Onderwijsbestuurder met passie en ambitie Nieuwe directeur HHM Ad Smits vertelt

Fundament Nieuws voor en van alumni van de Hoge Hotelschool Maastricht | nummer 25 | december 2008

In dit nummer Onderwijsbestuurder met passie en ambitie | Werken over de grens: dit keer in Duitsland | Stijn van Leeuwen in de Sprong | De Mening over kinderen en carrière | André van Lieshout in de Wending |

1

4

6

Onderwijsbestuurder met passie en ambitie

door Ankie Hoefnagels

Nieuwe directeur HHM Ad Smits vertelt Per 1 september is Ad Smits aangetreden als nieuwe directeur van de HHM. In deze Fundament een eerste kennismaking met deze door de wol geverfde onderwijsbestuurder, die zichzelf als serieus typeert, maar de jus van de gastvrijheidssector op waarde weet te schatten. Waarom wilde u directeur van de HHM worden? ‘Lodewijk van der Grinten vertelde tijdens een ‘heisessie’ met het management van de Hogeschool Zuyd dat hij naar Koninklijk Horeca Nederland ging. Dat triggerde mij direct. Ik was toe aan een volgende stap na ruim drie jaar als directeur van de faculteit Facility Management gewerkt te hebben. Ik kon deze goedlopende faculteit op een gegeven moment

in de helft van de tijd leiden. In de andere helft werd ik projectleider ‘ondernemerschap’ voor de hele Hogeschool. Dat programma mondde in november uit in het ‘Center for Enterpreneurship Zuyd’. Een natuurlijk moment om aan iets nieuws te beginnen. En dat werd de Hotelschool.’ Op de vraag of hij de HHM ook in de helft van de tijd zal gaan bestieren, reageert Ad slechts met een vriendelijke glimlach. Wat is het verschil met je vorige baan? ‘De HHM is natuurlijk veel groter en complexer dan mijn vorige faculteit. Met een kasteelhotel in ontwikkeling, de campus, het onderwijs met een praktijkgedeelte. Het is een veel bestuurlijker baan met een nationale en internationale dimensie. Er

zitten ook veel meer circuits omheen dan bij de gemiddelde faculteit. Mij is wel duidelijk geworden dat men de HHM er vaak en graag bij wil hebben. Bedrijven en (internationale) onderwijsinstellingen staan regelmatig op de stoep om met ons samen te werken.’ Zijn relatieve onbekendheid met de gastvrijheidssector vindt Ad geen probleem: ‘Ik vind het leuk om met deze nieuwe omgeving vertrouwd te raken. Het extraverte, het sjeuïge. Dat spreekt me aan. En ja, mijn eigen lerend vermogen wordt ook weer eens aangesproken.’ Wat zijn je eerste indrukken? ‘Nu ik hier zo’n paar maanden ben, merk ik hoe bekend de HHM is. We hebben echt een naam. De

★ | Fundament pagina 1

★ | In en om de HHM www.hotelschoolmaastricht.nl

Telegraaf komt graag naar Maastricht voor een interview in de horecabijlage. Ik heb dan ook veel waardering voor de vernieuwingsprocessen die Lodewijk van der Grinten in gang heeft gezet, zoals het kasteelhotel en internationale samenwerking. Die projecten wil ik graag doorzetten. Mij valt op dat de mensen die hier studeren en gestudeerd hebben verknocht zijn aan de opleiding en er een sterk ontwikkelde mening over hebben. Ze hebben kritiek, maar willen tegelijk geen kwaad woord horen over de HHM. Alumni, collega’s, studenten houden van het instituut, maar delen de mening dat de binnenkant wat versterkt mag worden. Hoe is uw contact met de studenten? ‘Ik vind de studenten heel open en enthousiast. Ik ben begonnen met het organiseren van openbare informatiebijeenkomsten met alle jaargroepen. Deze waren drukbezocht en geanimeerd. Ik voel me bij de studenten echt op mijn gemak. Studenten klagen altijd over gebrekkige communicatie. Mede daarom wil ik een systeem ontwerpen waarin zij optimaal betrokken zijn.’ Hoe ziet u de oud-studenten? Ik heb er al heel veel ontmoet de eerste maanden. En zoals ik al zei, hun betrokkenheid is nergens zo groot als hier. Ze zijn slim, charmant en hebben een geïnternaliseerde gastvrijheid. Ik ben zelf nogal een serieus mens, zal niet snel moppen tappen in de kantine. Maar het wat meer uitbundige om me heen vind ik wel aantrekkelijk. En onze alumni doen leuke dingen in de samenleving, de horeca, de zorg, het bankwezen, de advieswereld, maar ook in het relatiemanagement van een gemeente, of zelfs als Hofmaarschalk van de Koningin! Kunt u zichzelf eens typeren als manager? ‘Ach, ik ben niet zo sterk georiënteerd op managementtheorieën, omdat ze nogal ideologisch zijn. Elk

