mysterie
N
PU V IE O T B O LI R C A TI E
mysterie
De consequenties van de Tweede Wereldoorlog voor hen die er bij waren én voor de generaties die volgden zijn onnoemelijk omvangrijk. Ze worden veelal pijnlijk gedragen door ons, mensen, en door het auraveld van Moeder Aarde.
Verwerkingsmogelijkheden
REÏNCARNATIE
en de TweedeWereldoorlog
58 Frontier 19.3 mei | juni 2013
deel 2
mei | juni 2013 19.3 Frontier 59
mysterie
60 Frontier 19.3 mei | juni 2013
het regerend bewustzijn vervolgens weer bewust gemanipuleerd wordt om die inzichten tegen te houden, gaan gelukkig steeds meer mensen beseffen. Ik denk daarom dan ook dat het leren zien van samenhangen in cycli van reïncarnatie van buitengewoon groot belang gaat worden in de nabije toekomst. Zoals overigens al voorspeld werd door vele grote profeten en zieners, waaronder Edgar Cayce. Zou het niet mooi - en logisch - zijn als kinderen op school, met behulp van op maat afgestemde methodes, reeds konden leren hoe bepaalde ingrijpende gebeurtenissen van hun ouders, grootouders of overgrootouders overgedragen kunnen worden? Zo kan daar als onderdeel van de leerstof spelenderwijs, met medewerking van papa en mama én vakkundige begeleiding, adequaat op ingegaan worden zodat de noodzaak tot herhaling van oude conflicten bijtijds in de kiem gesmoord kan worden. Wij kunnen karma niet wijzigen, maar wel leren hoe we het zelf orkestreren waardoor het zichzelf wijzigt. Langzaamaan constateren we steeds meer dat oorlogsgebeurtenissen binnen vele familieconstellaties onderhouden worden. De betrokkenen, mét of zonder fysiek lichaam, zitten er vaak muurvast in. Het zou een waardevolle ontwikkeling zijn als we daar meer onderzoek naar konden doen, zodat een concreter en doeltreffender aanbod van hulpverlening het gevolg is. Liefst met initiatiefnemers die hierin proefondervindelijk wijs werden, zodat we ons niet laten leiden door simplistisch gezwets over Jeanne d‘Arc, Napoleon of andere heldenlevens. Naar aanleiding van het promotieonderzoek naar de effecten van reïncarnatietherapie van zeer gewaardeerd collega dr. Ronald vd Maesen in 2006, herinner ik me een kop in het NRC de volgende dag: ‘Geef de schuld aan je vorige leven’. Zo’n journalist gun je een ijsco, nietwaar. Het zijn stompzinnige interpretaties die het
potentieel dat reïncarnatie(therapie) werkelijk in zich draagt eigenlijk meteen terzijde schuiven. Iemand die heeft ervaren ‘alles’ in zich te dragen heeft niks te verbergen en kan anderen helpen dat ook te doen. Overigens is dit geen definitie van een reïncarnatietherapeut.
Ik kan alleen maar hopen dat dit artikel wederom bijdraagt tot meer heling en samenspraak en onze hardnekkige oordelen doet smelten.Tenslotte dient de vrede waarnaar iedereen verlangt van binnen uit te beginnen. We kunnen wel een mens uit de oorlog halen, maar om een oorlog uit een mens te halen is ook een kunst. Een greep uit de reacties: Rikje Maria Ruiter reageerde met het volgende verhaal: “Ik ben geboren in 1944 en ben oa door dromen er achter gekomen dat ik in Auschwitz was en daar vermoord ben. Ik zat daar in een vrouwenorkest en ben in dit leven weer violiste. Ook had ik een droom dat ik weer heel vlug terug moest om veel af te maken. De viool waarop ik speel is gebouwd door een Auschwitz-overlevende. De muziek die ik op deze viool speel is vooral Joodse (Klezmer en Religieuze) muziek, en ik geef daar ook lezingen over door het hele land. In dit leven ben ik geboren in een streng Orthodox Christelijk gezin, dus… het duurde even voordat ik bij mijn Joodse wortels terecht kwam. Nu heb ik weer een mooie verbinding gemaakt tussen de Christenen en het Joods zijn door ook Engelen Workshops te geven omlijst door Joodse muziek. Dit is het dus…… heeeeel summier! Vriendelijke groeten, Rikje Maria Ruiter”
komst in het concentratiekamp, de scheiding van zijn ouders. Hoe hij wanhopig zijn zusje zoekt en ten einde raad een Duitse bewaker aanklampt, van hem krijgt hij een ongenadige klap met een geweerkolf in zijn kruis. “Joden zijn het niet waard om te leven”, is David zijn beleving. Tenslotte onderga ik de dood in de gaskamer heel fysiek. Op het moment van sterven is zijn laatste gedachte: “dit is mijn straf ”. Als ik Davids dode witte lichaampje in mijn armen de gaskamer uitdraag word ik overspoeld door een golf van diep verdriet. Het beeld staat op mijn netvlies gebrand. Dit is de straf die ik jaren met mij mee heb gedragen, het is genoeg geweest, het hoeft niet meer. Met een enorm gevoel van opluchting ga ik naar huis. Een jaar voor deze sessie heb ik een biografie geschreven (‘Kind bij de Waffen-SS’) van een man wiens vader in de oorlog ook bij de politie was en eveneens bij de Joden vervolging betrokken was. Hij heeft er zijn vader nooit naar durven vragen. Ik heb toen wel gedacht: Goh, ook mijn vader was in de oorlog bij de politie. Daar heeft hij nooit over verteld. Ik had geen idee en nu dit….”
