Nooit meer. slapen in nat gras. magazine 04. Wat doen we met uw euro? Daklozen koesteren hun juweel. Afblijven!

voor wie geeft om het Leger des Heils

magazine 04 Wat doen we met uw euro? Afblijven!

Daklozen koesteren hun juweel

Nooit meer

slapen in nat gras Ferry woont nu zelfstandig; lees achterop zijn verhaal

InHOUD

8

Vakantie voor Karim Jaarlijks organiseren de Goodwillcentra van het ­Leger des Heils in ­Amsterdam een vakantieweek of -weekend voor verslaafden en daklozen uit de ­opvang; of voor gezinnen met een zeer laag inkomen. De uitstapjes zijn mogelijk dankzij giften van particulieren en clubs als de Rotary. Ze helpen mee als vrijwilliger, financieren creatieve activiteiten of de busreis ernaar toe. In de bossen van Lunteren komen cliënten op adem, bijvoorbeeld met spelletjes als lasergamen. Voor sommigen bewerkt de rust een ommekeer in hun leven.

Juwelen van daklozen Geen huis, geen familie, geen vrienden, maar nog wel een dierbaar bezit. Wat koesteren daklozen? Hans, Alain en Jan vertellen.

13

90

6

Uw geld voor rita 35+ en eenzaam

mannen aan ontbijt en diner

25

“Hier zijn ze te gast, op straat worden ze buitengesloten”

op de wachtlijst

tot 6 x

Ben Dragstra, clustermanager Buurt & Identiteit in Amsterdam

per dag geen drugs hoeven scoren, dankzij vakantierust

Beeld Thijs Wolzak

Tinie woont in bejaardencomplex de Goodwillburgh in Amsterdam. Ze las als eerste de teksten van Kans en reageert.

4

nachten slapen onder een dekbed, in plaats van een vieze slaapzak

Waar komt uw geld terecht? Met uw donatie helpen we Rico, Augustinho, Rita, Dientje… en vele anderen.

“Eenzaamheid, daar moet je niet te veel over zeuren, toch? (6) Wees tevreden met wat je hebt. Dat ben ik ook, hier, met mijn spulletjes. Goed zeg, dat Johan zijn hart en ziel in de scouting legt (12). Het lijkt me leuk om met die jochies op te trekken in het bos. Verschrikkelijk, die aardbeving. Nu Haïti, volgende week ergens anders. (14) Je kunt wel aan de gang blijven met puinruimen. Gelukkig verzet het Leger veel goed werk ter plekke.”

Tinies vader was ook haar oom. Lees haar verhaal op pagina 16

De nieuwe eenzame is jong, vrouw en alleenstaand, weet hoogleraar Jenny Gierveld.

Verder 4

 oe mee! Het Leger zoekt vijftig D ­collecte­coördinatoren. 5 Cliënten verbouwen biologische groenten voor ‘eigen’ keuken 12 Johan Luijsterburg besteedt al zijn tijd aan de scouting van het Leger des Heils 14 Waarom heeft Haïti nog steeds uw hulp nodig.

18 20 22 23

Elly Vink wil weten: ‘Is beleggen (met donateurgeld) wel ethisch verantwoord?’ Kew Jaliens: voetballer in een egoïstische wereld, met een zwak voor God Sandra houdt een dankceremonie voor haar overleden kindje, in de kerk Met 4 liter soep voeden medewerkers Groningse buitenslapers. Per fiets!

Foto op de cover Merlijn Doomernik

2

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

3

Hoe kunt u helpen? In deze ­advertentie zet Kans het licht op projecten van het Leger des Heils.

Broccolizaadjes voor eigen kweek

COLUMN Gouden jurk en hoge hak

Bij cateringonderneming SenS (Soep en Sap) van het Leger des Heils werken Amsterdamse dak- en thuislozen in de keuken en bediening. De ingrediënten voor het dagelijkse menu kweken ze zelf. Een dagje moestuin. TEKST Marc Evers Beeld Erik van der Burgt

Het leven van mevrouw T. was het bewijs van de wet van Murphy: wat verkeerd kon gaan, ging verkeerd. Als jonge moeder werd ze door haar man verlaten. Haar vier kinderen kwamen op het foute pad en ­verbraken ieder contact. En zelfs nu, bij haar crematie, loopt het mis. Met z’n drieën staan we in een kleine kamer van de uitvaartonderneming. De uitvaart is sober, want zo goedkoop mogelijk. Mevrouw T. had één wens: hét lied van Mieke Telkamp. Maar uit de stereo-installatie klinkt iets ­anders. Als de muziek afgelopen is, komt de uitvaartleider statig binnen. Hij wil vertrekken, maar ik niet. Het kost hem een zee van tijd om het juiste lied te vinden, maar wij wachten rustig. Mevrouw T.’s enige en laatste wens zál uitgevoerd worden. Ik vertel het thuis. Even later komt mijn dochter van 12 naast me zitten. “Papa, ik weet wat ik wil, maar ik durf het niet te zeggen. Dus vraag het me.” Ik vraag het haar. “Ik wil een gouden jurk en gouden hoge hakken aan in de kist. Spierblond haar, veel makeup, knalrode lippenstift en mijn nagels gekleurd en met steentjes. Ik wil mijn handen zo”, zegt ze, en ze poseert als een overlevende heilige. “Dan kan iedereen mijn nagels zien.” Dus dat ligt vast. Als mensen in hun testament het Leger des Heils aanstellen als executeur, zorgen wij ervoor dat ze krijgen wat zij willen. Dat is niet wat ánderen denken dat zij nodig hebben, of vinden dat ze maar genoegen mee moeten nemen. Wij zorgen ervoor, zelfs tot goud ­gekleurde jurken en hoge hakken toe.