jaar is er wel een nieuwe hype. Je stijl van leidinggeven wordt natuurlijk vooral bepaald door je eigen persoonlijkheid. Maar mijn fundamentele werkwijze is altijd hetzelfde. Ik werk met hoog opgeleide mensen. Ik wil mensen de dingen laten doen waar ze goed in zijn. Dat zien studenten ook. En die worden daardoor geraakt. De kunst is dus om een systeem te ontwerpen waarbinnen mensen een optimale bijdrage kunnen leveren in een organisatie, die helder heeft gedefinieerd waar ze heen wil. Ik leg de lat daarbij hoog. Docenten dienen met ambitie en passie te willen excelleren in hun vak. Mijn centrale vraag daarbij is natuurlijk: Wat voor studenten willen wij hier opleiden? En hoe willen we ons onderscheiden?’ Op de vraag naar zijn sterktes als leidinggevende antwoordt Ad: ‘Mijn capaciteiten probeer ik voortdurend te ontwikkelen. Ik ben oprecht geïnteresseerd in mijn omgeving en heb een sterk analytisch vermogen. Ik neem de tijd om een organisatie-analyse te maken en betrek daar derden bij. Die analyse vertaal ik vervolgens in concepten. Die wil ik goed aan de collega’s en studenten uitleggen door intensief te communiceren. Maar dan worden er ook knopen doorgehakt.’ Wat is uw visie op de toekomst van het instituut? Ad antwoordt heel resoluut dat hij zijn visie eerst met de medewerkers wil delen, alvorens naar buiten te treden. ‘In januari, na een symbolische periode van 100 dagen, presenteer ik mijn plannen. Die ontwikkel ik, zoals gezegd, niet alleen, maar met internen en externen. Dan wordt bepaald welke richting de HHM de komende jaren uit gaat. Want delen is prima, maar er moeten wel besluiten genomen worden.’ ★ Wie meer wil weten over de onderwijsplannen van directeur Ad Smits moet dus nog even geduld hebben. Tot de volgende Fundament!

CV ad smits Geboren Op 22 mei 1955 te Uden Deelt zijn leven met Roos van Rooij Studeerde Theologie met als specialisatie Economische Ethiek aan de Katholieke Universiteit Nijmegen Was Onder andere Docent in het MBO en HBO, Consultant, Beleidsmedewerker bij Fontys Hogescholen, Interim Directeur bij de Economische en Marketing Faculteiten van Fontys Hogescholen en bij Schoevers, Directeur van de Faculteit Facility Management en projectleider Ondernemerschap van de Hogeschool Zuyd. In dat verband is hij bestuurslid van Hoogstarters Limburg Publiceerde Twee handboeken over economie & ethiek en sociaal juridische aspecten van ondernemerschap Mag graag Hockeyen, muziek: jazz/opera (en vroeger, lange tijd geleden actief op de sax) Leest Vooral op vakantie, meeslepende levensgeschiedenissen. Favorieten o.a.: Amos Oz: Een Verhaal van Liefde en Duisternis, Tommy Wierenga: Joe Speedboat en Abelkader Benali: Het Huis van de Moskee

★ | Fundament pagina 2

★ |Werken over de grens www.hotelschoolmaastricht.nl www.hotelschoolmaastricht.nl

Drie alumni vertellen over werken in Duitsland Een stage aan de andere kant van de oceaan, een wereldreis na het behalen van de Funda, carrière maken in het buitenland. Hotello’s deinzen er niet voor terug. Sterker nog, de aantrekkingskracht van het buitenland lijkt een gemeenschappelijke noemer te zijn. In ‘Werken over de grens’ delen de in Duitsland werkenden Harco Leertouwer [F 1998], Stephan Schuschke [F 1996] en Peter Stenz [F 1980] hun ervaringen. Harco Leertouwer [F 1998] ‘Going Dutch is going Deutsch! Duitsers zullen in een restaurant de rekening tot op de laatste Pfennig delen.’ Alle drie werken ze in Duitsland. Ze kennen elkaar echter niet. In Fundament delen zij hun gedachten over werken in Duitsland. Na een korte introductie bijt Manager Central Germany bij Young Executive Recruitment (YER) in Frankfurt, Harco Leertouwer, de spits af: ‘YER is van oorspong een Nederlands bedrijf. Er wordt veel Nederlands gesproken. Inmiddels hebben we 22 kantoren in 6 landen. De voertaal is Engels. Met mijn team en klanten spreek ik dagelijks Duits. Doordat ik nooit in Nederland heb gewerkt, is mijn Nederlands niet perfect. Nederlandse correspondentie wordt dan ook door mijn Nederlandse baas nagekeken. Mijn secretaresse controleert de Duitse.’ Ook Peter Stenz, die overal ter wereld heeft gewerkt, geeft aan dat Nederlandse correspondentie geen sinecure is. Peter, die sinds 1990 in Duitsland werkzaam is voor MICROS en het als Senior Vice President, Strategic Initiatives & member of the regional executive management board ver geschopt heeft, schrijft in een emailwisseling: ‘Als mijn Nederlands wat fouten heeft – mijn excuses – ik geloof dat dit de eerste keer in minstens 5 jaar, is dat ik weer eens meer dan twee zinnetjes Nederlands schrijf.’ Anders is het voor Stephan Schuschke. Alleen al doordat hij in Limburg woont, spreekt de directeur eigenaar van Mise en Place Germany dagelijks Nederlands. Met een

