Mix & Match.
Guido In afwachting van zijn werkgever, trommelde Guido nerveus op de tafel en keek hij uit het raam. Het werd een spannende lunch, want de grote baas kwam hem ‘keuren’. Het heette een ‘verkennend gesprek’, maar Guido wist beter. Vandaag kon een beslissende dag worden voor zijn carrière bij Lakeman Accountancy. Werd hij partner of moest hij nog jaren door ploeteren? In het ergste geval moest hij zelfs zijn heil ergens anders zoeken... Vanuit de kantoortoren tegenover het eettentje kwam er een stroom mensen aangelopen. Hij zag collega’s van zijn accountantskantoor, maar ook personeelsleden van het naburige lifestyle-magazine Eco Fun. Wat een contrast tussen die twee groepen, iedere keer verbaasde hij zich er weer over. Pakken en mantelpakjes tegenover casual outfits in altozwart en jeanskleuren. Maar als twee bloemen tussen het onkruid liepen daar altijd twee kleurig geklede meiden. De langste was beslist het bekijken waard; blond, langbenig en knap. Hij zou graag een keer met haar kennismaken. Ze was helemaal zijn type. Hippiemeisje, zoals hij de andere jonge vrouw noemde, leek de tegenpool van haar vriendin te zijn; ze was klein en tenger en huppelde meer dan ze liep. Haar wilde krullenkapsel, bizarre kledingsmaak en bruisende levenslust amuseerden hem iedere dag weer. Vandaag droeg ze een Pipi Langkouslegging met daarboven een felgekleurd tuniekachtig jurkje. Guido schudde glimlachend zijn hoofd. Toen viel zijn blik op de vrouw die tegenover hem zat en zijn gezicht betrok weer. Petra Somers had de naam een harde tante te zijn en een mannenverslindster, maar hij kon goed onder haar werken. Tot nu toe had ze als zijn leidinggevende een zakelijke afstand tot hem gehouden en dat beviel hem prima. Ze had hem weliswaar persoonlijk voorgedragen als kandidaat voor het partnerschap van Lakeman Accountancy, maar dat had hij verdiend. Vandaag bleek echter dat ze wilde incasseren voor de voordracht. Haar atletische lange gestalte, die doorgaans gehuld was in stijlvolle, onopvallende kleding, werd nu strak omsloten door een felrood zijden pakje. De glimmende stof liet haar gevulde boezem nadrukkelijk uitkomen. Als hij zich niet vergiste had ze onder haar jasje een topje aan dat een diep decolleté liet zien. Eerst dacht hij dat haar opvallende outfit ter ere van Lakeman was, maar de manier waarop Petra hem aankeek, maakte hem iets anders duidelijk. Ze was op jacht en hij was de prooi. Uit alle macht probeerde hij zijn ogen uit de buurt van haar ‘inkijk’ te houden om Petra niet de indruk te geven dat hij in haar als vrouw geïnteresseerd was. Ze was zeker zes jaar ouder dan hij. ‘Je weet dat Lakeman niet de gemakkelijkste is,’ zei ze nu, terwijl ze met haar cocktailprikker door haar martini roerde. ‘Hij is erg gesteld op beleefdheid, vooral van de generatie onder hem. Daarnaast houdt hij er niet van als een partner met lager personeel van de afdelingen rommelt. Het liefst ziet hij dat nieuwe partners een vaste relatie hebben. Jij bent nog single, dat is in je nadeel, maar daar is gemakkelijk iets aan te doen.’ Haar geelbruine ogen boorden zich hypnotiserend in de zijne en
ongewild keek hij naar haar mond, om te zien of er een gespleten tongetje uitkwam. ‘Heb je wel eens overwogen of wij niet …’ begon ze langzaam en Guido vroeg zich wanhopig af hoe hij haar kon stoppen, toen zijn smartphone zoemde. Snel pakte hij hem op. ‘Een berichtje van Klaas!’ Hij boog zich over het sms’je van zijn naaste collega. ‘Helly komt misschien ook naar Not The Office, vang jij haar op?’ Guido sms-te ‘ja’ terug en leunde met een diepe zucht achterover. ‘Helly komt ook.’ Normaal gesproken ging hij de opdringerige dochter van Klaas uit de weg, maar nu leek ze zijn redding. Ze zou ongetwijfeld bij hen aan tafel gaan zitten en Lakeman was dol op mooie vrouwen. Helly kon mooi een buffer tussen hem en Petra zijn. De ogen van Petra sproeiden ineens vuur. ‘Wat?! Die kleffe griet is toch geen partij voor jou. Helly...’ Ze snoof minachtend. ‘Ze wordt overal ontslagen en maakt geen enkele opleiding af. Als je een cursus nagelstyling überhaupt een ‘opleiding’ kunt noemen.’ ‘Ze is niet erg snugger, maar het is een knap meisje,’ zei Guido, de feiten enigszins verdraaiend. ‘Goed figuur ook.’ ‘Allemaal nep!’ zei Petra boos en keek toen naar de deur. ‘Daar is Lakeman!’ Ze stond op om de oprichter van Lakeman Accountancy te begroeten. Guido volgde haar blik naar de ingang waar een reusachtige man in maatpak binnenkwam. Hij zag de baas regelmatig lopen op kantoor en was altijd geïmponeerd door zijn verschijning. Jaren geleden had hij hem op een social event voor het eerst uitgebreid gesproken. Wat een dag was dat, hij was hevig onder de indruk geweest van het groepje partners dat die dag uitsluitend met elkaar optrok. Een onbereikbaar ideaal vormden ze en nu werd hij met zijn achtentwintig jaar misschien toegelaten tot hun kringen. Niet te geloven ... De grote man kwam naar hun tafeltje en nam Guido’s hand in een stevige greep. ‘Guido! We hebben elkaar weinig gesproken de laatste tijd, maar ik heb je in de gaten gehouden.’ Guido probeerde nuchter te blijven, maar voelde dat zijn wangen licht kleurden. ‘Dag meneer Lakeman. Prettig u te ontmoeten,’ prevelde hij beleefd. De eerste vijf minuten werden gevuld met small talk, maar al gauw kwam Lakeman to the point. ‘Voordat Klaas aanschuift wil ik even wat duidelijk maken.’ ‘Klaas?’ vroeg Guido en vroeg zich af waarom zijn collega bij dit gesprek aanwezig moest zijn. ‘Ja, Klaas. Je bent niet de enige kandidaat. Klaas staat op de lijst vanwege zijn twintigjarig dienstverband. Hij heeft geen vlijmscherpe geest zoals jij, maar hij is een heel harde werker en volledig toegewijd aan Lakeman Accountancy.’ Guido knikte en dacht: Natuurlijk, dat had ik kunnen weten, ík met mijn ‘vlijmscherpe’ geest. Klaas is aan de beurt om het partnerschap aangeboden te krijgen. Maar waarom heeft Petra hier met geen woord over tegen me gerept? Lakeman boog zich wat verder over de tafel en boorde zijn ogen in de zijne. ‘Petra heeft je omschreven als een snelle denker met grote besluitvaardigheid. Daarnaast ben je betrouwbaar en
eerlijk. Dat zijn belangrijke eigenschappen voor een partner. Maar je moet wel de belangen van de klant in de gaten houden. En dan zul je wel eens over de rand van de wet heen moeten stappen, als je begrijpt wat ik bedoel. Denk bijvoorbeeld aan beleggingen met zwart geld. Als een grote klant je daar advies over vraagt, dan houd je die vraag niet af. Zolang het niet om criminele tegoeden gaat, denk je mee met de klant. Ben ik duidelijk? Want als daar je loyaliteit ophoudt, moet je dat nu meteen zeggen. Dan zal Klaas de plaats van Willemsen opvullen, als die straks met pensioen gaat.’ ‘Nee, natuurlijk,’ zei Guido meteen. ‘Dat heb ik ingecalculeerd.’ Hij probeerde zijn onzekerheid te verbergen. Ook hier had zijn scherpe geest hem in de steek gelaten. Eerlijkheid was altijd zijn handelsmerk geweest, maar hoe groter de knikkers werden, hoe vuiler het spel, dat was logisch. Het vereiste een omslag in denken, maar hij was bereid zich aan passen om partner te worden. te passen om partner te worden. Een kwestie van volwassen worden. Klaas was een toffe collega, dacht Guido grimmig, maar ik heb het partnerschap verdiend door veel nieuwe klanten binnengebracht. En of Klaas gelukkig zou worden van een dergelijke bevordering? De man werkte elke dag al tot zeven uur over. Lakeman pakte de menukaart om aan te geven dat het onderonsje afgelopen was en Guido volgde zijn voorbeeld, waarbij hij Petra’s ogen vermeed. Als ze zijn onzekerheid in de gaten kreeg, zou ze haar nagels nog dieper in hem zetten ...