PU V IE O T B O LI R C A TI E
G
eneraliserende duidingen hierover kunnen behulpzaam zijn om het begrip aan te wakkeren dat een nieuwe, verfrissende kijk op verwerkingsmogelijkheden dichterbij ligt dan men wellicht denkt. Maar ook het publiceren van persoonlijke ervaringen van personen die hun verwerkingsprocessen in deze context al deden is waardevol, bemoedigend en uiterst leerzaam. Uit beide bronnen is in dit artikel iets te lezen met oprechte dank aan degenen wiens verhaal of voorbeeld ik hier mocht gebruiken. Ik spreek namens hen als ik zeg dat deze openhartigheid als een liefdevolle en stimulerende handreiking opgevat moet worden van mens tot medemens. Het grote afwezige gebied binnen het reguliere hulpaanbod van psychotherapie, psychiatrie en traumaverwerking, is het perspectief dat mensen reïncarneren en zodoende innerlijk ervaringen uit vorige levens meedragen. Dat zijn natuurlijk vooral prettige, waardevolle en volbrachte ervaringen, die vanzelf integreren. Maar het gaat hier om de pijnlijke en onaffe gebeurtenissen. Gebeurtenissen die de evoluerende ziel steeds opnieuw aanzetten naar mogelijkheden te zoeken om ook die cirkels rond te maken, af te ronden. Onaffe-cirkel-ervaringen met name, maken dat we vanuit oude angsten, patronen en overtuigingen onze nieuwe levens voor een belangrijk deel hebben ingericht. In de meeste gevallen zijn we ons ondertussen van deze oorsprong niet meer bewust. We zijn ‘op herhaling,’ zodat we dit keer andere keuzes maken in situaties die in essentie overeenkomen met de oude. Zowel op persoonlijk niveau als mondiaal, waarbij te denken aan een oorlog. Het regerend bewustzijn in onze samenleving voorziet jammergenoeg nog niet in lesstof met inzichtelijkheden over deze verbanden. Het betreft een situatie echter, die door de huidige transformatieprocessen wel eens snel zou kunnen gaan veranderen.Want dat
Veel landen of werelddelen kennen een gewelddadige geschiedenis en als oorlog of buitensporig geweld de achtergrond is, dan zijn de gevolgen verstrekkend én energetisch erfelijk.
Reacties Ik mocht naar aanleiding van het artikel ‘Reïncarnatie en de Tweede Wereldoorlog’ in het augustusnummer 2012 van Frontier erg veel indrukwekkende en ontroerende reacties ontvangen. Reacties die varieerden van mensen die zich herkenden of gehoord voelden in de geschetste verbanden tussen toen en nu. Reacties van mensen die al hele intensieve transformatieprocessen doormaakten met oorlogstaferelen op de achtergrond uit hun huidig of vorig leven. In veel gevallen had men aanvankelijk geen notie dat actuele klachten hun oorsprong vonden in een periode die lineair gezien inmiddels ver achter ons ligt. Terecht kreeg ik geregeld de vraag of andere oorlogen dan minder impact gehad zouden hebben. Dat is natuurlijk niet zo. Veel landen of werelddelen kennen een gewelddadige geschiedenis en als oorlog of buitensporig geweld de achtergrond is, dan zijn de gevolgen verstrekkend én energetisch erfelijk. En het decor van de Tweede Wereldoorlog betrof nogal wat landen en volken. Reïncarnatie met de Tweede Wereldoorlog en onze huidige tijd concreet in verband brengen helpt diepe vermoedens of vage veronderstellingen naar het daglicht te brengen. Zo kunnen zij concreet verwoord of behandeld worden. Bovendien krijgt dit zeer beladen onderwerp eindelijk eens de aandacht die het verdient zonder meteen af te haken zodra de gebroeders Schuldgevoel, Schaamte, Oordeel en Zelfverwijt om de hoek komen kijken. Dit monsterlijk genootschap blokkeert de doorgang tot enige reflectie al voordat het zijn kop laat zien.
