Nederland Bedankt! Rieke K. Oedairamsingh

Nederland Bedankt! Rieke K. Oedairamsingh 17-11-2006

1

Dit is het boek van een meisje dat van Suriname naar Nederland emigreerde op 24 november 1975. De dag dat Suriname onafhankelijk werd arriveerde zij in Nederland en begon voor haar een nieuw leven. Dit boek is gebaseerd op haar echte leven in Suriname en Nederland. In Nederland schrijft ze haar ervaringen wat ze heeft meegemaakt beginnend van de dag dat ze in Nederland arriveerde. Haar leven is drastisch veranderd door het leven in Nederland, haar geloof en haar chronische pijnen in haar rug hebben haar een andere kijk op het leven gegeven.

2

Hoofdstuk 1 Het is vrijdag in de maand november, 25 november 1975 om precies te zijn. Daar stond ik dan op Schiphol, nietsvermoedend dat het buiten ijskoud zou zijn. Ik had teenslippers aan met hoge hakken, een lange rok en een kort bloesje en ik was toen 17 jaar. Mijn zus en zwanger stonden buiten opons te wachten, om mij en mijn zusje Asha die toentertijd 15 jaar was te verwelkomen in Nederland. Wij kwamen met onze vlucht uit Suriname, denkend in mijn hoofd; ik ga naar het beloofde land, het toekomstige land, het land waar ik van droomde, Nederland. Ik had een plan in mijn hoofd, bedacht dat ik in Nederland zou afstuderen en dan bij Artsen zonder grenzen zou werken of werken op Schiphol wat die dag zo een indruk op mij had gemaakt. Ik liep samen met mijn zusje naar buiten en daar stond mijn zus Wilma die 4 maanden eerder hier in Nederland gearriveerd was met haar man en dochtertje Sunita uit Suriname. Wij omhelsden elkaar innig en ik keek nieuwsgierig om mij heen, wat een land vol met pracht en praal dacht ik. Want dat is wat ik hoorde van mijn famili e en kennissen die eerder in Nederland waren geweest op vakantie. Bibberend en rillend van de kou ging ik in de auto zitten en gelukkig waren we na een rit van een half uur thuis bij mijn zus in Rotterdam. Wilma zei dat de markt hier 5 minuten vandaan was en vroeg of ik zin had om te gaan. Ik zei uit alle enthousiasme heel gauw “ja!” Mijn zus Wilma had een klein kort jasje voor mij meegenomen en die hing een beetje om mijn schouders, eigenlijk was hij gewoon iets te groot en dat kwam omdat ik op mijn 17 e jaar maar ongeveer 40 kilo woog, ik was zo mager als een lat. Op de markt aangekomen kocht Wilma wat fruit en groente. Op weg naar huis vroeg zus of we zin hadden in patat met mayonaise of met pindasaus. Ik had nog nooit patat gegeten in mijn leven en dat kwam omdat ik ook nooit van aardappels hield, maar pindasaus daar hield ik wel van. En koos toch voor patat met pindasaus wat ik eigenlijk toch stiekem na de eerste hap stiekem weggooide. Bibberend van de kou liepen wij terug naar huis. De volgende dag was zaterdag 26 november 1975. Ik ben die dag het huis niet uitgeweest omdat wij de ritme van mijn zus moesten volgen, lekker laat uitslapen tot een uur of 14.00 a 15.00 uur en daarna het huishouden doen, wat voor mij heel vreemd was aangezien wij altijd in Suriname om 07.00 uur onze bed uit moesten of soms wel voor 07.00 uur. Die zondag kwam een goede vriend van mijn zus ons ophalen. De bestemming was provincie Groningen. Het was namelijk de bedoeling dat ik bij mijn broer en zijn gezin zou gaan wonen. Mijn moeder had dit namelijk afgesproken met mijn broer. ‘Rieke zou bij Randjiet gaan wonen en daar gaan studeren’. Na een rit van ongeveer 3 uur kwamen wij in Groningen aan. Ik bleef nieuwsgierig om mijn heen kijken en naar de dingen staren. Voor mijn gevoel zagen alle mensen er eigenlijk een beetje het zelfde uit. Hollanders zijn leuke, lieve en aardige mensen vind ik. In het huis aangekomen van broer Randjiet gingen wij rustig zitten en bijkomen van de rit. Ik praatte iedereen bij over hoe het in Suriname was en hoe onze reis was verlopen. Alles ging goed zei ik. Na een paar uur te hebben gekletst en gezeten zei mijn zus Wilma dat ze terug zouden gaan naar Rotterdam. Mijn schoonzus bracht mij naar mijn kamer toe, een kamer dat ik volgens haar zou moeten delen met mijn drie neefjes en nichtje, ook sliepen 2 zusjes van haar in die kamer. Ik kon het bijna niet geloven, het huis had geen badkamer, 1 toilet dat op een klein balkonnetje stond en 1 gaskachel dat het hele huis zou moeten verwarmen. Ik vond dit vreselijk! Ik wou gewoon niet aan de kou denken. Die nacht heb ik heel slecht geslapen en was dan ook ‘s morgens vroeg heel gauw weer op. Later op die maandag riep mijn broer Randjiet mij, hij had namelijk nieuws te melden. Randjiet zei tegen mij dat hij iemand ‘voor mij had’. Iemand waarmee ik kon trouwen. Hij vertelde mij dat hij ‘hem’ in het centrum tegen was gekomen, een volbloed Indiër. Ik hield mijn mond op dat moment stokstijf dicht en ik zei geen woord. Er ging zoveel door mijn hoofd heen. Ik wil helemaal niet trouwen dacht ik,

3

ik ben hier naar Nederland toegekomen met andere bedoelingen. Een toekomst als werkende vrouw bij Artsen zonder grenzen of op dynamische Schiphol, niet als 17 jarige getrouwde vrouw van een volbloed Indiër. De volgende dag kwam hij langs, hij zat in de kleine woonkamer op de bank en mijn broer riep mij erbij. Wat een vreselijk moment vond ik dat. Toen de Indiër later vertrok vroeg mijn broer mij wat ik van hem vond. Voordat ik wat kon zeggen voegde hij toe dat hij later met de Indiër zaken zou doen in de im- en export branche. Ze zouden samen handel drijven in kleding. Randjiet had de Indiër beloofd dat als hij met zijn zusje zou trouwen dat ze samen een handel in kleding zouden beginnen. Na een week had ik nog geen antwoord gegeven op zijn vraag. Ik bekeek de situatie in het huis, we woonden met 17 mensen in een huis 40 vierkante meter. We hadden geen geld, geen mogelijkheid tot studeren en geen werk. Op een gegeven moment zaten we gewoon op elkaars lip. Er is geen uitweghier dacht ik. Mijn schoonzus vertelde mij dat als ik zou trouwen ik makkelijk een woning en uitkering zou krijgen. Op een dag vroeg mijn broer mij of ik al had besloten wat ik wou doen. Voor school had ik geen geld want ik was nog steeds werkloos en ik woonde al ongeveer 8 maanden in Nederland. Ik heb toen toch besloten om te gaan trouwen omdat ik op dat moment voor mezelf zag dat ik geen keus had. Er was geen sprake van aantrekkingskracht, liefde en gevoelens voor hem en toch besloot ik om met hem te trouwen. Hij in tegendeel had wel gevoelens voor mij. Op het moment dat ik mijn besluit uitsprak wist ik dat ik mijn leven zou vergooien en toch had ik het gevoel dat ik geen uitweg had. Daar gingen mijn mooie dromen over mijn toekomst, ze vielen in duigen en vaak heb ik hier stiekem veel tranen over gelaten. De dag was aangebroken, 17 februari 1976 gingen wij trouwen. Met dezelfde kleding wat ik aan had op de dag dat ik vanuit Suriname arriveerde in Nederland. Van de Nederlandse buurvrouw Beppie kreeg ik een bos bloemen in mijn handen gedrukt ‘ik hoop dat je heel gelukkig word’ zei ze met een glimlach. Dat word ik dus mooi niet dacht ik op zo een moment. De ambtenaar van het stadhuis sprak ons heel aardig toe en nadat ik mijn jawoord had gegeven feliciteerde hij ons. Voor mijn gevoel was er op die dag niets bijzonders gebeurd. Na een tijdje met Radjesh (de Indiër) in het huis van mijn broer te hebben gewoond kregen wij een huis toegewezen van de gemeente Groningen. Ik was hier natuurlijk heel er blij mee. Het hebben van je eigen huis is natuurlijk heel anders nadat je een jaar bij iemand heb ingewoond. Enige tijd later krijg ik mijn eerste kind, een jongen genaamd Satish. Ik was veel bezig met de baby en elke dag vroeg ik me af of ik het wel goed deed. Ik had van huis uit heel wat kennis meegekregen. Ik zag hoe mijn schoonzusters hun kinderen verzorgde en het ging mij altijd goed af. In de buurt waar ik woonde was het erg stil.Na 2 jaar te hebben doorgebracht met mijn ex-man dacht ik: het wordt nu tijd dat ik voor mij zelf ga kiezen, ik ga scheiden, terwijl ik zwanger was van de tweede. Wij hadden heel vaak meningsverschillen die uitliepen op heftig fysiek geweld. Hij pikte niet veel van mij en ik niet van hem. Hij was het er mee eens dat wij uit elkaar zouden gaan. Ik zou in het huis blijven en hij zou opzoek gaan naar een andere woning. Na de scheiding bleef hij in het huis en ik trok weer in bij mijn broer Randjiet. Mijn ex-man kwam vaak de kleine bezoeken. Ik was een dag niet thuis en hij was er bijna vandoor gegaan met de baby. Op het moment dat hij bijna buiten stond met de baby stond ik voor zijn neus. ‘Hier met die baby’! schreeuwde ik. Na een heftige scheldpartij kreeg ik hem uiteindelijk terug. Radjesh heeft letterlijk gevochten om zijn kind. Ik was degene die ervan overtuigd was dat Satish bij mij hoorde. Na ongeveer 2 dagen heeft mijn ex-man een vlucht geboekt naar zijn land van herkomst. Ik vond het niet erg dat hij vertrok en was er ergens blij mee dat hij terugkeerde naar India. Na een tijd krijg ik eindelijk mijn eigen woning. Een ruime huis in een leuke straat. Iedereen bij mij in de buurt was heel erg aardig. Mijn buurvrouw die 1 deur naast mij woonde at heel vaak mee en kwamen dan ook vaak bij mij langs. We waren net twee zusjes.

4

Hoofdstuk 2 Het ging goed met mijn leven. Ik had plannen om te gaan beginnen met een sport. Karate had me altijd al geïnteresseerd omdat toen ik in Suriname woonde mijn broer Amar ook op Karate zat. Prachtige verhalen vertelde hij erover, hoe je onder andere moest verdedigen, de technieken die je leerde het leek mij geweldig! Ik vroeg mijn moeder toen of ik ook op karate mocht, maar me moeder antwoordde; ‘Nee, dat is niets voor meisjes’. Hier in Nederland had ik eindelijk mijn kans en schreef mij in op een Karate, Dojo in Groningen. Het begin ging erg moeilijk maar met veel oefenen en keihard trainen slaagde ik van de witte band tot aan de groene band.Na het behalen van mijn groene band begon ik het een beetje op te geven, door mijn zwangerschap. Ik had een jongen leren kennen die uit Suriname kwam om hier te wonen. Hij woonde eerst bij zijn oudere zus die een huis had in de Oude Pekela. Halima en ik kwamen elkaar elke zondagmiddag tegen in de bioscoop. In de bioscoop van Groningen draaide ze namelijk elke zondagmiddag een Bollywoodfilm. Zo werden Halima en ik vriendinnen van elkaar. Halima vertelde me dat haar broer uit Suriname hier naar toe zou komen en dat hij en ik wel een goede paar zouden vormen. Ik vertelde haar dat ik al een kind had en dat ik ook al een keer getrouwd ben geweest. Dat maakte voor Halima niet uit, zei ze. In de Hindustaanse cultuur was het namelijk een schande als een jongen die zelf nooit eerder getrouwd was geweest met een vrouw zou gaan die al een kind heeft uit een eerder huwelijk. Na lang gepraat te hebben met Abdul kwam ik er gelukkig achter dat hij dat ook niet erg vond. Alles in mijn leven leek goed te gaan. Abdul vond een tijdelijke baan in een fabriek niet zo ver van de stad in Groningen. De zwangerschap ging ook erg goed en ik woog in mijn zevende maand ongeveer 46 kilo. Ik was uitgerekend op 29 maart wat ook de verjaardag is van Abdul. De baby kwam 2 weken later dan uitgerekend namelijk op 14 april 1981. Ik was zeer verheugd met de komst van onze dochter, ik dacht bij mijzelf ik heb nu een zoon en een dochter! Meer kinderen hoef ik niet. Ik moet ervoor zorgen dat mijn kinderen goed terecht komen. Vooral een goede studie en niet als mij worden door niet verder te kunnen studeren. Abdul en ik hadden af en toe zo onze meningsverschillen en ook woordenwisseling over de opvoeding van mijn zoontje Satish die toentertijd twee en half jaar was. Ik was bekeerd van de Hindoeïsme tot de Islam en dat gold ook voor mijn zoontje. Hij was natuurlijk te jong om dat zelf te beslissen maar ik heb nooit het idee gehad dat hij het er niet mee eens was. Abdul hielp veel met het verzorgen van de kinderen. Wij hadden helaas niet zoveel familie in Groningen bij wie wij terecht konden dus na het doen van de boodschappen waren wij voornamelijk vaak thuis of af en toe bij de buren op bezoek, Ria en Joop, of zij bij ons. Ria en Joop waren twee hele lieve mensen en hadden zelf twee kinderen Jan en Janneke die met onze kinderen speelde. Ook hadden wij Indonesische buren die heel aardig waren, zij kwamen ook uit Suriname. Mijn zoon werd door hun verwend met snoep. Abdul vond het gelukkig niet erg dat ik ook aan sport deed. Na de geboorte van de baby was ik gestopt met Karate en begon met Aerobics. Dat vond ik erg leuk om te doen. Na 10 jaar gewoond te hebben in Groningen gingen wij verhuizen naar Den Haag. Dat vond ik heel erg. Abdul werd ontslagen omdat er geen werk meer was. Mijn zoon Satish was toen 7 jaar en mijn dochter Nazia was 2,5 jaar. Abdul kwam naar me toe en zei ‘weet je wat, ik kan hier geen andere baan vinden en we hebben bijna ook geen familie hier, zullen wij verhuizen naar Den Haag’? Ik twijfelde omdat ik in eerste instantie dacht dat het een drukke stad is om te wonen maar later stemde ik toe. Wij namen afscheid van mijn broer Amar en zijn gezin. Ik beloofde trouw dat ik hem vaak zou bellen. Van mijn broer Randjiet en zijn gezin heb ik toentertijd geen afscheid kunnen nemen, ze spraken niet meer met mij omdat ze het afkeurde dat ik van hindoe, moslim ben geworden.

