Nieuwsbrief Pim van Rijn Nr 3. december 2009 Beste familie, vrienden, broeders en zusters, Het is alweer een tijd geleden sinds mijn laatste nieuwsbrief en in de tussentijd is dan ook veel gebeurd. Als ik het goed heb begrepen zijn jullie allemaal geïnformeerd over het lot van de Doulos. Maar voor ik daar meer over zal vertellen en wat dat inhoudt voor mij wil ik graag op chronologische volgorde vertellen wat er allemaal gebeurd is. Op naar Droogdok Ten tijde van mijn vorige nieuwsbrief stonden we voor de droogdokperiode en leefden daar erg naartoe. In deze periode zou het schip in een dok in Singapore droog komen te liggen en dan zouden we uitgebreid aan het schip kunnen werken. Dat een aantal dingen vervangen zouden moeten worden was bekend en evenals het nodige onderhoud dat zou moeten gebeuren. Voor het zover was lagen we eerst nog een ruime week op een prachtige plek in Singapore waar de loopplank letterlijk 20 meter van één van de grootste winkelcentra van Singapore lag. Hierdoor hadden we veel gasten en bezoekers en liep de boekenshop erg goed. Ook daar heb ik weer mogen deelnemen aan een aantal church‐team e‐days. Na deze periode gingen we dan echt naar de enorme havens van Dry‐Dock‐World Singapore. De droogdokperiode zou 5 weken duren en werd opgesplitst in 2 fases. Omdat aan sommige delen van het schip zodanig gewerkt moest worden dat men er niet meer kon verblijven moest een groot gedeelte van de bemanning aan land. Deze gingen dan op een zogenaamd A‐team, een A‐team is met een aantal andere mensen voor langere tijd van het schip af om ergens op de een of andere manier te evangeliseren of hulp te bieden. Een gedeelte zou dan weggaan in de 1e fase en daarna, in de 2e fase, zou een deel weer terugkomen en weer anderen op A‐team gaan. A‐team naar Maleisië In de 1e fase ging ik op A‐team naar Maleisië. Ik zat in een team met een Amerikaan, een Koreaan en een Zuid‐Afrikaan. We begonnen in Johor Bahru, een stad die vrij dicht bij de grens tussen Singapore en Maleisië ligt. Daar hebben we een dikke week in een opvangtehuis voor HIV‐positieve ex‐drugsverslaafden gewerkt. Dat was behoorlijk intens! Veel van de bewoners waren pas net gestopt met gebruiken en hadden nog afkickverschijnselen. Er was dan ook een groot hek rondom het huis en deze mensen mochten er niet zonder begeleiding uit. Velen van hen waren hun gezin kwijtgeraakt door de combinatie van verslaafdheid en HIV en leefden al jaren op straat. Ook hadden ze vaak al jaren in de gevangenis gezeten en hadden grote littekens omdat er in Maleisië verschrikkelijke lijfstraffen gelden voor het bezitten van een klein beetje drugs. Voor ons was het soms ook nog wel eens tricky want de meeste bewoners waren “Malay”, een bevolkingsgroep die
ongeveer 60% van Maleisië bevolkt en bij wet moslim is. Zij mogen hun geloof niet veranderen en ieder die aan hen iets anders leert dan de Islam is wettelijk strafbaar. Wij moesten daarom erg uitkijken met wat wel en niet deden omdat wij zelf, maar vooral de lokale leider van het opvanghuis, in grote problemen konden komen als we te actief ons geloof deelden. Dit was een grote uitdaging voor ons. Ze wisten dat we Christen waren en wij probeerden vooral door daden en vriendschap iets van ons geloof te delen. Zo hebben we in de tuin die bij het huis lag gewerkt zodat ze er groenten en fruit konden telen. Verder praatten we veel met de bewoners en probeerden er voor hen te zijn. Het maakt behoorlijk veel indruk om hun verhalen te horen, vaak zijn ze door iedereen verstoten en uitgespuugd, het deed mij vaak denken aan de Bijbelse melaatsen die niemand aan wilde raken. Een aantal keer gingen we ook naar andere plekken in de stad om daar actief te zijn. Zo bezochten we een weeshuis en een aantal kerken om daar programma’s te doen. Na bijna anderhalve week moesten we afscheid nemen van de bewoners en de leider, waar we inmiddels erg close mee waren geworden, om onze reis te vervolgen naar Malacca. Malacca is een oude stad waar de Nederlanders vroeger ook nog gezeten hebben in het koloniale tijdperk. Veel jongeren in Malacca hangen na schooltijd maar wat rond op straat en raken daar in de problemen met bijvoorbeeld drugs. Daarom had