E

lke maandag en vrijdag draait een busje van het Leger des Heils het terrein op van boerderij De Zeehoeve in Diemen. Erachter ligt een stuk grond (750m2) waar mensen met een psychiatrische achtergrond en men­sen uit de verslavingszorg in een moestuin werken. Zo ook op deze zonnige voorjaarsdag. In de stille omgeving waar enkel de fluitende vogeltjes voor geluid zorgen, schoffelen vier mannen netjes de bedden van twee bij

twee meter. Broccolizaadjes erin, klaar. Even verderop steken vier bamboestokjes uit de grond. ‘Rucolasla’, zegt het bordje erbij. Alle gewassen (kruiden, groenten en fruit) gaan rechtstreeks vanaf het land naar de keuken van het vorig jaar gestarte cateringbedrijf SenS. Geen bestrijdingsmiddelen, een duurzaam productieproces. En, niet onbelangrijk, het is een mogelijkheid voor bijvoorbeeld dak- en thuislozen om weer ­structuur in

Geldbomen groeien niet in onze tuin. Maar ­collectebussen hebben we te over! We zoeken vijftig coördinatoren die in hun woonplaats de collecte organiseren, coördineren en vrijwilligers benaderen om te collecteren. In totaal hebben we ­vijfduizend vrijwillige lopers nodig. Zeg ja!Doe mee met onze collecteactie in het najaar van 2010. Geef u op via de antwoordkaart in het midden van dit blad. Vragen? Bel 036 – 539 82 33 of mail naar [email protected]

4

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

Illustratie Wendy Panders

‘In alle rust schoffelen’ Axel Seferina (45) werkt in de moestuin van SenS: “Via verslavings­ zorginstelling Jellinek kwam ik bij SenS terecht. Ik werk zowel in de keuken als in de moestuin. Schoffelen, zaadjes planten, heerlijk rustig. Mijn moeder haalde vroeger op de Antillen al het fruit en de groente uit eigen tuin. Mooi, kan ik die traditie voortzetten. En ik weet nu wat ik straks in de pan doe. Eindelijk heb ik mijn leven weer een beetje op de rails.”

hun leven te krijgen. Want de werkdag begint om negen uur. De tuinmannen krijgen vijf euro per dagdeel. “Vorig jaar zijn we de tuin begonnen, dit jaar kunnen we echt oogsten”, zegt jobcoach Astrid Folkringa. Zij begeleidt de tuinmannen in de moestuin. “Voor deze mensen is het belangrijk om een dagbesteding te hebben. Het helpt ze in de richting van een zelfstandig bestaan.”

Ron Thomlinson

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

5

Eén op de drie mensen is eenzaam, één op de tien zelfs extreem. Dat zijn niet alleen 80-plussers. Volgens Jenny Gierveld, emeritus-hoogleraar sociologie van de VU, zijn relatief veel mensen tussen de 35 en 55 jaar eenzaam. “In die leeftijdsgroep vallen de ontslagen.” TEKST Ellen Weber Beeld Ruben Timman

Zij voelt zich eenzaam, hij niet

E

en rijtje mensen, tien gezichten. Een van hen voelt zich buitengesloten. Misschien is het uw buurman, misschien u? Wie weet dat 10 procent van de Nederlanders aangeeft sterk eenzaam te zijn, weet ook dat statistisch gezien in elke straat mensen wonen die zich zo voelen. Eenzamen vind je dus niet alleen in bejaardenflats. Sterker, eenzaamheid komt juist relatief vaak voor bij mensen tussen de 35 en 55 jaar.

-

35-

moederziel alleen

Echt goede vrienden Hoe komt dat? Volgens Jenny Gierveld, emeritus-hoogleraar sociologie van de VU, zijn het grote aantal echtscheidingen en ontslagen in die leeftijdsgroep ingrijpende gebeur­ tenissen die het risico op eenzaamheid vergroten. Ook alleenstaande moeders, koppels met moeilijk opvoedbare kinderen en mensen met een midlifecrisis lopen een grotere kans te vereenzamen. Tussen de 55 en 70 jaar neemt de kans op eenzaamheid juist af. “Dan zijn de kinderen uit huis en heb je meer tijd om met je partner door te brengen.” Na het overlijden van de partner neemt de kans op eenzaamheid weer sterk toe. Jenny Gierveld doet al veertig jaar onderzoek naar eenzaamheid. Hoe komt het dat er nu pas aandacht is voor het thema? Volgens de onderzoekster zijn de gemeenschappelijke waarden veranderd. “Vroeger hoorde je ge-

trouwd te zijn, anders kon je niet tot je bestemming komen. Tegenwoordig tel je pas mee als je ‘echt goede vrienden’ hebt. Daarnaast praten mensen – ook mannen - meer over hun gevoelens, waardoor er meer aandacht is voor dit probleem.” En dan is er nog de individualisering. Achter één op de drie voordeuren woont iemand alleen; het Centraal Bureau voor de Statistiek verwacht dat dat percentage oploopt naar 44 procent. Alleen­wonenden lopen een groter risico op eenzaamheid dan samenwonenden. Het probleem zal dus ook in de toekomst actueel blijven.

veld raadt aan alert te zijn, vooral als mensen iets ingrijpends meemaken, zoals ontslag of echtscheiding. “Als je merkt dat er onvoldoende mensen in de omgeving zijn om te luisteren of te helpen, ga dan iets vaker langs. Of onderneem iets waardoor die persoon weer in contact komt met oude bekenden, zodat hij zelf zijn netwerk kan uitbouwen. Als dat allemaal niet helpt, schakel dan Humanitas, het Leger des Heils of de Zonnebloem in, instanties die ervoor kunnen zorgen dat vrijwilligers deze eenzame mensen bezoeken.”

Damesbladen Eenzaamheid is een gevoel dat aangewakkerd wordt door maatschappelijke beeldvorming. Maar verkijk je niet op damesbladen, waarin staat dat iedereen een hartsvriendin heeft, relativeert Gierveld. “Het is al heel wat als je een paar gewone vrienden hebt met wie je kunt praten of een hobby deelt. Leg de lat dus niet te hoog.” Verder raadt Jenny Gierveld aan om contact te houden met mensen die je al jaren kent. “Een vriendschap laten verwateren is dom, ook als je gaat verhuizen. Een paar keer per jaar afspreken is vaak al genoeg. Als er dan iets is, staan mensen voor je klaar.” Hoe herken je eenzame mensen in je straat? Gierveld: “Je kunt zien of iemand alleen woont en weinig mensen ontvangt, maar dan weet je nog steeds niet of iemand eenzaam is. Eenzaamheid is van buitenaf niet te herkennen, het gaat om een gevoel.” Jenny Gier-

Actieweek van de Eenzaamheid Om uw betrokkenheid – en die van alle Nederlanders – op te wekken bij het thema eenzaam­ heid, organiseert Coalitie Erbij in september twee evenementen: de Landelijke Actieweek van de Eenzaamheid en het Nationaal Een­ zaamheidscongres. Meer informatie hierover kunt u vinden op de site www.coalitieerbij.nl. In Coalitie Erbij hebben dertien maatschappelijke organisaties zich verenigd om een­ zaamheid in Nederland slagvaardig tegen te gaan. Ook het Leger des Heils is lid van de coalitie. Jenny Gierveld is een van de adviseurs. magazine van het Leger des Heils

juni 2010

7

de JUWELEN van daklozen

J

afblijven! Dat ene ding is hun houvast, een herinnering aan betere tijden. Hans, Alain en Jan verloren veel in hun leven, maar koesteren hun meest dierbare bezit. Een ring, een tekening en hondenbrokjes. TEKST Mieke van Poll Beeld Kees Hummel