5

Ik had via een makelaar een huis in Den Haag gehuurd wat niet zo duur was.In de zomer van juli 1984 verhuisden wij naar Den Haag en ging ik wonen in de Schilderswijk aan de Delftselaan. Ik kon niet geloven dat er zoveel verschillende culturen bestonden in een stad! Ik denk dat er tegen die tijd wel 50 nationaliteiten door elkaar heen woonden. Dat was voor ons absoluut geen probleem. Ik schreef mijn zoon in bij een basisschool bij ons in de buurt de Vliegerschool aan de Vliegerstraat. Mijn kleine dochter Nazia schreef ik in bij de kinderopvang De Rozenburg in de Rozenburgstraat. Ik kreeg zelf een uitkering omdat ik door de arts van de GGD afgekeurd werd door rugklachten. Mij werd geadviseerd om te sporten en omdat ik altijd al van sporten hield schreef ik mij in op de sportschool waar ik tot de dag van vandaag nog steeds sport, sportschool Atlas. Er woonden veel familie van Abdul in mijn nieuwe buurt onder andere zijn broers en zusters. Het was best een gezellige tijd toen! Na ongeveer 2 jaar vroeg ik aan Abdul of ik met zijn nichtje Amiena een keer naar India zou mogen gaan. We hadden kennissen uit India die bij ons in de buurt woonden. Ik vond India zo een fascinerend land. In die tijd had ik documentaires op tv gezien over India en bollywood films keek ik ook graag naar vol met glitter en glamour! Ik wou daar graag naar toe en Abdul stemde in en wou ook op de 2 kinderen passen. Amiena en ik gingen 3 weken naar India het was mooi maar aan de andere kant zat het land vol met armoede. Je zag veel daklozen mensen en veel bedelaars. Als je wat ging kopen dan was de prijs 5 keer zo duur dan normaal. Wij logeerden bij onze kennissen in Bombay in het huis van de vrouw van een beroemde Indiaas acteur genaamd Kader Khan. De vrouw des huizes noemen wij ‘Dadie’. Zij nam ons mee naar de bekende plekken in India. Amiena en ik kochten mooie spullen; sieraden, kleding en schoenen. Ook bracht Dadie ons naar Delhi en Aagra waar de beroemde Taj Mahal staat. Wat een prachtig gebouw, zoiets had ik nou nog nooit gezien. India vond ik leuk maar sommige dingen ook weer niet zoals die verschrikkelijke armoede waar niemand wat aan deed. Na 3 weken keerde wij terug in Nederland. Onze reis was echt een beleving wat ik eigenlijk niet had verwacht. Een tijd na mijn reis zei Abdul dat hij van plan is om met zijn zwager naar Mekka te gaan voor de bedevaart. Wij noemen dat ‘Hadj’. Zijn moeder kwam toevallig in die tijd op vakantie in Nederland. Ik vond het wel vreemd dat Abdul 5 weken weg ging, maar als iemand graag naar Hadj wil dan kan je dat niet tegenspreken. Abdul ging met zijn zwager naar hadj en ik bleef achter met de 2 kinderen. Elke dag wou ik dat de dag sneller voorbij ging want het was niet zo fijn. Het was de zomer van 1988 en het waren warme dagen, af en toe ging ik met de kinderen naar de speeltuin en verder waren we veel thuis met z’n drietjes. In de tijd dat Abdul weg was kreeg ik nauwelijks bezoek van zijn familie er gebeurde eigenlijk niets bijzonders. Eindelijk brak de dag aan datAbdul zou terugkeren naar Nederland en wij vertrokken naar Schiphol om Abdul op te halen. Hij was ziek geworden en was heel donker van kleur. Thuis aangekomen vertelde hij vol glorie wat hij allemaal beleefd had in Mekka en dat zijn dromen zijn uitgekomen.

6

Hoofdstuk 3 Ik ging 2 keer per week naar Aerobic. Ik vond dat erg leuk want op de lessen waren er veel verschillende culturen bij elkaar. Abdul volgde in die tijd een cursus voor de bouw. Hij heeft hier veel aanleg voor. We leefden van een uitkering en ik dacht er overna om ook een cursus te volgen zodat ik later geld kon verdienen. Ik en de zus van Abdul, Waheeda, schreven ons in voor een kappersopleiding. Het was 2 keer per week. In het begin vond ik de opleiding vrij pittig maar naarmate ik steeds meer leerde had ik het goed door. In die tijd was de opleiding best duur namelijk 600 gulden en ik moest het zelf betalen. Ik deed erg mijn best maar kon nooit goede modellen vinden die ik kon knippen tijdens de opleiding. Ik haalde de eerste keer de theorie- en praktijkexamen niet. Ik heb in totaal 3 keer examen moeten doen waarbij ik voor de praktijkexamen met 0,5 zakte en gaf het op. Ik merkte op de sportschool dat ik altijd vrij veel energie over had na het trainen. Ik probeerde hier wat mee te doen door een opleiding Aerobics te volgen. Het kosten mij niet veel tijd en geld om deze opleiding te volgen omdat ik al wat gevorderd was in Aerobics. Al snel had ik mijn diploma op zak en was hier heel erg blij mee. De families konden niet begrijpen wat je nou met een sportdiploma moest doen. In ons cultuur was sporten toendertijd niet belangrijk. Ze vonden het waardevol als je op kantoor werkte of schooljuf werd. Al gauw begon ik met vrijwilligerswerk op de sportschool. Als de AerobicInstructrice geen les kon geven dan nam ik de lessen van haar over. Ik werkte 6 jaar op de sportschool Atlas. Mijn vriend Abdul deed ook zijn best voor zijn papieren en voltooide zijn opleiding bij de bouwschool. Met de kinderen ging het ook goed op school, Nazia was 3 jaar en Satish was 7 jaar. Beide zijn ze slim en hadden geen problemen op school. De leraren van de Vliegerschool waren tevreden over hun. Rosa was de eenoudste zus van Abdul. Ze woonde bij mij om de hoek. Ze hield ook veel van de kinderen. Ik werd op 28 januari 1986 in de avond gebeld door een van de dochters van Rosa gebeld. Ze voeg of ik even bij hun langs kon komen. Het was een uur of 21.00 in de avond. Ik belde aan en de deur ging in stilte open. Toen ik in de woonkamer stond voeg ikwat er aan de hand was. Fausia, de vijfde dochter van Rosa, vertelde dat haar vader, Salim, en haar broer, Asief, Rosa naar het ziekenhuis hadden gebracht. Ze voelde zich niet goed en ze hadden de alarmlijn 06-11 gebeld, die gaf aan dat de politie eerst gebeld moesten worden voordat ze hulp konden bieden. Salim en Asief besloten toen om haar zelf naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, De Westeinde Ziekenhuis, te brengen. Wij wachten die avond tot er bericht kwam over Rosa. Ik stelde de dochters gerust dat hun moeder goed behandeld werd in het ziekenhuis en dat het daarom zo lang duurde. Na enige tijd kwamen Salim en Asief thuis, maar zonder moeder. Ik zei tegen de meiden dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, Rosa was vast opgenomen in het ziekenhuis. Salim, de vader en Asief waren stil. Ik vroeg aan Salim waar Rosa was. Hij zei zachtjes, ‘luister goed iedereen, je moeder is overleden’. Iedereen was stil en de dochters kijken geschrokken mijn kant op. Wij konden niet geloven wat wij hoorden. Een vrouw die niet ziek was en opeens overleed. De arts constateerde dat Rosa een acute hersenbloeding had opgelopen. Dit was zo vreselijk om te horen. In de vroege ochtend vertelde ik de kinderen dat Tanta Rosa overleden was. Ze konden het niet geloven. Mijn vriend Abdul had het er heel erg moelijk mee. Rosa was een van zijn lievelingszussen en zo opeens was ze overleden…

7

Langerzamerhand pakte iedereen van de familie het leven weer op. Het was een zware en moeilijke tijd. 6 maanden voordat Rosa overleed, overleed ook de broer van Abdul aan een hartstilstand. Het werd stil in de familie. Ik was vaker bij de meiden, de dochters van Rosa. Dit was voor mij de eerste keer dat iemand zo dichtbij overleed. Ik had last van slaapproblemen en deze werden alleen maar erger door wat er gebeurde. Ik werd verwezen naar de huisarts en de psychiater. Ik had ook last van veel pijn in mijn lichaam. Hoe dit kon komen wist ik zelf ook niet. Ik had niet een zware lichamelijke baan. Na een aantal gesprekken met de Psychiater werd geconstateerddat ik slaap te kort had. Voor het overlijden van mijn schoonzus Rosa had sliep ik al slecht. Ik kreeg zware medicijnen, Dormicum voorgeschreven van de Psychiater. Na 8 maanden hoefde ik niet meer bij de Psychiater te komen. Hij zei dat ik dit medicijn voortaan op recept kon krijgen bij de huisarts. Ik sliep ongeveer 3 of 4 uur per nacht maar de pijnen in mijn lichaam bleven en waren soms wel erg heftig. De huisarts schreef wat pijnstillers voor maar die hielpen maar even. Hij verwees mijn naar de Fysiotherapeut en later naar de Orthopeed, maar het mocht helaas niet baten. De orthopeet in het Leyenburg ziekenhuis zei dat ze er niets konden vinden en er niets aan konden doen. Ik moest met de pijn leren leven en de pijnstillers volgens de arts blijven gebruiken. Op weg naar huis zat ik in de tram en ik dacht wat er verder in mijn leven gaat gebeuren. Ik was bijna 29 jaar. Tegen Abdul vertelde ik dat de doktoren er niets aan kunnen doen. Hij masseerde mijn rug vaker met olie of SRL gelei. En even was mijn lichaam wat rustiger en een beetje pijnvrij en dat voelde heerlijk aan. Het sporten, Aerobics en Fitness had ik nooit gelaten. Pijn of geen pijn ik was altijd op tijd om te trainen in de sportschool. Niemand op de sportschool had door dat ik met zoveel pijn leefde. Ik liet het dan ook nooit merken.