Emmy: Floor en Emmy lieten zich op hun vaste plekje zakken in het eettentje ‘Not the Office’ waar ze al hun lunchpauzes doorbrachten. Met hun lunchabonnement konden ze voordelig warm eten en de menukaart was zeer gevarieerd. ‘Zo, en vertel me nu eens hoe het gesprek met de bank is verlopen,’ vroeg Floor benieuwd. ‘Geweldig en verschrikkelijk,’ antwoordde Emmy met een zucht. ‘De vrouw die me te woord stond was wild enthousiast over mijn Mix & Match concept. Ook al is het geen nieuw idee, voegde ze eraan toe, maar dat wist ik natuurlijk ook wel. Wie kent Jillian Owens en gelijken niet, maar ik heb een heel andere stijl. Het moeilijke is echter, dat ik eerst een goed financieel plan moet schrijven voordat er gepraat kan worden over financiering,’ vervolgde ze sip. ‘En ik heb geen idee hoe dat moet. Hoe kan ik nu iets over de inkoopprijzen van stofpartijen en tweedehands kleding zeggen? Of wat de opbrengst van de verkoop zal zijn?’ Haar vriendin keek nadenkend. ‘Misschien zou je eens met onze buren Lakeman Accountancy kunnen gaan praten.’ ‘Die zijn toch veel te duur,’ weerstreefde Emmy meteen. ‘Je weet zelf wat een chique klanten die hebben.’ ‘Als je nu zegt dat het een verkennend gesprek is, doen ze het misschien voor niets, zo werken sommige notarissen ook. En wie weet kom je dan wel met Het Lekkere Ding in één spreekkamer te zitten!’ Floors ogen gingen verlangend naar het tafeltje in de hoek. ‘Oh, hij heeft vandaag een
zakenlunch met zijn leidingevende en meneer Lakeman himself, zo te zien. Wat een zwaargewicht, die Lakeman.’ Emmy keek even op van de lunchkaart om de heren en dame te bekijken en mompelde: ‘Vreselijk, ze hebben allemaal een pak aan.’ Floor grinnikte. ‘Dat is meestal in die sector. Maar ontwerp voor hen ook eens nieuwe outfits van gebruikte kleding en retrostofjes, zou ik zeggen!’ ‘Briljant idee!’ Emmy bestudeerde het groepje. ‘De chefin krijgt van mij een safari minijurk met zebradetails en bijbehorende legging aan. De big boss hul ik in een comfortabel ruimvallende kaftan met patchworkdessin. En Het Lekkere Ding …’ Ze nam de jongeman waar Floor zogenaamd mee dweepte, eens beter op. ‘In een strakke spijkerbroek met een hip shirt,’ eindigde ze langzaam, haar hoofd iets scheef. ‘Hè, hè, ik geloof dat je hem voor het eerst echt ziet,’ snoof Floor. ‘Bij jou is alles wat een pak draagt meteen afgekeurd.’ Emmy haalde haar schouders op. ‘Logisch. Jij valt ook niet op mannen in trainingspakken en met petjes op.’ ‘Nee, maar jij valt helemaal nergens meer op. Het lijkt wel of je liever alleen blijft.’ Emmy antwoordde niet en dacht aan de fotograaf die vorig jaar bij hen op de redactie werkte. Ze was stiekem helemaal weg van hem geweest, eerst van zijn hippe, donkere uiterlijk en daarna van zijn manier van doen. Hij behandelde haar of ze heel speciaal voor hem was, maar later bleek dat hij haar wilde inpakken om de vrije hand te krijgen bij het maken van de fotoshoots. Dat was echter haar verantwoordelijkheid als styliste en die gaf ze aan niemand af. Gelukkig was hij naar een ander tijdschrift overgestapt, zodat ze niet meer met hem geconfronteerd werd. Daarna was ze nog geen vent tegengekomen die haar iets deed. Een man moest voor haar een beetje alternatief zijn en belang hechten aan duurzaamheid en fair trade om aantrekkelijk te zijn. En hij mocht er ook best anders uitzien dan andere mannen. Zoals een kunstenaar of een vrijbuiter. Maar hij mocht nooit, maar dan ook nooit een kostuum dragen! ‘Oh nee, daar komt Pavel,’ kreunde ze toen. ‘Waar?’ zei Floor hoopvol en keek zoekend rond. ‘Oh daar!’ ‘Hij komt vanzelf mijn kant op, die knul heeft nog steeds niet door dat ik niet op hem val,’ bromde Emmy en probeerde zich achter de menukaart te verbergen. ‘O, Het is vandaag duurzame visdag, doe je mee? Je moet met zijn tweeën zijn.’ Floor schudde haar hoofd en hield haar blik op Pavel gevestigd. Emmy zag de hoop in haar ogen en zuchtte. Wanneer ging die Pavel eens zien dat Floor gek op hem was en veel beter bij hem paste dan zijzelf? Floor was ondanks haar mooie uiterlijk en flair een verlegen meisje en Pavel had precies de zachte aanpak waardoor ze uit haar schulp zou kunnen komen. Floor probeerde hem al wekenlang jaloers te maken met haar opmerkingen over Het Lekkere Ding van Lakeman, maar dat had het tegenovergestelde effect. Pavel richtte zijn aandacht nu alleen nog maar op
Emmy. En hij was best leuk om te zien, maar zij viel nu eenmaal niet op zijn type man: zorgzaam, complimenteus, behulpzaam ... Gewoon te lief, brrr, ze kreeg er de kriebels van. Een man moest personality hebben en weten wat hij wilde. Niet constant aan haar rokken gaan hangen. Pavel was intussen bij hun tafeltje gearriveerd en schoof zonder vragen aan. ‘Dag Emmy, ik had je vandaag nog helemaal niet gezien,’ begon hij meteen. ‘Ik was al bang dat je ziek was.’ ‘Floor zit er ook,’ antwoordde Emmy zonder op te kijken. ‘Dag Floor,’ zei Pavel gehoorzaam, wat Emmy nog meer irriteerde en vervolgde: ‘Hoe was je weekend, Emmy?’ ‘Druk bezig geweest met mijn geheime project.’ ‘Wanneer vertel je eens wat het is?’ vroeg hij. ‘Ik zou je er met liefde bij willen helpen.’ ‘Floor helpt me al,’ zei Emmy kortaf over de rand van de menukaart. ‘Lief hè? Want zij gaat er niets aan verdienen.’ Floor lachte even. ‘Maar ook niets aan verliezen, Emmy.’ ‘Dank voor je vertrouwen,’ reageerde Emmy droog. ‘Jongens, ik heb zo’n zin in die vis, wil niemand meedoen?’ Pavel vertrok zijn gezicht. ‘Niets voor mij, dank je.’ ‘Ach, Pavel, ik hoopte dat je iets voor me kon betekenen op visgebied, maar zelfs dat zit er niet in,’ zuchtte Emmy balorig. Ze had zo genoeg van zijn opdringerige gedrag en de manier waarop hij elke afwijzing ontweek. ‘Je weet dat ik alles voor je wil betekenen, Emmy,’ zei Pavel met zijn trouwste hondenblik. ‘Maar dat wil ik helemaal niet!’ viel ze ineens uit. ‘Ik heb er genoeg van!’ Pavels mooie bruine ogen keken haar verdrietig aan. ‘Als je wist wat ik je te bieden heb, zou je er misschien anders over gaan denken.’ Emmy legde de kaart neer. ‘Pavel, ik zal er nooit anders over gaan denken.’ ‘Waarom niet?’ vroeg hij. Emmy zocht naar woorden en voelde Floors voet tegen haar de hare duwen. ‘Wees alsjeblieft zachtzinnig met hem’, betekende dat. Maar nee, het kon niet anders, ze moest hem rechtuit vertellen dat hij niet genoeg man voor haar was. ‘Omdat ze al iemand heeft,’ vulde Floor Emmy aan, voordat ze iets kon zeggen. Pavel keek onthutst. ‘Daar weet ik niets van. Wie is dat dan?’ Emmy’s gedachten racete rond. Wie kon er een geloofwaardige kandidaat zijn, zonder dat hij er ooit achterkwam dat hij ‘gebruikt’ werd?’ ‘Het Lekkere Ding,’ zei Floor toen en Emmy’s mond viel open. Pavel keek van haar naar Floor en terug. ‘Dat meen je niet.’ Emmy klapte haar mond dicht en knikte nadrukkelijk. ‘Toch wel. De relatie is heel pril en niemand weet het nog.’ Vooral Het Lekkere Ding zelf niet, dacht ze erachteraan. ‘Maar Floor zit altijd naar hem te lonken,’ zei Pavel.
Het viel Emmy mee dat hij dit had geregistreerd. ‘Ja, maar ik ben de gelukkige geworden,’ hield ze met de moed der wanhoop vol. ‘Het is niet te geloven,’ mompelde Pavel verslagen. ‘Je hebt een ander.’ Emmy had met hem te doen, maar wilde er geen woord van terugnemen. ‘Sorry…’ zei ze met een schouderophalen en pakte de menukaart op om eindelijk een keuze te maken. Straks was het lunchuur voorbij en had ze nog niets gegeten. ‘Hoe kun je dat Floor aandoen!’ zei Pavel plotseling en keek haar vriendin vol medelijden aan. ‘Ik weet hoe je je nu voelt, Floor. Hetzelfde als ik.’ De manier waarop hij naar Floor keek, gaf Emmy ineens hoop. Deze inval van haar collega zou wel eens gunstig kunnen uitvallen. Eigenlijk moest ze nu zelf verdwijnen en die twee elkaar laten troosten. Pavel keerde zich ineens weer naar Emmy toe en zei heftig: ‘Ik geloof het niet! Volgens mij zeggen jullie maar wat.’ Emmy stond op en pakte haar tas. Ze moest nu een daad stellen, anders kwam ze nooit van Pavel af en kreeg Floor nooit een kans. ‘Ik zal het je bewijzen. Ik ga lekker lunchen bij mijn vriendje. Pavel, Floor, eet smakelijk!’ Ze draaide zich om en liep met swingende passen naar de hoek waar Het Lekkere Ding met zijn gezelschap zat. Gelukkig was er nog een stoel vrij aan de kop van de tafel. Met een plof liet ze zich erop neervallen en zei ademloos tegen de jongeman met het strakke gelkapsel: ‘Sorry dat ik te laat ben!’ Hij staarde haar even verbluft aan en knikte toen langzaam. ‘Ik dacht al, waar blijft ze.’ Waarom doet hij mee? dacht Emmy verward en zei het eerste dat in haar opkwam: ‘Ik werd opgehouden door een opdringerige collega.’ Hij knikte weer en zijn ogen gingen naar het tafeltje waar Pavel en Floor zaten. ‘Die klevert van altijd.’ ‘Jah,’ zei Emmy nog steeds amechtig en vroeg zich af hoe hij wist waar ze zat en dat Pavel zich aan haar opdrong! Toen realiseerde ze zich dat er nog meer mensen zaten en ze veerde weer op.