N
Auteur: Maarten Oversier
mysterie
En Guido van Mierlo, auteur van het boek Kind bij de Waffen-SS reageerde met: “De vraag waarmee ik naar Maarten ging luidde: Waar komt mijn lage zelfbeeld vandaan en waarom heb ik prostaatkanker? Maarten leidde mij terug naar de Tweede Wereldoorlog. Mijn (huidige) vader was in die tijd politieman en ik zag beelden van hoe hij lijsten invulde van Joden die op transport gesteld werden. Op de lijst staat de naam van de 15 jarige David. Ik beleef de treinreis van David, de aan-
Beitj Huismans uit het Noorden des land ervoer een persoonsherkenning. De details die tijdens een sessie naar boven kwamen over een jonge verzetsstrijder waren zo specifiek dat ze werden opgetekend. Naam, leeftijd, woonplaats, aard van de verzetsactiviteiten tot uiteindelijk zelfs de lokalisatie van de kogels in het lichaam tijdens de executie. In de archieven van het verzetsmuseum van Leeuwarden werd deze persoon achteraf gevonden met een uitvoerige omschrijving van exact dezelfde details. Hij ligt begraven op een erebegraafplaats in Nederland en sinds kort ligt er een vers boeket bloemen op dat graf…
Een vluchtende soldaat Een vluchtende soldaat, zwaar bepakt met een loodzware plunjezak op zijn rug en ammunitie en wapens die over zijn schouders hangen, wordt door de vijand op de hielen gezeten op het slagveld. Zijn zakmes, de nog half gevulde veldfles en enkele handgranaten rammelen met dof geklingel tegen elkaar aan terwijl zijn doorweekte kistjes hem wankelend op koers houden. Hij verkeert in een absolute overlevingsmodus en projecteert zijn focus met volle kracht op één doel: een loopgraaf in de verte. ‘Dáár ben ik veilig’, repeteren zijn dwingende gedachten onder zijn helm. Adrenaline giert door zijn lijf en leden en een volgende, nog nijpender gedachte dient zich aan: ‘ik móét het halen’, daarbij zijn benen geforceerd de sporen gevend door een half bevroren modderveld. De stekende pijn die hij ineens voelt in zijn nek en onderrug krijgt door al het tumult nauwelijks aandacht. Uitgeput en een beetje draaierig meent deze arme soldaat zichzelf moed te moeten blijven inspreken omdat hij diep van binnen weet dat hij niet mag opgeven. ‘Omdat?’ vraag ik. ‘Ik het anders niet haal…’, antwoordt mijn cliënt rillerig en zwetend. ‘En omdat ik mijn verloofde beloofd heb dat ik terug zou komen’, volgt er met aarzelend opkomend verdriet. Op mijn verzoek verplaatst hij zijn aandacht naar de stekende pijn in zijn nek en onderrug en het zweet breekt hem uit. ‘Ik word geraakt’ roept hij kwaad. ‘Godverdomme, NEE…. ze schieten me neer’. Met een lichte druk van mijn vinger in zijn nek imiteer ik de plek waar een kogel levensgevaarlijk binnendringt. Een kreet volgt en hij beleeft pijnlijk hoe hij neervalt, zijn kaak op een steen breekt en binnen enkele momenten gorgelend sterft. Terwijl een intens gevoel van opluchting er vrijwel meteen erachteraan komt, biggelen
Beitj Huismans uit het Noorden des land ervoer een persoonsherkenning. De details die tijdens een sessie naar boven kwamen over een jonge verzetsstrijder waren zo specifiek dat ze werden opgetekend. mei | juni 2013 19.3 Frontier 61
mysterie
62 Frontier 19.3 mei | juni 2013
Rust in vrede? Het Latijnse ‘Requiescat in Pace’ of korter ‘rest in peace’, of nog korter R.I.P. is door de eeuwen heen op menig grafzerk geplaatst. Wie denkt dat de talloze soldaten die tijdens de Tweede Wereldoorlog gesneuveld zijn in ‘vrede rusten’ moet ik echter teleurstellen, met alle respect voor de nabestaanden. Want of het nu gaat om de graven van de
nog door zeer velen in twijfel getrokken, laat staan dat er acht op geslagen wordt in situaties die dat juist wel eisen. Vooral door veel hoog opgeleide, intellectueel georiënteerde mensen met allerlei bevoegdheden. Zij die een positie hebben verworven waarin ze beslissingen mogen beïnvloeden of nemen over fundamenteel menselijke aangelegenheden, variërend van orgaandonaties of euthanasie tot aan defensiebeleid. Beslissingen die doorgaans op drogredenen gebaseerd worden en absoluut niet aansluiten op de werkelijke belangen van de ziel. Veel verder dan “God hebbe zijn ziel” komen ze niet. Sommige politieke campagnes worden anno 2012 nog steeds vol trots en overtuiging kracht bijgezet door polariserende leuzen als ‘Meeleven met slachtoffers, niet met daders’. Dat politieke aansturing, gebaseerd op dergelijke opvattingen, juist daders voortbrengt beseft men kennelijk nog niet.
