Ontmoeting met Ari, onze foster zoon in Pangandaran. Het is zover, mijn partner en ik gaan eindelijk naar Pangandaran en zullen daar Ari ontmoeten. Best heel spannend, want ik had allerlei verhalen gelezen over hem en over de stichting, maar daar ter plekke iemand ontmoeten en zien wat de stichting nou doet….tja dat is toch wel wat anders. Hoeveel ik ook had gelezen over de stichting, ik kon me er toch geen goed beeld van vormen. Want achteraf blijkt hoeveel eigen interpretatie is toegevoegd aan de verhalen die je leest. En de werkelijkheid is veel mooier dan de verhalen die erover geschreven worden. Het is begrijpelijk dat niet alle foster parents hun kinderen kunnen bezoeken, maar als je de financiën en tijd wel hebt, raad ik je aan om echt te gaan. Het familie gevoel is daar enorm en de blije gezichtjes van alle kinderen is overweldigend. Ik was tot tranen toe geroerd door alle verhalen, maar vooral ook door wat ik daar zag, ervoer en voelde. Na diverse apjes, heen en weer gestuurd tussen Anita en mij, over de mogelijkheden ter plekke, werden we zaterdagochtend opgehaald door Darto bij onze kamer in Villa Angela. We werden naar de school van Meraih Bintang gebracht en daar waren ze buiten bezig met een dans en zangles met de kleinste van deze school.
Alle leraressen waren er ook. Nadat we kennis hebben gemaakt met de kleintjes, die heel onbevangen en luidkeels zongen, hebben we kennis gemaakt met het “teachers team” bestaande uit allemaal heel hartelijke vrouwen.
Voorstellen op basis van waar je vandaan komt en wat je hier komt doen, raakte mij al diep, want je moet weten dat ik Ari puur op gevoel koos. In eerste instantie klikte ik de foto van Ari weg toen ik op de site van de stichting kwam. Maar het “koppie” bleef knagen en in mijn hoofd rondspoken. En toen ik de pagina, een aantal weken later, opnieuw opende en het gezicht van Ari mij opnieuw aanstaarde, voelde ik diep van binnen dat deze jongen op mij aan het wachten was. En echt helemaal niets bleek minder waar.
Maar nu weer terug naar de school van Meraih Bintang. De sfeer die in deze school hangt is een van liefde en zorgzaamheid en als je je daar voor openstelt voelt dat ook overweldigend. Omdat wij die middag al een afspraak hadden met iemand anders hebben we nog geen kennis kunnen maken met Ari, zijn vader en zusje Devi. Wel hebben we nog een bezoek gebracht aan het bouwproject “Ruma Bina Budi”, wat in dezelfde wijk plaats vindt.
De volgende dag zouden wij Ari ontmoeten, Engelse les, dans,- en zangles volgen. En weer werden we opgehaald met de auto en zagen Ari al zenuwachtig heen en weer lopen in het straatje. Ari heeft heel veel meegemaakt, zoals eigenlijk alle kinderen bij Meraih Bintang. Wij zijn Ari zijn tweede fosterparent, dus dat is niet alleen voor ons spannend maar vooral ook voor het kind. Ari was dan ook heel nerveus en had heel slecht geslapen, vertelde hij ons later, omdat hij de hele nacht met deze ontmoeting bezig was geweest. Maar wat waren wij en hij blij om elkaar te zien. Het klikte meteen en wij mochten ons opnieuw voorstellen aan de groep al wat oudere kinderen.
Ik noem ze de zondagkinderen, omdat daar voor mij het onderscheid ligt tussen de Meraih Bintang schoolkinderen en de andere Meraih Bintang kinderen. Wij vertelden in het Engels ons verhaal en Ari vertaalde het voor de andere kinderen in hun eigen taal. Perfecte samenwerking en wat kan Ari al goed Engels spreken en begrijpen. De begroeting van de kinderen was voor mij ook heel bijzonder. Dit wordt uit respect gedaan, maar voelt meer aan als liefde en een warm welkom. De kinderen pakken je hand met een of twee handen en brengen deze naar hun wang of voorhoofd. Deze kinderen begrijpen heel goed waar zij vandaan komen en wat jij daar komt doen en ze willen allemaal het beste uit zichzelf halen, omdat ze deze kans krijgen. Ze willen graag dat je trots op ze bent en zoeken allemaal bevestiging, wat dat aangaat niet anders dan de kinderen in Nederland. Alleen deze kinderen wachten op een sponsor ouder, die garant wil staan voor hun schooltoekomst. High five kennen ze ook en vooral de kleintjes passen dit toe, nadat ze je op de bovengenoemde warme wijze hebben begroet.
