Nieuwsbrief Pim van Rijn Nr 5. juli 2010 Hier is alweer de laatste nieuwsbrief over wat ik de laatste tijd heb meegemaakt hier op de Logos Hope. Over ongeveer twee weken zal ik huiswaarts keren en zit dit jaar met OM er alweer op. De laatste maanden waren druk en intens. We hebben vele verschillende plekken in het Caribische gebied aangedaan, de oceaan overgestoken, en nu zit ik al weer enkele weken in Afrika. Maar ik zal weer in chronologische volgorde verslag doen. Bahamas Het eerste land dat we aandeden na Jamaica was eilandengroep de Bahamas, voor velen vooral bekend als luxueuze vakantiebestemming. Na Jamaica was het best raar om in het veel rijkere en welvarende Bahamas te zijn. In deze haven verdeelden we onze aandacht tussen de lokale bevolking en de vele toeristen die daar elke dag op enorme cruiseschepen arriveren. Vergeleken bij de cruiseschepen lijkt de Logos Hope (eerste van de rij) maar een klein schuitje! Omdat we naast deze cruiseschepen in de haven lagen passeerden regelmatig toeristen ons schip. Bij ons stonden altijd mensen van de bemanning klaar om met de voorbijgaande toeristen een gesprek aan te knopen. Het geïnteresseerd krijgen van toeristen voor onze boodschap is wel heel anders dan met lokale bevolking! Je kunt de bevolking van het eiland eigenlijk in twee gedeeltes opsplitsen: het rijke westerse deel met veel import en gericht op het toerisme, en de oorspronkelijke bevolking die verder op het eiland daar eigenlijk gescheiden van leeft. Tijdens een van mijn e‐days van boord ontmoette ik een oude dakloze man. Gedurende de daaropvolgende dagen kon ik een vriendschap met hem opbouwen. Ik kwam er achter dat hij vroeger christen en een succesvolle gitarist was, maar alcohol had zijn leven overhoop gehaald. Nu spendeerde hij zijn dagen als alcoholist op de straat. Tijdens de laatste dag die ik met hem had liet hij me zijn gitaarspel horen en dat was enorm goed. Daarna vroeg ik hem of hij niet wat aan zijn situatie wilde doen. Hij vertelde dat hij van de alcohol af wilde maar dat hij dat zelf niet kon. Na een goed gesprek hierover had ik de mogelijkheid hem een bijbel te geven die hij beloofde te gaan lezen en ik bracht ik hem in contact met de lokale kerk die hem verder kan helpen.
Bermuda Na een geweldige tijd in de Bahamas voeren we naar Bermuda, een ontzettend klein eilandje dat werkelijk als een stipje in de oceaan, nergens bij in de buurt ligt. Ook dit eiland is behoorlijk welvarend, maar toch was het voor de bevolking een hele happening dat de Logos Hope daar helemaal naartoe kwam. Tijdens deze tijd kwamen veel grote donateurs van OM naar Bermuda om daar op een conferentie te horen over de nieuwe plannen van OM en om de Logos Hope te bezichtigen. Zo kregen we vele gasten en werden er heel veel rondleidingen gegeven. Tijdens een groot jeugdevenement in het theater aan boord kreeg ik de mogelijkheid de avond te leiden. Dat was een geweldige ervaring en uit die avond kwamen vele goede gesprekken voort met jongeren die de keuze van hun leven maakten. De grootste lokale kerk werkte veel samen met ons en zo konden we er voor zorgen dat er ook nadat we vertrokken waren het werk niet stil bleef liggen. Antigua & Barbuda Na Bermuda voeren we naar Antigua, een van de Oost‐caribbische eilanden. Dit was weer een wat minder welvarende natie en dat betekent over het algemeen dat er meer interesse is voor onze boeken, omdat die normaal gesproken niet beschikbaar zijn en al helemaal niet voor zo’n lage prijs. Ook hier waren weer vele evenementen op het schip waar ik regelmatig de presentator mocht zijn en ik bezocht meerdere Antiguaanse kerken waarvan de diensten weer heel anders gaan dan bij ons. Ook kwamen in deze haven 12 containers vol met Doulos spullen aan, die we in 2 dagen hebben weten over te laden en een plek op de Logos Hope hebben gegeven. In deze haven kreeg ik opnieuw de mogelijkheid om op A‐team te gaan. Net zoals ik dat op Doulos in Maleisie deed