PU V IE O T B O LI R C A TI E
over zijn depressie en zwaarmoedigheid. Het ‘niet uit de verf komen’ en ‘altijd in de put te zitten’. ‘Ik begrijp nu dat ik toen zó naar die greppel heb uitgekeken dat het nu lijkt alsof ik me pas veilig voel als ik in een put zit’. Korter samengevat: ‘zolang ik in de put zit, ben ik veilig….en ziet niemand dat ik “fout” was’. ‘Dat had mijn vader ook altijd…’, realiseert hij zich. Vele puzzelstukjes vallen gedurende de dagen en weken die volgen op zijn plek.
Als we de correlaties van ’39-’45 met nu vanuit een holistische beschouwing gaan zien én serieus zouden betrekken in politieke besluitvormingen, dan zou het roer á la minute op cruciale punten in ons ‘democratisch’ beleid omgegooid worden.
N
malse tranen nu via zijn wangen zijn oren binnen. ‘Ik heb het niet gehaald’, herhaalt hij triest. ‘Ik heb gefaald, ik had sneller moeten lopen om in die greppel terecht te komen’, gaat het door. We nemen er de tijd voor om te inventariseren wat er in een oogwenk allemaal gebeurd is door het moment uit te vergroten en in slow motion te plaatsen. De hele gebeurtenis golft nu moeiteloos op vanuit zijn onderbewuste naar de oppervlakte. Mijn cliënt, een man van in de 40 vertelt hoe hij, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, onervaren naar het front werd gestuurd en met een aantal maten in een hinderlaag terecht komt. Dronken van angst, overmoedig en in waanzin schiet hij om zich heen om een veilige plek te kunnen bereiken. Hij vertelt hoe hij in korte tijd geforceerd werd klaargestoomd door een hoogmoedig, grimmig, zichzelf superieur verklaard militair apparaat. Nietsvermoedend verpandt hij zijn hart met een belofte van eeuwige trouw en een handtekening. Hij wordt een meedogenloze soldaat die geen genade kent voor zijn vijand. Zijn verloofde, op wie hij stapelverliefd is, wacht thuis. ‘Ik heb haar tegen beter weten in een toekomst met kinderen beloofd’, vertelt hij beteuterd. Een tranendal arriveert en het kussen waarop zijn hoofd rust, wordt aan beide zijden steeds natter, terwijl zijn vorig lichaam bloedend sterft op een kil en verlaten slagveld. Hij wil geen tissue. ‘Ik wil mijn tranen voelen, ze zitten er al zo lang’. Hij beleefd zijn eigen dood nu procesmatig en ziet zijn lichaam bleek en kapot tussen de anderen liggen. Een grote bloedplas in zijn kruis is duidelijk zichtbaar. Het gevolg van de eerste kogel die zijn lichaam doorboort in zijn onderrug. ‘Oh mijn God’, beseft hij, ‘daarom doet het altijd zo’n pijn in mijn onderbuik en ben ik altijd bang dat hem nooit meer omhoog kan krijgen. Nooit meer vader zijn’, zo gaan de gedachten, seconden voor zijn fysieke dood ergens tussen ’40-‘45, door zijn hoofd. Zijn vrouw uit zijn huidig leven, met wie hij twee kinderen heeft, werd pas na jaren zwanger waardoor hij al die tijd aan zichzelf heeft getwijfeld. Ook zijn gespannen nek en schouders blijken een diepere verklaring te hebben dan de fysiotherapeut kon bevroeden. En een nog mooiere krent uit de pap ging
mysterie
Kriegsgräberstätte te Hürtgen waar 3000 Duitse soldaten hun ‘laatste rust’ vonden, of om de bijna 10000 graven op de Amerikaanse oorlogsbegraafplaats achter Omaha Beach, te Colleville-sur-Mer, in vrede werd er zelden gerust. Dat een corpus met rust en vrede wordt geassocieerd is eerder de opvatting van de achterblijvers die begrijpelijkerwijs troost in zichzelf of bij elkaar zoeken met dat idee. Maar zoals een in zwaar weer verkerend schip dat voor het oog aan de horizon verdwijnt niet ineens in vrede rust, zo gebeurt dat ook niet per definitie met mensen die onder oorlogsomstandigheden sterven. Deze personen ondergaan maar al te vaak moeilijkheden omdat de ziel het lichaam uiterst schoksgewijs verlaat terwijl het bewustzijn in een staat van verwarring verkeert, en niet of nauwelijks begrijpt wat er plaatsvindt. Het bestaan van een ziel wordt wereldwijd
Zeker niet als we oorlog en geweld, waar het wemelt van de slachtoffers en de daders, ook nog eens met reïncarnatie in verband brengen. Als we de correlaties van ’39-’45 met nu vanuit een holistische beschouwing gaan zien én serieus zouden betrekken in politieke besluitvormingen, dan zou het roer á la minute op cruciale punten in ons ‘democratisch’ beleid omgegooid worden. Het zal even schrikken zijn om te ontdekken dat we al het leed dat we een ander aandeden op termijn, dus bijvoorbeeld in een volgend leven, aan onszelf adresseren. Zo ook worden we automatisch zelf de dupe van de onachtzaamheid jegens spirituele noden naar anderen. Karma in een notendop. In tegenstelling overigens tot de meeste inheemse culturen, waar het besef wél bestaat dat ieder sterven samen dient te gaan met gepaste spirituele begeleiding door middel van ceremonie en ritueel, om tot een zo goed
