Nieuw-Zeeland 2011: Daarheen en weer terug ‘Pakken wat je pakken kan’ Paul Witte
Herziene editie, 2e druk | 2011| Alkmaar | ©Paul Witte Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De namen in dit verhaal zijn mogelijk gefingeerd om de betrokkenen te beschermen
Inhoud Dankwoord ................................................................................................................................................................................. 3 Donderdag 27 januari: Schiphol - Kuala Lumpur: Empress Hotel Sepang ................................................................................ 4 Vrijdag 28 januari: Kuala Lumpur - Auckland ........................................................................................................................... 4 Zaterdag 29 januari: Auckland: Mount Eden, The Waterfront Café, Skytower: Best Western President Hotel Auckland ........ 6 Zondag 30 januari: Kauri Museum, Tane Mahuta: Hotel Paihia ................................................................................................ 7 Maandag 31 januari: R. Tucker Thompson Tallship .................................................................................................................. 9 Dinsdag 1 februari: Haruru Falls .............................................................................................................................................. 10 Woensdag 2 februari: Rotorua: Silver Oaks Hotel Geyserland ................................................................................................ 12 Donderdag 3 februari: White Island, Buried Village ................................................................................................................ 15 Vrijdag 4 februari: Whakapapa Village: Wai-O-Tapu, Lady Knox, Huka Falls: Skotel Alpine Resort ................................... 17 Zaterdag 5 februari: Tongariro Alpine Crossing ...................................................................................................................... 20 Zondag 6 februari: Wellington: Bulls, Sea Shepherd, St. Paul’s Cathedral: Comfort Hotel Wellington .................................. 22 Maandag 7 februari: Te Papa Museum..................................................................................................................................... 24 Dinsdag 8 februari: Marlborough Sounds: Wilderness Park (8 à 9 km) ................................................................................... 26 Woensdag 9 februari: Cape Jackson Lighthouse ...................................................................................................................... 28 Donderdag 10 februari: Nelson: Queen Charlotte Drive, Pelorus Bridge Scenic Reserve: Nelson Central YHA .................... 30 Vrijdag 11 februari: Abel Tasman National Park ..................................................................................................................... 31 Zaterdag 12 februari: Blackball: Formerly the Blackball Hilton .............................................................................................. 33 Zondag 13 februari: Fox Glacier: Lake Matheson Motel ......................................................................................................... 34 Maandag 14 februari: Glacier Hike .......................................................................................................................................... 36 Dinsdag 15 februari: Queenstown: Lake Matheson, Haast, Fergburger: Lakeview Holiday Park............................................ 39 Woensdag 16 februari: Shotover Jet, Bob’s Peak..................................................................................................................... 43 Donderdag 17 februari: Te Anau: Kepler Track: Fiordland Hotel............................................................................................ 44 Vrijdag 18 februari: Milford Sound, Routeburn Track ............................................................................................................. 45 Zaterdag 19 februari: Kaka Point: Twilight Tour, The Point Café and Bar: Nugget View & Kaka Point Motel ..................... 48 Zondag 20 februari: Cathedral Caves, McLean Falls, Curio Bay, BBQ ................................................................................... 51 Maandag 21 februari: Dunedin: Baldwin Street, Restaurant Alibi: Leviathan Heritage Hotel ................................................. 53 Dinsdag 22 februari: Moeraki Boulders, Aardbeving Christchurch: Leviathan Heritage Hotel - Hotel All Seasons Christchurch Cashel Street ....................................................................................................................................................... 55 Woensdag 23 februari: The Day After The Day Before ........................................................................................................... 58 Donderdag 24 februari: University of Otago, Baldwin Street, Restaurant Etrusco .................................................................. 59 Vrijdag 25 februari: Christchurch International Airport – Kuala Lumpur International Airport .............................................. 61 Zaterdag 26 februari: Schiphol ................................................................................................................................................. 62 ’Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, en de tijd van gaan is nu gekomen.’ ............................................................... 63
2
Dankwoord Ik wil op deze manier graag alle reisgenoten hartelijk bedanken voor hun aanwezigheid tijdens deze gedenkwaardige reis door Nieuw-Zeeland. Zonder jullie was het niet mogelijk geweest dit verhaal op papier te krijgen. Evelien krijgt een extra vermelding voor haar inzet om de hele reis en alles daaromheen vlekkeloos te hebben laten verlopen. Ook Femke wordt extra vermeld voor haar optreden als kritisch recensent om zo het gehele verhaal te perfectioneren. En tenslotte wil ik van deze kans gebruikmaken om mijzelf – bescheiden als ik ben - in het zonnetje te zetten, want zonder mij waren al deze rare fantasieën, verhalen, gebeurtenissen, herinneringen, beschrijvingen, referenties, foto’s, en wat nog meer, waarschijnlijk nooit zo fraai opgeschreven. Kortom iedereen erg bedankt!
3
Donderdag 27 januari: Schiphol - Kuala Lumpur: Empress Hotel Sepang In de vroege donderdagochtend gaat het avontuur dan eindelijk van start. Plaats van handeling: Schiphol, waar om 12:00 uur vlucht MH17 van Malaysia Airlines naar Kuala Lumpur zal vertrekken. Eerst staat voor Paul een bezoek aan de Malaysia Airlines-balie op de to-do-lijst omdat de hotelvoucher voor het hotel in Kuala Lumpur nog in bezit dient te komen van het te vormen reisgezelschap. De missie verloopt zonder problemen, zodat er direct rechtsomkeert gemaakt kan worden om tien meter verderop bij de incheckbalie de koffer in te checken. Een kleine twee uur later is de tijd gekomen het vliegtuig te betreden voor het eerste deel van de lange 24-urige vlucht naar Auckland. De eerste tussenstop vindt plaats in Maleisië, waar de Boeing 747 onaangenaam vroeg lokale tijd of onaangenaam laat biologische tijd zal landen. In het vliegtuig neemt Jan, een Sawadeese reisgenoot, plaats in de zetel naast Paul. Beide heren maken aangenaam kennis met elkaar en al snel blijkt dat beiden afkomstig zijn uit de provincie Noord-Holland en zelfs op maar 20 kilometer van elkaar af wonen. Na een uurtje diepgaande gesprekken te hebben gevoerd, besluiten beiden hun zinnen te verzetten. Jan gaat een stukje lezen en Paul besluit het interactieve scherm aan te zetten om zich te vermaken met allerhande televisieseries, films, spellen, kranten en muziekzenders. Nadat enkele duizenden keren gezegd kan worden: “zijn we er al?” is Kuala Lumpur al bereikt. Daar wordt in retrospect vastgesteld dat in de dichte nabijheid van beide heren nog een stelletje andere reisgenoten blijkt te zitten. Vrijdag 28 januari: Kuala Lumpur - Auckland Aankomst om 6:45 uur op Kuala Lumpur International Airport (KUL). Door het tijdsverschil van zeven uur in combinatie met de vlucht van 11 uur en 45 minuten is iedereen in het vliegtuig pardoes zijn of haar nacht kwijtgeraakt. Ondanks Pauls slapeloze ‘nacht’ voelt hij zich bijzonder kwiek, kloek, kras en ook zeker kranig bij de tocht vanuit het vliegtuig naar de ontmoetingsplek. Paul komt daar Wouter en enkele anderen uit de Sawadee-groep tegen. Eerst moet het eerste obstakel, de douane, bestreden worden. Dit blijkt ingewikkelder dan verwacht, want sommigen zijn vergeten een ridicuul formuliertje (travellers declaration form) in te vullen, zodat men bij aankomst bij de incheckbalie weer teruggestuurd wordt om het formuliertje op te halen, in te vullen, en weer achteraan de rij aan te sluiten. De verzamelplek is moeilijker te vinden dan verwacht en nadat Jan uiteindelijk dan ook gearriveerd is, kan eindelijk de zoektocht naar de bus beginnen. Na een intensieve zoektocht wordt duidelijk dat de bus zich tersluiks buiten het vliegveld verstopt heeft. Na een halfurig ritje bereikt de bus met passagiers het Empress Hotel1 1
http://www.booking.com/hotel/my/empress-sepang.nl.html
4
in Sepang – onder autosportliefhebbers bekend als de locatie van het Formule 1-circuit Sepang International Circuit2 – waar tot 18:30 uur overdagt zal worden. Iedereen wil gaan slapen en hoewel dat Paul wat overbodig lijkt te zijn, stemt hij er bij gebrek aan betere opties mee in. Om half één vindt Jan het hoog tijd om te gaan en vertrekt het stel naar de lobby. Raar is het wel dat hij meteen zijn hele bagage meeneemt, maar Paul neemt aan dat Jan daar zijn redenen voor heeft, zodat hij gedwee volgt. Beneden in de lobby begint Jan wat verdwaasd om zich heen te kijken. “Dat is raar, er is hier helemaal niemand. Waar zullen ze zijn?”, vraagt hij zich hardop af. Waarop Paul antwoordt: “Nou, waarschijnlijk de stad in, of misschien nog op hun kamer”. “Maar we hadden toch half zeven afgesproken?”. “Ja, maar het is nu half één hoor”. “Hè? Hoe kan dat nou?” en Jan kijkt verbaasd op zijn horloge. “Maar dan moet je ‘m wel goed om doen, hij zit nu ondersteboven”, zegt Paul. Waarmee het mysterie is opgelost. Hierna besluiten de twee de stad in te gaan. Ze gaan op zoek naar een manier om Kuala Lumpur te bereiken, wat moeilijker is dan verwacht. Taxi’s zijn te duur, en de onzichtbare en niet-rijdende bussen doen hun naam eer aan, want ze zijn inderdaad erg onzichtbaar en nietrijdend. In plaats daarvan brengen ze een bezoek aan de plaatselijke moskee Masjid Al-hijrah, waar de hoofddeksel- en gewaadloze Nederlanders zelfs voor moslims worden aangezien. Vervolgens vervolgt de tocht zich in de richting van Kuala Lumpur, dat uiteindelijk toch net iets te ver lopen blijkt te zijn, zodat er weer rechtsomkeert gemaakt wordt. Tijdens de terugtocht komen de twee in het gezichtsveld van een lokale Sepanger die hen had zien ronddwalen door de stad en zich verplicht voelt hulp te bieden. Omdat de tijd te kort is voor een bezoek aan Kuala Lumpur, brengt de vriendelijke inboorling de West-Europeanen terug naar het hotel, waar de auto tien minuten later al arriveert. Om 18:30 uur komen de busjes er weer aan om de Nederlandse doorreizigers terug te brengen naar Kuala Lumpur International Airport. Na een korte busjesrit arriveert de hele troep op de luchthaven, waar uiteraard gewacht moet worden, alvorens in de Boeing 777 te stappen, die pas om 21:20 uur zal vertrekken. Talloze mensen stappen in het vliegtuig om ervoor te zorgen dat het vliegende tuig niet leeg vertrekt. Toch zijn er lege stoelen in te zien, zo ook eentje naast reisgenote Daniëlle. Femke en Karin die vrijwel naast elkaar, maar toch niet helemaal, in het middendeel van de Boeing zitten, verordonneren Paul, die tussen hen in zit, naast Daniëlle plaats te nemen, zodat de dames languit zittend van een welverdiend schoonheidsslaapje kunnen gaan genieten. Paul aanvaardt zijn lot en verplaatst lichaam en geest naast de linkerkant van het gangpad. Daar wordt goed kennis gemaakt met Daniëlle, die ondanks haar Nederlandse kenmerken toch een volbloed Canuck blijkt te zijn. Talloze verhalen komen voorbij en stelt Paul in staat zijn gedachten even terug te brengen naar Texel waar rond deze tijd zijn grootmoeder begraven 2
http://www.malaysiangp.com.my/
5
wordt. De reis blijkt verder nog eigenaardig plezant te zijn, ondanks het feit dat een succesvol slaapproces niet in gang gezet kan worden door Paul. Dat kan absoluut als merkwaardig beschouwd aangezien hij juist op de meest wonderlijke plekken in slaap kan vallen, in de trein, op kantoor, in een bus of staand tegen een paal, maar op een stoel in een vliegtuig is hem echt te gortig. Daniëlle daarentegen slaapt als een verdronken os in het water, oftewel heel diep. Zaterdag 29 januari: Auckland: Mount Eden, The Waterfront Café, Skytower: Best Western President Hotel Auckland3 De Boeing 777 landt om 12:50 uur lokale tijd (7:50 uur aangepaste biologische (Maleisische) tijd of 00:50 uur onaangepaste biologische (Nederlandse) tijd) veilig en zonder brokstukken op Auckland International Airport. Het verzamelen van de reisgenoten verloopt lange tijd voorspoedig. Al is het wel erg druk op het vliegveld en daardoor lastig reisleidster Evelien in het vizier te krijgen. Toch is binnen het uur bijna iedereen binnen. Iedereen behalve Femke dan, die problemen heeft met het lokaliseren van haar bagage en vice versa. Een uur later is het dan eindelijk zo ver en kan de 16-koppige delegatie plus Evelien en buschauffeur Malcolm met de bus vertrekken naar het centrum van Auckland. De allereerste fotostop vindt plaats op Mount Eden, dat een fraai uitzicht biedt op de skyline van Auckland en omstreken. Ook het grootste stadion van Nieuw-Zeeland, Eden Park, is goed zichtbaar. Er kan tevens in de verte een training van de lokale crickethelden gespot worden. Rond 17:00 uur checkt het stel in bij het Best Western President Hotel Auckland. Er wordt een rondje door de stad gemaakt, via Albert Park naar de haven waar de hele groep, inclusief de twee al eerder ingevlogen niet-Friese Sietske en Jikke, gaat eten in restaurant The Waterfront Café & Bar4. Daar legt Paul aan Claske en Femke – met een cricketwedstrijd op de televisionaire achtergrond – uit hoe de edele cricketsport precies in elkaar zit. Het kost flink wat moeite beide dames bij de cricketles te houden, want het synchroon heen en weer lopen van de batsmen brengt Femke in een lachstuip die nog voort zal duren tot op een late zondagavond in de eerste week van april. Na ook nog eens uitgelegd te hebben dat het niet zonde is om precies in het midden van het veld het gras weg te halen om daar heen en weer te lopen, is het tijd om te 3 4
http://www.presidenthotel.co.nz/ http://www.showcasehospitality.co.nz/microsite/waterfront-cafe-bar
6
eten. Paul heeft weinig moeite zijn eigen maaltijd op te peuzelen, maar de in de nabijheid gezetelde Femke en Claske hebben duidelijk moeite hun borden voedselvrij te maken. De tafelheer heeft nog ruimte in de onderbuik over en zorgt er hoogstpersoonlijk voor dat de borden in lege conditie aan de serveerster kunnen worden meegegeven. Als dessert bestelt Paul een Ice Cream Delight en wanneer het ijskoude ijs geserveerd wordt kijken de dames wellustig naar het ijs in de stille hoop er ook van te kunnen genieten. Helaas is er maar net genoeg voor Paul alleen, laat staan twee extra feminiene magen. Bovendien is het alweer tijd om te gaan. Een select groepje (Sietske, Jikke, Piet, Henk en Paul), besluit nog een bezoek te brengen aan de Skytower, die verrassend genoeg nog open is. Tijdens de wandeltocht naar de toren heeft Sietske bijna een aanvaring met een plotseling uit het niets opdoemend bushokje, maar wordt precies op tijd van een wisse dood gered door een hero in disguise. Omdat het al donker is, is het lastig om een goed zicht te krijgen op de stad. Toch kan er weer een vinkje gezet worden, want het hoogste vrijstaande gebouw van het zuidelijk halfrond is succesvol bezocht. Vele andere superlatieven over andere dingen zullen nog volgen, want als er iets is waar Nieuw-Zeeland bekend om staat, is het wel met pochen met allemaal speciale bijzonderheden van gebouwen, voorwerpen, etc. Zoals, het oudste hotel van het zuidelijk halfrond, het een na grootste houten gebouw van het zuidelijk halfrond, de zeldzaamste pinguïn ter wereld, enz. Zondag 30 januari: Kauri Museum, Tane Mahuta: Hotel Paihia5 Vertrek uit Auckland naar Paihia. Er wordt halt gehouden voor een koffiestop bij Matakohe House6 om vervolgens een bezoek te brengen aan het Kaurimuseum7. Een museum dat geheel gewijd is aan de Kauriboom en de machines die in vroeger tijden gebruikt werden om het hout te bewerken dan wel te verwerken. De lommerrijke ontdekkingstocht wordt doorgetrokken naar het Waipoua Forest, waar Tane Mahuta8 staat, de oudste Kauriboom op aarde. Naar horen zeggen ongeveer 2000 jaar oud. Māori-gids Kyle geeft op educatieve wijze uitleg aan eenieder. Daar waar westerlingen door de aanwezigheid van zoveel bomen vaak de neiging hebben het hele bos niet meer te zien, daar zien de Māori´s juist helemaal geen bos, maar juist een complete supermarkt. Zo hebben sommige planten medicinale werkingen en andere zijn ideaal als voedsel. De bladeren van de rangiora zijn giftig wanneer erop gekauwd wordt en ze gegeten worden, maar juist zeer heilzaam wanneer ze gebruikt worden als kompres voor op 5
http://www.hotelpaihia.com/default.aspx http://www.matakohehouse.co.nz/ 7 http://www.kauri-museum.com/ 8 http://www.nieuwzeeland-info.nl/Nieuw-Zeeland_info_Maori.html 6
7
een wond. Ook zijn deze bladeren zeer handig ter vervanging van toiletpapier. De zachte zijde is geschikt voor iemand met gevoelige billen en voor de diehards is er de ruwe zijde: `for the ones who like it rough`. Kyle vertelt vervolgens over de vele varensoorten die Nieuw-Zeeland rijk is. Varens hebben vele voedzame en medicinale werkingen, maar kunnen ook gebruikt worden voor het bouwen van huizen en het weven van kleding. Mede daarom is de varen een veelvoorkomend symbool in Nieuw-Zeeland. De koru, dat nieuw leven, groei, kracht en vrede symboliseert, moet volgens Kyle duidelijk zichtbaar zijn in de varen, maar Paul heeft moeite de spiraalvorm te lokaliseren. Na hulpgevende instructies van Daniëlle en Claske, overtuigt Paul beide dames ervan de koru dan eindelijk waar te nemen, wat door de goedgelovigen als zoete koek aangenomen wordt. Hoogtepunt vormt zijn ode aan Tane Mahuta, ter bescherming van de onwetenden en wellicht ongelovigen. Nadat de mythes onthouden zijn, de tientallen foto’s weer zijn gemaakt en de blaas is geledigd, wordt de tocht naar het hotel voortgezet. Voordat het hotel daadwerkelijk bereikt is, wordt besloten eerst te stoppen bij Fullers Great Sights Bay of Islands9 om aldaar meteen de excursies voor de komende dagen te boeken. Meteen blijkt een zeer rekbare term te zijn, want pas een groot uur later is iedereen geboekt en enkele dollars lichter. Piet doet zijn best om alle dames van hun goede naam te voorzien, maar dat heeft nogal wat voeten in de aarde. Het zal nog enige dagen duren voordat iedereen bij juiste naam en toenaam geadresseerd wordt. En om het allemaal nog wat spannender te maken, wordt Paul door Piet vernoemd tot Jaap. Joost mag weten waarom. Het avondeten wordt geserveerd bij de Mako Beach Bar10, aan de kustweg Marsden Road, waar men zich meteen thuis voelt, aangezien er bitterballen op het menu staan. Dit vanwege de Nederlandse eigenaars van het restaurant, die uiteraard een typische Nederlandse delicatesse in het land der kiwi’s wil introduceren.