de organisatie waar we mee werkten besloten een ruimte te maken waar jongeren onder begeleiding samen konden komen om plezier te hebben en de mogelijkheid te krijgen om huiswerk te maken. Ze hadden hiervoor een oud kantoor gekregen wat getransformeerd moest worden om die mogelijkheden te kunnen bieden. Daarmee hebben wij hen een aantal dagen geholpen, onder andere door het hele kantoor te schilderen. Bij één van de muren kregen we de kans deze vrij in te vullen en we hebben besloten daar de wereldkaart op te schilderen. In de avonden nam een van de lokale dominees ons vaak mee naar interessante plekken en ook daar hebben we weer kerken bezocht en programma’s gedaan. De laatste paar dagen hebben we in Kuala Lumpur doorgebracht om te reflecteren wat we gedaan hebben en visies uit te wisselen met de leiders van de organisatie. Een aantal andere A‐teams die ook in Maleisië actief waren geweest kwamen daar ook en samen hebben we over Maleisië en de mogelijkheden daar gepraat. Droogdok en daarna. Na deze ontzettend leerzame en goede maar ook vermoeiende en culturele‐verscheidenheid‐ bewustmakende weken gingen we terug naar Singapore. Daar troffen we ons schip aan, wat inmiddels al meer dan 2 weken in droogdok was en op allerlei manieren ontmanteld was. Wij waren gemotiveerd ons in te zetten voor de 2e fase van keihard bikkelen. Omdat er relatief weinig IT werk is tijdens droogdok werkte ik deze tijd in de machinekamer. Dat betekent dat ik elke
morgen om half 7 mij in een overall hees om tot en met ongeveer half 6 tussen de oliepijpen in de machinekamer te kruipen. Een erg interessante, smerige maar leuke ervaring. Zo heb ik vele oliepijpen vervangen en met een handdraadborstel en een oude roestige tank waar al in geen 6 jaar meer iemand was geweest ontroest. Het droogdokleven is ook behoorlijk anders dan het normale Doulos leven. Omdat je maar met ongeveer de helft van het normale aantal mensen zit en er na het werk veel wordt georganiseerd leerde ik veel mensen kennen waar ik in het normale Doulosleven weinig mee in aanraking kwam. De airconditioning deed het niet en er was vaak geen stroom of water. Omdat het in het schip qua temperatuur niet te houden was leefden we ’s avonds veel op het dek en sliepen onder de sterrenhemel. Na een dikke 2 weken kregen we het teleurstellende bericht dat we nog tenminste één en waarschijnlijk meer weken langer door zouden moeten gaan met werken omdat we simpelweg nog niet door de keuring kwamen. Ons doel was om zoveel onderhoud te plegen dat de Doulos nog 5 jaar in de vaart zou kunnen blijven. Al snel bleek dat we dat niet gingen halen en we stelden het doel bij het in ieder geval tot september 2010 vol te houden. Terwijl de weken passeerden en de problemen niet echt opgelost leken te worden werd het steeds moeilijker. Men was erg moe van het wekenlange behoorlijk zware werk en er leek geen eind aan te komen. Iedereen voelde op den duur wel aan dat er nog wel meer aan de hand leek te zijn. Toen kregen we het bericht dat iedereen op donderdagavond na de gebedsdienst samen zou komen en dat alle A‐teams uit Singapore en Maleisië teruggehaald werden voor die avond. Iedereen was de hele dag gespannen over wat er zou gebeuren en toen de avond eindelijk daar was kwam de directeur met het bericht: de Doulos moest stoppen hier in droogdok. Het bedrijf wat ons schip inspecteert had recentelijk veel moeilijkheden gehad met schepen die in de problemen waren gekomen terwijl zij die schepen als zeewaardig hadden gekeurd. Daarom waren ze veel strenger geworden en hadden ze besloten dat we alleen door mochten varen als we al het staal in het 3e van de 6 dekken zouden vervangen. Dat zou ongeveer 10 miljoen gaan kosten en nog eens 5 maanden gaan duren. Om in een 95 jaar oud schip zoveel geld en moeite te stoppen is irreëel en onverantwoordelijk en daarom heeft het OM leiderschap besloten de Doulos uit de vaart te nemen. Een bericht dat als een bom insloeg op de complete bemanning. Waar we 2 weken geleden nog dachten samen een jaar of meer met elkaar op te trekken en samen het evangelie in het Midden‐Oosten te verkondigen en te laten zien, kwam het er nu op neer dat binnen een paar maanden iedereen ergens anders zou zijn. Voor de komende dagen en weken werden er veel