mei | juni 2013 19.3 Frontier 63
mysterie
“Ik moet ze vasthouden tot ze dood zijn” Het volgende praktijkvoorbeeld van een jonge moeder is vooral boeiend omdat hier ook duidelijk fysieke klachten aan bod komen die volgens de reguliere medische wereld als ongeneeslijk beschouwd worden. De oorzaak blijkt in de Tweede Wereldoorlog 64 Frontier 19.3 mei | juni 2013
kinderen’. Hiermee een volledige kloppende herkenning ervarend van haar angst voor verlies van haar kinderen… We hebben enkele keren deze hele concentratiekamp ervaring doorlopen. Na twee keer merkte ze dat haar handen meer ontspannen werden, thuis de angst voor verlies van haar kinderen opmerkelijk afnamen en er weer blijheid en ruimte kwam voor andere moederlijke zaken. De laatste keer, enkele maanden na deze sessies, vertelde ze me dat er nagenoeg geen pijn meer was in haar handen. De medicatie had ze afgebouwd maar ze zag er enorm tegenop om dit verhaal tegen de reumatoloog te vertellen. Ik heb haar verder niet meer gevolgd, maar weet mede dankzij dit verhaal wat ik al vermoedde: dat diepe lichamelijke klachten ook kunnen voortkomen uit eerdere, onaf achtergebleven levens.
PU V IE O T B O LI R C A TI E
Karmische wetmatigheden Karmische wetmatigheden zijn vaak beschreven en geïnterpreteerd. Gina Cerminara’s boek Leven in Relatie, waarin de visies op contacten, omstandigheden, karma en reïncarnatie van Edgar Cayce, ‘de slapende profeet’, uitvoerig en heel mooi samenhangend op een subtiel spiritueel niveau verwoord zijn, vind ik echt een aanrader. Ook Joan Grant’s boek Meer dan één leven, getuigt van fijnzinnig inzicht. Deze verhalen sluiten het best aan op de reïncarnatietherapeutische praktijk. Vooral omdat deze auteurs ‘oorlog’, evenals zoveel scenario’s die zich in een land of gebied kunnen afspelen, onbevooroordeeld naar voren halen als een decor waarin op heel veel lagen zielspersoonlijke ervaringen opgedaan kunnen worden door behoeftige spelers die onderweg zijn naar de finish. Ik las eens heel mooi dat onze ademhaling eigenlijk al een karmisch gevolg is van incarnatie in onze duale werkelijkheid. We zijn eerder geneigd karma uit te leggen aan de hand van heftige conflicten… En dan is het wel ongenuanceerd om te veronderstellen dat we elkaar eeuwig op de hielen zitten. Eerst als dader, dan als slachtoffer met wat ‘uitrustlevens’ ertussen. Simplistische uitersten duiden evenwel vaak toch essenties, zonder dat jarenlange contemplatieve verdiepingen vereist zijn om er iets van te begrijpen.
te liggen. Een vrouw van begin dertig, moeder van twee kleine kinderen, vertelt me dat ze een grote en onverklaarbare angst heeft om haar kinderen te verliezen. Het beheerst in veel te grote mate het leven van haar, haar kinderen en partner. Ze hoopt via reïncarnatietherapie helderheid te krijgen. De eerste signalen van deze angst ontstaan tijdens de zwangerschap van haar eerste kindje. Ik zie dat de vingers van beide handen behoorlijk naar binnen gekromd staan. Het blijkt reuma te zijn. Het is niet eerder in haar opgekomen om een verband te leggen tussen haar hulpvraag en de reuma in haar handen. Omdat lichaamsdelen een eigen bewustzijn hebben vraag ik haar handen, terwijl ik ze voorzichtig in de mijne neem en haar bewust niet in de ogen kijk, wat ze aan het doen zijn? Onmiddellijk hoort ze zichzelf zeggen ‘ik moet ze vast houden’. Het heeft betrekking op de handjes van haar twee kinderen die ze moet vast houden. Tegelijk komt er angst op en beginnen haar handen voelbaar te knijpen, hetgeen haar extra pijn doet. Ze herhaalt spontaan ‘ik moet ze vast houden tot ze dood zijn’. Deze opborrelende sensaties brengen haar in een heel ander scenario. Ze ziet zichzelf als een Joodse vrouw met aan iedere hand een klein kind in het voorportaal van een kille gaskamer, ergens in een grauw concentratiekamp. Als vanuit het niets gekomen, ontvouwt het verhaal zich vervolgens tot in detail. Nu het angstzweet haar uitbreekt, lijkt er in de opgekomen ervaring geen weg meer terug. Net als in de gaskamer. In een totale angstverkramping knijpt ze de handjes van haar kinderen bijna fijn om te voorkomen dat