NIET OMKIJKEN! Thriller on Demand. Door: Antoinette Verstegen. Dit e-book is gratis te downloaden op VrouwenThrillers.nl

NIET OMKIJKEN!

Thrille r on De mand ©

Door: Antoinette Verstegen

Dit e-book is gratis te downloaden op VrouwenT hrillers.nl.

Copyright Notice

T hriller on Demand © 2010 Antoinette Verstegen

Het is niet toegestaan dit document of delen daarvan zonder toestemming van de auteur en VrouwenT hrillers.nl te kopiëren.

Dit e-book is gratis te downloaden op VrouwenT hrillers.nl.

Opmaak: Annette Hulscher en Eric van Dijk Omslagontwerp: Annette Hulscher

Wat is een Thriller on Demand? Thriller on Demand: Kies je eigen verhaal. Altijd al graag meegedacht over het verloop van een verhaal? Thriller on Demand is een initiatief van Vrouwenthrillers.nl en Antoinette Verstegen waarbij jíj de keuze maakt welk verhaal daadwerkelijk wordt geschreven. Elke maand verschijnt op Vrouwenthrillers.nl een volgend spannend hoofdstuk, geschreven door onze vaste columniste Antoinette Verstegen. Elk hoofdstuk eindigt met drie mogelijke scenario's waarbij jij als lezer bepaalt welk scenario wordt gebruikt voor het volgende hoofdstuk. Ook kun je je reactie bij elk geschreven hoofdstuk plaatsen. Onder de stemmers op Thriller on Demand zal aan het eind van het jaar een boekenpakket verloot worden !! Met bovenstaande tekst werd de T hriller on Demand © van Antoinette Verstegen op 1 januari 2010 aangekondigd. De eerste opdracht voor de bezoekers van VrouwenT hrillers.nl was: Kies een hoofdpersoon. Daarna konden bezoekers na elk hoofdstuk kiezen hoe het verhaal verder zou verlopen. De laatste opdracht voor de bezoekers van VrouwenT hrillers.nl was het kiezen van een titel. De titel 'Niet omkijken!' werd bedacht door Colinda de Graaf. T hriller on Demand © is een initiatief van Antoinette Verstegen in samenwerking met VrouwenT hrillers.nl, een website met informatie over thrillers die specifiek voor vrouwen herkenbaar zijn.

VrouwenT hrillers.nl onderkent het belang van digitale media zoals ebooks ter verspreiding van "het geschreven woord". Dit initiatief is onder andere bedoeld om interactie met de bezoekers van VrouwenT hrillers.nl te stimuleren en te experimenteren met de mogelijkheden die het internet biedt aan schrijvers. Nadat de hoofdstukken van de T hriller on Demand op VrouwenT hrillers.nl zijn verschenen, zijn deze nog (beperkt) geredigeerd. VrouwenT hrillers.nl is van plan in de toekomst meer ebooks uit te gaan geven. Reacties op deze publicatie zijn van harte welkom op [email protected].

De aftrap Hoofdstuk 0 1 januari 2010

Bij de start van "T hriller on Demand" presenteert Antoinette ons 3 voorproefjes, zonder titel, als "sfeertekening" . Deze citaten geven je een indruk van het verhaal wat geschreven gaat worden en zijn niet als letterlijke citaten bedoeld. Het kan nog alle kanten op! Stem en bepaal mee hoe T hriller on Demand eruit gaat zien!

Ke uz e 1 Hoofdpersoon: Rosa, 32 jaar, actrice, single. Mogelijk citaat: ‘Het is een vreemde zaak. Er zijn niet zoveel inbraken waarbij iets wordt achtergelaten in plaats van meegenomen. En zeker niet zoiets.’ De rechercheur produceerde een ironische grimas die misschien in een ver verleden een bemoedigende glimlach was geweest. Hij bleef Rosa strak aankijken. ‘Het was inderdaad een kat, mevrouw T immers. Een gedeelte was niet verbrand en de haren waren roodbruin.’ ‘Dat moet Poekie zijn geweest. Wat een onmensen. Ze hebben zelfs de moeite genomen om daarvoor een heel blok hout in mijn woonkamer te zetten. Wie doet zoiets?’ Rosa klemde haar handen in

elkaar en keek de rechercheur vertwijfeld aan. ‘Ik wilde dat ik het wist, mevrouw. We zullen eerst onderzoek moeten doen, voordat we daar meer over kunnen zeggen.’ Hij bleef haar nauwlettend observeren. ‘Kunt u ons iets vertellen over de betekenis van het woord op de muur?’ Rosa keek hem verbijsterd aan. ‘Wat? Een woord op de muur, mijn muur bedoelt u?’ Ja, een woord in rode letters, misschien zegt u het wat. Levithicus 1. Is dat een vereniging of zo?’ Rosa sloot haar ogen, haar gezicht getekend door verdriet en angst. ‘Mevrouw T immers?’ Rosa opende haar ogen en zag aan het gezicht van haar gesprekspartner dat ze verschillende verzoeken tot contact had gemist. Slechts op fluistertoon kreeg ze het antwoord over haar lippen. ‘Het is een bijbelpassage. Levithicus 1:1 gaat over het offeren van dieren om de zonden van de mensen op het geofferde dier te leggen. Deze sterft in plaats van de zondige mens.’

Ke uz e 2 Hoofdpersoon: Anna, 37 jaar, huisvrouw, getrouwd, 1 zoon. Mogelijk citaat: Dick zou het haar nooit vergeven. Dick vergaf nooit iets, maar dit was in zijn ogen zo onvergeeflijk dat ze moest vrezen voor haar leven. Doden zou hij haar niet, dat was volgens zijn zorgvuldige risicoanalyse waarschijnlijk niet verstandig, maar het leven dat ze nu leefde zou voorgoed voorbij zijn en erger dan dat. Ze kon het voorkomen maar dat betekende dat ze in moest gaan op het verzoek van dit spook uit haar verleden dat haar maar aan bleef

kijken, rustig wachtend alsof hij haar een aanbod had gedaan dat ze niet kon weigeren. Ze voelde een woede opkomen die haar vaag bekend voorkwam, als een vertrouwde geur uit het verleden. Zo snel als dit gevoel naar boven kwam, duwde ze het weg en herstelde ze zich. Als ze iets had geleerd in haar leven, was de thermostaat van haar gevoelens af te stellen op de gewenste stand van haar omgeving. Het kostte haar veel, heel veel energie maar het had zeker ook voordelen. ‘Wanneer ben ik dan echt van je af? Ik begrijp best dat ik een probleem heb maar ik heb natuurlijk geen zin de rest van mijn leven achterom te moeten kijken.’ Ze zei het beheerst, onderkoeld. Zelfs al wist ze dat Dieter niet onder de indruk zou zijn, toch gaf het haar net dat kleine beetje gevoel van controle dat ze nodig had. Ze keek Dieter strak aan. Ondanks de penibele omstandigheden, verbaasde het haar dat iemand zo’n standaard criminele kop kon hebben en toch vrij rond liep. Het leek haar dat elke agent met een beetje intuïtie, hem bij de eerste aanblik dag en nacht liet schaduwen.

Ke uz e 3 Hoofdpersoon: Lucy, 33 jaar, datatypiste, single. Mogelijk citaat: Ik was een wrak toen, een grijze schim. Ook Vagator leek eerder een andere planeet dan een ander seizoen. Wat had het hagelwitte familiehotel prachtig afgestoken tegen de strakblauwe hemel. De badplaats gonsde van de uitgelatenheid van backpackers die zich in het paradijs waanden. Hun vrolijkheid stak zo schril af tegen mijn verslagenheid, dat het me moeite kostte niet te braken. Het liefst over het meest vrolijke gezelschap.

Langzaam veranderde dat. De misselijkheid ging elke dag meer over in haat. Elke relaxte –wij-zijn-lekker-op-vakantie blik, versterkte mijn haatgevoelens. Totdat een goed geplaatste schaterlach vlak bij me, toegang gaf tot een gebied in mijn hersenen, waarvan ik het bestaan niet eens kende. Mijn hele lijf vulde zich met het mij onbekende gevoel. Het beviel me. Het rechtte mijn rug, verstrakte mijn weke spieren. Het gaf me het gevoel sterk te zijn. Sterker dan ik me ooit in mijn leven had gevoeld. Het was een veel beter gevoel dan de verslagenheid en het allesverterende verdriet van de dagen ervoor. Het hield niet lang stand maar lang genoeg om me met de vastberadenheid van de haat, een weg door de jungle van de Indiase bureaucratie te kappen. Het hielp me Sarah het land uit te krijgen. Terug naar huis voor haar laatste rustplaats. Dat was het enige dat ik nog voor mijn ooit zo levensluchtige zus kon doen. Haar uit de handen krijgen van de Indiase dienstkloppers, die leken te wachten totdat haar lichaam plotseling het geheim van haar dood prijs zou geven. Het kogelgat in haar hoofd sprak niet, net zo min als haar perfect gevormde mond nog ooit zou spreken. Soms heb ik een moment van zwakte, vraag ik me af waar ik mee bezig ben. Vraag ik me af waarom ik mijn verstand niet gebruik en braaf terug naar mijn huis ga. Gelukkig duren die momenten maar kort. Ik wil helemaal niet naar huis. Het enige dat ik wil, is uitvinden wie mijn zus vermoordde. Nee, het enige dat ik wil is wraak nemen op degene die mijn zus vermoordde.

Maak je ke uz e Geef hieronder je keuze aan voor het vervolg van T hriller on

Demand. Welke T hriller on Demand moet er geschreven worden? 1) Keuze 1 - Rosa (27 % van de stemmen) 2) Keuze 2 - Anna (38 % van de stemmen) 3) Keuze 3 - Lucy (36 % van de stemmen)

Anna Hoofdstuk 1 1 februari 2010

Alweer had Anna het gevoel dat ze werd bespied. Ze stond half verscholen achter het gordijn bij de kamerbrede glazen schuifwand en liet haar ogen door de met flarden mist bedekte tuin flitsen. Op andere momenten prees ze zich gelukkig met haar riante tuin en het vrij uitzicht daarop vanuit haar woonkamer. Dick had met moeite toegegeven de tuin zo te laten als hij was toen ze het huis kochten. De leeftuin met de twee joekels van kastanjebomen, spannende doorkijkjes en gezellige hoekjes, was de enige reden dat ze hier wilde wonen. Dick had voor de tuin een strakkere en overzichtelijke variant in gedachten gehad, met veel steen en een rechthoekige betonnen bak met water die hij vijver zou noemen. Ze moest toegeven dat zo’n kale tuin nu een stuk rustgevender zou zijn dan deze. Achter elke nonchalant gesnoeide haag of volgroeide boom kon iemand verborgen staan. Ze liet haar blik nog eens nerveus door de tuin zwerven en kon nog net de neiging weerstaan de gordijnen te sluiten en naar de buren te vluchten. Ze probeerde haar snelle oppervlakkige ademhaling tot bedaren te brengen door een paar keer diep uit te ademen, zoals ze ooit op yogales had geleerd. Ze moest er niet aan toe geven, dit was echt paranoia gedrag. Sinds ze dacht die bekende gestalte vlak bij Floris’ school te zien, werden haar gedachten bevolkt door spoken uit het verleden.