Duitse vader gaat de taal hem net als het werken in Duitsland echter moeiteloos af. ‘Het wonen in Nederland en werken in Duitsland bevalt prima. Zonder kinderen had ik graag in wereldsteden als Berlijn, Hamburg of München gewoond. Met kinderen is werken in Duitsland en wonen in Nederland de ideale combinatie’, vertelt Stephan die de Duitse onderneming vanuit Aken bestuurt en het een prettig ‘bijkomstigheid’ noemt dat hij dagelijks met het Hotello netwerk in verbinding staat. Als voordelen van het werken in Duitsland somt hij op: ‘Duitsers zijn recht door zee. Afspraak is afspraak. Kwaliteit is geen USP, maar standaard. Enkel de allerbesten redden het hier, de ‘slechten’ zijn heel snel ook weer weg. En je kunt er nog autorijden!’ De hiërarchie blijft hij echter wennen vinden. Hij noemt Geschäftsführers die enkel met Geschäftsführers zaken willen doen en medewerkers die ‘kruipen’ voor hun bazen. Snel voegt hij er aan toe: ‘Niet bij ons hoor!’ Peter Stenz [F 1980] ‘Wennen blijft het schoolsysteem en de ‘service mindedness’ van de Duitser. Dat is iets dat hier nog uitgevonden moet worden.’

Peter sluit zich bij de woorden van Stephan aan. Hij voegt toe dat de voordelen die hij ziet, tevens een bedreiging vormen. Hij licht toe: ‘Duitsland is zeer gestructureerd en gedisciplineerd, maar daardoor ook vaak te rechtlijnig en niet altijd creatief. Tevens is Duitsland ten dele overgeorganiseerd, zeker in de publieke sector.’ Stephan vult aan: ‘Dit is een land waar men voor alles een overheidsinstantie heeft..., lokaal, per Bundesland of nationaal. Maar als je je daar eenmaal doorheen geworsteld hebt, kun je gewoon lekker zaken doen. Net als in Nederland.’ De vraag of wij als Nederlanders iets van de Duitse mentaliteit kunnen leren, draait Peter om en legt uit: ‘Ik zou eerder willen antwoorden met wat de Duitsers van de Nederlanders kunnen leren. Meer werknemers boven de 50 jaar in het arbeidsproces integreren en meer deeltijdbanen creëren op alle niveau’s van de organisatie.’ Harco zegt dat wij op onze beurt

Harco Leertouwer

Peter Stenz

door Nicoline Wisse Smit [F 1994]

iets kunnen leren van de ‘gründlicher’ en ‘pünktlicher’ Duitsers. Terwijl Stephan van mening is dat wij van de Duitsers zouden kunnen leren om zaken te doen zonder emotie, maar besluit: ‘Ik denk eigenlijk dat zij liever van ons leren om zaken mét emotie te doen.’ Stephan Schuschke [F 1996] ‘Mogelijke oneffenheden zijn niet met de mantel der liefde te bedekken of bij een biertje te beslechten.’ Op de vraag of Harco van plan is om altijd in Duitsland te blijven, antwoordt hij: ‘Ik zeg nooit meer ‘nooit’, en ook niet meer ‘altijd’. In de afgelopen 10 jaar heb ik in 6 verschillende landen gewoond. Mijn partner is Griekse en werkt in de investment banking in Londen. Momenteel pendelen we de weekenden tussen Frankfurt en Londen. Dat is verre van ideaal en een tijdelijke situatie, maar geeft ons tegelijkertijd de mogelijkheid om gedurende de week wat langer te werken en de weekenden optimaal te benutten. We zullen zien waar de toekomst ons brengt.’ Peter, die met de Duitse Ulli is getrouwd en drie kinderen heeft, voelt zich ondanks de nationaliteit van zijn vrouw niet aan Duitsland gebonden. ‘Ik heb Ulli in 1987 ontmoet in München bij de installatie van één van mijn laatste hands-on projecten. Al snel woonden we samen in Amerika, waar ik werkzaam was voor InterContinental Hotels. Pas in 1990 zijn we in Duitsland terecht gekomen. Mijn carrière heeft ons hier gebracht. Als de jongens uit huis zijn, willen Ulli en ik nog wat (anders) van de wereld zien.’ En zo besluiten ze langzaam het gesprek. De één pendelend tussen Londen en Frankfurt, de ander woonachtig in Nederland en de derde met het buitenland op het netvlies voor de toekomst. Alle drie enthousiast over werken in Duitsland. Alle drie bewust van de cultuurverschillen en de voordelen die Duitsland hen biedt. Hoe enthousiast over Duitsland ze echter ook mogen zijn en hoe bewust ze ook in het leven lijken te staan, het blijven uiteindelijk drie nuchtere Nederlanders en bovenal drie gedreven, bevlogen Hotello’s. ★