ze hen in het gedrang tussen alle andere mensen kwijt zal raken. Het zijn overlevingsinstincten die in dergelijke situaties in werking treden. De sterkste menselijke binding tussen twee mensen is die van moeder en kind. De krachten die vrijkomen als zich tussen deze binding een levensbedreiging meldt, zijn dermate groot dat het DNA erdoor in beroering raakt en zich herschikt. Deze verwarde moeder merkt dat het helemaal misgaat en de ademhaling brandend wordt in haar keel en longen. Het besef dat de dood in het verschiet ligt doet haar besluiten ‘getuige te willen zijn van de dood van haar kinderen’. Ze wil haar kroos onder geen beding alleen laten en besluit pas te sterven zodra ze zeker weet dat ze dood
Inmiddels kan ik verbanden leggen tussen tumoren en kogels, tussen keel of nekklachten en verhangingen, tussen allerlei huidaandoeningen en brandwonden of granaatscherven, vastgebonden ledematen of martelpraktijken. Tussen migraine of hevige spierspanningen zoals fybromyalgie met stroomstoten en medische experimenten, tussen longaandoeningen en gaskamers, boulimia of anorexia met hongerwinter of concentratiekampen en seksuele excessen met aandoeningen aan de voortplantingsorganen of borsten enzovoorts.
N
mogelijke afronding te komen. Zo wordt het nageslacht, waar we zelf deel van kunnen uitmaken, behoed voor onnodige energetische belasting. Dat unfinished business zich simpelweg verplaatst naar de volgende generatie, is daar van oorsprong bekend. Ieder gestorven familielid, van jong tot oud, populair of niet verdient een check-up om te zien wat er mogelijk nog op een belastende manier nagebleven kan zijn in het nageslacht. Je zult er verbaast van staan wat voor verlichting dat kan opleveren. Daarom pleit ik nogmaals voor extra aandacht in dit werkgebied daar we ons in de verse generaties na de Tweede Wereldoorlog bevinden en tallozen niet goed zijn gestorven.
mysterie
zijn. Dit soort besluiten worden gemaakt terwijl iemand in een pure shocktoestand verkeert. Terwijl ze zelf haar adem tot het laatste moment probeert in te houden en haar totaal verkrampte handen met daarin die van haar kinderen dichtknijpt, stikt ze vervolgens zelf. We herbeleven het hele gebeuren nu opnieuw in het heden en ze proest, rochelt en kucht als nooit tevoren, totdat ze voelt hoe een magische stilte binnen vloeit. Ditmaal in het besef dat ze het zelf ook niet gered heeft. In de waanzinnige verdwaasdheid van toen weet ze niet meer hoe het allemaal is afgelopen. Als we haar laten voelen dat niemand het daar overleefd heeft, hetgeen met veel emoties samengaat, ervaart ze een ontkramping in haar lijf. Evaluerend leert ze begrijpen dat er nog steeds een soort overgeërfde programmering in haar aanwezig was die haar handen vertelde dat ze, zolang ze die verkrampt en dichtgeknepen hield, haar kinderen nog bij
der en kind, vooral fysiek. Bedenk daarbij dat we als ziel incarneren om het leven in de fysieke werkelijkheid te kunnen meemaken en dat iedere moeder een inkomende ziel van een levensvehikel voorziet. Zij is de lijfleverancier en ieder mens herinnert zich dat een leven lang. Ook als je later een hekel aan je moeder krijgt! Het DNA ontvouwt zich met de vorming van het nieuwe lichaam op talloze niveaus met inbegrip van aanleg voor ziekten, talenten, uiterlijke kenmerken en moeilijkheden. En na deze vooropleiding, waarna het nog geruime tijd afhankelijk is van de borst, mag men zich een heus mensenkind noemen. Negen maanden lang ben je verbonden met moeder als een vis met water. Innerlijke en uiterlijke invloeden, zoals die van papa, allerlei omgevingsindrukken, huiselijke omstandigheden en energetische uitwisselingen uit die korte tijd in mama, bepalen niet alleen hoe je je eigen lichaam gaat ervaren, maar ook hoe later de buitenwereld op je overkomt. Kortom: zo binnen zo buiten. De volgende vraag die zich nu opdringt is natuurlijk welke criteria een ziel doet aantrekken tot één moeder en één vader die in flinke mate aangetast zijn door oorlogservaringen. Gedegen reïncarnatie onderzoek toont immers aan dat de ziel zelf kiest voor incarnatie, zij het in een fluctuerende mate van bewustzijn. En incarneren bij ouders die energetisch nadrukkelijk de gevolgen van de oorlog in zich dragen, maakt tevens dat de