8

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

Die ring redde Jans hond

an Cordes (65): “Ik verkocht mijn trouwring om Paddy Blacklight te laten opereren.” Paddy Black­ light is een Greyhound, een racehond met een wereldrecord op zijn naam. Nog geen hond heeft die tijd kunnen verslaan. Graag zou Jan zijn hond nog één keer op een racebaan laten rennen. Zelf is hij slecht ter been en kan niet lang met hem lopen. Maar Paddy mag niet meer. “Toen ik hem kreeg, moest ik een contract tekenen. Hij mag nooit meer rennen. Na­ tuurlijk niet, ze schijten ‘m allemaal voor die hond. Ze weten dat er geen snellere is dan Paddy Blacklight.” Jan werd geboren tussen de honden. Onder de woonwagen waarin hij zijn jeugd doorbracht, waakten ze over het terrein. Machtig vond hij dat. “Als mijn moeder me kwijt was, zat ik onder onze ‘wagen’.” Zijn kinderen weten dat zij minder belangrijk zijn voor Jan, dan zijn hond. “Daar hebben ze het zelf naar gemaakt. Toen ze klein waren, man, wat machtig prachtig was dat. Maar toen kwam die grote bek hè? En dat weglopen. Nee, dan Paddy, dat is onvoor­ waardelijke liefde.”

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

9

Alain koestert de tekening van Michelle

A

lain Samba (47): “Deze tekening heb ik altijd bij me. Hij is van mijn negentienja­ rige dochter, Michelle.” Alain wijst naar de boom. Het is een boom met een lichaam zonder hoofd. “Ze heeft het me niet verteld, maar ik weet waarom ze dat hoofd niet tekent. Ze mist haar moeder, een voorbeeld. Een belangrijke vrouw in haar leven.” In 1993 is Alains vrouw, een blonde Friese uit Dokkum, vermoord door haar ex. Ze waren net getrouwd. Alain verhuisde voor haar van Frankrijk naar Friesland. “Ik hield van haar, ze was mijn enige liefde.” Alain weet niet precies waarom ze is vermoord. Hij zat in Frankrijk bij familie. Michelle, hun dochter, was toen 3 jaar. Ze heeft haar moeder nooit goed gekend. Ze ging naar een pleeggezin toen Alain terugging naar Frankrijk. Twee jaar geleden hakte hij de knoop door. “Ik was wanhopig om haar te zien, wilde een ouder voor haar zijn.” Hij verliet zijn baan en huis en kwam naar Leeuwarden. Een tijdje heeft hij kunnen leven van zijn spaargeld. Inmiddels leeft hij op straat. “Ik kan geen uitkering krijgen; ik ben Frans. Maar ik wil koste wat het kost bij mijn dochter blijven. Ze is mijn alles.”

10

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

H Hans maakt contact met hondenbrokken

ans (54): “Ik zoek graag contact. Daarom heb ik altijd een plastic zakje met hondenbrokjes bij me.” Zo spreekt hij de baasjes aan. Hans geniet ervan verhalen aan te horen van mensen. Een taxichauffeur die even zijn belevenissen kwijt wil en daarom een rondje met hem rijdt. Een Twentse vrouw die in het voor­ bijgaan vertelt dat ze zo verbaasd is over de gastvrijheid in Leeu­warden. “Iedereen heeft iets bijzonders.” Het bijzondere verhaal van Hans zelf? Dat begrijpen veel mensen vaak niet. Om die reden wil hij liever niet herkenbaar in beeld. “Die jeugdcrimi­ nelen op de scooter treiteren me. Ze hebben mijn mooie grote hoed gejat en spugen me na.” Op zulke momen­ ten verlangt Hans naar iemand die naar hem luistert. “Iedereen kan altijd tegen me aanpraten, maar als iemand anders ook eens naar mij zou luisteren, zou dat fijn zijn. Dat hoeft niet hoor. Liever luister ik naar ander­ mans verhalen, ben ík de schouder waarop ze kunnen huilen… Maar het zou fijn zijn, snap je?”

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

11

Wat beweegt mensen, wat zijn hun drijfveren? Vier vragen aan Johan.

‘Door scouting speelt religie voor mij

een grotere rol’

“Ik ben een soort voorzitter. Als groepsleider hou ik in de gaten of alle activiteiten goed verlopen en of vrijwilligers goed met elkaar omgaan. Ook ben ik verantwoordelijk voor de communicatie met het landelijk orgaan van de scouting van het Leger des Heils en op regionaal niveau met andere scoutinggroepen. Als het nodig is, val ik in als leiding bij de esta’s, de leeftijdsgroep van 7-11 jaar. Scouting draait helemaal op vrijwilligers. Per week ben ik er bijna vier

Waarom passen scouting en het Leger des Heils zo goed bij elkaar? “Scouting is een mooie manier om de jeugd te betrekken bij het Leger des Heils. We willen bijdragen aan een maatschappij waarin jonge mensen een opbouwende rol spelen. We hebben nu zo’n 250 tot 300 leden, verspreid over Zwolle, Almere en Dordrecht, maar onze scouting zou best groter mogen groeien.”

Meer weten over scouting? Kijk op www.ldhscouting.nl.

h t zic nie elt dt vo ar e sh m tj os aa en B nz Di j Bij ee bi eer m

juni 2010

Wat doe je precies?

d, on n ez va t g en ee uk ta ke Ri de rk in e ke d am k sa ker ft oe de pr in a id tr he Pe rig ho

magazine van het Leger des Heils

“Mijn ouders hadden geen geld om meer hobby’s te betalen. Ik mocht één ding kiezen, dat werd scouting. Het vormde mij, ik kreeg normen en waarden mee en leerde contact te maken met anderen. Ik ben altijd lid gebleven. Scouting heeft zich ontwikkeld – we leggen de spellen anders uit – maar de essentie blijft hetzelfde. We richten ons op de natuur en op omgaan met elkaar. Sinds ik in Dordrecht woon, ben ik als vrijwilliger actief voor de scouting van het Leger des Heils.”

