Onze reportage over Huseyin Baybasin, die om redenen van ‘Nationaal en internationaal belang’ door de Turkse, Nederlandse, Italiaanse, Spaanse, Duitse en Belgische politie ‘gelijktijdig’ gearresteerd werd, of zeg maar gerust gegijzeld werd, begint zowel in als buiten Turkije aandacht en ondersteuning te krijgen... Het slachtoffer Huseyin Baybasin, die gevangen zit in de Nederlandse EBI, niet wegens door hem gepleegde feiten, maar wegens NIET DOOR HEM GEPLEEGDE FEITEN en om redenen van ‘NATIONAAL EN INTERNATIONAAL BELANG’, dankt iedereen die hem steunt... Zowel zijn Turkse advocaat Berzan Ekinci, alsook zijn Nederlandse advocaat mevr. Adela, volgen elke ontwikkeling nauwkeurig. Het dossier van Baybasin wordt op nationale en internationale platforms beoordeeld, de aan Baybasin ten laste gelegde zes beschuldigingen worden één voor één ontzenuwd en als blijkt dat hij niets met de ten laste leggingen te maken heeft, is er een zeer ernstig JURIDISCH SCHANDAAL aan het licht gebracht. Al zou het laat zijn, zijn advocaten geloven dat er uiteindelijk RECHT GEDAAN zal worden ... Door het ‘NATIONAAL EN INTERNATIONAAL BELANG’ in acht te nemen heeft Nederland, waar deze organisatie plaats vindt, zijn plicht gedaan.. De beschuldigingen, dus de zes ten laste gelegde feiten, zijn door de toenmalige Turkse politici en burocraten voorzien van allerlei in elkaar gezette dossiers en informatie, inclusief een montage van de afgetapte telefoongesprekken, en naar de rechtbank in Nederland gezonden, ‘wat politiek gedaan moest worden was gedaan, Baybasin was verkocht.’ Om Baybasin levenslang in de gevangenis te houden, hebben de Italiaanse, Spaanse, Duitse, Belgische en Turkse betrokkenen hard gewerkt... In Turkije was het de toenmalige directeur van de Narcotica Divisie, Ferruh Tankus, die dit werk verrichtte..
We geven u de verklaringen van een veiligheidsmedewerker, over de wensen van Tankus en J.D., die veel weet over internationale betrekkingen, een goede opleiding heeft genoten, veel tussen Turkije en Nederland heeft gereisd, Baybasin heeft gevangen, een belangrijk persoon is in Nederland en de justitie, en wiens naam ook in kinderporno zaken betrokken is geraakt. De belangstelling die werd getoond voor ons nieuws, door met name het Nederlandse Parlement, Ministerie van Justitie, de veiligheidsdiensten, de Consulaten in Turkije en de bedrijven die uit Nederland komen en andere uit het buiteland komende consortia die in Turkije willen investeren, vinden we een erg goede ontwikkeling. Welke land het ook mocht zijn, wat de taal, de religie, het ras, de stam of het geloof ook mag zijn, uit deze gebeurtenis is gebleken dat iedereen ooit behoefte zal hebben aan MENSENRECHTEN EN GERECHTIGHEID. HIER DE VERBAZINGWEKKENDE VERKLARING De verklaring van Mehmet K. Hoewel ik hield van mijn beroep als politie-agent en in mijn functie financiële en functionele toekenningen heb gekregen, bad ik altijd tot God dat ik in gezondheid, zonder ongelukken of problemen m’n pensioen mocht halen. Ik ben geboren in 1957. Dus ik ben 50 jaar. Na mijn opleiding aan het Lyceum ben ik bij de politie in dienst gegaan. Ik was toen 21 en had mijn militaire dienst voltooid. Mijn dienst bij de Veiligheids Directie begon in 1990. Daarvoor heb ik op diverse andere plekken gewerkt. Destijds was onze directeur Mehmet Agar. Voor mijn functie bij de Veiligheids Directie heb ik een tijd dienst gedaan in Edirne – Istanbul Fatih/Sultanbeyli en daarna bij diverse bureaus van de (Veiligheids) Directie. Maar ik kon niet de door mij gewenste werkprestaties behalen, intussen volgde ik ook een opleiding. Toen ik in Istanbul werkte, wilde ik zeer actief bezig zijn. Ik heb mijn meerderen laten weten dat ik bij afdelingen als Moordzaken, Georganiseerde Smokkel en Narcotica wilde werken, en daartoe een opleiding wilde volgen, maar dat was niet mogelijk, omdat deze afdelingen onder streng toezicht stonden van onze toenmalige directeur Mehmet Agar. Toen Necdet Menzir directeur van de politie in Istanbul was, dus tussen 1992 en 1995. Nadat Orhan Tasanlar en Kemal Yazicioglu werden overgeplaatst, heb ik in 1999 mijn overplaatsing naar Bursa aangevraagd. Maar om redenen die ik niet heb begrepen kon ik niet worden overgeplaatst. Niet elke ambtenaar kan in een stad als Istanbul met zijn gezin en kinderen rondkomen met z’n eerlijk verdiende geld, maar ik probeerde rond te komen. Vandaar, als mijn verzoek om overplaatsing was doorgegaan, dacht ik daar met een paar vrienden zonder al te veel kosten rond te komen. Toen mijn verzoeken om overplaatsing niet werden ingewilligd, verzocht ik om mijn vervroegd pensioen en ik ben op 10-9-1999 met pensioen gegaan. Bij de politie van Istanbul werkte ik van 1995 tot 1997 op de afdeling beveiliging. Het was rustig, en niet een actieve omgeving zoals ik wilde. Maar ik was tevreden met mijn collega's.