9
http://www.dolphincruises.co.nz/ http://maps.google.nl/maps?hl=nl&lr=lang_nl&q=mako+paihia&um=1&ie=UTF-8&sa=N&tab=wl
10
8
Maandag 31 januari: R. Tucker Thompson Tallship Daniëlle, Ellen, Paul en Ineke beginnen de drukke werkweek met een zeiltocht aan boord van de R. Tucker Thompson11 van Russell naar Rangihoua Bay. De wind is matig tot zacht, waardoor het ideaal weer is onbezorgd van de fel stralende zon te genieten. Voor een lunchstop wordt aangemeerd in Rangihoua Bay. Met de dinghy wordt men naar het vasteland vervoerd, waar besloten kan worden in het verkoelende water van de Tasmaanse Zee te zwemmen, de heuvel te beklimmen en de Marsden Cross te vereeuwigen. De Marsden Cross vertegenwoordigt de herinnering aan de eerste kerkdienst die op eerste kerstdag 1814 in NieuwZeeland werd gehouden. Na een overheerlijke lunch wordt de terugtocht ingezet. Niet veel later vindt de eerste bijna-doodervaring plaats wanneer ternauwernood een elektriciteitskabel ontweken kan worden, die door ongure lieden precies in de vaarroute was aangelegd. Dankzij het inzicht en de leidinggevende capaciteiten van kapitein Nic zorgen de matrozen Mckayla, Paola en Grayson ervoor dat het schip in bijna kapseizende positie wordt gemanoeuvreerd, zodat de mast de elektriciteitskabel op enkele centimeters omzeilt. Anders zou dit ongetwijfeld hebben geresulteerd in een elektrificerende ontmoeting met als gevolg een wisse dood voor de bemanning. Paul kijkt het hele spektakel met genoegen aan en vervolgt na de hectiek zijn zonsessie op het dek. Hij merkt daarbij niet op dat door zijn zitting half op het dak van de kajuit, zijn linkerhand vervaarlijk geëxposeerd wordt aan sterke UV-straling die afkomstig is van de fel stralende zon. Enige momenten later merkt Paul op dat het hem toch iets te heet onder de voeten wordt en besluit zich te gaan verzitten. Bij het verzitten manoeuvreert Paul zijn linkerarm, waar toevallig genoeg ook zijn linkerhand zich bevindt, in zijn gezichtsveld om een horrorficerende belevenis te ervaren. Pauls linkerhand blijkt namelijk genadeloos verbrand te zijn en heeft reeds felrode proporties aangenomen. Nu wordt pijnlijk duidelijk wat het gat in de ozonloog hier tot gevolg heeft voor de aardbewoners. De zonnekracht in het zuidelijke en geïsoleerde Nieuw-Zeeland is namelijk vele malen hoger dan de warmste plek in Europa. Mede door het gebrek aan luchtverontreiniging in het schone Nieuw-Zeeland worden de UV-stralen nauwelijks afgeremd en kunnen zich in vol ornaat op nietsvermoedende mensen storten. Waar in de mediterrane landen de UV-index12 op de warmste 11 12
http://www.tucker.co.nz/ http://www.niwa.co.nz/our-services/online-services/uv-and-ozone
9
zomerdagen niet hoger komt dan 10, daar is in Aotearoa een index van 12 vrij normaal. Zelfs een index van 14 wordt regelmatig gemeten in het noorden van het Noordereiland. Na deze korte intermissie zonder verdere noemenswaardige schade vaart de R. Tucker Thompson zonder problemen verder naar Russell. Aldaar aangemeerd en afscheid te hebben genomen van het zeilschip en bijbehorende zeelieden, bewegen Daniëlle, Ellen, Ineke en Paul zich door het karakteristieke kustplaatsje. Ondanks het perfecte zomerse weer vindt Paul het noodzakelijk een zoektocht in te zetten naar een regenjasje, aangezien hij zijn koffer regenjasjesloos had ingepakt. Paul slaagt meedogenloos in het aanschaffen van een All Blacks-regenjas bij een klein winkeltje aan de boulevard The Strand. Vanwege het fraaie warme weer zien de vier zich moreel verplicht henzelf te belonen met het eerste ijsje van de vakantie. Een ijssalon komt al snel in beeld en is handig gelegen naast de enige bank van de stad. Het Nieuw-Zeelandse ijs heeft een goddelijke smaak, zodat er volop genoten wordt van het ijs. Enige tijd later kuiert men langzaam terug naar de haven, voor de overtocht terug naar Paihia. Nadat iedereen zich weer opgefrist heeft, is Frank’s Pizza Bar and Café13 de plek waar het avondeten gevonden wordt. Een pizza is altijd een goede keuze, een medium pizza al een betere, maar een large pizza is natuurlijk de beste keuze. Na enig doorzettingsvermogen te hebben getoond, krijgt Paul zijn bord leeg, maar is er geen ruimte meer voor de inname van naburige op borden gelegen pizza’s. Bij terugkomst in Hotel Paihia horen Henk, Paul, Jan en Piet enkele Nederlandse klanken uit de richting van het zwembad komen, waardoor besloten wordt een omtrekkende beweging naar het zwembad te maken. Daar blijken Gerrie en Ellen van de rustgevende sterrenhemel te genieten. Piet raakt hierdoor geheel in zijn element en geeft aan alle aanwezigen een avondcursus astronomie. Er wordt nog een poging gedaan het Zuiderkruis in al zijn glorie te aanschouwen, maar door de lichte vorm van lichtvervuiling is deze niet waar te nemen. Dinsdag 1 februari: Haruru Falls Wegens het feit dat de reguliere volleybaltraining 20.000 kilometer verderop wordt gehouden, besluit Paul om dan maar de gemakkelijke weg te kiezen en te gaan hardlopen in een om de hoek liggend bos, genaamd Horotutu Scenic Reserve. Via een zeer heuvelachtig en tegelijkertijd zeer smal pad wordt na ongeveer 20 minuten rennen de top bereikt. Na een korte adempauze begint het plotsklaps heel licht te regenen. Zo licht dat het voor een niet-getraind regenkenner nauwelijks als regen herkend zou worden. Maar zoals ze in het Angelsaksische 13
http://maps.google.nl/maps?hl=nl&q=Franks+Pizza+Bar+%26+Cafe,+Marsden+Road,+Paihia,+Northland,+New +Zealand&um=1&ie=UTF-8&sa=N&tab=wl
10
Nieuw-Zeeland zeggen: ‘What goes up, must come down’, dus deed Paul als de inmiddels alweer gestopte regendruppels, oftewel hij rende weer naar beneden. Waar de heenweg omhoog verrassend veel omhoog ging en daardoor vrij vermoeiend was, daar is de terugweg omlaag verbazingwekkend veel omlaag, en daardoor totaal niet vermoeiend. Wel moet er erg opgepast worden om niet per ongeluk een bocht te missen en daardoor 30 meter beneden in een zeer onbegaanbaar stuk bos terecht te geraken. Maar door een hoogontwikkeld spierstelsel, dat zorg draagt voor een perfecte cadans, verloopt de rentocht zonder enige problemen. ’s Middags besluiten Gerrie, Ellen, Claske en Paul een wandeling te maken door het bos bij de Haruru Falls. Een fraaie rustgevende wandeling met aangename temperaturen. De route loopt door een fraai bos vol met natuur. Tal van aalscholvers houden zich op in hun zorgvuldige gebouwde nesten en de vissen voelen zich als een vis in het zeer heldere water. Naarmate het eind van de route in zicht komt, komt er plotseling links bovenop een hoger gelegen vlakte een bord in beeld. Het bord heeft een fikse aantrekkingskracht op Paul, die zich aan een nadere inspectie waagt. Een eenvoudige klim van 1/10 minuut brengt hem tot aan de achterzijde van het bord. Als de achterzijde even fascinerend is als de voorzijde dan staat er nog veel te gebeuren. Paul zet vol overtuiging een stap vooruit, gevolgd door een tweede stap, die onlogischerwijs opgevolgd worden door stap 5, 3 en 4, in willekeurige volgorde. Dan is eindelijk het moment daar. Het bord is in het gezichtsveld van de avonturier en de tekst stelt hem niet teleur. Het geeft inderdaad niet de locatie bloot van een lang verborgen Māori-schat, maar dat mag de pret niet drukken. Een nieuw spannend avontuur is beleefd. De terugweg loopt langs het strand, waar Wouter en Tacha worden aangetroffen. ’s Avonds wordt wederom gegeten bij Mako in een exclusief mannelijk en een exclusief vrouwelijk gezelschap.
11
Woensdag 2 februari: Rotorua: Silver Oaks Hotel Geyserland14 De wekker gaat vroeg op woensdagochtend, want er staat een transfer van 405 km op het programma. Om 7:00 uur staat de bus al te ronken om Paihia te verlaten. Anderhalf uur later komt de bus aan in Kawakawa. Een plaatsje waar in de vorige eeuw kolen werden gemijnd, maar nu voornamelijk agrarische industrie kent. De grootste bezienswaardigheid van Kawakawa zijn de openbare toiletten, die ontworpen zijn door de Oostenrijkse kunstenaar Friedensreich Hundertwasser. Deze kunstenaar woonde 25 jaar in dit rustieke plaatsje tot zijn dood in 2000. Als lunchstop heeft Eve het River Haven Café aangekruist. Dit café is het schoolvoorbeeld voor de naburige plaats Hamilton, dat veel moeite heeft om toeristen geld af te troggelen met het verkopen van allerhande prullaria. Het River Haven Café in Huntly weet wel hoe het moet. Zo heeft het een café, een souvenirwinkel, een ijsjeszaak, toiletten, een iSite-kantoor, een grote parkeerplaats en als klap op de vuurpijl een buitengewoon uitzicht op de magnifieke elektriciteitscentrale. Voldoende mogelijkheden dus om toeristen enkele kiwidollars lichter te maken. Nadat de broodjes, kitkats, eieren en quiches weer zijn opgegeten, wordt de lange reisdag verder voortgezet. Halverwege de middag bereikt men Matamata, dat voor liefhebbers van The Lord of the Rings bekend staat als Hobbiton. Helaas is voor deze liefhebbers in het plaatsje zelf opvallend weinig om vrolijk van te worden. Afgezien van een welkomstbord en een matig lijkend beeld van Gollum is er niets te zien. Het iSite Visitor Centre (VVV-kantoor) is een totale farce, aangezien er met geen mogelijkheid geld uitgegeven kan worden om een aandenken te kopen. Zelfs een aftands beeldje of anders een intens lelijk T-shirt, het is gewoonweg niet verkrijgbaar in het kleine winkeltje. Enkele uren later wordt er gestopt bij het uitkijkpunt over het Green Lake (Rotokakahi) en Blue Lake (Tikitapu). Na de fotostop en het uitlachen, wijzen en staren naar een ongelooflijk verbrande Engelsman, wordt de bus weer eventjes ingestapt om een stukje verderop uitgelaten te worden om daar een trap af te dalen om naar het Blue Lake te lopen. Enkele waaghalzen durven pootje te baden in
14
http://www.silveroaksgeyserland.com/
12
het van vrij aangename temperaturen voorziene water. ’s Avonds neemt ongeveer de helft van het reisgezelschap deel aan de excursie naar Mitai Māori Village15 voor een traditionele hangi. Traditioneel in de breedste zin van het woord. Want een lopend buffet is niet exact wat men zou verwachten van de vroegere kannibalen. Maar voordat het buffet belopen kan worden, is het eerst tijd voor de aantocht in de waka. Na een korte tocht door een bos, langs typische vijvers en bomen, wordt er halt gehouden bij het riviertje Wai-o-whiro. Enkele minuten later klinkt er gezang van om de hoek, dat al snel gestalte krijgt in de vorm van zeven ontblote Māori’s in een waka. Langzaam komen ze voorbij gevaren, om vervolgens terug voorbij te varen. Eén Māori besluit dat hij zin heeft in een uitgebreide fotoshoot en besluit daarom met een duik in het water. Hierna volgt een legendarische show van de Māori’s waarin ze door middel van dans en zang uitbeelden en vertellen hoe het er in de tijd van hun voorvaders aan toe ging. Het is een optreden waar de gemiddelde basisschoolklas jaloers op zou zijn. De beroemde haka mag natuurlijk niet ontbreken en wordt in vol ornaat uitgevoerd voor het honderdkoppige aanwezige publiek. Talloze kodakmomenten passeren de revue en staan garant voor een stukje ‘authentieke’ Māoricultuur. Een uur later is de spetterende show afgelopen en wordt het publiek naar de eetschuur geleid. De Māori-versie van Frans Bauer is tevens ingehuurd om de muzikale ondersteuning te verzorgen. Het buffet bestaat uit vlees, aardappels en groenten. Het vlees heeft een typische smaak, maar is goed weg te krijgen, in tegenstelling tot de aardappels die smaken zoals ze ruiken; raar. Of anders gezegd, het was lastiger om weg te krijgen. Het dessert daarentegen is wel van normale vorm en smaak. Het is dan ook zeer goed weg te krijgen. Als iedereen uitgegeten is, worden de groepsnamen omgeroepen dat als bedoeling heeft, dat de groepen gefaseerd het pand gaan verlaten. De Sawadeeërs raken hier verdeeld, maar de Māori-chief is onverbiddelijk en staat niet toe dat er gewacht wordt. Het is net als de oorlog; één voor allen, en op allen wordt niet gewacht. Femke, Claske, Ellen, Tacha, Wouter en Paul hebben zich in het strijdgewoel aan het front gemeld en volgen volgzaam de voetsporen van de chief door het pikdonkere bos. Om de paar 15
http://www.mitai.co.nz/
13
minuten stopt het bataljon om door de Māori geschoold te worden in de lokale flora en fauna van deze bijzondere locatie. In de heilige Fairy Spring kunnen in het idioot heldere water palingen en forellen bewonderd worden. In de tijd dat men nog in sprookjes geloofde, daalden sprookjesfiguren (Patupaiarehe) de berg Ngongotaha af naar de bron om het water des levens te drinken. De wandeltocht gaat verder en dan voelen de angstige dames plotseling allerlei ongeïdentificeerde objecten op hun hoofden vallen. Uiteraard wordt dit in eerste instantie gezien als slechts een hersenspinsel van de stadsmeisjes, onder het motto van: de jeugd van tegenwoordig is niets meer gewend. Paul besluit nog eens extra olie op het hersengespinselde vuur te gooien door enkele toevallig aanwezige takjes van achteren op de hoofden van de angstvallig bange meisjes te gooien, die hierop reageren door enkele angstgillen los te laten. Niet veel later blijkt toch dat er wel degelijk aanvallen van bovenaf plaatsvinden. Duizenden gloeiwormen zien hun kans schoon een precisiebombardement uit te voeren op de nietsvermoedende jongedames. Paul stelt de dames gerust door te vertellen dat de gloeiwormen onschuldig zijn, zolang ze zich maar niet in schaduwrijke lichaamsholtes gaan vestigen. Dit stelt het gepeupel gerust om zo met een geruster hart het laatste stuk af te leggen. De bus komt al snel in zicht, maar aldaar blijkt dat de achterblijvers een flinke achterstand hebben opgelopen. De achterstand is zo groot dat er zelfs enige tijd gevreesd wordt voor hun levens. Tien minuten later verschijnen vanuit het donkere bos enige schimmen die de vorm hebben van de achterblijvers. Het blijken inderdaad de restanten van het gezelschap te zijn, zodat met enige vertraging alsnog de terugtocht naar het hotel ingezet kan worden.
14
Donderdag 3 februari: White Island16, Buried Village17 Voor Wouter en Paul staat de dag in het teken van de helikoptervlucht naar White Island. Paul en Piet nemen afscheid van elkaar, want het is wellicht de laatste keer dat ze elkaar zullen zien. Een helikopter stort namelijk gemakkelijk neer om daarna ook nog eens in beslag genomen te worden door een stelletje verdwaalde Libiërs. Daarnaast wordt een actieve vulkaan uiteraard niet voor niets een actieve vulkaan genoemd en die kan best een keertje besluiten om zijn actieve naam eer aan te doen en eens flink actief te gaan doen. Een dag dus vol spanning en sensatie. Na eerst de portemonnee opgevuld te hebben met tientallen 20 dollarbiljetten bij de lokale Countdown en de excursie op de creditcard afgeschreven te hebben wordt White Island al vrij snel en zonder noemenswaardige problemen bereikt. Een indrukwekkende maanlandschapperige omgeving maakt zich meester van eenieder. Dit in combinatie met de alom aanwezige zwavelgeur zorgt voor een bijzondere belevenis. Een wandeltocht over het eiland brengt Wouter en Paul onder andere naar het zwavelmeer. Het meer zelf is in nevel gehuld en de ongezonde zwavellucht doet de aanwezigen blij zijn met de aanwezigheid van een gasmasker. Op dit soort momenten beseft men zich pas hoe heerlijk schone lucht eigenlijk smaakt. ’s Middags vertrekken Wouter, Tacha en Paul op de mountainbike naar het Buried Village (32 km heen en terug). De eerste heuvel lijkt meteen een flinke hindernis voor de ketting van Tacha’s fiets te zijn, want hij besluit direct van de derailleur te vallen. Dankzij Wouters mannelijke technisch vernuft kan de ketting weer gerepareerd worden en zo bereiken zij gezamenlijk de eerste col. De weg vervolgt zich met veel klimmen, dalen en scherpe bochten. Paul beleeft zijn tweede bijnadoodervaring wanneer tijdens een afdaling een scherpe bocht plotseling verrassend snel op hem afkomt. Maar dankzij zijn geweldige stuurmanskunsten en de Cruijffiaanse logica kan een ongeluk vermeden worden, want voordat Paul een bocht mist, mist Paul die bocht niet en dat is logisch. Bij het café van het Buried Village wordt eerst het broodnodige vocht met Charlie’s Honest Water18 bijgevuld om vervolgens met een noodgang het vernietigde dorp door te lopen. Doordat het dorp door de vulkaanuitbarsting grotendeels weggevaagd is, valt er vrij weinig te zien. Het is in dat opzicht een soort van openlucht museum met informatiebordjes in plaats van een echt dorp compleet met huizen en winkeltjes. Naast het dorp bevindt zich een
16
http://www.volcanicair.co.nz/presentation/VolcanicAirNormal07Pres.aspx?ID=9830 http://www.buriedvillage.co.nz/ 18 http://www.charlies.co.nz/ 17
15
oorverdovend mooi park waar de Māori’s vroeger hun kurī19 (Polynesische hond) uitlieten. De drie-eenheid wil de kans om deze prachtige plek te verkennen niet links laten liggen en betreedt daarom vol goede moed het park. Het landschap stelt niet teleur en laat iedereen versteld staan van zijn schoonheid. Vooral de waterval, waar het water 30 meter naar beneden valt, is enkele foto’s waard. De fietstocht terug naar Rotorua verloopt veel soepeler dan de heenweg. Paul heeft namelijk in al zijn wijsheid besloten na acht kilometer uit het peloton te demarreren om zo in zijn eigen tempo de bergen over te komen. Dit blijkt een wijs besluit te zijn, want de moeheid is ver te zoeken, zeker vergeleken met de heenweg, toen het tempo voor hem eigenlijk te laag lag. Een verfrissende regenbui zorgt voor enige verkoeling. Bij aankomst aan de rand van Rotorua moet nog wel een korte oriëntatiestop ingelast worden om de precieze route naar het hotel te achterhalen. Nadat de juiste route is vastgesteld, fietst de Belgisch-Nederlandse delegatie in één ruk door naar het hotel om daar een verkwikkende douche te nemen. Een uurtje later stapt men opgefrist en wel weer op de fiets om deze bij de fietswinkel in te leveren. De teruggave van de fietsen verloopt zonder enige problemen, want na een grondige inspectie kan er geen schade aan de fietsen waargenomen worden door de deskundige medewerker. Zo krijgt Wouter de borg terug en kan men de winkel verlaten op weg naar een nieuwe belevenis. Na twee minuten wandelen, krijgt Paul een epifanie waaruit blijkt dat hij het fietsslot vergeten is in te leveren. Daardoor beweegt Paul zich met gezwinde spoed terug naar de winkel om het slot af te geven, om daarna direct Tacha en Wouter weer op te zoeken. Na het hele fietsavontuur wordt er besloten de markt op te zoeken, aangezien men nu toch in de buurt is. Aldaar wordt het driekoppige gezelschap aangevuld met de in haar eentje ronddolende Claske. Paul pronkt op de markt fier met zijn prachtige vulkanische gesteente dat hij heeft meegebracht van White Island. Claske daarentegen trapt de trotse Paul diep in zijn ziel door te zeggen dat het de meeste ordinaire steen is die ze in heel haar leven heeft gezien. Zwaar gekwetst gaat Paul samen met de drie anderen langdurig op zoek naar een adequate plek om voedsel naar binnen te werken. De zoektocht brengt hen zelfs nog langs het welbekende Fat Dog Café and Restaurant20. Maar na lang wikken en wegen wordt besloten het vitaminerijke Fish ‘n Chips met aïoli te bestellen bij een gastronomisch restaurant dat op sluwe wijze vermomd is als een shabby marktkraampje. Na de voedzame maaltijd worden er enkele drankjes genuttigd in een café in Tutanekai Street. Maar al snel blijkt dat de sfeer in het café aan de overkant van de straat veel gezelliger is, dankzij de aanwezigheid van enkele ouderwetse ongure Hell’s Angels, dus de avond wordt besloten in het café er tegenover. Wouter bedenkt ook nog spontaan een compleet nieuwe sport; rugbal.