Guido: Hij leunde achterover en keek toe hoe Hippiemeisje handen schudde met haar tas stijf tegen zich aan geklemd. Ze staat strak van de zenuwen, dacht hij. Die gast moet het heel bont gemaakt hebben. ‘Emmy Verhoog,’ hoorde hij haar zeggen tegen Klaas, die intussen aangeschoven was. Toen ze weer ging zitten, nog steeds met haar tas op haar schoot, stak hij quasi grappend ook zijn hand naar haar uit. ‘Aangenaam, Guido Daling.’ Hij wilde dat Emmy zijn naam wist, voordat hij een modderfiguur sloeg ten opzichte van Lakeman. Geen idee waarom hij zich zo hals over kop in dit rampscenario had gestort, maar nu moest hij wel doorgaan. Was Helly maar gekomen ... Emmy pakte glimlachend zijn hand aan en zei: ‘Kus?’ Intens blauwe irissen straalden hem tegemoet. Slim meisje, dacht hij. Een zoen zou mogelijke twijfels bij Lakeman wegnemen. ‘Tuurlijk,’
antwoordde hij en voor de woedende ogen van Petra Somers boog hij zich naar Emmy toe en drukte een kus op haar lippen. Mmm … wanneer had hij voor het laatst een vrouw gezoend en was het altijd zo prettig geweest? Lag het nu aan die viooltjesblauwe blik of aan haar zachte lippen dat hij even de kluts kwijt was ... Hij verlegde zijn bestek en ontmoette toen de plagende ogen van Harold Lakeman. ‘Jonge liefde, zo te zien,’ zei de baas geamuseerd. ‘Ze kan je nog van je stuk brengen met een zoen.’ Guido lachte een beetje en antwoordde naar waarheid: ‘Behoorlijk.’ Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Emmy nog steeds met haar tas op schoot zat en hij legde zijn hand kalmerend op de hare. ‘Wij moeten nog bestellen. Jij ook?’ Hij liet haar hand weer los en hing en passant haar tas aan haar stoel. ‘Ik wilde eigenlijk de vis, maar die kun je alleen met twee personen tegelijk bestellen,’ aarzelde ze. ‘Daar voel ik toevallig ook voor,’ zei Lakeman. ‘Doen we dat samen, meiske.’ Guido zag Petra spottend glimlachen om het verkleinwoord, maar hoorde Emmy toen zonder opkijken van de kaart antwoorden: ‘Goed idee … jongetje.’ Guido’s tenen kromden zich van afschuw terwijl Lakeman opkeek en zuinigjes glimlachte: ‘Uiterst charmant, maar pittig meisje heb je uitgekozen, Guido.’ ‘Behoorlijk,’ zei hij weer, terwijl hij zijn adem liet ontsnappen. Deze lunch kon wel eens een stuk spannender worden dan hij had geanticipeerd. Hij en Emmy wisten niets van elkaar, waarom was hij in hemelsnaam meegegaan in haar toneelspel? Maar toen hij de verslindende blikken van Petra zag, wist hij het weer. Alles was beter dan in de greep van deze vrouw terechtkomen. Het is het partnerschap of vertrekken, dacht hij, terwijl hij een slok van zijn aperitief nam. Petra had besloten het woord ‘partner’ op meerdere manieren te interpreteren en leek hem hoe dan ook te willen strikken.
dl 1: Tijdschriftstiliste Emmy ontvlucht tijdens haar lunchpauze een opdringerige collega en belandt aan een tafeltje met accountants. Ze claimt een van hen als haar vriend. Guido speelt het spel van Emmy mee omdat het past in de promotie waar hij op jaagt. Paarse tekst: Annette Akkerman Rode tekst: Inge Leonora-Den Ouden, Groene tekst: Saskia Mol Petra’s ogen begonnen te schitterden van venijn. ‘Guido, vertel ons eens wat Emmy zoal doet?’ Ja, dat zou Guido ook wel willen weten. Emmy was hem voor. ‘Dat kan ik heel goed zelf vertellen, hoor.’ Ze wisselde even een blik met Guido. ‘Ik ontwerp een modelijn op basis van restpartijen en vintage kleding en dergelijke. Het heet Mix & Match.’ Guido herkende de schampere blik in Petra’s ogen. ‘Dat verklaart veel over je eigen, toch wel bijzondere kledingkeuze,’ zei zijn leidinggevende. Lakeman vond het tijd om in te grijpen. ‘Dat klinkt interessant, maar hoe hebben jullie elkaar leren kennen? Daar ben ik wel benieuwd naar.’ Emmy gaf gelukkig meteen antwoord. ‘Ik werk hiernaast bij Eco Fun als styliste. Mix & Match is mijn
eigen bedrijfje in spe en nu moet ik van de bank een financieel plan maken. Ik kende niemand die me kon helpen, en toen zei mijn vriendin: ‘dan moet je het aan Het Lekkere Ding van Lakeman Accountancy vragen!’ Dat heb ik gedaan en zo hebben we elkaar leren kennen.’ Lakeman schoot in de lach. ‘En Het Lekkere Ding is Guido, begrijp ik.’ Nu werd Emmy rood. ‘Ja, je weet wel’, stotterde ze. Guido voelde zich geroepen om iets van de situatie te redden. ‘Ik begreep van Emmy dat ze dit niet alleen kon. Maar Emmy bleek zich als beginnend ondernemer niet onze diensten te kunnen veroorloven. Toen zijn we wat gaan drinken en van het een kwam het ander.’ ‘En heb je haar niet geholpen?’ vroeg Lakeman verontwaardigd. ‘Jawel, een beetje. Maar het rekent allemaal niet zo goed.’ Lakeman richtte zich weer tot Emmy. ‘Je bent een pittig meiske.’ Hij liet zich duidelijk niet in de hoek zetten. ‘Waarom ga je geen gewone mode maken? In de modewereld kun je een smak geld verdienen.’ Nu kwam Emmy op comfortabel terrein. Ze had haar argumenten inmiddels op een rij. ‘Omdat de huidige modewereld niet bijdraagt aan een betere wereld.’ ‘Och,’ zei Lakeman, terwijl hij zijn blik op het decolleté van Petra richtte, ‘hierover verschillen we van mening. Maar ga door.’ Emmy haalde diep adem. ‘In de kledingwereld spelen allerlei zaken, die niet in orde zijn. Een groot deel van onze kleding wordt gemaakt in derde wereldlanden. De mensen die in de kledingindustrie werken, krijgen slechts een geringe beloning voor hele lange werkdagen. Vaak is de werkplek onveilig en moeten de arbeiders met giftige stoffen werken. Dit is gewoon een moderne vorm van slavernij. Bovendien is er veelvuldig sprake van kinderarbeid. Onze modehuizen nemen daar vaak wel afstand van, maar controleren nog te weinig of de kleding echt onder goede omstandigheden geproduceerd wordt.’ Klaas meende ook een duit in het zakje te moeten doen: ‘Ze mogen blij zijn dat ze werk hebben.’ Terwijl hij dit zei, keek hij naar Lakeman, alsof hij een aai over zijn bol verwachtte. Die negeerde hem echter. ‘Ga door, wat is er nog meer niet in de haak?’ Emmy wisselde een blik met Guido, om te kijken hoe dit bij hem viel. Guido zuchtte, hij had dit niet meer in de hand. Emmy vervolgde haar betoog met: ‘Een groot deel van de kleding is van katoen gemaakt. Hiervoor worden veel giftige bestrijdingsmiddelen gebruikt die zorgen voor bodemverontreiniging, maar ook voor gezondheidsproblemen bij de boeren. Het allergrootste probleem bij de verbouw van katoen is echter het watergebruik. Het kost enorm veel water en dat wordt weer aan drinkwaterbronnen onttrokken. Water wordt zodoende schaars voor mens en dier.’