betekent het dat je met een team voor langere tijd van het schip afgaat om ergens te helpen. Wij werden uitgezonden naar Barbuda, een eiland wat qua grootte nauwelijks onderdoet voor Antigua, maar slechts 1800 mensen herbergt. Vroeg in de ochtend vertrokken we om een twee uur durende overtocht per speedboot naar dit eiland te maken. In zo’n week werk, slaap en eet je dus niet aan boord, en ben je volledig afhankelijk van je gastgezin (wat niet altijd makkelijk is). Na een aanvankelijk enigszins stroeve relatie met ons gastgezin, (de gastheer was er driekwart van de week zelf niet en had de verantwoordelijkheid aan zijn vrouw overgelaten die van niks wist), hebben we daar toch een geweldige week gehad waar we veel hebben kunnen doen. We deden vele programmas voor kinderen, jongeren en volwassenen in onder andere de lokale basischool, middelbare school en verscheidene kerken. Ook werden we geinterviewd voor de Antiguaanse radio en hielpen we de kerk op te knappen door o.a. een muurschildering te maken. Op de een na laatste dag kreeg ik echter slecht nieuws. Mijn ouders berichtten me dat mijn oma nog slechts enkele uren te leven had en na kort overleg besloot ik dat ik graag naar huis wilde komen om bij de begrafenis te kunnen zijn. Kort Thuiszijn Dit betekende dat ik in twee dagen van ontzettend veel georganiseer en geregel, rennen en vliegen (letterlijk) uiteindelijk maandagavond 10 mei terug in Ens was. Alhoewel het natuurlijk ontzettend
raar was om opeens weer thuis te zijn en dit ook bepaald niet de terugkeer was die ik me voorgesteld had toen ik vorig jaar vertrok, was ik toch erg blij terug te zijn om met ons gezin en familie afscheid te nemen van onze geliefde omama. Na de begrafenis ben ik nog enkele dagen thuis geweest, dus voor een ieder die mij in Ens heeft zien lopen, u bent niet gek, ik was er echt voor een paar dagen! Op 18 mei vloog ik weer terug naar de Logos Hope die inmiddels van Antigua naar Dominica was gevaren. Het was fijn thuis te zijn, maar ook goed om weer naar de Logos Hope terug te keren om daar mijn werk voort te zetten. Dominica Ik arriveerde net een paar dagen later in Dominica dan het schip. Aangezien het vliegveld aan de andere kant van het eiland was dan waar de Logos Hope lag, moest ik nog met openbaar vervoer het eiland dwars oversteken. Dit betekende dat ik in een heel klein roestig busje urenlang over de slechtste wegen ooit door een soort tropisch oerwoud reed. Dominica is waarschijnlijk een van de mooiste en apartste plekken ter wereld. Het is eigenlijk een enorme vulkaan met een enorm oerwoud daaromheen. Op dit eiland zijn vele films opgenomen zoals de bekende “pirates of the caribbean” en dat is ook precies het sfeertje dat dit eiland gaf. De mensen waren best arm maar leken tevreden en gelukkig. Ook hier heb ik weer vele kerken bezocht en bijzondere mensen ontmoet. Een van de beste ervaringen was het bezoeken van het plaatselijke ziekenhuis waar ik op de kinderafdeling vriendschappen sloot met de kinderen. Sommigen van hen werden nooit door hun ouders bezocht omdat die bijvoorbeeld aan de andere kant van het eiland woonden. Ik had de mogelijkheid om tijd en aandacht aan deze kinderen te besteden en ik moest vaak denken aan mijn eigen kinderkerkgroep thuis in Ens. Ook de gevangenis en vele scholen werden bezocht. Na geruime tijd in de Caribbean door te hebben gebracht maakten we ons op om gedurende een 14 dagen lange reis de Atlantische Oceaan over te steken om daar kennis te maken met een nieuw continent...Afrika! Atlantische Oceaan Dit was verreweg de langste zeereis die ik gemaakt heb en ook een hele speciale. Naast het feit dat we tijdens de eerste tien dagen helemaal geen land zouden zien stond de gehele reis in het teken van training voor Afrika. Enkele zeer ervaren zendelingen die jarenlang in Afrika gediend hadden waren in Dominica aan boord gekomen om ons gedurende deze tijd te trainen. Zo kregen we training hoe om te gaan met de Afrikaanse cultuur, echte armoede, HIV/AIDS, spirituele oorlog en een bevolking die beschadigd is door burgeroorlogen. Ook werden we aan het werk gezet om de vele presentaties en programmas aan te passen om het meer speciaal op Afrika gericht te maken. Sommige regels aan boord werden aangepast om beter aan te sluiten bij de Afrikaanse cultuur. Twee dagen van de reis werden volledig gewijd aan gebed, een dag om te danken voor al het goede in de Caribbean en een dag om te bidden voor onze tijd in Afrika. Ook hadden we vele crisis‐
