Op bezoek bij meneer Green
Persoverzicht
NRC (vier sterren): Leuke vertaling van Broadway-succes http://www.nrc.nl/next/2015/11/13/leuke-vertaling-van-broadway-succes-1556347 Twee theatershows die internationaal succesvol waren zijn nu in Nederland te zien: Op bezoek bij meneer Green was een komisch succes op Broadway. De musicalversie van cultfilm Priscilla, Queen of the Desert trok in Londen bijna drie jaar volle zalen. Henk van Gelder 13 november 2015 Op bezoek bij meneer Green. Gezien: 9/11 in Koninklijke Schouwburg, Den Haag. Tournee t/m 10/4. Zie: vanlambaart.nl Een bejaarde weduwnaar krijgt ongevraagd bezoek van een jongeman die bij wijze van taakstraf thuiszorg komt verlenen. Maar de oude man is een argwanende kluizenaar die niet van zulke hulp gediend is. Tot er natuurlijk toch toenadering ontstaat – en tenslotte blijken ze zelfs verrassende tegenpolen te zijn: de één als vader die zijn kind heeft verstoten, de ander als een door zijn vader verstoten kind. Aldus de kundig geconstrueerde intrige van het Broadway-succes Op bezoek bij meneer Green van toneelschrijver Jeff Baron, dat nu in een Nederlandse versie wordt vertolkt door Bram van der Vlugt en Oren Schrijver, nadat John Kraaijkamp en Dirk Zeelenberg het hier al in 1999 speelden. Op een volgestouwd toneel, dat de benauwenis oproept van Greens armoedige appartementje, spelen Van der Vlugt en Schrijver een traditioneel ogende, sterk ingeleefde voorstelling op de vierkante millimeter, waarin regisseur Bruun Kuijt de spanning vaardig opvoert. Hij laat beladen stiltes vallen zonder het looiig te maken. En het New Yorks-joodse idioom van het origineel is effectief overgebracht in de levendige vertaling van comedian Raoul Heertje. Waardoor ook de wrange grappen precies raak zijn gebleven.
Volkskrant (vier sterren): Toenadering en verwijdering tussen jong en oud ontroert http://www.volkskrant.nl/theater/toenadering-en-verwijdering-tussen-jong-en-oud-ontroert~a4184943/
Bram van der Vlugt in de rol van meneer Green © Roy Beusker Wankel, nors en volstrekt onuitstaanbaar speelt Bram van der Vlugt een horrorbejaarde. De toenadering en verwijdering van de oude man en de jonge bezoeker ontroert. Door: Vincent Kouters 13 november 2015, 02:00 Bram van der Vlugt (81) is niet kapot te krijgen. Al sinds de jaren 60 staat hij onafgebroken op het toneel. Dit seizoen speelt hij gewoon in twee producties. Een daarvan is Op bezoek bij meneer Green, met maar liefst zeventig speelbeurten in het hele land. Hij speelt hierin de 86-jarige meneer Green, een man die overduidelijk wél kapot te krijgen was. Wankel, nors en volstrekt onuitstaanbaar is deze horrorbejaarde. En, zo blijkt, een man met een hart van steen. Voor Van der Vlugt is deze rol een kolfje naar zijn hand. Hij geeft de rabiate geloofsfanaticus en voltijds knorrepot een voortdurend vragende en wantrouwende oogopslag mee, waardoor je als vanzelf een hele geschiedenis achter hem vermoedt. Die geschiedenis is er inderdaad, en deze krijgen we uiteraard stukje bij beetje te weten. De Amerikaan Jeff Baron schreef Visiting Mr. Green, zijn eerste en bekendste stuk, in 1996 en deed dat netjes volgens de regels van de toneelschrijfkunst. Elke scène speelt in een realistisch nagebouwd New Yorks appartementje. Elke bedrijf eindigt met een onthulling. En het enige andere personage, meneer Greens bezoek dus, is in alles zijn tegengestelde. Maar het werkt. De vertaling van Raoul Heertje loopt soepel en het broeit en klikt en knettert tussen het tweetal op het podium. Dát is Van der Vlugt. Maar absoluut ook Oren Schrijver, zijn tegenspeler, die de jonge Ross Gardiner speelt. Ross heeft een taakstraf, omdat hij meneer Green een keer bijna aanreed, en nu verplicht is de oude knar zes maanden thuis te verzorgen. Zoals je verwacht groeien ze naar elkaar toe en weer van elkaar af - en zo nog een paar keer. Maar verdomd als het niet ontroerend is. Op bezoek bij meneer Green. Van Jeff Baron door Van Lambaart. Regie: Bruun Kuijt. 11/9, Koninklijke Schouwburg, Den Haag. Tournee t/m 10/4
