Hospice Almere Stichting Hospice Almere
Nieuwsbrief december 2012 Inhoudsopgave: 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.
Het Stichtingsbestuur De Vriendenhoek Van de Vrijwilligers Nieuwsflitsen Agenda Sponsoren & Donateurs Een kerstverhaal
Bestuurssamenstelling:
Blz: 2 Blz: 3 Blz: 4 Blz: 5 Blz: 7 Blz: 8 Blz: 9
Redactie:
Voorzitter:
Cees van Dam
Hans Wessels
Secretaris:
Theo de Jong
Herman van Ommen
Penningmeester:
Gerard van Dam
Allard Veldhuis
Lid:
Paul Groen
Fred Loupias
Lid:
Fred Loupias
Website: www.hospicealmere.nl
Het Stichtingsbestuur Kerst een tijd van bezinning ,van terugkijken, gezelligheid en geborgenheid. Ik spreek de wens uit dat iedereen dit de komende kerstperiode mag ervaren. Als Hospice mogen we wederom trots zijn op de inzet die het afgelopen jaar is getoond. Om niet er willen en kunnen zijn voor onze bewoners en juist dat stukje geborgenheid te bieden dat zo nodig is bij het naderende levenseinde. Dat is waar het mijns inziens omdraait. Dat is waar alle bewoners en toekomstige bewoners voor kiezen als ze bij ons komen wonen. Dat dit veel inzet vraagt en heeft gevraagd het afgelopen jaar heb ik terug mogen horen op de vrijwilligersbijeenkomst die we eind oktober mochten houden. De bevlogenheid en energie die ik tijdens deze bijeenkomst heb mogen ervaren is hartverwarmend en geeft mij een beeld van hoe deze bevlogenheid en energie wordt ingezet voor onze bewoners. Ik hoop dat de komende kerstperiode een periode wordt waarin we dankbaar mogen zijn voor familie en vrienden om ons heen, dankbaar voor het werk dat we mogen doen voor onze bewoners en dankbaar voor de collegialiteit die we in ons dagelijks (vrijwilligers)werk mogen ervaren. Ik ben in ieder geval dankbaar dat ik vanaf mijn plekje een klein steentje heb mogen bijdragen aan het geweldige werk van de Hospice. Ik wens u allemaal een prettige en warme kerst en hoop een ieder van u in het komend jaar te ontmoeten. (Cees Verdam, voorzitter)
Nieuwjaarsborrel!
Baltimoreplein 106, 1334 KA Almere-Buiten. Tel: 036-5400041
Hoewel op het moment van schrijven de voorbereidingen voor de kerst nog in volle gang zijn wil ik u alvast van harte uitnodigen voor de nieuwjaarsbijeenkomst 2013. Deze zal worden gehouden op dinsdag 22 januari 2013 van 17.00 – 19.00 uur in Grandcafé Seventies-Eighties. Ik vind het een mooie en goede traditie om elkaar bij de start van een nieuw jaar te ontmoeten om elkaar de beste wensen mee te geven voor het nieuwe jaar. Het is vaak een moment van even terugkijken maar vooral ook een moment om vooruit te kijken. We willen de bijeenkomst ook gebruiken om stil te staan bij het vertrek van Theo de Jong als bestuurslid van de Hospice. Zoals jullie wellicht weten heeft Theo te kennen gegeven zijn taken als bestuurslid van de stichting, waarbinnen Theo verschillende functies bekleedde, in het nieuwe jaar neer te leggen. Ik zie uit naar de nieuwjaarsbijeenkomst en hoop jullie allemaal te ontmoeten (Cees Verdam, voorzitter)
2
De Vriendenhoek Ode aan onze vrijwilligers!