Stephan Schuschke ★ | Fundament pagina 3

★ | De Sprong www.hotelschoolmaastricht.nl www.hotelschoolmaastricht.nl

Stijn van Leeuwen Elk jaar nemen zo’n 250 studenten hun Funda in ontvangst. Wat gaan ze daarna doen? Meteen een baan, nog even doorstuderen, of eerst een wereldreis maken? In De Sprong kijken we hoe het leven van een oudstudent er na een jaar uitziet. Deze keer is Stijn van Leeuwen [F 2007] aan het woord. ‘Direct na het behalen van zijn Funda toog Stijn naar Amsterdam. Hier is hij verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van het Qbic Hotel Amsterdam. Stijn vertelt enthousiast over dit in het WTC gevestigde selfservice hotel: ‘Qbic is jong. Een energieke organisatie met een sterk concept. Daarnaast is het Qbic Hotel Amsterdam gevestigd op een toplocatie en heeft het een bezettingsgraad van 98%. Met een geweldige ervaring tijdens mijn praktijkstage in het Park Hyatt Johannesburg zag ik dit als een goede kans om nog een keer aan de hotellerie te proeven.’ Qbic werkt als de zogenaamde low cost airlines: hoe vroeger je boekt, hoe goedkoper. Centraal in de hotelkamer staat de Cubi, een ultramoderne kubus waar de gasten wakker worden in een Hästensbed, douchen in een design badkamer en de kleur van hun kamer kunnen aanpassen aan hun gemoedstoestand. ‘Het is een concept dat aanspreekt. Dagelijks komen er wel mensen binnenwandelen voor een rondleiding. De reacties zijn super’, vertelt Stijn. Stijn is het afgelopen jaar het gezicht geworden voor in het WTC gevestigde bedrijven. Hiermee voorziet hij in de salesbehoefte. Daarnaast is hij aanspreekpunt voor gasten, ziet toe op een goed verloop van het ontbijt, is verantwoordelijk voor de F&B omzet en het inkoopbeleid. Ook stuurt hij de vaste medewerkers aan en onderhoudt het contact met externe partijen, zoals de ingehuurde housekeeping en nachtportierdienst. ‘In eerste instantie was het de bedoeling een volledig selfservice hotel neer te zetten. De ervaring leert echter dat gasten het geen probleem vinden om zelf in te checken, maar toch ook behoefte hebben aan een stukje menselijke aandacht. Bovendien is het verplicht dat er steeds iemand aanwezig is met de nodige diploma’s, zoals een BHV-er. Op basis van de praktijk heeft het concept zich dan ook het afgelopen jaar ontwikkeld.’ Vanuit zijn rol heeft Stijn een belangrijke bijdrage kunnen leveren aan het

door Nicoline Wisse Smit [F 1994]

CV STIJN VAN LEEUWEN 11/2007 – 10/2008 Service Manager Qbic Hotel Amsterdam 02/2007 – 08/2007 Managementstage DeFabrique Evenementen 02/2006 – 07/2006 Praktijkstage Park Hyatt Johannesburg En verder ervaring als reisleider in Turkije, barman in Maastricht en als ober in diverse horecagelegenheden.

uitkristalliseren van het concept. Qbic staat zelfs aan de vooravond van een grote ontwikkeling. Toch heeft Stijn besloten om een volgende sprong te wagen. ‘Ik heb nu elf maanden voor Qbic gewerkt. Het bevalt me super. Het is voor mij een bevestiging dat de hotellerie veel te bieden heeft. Maar voordat ik definitief mijn keuze maak, wil ik eerst even afstand nemen. Daarom heb ik besloten mijn baan bij Qbic op te zeggen en te gaan reizen. Het buitenland is sinds mijn ervaring in Zuid-Afrika aan mij blijven trekken.’ Stijn reist via Singapore naar Bali. Daarna staan Australië en Nieuw-Zeeland op de planning. Wat hij gaat doen? ‘Ik ga werken in de horeca en veel reizen. Ik wil deze landen leren kennen en blijf minimaal zeven maanden weg. Ik heb een open vliegticket en een werkvergunning voor een jaar. En ja..., ik ga ook maar eens heel goed nadenken over wat ik in de toekomst wil.’ ★ ★ | Fundament pagina 4

★ | De Mening

Kinderen en carrière In ‘De Mening’ zijn afgestudeerden van diverse pluimage aan het woord. Zij geven hun mening over een bepaalde stelling of een thema dat met de gastvrijheidsbranche te maken heeft. Dit keer voelden we enkele oud-studenten aan de tand over het thema ‘Kinderen en Carrière’. De meeste studenten zijn, als zij hun hotelschool hebben afgerond, nog helemaal niet bezig met kinderen. Sommigen koesteren wel de wens om ze ooit te krijgen, maar het gros richt zich eerst op zijn carrière. Vroeg of laat denk je echter na over de vraag: zou ik kinderen willen of niet? Zo ja, ga ik dan eerst voor mijn carrière en zie ik over een aantal jaren wel, of wil ik er liever niet te lang mee wachten? Hoe combineer ik het ouderschap met mijn carrière? En blijkt de praktijk zo te zijn als ik had verwacht?

Niks voor mij!