Ze had niets tegen Dick gezegd, ze zou niet eens weten wat. Dat deel van haar verleden had ze altijd zorgvuldig voor hem verborgen gehouden en dat moest zo blijven. Daarbij bleef ze hopen dat ze, zoals Dick zo vaak beweerde, domweg een veel te levendige fantasie had. Ze had deze geest uit het verleden ook nog eens alleen op de rug gezien, wat de kans nog groter maakte dat ze zich had vergist. Ze bleef zonder veel overtuiging op zichzelf inpraten dat ze zich aanstelde. Maar vooral hield ze zichzelf op de been met de gedachte dat ze daarna, hoe alert ze ook was, nergens meer een glimp van hem had opgevangen. Ze probeerde het beklemmende gevoel letterlijk van zich af te schudden door zich zo resoluut mogelijk van het raam af te wenden en naar de keuken te lopen. Haar bewegingen voelden ongemakkelijk, alsof ze naakt was en honderd paar ogen haar volgden. Rusteloos liep ze door het huis en controleerde de deuren en ramen van de benedenverdieping. Alles was gesloten. Ze moest iets doen om haar gedachten af te leiden, maar ze wist echt niet wat. Het hele huis was spic en span en ze had te weinig rust om te schilderen. Daarbij had haar atelier zulke grote ramen dat ze het gevoel zou hebben in een etalage te staan. Naar buiten wilde ze niet, hoe onrustig ze ook was, de voortdurende dreiging die ze de laatste paar dagen op straat voelde, was pas echt zenuwslopend. Ze liep de trap op naar de bovenverdieping waar ze van buiten af minder zichtbaar was en ging rechtstreeks naar de kamer van haar zoon. De kleurig ingerichte kamer van Floris was samen met haar atelier de favoriete ruimte van het huis. Omdat Dick zo toegeeflijk was geweest over de tuin, vond hij dat hij meer inspraak in de inrichting van het huis had. Daarbij voerde hij ook nog als argument aan dat het huis representatief moest zijn om zakenrelaties te ontvangen. En blijkbaar vonden zakenrelaties het prettig om ook als ze bij iemand thuis kwamen het gevoel te hebben op kantoor te zijn. Hij kon het nooit laten met gasten over de tuin te grappen. ‘Mijn vrouw is verantwoordelijk voor het ontwerp van de

tuin. Maar ze heeft ook veel meer tijd om er in te zitten dan ik. Wat altijd gevolgd werd door een vette lach van zijn kant. Ze deelde de gasten altijd in naar de manier waarop ze met Dick mee lachten. Hard en instemmend: klootzak. Halfslachtig en gegeneerd: meeloper. Weigeren mee te lachen: goed volk. Die laatste categorie was nogal ondervertegenwoordigd. En sommigen daarvan wierpen haar later op de avond een medelijdende blik toe waardoor ze alsnog in de 4e categorie belandden: halfzacht ei. Zittend op het bed van Floris kwam ze een beetje tot rust. Ze voelde zich beschut in de knusse kamer, de boze buitenwereld leek er ver genoeg vandaan om een beetje van de spanning los te laten. Ze streek de al eerder opgevouwen pyama nog eens met haar handen glad en begreep waarom Floris deze had gekozen. De gezichtjes van de aliens waren echt erg grappig. Ze zag weer voor zich hoe hij de uitdrukkingen een voor een na deed en glimlachte. Een kort knarsend geluid deed haar verstarren en liet de adrenaline opnieuw door haar lijf stromen. Als versteend bleef ze op het bed zitten, haar oren gespitst op elk geluid. Nogmaals hoorde ze hetzelfde korte geknars dat van buiten leek te komen en sprong op. Behoedzaam liep ze naar het raam, bang voor wat ze te zien zou krijgen. De tuin lag er net zo vredig bij als eerder en toch wist dat er iets niet klopte. Haar hart sloeg alsof het nog harder wilde vluchten dan de rest van haar terwijl ze voetje voor voetje naar de overloop schuifelde om vanaf de vide de woonkamer te kunnen zien. Er was niets te zien en geen geluid te horen, of misschien kwam het niet boven haar bijna raspende ademhaling en luid bonkende hart uit. Zo geruisloos mogelijk liep ze de trap af. Halverwege de trap moest ze zich vastgrijpen aan de leuning omdat haar knieën verweekten tot vloeibare drab. Het geluid van de telefoon doorbrak de dreigende stilte zo bruut dat ze haar lichaam nauwelijks nog staande kon houden. Ze overwon haar

getergde zenuwen en spurtte zo snel als ze kon de trap af. Ze moest de telefoon beantwoorden, contact met een bekende zou een einde maken aan haar hersenspinsels. In de woonkamer greep ze naar de telefoon alsof het een reddingsboei in open zee was. Nog voordat ze opnam zag ze vanuit een ooghoek een schaduw in de keuken wegglippen. Ze liet de telefoon uit haar handen vallen en haar enige gedachte was het huis uit te vluchten. Ze rende zo snel ze kon naar de hal, maar kwam voor haar gevoel amper vooruit. Vlak voordat ze de voordeur bereikte, veranderde de opnieuw opgedoken schaduw in een onverzettelijk, log obstakel tussen haar en haar vluchtweg. Ze hoorde een rauwe kreet die alleen uit haar eigen mond kon komen, maar ze wist niet dat ze hem had geslaakt. Ze probeerde de andere kant op te vluchten maar haar arm zat al in een bekende ijzeren greep. En toen die stem, die fluwelen stem met dat rafelige randje. ‘Anna, het is zo lang geleden en dan zo’n begroeting. Dat vind ik niet netjes van je.’ Ze gilde en vocht om los te komen om maar niet de machteloosheid te hoeven voelen. ‘Als je rustig blijft, kunnen we even rustig op de bank gaan zitten en praten, oké? Je weet dat het geen zin heeft om te vluchten, ik vind je toch wel.’ Ze bonkte nog een maal met haar vrije hand op zijn borstkas totdat het laatste restje weerstand uit haar vloeide en ze zich slap op de grond liet vallen. ‘Mooi, ik zie dat we elkaar weer begrijpen. Ik maak het me gemakkelijk op de bank, ik zie je wel als je denkt dat je een gesprek met mij kunt voeren.’ Een paar minuten later liep ze haar woonkamer in. Ze wilde een intense haat voelen tegen de man die wijdbeens een groot gedeelte van haar bank in beslag nam, maar het enige dat ze voelde was angst en

verslagenheid. Ze ging zo ver mogelijk van hem vandaan zitten en ontweek zijn triomfantelijke blik. Anna, waar is jouw pit gebleven? Hij zij meer ‘piet’ dan pit zodat het haar deed denken aan het irritante geluid dat de kanaries in haar ouderlijk huis maakten. ‘Ik dacht dat je het leuk zou vinden een spelletje te spelen, net als vroeger, maar je bent zo veranderd. Je lijkt wel uit een toneelstuk, dat blousje, dat haar, je hebt zelfs een parelkettinkje en je praat raar alsof je een heet aardappeltje in je mond hebt. Ik heb je een tijdje gevolgd en het beviel me niet wat ik zag.’ Ze vond dat hij in ruim tien jaar helemaal niet zoveel was veranderd. Zijn Russische accent was nog net zo sterk, al was zijn Nederlandse woordenschat een stuk groter. Hij hield als hij sprak nog steeds zijn vierkanten kop een beetje schuin, waarvan hij altijd meende dat dit charmant was, terwijl hij er hierdoor eerder uitzag als de klokkenluider van de Notre Dame. Ondanks de penibele omstandigheden, verbaasde het haar dat iemand zo’n standaard criminele kop kon hebben en toch vrij rond liep. Het leek haar dat elke agent met een beetje intuïtie, hem bij de eerste aanblik dag en nacht liet schaduwen. ‘Ik kan me niet voorstellen dat je hier bent om gezellig wat te kletsen.’ Ze zei het ondanks haar trillende onderlip beheerst, onderkoeld. Zelfs al wist ze dat Boris niet onder de indruk zou zijn, toch gaf het haar net dat kleine beetje gevoel van controle dat ze nodig had om niet opnieuw te gaan gillen. ‘Ik zal to de point komen omdat ik niet verwacht van jou vandaag gezelligheid te krijgen. We hebben je hulp nodig en ik denk dat je ons die graag zult geven, in ruil voor alles wat wij ooit voor jou hebben gedaan. ‘Maar mocht je niet het dankbare type zijn, kun je ons natuurlijk ook helpen omdat je niet wilt dat je samen met je wilde verleden letterlijk op straat komt te liggen.’

Eindelijk voelde ze de woede opkomen die haar vaag bekend voorkwam, als een vertrouwde geur uit het verleden. Zo snel als dit gevoel naar boven kwam, duwde ze het weg. Als ze iets had geleerd in haar leven, was de thermostaat van haar gevoelens af te stellen op de gewenste stand van haar omgeving. ‘Wat wil je van me?’ ‘Aha, de magische vraag, dat is alles wat ik nu wilde horen.’ Hij stond op en ze kromp ineen. Hij passeerde zonder haar een blik waardig te keuren en haar lijf verkrampte opnieuw toen ze hoorde dat hij zijn pas inhield. ‘Je hoort van me. Laat dat slot van de garage maken, voordat je man thuis komt.’

Maak je ke uz e Geef hieronder je keuze aan voor het vervolg van T hriller on Demand. Waarmee wordt Anna gechanteerd? 1) Prostitutie (17 % van de stemmen) 2) Familiedrama (55 % van de stemmen) 3) Drugssmokkel (29 % van de stemmen)

In de val Hoofdstuk 2 1 maart 2010

Ze had met redelijk vaste hand haar make up bijgewerkt en haar kapsel gefatsoeneerd. Haar kritische blik in de spiegel toonde haar een verzorgd pagekapsel van donkerbruin haar, regelmatige trekken en lichtbruine ogen waaraan nauwelijks nog te zien was dat ze had gehuild. Zorgvuldig had ze een grapje ingestudeerd over haar domheid zichzelf buiten te sluiten, waarnaar de slotenmaker niet vroeg. Ze had boodschappen voor het avondeten gedaan en gekozen voor verse sperzieboontjes die in de aanbieding waren. Floris speelde op zijn kamer met een vriendje van school en tijdens het doppen van de boontjes kon ze een moment lang geloven dat er niets was gebeurd. Deze illusie was te fragiel om lang aan vast te kunnen klampen en al snel klonken zelfs de gedempte kinderstemmen vanaf de bovenverdieping als waarschuwingsschoten. Het besef dat ze ook het leven van Floris overhoop zou moeten gooien, deed haar meer ineenkrimpen dan de confrontatie met Boris een paar uur eerder. Bij de gedachte dat ze haar zoon zelfs dan misschien niet voldoende kon beschermen, stokte haar adem. Ze liep onrustig van de keuken naar de woonkamer en weer terug. Leunend tegen het aanrecht concentreerde ze zich op de koelte van het marmer in haar onderrug. ‘In de val’, repeteerde het in haar hoofd, waardoor haar ademhaling nog meer op hol sloeg. Ze voelde de duizeligheid opkomen en griste een papieren zak uit de la. Ze liet de

zak keer op keer opbollen door er hard in te blazen en voelde al snel een intense loomheid over zich komen. Uitgeput sleepte zich naar de grote bank in de woonkamer en liet zich vallen. Ze bedacht dat ze haar laarzen uit moest doen, omdat Dick zo ongeveer een hartaanval zou krijgen als hij haar zo op de bank zag liggen, maar kon het niet opbrengen. Op haar zij liggend, probeerde ze rust te zoeken in het uitzicht op haar tuin. De angst te zien en gezien te worden was verdwenen. Ze had nu de zekerheid dat hij terug zou komen, de vraag was alleen wanneer. Ooit was er een tijd geweest dat Boris niet stond voor angst. Juist niet. Boris had voor vrijheid gestaan,voor haar ontsnapping uit de hel van haar jeugd. De Boris die haar adoreerde, die het leuk vond dat ze anders was dan iedereen om hem heen. Deze Boris was alweer lang geleden verdwenen, samen met haar onschuld. Verjaagd door de kille werkelijkheid van haar met bloed besmeurde handen. Ze wist de aanleiding, het gruwelijke moment van de kentering, maar niet wat de belangrijkste reden was. Had dit haar de ogen had geopend over wie hij echt was? Had hij zijn respect voor haar verloren door haar daad of door haar verleden dat als een stinkend,volgezogen lijk uit het ogenschijnlijk rimpelloze meer naar boven was komen drijven? Of was ze zichzelf zo gaan haten dat hij niet anders kon dan haar volgen in deze haat? Op haar 23e vluchtte ze voor de tweede maal in haar leven voor een man. Dit maal voor Boris. Ze had het kunnen weten. Zelfs haar vader had haar tegen haar wil gevonden, dan was het voor Boris zeker geen enkel probleem. Ze werd zich bewust van haar lijf dat zo verkrampt was, in een wanhopige poging deze golf van herinneringen tegen te houden. Ze moest moeite doen op haar rug te draaien en haar benen te strekken. Op het plafond buitelden de herinneringen in kleurrijke snapshots over elkaar. Ze sloot haar ogen om de deur naar het verleden opnieuw te vergrendelen, maar achter haar oogleden bleven de snel wisselende