19 20
http://www.teara.govt.nz/en/kuri-polynesian-dogs/2 http://www.fatdogcafe.co.nz/
16
Vrijdag 4 februari: Whakapapa Village: Wai-O-Tapu, Lady Knox, Huka Falls: Skotel Alpine Resort21 Rotorua wordt bubbelend en bruisend achtergelaten en de tocht gaat verder richting Tongariro National Park, waar overnacht gaat worden in Whakapapa Village. Op de weg er naar toe ligt het thermische Wai-O-Tapu Thermal Wonderland22 met tal van bijzondere (modder)poelen en zogenaamde fumaroles. Zo vindt men er het Devil’s Home, de Rainbow Crater, de Devil’s Ink Pots, de Frying Pan Flat en het Devil’s Bath, om enkele obscure bezienswaardigheden te noemen. The Primrose Terrace is ook zeker het vermelden waard, aangezien het tegenwoordig het grootste natuurlijke terras van Nieuw-Zeeland is, sinds de verdwijning van de Roze en Witte Terrassen. Deze toeristische trekpleisters werden in 1886 vernietigd door de uitbarsting van de vulkaan Tarawera, waarbij 150 mensen omkwamen, althans zo ging het verhaal. Maar de tijd staat natuurlijk niet stil en heeft het verleden allang ingehaald, want twee dagen eerder op 2 februari23 – toevallig of niet de dag van de intocht van het reisgezelschap in Rotorua – vonden onderzoekers restanten van de Roze Terrassen op de bodem van het Rotomahana-meer. Een bezoek aan deze wonderlijke plek is natuurlijk niet compleet zonder een bezoek aan de ‘punctuele’ Lady Knox Geyser. Maar met vrouwen weet je het uiteraard nooit en ook nu blijkt dat een waarheid als een koe te zijn. Want pas één kwartier later besluit Lady ‘Gaga’ ‘spontaan’ te gaan spuiten. De rimboeachtige omgeving van de Huka Falls Spa Park Walk brengt de jonge dames in de sferen van de Lion King en zijn daardoor van mening spontaan a capella The Lion Sleeps Tonight24 in te moeten zetten. Paul gaat als antwoord hierop op zoek naar de volledige versie in zijn uitgebreide telefonische muziekbibliotheek. Helaas kan het vurig verlangde nummer niet gevonden worden. Tenminste niet de Engelstalige versie. Enkel de Zulu-versie onder de naam
21
http://www.skotel.co.nz/ http://www.waiotapu.co.nz/ 23 http://www.nzherald.co.nz/travel/news/article.cfm?c_id=7&objectid=10703655 24 http://www.youtube.com/watch?v=O8milJNj_W0 22
17
Mbube25 van de Zuid-Afrikaanse band Ladysmith Black Mambazo wordt gevonden, maar al snel blijkt dat de Afrikaanse muziekkennis van de dames duidelijk te wensen over laat, want er wordt totaal niet meegezongen. Rond 13:30 uur is het eind van het park bereikt. Evelien is zo attent om een pakje drinken en een krentenbolachtig bolletje uit te delen om zo een typisch schoolreisjesgevoel te creëren, dat door iedereen zeer op prijs wordt gesteld. Op de route naar het Skotel over de State Highway (afslag Whakapapa Village vanaf de SH 47) passeert de bus enkele kiwiverkeersborden, dat wil zeggen, verkeersborden voor automobilisten ter waarschuwing van jaywalking kiwi’s. Eén van deze verkeersborden biedt voldoende parkeergelegenheid voor de bus om enige tijd te parkeren. Dit verschaft het reisgezelschap de kans de camera’s bij de hand te nemen om een paar stijlvolle foto’s van elkaar te maken.
25
http://www.youtube.com/watch?v=sJF87m4_k88
18
Het Skotel Alpine Resort ligt aan de voet van Mount Ruapehu en telt enkele karakteristieke houten huisjes, die plaats bieden aan maximaal zes personen. De huisjes zijn voorzien van een queensize bed in de woonkamer en twee stapelbedden in naastgelegen ruimtes. Daarnaast bieden ze een schitterend uitzicht op Mount Ngauruhoe, beter bekend onder de naam Mount Doom uit de filmtrilogie The Lord of the Rings. Zodoende kan het reisgezelschap in grotere groepen worden gedeeld dan voorheen. Voor de dames zijn er vier huisjes beschikbaar en voor de heren is één huisje meer dan voldoende. Ook zijn er voor de eerste keer kookfaciliteiten aanwezig, zodat er zelf gastronomische specialiteiten op tafel kunnen worden gezet. Spaghetti vormt de hoofdmaaltijd in het mannenhuisje. De avond wordt na het bezoek van Evelien en Wouter afgesloten met een taalkundig gesprek tussen Paul en Piet over het Fries, Zulu en Māori. Paul probeert Piet enkele basisstructuren van het Zulu bij te brengen met de welbekende zin: Ngifuna isitulo esingasefesitileni, maar dat kost Piet nog enkele moeite. Ingamashumi amabili nanhlanu imizuzu emva kwehora lesine blijkt compleet ongrijpbaar voor de Fries.
19
Zaterdag 5 februari: Tongariro Alpine Crossing26 Paul begint aan de eerste kilometers van deze legendarische wandeltocht in gezelschap van Esther tot aan Soda Springs, de laatste mogelijkheid voor een sanitaire stop. Het weer is niet al te best, maar de regen is niet al te hard, waardoor het alleszins meevalt. Na enkele kilometers komt Paul alleen op kop te lopen en ontdekt zo als eerst het fabuleuze maanlandschap dat vol staat met plassen en modderpaden vanwege de hevige regenval. Bovenaan de bergtoppen, waar besloten kan worden om de daadwerkelijke top van Mount Ngauruhoe te beklimmen, wacht hij op de anderen. Uiteraard is het boven op de berg koud en winderig, zodat hij het na 15 minuten welletjes vindt en doorloopt naar de Devil’s Staircase. Jikke heeft inmiddels de achtervolging ingezet en samen wordt de trap bestreden. Een smal pad langs de berg met een erg diepe afgrond zal de boeken ingaan als de derde bijna-doodervaring. Bij ieder stapje hoort men de duivel in zijn vuistje lachen, maar het helse pad wordt zonder kleerscheuren bedwongen. Jikke vreest met grote vrezen voor de oudere mannen van de groep, die minder flexibel zijn dan de jonge goden en daardoor gemakkelijker door een helse windvlaag hun evenwicht verliezen met als gevolg een wellicht terminale val naar de woonplaats van de duivel. Bovenaan wordt gezamenlijk gewacht op Wouter, Esther en Annemiek. Esther vraagt Paul nog attent of hij geen natte sokken heeft. Waarop hij overtuigend ontkennend antwoordt. Toch blijkt bij het verder lopen meteen dat zijn sokken toch enigszins vochtig aanvoelen. Sommige mensen zouden hiervoor zelfs de term zeiknat gebruiken. Daarna volgt de tocht richting de Emerald Lakes en de afdaling over een puinhelling. De verpleegsterige compassie komt hier bij Jikke volop bovendrijven. Ze instrueert Paul op ferme toon hoe de afdaling over de steile helling veilig te overleven is. Zoals een goed instructrice betaamt, doet ze 10 seconden na de les meteen na hoe het niet moet door pontificaal voor Pauls neus onbedaarlijk elegant op haar achterste delen te vallen. Even later wordt de inmiddels bezwangerde Jikke nog enkele malen meewarig aangekeken door tegemoet komende passanten, die onder de indruk zijn van haar doorzettingsvermogen in de staat waar zij zich ogenschijnlijk in verkeert. De verdere afdaling gaat snel voornamelijk doordat 26
http://www.doc.govt.nz/parks-and-recreation/tracks-and-walks/central-north-island/ruapehu/tongariroalpine-crossing/
20
Paul zijn overtuigingscapaciteiten gebruikt om Jikke te doen geloven de Alpine Crossing binnen vijf uur te kunnen voltooien. Dit heeft een pijlsnelle afdaling tot gevolg, waarbij beiden zelfs nog uitgemaakt worden tot ‘some serious walkers’. Uiteindelijk wordt de finishlijn (Ketetahi Car Park) na precies 5 uur en 30 minuten (16:30 uur) bereikt. Hier moeten de twee nog 1 uur en 15 minuten wachten tot de eerste achtervolgers over de streep komen. Pas om 18:00 uur zijn ook de allerlaatsten, Evelien en Esther, binnen, zodat de bustocht naar het hotel ingezet kan worden, maar niet voordat Sietske de kleur van haar gezicht heeft beschreven als ‘zo rood als een krab’. De mannen komen ’s avonds tot de conclusie dat men niet veel trek heeft en daarom ook niet veel trek heeft in het bestellen van allerhande maaltijden. Het avondmaal bestaat daarom uit typische barspecialiteiten zoals nootjes, chips en als dessert een zelfgemaakte taart van de jonge dames. Om dit allemaal weg te spoelen wordt gebruik gemaakt van enkele smakelijke Tui-biertjes van de tap.
21
Zondag 6 februari: Wellington: Bulls, Sea Shepherd, St. Paul’s Cathedral: Comfort Hotel Wellington27 Op de route van het Tongariro National Park naar de hoofdstad Wellington staat er langs de State Highway 4 een hek met schoenen, waar uiteraard gestopt moet worden onder het oog van een toekijkend schaap. Rond lunchtijd komt men aan in het woordspelige Bulls. Bulls is vrij wereldberoemd om zijn vele naamsgrappen voor vrijwel alle bezienswaardigheden die het plaatsje rijk is. Zo kan men snoep halen bij de Irresista-Bull, boeken lezen bij de Read-a-Bull, cultuur opsnuiven bij de Memor-a-Bull, en aangifte doen bij de Const-a-Bull. Het is bijna even opwindend als Almelo, ondanks de afwezigheid van een altijd spannend stoplicht, dat zoals bekend op groen én op rood kan springen. Om hun honger te stillen zetten Jikke en Claske hun voet in het Bulls Eye Café voor de aanschaf van enkele etenswaren. Jikke blijkt te optimistisch te zijn over haar te stillen honger en ziet zich genoodzaakt een deel aan Paul af te staan om zo geen overbodige etensresten mee te hoeven zeulen. Anderen zoeken juist hun heil in de Dutch Deli Windmill om daar typisch Nederlands voedsel in te slaan. Bij aankomst in Wellington is het vrij bewolkt, waardoor het prachtige uitzicht vanaf Mount Victoria niet veel meer is dan een nevelig uitzicht op een mistig Windy Wellington. In het centrum van Wellington maken Henk en Paul een verkenningstocht door de stad, langs de haven waar de Sea Shepherd toevallig is aangemeerd, naar de Beehive en het treinstation. Voor Paul is een bezoek aan een stad niet compleet zonder een bezoek aan de plaatselijke St. Paul’s Cathedral, dus ook hier moet even gestopt worden voor de oude houten kerk.
27
http://www.hotelwellington.co.nz/
22
Het avondeten wordt gevonden in de Burger King, dat gevestigd is in een statig monumentaal pand en daardoor zonder twijfel een van de fraaist gesitueerde hamburgerketens ter wereld is.
Een geïnfiltreerde duif is in het pand druk in gevecht met enkele Franse frietjes en doet verwoede pogingen als winnaar uit de strijd te komen. Aangezien de duif zijn tafelmanieren te wensen overlaten, gebruikt hij als tactiek het frietje met zijn snavel in de lucht te gooien in de hoop het eten succesvol in het juiste keelgat te laten landen. Na talloze gefaalde pogingen vinden Paul en Henk de tijd rijp de Burger King te verlaten en de duif en zijn etensmissie te laten voor wat ze zijn.
23
Maandag 7 februari: Te Papa Museum Op de regenachtige maandag wordt het Te Papa Museum vereerd met een bezoek van Henk en Paul. Het museum telt zes verdiepingen met exposities gewijd aan de rijke historie, cultuur en natuur van Nieuw-Zeeland. De eerste verdieping die door het Engelstalige volk verwarrend genoeg Level 2 wordt genoemd, is gewijd aan de verwoestende en indrukwekkende krachten van de natuur (Awesome Forces) in combinatie met de pracht en praal van de schitterende natuur (Mountains to Sea) die het eiland rijk is. De afdeling Awesome Forces biedt de mogelijkheid een aardbeving te ervaren door plaats te nemen in een nagebouwde woonkamer. De woonkamer is het toneel van een heuse aardbevingsimulatie waar gevoeld kan worden hoe het is een aardbeving van zeer dichtbij mee te maken. Paul en Henk maken gretig van de gelegenheid gebruik om hun zenuwen op de proef te stellen. Paul blijkt een ervaringsdeskundige op aardbevingsgebied aangezien hij de beruchte Alkmaarse Aardbevingen ’94, van zeer dichtbij meemaakte. In een tijdsbestek van twee maanden schudde de regio Alkmaar toen tweemaal hard op zijn grondvesten. Zonder angst stapt Paul dan ook in de knusse huiskamer. Na een paar seconden springt de televisie op magische wijze aan. Een nieuwsbulletin wordt uitgezonden waar melding wordt gedaan van de eerste Edgecumbe-aardbeving28 op 2 maart 1987. Een paar seconden later volgt de veel krachtigere naschok van 6.3 op de schaal van Richter. Deze aardbeving veroorzaakte zeer veel materiële schade, maar opmerkelijk genoeg vielen er geen doden. Na twee minuten geschud en geschud is het avontuur voorbij en kan men veilig de huiskamer verlaten. Henk is onder de indruk van het hele gebeuren, waar Paul daarentegen door zijn eerdere ervaringen niet warm of koud wordt van het hele geschud.