‘Maar er zijn ook merken die zich hardmaken voor ecologisch katoen’, viel Petra in. ‘Daar moet je wel wat meer voor betalen, maar dan draag je wel bij aan duurzaamheid. Ik koop bij een aantal verantwoorde winkels.’ Emmy’s ogen straalden. Dit argument werd altijd naar voren gebracht en ze had er lang over na moeten denken wat daar het beste antwoord op was. ‘Dat is in ieder geval al een enorme stap vooruit, Petra.’ Petra’s gezicht ontdooide, waarop Guido in zichzelf glimlachte. Bleek dat zelfs Petra enig ontzag voor Emmy had, die nu niet meer te stoppen was. ‘Er kleeft echter een máár aan. Voor velen is dit onbetaalbaar. Nu zul je zeggen dat dit de prijs is voor duurzaamheid. Echter de mode-industrie, ook de winkels die ecologische kleding verkopen, probeert de mensen aan te praten dat je ieder seizoen je kledingkast moet verversen. Iedere keer zijn er andere kleuren en modellen in de mode. Het gevolg is dat iedereen nauwelijks gedragen kleding weggooit. Dat is zelfs voor ecologisch katoen niet duurzaam.’ Emmy liet even een stilte vallen. ‘En daar begint mijn bedrijf. Ik geef deze kleding een tweede kans. Ik maak van duurzaam geproduceerde kleding nieuwe mode en van overjarige stoffen moderne kleding. Zo kunnen meer mensen gebruikmaken van verantwoord geproduceerd textiel en verdwijnt er minder op de afvalberg. Dat verkoopt nu nog niet, maar dat gaat wel verkopen,’ eindigde ze strijdvaardig. Lakeman liet zijn bewondering blijken. ‘Deze dame weet wat ze wil.’ Hij keek Guido doordringend aan. ‘Guido, ik draag je op vanuit Lakeman Accountancy een gedegen business plan voor Emmy uit te werken. Kosteloos. Lakeman Accountancy ondersteunt graag dit soort initiatieven. Ik zie kansen voor ons.’ Guido was verbaasd en begreep niet hoe dit te rijmen viel met wat Lakeman hem eerder deze middag toegefluisterd had. Maar goed, Lakemans wil was wet. ‘Zeker, meneer Lakeman.’ Lakeman keek hem aan. ‘Guido, Harold is het voor jou,’ waarbij hij de tafel rondkeek, met een blik waarin hij duidelijk maakte dat dit niet voor iedereen gold. Rode tekst: Inge Leonora-Den Ouden De lunch werd vlot opgediend. Emmy en Lakeman genoten van hun gebakken vis, maar Lakeman at met kleine hapjes, heel langzaam. Terwijl Emmy haar bord al leeg had, bleef er bij hem een moot liggen. Hij legde zijn bestek ernaast en dronk zijn glas leeg. ‘Harold, eet je dat stuk vis niet op?’ Guido verstijfde. Hoe durfde Emmy zijn baas zo aan te spreken! Lakeman glimlachte wat ongemakkelijk. ‘Nee, voor een lunch is dit echt te veel. Ik moet tenslotte aan mijn lijn denken’, zei hij, op zijn buik wijzend. ‘De knoop van mijn jasje kan niet meer dicht.’ Voelde Guido daar een geruststellend aaitje over zijn hand? Nee, het was de franje van Emmy’s hippietuniek die langs zwierde. Ze gebaarde en riep naar de serveerster: ‘Meta! Heb je een doggybag voor Harold hier?’
‘Voor Harold, wie …? Oh, meneer Lakeman. Geen probleem, ik breng ‘t direct.’ Guido kneep zijn tenen bij elkaar van ellende. Emmy ging Lakeman toch geen doggybag aanbieden? ‘Sommige mensen geven de restjes aan hun hond,’ zei Emmy toen het zakje gebracht was. ‘Maar als ik dit mee naar huis neem, eet ik het bij mijn avondeten.’ Met een handige beweging schoof ze het stuk vis van het bord in het bruin papieren zakje. Ook de garnering van sla, komkommer en schijfje citroen wipte ze er in. DOGGY BAG stond erop, met het plaatje van een komisch hondje. ‘Ik wist wel dat het salaris bij Eco Fun lager lag dan bij ons, maar dat het zo’n armoe was …’. Emmy scheen het sarcasme in Petra’s stem niet op te merken. ‘Mijn salaris is oké, hoor. Daar houd ik ‘n aardig spaarcentje aan over. Maar ik wil geen goed voedsel verspillen. Hier heb ik een heerlijk stukje duurzaam gevangen vis en verse sla. Daarbij kan ik lekker de aardappeltjes opbakken van gisteren.’ Lakeman keek haar verbouwereerd aan. ‘Maar meiske toch … Emmy, bedoel ik … Het is toch niet nodig om die restjes te bewaren. Wat kost nou een aardappel? En vissen zwemmen er toch genoeg in de zee?’ ‘Harold, dat zijn biologische aardappels, op mijn eigen balkon gekweekt! En er zwemmen helemaal niet genoeg vissen meer! Weet je wel hoeveel vis er gevangen wordt? Miljarden kilo’s per jaar! Het grootste deel daarvan eten we niet eens op en-’ Guido vond het kennelijk tijd om in te grijpen. ‘Emmy, ik denk dat we voor vandaag wel genoeg hebben geleerd over duurzaamheid. Zullen we de vissen bewaren tot een volgende keer?’ ‘Of liever helemaal vergeten,’ bromde Petra. Emmy kreeg een kleur. ‘Oh, sorry, het is een onderwerp dat me na aan het hart ligt.’ ‘Je betrokkenheid bij de natuur siert je,’ knikte Lakeman. ‘Vroeger vond ik het allemaal apekool, dat gepraat over het milieu en natuurbeheer zoals dat toen heette. Geitenharen sokken geklets. Maar sedert ik opa ben geworden, kijk ik daar toch anders tegenaan.’ Petra wendde zich met opgetrokken wenkbrauwen naar hem toe. ‘Ja, echt, Petra. Als je dat jonge onschuldige spul ziet, dan wil je daar een betere wereld aan achterlaten. Het lastige alleen is dat het geld kost.’ Emmy had tevreden toegeluisterd. Er waren dus meer mensen die geloofden in een duurzame maatschappij, zelfs Harold Lakeman zag het belang ervan in. ‘En geld is altijd nog het belangrijkste op deze wereld,’ eindigde Lakeman op een toon alsof dat de juiste orde der dingen was. Emmy staarde hem met open mond aan, maar voordat ze wat kon zeggen, kneep Guido nadrukkelijk in haar hand. ‘Lieffie, laten we het hierbij houden, we moeten weer aan het werk.’ ‘Oh ja!’ Ze keek op de klok en schoot toen overeind en pakte haar tas. ‘Inderdaad.’ Ze schudde handen en liep vergezeld door Guido naar de uitgang van het restaurantje. Ze zag dat Pavls ogen haar
met een zielige hondenblik hadden gevolgd. Waarom zat die knul nog hier, in plaats van aan het werk te zijn? ‘Pavl houdt ons in de gaten,’ glimlachte ze naar Guido, alsof ze iets leuks zei, maar haar toon was geërgerd. ‘Zullen we er nog ‘n zoen tegenaan gooien?’ Ze durfde het bijna niet te vragen aan een populaire bink als Guido. Hij had zich al zo sportief opgesteld door haar spelletje mee te spelen. ‘Is goed,’ glimlachte hij terug en leunde naar haar toe. Ze hief haar kin op en voelde hoe hij voorzichtig zijn lippen op de hare plantte, om haar toen naar zich toe te trekken en met verrassend veel gevoel te kussen. Toen hij haar weer losliet, keek ze hem met knipperende oogleden en versnelde hartslag aan. ‘Sorry,’ fluisterde hij berouwvol. ‘Maar het moest wel echt lijken.’ En hij zoende haar nog eens; een korte, warme kus deze keer. ‘We spreken elkaar nog over dat businessplan, ik bel je.’ ‘Ja… dank je wel,’ antwoordde ze een beetje overrompeld en liep het restaurant uit. Wat een lunchpauze! Drie keer gezoend door Het lekker ding van Lakeman, dat had ze nooit kunnen bedenken! Maar waarom? Waarom deed hij mee in haar toneelspel? Het had in elk geval met Petra te maken en misschien ook wel met Lakeman…
&
Guido wandelde over het kantorenplein naar de ingang van Lakeman Accountancy. Zijn vrije dag beloofde een succes te worden. De zon scheen en hij genoot van wind die eindelijk eens door zijn haren kon waaien. Jammer dat hij van Lakeman die afspraak met Emmy ertussen moest schuiven, maar hij zou ervoor zorgen dat het niet te lang duurde. Op dat moment kwam er een jonge vrouw van opzij zijn blikveld binnen lopen. Hela-hola, wat was dat voor een prettige verschijning! Een meisje in een rock-’n-roll outfit, met haar haren in een hoge paardenstaart gebonden. Hij bewonderde de volheid van haar boezem en de slanke benen onder de wijduitstaande rok. Ze herinnerde hem aan de gave rock-’n-roll feestjes op zijn middelbare school. En nu ging dat mooie ding ook nog naar binnen bij Lakeman, met een map onder haar arm. Oh, wacht, er zou vandaag een bekende zangeres langskomen om haar vermogensbeheer met Lakeman himself door te nemen. Beroemde en ultrarijke klanten werden alleen door de directie zelf ontvangen en hun namen mochten om privacy redenen nooit hardop genoemd worden. Was dit die bekende ster? Misschien die leuke zangeres uit Twente, Ilse, hoewel die blonder was… Hopelijk kon hij binnen nog een glimp van haar opvangen. Hij liep de grote hal binnen en keek rond. Daar stond ze bij het zitje, waar alle klanten wachtten tot ze werden opgehaald door “hun” accountant. Guido wendde zich naar de receptioniste en zei zachtjes: ‘Hé, Antoinette, is dat die beroemde zangeres? Maar die laten we toch niet in de hal wachten waar iedereen haar kan zien?’ Hij leunde tegen de balie.