“De sfeer. Er zijn kinderen die het thuis wat minder breed hebben en kinderen die wat meer luxe kennen. We maken die verschillen bespreekbaar. Daarnaast speelt het religieuze aspect mee. Sommige jeugdleden gaan samen naar de kerk. Niet iedereen is daarvan lid, maar wij vinden het belangrijk dat er respect is voor elkaar. Door scouting heeft religie voor mij ook een grotere rol gekregen. Ik ben Rooms Katholiek opgevoed, maar kortgeleden adherent lid geworden van het Leger des Heils.”

er ind s t m mu uik o br e D ge d n j in Ja hi t nu oon w

12

Waarom doe jij dit vrijwilligerswerk?

Wat maakt scouting van het Leger des Heils bijzonder?

in ho in kt st drin ter gu la wa Au go on An ho sc

TEKST Sarah Leers

avonden, tweeënhalf uur mee bezig. En de hele zaterdag natuurlijk.”

Vorig jaar ontving het Leger des Heils 21,2 miljoen euro aan nalatenschappen, giften, periodieke bijdragen van donateurs, ingezamelde kleding en de kerstpotten­ collecte. Na aftrek van kosten voor fondsenwerving (19,8 %) konden we 17 miljoen euro besteden aan mensen als Rico, Augustinho, Jan, Petra, Rita en Dientje. Dankzij uw steun.

r ee zij t w nk ef da rgh he aat bu co m en Ri gel ast re e G d

Vier avonden per week tweeënhalf uur én de hele zaterdag: naast zijn fulltime baan besteedt Johan Luijsterburg (35) al zijn tijd aan de scouting van het Leger des Heils. Sinds een paar jaar is hij groeps­leider in Dordrecht. “De sfeer is bijzonder.”

Uw is voor Rita en augustinho

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

13

Snelle hulpverlening, geoliede samenwerking, een half jaar na een natuurramp heeft een land de boel wel weer onder controle. Toch? Vijf vooroordelen over hulp aan Haïti ontkracht. Met dank aan Wim Kanis, die namens het Leger des Heils zeven weken meewerkte bij de wederopbouw. Tekst Tycho Hoff beeld ANP

Het verschil tussen leven en waardig leven

‘Haïti zit niet te wachten op het ­Leger des Heils’ ‘Hulp maakt afhankelijk’ “Een dilemma. In hoeverre help je mensen met geld? Er is een groep die de handen uit de mouwen steekt en anderen helpt, maar de meerder­ heid wacht liever op hulp. Natuurlijk wordt een land beter van finan­ciële steun, maar op langere termijn creëert het afhankelijkheid. Haïtianen zijn al jaren gewend aan buiten­ landse hulp. Dat maakt hen ook in de huidige situatie heel passief. Een Amerikaanse collega vond het vrese­ lijk dat een groep mensen langs de kant van de weg sliep. Wij wisten dat ze honderd meter verderop een dak boven hun hoofd konden hebben; maar op straat vielen ze meer op voor de hulpverlening. Die mensen hebben alsnog hulp nodig, maar we concentreren ons eerst op de meest hulpbehoevende groep.”

“Niet waar. Wij onderscheiden ons zeker van andere hulporganisaties. Die zijn vaak wat meer specialistisch georganiseerd. Kunnen bijvoorbeeld heel goed en snel een luchtbrug organiseren, of een veldhospitaal inrichten. Daar heb ik groot respect voor. Onze meerwaarde zit ‘m in de verbondenheid met de plaatselijke maatschap­ pij. De kapitein van het Armée du Salut (Leger des Heils in Haïti) is lokaal bekend en weet precies wat er aan de hand is, en wat nodig is. Hij leidt op zondag de diensten waar een hoop mensen op af komen. Vanwege die band met de plaatselijke bevolking worden we ook sneller in vertrouwen genomen. De meeste organisaties helpen maar tijdelijk. Het Leger des Heils zit hier al en gaat dus ook niet weg. Dat is een voordeel. Die laagdrempeligheid heeft ook nadelen: we worden overstelpt met hulpvra­ gen.”

‘Met geld los je alles op’ “Een van onze prioriteiten is de lokale economie opstarten. Ook al verkopen mensen maar een paar sinaasappels per dag, het is een begin om voor jezelf te zorgen. Gratis voedsel verstoort de lokale economie. We zijn nu bezig met het programma Cash for Work. Bewoners krijgen vijf dollar per dag voor werk dat ze doen voor de wederopbouw. Goten graven, bijvoorbeeld, of hutten bouwen. Dat lijkt niet veel, maar daarmee kunnen ze zich goed in leven houden.”

‘Het is dankbaar werk’ “Natuurlijk word je er wel eens gek van. Alle bureaucratie en logistieke problemen. Dan wordt een container dagenlang vastgehouden, terwijl de veertigduizend mensen waarover het Leger zich ontfermt op hulp wachten. En die ene container is ook zo op. En ja, alle ellende die je ziet gaat je niet in de koude kleren zitten. Weeskinderen die zich aan je vastklampen, het is hartverscheurend. Maar we zijn heel erg nodig hier. Het Leger kan hier net het verschil maken tussen leven, en waardig leven.”

‘Eenmaal gearriveerd, kunnen alle draaiboeken van tafel’ “We werken in principe volgens de project­ aanpak Sphere, die alle hulporganisaties wereldwijd wordt toepassen. Maar in crisis­ situaties werkt het toch anders dan je je vooraf bedenkt. Er is paniek, er is ellende. Voorbeeld: volgens de richtlijnen moet je meteen voor op­ vang voor iedereen zorgen. Maar te veel men­ sen op één plek, dat geeft problemen. Dan moet je ergens, hoe het ook tegen je gevoel in gaat, een grens trekken en zeggen: vol is vol. Na de noodhulp is het belangrijk dat je zo snel mogelijk ‘vervolgsteun’ geeft; daarmee geef je ook het moreel van de bevolking een boost.”

Zie ook www.wiminhaiti.blogspot.com en www.legerdesheils.nl/ios

14

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

15

In het Amsterdamse appartementencomplex de Goodwillburgh wonen tien ex-dakloze en –verslaafde bejaarden tussen gewone burgers. Tinie Zaal (1940) woont er ook. Ze breit sjaals en pannenlappen voor wie die maar hebben wil. “Als ik zo rondkijk, ben ik tevreden met wat ik heb.”