28
http://www.teara.govt.nz/en/historic-earthquakes/11
24
Op Level 3, Blood Earth, Fire - Whāngai, Whenua, Ahi Kā, wordt een bijzondere reis gemaakt door het immer veranderende landschap en dierenrijk van Aotearoa. Een verdieping hoger, Level 4 Tangata o le Moana, kan men meer leren over de achtergronden van de mensen van Nieuw-Zeeland. Zo is er onder andere een kopie van het Verdrag van Waitangi te zien in zowel een Engelse als Māoriversie. Door deze aandachtig te bestuderen wordt maar weer eens duidelijk hoe belangrijk een goede vertaler is om de boodschap volledig in een andere taal over te brengen. In dit specifieke geval was daar duidelijk geen sprake van, aangezien beide partijen compleet verschillende interpretaties gaven aan het verdrag, met veel controverse tot gevolg. In het museum spotten de twee heren twee van de vijf ‘keys’, namelijk Claske en Femke, waarmee ook samen een kopje koffie wordt gedronken. In een klassiek cirkelgesprek waarin bekend wordt wie van de vier de risk engineer, de logopedist, de student creatieve studies en de language specialist is, leert iedereen elkaar weer wat beter kennen. Uiteindelijk komt men tot de conclusie dat men niet voor eeuwig onderuit in de comfortabele stoelen kan ontspannen, zodat er unaniem besloten wordt dat de museumontdekkingstocht verder gaat. Op Level 5 probeert Claske op illegale wijze foto’s te maken van enkele kostbare objecten en wordt daardoor hoogstpersoonlijk verjaagd door een lokale suppoost. Claske heeft er flink de benen in en weet tijdens haar vlucht toch nog enkele kunstwerken op de camera vast te leggen. Haar vlucht brengt haar tot bij de lift, waar Henk en Paul toevallig staan te wachten na een vlugge tour langs de modeafdeling van het museum. Nu blijkt dat Femke opeens als sneeuw voor de zon van de aardbodem verdwenen is, maar voordat er goed en wel een reddingsplan op poten is gezet, komt de verloren dochter al weer boven drijven. Het viertal beweegt zich vervolgens richting het museumwinkeltje op de begane grond, voor de Angelsaksen beter bekend als Level 1. Tussen alle memorabilia verschijnt vanuit het niets de 3e ‘key’, ook wel bekend onder de naam Jikke. Na enkele minuten keuvelen, is het voor Jikke hoog tijd om in een razend tempo het museum te bezichtigen, want veel meer dan een uur heeft ze door haar drukke programma niet. Het stel neemt tijdelijk afscheid van Jikke en struint verder door het winkeltje op zoek naar interessante hebbedingetjes. Femke laat één van haar ogen vallen op het taalkundig verantwoorde boek Instant Māori, hetzelfde boek dat Paul vijf dagen eerder ook had aangeschaft op een geheimzinnige locatie aan de SH1, en wil het onmiddellijk in haar bezit krijgen. Ze neemt daarom het ferme besluit enkele dollars uit haar steeds leger rakende portemonnee te halen met de bedoeling meer onderricht te worden in de linguïstisch zeer boeiende Polynesische taal. Na de aanschaf van het boek trekt het viertal door de regen verder het centrum in op zoek naar een lunchplek, die na enig hard nadenken
25
ook gevonden wordt in de Plum Bar29. Daar bestelt Claske thee van bedenkelijke smaak, die pas na flink doorzetten naar binnengewerkt kan worden. De drogist kan vervolgens nog rekenen op extra inkomsten door de aanschaf van allerlei zalfjes en middeltjes van de Nederlandse kooplieden. Dinsdag 8 februari: Marlborough Sounds: Wilderness Park30 (8 à 9 km) Er moet al vroeg verzameld worden om zo op tijd te zijn voor de vlucht naar Picton. Omdat er enige problemen zijn met Henk en Pauls wekker moet de dichtslaande deur van buurvrouw Evelien dienst doen als signaal om op te staan (6:20 uur). Tien minuten later staan beide heren min of meer wakker met de koffers in de lobby. Op de kleine luchthaven van Picton (PCN) kan eindelijk het gewicht van de megakoffer aan het nieuwsgierige publiek openbaar worden gemaakt. De koffer heeft een lichte vorm van overgewicht (21 kg), maar dankzij de groepsincheck in combinatie met de typische no worries-mentaliteit van het grondpersoneel, is er geen sprake van een probleem. Die ene kilo overgewicht dient geen gevaar op te leveren voor de volksgezondheid aan boord van de Cessna Caravan, zodat veilig de overtocht naar het Zuidereiland gemaakt kan worden. In Picton wordt de nieuwe buschauffeur Geoff ontmoet en geluncht bij de Picton Village Bakkerij31, waar echte Hollandse kost ingeslagen kan worden, zoals een custard whipped cream filled doughnut, oftewel een puddingbroodje. Femke vertelt honderduit over haar fascinatie voor de V.S. Met zekerheid kan vastgesteld worden dat de Amerikanen nog niet het laatste van mevrouw Govers hebben gezien. She’ll be back. Misschien niet onmiddellijk maar toch anders zeker wel in de zomer van 2011. Na de boottocht vanuit de haven van Picton wordt aangemeerd in Ship Cove. De plek waar Captain Cook met zijn Endeavour en later met zijn Resolution in de jaren 70 van de 18e eeuw voet aan wal zette. Hiervandaan wordt begonnen aan een lange tocht door de bossen van de Marlborough Sounds. Een mooie, doch lastige wandeltocht met schitterende landschappen, en ook vervaarlijke paden. Dit alles vindt plaats bij goed weer. Het eerste obstakel vormt een woest stromend beekje waar Paul door Karin gemaand wordt een handje 29
30
31
http://www.plumcafe.co.nz/ http://www.truenz.co.nz/wilderness/detailed.html#OuterQCT http://www.facebook.com/pages/Picton-Village-Bakkerij/118957804781438
26
te helpen om zo droog de overkant te bereiken. Verder wordt de tocht nog bemoeilijkt door de ongaonga-plant, een irritant neefje van de brandnetel. Uiteraard is er ook een moment gereserveerd voor de onvermijdelijke groepsfoto van de avonturiers op een omgevallen boom. Enkele momenten later is er alom paniek wanneer Karins knie het begeeft. Even wordt gevreesd haar achter te moeten laten in de rimboe onder Darwins favoriete motto, survival of the fittest. Ook oppert iemand (die uit privacyoverwegingen anoniem wenst te blijven) het lumineuze idee het slachtoffer af te schieten, maar uiteindelijk blijkt dit alles niet nodig, want Karin kan als een stuk aangeschoten wild het pad vervolgen. Wouter ziet even later tot twee keer toe zijn kans schoon zijn schoenen te planten in twee verschillende koeienvlaaien, die ingenieus waren neergelegd door een eenzame, verdwaalde koe. Doordat in deze fase het pad smal en rotsachtig begint te worden, besluit Paul er een nieuwe afdalingstechniek op los te laten. De techniek bestaat uit grotendeels de zwaartekracht het werk te laten doen, oftewel naar beneden te rennen tot een bocht in zicht komt en dan precies op het moment dat de bocht akelig dicht bij komt, zich vast te klampen aan een naastgelegen boomtak. Door het feit dat Paul in vierde positie loopt achter gids Lucie, Wouter en Tacha, en met name de laatste weinig fiducie heeft in deze strategie, wordt Paul gesommeerd in tweede positie te gaan lopen. Achteraf blijkt deze inhaalactie niet nodig te zijn, aangezien er geen noemenswaardige valpartijen plaatsvinden, afgezien van Tacha zelf dan. Rond een uur of vijf wordt Anakakata Bay bereikt, waar de nietwandelaars van de groep al enige tijd van de rust en het uitzicht zitten te genieten. De tuin wordt bevolkt door kipachtige wezens, genaamd weka. Zeer schuwe maar tegelijkertijd zeer nieuwsgierige beesten, die zodra je even niet oplet je schoenen proberen op te eten. ’s Avonds wordt er heerlijk gegeten aan de grote eettafel en krijgt Paul tijdens het eten bezoek van een krampaanval die even snel weer verdwijnt als dat hij verschijnt. Na het eten is er een gezellig avondvullend programma, waar eenieder de ander vermaakt met allemaal idiosyncratische bewegingen. De één maakt geluidjes met zijn enkel, een ander met haar hand, een weer iemand buigt haar zeer buigzame duim. Karin is van de mening dat de tijd rijp is een nieuwe bijnaam aan Paul te geven, want Jaap is ondertussen alweer zo gedateerd. De wijze blonde dame vindt Sjon wel een toepasselijke naam voor Jaap. Inmiddels heeft de aarde zich zo gedraaid dat er een spectaculaire zonsondergang te bewonderen is. Iedereen schiet daarop uit zijn comfortabele zitplek naar de tuin om deze fraaie natuurlijke achtergrond voor eeuwig vast te leggen. 27
Woensdag 9 februari: Cape Jackson Lighthouse 10:45 uur. Paul heeft in eerste instantie niet al teveel moraal om weer een lange wandeltocht te ondernemen. Omdat beetje bij beetje iedereen toch op pad gaat richting de vuurtoren, besluit ook hij dan maar die kant op te gaan. Paul vergezelt het groepje van Annemiek, Esther, Ivonne en Femke, maar al na tien minuten blijkt dat het tempo niet straf genoeg is. Paul lost zo het groepje en zet de achtervolging in op Jan, Henk en Piet, die 45 minuten eerder weggeschoten waren. Een kwartiertje later haalt Paul dan eindelijk ook de mannen bij. Enkele minuten later klinkt er opeens een metalig geluid uit de achtergrond opdoemen. Paul vertrouwt het niet en stapt stevig door. Het geluid wordt luider en komt duidelijk dichter en dichterbij. Even later is het moment gekomen. Een metalen ros gevuld met vele vrouwen komt de bocht om in een poging de dappere wandelaar voorbij te stuiven. Evelien sommeert Paul daarop even het veld te ruimen, zodat het automobiel de onverdiende koppositie kan overnemen. Paul gehoorzaamt aan dit verzoek met in zijn achterhoofd houdend, dat er wel een kans komt om het van vele paardenkrachten voorziene vehikel weer in te halen. Na een paar minuten stilstand komt het voertuig weer in beweging, waarop Paul meteen de achtervolging inzet. Een halve minuut blijven beide partijen in balans, maar dan stuiven de dames er onder leiding van de jeep er toch vandoor. Het duurt toch niet lang voordat de volgende ontmoeting plaatsvindt, die daarop weer gevolgd wordt met een derde ontmoeting. Na voor de derde keer afscheid genomen te hebben, komt Paul voor een duivels dilemma te staan. Bij een kruispunt is er de mogelijkheid de veilige autoroute van de dames te volgen of met gevaar voor lijf en leden over een onherbergzaam pad de sluiproute te nemen. De oplettende lezer weet natuurlijk direct het enige juiste antwoord op deze vraag. Over een pad van Mount Everestiaanse proporties waar zelfs Sir Edmund Hillary van zou sidderen, beweegt Paul zich tussen de stenen door in de hoop ooit weer een bewandelbaar pad tegen te komen. Na enkele bange momenten en aanvallen van levensgevaarlijke insecten bereikt hij het beloofde land, een bewandelbaar of beter gezegd, een berenbaar pad. Paul heeft er vertrouwen in dat hij met een beetje extra beweging de dames van zich af kan houden. Hij rent en rent, en rent en rent, om vervolgens even te stoppen met rennen, om daarna als een grote renkoekoek (Geococcyx californianus) nog harder door te rennen. Dan houdt de sluiproute spontaan op en vervoegt zich met de hoofdweg. Meteen hoort Paul om de hoek de automobilische geluiden al reeds aankomen. Niet veel later haalt het beest hem ook weer in, maar binnen korte tijd zijn de rollen al weer omgedraaid, want het vrouwelijke gezelschap laat zich uit de jeep verleiden om drie paardenkrachten
28
te betasten. Hierop ziet Paul zijn kans schoon de leiding over te nemen en niet meer uit handen te geven. Enkele honderden meters verderop houdt de berijdbare weg namelijk op om over te gaan in een smal klifpad richting de vuurtoren. De vuurtoren is in de verre verte te zien en hoewel het begin van het pad vrij ruw is, egaliseert het zich vrij snel. Na precies 15 minuten lopen bereikt Paul dan na exact 1 uur en 30 minuten (6 km) de finish die de vorm heeft aangenomen van een vuurtoren. Als beloning trakteert de winnaar zich op een rustpauze onder het genot van een welverdiend biertje. Na 20 minuten wachten komen de achtervolgers Sietske en Jikke over de streep. Na de overbekende fotoshoot wordt er gezamenlijk de terugtocht ingezet, waarbij eerst Femke, Ivonne, Esther en Annemiek tegemoet gelopen worden, niet veel later gevolgd door Jan, Piet en Henk. Na een ontmoeting met Ineke, Gerrie en Ellen maakt het driehoofdige gezelschap een korte omleiding richting Golden Sand Beach waar de drie paardenkrachten begroet worden. Maar het pad is niet uitdagend genoeg, zodat de beslissing gemaakt wordt om via de Gold Mines de homestead te bereiken. Zo gezegd, zo bijna gedaan, want de goudmijnen blijken zich verschuild te hebben om zo aan het oog onttrokken te worden. Na een tocht van twee uur slepen de drie zich moegestreden naar de verlaten lodge om daar bij te komen van een mooie dagbesteding. ’s Avonds is het wederom tijd voor een goddelijk maal, met als dessert traditionele NieuwZeelandse pavlova. Helaas is er net niet genoeg voor iedereen, waarop Paul op barmhartige wijze besluit zijn portie te laten aan de dessertlozen. Een actie die nog lang herinnerd zal worden. Ter afsluiting van de avond is Ron (de eigenaar van Ron & Gerry’s Wilderness Park) opgetrommeld om te vertellen over de geschiedenis, het heden en de toekomst van dit magnifieke gebied. Ron is duidelijk geen hartstochtelijk fan van het meegebrachte dierenrijk van de ontdekkingsreiziger James Cook. Met name de exotische geiten, die alles wat los en vast zit opvreten, kunnen niet op de sympathie van de sympathieke Ron rekenen. Ze kunnen daarentegen wel op de munitie van Ron en zijn vrienden rekenen. Piet stelt daaropvolgend de vraag waar het zuiden zich bevindt om zo de locatie van het Zuiderkruis te achterhalen. Het antwoord van Ron stelt Piet totaal niet tevreden, aangezien het zuiden zich volgens Ron en Daniëlles kompas compleet op een andere plek bevindt dan Piets richtingsgevoel aangeeft. Ter bewijs toont Ron de sterrenhemel inclusief het Zuiderkruis aan Piet en alle anderen. Daardoor is het in de tuin inmiddels 29
een drukte van jewelste geworden. Paul is voor de verandering de laatste die naar buiten wil treden en omdat vanwege de ingetreden duisternis het trappetje bij de deur onzichtbare vormen heeft aangenomen, stort Paul geheel onverwachts vele centimeters in de afgrond. Hij kan ternauwernood voorkomen dat hij in de tuin ‘de madeliefjes omhoog gaat duwen’. Hij veegt zich weer bij elkaar om met enige vertraging alsnog het Zuiderkruis te observeren. Donderdag 10 februari: Nelson: Queen Charlotte Drive, Pelorus Bridge Scenic Reserve32: Nelson Central YHA33 Paul krijgt in de bus gezelschap van Claske waarmee gedurende de rit tal van levenswijsheden wordt gewisseld. Op de vraag wat voor souvenirs Paul allemaal heeft aangeschaft, blijft het antwoord in eerste instantie enigszins vaag. ‘Zo’n zacht speelgoeddierding’ schijnt niet in het vocabulaire van Claske voor te komen. Gelukkig zorgt de meeluisterende Daniëlle voor een helpende hand met de juiste vertaling, namelijk een knuffel. Uiteraard wordt voor de tocht naar Nelson gekozen voor de scenic route, waarbij Evelien een discussie op gang brengt wat een juiste vertaling is van deze veelvuldig gebruikte Engelse term. De antwoorden die te berde worden gebracht, worden genadeloos door Paul afgewezen. Het eindresultaat is uiteindelijk dat men het eens wordt dat het een zeer mooie route is langs pittoreske huisjes en schilderachtige landschappen, kortom een panoramisch feest voor de ogen. Deze route heeft de toepasselijke naam Queen Charlotte Drive, in navolging van de Queen Charlotte Track, die beide gelegen zijn in de Queen Charlotte Sounds. Kapitein James Cook vernoemde deze prachtige regio naar zijn lieftallige koningin Charlotte van Mecklenburg-Strelitz (19 mei 1744 – 17 november 1818). Halverwege de route bevindt zich de fraaie Pelorus Bridge, die over de rivier Pelorus heen loopt. Een historische plek vanwege het feit dat Māori-chief Te Rauparaha hier een bloedbad aanrichtte door twee Māori-stammen, Ngati Kuia en Ngati Apa, uit te moorden. Tegenwoordig is het een veel vriendelijkere locatie, die bekend staat als een schilderachtig natuurreservaat. Een mooie korte wandeling van 45 minuten staat op het menu met de naam Circle Walk. Zoals de naam al verraadt, is er sprake van een cirkelwandeling, oftewel de start en de finish liggen op één en dezelfde plaats. De wandeling begint op de parkeerplaats waarna over de Pelorus Bridge gelopen wordt en naar beneden gekeken kan worden om enkele badgasten te spotten, die aan het badderen zijn in de Pelorus-rivier. Korte tijd later komt de tweede brug in beeld, die over de Rai River heen loopt. Het pad is aan de overkant direct veel 32
http://www.doc.govt.nz/upload/documents/parks-and-recreation/tracks-and-walks/nelsonmarlborough/pelorus-bridge-scenic-reserve.pdf 33 http://www.yha.co.nz/Hostels/South+Island+Hostels/Nelson/
30
ruiger zodat alle rolstoelgebruikers achter gelaten moeten worden. Het bos is rijk aan verscheidene plantensoorten, waaronder varens, epifyten, mossen en lichenen. Ook schijnen er unieke inheemse dieren rond te fladderen, zoals de kererū (inheemse duif), de Māori-belhoningvogel, de toei en waaierstaartvogel. Paul deelt een deel van zijn levensgeschiedenis met Evelien terwijl beiden er zonder erg in te hebben de rest van de wandelaars ver achter zich hebben gelaten. Zoals een goed reisleidster betaamt, besluit Evelien de kudde op te wachten, zodat Paul de weg alleen gaat vervolgen om zo de 45 minuten durende wandeling in 30 minuten af te raffelen. De prijs voor de winnaar is een overheerlijk schepijsje waarvan genoten wordt terwijl er gewacht wordt op de binnenkomst van de rest van de groep. ’s Avonds wordt er door Ineke, Gerrie, Ellen, Henk, Jan, Piet en Paul gegeten bij Café Affair34. Henk en Paul gaan zelfs ouderwets aan de steengrill. Na het avondvullende avondmaal vertrekt men voor een wandeling naar Trafalgar Park om zo nog wat natuur op te snuiven. Het verwachte park blijkt echter geen park in de traditionele zin van het woord te zijn, maar een zogenaamd sportpark, dat gebruikt wordt door de cricketers van de Central Districts Stags en de rugbyers van de Tasman Makos. Bij het aanschouwen van dit mooie stadion, dat speciaal verbouwd is voor de naderende Rugby World Cup 2011 en nu een capaciteit heeft van 20.080 zitplaatsen, klinkt er blaasmuziek uit een nabijgelegen blaaskapel, waar de lokale muzikanten hun blaasinstrumenten op deze donderdagavond aan het beblazen zijn. Na een korte luistersessie die besloten wordt met een staande ovatie van Gerrie voor de muzikanten, vertrekt men een bruggetje over naar het naastgelegen Rutherford Park. Na een korte bezichtiging van dit sportpark is de tijd daar om terug te keren naar het hostel. Vrijdag 11 februari: Abel Tasman National Park35 Geoff staat alweer vroeg voor de deur om het hele stel te transporteren naar het idyllische plaatsje Kaiteriteri. Het centrale punt van het Abel Tasman National Park – het kleinste nationale park van Nieuw-Zeeland – waarvandaan tal van excursies en andere soorten activiteiten gedaan kunnen worden. Tacha en Wouter besluiten te gaan kajakken en worden zodoende persoonlijk door Geoff op de plaats van 34 35
http://www.cafeaffair.co.nz/ http://www.abeltasman.co.nz/
31
bestemming afgeleverd. De rest stapt op de boot om vervolgens bij een van de vele gouden zandstranden voet aan wal te zetten, om daarvandaan een wandeltocht te ondernemen dan wel te gaan kajakken of een andere enerverende activiteit in gang te zetten. Het merendeel van de actievelingen stapt uit bij Anchorage Bay, de korte route van vier uur. De doorzetters Esther, Piet en Paul varen een stuk verder door en stappen pas uit bij Bark Bay, dat gelijk staat aan een wandeling van zeven uur terug naar Marahau. 10:50 uur. Aangezien het Abel Tasman National Park een zeer populair park is onder toeristen en lokalen, zijn alle paden van goede kwaliteit en zijn er tevens sanitaire voorzieningen voor degenen met een kleine blaas. De eerste paar kilometers zijn vrij zwaar voor de drie reisvrienden, want het pad gaat direct vrij steil omhoog, vervolgens weer steil omlaag om daarna meteen weer steil omhoog te vliegen. Lange tijd (30 minuten) blijft het stel bij elkaar, totdat Paul bij een van de beklimmingen zijn eigen tempo in gang zet, dat Esther en Piet niet meer bij kunnen benen. Na een groot uur lopen komt men om 12:00 uur aan in Torrent Bay, een ideale plek om van een lunchpauze te genieten. Piet ontdekt al snel een touw aan een boomtak, dat een perfecte manier biedt om iemand weer terug in zijn kindertijd te brengen. Allen zwieren en slingeren dan ook minutenlang heen en weer. Om 12:30 uur is het hoog tijd om de gang er weer in te zetten, want er staat nog altijd 16 km op het menu. Sprookjesachtige landschappen wisselen zich af met schitterende stranden en felgroene planten. Paul kan door de aanwezigheid van routebordjes zijn precieze snelheid berekenen en daarmee ook de tijd waarop hij binnen moet zijn in de finishplaats Marahau. In de laatste kilometer maakt Paul zijn camera hoesvrij om zo zonder kostbaar tijdverlies een foto te kunnen nemen van de finish. Dit blijkt achteraf een dure actie te zijn, met een waarde van NZD 30, omdat hier de zwaartekracht vat krijgt op het onzorgvuldig in de broekzak opgeborgen camerahoesje en die dientengevolge besluit op de grond te vallen. Nadat Paul om klokslag 15:50 uur exact binnen de vijf wandeluren Marahau bereikt, merkt hij aan de terrastafel die bevolkt is door Claske, Ellen en Jan, dat hij iets kwijt is. Hij keert nog terug naar de vermoedelijke plek des onheils, maar tevergeefs. Het fotocamerahoesje is met de noorderzon vertrokken om daarna ook nog eens van de aardbodem te verdwijnen. Bij terugkomst in Nelson stelt Evelien voor om een ouderwets potje te gaan picknicken in het park en wellicht zelfs een frisbee in het rond te gooien. De animo is bij de meesten zo ver weg dat het zelfs niet eens te moeite de waard is om er naar op zoek te gaan. Esther, Henk, Paul en Jikke zijn wel dermate geënthousiasmeerd en gaan gezamenlijk de lokale supermarkt opzoeken voor een zelfgemaakt maal. Helaas voor Jikke is haar lichaam haar niet goed gestemd en moet daardoor teleurgesteld voortijdig afdruipen richting hostel. De vier overgeblevenen vermaken zich met zelfgemaakte salades, avocado’s en zelfgekochte lasagne
32
opperbest in het Anzac Park36, ondanks het ontbreken van de speelplezier opwekkende frisbee, die op dit late tijdstip nergens te koop is. Na verloop van tijd begint het langzaamaan te schemeren en bij een aangename temperatuur wordt er geluisterd naar een continu gezoem van enkele boomwezens. Dan schieten opeens de lantaarns aan, met als gevolg een doodse stilte, want de boomwezens blijken niet van kunstlicht te houden. Niet veel later vertrekt het stel naar het hostel om daar op het terras nog even na te genieten van een liefdevol gemaakte cappuccino. Iedereen wordt nog even op de hoogte gebracht van het belangrijkste nieuws uit Nederland, waar Johnny en Bridget uit elkaar zijn gegaan. Zaterdag 12 februari: Blackball: Formerly the Blackball Hilton37 Nelson wordt gelaten voor wat het is en de reis gaat verder in zuidelijke richting naar Blackball. Een oud mijnwerkersstadje dat dicht bij de Pike River-mijn ligt, waar in november 2010 36 mijnwerkers vast kwamen te zitten, waaronder ook enkele bewoners van Blackball. Maar de route naar Blackball zit vol met korte uitstapjes. Allereerst is er de Buller Gorge Swingbridge38, waar over een gigantische kloof gelopen kan worden om aan de overkant aangekomen dan of weer terug te lopen, of hangend aan een kabelbaan terug te vliegen. Extra bonus is nog het vermoorden dan wel ontwijken van de honderden sandflies die zich vol ambitie proberen vol te zuigen met vers bloed. Met name het zoete damesbloed blijkt een gastronomische delicatesse te zijn, zodat de mannen relatief ontspannen kunnen ontspannen. Na de Buller Gorge stopt de bus enkele tientallen kilometers verderop bij Cape Foulwind, waar na een korte wandeling van ongeveer 44 minuten, een zeehondenkolonie aanschouwd kan worden. Na de zeehonden is het tijd voor een exclusieve kiwilunch. Enkele agressievelingen snijden zonder compassie dwars door hart van de arme kiwi die niet eens de kans krijgt een laatste doodskreet te slaken. Harteloos moeten zijn kiwivrienden aanzien hoe de ingewanden op gulzige wijze uit het levensloze omhulsel gelepeld worden. De menselijke natuur is wreed. Volgende stop vormen de Pancake Rocks in Punakaiki. Rare prachtige gevormde steenformaties in de vorm van een stenen pannenkoek, die afhankelijk van het weer met stroop of basterdsuiker versierd lijken te zijn (enige fantasie is noodzakelijk om dit te kunnen zien).