en noodgevaloefeningen omdat je, als er nergens land in de buurt is, scherp moet staan en snel moet kunnen reageren op eventuele crisissituaties. Verder hadden we tijdens deze reis de tijd om weer een beetje op adem te komen en als leefgemeenschap dichter tot elkaar te komen. Tijdens de reis hadden we nog een probleem omdat onze beide zoet‐watermakers ermee ophielden waardoor douchen en kleren wassen verboden werd omdat er anders geen drinkwater meer over zou zijn in de tanks. Voor sommige mensen was dit een groter probleem dan voor anderen, maar uiteindelijk bereikten we na 10 dagen varen de Kaap Verdische eilanden waar we een kleine tussenstop maakten om zowel brandstof als water bij te tanken. Na nog eens vier dagen varen kwamen we eindelijk aan op onze bestemming, Sierra Leone. Sierra Leone Wie ooit “Blood Diamonds” heeft gezien kan zich een beetje een beeld vormen van Sierra Leone en wat voor een achtergrond dat land heeft. Niet lang geleden bevond het land zich nog in een burgeroorlog tussen de regering en rebellen. Deze rebellen vielen dorpen aan om de mannen en kinderen te gebruiken als (kind)soldaten en slaven die in de rivieren naar diamanten moesten zoeken die dit land veel heeft. Deze diamanten werden dan vervolgens door de rebellen tegen wapens met westerse landen geruild en zo werd er nog meer verderf gezaaid. Als men weigerde te werken of vechten voor deze rebellen hadden ze de verschrikkelijke gewoonte om ledematen van de weigeraar af te hakken. Omdat al deze dingen tot voorkort nog gaande waren is er, naast dat het een van de armste landen ter wereld is, natuurlijk nog enorm veel schade van deze oorlog te zien. Alhoewel we goed voorbereid waren was het toch een enorme schok om al deze dingen met eigen ogen te zien. Honger, armoede, wanhoop en kapotte levens waren overal om ons heen en aanvankelijk was dat best moeilijk om mee om te gaan. Zelf eet en slaap je prima, op je dan opeens belachelijk luxe schip, terwijl er buiten mensen werkelijk omkomen van de honger. Ook de vele mensen die een ledemaat misten of op een andere manier voor het leven getekend waren door deze oorlog maakten diepe indruk. Ik ontmoette een man die duidelijk iets van een hersenbeschadiging of iets dergelijks had maar ik kon niet helemaal begrijpen wat er precies mis was, totdat ik alle littekens van naalden in zijn arm zag. Eerst dacht ik dat hij een verslavingsverleden had maar tegelijkertijd zou dat heel raar zijn omdat mensen absoluut geen geld hebben om aan drugs te komen. Toen vertelde hij me dat hij als 8 jarig kind door de rebellen gedwongen was om kindsoldaat te worden. Toen hij dit weigerde hadden ze z’n 7 jarig zusje voor zijn ogen verkracht en vermoord. Vervolgens hadden ze hem voor elk gevecht agressief makende drugs ingespoten die zijn hersenen volledig aangetast hebben. Dit zijn verhalen waar je als je ze op tv ziet al stil van bent, maar als iemand tegenover je zit en aan je vertelt dat dit met hem gebeurd is dan wordt dat nog wel weer heel anders van. Toch hebben we ook hier veel goed kunnen doen. We hebben veel boek‐ en voedseldonaties kunnen doen en heel veel mensen zijn op het schip geweest om zo met het goede nieuws in contact te komen. Een dag waren er zoveel mensen die de haven binnen wilde komen om ons te bezoeken, dat ze in staat waren de houten poort door te breken en als een grote massa van honderden mensen op het schip af te stormen.