Noël Weltens [F 1993], Managing Director, Human Talent Voor mij was het al heel lang duidelijk dat ik geen kinderen wilde, al voordat ik aan de HHM begon. Dit was niet zozeer ingegeven door carrièrewensen als wel door het idee dat kinderen in het algemeen een beperking zijn op hetgeen je wilt doen met je leven. Want hoe je het wendt of keert, beperken doen ze. Ze schijnen je leven ontzettend te verrijken, laat ik me vertellen. Ik geloof het graag, maar dat is voor mij geen reden om ze wel te nemen. Ik heb gewoon niet zoveel met kinderen, sorry. Gelukkig heb ik een vrouw gevonden die er net zo over denkt. Het is iets waar we allebei bewust voor gekozen hebben. Ik vraag me nog wel eens af of iedereen die wel kinderen heeft, dit ook gedaan heeft. Het lijkt vaak wel of er kinderen zijn omdat het zo hoort of omdat het leuk staat. Ik weet er natuurlijk niks van, maar het lijkt mij dat kinderen een heel grote verantwoordelijkheid zijn, zo niet de grootst mogelijke. Het nemen van kinderen is iets waar je wat langer over na dient te denken dan over de kleur van het nieuwe bankstel of welke lease-auto je volgend jaar gaat kiezen. Sommige mensen zouden gewoon geen kinderen moeten nemen. Ik weet dat tenminste van mezelf.

Papa worden tijdens de studie

Geert Fekkers [F 2003], Event Manager - La Caverne de Geulhem Ik heb me eigenlijk nooit zo bezig gehouden met de vraag of ik kinderen wou, ja dan nee. Ik zat lekker op school en had nog niet echt concrete plannen over wat ik zou

doen als ik klaar was. Maar op een dag - ik had net alles in orde gemaakt voor mijn tweede stage in Cambridge - kwam ik thuis van school, toen mijn vriendin (mijn huidige echtgenote) mij meldde dat ze zwanger was. Niet echt de meest ideale situatie. Mijn eerste reacties waren dan ook niet louter positief maar uiteindelijk ben ik langzaam aan het idee gaan wennen en ben ik begonnen om de noodzakelijke acties te ondernemen: zorgen voor een vast inkomen, de stage omzetten, de eerste stappen nemen richting een vaste baan als ik klaar zou zijn met school etc. In september 2001 begon ik met mijn stage in Brussel. Op 2 januari werd de kleine geboren (Julie). Eenmaal terug van mijn stage was mijn leven uiteraard radicaal veranderd. Dat laatste half jaar, ben ik hard aan het werk gegaan om te zorgen voor een vaste baan. Terugkijkend kan ik wel zeggen dat mijn leven eigenlijk op te delen is in twee delen: vóór die bewuste dag dat mijn vriendin mij vroeg om op te bank plaats te nemen, en alles wat erna gebeurde. Julie heeft er ondertussen een zusje (Lisa) en een broertje (Joël) bij. Ik werk nog steeds in La Caverne de Geulhem, zij het tegenwoordig in een andere functie, en alles gaat zijn gangetje. Het krijgen van kinderen heeft wel een zekere rol gespeeld wat betreft mijn professionele loopbaan, al blijven veel beslissingen uiteindelijk toch ieders eigen keus. In ons geval was dat niet te ver weg gaan uit Limburg omdat we het belangrijk vinden dat de kinderen opgroeien bij onze families. Verwachtingen had ik niet echt, ik heb het allemaal maar op me af laten komen.  De eerste jaren waren qua afstemming carrière / kinderen wel moeilijk, want ik had een echte horeca baan, met veel (nachtelijke) uren, veel verantwoordelijkheden en zeer onregelmatige werktijden. Tegenwoordig heb ik meer een kantoorbaan met meer vastigheid. Beide hebben echter voor- en nadelen. Ik kan niet zeggen dat mijn carrière er echt onder heeft ‘geleden’ maar wel is het zo dat er bepaalde keuzes (niet) zijn gemaakt die hun weerslag hebben op andere keuzes. Concluderend moet ik echter zeggen dat ik het uiteindelijk niet anders meer zou willen, maar dat is nogal logisch...

Parttime stiefmama

Andrea Hodzelmans [2004], Communicatieadviseur, Van Neynselgroep Eigenlijk heb ik nooit een kinderwens gehad. Leuk voor anderen, kinderen, maar niet voor mij. Bovendien had ik nog veel ambities toen ik van de hotelschool af kwam en nu eigenlijk nog steeds. Toen ik vorig jaar mijn huidige partner leerde kennen, wist ik dat hij een dochtertje van 5 jaar heeft, Sarah. De eerste keer dat ik haar zag

door Andrea Hodzelmans [F 2004]

klikte het meteen. Heel belangrijk, want al snel besloten mijn partner en ik dat we wilden samenwonen. Sarah woont bij haar moeder, maar is om het weekend bij ons, een middag in de week en de helft van de vakanties. Met name dat laatste is wennen, geef ik eerlijk toe. 35 vakantiedagen in een jaar opvangen, zonder hulp van grootouders of opvang is erg moeilijk als je beiden fulltime werkt. En dan heb je nog geen vakantie met z’n tweetjes. Inmiddels hebben we hier samen onze draai in gevonden. Als Sarah bij ons is, doen we het rustig aan en staat zij centraal. Ik knutsel regelmatig met haar, met haar papa stoeit ze veel en met ons drietjes hebben we de grootste lol. ’s Avonds zijn we vaak uitgeblust. Heel anders dan de weekenden zonder Sarah, waarin we veel klussen, de stad in gaan of afspreken met vrienden. Daar genieten we dan optimaal van, mede ook omdat we weinig vrije dagen hebben samen. Eigenlijk hebben we zo het beste van twee werelden, vinden we beiden. Of we samen nog kinderen willen? Zeg nooit nooit. Natuurlijk lijkt het me ontzettend bijzonder om een kindje te krijgen van ons tweetjes. Maar de kans dat dat gebeurt achten we zéér klein. Ik weet nu wat erbij komt kijken om een kindje te hebben. Bovendien vind ik mijn carrière ook heel belangrijk en hebben we nog veel toekomstdromen. Dat, gecombineerd met het genieten van Sarah en de kindjes van vrienden en familie, vinden wij perfect.