Inmiddels kan ik verbanden leggen tussen tumoren en kogels, tussen keel of nekklachten en verhangingen, tussen allerlei huidaandoeningen en brandwonden of granaatscherven, vastgebonden ledematen of martelpraktijken. zich had. Hiermee tegen enig beter weten in het ultiem angstige besef van de dood van haar kinderen en zichzelf bij wijze van spreken voor eeuwig voor zich uitschuivend. Met blikken van verwondering, ongeloof en verbijstering, maar tevens herkenning, verklaart ze aan zichzelf de logica van het feit dat haar handen zijn gaan reageren vanaf het moment dat ze in haar huidig leven weer zwanger bleek. De onbewust nog aanwezige programma’s werden kennelijk weer geactiveerd en vertelden haar opnieuw dat ze ‘getuige wilde zijn van de dood van haar
Moeder en kind, de sterkste binding tussen twee mensen Het is duidelijk dat men tijdens een oorlog buitensporig meer te maken krijgt met dood, chaos, onveiligheid, angst, verlies, wanhoop, verwondingen, honger, dorst enzovoorts, dan in rustiger tijden. Hoe dat de verschillende generaties aantast zonder dat alle familieleden per se de oorlog in letterlijke zin hebben hoeven meemaken, is misschien beter te begrijpen als we bij het volgende stilstaan: De sterkste binding die er tussen twee personen bestaat is die van moe-
inkomende ziel er zijn portie van meekrijgt. Kennelijk een portie die de ziel moet helpen zijn nieuwe levensopdracht te volbrengen. Het is geen wetmatigheid, en natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar als je vanuit vorige levens niks van doen hebt gehad met wat voor oorlog dan ook, waarom dan incarneren in een door oorlog zwaar belast gezin? Die zielen zouden beter een deurtje verder incarneren. Zielenlogica Middels enig biografisch speurwerk kun je mei | juni 2013 19.3 Frontier 65
eerder zelf creëerden. Vanzelfsprekend betreffen dit ook de mooie eigenschappen die je hebt verworven en waarvan je keer op keer gebruik kunt maken. Maar hoe eerlijk kun je zijn naar jezelf is een cruciale vraag? Trots en ego staan hier liefst mijlenver boven en kijken hoe lang ze dit kunnen volhouden… Ben je daardoor nog teveel beïnvloedbaar? Dan heb je dit artikel vast ook niet tot hier kunnen lezen. Maar voor wie wel de moed heeft om door te schakelen is het bemoedigend te weten dat er tijdens verwerkingsprocessen altijd een beroep gedaan kan worden op de per definitie vergevingsgezinde en liefdevolle aard van de schepping. Een schepping die nieuwe kansen ten alle tijde mogelijk maakt. Confronterende logica Reïncarnatietherapie maakt het mogelijk die zielstrajecten te volgen die vooraf gingen aan de huidige conceptie, waardoor het duidelijk kan worden dat een gehalte moeilijkheids-oorlogsenergie feitelijk gewenst is om af te maken waar het eerder stagneerde. Ik noem dit zielenlogica, een heel ander
N
voor jezelf checken of je iets met de oorlog hebt. Wat je ermee moet en doet hangt af van je levensplan. Het is volgens sommige opvattingen aantrekkelijk te veronderstellen dat je die oorlogsshit van je ouders nodig gehad hebt om je ‘boven hen uit te kunnen werken’. De realiteit die zich tijdens sessies echter frequenter openbaart is dat het eerder te maken heeft met het compenseren van een eigen ervaring uit een vorig leven waarvoor je jezelf hebt veroordeelt. Een hele harde, maar niet onmogelijk te kraken noot wordt het als je ontdekt een familielid uit een vorige generatie van het leven beroofd te hebben, waardoor je nu de leegte die daardoor ontstaan is wilt opvullen met je eigen leven. Al je kwaliteiten en levenskracht worden dan opgeslurpt in het ongedaan maken van het verdriet in je familie totdat je uitgeput raakt. Ook geen uitzondering is het als je in een vorig leven besloot een einde aan je leven te maken vanwege de uitzichtloosheid van de oorlog, en toen verdwaasd en door verdriet overmand een dierbare achterliet. In je nieuwe leven, waarin je jezelf meestal on-
mysterie
Het lijkt er vaak op dat zielen met tegenzin incarneren als zij aan een leven ‘moeten’ beginnen, maar de ziel-in-essentie kan niet wachten, want die zoekt vereffening en balans en weet daardoor dat het belangrijk is dit soort trajecten ook aan te gaan. belangrijk vindt, wil je nu alles goed maken voor je partner en/of kinderen, waardoor je vastloopt in pleaser gedrag. Je kunt ook, zoals ik recentelijk meemaakte, beleven een klein kind te zijn dat verdrinkt in de strontput bij de boerderij. Doordat hij daarbij zijn lievelingszusje ‘alleen liet’ in een door oorlog geteisterd gezin met hele gespannen ouders, kun je in een volgende incarnatie het kind van je toenmalige zus worden. Totdat je dat doorhebt krijg je een situatie waarin je altijd meende je ware aard te moeten verbergen voor je moeder uit angst herkend te worden als degene die ooit heel veel verdriet veroorzaakt heeft. Samengevat: we incarneren maar al te vaak in het nest van de consequenties die we ooit 66 Frontier 19.3 mei | juni 2013