8

Hoofdstuk 4 Na 7 jaar gewoond te hebben aan de Delftselaan kreeg ik van de gemeente Den Haag een brief waarin stond dat na ongeveer 1 jaar de huizen afgebroken zouden worden.Je moest kiezen voor een andere woning of een tijdelijke woning en dan mocht je terugkomen naar de Delftselaan als de nieuwe huizen er stonden. Ik koos voor een andere woning in de buurt, een huis aan de Brueghelstraat. In 1991 kwam ik wonen aan de Brueghelstraat. Ik was erg blij alles was nieuw en ik had van de gemeente 4000 gulden gekregen om het huis in te richten. Satish mijn zoon kreeg van de basisschool de Vliegerschool te horen dat hij naar de mavo of havo kon. Vlak bij de westeinde had je een middelbare school, Westeinde Mavo, daar ging Satish naar toe. Nazia, mijn dochter zat nog steeds op de vliegerschool. Abdul stond altijd klaar voor ons en hielp ons veel. Hij kreeg na een tijd een vaste baan bij een bouwbedrijf en hij woonde een tijdje op een kamer. Ik vond dat heel erg. Ik zat in een uitkering met mijn kinderen. Ik deed de boodschappen en bracht Nazia naar school. De zware boodschappen deedAbdul voor mij in het weekend en dan kwam hij in het weekend langs. De pijnen in mijn rug begonnen erger te worden en ik ging vaker naar de dokter, zijn naam is Dokter Toet. Ik kreeg dan alleen maar pijnstillers voorgeschreven. Zo bleef het 20 jaar lang doorgaan, met pijnstillers en beweging. In de tussentijd ging ik op zwemles. Volgens de dokter zou dit ook heel goed zijn voor mijn rug. Soms ging het wat beter maar zodra je een verkeerde beweging maakte ging het heel slecht. Ik vond dat ik veel energie nodig had om te leren zwemmen en nam extra vitaminen in. Abdul had veel commentaar op de pijnstillers die ik slikte, hij zei dat het niet goed is en dat het effect heeft op je nieren en dat ze later hierdoor niet meer goed zouden functioneren. Ik gaf hem gelijk maar ik had geen keus. Ik sprak veel met de huisarts en die verwees mij naar de chiropractor in het Leyenburg ziekenhuis dat nu het Hagaziekenhuis heet. Ik maakte een afspraak en na een paar weken kon ik langskomen. In de behandelkamer onderzocht hij mijn hele lichaam en vertelde mij dat ik een kromme rug heb. Bij de uitslag zei de chiropractor dat ze mij niet verder konden helpen. ‘Wat u kunt doen is 2x ’s morgens en 2 x ’s middags een paracetamol innemen’ zei hij verder. Ik zei tegen de chiropractor dat ik dat al deed. Helaas zei hij ‘Je moet er mee leren leven, wij kunnen jullie niet helpen’. Diep getreurd ging ik naar huis. Ik kon wel huilen van de uitslag die ik te horen had gekregen. Moet ik met al deze pijn verder leven? Thuis aangekomen dacht ik, ik zal wel zien of de chiropractor gelijk heeft, want ik ga hier niet mee leren leven. Ik ga verder zoeken! Er moet iets zijn, een genezing dacht ik. Het was net een stemmetje van binnen dat tegen me zei ‘geef niet op’! De dagelijkse werkzaamheden gingen door, ik deed mijn eigen huishouden. Ik was rond de 30 of 31 jaar.Ik voelde elke dag veel pijn, maar in de familie merkte niemand het. Ik ging gewoon naar verjaardagen en bruiloften toe. Mijn huisarts had een nieuwe praktijk aan de Goudenregenstraat in Den Haag. Hij vroeg mij naar welke ziekenhuis ik toe wou gaan voor een bloedonderzoek. Volgens hem was het Rode Kruis dichtbij en als ik tijd zou hebben kon ik daar direct naar toe. Ik ging naar het Rode Kruis Ziekenhuis en bij de ingang zocht ik uit waar ik naar toe moest. Tegelijkertijd vielen mijn ogen op een groot bord waar ‘Pijnbestrijding Polikliniek’ op stond. Ik bleef naar het bord staren en dacht bij mezelf na wat dat toch kon zijn. Na de bloedafname ging ik terug naar de ingang en staarde nog steeds naar het bord. Onderweg naar huis bleef ik daarover denken. Na een week moest ik terug naar de huisarts voor de uitslag. De dokter gaf aan dat ik niets mankeerde. Daar was ik natuurlijk erg blij mee. Ik zei tegen de dokter dat toen ik naar het Rode Kruis Ziekenhuis ging ik een bord zag met pijnbestrijding polikliniek en ik vroeg aan de dokter of ik daar een keer naar toe mocht voor de pijnen in mijn lichaam. Dokter Toet moest hier wel even over nadenken en uiteindelijk gaf hij mij een verwijskaart naar Pijnbestrijding Polikliniek. Ondanks dat ik verzekerd was gaf Dokter Toet aan dat het hele dure behandelingen zijn maar dat ik het gewoon moest proberen. Ik was zo blij dat ik doorverwezen was ik bedankte Dokter

9

Toet wel 10 keer achter elkaar. Ik maakte gauw een afspraak met de Anesthesioloog Dokter van Leersum. De eerste keer dat ik naar hem toe ging luisterde hij naar mijn verhaal over mijn pijnen en zei ‘o, wat erg je bent jonger dan ik’! Hij vond het erg voor me dat ik slijtage had aan mijn wervelkolom. Ik had in het Leyenburg Ziekenhuis röntgen foto’s laten maken en Dokter van Leersum zei of ik ze kon opvragen omdat hij ze wou zien. Ik deed wat hij me vroeg en ik maakte een vervolgafspraak bij de Anesthesiologie. Ik kon niet wachten op de volgende afspraak en ik was zo gelukkig omdat ik dacht dat er toch een dokter bestaat die mij misschien beter kan maken. Thuis ging alles goed met mij en de kinderen en daar hoefde ik mij gelukkig geen zorgen over te maken. Op de sportschool vertelde ik een vriendin, Mila, over mijn afspraak bij Dokter van Leersum. Ze zei tegen mij dat ik er in moest geloven anders gaat het niet helpen. Ik vroeg me af wat ze hier nou precies mee bedoelde en ik belde haar op om het haar te vragen. Mila zei als je denkt dat het gaat helpen dan gebeurd dat, maar als je denkt dat het niet zal helpen dan gebeurd dat ook niet. Ik dacht bij mezelf…wat een bijgeloof zeg! Ik bad elke dag en geloofde er heilig in dat het zou lukken. Bij mijn vervolgafspraak had dokter van Leersum de foto’s bekeken hij gaf aan dat ik behandeld zou worden. Daar was ik zo blij mee! Op de dag van mijn behandeling melde ik mij bij de balie en werd naar de 2e etage gestuurd. Daar stonden 2 lieve verpleegsters op mij te wachten want volgens mij was ik de eerste patiënt van die dag. Ik werd door de verpleegsters naar het dagverblijf gebracht. Ik moest mij omkleden en ik kreeg een soort van schort aan. Ik lag op bed in het dagverblijf en ik was erg bang, misschien zou het niet goed aflopen dacht ik. Ik dacht aan mijn moeder, mijn broers en zusters en aan mijn vriend en kinderen. Ik dacht aan Suriname en hoe ik daar had gespeeld als klein kind, hoe ik naar school ging. Ik was daar nooit ziek. Zo af en toe een griepje, hoe was ik hier terechtgekomen… Ik werd naar de operatiekamer gebracht waar de doktoren stonden te wachten. Ik werd van het bed overgezet naar een smalle en lange soort van tafel. Dokter van Leersum was heel aardig en vertelde mij wat er zou gebeuren. ‘Zie je die monitor, daar worden je pijnlijke plaatsen in je rug en onderrug mee aangesloten met een speciale naald, en dan kan je zien of het goed wordt aangebracht’. Ik kreeg verdoving op bepaalde plekken. Je moest er goed bij zijn want als de arts je iets vroeg moest je daar antwoord op geven. De naalden werden aan mijn rug en onderrug aangebracht en als voelde dat het niet goed werd geïnjecteerd in je botten moest je nee knikken. Het was zo pijnlijk! De verpleegster hield mij hand vast. ‘Ben je nerveus?’ vroeg ze. ‘Niet echt hoor’ antwoordde ik toen. De Anesthesioloog knikte en morfine werd mijn lichaam ingebracht. Ik kreeg het gevoel dat ik het niet zou halen alsof er iemand gif in mijn lichaam spoot. Zo pijnlijk was het. De tranen rolde over mijn gezicht. Het duurde maar tien seconden of iets langer. De hele behandeling duurde ongeveer 30 minuten. Ze hadden 2 naalden in mijn nek aangebracht, 2 in de bovenrug, 2 of drie in mijn onderrug en links en rechts en als laatst 2 in de bovenbenen. Het waren denk ik een stuk of acht of negen injecties. ‘Fantastisch’ zei de de arts. ‘Je hebt het goed gedaan’. Zijn ervaring was dat veel patiënten gilden en huilden tegelijk en hij vond dat ik me goed had ingehouden.. De arts zei dat ik een nieuwe afspraak mocht makenover 6 tot 8 weken want dan zou ik voelen of het geholpen had en of de pijn een beetje verdwenen zou zijn. Ik kreeg nog een brief mee voor de huisarts en ik bedankt de arts. ‘Tot ziens’ zei hij. Ik mocht weer naar de dagverblijf en werd door de verpleegsters in bed gelegd. Als het niet goed zou gaan mocht ik op een knop drukken en dan zouden ze direct naar mij toekomen. Ik moest proberen om een beetje te slapen en ik kreeg een kop thee omdat ik zo een droge keel had. Om de 20 minuten kwam ze even kijken. Ik dacht weer aan mijn jeugd in Suriname. Achter op ons boerderij ging ik vaak vruchten plukken. Ik gaf deze meestal aan mijn zusjes Asha, Anna en Sadhena en soms ook aan Mala mijn schoonzus de vrouw van Randjiet. Ik plukte meestal Goejave, Mango’s en Olijven in mijn eentje. Ik was overdag nergens bang voor. Soms ging ik naar het graf van mijn vader en stond dan te kijken. Hier ligt mij pa dacht ik. Ik kan hem niet herinneren. Ik heb geen beeld van hem in mijn hoofd. ‘Mevrouw Oedairamsingh als het beter gaat mag je het ziekenhuis verlaten’ hoorde ik de zuster zeggen.

10

Thuis aangekomen kocht ik wat boodschappen en zorgde ervoor dat ik daarna in bed bleef liggen. De arts had ook aangegeven dat ik een paar dagen in bed moest blijven liggen. Mijn dochter en haar vriendinnetje kwamen in de schoolpauze naar huis en vroegen hoe het met mij ging. Ik antwoorde dat het goed ging maar ik lijden heel veel pijn. Later belde Abdul mij op en vroeg het zelfde en ik antwoorden ook dat het goed ging. Ik at een stuk brood en dronk een glas thee en ging naar bed. Na 2 uurtjes slaap stond ik op om naar het toilet te gaan. Ik keek toevallig naar het bed en ik zag dat de lakens onder het bloed waren. Ik had gebloed op de plekken waar de injecties waren aangebracht. Ik verschoonde de lakens alsof er niets aan de hand was en ging weer het bed in. In de middag kwamen mijn kinderen thuis. Ik ging de douche in en ik vroeg Abdul of hij op mijn rug kon zien waar ik de injecties gekregen had. Het deed vreselijk zeer. Ik had triptysol gekregen,nu heet dat amitriptyline. Ik deed het rustig aan en ging ‘s avonds weer naar bed toe. Ik zorgde dat ik niet teveel bewoog want dat deed echt pijn. ’s Avonds moest ik weer naar het toilet. Ik zat weer onder het bloed alsof het menstruatie was, maar dat was het niet. Mijn lichaam kon de medicijnen niet verdragen leek het net het was te zwaar voor mijn lichaam en het uitte zich op deze manier. Ik maakte de volgende dag een afspraak met mijn huisarts en vertelde hem alles wat de dag ervoor was gebeurd. ‘Tja, Rieke’ zei hij. Het is normaal niet alle lichamen zijn hetzelfde. Het ene lichaam is anders dan het andere. ‘Je mag nog een triptysol innemen en wacht het af’. Zo gezegd zo gedaan, ik bleef wachten….