fragmenten vechten om haar aandacht. Jaren had ze net gedaan alsof haar leven na haar drieëntwintigste was begonnen. Om zichzelf te beschermen tegen de pijn, maar ook tegen het afgrijzen en de onvermijdelijke afwijzing van anderen. Ze had een identiteit verzonnen waarin ze zelf min of meer was gaan geloven en daar had ze best mee kunnen leven, al had ze er aardig wat voor opgeofferd. Ze wist dat ze het verleden nodig had om uit deze nachtmerrie te kunnen ontsnappen, maar deinsde telkens terug voor de flarden herinneringen die haar vertoornd bestormden en haar overspoelen met pijn, schaamte en verdriet. Wat haar verbaasde was het heimweegevoel dat zijdelings onbekommerd naar boven bubbelde. Nu ze de massieve deur naar het verleden op een kier had gezet, kwam ook de zo zorgvuldig weggestopte drang naar boven. Naar het genot van de vrijheid en de vergetelheid die ze had gezocht en gevonden. Ook voelde ze het gemis van de moed en levenslust die ze toen bezat. Zoals de daadkracht om op de vroege ochtend van haar achttiende verjaardag haar spullen te pakken en uit haar ouderlijk huis te vertrekken. Een briefje dat ze al weken eerder had geschreven, vertelde haar ouders dat ze haar niet hoefden te zoeken omdat ze niet gevonden wilde worden. Het idee alleen al dat niemand haar meer ooit voor leugenaar uit zou maken omdat er niks meer kon gebeuren, had haar vleugels gegeven. De rest van haar leven zou ze nooit meer iets tegen haar wil doen, de rest van haar leven bepaalde zij. De start was veelbelovend. Ze had haar vlucht goed voorbereid, ze had geld gespaard en een kamer en werk geregeld in Amsterdam. Het leek haar een prima stad, ver van haar ouderlijk huis en groot genoeg om je te verstoppen. Werken in de populairste club van de stad, leek haar de ultieme afrekening. Het vrijheidsgevoel dat dit haar gaf, had de angst, de vernedering en de hypocrisie van haar jeugd weggevaagd. Ze werd een nachtvlinder en een verdomd goede ook. Ze laafde zich aan de

vrolijkheid, ongeremdheid, alcohol en drugs, de manier om te vergeten. Ze had van man naar man gevlinderd en daar van genoten. Zij bepaalde hoe en hoelang het spel werd gespeeld. Boris was de eerste en enige bij wie het anders was geweest. Ze had het grappig gevonden hoe hij haar probeerde te imponeren door opzichtig de mannen in zijn gezelschap te commanderen, terwijl ook zonder dit vertoon wel duidelijk was dat hij de baas van het clubje was. Er waren altijd vrouwen in hun gezelschap, maar tot hun grote ergernis toonde hij weinig belangstelling of zelfs eerder minachting voor hen. Vanaf de allereerste keer dat hij kwam, was hij altijd met haar bezig geweest. Ook al had ze hem de eerste keer dat hij haar aansprak, meteen op zijn nummer gezet. ‘Heb je geen vriendin?’ ‘Nee, nog niet maar ik zie iemand die heel goed is.’ ‘Een tip. Als je net zo met vrouwen omgaat als met je medewerkers, denk ik niet dat je snel een vriendin krijgt.’ Ze had zich resoluut omgedraaid en was ver aan de andere kant van de bar met een van de gasten een gesprekje aangeknoopt. Tot haar genoegen was hij er niet de man naar zich te laten ontmoedigen. Bij de eerste ontmoeting was ze voor hem gevallen, maar instinctief had ze geweten dat ze niet meteen toe moest geven. Zijn net iets te vierkante hoofd, zijn driftige manier van bewegen en zijn arrogante uitspraken die niet rijmden met de eenzaamheid in zijn ogen, hadden haar vertederd. Niks klopte aan hem en daarom klopte juist alles. Soms speelde hij het spelletje mee en groette hij haar bij binnenkomst met een nors knikje om uren niet naar haar om te kijken. Maar later op de avond kwam hij dan altijd even praten en op een avond was hij met een duur uitziend doosje van een juwelier aan komen zetten, waarop ze bot had gereageerd met ‘ Ik ben niet te koop Boris’. De diepe frons die dat tussen zijn wenkbrauwen opleverde, had haar doen

besluiten zijn creativiteit aan het werk te zetten. ‘Oké, alleen voor een picknick in de tuin van de koningin.’ Zijn tegenzet had haar omver geblazen. De volgende avond bracht een van zijn jongens haar een briefje dat ze na haar werk opgehaald zou worden voor een picknick in de tuin van de koningin. Om vijf uur ’s nachts bracht een privévliegtuig Boris en haar naar zijn geboortestad, het Russische Kazan. Om tien uur ’s ochtends zat ze in het plantsoen bij het Kremlin van Kazan te ontbijten. Onder de scheve Söyembikä-toren, genoemd naar de laatste koningin van Kazan. Ze huiverde en krulde zich op in de foetushouding. Het romantische tafereel werd verdreven door de vele duistere gebeurtenissen later in hun relatie. Ze wist niet wat hij nu van haar wilde, maar wel dat hij niet zou schuwen haar leven tot een ware hel te maken als hij het niet kreeg. Ze vloog overeind omdat ze twee paar voetjes de trap af hoorde roffelen. Ze liep naar de keuken en schonk alvast twee glazen sap in. ‘Mama, we hebben dorst’, riep Floris al vanuit de hal. Ze kwamen al rennend vlak voor haar tot stilstand en vonden het erg grappig dat ze twee gevulde glazen in haar handen had. De twee jongens nestelden zich voor de tv en zelfs het irritante lachje van Spongebob kon niet voorkomen dat de wanhoop opnieuw bezit van haar nam. Ze stond er helemaal alleen voor. Boris kon Dick tot haar vijand maken en hij zou niet aarzelen daarvan gebruik te maken. Moest ze hem niet voor zijn? Ze had geen idee hoe. Als Dick alleen maar zou weten van haar relatie met Boris zou hij haar verachten. Als hij ontdekte welk misdrijf ze op haar geweten had, zou hij alles in het werk stellen om Floris van haar af te pakken. Zoals de zaken nu lagen, zou Dick er vroeg of laat zou achter komen dat ze haar vader had vermoord. En wat dan?

Maak je ke uz e Geef hieronder je keuze aan voor het vervolg van T hriller on Demand. Wat doet Anna? 1) Anna vertelt haar man over de chantage (6 % van de stemmen) 2) Anna doet net of er niets aan de hand is (35 % van de stemmen) 3) Anna verdwijnt voordat haar man thuis komt (59 % van de stemmen)

De vlucht Hoofdstuk 3 1 april 2010

‘Ze gaat er tussenuit chef, ze heeft dat vriendje van haar zoon weggebracht en het lijkt er op dat ze op weg is naar het vliegveld.’ ‘Ik wist het. Dat is het enige waar ze goed in is, vluchten als het even wat moeilijker wordt. Zorg ervoor dat ze niet ontsnapt.’ ‘Ik rij er niet bovenop want als ze ons ziet, raakt ze misschien in paniek. We kunnen haar toch altijd vinden door die gps-zender onder haar auto.’ ‘Haar auto kun je vinden ja,’ meesmuilde Boris, ‘zodra ze uit die auto stapt, ben je haar kwijt, dus blijf in de buurt. Hoe je het doet maakt me niet uit, als je haar en dat kind maar zonder al te veel toestanden bij me krijgt.’ Vrij voelde het, ondanks alles. Anna wist de angst dat haar ontsnapping zou mislukken, ver genoeg naar de achtergrond te drukken om het ook voor haarzelf een vakantietripje te laten lijken. Blijven kon ze niet, de kans was te groot dat ze Floris kwijt zou raken. Ze vertrouwde Boris niet en Dick net zo min zodra hij wist dat ze haar vader had vermoord. Vanuit de achteruitkijkspiegel zag ze haar zoon tevreden naar een dvd van Tom en Jerry kijken. Hij schaterlachte en dat bezorgde haar een verwarrende mix van bruisende geluksbelletjes en een zwaar op de maag liggend schuldgevoel. Met zijn vijf jaar zou hij later niet eens meer alles herinneren, probeerde ze zonder al teveel succes haar

geweten wat te sussen. Ze trapte het gaspedaal nog wat dieper in, hoe verder weg hoe beter. Ze had zo’n twee uur voordat Dick thuis zou zijn. Als Boris iemand bij haar huis had gezet, zouden ze intussen wel doorhebben dat ze niet alleen het vriendje van Floris naar huis had gebracht. Voor de zoveelste keer flitste haar blik naar de achteruitkijkspiegel maar ook dit keer had ze niet het gevoel dat ze werd achtervolgd. Het vertrek was soepel verlopen. Ze was er al klaar voor ooit opnieuw te vluchten sinds ze Boris jaren geleden verliet. Eens in de paar weken liep ze haar garderobe na om te checken wat er in een koffer paste. Ze bekeek wat ze verder nodig had en had al die tijd een geheime bergplaats waar ze geld verstopte. Het ging automatisch, ze stond er nauwelijks meer bij stil, voor haar was dit routine, zoals ze elke dag de brievenbus opende om te controleren of er post was. Hoe dichter ze bij het vliegveld kwam, hoe nerveuzer ze werd. Als ze maar eenmaal in de trein zaten, had ze misschien wat rust. Haar hoofd tolde en ze lichtte opnieuw haar plan door op eventuele zwakke plekken. Ze was nog steeds tevreden over de keuze van het vliegveld, zodat ze zouden denken dat ze met het vliegtuig was vertrokken. Als ze al ooit bedachten dat ze de trein had genomen, was ze inmiddels onvindbaar. Ze zou meerdere keren overstappen en op elk station pas een kaartje kopen voor het volgende deel van de reis. Als ze maar eenmaal in de trein zaten, kon het eigenlijk niet meer mislukken. Al voordat Dick thuis was, hadden ze het land verlaten. Het beeld van Dick die een leeg huis aantrof, trof haar onverwacht als een mokerslag. Ze had al zo vaak bedacht hem te verlaten, dat ze niet had beseft dat ze het nog steeds moeilijk vond hem te kwetsen. De leegte in hun huwelijk was intussen zo groot dat ze nauwelijks nog interesse voor zijn doen en laten op kon brengen. Ze was boos om de mislukking van haar huwelijk geweest, verdrietig en uiteindelijk restte alleen de teleurstelling dat ze was gevallen op een man die erg hoge eisen aan zijn omgeving stelde, maar dit niet aan zichzelf deed. Wat er

aan liefde over was, wist ze niet, maar ze vermoedde dat ze vooral was gebleven uit angst. Bang om alles kwijt te raken, bang het niet alleen te kunnen, bang haar zoon te verliezen. Ze keek schuldbewust via de achteruitkijkspiegel naar haar blonde engeltje, nu ze voor het alternatief had gekozen hem bij zijn vader weg te halen. Ze reed de file in wat haar nog nerveuzer maakte. In elke luxe model auto dat haar langzaam passeerde, verwachtte ze Boris te zien of een woedende Dick. Ze had de neiging de vluchtstrook te nemen en de eerstvolgende afslag te pakken maar ze hield zich in, opvallen was het laatste dat ze wilde. Een busje bleef een tijdje links van haar rijden en ze voelde dat ze bekeken werd. Ze keek strak voor zich uit totdat ze zich niet meer kon bedwingen. Ze schrok zich wezenloos en staarde verlamd naar de mannen die haar schaamteloos bekeken. D oor een stoot adrenaline kwam ze bij zinnen en probeerde ze zo snel mogelijk uit de stapvoets bewegende rij auto’s naar de vluchtstrook te draaien, waardoor de auto afsloeg. Ze gaf flink gas en draaide de sleutel verschillende malen om. Zweetdruppeltjes parelden op haar voorhoofd en wanhopig probeerde ze onophoudelijk de auto te starten, terwijl ze tegelijkertijd de portieren op slot klikte en snel een panische blik uit haar linkerraam wierp. Het busje was weg. Ze zag het een eindje verderop staan met op de zijkant bouwbedrijf Hendriks in robuuste letters, volgeladen met bouwvakkers waarvan en één een markante vierkante kop had. Ze bracht haar adem onder controle en probeerde met haar trillende hand opnieuw de auto te starten. Ze slaakte een diepe zucht toen de motor ditmaal zonder enige hapering begon te snorren. Door indringend getoeter achter haar, slaakte ze ongewild alsnog een luide vloek. ‘Mama ik heb honger en waarom zeg je zulke stoute woorden?’ ‘Sorry schat, ik schrok van het getoeter achter ons, het zijn inderdaad hele stoute woorden. We zijn over een kwartiertje bij het vliegveld en daar krijg je een hamburger, goed?’