‘Bij vlagen herinner ik me alles, soms vergeet ik wat’

Tekst Galiëne Gerritsen beeld Ruben Timman

“M

ijn vader was mijn oom. Hij woonde bij ons om de hoek in de Vinkenstraat in Amsterdam. Ik ben de derde van elf; een deel van mijn broers en zussen woonde bij hem. Mijn moeder had al jongens van verschillende mannen toen ik kwam. Ze werkte in een restaurant; probeer dan maar eens voor zoveel kinderen te zorgen, in je eentje. Dat kun jij ook niet! Daarom werd ik in een kindertehuis geplaatst. Het H.V.O., hulp voor onbehuisden. Mijn broers woonden daar ook. Ik kon het beste bikkelen, mens-erger-je-nieten en Halma-spelen van allemaal. Ik had het er naar mijn zin, zo had ik nog wat gezelligheid. Als moeder me kwam halen, kreeg ik snoep mee. Dat vrat ik in een keer op, anders moest ik het thuis afgeven. Toen ik bijna 13 was, verhuisden we naar de Wibautstraat, 3 hoog. Omdat m’n moeder getrouwd was met Arie Zaal. Zie je, daarom heet ik nu ook zo. De Wibautstraat was gezellig. Ik deed

Ook op verhaal komen achter deze mok? U kunt ‘m bestellen. Kijk daarvoor op de antwoordkaarten midden in dit blad.

16

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

boodschappen voor de buren als ik uit school kwam. En ik klopte de kokosmat die bij onze voordeur lag. Ik zie ‘m nog liggen, man, wat een rotwerk. Ik zat trouwens maar een jaar op de mulo, daarna ging ik met mijn moeder naar het naaiatelier. Ik zette mouwen in, in slagersjassen.

Zangles Ze noemden me moeilijk opvoedbaar. M’n vader sloeg me niet, maar mijn moeder kon aardig tekeer gaan. Het ging dus niet goed thuis. Zodoende kwam ik in Alphen aan den Rijn, bij de Marthastichting. Mevrouw Schuit was mijn maatschappelijk werkster. Een fijne vrouw. Zij regelde dat ik zanglessen kreeg bij Karin Maria Kwant, een bekende zangeres en dirigente. Ik zing altijd tweede stem. Als de eerste stem tenminste niet vals klinkt, want dan is er geen beginnen aan. Een tweede stem overkomt je, dat leer je niet. Bij de Marthastichting kreeg ik verkering met Henk. Hij was niet mijn eerste vriendje hoor, Toen ik er nog woonde, lag de Wibautstraat vaak opengebroken. Dan vlooide ik wat met de jongens uit de buurt, in de tentjes van de stratenmakers. Maar afijn, later hoorde ik van Jans, zijn zus, dat Henk zich tegen een lichtmast had doodgereden. Henk leeft dus al

niet meer. Dit hier, de Goodwillburgh, is mijn eindbestemming. Op een dag zullen ze me wel vinden in mijn bedje. Of er moet een prins op het witte paard langs het raam komen. Maar ach, daar heb ik geen zin meer in. Ik heb het hier goed. Majoor Bosshardt heeft hier ook gewoond. Ik was nogal dik met haar, vandaar het schilderij boven mijn bed. Mooi hè, zoals ze daar op staat, zo was ze. We konden ontzettend met elkaar lachen. Op een dag nodigde ze me gewoon binnen, in haar huis. Hebben we wat gepraat. En

gezongen natuurlijk, dat kon ze wel. Nu praat ik af en toe nog met haar. Niet constant over God hoor, ik ben niet zo… Humanistisch, dat ben ik. Ik geloof in mensen. Mijn breinaalden, daar komt niemand aan. Dassen, pannenlappen, ik maak alles. Als ik zo m’n kamertje rondkijk, ben ik heel erg tevreden met wat ik heb. Op straat praat ik met iedereen. Soms krijg ik een lekker pilsje. Ik heb het goed. Ik heb stormen doorstaan… ‘en ook het Spaanse graan’. Ken je dat? Dat komt uit de musical

van My Fair Lady. Die heb ik gezien. ‘Het Spaanse graan heeft de orkaan doorstaan.’ Musicals van Annie M.G. Schmidt, die heb ik ook gezien.

Ongelijke benen Mijn broers komen wel eens langs. Met de kinderen van moeders kant heb ik het meest contact. We gaan leuk met elkaar om bij bruiloften en begrafenissen. Charles – die in de sigaren zit – zie ik het vaakst. Hij heeft ongelijke benen, maar daar zie je eigenlijk niks van. We zaten

vroeger op dezelfde roeiclub, Roei& Zeilvereniging De Amstel; al ligt het niet aan de Amstel hoor, daarin moet je je niet vergissen. Charles werd vaak dronken op de roeiclub. Dan moest ik hem ophalen op de fiets; trappen met één trapper, dat ging best. Een warhoofd, dat ben ik. Bij vlagen herinner ik me alles, soms vergeet ik wat. Als je er zelf geen last van hebt, is het niet erg.”

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

17

Wie bent u, als betrokken gever van het Leger des Heils? In deze rubriek geven we het woord aan de donateur. Hij vertelt en o ja, hij heeft ook nog een vraag…

Kernwoorden van Elly en Harm:

Tekst Marc Evers BEELD Ruben Timman

betrokken

D ‘Is beleggen ethisch verantwoord?’

ik in de tachtig waren haar ouders, toen ze inmiddels milder waren geworden. De heftige woordenwisselingen waren verleden tijd. Toch is er bij Elly Vink altijd iets blijven hangen van de tegenstellingen. Haar vader had vroeger een eigen bedrijf. Hard werken, geld verdienen. Punt. “Die daklozen helpen, dat doe je niet, ze moeten maar hun eigen broek ophouden. Zo redeneerden meer men­ sen in die tijd”, vertelt Elly. Haar ouders waren dan ook niet bepaald blij toen Elly in haar studententijd kennismaakte met een medestudente verpleegkun­ dige die haar enthousiast maakte voor het Leger des Heils. “Betrokkenheid bij mensen, dat kenmerkt mij. Dienstbaar zijn aan anderen”, zegt de vrouw die van huis uit Nederlands Hervormd is. Ze sloot zich aan bij het Leger des Heils en gaat sindsdien – nu al 44 jaar – als heilssoldaat door het leven. “Thuis mocht ik niet eens in mijn Leger des Heils-uniform aan komen.” Ze had het er moeilijk mee, vocht zich door de tijd heen en was al jong zelf­ standig. “Ik heb een moeilijk jong leven gehad. Ik heb een sterk rechtvaardig­ heidsgevoel. Ik bijt me vast in zaken. Daarom sta ik ook voor mijn zaak, voor het Leger des Heils. Ik geloof in God en dat Hij mensen bij elkaar brengt. Een verrijking om met mensen daarover in