Carrière én kinderen

Inge de Bekker [F 1994], Directeur Hospitality Interim Combineer je inderdaad je ouderschap met je carrière of je carrière met je ouderschap? Mijn partner en ik werken allebei fulltime en dat betekent dat er vijf dagen per week door anderen voor onze twee kinderen (2 en 3 jaar) wordt gezorgd. Vier dagen per week gaan ze naar het kinderdagverblijf en één dag komt mijn moeder. Gelukkig staan mijn kinderen 's ochtends te springen om naar de crèche te gaan en worden de namen van alle vriendjes en vriendinnetjes in de auto al opgenoemd. Eenmaal op de crèche is het vanzelfsprekend wel eens huilen, maar meestal word ik aangespoord om te vertrekken: 'mama, ga nou werken'. Tja, ik snap het wel, het is er ook echt leuk! We maken goede afspraken over wie ze brengt en haalt en nemen daar ook de tijd voor. In het weekend ondernemen we volop leuke dingen met z'n vieren. Ik heb geen bewuste keuze gemaakt om eerst voor mijn carrière te gaan of later. Volgens mij versterkt het elkaar juist. Mijn kinderen halen het allerbeste in mij naar boven. ★

★ | Fundament pagina 5

★ | De Wending www.hotelschoolmaastricht.nl

De Wending André van Lieshout: La Vita è bellissima! door Ankie Hoefnagels

CV André van Lieshout Geboren Fredericton, New Brunswick, Canada Gehuwd met Carlien van Lieshout-Bolhuis Opleiding: • Doctoraal Engelse Taal- en Letterkunde • Master’s Degree Toegepaste Taalkunde • Postdoctorale opleiding Communicatie Management • Opleiding tot makelaar bij Confcommercio, Macerata Loopbaan • Hoge Hotelschool Maastricht 1989-1998 (docent Engels, docent Bedrijfscommunicatie) • PriceWaterhouseCoopers Management Consultants 1998-2000 (Communicatietrainer) • Hotelschool Den Haag 1999-2007 (Trainer Managementvaardigheden, docent Engels, docent Schriftelijke Communicatie, Onderwijsmanager Languages) Meer informatie over de makelaarsactiviteiten van André is te vinden op www.vinciproperties.com www.magicmarche.com En ook op de blog van Vinci Properties http://blog.vinciproperties.com

Afgestudeerden van de HHM gooien soms het roer om en gaan iets totaal anders doen. Maar ook docenten besluiten wel eens tot een radicale wending in hun leven. In dit nummer is André van Lieshout aan het woord. Over hoe hij na een veelbelovende carrière aan de Hoge Hotelscholen van Maastricht en Den Haag huis en haard verkocht om, samen met zijn vrouw Carlien, een nieuw leven te beginnen. Als makelaar in Le Marche, Italië. Pasta of risotto? André is op het moment dat Fundament belt net in het zonnetje aan het genieten van een cappuccino. Sinds hij met vrouw Carlien neergestreken is in Appignano zijn de dagen een stuk relaxter dan in Nederland. ‘Om een uur of acht opstaan, rustig ontbijten, het Italiaanse nieuws bekijken en dan, rond tienen, nog eens een cappuccino. Dan gaan we onze mail bekijken en zoeken op het Internet naar nieuwe huizen. ’s Middags stappen we in de auto om klanten te ontmoeten of huizen te bekijken. Maken we een ritje langs glooiende heuvels, wijngaarden en middeleeuwse stadjes. En aan het eind van de dag gaan we eens nadenken over wat we die avond zullen gaan eten. Wordt het pasta of toch maar risotto?’ Dit jaloersmakende dagritme wordt slechts af en toe aangenaam verstoord door een kort tripje naar Nederland, waar André nog stagiairs begeleidt in dienst van de Hoge Hotelschool Den Haag. ‘Ze vroegen of ik dat wilde blijven doen. Het is best leuk om nog wat contact te onderhouden met studenten. Want ik had het prima naar mijn zin in Den Haag’. Midlife crisis? Het besluit om afscheid te nemen van Nederland had dan ook niets te maken met een midlife crisis of onvrede met de Hotelschool. André: Zo’n tweeëneneenhalf jaar geleden kwam Carlien thuis van een talencursus in Italië met de boodschap ‘ik weet het zeker, ik wil emigreren naar Italië’. Nu ben ik een echte Italofiel, maar mijn filosofie was altijd ‘laten we geld verdienen in Nederland, en uitgeven in Italië’. Met die lange schoolvakanties kon dat prima.