‘Joepie.’ ‘Zie je al die auto’s, we kunnen niet zo snel rijden omdat we in de file staan, maar het wordt al minder druk.’ ‘File, dat is toch ook als papa wel eens zo laat thuis komt dat ik al in bed lig.’ ‘Ja hoor schat, papa staat ook vaak in de file.’ ‘Hoe lang is een kwastiertje?’ ‘Kwartiertje schat’, lachte Anna toegeeflijk. ‘Ik denk dat dan net je filmpje afgelopen is.’ Anna was blij dat de autorit voorbij was, al voelde ze zich ook op het vliegveld tot in haar wortelharen alert en vervloekte ze zich om haar belofte van de hamburger. Floris was dolgelukkig en babbelde er lustig op los. Het enige dat ze wilde, was naar de trein maar die ging pas over een half uur. Ze wist zeker dat in die tijd minstens drie keer aan een hartfalen zou sterven. Telkens als er iemand om de hoek van de hamburgertent kwam, klopte haar hart in de keel en wilde ze Floris onder haar arm pakken en heel hard rennen. De handen die hardhandig haar schouders vastpakten, kwamen toch nog onverwacht. Hoeveel zin heeft het om alert te zijn, dacht ze en vond het belachelijk dat ze dat in deze situatie dacht. ‘Hallo Floris. Volgens mij kun je heel goed een hamburger eten terwijl ik je draag. Floris keek zijn moeder onzeker aan. Anna bezweek bijna onder de dwingende vingers die haar spieren mishandelden, toch lukte het haar een glimlach op haar gezicht te forceren. ‘Natuurlijk kan Floris dat, hij is al echt een grote jongen, Ricardo.’ Ricardo reed in haar auto, Floris trots als een pauw voorin naast hem en zij achterin, machteloos. Zodra ze over een hobbelig pad reden, wist Anna dat het niet lang kon duren totdat ze Boris opnieuw zou zien. Hij hield vroeger al van ontmoetingen op landweggetjes. Ricardo, waarvan ze wist dat hij eigenlijk gewoon Bert heette, maar dit niet sexy genoeg vond, zei haar uit te stappen. ‘Mama moet even

praten en dan kunnen wij intussen mooi eens kijken hoe goed jij kunt rijden. Kom maar op mijn schoot zitten.’ Floris zei haar gehaast gedag, verguld van zijn nieuwe speelmaatje. Ze zag Ricardo met haar zoon wegrijden en dacht van angst ineen te zullen zakken en te sterven. In plaats daarvan reed Boris zijn auto naast haar en gebood haar in te stappen. Ze trok het portier ruw open, stapte in en sloeg de deur zo hard dicht als ze kon. ‘Kazjol’, gilde ze terwijl ze met haar vuist naar Boris uit haalde. Een glimlach bleef op zijn gezicht terwijl hij haar met een hand tegen hield. ‘Je was altijd al zo’n lekkere wilde meid, maar dat je nog een Russisch scheldwoord voor me hebt onthouden, daar word ik echt emotioneel van.’ ‘Als mijn kind ook maar met een haar gekrenkt wordt, vermoord ik je.’ ‘Ik heb gezien waar je toe in staat bent, Anna. Maar de veiligheid van je zoon heb je in je eigen vingers.’ ‘Handen’, gilde ze en schrok er zelf van. Boris keek haar niet begrijpend aan. Verbeten legde ze het uit. ‘Iemands veiligheid ligt in je handen, die heb je niet in je vingers.’ Boris keek haar een moment ongelovig aan en even later bulderde zijn lach door de auto. ‘Jij bent me een exemplaar, ik zou zo weer van je kunnen houden.’ Ondanks de situatie kon Anna het niet laten een poging te doen om het waarheidsgehalte van deze woorden van zijn gezicht te lezen. Ze voelde zich betrapt bij het verschijnen van een misprijzend trekje rond zijn mond en draaide haar hoofd bruusk weg. ‘Ik zal het kort houden. We willen iets hebben dat je man nu heeft en jij kunt ons helpen. In ruil daarvoor laten we jou en je zoon met rust. Als je dat geregeld hebt, kun je vliegen waar je ook maar naar toe wilde vandaag.’ ‘En Dick, wat gebeurt er met Dick?’ ‘Ach, maak je je zorgen om je toegewijde echtgenoot? Het lijkt erop dat die best voor zichzelf kan zorgen, beter dan jij denkt.’

‘Echt geloofwaardig uit jouw mond.’ ‘Anna, ik heb geen tijd voor lange verhalen, maar het is niet zo’n brave man als jij denkt. Heb je enig idee hoe hij dat mooie huis en die mooie spulletjes van je betaalt?’ ‘Niet iedereen die veel geld verdient is een crimineel, Boris.’ Boris haalde laconiek zijn schouders op. ‘Misschien sommigen niet maar jouw echtgenoot zeker wel. Hij is niet alleen een crimineel maar ook een slecht mens. Een ding; pas op voor hem, Anna. Als jij al bang was voor mij, dan begrijp ik niet hoe je op zo’n slecht mens kon vallen.’ Anna huiverde. De ongebruikelijk ernstige toon, ontdaan van alle ironie, was voor haar meer een waarschuwing dan alle woorden die hij sprak. Ze weigerde echter hem te laten merken dat hij haar aan het twijfelen bracht. ‘Wat moet ik doen?’ ‘Terug naar huis en je boontjes verder, eh je weet wel, schillen. Net doen alsof er niets aan de hand is en zorgen dat je zoon dat ook doet. En ik wil weten waar en wanneer een schip volgende maand, waar hij erg enthousiast over is, ergens in het land de haven binnenvaart. Waarschijnlijk van Afrikaanse afkomst. Ik had op meer informatie willen wachten, maar nu ik je toch op de vlucht tegenkwam, kun je beter alvast beginnen. Doorzoek zijn administratie, agenda, telefoon, enzovoorts.’ ‘Is dat alles?’ Anna kon een cynisch ondertoontje niet onderdrukken. ‘Dat is alles en onthoud, Anna, ooit zul je me hiervoor willen bedanken.’

Maak je ke uz e Geef hieronder je keuze aan voor het vervolg van T hriller on Demand.

Wat doet Anna? 1) Anna gaat naar huis en op zoek naar de informatie waar Boris om vraagt (56 % van de stemmen) 2) Anna doet nog een vluchtpoging (17 % van de stemmen) 3) Anna gaat naar huis en Floris praat tegen Dick zijn mond voorbij (28 % van de stemmen)

Nachtelijk speurwerk Hoofdstuk 4 1 mei 2010

Aan de gelijkmatige zware ademhaling naast haar, hoorde ze dat deze zo in gesnurk over zou gaan. Voorzichtig gleed Anna uit bed en nam haar ochtendjas van het haakje aan de deur. Als ze vannacht betrapt werd, kon ze het verder vergeten. Dick had haar vanavond al een paar keer vreemd aangekeken, wat zij overigens zelf ook zou doen als iemand zich zo vreemd gedroeg als zij. Terwijl ze beducht op elke krakende tree de trap af liep, probeerde ze opnieuw in haar gedachten de schade van de afgelopen avond te bepalen. Floris en zij waren nog maar net thuis en Dick kwam binnen. ‘Hoi schat, ik dacht dat je vandaag in de stad zou eten.’ Floris sprong in de armen van zijn vader en ze realiseerde zich meteen dat ze veel enthousiaster klonk dan anders. ‘Hoe kom je daar nu weer bij? ‘ Hij kuste zijn zoon, zette hem terug op de bank en keek haar licht geërgerd aan. ‘Oh, dan heb ik je denk ik verkeerd begrepen, maar ik maak wel iets voor je als je wilt. Wij hebben al gegeten, Floris heeft een happy meal gehad.’ Ze knipoogde naar haar zoon en hoopte dat hij zich aan de afspraak over hun geheim kon houden. Ze klonk nog steeds veel te opgetogen maar het lukte haar niet een tandje terug te schakelen, ze moest alleen al alle zeilen bijzetten om niet aan een stuk door te ratelen. Ze zag dat Floris aanstalten maakte iets tegen zijn vader te zeggen en kon nog net een zenuwachtig lachje onderdrukken.

‘Er zat een hele coole hotwheels in mijn happy meal papa en ik mocht zelf ook in een hotwheel rijden. Natuurlijk geen echte hotwheel maar wel een hele coole auto.’ Anna’s opgefokte uitbundigheid veranderde op slag in een verlammende angst. Voorzichtig keek ze naar Dick’s gezichtuitdrukking. Ze had hem er vaak om vervloekt, maar nu was ze voor het eerst blij dat hij amper naar zijn zoon luisterde. ‘Goed zo Floris’, was zijn afwezige reactie. Om verdere onthullingen zoveel mogelijk uit te sluiten, struikelde ze bijna over haar woorden om Floris zo snel mogelijk weg uit de woonkamer en in bad te krijgen. Hij protesteerde hevig dat hij die ochtend nog in bad was geweest. Ze tilde hem op zei dat hij wist wat hij kreeg als hij zeurde. Zijn nieuwsgierigheid won het van zijn weerzin opnieuw in bad te gaan. ‘Wat dan?’ ‘De kietelaanval’. Ze kietelde hem zo dat hij schaterlachte en droeg hem ongemerkt zo snel mogelijk de woonkamer uit. ‘Wat doen die boontjes hier dan?’ De dwingende stem vanuit de keuken deed haar zo schrikken dat ze moeite moest doen Floris niet te laten vallen. Ze klemde hem dicht tegen zich aan. Ze draaide zich om en voelde dat ze rood werd, ze was helemaal de gedopte boontjes vergeten. Dick kwam uit de keuken en wachtte op antwoord. ‘Oh dat was eigenlijk de bedoeling, maar toen we T im naar huis brachten, leek het me in een keer zo leuk een hamburger met Floris te gaan eten. Dat doen we eigenlijk bijna nooit.’ Hij keek haar bevreemd aan en ze begreep waarom. Ze klonk nog steeds zo overdreven vrolijk. ‘We eten morgen wel boontjes, goed?’ ‘Nou fijn dat je zo goedgehumeurd bent, dat is ook wel eens anders. Hebben we nog zo’n kant en klaar maaltijd van de traiteur?’ Anna knipperde tegen het felle licht dat ze in de keuken aan knipte. Als ze geluk had, kon ze een paar uur rustig zijn spullen doorzoeken. Het was alleen erg lastig zoeken als je niet wist wat je zocht. Ze schonk een glaasje water in en liep naar de speelkamer waar ook de

huiscomputer stond. Onderweg viste ze de palmtop uit zijn jaszak. De laptop zat in een koffer met een cijferslot, ze hoopte maar dat hij niet zijn combinatie had veranderd, sinds ze een tijdje geleden eens iets uit zijn koffer moest halen omdat hij die vergeten was. Ze probeerde de combinatie, hun huwelijksdag en er gebeurde niets. Haar hart bonkte in haar keel. Was dit al een bevestiging dat Dick bij vreemde zaken betrokken was? Zou ze Boris meer moeten vertrouwen dan haar man? Of misschien kende Boris haar beter dan goed voor haar was. Hij had niet eens meer gedreigd met het verhaal van haar vader. Ze zag zijn gezichtuitdrukking weer voor zich toen hij haar herinnerde aan die nacht. ‘Ik heb gezien waartoe je in staat bent’, had hij alleen gezegd en sindsdien leek het zo lang verdrongen beeld van haar dode vader op haar netvlies gebrand. Telkens opnieuw drong ze het zo ver mogelijk naar de achtergrond, waar het hoorde. Ze had andere, dringende zaken waarover ze zich druk moest maken. Hoe in leven te blijven bijvoorbeeld en hoe ervoor te zorgen dat ze Floris niet kwijt raakte. Als een razende probeerde ze allerlei combinaties om de koffer te openen. De geboortedatum van Floris, haar geboortedatum, zijn geboortedatum, geen enkele van de rits schijnbaar logische cijfercombinaties leverde iets op. Ze wist zeker dat als ze tijd had, zijn logica kon doorgronden, maar juist aan tijd had ze een groot gebrek. Dan maar eerst de palmtop. Ze had uren in bed liggen wachten totdat Dick naar bed kwam en al die tijd gebruikt om de boel zo goed mogelijk te plannen. Het enige dat ze nu toch weer deed, was als een kip zonder kop rond rennen. Het was veel logischer de palmtop eerst te checken, behalve dat dit een berg telefoongegevens opleverde, had ze ook de beschikking over zijn agenda en mailverkeer. Gehaast liep ze door zijn lijst van contactpersonen. Een aantal namen zei haar iets, andere helemaal niks. Veel buitenlandse nummers, veel afkortingen van namen. Naar de betekenis van ‘Zoop’, ‘DCC’ en