36
http://www.nelsoncitycouncil.co.nz/anzac-park http://www.blackballhilton.co.nz/ 38 http://www.bullergorge.co.nz/ 37
33
Het Formerly the Blackball Hilton doet zijn naam van een authentiek hotel duidelijk eer aan. De uitstraling is er één van een hotel waar de tijd ongeveer 50 jaar heeft stilgestaan. Enkele lieden durven daarom ook niet maar één stap in het krakkemikkig uitziende hotel te zetten. Omdat de straat er nog oncomfortabeler uitziet, besluiten ook zij zich uiteindelijk naar binnen te begeven. De ogen van Piet en Jan vallen meteen op een vitaminerijk bosje aan de overkant van de straat. Als aasgieren storten ze zich op de machteloze bramenstruiken, die niet veel anders kunnen doen dan hun vruchten te laten plukken. De bramen vormen hiermee het voorgerecht voor het avondeten. De hoofdmaaltijd bestaat uit vis, steak of vegetarisch en/of patat. Omdat Jikke haar tengere lichaam een basket o’ chips niet volledig op kan, wordt het mandje doorgegeven om vervolgens leeg gegeten te worden in een Paulistische omgeving. Evelien en Karin besluiten Blackball ’s avonds nog even rood te verven om daarna ook de bloemetjes nog even buiten te zetten. Paul probeert in zijn dromen Piets hardnekkige gesnurk te filmen op zijn camera, maar dit mislukt doordat zijn camera malfunctioneert. Zondag 13 februari: Fox Glacier: Lake Matheson Motel39 Paul droomt dat hij ’s ochtends te laat is voor de rondleiding door Blackball dat met name Gerrie niet licht opvat, met als logisch gevolg dat hij maar bij een spoorwegovergang op de rails gaat liggen om zo een trein van dichtbij langs te zien razen. Femke ontkent ondertussen hard dat ze de dochter is van één van Pauls universitair docenten. Er moet een flinke vragensessie op gang komen om haar zo ver te krijgen te erkennen dat ze inderdaad zijn dochter is. Daarna doet Evelien een duit in het droomwereldzakje door om een kopje koffie te vragen. Natuurlijk zijn er geen kopjes te vinden, zodat Paul eerst naar een pinautomaat moet, waar blijkt dat 39
http://www.lakematheson.co.nz/
34
hij €2,50 transactiekosten dient te betalen. Daar heeft hij geen zin in, maar hij zal toch moeten om aan de koffie te komen. Dan is opeens de automaat kapot, met een gefaalde koffiemissie als resultaat. De dorpsrondleiding onder bezielende leiding van de Blackballese Donna Cavander brengt een groot deel van het reisgezelschap langs het park, de brandweer, het spookhuis, de mijnen en de kerk. Een regenbui is de oorzaak van het steeds kleiner wordende gezelschap. Waar er begonnen wordt met tien, verdwijnen er even later al een paar in het bezeten buurthuis en niet veel later blijven er in de mijnen ook enkelen spoorloos achter. De overgeblevenen stappen dapper door om uiteindelijk veilig aan te komen bij het hotel. Het is een druilerige dag op het Zuidereiland. Continu vullen regenwolken de lucht, maar gelukkig is het een reisdag, zodat de meeste tijd in de droge bus doorgebracht kan worden. Er hoeft slechts een aantal keer gestopt te worden, onder andere bij The National Kiwi Centre40 in Hokitika om kiwi’s in levenden lijve te kunnen bewonderen. Na de kiwitijd is het boodschappentijd in de New World-supermarkt om zo de komende dagen levend door te komen. Paul ziet na de gedane boodschappen zijn kans schoon om in een fotozaak een nieuw camerahoesje op de welbekende kop te tikken. 41 De lunch vindt plaats in Café de Paris , dat snel naar binnen geschrokt dient te worden, omdat Geoff alweer op punt van vertrekken staat. Voordat de eindbestemming Fox Glacier bereikt wordt, dient eerst die andere gletsjer – of zoals Herr Haast hem noemde, de Franz Josef-gletsjer – aanschouwd te worden. Door de hevige regenval ziet Evelien zich genoodzaakt zich flink in te dekken, maar toch blijft ze optimistisch dat de gletsjer misschien toch nog wel gezien kan worden. Een tien minuten durende wandeling over een verregend pad leidt naar een troosteloos uitkijkpunt, dat een miserabel teleurstellend uitzicht biedt op een in nevel gehulde gletsjer. Zwaar depressief door het ontbreken van het gewenste uitzicht marcheren de doorweekte vakantiegangers terug over het wandelpad naar de parkeerplaats, alwaar ze zeiknat hun plaats opzoeken in de bus om op te drogen. De natuur bewijst dat dit inderdaad de natste plek van Nieuw-Zeeland is, en ook zeker een van de natste op de hele wereld met een 40
http://www.thenationalkiwicentre.co.nz/ http://www.cafedeparis.net.nz/CafeDeParis/Home.php http://maps.google.nl/maps?hl=nl&q=Cafe+De+Paris,+Tancred+Street,+Hokitika,+West+Coast,+New+Zealand& um=1&ie=UTF-8&sa=N&tab=wl 41
35
gemiddelde jaarlijkse regenval van 5100 mm. Rond 18:30 uur bereikt men na een lange reisdag de bestemming, Fox Glacier. Een plaats waar naast de talloze alpiene activiteiten niets, maar dan ook helemaal niets te beleven valt. Het feit dat de Fox Glacier een van de weinige gletsjers ter wereld is die eindigt in een weelderig regenwoud op slechts 300 meter boven zeeniveau, zorgt er toch voor dat het een bijzondere plek is en de moeite van het stoppen waard. Chef-kok Jan verzorgt het avondeten dat bestaat uit ouderwetse Hollandse kost: bloemkool, aardappels, sperziebonen en kip. De op bezoek zijnde Eve geeft toe dit eten flink gemist te hebben en kan nauwelijks geloven dat al dit lekkers zomaar voor haar neus staat. Maandag 14 februari: Glacier Hike42 Femke komt op bezoek om samen met Paul richting de metropool Fox Glacier te wandelen voor de half day hike. Femke wordt direct door Piet gedwongen haar tas vol te stoppen met allerhande gezonde voedingsmiddelen, variërend van groene appels en oranje sinaasappels tot felgele bananen. Ze weet zich uiteindelijk te redden door een der vele stukken fruit volgzaam mee te nemen. Vervolgens maken Paul en Femke zich uit de voeten en na een enigszins verkeerde afslag te hebben genomen, wordt al snel Wouter gespot, die ook dezelfde weg gaat bewandelen. De hike over de gletsjer is van indrukwekkende proporties. Met crampons onder de schoenen wordt gestart met de tocht over het coole ijs. Doordat de gletsjer niet erg dol is op stilstaan, moeten er iedere dag nieuwe paden aangelegd worden. Een erg comfortabele wandeltocht is dan ook niet het juiste woord voor het wandelen, een oncomfortabele wandeltocht komt dichterbij de zoektocht naar het juiste woord. Toch is het zeer de moeite waard om door een 40 centimeter brede en één meter hoge doorgang te lopen. Paul raakt nog bijna zwaargewond aan één van zijn twee handen, maar de schade valt enigszins mee, een oppervlakkige snee van ongeveer 10.000 micrometer laat een stroompje bloed uit de aderen vloeien. Doordat de gletsjerwandeling alleen beslag heeft gelegd op de ochtend ligt de complete middag nog wagenwijd open. Na afgezet te zijn voor het gebouw van Fox Glacier Guiding lopen Femke, Wouter en Paul gezamenlijk over de Cook Flat Road terug naar het Lake Matheson Hotel. Paul gaat bij aankomst zijn lunch opzoeken die op hem ligt te wachten in de koelkast om hem vervolgens onder het genot van de warme zonnestralen op te peuzelen. Paul heeft van Jan de belangrijke taak meegekregen boodschappen te doen voor het avondmaal en nadat Evelien bevestigd heeft dat de spullen op het boodschappenlijstje verkrijgbaar zijn bij de lokale supermarkt, gaat hij vol vertrouwen op weg. De Fox Glacier General Store biedt 42
http://www.foxguides.co.nz/
36
inderdaad een rijke selectie aan levensmiddelen, maar het begrip concurrentie heeft in Fox duidelijk nog niet zijn intrede gedaan. De General Store is namelijk de enige supermarkt in heel de stad en het buit deze monopolistische positie ook volledig uit. De prijzen zijn van hoog niveau en de uiteindelijke schade voor een ui, tomaten, een kropje sla, koekjes en twee flessen wijn bedraagt daardoor zo’n NZD 40. De rest van de middag wordt gebruikt om het weblog voor het thuisfront bij te werken en de enigszins nodige was te doen. ’s Avonds is het een drukke bedoening in het huisje van de mannen met al het vrouwelijk schoon, bestaande uit Jikke, Sietske, Claske, Femke, Ellen en Gerrie. De jonge garde vermaakt zich met het aanschouwen van Femkes digitale foto’s op haar laptop en de anderen houden elkaar gezelschap met gezellige gesprekken. Dan klinkt er plotseling een ijzingwekkend gekrijs, alsof kleine kinderen als speenvarkens aan het spit worden geregen. De jongeren springen meteen van de bank af en gaan op onderzoek uit. Daar blijkt het geschreeuw afkomstig te zijn van een lokale kea-familie. Deze speelse vogelsoort is nauw verwant aan de kaka en is beroemd om zijn intelligentie en nieuwsgierigheid. De papegaaiachtige vogels zijn duidelijk toe aan hun speelkwartier en trainen met tennisballen voor de aankomende Ornithologische Wereldkampioenschappen, waar de strijd aangegaan wordt met de altijd sterke raven, adelaars en valken, maar de eenden, die als dark horse worden gezien, mogen ook zeker niet onderschat worden. Femke en de meiden proberen Piet nog uit te leggen waar The Big Bang Theory over gaat, maar helaas voor hen kent Piet zijn klassiekers niet. Tal van voorbeelden vliegen over tafel om het aan Piet duidelijk te maken. Maar waar deze comedyserie mee te vergelijken is, Friends, The Bold and the Beautiful of Goede Tijden, Slechte Tijden, komen niet in het vocabulaire van Piet voor. Het late avondeten bestaat uit pannenkoeken, sla, gebakken aardappels, plus Gerrie en Ellens overgebleven avondmaal. Voldoende vitamines en mineralen voor Paul om de lege tank weer van energie te voorzien. Na een gedenkwaardige avond beleefd te hebben, vindt Femke het tijd om afscheid te nemen. Maar het afscheid nemen gaat moeizaam. Poging 1 faalt, poging 2 faalt nog erger, gevolgd door gefaalde pogingen 3, 4, 5 en 6. Gerrie, Ellen, Piet, Henk en Jan zijn te druk bezig met allerhande activiteiten in de keuken om geluiden van buitenaf op te merken. Pas op het moment dat Piet de keukenzone verlaat, kan 37
het afscheidsproces succesvol in gang gezet worden, zodat Femke met opgeheven hoofd het pand kan verlaten. Er komt wederom een discussie op gang over de grootte van Pauls koffer. Wat zou er nou allemaal in kunnen zitten, is de steeds terugkerende vraag. Sietske is er van overtuigd dat de koffer groot genoeg en zijzelf klein en elastisch genoeg is om er in te passen. Voordat Sietske kan vragen of ze er in mag, is Paul al bezig zijn koffer te ledigen. Eén minuut later ligt het bed bezaaid met een berg kleren en begint een nieuw spannend avontuur voor Sietske. Past ze of past ze niet? Na een beetje passen en meten vindt ze een comfortabel plekje in de o zo grote koffer. Dankzij Sietskes buigzame lichaamsdelen ziet het er zelfs heel gezellig uit daar binnen. Ergens opgevouwen in gaan zitten is leuk, maar echt avontuurlijk wordt het pas echt wanneer de koffer dichtgaat. Een extra bonus is natuurlijk een stukje rondrijden in het huisje. Daarom heeft een koffer natuurlijk wieltjes gekregen, want in het verleden kwam het gewoon te vaak voor dat je meisjes in koffers niet gemakkelijk mee kon nemen, gelukkig is dat probleem nu opgelost. Uit angst voor verstikking smeekt Sietske de spreekwoordelijke deksel niet dicht te doen. Barmhartige Paul stemt hiermee in. Even later is het avontuur op zijn hoogtepunt. Opgevouwen Sietske in de Titan Superlite 4 wiel Trolley 83 wordt in het huisje in Fox Glacier rondgereden en van alle kanten door de massaal opgekomen paparazzi vereeuwigd voor het nageslacht.
38
Dinsdag 15 februari: Queenstown: Lake Matheson, Haast, Fergburger43: Lakeview Holiday Park44 ’s Ochtends vormen de geheimzinnige Valentijnsgedichten het gesprek van de dag. Een authentieke whodunit ontstaat, waarbij iedereen de andere aanwijst als ‘schuldige’. Het schilderachtige Lake Matheson, dat op slechts tien minuten rijden van Fox Glacier ligt, mag natuurlijk niet ontbreken in de fotocollectie. Daarom vertrekt de 19 hoofden tellende groep in Geoffs bus naar het wereldberoemde spiegelmeer. Het spiegelmeer doet zijn naam eer aan, want het is zoals de naam al zegt; een meer. Al weerkaatst het wel erg veel licht voor een meer, dus een spiegel zou een betere benaming zijn. Met andere woorden, het is een meer dat
de eigenschappen heeft van een spiegel, misschien is een meerspiegel wel een goed woord ervoor, bij gebrek aan betere woorden. Nadat de foto’s genomen zijn, loopt Paul samen met Jikke en Sietske naar het Lake Matheson Café45. Onderweg rakelt Jikke het Valentijnsgedicht weer op en vraagt of ze Pauls gedichtje mag lezen. Deze sluwe tactiek zorgt ervoor dat Paul in zijn zoektocht naar de ‘dader’ Jikke van zijn lijstje afstreept. Een fatale beslissing die hem nog duur zal komen te staan. De bus vervolgt zijn route over de bekende Haast Highway richting – hoe kan het ook anders – Haast. Deze nederzetting is vernoemd naar de Duitse geoloog Julius von Haast die in 1858 naar Nieuw-Zeeland afreisde om geologisch onderzoek te doen. Ook maakte hij van de mogelijkheid gebruik de Franz Josef-gletsjer de naam Franz Josef-gletsjer te geven. Voor die tijd verwees men gewoonweg naar de gletsjer door het die gletsjer daar naast die andere gletsjer te noemen met veel onduidelijkheid tot logisch gevolg. 43
http://www.fergburger.com/fullscreen.html http://www.holidaypark.net.nz/ 45 http://www.lakematheson.com/ 44
39
Tot 1966 bleef Haast van de buitenwereld afgesloten door een gebrek aan een weg. Toen kwam het Ministry of Works op het briljante idee een weg aan te leggen. Een team van wegwerkers heeft uiteraard een flinke tijd nodig om een compleet nieuwe weg aan te leggen, daarom besloten de pientere ministeriële geniën een tweede team van wegwerkers in te zetten, zodat de weg in de helft van de tijd gerealiseerd zou worden. Zo gezegd, zo gedaan. Het ene team begon ten zuiden van Ross zuidwaarts te werken en tegelijkertijd begon het andere team bij de Haast Pass langs de kust richting het noorden te werken. Na een lange tijd van wegwerkzaamheden ontmoetten beide teams van wegwerkers elkaar op een schilderachtig punt aan de kust. Om de geschiedschrijvers hierover te laten schrijven besloot het ministerie in al haar wijsheid dat er een herdenkingsmonument moest komen in de vorm van een obelisk. En wat is er mooier dan een obelisk te vernoemen naar een hond? Wellicht een obelisk te vernoemen naar een obscure hond. Maar wat natuurlijk nog mooier is, is een obelisk te vernoemen naar een obscure hond van een nog obscuurdere opzichter van het ministerie. Om deze reden is het uitkijkpunt langs de Haast Highway nu bekend onder de naam: Knight’s Point, naar de obscure hond van een obscure opzichter. Na een korte stop in Haast, waar het cafeïneniveau weer op peil wordt gebracht en de plaatselijke nicotineboer Ineke de stuipen op het lijf jaagt met het ontzaglijke bedrag van 32 dollar (18 euro) voor een pakje shag, rijdt de bus in zuidoostelijke richting over de Haast Pass Highway naar de Thunder Creek Falls. Tijdens de busrit wordt het geheim achter de Valentijnsbriefjes ontrafeld. De geniepige Sietske en Jikke geven ruiterlijk toe het kwaadaardige genie te zijn achter deze romantische escapade. De theorie die Paul er op nahield door het handschrift te analyseren en daarmee het aantal ‘daders’ direct terug te brengen tot drie mogelijke kandidaten, leek de juiste te zijn, maar de doortrapte actie van Jikke om te vragen het gedicht te mogen lezen, zette Paul compleet op het verkeerde been. Hij geeft daarom ook openhartig toe dat hij het aan het verkeerde eind had en feliciteert de twee jongedames met hun geraffineerde en goed uitgevoerde plan. Inmiddels heeft de bus de Thunder Creek Falls bereikt. Deze waterval doet zijn naam totaal geen eer aan, want het is juist een zeer gracieuze en smalle waterval van 28 meter die neerdaalt in de azuurblauwe Haast River. Het volgende panoramische uitkijkpunt vormt The Neck, het punt waar de meren Wanaka en Hawea elkaar tot op 1000 meter naderen. Hiervandaan geniet het gezelschap van adembenemende vergezichten over Lake Wanaka met op de achtergrond de idyllische bergen van het Mount Aspiring National Park. Enkele tientallen kilometers verderop besluit Geoff gedecideerd een stop in te lassen in Wanaka, waar hij de bus parkeert vlakbij het strand in Ardmore Street. Op de parkeerplaats sommeert Evelien iedereen stante pede te beslissen wat hij dan wel zij twee dagen later in Te 40
Anau wenst te ondernemen; op gloeiwormexpeditie gaan, de Milford Sound-boottocht maken, de bioscoop bezoeken en/of gezellig gezamenlijk uit eten gaan. Vooral de bioscoop, het gezellig gezamenlijk uit eten gaan en Milford Sound zijn populair en worden door iedereen gekozen. De gloeiende wormen hebben duidelijk minder aantrekkingskracht en mogen van sommigen wachten tot ze een ons wegen, en dan moeten ze nog maar afwachten of ze wel interessant genoeg gevonden zullen worden. Ineke, Femke, Claske, Sietske, Jikke en Paul besluiten het strand op te gaan zoeken, waarbij Claske na overleg met zichzelf overeenkomt dat ze zich enige tijd later bij het gezelschap zal voegen, omdat ze eerst inkopen moet doen om er niet plotseling dood bij neer te vallen. Op het strand toont Femke haar oorlogswonden. Talloze keren heeft ze aanvallen moeten verduren van moordlustige sandflies die zich tegoed hebben gedaan aan haar zoete bloed. Zonder enige klaagzang schikt ze in haar lot als sandflymagneet, dat vooral door haar vrouwelijke reisgenoten zeer op prijs gesteld wordt. Pas rond etenstijd arriveert de bus in Queenstown, de avonturenhoofdstad van Nieuw-Zeeland en de opzienbarende bergketen The Remarkables als immer aanwezige achtergrond. Geoff stuurt de bus eerst door het centrum van de stad, zodat iedereen kan herkennen waar hij/zij de volgende dag moet inchecken. Evelien stimuleert iedereen ook tot een bezoek aan Fergburger, een beroemde hamburgerzaak, die alleen opereert in Queenstown. Geoff rijdt vervolgens verder naar het Lakeview Holiday Park, waar Evelien het inchecken gaat verzorgen. Zoals gewend laat de snelheid van de service te wensen over, zeker als gevraagd wordt om voor ieder appartement een extra sleutel te leveren. Evelien besluit daardoor eigen initiatief te tonen en gewoon een hele bak sleutels mee te stelen en ze zelf te categoriseren en te distribueren onder het hongerige en ongeduldige volk. Eindelijk kan iedereen zijn appartement opzoeken en zijn spullen stallen. Henk en Paul zijn het al snel eens dat er bij Fergburger gedineerd gaat worden. Ze hebben tevens in de wandelgangen opgevangen dat Femke, Jikke en Sietske ook geïnteresseerd zijn in een bezoek aan deze plek. Daarom gaan de twee op zoek naar de verblijfplaats van de jongste ‘keys’. Een korte wandeltocht brengt de mannen in contact met Gerrie en Ellen die van het avondzonnetje zitten te genieten. Zij menen te weten dat de jongedames zich schuil houden in het appartement aan het einde van de wandelgang. De mannen worden niet blij gemaakt met een dooie mus, want de woning blijkt inderdaad gevuld te zijn met de verwachte dames. De dames vertellen dat er nog even gewacht moet worden met eten, omdat Evelien eerst langs moet komen om de instructies door te geven voor de dag van morgen. Een half uur later arriveert de drukke Eve dan eindelijk en geeft aan alle aanwezigen uitleg over wat ze moeten 41
doen. Ze probeert daarbij Paul nog om de tuin te leiden, door hem een onjuiste inchecktijd te geven. Paul laat zich echt niet zomaar op het verkeerde been zetten en kaatst de bal kordaat terug met de vraag of de tijd niet één uur later moet zijn, daarbij implicerend dat Eve een fout heeft gemaakt. Ze is daardoor genoodzaakt het boetekleed aan te trekken en de hand in eigen boezem te steken. Nadat Evelien haar snor heeft gedrukt, kunnen de vijf de stad in voor een echt fijnproeversmaal. Omdat iedereen een naam bij de bestelling moet opgeven en de ‘keys’ voor de Angelsaksische wereld vrij onuitspreekbare namen hebben, beslist Sietske dat ze voor deze keer Lisa heet. De hamburgers gaan er bij iedereen goed in, al moet Sietske haar meerdere erkennen in de Fergburger. Paul moet daarbij toegeven dat een Fergburger met frietjes geen ruimte laat voor een halve Fergburger van Sietske. Met een goedgevulde maag trekken Sietske, Jikke, Femke, Henk en Paul terug de stad in. Al snel worden ze aangesproken door ‘a real American hero’, die vraagt waar men vandaag de dag vandaan komt. Wanneer het antwoord Nederland luidt, wordt de Amerikaanse loftrompet opgestoken. De meiden vinden het allemaal niet bijster interessant en lopen gedesillusioneerd weg, maar Paul blijft even praten met de soldaat die nog in Irak persoonlijk tegen Saddam Hoessein heeft gestreden. Uiteindelijk vindt ook Paul het tijd om te vertrekken en neemt afscheid van de enigszins behoorlijk aangeschoten Amerikaan. Nadat hij zich bij de dames en Henk heeft samengevoegd, geven de dames toe dat ze de soldaat niet volledig vertrouwden en bang waren dat hij Pauls waardevolle Italiaanse design zonnebril afhandig wilde maken. Bij het intrekken van het avondgloren in het idyllische Queenstown blijkt dat Nieuw-Zeeland toch echt een bruisend avondleven kent. Tal van straatartiesten doen hun ding, van professionele diabologooiers tot een Belgische grappenmaker die een klein kind zijn show laten stelen. Zelfs de bars zijn tot na tien uur geopend! Bars waarin tevens dansende homo’s te vinden zijn, die NoordHollandse blonde dames het hof maken.