Ook dit jaar kregen wij weer een uitnodiging van de werkgroep Oecumenische Diaconie Almere Haven om deel te nemen aan de Goede Doelen Kerstmarkt op 8 december. Het was nu de 2e keer en veel grootser opgezet dan vorig jaar. In de grote kerkzaal van de Goede Rede had ieder “goed doel” zijn eigen kraam. De kerstsfeer zat er zo vlak na sinterklaas toch helemaal in. Vele koren brachten prachtige kerstmuziek ten gehore en wie dat wilde kon met de Kerstman op de foto. Voor kinderen waren er allerlei activiteiten en natuurlijk was er koffie, chocolademelk en glühwein. Na vorig jaar had ik als voorstel geopperd om aan onze kraam ook wat kerstversieringen te verkopen. Het is natuurlijk heel makkelijk voor mij om een idee / vraag bij de vrijwilligers neer te leggen. Maar dat idee uit voeren en dan op zo’n manier! Het resultaat van de noeste arbeid van vele vrijwilligers was onvoorstelbaar. Ik was totaal verrast toen er een enorm grote vuilniszak vol met voornamelijk gebreide kerstballen klaar stond. Breien op 5 pennen, wie kan dat tegenwoordig nog? En dan niet gewoon in 1 kleur maar vaak met Noorse patronen, en allemaal verschillend! De rood witte kerstballen vonden de meeste aftrek. Ook de gehaakte en genaaide versieringen oogstten veel lof van de bezoekers van de Kerstmarkt. De tijd en moeite die de vrijwilligers in dit “kerstproject” hebben gestopt is op geen enkele manier in geld uit te drukken. Dat geldt natuurlijk ook voor het werk dat zij doen in de Hospice. Zij mogen best op deze plaats nog weer eens in het “kerstzonnetje”geplaatst worden. Wat heeft al het werk opgeleverd? Heel veel! Mensen bleven vol bewondering stil staan bij de mooie kerstversieringen die voor een heel schappelijk prijsje werden aangeboden. Het gesprek aangaan werd daardoor heel makkelijk. Hoofddoel van de Kerstmarkt was niet alleen vrijwilligers werven, maar vooral ook mensen vragen om lid te worden van de Vereniging Vrienden Hospice Almere. Ieder nieuw lid betekent per jaar 30 euro aan vaste inkomsten, en we hebben veel nieuwe leden nodig om te kunnen groeien naar een groter Hospice. De vrijwilligers die mij bij stonden op de Kerstmarkt waren zeer overtuigend in hun gesprekken met belangstellenden. En zo werd op 8 december een heel belangrijke stap gezet naar meer leden. Er hebben zich 16 nieuwe leden aangemeld! Zij mochten als dank een kerstbal/versiering uitzoeken. Wat extra financiën zijn natuurlijk ook altijd welkom. In totaal is er door de verkoop van kerstversieringen, glühwein en nog wat kaarten en giften een bedrag van 218,50 euro binnen gehaald. Namens het bestuur van de Vrienden Hospice Almere hartelijk dank voor deze geweldige inzet. Op deze plaats wil ik ook onze trouwe leden bedanken voor hun steun en natuurlijk onze nieuwe leden verwelkomen. Fijne Feestdagen toegewenst! (Marjan Westerman, voorzitter)
3
Van de Vrijwilligers Afscheid van mevrouw Tiny van kamer 1…. De dienst in een volle aula, was geheel volgens haar wens: sober en eenvoudig met muziek door de kinderen uitgezocht. Dat waren o.a. “Air”, “het dorp” van Wim Sonneveld en “ Les feuilles mortes” door Yves Montand. Haar zoon en dochter spraken beiden mooi over hun moeder en eindigden met waarderende woorden van dank over het verblijf in het Hospice. Bij de koffie kwam de zoon naar mij toe en vertelde een apart bedrag te doneren omdat hij zo blij was, dat Wopkje een Ajax sjaal voor zijn hartsvriend had gebreid omdat Tiny deze belofte niet kon waarmaken. Bij de kist van Tiny heeft hij een paar dagen geleden, de sjaal aan zijn vriend gegeven: heel ontroerend. (Een vrijwilliger)
Blind date @ seventies-eighties…. Ik twijfelde over de plek waar ik mijn auto afgelopen dinsdagavond zou parkeren. Regen dreigde. Maar ook de parkeerautomaten keken dreigend naar me. Het was tegen 6 uur 's avonds. Ik besloot mijn wagen op de Haasweg te parkeren en liep richting 'centrum Buiten'. De grote bos bloemen zorgvuldig 'tegen de wind in' dragend. Mijn gedachten gingen uit naar dat wat komen ging. Er was voor mij een afspraak gemaakt met een vrouw. Een diner voor twee. Op zich had ik er veel zin in hoor. Maar toch, aan de andere kant. Stel dat er geen klik zou zijn? Stel dat het zo'n kakkertje zou zijn? Nou ja, dan bleef er