De Telegraaf: Triomferend acteergeweld http://bit.ly/1kNOgz0 ’Op bezoek bij meneer Green’ Entertainment WIE: Van Lambaart WAT: toneel REGIE: Bruun Kuijt MET: Bram van der Vlugt en Oren Schrijver INFO: vanlambaart.nl
Het decor van Op bezoek bij meneer Green oogt haast als een filmset. Over ieder hoekje van het appartement van meneer Green lijkt te zijn nagedacht. Het is alsof je een stap terug in de tijd doet, aangezien het gros van de meubels uit de jaren zestig stamt. Dit verregaande realisme heeft als nadeel dat het in het hedendaagse theater meteen een sfeer van oubolligheid oproept. De vrij trage, muzikale overgangen tussen de korte scènes en de wat al te Amerikaanse insteek van deze tragikomedie van Jeff Baron, die in 2000 voor het laatst in Nederland werd gespeeld door John Kraaijkamp en Dirk Zeelenberg, helpen daar ook al niet bij. Want een voorstelling over een oude, na de dood van zijn vrouw vereenzaamde, Joodse New Yorker die tegen wil en dank wekelijks door de rechter opgelegd bezoek krijgt van de yup Ross Gardiner, lijkt nogal ver van ons bed. Dat de verhouding tussen de twee mannen op scherp komt te staan wanneer Ross bekent dat hij homo is, is al haast niet meer voor te stellen. Gelukkig tovert de schrijver daarna alsnog een aardige plottwist uit zijn hoge hoed. Maar belangrijker nog: ieder eerder benoemd bezwaar wordt volledig weggevaagd door de twee acteurs die dit stuk spelen. Spelers die niet bang zijn om, waar nodig, een stilte te laten vallen. Die zowel het grote als het kleine gebaar beheersen. De inmiddels 81-jarige Bram van der Vlugt triomfeert als meneer Green, met luid cynisch gebrom, maar ook veel suggestief, onderhuids spel. Eén blik is soms genoeg en het is knap hoe hij voortdurend twijfel zaait over de gaten in zijn geheugen. Maar hij krijgt ook fraai tegenspel van Oren Schrijver. De vlot vertaalde, bij vlagen erg grappige dialogen van Raoul Heertje worden door beide heren perfect gedoseerd uitgeserveerd. Wanneer je naar zulk acteergeweld kijkt, vergeet je met alle liefde het feit dat Op bezoek bij meneer Green eigenlijk nogal rechttoe rechtaan theater is. Dan zijn er alleen nog die twee mannen met al hun nukken en fraaie kanten. En dan overheerst de ontroering, de humor en de menselijkheid. Esther Kleuver
De Theaterkrant: Na het conflict volgt de verzoening http://www.theaterkrant.nl/recensie/op-bezoek-meneer-green/
OP BEZOEK BIJ MENEER GREEN VAN LAMBAART ENTERTAINTMENT ★★★☆☆ TONEEL
9 NOVEMBER 2015 - KONINKLIJKE SCHOUWBURG, DEN HAAG - SPEELLIJST
Na het conflict volgt de verzoening
Door Kester Freriks gepubliceerd 10 november 2015 Er klinkt geagiteerd kloppen op de deur: een oude man schuifelt door zijn kamer. De ongevraagde, onbekende bezoeker maakt met veel misbaar zijn entree. Weerbarstig en afwijzend is zijn ontvangst. Al snel komt de waarheid aan het licht. De jongeman, Ross Gardiner, heeft de oude man aangereden en moet hem verzorgen, als taakstraf opgelegd door de rechter. De bijna negentigjarige weduwnaar Green herinnert zich van het ongeval niets, of wendt voor van niets te weten. In de regie van Bruun Kuijt krijgt Op bezoek bij Meneer Green een sterk psychologisch-realistische speelstijl en setting. Alleen al het interieur is van een verregaande ouderwetsheid. Donkere keukenbetimmering, meubilair uit de jaren zestig; er is geen