11

Hoofdstuk 5 Ik dacht veel aan Suriname. Aan mijn moeder vijf zussen en één broer, die waren daar achtergebleven. Wij waren met drie zussen en twee broers naar Nederland toe gekomen. Ik dacht altijd aan de school in Suriname waar ik naar toe ging. Het was een leuke tijd. Ik liep meer dan 1 km om naar school te komen en weer 1 km terug naar huis. Ik heb drie jaar in de zesde klas gezeten omdat ik niet toegelaten werd naar de middelbareschool. Ik was toen negen jaar. Toen ik twaalf jaar werd ging ik naar de ULO (Uitgebreid Lager Onderwijs) hier beter bekend als het VMBO. Het ging goed op school en ik haalde mijn diploma en kon verder studeren in de stad. Nadat ik de ULO had afgemaakt wou mijn moeder mij sturen naar de MULO. Ik zei tegen mijn moeder dat dat niet hoefde. Mijn moeder had het niet zo breed omdat mijn vader overleed toen ik 6 jaar was. Boeken voor de Mulo moest je apart kopen en elk jaar school betalen. Verder zou ik nog elke schooldag met de bus naar de stad toe moeten. Al deze kosten kon ik mijn moeder niet aandoen. Ze had geen vast inkomen. Mijn oudste broers en zussen konden dit niet financeren ze waren zelf getrouwd en moesten een gezin onderhouden. Van mijn zus Irma kreeg ik de kans om typelessen te volgen. Ze zou deze cursus en het busgeld betalen. Twee middagen in de week ging ik typlessen volgen. Ik leerde goed om te gaan met een typmachine maar kon helaas mijn diploma niet behalen omdat zus Irma ziek werd en het lesgeld niet meer kon betalen. Ze had drie kinderen om te onderhouden en haar man dronk veel. Helaas bleef ik toen thuis en help mijn moeder met het huishouden en het onderhouden van planten in de tuin.Thuis woonde ik met drie zussen. De rest was al getrouwd. We waren in totaal met elf broer en zussen waarvan 8 meisjes en 3 jongens. Broer Randjiet vroeg aan mijn moeder of hij mij naar Nederland mocht halen. Mijn moeder stemde toe en samen met mijn zusje Asha mochten wij naar Nederland toe. Thuis in Suriname hadden wij nogal wat problemen. De huisarts was bij ons thuis langs geweest en vertelde dat mijn zusje Asha zwanger was. Ze toen nog maar 15 jaar. Wij konden het nieuws niet geloven. De arts zei tegen mijn moeder dat er niets meer aan te doen was. Hij waarschuwde haar dat niemand aan Asha mocht komen, niet slaan of schreeuwen. Onze broers en zusters konden het nieuws niet geloven. Asha was al meer dan 5 maanden zwanger. Het leek net alsof wij al die tijd blind waren geweest want niemand had dit zien aankomen. Zelfs mijn moeder niet. De dag na het doktersbezoek aan huis vroegen mijn moeder en mijn oudste broer aan Asha wie de vader van het kind is. Asha verzon veel leugens omdat niemand erachter mocht komen wie de jongen was. Mijn moeder leende heel veel geld bij familie en kennisen om Asha met mij naar Nederland toe te sturen. Mijn moeder vond dat dit moest, stel je eens voor dat de buurt en anderen erachter zouden komen dat een van haar dochters zwangers was geworden zonder te trwouen. Het zou de grootste schande zijn van de wereld. Het lukte mijn moeder eindelijk om ook voor Asha een ticket te kopen naar Nederland. Mijn zusjes Anna en Sadhena bleven achter in Suriname. Ze vonden het niet leuk dat wij naar zo een ver land gingen. Anna was ongeveer 12 jaar en Sadhena was ongeveer 8 jaar. Ik vond het ook niet een fijn idee om weg te gaan naar Nederland., maar daar zou je toch een goed leven en een toekomst krijgen. Het was heel erg moeilijk om afscheid te nemen van mijn achtergebleven familie. Wie zou weten wanneer ik ze weer terug zou zien, rijk waren we niet. De dag dat ik naar Nederland vertrok brak eindelijk aan, 24 december 1975 vertrok ik met mijn zusje Asha naar het land van de toekomst. Asha kreeg na enige tijd in Nederland haar dochter Sandra. Ze verbleef bij mijn broer in Groningen. We kwamen er eindelijk achter dat de vader van Sandra de broer was van mijn schoonzus Mala, de vrouw van mijn broer Randjiet. Toen Asha 17 was ging ze samen wonen met de vader van Sandra, Roy. Hij was ook naar Nederland toegekomen. Hun relatie verliep niet zo goed. Asha raakte verslaafd aan drugs en zwierf rond. Ik zag haar heel weinig. De vrouw van mijn broer Randjiet en haar familie deden heel gemeen tegen ons. Randjiet luisterde alleen naar zijn

12

vrouw en deed niet veel. Ze scholden ons vaak uit en de zus van Mala, Sita had mijn zusje Asha vreselijk inelkaar geslagen. Ik haalde de politie erbij maar die deed niet veel en er werd alleen een procesverbaal gemaakt. Ik heb mijn zus nu al meer dan 10 jaar niet gezien. Ze heeft nog een dochtertje gekregen en die heb ik nog nooit gezien, niemand weet wie de vader van Anisha is. Ze woont nu in een pleeggezin in Groningen.

13

Hoofdstuk 6 Twee dagen na de behandeling probeerde ik om een stukje te gaan lopen in het Zuiderpark en dat ging goed. Ik deed de eerste week rustig aan. Ik probeerde de draad weer op te pakken. Het ging soms goed en soms ook niet. Als ik bukte deed het soms pijn. Ik heb in die tijd heel veel medicijnen geslikt. De dagelijkse werkzaamheden gingen door, ik sportte een beetje en deed kleine beetjes boodschappen op de Haagse Markt. In 1984 schreef ik me in bij de Werkbij. Werkbij was een organisatie die langdurige werklozen aan een baan hielp. In die tijd had je ook organisatie die je ‘melkertbanen’ hielpen. Ik stapte een keer binnen bij de Werkbij en vroeg aan de balie of ik in aanmerking kwam voor een baan. ‘Ja hoor’ zei ze ‘Ik maak een afspraak voor je met een van de ambtenaren en dan ga je een gesprek met hem aan’. Ik moest voor het gesprek met de ambtenaren mijn diploma’s meenemen en ook vroeg ze wat voor school of cursussen ik had gedaan. Op een ochtend in 1990 ging ik naar de ambtenaar toe.‘Vertel’ zei hij ‘Wat voor soort baan zoek je en wat voor school heb je afgerond?’ ‘Heb je je diploma’s bij je?’. Ik vertelde hem eerst dat ik regelmatig naar het ziekenhuis moet voor de pijnpoli en dat ik op zoek ben naar een niet zo een zware baan. Hij keek naar mijn ulo diploma en zei dat hij wel denkt dat hij wat voor me heeft als ik dat zou willen. Op de leyweg in Den Haag is een basisschool waar ze hulp nodig hebben voor de schooljuffen. Een baan als jufassistente. Je kan samen met de juf of de meester de les bijwonen en hun helpen en als ze het te druk hebben kan je wat van ze overnemen dus bijvoorbeeld met de kinderen in de pauze naar buiten gaan of een boek voorlezen aan de kinderen. Als ik dan 4 jaar zou meelopen met de juf zou ik over 4 jaar uiteindelijk een eigen klas krijgen. Dat leek mij een prima idee ‘dat wil ik wel’ zei ik. Het ging om de klassen groep 1 tm 3 en de peuterspeelzaal voor de kleintjes van 2,5 tot 4 jaar. Ik maakte een afspraak met de directeur van de school. De directeur gaf aan dat iedereen hier wordt aangesproken met zijn of haar voornaam of roepnaam. ‘Kamlawatie Oedairamsingh’ dat is mijn naam zei ik. ‘Dat is een erg moeilijke naam’ zei de directeur. ‘Heb je ook een roepnaam?’ ‘Ja’ zei ik ‘Ik word al sinds mijn geboorte Rieke genoemd’. ‘Ah! Dat klinkt een stuk makkelijker! Juf Rieke’. Ik vroeg aan de directeur wanneer ik kon beginnen. Ik gaf hem ook meteen aan dat ik voor licht werk ben aangenomen omdat ik last heb van chronische pijnen in mijn rug. Hij bevestigde dit hij had het namelijk van de consulent vernomen. ‘U wordt wel aangenomen voor een 40-urige werkweek want wij nemen niemand aan voor partime werk’. Op dat ogenblik kon het mij niet veel schelen, ik dacht dat ik bergen aan kon want ik moest gewoon werk hebben en geen uitkering. Een uitkering was ook niet veel als ik werk had zou ik 50,- gulden meer krijgen plus vakantiegeld van ongeveer 1.400,- gulden. Ik mocht beginnen na de zomervakantie van 1990. Van 08.30 tot 11.30 uur werk ik met de peuters en van 12.00 tot 15.30 uur met de kleuters. Daarna wordt alles opgeruimd tot 16.30 uur. Ik berekende in mijn hoofd hoe laat ik van huis zou moeten vertrekken en hoe laat ik thuis zou zijn. Dat was dus 07.00 uur ’s ochtends vertrekken en na 17.000 uur ’s middags weer thuis zijn want ik zou met de tram 11 reizen en dan nog een keer moeten overstappen op tram 9. Dat zou ik wel redden dacht ik bij mezelf. Alle leerkrachten waren tevreden met mij. Ze hadden het vaak over Surinaams eten zoals roti met kip of bami en nasi. Ik vertelde hun hoe je het klaar moest maken of dat je het in een Surinaams restaurant kon kopen. De directeur zei dat de school binnenkort een dag gaat organiseren over Suriname. Het is een arm land dus wij gaan geld inzamelen voor Suriname. Ze gaan Surinaams eten verkopen en de ouders van de Surinaamse kinderen gaan het eten klaarmaken en iedereen mag het dan kopen. Het was een soort van opendag met een thema. Op de dag zelf verliep alles goed. Er werd van alles verkocht, bara’s en nassies en zo veel meer. De opbrengst was voor Suriname en de directeur zorgde ervoor dat het geld daar in goede handen terecht kwam.

14

Na enige tijd op de basisschool aan de Leyweg te Den Haag gewerkt te hebben merkte ik dat de pijnen in mijn lichaam steeds weer terug kwamen. Te lang staan of het optillen van de peuters verliep erg moeizaam. Ik maakte een afspraak met de directeur van de school en vertelde hem dat ik dit niet vol kon houden. De werktijden waren te lang voor mij. De directeur gaf aan dat hij dit al doorhad want soms zag hij aan mij dat ik er heel vermoeiend uit zag. ‘Als het niet gaat dan houdt het helaas op’ ‘Ik zal dit aan de werkbij doorgeven en dan zullen ze een afspraak met je maken en vertel je jou verhaal aan de consulent en zal ik aan hem doorgeven dat dit werk te zwaar voor je is’. Na 6 weken nam ik afscheid van alle leerkrachten en de directeur. Ze wenst mij veel gezondheid en een goede toekomst toe. Ik vond het zelf een heerlijke baan, maar helaas kon ik het lichamelijk niet aan. De consulent van Werkbij maakte een afspraak met mij. Ik vertelde hem wat er aan de hand was. Hij zou dit doorgeven aan de Gemeente Sociale Dienst. De maatschappelijke medewerker stuurde mij naar de GGD voor een onderzoek om te kijken wat er precies aan de hand was. Ik werd opgeroepen door de keuringsarts en deze onderzocht mijn lichaam nauwkeurig. ‘Ik zie het al’ zei hij ‘je hebt een rugvergroeiing en de pijn in je rug straalt uit naar je hele lichaam’. ‘Je bent afgekeurd, ik denk dat het erg moeilijk wordt om aan een baan te komen in de toekomst, hier is helaas niets aan te doen’. Ik was erg teleurgesteld. Gelukkig ging het thuis met de kinderen goed dacht ik bij mezelf. Ze deden goed hun best op school. Nazia die was altijd vrolijk thuis en op school enmijn zoon Satish deed erg zijn best op school. Hij was thuis wat rustiger en was destijds niet zo een prater. Ik heb bijna nooit klachten gehad van school over mijn kinderen. Helemaal tevreden was ik.

15

Hoofdstuk 7 Ik zat te denken, ik kom uit een gezin van elf kinderen. Acht zusters en drie broers. Een groot gezin, maar dat was in die tijd heel normaal. Iedereen had een groot gezin in Suriname. Ik dacht aan mijn schooltijd en aan mijn vriendinnen en vrienden die daar waren achtergebleven. En aan mijn broer en zusters en naturlijk aan mijn moeder. Ik herinner mij weinig van mijn vader. Ik ben zonder vader opgegroeid, toen ik ongeveer 6 jaar was pleegde mijn vader zelfmoord. Heel vaag kon ik mij iets van hem herinneren. Ik weet nog dat de begrafenisondernemer zei ‘Jullie hebben een heel groot stuk grond dus als jullie er mee eens zijn kunnen we je vader in de achtertuin begraven’. Mijn oudere broers en zusters zeiden tegen mij moeder dat zij de beslissing moest nemen. Mijn moeder stemde toe en na ongeveer 3 dagen werd mijn vader een halve kilometer van ons huis begraven. Ik kan me nog herinneren dat mijn broers en zusters een beetje zand in mijn hand deed en dat ik dat op de kist moest strooien. Ik deed dat maar ik begreep er niet zoveel van. Waar mijn moeder was daar was ik ook. Dag en nacht was ik bij mijn moeder. En als mijn moeder ergens naar toe ging zonder mij dan huilde ik totdat ze terug kwam. Na mij zijn er nog 3 zussen geboren. Ik had op dat moment 2 jongere zusjes maar na zes maanden kwam mijn moeder op een middag uit het ziekenhuis met een baby in haar arm. Mijn moeder was in verwachting toen mijn vader overleed. Ik dacht in die tijd ‘hoe komt mijn moeder aan een baby?’ Ik herinnerde me goed dat mijn moeder zei ‘Dit is jullie zusje’. We waren zo nieuwsgierig naar de baby en ze kreeg de roepnaamSadhena. Ik vond dat ze op mij leek en dat vind ik nog steeds. Toen ik een jaar of 9 was wou ik graag weten waarom mijn vader zelfmoord had gepleegd. Mijn moeder vertelde een heel verhaal. Het was ongeveer tussen 12.00 en 13.00 uur in de middag. Wij hadden een heel groot stuk grond, dat een lengte en een breedte had van een behoorlijk aantal km. Achter ons huis was de boerderij van mijn vader. Hij was vaak bezig met de koeien en andere vee. In Suriname doet iedereen tussen de middag een dutje omdat de zon zo hoog staat en het dan ontzettend warm wordt. Ikzelf deed bijna nooit een middagdutje. Toen mijn vader tussen de middag niet in bed lag voor zijn dutje zei mijn moeder tegen mijn twee oudste broers dat ze niet wist waar mijn vader nou bleef. ‘Hij is naar de boerderij om de koeien te voeren en om water in de bakken te vullen’. Mijn broer Randjiet ging kijken waar mijn vader bleef en vroeg aan mijn broer Amar of hij mee ging. Ze gingen mijn vader zoeken. Ze riepen steeds naar mijn vader ‘Pa, waar ben je!’ Ze kregen geen antwoord terug. Bij een grote boom zei mijn broer opeens ‘Ik zie pa daar zitten’. Mijn broers rende naar hem toe. ‘Wat doe je hier pa?’ ze kregen geen antwoord. Randjiet liep dichterbij nar hem toe en zag dat hij tussen 2 dunnen stokken een touw had gebonden en om zijn hals zat. ‘Ren naar huis!’ zei Randjiet tegen Amar ‘en haal een mes!’. De andere broers, zussen en mijn moeder rende er naar toe. Randjiet snee het touw door wat om de hals van mijn vader zat en mijn vader viel op de grond. Ik hoorde iedereen gillen en al onze buren rende naar ons toe. De politie werd ingeschakeld en mijn broer Randjiet werd door hun meegenomen. Hij had het touw niet mogen doorsnijden dat is het werk van de politie. Randjiet zei ‘maar ik dacht dat mijn vader nog leefde!’. Randjiet werd meegenomen voor een verhoor en na enige uren werd hij vrijgelaten. De politie kon niet geloven dat mijn vader was overleden door middel van een touw aan twee dunnen stokken. Ze vroegen mijn moeder toestemming of ze een sectie konden laten verrichten op mijn vader voor onderzoek. Mijn moeder stemde toe en mijn vader werd afgevoerd naar het ziekenhuis waar hij werd opengesneden door een patholooganatoom. De politie kreeg te horen dat mijn vader eerst een hele sterke soort van azijn had gedronken en daarna het touw om zijn hals had gebonden. Toen hij op de plek kwam waar hij de touw om zijn hals had gebonden overleed hij. De politie ging op zoek naar de fles waar het azijn in had gezeten. En een paar meters van het huis vonden ze de fles van het azijn. Het is wel apart dat hij eerst het azijn had gedronken en dan nog een paar meterverder het touw om zijn nek had gedaan. ‘Ongeloofelijk’ zei de politieagent.