gesprek te komen.” Jarenlang werkte ze als verpleegster. En tot 2009 was ze pastoraal medewerk­ ster. Vanwege haar ziekte – ze lijdt aan kanker – kon ze dat niet meer doen. Ze geniet nu vooral, samen met een goede vriendin. Ze gaat er nog op uit waar mogelijk en kan urenlang op een bankje zitten, middenin de natuur. “Heerlijk, zo’n moment van bezinning.” Haar testament heeft ze al klaar. Ze doneert aan het Leger. Een druppel op een gloeiende plaat, hoort ze dikwijls. “Wel een waardevolle druppel.” Zelf wil ze dat haar geld toekomt aan het Leger des Heils-hospice Rozenheuvel in Rozendaal, een huis waar patiën­ ten in de terminale fase van hun leven verzorgd worden. “Ik heb altijd in de zorg gewerkt, Rozenheuvel heeft veel raakvlakken met mijn werk. Bovendien heb ik geen familie meer. Ik hoop dat ik zelf ook een fijne liefdevolle laatste tijd van het leven mag hebben zoals medewerkers van het hospice daar aan bewoners geven.” Elly Vink leeft als heilssoldaat en gokt, drinkt of rookt dus niet. “Zie ik vervol­ gens in het tv-programma Kassa dat het Leger des Heils veel geld heeft verloren met beleggingen. Nou ja! Ik vind het verwerpelijk dat gespeculeerd wordt met schenkingen.” Haar vraag aan het Leger des Heils is dan ook: “Is het ethisch verantwoord dat het Leger des Heils zijn kapitaal belegt?”

Elly Vink

18

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

ziek

Is 66 jaar Woont in Leidschendam Is donateur van het Leger des Heils sinds 44 jaar Vanwege haar ziekte wilde ze niet op de foto.

zelfstandig

F

stellig

inancieel secretaris Envoy Harm Slomp RA van het Leger des Heils begrijpt de commotie in de media maar al te goed. In tvprogramma Kassa eind 2009 werd immers de suggestie ge­ wekt dat met het geld van donateurs beleggingsverlies werd geleden. Over 2008 maar liefst zes miljoen euro. “Erg jammer dat dat beeld blijft han­ gen, want het geschetste verband is er pertinent niet”, zegt hij stellig. “We beleggen met geld dat in het verleden voornamelijk is vergaard uit verkoop van onroerend goed. Donateurinkomsten komen juist direct ten goede aan hulpverlening. Daar beleggen we niet mee. In die zin kan ik Elly Vink geheel geruststellen.” Het verlies van die zes miljoen euro gaf wel aanleiding om het beleg­ gingsbeleid onder de loep te nemen. “We hebben geanalyseerd dat we gedurende twintig jaar beleggen veertig miljoen euro méér hebben verdiend dan wanneer het geld op de bank zou hebben gestaan. Overigens hebben we over 2009 van die zes miljoen verlies alweer vier miljoen terugverdiend.” Ondanks die positieve cijfers heeft het Leger des Heils zijn beleggings­ beleid toch aangepast. Afgezien van het pensioenfonds voor officieren is de organisatie in alle andere situaties gestopt met beleggingen in aandelen. Veruit het grootste vermogen zit nu in solide Europese staatsobligaties die een rendement hebben dat vooraf vaststaat. Een ander deel (vijf miljoen euro) is wel beschikbaar voor risicovolle beleggingen, die zich richten op microkredieten. “Daar is

ideëel

voorzichtig

de achterliggende ideële gedachte doorslaggevend geweest, in plaats van het rendement.” Harm: “Het huidige economische klimaat en hoe de maatschappij naar het grote bedrijfsleven kijkt, die twee aspecten hebben ons doen beslissen om nu niet te beleggen in aandelen.” Dat mag dan wel zo zijn, toch blijft Elly Vink erbij dat het moreel ver­ werpelijk is om te speculeren met geld, zeker bij normen die het Leger des Heils hoog in het vaandel heeft. “Speculeren is het niet, want we hebben een voorzichtig beleggings­ beleid”, verweert de financieel secre­ taris zich. “Gokken is het ook niet, al kun je de uitkomst van beleggen niet garanderen. Overigens zit er wereld­ wijd geen ‘ban’ op het beleggen door afdelingen van het Leger des Heils. In Nederland zijn we tot de conclusie gekomen dat het beter is niet meer in aandelen te beleggen, maar zonder het idee aan te hangen dat dit per definitie fout, zondig of onethisch is.”

‘We beleggen niet met donateursgeld’ Dit is Harm Slomp

Hij is 49 jaar Werkt als financieel secretaris bij het Leger des Heils

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

19

Sinds Kew Jaliens (31) bekeerd is, doen weelde en status hem minder. In de egoïstische voet­ balwereld zoekt de AZ speler niet zichzelf, maar de ander. “Ik wil God bekend maken.” Tekst Marc Evers beeld Merlijn Doomernik

Inspirerend

“I

k was een wispelturig mannetje, snel op mijn teentjes getrapt. Chagrijnig als ik eens op de reservebank zat. Dan wilde ik thuis niet eens de deur uit om boodschappen te doen. De talenten en eigenschappen die ik van de Heilige Geest heb gekregen, liet ik onbenut. Tot de ommekeer enkele jaren geleden, op die middag in het weekend. Mijn vingers gleden over de pagina’s op zoek naar mooie kindernamen. Opeens viel mijn oog op een cassettebox met Nehemia erop. Een rijtje preken van een bepaalde voorganger, ooit van mijn schoonmoeder gekregen. Precies op dat moment zag ik dezelfde naam in de Bijbel staan. Dat kón geen toeval zijn. Cassette in de speler. Luisteren. Een preek, over verleidingen. ‘Lees mee’, zei de predikant. Wat een openbaring! In de Rooms-Katholieke mis was het eenrichtingsverkeer, het geloof ondergaan. Ik zat de tijd uit: nog maar drie liedjes. De knop ging om. Het besef dat ik mijn begeerte niet voorop moet stellen. Was het geloof in het begin enkel een houvast voor mijn destijds soms wankele relatie met Esmeralda, het goede gevoel bleef hangen. Nu ken ik mezelf pas. Met mijn talenten. Anderen bemoedigen, vriendelijk zijn. Een sms’je aan een vriend: ‘Gezegende dag’. Of een bloemetje voor Esmeralda als waardering. Vrienden keken even raar op. Ze vroegen of ik nog wel een biertje dronk en of ik nog wel naar de chickies mocht kijken. Daar kan ik wel om lachen. De Bijbel las ik eerst alleen. Later ging ik erover praten. Nu bezoek ik de Pinkstergemeente. Tijdens de preek schrijf ik

20

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

Discipel in de kleedkame

mee in mijn aantekeningenboek. Het is tweerichtingsverkeer. Samen zingen, klappen. Geweldig! Ik kom zwetend uit de kerk.”

