriminatie op basis van geslacht, etniciteit, religie, handicap of seksuele geaardheid Geen gesloten centra en gedwongen uitwijzingen van asielzoekers Voor een algemene regularisatiecampagne met inspraak van de betrokkenen
7. Vrouwen zijn geen minderheid
Een vrouwvriendelijke samenleving is een sociale samenleving Vrouwen verdienen meestal nog steeds een pak minder dan mannen. Hierin spelen zeer veel factoren mee: “vrouwensectoren” zijn laagbetaald; zelfs voor werk met gelijkaardig profiel bestaat een loonkloof van 7,7%; 40% van de vrouwen werkt deeltijds en vrouwen vormen een meerderheid van het personeel in bijna alle nepstatuten; de taken van vrouwen in het gezin maken hen weinig flexibel op een moment dat de arbeidsmarkt ultra-flexibiliteit vraagt; ... Bovendien krijgen ze ook lagere uitkeringen, samenwonende werkloze vrouwen krijgen er zelfs geen meer. De pensioenkloof tussen mannen en vrouwen maakt nu al dat een groter aandeel van vrouwelijke gepensioneerden arm is, maar dat zal enkel toenemen naarmate die generaties vrouwen op pensioen gaan die in grotere mate moeten rekenen op de eigen pensioenopbouw. Om dit probleem aan te pakken, moeten de gelijkgestelde perioden worden uitgebreid met alle perioden waarin de uitstap uit de arbeidsmarkt dient voor kinder-, ouder- of ziekenzorg, wat meestal op de rug van vrouwen valt. Een samenleving die vrouwen kansen wil bieden, moet eerst en vooral het werk dat vrouwen doen herwaarderen: de loonschalen in de “vrouwensectoren” moeten omhoog. Verder kan de dubbele dagtaak aanzienlijk verlicht worden door een reeks sociale maatregelen als het bieden van kinderopvang, zieken- en ouderenzorg,
8
uitbreiding van de hulp in het huishouden, met thuishulp voor zij die dat nodig hebben, met was- en strijkdiensten, met het aanbod van warme maaltijden van degelijke kwaliteit op de werkplaatsen en de scholen,… Die uitbreiding moet echter ingekaderd worden in de openbare diensten en moet statutaire en voltijdse tewerkstelling bieden, en niet in allerlei privé-stelsels waar lage lonen en slechte contracten de norm zijn (dienstencheques, maar ook bijvoorbeeld het statuut van de onthaalmoeders, waar we de eis steunen voor een werknemersstatuut). Verder moet de sociale functie van ouders, die een groot deel van hun energie investeren in een nieuwe generatie, reëel worden erkend. Vandaag is het zwangerschapsverlof belachelijk kort, voor vaders is nagenoeg niets voorzien. En er zijn mogelijkheden als loopbaanonderbreking of tijdskrediet, maar de uitkeringen ervoor zijn niet leefbaar. En zeker voor ouders is de huidige, in veel sectoren helse werkdruk nefast: voor een gezonde en evenwichtige combinatie tussen werk, gezin en eigen vrijetijdsbesteding moet de arbeidstijd omlaag, uiteraard zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. En ook de flexibiliteit moet teruggebracht worden tot maatschappelijk noodzakelijke proporties (hulpdiensten, ziekenhuizen,...), waardoor een “normale” voltijdse job ook combineerbaar is met het hebben van kinderen. Een samenleving die op die manier haar sociaal weefsel versterkt, zal misschien minder te maken hebben met geweld op vrouwen en kinderen. Het probleem wordt niet in zijn volle draagkracht erkend door politiek, justitie en politie: in de leeftijdscategorie van 16 tot 40 jaar is partnergeweld de grootste oorzaak van overlijden of blijvende handicap voor vrouwen. En toch blijven middelen voor vluchthuizen en andere crisisopvang ontbreken, begeleiding om een nieuw leven op te bouwen is er nauwelijks, evenmin als bescherming tegen de gewelddadige partner. Wij staan voor: • • • • •
Recht op 6 maanden ouderschapsverlof voor beide ouders, met behoud van loon Gelijk loon voor gelijk werk – voor een beduidende loonsverhoging in de laagbetaalde sectoren (non-profit, kuisdiensten, catering,...) Herstel van de statutaire tewerkstelling in de openbare diensten – voor een omzetting van alle nepstatuten in voltijdse en vaste jobs Voor de creatie van openbare diensten, met statutaire jobs, die zorg- en huishoudelijke taken van de schouders van vrouwen nemen en de huidige laagbetaalde systemen van thuiszorg en dienstencheques vervangen Voor een integrale aanpak van geweld op vrouwen en kinderen, met ernstige investeringen in crisisopvang, begeleiding, dadertherapie,...