16

Ik vroeg aan mijn moeder waarom pa dit gedaan had. Mijn moeder zei dat mijn vader leidde aan een ernstige vorm van stress, vermoeidheid en heel veel pijnen in zijn hoofd. Hij was ook in behandeling van een psychiater en hij slikte veel medicijnen en kreeg injecties tegen de pijn. Ik kan me inderdaad herinneren dat er soms mannen in witte jassen bij ons thuis kwamen en dan naar mijn vaders kamer gingen waar vervolgens de deur op slot ging. Dit waren doktoren die mijn vader thuis behandelde als mijn vader te overspannen was geworden om naar het ziekenhuis te gaan. Mijn moeder zei dat hij een paar keer tegen haar had gezegd dat hij zelfmoord wilde plegen. Mijn moeder zei dat ze hem in die tijd niet serieus had genomen. In die tijd dacht ze dat hij in goede handen was omdat hij onder begeleiding was van de psychiatrie. Het zou goed komen dacht ze. Maar helaas mijn vader beroofde zichzelf van zijn leven. En dat vond ik heel erg jammer.

17

Hoofdstuk 9 Het leven thuis in Suriname ging verder. Mijn moeder probeerde ons goed op te voeden. Het opvoeden van 11 kinderen als alleenstaande moeder ging moeizaam. Mijn moeder probeerde achter op de boerderij verder te werken samen met haar oudste kinderen die haar hielpen. Ze verbouwde ook rijst op ons grond. Mijn vader had ons veel achter gelaten. Een groot huis met 5 slaapkamers met een eigen en grote keuken. Een groot stuk grond, koeien, geiten schapen en zo veel meer. Mijn moeder probeerde ook geld te sparen. Mijn vader had ook een stuk grond in het dorp Sofia Slust waar hij vandaan kwam. Hij was daar geboren en had een stuk grond geërfd van zijn ouders. Mijn moeder kon niet alles onderhouden dus in goed overleg tussen de oudste kinderen besloot zi j dat stuk grond te verkopen. Het geld dat het stuk grond in Sofia Slust had opgebracht werd eerlijk verdeeld. Ieder kind kreeg 2000,- gulden en mijn moeder natuurlijk de helft van mijn vaders aandeel. De kinderen die boven de 18 jaar waren kregen het geldcontant van de notaris. De rest die onder de 18 was daar werd het geld van op een bankrekening gestort. Mijn moeder had dan ook het recht om het geld op te nemen als ze in nood zou zijn. In de tijd dat mijn vader nog leefde was mijn oudste zus Sonnie als enige getrouwd. Mijn oudste broer Rajkumar ging trouwen. Ik weet nog dat hij met een mooi meisje thuis kwam. Mijn broer zei dit is jullie schoonzus en ze blijft hier ook wonen. Ik zag haar en ik dacht wat een mooie vrouw. Het ging goed tussen hun af en toe hadden ze wel eens een woordenwisseling of spraken heel hard. Daar kon ik dan niet zo goed tegen en als ik dat hoorde ging ik gauw naar mijn kamer. Ruzie, dat haatte ik. Ik weet nog steeds als mijn oma, oom en mijn moeder hard gingen praten of schreeuwen dat ik daar niet tegen kon. Mijn schoonzus was een lieve vrouw. Ze kregen 5 zonen. Mijn broer Randjiet trouwde later en krijg 4 zonen en 1 dochter. Wij woonde allemaal in een huis en het was best gezellig. Je was nooit alleen. Als ik thuis van school kwam was ik vaak te vinden op de boerderij. We hadden heel veel vruchtenbomen. Dat was echt gaaf! We hadden bananen, bacoven, olijven, mope’s, mango’s, amandelen, awara’s, birambies, 2 soorten advocaten, ananssen, sitbomen, manderijen, goeijaven en zo, zo veel meer. De goejave en mango’s waren mijn lievelingsvruchten en ook was ik helemaal gek van watermeloen. Als ik veel had geplukt nam ik het mee naar huis en verdeelde het over mijn zusjes en andere familieleden. Het waren fijne jaren. Zusters Irma en Gisla gingen trouwen. Alle bruiloften werden cultureel gevierd volgens de hindoeïsme. Ik kan me niet veel herinneren van de bruiloften alleen dat ik bruidsmeisje zou worden van zus Gisla. En mijn zusje Asha zou bruidsmeisje zijn op de bruiloft van zus Irma. Mijn moeder had mooie jurken laten maken bij de kleermaakster. Toen zus Gisla trouwde nam ze mijn zusje Anna als bruidsmeisje, ik was erg teleurgesteld. Op dat moment wist ik niet waarom ze had gekozen voor Anna. Later dacht ik, misschien was het wel omdat ik te mager was of niet mooi genoeg net als mijn zusje. Hindustanen zijn erg trots en houden ervan om met hun mooie kinderen te pronken. Je moet altijd licht van kleur zijn en vooral niet te mager. En dat is nog steeds. Er wordt niet naar je innerlijk gekeken maar meteen naar het uiterlijk. Schijn bedriegt zeg ik maar altijd. Uiteindelijk bleven mijn broer Amar, zus Wilma, zusj es Asha, Anna, Sadena en ik zelf over. Wij waren nog niet getrouwd. Mijn broer Amar was 12, zus Wilma was 10 jaar, Asha 6 jaar, Anna 4 jaar, Sadhena 1 jaar en ik was 8. Het ging thuis niet meer zo goed. Het leek net alsof wij richting de armoede gingen. Mijn moeder had altijd gehoopt dat mijn broer Rajkumar en Randjiet haar zou helpen als ze in geldnood zat. Dat was dus niet altijd zo. Mijn twee oudere broers gingen niet op de boerderij werken. Mijn oudste broer werkte als buschauffeur en van Randjiet kon ki mij niet herinneren wat hij precies voor werk in die tijd deed. Rajkumar kreeg later een baan als gevangenisbewaker in Suriname noemde wij dat cipier. Randjiet kreeg een baan als politieagent op de markt van Paramaribo. Deze markt bestaat nog steeds in Suriname. Broer Amar werkte nog op de boerderij en lette ook op ons

18

vee. Als de twee oudste broers nog zin hadden gingen ze ook werken op de boerderij. Iedereen werkte zo af en toe op ons boerderij. Ik plantte ook altijd mooie bloemen en maakte ons erf, hier beter bekend als grond, altijd goed schoon. Het huis was ook altijd schoon en de was werd altijd met de hand gedaan want wij hadden geen wasmachine. Wij hadden zo een grote wasborstel en een wasplank daarop deden wij de was, bijna elke dag. In Suriname si het zo warm dat je na 1 keer je kleding even moest wassen, spoelen en ophangen, want iedereen zweet zich kapot in Suriname.

19

Hoofdstuk 10 Mijn derde broer Amar werkte op onze boerderij en kocht op een dag kleine kuikentjes. Deze ging hij kweken en maakte een grote hok voor ze. Amar probeerde altijd zijn hoofd boven water te houden. Ik hielp hem af en toe met het voeren van zijn kuikentjes. Wat een werk was dat. Ik was een jaar of 12 en nog steeds even mager als altijd. Amar gaf mij en mij zusjes altijd wat zakgeld en natuurlijk gaf hij ook wat aan mijn moeder. Dat hield hij 4 jaar vol. Hij verbouwde ook selderij op de boerderij. Ik ging soms meekijken als hij aan het verbouwen was en dan zag je veel slakken, wormen e soms waterslangen. Na een paar minuten kijken was ik dan ook snel verdwenen. Ik vond dat erg vies om te zien en nog steeds als ik er aan denk krijg ik er kippevel van! Broer Randjiet ging soms ook wat verbouwen op de boerderij zoals tomaten, spitskool of kouseband en af en toe ook aubergine. In de hete zon moesten we hem dan vaak helpen en dan gaf hij g een cent aan ons. Hij hield alles voor zich zelf. Ik vond hem bijna altijd gemeen, een egoïst. En dat vind ik trouwens nog steeds. Als mijn oudste Rajkumar zin had en zag dat wij geen eten hadden gaf hij ons geld ‘hier ga maar een blik sardien kopen dan kunnen jullie dat met rijst eten’. Dat was dan ons avondeten. Mijn zus Sonnie, haar echte naam is Chanderwatie, Irma en Gisla kwamen ons af en toe een bezoekje brengen. Ze gaven ons dan zakgelden namen altijd koekjes en snoepjes voor ons mee. Oh wat hadden wij die dag een plezier! Ze kochten ook wat frisdrankjes voor ons vooral Cola was het favoriete drankje van mij zusjes en ik. Als de zusters dan weer weg gingen naar hun eigen huizen vroegen wij gauw wanneer ze weer kwamen. Dan zeiden ze dat ze volgende week zondag weer op bezoek kwamen. Dan waren wij zo blij om dit te horen. Mijn oudste zus Sonnie had een supermarkt dus zij hadden bijna alles. Haar oudste dochter Sila en zoon Devprakash die wij Prem noemen zaten een tijdje bij ons op dezelfde school. Mijn zus stuurde dan altijd iets mee voor ons. Soms 10 cent en uit hun eigen brood gaven ze soms ons een stukje. Ze waren hele lieve kinderen. Later toen ik in Nederland woonde kreeg mijn oudste zus nog een zoontje, ze noemde hem Krishan. Mijn zusters zijn erg lief 1996 mij geweest. De twee oudste broers waren niet zo lief voor ons in die tijd, maar nu zijn ze gelukkig bijgedraaid en zijn ze allemaal erg aardig. Mijn oudste broer Radjkumar belt mij soms op en dan zegt hij ‘ik ben je broer maar ook een beetje je vader’. Dan moet ik altijd lachen. Hij zegt dan ook ‘Sorry hoor van die slechte tijd in Suriname, toen waren wij niet zo verstandig als nu’ van broer Randjiet heb ik zoiets nooit gehoord. Hij is nog steeds zo als toen we jong waren in Suriname. Hij had een groot hotel gebouwd in JAAR in Suriname. Met 103 kamers en hij had vier splinternieuwe auto’s. En nooit heeft hij mij een rooie cent gegeven, maar ja het blijft je broer. Mijn broer Amar woont in Groningen. Hij heeft daar een tropische supermarkt en 4 kinderen. 3 zonen en 1 dochter. Zijn supermarkt is zijn inkomen, hij werkt daar samen met zijn vrouw. Ik heb een hele lieve familie. Mijn zus Rajkumarie die wij Wilma noemen heeft 2 dochters en 1 zoon. Zij is mijn superlieve zus. Ik kan mijn heel goed herinneren dat wij heel veel gespeeld hebben samen in Suriname. Ook kan ik mij herinneren dat er elke zaterdag een man bij ons op de boerderij groente kwam kopen. Hij kwam met een auto dus kocht veel groente in. Hij pestte mij elke keer weer dan zei hij ‘ik neem je zus Wilma mee’ en dan begon ik meteen te huilen en hield ik mijn zus en moeder stevig vast. ‘Nee hoor ik maakte maar een grapje’ zei hij dan. Ik was zo blij als hij weer weg ging. Op een mooie dag in Suriname kocht mijn moeder voor mijn zussen en ik een fiets. Wilma, Asha en ik fietsen de hele dag wat waren wij toen zo blij. Wilma fietste vaak op onze fiets, ze was heel slim en een paar jaar ouder dan ik. Ze was heel lief en thuis was ze ook heel geliefd. Ze had een mooi mollig figuur en een mooi gezicht. De meeste aandacht ging dan ook naar haar toe. Later maakte ze haar school af en het moment was daar dat ze werd uitgehuwelijkt. Er kwamen een stuk of vijf mannen op een zondag met een tante van ons op bezoek. Ze kwamen dan kijken of Wilma wel geschikt was voor

20

de man. Wilma twijfelde maar door beide families werd ‘Ja’ gezegd. Dus ze trouwden en de dag dat Wilma weg ging gaf ze mij een ring met een steentje erop. Ik had hem meer dan 10 jaar bij me en in Groningen ben ik hem op een dag kwijt geraakt. Ik heb dagen gehuild en gezocht maar ik heb hem niet kunnen vinden. Nog steeds hebben Wilma en ik goed contact. Ze begrijpt mij altijd als ik haar verteld dat ik aan zenuwen en pijn lijdt. Soms zegt ze dan ‘kon ik maar een beetje pijn van je overnemen’ en dan zeg ik dan ‘dat is onmogelijk’ en dan lachen wij weer. Het leven is zo als het is en dat is misschien de wil van Allah en zo ronden wij dan soms onze gesprekken af.