een lekker dinertje over toch? In gedachten ging ik terug naar de acties die ik eerder ondernam om te zien met wie ik te maken zou krijgen. Ik zocht op facebook, googelde maar vond weinig informatie. Er waren meer meiden met dezelfde naam. Gelukkig was daar de smartphone. Uit de administratie had ik haar mobiele nummer overgenomen in mijn telefoon. Gewoon om, indien nodig, de exacte tijd af te spreken voor deze date. Vanaf het moment dat haar nummer in mijn telefoon stond, was daar ook het whatsapp profiel. Mét foto! Ik tikte het fotootje aan en zij verscheen groot in mijn hand. Een blonde dame. Zonnebril. Hm, niet verkeerd. Leeftijd? Ergens tussen de 30 en 50 schatte ik. Ondertussen nam de motregen in hevigheid toe. Ik besloot de laatste 300 meter rennend te overbruggen. Even later liep ik hijgend met mijn bos bloemen het Grand-Cafe 'Seventies-Eighties' binnen. Quasi nonchalant bekeek ik het nieuwe pand. Ik moet er ontspannen uitgezien hebben... Ik maakte een rondje in het etablissement en plotseling zag ik haar zitten. Ze voldeed aan het signalement. Ik liep op haar af. Zij stond op en stak, tegen beter weten in, haar hand uit om de bloemen in ontvangst te nemen. De toon was gezet. Het ijs was gebroken... "Hoi, ik ben Hilbert..." en ik pakte haar hand. "En ik ben Ellen!"; antwoordde ze vrolijk. De bloemen overhandigde ik aan de werknemers van het Grand-cafe. *"Gefeliciteerd met de opening van het nieuwe pand namens ALLE vrijwilligers van het Hospice Almere".* De bloemen kregen een prominente plaats. En wij werden allervriendelijkst bediend. En mijn tafeldame en ik hadden een gezellige avond. Erg goed eten en dito gesprekken. De tijd vloog voorbij. Rond 10 uur 's avonds was ik weer thuis. "Hoe was je date?"; vroeg mijn vrouw. Ik gaf haar een knipoog en antwoordde; "Het was een avond om op terug te kijken." Dat was het zeker. Dankzij de inspanningen van Hannie Lindeman en de gesprekken met mijn alleraardigste collega Ellen. Én dankzij Grand-Cafe 'Seventies-Eighties'. (Een vrijwilliger)
4
Nieuwsflitsen
09 mei 2012: Themabijeenkomst “Palliatieve zorg in een huiselijke omgevning” In het Parkhuys werd er op woensdagavong 09 mei 2012 een algemen Ledenvergadering gehouden met aansluitend een themabijeenkomst die als werktitel “Palliatieve zorg in een huiselijke omgeving” meekreeg. De thema bijeenkomst was opengesteld voor een ieder die betrokken is bij de Hospice Almere en werd geleid door Mw. Drs. B. (Bernardina) S. Wanrooij. Mevrouw Wanrooij is sinds 1990 verbonden aan de huisartsenopleiding van de Universiteit van Amsterdam. Vanaf 1995 is zij zich in toenemende mate gaan bezighouden met de palliatieve zorg. In 2010 heeft zij het palliatieve team in het Academisch Medisc Centrum (AMC) opgericht, waar zij momenteel werkzaam is als coördinator en consulent. De aanwezigen hebben aangegeven het een boeiende en interessante lezing gevonden te hebben. De presentatie van mevrouw Wanrooij is te bekijken op onze website.( www.hospicealmere.nl )
07 juni 2012: “Runningdinner Ronde Tafel 155 Almere” Op 07 juni 2012 hebben Joanna en Fred, evenals enkele andere vrijwilligersorganisaties, een presentatie gegeven aan de leden van de Ronde Tafel 155 Almere. Doel van de presentatie was om de leden enthousiast te maken om de Hospice Almere aan te wijzen als goed doel voor hun jaarlijkse “Running Dinner”. Met vreugde kan dan ook gemeld worden dat de Hospice Almere uitverkoren was als goed doel door de leden voor 2012. Op dinsdag 09 oktober is het dan ook zover en vond het leukste eet-evenement in de havenkom van Almere-Haven plaats. De opbrengst was € 5350,= (Joanna-Fred)
21 juli 2012: “Darten voor Hospice” In het Wapen van Almere werd er op zaterdag 21 juli 2012 de Noor van Loenen Memorial dartstoenooi gespeeld. Het toernooi is een eerbetoon aan de in januari 2011 overleden Noor van Loenen,secretaris en erelid van de Dartsbond Almere. (DBA) De laatste weken van haar leven heeft Noor doorgebracht in Hospice Almere, waar zij een geweldige zorg heeft gehad. Dit was de inspiratie geweest om een dartstoenooi te organiseren, waarbij de Hospice Almere als goede doel is aangewezen. De opbrengst van het dartstoernooi € 1500,= is geheel ten goede gekomen aan de Hospice Almere.