enkele abstrahering of stilering toegepast. Die natuurgetrouwheid van spel en decor maken de voorstelling gedateerd en dat is eigenlijk helemaal niet nodig. Het is alsof regisseur Kuijt en ontwerpster Marjolein Ettema voorbijgaan aan alle verworvenheden van het recente theater. Visiting Mr. Green van Jeff Baron ging in 1966 in New York in première en is wereldwijd een theaterhit. In Nederland speelde het eerder, in seizoen 19992000, met John Kraaijkamp en Dirk Zeelenberg. Nu vertolken Bram van der Vlugt en Oren Schrijver de hoofdrollen. Ze doen dat met vaart en verve, niet gehinderd doordat het stuk is opgeknipt in korte
scènes waartussen muziek opklinkt. Wel is goed van de regie gezien dat de twee personages aanvankelijk elkaars volkomen tegenpolen zijn, in elk opzicht. De weduwnaar bedachtzaam, cynisch, ontoegankelijk, levend in zijn eigen wereld van herinneringen. Hij wil beslist geen enkele bemoeienis van buitenaf. Gardiner daarentegen is opgejaagd. In tegenstelling tot Van der Vlugt neemt hij nauwelijks rust in zijn spel of dictie. Tot halverwege blijven de acteurs behoorlijk lijnrecht tegenover elkaar staan. Deze zogenoemde ‘conflictdramaturgie’ is niet altijd even sterk en blijft te lang botsen. Er komt een mooi breekpunt wanneer Gardiner zich laat ontvallen van joodse afkomst te zijn. Dan klaart de mopperende oude man op en zoekt hij toenadering. Hijzelf is kind van gevluchte joodse ouders uit Rusland. In New York zochten ze hun heil, daar worden ze tenminste niet zomaar vermoord of gepest. In een andere bekentenis van Gardiner geeft hij toe nooit te zullen trouwen, want hij is homoseksueel. Nu Gardiner verborgen kanten van zijn persoonlijkheid heeft getoond, volgt ook de ene bekentenis na de andere van Meneer Green. Zijn levensgeschiedenis is geheel anders dan hij voorgeeft. In een dramatische scène ontwaakt hij uit een nachtmerrie, waarna hij Gardiner voor zijn zoon aanziet en in de waan verkeert dat zijn vrouw nog leeft. Die geleidelijke onthulling van geheimen en verborgen mysteries maakt Op bezoek bij Meneer Green uiteindelijk spannend en ontroerend. Vanuit hevig conflict ontstaat geleidelijk verzoening en begrip. Inderdaad, meer als vader en zoon dan als oude man en zorgzame jongeman. Van der Vlugt weet op indringende manier een volmaakte balans te behouden tussen wat hij prijsgeeft of wat hij verborgen wil houden. Als toeschouwer kom je er niet exact achter wat hij simuleert en wat hij echt niet meer weet. Dat geeft aan het contrast tussen beide personages een bijna verstilde, ingehouden dramatiek. De nieuwe vertaling is van stand-upcomedian Raoul Heertje. De dialogen zijn snel en vaardig, met de juiste timing van grappen en humor. De voorstelling zou gebaat zijn bij meer abstractie en minder realisme. Maar misschien is dat niet de juiste vraag aan een productie als deze; wie kijkt naar foto’s en videobeelden van al de wereldwijde opvoeringen ziet dat het herkenbaar realisme overheerst. En misschien is dat ook het allerbeste, maar toch: als theaterbezoeker wens je ook dat traditioneel georiënteerd, vrij repertoire kans geeft aan vernieuwing. Foto: Roy Beusker - See more at: http://www.theaterkrant.nl/recensie/op-bezoek-meneer-green/#sthash.k68kEWRv.dpuf
8weekly: ‘Op bezoek bij Meneer Green’ is prachtig maar conventioneel http://8weekly.nl/recensie/op-bezoek-bij-meneer-green-is-prachtig-maar-conventioneel/
RECENSIE: Van Lambaart Entertainment - Op bezoek bij Meneer Green