Intiem “In de kleedkamer bid ik dat ik fit uit de wedstrijd mag komen, en dat we winnen. Ook voor mijn tegenstander bid ik, dat hij geen blessure oploopt. Moedwillig iemand blesseren? Nooit. Een elleboog? Spugen? Nee. Met Spartaspeler Edouard Duplan botste ik enkele seizoenen geleden tijdens de wedstrijd. Hij brak zijn middenvoetsbeentje. Het blijft een contactsport hè… In het veld wordt veel gescholden en gevloekt. Collega’s flappen er soms iets uit, om er snel achteraan te zeggen ‘sorry Kew’. Ik bid dat ze inzicht en wijsheid mogen krijgen dat je niet moet spotten met God. De harde egoïstische voetbalwereld staat mijn missie niet in de weg. In de kleedkamer ben ik de discipel van de Heer en probeer ik een positief weerwoord te geven. Zonder enige schaamte. Ik heb juist de taak om het geloof uit te dragen in mijn voetbalwereld. Om samen een betere wereld te maken.”

Idealen “Ik voetbalde urenlang vlak bij huis in Rotterdam en later in Capelle aan den IJssel.Tijdens de partijtjes was je bij ons niet Van Basten of Koeman. Idolen heb ik eigenlijk nooit gehad. Ik was mezelf en ik stak boven de rest uit. Als B-junior speelde ik al in het eerste van DCV in Krimpen. Later meldde Sparta zich. Via die weg belandde ik bij Willem II, bij het Nederlands Elftal en bij AZ. Ik ben gezegend met voetbalkwaliteiten. Nee, ik voel me niet bezwaard dat ik veel verdien. Ik heb het gekregen van de Heer. Ik stel me wel dienstbaar op. Samen met Esmeralda, die zich inzet voor SOS Kinder­ dorpen. Kinderen zijn kwetsbaar, hebben geen keus in de dingen die gebeuren. Volwassenen wel. Het Leger des Heils helpt die mensen, prima werk hoor. Iedereen heeft zijn eigen straatje waarin hij werkt. Ik doe werk voor kinderen, het Leger komt op dit moment niet in mijn straatje voor. Daarvoor zijn anderen geroepen.”

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

21

Andrea

4 liter soep per fiets

COLOFON

V

oor mensen als Andrea die zich niet zo verbonden voelen met een kerk maar bij wie geloof toch een rol speelt, wil Kerk om de Hoek ‘er zijn’. Kerk om de Hoek is een initiatief van een oecumenisch team van pastores in Harderwijk. Samen met Kapitein Jolanda van het Leger des Heils geven zij mensen geestelijke bijstand. Bij ernstige ziekte of depressie, bij ouderdom maar ook rond huwelijksplannen of overlijden. Mensen die bij Jolanda aankloppen, hebben niet zoveel met het instituut ‘kerk’, wel met zingeving. “Via het Leger pastorale begeleiding vragen is vaak laagdrempeliger dan via de kerk.”

Huwelijksbijbel

De begeleiding rondom kerkelijke gebeurtenissen geeft Jolanda niet zomaar. Alleen al omdat er een prijskaartje aan zit: individuele gesprekken en e-mailpastoraat kosten 35 euro per uur, maar een rouwdienst, inclusief voor- en nagesprek, kost 400 euro! Het geld dat mensen betalen, komt ten

22

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

goede aan het korps van het Leger des Heils waaraan Jolanda verbonden is. De laagdrempeligheid zit ‘m niet in de kosten, maar meer in het achterwege laten van de kerk, vertelt Jolanda. Bij Kerk om de Hoek hoeven mensen niet aan kerkelijke regels te voldoen. Toch probeert Jolanda hun wel voorzichtig weer vertrouwd te laten raken met de kerk. “Dan vraag ik waarom ze God nu wel willen betrekken bij bijvoorbeeld een huwelijk, maar niet in hun dagelijks leven? Stellen die trouwen krijgen bovendien een huwelijksbijbel overhandigd. Op die manier geef je toch iets mee.” Op internet zijn meer rituelenbegeleiders te vinden. Het unieke van Kerk om de Hoek is, dat het nu de kerk zelf is die deze begeleiding aanbiedt. Als geen ander kan ze putten uit eeuwenoude bronnen: de Bijbel, woorden, rituelen, liederen, gebeden die nog altijd van waarde te zijn. Via de website www. kerkomdehoek.nl of met een telefoontje kan een beroep gedaan worden op een lid van het team.

Commissioner Roy Frans

Hoofdredactie Will van Heugten

Coördinatie /eindredactie Irene Belkum

Redactie Margreet Kramer-Schutte Harm van Teijlingen Tiem Selles Jurjen Sietsema

Concept /eindredactie Maters & Hermsen Journalistiek, Fred Hermsen, Galiëne Gerritsen

Teksten /vormgeving Maters & Hermsen Journalistiek, Maters & Hermsen Vormgeving

Lithografie /druk Mark Boon, Senefelder Misset Doetinchem

Reageren? Leger des Heils, t.a.v. redactie Kans postbus 3006, 1300 EH, Almere. [email protected] www.legerdesheils.nl

Geef ook! Wilt u ons helpen? Stort uw gift op bankrekening 70.70.70.171 of word ­donateur. Kijk daarvoor op www.legerdesheils.nl onder het kopje ik wil helpen. Of bel: 036 53 98 134

met het Leger Ook zo benieuwd wat wij doen? Discussieer mee over actuele zaken, neem een kijkje in onze keuken en ga naar www. twitter.com/legerdesheils om ons op de voet te volgen.