dergelijke kon ze alleen maar raden. Waar moest ze naar zoeken. Er zou niet staan: ‘op zoek naar dubieuze lading? Kom dan en dan naar de haven’. Wat wist ze over Dick’s zaken? Dat hij handelde in grondstoffen, voornamelijk polycarbonaat, ‘waaruit cd’s voor 99% bestaan’, had hij haar ooit voor zijn doen geduldig uitgelegd. Maar hij handelde ook in aluminium, zilver, goud en olie. Daar werd dan mee gespeculeerd zodat er zoveel mogelijk winst mee te behalen was. Verder dan dat kwam ze niet. Ze had vaker dan eens belangstelling getoond voor zijn dagelijkse bezigheden, maar na een aantal onwillige reacties was ze gestopt hem er naar te vragen. Terwijl ze als een razende door zijn agenda scrolde, vroeg ze zich geïrriteerd af hoe slim het was Dick te wantrouwen omdat Boris haar dit zei. Van Boris was het in elk geval duidelijk dat hij een crimineel was en nog een grote ook. Maar daar stond tegenover dat haar gevoel zei Dick niet in vertrouwen te nemen. Het leek er op dat ze geen andere keuze had, dan doen wat Boris haar had opgedragen. Ze zuchtte hardop. Kon ze niet eens gewoon op een niet-foute man vallen. Als ze straks de kans kreeg om een nieuw leven te beginnen, zou ze echt nooit meer verliefd worden. In de agenda stonden aardig wat afspraken gepland, ook in april, de maand waarin er blijkbaar iets speciaals moest gebeuren. Zo speciaal dat Boris er veel voor over had om te weten te komen wat. Ze vond geen enkele aanwijzing die wees op ‘haven’, ‘schip’ of ‘Afrika’. Het enige dat haar opviel was dat er na 23 april geen enkele afspraak meer stond gepland. Ze scrolde door naar mei en ook in deze maand was nog geen enkele afspraak ingevoerd. Een dubbele agenda vanwege dubieuze praktijken of een tweede agenda bij zijn secretaresse die hij maandelijks vulde? Het klonk allebei onwaarschijnlijk. Net toen ze de mail wilde bekijken, hoorde ze het bekende geluid van het kraken van de bovenste traptree. Ze griste het glas water van het bureau en sloop zo snel mogelijk richting keuken. Daar liet ze kort water uit de kraan stromen totdat ze Dick de woonkamer in hoorde

komen . Ze zei vragend zijn naam en hoopte dat het niet opviel dat ze licht hijgde. Ze liep de woonkamer in en zei op haar allerliefst ‘sorry, heb ik je wakker gemaakt?’ Dick geeuwde luid. ‘Ik dacht dat ik wat hoorde en zag dat je niet in bed lag.’ ‘Ik kon niet slapen en had dorst.’ Ze zei het nonchalant maar haar hoofd tolde van een hele serie bedreigende gedachten. Misschien had hij wel gevoeld dat haar kant van het bed niet meer warm was. Wat als hij zag dat zijn koffer niet op zijn plek stond? Wat als hij bedacht nog iemand te willen bellen, ergens in een andere tijdzone? Ze kon maar één oplossing bedenken. Ze ging dicht tegen hem aanstaan, drukte haar bekken nadrukkelijk naar voren en legde haar hand op zijn billen. ‘Ga je mee naar bed, schat, ik heb het koud.’ Het kostte haar moeite wakker te blijven. De sex was niet eens zo verkeerd geweest, misschien was hun huwelijk minder beroerd geweest als ze dat wat meer waren blijven doen. Ze moest wel echt moe zijn als ze dacht dat sex een relatie kon redden, waarin de ene partner bereid was de ander te verraden om haar eigen hachje te redden. Ze probeerde in haar gedachten opnieuw uit de weinige gegevens die ze in had kunnen kijken iets interessants te halen. Nog vier uurtjes voordat de wekker ging. Ze luisterde naar zijn ademhaling en vond dat deze rustig genoeg klonk om beneden de boel op te ruimen. Opnieuw gleed ze het bed uit. In de speelkamer griste ze de telefoon en de koffer van het bureau en snelde via de woonkamer naar de hal. Op het moment dat ze de palmtop in de jaszak liet glijden, kreeg ze een ingeving die haar de adem benam. Een van de afkortingen uit de contactenlijst knipperde als een virtueel waarschuwingssignaal achter haar door de schok gesloten oogleden. Snel liep ze terug naar de speelkamer en selecteerde op de palmtop de contactpersonen. BIV, het stond er echt. Ze bekeek de lijst van recente oproepen. BIV stond erbij, de avond nadat Boris haar in haar huis had overvallen. Ze huiverde en fluisterde tegen de telefoon;

‘Boris Igorevitsj Vjazemski, ben jij het die jezelf achter BIV verstopt? Spelen jij en mijn man samen een gemeen spelletje?’

Maak je ke uz e Geef hieronder je keuze aan voor het vervolg van T hriller on Demand. Wat doet Anna? 1) Anna gaat verder met zoeken en vindt een aanknopingspunt (76 % van de stemmen) 2) Anna confronteert Dick met haar ontdekking (19 % van de stemmen) 3) Anna vraagt Boris om opheldering (5 % van de stemmen)

Een lange nacht Hoofdstuk 5 1 juni 2010

‘De klootzakken’, prevelde Anna talloze malen terwijl ze door de woonkamer ijsbeerde, haar ene vuist gebald en met haar andere hand nog steeds Dick’s telefoon omklemmend. Ze wist niet of ze ging ontploffen van woede of imploderen van angst maar haar hoofd gonsde en haar lijf produceerde zoveel adrenaline dat ze niet stil kon staan. Verschillende malen besloot ze de ‘BIV’ te bellen uit de contactenlijst van Dicks’ telefoon om zekerheid te hebben over de connectie tussen Boris en Dick. Om vervolgens toch weer te twijfelen omdat ze de gevolgen van die actie niet kon overzien. Ver weg in haar brein waarschuwde iets haar dat ze het voordeel van deze kennis niet mocht verspillen. ‘Boris Igorevitsj Vjazemski’. Ze zag weer voor zich hoe hij zich met een serieuze uitdrukking aan haar voorstelde, amusant misplaatst in de setting van de discotheek waar ze zelfs van haar baas nauwelijks de achternaam wist. Het frivole beeld werd onmiddellijk verdrongen door het van afschuw vertrokken gezicht van Boris, terwijl zij de keuken dweilde en het alleen maar leek alsof de bloedplas steeds grote werd. Het leek eindeloze emmers water te kosten, voordat het water dat ze in de gootsteen kiepte, niet langer rood gekleurd water was. Boris had geprobeerd haar te laten stoppen en gezegd dat een van zijn mannen het zou doen. Ze was snikkend door blijven gaan, het zinnetje dat ze

het zelf moest schoonmaken als bezwering herhalend. Boris had twee mannen het lijk van haar vader laten ‘opruimen’, zoals hij het op een toon had gezegd alsof het om een bord met kliekjes ging na een copieuze maaltijd. Terwijl ze nog steeds snikkend de oneindige bloedplas had proberen te laten verdwijnen, had hij haar op zakelijke toon gerustgesteld dat in Nederland de politie amper zochten, naar volwassen mannen die verdwenen. Blijkbaar baseerde hij deze uitspraak op feitenkennis. Vaag herinnerde ze zich een hele serie argumenten die hij opsomde, waarvan ‘omdat ze vaak vrijwillig verdwenen’, als enige was blijven hangen. Die blik die hij op haar had geworpen, terwijl ze alleen maar kon blijven snikken dat ze zelf de vloer moest schoonmaken, had ze nooit vergeten. De minachting, het medelijden maar ook dat vleugje angst, iets dat ze nog nooit bij hem had bespeurd. Deze blik viel echter in het niet bij de manier waarop hij haar bekeek toen ze probeerde uit te leggen wat er die avond was gebeurd. Haar vader die haar op kwam eisen, zoals hij altijd had gezegd dat hij recht op haar had. Ze had in korte, warrige zinnen uit proberen te leggen dat er iets bij haar was geknapt. Ze was bij zinnen gekomen, terwijl ze nog steeds op het papperig geworden lichaam had in staan te hakken. Boris had haar daarna aangekeken alsof ze niet meer was dan een strontvlieg die het in zijn hoofd had gehaald uitgerekend op zijn bord te landen. Dat was het begin van het einde. Zij kon die blik niet vergeten en hij kon niet vergeten dat ze ‘sex met haar vader had gehad’, zoals hij het noemde, de enige keer dat hij er op terug kwam. Zijn afkeer van haar was zo groot dat hij zelfs weigerde met haar te zoenen. Ook de massief koperen asbak die ze naar zijn hoofd gooide, terwijl ze schreeuwde dat zoiets dat haar vader met haar veelvuldig had gedaan verkrachting heette, had hem niet op andere gedachten kunnen brengen. En nu was hij terug om haar leven opnieuw zuur te maken en alsof dat

niet genoeg was, deed hij dat ook nog eens samen met haar man. Waar was ze mee bezig geweest? Die belachelijke angst dat Dick haar zou minachten om haar relatie met Boris terwijl die klootzak al hoe lang contact had met Boris. Wat die twee samen deden, was de volgende vraag. Zaken ja, duistere zaken, dat kon niet anders. Misschien wist Dick ook wel over haar vader en dan begreep ze er nog minder van. Ze had niks aan hem gemerkt en ze kon zich niet anders voorstellen dan dat hij er alles zou doen om ‘haar verderfelijke invloed op zijn zoon’ zoveel mogelijk te beperken. Ze werd zich bewust van haar onophoudelijke heen en weer gemarcheer door de woonkamer, haar hand nog steeds om de palmtop geklemd. Het liefst krulde ze zich op, ergens in een hoekje waar niemand haar kon vinden, maar ze wist dat dit dan ook het laatste was dat ze nog ooit zou doen. Ze moest overleven door te denken, gegevens te verzamelen en strategisch te handelen. Zoals het er nu uitzag, had ze twee vijanden die ook nog eens samenwerkten en zou ze het heel slim moeten spelen. Tot voor kort was haar grootste zorg dat Dick de informatie uit haar verleden tegen haar zou gebruiken. Haar tweede zorg was de politie. Een paar jaar geleden had ze in de krant gelezen dat moord niet meer verjaarde. Ze was koud van binnen geworden en Dick had haar een paar keer moeten vragen wat er was voordat ze weer in het hier en nu belandde. Ze had de gebeurtenis, zoals ze de moord in haar gedachten het liefst noemde, zoveel mogelijk verdrongen. Maar stiekem had ze ook afgeteld tot ze in elk geval voorbij de achttien jaar was, waarin een moord strafbaar kon worden gesteld. Op dat moment ontdekte ze dat ze al jaren naar die dag toeleefde, alsof ze na die tijd zichzelf ook eindelijk mocht vergeven. Ze had al te veel tijd verspild. Gehaast tikte ze op het scherm van de telefoon. E-mails moest ze checken, bestanden kopiëren. Ze negeerde haar intussen ijskoude voeten en snelde naar de speelkamer om de

computer te starten. Terwijl ze wachtte, totdat het apparaat te gebruiken was, rommelde ze in de la en vond de usb stick, waarin het geheugenkaartje van Dicks’ telefoon zou moeten passen. Het leek eindeloos te duren totdat de computer bruikbaar was, dus nam ze de telefoon opnieuw en tikte op de e-mail applicatie. Natuurlijk was ook deze beveiligd. Ze scande haar geheugen op een wachtwoord dat ze ooit van Dick had gehoord, maar er kwam geen enkele combinatie door. Haar intussen op dreef geraakte hersenen, lieten haar intussen weten dat het een combinatie van cijfers en letters moest zijn. Wat was voor Dick een logische combinatie? Voorletters, geboortejaar, voorletters? Andersom? Waarschijnlijk had ze maar drie mogelijkheden voordat de toegang haar voor langere tijd zou worden geweigerd. Ze moest een erg goed gevoel bij een code hebben, voordat ze deze zou invoeren. Dan maar eerst de geheugenkaart van de telefoon kopiëren, wat dit dan ook op mocht leveren. Net toen ze de kaart uit de telefoon wilde peuteren, leek er een stroomstoot door haar hoofd te schieten die een heleboel vitale delen met elkaar verbond. Ze ging het eens helemaal anders aanpakken. Om te kunnen overleven, moest ze niet doen wat Boris of Dick van haar verwachtte, ze moest ze overtroeven. Ze voelde een innerlijke rust, waarvan ze niet eens wist dat die bestond. Ze pakte palmtop en haalde de koffer uit de hal. Ze liep naar de garage en opende de koffer met een ferme tik van een beitel. Voor zover het nut van een cijferslot, bedacht ze grimmig, terwijl ze de laptop uit de koffer graaide. Ze controleerde alle vakken op achtergebleven spullen. Ze stopte alles uit de koffer samen met de palmtop in een vuilniszak en verstopte deze achter jerrycans en zakken tuinaarde. De lege koffer nam ze mee naar de hal. Ze opende de voordeur en was blij dat ze vanaf de straat niet te zien was. Ze trippelde op haar intussen bijna bevroren voeten naar de eerste de beste struik en gooide de lege koffer er onder. Ze genoot nu al van de reactie van Dick. Ze

verwachtte boosheid, blijdschap om de ontdekking van zijn heilige koffer en dan diepe teleurstelling en opnieuw boosheid. Maar wat ze vooral hoopte, was de ontdekking van angst in zijn ogen. Dan wist ze zeker dat ze geen kostbare tijd verspilde aan het doorzoeken van de spullen. Strategisch, vilein en onverschrokken zou ze, als ze dit overleefde, in haar familiewapen laten kerven. Ze liet de voordeur op een kier staan en liep lichtvoetig de trap op. Ze kon nog een paar uurtjes slapen en die zou ze nodig hebben ook, voor de strijd op leven en dood die niet uit kon blijven.