donderdag 12 november 2015 / 0 Reactiesdoor: Tamara de Reus / Fotograaf: Roy Beusker 3.5 Sterren In Op bezoek bij Meneer Green ontvouwt zich de opmerkelijke vriendschap tussen de hoogbejaarde, nukkige meneer Green en de jonge, gewiekste zakenman Ross. Het stuk is een veel opgevoerde en vaak geprezen klassieker en dat is terecht. De versie van Van Lambaart Entertainment kent sterk spel en is daardoor een meeslepende ervaring. De verschillende hyperrealistische elementen maken de voorstelling naast toegankelijk echter ook wat ouderwets. Op bezoek bij Meneer Green ging in 1996 in première en sindsdien is het stuk in 45 landen opgevoerd en veel bekroond. De laatste professionele Nederlandse opvoering was in 2000. Het verhaal draait om de ontwikkeling van een opvallende vriendschap. Meneer Green leidt een teruggetrokken en eenzaam bestaan in een vervallen New Yorks appartement. Zijn vrouw is recent overleden en hij kan daar moeilijk mee omgaan. De routine van meneer Green wordt doorbroken door bezoekjes van Ross Gardiner. Ross heeft meneer Green per ongeluk aangereden en daarom heeft Ross een taakstraf gekregen. Die bestaat uit het voor een half jaar lang wekelijks visiteren van zijn slachtoffer. Alhoewel geen van beide heren aanvankelijk enthousiast is over deze situatie, blijkt gaandeweg dat ze toch overeenkomsten hebben. Ze raken zo toch aan elkaar gehecht. Sterk en subtiel spel Jeff Barons tekst kenmerkt zich door een subtiele balans tussen innemende komische momenten en realistische dramatische ontwikkelingen. De twee personages zijn in zoveel opzichten elkaars tegenpool dat wrijving en kolderieke situaties onvermijdelijk zijn. Gelauwerd acteur Bram van der Vlugt zet een heerlijk weerspannige weduwnaar neer. Alhoewel het personage makkelijk een karikatuur had kunnen worden, zorgt Van der Vlugt er met zijn geperfectioneerde lichaamstaal, zijn sprekende mimiek en zijn gevoel voor timing voor dat dit achterwege blijft. Ook Oren Schrijver is uitstekend gecast. Zijn springerige levendigheid en energie contrasteren mooi met de andere persoon. Bovendien maakt ook hij fijn gebruik van lijf en stem en ook zijn timing is voortreffelijk. Het samenspel is boeiend en geloofwaardig en zorgt ervoor dat de voorstelling een ontroerende ervaring is.
Ouderwets kader Het spel wordt omlijst door een ouderwets kader. Zo bestaat het decor uit het tot in detail uitgewerkte, oubollige appartement van Meneer Green. Niks wordt aan de fantasie overgelaten, geen rekwisiet is denkbeeldig. Als het appartement een vierde muur had gehad, had er zo een bejaarde kunnen wonen. Daarnaast doen de verkleedpartijen van Ross – voor elke week heeft hij een ander kostuum – filmisch aan. Ook zijn er de pompeuze geluidsfragmenten, die vooral worden ingezet bij scènewisselingen. Deze elementen maken de voorstelling hyperrealistisch. Het stuk is op deze manier toegankelijk voor nietdoorgewinterde theatergangers. Wél-doorgewinterde theatergangers verwachten misschien juist wat minder poespas en meer abstrahering. Dat neemt echter zeker niet weg dat Op bezoek bij meneer Green van Van Lambaart Entertainment een sterke, onderhoudende voorstelling is in zijn genre en een rijke (theater)avond vormt. Van Lambaart Entertainment - Op bezoek bij Meneer Green Regie: Bruun Kuijt Artiest: Van Lambaart Entertainment Gezien op maandag 09 november 2015 in Koninklijke Schouwburg, Den Haag Nog te zien tot zondag 10 april 2016 Beoordeling: 3.5 sterren
