Nieuwsbrief Stichting Aqua Vivenda
Nr. 30, voorjaar 2013.
Uw gift is welkom op rekening 3454660 t.n.v. de ING o.v.v. Stichting Aqua Vivenda ’s-Hertogenbosch.
Ontwikkelingen in de organisatie Er heeft een flinke periode gezeten tussen de laatste nieuwsbrief en deze die u hierbij ontvangt. Verblijf in het buitenland, nieuwe ontwikkelingen… maar dat betekende niet dat alles stil lag. Integendeel, er hebben zich de nodige nieuwe ontwikkelingen voorgedaan. In de vorige nieuwsbrief werd Margaret voorgesteld. Zij was de nieuwe Fundraising Coördinator voor the Samaritan Trust. Was…, inderdaad, want inmiddels is Margaret de nieuwe directeur van TST. In oktober liep het contract van Parnwell af, en hij gaf aan iets anders te willen gaan doen. Al bij zijn aanstelling had hij aangegeven dat hij voor een beperkte periode beschikbaar zou zijn om TST te leiden. Margaret is inmiddels in de nieuwe functie gestart. Onze
huidige
insteek
is
om
vooral
de
zelfredzaamheid van de organisatie te promoten en met haar ervaring als Fundraising Coördinator kan Margaret daar goed mee uit de voeten. Dat betekent natuurlijk niet dat daar geen hulp en ondersteuning bij nodig is. Hoe hard er ook gewerkt wordt om zelf inkomen te genereren, er is meer nodig voor de opvang van de kinderen, de salarissen van docenten en begeleiders, …! Vorig jaar hebben we samen met Impulsis en Edukans een project gedaan waarbij het accent lag op de ontwikkeling van het beroepsonderwijs en de zorg en begeleiding daar om heen. Dit jaar is er een nieuw ondersteuningsproject opgezet. Elders in deze nieuwsbrief zult u er meer over lezen. Verder leest u in deze nieuwsbrief ook het verslag van Tanja Hendriks. Enkele jaren geleden werkte zij samen met Janneke als vrijwilliger bij TST, nu maakt ze een reis door Afrika en verblijft daarbij een periode op haar ‘oude stek’.
Ter herinnering aan Cees Vermeulen In 2002 werd Stichting Aqua Vivenda opgericht. Een ontmoeting in Malawi met de Nederlander Frank Velthuizen, die daar destijds de leiding had, was het begin. Het 60-jarig priesterschap van onze oom, Cees Vermeulen, de aanleiding. Wat was een beter cadeau voor onze oom, altijd geïnteresseerd in onderwijs, de derde wereld, ontwikkelingshulp, dan zijn interesses te koppelen en daadwerkelijk iets te doen…. Aqua Vivenda was geboren. Afgelopen februari is Oom Cees/Pastoor Vermeulen na een kort ziekbed op 97 jarige leeftijd overleden. (zie deze link voor het bericht van het bisdom Rotterdam http://www.bisdomrotterdam.nl/Nieuws/Pages/130221overlijdensbericht1.aspx ). Hij was er klaar voor, en nieuwsgierig naar wat er nu weer voor hem in het verschiet lag. We zullen ons altijd zijn warme belangstelling herinneren, niet alleen voor Aqua Vivenda, maar voor alles wat om hem heen gebeurde. Hij zou niets liever willen dat het werk in Malawi op een structurele en duurzame manier verder gaat.
2012 was een moeilijk jaar…… Het jaar 2012 was moeilijk voor TST. De funding van buitenaf zakte in en de eigen alternatieven financieringsopties waren niet op orde. De oogsten (en dus ook de eigen landbouw projecten) vielen tegen. Ook was er een verhuizing (de integratie van twee locaties) en een nieuwe jonge directeur. Intussen daalde het aantal straatkinderen in Blantyre niet. Tegen die achtergrond zijn door TST opmerkelijke resultaten geboekt Zo is er in 2012 meer samenwerking gezocht en anders gewerkt met partners. Er zijn meer overheidspartijen op de hoogte van en betrokken bij TST (meer vanuit de keten benaderd). Ook worden er betere afspraken gemaakt (samen in de krant gaan staan, samenwerkingsovereenkomsten maken in plaats van mondelinge "goede wil"). Lokale samenwerkingspartners zijn o.a. het welzijnswerk (Social Welfare Officeen het Social Rehabilitation Centre), de politie (the Victim Support Unit of Police) en het ministerie van onderwijs (Ministry of Gender, Child and Community
Development en District Education Managers (DEM) and Ministry of Education Science and Technology). Zij zijn ook betrokken bij een plan voor een meer duurzame aanpak voor The Samaritan Trust, waarvoor in 2012 een goed voorstel werd gedaan aan het Tilitonse Fund (EU fonds onder regie van Noorse en Britse ministerie) Voor meer informatie (in ’t Engels) http://tilitonsefund.org
Het probleem van de straatkinderen blijft groot. In Blantyre waren in 2012 ruim 6000 straatkinderen die buiten Social Services staatsprogramma’s vallen (en dus “over blijven”). Bovendien zijn er geen instroomprogramma's en praktisch beroepsonderwijs voor drop-outs. Tegen die achtergrond wil TST groeien en wist ze ondanks de financiële zorgen 20% meer kinderen te bereiken dan in 2011 (nu 120 kinderen als gemiddelde bezetting). Er gaan meer kinderen naar het regulieronderwijs (10-20% meer) en er is met hulp van Edukans geïnvesteerd in vernieuwing van het eigen beroepsonderwijs programma omdat hier vanuit de overheid geen alternatief voor gaat ontstaan.