21

Hoofdstuk 11 Wij hebben nog een groot stuk grond over in Suriname. Toen mijn vader kwam te overlijden kreeg mijn moeder de helft van de eigendommen en de andere helft werd verdeeld over de 11 kinderen. Mijn oudste broer kreeg het voorste stuk grond en mijn jongste zus het laaste stuk grond en zo werd dat verdeeld van oud naar jong. De laatste stukken grond hebben veel water. De voorste stukken grond zijn droog hoogland en de achterste gedeelte is laagland. Het stuk grond waar mijn vader begraven ligt hebben zen iet verdeeld. Dat stuk grond staat nog steeds leeg. Het is nu al meer dan 44 jaar geleden en het grond is nog steeds niet verdeeld en vrijgekomen voor ons. Er zijn houten palen in de grond geslagen waarop staat welk stuk grond oftewel perceel bij wie hoort. Elke keer krijg ik een brief van de notaris uit Suriname dat het grond nu echt verdeeld zal worden. Je moet dan een bedrag van bijna € 300,- op sturen naar de notaris zodat ze de zaak kunnen afhandelen. Zo gaat het iedere keer weer, maar nog steeds heb ik niets gezien. De twee oudste broers en hun kinderen hebben al hun huizen op het grond gebouwd zonder bewijs dat het stuk grond van hun is en bij hun hoort. Helaas doe je hier niets aan en is het alleen maar afwachten. Als ik het met mijn moeder over heb dan weet ze ook niet veel te vertellen. Ze is nu 83 jaar oud en ze vergeet ook veel. Ze krijgt in Suriname een klein pensioentje waar van ze leeft. Vaak steunen wij haar ook financieel vanuit Nederland anders komt ze er niet uit met het geld die ze van de gemeente in Suriname krijgt. De laatste keer dat ik een bezoek bracht in Suriname was in 2006. Ik wachten gewoon op de dag dat ik weer naar huis mocht in Nederland. Sinds 1975 ben ik in totaal vier keer naar mijn land van herkomst gewest. En eerlijk gezegd voel ik mij daar niet meer thuis. Als ik mijn familie heb gezien dan kan ik zo weer vertrekken. Ik weet niet precies wat het is maar van binnen voel ik dat ik nooit meer naar Suriname zal gaan. Als ik terug denk aan mijn kinderjaren dan kan ik niet geloven dat ik daar geboren ben. Alles is zo veranderd in Suriname. Familie en kennisen daar gedragen zich zo anders. Als je daar naar toe gaat en je geeft ze geld en cadeautjes dan ben je lief en welkom en als je dat niet doet dan ben je niet welkom. Dat is mijn ervaring geweest. Ik heb veel kapotte wegen en veel oerwoud gezien in Suriname. Er is best veel criminaliteit aan de gang en je hoort ook dat Hindustanen die van Nederland naar Suriname gaan voor vakantie beroofd worden en soms hoe triest het ook klinkt heb ik ook af en toe gehoord dat ze vermoord worden. De moordenaren worden dan meestal niet gevonden. Suriname is een super tropisch land het is meestal over de 30 graden en als het regent is het nog steeds warm. Rijke mensen hebben airco in hun huis en de resthebben meestal een ventilator. De dagen dat het niet waait in Suriname vind ik vreselijk. Toen ik op de basisschool in Suriname zat zeiden de meesters en de juffrouwen wij wonen in een van de mooist landen ter wereld. In mijn jeugd was ik het daar absoluut mee eens! Nu heb ik alleen mijn twijfels. Het land is nog steeds mooi maar wat dacht je van politiek Suriname. Ik heb niet veel ervaring met politiek maar als je kijkt naar de economie, de armoede en hoe duidelijk de scheidingslijn is tussen arm en rijk hoef je niet een ervaren politicus te zijn om daar je oordeel over te vellen. Suriname is mijn geboorteland dat is het enige wat ik nu heb met Suriname en waar ik ook dankbaar voor ben.

22

Hoofdstuk 12 Hoewel je denkt in Nederland een beter leven te hebben voor je zelf en voor je kinderen viel dat soms wel tegen. Ik zat in de uitkering en kon soms nauwelijks rond komen met mijn inkomen. Ik dacht altijd ik heb een dak boven mijn hoofd en van brood en thee kan je ook leven. Ik maakte vaak een vergelijking hoe het in Suriname zou zijn. Je hebt daar geen uitkering en stel je hebt ook een slechte man of geen man. Hier kon ik tenminste mijn hoofd boven water houden en kreeg ik gelukkig kinderbijslag voor de kinderen. Dat geld legde ik opzij en daarmee kocht ik bepaalde dingen zoals nieuwe kleding voor de kinderen en de rest storten ik op hun bankrekeningen. Voor Satish en Nazia had ik een eigen bankrekening geopend. Satish ging in 1989 naar de Mavo en toen hij slaagde naar de Havo. Schoolboeken moest je zelf kopen en schoolgeld betalen. Abdul zei altijd ‘Leren op school is toch een van de belangrijkste dingen in je leven’. Hij heeft in Suriname zelf niet de kans gehad om door te sturderen. Zijn familie en zijn moeder waren erg arm. Hij vertelde dat hij als jong kind zijn moeder op de markt ging helpen verkopen. En doordeweeks zat hij dan op school. Abdul was 9 jaar toen zijn vader was overleden en zijn moeder bleef met 17 kinderen arm achter. Van de opbrengst wat ze verkochten op de markt leefde zij dan. Toen Abdul 15 of 16 jaar was ging hij werken bij een pompstation en van dat geld kon hij zijn automonteur lessen volgen. Hij haalde zijn diploma en ging af en toe ook huizen schilderen. Toen hij een jaar of 23 was besloot hij naar Nederland te gaan. Een van zijn zussen Waheeda leende hem wat geld voor zijn ticket naar Nederland en zo is hij hier terechtgekomen. Wahied verbleef eerst in Den Haag maar kon hier geen baan vinden en verhuisde naar Oude Pekela waar zijn zus Halima woonde en kreeg hier een baan in een fabriek.Eerder in dit boek heb ik verteld dat Halima mijn vriendin was. Op 9 december in 1980 nodigde ik Halima uit om op mijn verjaardag te komen. Ze kwam en nam haar broer Abdul mee. Ik ging naar Halima in Oude Pekela een klein stadje, het leek net een klein dorp er waren geen buitenlanders te zien! De Nederlandse mensen waren erg aardig. Met de trein ging ik weer terug naar Groningen. Na een tijdje besloot Abdul in Groningen te komen wonen. Hij had twee maanden gewerkt in het fabriek in de Oude Pekela en zijn baas gaf aan dat er geen werk meer is. Hij kon dus proberen in Groningen een baan te krijgen. Mijn broer Amar had een kamer voor hem, want wij gingen niet samenwonen. In het weekend waren we vaak samen. We bleven toen nog een paar dagen in Den Haag en ik leerde veel van zijn familieleden kennen en keerde weer terug naar huis in Gronignen. Na enige maanden is mijn dochter geboren op 14 april 1981. Ze kreeg de naam Nazia Rhesma. Mijn zoon Saheed is geboren op 22 oktober 1976. Het gezin is nu compleet. Ik hoefde geen kinderen meer ik wilde ze een goede opvoeding en school bieden. Abdul was een fijne man alleen hadden wij veel woordenwisselingen. Soms was hij het niet eens met mij over iets en andersom was ik het niet eens met hem over bepaalde dingen. Abdul zei dan soms ‘Jij bent een boogschutter en ik een ram’. Hij vond dat het kwam door sterrenbeelden dat we soms een woordenwisseling hadden maar ik dacht dat niet. Mensen zijn gewoon mensen en daar heeft je sterrenbeeld niets mee te maken. Satish en Nazia groeiden op en Satish was een rustige jongen en Nazia, die was iets drukker en ook nieuwsgierig. Wat is dit? Wat is dat? Ze had overal een antwoord op een heel slim meisje. Saheed is ook slim maar hij vroeg nooit veel hij begreep de dingen ook heel snel. Het leek wel alsof de tijd vloog in ene besefte ik me dat ik ouder werd en de kinderen al bijna tot aan mij schouders kwamen. We hebben een leuke tijd gehad toen we aan de Delftselaan woonden in Den Haag. De bovenste etage van het pand waar wij woonde was vrij en daar speelde meestal de kinderen als ze van school kwamen. Ook de nichtjes van Abdul e kwamen in het weekend om te spelen. De 2 etage was vrij omdat de mensen dat niet wilde huren. Dus de Huisbaas had een beetje pech hiermee. Wij woonden op de eerste etageen onder ons was een cafe. ’s Avonds was er erg veel lawaai. Mijn slaapkamer was precies boven het cafe. Af en toe gaf ik een klacht aan de vrouw van wie het cafe was. Het komt wel goed zei ze, maar helaas was het altijd lawaaierig. Ik dacht, ik blijf hier toch tijdelijk wonen want de buurt zou binnenkort gesloopt worden en wij konden kiezen voor een andere woning. Je kon ook ervoor kiezen om ergens tijdelijk te gaan wonen en als ze klaar waren met de bouw terug te keren. Ik koos voor een andere buurt. De

23

Brueghelstraat in Den Haag. Het was en is nog steeds een leuke wijk. De schilderswijk zit vol met mensen van verschillende afkomsten. Met veel gebaren verstaan mijn turkse buurvrouw mij toch en in onze straat is het mij opgevallen dat als de turkse en marokaanse vrouwen weten dat je moslim bent je gauw benaderen. Ik krijg vaak lange marokaanse jurken, baddoeken en henna. Dat is een soort poeder die ze in die landen maken van de hennaboom. Die bladeren worden gemalen en dan krijg je dat poeder. Als je het op je handen en voeten zet krijg je een mooie kleur. Je kan het ook in je haar doen het is plantaardig en het ruikt lekker.