Maak je ke uz e Geef hieronder je keuze aan voor het vervolg van T hriller on Demand. Wat gebeurt er nu? 1) Anna probeert via de secretaresse van Dick meer info te krijgen (2 % van de stemmen) 2) Dick verdwijnt met Floris (28 % van de stemmen) 3) Anna speelt hoog spel (67 % van de stemmen)

Hoog spel Hoofdstuk 6 1 juli 2010

Anna probeerde uit alle macht het doordringende geluid te negeren. Onwillig schudde ze de diepste lagen van haar slaap van zich af om direct klaarwakker te zijn zodra de gebeurtenissen van de afgelopen dagen uit de schaduwen van haar geheugen opdoemden. Terwijl ze met een ferme klap de wekker tot stilte maande, drongen de geluiden uit de aangrenzende badkamer tot haar door. Aan het gegorgel te horen had Dick al gedoucht en was hij bezig met de afronding van zijn ochtendlijk reinigingsritueel. Anna voelde zich misselijk worden en wist niet of het door de geluiden uit de badkamer kwam of door het slaapgebrek. Ook won de paniek weer terrein nu ze bij daglicht realiseerde wat ze vannacht had gedaan. Haar hoofd tolde van bedenkingen en wijzigingen in aanpak. Vannacht had het zo goed gevoeld maar nu overspoelde de twijfel haar en moest ze moeite doen niet heel snel naar beneden te hollen en alles zo goed mogelijk in oude staat te herstellen. Ze kalmeerde wat. Er was geen weg terug, ze kon alleen zo normaal mogelijk doen, hoe abnormaal de wereld om haar heen ook was. Ze glipte in haar ochtendjas en liep naar de slaapkamer van Floris. Ze opende de deur op een kier en haar hart sloeg bijna over door de liefde die ze voelde. Met zijn mondje half open sliep haar zoon de slaap van de onschuldigen. De enige onschuldige hier in huis, dacht ze grimmig. Deze gedachte gaf haar wat van de daadkracht terug waarmee ze een paar uur geleden de woelige nacht had afgesloten.

Ze liet zoals elke ochtend Floris nog een uurtje slapen. Soms werd hij zelf wakker maar meestal wekte ze hem rond half acht wakker, als zij zelf gedoucht had en de ontbijttafel had gedekt. Snel glipte ze de badkamer in naast de slaapkamer van Floris, die ze vanaf zijn geboorte met hem deelde. Ze was blij dat ze Dick nog niet was tegengekomen omdat ze als de dood was meteen al door de mand te vallen. Als ze net zo zou stuntelen als gisteravond, was haar rol snel uitgespeeld. Ze kon zich bijna niet voorstellen dat nog maar twee dagen geleden Boris haar leven op zijn kop had gezet. Ingespannen probeerde ze het gevoel op te roepen van een leven waarin ze niet opgejaagd, bedreigd en gechanteerd werd. Ze had haar leven saai en leeg gevonden, met als stralend lichtpunt haar zoon. Wat zou ze er op dit moment veel voor over hebben om alleen maar last te hebben van die ontevredenheid. Het kon bijna niet anders dan dat Dick in de tijd dat zij een douche nam, ontdekt dat zijn dierbare spullen weg waren. Ze wierp een snelle blik in de spiegel en kreunde. Als die donkere kringen rond haar ogen haar nachtelijke speurtocht niet verraadden, dan waren het wel de vouwen in haar gezicht. Ze ontspande wat toen de douchestraal exact de weg wist te vinden naar de pijnlijkste gespannen spieren. Lang kon ze er niet van genieten. Van schrik gleed ze bijna onderuit toen haar door Dick geschreeuwde naam tot in de douchecabine drong. Hijgend en met een snel kloppend hart draaide ze de kraan dicht en sloeg een handdoek om. Haar natte voeten glibberden over de vloer terwijl ze zo snel mogelijk de trap probeerde te bereiken. ‘Dick, zachtjes Floris slaapt nog. Wat is er?’, riep ze met gedempte stem. ‘Er is ingebroken.’ Dick negeerde haar verzoek en riep vanuit de hal zo hard als hij kon. ‘Er is wat?’ Om een geschreeuwd vervolg te voorkomen trippelde ze zo snel mogelijk druipend van het water de trap af. ‘Er is ingebroken.’

Zoals ze zich had voorgenomen bestudeerde ze onopvallend maar nauwlettend zijn gezichtsuitdrukking. Boosheid, verbetenheid zag ze, angst kon ze niet met zekerheid zeggen. Hij leek haar net zo intensief te bestuderen als zij hem. Dat was een slecht teken. Ze besloot om hoe dan ook haar plan te volgen, bij gebrek aan een beter alternatief. ‘Oh mijn god, wat is er gebeurd? Weet je zeker dat er niemand meer in huis is?’ ‘Er is niemand. De voordeur stond open en mijn koffer is weg, die stond hier in de hal.’ ‘Jezus, hoe kan dat nou Dick. Je zei altijd dat die deur een onneembare vesting was.’ Hij keek haar geïrriteerd aan, maar ze gaf hem geen kans te reageren. ‘Wat is er nog meer weg?’ ‘Ik heb de hele benedenverdieping nagelopen en ik miste op het eerste gezicht niks.’ ‘Weet je zeker dat je je koffer hier had staan? Kun je niet per ongeluk gisteravond de deur niet goed hebben gesloten.’ ‘Natuurlijk weet ik dat zeker godverdomme.’ ‘Die deur ziet er helemaal niet geforceerd uit, hoe kan dat dan?’ Hij onderwierp de deur aan een nader onderzoek. Anna zag dat Dick op het punt stond zijn geduld te verliezen. Dat ging de goede kant op, dacht Anna. Irritatie leverde onoplettendheid op en daardoor misschien wel informatie waar ze wat mee kon. ‘Wat zit je nou te zeiken Anna, hier heb ik helemaal niks aan. Misschien zijn ze wel ergens anders binnen gekomen, weet ik veel.’ Anna huiverde. Ze had het ijskoud met haar nog steeds druipende haar maar hoopte dat Dick zou denken dat het om de gedachte van een vreemde in hun huis was. ‘Kleed je aan, dan loop ik nog een rondje door het huis.’ ‘We moeten de politie bellen, Dick en zelf nergens aankomen. Laat die het maar uitzoeken, ik vind het doodeng.’ ‘We bellen helemaal niks, ik wil eerst weten hoe het zit.’ Hij leek een

nieuwe verontrustende gedachte te hebben. Gehaast liep hij naar de kapstok en voelde in zijn jaszak, vervolgens voelde zijn hand rusteloos in de andere zak, de binnenzak en doorzocht hij het colbertjasje dat er naast hing. ‘Godverdomme, mijn telefoon is ook weg.’ Hij sloeg hard met zijn vuist tegen de houten wand. Hij draaide zich om en nog steeds kon Anna niet van zijn gezicht lezen wat zich in zijn hoofd afspeelde. ‘Ga je nou maar aankleden.’ ‘Oké, dan kijk ik even of Floris nog slaapt, ik heb liever niet dat hij hier te veel van meekrijgt.’ Dick knikte afwezig en gebaarde haar met een korte beweging naar boven. Anna haastte zich de trap op en vroeg zich af wat haar ooit in hem had aangetrokken. Was hij knap? Op een bepaalde manier wel. Hij was zelfverzekerd en als hij lachte, was hij best charmant. Verder zag hij er vrij doorsnee uit, niet groot, niet klein, niet echt slank maar zeker ook niet dik. Onbestemd bruin, inmiddels naar grijs neigend haar. Zelfs de kleur van zijn ogen was moeilijk aan te geven. Ergens tussen bruin en groen. Floris sliep nog. Op zijn vijfde was hij al niet echt een ochtendmens. Ze wikkelde een handdoek om haar natte haar en schoot in een joggingbroek en t shirt. Terwijl ze de trap afliep stond Dick alweer ongeduldig te wachten. ‘Ik heb het hele huis doorzocht en mij is verder niks vreemds opgevallen.’ Het kostte Anna weinig moeite ongerust over te komen, al was het dan om andere redenen. ‘Hoe kan dat nou Dick.’ Ze liep hem voorbij en checkte opzichtig alle deuren en ramen. Ze keek rond, en trok een willekeurige lade open. ‘Anna, doe normaal, denk je nou echt dat een inbreker weer netjes een la sluit voordat hij vertrekt, er is verder gewoon niks weg.’ Anna keek Dick zo verontwaardigd mogelijk aan. ‘Moet je kijken wat voor een waardevolle spullen hier rondslingeren en er is gewoon niets meegenomen. Er zijn niet eens braaksporen. Dan mag jij me vertellen wat er dan in die koffer zat dat ze daar alle moeite voor hebben gedaan.

Even leek hij van slag door haar onverwachte reactie, maar hij herstelde zich snel. ‘Gewoon mijn laptop, wat anders?’ ‘Je bent toch niet bij vreemde zaken betrokken?’ De woede in zijn ogen deed haar verstijven. ‘Wat suggereer jij daar? Dat ik er om gevraagd heb of zo? Ben je helemaal…’ Anna verzamelde al haar moed en onderbrak hem. ‘Ik suggereer helemaal niks, Dick en ik heb alle vertrouwen in je. Maar je kunt toch ook per ongeluk de verkeerde getroffen hebben. Het is een raar verhaal en het enige dat ik wil is ons kind, ons gezin beschermen. Dus zeg me asjeblieft als ik ergens rekening mee moet houden.’ Ze voelde zich een actrice in een b-film maar Dick leek het te slikken, al speurde hij haar gezicht minutieus af. ‘Ik zoek dit tot op de bodem uit, denk maar niet dat iemand hier mee weg komt’, gromde hij. Hij keek haar op een vreemde manier aan, vond ze. Als een roofdier die wacht totdat zijn prooi de fout ingaat. Dat verwarde haar maar ze kon nu niet meer terug. ‘Ja lekker verhaal, jij vertrekt dadelijk en dan zit ik hier alleen. Vertel me nu eens wat er zo bijzonder is aan jouw laptop en telefoon.’ Dick’s ogen minimaliseerden zich tot spleetjes en de woede die daar in geconcentreerde vorm uitstroomde, was allemaal voor haar bedoeld. In een snelle beweging greep Dick haar bij haar keel. Hij kneep hard en trok haar gezicht dicht naar het zijne. ‘Wat deed je vannacht beneden? Als ik er ooit achter kom dat jij hier iets mee te maken hebt, ben je er geweest. En ik kom er achter, ik kom altijd overal achter ’, siste hij. Hij verstevigde zijn greep en bleef haar recht in de ogen aankijken. Anna’s armen maaiden machteloos door de lucht, ze voelde de kracht uit zich wegvloeien. ‘Mama’, hoorde ze Floris roepen. Het klonk ver weg, als in een droom. Ze hoorde het hem nog een paar keer roepen, het geluid leek steeds dichterbij te komen. Ze werd met een smak op de bank geworpen en zoog met piepende

ademhaling haar longen vol. Dick liep zonder om te kijken de woonkamer uit naar de hal. Ze probeerde overeind te komen maar haar benen weigerden. ‘Niet Floris, niet Floris’ klonk het in haar hoofd maar uit haar keel kwam geen enkel geluid.