8. De wereld is geen koopwaar Ook tijd voor internationale solidariteit
Op internationaal vlak zien we hoe de regeringen van de rijkste landen in de wereld via allerhande internationale instellingen een neoliberaal beleid trachten op te leggen aan de ganse planeet. De schuldenlast zorgt ervoor dat derde wereldlanden steeds extra kredieten nodig hebben. Daarvoor moeten ze terecht bij instellingen die volledig gedomineerd worden door de rijkste landen. En die verschaffen enkel maar kredieten als de landen in kwestie hun grenzen openstellen voor buitenlandse multinationals, hun diensten privatiseren of hun sociale wetgeving terug schroeven. Deze politiek maakt van de wereld een internationaal concurrentieslagveld, waarop er met totaal ongelijke wapens wordt gestreden. Kleine lokale producenten worden
9
weggeblazen door de grote multinationals. Werknemers overal ter wereld worden tegen elkaar uitgespeeld. Deze zogenaamde globalisering speelt volledig in het voordeel van de rijkste mensen uit de rijkste landen. Vandaag bezitten de 400 rijkste mensen op aarde evenveel als de armste helft van de wereldbevolking samen… De jongste jaren zien we ook een toename van militaire interventies en conflicten in de wereld en een stevige groei van de militaire uitgaven. Met de oorlogen in Irak en Libanon en de interventie in Afghanistan zit de strategie van Bush en Blair echter volledig in een crisis. De Belgische regering verzette zich officieel tegen de oorlog in Irak maar stelde wel de Belgische havens, spoorlijnen en luchthavens ter beschikking van de oorlogvoerende partijen. Ook vandaag kan Israël met de gulle steun van Washington dagelijks een oorlog voeren tegen de Palestijnen. George Bush en Osama Bin Laden lijken wel de grootste bondgenoten in het tegen elkaar opzetten van de bevolkingen uit de Arabische en de Westerse werelden. In Latijns-Amerika zien we de start van een links reveil. Vooral de rol van de Venezolaanse regering en president Chavez mag daarbij vermeld worden. Wij steunen linkse regeringen en bewegingen waar ook ter wereld die zich samen met anderen trachten te ontdoen van het juk van de dominante landen en hun neoliberale politiek. Wij staan voor: • • • • •
Voor het recht van landen om hun markten af te schermen Een internationale taks tegen muntspeculatie Een onvoorwaardelijke kwijtschelding van de derde wereldschuld Onmiddellijke terugtrekking van de troepen uit Irak en Afghanistan Terugtrekking van België uit de Navo
9. Voor veilige buurten is een sociale politiek nodig
de voedingsbodem van de problemen aanpakken!
Het onveiligheidsgevoel beheerst vaak het maatschappelijk debat. Familiedrama’s, geweld binnen het gezin, vandalisme, verkrachting, diefstal en verkeersagressie lijken dagelijkse kost. In bepaalde buurten durven mensen nauwelijks nog de straat op. Vrouwen voelen zich belemmerd in hun bewegingsvrijheid. Ouders brengen hun kinderen zoveel mogelijk zelf naar school. Treinconducteurs, postbodes en buschauffeurs worden vaak geconfronteerd met spanningen en frustratie die leiden tot aanvallen tegen henzelf. Er bestaat een innige band tussen de toenemende sociale problemen in de neoliberale samenleving en het onveiligheidsprobleem. Veel onveiligheid ontstaat in stadsdelen en wijken met een opeenstapeling van problemen als armoede, verwaarloosd onderwijs, nauwelijks sociale contacten en een gebrekkig onderhoud van huizen en de publieke ruimte. In de bestrijding van sociale onveiligheid moeten we een strenge en consequente aanpak van overlast combineren met investeringen in buurten en sociale voorzieningen. We mogen ons trouwens niet blindstaren op de kleine straatcriminaliteit. Ook de rijke fiscale fraudeurs en de sjoemelende politici mogen niet boven de wet staan. Met het geld dat zij roven, kan overigens een sociaal en preventief beleid betaald worden. Uit alle onderzoeken blijkt dat er in ons land niet erg veel mensen betrokken zijn bij mogelijke terroristische activiteiten. Uiteraard moet terreur met alle middelen bestreden worden. Maar ook hier moet er gestreden worden tegen de voedingsbodem ervan, zoals uitsluiting, racisme, isolement, religieus extremisme etc.