(Almere Vandaag)
27 augustus 2012: “Sponsoren en Donateurs gezocht” Een waardige en bijzondere laatste fase in het leven bieden aan mensen die nog maar kort te leven hebben, dat is waar de Hospice Almere voor staat. De bewoners van de Hospice kunnen zo hun laatste dagen verzorgd en in een huiselijke omgeving doorbrengen. Momenteel biedt de Hospice plek aan twee bewoners, maar de behoefte is groter. De Hospice wil dan ook uitbreiden, maar is daar afhankelijk van sponsoren, donateurs en personen die lid willen worden van De Vereniging Vrienden van De Hospice Almere. Op 27 augustus j.l. zijn er een groot aantal “sponsor” brieven de deur uit gegaan naar bedrijven in Almere.
oktober 2012: “Hospice Almere zoekt vrijwiligers” In oktober 2013 is de advertentie campagne gestart “De Hospice Almere” zoekt vrijwilligers. De campagne is gestart met een redactioneel stukje in de Almere Deze Week, waarna er 2x een advertentie is geplaatst. Het resultaat is dat er zich 20 potentiële nieuwe leden hebben aangemeld. (Joanna-Fred)
5
Oktober 2012: “Almeerdaagse wandelevenement” Deelnemers aan de Rabobank Almeerdaagse werd ook in 2012 gevraagd een bijdrage aan een goed doel te betalen boven het vaste inschrijfgeld. Deze keer werd het totaalbedrag geschonken aan het Hospice Almere. Het totaalbedrag van € 525 werd door Hans Prins, penningmeester van stichting Almeerdaagse, overhandigd aan Fred Loupias, bestuurslid van stichting Hospice Almere en van Vrienden van Hospice Almere. De bijdrage is volgens Fred Loupias een welkome aanvulling op de donaties en andere inkomsten, waarvan het Hospice afhankelijk is voor de noodzakelijke uitbreiding van het aantal kamers. (Hans Prins)
Oktober 2012: “Mooi & Zuiver” In de nieuwsbrief van Mooi & Zuiver, praktijk voor huidverbetering en massage. Is er aandacht besteed aan de Hospice Almere. Dit heeft € 200 opgeleverd.
Oktober 2012: “Grandcafé Seventies-Eighties” Het Grandcafé Seventies-Eighties heeft haar maandactie met één jaar verlengd. Ook in 2013 mogen er maandelijks 2 vrijwilligers gratis komen eten
December 2012: “Kerstlunch” Het filiaal van Albert Heijn in Almere-Buiten heeft aangeboden de producten voor de Kerstlunch te doneren!