Maak je ke uz e Geef hieronder je keuze aan voor het vervolg van T hriller on Demand. Wat gebeurt er nu? 1) Dick neemt Floris mee (71 % van de stemmen) 2) Anna brengt Floris onder bij vrienden (17 % van de stemmen) 3) Anna en Floris blijven in het huis (13 % van de stemmen)

Verrassing Hoofdstuk 7 1 september 2010

Voor Anna’s gevoel had het uren geduurd voordat ze in staat was zich vooruit te slepen. in werkelijkheid zat er slechts een paar minuten tussen het vertrek van Dick en het bereiken van de hal. Ze had gehoord dat Floris vragend papa had gezegd, de dichtslaande deur en verder niets meer. De hal was leeg, Anna riep nog eens zo hard ze kon, haar mond vormde de naam Floris, uit haar keel kwam nog steeds alleen een krakend geluid. Ze kon zich niet voorstellen dat Floris weer de trap op was gegaan en nu niks meer van zich liet horen. Toch hoopte ze dat ze elk moment zijn hoofdje boven de balustrade uit zou zien piepen. Het hielp in elk geval de vertwijfeling niet de overhand te laten krijgen. De telefoon ging en ze liep zo snel ze kon naar de woonkamer. Ze nam op en zakte door haar knieën toen ze de stem van Dick hoorde, koud en hard. ‘Je speelt gevaarlijke spelletjes, Anna. Als je er niet onmiddellijk mee stopt, zie je je zoon nooit meer terug.’ Hij liet een korte pauze vallen. ‘En als je naar de politie gaat, stuur ik je hooguit elk jaar een foto van hem op je nieuwe adres, de gevangenis. Ik weet wat je gedaan hebt, je bent niets meer dan een smerige moordenares. Je bent gewaarschuwd.’ Smekend schreeuwde ze met gebroken stem zijn naam in de telefoon, het enige antwoord was de toon die aangaf dat de verbinding verbroken was. De vertwijfeling was nu met geen mogelijkheid meer

in te dammen. Met gierende halen huilde ze, terwijl ze aan haar haren trok totdat ze een hele bos in haar handen had. De woede die het daarna overnam, was een veel beter gevoel en ze klampte zich er aan vast als een drenkeling aan een reddingsboei. Ze greep het eerste het beste voorwerp dat binnen haar bereik stond. De tafellamp spatte in kleine stukken uiteen, een venijnige afdruk achterlatend op de hagelwitte muur. Gedreven ging ze op zoek naar een volgende voorwerp. Haar blik viel op de bronzen sculptuur van een vaag vrouwelijk figuur, die Dick koesterde en zij altijd lelijk had gevonden. Ze gooide hem met alle kracht die ze nog in zich had tegen de muur. Het beeld bleef heel, dat het een stuk uit de muur sloeg, vond ze ook best bevredigend. Ze raapte het beeldje op om haar woede te koelen op het spuuglelijke glazen barretje. Vlak voor de eerste slag, bedacht ze zich. Zo zou ze Floris niet terug krijgen. Ze had deze slag verloren, maar ze zou het niet opgeven. Ze gaf nog liever haar leven, dan dat ze haar zoon opgaf. Dick had misschien wel de domste zet gedaan ooit, bedacht ze grimmig. Als iets haar vechtlust gaf, was het dat wat haar het liefste was, het enige op aarde dat haar lief was. Ze zette het beeldje met een klap op de bar en liep vastberaden naar de garage. Onderweg voelde ze aan haar gezwollen nek, deze moest inmiddels donkerblauw zijn. Ze greep de vuilniszak met de eerder door haar verborgen spullen en liep ermee naar de woonkamer. Het eerste dat ze deed was de telefoon uit de zak vissen om op zoek te gaan naar BIV. Ze testte haar stemgeluid, dat nog steeds een rauwe, zwakke variant was van haar eigen stem. Verbeten selecteerde ze het telefoonnummer en hoorde hem kort overgaan, waarna een vertrouwde stem op barse toon ja zei. ‘Boris, klootzak, Dick heeft Floris meegenomen. Het is allemaal jouw schuld.’ Het bleef stil aan de andere kant en haar woede werd door een

huizenhoge golf van machteloosheid aan stukken geslagen. ‘Je moet me helpen Boris. Asjeblieft, help me, mijn kind is alles dat ik heb.’ Kortaf kreeg ze vanaf de andere kant van de lijn een adres door. Anna probeerde de vernietigende gedachten aan de laatste keer dat ze de hulp van Boris had gevraagd te negeren. Ze had geen keus. Boris was haar enige kans Floris terug te krijgen. Vanuit het raam van zijn penthouse zag Boris zag Anna ver beneden hem uit haar auto stappen. Het frêle figuurtje liep gebogen, alsof ze tegen de wind tornde. Het was windstil. Meteen de eerste keer dat hij haar sinds al die tijd had gezien, was het oude gevoel weer terug. Al die tijd had hij een wrok gehouden en dat beviel hem erg goed. Het had nog geen uur stand gehouden vanaf het moment dat hij haar schaduwde. Hij moest het zijn zaken niet in de weg laten staan, er stond te veel op het spel en het zou toch niks opleveren…misschien was ze nog wel mooier dan tien jaar geleden. Daar ging hij weer. Hij zou haar net zo hard aanpakken als hij haar de eerste keer in haar huis had aangepakt. Hij hoorde dat de lift bijna boven was en posteerde zich zo nonchalant mogelijk in de comfortabele draaistoel. Anna werd de lift uitgeduwd voordat ze er uit kon stappen. Na een knikje van Boris sloot de bewaker de lift en verdween naar beneden. Anna zag Boris ongeïnteresseerd in zijn stoel hangen en vroeg zich vertwijfeld af hoe ze ooit had kunnen bedenken dat Boris haar zou helpen. De tas die zwaar in haar armen rustte, gaf haar wat hoop. Als er interessante informatie in de laptop of telefoon zat, zou haar dat naar Dick kunnen leiden. Ze liep zonder een woord te zeggen de kamer in en zette de koffer op de dichtstbijzijnde tafel. ‘Door deze spullen is Dick met mijn kind verdwenen. Ik hoop dat je er wat mee kunt. Ik zal alles doen wat je wilt, als ik mijn kind maar terug krijg.’ De venijnige toon in het eerste gedeelte boog razendsnel om naar wanhoop.

‘Hij was toch al van plan je kind mee te nemen. Ik had niet verwacht dat hij dit nu al zou doen, dan hadden we het anders aangepakt. Maar laten we eerst eens kijken wat we hier hebben, zodat we aan de slag kunnen.’ Anna bleef hem verbijsterd aankijken. ‘Dick was wát van plan.’ ‘Het is een lang verhaal. Het enige dat ik er nu over kwijt wil is dat het toch mis was gegaan. Alleen hebben we nu het voordeel dat we misschien informatie hebben, ik over de deal en jij over de verblijfplaats van Floris.’ Ongeduldig gebaarde hij haar te gaan zitten. ‘Ik wil meer weten. Hoe moet ik je anders vertrouwen. Je hebt me verdomme tegengehouden toen ik met Floris wegging. Zonder jou was dat gelukt. Waarom heb je Dick vertelt over mijn vader? Ik kan niet eens naar de politie om de ontvoering van mijn zoon aan te geven.’ Boris keek haar spottend aan. Hij stond op en voelde voorzichtig aan haar blauwe hals. ‘Volgens mij mag je blij zijn dat je nog leeft. Wat als je me niet vertrouwt, Anna? Waar kun je anders heen? Misschien moet je eindelijk maar eens leren je grote mond te houden.’ Anna zakte op de grond en begon hysterisch te huilen. ‘Oké, stop asjeblieft met huilen. Ik leg je het een en ander uit. Precies de reden waarom je beter niet met vrouwen te maken kunt hebben’, zuchtte hij. Anna kalmeerde wat, Boris trok haar overeind en duwde haar zachtjes in een stoel. Hij ging schuin tegenover haar zitten en keek haar doordringend aan. Dick heeft die informatie over je vader niet van mij. Hij heeft lang zaken gedaan met Iwan, zoals je je misschien nog wel herinnert, een van de helpers die nacht. Hij is voor zichzelf begonnen, nog best geslaagd ook trouwens, totdat hij kort geleden onder onfortuinlijke omstandigheden om het leven kwam.’ ‘Hoe kan het dat ik nooit iets vermoed heb over Dick. Weet je hoeveel hooggeplaatste mensen er bij ons over de vloer kwamen?’ ‘Dick heeft zich erg goed ingedekt, heeft zelfs veel meer in de

bovenwereld dan in de onderwereld. De zaken die hij heeft lopen in de onderwereld zijn wel altijd uiterst lucratief. Verder is hij bevriend met invloedrijke mensen, hij is er goed in mensen aan zich te binden door ze ongevraagd te helpen, ze interessante deals aan te bieden. ‘Hoe weet jij dit allemaal?’ ‘Ook ik heb zaken met hem gedaan. Al weet ik pas sinds kort dat jij zijn vrouw was. Eigenlijk pas sinds…’ Boris aarzelde en dat deed Anna’s buik ineenkrimpen. Een aarzelende Boris betekende erg slecht nieuws. ‘Je man heeft Iwan de opdracht gegeven je te vermoorden. Iwan heeft nog nooit zijn mond kunnen houden. Zo wilde hij Dick op zijn plaats zetten met zijn kennis over jouw minder fraaie achtergrond, en kwam hij bij mij opscheppen dat hij mijn ex mocht omleggen.’ Zijn priemende blik verzachtte en hij wendde zijn gezicht naar het raam. ‘En ondanks alles vond ik dat niet zo’n goed idee.’ Anna drukte haar vingers tegen haar slapen en begon ze te masseren. Dat haar man haar had willen vermoorden, verbaasde haar al niet eens meer. Maar dat haar wraakzuchtige ex haar blijkbaar gered had, sijpelde door de verscheurende pijn dat ze niet wist waar haar zoon was. ‘Je wilt toch niet zeggen dat jij…’ Boris haalde zijn schouders op. ‘Iwan was al langer niet echt goed bezig, het was een kwestie van tijd totdat iemand genoeg van hem had. Het heeft jou in elk geval het leven gered.’ ‘Ik begrijp er echt niets van Boris. Waarom zou jij mij het leven redden? Volgens mij haat je me.’ ‘Misschien. Ik vond in elk geval dat niemand anders het recht had je te vermoorden. Dus na het ongelukje van Iwan heb ik mezelf aangeboden. Zo wist ik in elk geval zeker dat er niet iemand anders de opdracht zou krijgen. Daarbij zat ik Dick toch op de hielen en kon ik je inzetten.’ Het duizelde Anna en ze wist niet wat ze ervan moest denken. ‘Ik geloof niet dat ik nog meer wil weten, het interesseert me eerlijk

gezegd geen moer, zonder mijn zoon kan ik net zo goed sterven. Dus als ik ooit mijn zoon terug krijg, laat je me leven. Is dat een goede deal?’ Boris antwoordde niet. ‘Concentreer je nu eerst maar eens op de spullen van Dick. We moeten snel zijn, anders had hij je kind nog niet meegenomen. De vogel is zo gevlogen.’

Maak je ke uz e Geef hieronder je keuze aan voor het vervolg van T hriller on Demand. Wat doen ze nu? 1) Ze vinden de juiste gegevens en gaan over tot actie (26 % van de stemmen) 2) Ze hebben de hulp nodig van buitenstaanders (4 % van de stemmen) 3) Ze krijgen bericht dat Dick is vermoord en hebben geen idee waar Floris is (52 % van de stemmen)

Confrontatie Hoofdstuk 8 1 oktober 2010

Anna kon nauwelijks het geduld opbrengen te wachten totdat de apparaten hun kostbare informatie prijs gaven. Haar lichaam zei haar de straat op te gaan, om te rennen, zo hard als ze kon totdat ze haar kind vond. Boris had gelijk dat de beste kans te ontdekken waar Floris was, hier was. Maar het voelde tegennatuurlijk te blijven zitten en door apparaten te scrollen. Het was al diep in de nacht en nog hadden ze geen enkel spoor gevonden. Dick had de informatie in zijn laptop en telefoon goed versleuteld, of de gezochte informatie stond er eenvoudigweg niet in. Behalve dat ze urenlang alle gegevens bekeken, liet Boris de harde schijf van de laptop grondig analyseren op verborgen of versleutelde bestanden. Ook de telefoon werd urenlang aan apparaten gekoppeld. De enige aanknopingspunten die ze tot nog toe hadden, waren de raadselachtige lege pagina’s na 23 april. Volgens Anna de aanwijzing dat het pas die datum ging gebeuren. Boris vond dit niet logisch. ‘Hij zou nooit een maand eerder al op zo’n manier zijn zoon meenemen. Dat levert veel te veel risico op.’ ‘Maar hij ontdekte dat ik informatie over hem zocht. Misschien kreeg hij het te warm onder zijn voeten’, wierp Anna tegen. ‘Hij had je niet laten leven als het nog zo lang zou duren. De kans is veel te groot dat je in die tijd toch naar de politie gaat of andere hulp inschakelt.’ ‘Hij had me bijna vermoord, het is dat Floris net naar beneden kwam.’