reflectie en verwerkingsprogramma’s en mogelijkheden gepland. Alle teams die nog buiten het schip werkzaam waren (bijvoorbeeld de teams die al in Oman zaten om het verblijf van de Doulos daar voor te bereiden) werden teruggeroepen naar het schip om samen dit te kunnen verwerken. Verder werd er in de hele OM‐wereld geïnformeerd naar plekken en posten waar de mensen van de Doulos hun tijd zouden kunnen afmaken. De personeelsmanagers gingen met iedereen praten over de mogelijkheden die er zijn. Voor mij was het natuurlijk ook wel moeilijk, je bent net een beetje ingeburgerd en ingewerkt en begint iedereen te kennen en dan houdt alles opeens op. Hoewel de eerste schok vrij heftig was moet ik zeggen dat we het hier met z’n allen behoorlijk goed opvingen. Er hing een algehele sfeer van zekerheid en vertrouwen dat God ook hier iets goeds van kan maken. Dat de Doulos een keer moest stoppen wisten we en Gods werk gaat ook zeker door zonder het schip. Toen men van de eerste schok bekomen was ging men uiteraard kijken naar de opties. Er verscheen een lijst met ongeveer 400 mogelijkheden binnen OM. Van Het overzichtsbord met de nieuwe mogelijkheden sportbediening als footballplayer in Roemenië tot zendingsexpedities in Equador. Natuurlijk was er ook veel vraag naar een transfer naar het andere schip van OM, de Logos Hope. De Logos Hope liet echter al gauw weten dat ze maar een klein aantal plaatsen vrij hadden en dus maar een enkeling kon plaatsen. Ik wist echt nog niet zo goed wat ik wilde doen en besloot eerst maar eens op mijn gesprek met de personeelsmanager te wachten. Toen dat gesprek er dan eindelijk was vertelde hij mij dat de Logos Hope om mij gevraagd had. Ze heeft IT’ers nodig hebben en ze dachten dat ik geschikt zou zijn. Dat was uiteraard erg goed nieuws! Ik heb besloten ja te zeggen en het lijkt er dus op dat ik daar heen ga. Tot nu toe is het alleen nog informeel bevestigd, maar het moet raar lopen als het niet door zou kunnen gaan. Deze transfer zou dan ergens midden of eind januari plaatsvinden. De Logos Hope ligt de kerstdagen in Curaçao en het plan is om via Brazilië over te steken naar Afrika. Dit zijn echter allemaal plannen en zekerheid heb je hier pas op het moment dat het werkelijk gebeurt! Een goed einde Inmiddels zijn we met het schip uit het droogdok en krijgen de mogelijkheid om hier in Singapore nog één keer in dezelfde haven als waar we in het begin lagen nog anderhalve week te schitteren. De boekenshop is open met veel extra kortingen en we doen meer rondleidingen, e‐days en programma’s dan ooit tevoren. Zo ben ik de afgelopen dagen een aantal dagen in een naschoolse opvang geweest om daar programma’s te doen met de kinderen en ik heb zelfs een nacht in dat centrum overnacht om de volgende ochtend vroeg met de kinderen te gaan zwemmen. Komende zondag ga ik weer met een church‐team naar een kerk en ga met de kinderen uit die kerk werken. Verder staat er een grote afscheidsdienst op het programma waar ook veel oud‐bemanningsleden op af komen om samen God te prijzen voor wat hij gedaan heeft met dit geweldige schip en om
afscheid te nemen. Op dit moment zijn we dus nog wel even druk om dit prachtige schip en haar tijd tot een goed einde te brengen. Ik wil opnieuw iedereen bedanken die voor mij en alles wat hier gebeurd bidt of mij op een andere manier support. Het was geweldig om pakketjes, kaarten en verjaardagsmail te krijgen. Lieve mensen, HARTSTIKKE bedankt! Ik hoop jullie in de volgende nieuwsbrief meer over mijn volgende stap te kunnen vertellen! In Christus verbonden, Pim Gebedspunten: Focus op God in deze drukke tijd Het tot een goed einde brengen van mijn tijd hier De goede keuzes in het maken van de volgende stap en Gods leiding daarin Dankpunten:
Voor de mogelijkheden en evangelisatiekansen op mijn A‐teams, e‐days en met bezoekers Voor de rust en vrede die de bemanning liet zien na dit nieuws Dat droogdok veilig verlopen is Voor de kans die Logos Hope mij biedt De Doulos, weer uit het dok maar nog wel in Dry‐Dock‐ World, met het teken van Gods trouw boven zich.
Het TFT van Pim wenst u allen gezegende kerstdagen toe.