42
Woensdag 16 februari: Shotover Jet46, Bob’s Peak Queenstown, de stad die beroemd is om zijn vele avontuurlijke activiteiten. Bungeejumpen, canyon swingen ('s werelds grootste schommel), ballonvaren, raften, mountainbiken, etc. Femke, Henk, Ellen, Tacha en Wouter voelen zich genoodzaakt aan een stukje elastisch touw te gaan hangen om daarna tientallen meters richting een ondiep lijkend stukje rivier naar beneden te vallen. Paul kiest ervoor om de ochtend rustig te beginnen en gaat samen met Femke veilig met twee benen in een supercharged jetboat plaats nemen. Een jetboat die gevoed wordt door twee 3,8 liter V6 Buick supercharged motoren die 520 pk produceren, en 760 liter water per seconde verwerken. Veel veiliger kan haast niet. Het enige dat eventueel kan gebeuren is een frontale botsing met 80 km/h tegen een klif of een spontane amputatie van een der ledematen door een van de motoren. Vrijwel niets van dit alles gebeurt tijdens de 45 minuten durende tocht over de Shotover River. Na afloop worden de standaard foto- en dvd-inkopen door beide deelnemers weer gedaan, waarna Femke zich mentaal gaat voorbereiden voor haar bungy swing of death47. ’s Middags trekt Paul met een deel van zijn hebben en houden naar het internetcafé The World Bar48 om zijn weblog bij te werken. Het eerder genoemde groepje beweegt zich naar de Nevis River om aldaar de dood in de ogen te kijken. De elastische koordjes blijken gelukkig van gedegen kwaliteit, zodat er geen zoektocht in gang worden gezet om te zoeken naar stukjes reisgenoot. Later op de middag staat een bezoek aan Bob’s Peak49 op de agenda. Femke, Henk en Paul stappen in de gondel naar de top van de berg, waarna Femke zich afsplitst om een ritje te maken in een kart. Henk en Paul lopen na Femkes duivelsritje verder omhoog om te kijken hoe de parapenters zich van de heuvel af parapenten. Nadat minutenlang wordt gekeken hoe een echtgenote weigert met haar man zich van de heuvel af te laten storten, is het tijd om Femke op te zoeken, die zich uit blijdschap spontaan heeft vermenigvuldigd en nu in gezelschap is van Annemiek en Karin onder het genot van een drankje. Het glaasje cola blijkt teveel van het goede te zijn voor de jonge ‘key’, zodat Paul de schone taak op zich neemt het glaasje leeg te drinken.
46
http://www.shotoverjet.com/ http://www.bungy.co.nz/the-nevis/the-nevis-arc 48 http://www.theworldbar.com/ 49 http://www.skyline.co.nz/queenstown/gondola/ 47
43
Paul en Henk vinden het ’s avonds een goed idee om een tweede bezoek te brengen aan Fergburger, aangezien ze nu toch in Queenstown zijn. Henk gaat wederom voor de Fergburger met extra kaas en Paul kiest voor de meer exotische optie; de Bun Laden. Pauls intuïtie vertelt hem namelijk dat dit terroristisch lekkere broodje in de nabije toekomst wel eens een gruwelijke dood zou kunnen sterven. Het broodje met falafel, limoenyoghurt, chipotle-chilisaus, sla, tomaat, rode ui, komkommer, avocado en aïoli stelt zeer zeker niet teleur en smaakt angstaanjagend smakelijk. Donderdag 17 februari: Te Anau: Kepler Track50: Fiordland Hotel51 Na 2 dagen Queenstown staat het programma niet langer toe dan er nog enige dag langer in deze avonturenstad gebleven wordt. Het programma zegt dat het volk zich dient te verplaatsen naar de zuidwestelijke plaats Te Anau. Maar eerst staat de historische goudmijnstad Arrowtown op het programma. Vele Chinese goudzoekers zochten hier eind 19e eeuw hun geluk en veel van deze historie kan bezichtigd worden in het fameuze Lakes District Museum52, het kleinste museum van Nieuw-Zeeland. Hordes schapen bevolken de gigantische grasvlaktes op de route en eindelijk wordt duidelijk waar de grootste bevolkingsgroep van Nieuw-Zeeland zich ophoudt. Een tussenstop bij een lokale boerderij zorgt voor een financiële injectie voor de plaatselijke boerenbevolking met de inkoop van de nodige yoghurt- en fruitproducten, die de broodnodige energie voort moeten brengen voor de Kepler Track. Terug in de bus laat Jikke zich van haar donkere kant zien, door Pauls accuoplader zijns fotocameras te ruïneren. Gelukkig voor beider partijen vindt deze actie plaats in de wonderlijke droomwereld van een der tweeën en is de schade slechts van mentale aard. Vanwege het tijdsgebrek is er niet al te veel tijd voor een uitgebreide lunch, maar door de nabijheid van een Subway wordt Geoff opgetrommeld om het hele stel even snel hiernaartoe te vervoeren. Aldaar aangekomen is er uiteraard weer sprake van een lange rij, want vrijwel alle 18 man is van plan een broodje aan te schaffen. Paul is lange tijd in dubio of hij nu honger heeft of niet. Hij besluit daarom achteraan in de rij aan te sluiten om zo de tijd te hebben er achter te komen of er sprake is van honger of juist niet. Enkele minuten later is het besluit genomen; er is geen sprake van hele erge honger, dus een zakje chips zal voldoen. Niet veel later is iedereen gereed met broodje en milkshake en al om in de bus plaats te nemen voor vertrek naar de Kepler Track. In de bus blijkt dat Femke serieuze moeilijkheden ondervindt met het opslurpen van haar Subwayiaanse milkshake. Gelukkig biedt Paul de helpende hand om de shake tot op de bodem weg te 50
http://www.doc.govt.nz/parks-and-recreation/tracks-and-walks/fiordland/fiordland/kepler-track/ http://www.fiordlandhotel.co.nz/ 52 http://www.museumqueenstown.com/ 51
44
werken en realiseert zich tegelijkertijd tevreden dat zijn beslissing om bij de Subway geen honger te hebben, de juiste was. De Kepler Track is een van ‘New Zealand’s 9 Great Walks’ en strekt zich uit over een totale lengte van 60 km door het boslandschap. Het reisgezelschap stelt zich tevreden met het deel van Rainbow Reach tot aan de Control Gates (9,5 km). Paul neemt, zoals reeds in de sterren geschreven, het voortouw. Ter vermaak van zijn achtervolgers besluit hij in navolging van de eerder in de week in het bos gevonden Engelsman, een boodschap achter te laten in de vorm van takjes. Tot drie keer toe gaat dit goed, totdat de koploper onverwachts opgeschrikt wordt door Annemiek, die op kortere afstand leek te lopen dan verwacht. Daarop volgend vervolgt Paul de weg vooruit in gezelschap van Daniëlle, Esther en Annemiek. Na een goed half uur besluit de zon zijn kop op te steken, waarop Paul antwoordt met het opdoen van zijn zonnebril. Maar het noodlot lijkt te hebben toegeslagen, want de zonnebril is pardoes verdwenen. Donkere wolken pakken zich samen boven zijn hoofd. Paul besluit terug te keren naar de vermoedelijke plek des onheils, de plek waar hij wreed opgeschrikt werd door Annemiek. Als een tyfoon van windkracht 10 snelt hij terug in de richting van de heenweg, waardoor de niets vermoedende tegemoetkomende reisvrienden al vrezen op een ronde achterstand gezet te worden. Een groot kwartier later is de plaats delict bereikt, maar de geavanceerde designzonnebril van Italiaanse makelij (Rudy Project RB3 met ImpactX Pure Grey Tactical-glazen) is in geen velden of wegen te bekennen. Ook de vermoedelijke dader – een bruine, blinde, schuwe nachtvogel – is gevlogen. Omdat het merendeel van de groep na afloop van de Kepler Track doorgaat voor de gloeiwormexpeditie wordt er een mes gepakt om de groep zorgvuldig in tweeën te delen. Van de 19 gaan er 15 met de bus mee terug naar Te Anau, en Evelien, Esther, Annemiek en Paul besluiten een wandeling te maken langs het Te Anau-meer om zo ook in Te Anau te geraken. Tijdens de wandeltocht vertelt Annemiek over haar zoektocht naar een verborgen restaurant diep in de getto’s van Noord-Berlijn, dat na een helse tocht langs drugsdealende capuchonnenbaronnen waarbij de werpmessen voorbij vliegen bereikt wordt en ze uiteindelijk beloond wordt met de hoorn des overvloeds. Paul raakt geïntrigeerd door dit fantastische verhaal en slaat het in zijn geheugen op om wellicht later te verwerken in een soort van reisverslag. Vrijdag 18 februari: Milford Sound53, Routeburn Track54 Het sluiten van de drukke werkweek bestaat uit vroeg opstaan om zo de afschuwelijke mooie zonsopgang met open mond te aanschouwen. Milford Sound is de volgende stop. Zoals zoveel plekken in Nieuw-Zeeland is ook 53 54
http://www.realjourneys.co.nz/Main/MilfordSound/ http://www.doc.govt.nz/parks-and-recreation/tracks-and-walks/fiordland/fiordland/routeburn-track/
45
Milford Sound één van de mooiste gebieden ter wereld. En inderdaad het is wis en waarachtig toch weer echt behoorlijk mooi. Misschien door de bewolking niet zo indrukwekkend dat je zegt: ‘mozeskriebel, dat iets zo wonderbaarlijk mooi kan zijn’. Maar toch wel zo mooi dat je zegt: ‘Wauw, dat is echt onbedaarlijk mooi’. Maar voordat op de boot kan worden gestapt om te gaan genieten van al dit fraais, staat meneer pinguïn de show nog even te stelen door zich als verdwaalde troubadour onder de bus te verstoppen. Geoff is zo vriendelijk om hem de juiste weg te wijzen, zodat de neus weer in de juiste richting gezet kan worden. Nadat ook deze schitterende locatie weer op de gevoelige plaat is vastgelegd, keert men terug naar Te Anau. De route leidt wederom weer door de Homer Tunnel. De eenbaanstunnel die in 18 jaar (1935-1953) is gebouwd en de Hollyford Valley met de Cleddau Valley verbindt. Deze route – de enige wegverbinding naar Milford Sound – brengt het gezelschap naar een deel van de beroemde Routeburn Track. Om precies te zijn van The Divide naar Key Summit. Dit deel begint onderaan de berg en leidt door silver beech forest omhoog, waarbij het boslandschap naar verloop van tijd plaats maakt voor struikgewas en kale rotsen. Na 45 minuten bereikt Paul als eerste de top, op de voet gevolgd door Evelien, Wouter, Tacha, Esther, Annemiek, Piet, Jan en Henk. In de verte kunnen de zeer onduidelijke Marian Lakes gezien worden, waarna het letterlijke hoogtepunt van de tocht is bereikt en dus tijd om af te dalen in de diepe diepten van de berg. Wederom neemt Paul de volgers aan de hand en neemt het voortouw om een veilige weg terug te vinden. Al snel komen Paul en Jan Jikke en Sietske tegen. De dames hebben het erg druk met het vereeuwigen van hun schone schoonheid in curieuze poses. Nadat dit voltooid is, trachten de dames Paul over te halen om op hun te wachten, maar het wachtproces duurt te lang, zodat de twee aan hun lot worden overgelaten met wellicht fatale gevolgen. Na enkele minuten lopen Jan en Paul gezamenlijk in vlot tempo het bergpad af. Nadat de klok 15 minuten vooruit is gegaan, neemt Paul het besluit om het laatste stuk in rennende vorm te besluiten. Zo wordt er nog kans gemaakt op een goede eindtijd, dat van groot belang is voor de stand in het algemeen klassement. Uiteindelijk komt Paul als winnaar in een tijd van 1 uur en 37 minuten over de eindstreep. Evelien heeft op het avondmenu een bezoek aan de Fiordland Cinema55 gezet, gevolgd door een smakelijk diner in The Ranch Bar and Grill. De halfurige film vertelt de schoonheid van het Fiordland National Park, waarbij een enkeling – waarbij Femkes naam niet genoemd zal worden – van alle getoonde schoonheid spontaan in slaap valt. Hoog tijd om de lege magen op te vullen met een gezonde maaltijd en een potje wijn en/of bier. Nadat de dames onder het eten gekeurd zijn door de plaatselijke vleeskeurder is het tijd voor ontspanning. De pooltafel staat te schreeuwen om gebruikt te worden. Sietske pakt zijn ballen en na even zoeken ook 55
http://www.fiordlandcinema.co.nz/
46
zijn driehoek en legt ze op tafel. Claske heeft ondertussen zijn stok gepakt, zodat ze klaar zijn om de ballen in de gaten te prikken. Twee teams worden samengesteld om de strijdbijl op te pakken. Team 1 bestaat uit Claske en Sietske, Team 2 bestaat uit Evelien en Paul. Zoals altijd is geluk met de dommen, want binnen een mum van tijd heeft Team 1 al een fikse voorsprong op het bord gezet. Bij Eve en Paul wil het niet erg lukken, waardoor Paul zich genoodzaakt ziet er enkele krachttermen op los te laten. De uitspraken zijn niet voor de poes en ook zeker niet voor herhaling vatbaar. De competitieve instelling van Team 2 zorgt er uiteindelijk toch voor dat beide teams op gelijke hoogte komen, waardoor de spanning zeer hoog oploopt. Zowel Team 1 als Team 2 hebben moeite de 8-ball (zwart) in de juiste pocket te krijgen. Door enkele sluwe tactische ingrepen van Team 2 wordt Team 1 in een peniebele situatie gebracht, die als gevolg heeft dat Claske de 8-ball in de verkeerde pocket pot. In de euforie van de overwinning vergeet Paul bij de terugwandeling naar het Fiordland Hotel zijn net op de kop getikte Ata Whenua – Shadowland-dvd mee te nemen, maar gelukkig voor hem neemt de verantwoordelijke Wouter de dvd voor hem mee.