Boris vond het nog steeds niet echt logisch. ‘Had je al een datum voor mijn dood doorgekregen of mocht je zelf kiezen wanneer je je klusje deed.’ Anna klonk cynischer dan ze zich voelde. ‘Het had al gebeurd moeten zijn.’ Hij zei het achteloos, alsof hij verzuimd had de gootsteen te ontstoppen. ‘En waarom leef ik dan nog?’ ‘Ik heb Dick een beetje bang gemaakt, gezegd dat hij in de gaten werd gehouden. Dat ik niet zeker wist of het de FIOD was of recherche, maar dat ze me bekend voorkwamen.’ Hij grinnikte om zijn truc. ‘Alleen heb ik het me daardoor wel een stuk moeilijker gemaakt. Als iemand zich in de gaten gehouden voelt, let hij natuurlijk beter op belangrijke informatie goed te ver bergen.’ ‘Oh nou bedankt, het spijt me dat ik je leven moeilijker heb gemaakt’. Anna wierp Boris een verontwaardigde blik toe. Boris keek haar niet aan, bleef geconcentreerd naar de voorbijsnellende documenten op de laptop staren. ‘Ach, dat heb je nu eenmaal met vrouwen.’ ‘Volgens mij kunnen we die agenda gewoon weggooien’, zei Anna teleurgesteld, na een belronde om de afspraken te controleren. ‘Sommige secretaresses zeiden dat er wel eerder een afspraak met hem was geweest, maar komende maand staan er alleen maar onzinafspraken.’ Ineens ging haar een lichtje op. ‘Boris, wanneer heb je Dick gewaarschuwd dat hij in de gaten werd gehouden?’ Verwoed scrolde ze door de agenda, wachtend op zijn antwoord. ‘Dat is denk ik ruim een maand geleden.’ ‘Dat zou betekenen dat hij vanaf toen voorzichtiger te werk is gegaan. Er zullen al wat afspraken hebben gestaan en verder heeft hij maar wat ingevuld. Hoewel dat niks voor Dick is, daar heeft hij te weinig fantasie voor.’ Snel doorliep ze de maanden. ‘Aha gevonden. Hij heeft van die laatste maand dingen gekopieerd

van een eerdere maand.’ Minutieus zochten ze de overeenkomsten en ontdekten dat vanaf de volgende dag de gegevens gekopieerd waren van een andere maand. ‘Morgen staat er alleen een extra nummer, dat moeten we zo eens goed bekijken en op vandaag staat helemaal niets. Wat zijn we een sukkels, we hadden moeten kijken naar dat wat er niet staat.’ Ze keek Boris dwingend aan. ‘En nu Boris? Je zei dat het vanuit een haven gebeurt. We moeten naar een haven voordat ze weg zijn, al proberen we maar iets.’ ‘Ik heb in verschillende havens waar Dick vaker handel ontvangt wat mannetjes staan. Maar weet je hoe groot die havens zijn?’ Wanhopig scrolde Anna door de agenda. ‘Er moet toch iets te vinden zijn.’ Boris antwoordde niet omdat zijn telefoon ging. Al snel had Anna door dat het om interessante informatie ging. ‘Een van mijn medewerkers kreeg een vreemd telefoontje, een anonieme tip. Dick is dood gevonden, in de haven van Antwerpen.’ ‘En Floris,’ Anna fluisterde de vraag zo zacht dat Boris haar amper verstond maar in haar ogen zag hij de angstige vraag geschreven staan. ‘Er is niets gezegd over een jongen. Ik vind het rot voor je, maar in dit geval is geen nieuws zeker goed nieuws.’ ‘We moeten er naar toe.’ Anna werd bijna hysterisch toen ze de weifelende blik van Boris zag. ‘Nu meteen Boris, we hebben geen tijd te verliezen. Mijn kind zit daar misschien wel helemaal alleen.’ Ze liep al naar de lift, Boris hield haar tegen. ‘Hoe moeilijk ook, je moet rustig blijven Anna. We moeten logisch blijven nadenken. Ik heb wat mensen daar, die gaan op zoek. Voor hetzelfde geld wemelt het zo dadelijk van de politie. Je wilt daar echt niet in de buurt ontdekt worden, terwijl je man er dood ligt.´ ‘Je begrijpt toch wel dat ik de kleinste kans dat ik mijn kind kan vinden, moet aangrijpen.’ Ze rukte zich los.

‘Ik kan je niet laten gaan Anna. Op deze manier ben je niet alleen een gevaar voor jezelf, maar ook voor mij en mijn organisatie.’ Anna zakte op de grond en staarde wezenloos voor zich uit. ‘Zodra ik meer weet, gaan we.’ Hij tilde haar moeiteloos op en zette haar op de bank. Na een uur was er nog geen duidelijkheid. Boris had voortdurend telefoontjes gepleegd en liep onrustig heen en weer. ‘Ik begrijp het niet. Er is nog geen lijk gevonden, ook via de politiescanner is er geen bericht geweest. Anna, ik begin me af te vragen of Dick wel zo dood is, als werd beweerd. Iemand probeert ons volgens mij op het verkeerde spoor te zetten. Het zou me niets verbazen als het Dick zelf is.’ Anna keek hem ongelovig aan. ‘Ik weet bijna zeker dat wij juist niet naar Antwerpen moeten. Ik denk zelfs dat het er zo ver mogelijk vandaan is. Ik gok op Groningen Seaport of Bremen, daar heeft hij ook vaak ladingen binnen gekregen.’ Anna hapte naar adem. ´Het nummer in zijn agenda. Dat hebben we helemaal niet meer gecontroleerd, door het nieuws over Dick. ´Anna greep de telefoon en zocht met beverige vingers de pagina met het nummer. ‘Het begint met 06, dus het moet wel een telefoonnummer zijn.’ Dick pakte meteen zijn telefoon en toetste het nummer in. ‘Geen geldig nummer, krijg ik te horen.’ Vertwijfeld staarde Anna naar de nummercombinatie. Ze zag er iets bekends in, maar kreeg tot haar frustratie niet bedacht wat. Ze liet haar hersenen op volle toeren ratelen. Plotseling wist ze het. ‘Het is het telefoonnummer van Dick met drie andere cijfers op het einde. Die 138 klopt niet, de rest wel.’ T riomfantelijk keek Boris haar aan. ‘Verdomd als dat geen doknummer is.’ Hij greep meteen de telefoon. Een paar telefoontjes later, was zijn vermoeden blijkbaar bevestigd. ‘Groningen heeft een

doknummer 138, er komt geen schip aan, maar er vertrekt er wel een. Het is in het gedeelte voor de pleziervaart. Verdomme, heb ik die Dick weer onderschat. De handel komt niet aan, hij vertrekt er juist mee, met een jacht.’ ‘Maar kan dat doknummer niet ook in een van de andere havens zijn?’ ‘Het aanlegverzoek is ingediend door ‘Mayflower ’. Zegt jouw die naam iets?’ Anna dacht naarstig na. ‘Ja, volgens mij ben ik die ergens in de telefoon tegengekomen, oh nee, we hebben wel eens post gehad op die naam. Ik vond het al erg poëtisch voor Dick, het leek me een soort holding, zoals hij die zoveel heeft.’ T ien minuten later stapten ze op het dak van het penthouse in een helikopter. Anna tussen hoop en vrees, Boris met hernieuwd vertrouwen de lading van Dick te kunnen onderscheppen. Anna had nog verbaasd gevraagd hoe hij zo snel aan een helikopter kwam. Op zijn onverschillige antwoord dat een beetje zakenman tegenwoordig niet meer zonder kon, besloot ze niks meer te vragen. Ze wilde niet weten om welke handel het ging, wat Boris verder in zijn leven deed, ze wilde alleen maar haar zoon terug en weg, heel ver weg van dit alles. Op de landingplaats vlakbij het havengebied, stond een auto klaar met twee werknemers van Boris. Vlakbij het flinke jacht parkeerden ze. Het was er stil. Boris hield een pistool in de aanslag en ook de andere twee mannen zijn goedbewapend. Bij Anna gierden de zenuwen door haar lijf. Met z’n vieren slopen ze over de aanlegsteiger op de boot. Nog voordat ze alle vier aan boord waren, hoorden ze de stem van Dick. ‘Ach daar zijn jullie. Heb ik jullie toch onderschat. Ik had kunnen weten dat die hoer meteen naar haar ex-vriendje zou rennen.’ ‘Waar is Floris, ik wil alleen Floris.’ Ze ving een glimp van hem op, meteen gevolgd door een

oorverdovend schot. Boris sprong voor haar en ving de kogel op. Hij viel kreunend van pijn neer. Anna boog zich over hem heen. Hij was in zijn schouder geraakt en bloedde flink. ‘Ga Anna, zoek je zoon en verdwijn.’ ‘Ik kan je hier niet zomaar achter laten.’ Boris glimlachte ondanks de pijn bemoedigend. ‘Ja dat kun je wel. Wij houden Dick wel even bezig.’ Ze keek hem dankbaar aan. ‘Maak je niet druk, je bent de enige van wie ik ooit heb gehouden, daar moet je wat voor over hebben. Ga!’ Gebukt rende Anna om de kajuit heen, weg van het vuurgevecht. Ze stormde het trapje af, benedendeks. Ze opende een deur en nog een, totdat ze achterin een deur trof die op slot was. Ze rammelde eraan en riep de naam van haar zoon. ‘Mama?’, hoorde ze haar zoon snikkend roepen. Verbeten probeerde ze het slot te openen. Vervuld van woede om de angst van haar kind, begon ze tegen de deur te trappen. Al snel zat er een gat in, met haar handen trok ze aan de grote splinters. Ze haalde haar handen open, maar merkte het niet eens. Intussen zag ze Floris huilend op een bed zitten en haar hart brak. Nog steeds kon ze er zelf niet doorheen, maar ze vermoedde dat dit Floris wel moest lukken. ‘Kom maar lieve schat, we gaan naar huis.’ Hij stormde op haar af en wurmde zich door het gat. Hij klemde zich aan haar vast alsof hij haar nooit meer los wilde laten. Boven op het dek was het vuurgevecht gestopt. Anna loodste Floris voorzichtig mee naar de trap. Opnieuw vielen er schoten. Floris hield zijn handen angstig tegen zijn oren. Anna sloeg de armen om hem heen en liep voorzichtig met hem de trap op. Een schaduw viel over hen. Bovenaan stond Dick met een verbeten uitdrukking op zijn gezicht, het pistool op hen gericht. Floris gilde en Anna duwde haar zoon achter haar rug. ‘Dacht je, dat je hem zomaar even kon komen halen. Zeg maar dag tegen hem, want je gaat er aan.’ Anna hield haar ogen gesloten, voelde twee armpjes haar middel omklemmen. Ze hoorde het schot

maar er gebeurde niets. Ze opende haar ogen en zag dat Dick in elkaar was gezakt. Ze rende de trap op, het hoofd van haar zoon verborgen onder haar vest. Dick was dood. Ze liep er snel voorbij om Floris de aanblik te besparen. Er lagen nog twee dode mannen, de helpers van Boris. Zelf lag hij in een vreemde hoek, een eind achter Dick. Ze probeerde Floris gerust te stellen, maar dat hij beter nog even zijn ogen dicht kon houden. Ze hield hem dicht tegen zich aan met haar vest over zijn hoofd getrokken. Ze hurkte bij Boris. Hij leefde. Met moeite sprak hij. ‘Je hebt je zoon, mooi.’ ‘Ik ga hulp voor je halen, Boris. Niet opgeven nu.’ ‘Het is allemaal geregeld, ga nu.’ Ze schudde haar hoofd. Ga nu, voor je zoon. Als je niet gaat, kom je misschien in de gevangenis. Je moet voor je zoon kunnen zorgen. Anna stond op en keek niet meer om. Als ze omkeek, was ze verloren. Boris zou het haar nooit vergeven als ze nu niet voor haar zoon koos en wegging, ver weg ging. EINDE

Over de schrijfster Antoine tte Ve rste ge n Antoinette Verstegen en VrouwenT hrillers.nl ontmoetten elkaar tijdens de prijsuitreiking van de manuscriptenwedstrijd van Uitgeverij Verbum Crime in samenwerking met VrouwenT hrillers.nl in 2008. Antoinette won de derde prijs met haar manuscript Wraak. Sinds 2009 schrijft zij columns voor VrouwenT hrillers.nl en maakt haar bezoekers elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. Antoinette (1967) heeft een zoon en is communicatieadviseur en schrijver.