Maar goed, ik ging toch voor de bijl. We schreven met hulp van een collega een businessplan voor een agriturismo, te vestigen in Toscane, een peperdure regio. Daaruit bleek algauw dat onze return on investment negatief zou zijn. Daarop verlegden we onze plannen naar Le Marche, een nog onontdekte agrarische streek tussen Rimini en Ascoli Piceno. We gingen er op huizenjacht. Toen de makelaar, David Parish, hoorde van onze B&B plannen vroeg hij of we niet voor hem wilden komen werken. Hij kon wel wat mensen met goede talenkennis gebruiken. Voorwaarde was wel dat we een cursus makelaardij volgden en ons registreerden bij de Kamer van Koophandel. We besloten om meteen ons huis in Nederland te verkopen, ontslag te nemen en naar Italië te vertrekken. Terwijl ik de lopende zaken afrondde, had Carlien al een huurhuis gevonden. Op het landgoed van een Italiaanse graaf die met zijn kinderen een wijngoed runt. ‘ Hypothecaire lening, overdrachtsbelasting, recht van overpad in het Italiaans? ‘Het was inderdaad geen makkie die makelaarscursus’, aldus André. ‘We moesten een pil van 600 pagina’s uit ons hoofd leren. Het onderwijs was erg traditioneel, maar dat kwam ons nu wel even goed uit. We lazen elk te behandelen hoofdstuk eerst thuis, en lieten het dan door de docent nog eens voorkauwen. Van november 2007 tot mei 2008 hebben we keihard geblokt en eindeloos vragen gemaakt. De beide schriftelijke examens en het mondelinge examen haalden we gelukkig beiden met vlag en wimpel. Sinds 17 juli zijn we officieel geregistreerd als makelaar en werken we freelance voor twee bedrijven op provisiebasis’, vertelt André. ‘De meeste van onze klanten zijn Brits of Nederlands. Ze zoeken een tweede huis of willen een bed and breakfast beginnen. Ook hielpen we Britse hoteleigenaren bij het zoeken naar een hotelbedrijf in Le Marche. Op dit moment onderzoeken studenten van Den Haag de mogelijkheden voor fractioneel eigendom op de Britse, Nederlandse, Duitse en Scandinavische markt voor ons. Daar zitten vast ook wel wat kapitaalkrachtige Italië-fans bij’. André en Carlien hebben heel wat zeker-

★ | Fundament pagina 7

★ | De Wending www.hotelschoolmaastricht.nl

heden losgelaten. Geen eigen huis meer, geen pensioen. Alleen nog een autoverzekering. Maar het lijkt ze niet te deren. Met 20 á 30 uren werk per week kunnen ze goed rondkomen. ‘Op een studiedag in Den Haag was de bergbeklimmer Edmond Öffner uitgenodigd om het personeel toe te spreken. Hij hield ons voor dat we wat vaker ons jasje uit moeten doen, net als slangen hun huid afstropen. Die opmerking triggerde mij. Ik heb het gevoel dat ik een jasje heb uitgedaan en heel goed in mijn nieuwe vel zit’, aldus André.

het stel niet achterover doen slaan. Van veel bekende cultuurverschillen zoals de grotere hiërarchie en de losse omgang met tijd waren ze zich van tevoren al bewust. ‘Als ik naar een bank ga, vraag ik meteen naar de manager, dat scheelt een hoop tijd. En ja, Italië heeft veel regels, maar je hebt er geen last van! Tijdens de cursus vroeg een medestudent aan de leraar hoe hij een belastingregel binnen de wet kon omzeilen, waarop de leraar dat omstandig uitlegde. Dat tekent de verhoudingen wel een beetje. Ik vind Nederland uiteindelijk bureaucratischer dan Italië’!

Rare jongens die Marchigiani? ‘We zullen er nooit 100% bij horen, maar daar hebben we ons op ingesteld. De Marchigiani worden gezien als de Grunningers van Italië; stugge boeren. Maar daar merken wij niets van. Ze zijn geweldig aardig en gastvrij. We hebben een leuk sociaal leven, en hebben zelfs al een paar echte vriendschappen gesloten. Soms worden we uitgenodigd voor het eten en zitten we met 20 mensen aan tafel uren te eten en te kletsen over van alles en nog wat’, zegt André. De cultuurverschillen met Italië hebben

Plannen voor de toekomst? ‘Sergio, een medecursist, heeft ons benaderd om samen met hem een eigen makelaardij te starten die ook bouwactiviteiten begeleidt. Het klikt goed tussen ons, dus die vervolgstap overwegen we nu. En ja, we genieten weer van de kleine dingen van het leven. Vriendschappen, lekker eten, buiten leven en onze eigen groenten en fruit oogsten. Laat die economische crisis maar komen, dus. Behoefte aan ‘bricks and mortar’ zal er toch altijd blijven’. ★

★ | Geslaagden

★ | Colofon

Nummer 25, december 2008 Fundament is een uitgave van het Alumni Netwerk van de Hoge Hotelschool Maastricht. Afkortingen HHM – Hoge Hotelschool Maastricht Redactie Annemiek Geurts, Andrea Hodzelmans, Ankie Hoefnagels, Leonne Huveners, Nicoline Wisse Smit Ontwerp Obidesign, Maastricht Redactie-adres Hoge Hotelschool Maastricht Alumni Netwerk Postbus 3900 6202 NX Maastricht T: (043) 352 8282 F: (043) 352 8285 [email protected]

Funda-uitreiking 19 september 2008

De redactie behoudt zich het recht voor om ingezonden stukken te herzien voor publicatie. De meningen en ideeën weergegeven in Fundament komen niet noodzakelijkerwijs overeen met die van de redactie. Copyright is in handen van Fundament en van de individuele auteurs. Niets uit deze uitgave mag worden gekopieerd zonder goedkeuring van de redactie.