Zoals u vroeg, Ferruh Tankus, de directeur van onze afdeling, en ook onze meerderen en directeuren op andere afdelingen, waren allen hoog gekwalificeerde en kapabele mensen. Ze hadden ook een goede opleiding genoten. Voor ons management, de Algemeen Directeur, de mensen in leidinggevende posities en sommige collega's werden in het buitenland speciale opleidingen georganiseerd. Met de directeur Ferruh Tankus, of met mensen uit zijn omgeving heb ik niet nauw samengewerkt. Hij was een populaire man. Hij had goede contacten met politici, burocraten, zakenlieden, veroordeelde mensen, dus met alle mogelijke mensen. Ik had ook weinig te maken met wat hij deed. Hoewel ik me de data niet precies kan herrinneren, waren de jaren 1995-96-97 in Turkije een periode waarin misdrijven zoals drugssmokkel, vrouwen handel en nepexport op hun top waren. De politie van Istanbul en het hele korps waren hard aan het werk. De naam Huseyin Baybasin kende ik al. En met hem ook Ahmet Tombul, Örfi Çetinkaya, Sabri Uğurlu, Hikmet Sevcan, Sadi Başkan en Yaşar Yamak. Vrijwel elke agent kent zijn naam, destijds was hij een nog bekender persoon. Het korps en met name de leidinggevenden kenden hem nog beter. Destijds werd er zelfs veel gesproken over namen als Hüseyin Baybaşin, Behçet Cantürk en Ömür Lütfi Topal. Wat ik heb gehoord, is dat deze namen op de lijst van de contra-guerilla stonden om gedood te worden, maar dat Husyin Baybasin naar Europa gevlucht was. Hier werd destijds over gepraat. Komen we nu op de eigenlijke zaak die u wilde weten, de gebeurtenis die ik niet kan vergeten en die me met afkeer vervult.... Ferruh Tankus en zijn team hielden onder druk van het hogere bestuur en bepaalde politieke organisaties vaak vergaderingen met delegaties uit het buitenland, politiehoofden en deskundigen over het aanhouden van Huseyin Baybasin. Op een dag lazen we in de krant dat Huseyin Baybasin in Nederland gevangen genomen was. Maar hiervoor waren er al mensen die vaak naar het bureau kwamen om informatie te verzamelen over de Baybasin’s, voor zover ik het me kan herinneren was hier ook de toenmalige algemeen directeur van de politie, familie van Mehmet Agar, Yunus. Het was ook Agar die Baybasin zijn paspoort had gegeven. Yunus verzamelde destijds doorlopend informatie. Het Gayrettepe bureau gaf daaraan speciale prioriteit. Ook deed de naam Yalcin Akcadag de ronde. Het is van belang om te zeggen dat voordat Huseyin Baybasin gearresteerd werd, zeg zo een 5 of 8 maanden ervoor, het de taak van het bureau was om de buitenlandse onderzoekers die naar Istanbul kwamen, en zeker degenen die met de Turkse politie zouden samenwerken, te beschermen, te begeleiden en hun werk te vergemakkelijken. Met betrekking tot de mensen voor de Baybasin operatie, verbleven sommigen in politiehuizen en anderen in hotels. Uit Holland kwamen voor de operatie Baybasin, een 52-53 jarige man van wie ik later hoorde dat hij J.D. heette, en twee anderen. Deze twee waren werkzaam in Nederland bij de veiligheidsdienst. Eén ervan zat bij de inlichtingen dienst. Maar destijds waren het niet alleen Nederlandse politiemensen die naar Istanbul kwamen, er kwamen ook mensen uit Italië, Engeland en België. Zelfs uit Duitsland kwamen er mensen. Zij praatten alleen maar buitenlands, maar een collega van me kende een beetje Engels en we waren op de hoogte van wat er besproken werd.