PU V IE O T B O LI R C A TI E
mysterie
soort logica dan die van het verstand. Dat bijvoorbeeld een toen-Duitse soldaat, piloot bij de Luftwaffe, in een nieuw leven als jongen incarneert in een Nederlands Joods gezin dat tijdens de oorlog uiteengereten werd door een Duitse luchtaanval… is voor het verstand onbegrijpelijk. Zijn ziel echter ziet het anders: die zegt dat het belangrijk is te begrijpen wat mensen beleven als ze zich voortdurend bedreigd en onveilig voelen. In dit gezin wordt het diep weggestopte doch krachtig aanwezige schuldgevoel over zijn toen-daden nu vierentwintig uur en zeven dagen per week gevoed. Ofschoon dat natuurlijk zijn welzijn aantast, ervaart hij dat als een voltrekking van een over zichzelf afgeroepen vonnis voor zolang dat nodig
is. Deze ziel ziet in dit scenario op termijn nieuwe mogelijkheden om tot vergeving te komen en nieuwe keuzes te maken, maar eerst is het belangrijk de gevolgen van zijn eigen daden vanaf de andere kant mee te maken. En voor de duidelijkheid, lieve lezers, dit is niet ‘mijn theorie’, dit is hoe de mensen het me vertellen terwijl ze vanuit het diepst van hun wezen kwetsbare herbelevingen meemaken. Het zou toch wat zijn als we ‘ons brein zijn’. Dat zou in de situatie zoals hierboven beschreven, best aardig uitkomen…. Waarmee ik maar wil zeggen dat het pertinent uitsluiten van reïncarnatie je ook van verantwoordelijkheden kan ontslaan. Althans, dat denk je dan.
Het lijkt er vaak op dat zielen met tegenzin incarneren als zij aan een leven ‘moeten’ beginnen, maar de ziel-in-essentie kan niet wachten, want die zoekt vereffening en balans en weet daardoor dat het belangrijk is dit soort trajecten ook aan te gaan. Met rustiger vaarwater in het vooruitzicht. We lijden eerder aan de onwetendheid over karma dan aan karma zelf. Zoveel is overrijp om te vergeven en te verwerken, maar omdat we dat niet zien blijven we het maar voor ons uit schuiven. De verdiensten van degene die ons dom houden, zou ik zeggen. Wie dát gaat zien en begrijpen kan aan zijn verwerkingsprocessen beginnen en zich uit die beladen karmische velden gaan ont-
sproken werd. Waar mensen (jong) zijn gestorven, hoe het zat met de hongerwinter, hoe opa’s leven werkelijk werd beïnvloed nadat in 1944 zijn broer werd geëxecuteerd. Vraag eens door hoe oma zich voelde toen zij zich noodgedwongen liet gebruiken door een soldaat om haar kinderen te beschermen of waarom een oom zich tot NSB werkzaamheden aangetrokken voelde. Stuur je aandacht met liefde door je zoektocht, en je zult merken dat er tranen komen, dingen op zijn plek vallen, en je je hart om je eigen vergeving voelt smeken. Ik wil niet beweren dat reïncarnatietherapie dé manier is om tot verwerking te komen. Het is een manier. Maar welke weg je ook naar Rome voert, ergens zul je vergeving ontmoeten tegen de tijd dat je aankomt. En tot slot: als het je opdracht is de dadervan-toen te moeten vergeven, bedank hem dan ook voorzichtig. Via hem vergeef je namelijk tevens jezelf toen je ooit ook op dezelfde wijze in een valkuil liep. �
Maarten Oversier heeft een praktijk die gespecialiseerd is in regressie- en reïncarnatietherapie die lid is van de beroepsvereniging NVRT. Naast de praktijkvoering organiseert hij ook wisselende activiteiten die veelal verbonden zijn met het sjamanisme en holistische therapievormen. Voor meer info zie www.maartenoversier.nl
trekken. Wie dát gaat zien herkent ineens de samenhangen in relationele conflicten, met bepaalde personen of situaties. Wie het zo kan zien herkent in de dreiging die anno 2013-2014 wederom in de lucht hangt -crisis in de breedste zin van het woord- een overeenkomstige tendens van de eveneens dreigende jaren voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Wie deze overdrachten tussen zichzelf en zijn (voor)ouders al als plausibel kan zien, zonder eerst de evidence based rapporten af te hoeven wachten, raad ik aan als natuurlijk onderdeel van zelfonderzoek om, naast jezelf, je eigen familie eens onbevooroordeeld onder de loep te nemen. Focus dan vooral op datgeen of degene waar nooit over gemei | juni 2013 19.3 Frontier 67
