Koeienproject
Nicoline
De maand februari is voorbij gevlogen. Naast het werk op de kleuterschool had ik ook andere opdrachten gekregen van de projectleider van BenG. Een van de projecten is het programma Cows for Kids. Gezinnen die rond moeten komen met een minimaal inkomen kunnen zich aanmelden voor het lenen van geld voor een koe. Met de melk opbrengst kunnen ze de lening terugbetalen en een klein beetje hun basissalaris verhogen. Een voorwaarde is dat de kinderen naar school moeten. Na 3 jaar is de lening terugbetaald en is alle melkopbrengst extra inkomsten en is het gezin in het bezit van een koe. Samen met de voorzitter van BenG uit Nederland en de voorzitter van de NGO uit India hebben we het project wat nu tien jaar bestaat geëvalueerd. Dit was een leuke klus. Enkele dorpen zijn bezocht en de gezinnen werden geïnterviewd. Gemiddeld zijn er in de eerste 3 jaar weinig op vooruit gegaan want van een deel van de melkinkomsten moest de lening worden terug betaald. Daarna kregen de gezinnen daadwerkelijk meer inkomsten. Zonder uitzondering zijn alle kinderen naar school gegaan. Meerdere kinderen zijn zelf door gaan studeren. Bij
mijn bezoek aan een van de dorpen ervoer ik wat het betekent als je aan de onderkant van de samenleving leeft. Enkele huizen zijn opgebouwd van steen maar de
hoog gegrepen. Een koe is dan een zware belasting die dagelijkse zorg vraagt. Van alle gezinnen is het ongeveer 10% gelukt om dit doel te behalen. Voor de kinderen die allemaal de lagere school hebben afgerond, blijft het moeilijk om een betere baan te vinden dan hun ouders. Ze kunnen dan wel lezen en schrijven maar voor een baan zullen ze dit buiten hun dorp moeten zoeken. De dichtstbijzijnde stad is dan op 35 km afstand, wat te doen is met de bus. Voor een meisje die verder van huis een baan moet zoeken zal ze afhankelijk van familie zijn die daar ter plekke woont. Meisjes mogen niet zelfstandig wonen. Naast het harde werken hebben we zeeën van vrije tijd. In de weekenden maken we leuke uitstapjes met de motor in de omgeving maar af en toe houden we een korte vakantie. Eind maart kwam mijn collega Sonja met haar man op bezoek. Sonja heeft voor Ons Tweede
meeste huizen zijn lemen hutjes met een palmbladeren dak. Zonder elektriciteit moeten de kinderen na een hele schooldag bij een klein olielampje hun huiswerk maken. Om het huis lag de tamarinde op juten zakken te drogen. Het hele gezin helpt mee om deze te pellen voor wat extra inkomsten. Vader doet dit de hele dag en moeder zorgt voor de koe. Daarmee loopt ze de hele dag door de velden voor het laten grazen van de koe. Als ze dit niet doet zouden de melkinkomsten besteed moeten worden aan brokjes en hooi. Met de
Cows for Kids-koe in het dorpje Velayuthampatty tamarinde-opbrengst en de melkopbrengst verdient het gezin dan 250 roepies (€ 3,-) per dag, zo’n 100 roepies meer dan de een dagloner op het veld. Je snapt dan dat een koe met de waarde van 40.000 roepies een aantrekkelijk bezit is. Als er een trouwpartij, ziekte of overlijden in de familie is kan men de koe verkopen en is men niet afhankelijk van een dure lening. Het idee dat nadat de gezinnen de lening hadden afbetaald en hun veestapel zouden kunnen uitbreiden en zo hun levensstandaard blijvend konden verhogen, was te
Thuis 1 jaar in India gewerkt. Met z’n vieren zijn we naar Pondicherry aan de oostkust gereisd om haar project te bezoeken. Voor ons was dit een hele onderneming want we wilden aansluitend daar een motorvakantie houden. Aangezien de afstanden hier eindeloos zijn en de gemiddelde snelheid laag is besloten we dat we eerst een stuk met de trein zouden doen. 4 personen kaartjes kopen is al een heel gedoe maar dat ging wonderwel snel. Een kaartje voor de motor was van een andere orde. Uiteindelijk zaten we met motor en al in de trein en kon onze vakantie beginnen. Eerst een paar dagen samen met Sonja en Hans het project Jawala Home (woon/dag gemeenschap voor verstandelijk gehandicapte vrouwen) bezocht en ondervonden dat alle inzet van Sonja nog steeds veel vruchten afwerpt. De activiteitenprogramma’s worden nog steeds volgens het rooster gevolgd. Nieuw was het weefgetouw waarmee ze extra inkomsten kunnen verwerven. Zowel het personeel als de cliënten wonen bijna allemaal bij elkaar. Je hebt als medewerker 24-uursdienst en alleen een paar dagen per jaar vrij om je familie te
zoals bij de hindoestaanse pelgrims. Christenen strompelen hier op hun knieën van de ene kerk naar de andere. Gelukkig is een van de paden tussen 2 kerken gevuld met zand.