Puur op reis: Bram van der Vlugt is ideale 'meneer Green' http://www.puuropreis.nl/cultuur/cultuur-nieuws/13377-bram-van-der-vlugt-is-ideale-meneer-green 05 oktober 2015 11:09 Cultuurnieuws "Zolang ik kan denken, lopen, praten en onthouden blijf ik spelen”, antwoordt de 81-jarige Bram van der Vlugt op de vraag of hij er ondertussen nog niet aan denkt om te stoppen. En stoppen doet hij nog lang niet. Integendeel. Van der Vlugt is, samen met acteur Oren Schrijver, vanaf oktober te zien in het stuk ‘Op bezoek bij meneer Green’. Producent Erwin van Lambaart vindt Bram van der Vlugt de ‘ideale meneer Green’. “Ik heb eerder met hem samengewerkt in het stuk ‘On golden pond’, en wilde hem dolgraag ook voor dit stuk. Niemand anders kan de rol zo spelen als hij. En zoals schrijver Jeff Barons hem bedoeld heeft.” Tegengas Van der Vlugt hoefde dan ook geen auditie te doen voor de rol. Tegenspeler Oren Schrijver moest dat wel. Lambaart: “Veertien mannen hebben auditie gedaan voor de rol. Ze waren allemaal goed, maar het was al heel snel duidelijk dat het Oren moest worden. Vanaf het eerste ogenblik was er chemie tussen de twee spelers.” Regisseur Bruun Kuijt vult aan: “Het stuk is meer dan je tekst opzeggen. Het moet kloppen. Je moet het voelen. Bram heeft iets ondeugends en dat heeft Oren ook. Dat herkenden ze in elkaar. Ze kunnen samen enorm dollen, maar zijn daarnaast zijn ze beiden zeer gedreven en professioneel.” Oren voegt toe dat hij er eerst erg onder de indruk van was om met Van der Vlugt te spelen. “Ach, hou toch op”, interrumpeert deze terwijl hij zijn jongere collega bij de arm pakt. “Kijk, ik kan wel gaan zitten met een houding van ‘ik ben ouder, dus luister maar naar mij want ik weet alles al’, maar dat zou belachelijk zijn. We dragen dit stuk samen. We zijn een duo. En dat het klikt was al bij de audities duidelijk. En hij gaf direct tegengas. Dat heeft het personage ook nodig anders zou ik hem simpelweg van het toneel spelen.” Vlot en modern vertaald Van der Vlugt als de norse meneer Green. Het lijkt een rol op het lijf geschreven omdat hij lofuitingen wegwimpelt als een ‘grumpy old man’, maar zijn mondhoeken krullen regelmatig, vooral wanneer hij over het stuk praat. En over de teksten, die vertaald zijn door Raoul Heertje’: “Het stuk is een mengeling van drama en humor, maar dan niet met ‘bedachte grappen’. Al eerder is het in Nederland op de planken gebracht, maar de versie anno 2015 is snel, bijna tv. Aangepast aan deze tijd. De lach zit hem in de wrange humor die mensen kunnen hebben om nare situaties het hoofd te bieden. Ik heb niet voortgeborduurd op de al bestaande vertalingen maar er mijn eigen inbreng op losgelaten.” Heertje heeft wel nauw overleg gehad met schrijver Barons. ”Ik heb met hem gesproken in New York en hij vertelde me hoe zij zich, soms ook terecht, bezorgd maakt over hoe het stuk gebracht wordt. In de Spaanse versie bijvoorbeeld wordt nogal op de lach gespeeld. En dat terwijl het stuk dat juist niet nodig heeft. Meneer Green hoeft geen komische versie van zichzelf te worden. De lach zit er in, maar op een andere manier. En Bram weet als geen andere hoe hij die cynische humor eruit kan laten knallen. Bovendien is de Nederlandse humor, als je dat zo kan zeggen, anders dan die in bijvoorbeeld Amerika. Daar moet je grappen als het ware uitschrijven. terwijl we het hier fijner vinden om dingen zelf in te kunnen vullen. Maar zoals ik al zei, het stuk heeft geen toegevoegde grappen.” Voor Oren is het feit dat er Joodse elementen inzitten wel interessant, maar hij benadrukt dat die niet de boventoon voeren. “Ik ben zelf Joods, dus herken dingen. De invloed van die Joodse tradities speelt een rol in het leven van de personages, dus het hoort er wel gewoon bij.” De spelers staan op. De repetitie wacht. Volgens Lambaart is het nu al geweldig om te zien hoe je vanaf het begin het verhaal ingetrokken wordt. ‘Het is geen toneelstuk met een trage opbouw. Pats boem. Je zit er gelijk in en wordt door de spelers steeds verder meegenomen in het verhaal. Het is een stuk over emoties en menselijke relaties. Meneer Green is niet alleen interessant voor ouderen.