Voor de beveiliging van dhr. D. en de mensen bij hem, waren we met drie collega’s verantwoordelijk. Waar ze ook naar toegingen of met wie ze ook spraken, wij zorgden voor beveiliging. Van tijd tot tijd gebruikten we op het bureau ook civiele auto’s met vervalste kentekens. J.D. en de Nederlandse politie zochten steeds contact met politie, justitie medewerkers en twee gepensioneerde rechters. Ik ben drie keer belast geweest met de beveiliging van deze persoon bij zijn bezoek in Turkije aan Istanbul. De eerste keer gebruikten we zijn echte naam J.D. maar de tweede en derde keer gebruikten om veiligheidsredenen valse namen. De tweede keer dat deze persoon kwam was eind ‘95 of begin ’96. Na zijn meeting op het hoofdkantoor was er onder een valse naam een kamer voor hem gereserveerd in hotel A. in Topkapi. In de lobby van het hotel bespraken ze zaken met mensen van het Nederlandse consulaat. Ook mensen in leidinggevende posities bij de politie, wiens namen ik nu niet wil geven, bespraken daar zaken. Een belangrijk deel van de gesprekken ging over Baybasin maar het was niet onze taak om dit te beluisteren. Vrijdag na een aantal vergaderingen ging de persoon naar zijn kamer, ik geloof dat het een mooie kamer op de bovenste verdieping was, uitkijkend op de Findikzade. Voordat hij de kamer kreeg, hadden we deze natuurlijk al doorzocht om veiligheidsredenen, het was clean. We hadden daar drie kamers genomen. De kamer naast J.D. was leeg, in de volgende verbleef de politiechef uit Nederland, ook onder een valse naam. Dus de kamer tussenin werd leeg gehouden. Ik heb met J.D. geen woord gesproken, ik kende ook geen vreemde taal. Hij riep mijn collega naar zijn kamer en vertelde hem dat zijn werkzaamheden waren afgelopen en dat hij een paar dagen Turkije wilde bezichtigen en zich ontspannen, overdag wilde hij historische en toeristische plekken zien en 's avonds wilde hij vermaak. Natuurlijk zei m’n collega OK. We rapporteerden alles wat J.D. vertelde en wilde aan onze directeur, maar we hoefden niet schriftelijk te rapporteren, zelfs een telefonische briefing kon volstaan. Mijn collega, wiens naam ik niet wil geven, die nog steeds werkzaam is bij het corps, zei tegen me: “Morgen is het zaterdag, deze man wil het weekend benutten en gaat volgens mij naar het Topkapi paleis, maar hij zei dat hij de nacht niet onbenut wilde doorbrengen. Toen het woord nacht viel, dacht ik bij mezelf, wil deze man een vrouw van ons?” Ik zei tegen mijn vriend dat we het maar niet moesten doen en het aan onze directeur moesten rapporteren, en dit deden we dan ook. Maar het antwoord dat we kregen was, dat we alles moesten doen wat die man wilde. Hij was een belangrijk man, zeiden ze. Ik belde een bevriende collega’s van de afdeling smokkel, vrouwenhandel en diefstal en zei: “We moeten een vrouwenhandelaar hebben. We beveiligen een belangrijk persoon en hij kan wel eens een vrouw van ons willen voor de nacht, kunnen jullie ons helpen.” Zij zeiden: “Breng jullie gast naar de kroegen in Taksim, daar stikt het van de prostituees, ze komen gewoon naar je tafel, geen probleem. J.D. die het ontbijt in zijn kamer nuttigde, riep ons naar zich toe en vertelde ons dat hij erg tevreden was over ons. Dit was zaterdag ochtend, zo rond 10:00 of 11:00h. Wij vertelden hem, dat als hij dit wenste, wij hem naar de kroegen in Taksim konden brengen, waar hij zich kon vermaken. De man uit Nederland die er ook was, was al weg. Hij vertelde volgens mij dat hij naar België was gegaan.