10
De strijd tegen terreur mag onder geen beding leiden tot een beknotting van onze rechten en vrijheden. Wij staan voor: • • • • • • • • •
Meer investeringen ter voorkoming van jeugd- en andere criminaliteit Meer gevangenissen is geen oplossing voor de huidige overbevolking – meer investeringen in alternatieve straffen en meer personeel voor begeleiding en dadertherapie Boetes moeten inkomensafhankelijk worden gemaakt De politie hoort alle aangiften van strafbare feiten in behandeling te nemen Makkelijkere toegang tot hulp en bescherming van slachtoffers Fraudebestrijding krijgt meer prioriteit Hogere strafmaat voor racisme en discriminatie Globale herziening van het strafwetboek Nauwkeurig toezicht op politie en inlichtingendiensten
10. Armoede bestrijden door rijkdom te bestrijden Voor eerlijke en rechtvaardige belastingen
Belastingen zijn nodig om voor iedereen toegankelijke sociale voorzieningen te betalen. Wij willen die voorzieningen en ook de sociale zekerheid nog versterken. En dat kost dus geld. Het probleem is dat de belastingen vandaag niet eerlijk en rechtvaardig zijn. Het zijn immers zeker niet de sterkste schouders die de zwaarste lasten dragen, integendeel. Werkende mensen betalen hopen belastingen, terwijl het kapitaal nauwelijks belast wordt. Daarnaast grijpt men steeds vaker terug naar indirecte belastingen, zoals de BTW. Probleem is hier dat die even hoog zijn zowel voor arme als rijke mensen. Bij de hervorming van de personenbelasting verlaagde men de hoogste belastingsvoet van 55 naar 50 procent, waardoor opnieuw de beste inkomens een fiks cadeau ontvingen. En dat terwijl de laagste belastingsschijven bij ons hoger liggen dan in de buurlanden. Met de fiscale amnestie werden de rijke fraudeurs eens te meer beloond. Voor multinationals is België niets minder dan een fiscaal paradijs. De zogenaamde coördinatiecentra, waarvan ze gebruik kunnen maken, zorgen ervoor dat multinationals slechts 1 tot 3 procent belastingen betalen op hun winsten. Bovendien ontbreekt het België als één van de laatste Europese landen aan een vermogensbelasting. Ook gemaakte meerwaarden op de beurs worden in ons land niet belast. Het ACV rekende ons voor dat eens jaarlijkse vermogensbelasting van 1 procent op de vermogens boven de 372.000 euro een jaarlijkse opbrengst van 3,72 miljard euro in het laatje zou brengen! En dan is er nog de fiscale fraude, die geschat wordt op een goede 15 miljard euro per jaar. Het is eigenlijk een schandaal dat de regering niet veel meer in het werk stelt om de fiscale fraude, als hij niet kan vermeden worden, tot een minimum te beperken. Wij staan voor: • • • • • • •
De invoering van een vermogensbelasting Alle inkomsten samentellen en sterk progressief belasten Alle fiscale aftrekposten herbekijken Een sterke verlaging van de belasting op lagere inkomens Meer personeel om de strijd tegen de fiscale fraude aan te gaan Opheffing van de coördinatiecentra voor multinationals Afschaffing van BTW op noodzakelijke basisproducten
11
11. Scholing en vorming zijn belangrijk Meer publieke middelen voor onderwijs
De neoliberale logica laat evenmin ons onderwijs buiten schot. Onze scholen kampen vaak met verouderde gebouwen en veel te krappe budgetten. Sinds de bolognahervorming worden universiteiten en hogescholen steeds meer gerund als bedrijven, studenten worden meer en meer klanten die zo nodig een hoge prijs moeten dokken en het statuut van het personeel komt op de helling te staan. Bedrijfsrationaliteit haalt er de bovenhand en het rendement staat voorop. België behoort tot de rijkste landen ter wereld. Maar als het aankomt op de financiering van het onderwijs blijkt er plots geen financiële ruimte te bestaan. Vandaag geven we een kleiner percentage van het Bruto Binnenlands product uit aan onderwijs dan twintig jaar geleden, terwijl dat onderwijs met een stuk meer taken wordt opgezadeld. Hoe je het ook draait of keert, er moeten meer publieke middelen ingezet worden voor onderwijs, van kleuter tot universitair onderwijs. Wij verwerpen uitdrukkelijk de tendens om publieke financiering af te bouwen en een beroep te doen op sponsoring vanuit het bedrijfsleven. Een ander gevolg van de te krappe budgetten is dat scholieren en studenten vaak zelf moeten opdraaien voor extra kosten. Dit tast de toegankelijkheid van ons onderwijs aan. Wij verzetten ons eveneens tegen visies op onderwijs waarbij de opleidingen en programma’s een direct beroepsgerichte of economische finaliteit hebben. Een te vroeg en te ver doorgedreven specialisatie in functie van bepaalde economische wensen verarmt de vorming en ontwapent de jongeren om de complexe en evoluerende samenleving te doorgronden. Waar wij voor staan: • • • • •
Een verdere democratisering van het onderwijs op alle niveaus Onderwijs moet zo veel mogelijk algemeen vormend zijn Een volledige publieke financiering op alle niveaus die overeenkomt met de werkelijke opleidingskost De publieke financiering optrekken tot minstens 7 procent van het BBP Bestuursorganen van onderwijsinstellingen moeten democratisch samengesteld worden uit vertegenwoordigers van de centrale overheid, personeel, studenten en ouders
12