ISSN: 1876-4088

19 september hebben 199 studenten hun Funda (= bachelor-diploma) en 3 studenten hun MBA-diploma ontvangen tijdens een feestelijke zitting in het MECC te Maastricht.

25 september hebben in Barcelona 17 studenten hun master diploma in ontvangst genomen.

★ | Fundament pagina 8

★ | Om te weten www.hotelschoolmaastricht.nl

Om te weten

Ben je verhuisd, heb je promotie gemaakt, een post-hbo op post-universitaire studie afgerond of ben je voor jezelf begonnen, laat het ons weten. ‘Om te weten’ besteedt aandacht aan wetenswaardigheden van de HHM en somt veranderingen en ontwikkelingen op betreffende jouw loopbaan. ‘Om te weten’ staat stil bij het wel en wee van alumni. Feiten en cijfers, geef ze aan ons door!

Ondernemend

Babies Geboren op 1 juli: Joris, zoon van Ton Falkmann [F 1988] en Yvonne Olthof

Geboren op 3 juli: Zerxes, zoon van Zal Dabhoiwala [F 1994] en Dilshad Marolia Geboren op 11 augustus: Louise, dochter van Nikki Martina [F 2002] en Ed Kiers [F 1993]

Getrouwd

Opgericht in 2007: 'Don't Miss Amsterdam' van Marieke Breunese [F 1999], een bedrijf dat zich richt op het geven van privé rondleidingen in Amsterdam, zowel te voet als per fiets. www.dontmissamsterdam.com Afscheid Op 10 september jl. nam Jacques Collen afscheid van de HHM. Jacques Collen was sinds 1977 in dienst van de HHM als docent Toerisme, op voorspraak van toenmalig directeur Hans van Poucke. In 1988 bouwde hij het vak uit tot een volwaardige afstudeerrichting. Jacques is altijd een vurig pleitbezorger van het Toerisme onderwijs gebleven. Met als filosofie: Zonder horeca geen volwaardig toeristisch product, anderzijds kan de horeca zonder toerisme niet bestaan. Zijn expertise op het gebied van seniorentoerisme en gastronomie is veelgevraagd. Mede door zijn voorzitterschap van de Academie voor Streekgebonden Gastronomie geldt hij ook op dat gebied als autoriteit. Hij werd in de media zelfs de 'Culinaire Paus van Vlaanderen' genoemd. Jacques mag nu, samen met echtgenote Monique, genieten van het goede Vlaamse (senioren)leven. Carrière

Renske Riemslag Baas [F 1999] en Alessio Lazzeretti zijn op 21 augustus in het huwelijk getreden in Italië.

Sjoerd Klein Schiphorst [F 1991] van Landgoed Duin en Kruidberg en het daar gelegen sterrenrestaurant in Santpoort is de nieuwe hofmaarschalk van het Koninklijk Huis. Vanaf

1991 heeft Sjoerd verscheidene functies bekleed in het hotelwezen. Hij begon als assistent-bedrijfsleider bij Golden Tulip, waarna hij in 1992 als directeur de verantwoordelijkheid kreeg voor het gehele management. Vervolgens werd hij hotelmanager bij Hotel en Kasteel Vaalsbroek [1992-1997], waarna hij de functie kreeg van directeur bij Landgoed Duin & Kruidberg te Santpoort [1997-heden]. De hofmaarschalk heeft de leiding over alle huishoudelijke afdelingen in de paleizen van het Koninklijk Huis, verzorgt het verblijf van de gasten van het Koninklijk Huis en organiseert de officiële ontvangsten aan het hof. Hij is ook de chef van de lakeien. In Memoriam Kasper Hofland Op 18 september jl. overleed Kasper Hofland, na een kort ziekbed, op 39 jarige leeftijd. Kasper was sinds augustus 2000 verbonden aan de HHM als Instructeur Instructiekeuken, PGO tutor en stagebegeleider. Kasper was een veelzijdig mens. Een echt horecadier met een rijke carrière, die hem in vele landen bracht, waaronder Zwitserland en Brazilië. Daarnaast was hij dol op muziek en zong in vele bandjes en combo's. Kasper was buitengewoon geliefd bij collega's, maar zeker ook bij de studenten. Hij was altijd vrolijk en geïnteresseerd in zijn medemens. Zijn dood dompelde de Hotelschool in diepe rouw. Het condoléance register werd gevuld met honderden herinneringen en verhalen. Met een herdenkingsbijeenkomst in een bomvolle aula en de volgende dag de afscheidsceremonie in het crematorium van Eijsden, nam de Hotelschoolgemeenschap afscheid van een geliefd en veel te jong gestorven mens. ★

★ | Fundament pagina 6