Wilt u meer lezen over hoe wij en TST werken aan ontwikkeling, financieel bijsturen, werving en bijvoorbeeld het versterken van het vocational (beroepsonderwijs) programma dan verwijzen wij u naar onze website waarop u deze informatie kunt vinden in ons jaarverslag over 2012.
Video Bijna zomer! Dat is een raar moment om naar een kerst video te kijken. Maar dat gaan we u toch vragen. In Blantyre heeft The Samaritan Trust twee mooie video’s laten maken door een clubje enthousiaste professionals, samen met de kinderen. Bekijk ze via Google of YouTube door te op zoeken op Marco Sadik and The Samaritan Trust of The Samaritan Trust at Christmas Time. Je ziet het effect van een nieuwe directeur die met enthousiasme en goed PR talent aan de slag is gegaan eind vorig jaar. Complimenten aan Margaret!
Terug in Malawi Als ik uit het vliegtuig stap, realiseer ik me dat het die dag precies vier jaar geleden is dat ik voor het eerst voet zette in Malawi.
Ik was achttien en ging via stichting Jongeren en Missie acht maanden lang vrijwilligerswerk doen in de straatkinderen opvang van The Samaritan Trust in Bangwe; Chitolera House. Er zaten op dat moment ongeveer 60 kinderen in de opvang en mijn reisgenootje (Janneke van Gelder) en ik zouden bijspringen waar we maar konden. Naast het geven van Engelse les en seksuele voorlichting hebben we voornamelijk met de kinderen gespeeld en tijd met ze doorgebracht. Ze hebben ons ontzettend veel geleerd, veel meer dan wij hen. Zo konden we na een aantal maanden 10 kilo maismeel op ons hoofd dragen, nsima koken en een aardig woordje Chichewa spreken.
Zodra ik Blantyre binnen rijd in de grote AxA bus, realiseer ik me dat er veel veranderd is in die vier jaar tijd, maar er is ook veel hetzelfde gebleven. Terwijl iedereen probeert zijn of haar bagage te pakken en de bus te verlaten, zie ik buiten op het busstation een groepje straatkinderen staan. Ik herken ze meteen als zodanig; geen schoenen, vuile en kapotte kleren maar oplettende ogen die het hele busstation overzien. Ik merk dat ik meteen kijk of ik een van hen herken.
Tijdens de afgelopen jaren heb ik veel teruggedacht aan mijn tijd in Malawi en aan de kinderen waar ik die tijd mee heb doorgebracht. Hoe zou het met ze zijn?
Waar zouden ze zijn terecht gekomen? Zijn ze nog steeds bij Samaritan? Leven ze weer op straat? Zijn ze succesvol gere-integreerd? Zijn ze gezond? Maar bovenal, zijn ze veilig en gelukkig?
De avond voordat ik naar Samaritan ging, had ik een droom. Ik droomde dat alle kinderen die ik in Chitolera House had leren kennen nog steeds bij Samaritan waren. Aan de ene kant maakte dit me blij, want dat betekende dat ik ze weer kon ontmoeten, met ze kon praten en dat ze in ieder geval niet meer op straat leven. Aan de andere kant maakte het me ook verdrietig, omdat het betekent dat deze kinderen geen enkele andere plek hebben waar ze naar toe kunnen...
Met al deze gedachten in mijn hoofd stapte ik het kantoor aan de Chikwawa road - tegenwoordig worden alle kinderen daar opgevangen, Chitolera House is verkocht en omgebouwd tot een school - binnen. Het weerzien met de staf was hartverwarmend; iedereen kende me nog! Toen ik de kinderen ontmoette die nu in het centrum verblijven, bleek ik ongeveer dertig van hen nog te kennen. Soms duurde het echter even voordat ik ze ook daadwerkelijk herkende, want ze zijn allemaal zo ontzettend gegroeid! Prachtig om te zien.
De dag na dit bezoek aan kantoor ben ik begonnen met het opzoeken en traceren van de andere kinderen die in Chitolera House hebben gezeten. Inmiddels heb ik er meer dan veertig weer ontmoet, helaas, in de meest uiteenlopende omstandigheden. Sommigen zijn succesvol gere-integreerd en leven bij hun families waar ze goed te eten krijgen en naar school gaan. Dit is voor velen van hen echter niet het geval. Een behoorlijk aantal zijn weer op straat terecht gekomen, al dan niet na mislukte re-integratie poging(en). Veel van de meisjes hebben inmiddels een of meer kinderen en een jongen is twee jaar geleden gestorven...
“Soms is de werkelijkheid hard”, maalt er door mijn hoofd. Het is moeilijk om te zien in welke omstandigheden deze kinderen moeten vechten voor hun eigen toekomst, hun eigen leven. Hier hebben ze hulp bij nodig en Samaritan doet haar best om die te bieden, maar eigenlijk is er nog meer hulp nodig.
Er moet nog veel gebeuren in de komende jaren, maar ik ben er van overtuigd dat we met gezamenlijke inspanningen ver kunnen komen. Ik hoop van harte dat ik, als ik over vier jaar het vliegtuig weer uit kom, geen enkel straatkind meer aantref in Malawi. Deze kinderen verdienen het om op te groeien in een liefdevol gezin, naar school te gaan en hun eigen keuzes te maken over hoe zij hun leven willen leiden. Samaritan helpt hen daarbij en u ook
Zikomo—Dank u wel!