6
AGENDA Activiteitenplanning in 2013 januari
: 22 januari; Nieuwjaarsbijeenkomst Stichting Hospice Almere
februari
:
maart
:
april
:
Mei
: 28 mei – 02 juni Almeerdaagse
Juni
:
Juli
:
Augustus
:
September
:
Oktober
:
November
:
December
:
7
Sponsoren & Donateurs
8
Sterretje Kerstverhaal door Paul Groen dec. 2012 Nadat Sinterklaas weer naar Spanje was vertokken ging Tim zoals iedere dag gewoon naar school. Het was koud. Het had de hele nacht gevroren. Tim hoopte dat het zou blijven vriezen zodat hij zijn nieuwe schaatsen kon gebruiken. Op school was iedereen nog volop bezig met de cadeautjes die ze hadden gekregen. In de klas was het heel druk. Zó druk dat de juffrouw iedereen tot de orde moest roepen. “Kinderen, kinderen neem snel plaats op jullie stoeltjes want ik moet jullie iets vertellen” Toen viel het Tim op dat het tafeltje naast hem, leeg was. Zijn klasgenootje Eva was niet gekomen. “Lieve kinderen” zo begon de juf, “Eva kan voorlopig niet op school komen. Ze is heel erg ziek. Zo ernstig ziek dat zij in het ziekenhuis ligt en ook nog geen bezoek mag ontvangen” Iedereen was erg geschrokken, en het werd muisstil in de klas. Tim vroeg aan de juf of zij iets voor Eva konden doen, bijvoorbeeld iets moois maken of met z’n allen iets moois kopen? De juf vond het een geweldig idee en zette iedereen aan het werk. De één ging knippen, de ander plakken en weer een ander maakte een tekening. Toen Tim naar huis ging was hij verdrietig omdat zijn vriendinnetje ziek was en hij mocht haar niet opzoeken. Het enige wat hij kon doen was hopen dat Eva toch nog beter zou worden. Hij was zelfs een beetje boos want Eva had nooit iemand gepest of kwaad gedaan. “Waarom was zij nou ziek geworden?” vroeg hij zich af. Meestal had Tim het hoogste woord tijdens het eten maar nu was hij stil. Hij vond het zelfs niet leuk meer als het verder zou gaan vriezen zodat hij zou kunnen schaatsen. Hij vond niks meer leuk. Tim ging naar zijn slaapkamer op zolder en keek door het dakraam naar buiten. Het was héél donker buiten en kraakhelder. De maan was heel goed te zien en hij zag ook heel veel sterren. Hij kon er wel uren naar kijken. Opeens viel één ster hem op. Deze ster deed heel erg zijn best om op te vallen. Hij schitterde en maakte kleine korte cirkeltjes. “Tjonge jonge” dacht Tim “ik wou dat die ster mij zou kunnen zien dan zou ik misschien wel met die ster kunnen praten! Dat zou geweldig zijn!. Dan mag ik misschien wel een wens doen” Met die gedachten viel Tim in een diepe slaap. Vanaf die avond, voordat Tim ging slapen keek hij iedere keer door het dakraam naar buiten en hoopte dan dat hij die hele speciale ster kon zien.
9
Het had inmiddels al twee dagen gesneeuwd en alles was wit. Een witte Kerst zal het worden. Op de laatste dag voor Kerstmis mocht Tim samen met zijn vader en moeder de kerstboom optuigen. Tim wilde persé de namaak-ster zo hoog mogelijk in de boom met een lampje er naast, zodat het net was alsof het sterretje licht gaf. Het deed hem denken aan het sterretje die hij iedere avond voor het slapen gaan vanuit het dakraam bewonderde. Kort na het eten vroeg Tim aan zijn vader: “ Hé papa geloof jij dat sterren ons kunnen zien en onze wensen kunnen vervullen? Want de juf zei vanmorgen dat iedereen een wens mag doen als ze een ster zien vallen” “Nou Tim” antwoordde Tim’s vader, ”ik heb het zelf nooit gezien of gehoord maar als de juf dat zegt, dan zal het wel zo zijn. Morgen is het Kerstmis en dan is het feest. Dan is het de gewoonte dat alle mensen op de wereld elkaar hele