Niet alleen op het schip konden we helpen, er zijn teams van het schip gegaan om kerken en scholen te bouwen. Op de foto ziet u hoe de tandarts van het schip gevangenen in Sierra Leone een gratis behandeling geeft, terwijl hij tegelijkertijd iemand traint om check ups te kunnen doen. Ook het gezamenlijk kijken van worldcupmatches met voetbalgekke Afrikanen was een groot succes. In de rust en na de match werd dan een evangelische boodschap gegeven waar sport en christelijke voetballers in gebruikt worden. Doordat in de scheepscrew heel veel nationaliteiten vertegenwoordigd zijn en iedereen de wedstrijden uitgedost in de nationale kleuren volgt, zorgt dat voor veel sfeer tijdens een match en voor aanknopingspunten met de bezoekers op het schip. Ik zou nog honderdduizend verhalen over dit land en wat ik hier gezien en gedaan heb op kunnen schrijven. Het is indrukwekkend te ervaren hoe blij mensen waren met de komst van de Logos Hope. Ze zijn blij met kleine dingen, en vele vriendschappen en blijvende relaties zijn gesloten. Ook hier konden we weer vele mensen met lokale kerken in contact worden gebracht en zeer veel mensen, onder wie veel moslims, maakten de keuze Jezus in hun leven aan te nemen. Ghana Op dit moment zit ik al weer een paar dagen in Ghana, dit land heeft een minder bloedig verleden en is ook weer een stukje welvarender. Daardoor is het hier wat rustiger en richt de hulp zich weer minder op primaire levensbehoeften. Het hele land is, ook al zijn ze de wereldcup net uitgekickt, nog steeds volledig in de ban van de voetbal en daar maken wij dan weer gebruik van om gesprekken aan te knopen. Ook hier kijken we weer matches samen met de lokale bevolking die ons als Nederlanders erg dankbaar zijn dat ‘we’ de Urugayanen naar huis hebben gestuurd die er op hun beurt voor gezorgd hadden dat Ghana werd uitgeschakeld. Over een kleine 2 weken ga ik naar huis en de laatste dagen zullen vooral in het teken staan van afsluiten en afscheid nemen wat zeker moeilijk gaat worden. Je hebt een jaar lang elke dag geleefd en dingen meegemaakt met mensen van wie je de meesten hoogstwaarschijnlijk nooit meer zult zien. Ik ben al met al ontzettend dankbaar en blij dat ik deze ervaring heb mogen opdoen en wil daarom ook opnieuw iedereen bedanken die mij hiervoor gesteund heeft, op wat voor manier dan ook. Ik heb me altijd zeer gedragen gevoeld door mijn achterban en mijn dank daarvoor is groot. Uiteindelijk gaat alle eer natuurlijk naar God die mij altijd bijgestaan heeft en ook nu weer meegaat als ik weer moet gaan wennen aan Nederland. Zegen, Pim
Bidpunten: Voor een goed afscheid dat niet gemakkelijk gaat worden Voor een behouden thuiskomst en een goede re‐entry in Nederland Voor een goede evaluatie met OM en Thuisfrontteam Voor de Logos Hope en haar bemanning als zij meerdere landen in Afrika aandoet. Dankpunten: Voor de geweldige tijd en ervaring die ik heb gehad Voor de mogelijkheid dat ik naar huis kon gaan voor de begrafenis Voor alle support, steun en bemoediging die ik heb ontvangen gedurende mijn jaar Van het TFT Ook het TFT wil u nogmaals hartelijk danken voor uw betrokkenheid deze maanden. Omstreeks 19 juli verwachten we Pim weer in Nederland te kunnen verwelkomen. Op een speciale training van OM over wat we kunnen verwachten wanneer een OM‐er terugkeert, zijn we er op voorbereid dat dit niet altijd gemakkelijk zal zijn. De OM‐er is veranderd, en zal weer moeten wennen aan het Nederlandse leven, terwijl dat leven ook weer veranderd is ten opzichte van een jaar geleden. Ook is de ervaring dat de OM‐er intens moe is van het intensieve leven, de constante inzet en aanpassingen, de enorme indrukken die zijn opgedaan, en de energie die het kostte om daar afscheid te nemen. Wij kijken uit naar Pim zijn terugkomst, wensen hem een goede rustperiode toe en hopen op een voorspoedige re‐entry!
Wij wensen u een hele zonnige zomerperiode toe!