24

Hoofdstuk 13 Ik had mijzelf bekeerd tot de Islam. Binnen de Islam is henna een bekend fenomeen. Nagellak voor je nagels is verboden omdat je met nagellak op je nagels niet mag bidden. In nagellak zit alcohol dus ipv nagellak zet ik heel vaak Henna want bidden met naggellak op je handen is niet geldig. Ookje de haren op je hoofd en je lichaam moet bedekt zijn. Alleen je handen, voeten en gezicht mag gezien worden de rest niet. Ik leef niet heel extremistisch. Ik draag geen hoofddoek maar ik verricht wel mijn 5 gebeden per dag. Ook probeer ik in de Ramadan altijd te vasten en dat lukt mij meestal wel. In de zomer maanden valt het soms wel tegen maar ik probeer het toch goed te doen. Voor al mijn goede daden hoop ik na mijn dood naar de paradijs oftwel de hemel te gaan. Dat staat zo in de heilige Koran waar ik in geloof. Ik kan niet alles perfect doen maar ik probeer wat ik kan. Ik zeg altijd iets is beter dan niets. In mijn vrije t ijd lees ik veel boeken over de Islam die vertaald zijn in het Nederlands. De boeken heten de Hadit en zijn in het Arabisch. Het zijn hele interessante boeken waar je veel van leert. Je hebt ook een dromenboek. Als je iets gedroomd hebt kan je het opzoeken in het boek wat het betekend. Vaak is de betekenis leuk maar soms ook niet. Dromen zijn dromen en het leven gaat gewoon door ongeacht wat je dromen betekenen. Mijn kinderen komen naar mij toe om te vragen wat hun dromen betekenen en of het een goede of slechte droom is. Ik zeg dan altijd dat het een goede droom is want ik wil mijn kinderen niet bang maken, vooral als het een droom is over de dood. Dan verzin ik iets wat goed bij hun in de smaak valt. Als ik terug kijk in mijn leven en ik denk aan mijn zusje Anna die zo jong was, 11/12 jaar, toen ik naar Nederland vertrok. Een prachtige meid met blauw/groene ogen heel apart. Ik vind het nog steeds erg dat ik haar niet heb zien opgroeien. Ik vroeg vaak naar haar als ik naar Suriname belde. Ik vroeg dan aan mijn moeder of oudste broers, hoe ziet Anna er nu uit? ‘Heel knap hoor, zoals altijd!’. Naar haar schooltijd ging ze werken als verkoopster en later vertelde mijn moeder dat ze wilde trouwen en dat mijn allerlaatste zusje Sadena ook van plan was om te gaan trouwen. Ze scheelde ongeveer 4 jaar met Anna. Ze had iemand leren kennen en vroeg aan mijn moeder of ze met hem mocht trouwen. En dat mocht van mijn moeder en broer. Maar eerst moest Anna trouwen. Ik vond het zo erg dat ik er niet bij was. Anna is nog steeds bij haar man en heeft twee dochters en een zoon. Na enige tijd trouwde Sadena en daar was ik ook niet bij. Sadhena is een leuk zusje en ze lijkt ook een beetje op mij. Ze is nu samen met haar man en ze heeft twee dochters. Ooit waren wij met elf kinderen in een huis samen met mijn moeder. Ruzie maken, lachen, eten, werken en veel gezelligheid. Ik had veel schoolvriendinnen en met een heb ik nog steeds contact. Ze woont in Zoetermeer en is getrouwd met een Hollandse man en heeft twee kinderen. Haar naam is Rosa Lachman. Een aardige meid. Ze is een paar maanden ouder dan mij. In Suriname woonde ze bij mij in de buurt. Als er een broer of zus van haar trouwde werden wij ook uitgenodigd en andersom als een van mijn broers of zussen trouwden nodigen wij ze ook uit. In Suriname was dat in die tijd zo dat je naast gezinnen die je goed kende ook gezinnen uitnodigde uit de buurt. Ook altrouwde er verre buren van ons de hele straat werd uitgenodigd. Het waren leuke tijden. Je kreeg eten op een bananenblad. Die banenbladeren kapte ze van de bomen en verzamelde ze.Daarna werden ze gewassen en daarop kreeg je dan je rijst of je roti en groenten. Zo was dat bijna altijd op een Hindustaans feestje. Wat ik ook leuk vond in Suriname is als er een baby werd geboren. Dan werd de baby na enkele weken of maanden kaal geschoren, we noemen dat een Moeran, en dan was er ook een groot feest. Het kaal scheren van een baby gebeurt omdat het haar wat een baby heeft wat in de baarmoeder gegroeid is onrein is en met zijn leven op aarde kaal wordt geschoren om nieuw en rein haar te krijgen. Dat is ook bij mijn kinderen gedaan. Het gebeurt zowel in de Hindoeïsme als bij de Islam. Bij

25

de islam worden de jongetjes ook besneden na enige tijd na de geboorte en dan geven ze ook een groot feest met veel eten, vlees, groente enzoveel meer. Het besnijden word ook gezien als reinheid.

26

Hoofdstuk 14 Ik wil weer terugkomen op de chronische pijnen in mijn rug. Die waren helaas niet verdwenen en na enige tijd werd ik weer behandeld in het ziekenhuis. Ik kreeg exact de zelfde behandeling als de eerste keer en dat was ook erg pijnlijk. De behandelingen moest inwerken en dat kosten veel tijd pas na 4 tot 8 weken merkten je het resultaat en werd de pijn minder. Je moest wel veel liggen om het goed te laten inwerken. Bijna elk jaar werd ik opgenomen in het ziekenhuis voor zo een behandeling met injecties. Soms in de nek, soms in de schouders en soms in mijn onderrug zodat de pijn zich niet kon verspreiden naar mijn benen. De meeste injecties kreeg ik in mijn rug. In de tussentijd bleef ik gewoon door gaan met het leven, huishouden, kinderen opvoeden en vrijwilligerswerk. Van de ambtenaar van de sociale dienst moest ik werken ook al was het maar een paar uur in de week. Tot nu toe is het nog steeds zo je komt met meer pijn thuis van het werk door wat je die dag voor werkzaamheden hebt verricht. Ik heb ook vaak last van zenuwpijnen. Mijn hoofd bonkt en mijn nek doet zo een zeer alsof iemand je in elkaar getimmerd heeft. Sinds 12 jaar ben ik actief in vrijwilligerswerk. Ik doe vrijwilligerswerk bij de stichting Hamam aan de Rubenstraat 39 in den haag. Elke week heb je en andere rooster. De hamam is een Turks badhuis. Je kan daar douchen en in de stoomruimte zitten of op een verwarmde steen gaan liggen. Op de 1e verdieping heb je een kantine en de rustruimte, je hebt zelfs een ruimte waar je kan bidden en een kapsalon. De Hamam is heel populair uit heel Nederland komen er veel bezoekers op af. Je hebt dagen voor mannen en dagen voor vrouwen, want in de hamam heb je en scheiding tussen mannen en vrouwen dagen. Zowel voor de mannen als vrouwen is het dragen van een slip verplicht, je mag de Hamam dus niet naakt bezoeken. Volgens de regels van de Islam is het verboden om als vrouw naakt te verschijnen voor een andere vrouw. En voor een man is dit ook verboden. Ik voel me hier ook heel prettig bij ik zou zelf niet voordurend blootgelegd willen worden aan naakte vrouwen in de Hamam. Ook een bikini of zwempak in de Hamam is toegestaan. Je hebt in de Hamam grote bakken waar in je water kan vullen en waar je je kan baden. Er zijn natuurlijk ook gewone douches. Het werk wat ik doe is wel leuk, je komt veel en verschillende culturen tegen. Soms vertellen ze over hun gezin of over de Islam. Praten met mensen vind ik heel erg leuk. Je leert veel van hun en andersom vind ik het ook leuk om goede raad te geven.

27

Hoofdstuk 15 Het ging goed met mijn leven en ik ging met de kinderen naar Thailand. Een nicht van Abdul, Jane en haar man Nisarali gingen samen met hun zoontje van 2,5 jaar Shamir mee op vakantie, en ook Abdul was mee met hun. Het was in de zomer van 1994 Het was een heerlijke en hele leuke vakantie. Het Thaise volk is erg vriendelijk. Wij bleven ongeveer drie weken in Thailand en zochte altijd een goed restaurant op waar we heerlijk konden eten. Op straat verkochten ze gebakken maden, insecten en slangen. Voor de Thaise mensen is dit een delicatesse. Zij vinden het heerlijk en ik rende weg als ik zo een kraampje tegenkwam. Hoe kan je dat nou eten, dacht ik. En nog steeds kan ik dat niet begrijpen, maar ik denk ‘het is maar wat je lekker vindt’. Tenslotten zijn alle mensen op deze aarde anders. Iedereen heeft een zijn eigen denkwijze en eetgewoonte. Teruggekomen in Nederland was ik erg blij dat ik terug was want hier voel ik mij thuis. Ik ben geboren in Suriname, maar hier in Nederland heb ik zoveel meegemaakt. De zomervakantie was voorbij en de kinderen gingen weer naar school. De dagen gingen voorbij en ik leefde nog steeds met veel pijn. De behandelingen met de injecties in het Rode Kruis Ziekenhuis gingen ook gewoon door net als het slikken van de medicijnen. Twee jaar later zou ik meedoen met de City Pier City loop. Ik had de CPC al eerder gelopen en mijn conditie in die tijd was goed net als nu. Ik was zo blij toen ik met de medaille thuis kwam. Ik ging op zaterdag 25 maart 1999 eerder naar bed dan normaal. Ik voelde mij een beetje moe. Abdul was ergens aan het klussen. De kinderen gingen zaten in de woonkamer televisie te kijken. Ik lag net een uur in bed en toen ging de telefoon. Het was mijn vriendin Lila, zij woonde 2 huizen verder van Janie. Ik dacht bij mezelf kan ze niet beter morgen bellen om te vragen hoe de City Pier City was. Lila heeft samen met mij ook de CPC gelopen alleen dit keer deed ze niet mee omdat ze niet goed genoeg had getraind. ‘Hallo Rieke’ zei ze, ‘hoe is het? Lag je al te slapen?’. ‘ja’ zei ik toen. ‘Het was dit jaar zwaarder lopen dan vorig jaar’. ‘Ja’ zei Lila ‘maar daar bel ik niet voor, ik wil je wat anders vertellen. Ik wil je niet bang maken maar Nisarali de man van Jane is net overleden’. ‘Dat kan niet!’ zei ik. ‘Ik had hem 2 dagen geleden nog gesproken en hij wenste mij veel succes met het lopen van de CPC’. ‘De vader van Nisarali heeft ons net verteld dat hij is overleden’ zei Lila. ‘De hele straat stond op de stoep voor het huis van Jane. De dokter heeft hem net overleden verklaard’. Ik vroeg aan Lila wat de oorzaak was van zijn overlijden maar dat kon zij mij niet vertellen. Volgens Lila lag hij nog op zijn bed en zou over 3 a 4 uurtjes worden opgehaald en naar het ziekenhuis worden gebracht waar hij voorlopig opgebaard zal liggen. Lila had hem die ochtend nog gesproken want hij ging bij de bakker om de hoek brood halen. Zo zie je dat mensen er zijn en zo zie je ze nooit meer. Ik heb er best onder geleden toen Nisarali overleed ik kon het erg goed met hem vinden. Jane en de kinderen zijn na enkele maanden naar Almere verhuisd. Wij hebben nog goed contact met Jane en haar kinderen. In mijn leven heb ik toch veel meegemaakt. In mijn schoolgaande jaren liep ik 1,5 km elke dag op en neer naar school. De hitte onderweg vond ik het ergste ik dacht dan steeds wanneer komik thuis aan. En in de grote regentijd kwam je nat op school aan en nadat je was opgedroogd kon ej weer terug naar huis in de regen en was je weer kletsnat als je thuis aankwam. Wat een tijden waren dat. Geen geld voor de bus geen regenmantel voor de regen, maar je haalde je diploma en dat was belangrijk. Tijdens de schoolvakantie hadden ze in Suriname altijd kermis in de stad. Dat was erg leuk. De kermis in de stad duurde altijd een week en dan gingen wij samen met zijn allen naar de kermis. Mijn moeder, zusjes en ik. Wij konden niet wachten om naar de Kermis te gaan want dan mocht je je mooie jurk en schoenen aan. Dat was echt geweldig! We gingen dan met het busvervoer heen en terug. Op de kermis mochten we dan ballonnen of een beertje uitkiezen. Wat een geweldige tijd was dat. De draaimolens zal ik nooit vergeten op de kermis van Suriname.

28

Hoofdstuk 16 Het is 6 april 2009 en mijn moeder is vandaag 84 jaar geworden. Mijn zus Wilma uit Rotterdam is naar Suriname toe gegaan om mijn moeder te verassen voor haar verjaardag en dat is haar aardig gelukt. Mijn moeder kon het niet geloven toen ze Wilma zag ze was helemaal verrast zei Wilma. Alle broers en zussen waren bij mijn moeder op bezoek geweest. Wilma had al de kosten betaald voor de Surinaamse keuken. Dat was zo geweldig van haar. Ik belde mijn moeder op in Suriname om haar te feliciteren met haar 84e verjaardag. Ze vertelde dat ze erg was verrast. Mijn moeder wordt steeds trager voornamelijk als ze praat en Wilma zei dat ze niet meer zo fit is. Ik begrijp wel dat op je 84e best moeite hebt met alles maar een klein feestje was wel op zijn plaats. Iedereen had genoten van het feest. Wilma zei tegen mij dat ze me over 10 dagen weer zou zien in Nederland en dat we elkaar natuurlijk in de tussentijd zullen bellen. Het leven gaat goed en elke dag is anders en maak je weer wat anders mee. Gisteren 4 april 2009 was er een open dag in de Hamam waar ik vrijwilligerswerk doe. Er waren veel mensen op de open dag gekomen en de meeste daarvan had ik begeleid. De meeste mensen willen graag inhoudelijk weten hoe het er aan toe gaat in een Hamam en hoe je zelf kan verwennen in een hamam, hoe lang het bestaat en wat voor producten er te koop zijn in de hamam. Een hamam is een badhuis wat in Turkije is uitgevonden. De mensen die de open dag bezochte waren erg tevreden en genoten van de turkse hapjes en mindthee. De meeste bezoekers zijn zelf van Nederlandse afskomt en vinden zo een ervaring in een Hamam geweldig. We verkochte ook een soort van pizza/pannenkoek die gevuld was met salderij en geitenkaas. Je rolt zo een pannenkoek op en dan die je er de vulling in en vervolgens bak je het met een beetje boter in een hete pan. Echt heel lekker. Ik was na afloop erg moe want het kost veel energie om de mensen goed te begeleiden en iedereen een goed antwoord te geven op hun vraag. Zo een dag is wel vermoeiend voor mij maar ik word graag gevraagd door het bestuur om hier aan deel te nemen. Ik was blij met de complimenten die ik kreeg van het bestuur en de gasten.