goede dingen toewensen. Het is een feest voor iedereen!” “Da’s niet waar papa! Het is niet voor iedereen feest! Voor Eva en haar papa en mama is het echt geen feest hoor. De juf zei dat Eva nooit meer beter zal worden. Dat is heel erg! Ook voor mij. Want Eva is wel een van mijn beste vriendinnen! Ik mis haar heel erg, al weken lang!” Toen kon Tim het niet meer voor zich houden. Hij moest heel erg huilen. Hij wilde zo graag dat Eva weer naast hem in de klas kon komen zitten. Tim’s vader troostte hem zo goed als hij kon en bracht Tim naar bed. Zoals iedere avond keek Tim uit zijn zolderraam naar buiten. Het was gestopt met sneeuwen en de lucht was heel helder. Het was weer heel mooi om de volle maan te zien en al die fonkelende sterren. Bijna automatisch zochten de ogen van Tim naar zijn favoriete sterretje. Al snel vond zij hem. Het sterretje flonkerde en schitterde als nooit tevoren. De cirkels waarin zij draaide waren veel groter en wilder als alle avonden daar voor. Het was alsof……… Tim keek nog eens heel goed, en inderdaad het sterretje leek los te raken en viel heel snel naar beneden! Tim keek nog eens goed en zag dat het sterretje recht op het huis van hem afkwam. Tim sprong van zijn bed en rende naar beneden en ging op blote voeten de tuin in. Het werd almaar lichter in de tuin; ze kwam steeds dichter bij. Toen, toen was alles verlicht, de tuin, het huis, echt alles en daarna…….. heel donker. Tim begreep er niets van. Hij zocht in de besneeuwde struiken van de tuin en zag een heel zwak lichtje branden. Tim liep er naar toe en ja hoor, nu wist hij het zeker! Het was de ster die gevallen was. Tim pakte het sterretje op. Ze was nog warm. Hij bekeek haar eens goed. Hij had nog nooit een ster van zo dichtbij gezien. Ze was heel mooi, met 5 punten, zo groot als een tennisbal, goudgeel, met allemaal zilverglinsterende haren en een héél lief gezichtje. Ze hield haar oogjes stijf dicht. Tim vroeg heel zachtjes: ”Hé sterretje, hallo doe je oogjes eens open?” Toen deed ze heel voorzichtig één oogje open en keek wat verlegen in het rond. Hierna opende ze ook haar andere oogje. Tjee, dacht Tim, wat een kleur hadden die ogen van haar! Heel helder en oh zo groen! “Waar ben ik?” vroeg het sterretje, “en hoe kom ik hier?” Tim vertelde wat zijn naam was, dat zij was gevallen en dat hij dat het gezien vanuit zijn zolderraam en dat hij haar had gevonden in de tuin. Langzaam werd het ‘t sterretje allemaal weer duidelijk. “Ik probeer iedere nacht zo fel mogelijk te schijnen, daarmee zend ik stralen van hoop en kracht uit. Hiermee probeer ik een wens te vervullen van een meisje in het ziekenhuis. Ze ligt bij het raam en zoekt mij iedere nacht op. Ik zie haar lipjes bewegen die iedere nacht hetzelfde aan mij vragen. ‘Oh sterretje, help me! Mijn papa en mama zijn zo ongerust. Ze zijn zo bang dat ik doodga. De dokters en de zusters weten het ook niet meer. Alsjeblieft, lief sterretje, help me! Ik ben Eva en pas acht jaar oud en ik wil nog niet dood. Ik wil met mijn vriendjes en vriendinnetjes buiten spelen, op het nieuwe klimrek bij ons in de straat, lekker sleeën en ik wil naar school toe. Echt, ik zal nóg meer mijn best doen, iedereen mag met mijn speelgoed spelen en ik zal altijd lief zijn. Alsjeblieft jij bent de enige die mij kan helpen!” En iedere nacht opnieuw probeerde ik steeds meer stralen te sturen maar ik zag niet dat ze beter werd. Vannacht moest ik zoveel stralen dat ik er zelf duizelig van werd en verloor mijn evenwicht en daarom, denk ik, ben ik naar beneden gevallen.