47
Zaterdag 19 februari: Kaka Point: Twilight Tour, The Point Café and Bar: Nugget View & Kaka Point Motel56 Het weekend staat in het teken van strand, zee en kust. Maar daarvoor moet eerst afscheid genomen worden van het alleraardigste plaatsje Te Anau. Nadat alle plichtplegingen zijn gedaan, vertrekt de bus met menselijke inhoud in zuidoostelijke richting over de Presidential Highway57, met als eindbestemming Kaka Point, the Catlins. In dit extreem democratische deel van het Zuidereiland vindt de lunch plaats in Gore. Aldaar worden de jongeheren opgetrommeld om het typisch mannenwerk op zich te nemen, namelijk het boodschappen doen. Wouter krijgt in de New 58 World-supermarkt de leiding over het zaterdagavonddiner en tegelijkertijd ontfermt Paul zich over de etenswaren voor op de barbecue. Eve heeft tot op de komma nauwkeurig persoonlijke boodschappenlijstjes gemaakt om zo het inkoopproces soepel te laten verlopen. Enige vrouwelijke interventie is sporadisch ook gewenst, want een kumara klinkt als chimaera, maar is toch net weer even iets anders. Waar Paul zich al klaarmaakt voor een heroïsch gevecht met het driekoppige wezen in het gangpad van de supermarkt, intervenieert Eve net op tijd om mede te delen dat de kumara familie is van de aardappel en geen vuurspuwend monster is. De strijdbijl hoeft dus niet opgepakt te worden, want Paul durft heldhaftig met blote handen enkele licht tegenstribbelende zoete aardappels bij hun kladden te grijpen en zonder mededogen in de strijdwagen bij de andere vangsten te gooien. Binnen het uur is de buit binnen en blijkt de financiële schade mee te vallen, een schamele $400+ Kiwi dollars voor twee avondmaaltijden voor 20 man. Maar door de afwezigheid van alcoholische liquide middelen dient er nog een extra stop gemaakt te worden bij Liquorland dat deel uitmaakt van de Mataura Licensing Trust59. Tevens is er tijd voor een sanitaire stop bij het naastgelegen café Traffers60.
56 57
http://www.catlins.co.nz/ http://www.teara.govt.nz/en/place-names/8/2/1
58
http://maps.google.nl/maps?hl=nl&q=new+world,+4+Irk+Street,+Gore+Central,+Southland,+New+Zealand&u m=1&ie=UTF-8&sa=N&tab=wl 59
http://maps.google.nl/maps?hl=nl&gl=nl&q=Mataura+Licensing+Trust+25+Traford+Street,+Gore+9710,+Nieuw -Zeeland&um=1&ie=UTF-8&sa=N&tab=wl 60 http://www.mltgore.co.nz/Traffers.html
48
Nadat ook de voormalige presidentsstad Clinton is aangedaan, wordt rond de klok van vijf uur de bestemming bereikt. Kaka Point is vernoemd naar de inheemse Kaka, een onomatopische benaming voor een papegaai, die verrassend vaak de kreet ‘ka-aa’ bezigt. Het blijkt een karakteristiek kustplaatsje te zijn met 150 permanente inwoners en een hoofdstraat met tal van voorzieningen, zoals een kinderspeelplaats, een restaurant/café en een strandpaviljoen, kortom bijna te veel om op te noemen. Het mannenhuisje wordt omgedoopt tot Chez les Hommes en zo getransformeerd dat er een magische sfeer tot stand komt, perfect voor een gezellig diner. Omdat sommige stereotypes nou eenmaal al duizenden jaren heel goed werken, krijgen de dames de eer het voedsel te bereiden, waarbij de mannen de zware taak op zich nemen om alles op te eten. Paul voert deze taak vol overgave uit door languit plaats te nemen op de bank onder het genot van een Steinlager. Deze taakverdeling werkt verbazingwekkend goed, zodat er geen onvertogen woord hoeft te vallen. Jikke en Sietske hebben na een uurtje kindertelevisiekijken een nieuw woord geleerd, namelijk het woordje giddy. Rest alleen de vraag wat de betekenis van dit woord moge zijn. Duizelig lijkt het meest voor de hand liggend aangezien de kindertjes als dollen rondjes draaiden. Maar de door Alison Doody in Indiana Jones and the Last Crusade uitgesproken zin ‘He was as giddy as a schoolboy’61, doet men twijfelen aan deze betekenis. Na het eten vindt het hoogtepunt van de dag plaats met de Twilight Tour. Door de grootte van de groep wordt het gezelschap in twee kampen verdeeld. Kamp 1 bezoekt eerst de geeloogpinguïnkolonie en Kamp 2 bezoekt eerst de zeeleeuwkolonie om vervolgens de zaken om te draaien. Nadat op het strand zes hoiho’s (Māori voor ‘herriemaker’) gespot en de foto’s gemaakt zijn, hebben een paar van de spotters genoeg gezien. Zo proberen Tacha en Wouter te zien wie de ander het eerst in het ravijn kan gooien en maakt Paul van zijn verrekijker gebruik om het aantal schroeven van het observatiehuisje te tellen. Een totaal van 168 schroeven voor een dergelijk klein huisje staat garant voor een stevige en veilige
61
http://www.imdb.com/title/tt0097576/quotes?qt=qt0357961
49
accommodatie. Karin vertelt trots 140 foto’s gemaakt te hebben van de schattige wezentjes, waarop Paul antwoordt dat dat bijna evenveel is als het aantal schroeven in het huisje. Toeval of niet? Vanwege het langdurig observeren van de hoiho’s begint de schemering al in te trekken wanneer Kamp 1 de zeeleeuwen nog moet adoreren. De zeeleeuwen zijn geniepige dieren en besluiten spontaan de kleur van de rotsen aan te nemen, zodat het een ware kunst is ze te spotten. Het blijkt een onmogelijke taak te zijn en nadat na een half uur de sterrenhemel zijn intrede doet, is de hoop een glimp op te vangen van de zeeleeuwen voorgoed vervlogen. De groepen worden na de natuurervaring afgezet bij The Point Café and Bar62 van Pam & Colin Paterson om de dag in stijl te beëindigen. De lokale bevolking heeft zich ook opgetuigd om de exotische vreemdelingen te verwelkomen. Nadat de dansvloer lange tijd onveilig is gemaakt, vinden enkele lieden het tijd om de afscheidsbel te luiden. Onder andere Sietske, Jikke, Henk, Piet en Jan verlaten het etablissement, zodat een exclusief groepje overblijft, bestaande uit Tacha, Wouter, Paul, Karin en Esther. Lokale stamgast Warren wordt na het bevochtigen van de vloer op staande voet op het terras gezet om af te koelen. Paul besluit de Australiër van een praatje te voorzien en maakt zijn weg naar buiten. Daar vertelt de Queenslander dat ondanks zijn ongelovigheid in het Opperwezen zijn huis nog altijd staat waar het altijd staat en dus geen last heeft gehad van de zware overstromingen die cycloon Yasi tot stand heeft gebracht. Nadat zijn vriend ook het café verlaat en zijn opwachting maakt op het terras, is het tijd om afscheid van elkaar te nemen. De wegen van de Oceaniërs en de Europeaan scheiden zich hier op een nachtelijk tijdstip in het idyllische Kaka Point. Paul stapt daarop volgend nietsvermoedend het café weer binnen, waar grote paniek is uitgebroken vanwege de vermissing van laatstgenoemde. Wouter heeft zich zojuist met angst en beven richting toilet bewogen om daar de wellicht onwel geraakte vermiste persoon op te sporen. Ondanks de beperkte grootte van de toiletruimte blijft Wouter toch geruime tijd afzijdig. Even later is het gezelschap dan toch weer compleet zonder enige complicaties, zodat men kan genieten van overheerlijke snacks; sappige kippenpoten en stukjes brood. Een gewaagde combinatie maar niettemin erg smakelijk.
62
58 Esplanade, Kapa Point, Catlins
50
Zondag 20 februari: Cathedral Caves, McLean Falls, Curio Bay, BBQ De volgende dag zal een intensieve rustdag gaan worden. In plaats van Gods wijze besluit een rustdag te nemen, staat er een vol programma te wachten voor de reizigers. Allereerst dienen de getijdenafhankelijke Cathedral Caves bezocht te worden, omdat deze enkel en alleen bij laag water te begaan zijn. Het bezoek levert enkele surrealistische plaatjes op waarbij het lijkt alsof aartsengel Gabriël hoogstpersoonlijk enkele zijner engelen in het licht van de grot op de aarde heeft laten neerdalen. Het extra-terrestriaal uitziende zeewier zorgt voor een buitenaards plaatje dat niet zou misstaan in een kunstcollectie van het magisch realisme. Na de kerkelijke grotten is de tijd aangebroken om de meest gefotografeerde waterval van Nieuw-Zeeland op de gevoelige plaat vast te leggen, namelijk de McLean Falls. Alles verloopt volgens plan totdat Paul besluit de temperatuur van het watervalwater te meten. Door de reeds aangekondigde gladheid van de rotsen beweegt hij zich op zeer voorzichtige wijze naar de dichtstbijzijnde plek waar het water naar beneden klettert. Maar voordat hij zijn ingenieuze queeste kan voltooien, voelt hij de grond onder zijn voeten wegvallen. Dankzij zijn katachtige reflexen kan hij ternauwernood voorkomen dat hij met het vallende water mee naar beneden wordt gespoeld. Gelukkig kunnen Sietske en Jikke hun verpleegsteroutfit in hun tas laten zitten, want de schade is niet meer dan een natte schoenzool. Na deze vierde bijna-doodervaring volgt de lunchstop, zodat men even de kans krijgt bij te komen. De lunch heeft enige voeten in de aarde, doordat de vaste lunchmaker schittert door afwezigheid. De broodjes zijn daarom niet in voldoende aantallen aanwezig om iedere lege maag op te vullen. Enkele personen dienen zich dientengevolge op te offeren met het eten van een carrot cake dan wel een Shepherd’s pie. Omdat Paul de beroerdste niet is, offert hij zichzelf op met gevaar voor lijf en leden met het opeten van zowel een Shepherd’s pie als een carrot cake. De carrot cake smaakt stukken beter dan verwacht, aangezien het geen volledige wortel blijkt te zijn waaromheen een taart gemaakt is. Het is een hemels stukje taart waar de smaakpapillen spontaan tranen van in de ogen krijgen. Femke heeft ondertussen een lollig uitziend blikje frisdrank gekocht, 51
waarvan de smaak niet zo lekker is als de naam wil doen laten geloven. Hierna vervolgt de tourtocht zich met een bezoek aan Curio Bay, dat bekendheid heeft verworven vanwege zijn gefossiliseerde woud. Ook wordt hier een eenzame geeloogpinguïn gespot, die keurig poseert voor de gretige natuurpaparazzi. Na Porpoise Bay wordt de bus ingestapt om vervoerd te worden naar Surat Bay. Hier start de lange wandeling over het strand van Surat Bay naar Cannibal Bay, waar tal van imposant uitziende zeeleeuwen de wacht houden. Nadat ook de laatsten zich met hand en tand verdedigd hebben tegen de zeeleeuwen en volledig levend de strandwandeling hebben overleefd, volgt de helse bustocht terug naar Nugget View & Kaka Point Motel. De chauffeur is gepikeerd door het feit dat de wandeling te lang heeft geduurd en hij daardoor de zin van het leven ernstig ter discussie stelt. Evelien ziet het gevaar bijtijds in en kan net voorkomen dat de chauffeur met passagiers en al het ravijn in rijdt, wat ongetwijfeld zou hebben geresulteerd in een vroegtijdig einde van de vakantie dan wel het leven. Bij het vallen van de avond maakt het gezelschap zich gereed voor de langverwachte BBQ. Het weer laat zich van zijn natte kant zien, maar dat drukt de pret geenszins. Want nadat Ineke, Sietske en Jikke zichzelf hebben geperfectioneerd in de pinguïndans, verzamelt men zich rondom de BBQ, waar de BBQ-kings Piet, Henk, Geoff en Paul zich over het vlees ontfermen. De zalm laat zich moeilijk temmen, mede door het gebrek aan licht is de gaarheid van de vis iets te ver doorgeslagen. Niettemin is het een geslaagde avond waarop menigerlei anekdotes over tafel gesmeten worden.
52
Ter afsluiting besluiten Karin, Esther, Sietske, Femke en Paul een laatste bezoek te brengen aan The Point Café, maar bij aankomst blijkt de enige horecagelegenheid van Kaka Point al gesloten te zijn. Er zit niets anders op dan terug de steile straat op te lopen naar het Nugget View & Kaka Point Motel. Karin en Esther hebben na de lange dag moeite om de machtige heuvel te bedwingen, dus om te voorkomen dat de top een onhaalbaar station wordt, geeft Paul beide dames een letterlijk steuntje in de rug. Dit zorgt ervoor dat iedereen heelhuids de eindstreep haalt en na een afzakkertje gehaald te hebben bij Chez Les Hommes wordt er een punt gezet achter deze veelbewogen dag. Maandag 21 februari: Dunedin: Baldwin Street, Restaurant Alibi: Leviathan Heritage Hotel63 Er kan laat opgestaan worden, omdat Dunedin op slechts 100 km afstand ligt. Zo kan de bus al ’s ochtends Dunedin binnenrijden. De eerste stop is direct de meest indrukwekkende. Baldwin Street64, de steilste straat ter wereld, met een maximaal stijgingspercentage van maar liefst 35%, oftewel voor iedere 2,86 m horizontaal afgelegd, gaat de straat één meter omhoog. Piet is van mening dat het leuk is de straat rennend af te leggen, waarop Jikke en Wouter direct de achtervolging op de oude baas inzetten. Doordat Evelien en Paul als laatsten uit de bus stappen, moeten zij een fikse achterstand goed maken. Beiden zijn zodoende genoodzaakt meteen vanaf de start het tempo flink op te voeren. Na een kwart race zijn de wandelaars al ingehaald en halverwege wordt ook Piet bijgehaald. Alleen Jikke en Wouter houden hun voorsprong vast. Even later moet ook Eve lossen, zodat Paul alleen het gat moet zien proberen te dichten. Jikke blijkt een mooie prooi te zijn en wordt na enkele meters op achterstand gezet. Ook Wouter komt steeds dichter en dichter bij. Helaas is de laatste 100 meter het steilste en verraderlijkste deel van het parcours. Wouter voelt de hete adem en het gekreun in zijn rug en probeert uit alle macht het ene been voor het andere te plaatsen. Ook Paul heeft moeite als homo erectus de laatste meters af te leggen. De de-evolutie van homo sapiens terug naar homo habilis wordt zo in enkele minuten zichtbaar gemaakt. Met de tong op de straat hangend, slepen de twee zich dodelijk vermoeid naar de top om aldaar bij te komen van de inspanning. Een kleine tien minuten later is iedereen over de finish en is het tijd voor de jaffaswedstrijd. De traditie is om zogenaamde jaffas (snoepje met zachte chocolade binnenin) over de schuine straat naar beneden te rollen. Pogingen om een traditie te beginnen om de jaffa naar boven te rollen, faalden jammerlijk wegens de beruchte aanwezigheid van de zwaartekracht. Degene die de jaffa het verst rolt, wint. Degenen die niet het verste rollen, winnen niet, ook wel bekend onder de naam verliezen. In vier sessies waar steeds drie personen tegelijk hun snoepje naar beneden rollen, 63 64
http://www.dunedinhotel.co.nz/ http://www.dunedin.nz.com/baldwin-street.aspx
53
wordt duidelijk wie de allerbeste jaffa-roller van het exclusieve reisgezelschap is. Daniëlle is de glorieuze winnares en kan als beloning tot diep in de eeuwigheid op haar lauweren rusten. Na afloop is er de mogelijkheid om een drankje te nuttigen in de Baldwin Street Tourist Shop. Anderen maken van de gelegenheid gebruik om de verpleegsters een infuus in de aderen te laten inbrengen, om zo Magere Hein op eerbiedwaardige afstand te houden. Drie kwartier later is iedereen weer op adem om de rest van de fascinerende stad te bezichtigen. Rond het middaguur wordt er ingecheckt in het oude Leviathan Heritage Hotel, waarna een groep op pad gaat om de geeloogpinguïns en albatrossen in Taiaroa Head6566 te observeren. De overgeblevenen hebben de rest van de dag vrij om te doen en laten wat ze goed dunkt. Paul en Henk trekken meteen het centrum in om de stad beter te leren kennen. Het treinstation, de St. Paul’s Cathedral, het Octagon en de Knox-kerk zijn enkele van de bezienswaardigheden die afgekruist kunnen worden. Terug in het hotel gaat Henk aan de slag met het bijwerken van zijn weblog in de lounge van het Leviathan. Paul heeft hetzelfde plan, maar op weg naar de lounge wordt zijn aandacht getrokken door de kamer van Sietske en Jikke. Deze kamer lijkt een soort van magische aantrekkingskracht te bezitten, want een uur later is hij bevolkt door tal van bezoekers. Onder de aanwezigen behoren naast Sietske, Jikke en Paul, Claske, gevolgd door Wouter en Henk. Er worden enkele uren doorgebracht in de kleine kamer waar ieders zielenroerselen op tafel worden gelegd. Nadat de jeugd van eenieder tot op de bodem is geanalyseerd door de amateurpsychologen is de tijd daar om gezamenlijk de stad onveilig te maken. Jikke en Sietske zien in de First Church de ideale locatie voor hun trouwerij en laten zich vereeuwigen om zo voortaan door het leven te gaan als mevrouw Sietske Frickel-Dijkstra en Jikke Dijkstra-Frickel. Het spontane huwelijk wordt in goede banen geleid door de aspirantdominee Claske van der Spek met als officieel getuige Henk van den Berg om afsluitend ingezegend te worden door de heilige St. Paul. Helaas is Paul zijn eigen kathedraal op dit late tijdstip al gesloten, zodat het kerkelijk huwelijksfeest tot nader order uitgesteld moet worden. Na de kerkelijke inzegening verplaatsen de vijf zich naar de overdekte Meridian Mall om aan de vrouwelijke drang tot winkelen te voldoen. Jikke probeert nog enkele felgekleurde blauwe laarzen aan en hoewel de verkoper de prijs diep laat dalen, is Jikke niet te vermurwen om het schoeisel aan te schaffen. Omdat de mannen ook niet overtuigd kunnen worden tot het vernieuwen van hun garderobe eindigt het winkelavontuur abrupt om direct over te gaan in het speelkwartier voor Claske en Sietske. De twee jongedames bespringen een klein autootje waarbij Sietske deze zelfs tot vliegtuig promoveert. 65 66
http://www.wildlife.co.nz/index.html http://www.albatross.org.nz/
54
Het huwelijksdiner vindt plaats in het rustieke Restaurant Alibi67, waar even later ook Gerrie en Ellen een vorkje komen meeprikken. Ook Jan laat zijn gezicht zien door pontificaal langs het raam te flaneren. Na de vele hilarische communicatieproblemen met Henk moet en zal Jikke erachter komen of hij nou OostIndisch doof is of dat hij gewoon een selectief gehoor heeft. Henk geeft na een langdurige interrogatie toe dat het een combinatie van beide is, dat Jikke enigszins tot tevredenheid stemt. Dinsdag 22 februari: Moeraki Boulders, Aardbeving Christchurch: Leviathan Heritage Hotel - Hotel All Seasons Christchurch Cashel Street68 Het einde van de reis komt nu in zicht. Alles begint op zijn eind te lopen en aan alles dient het predicaat ‘laatste’ toegevoegd te worden. De laatste lange bustocht, de laatste accommodatie, het laatste stencil, de laatste kamerindeling, enz. Alleen niemand zou hebben kunnen bevroeden dat dit compleet anders zal gaan uitpakken. Stipt om 8:00 uur wordt er uitgecheckt bij het stokoude Leviathan Hotel om te vertrekken naar de laatste rustplaats, Christchurch. Op de kustroute naar het noorden komt men langs de beroemde Moeraki Boulders69, waar het gezelschap uiteraard uitstapt om esthetisch verantwoorde foto’s te schieten.