29

Hoofdstuk 17 Als ik terugkijk naar het jaar 1976 was het de eerste keer dat ik naar een baan solliciteerde. Dat was een baan in de zorg. Ik kon met ouderen mensen werken of chronisch zieke mensen helpen, wat schoonmaken en thee en koffie zetten. Voordat ik werd aangenomen moest ik door een medische keuring heen. Dat was de eerste keer dat de artsen tegen mij zeiden dat ik niet kon gaan werken omdat ik een rug vergroeien heb. Ik was erg geschrokken want ik wist wel dat ik last had van mijn rug maar dat ik nooit aan een baan zou kunnen komen was voor mij compleet een verassing. ‘Inderdaad je kan niet werken’ werd door de arts gezegd. Ik kon hier niets aan doen dus ik bleef in die tijd maar thuis het huishouden doen wat tv kijken en nog wat andere dingen zoals boodschappen doen om zo door de dag heen te komen. In de stad van Groningen was ook niet echt veel te doen de mensen in mijn omgeving waren erg aardig. De buren waren hele lieve mensen. De enige slechte herinnering die ik heb aan Groningen en waar ik vaak aan moet denken is de schoonfamilie van mijn broer Randjiet. Zijn vrouw, schoonmoeder en de zusjes van zijn vrouw waren echt verschrikkelijk. Ze maakte altijd ruzie met mij en ook mijn zusje Asha kreeg vaak de volle laag. Ze schelden ons uit en sloegen. Ze hadden geen manieren terwijl de meeste van ze bij mijn moeder in huis in Suriname hadden gewoond omdat ze destijds erg arm waren. Een paar jaar later is mijn broer Randjiet van haar gescheiden. Gelukkig zijn ze nu wat veranderd want als ik ze tegenkom op de Haagse Markt dan begroeten ze mij wel. Met hun hebben Asha en ik gewoond aan de Bedumerstraat in Groningen toen we net van Suriname kwamen. In Den Haag voel ik mij thuis, ik mis Groningen niet. Hier in Den Haag is ook veel meer te doen. Mijn zoon kreeg een vaste baan bij het CWI in Delft als werkcoach. CWI staat voor Centraal Werk en Inkomen een instantie die werklozen verder op weg helpt naar een baan. Satish kocht een huis aan de Harderwijkstraat waar hij tot op de dag van vandaag nog steeds woont. Nazia werkt sinds de zomer van 1999 bij de Ministerie van Buitenlandse Zaken en kocht in 2005 een huis toevallig ook aan de Harderwijkstraat. Broer en zus die gezellig in een straat wonen. Nu werkt Nazia sinds de zomer van 2007 bij Microsoft in Schiphol.

30

Hoofdstuk 18 Soms is het leven best saai en soms is het best gezellig. Het is saai als je terug kijkt naar het verleden als ik heimwee heb naar mijn moeder en familie in Suriname. Hier in Nederland vind ik het gezellig als ik leuke momenten meemaak zoals bij verjaardagen, bruiloften of bij het sporten. Abdul steunt mij, als ik tegen hem zeg dat ik het leven saai vind dan probeert hij mij gerust te stellen met allerlei leuke gesprekken. Dan moet ik soms echt lachen om zijn humor. Het leven is niet slecht maar het valt soms best tegen. In het jaar 2008 kwam Nazia met een leuk bericht. Ze vertelde ons dat ze op haar werk een leuke Nederlandse jongen heeft leren kennen. En dat ze het goed met elkaar kunnen vinden. Na een poosje vertelde ze dat ze verliefd zijn geworden op elkaar. Ik vond dat niet erg want ze had heeft een goede keus gemaakt en trouwens ze was al 27 jaar. Wij vroegen wie hij was en wat hij doet enzo. Ze vertelde dat hij Jonathan heet, 28 jaar en geboren in Amsterdam. Wij vroegen wat voor studie hij had gedaan en zij vertelde dat hij drie titels heeft, Dokter Andes, Ingenieur, Meester in de Wetenschappen. Dat klonk erg goed. Zijn ouders wonen in Nijmegen en Jonathan ging studeren in Haarlem. De ouders van Jonathan, Wilma en Dirk, accepteerden Nazia gelukkig ook. Na een tijdje besloten Jonathan en Nazia, nikaah te doen. Nikaah is volgens de islamitische wet de verbintenis tussen man en vrouw. Jonathan besloot hiervoor en voor Nazia te bekeren tot de Islam. Ik was erg blij met dit nieuws en Nazia helemaal. Nazia heeft altijd gezegd dat het haar niets uitmaakt wat voor cultuur en kleur haar man zou hebben zolang haar man moslim zou zijn en dat dat haar wens zou zijn. En dat is voor haar gelukkig uitgekomen. Toen wij Jonathan voor het eerst ontmoeten was ik gelijk erg blij met hem. Hij is een prima mens. Hij heeft ook goede manieren dus dat zat gelijk goed. Een tijd later ontmoette wij zijn ouders en zijn ook fantastisch, aardig, lief, hebben goede manieren en noem maar op het is een goede familie. Wahied en ik zeiden dat Nazia het goed heeft getroffen en ook Satish vond het goed om te horen dat ze Nikaah gingen doen. De voltooiing van de Nikaah was op 23 mei in mijn huis met 50 man. Ze hebben besloten om over een jaar of twee voor de wet te gaan trouwen. De imam Moulana Feroz Hawsieldar kwam de nikaah voltooien en de dag daarvoor ging Jonathan naar de moskee om samen met hem de inzegening te doen van de bekering tot de Islam. De familie van Jonathan en onze familie waren in de wolken op de dag van de Nikaah. Jonathan en Nazia zijn lieve kinderen. Satish is ook een schat van een jongen. Hij vraagt vaak naar ons en belt bijna elke dag. Jonathan is ingetrokken bij Nazia en nu heb ik drie lieve kinderen. Ik hoop dat Jonathan en Nazia voor eeuwig gelukkig mogen zijn Insha’Allah. Insha’Allah betekent met Gods Wil.Abdul is ook heel blij met deze nieuwe situatie en hoe het met Nazia is afgelopen zei hij.

31

Hoofdstuk 19 Enkele dagen na de Nikaah van Jonathan en Nazia begon het weer met de pijn. Het trok door mijn hele lichaam want mijn lichaam was overbelast. Ik wist van te voren dat dit zou gebeuren. Ik zou erg pijn gaan lijden. Ik had al mijn medicijnen klaar gezet en van elk had ik 2 genomen. Ik had ook gedanst op de Nikaah van Jonathan en Nazia dus ik wist al dat ik hier last van zou krijgen. Na een week moest ik toch naar de Huisarts. De arts onderzocht mijn lichaam en gaf aan dat het overbelast was. Ik kon bijna niet lopen van de pijn en kwam moeizaam zijn praktijk uit. Ik kreeg antibiotica want ik had ook koorts. De dokter schreef Doxycyline voor. Dat was een kuur die ik af moest maken en naast mijn gewone medicijnen moest innemen. Als ik een Doxycyline innam nam ik twee uur later de zaldiar in en daarna een tytisol en voor het slapen gaan zolpidem tart raat. De eerste drie dagen was het erg pijnlijk en daarna nam de pijn atf tot een bepaalde grens zodat ik weer normaal kom lopen. Zoals altijd heb ik veel pijn in mijn rug en hoofd zelfs op dit moment schrijf ik met moeite maar ik wil mijn boek af hebben. De gedachten van vroeger knaagt nog steeds aan mij, maar ik heb het gevoel dat als mijn boek af is dat het minder zal worden en hoop dat het zelf voorgoed zal verdwijnen. Abdul helpt mij veel, hij masseert mij en zegt tegen mji dat ik nooit moet opgeven. Misschien is het wel een beproeving van Allah. Soms denk ik dat ik dit allemaal mee heb moeten maken in mijn leven. Abdul zegt dan dat ik moet kijken naar andere mensen die geen medicijnen hebben zoals in de derde wereld landen. En hij heeft gelijk want ooit had ik hen willen helpen zoals werken bij artsen zonder grenzen. Maar helaas zijn die dromen nooit uitgekomen. Dat is heel jammer, maar ondanks alles ben ik toch blij dat ik zo een mooi land als Nederland woont. Ondanks dat ik niet veel had heb ik het hier kunnen overleven.

32

Hoofdstuk 19 Ik heb vernomen van mijn zus Wilma dat mijn moeder ziek is. Ze heeft last van haar ogen. Ze is inmiddels 84 jaar en wordt trager in haar doen en laten.Een neef van mij, Mahinder de zoon van mijn oudste broer Rajkumar, is nu in Suriname op vakantie. Rajkumar wordt binnenkort op 18 juni aan zijn oog geopereerd. Ik hoop dat alles goed zal verlopen. Verder vertelde ze dat de familie van mij het goed maakt in Suriname. Het schrijven van dit boek heeft 2 jaar geduurd. Ik heb nog met iedereen contact in de familie zowel in Suriname als Nederland, daar ben ik blij mee. Goede en slechte momenten zal je altijd in het leven blijven houden en maakt iedereen mee. Soms hoor je dat zelfs de grootste miljonair niet gelukkig is en een ander die veel minder heeft is een gelukkig mens. Je moet van je leven wat maken en soms lukt dat maar soms ook niet. Ik hoor van mensen en familie dat het in Suriname slecht gaat vooral sinds de Euro in omloop is. De families hier in Nederland steunen de families in Suriname, er worden vaak giften opgehaald voor Suriname zoals boeken, schriften, pennen en nog veel meer voor de scholen in Suriname. In Nickerie in Suriname zijn de mensen nog armen in Paramaribo en plegen daar zelfs uit frustratie zelfmoord. Dat hoor je vaak op het Surinaamse nieuws. Ik hoop dat het ooit goed komt met Nickerie. Ik vind het erg jammer dat ik mijn zusje Asha al zo lang niet meer gezien hebt. Wie weet dat dat er ooit nog van komt. Haar dochter Sandra had mij een keertje gebeld en vertelde dat alles goed gaat maar dat ze net als mij haar moeder mist. Was ze maar nooit verslaafd geraakt aan de drugs dan was alles anders geweest. Als ik naar buiten kijk zie ik dat het regent, ik hoop dat het een mooie zomer wordt. Wat mij betreft mag het 22 graden worden, maar niet meer want daar kan ik de laatste tijd niet meer tegen. Als ik ga hardlopen dan doe ik dat heel vroeg zodat het niet te warm wordt op de dag. Op dit moment is de varkensgriep overgewaaid vanuit Canada mensen sterven als ze zich niet op tijd laten behandelen. De vakantiegangers nemen het mee terug naar eigen land. Er wordt hard aan gewerkt zodat de griep zich niet verder verspreid. Verder hoop ik zelf dat het gauw voorbij is.

33

Hoofdstuk 21 Het is vandaag 29 juli 2009 en het is ongeveer 24 graden buiten. De laatste tijd heb ik weinig tijd gehad om te schrijven. Mijn moeder in Suriname maakt het goed. Ik had mijn oudste broer Radjkumar in Suriname gebeld. Mijn moeder zit volgens hem soms te brabbelen in zichzelf. De dochter van Asha, Sandra had weer gebeld en vertelde dat het met haar moeder en Sandra had erg last van haar benen. Ze is van plan een keer langs te komen, dat zou ik erg leuk vinden. Soms heb je goede tijden en soms heb je slechte tijden maar je neemt het leven zoals het is. Ik moet Allah dankbaar zijn en Nederland ook. Want als ik niet in Nederland was gekomen dan weet ik niet of ik met mijn gebreken geholpen zou zijn in Suriname. Ik wil Nederland bedanken voor alles. De uitkering, de zorg. Hier is alles goed geregeld en heb je een instantie voor. Het maakt niet uit wat voor probleem je ook hebt je kan overal terecht. Mijn dank is dan ook heel erg groot en met deze woorden wil ik mijn boek sluiten. Ik heb mijn levenservaringen geschreven in dit boek en daarmee ben ik een beetje geholpen en heb ik rust.

34

Samenvatting Dit boek gaat over mijn ervaringen in Suriname en mijn komst en verblijf in Nederland. Ik ben Nederland dankbaar dat ik hier een stabiel leven heb mogen leiden met mijn kinderen. Mijn leven zou waarschijnlijk heel anders zijn geweest als ik in Suriname was gebleven, ik ben blij en gelukkig dat ik hier een nieuw bestaan heb mogen opbouwen.

35