Antoinettes ogen gleden van de computer naar hem en ze antwoordde droog: ‘Dat is jóuw afspraak, Guido.’ ‘Hè…’ Hij staarde haar aan. ‘Maar ik heb een afspraak met …’ Hij keek nog eens om. Zou ze dat echt kunnen zijn? Niet met het figuur van een meisje, zoals hij altijd dacht, maar dat van een volwassen vrouw, met alle rondingen die erbij hoorden. ‘Is dat Emmy Verhoog?’ ‘Dat is Emmy Verhoog. En werk je tegenwoordig ook al op je vrije dagen?’ ‘Nee, gewoon een extra afspraak die ik niet in mijn dagelijkse agenda kon inpassen,’ antwoordde hij en liep naar het zitje toe. Daar zat die rock-‘n-roll dame, met haar rokken om zich heen gespreid. Hij kon nog steeds niet geloven dat het Emmy was, maar toen hij haar naam noemde en ze opkeek, herkende hij de violetblauwe ogen. Hij deed zijn best om zijn verrassing niet te laten blijken en nodigde haar uit hem te volgen naar een van de spreekkamers. Pas toen hij haar van koffie had voorzien en tegenover haar zat, zei hij : ‘Wat zie je er anders uit?’ Ze grijnsde meteen van oor tot oor en streek over haar rokken. ‘Ja, geinig hè? We hadden een fifties shoot bij Eco Fun en ik heb mezelf ook een rol toebedeeld.’ ‘Mocht dat wel in jullie blad, zo’n milieubelastende jurk van meters en meters stof?’ kon hij niet laten om te vragen. ‘Het is een echt vintage rock-’n-roll model,’ antwoordde ze serieus. ‘Dus dat is hergebruik van materialen. Helemaal verantwoord.’ Ze stak ineens haar voet onder de tafel uit. ‘Behalve mijn schoenen, die zijn nieuw.’ ‘Hetzelfde wereldmerk als ik.’ Hij liet zijn eigen sneakers zien. ‘Wat decadent van je.’ ‘Sneakers zijn mijn guilty pleasure,’ glimlachte ze ontwapenend en hij schoot in de lach. ‘Gelukkig, ik dacht dat je zo’n hardcore Fair Tradefanaat was, maar je zondigt dus ook wel eens.’ ‘Hardcore Fair Trade-fanaat,’ herhaalde ze langzaam. ‘Dat klinkt nogal veroordelend. En jij moet mij helpen om een businessplan te schrijven? Dat zal een prettige samenwerking worden.’ Hij trok haar map die op tafel lag, naar zich toe en begon de inhoud te bekijken. ‘Helemaal niet, want het zal erop uitdraaien dat ik het plan schrijf en jij het alleen maar hoeft te verdedigen bij de bank.’ ‘Je zit geloof ik, niet echt op deze klus te wachten, is het wel?’ vroeg ze geamuseerd. ‘Maar de grote Lakeman heeft het bevolen, dus je moet.’ Hij keek op. ‘Je mag wel wat aardiger zijn, want ik zit hier in mijn vrije tijd. En ik neem aan dat jij ook moet doen wat de big bosses van Eco Fun beslissen.’ Ze sloeg haar ogen neer en volgde met haar vinger de tafelrand. ‘Jawel, maar een zekere artistieke vrijheid behoud ik altijd wel.’ De manier waarop ze hem wegzette als loonslaaf, beviel Guido helemaal niet en hij antwoordde sarcastisch: ‘Ik ook. Je moet eens zien wat een artistieke vrijheid ik in jouw plan leg.’ Emmy keek een beetje op haar neus. ‘Je gaat het toch wel serieus aanpakken, want anders hoeven
we er niet eens aan te beginnen. En wat zal Lakeman dan niet denken?’ ‘Dat ik het heb uitgemaakt met je.’ ‘Nee, nog niet!’ kreunde ze. ‘Pavl en Floor zijn nog geen stelletje. En dan blijf hij weer aan mij plakken. Please?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik wil het nog wel even volhouden, als jij mij een date met Floor bezorgt.’ Ze staarde hem aan. ‘Ja, doei! Dan raak ik Pavl nooit kwijt. Bovendien vind ik je helemaal niet bij Floor passen. Dan komt ze weer in dezelfde oppervlakkige wereld terecht als met haar vorige vriend.’ Guido beet geërgerd op zijn lip. ‘Ik geloof dat ik hier ook enige veroordeling hoor.’ Emmy zuchtte vermoeid en verborg even haar gezicht in haar handen. ‘Waarom speelde je mijn spelletje eigenlijk mee, in het restaurant?’ vroeg ze ineens. ‘Dat vraag ik me al de hele tijd af.’ Guido trommelde nadenkend op tafel en besloot toen open kaart te spelen. Emmy had hem gered uit een precaire positie en misschien had hij haar nog vaker nodig. ‘Lakeman onderzoekt of ik eraan toe ben om partner te worden. Petra, die mijn superieur is, wil me wel steunen, maar ik vrees dat die betaling in natura verwacht. En daar voel ik niets voor. Daarbij heeft Lakeman een voorkeur voor een gesettelde kandidaat met een vaste levenspartner. Maar dan niet Petra, als het aan mij ligt.’ Emmy glimlachte ineens meelevend. ‘Arme Guido, je zit gevangen tussen je ambitie en een Cougar Lady.’ Guido zuchtte diep. ‘In wezen zit ik in dezelfde positie als jij; we hebben een zogenaamde relatie nodig om iemand anders van ons af te houden. Dat haar zo naar achteren staat je trouwens goed, zo komt je gezicht beter uit,’ onderbrak hij zichzelf. Dat hij niet van die wilde krullenmassa hield, liet hij maar achterwege. ‘Hoe krijg je die mooie draai in je staart?’ ‘Dat heeft Floor gedaan met haar krultang.’ Emmy’s ogen gingen nu naar zijn haar. ‘Ik vind jouw haar zo ook leuker. Waarom doe je er normaal gesproken gel in? Dat is ook nog eens erg slecht voor het milieu. Als je berekent wat er jaarlijks aan dat soort middelen in het afvoerwater verdwijnt en er weer uitgezuiverd moet worden, terwijl het helemaal niet nodig is…’ Hij streek automatisch door zijn haren. ‘Kennelijk is het wel nodig, want toen ik hier pas werkte, is er meerdere malen gehint dat mijn haar niet netjes genoeg zat en ik er iets mee moest doen.’ ‘Dat heb je met dat super sluike haar. Ik was altijd jaloers op meisjes met zulk haar.’ ‘En ik op jongens met krullen,’ grinnikte hij ineens. ‘Zullen we even shop praten’?’ ‘Ja, lets talk shop,’ verzuchtte ze en spreidde enkele papieren voor hem uit. ‘Dit zijn mogelijke ontwerpen en dit zijn stofstalen en dit…’ Hij legde een hand op de hare. ‘Dat hoef ik allemaal niet te zien. Het gaat me puur om de cijfers.’ ‘Maar de bank wilde dit wel zien…’ Guido zuchtte nadrukkelijk. ‘Emmy, wil je alsjeblieft met me meewerken? Anders zitten we hier vanavond nog. En dit is wel mijn vrije dag.’
Na een uurtje sparren kreeg Emmy huiswerk om het een en ander uit te zoeken en had Guido het nodige genoteerd. “Je moet minder over de ontwerpen en meer over de commerciële kant van je onderneming gaan nadenken,” zei hij. ‘Oké,’ zuchtte Emmy en wees toen ineens naar zijn kleurige shirt: ‘Dat is leuk, wat je aanhebt. Mooie kleuren en van een goede kwaliteit; het patroon van de ruit sluit precies aan.’ Hij keek naar beneden. ‘Dank je, ik vond hem zelf ook wel vrolijk, toen ik hem in de winkel zag hangen.’ Hij vouwde zijn handen samen. ‘Wat onze zogenaamde relatie betreft: Ik zal je niet meer vervelen met etentjes samen met Lakeman en Petra, maar laten we nog even doen alsof, totdat ik die promotie binnen heb. Dan steun ik jou in je strijd tegen Pavl.’ ‘Goed,’ verzuchtte Emmy, terwijl ze opstond. ‘Ik denk dat ik nog van geluk mag spreken. Pavl is lastig, maar die Petra vind ik doodeng, met haar kattenogen en haar uitpuilende boezem.’ Guido humde een keer veelzeggend. ‘Die jurk van jou is anders ook behoorlijk laag uitgesneden.’ Hij veegde haar papieren bij elkaar. ‘Dat is helaas inherent aan zo’n huurjurk,’ mompelde Emmy een beetje opgelaten. ‘Zo loop ik er anders nooit bij.’ ‘Nee, dat was me al opgevallen,’ zei Guido. ‘Doorgaans heb je van die wijde tunieken aan.’ Emmy keek hem cynisch aan. ‘Waarom denk je dat dat is? Een tenger, klein vrouwtje met een grote boezem trekt nogal de aandacht. En dat is niet het soort aandacht waar ik op zit te wachten.’ Hij hief zijn handen op. ‘Sorry, mijn fout, ik ging te ver.’ ‘Excuses aanvaard,’ antwoordde Emmy en vervolgde toen: ‘Ik moet weer eens terug naar de zaak. Het is zo’n ontzettend leuke shoot, we hebben allemaal fifties spullen bij elkaar gesleept om als attributen te gebruiken.’ Ze pakte haar map van hem aan. Guido opende de deur voor haar: ‘Gaaf. Ik heb ook wel iets met de fifties. Ik heb vroeger zelfs nog rock-’n-roll les gehad van mijn gymleraar.’ ‘Meneer Thorsen!’ riep ze uit, en draaide zich naar hem toe. ‘Dat was ook onze gymleraar. Dan zat jij ook op het Nobel College. Hoe kan ik jou dan niet kennen?’ ‘’Ik ben vier jaar ouders dan jij,’ antwoordde Guido. Emmy dacht na. ‘Oké, dat klinkt logisch. Maar rock-’n-roll was echt helemaal mijn ding!’ ‘Oh, dus jij kunt ook rock-’n-roll dansen?’ vroeg hij verrast, terwijl ze de hal inliepen. ‘Weet je nog hoe het moet?’ Ze dacht na. ‘Ik denk het wel… zoiets vergeet je niet gauw als het er goed inzit. Maar ik heb het al een tijd niet gedaan,’ eindigde ze spijtig. ‘Het is zo moeilijk om een partner te vinden.’ ‘Klopt,’ zei Guido. ‘Die ervaring heb ik ook.’ Ze pauzeerden bij de receptie om een vervolgafspraak te maken. Ineens kreeg hij een idee en ging aan de andere kant van de balie staan. Deze kans moest hij benutten. ‘Ik kaap even je computer, Antoinette.’