De dans,- en zang/muziekles was ook heel bijzonder. Niet alleen omdat ik makkelijk geraakt word door muziek, maar vooral omdat deze kinderen allemaal uit volle borst onbevangen meezingen en met zoveel plezier muziek maken.
Daarna was het tijd om alle kinderen in een wagonnetje te proppen, het andere karretje was kapot, maar alle kinderen wilde mee en niemand had er moeite mee dat de ruimte wat krapper was dan normaal. Met zijn allen lekker en gezellig een hapje eten. Ari, Devi en hun vader zaten bij ons aan tafel. Nieuwsgierige wederzijdse blikken en zoeken naar wat mogelijk is in communicatie, maar soms is het gevoel voldoende om te weten dat het goed is.
Na het eten werden de kinderen terug gebracht naar school en brachten Ronald en ik samen met Ari, Devi, Super Nanny Tian en Darto een bezoek aan de vader van de kinderen en hun woning. Ik heb bijzonder veel respect voor de vader van Ari en Devi, omdat hij met al zijn vermogen doet wat hij kan voor de kinderen. Hij is een becak driver (fietsentaxi) en is afhankelijk van de toeristen die zich wel willen laten vervoeren met de fiets en de concurrentie is werkelijk enorm, gewoon “killing”. Het is een kleine kamer “de woning” van Ari, Devi en de vader. Er kan een twee persoons bed in waar ze met zijn vieren op slapen, want de broer van de vader heeft tijdelijk onderdak daar. Verder staat er 1 kast en is er een zeer kleine beperkte ruimte over voor wat overige spullen, zoals een grote baal rijst om te eten. Ik schat de ruimte op 3 bij 5 meter.
We vragen wat er nodig is om het geheel wat draaglijker te maken en we besluiten om een matras te kopen voor de kinderen, zodat zij een eigen matras hebben om op te slapen. Voor de avond zijn we uitgenodigd om bij Darto en zijn vrouw Ibu Juniah te eten samen met Ari, Devi en hun vader.
Na het eten worden de kinderen weggebracht om de scooter. We hadden dit natuurlijk al vaker gezien, maar ik blijf toch enigszins verbaast over het met zijn vieren op één scooter verplaatsen. Het gevoel van saamhorigheid, die alle mensen die wij vandaag bij Meraih Bintang hebben ontmoet, is enorm en zó warm.
Diezelfde week nemen we nog contact op dat wij graag de volgende zondag weer tijd met de kinderen willen doorbrengen en besluiten dat zwemmen een goede optie is. Het wordt zwemmen in het zwembad, want het heeft veel geregend en Citumang en de rivier zijn bruin van de modder. Niet heel aantrekkelijk om in te zwemmen. Onze “buren” die al 18 jaar in Pangandaran komen, zijn helemaal niet bekend met de stichting en school Meraih Bintang. Dus nemen wij “de buren” op vrijdagochtend mee om ze te laten zien wat deze stichting allemaal doet. Daar aangekomen is iedereen verbaast dat we te voet zijn gekomen, maar krijgen een heel warm onthaal. Ik word door alle dames omhelst en krijg dikke knuffels. Ronald, die dit gewend is in Nederland en zich ook heel welkom voelt, denkt hetzelfde te doen. HuH….. eh… dit is niet de bedoeling, legt super Nanny Tian aan Ronald uit. Beide moeten lachen om de vergissing en Ronald is stiekem een beetje beteuterd. Hij had zich al verheugd op een omhelzing van al deze leuke en lieve dames. Ter plekke horen we dat de volgende ochtend er een kleurwedstrijd zal zijn en wij beloven met z’n vieren om te komen kijken. Zo gezegd, zo gedaan op zaterdagochtend gaan we naar het strand en voegen ons bij alle anderen die daar zijn voor de kleurwedstrijd tussen de verschillende scholen.