Gewapend met soep en goede moed fietsen Leger des Heils-medewerkers van Servicecentrum de Kostersgang wekelijks door de straten van Groningen. Zij delen soep uit aan buitenslapers. De soepfietsers hebben geen vaste route, zo voorkomen ze dat mensen op hen staan te wachten. Het eten brengen is meer dan alleen verwarmend; met een praatje proberen medewerkers vertrouwen te winnen van daklozen, hen een hand te reiken en hen weer in contact te brengen met de instanties.

Beleef ‘de waan van de dag’ in het instroomhuis Zeeburgerdijk in Amsterdam via manager Ferdinand van der Velde (@ ferdinandvdv) of het Servicecentrum in Groningen via Diana Kroeze (@dianakroeze). Of volg hoofd communicatie Hella van der Schoot (@hellavdschoot) voor de laatste nieuwtjes. Benieuwd wat het korps betekent voor een gemiddelde stad? Volg dan het Leger des Heils in Deventer (@legerdesheilsde). Bovendien: in de messagebox kunt u vragen achterlaten, die de twitteraars bekijken en eventueel beantwoorden.

Finale Dutch Homeless Cup

Andrea is zwanger van een drieling, maar kort na de geboorte sterft Demian. Hoewel Andrea geen lid is van het Leger des Heils, hielp kapitein Jolanda Fennema haar al in de aanloop naar de bevalling en geeft ze nu pastorale begeleiding via Kerk om de Hoek. Samen organiseren ze een dankceremonie. Voor Demian. TEKST Mieke van Poll Beeld Marcel van den Bergh

Territoriaal Commandant

hellavdschoot RT @Legerdesheils: Leger des Heils start haar werk in de Verenigde Arabische Emiraten (UAE) http://j.mp/cTADLR

31/07/10

De Kerk is er voor Andrea

Kans is een uitgave van Stichting Leger des Heils Fondsenwerving, bestemd voor donateurs en andere betrokken gevers. Onze activiteiten worden voor circa 90 procent bekostigd via overheidsregelingen. De gelden kunnen alleen worden besteed aan doelen die de overheid aanwijst. Verder betaalt een aantal cliënten een eigen bijdrage. Er zijn echter nog steeds mensen die buiten de boot vallen. Het Leger des Heils blijft daarom zoeken naar nieuwe vormen van hulpverlening, in aanvulling op het Nederlandse zorgstelsel. Omdat deze projecten (nog) niet binnen de subsidieregels vallen, zijn wij afhankelijk van donaties, giften en nalatenschappen. Dit magazine geeft donateurs en relaties die de organisatie steunen een gevarieerd, maatschappelijk relevant, hedendaags en zinvol beeld van het Leger des Heils. Het blad wil een relevante kennisbron zijn over maatschappelijke issues waarmee het Leger zich bezig houdt. Het laat ook zien dat het Leger zijn beloften inlost: er onvoorwaardelijk zijn voor mensen zonder vangnet, geïnspireerd door het christelijk geloof.

Zaterdag 31 juli op de Dam in Amsterdam. Starttijd: 10 uur. Voor de derde keer op rij organiseert Stichting Meer dan Voetbal de landelijke straatvoetbalcompetitie voor dak- en thuislozen, de Dutch

Homeless Cup. Het Leger des Heils steunt dit project, dat vooral bedoeld is om dak- en thuislozen te helpen reintegreren in een nieuw bestaan en negatieve beeldvorming tegen te gaan. Maar de Cup moet vooral ook een leuk en spannend festijn zijn. De sporters zijn fanatiek.

Dat zijn ze niet zomaar: de winnaar van de finale in onze hoofdstad zal Nederland vertegenwoordigen op de Homeless World Cup in Rio de Janeiro, in september 2010.

Mooiste Leger­ melodieën

Thuis meezingen met de klassiekers uit het Leger des Heils-repertoire? Dat kan. De mooiste melodieën die het Leger heeft voortgebracht zijn nu uitgebracht op cd. Met Old timers ­Revisited kunt u keer op keer genieten van de liederen vertolkt door de bekende London Citadel Band uit Canada.

De cd is te koop via de ­webshop www.legerdesheils.nl voor 10 euro (+ € 1,95 ­verzendkosten). Telefonisch ­bestellen kan ook: 036-5398119

magazine van het Leger des Heils

juni 2010

23

In elke Kans vertellen de mensen van de voorkant hier de achtergrond van hun verhaal.

Nu voelt Ferry zich geen patiënt meer Drie jaar sliep Ferry Sopacua (54) als verslaafde dakloze onder de brug van Utrecht. Sinds kort woont hij in Leidsche Maan, een zelfstandige wooneenheid van het Leger des Heils. Tekst Galiëne Gerritsen beeld Merlijn Doomernik

De eerste keer was in 1978 in café De Kar, Groningen. Ferry zag mensen gebruiken, werd nieuwsgierig en vroeg om een heroïnesigaret. Alles werd licht, het denken stopte, verdriet gleed af. Vanaf toen wilde hij ieder weekend ‘vergeten’: dat zijn carrière bij het Korps Mariniers voorbij was, zijn huwelijk stukliep, zijn Molukse neven en nichten betrokken waren geweest bij de treinkaping en hij daardoor indirect in de beklaagdenbank zat. “Alle onmacht vloeide weg.” Vanaf 1986 begon hij met spuiten. “Ik ontkende mijn verslaving. Ik werkte toch?” Als kok in een strandtent: 18 uur per dag, 21 dagen lang, 3 dagen vrij, en dan weer aan de bak. Tijdens zijn werk was hij clean. “Ik wilde volhouden, niet wéér verliezen.” Ferry kreeg hartkwalen, kwam geld tekort, betaalde geen huur en toen stond hij op straat. “Dat is vernederend: mensen negeren je, je bent niets. Terwijl je je verleden meedraagt en de onrust om te scoren je opjaagt.” Via de gebruikersruimte kwam hij in contact met de wethouder. Om verslaafden onder die brug weg te krijgen vroeg die Ferry mee te denken over de opzet van een hostel. Dat werd De Hoek, een opvang van het Leger des Heils voor 25 verslaafde daklozen. “Door orde en rust is de nuchterheid weer een beetje terug. Met methadon zit ik op onderhoudsdosis: 6 x 5 mg per dag. Soms gebruik ik coke. Vorig jaar kreeg ik een nieuw gebit, zodat ik niet meer iedere dag herinnerd word aan mijn verslaving. Sinds kort woon ik in een appartement met meer zelfstandigheid. Mijn leven is nu bijna normaal. Ik ben niet langer patiënt.”