Die reageerde laconiek. ‘Het is toch pauze.’ Guido zocht op You-Tube iets op en even later knalde Rock around the Clock door de hal heen. Hij liep weer om de balie heen en stak zijn hand uit naar Emmy. ‘Zullen we? Dit nummer ken je beslist!’ ‘Natuurlijk!’ Ze grijnsde van oor tot oor. ‘Wat doen we?’ Beginnen met 6-Basic Steps, de rest geef ik aan.’ Ze begonnen te swingen en na een aarzelend begin kwam er steeds meer flair in hun bewegingen. Guido voelde dat hij net zo’n grote grijns kreeg als Emmy en legde er nog een schepje bovenop door haar om zich heen te laten wervelen. Hij merkte dat ze hem precies aanvoelde. Die Thornsen moest hun dezelfde dingen hebben geleerd. Met een zwaai tilde hij Emmy op en liet haar weer neerkomen. Vaag werd hij zich ervan bewust dat er mensen om hen heen waren komen staan, die meeklapten op de maat. Rock around the Clock ging over in Tutti Frutti van Chuck Berry en ze dansten als vanzelf door. Vanuit zijn ooghoek zag Guido in een flits Petra staan en vroeg zich even af wat ze hiervan zou vinden, maar daarna werd hij alweer in beslag genomen door de dans. Toen de muziek na drie nummers ophield liet hij Emmy achterover buigen in een backdrop. Emmy veerde met een stralende gezicht naar hem terug. ‘Dat was gaaf!’ ‘Yés!’ Hij kon geen weerstand bieden aan haar glanzende ogen en boog zijn hoofd om haar snel te kussen. Mm, heerlijk mondje had ze toch … Een spontaan applaus klaterde rond hen op. Guido keek om zich heen. Ineens zag hij Harold Lakeman langslopen met naast zich een kleine vrouw met een hoed en een zonnebril op. Oh boy, dacht Guido. Wat heb ik gedaan? Niet bepaald iets voor een partner, zo’n show midden in de hal van het chique Lakeman-kantoor. Hij was blij dat zijn collega’s zich weer verspreidden, na hem op zijn schouder geslagen te hebben of hun duim naar hem op gestoken te hebben. ‘Op het volgende personeelsfeest, hè, Guido, dan treden jullie samen op,’ zeiden er enkelen. ‘Prima,’ zei hij en ontweek intussen Petra’s brandende blik. Daar kreeg hij nog het een en ander van te horen …. Emmy had Lakeman ook gezien en zei: ‘Dat was toch Willeke Je-weet-wel naast Harold?’ Hij knikte. ‘Klant van ons, maar dat is geheim.’ Ze glimlachte en draaide een fictief sleuteltje rond voor haar lippen. Hij onderdrukte de impuls om haar opnieuw te kussen en zei: ‘Ik laat je even uit.’ Maar toen ze bij de deur stonden, kwam Lakeman juist weer binnen. Ze scheelden bijna een hoofd in lengte en Harold keek Guido vanuit de hoogte aan. ‘Ah, Guido, verfrissend, heel verfrissend jullie optreden in de hal. Willeke was er weg van. Goeie timing. Ik zie nu pas dat je danspartner Emmy is, onze Mix & Match koningin.’ Hij legde zijn handen op haar schouders en bekeek haar van top tot teen. Guido voelde een primitief soort irritatie kriebelen tussen zijn schouderbladen.
‘Wat zie je er fantastisch uit, Emmy,’ vervolgde Harold. ‘We hebben aanstaande vrijdag een etentje, Guido, Klaas, Petra en ik. Dan kom je toch zeker ook? Je bent de smaakmaker van de avond.’ Hij gaf haar zijn charmantste glimlach en Guido zag Emmy inwendig terugdeinzen. Die Harold moet niet te persoonlijk worden met mijn vriendinnetje, dacht hij en rolde onbewust met zijn schouders. Lakeman maakte alweer aanstalten om door te lopen. ‘By the way; het is in een heel chique restaurant, dus ik verwacht een top outfit van je, Emmy. Maar zo te zien is dat je wel toevertrouwd.’ Met een knipoog liep hij weer verder. Guido liet hoorbaar zijn adem ontsnappen. ‘Blij dat je goed weggekomen bent?’ vroeg Emmy naast hem plagerig. ‘Het lijkt erop dat je nog niet van me af bent, Guido. Petra zal ook bij dat etentje aanwezig zijn.’ Hij keek zielig. ‘Kun je nog één keer meegaan…?’ ‘Jawel hoor, als jij een ondernemingsplan maakt waar de bank van achterover slaat, blijf ik nog wel even je stand-in vriendin.’` ‘Een ondernemersplan voor Mix & Match waar de bank van achterover slaat, moet vol leugens staan,’ antwoordde hij met wrange humor. ‘Daar begin ik niet aan.’ ‘Ah,’ zei Emmy op gedempte toon over haar schouder. ‘Dus je werkt bij een groot kantoor met rijke klanten en je hebt nog nooit gelogen of bedrogen, Guido? Dan ga je het niet ver schoppen. Doei!’ Ze huppelde de deur uit. ‘Ik bel je!’ riep hij haar na en voegde er toen zachter aan toe: ‘Kreng...’ Ze sloeg de spijker te veel op zijn kop met haar laatste opmerking. Het gesprek onder vier ogen met Lakeman had alleen maar over het bedekken van bedrog gegaan. Zo zag hij het tenminste. Lakeman noemde het ‘omgaan met gevoelige informatie’ en ‘respecteren van de financiële privacy van de klant plus gebruikmaken van geboden kansen’. Oftewel geheime bankrekeningen en handelen met voorkennis, dacht Guido. Op dat moment voelde hij een hand op zijn schouder. Petra! Hij draaide zich naar haar toe. Haar groene ogen versmalden zich, terwijl ze zei: ‘Guido, dat je zo’n extraverte kaketoe als vriendin hebt, wil nog niet zeggen dat je hier een voorstelling hoeft op te voeren. Laat dat alsjeblieft achterwege in het vervolg.’ ‘Meneer Lakeman had er geen probleem mee,’ antwoordde hij nonchalant. Ze lachte spottend. ‘Dan heb je niet goed geluisterd naar de toon waarop hij het zei. Voor één keer kan het zijn charme hebben en kijkt hij het door de vingers. Maar herhaling is absoluut ongewenst. Doe je nog iets speciaals vanavond?’ ‘Ja, ik ben de hele dag weg,’ antwoordde hij kortaf. ‘Ik zie je morgen, Petra.’ Pff… ze werd steeds bezitteriger, dacht hij, terwijl hij naar buiten liep. Maar dat rock-‘n-rollen was top geweest! Emmy had haar leuke kanten.
&
Emmy parkeerde haar autootje achter de tot restaurant verbouwde boerderij. Wat een locatie, zo aan het water. Iets voor een trouwpartij, maar dan moest je het wel kunnen betalen. Ondanks alle tijd en moeite die ze aan haar uiterlijk had besteed, was ze zenuwachtig. Ze zag op tegen Lakeman die haar met zijn wolvenogen helemaal uit zou kleden. Om Petra met haar jaloerse blikken en haar pogingen om haar onderuit te halen niet te vergeten. En zou ze Guido niet voor paal laten staan door domme dingen te zeggen? Ze kwam uit zo’n andere wereld. Ongetwijfeld zag haar date er vanavond ook heel formeel uit. Hoewel hij op zijn vrije dag een totaal andere indruk had gemaakt. Leuke kleren aan, zijn haar lekker nonchalant en dat rock-’n- roll dansen was echt te gek geweest! Ze streek controlerend met haar hand langs haar speels opgestoken haar en stapte uit. Guido zou haar opwachten in de garderobe, dat was aardig van hem. Het was eigenlijk ook een aardige jongen, niet zo’n arrogante bal als sommige van zijn collega’s die zichzelf zo belangrijk vonden en neerkeken op Eco Fun en zijn medewerkers. ‘Stelletje malloten,’ had ze er eentje eens horen zeggen toen ze aan het tafeltje naast hem plaatsnamen. ‘Snappen nog steeds niet dat de wereld alleen om geld draait.’ Woedend was ze geweest en dat had ze hem ook laten merken. Snapten gasten als hij nu nóg niet, dat de wereld niet zonder natuurbehoud kón! Dat natuur de basis was van ieders bestaan, want ze waren allen toch afhankelijk van zuurstof, voedsel en brandstof? Werkelijk, een dergelijke domme filosofie maakte haar razend. Zo was Guido tenminste niet. Hij was meer een pleaser, iemand die het iedereen naar de zin wilde maken en daardoor compromissen sloot, dacht ze. Hoewel hij niet erg positief over haar bedrijfje was. Hij zal er het nut niet van inzien, besloot ze, hergebruik van materialen en kledingstukken. Een beetje oppervlakkig was hij wel. Zo voorspelbaar dat hij ook wat met Floor wilde. Ze zouden een mooi stel vormen, hij donker en knap, en zij mooi, langbenig en met die blonde manen waar iedereen op viel. Wanneer kwamen kleine vrouwen met donker blonde krullenkoppies nou eens in? Op dit punt aangekomen, opende ze de deur van haar elektrische autootje en stapte uit. Voorzichtig, om haar schoentjes niet te beschadigen, liep ze over het grind naar de ingang. Daar werd ze opgewacht door een goedkeurend glimlachende Guido. ‘Wat zie je er weer fantastisch uit. Kleurig, maar heel stijlvol, vooral door de lengte van de rok. Weer een huurjurk?’ ‘Nee.’ Ze glimlachte terug, blij dat hij er ook leuk uitzag in zijn nep-suède jasje en canvas broek. ‘Het is een oude jurk van mijn moeder, uit de Seventies!’ Guido bekeek haar waarderend van boven tot beneden. ‘Super! Hij staat je fantastisch en vormt een perfect geheel met je kapsel.’