Ook jongeren zullen er veel in herkennen.” Van der Vlugt: “In het stuk gaan Oren en ik samen op reis. En de toeschouwer reist mee.” Waarover gaat ‘Op bezoek bij meneer Green’? Twee mannen krijgen tegen wil en dank met elkaar te maken. De 86-jarige weduwnaar meneer Green leeft teruggetrokken in zijn flat als er een jonge zakenman bij hem aanbelt. De man heeft een taakstraf. Zes maanden lang moet hij meneer Green wekelijks bezoeken. Geen van beide mannen zit op de bezoekjes te wachten, maar gaandeweg blijken de twee meer aan elkaar te hebben dan ze dachten. Speeldata Jeff Barons Op bezoek bij meneer Green, is sinds de wereldpremière in 1996 in 45 landen opgevoerd. Try-outs: vanaf 23 oktober 2015 Première: 9 november 2015 Koninklijke Schouwburg Den Haag Speelperiode t/m april 2016 in diverse theaters in Nederland.
Noordhollands Dagblad + HDC Media: ’Meneer Green’ is spitsvondig theater
FOTO ROY BEUSKER Bram van der Vlugt en Ross Gardiner in ’Op bezoek bij meneer Green’.
Oren Schrijver overtuigt ook in een serieuze rol
’Meneer Green’ is spitsvondig theater Bijzonder slim weet de Amerikaanse toneelschrijver Jeff Baron in zijn stuk ’Op bezoek bij meneer Green’ de link te leggen tussen de discriminatie van joden en homo’s. Allebei uitgemoord in de nazikampen van ’40-’45, allebei nog altijd makkelijke slachtoffers van denken in vooroordelen. Met dit thema als rode draad tilt Baron zijn verhaal uit boven de geijkte comedy en brengt er een snufje pittige peper in aan. Prima vertaling Dankzij een prima vertaling naar soepel en naturel Nederlands (door Raoul Heertje), een mooi strakke, zorgvuldig alle klippen van sentimentaliteit omzeilende regie van Bruun Kuijt en niet in de laatste plaats uitstekend spel van Bram van der Vlugt en Oren Schrijver biedt ’Op bezoek bij meneer Green’ een aangename toneelavond. Ross Gardiner (Oren Schrijver) heeft de oude meneer Green (Bram van der Vlugt) aangereden bij het oversteken. Geen ernstig letsel, maar de rechter oordeelt toch dat Gardiner maar een taakstraf moet doen: een half jaar lang meneer Green wekelijks opzoeken. Aanvankelijk is de oude heer daarvan absoluut niet gediend (’Wie wordt er nou eigenlijk gestraft?’), maar als hij hoort dat Gardiner net als hij zelf joods is, ontstaat er geleidelijk toch iets als
een band tussen de twee. Totdat Gardiner bekent homo te zijn. Dan stuiteren alle bekende vooroordelen over het podium. Fel trekt meneer Green van leer: joodse jongens zijn niet ’feygele’. Van der Vlugt is de ideale meneer Green: stug, cynisch, zit helemaal niet te wachten op bezoek, redt zichzelf wel, al ligt zijn huis vol troep en is zijn koelkast akelig leeg, maar met toch net dat kleine randje kwetsbaarheid. Maar misschien een nog grotere verrassing is Oren Schrijver. Hij werd vooral bekend van rollen in populaire televisieseries en musicals, maar laat nu zien ook met een serieuze rol heel goed uit de voeten te kunnen. De gesprekken tussen beide mannen tiktakken lekker snel heen en weer en overtuigen volkomen. Best knap ’Op bezoek bij meneer Green’ stelt op een spitsvondige manier vooroordelen aan de orde, verpakt in een vrolijke voorstelling. En dat is best knap.
Goedemorgen Nederland – 9 november (video) http://www.omroepwnl.nl/video/detail/gnl__91115 (deel 1 vanaf 4:45)
Opium – 12 november – Bram van der Vlugt (video) http://www.npo.nl/opium/12-11-2015/AT_2043308