Het nieuwe weefgetouw voor Jawala-home
Van de oostkust zijn we via twee grote tempel steden Thanjavur en Tiruchirappalli weer naar Athoor gereden, onze thuisbasis. Je kunt hier tot hooguit 13:00 uur rijden vanwege de warmte. We houden dan even siësta op de hotelkamer en gaan dan om 16:30 uur het dorp, de stad of de omgeving verkennen. ’s Avonds kun je meestal op de dakterrassen van de hotels of in de vele lokale eettenten verrukkelijk eten. Zo tegen tienen is het leven hier afgelopen en keert er zelfs in de grote steden de rust terug.
bezoeken. Dus collega’s wees gerust: Nicoline komt terug. Pondicherry is een grote stad waar meerdere buitenlanders wonen en werken. Vlak erbij ligt de Ashram Auroville. Een aparte community binnen India waar 38 nationaliteiten wonen. Daar vielen we voor het eerst niet op dat we als buitenlanders op de motor reden. Via Chidambaram en Tranquebar zijn we naar Velanganni gereden. Dit is een pelgrimsoord voor christenen. Behalve dat de tempels hier kerken heten
Motorfie nabij Tiruchirappalli
en wit zijn in plaats van gekleurd is de aanbidding net
Het rijden op de motor in het chaotische verkeer heeft een ander groot nadeel. Andere motorrijders vinden ons erg interessant. Ze gaan dan zachtjes voor ons rijden, als we ze in willen halen gaan ze weer harder rijden. Ook komen ze gezellig naast ons rijden, liefst nog met hun mobieltje gericht op ons. Ze snijden ons of stoppen plotseling allemaal met een big smile en de vraag “where are you from” en vervolgens “what’s your name”. Het blijft dan lastig om altijd vriendelijk te blijven na een bijna-doodervaring.
Boven: het strand van Velanganni. Ook al is het een christelijk dorp, iedereen houdt zijn traditionele kleding aan bij het zwemmen.
JOS Na onze 10-daagse reis aan de oostkust begin ik hier toch de controle te verliezen doordat de temperaturen verder oplopen. Het zagen, snoeien en maaien gaat lekker, maar het leven wordt zwaar midden op de dag. Het is nu tussen 11:00 en 17:00 uur zo’n 32˚ C, maar de officiële gevoelstemperatuur ligt op 40˚ C. Ik ga nu een serieus tropenrooster instellen waardoor ik nu weer net als vroeger om 06:00 uur opsta.
Auroville. Op de achtergrond het meditatiecentrum.
08:00 uur. Het belooft weer een hete dag te worden.
Sonja, Hans en Nicoline op bezoek bij Jawala-home voor verstandelijk beperkte vrouwen.
Hotelingang in Tiruchillappalli. Nicoline had hier een mooi en betaalbaar hotel gevonden terwijl ik met de motor daar even op wachtte. Toen ze bij mij achterop kwam, waarschuwde ze mij dat er een lange steile helling was om bij de ingang te komen. Dus ik schakelde terug naar de 1e versnelling en met vol gas brulde ik onze 8 pk motorfiets naar boven. Langs de helling stond een official die uit alle macht op zijn fluit blies. Normaal gesproken denk je dat dit een stopsignaal is, maar deze man was zo enthousiast van de aanblik, dat hij ons met zijn fluit de helling op aanmoedigde.
Straatbeeld in Chidambaran
Trichi
Straatbeeld in Trichi
Marktje met op de achtergrond de snelweg tussen Trichi en Dindigul
Rechts: even zoeken, maar dan heb je ook wat
Leverancier van potten en pannen