Al die blije lachende kindergezichtjes doen me goed. Samen zingen ze allerlei liedjes en dan gaat de wedstrijd beginnen. Meraih Bintang kinderen hebben deze wedstrijd gewonnen. We spreken af dat we volgende keer dat we komen, de kinderen ons gaan leren vinger verven. Ik Kijk daar nu al naar uit!
Op zondag worden we weer opgehaald en doen we weer mee met de Engelse les en kijken naar de danslessen van de meisjes en jongens. De jongens hun bewegingen herken ik direct, omdat ik heel lang de Pecak Silat sport heb beoefend. Zoveel herkenning……Ari is blij verrast dat we er weer zijn. Hij lijkt het moeilijk te vinden om de juiste woorden te vinden in het bijzijn van de Super Nanny, die ook Engelse les geeft. Dus wordt Ari samen op pad gestuurd met Ronald en ik ga met Tian naar de markt. Ari laat Ronald de buurt zien waar hij is opgegroeid van voor de Tsunami en vertelt over van alles en nog wat. Ze gaan ook samen naar het strand. Het contact is heel goed, ongeremd en Ari voelt zich op zijn gemak bij Ronald. In de middag worden de trein stelletjes weer achter de auto gekoppeld en gaan we met z’n allen naar het zwembad van hotel Aquarium.
Daar is het een groot feest en gaan alle kinderen helemaal los. Het is niet te beschrijven hoe blij deze kinderen zijn en hoeveel plezier ze met elkaar beleven in dit zwembad, maar met een beetje verbeelding kom je al een heel eind in de buurt. Er is geen getogen woord gevallen, ik heb geen enkel kind horen huilen en/of ruzie horen maken. Nu zijn Ronald en ik niet gewend aan kinderen, wij hebben geen andere kinderen dan hele harige die ook wel onder de noemer honden doorgaan, maar toch……. ………. Wij stonden versteld over de rust en saamhorigheid tussen de kinderen. Dan komt uiteindelijk ook het einde van onze tijd in Pangandaran in zicht. We spreken af met zijn allen te eten in de avond en de Ibu Ibu’s onder leiding van Ibu Juniah te vragen om voor ons te koken. Ronald en ik zijn er vroeg in de morgen om te helpen, daar waar mogelijk, en maken mee hoe het is om gezamenlijk dit eten voor te bereiden. En omdat Tian heeft opgeschept over de kookkunsten van Ibu Juniah, worden we uitgenodigd om de befaamde Nasi Goreng a la Ibu Juniah te komen nuttigen tijdens de lunch. Er is géén woord overdreven, kan ik je zeggen!
Ook in de avond is het eten geweldig. We worden onthaald door alle kinderen en teachers met een welkomstlied, waarna er een gebed is om te gedenken hoe we allen één zijn en om ons te bedanken voor onze aanwezigheid en deelname aan deze stichting/familie. We worden een veilige terugreis en toekomst toegewenst en dan gaan we eten. Daarna nog muziek maken met z’n allen en zingen.
Als je daar twee en een halve week bent geweest en weet hoe warm het “bed” is waar je in terecht komt bij deze stichting en je hoort dan de, door de kinderen onbevangen en uit volle borst gezongen, teksten op de melodie van John Denver’s Annie’s song (ook wel Anita’s song genoemd) dan word je week. Vervolgens word je getrakteerd op het liedje “you raise me up”…… je moet er geweest zijn om te begrijpen dat ik tot tranen toe geroerd was. En dan het afscheidslied van alle kinderen en apart nog afscheid nemen van Ari en Devi. Voor beide hadden we nog wat t’shirts gekocht, zodat ze weer wat nieuws hadden. Mijn hart brak toen Ari ten overstaan van iedereen vertelde dat hij in mei een “examination” heeft en hij hoopt dat hij heel goede resultaten zal halen, zodat wij heel trots op hem kunnen zijn. Op dat moment kwam bij mij zo duidelijk binnen dat ook deze kinderen gewoon behoefte hebben aan bevestiging, motivatie, liefde en een kans op een beter leven door naar school te kunnen en eventueel te kunnen gaan studeren. Elk kind heeft het recht op de mogelijkheid tot scholing en via deze stichting kan ik hier aan bijdragen.
Wij waren met zijn tweeën en hebben beide onze familieleden, maar hebben nu een enorme uitbreiding van onze “eigen” familie erbij gekregen. Het is een geweldige ervaring en we willen zo snel als voor ons mogelijk weer naar Pangandaran.