Hij wilde niet naar Taksim. Hij zei dat hij de avond in het hotel wilde doorbrengen, maandag zou hij naar Izmir, Kusadasi, Gumbet, Bodrum en nog een aantal plaatsen gaan. Na maandag zou hij een zelf een rondreis maken en dan had hij ons verder niet meer nodig. Mijn vriend vertelde hem dat als hij niet naar Taksim zou gaan, er in toeristische hotels als deze geen vrouwen (prostituees) naar de kamers komen er geen vertier zou zijn en hij enkel naar het restaurant in het hotel kon gaan voor vertier als dit was georganiseerd. Maar dat wilde hij ook niet. Een beetje terughoudend vertelde hij ons dat hij liefde wilde bedrijven met een man. Mijn gezicht werd rood, ik schaamde me. Het vinden van een vrouw was tot daar aan toe, maar deze persoon wilde een man van ons en we wisten niet wat we moesten doen. Deze wens rapporteerden we niet aan onze directeur, ze hadden ons verteld dat we moesten doen wat deze man wilde. We konden niet zeggen, ‘maak je keuze’ uit een van de jongeren van de straat. Maar we vroegen hem op een nette manier of hij wel of niet de daad zou verrichten. Hij zij ja. De achterbuurt van Topkapi kwam bij me op. Ik ging alleen daar naartoe, in een burger auto met vals kenteken. In de achterbuurt spoorde ik een van de jongens op, die ik kende van mijn vroegere dienst tijd daar, die bekend stonden als verslaafd, voor diefstal veroordeeld dus beter bekend als ‘straatkinderen’, die onder bruggen slapen. Ik geloof dat hij destijds 14 of 15 was. Hij had een veroordeling, maar hij had nog niet in de gevangenis gezeten. Ik riep hem naar me toe en vertelde hem dat ik een klus voor hem had. Hij zou in een paar dagen zelf geld kunnen verdienen. Deze jongen had in het verleden ook met anderen de daad verricht. Ik vertelde hem het verhaal, hij zei OK. Het was in ieder geval beter dan op straat slapen. Ik vertelde hem, dat hij geen geld mocht vragen van deze persoon, of proberen te stelen, hij ging akkoord. Jullie kennen deze persoon zelf ook. Voordat we hem brachten, nam hij een bad, schoor zich etc., we gaven hem kleren die de obers niet meer gebruikten en zaterdag avond riep hij hem naar zijn kamer en ze aten het avondeten in zijn kamer. Ik geloof dat het 02:03h was, toen de jongen de kamer verliet en naar de lege kamer ernaast ging. We vroegen hem wat er was gebeurd, eerst wilde hij niets vertellen maar toen we erop stonden dat hij het ons zei, vertelde hij dat ze gemeenschap, seks hadden gehad. In zijn zak had hij Dollars of Marks, dat weet ik niet zeker, maar zondag ochtend zei de jongen dat hij wat kleren ging kopen en weer terug zou komen. Maandag wil hij me naar Izmir brengen en ik wil mee. We zouden in net zoveel problemen kunnen geraken als deze jongen, dus mijn collega volgde hem, na twee of drie uur kwam hij terug met z’n nieuwe kleren. Zondag hadden ze weer gemeenschap, na een paar uur samen ging de jongen naar zijn eigen kamer. Maandag ging hij met een auto, waarvan we wisten dat deze van de Nederlandse consulaat was, met de jongen naar Izmir, Kusadasi en Bodrum. Een week lang was deze persoon samen met J.D., zijn geldgebrek had hij opgelost. Nadat de plaatsen waar D naar toe zou gaan bekend waren, werden de gemeenten en belangrijke dorpen ingelicht en zijn kenteken doorgegeven voor zijn doorreis. Dit is alles wat ik te zeggen heb over deze kwestie. IN DEZE KRANT ZULLEN WE HET NIEUWS BEHANDELEN WAAROVER IN DE WERELDPERS WERD BERICHT, OVER DE PERSOON IN DIT
ARTIKEL, DE BEKENDE JURIST J.D., NIEUWS DAT DE NEDERLANDSE VERANTWOORDELIJKEN EN POLITICI NIET HEEFT BESCHAAMD … DE BEKENDE PERSOON DIE ONDERWERP WAS VAN HET NIEUWS IN KRANTEN, TV’S, INTERNET SITES EN NIEUWSPROGRAMMAS OVER DE HELE WERELD KAN NIET WORDEN AANGEPAKT DOOR DE MEDIA... WAAR RECHT, RECHSPRAAK, RECHTVAARDIGHEID, MENSWAARDIGHEID EN MENSENRECHTEN ALTIJD AANWEZIG ZIJN, DE SCHAAMTELOZE HANDELING WAAR IN TURKIJE EEN GEWOON PERSOON NIET MEE WEG KAN KOMEN, LAAT STAAN EEN JURIST, EEN GEBEUTENIS DIE IN DE TURKSE REPUBLIEK GEEN GELIJKE KENT. DAT DEZE GEBEURTENIS NIET BINNEN ONZE LANDSGRENZEN IS GEBEURD, IS EEN GELUKKIGE ZAAK.. ER ZAL EEN SERIEUS ONDERZOEK WORDEN GEDAAN NAAR DE VERANTWOORDELIJKE AMBTENAREN VAN DESTIJDS DIE J.D., DIE TOT EEN PUNT VAN ONDERHANDELING IS GEMAAKT BIJ DE ARRESTATIE VAN BAYBASIN, VANUIT TURKIJE BEDIENDEN.. EN DIT IS VOLGENS ONS GOED NIEUWS… WORDT VERVOLGD.