10
Och hemel” zei het sterretje, ”Eva heeft me heel hard nodig. Ze was nog zwakker dan gisteren en die dag daar voor. Ze kon nog maar net haar lippen bewegen en haar ogen stonden al zo dof. Ik ben zo bang dat ze het niet haalt!” De oogjes van het sterretje vulden zich grote tranen en ze begon zachtjes te huilen. Tim kreeg heel veel medelijden met het sterretje. Hij zei, ”Lief sterretje, ik weet wie Eva is. Zij zit naast mij in de klas en we zijn heel goede vrienden. Wat kunnen we doen om Eva te helpen?” “We moeten naar Eva toe dan zal ik bij haar bedje kunnen schijnen. Als dat gelukt is zal ik ook weer terug kunnen op mijn plekje hoog in de lucht” antwoordde sterretje. Tim keek een beetje beteuterd want hij wist wel dat Eva in het ziekenhuis lag maar was daar zelf nog nooit geweest. Hij vroeg zich af hoe hij samen met sterretje bij het ziekenhuis kon komen. “Zeg ster” zei hij stoer, “als Eva aan je denkt voel je dat dan ook? Ik bedoel als ze nu aan jou denkt en naar jou op zoek is in de lucht wordt het dan sterker als je dichter bij haar bent?” “Ja” zei het sterretje, “als we op weg gaan kan ik voelen of we dichter bij haar in de buurt komen of niet” Kom op dan” zei Tim “laten we snel gaan voordat mijn papa of mama in de gaten hebben dat ik niet in bed lig. Vlug, ik pak mijn fiets en doe jou in een tas en leg je in mijn stuurmandje! Jij zegt dan of het gevoel sterker wordt of niet, dan komen we het snelst bij het ziekenhuis!” Tim pakte sterretje, deed haar in de tas en vervolgens in het mandje voorop zijn stuur. Zo snel als hij kon fietste hij, bij toeval, gelijk de goede richting op. Tim fietste als of zijn leven er van afhing. Hij reed zelfs door het rode verkeerslicht. Prompt reed hij tegen stilstaande ziekenauto. Tim raakte een beetje in paniek want hij zag dat hij met zijn fiets een kras op de auto had gemaakt en wilde zo snel mogelijk weer verder. “Alsjeblieft broeder en zuster” en in het kort vertelde hij het verhaal over zijn zieke klasgenootje, maar niet over het sterretje, want dat zouden zij toch niet geloven. De verpleegkundige en de chauffeur geloofden Tim en stelde hem voor om de fiets te laten staan en bij hen in de auto te gaan. Zij zouden Tim (en sterretje natuurlijk!) wel naar het ziekenhuis brengen. Met loeiende sirenes en blauw zwaailicht snelde de ambulance naar het ziekenhuis. Bij het ziekenhuis aangekomen, werd Tim (en het sterretje) stop gehouden door de portier. Tim vertelde opnieuw in het kort het verhaal van Eva. Gelukkig hielp het ambulancepersoneel hem door het verhaal nog sterker te maken. Ze zeiden tegen de portier ”Beste portier, het is een kwestie van minuten, van leven en dood, dus laat deze jongen er door!” De portier was overrompeld door de overtuiging van deze twee ambulancemensen en liep hen snel voorop naar de lift. Daar stond Tim dan, in de lift met twee ambulancemensen en, in zijn tas, het sterretje. Uit de lift renden ze de gang door naar de afdeling waar Eva zou liggen. Maar toen besefte Tim plotseling dat daar nog grotere problemen zouden voordoen. Want hij was maar een klasgenootje en ook nog maar een kind! Toen zag Tim een zuster en vroeg op welke kamer Eva lag. De zuster was heel aardig maar vroeg wat Tim kwam doen want het was al heel laat op Kerstavond. Tim had geen idee wat hij moest vertellen! Toen vroeg hij of hij de vader of moeder van Eva even mocht spreken. Hij kende hen best goed omdat hij vaak met Eva mee naar haar huis was gegaan om met haar te spelen. De zuster ging naar de kamer waar Eva lag en vroeg een beetje aarzelend aan de moeder van Eva of ze Tim te woord wilde staan. In de kamer stonden de vader, de moeder en de dokter van Eva bij het bed. In een glimp zag Tim ook zijn vriendinnetje in bed. Ze zag er heel bleek uit maar ademde gelukkig nog, al was het heel zachtjes. “Vlug dan toch” dacht Tim. Hij deed de tas open en fluisterde tegen het sterretje dat Eva nog wel leefde maar dat ze wel heel ziek was en dat hij alleen nog maar de vader of moeder van Eva moest overtuigen van zijn bedoelingen. De moeder van Eva wilde eerst niet naar Tim toe komen maar de vader en de dokter knikte haar toe dat het nog wel kon, maar niet te lang! Eva’s moeder kwam naar Tim toe met een heel verdrietig gezicht. “Hallo Tim wat kom jij doen? Ik denk dat je nooit meer met Eva zal kunnen spelen want ze is heel ziek en zal nooit meer beter worden. Ik vind het heel lief dat je bent gekomen maar ik denk dat het beter is dat je niet bij Eva binnen gaat. Ze zal je niet meer kunnen spreken”