Zijn complimenten gaven Emmy een warme gloed rond haar hart. Als hij me bekijkt voelt het heel anders dan wanneer Lakeman het doet, dacht ze. “Dank je.” Ze liet zich door hem naar hun ronde tafel begeleiden. Daar zat Petra, ook gehuld in een opvallende creatie, met naast haar Klaas. Emmy was blij dat ze tussen Klaas en Guido in kwam te zitten. Het weerhield Petra er echter niet van om haar aan te spreken. ‘Weer een tweedehandsje, Emmy?’ Ze knikte naar haar jurk. ‘Nee, een echte Vintage Seventies jurk,’ antwoordde Emmy pittig. ‘Zulke kleding bezorgt me altijd een warm gevoel,’ glimlachte Klaas. ‘Ik ben opgegroeid in de jaren zeventig en toen droegen veel vrouwen van die creaties. Mooie tijd.’ Petra wierp Klaas een boze blik toe, maar die had niets in de gaten. ‘Ben jij al zo oud, Klaas?’ ‘Ja, wat denk je, ik heb een volwassen dochter,’ antwoordde hij verbaasd. ‘Nou, volwassen,’ mompelde Petra. Klaas keek om zich heen. ‘Ze is hier vanavond toevallig ook. Uit eten met de familie Ravenstein.’ ‘Van Ravenstein & Ravenstein, het advocatenkantoor?’ vroeg Petra. ‘Niet slecht.’ ‘Nee, zeker niet. Een van hun zoons is binnenkort klaar met zijn studie rechten,’ zei Klaas. ‘Ja, dat zou een goeie schoonzoon zijn,’ viel Guido hem meteen bij. ‘Een partner die met beide benen op de grond staat, dat heeft Helly nodig.’ Emmy trok haar wenkbrauwen naar hem op. ‘Is Helly ook een vrouw die je belaagt?’ vroeg ze zachtjes en half naar hem toegewend. Guido keek haar veelbetekenend aan en antwoordde even zacht: ‘En ook een die ik kan missen als kiespijn.’ ‘Ik heb wel een verovering gemaakt,’ zei ze plagend. ‘Zoveel gegadigden en ik kom als overwinnares uit de strijd.’ Hij lachte ineens en gaf een kneepje in haar hand. ‘Is dat niet fijn voor je ego?’ ‘Nou! Kon jij maar hetzelfde zeggen,’ zei ze, niet zonder zelfspot. Guido wierp een snelle blik op Petra en Klaas en prevelde toen ondeugend: ‘Ik heb Pavl en Harold Lakeman achter me gelaten, dat is toch ook iets om trots op te zijn?’ Emmy schoot in een klaterende lach. ‘Vooral die laatste vormde een pittige concurrentie voor je. Hoe oud is hij, tweemaal jouw leeftijd?’ ‘Wie is er twee keer zo oud als Guido?’ vroeg een bekende stem achter hen. Guido en Emmy schoten gelijktijdig overeind. ‘Dag meneer Lakeman,’ mompelde Emmy terwijl ze hem een hand gaf. Guido volgde haar voorbeeld. ‘Harold is het vanavond, hè,’ zei Lakeman met pompeuze hartelijkheid. ‘Gewoon Harold voor iedereen. Emmy, je bent een lust voor het oog, ik ben jaloers op Guido. Maar wie is er nu twee keer
zo oud als Guido?’ Lakemans ogen gingen vorsend van de een naar de ander. Emmy keek naar Guido en antwoordde: ‘Zijn vader.’ ‘Mijn vader,’ zei Guido op hetzelfde moment. ‘Logisch,’ knikte Lakeman en liep door naar de anderen. ‘Klaas, jongen. Goed je te zien!’ Emmy en Guido lieten zich weer in hun stoel zakken en Guido gaf haar hand een stiekem kneepje, terwijl hij bromde: ‘Great minds think alike.’ Emmy glimlachte en keek toen naar Lakeman om te zien hoe hij Petra zou begroeten. ‘Petra, wat zie je er verrukkelijk uit,’ zei de grote man. ‘Om in te bijten.’ Emmy’s mond vertrok en ze mompelde tegen Guido: ‘Dan mag hij wel oppassen dat zijn kunstgebit niet in die gespierde nek van haar achterblijft.’ Hij fluisterde grijnzend terug: ‘En dat ze niet terugbijt en meteen wat bloed meezuigt.’ Ze smoorden allebei een lach in hun hand. Petra wierp hen een afkeurende blik toe. ‘Jullie lijken wel een stelletje tieners. Maar Emmy is natuurlijk ook nog erg jong.” Lakeman liet zich in zijn stoel zakken: ‘Bloedjong en bloedmooi, wat jij, Guido?’ Emmy voelde dat Guido zijn arm achterom op de stoelleuning legde, terwijl hij nadrukkelijk zei: ‘Inderdaad, Harold.’ Petra’s ogen schoten weer vonken van jaloezie en Emmy bedacht dat Guido wel uit mocht kijken dat hij zijn leidinggevende niet teveel tegen de haren in streek. ‘Zo!’ zei Lakeman en pakte de menukaart. ‘Eens kijken wat hier vanavond aangeboden wordt.’ Na het aanbod bestudeerd te hebben, merkte Emmy op: ‘Ik zie hier helemaal geen ecologische of duurzame gerechten op staan. En dat terwijl er zoveel restaurants zijn die daar reclame mee maken. Top koks vinden ook dat er zoveel meer smaak aan pure producten zit.’ Guido schraapte zijn keel. ‘Zullen we het daar deze keer niet over hebben?’ Emmy liet haar kaart zakken en zei nadrukkelijk: ‘Iedereen die met mij omgaat, weet dat duurzaamheid heel belangrijk voor me is. Dus wen er maar aan.’ ‘Zo!’ zei Petra meteen. ‘Je bent een gewaarschuwd man, Guido.’ Guido verzette het zoutvaatje en keek van Petra naar Emmy. Ineens boog hij zich naar Emmy toe en zei: ‘Ik heb je nog helemaal geen zoen gegeven, vanavond.’ En hij kuste haar weloverwogen op de mond. Emmy was even ademloos en hoorde in de verte Lakeman geamuseerd opmerken: ‘Dat is ook een manier om je vriendin het zwijgen op te leggen.’ Inderdaad, dacht ze met een diepe zucht. Overdonderend. Alsof je in een lift zit die naar beneden valt. Het is dat ik als eerste ben begonnen met zoenen, anders zou ik het hem verbieden. Omdat iedereen naar haar keek, dwong ze zichzelf te reageren. ‘Bij Eco Fun werken vooral idealisten.’
Wacht... dat was helemaal geen antwoord op wat Guido zei… ze was echt een beetje de kluts kwijt! ‘Hoe kan Eco nu ooit Fun zijn?’ merkte Petra op. ‘Rijden in zo’n krampautootje, nooit eens een lekkere grote biefstuk nemen, maar wel chocola als bordkarton eten en de kleren van Pipi Langkous dragen omdat je zo nodig moet recyclen.’ Ze heeft de strijdbijl nog niet begraven, dacht Emmy. ‘Misschien moet je het blad eens lezen, dan kom je erachter dat die biefstuk en chocolade als beste uit smaaktesten komen.’ Maar Lakeman vond dat het onderwerp wel genoeg besproken was. ‘Over auto’s gesproken, Petra. Doet die van jou het weer?’ ‘Nee,’ schudde ze koket haar donkere haren naar achteren. ‘Ik ben met Klaas meegereden.’ Ze legde even haar hand op zijn arm en Klaas glimlachte schaapachtig. ‘Ik wil je wel naar huis brengen, straks,’ zei Lakeman. ‘Oh, dat hoeft niet, samen uit, samen thuis. Hè, Klaas?’ Petra glimlachte innemend naar Klaas, die glunderend teruglachte. Petra en Klaas? dacht Emmy. Wat is dat voor een combi? Petra was toch op Guido uit? En waarom keek Harold nu zo gepikeerd? Lakeman Accountancy was wel een wespennest als het om de onderlinge verstandhoudingen ging. Niet dat het bij Eco Fun veel beter was, daar werd wat afgerommeld op relatiegebied. Het begrip duurzaamheid speelde er geen rol in! De ober kwam en ze maakte snel een keuze. Toen de bestellingen opgenomen waren en de wijnkeuze bepaald was, opende Petra weer het vuur op Emmy. ‘En hoe gaat het met Mix & Match, is er al een klinkend financieel plan geschreven?’ Emmy zuchtte en verlegde haar bestek. Dat Petra de schijnwerper op haar zwakke plek richtte, was haar niet welkom. ‘Ik heb van Guido het een en ander aan huiswerk op gekregen.’ ‘Zoals wat?’ ‘Ik moet de prijzen nagaan van ecologisch katoen en de Afrikaanse stoffen waar ik mee wil werken.’ ‘Oh ja, ecologisch katoen,’ zei Lakeman. ‘Heb ik even nagekeken op internet. Zonder pesticiden heb je wel een veel lagere opbrengst.’ ‘Ja,’ zei Emmy, ‘dat klopt. Maar weet u hoeveel kilo gif er gebruikt is om dat mooie Italiaanse overhemd van u te maken? En hoeveel vogels er gestorven zijn, omdat ze de vergiftigde insecten aten die op dat katoen zaten?’ Lakeman keek een beetje beduusd naar zijn shirt, trok zijn manchetten recht en ging wat verzitten. Emmy voelde Guido’s voet tegen de hare duwen en hief haar kin op. Ze maakte het hem wel moeilijk, maar als er vragen gesteld werden, mochten er toch ook antwoorden gegeven worden?! ‘Wat vind jij van wat Emmy zegt, Guido?’ vroeg Lakeman. Emmy zag Guido nadenken. Zou hij haar bij vallen? Maar wat zou Petra daarvan vinden? Guido had haar ook nodig.