67
http://www.menumania.co.nz/restaurants/alibi http://www.accorhotels.com/gb/hotel-8207-all-seasons-christchurch-cashel-street/index.shtml 69 http://www.moerakiboulders.com/ 68
55
Een kleine twee uur later wordt rond het middaguur Temuka bereikt, de laatste lunchstop van de reis. De groep splitst zich zelf op, waarbij een groepje de Subway binnentrekt, anderen zoeken een fastfoodrestaurant op van een bekende Amerikaanse keten en twee individueel opererende groepjes ontmoeten elkaar in The Jolly Potter70. De ene groep bestaat uit Piet, Jan en enkele anderen die anoniem zullen blijven, en de andere groep bestaat uit Femke, Gerrie en Paul. Het menu biedt een uitgebreide keuze, variërend van soep en nacho’s tot verschillende soorten sandwiches. Paul is van mening zin te hebben in een Open Steak Sandwich, bestaande uit een stukje vlees geserveerd te midden van een panini, aangevuld met uien, mosterd, salade, mayonaise en ei, en de onvermijdbare frietjes. Een hele mond vol en aan Paul de taak het voor 13:00 uur op te krijgen, aangezien de bus dan zal vertrekken. Alles gaat volgens plan totdat plotseling het tafeltje een eigen leven begint te leiden. In plaats van stil op zijn plaats te blijven staan, zoals 99% van de tafeltjes over de hele wereld dat doen, besluit dit tafeltje demonstratief heen en weer te schudden. Nadat ook de rest van het restaurant soortgelijke schuddende bewegingen begint te maken, komt men tot de conclusie dat er sprake is van een aardbeving. Maar Paul laat zich niet zomaar van zijn stuk brengen en nadat tien seconden later de aarde en de tafel tot rust zijn gekomen, kijkt Paul snel op zijn horloge om te zien dat hij nog slechts tien minuten heeft (12:50 uur) om zijn overheerlijke broodje op te peuzelen. Wonder bij wonder lukt het om precies op tijd klaar te zijn en zo exact om 13:00 uur het halfingestorte restaurant te verlaten. In de bus worden direct weddenschappen afgesloten over wat de zwaarte van de aardbeving moet zijn geweest. Evelien zit er na het luisteren naar de nieuwsberichten op de radio het dichtst bij met haar 6,5 op de schaal van Richter, want het officiële cijfer blijkt 6,371 te zijn. In de bus wordt men even later opgeschrikt door een naschok, maar de schokbrekers van de bus verzachten de beving in behoorlijke mate. Het gezelschap reist enigszins geschrokken toch door naar Christchurch, dat 150 km verderop ligt. Twee uur en enkele schokkende nieuwsberichten op de telefoonradio van Paul later is de bus het centrum van Christchurch tot op 30 km genaderd. Dan pas blijkt hoe groot de aangebrachte schade werkelijk is. Het hele 70
http://www.jollypotter.co.nz/ In totaal vonden op 22-2-2011 180 aardbevingen plaats, waarvan er vier een kracht hadden van meer dan 5 op de schaal van Richter. Klik op de volgende link voor een animatie van alle aardbevingen op die dag: http://www.christchurchquakemap.co.nz/ 71
56
centrum ligt in puin en doordat het Hotel All Seasons Christchurch Cashel Street ook gesitueerd is in ground zero dient men rechtsomkeert te maken. Een lange terugtocht als gevolg, maar nog altijd beter dan hulpeloos onder het puin liggend in Christchurch. Er wordt besloten een afkoelingsperiode in te lassen in Ashburton, waar de reizigers in Kelly's Café and Bar via de televisie geüpdatet worden over de situatie. Dit geeft buschauffeur Geoff wiens gezin in Christchurch woont - de mogelijkheid contact te zoeken met het thuisfront. Hij hoort dat de schade beperkt is gebleven tot alleen enige materiële schade. Evelien is ondertussen in conclaaf geweest met Sawadee om mede te delen dat volgens de laatste head count nog altijd 18 reizigers levend en wel aanwezig zijn. Na ook contact te hebben gehad met de Nieuw-Zeelandse reisorganisator The Green Spot72 wordt snel bekend gemaakt dat accommodatie is gevonden in hetzelfde hotel waar enkele uren eerder nog uitgecheckt was. Dit blijkt een verstandige zet te zijn geweest, want enige uren later zou blijken dat vrijwel alle hotels in een straal van 200 km van Christchurch volgeboekt zitten. Een andere groep toeristen met hetzelfde routeschema moest ’s avonds zelfs te horen krijgen dat het Leviathan Hotel vol zat en ze daardoor een plaatsje onder de brug dienden op te zoeken. Voor het avondeten heeft men in het lieftallige plaatsje Timaru de keus uit twee gastronomische opties uit de Amerikaanse keuken, McDonald’s en KFC. Daarna wordt de lange reisdag voortgezet om dan ’s avonds om 22:00 uur terug te keren op de plek die 14 uur eerder verlaten werd. Om bij te komen van de avontuurlijke dag stelt Evelien voor om 1, 2, 3, 4, 5, 6, of 7 enz. drankjes te nuttigen in de bar Metro73, waar zogenaamd Green Man-bier wordt getapt. Esther beleeft nog spannende momenten wanneer de uitsmijter haar letterlijk maar vooral figuurlijk uit de bar smijt, vanwege het ridicule argument: ‘you are drunk’. Vijf minuten later vindt Billy the Bouncer dat ze voldoende ontnuchterd is om weer naar de dansvloer terug te keren. De lange dag eindigt voor de harde kern pas om 3:00 uur wanneer het licht letterlijk aangaat en figuurlijk uit. Na op het terras de laatste restjes drank weggetoverd te hebben, vervolgen Evelien, Karin, Femke en Paul hun weg terug naar het hotel. Om 3:30 uur wordt het pand betreden, waarna Paul besluit zijn weblog bij te werken, aangezien de enige computer van het hotel in het holst van de nacht wel vrij moet zijn. Dit is inderdaad het geval, zodat hij de virtuele snelweg op kan rijden om zo het achterland te informeren over zijn wel en wee. Om 4:15 uur is het bedtijd.
72 73
http://www.greenspot.co.nz/onsbedrijf.html http://www.menumania.co.nz/restaurants/metro-cafe
57
Woensdag 23 februari: The Day After The Day Before Om 10:00 uur wordt er een vergadering belegd om de consequenties van de aardbeving van de vorige dag te bespreken. Door de hectiek die ontstaan is in Christchurch e.o. is het voor de Nieuw-Zeelandse reisorganisatie The Green Spot nog niet mogelijk definitieve oplossingen te regelen, zodat de afspraak wordt gemaakt om niet te ver van het hotel te gaan verdwalen. Na afloop van de vergadering gaat er een kaart voor Eve rond om een persoonlijke boodschap op achter te laten. Het schrijven van grappige quasiserieuze verhaaltjes is een kolfje naar de hand van Paul die ook dankbaar van deze buitenkans gebruik maakt om zijn schrijfkunsten te etaleren. Jikke en Esther zijn schijnbaar verrast door de minutieuze lettergrootte van het verhaaltje. Jikke heeft zelfs moeite een succesvol leesproces op te starten, maar na enkele pogingen lukt het haar dan toch om het relaas te lezen en dan moet ze meteen erkennen dat het gevoelige verhaal haar niet in de koude kleren gaat zitten. Paul en Henk maken van de kans gebruik om de St. Paul’s Cathedral te betreden, die twee dagen eerder immers nog gesloten was. Het interieur stelt ondanks de prachtige naam van de kathedraal enigszins teleur. De nieuwerwetse sfeer doet niet echt sacraal aan, toch één van de verwachte eigenschappen van een huis Gods. Bij het intreden van de avond hebben Sietske, Jikke, Claske, Henk, Paul en Ineke zin om een verfijnd uitziend restaurant op te zoeken. De dames hebben hun oogjes laten vallen op het steengrillrestaurant The Terrace74, zodat al snel vast staat waar er gegeten gaat worden. Tal van hete stenen van 400°C maken hun weg naar de dinertafel om als middel te dienen het vlees te bereiden. Het smakelijke hoofdmaal smaakt zoals het behoort te smaken, zeer smakelijk. Als dessert kiezen de jonge ‘keys’ voor de Creme Brulee, de ervaren ‘key’ voor een Chocolate Brownie, Paul voor een Ice Cream Sundae en Henk kiest voor een traditionele cappuccino. De biscotti die bij de Creme Brulee hoort, is wat moeilijk weg te krijgen door de dames. De consistentie van het koekje zorgt voor een harde kern en ook de smaak laat te wensen over. De Brownie daarentegen is van betere kwaliteit, maar heeft als nadeel dat het flinke vullende eigenschappen heeft en daardoor niet volledig door de dame in kwestie verorberd kan worden. Paul is dientengevolge genoodzaakt na de ijzig koude Sundae zich tevens over de overgebleven Brownie te ontfermen. Enige minuten later is het eetbare eten in de magen aanbeland en is het tijd het restaurant te verlaten.
74
http://www.theterracebar.co.nz/
58
Donderdag 24 februari: University of Otago75, Baldwin Street, Restaurant Etrusco Inmiddels is bekend geworden dat het reisgezelschap donderdagnacht zal vertrekken naar Christchurch International Airport (CHC). Omdat er geen schade aan het vliegveld is, kan het geplande vliegschema gewoon gehandhaafd blijven. Dit houdt daarentegen wel in dat er eerst nog een 350 km lange bustocht naar Christchurch gemaakt moet worden om daadwerkelijk op de luchthaven te belanden. Het nieuwe plan is dan ook om laat op de donderdag of vroeg in de vrijdagochtend (1:00 uur) te vertrekken. Dunedin staat bekend als dé universiteitsstad van Nieuw-Zeeland, daarom willen Henk en Paul de universiteit wel even van dichterbij aanschouwen. De University of Otago blijkt een gemêleerd gezelschap aan gebouwen te zijn. Moderne panden staan tussen de architectonische meesterwerken, zodat verschillende bouwstijlen elkaar in rap tempo afwisselen. Vanwege de zuidelijke ligging van de universiteit is hier het collegeseizoen net van start gegaan, zodat er tal van stands zijn opgezet waar de nieuwe studenten zich kunnen aanmelden voor spannende buitenuniversitaire activiteiten. Na de lunch zit Paul met een overdosis aan energie, die op de een of andere manier opgebruikt moet worden. Daarom besluit hij in de richting van de eerder bezochte Baldwin Street te wandelen. Eerst staat het in aanbouw zijnde Forsyth Barr Stadium76 op het programma. Dit nieuwe rugbystadion zal het enige permanent overdekte stadion ter wereld zijn met natuurlijk gras als ondergrond. Na een korte stop bij het stadion vervolgt de route zich langs de cricket-, rugby- en tennisvelden naar het uitkijkpunt Brackens View Lookout. Daarvandaan is het nog slechts drie kilometer naar Baldwin Street. Via Lovelock Avenue, Opoho Loop Road en North Road wordt 45 minuten later de steile straat wederom bereikt. Deze keer besluit Paul wandelend de top van de straat te bereiken om zo een eventuele vroege dood te vermijden. Wandelend is het stukken beter te verteren dan rennend, en is het niet veel meer dan een heel erg steile weg. Daarna is het nog een korte wandeling van vijf kilometer terug naar het hotel om zo een rustig wandeldagje van in totaal 11,4 km af te ronden.
75 76
http://www.otago.ac.nz/ http://www.forsythbarrstadium.co.nz/construction/
59
Het afsluitend diner vindt plaats in Restaurant Etrusco, waar de laatste anekdotes onder elkaar verspreid worden. Het voorbijlopende buffet bestaat uit brood, opgevolgd door pizza’s en pasta’s. Vele hilarische momenten passeren weer de revue met als hoogtepunt Jikkes vraag aan Piet over een priester die had gezegd dat de kerk te allen tijde verlaten moet worden voordat er ook maar één noot gezongen is, of iets van dien aard. Ter afsluiting wordt in de lounge van het hotel de afscheidsspeech gehouden door Ivonne in onzichtbare combinatie met Esther. Over alle reisgenoten wordt een korte anekdote in de groep gegooid, maar met name de reisjuf Evelien is aan de beurt. Ze wordt alom geprezen voor haar organisatorische, enthousiasmerende en droomwereldbevolkende capaciteiten. Nadat de tas met geld is overhandigd, gaat Piet achter de microfoon staan voor een Friese ode aan de Friezin. Het gedicht in haar moerstaal brengt Eve compleet van haar stuk, waardoor ze zich na afloop even bij elkaar moet rapen. Dan is het de beurt aan Ineke voor een muzikale interlude. In navolging van haar muzikale escapades in onder andere Paihia, toen het net leek alsof De Cock en Vledder op de tonen van haar mondharmonica waren gearriveerd om een moord op te gaan lossen, heeft ze nu haar mondharmonica achtergelaten en ijverig gewerkt aan een muziekstuk als ode aan de zeer deskundige en prettige reisbegeleidster. Ze excuseert zich nog voor het feit dat ze niet genoeg tijd had om de tekst 18 maal handmatig te kopiëren en daarom slechts zes exemplaren aan iedereen kan overhandigen. Na een ultrakorte inleessessie en het smeren van de kelen wordt het lied zo zuiver als een nachtegaal aan Evelien ten gehore gebracht. Eve krijgt het door deze emotionele gebeurtenis eventjes te zwaar en moet enkele traantjes wegpinken. Na afloop trekt Femke met haar moeders het nachtleven nog even in om de laatste uurtjes weg te drinken. Paul blijft nog even hangen in de lounge met Ivonne, Esther, Sietske en Jikke. Daar trachten de dames Paul ervan te overtuigen ook de Metro-bar op te zoeken. Na enig nadenken wordt door alle aanwezigen vrijwel unaniem besloten dat Paul inderdaad ook de bar gaat bezoeken. Niet veel later worden ze vergezeld door Paul en Eve. Rond half één is het dan toch tijd de kroeg voor altijd achter te laten en de koffers op te halen in het nabijgelegen hotel.
60
Vrijdag 25 februari: Christchurch International Airport – Kuala Lumpur International Airport De lange terugreis gaat van start om 1:03 uur exact, omdat Paul in de bus realiseert dat hij zijn zorgvuldige aangeschafte lunch in de koelkast op de hotelkamer heeft achtergelaten. Na een snelle sprint de twee trappen op en af, is drie minuten na één uur iedereen klaar voor vertrek. De bus zet zich in gang en meteen beseft Paul dat hij nu ook nog zijn twee vanuit Gore meegebrachte flesjes Steinlager in de koelkastdeur van zijn hotelkamer heeft laten zitten. Maar hij besluit om de bus niet om te laten keren en het kostbare verlies voor lief te nemen. Doordat er sprake is van een nachtelijk tijdstip laat de zon zich niet zien, waardoor het vrijwel onmogelijk is een boek te lezen. Daarom besluit het overgrote deel van het gezelschap zich aan een schoonheidsslaapje te wagen. Om 3:45 uur is de tijd rijp voor een sanitaire stop in Oamaru, waar Geoff de bus recht voor het politiestation tot stilstand brengt. Rond de klok van 7:10 uur komt de bus eindelijk aan op de luchthaven van Christchurch en stappen de 17 Nederlanders, één Canadese en één Belgische voor de allerlaatste keer uit de bus. Het is tijd om afscheid te nemen van Geoff - ‘yep yep yep’ - de buschauffeur. Door de vele belevenissen die er samen meegemaakt zijn, hebben sommigen moeite de waterlanders in de exocriene klieren te houden. Even later staat men reeds in de rij voor de incheckbalie. Nadat de Chinezen ruimte hebben gemaakt, maakt de groep zich klaar voor het wegen van de koffers. Altijd weer een opwindende gebeurtenis. Iedereen komt zonder noemenswaardige problemen door de weging. Paul zijn koffer krijgt zelfs een fraai oranje etiket met het magische getal 28 en de tekst: Bend your knees. Een uurtje later kan er ingecheckt worden, dat tevens het afscheid van de drie achterblijvers inhoudt. Dit zijn de twee nog altijd niet-Fries zijnde Jikke en Sietske, en de juist wel Fries zijnde Evelien. Na enkele geloften aan elkaar te hebben afgelegd, valt het reisgenootschap na 28 doldwaze dagen uit elkaar. Op Auckland International Airport (AKL) dunt het reisgenootschap verder uit. Daniëlle maakt zich op voor een langer verblijf op het Noordereiland, terwijl Femke en Annemiek zich voorbereiden op een weekje Fiji. Ook nu vindt opnieuw een afscheidsritueel plaats, waarna van het originele gezelschap nog slechts 13 personen overblijven. Ook is het noodzakelijk de bagage opnieuw in te
61
checken. Zeker voor Paul een spannend moment, aangezien de Titan Superlite 4 wiel Trolley 83 deze keer niet meer dan 25 kg mag wegen zonder financiële boetes tegemoet te zien komen. Met enige aarzeling in de benen plaatst Paul de koffer op de weegschaal en kijkt zonder al te veel overtuiging naar de teller. Maar het ongelooflijke gebeurt, van het een op het andere moment houdt de computer ermee op, waardoor de koffer niet gewogen kan worden. De lieftallige incheckmevrouw geeft daarop het paspoort door aan haar lieftallige incheckbuurvrouw die een kofferetiketje en boarding pass uitprint en overhandigt aan haar collega, die op haar beurt het etiket aan de koffer vastmaakt en de boarding pass overhandigt aan Paul. Bovennatuurlijke krachten lijken Paul een handje te helpen om zo Nieuw-Zeeland probleemloos te verlaten. Een half dagje later arriveert het resterende gezelschap op Kuala Lumpur International Airport (KUL). Daar moet een kleine vier uur doorgebracht worden om vervolgens om middernacht Maleisië weer te verlaten. Ook hier verkleint de groep weer. Jan vliegt door naar Bangkok, waar Esther juist een stukje terugvliegt naar Singapore. Blijft over een uitgedund groepje van 11 personen bestaande uit Henk, Piet, Paul, Wouter, Tacha, Ivonne, Gerrie, Ellen, Karin, Ineke en Claske. Zaterdag 26 februari: Schiphol Na 31 uur reizen, komt men dan na twee nachten overgeslagen te hebben aan op Schiphol (AMS). Wederom bleek het Indiase luchtruim er één om te vermijden, want net als op de heenweg schudde het vliegtuig bijna uit elkaar van ellende. Ook komt iedereen na 24 uur het Malaysia Airlines-voedsel de neus uit. Bij het ophalen van de bagage is het dan ook voor de laatsten der Mohikanen tijd afscheid van elkaar te nemen. Piet is als eerste aan de beurt om het afscheidsritueel in gang te zetten, op de voet gevolgd door Gerrie, Ineke, Tacha, Wouter, Ellen, Ivonne en Karin. Enkele minuten later is het Claskes beurt om de plichtplegingen in gang te zetten en afscheid te nemen van Henk en Paul. Daarna is Henk aan de beurt, waardoor Paul moederziel alleen overblijft in afwachting van zijn welbekende koffer.
62
’Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, en de tijd van gaan is nu gekomen.’
“Ziet er top uit! Heb er ook echt om moeten lachen, een aantal dingen waren al een beetje weggezakt en het is heerlijk om hier weer even aan herinnerd te worden!” “Breed glimlachend heb ik je verslag gelezen! Helaas heb ik moeten constateren dat je werkelijke doodervaring nr. 5 probeert te verdoezelen. Misschien is het je ontgaan omdat je hersenen in klinische toestand waren getreden?“ “WOW!!!” “De herinnering aan onze bijzondere vakantie op de overgang naar een nieuw vaarseizoen, riep bij mij toch enige emotie op. Nogmaals bedankt voor jouw (bijna levensechte) verslag!” "Jemig, wat een boekwerk!" “ Iedereen wil ''het boek'' lezen, ze vinden het allemaal erg leuk!! Ik heb het al meerdere malen gelezen :D” “Ik voel me vereerd dat ik het mag lezen!” “GEWELDIG. mooi gebruik van de 3e persoon ipv ikvorm om, tja, iets van afstand tot het geheel te bewaren. PS. dit verhaal heeft meer voetnoten dan mijn scriptie :D gvd zeg!” “Ik ben echt sprakeloos! Wat een geweldig verslag ....AMAZING!”
63