11
Tim keek snel om zich heen en vroeg aan de verpleegster en de agent of hij eventjes de moeder van Eva alleen mocht spreken. “Lieve mevrouw”, begon Tim, “gelooft u in de kracht van de sterren?” Eva’s moeder keek een beetje vreemd op. Ze zei ”Tim lieve jongen, Eva is heel ziek, ze ligt op sterven en ik kan je nu écht niet helpen” Tim dacht “Oh jee, ik heb het verknald!” Maar hij zette even door. “Mevrouw” vervolgde hij “geef me even de kans, dan kan ik het verklaren alstublieft in het belang van Eva en onze vriendschap!?” Tim werd er helemaal warm van. Het zweet stroomde met straaltjes over zijn gezicht. Toen vertelde Tim zijn hele verhaal. “Waar heb je die ster dan? En waar heb je het over?” vroeg Eva’s moeder. Tim deed zijn tas open en haalde het sterretje eruit. Het sterretje opende haar groene ogen en vanaf dat moment begon ze direct weer te glinsteren. Ze riep naar de moeder “Alstublieft mevrouw, laat me bij uw dochtertje Eva, hopelijk ben ik nog niet te laat!” Toen pas was de moeder overtuigd en liep in een hoog tempo naar het kamertje van Eva. Daar troffen Tim, het sterretje en Eva’s moeder een doodongelukkige vader en een verslagen dokter aan. Beiden schudde zij het hoofd. De ademhaling van Eva was nog maar heel oppervlakkig en ze lag roerloos in bed met haar ogen gesloten. Er pingelde een traan uit haar ooghoek. Toen Tim dat zag begon hij zachtjes te huilen omdat hij dacht dat ze te laat waren. Hij legde sterretje op zijn platte hand en hield haar boven het bed van Eva. De vader en de dokter wilde Tim direct uit de kamer sturen, maar Eva’s moeder hield hen gelukkig tegen. Op dat moment begon het sterretje heel erg te gloeien. Tim kon haar niet meer vasthouden! Zo warm werd ze. Tim liet het sterretje los en zag dat ze niet viel! Sterretje bleef boven Eva zweven! De kamer werd helemaal verlicht door helder wit krachtig licht. Iedereen in de kamer kon haast niets meer zien. Ze konden alleen nog maar het gezicht van Eva zien. Het was doodstil in het kamertje. Niemand durfde iets te zeggen. Tim had geen idee hoe lang zij daar hadden gestaan. Misschien een minuut, misschien een uur? Opeens was het donker. Althans, hun ogen moesten weer wennen aan het gewone licht van de lampen op de kamer. Wat Tim en de anderen zagen was een wonder! Eva deed haar ogen open en ging langzaam overeind zitten in het bed. Ze deed net of ze heel diep had geslapen, wreef met beide handen in haar ogen en rekte zich een flink uit. De dokter, de vader, de moeder en Tim stonden met open mond te kijken. Ze konden niets zeggen en sterretje…. die was plotseling verdwenen. Het enige wat Tim kon zeggen was, “prettig Kerstfeest Eva”. Hij had hier niets meer te zoeken. Toen hij de kamer verliet kon hij alleen nog horen dat Eva tegen haar vader, moeder en de dokter zei “Het was mijn sterretje hè?” Tim liep over de gang naar de lift en hoorde de zuster tegen de ambulancemensen zeggen “Het is toch schandalig dat op dit uur van de Kerstnacht zelfs de ramen worden vernield! Het gat in het raam is zeker zo groot als van een tennisbal!” Tim wist op dat moment wel beter, maar dat hield hij maar voor zichzelf. De nacht van de 1e Kerstdag was het opnieuw heel helder. Gelukkig, daar hing het sterretje van Tim en Eva weer hoog in de lucht. Tim kon zien aan haar stralen dat ze heel moe was. Maar aan haar kleine beweginkjes kon hij zien dat ze heel gelukkig was.
12