‘In mijn hart ben ik het wel met Emmy eens,’ zei Guido voorzichtig. ‘Maar we kunnen niet ineens alles ecologisch gaan produceren. De klant wil die extra kosten niet betalen. Hoe denk jij erover, Petra?’ Ze streek haar servet glad. ‘Zoals eerder gezegd, ik koop mijn kleding bij zaken die ecologische katoen aanbieden. En verder gooi ik heus wel mijn flessen in de glasbak.’ ‘Maar intussen hebben jij en Emmy rond de tafel gezeten met Emmy’s papieren,’ begon Harold weer tegen Guido. ‘Denk je dat Emmy’s plan levensvatbaar is?’ Guido aarzelde. ‘Ik denk dat het een kans heeft als Emmy voor zichzelf begint, maar wel haar baan aanhoudt.’ ‘Wat bedoel je?’ vroeg Emmy, die geen kritiek uit zijn hoek had verwacht. ‘Je zou in het weekend of eventueel door de week op de markt kunnen gaan staan met je producten, kijken of het aanslaat.’ ‘Dat heeft helemaal geen zin,’ bitste ze terug. ‘Het publiek dat op de markt komt, is niet mijn doelgroep en de alternatieve markten worden maar eens in de zoveel tijd gehouden.’ ‘Misschien moet je dan je targets bijstellen.’ Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Targets? Kom alsjeblieft niet aan met dat commerciële gebazel, ik heb een hekel aan zakenjargon.’ ‘Je doelen dan,’ zei Guido. ‘Wat is erop tegen om het naast je baan te gaan doen?’ ‘Dat ik niet genoeg tijd heb om iets te maken,’ zei ze empathisch. ‘Ik wil creëren! Mijn hoofd barst van de ideeën, dat gaat dag en nacht door, maar ik heb geen gelegenheid om ze uit te voeren. Dat frustreert me!’ Guido glimlachte en voor het eerst zag ze interesse dagen in zijn ogen. ‘Nu hoor ik geen theorie meer, maar enthousiasme. Weet je wat, morgen of overmorgen plannen we een brainstormsessie. Gewoon alles vergeten wat je hebt bedacht en in het wilde weg ideeën eruit slingeren.’ ‘Nou, als Guido gaat brainstormen, ga dan maar aan de kant staan,’ glimlachte Klaas. ‘Dat is zijn liefhebberij, jonge ondernemers begeleiden.’ Lakeman trok zijn wenkbrauwen op. ‘Dat zul je dan achter je moeten laten, als je vooruit wilt komen. Die peanuts zijn voor assistent-accountants.’ ‘Zo heb ik ook Qidoko binnengehaald en dat is bepaald geen peanuts,’ antwoordde Guido. ‘Nee, zeker niet. Je hebt wel neus voor wat het gaat maken,’ beaamde Petra. ‘Waarschijnlijk ook de reden waarom je nog niet zoveel met Emmy’s plannen hebt gedaan. Of zien jullie elkaar zo weinig. ‘Ik heb er de tijd niet voor gehad,’ verbeterde Guido haar kalm. ‘En ik had van Emmy nog niet gehoord wat ze net zei: dat ze zichzelf niet kwijt kan in haar werk en haar creativiteit wil uiten. Die drive is een onmisbaar element om te slagen als ZZP-er.’ Emmy glimlachte naar hem. Kennelijk had ze de juiste woorden gebruikt, deze keer.
Hij legde zijn hand op haar arm. ‘We moeten naar een plek gaan waar we niet afgeleid worden, een plek die inspireert.’ ‘De natuur,’ was haar eerste reactie. ‘Dan heb ik precies de juiste spot voor jullie,’ viel Lakeman in. ‘Mijn tweede huis aan de plas, zo’n drie kwartier rijden van de stad. Geweldige plek, helemaal midden in de natuur. Dan kunnen jullie elkaar ook beter leren kennen, want jullie weten opvallen weinig van elkaar af. Ik zal jullie zo de sleutel geven, dan kunnen jullie er een heel weekend verblijven. Alles wat je nodig hebt, staat er. En op maandag trekt mijn hulp alles weer recht.’ ‘Nee, dat kunnen we niet aannemen,’ zeiden Guido en Emmy als uit één mond. ‘Onzin,’ wuifde Harold hun bezwaar weg en gooide de sleutel al over de tafel. ‘Beledigd me nu niet door te weigeren.’ Guido pakte met een onderdrukte zucht de sleutel op en keek Emmy aan. ‘Ga je mee? Weekend natuur in?’ ‘Graag, ik draai al zolang in hetzelfde kringetje rond wat Mix & Match betreft dat ik helemaal gaar ben.’ ‘Mooi,’ zei Lakeman. ‘Sla je twee vliegen in een klap. En komt daar Helly niet aan, Klaas? Die ziet er ook goed uit, zeg.’ Emmy zag een jonge vrouw in een kleurige minijurk op hun tafel aflopen. Ze had blosjes van agitatie, maar haar ogen straalden. ‘Pa,’ viel ze meteen met de deur in huis, zodra ze bij hun tafel was aan beland. ‘Ik ben verloofd! Alex Ravenstein heeft me gevraagd!’ ‘Dat is geweldig meisje!’ reageerde Klaas enthousiast. ‘Dat is die jongen die binnenkort toetreedt tot het kantoor van zijn vader, toch?’ ‘Nee, dat is zijn broer Rob! Alex is mijn tennisleraar. Oh, ik ben helemaal in de wolken!’ ‘Tennisleraar?’ Klaas keek alsof al zijn aandelen ineens gekelderd waren. ‘Maar Helly… een tennisleraar! Dat is toch niet iemand die je een goede toekomst kan bezorgen? Wat wil die Alex gaan doen, hij heeft toch ook rechten gestudeerd?’ ‘Ja, twee jaar, maar dat heeft hij opgegeven omdat hij het zo saai vond,’ antwoordde Helly met een nonchalant handgebaar. ‘Wat geeft dat nou, ik kan toch ook gaan werken?’ ‘Als wat?’ bromde Petra cynisch, maar Helly hoorde het niet. Ze kreeg in de gaten dat Guido ook bij het gezelschap aanwezig was. ‘Oh, Guido,’ zei ze een beetje beteuterd. ‘Ik wist niet dat jij… Nou ja, verloofd is nog niet getrouwd, nietwaar,’ eindigde ze toen pragmatisch. ‘Ik moet weer terug, doei!’ Ze fladderde als een vlinder tussen de tafels door, terug naar de familie Ravenstein.
Wedstrijd voor de volgende keer: Helly gaat solliciteren bij Eco Fun! Schrijf je mee aan het vervolgverhaal, en wordt gepubliceerd in Tijdschrift Romantiek!
Deze keer gaat het om Helly, de dochter van Klaas, die gaat solliciteren bij Eco Fun. Ze is nog maar zijdelings voorgekomen in het verhaal, dus je hebt speelruimte. Het is aan te bevelen om het verhaal door te lezen in Romantiek nummer 2, herfsteditie, maar hier in het kort even een schets van Helly:
Ze ziet er goed uit, is begin 20 en heeft zonder succes al heel wat baantjes en opleidingen uitgeprobeerd, vooral op het gebied van uiterlijke verzorging. Ze is opgewekt en sportief, maar niet erg intelligent. Ze vond Guido een interessante partij, maar heeft zich nu verloofd met haar tennisleraar, Alex Ravestein, een gesjeesde student rechten.
Voor welke functie ze gaat solliciteren mag je zelf invullen. Het zou visagist kunnen zijn, dan heeft ze contact met Emmy (stylist) en haar vriendin Floor (stylist/visagist). Maar het kan ook iets heel anders zijn. En hoe ecologisch bewust is Helly eigenlijk? Waarschijnlijk reikt haar kennis niet verder dan make-up die dierproef vrij is, maar als je het aannemelijk kan maken dat ze meer weet, ga je gang! Het is wel raadzaam niet meer dan 1 of 2 nieuwe personages toe te voegen, omdat ze in het verhaal geen hoofdrol gaan spelen, daar zijn er al genoeg van.
Voorwaarden: - 1000 woorden is genoeg om het verhaal neer te zetten. - Let op de juiste tijden en het perspectie, ofwel de personage van waaruit je schrijft. - Let op de juiste of consequente interpunctie zodat het verhaal gelezen wordt zoals je bedoelt. - Houd geen ellenlange intro met een afgeraffeld einde. Je kunt doorgaans aan het begin van je verhaal heel wat weghalen of inkorten zonder dat het onbegrijpelijk wordt. Sowieso een leerzame uitdaging! - Gebruik geen grove taal of platte situaties- Verder mag je het zo ‘gek’ maken als je wilt, zolang het maar enigszins realistisch blijft.
Stuur je verhaal voor 1 september naar
[email protected] En wat is de prijs? Publicatie in Tijdschrift Romantiek (issuu.com/romantiek) en als er een E-book van komt, ook in het boek zelf. Daarnaast stel ik het boekje Bjoetie & De Biest ter beschikking als prijs.
